|
เมราลพบว่าตัวเองฟื้นขึ้นบนเรือ เธอมองไปรอบ ๆ ไม่ใคร่แน่ใจนัก ห้องนอนเล็กมีหน้าต่างกลมเช่นบนเรือทั่วไป กระนั้นด้วยศิลปะและวิธีการตบแต่งที่ค่อนข้างฉูดฉาดหรูหรา หญิงสีขาวจึงคิดเธอคงอยู่บนเรือลาตา ...กลับมาถึงเรือของทัคทวาแล้วกระมัง
เธอขยับลงจากเตียง ก่อนจะนิ่วหน้า เจ็บแปลบปลาบที่ข้อมือซ้าย และระบมไปทั้งร่างกาย ด้วยสัญชาตญาณของคนที่เจ็บป่วยเป็นประจำ หญิงสาวจึงชะงักการเคลื่อนไหว สำรวจสภาพของตนก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น และจะรับมืออย่างไร
ตอนนั้นเอง ก็มีคนเปิดประตูเข้ามา
เมราลสะดุ้ง ถอยไปชนผนัง คนเปิดเข้ามาก็สะดุ้งและถอยเช่นกัน เขานิ่งนิดหนึ่งก่อนจะค่อยขยับเข้าใกล้ เอ่ยขอโทษว่าตนไม่ได้เจตนา
"นึกว่าเจ้ายังหลับอยู่" ลอร์คานบอก วางสิ่งของที่ถือไว้ลงบนเตียง
เมราลขดตัวนั่งอยู่ ยามอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ เธอก็ขยับให้ สิงโตทรายจึงทรุดกายลง เขาสูงใหญ่ เพียงนั่งเตียงก็ดูเล็กไปถนัดตา เมราลลังเลนิดหนึ่ง เธอยกมือขึ้นแตะแขนลอร์คาน ยังแทบไม่แน่ใจว่าจะได้มีโอกาสพบเขาเลย
แต่ยามปลายนิ้วลูบไป หญิงสีขาวก็พบว่าอีกฝ่ายบาดเจ็บ มีผ้าพันอยู่ตรงต้นแขนซ้าย เธอตกใจก็ถามว่าเป็นอะไร
"รบกับทัคทวา" คนเจ็บบอกคล้ายไม่แยแสนัก ยามเห็นเธอยังดูร้อนใจ เขาจึงเอ่ยต่อ "แผลเพียงนี้เลียก็หาย มันทำข้าเท่าไร ข้าก็ทำคืนเท่ากัน"
"แต่เหตุใดจึงรบกับทัคทวา"
"ผู้ใดทำร้ายคนของข้า ผ่าอกควักหัวใจให้หมากินยังน้อยไป"
เธอคิดว่าเขายังปิดบางอย่างอยู่ หลายปีแล้ว แต่ลอร์คานเป็นคนตรงไปตรงมา หากเขาพูดไม่หมดก็จะทราบชัดว่าท่าจะพูดไม่หมดความ หญิงสีขาวไม่รู้ว่าเขาปิดอะไร สิงโตทรายเองก็ดูยังไม่อยากบอก เขาพึมพำว่าเธอเหงื่อออกมากเหลือเกิน ควรเช็ดหน้าตาผลัดเสื้อผ้า บนเรือไม่มีเสื้อผ้าผู้หญิง เขาไม่ต้องการหยิบยืมสิ่งใดจากทัคทวา ดังนั้นเมราลคงต้องลำบากใส่เสื้อสำรองเดินทางของเขา อย่างน้อยจนกว่าชุดเก่าจะพอแห้งกระมัง
ชายหนุ่มจับคางเธอให้เบือนมาเบา ๆ เช็ดหน้าให้ เขาก็ยังคงมีความเถื่อนของเขา แม้เบามือที่สุดแล้วกิริยายังไม่อาจเรียกว่านุ่มนวลได้ แต่เมราลไม่ว่าอะไร เธอรับทราบความอ่อนโยนที่แฝงอยู่เสมอมา ผ้าชุบน้ำค่อนข้างเย็น ทำให้สดชื่นขึ้น เขาซับให้เงียบ ๆ ไม่พูดอะไร นานมากแล้ว ยามอยู่ในถ้ำด้วยกัน เขาก็ทำแบบนี้เวลาเธอไม่สบาย ครั้นเช็ดดีแล้ว ชายหนุ่มจึงส่งเสื้อให้ ก่อนจะลุกออกไปกางฉากประจำห้อง เสื้อของลอร์คานตัวใหญ่ เมราลต้องรัดเข็มขัดไว้ มันมีกลิ่นกายของเขาอยู่จาง ๆ
หญิงสีขาวแต่งตัวดีแล้วจึงเยี่ยมมองที่ริมฉาก สิงโตทรายยืนพิงผนังอยู่ เบือนหน้าไปทางหน้าต่าง ยามได้ยินเสียงกุกกักก็หันมา
"มีเรื่องร้ายใช่ไหม" เมราลถาม "บอกข้ามาเถอะ ไม่เป็นไร"
...
ลอร์คานเล่าเรื่องราวต่อจากยามที่เธอสลบไป
"ข้าควรฆ่าทัคทวา แต่สุดท้ายไม่อาจทำได้ ข้าคิดว่าประตูนั้นสำคัญกับเจ้า" ชายหนุ่มบอก "สุดท้ายข้าคิดว่าเจ้าต้องเป็นคนตัดสินใจ อีกประการหนึ่ง ข้าไม่กล้าถ่วงให้เนิ่นช้าไปกว่านั้น มันจะทำร้ายเจ้ายิ่งกว่าเดิม ยามข้าแก้มัดให้ มันก็เข้ามารบ...ยังลองกำลังกันไม่เท่าไร ต่างฝ่ายต่างเอาแผลอีกฝ่ายได้ มันก็ถอยไป"
เมราลแทบเห็นภาพสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน
ทัคทวาเป็นคนหยิ่งผยองถือดี เหยียดหยันคนอื่นว่าต่ำกว่า เมื่อแรกที่แพ้ลอร์คานเพียงชั่วไม่กี่ท่า เขาคงไม่อาจยอมรับได้ แต่ยามลองใหม่อีกครั้ง จ้าวเกาะลาตาคงได้รับทราบเช่นกันว่าชายผู้มีเยือนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา เขาเป็นทัคทวาแห่งลาตา ก็ย่อมต้องคิดปกป้องตน วางแผนต่อกรเอาคืนอย่างอื่นแทน
ที่จริงหากลอร์คานรบต่อก็คงอาจชนะได้ แต่ยามเงื้ออาวุธค้าง ทั้งทัคทวาและวิญญาณนักบวชไม่มีสีนั้นก็หัวเราะเยาะเขา บอกว่าแม้มารบต่อจะทำอย่างไรได้ จะให้ทัคทวาทรมานเมราลจนตาย หรือจะให้เมราลเปิดประตูมิติไม่ได้หรืออย่างไร พอได้ยินอย่างนั้น สิงโตทรายก็ต้องลดอาวุธลง
"เขาไม่ได้ทำร้ายท่านใช่ไหม" หญิงสีขาวถามทันที
"ไม่...มันไม่ใช่คนอย่างนั้น" ลอร์คานบอก "ข้าเคยเห็นคนเช่นมันในหมู่พวกโจรทะเลทราย คนพวกนี้ยามใกล้ฆ่าได้จะไม่ฆ่า ยามทารุณถึงที่สุดแล้วจะแสร้งปล่อยไปไม่เอาถึงตาย พวกมันพอใจเห็นคนอื่นหวาดกลัวทุกข์ทรมาน เข้าใจเอาเองว่ายิ่งทำร้ายคนทั้งร่างกายและจิตใจ ยิ่งทำให้คนอื่นตกอยู่ใต้อำนาจตนมากเท่าไร ตนจะสามารถสมใจมีพลังได้มากเท่านั้นเอง"
เขานิ่งเงียบนิดหนึ่ง จับมือเธอไว้
"วิญญาณนักบวชนั้นบอกให้ทัคทวาหยิบคทาจากรูปปั้นบนแท่น และออกไปจากวิหารแห่งนี้ นางจะเปิดทางให้ ทัคทวาก็หัวเราะเย้ยข้าว่าจะตามมา หรือจะให้มันอุ้มเจ้าออกไป ข้าทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้จึงอุ้มเจ้าไว้ ยามออกไปก็พบพวกนายทหารเคล ทัคทวาไม่บอกคนพวกนั้นว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงว่ามีอุบัติเหตุและเขาได้คทามา แปลกที่แม้วิญญาณนักบวชหญิงไม่มีสีจะติดตามไอ้ทัคทวา กลับไม่มีใครนอกจากข้าเห็นนางสักคน"
แน่นอนว่าคนอื่น ๆ ย่อมตกใจที่เห็นเมราลสลบอยู่ และเห็นว่าจู่ ๆ ลอร์คานก็ปรากฏตัวขึ้นมา แต่ทัคทวาบอกว่าที่สำคัญควรเร่งนำหญิงสีขาวไปรักษาบนเรือก่อน จากนั้นจนถึงบัดนี้หลายชั่วโมงแล้ว สิงโตทรายเฝ้าหน้าห้องของคนรักตลอดเวลา เขาไม่ยอมให้ใครเข้าไปได้ บอกว่าต้องการรอให้เมราลฟื้น เมราลจะเป็นคนตัดสินใจเองว่าจะพบใคร
"พวกเคลคงแทบฆ่าท่าน" หญิงสาวอดยิ้มนิดหนึ่งไม่ได้
"ช่างเขา ข้าไม่รู้จักพวกโคแรนนิอิด จะรู้ใจคอแท้จริงใครได้อย่างไร" สิงโตทรายตอบง่าย ๆ แต่แล้วเขาก็มองเธอ ดวงตาของเขาดำยิ่งนัก ดุร้าย หากก็มีความกังวลเดือดคุอยู่ภายใน
"เมราล ต่อไปเจ้าจะทำอย่างไร"
หญิงสีขาวไม่ตอบทันที เธอยอมรับว่าตนนิสัยไม่ดี บางครั้งยังมีความอยากลองใจ
"ท่านเองเล่า จะทำอย่างไร"
มือของเขาที่จับมือเธอไว้กำแน่น แทบจะจิกลงเนื้อ วูบหนึ่งถึงกับมีแรงกระตุกคล้ายใกล้จะกระชากเธอไปแล้ว แต่ครั้นผ่านหลายนาที สิงโตทรายก็หยุดเพียงนั้น เขาดึงมือออกมา เห็นชัดว่าเกร็งจนกล้ามเนื้อเต้นระริกทีเดียว
"ข้าเห็นว่าสัญญาเช่นนั้นไม่เป็นแก่นสาร" เขาบอก "ข้าเห็นว่าน่าจะมีทางอื่น ๆ ที่ทำอะไรได้ เทรมิสมาที่นี่พร้อมข้า หากมันมาถึง มันอาจรู้อะไร และถ้าหากให้เจ้าถามข้าจริง ๆ ...ถามตัวข้าโดยไม่มีเงื่อนไขอื่นใด ข้าก็ประสงค์จะคร่าตัวเจ้ากลับรูฮาห์ ไม่ต้องกลับมาอีกเลย"
ชายหนุ่มกำกำปั้นวางอยู่ที่หน้าตัก กำแน่น
"แต่ข้าไม่ใช่ผู้ตัดสินใจเรื่องนี้ แต่แรกมา ข้าสาบานว่าจะรอ ข้าก็จะรอ ข้าไม่โกหกเจ้า แม้ตัวข้าเองหากมีเรื่องต้องทำเพื่อเผ่า ข้าก็ต้องทำเพื่อเผ่าเช่นกัน ไม่อาจละทิ้งได้ เมราล...ไม่ว่าเจ้าจะตัดสินใจอย่างไร ข้าจะเคารพการตัดสินใจนั้น ขอให้เจ้าเป็นผู้ตัดสินใจ"
เมราลเอนร่างพิงสิงโตทรายทันที
"เมราล..."
"ร่างกายเลือดเนื้อของข้า ข้าให้ท่านนานแล้ว ผิดจากตัวท่าน ข้าจะไม่เป็นคนของใคร" เธอบอกเขา แนบหน้าเข้าใกล้ ฟังเสียงหัวใจ "แชลลัมต้องการแต่งงานก็ให้แชลลัมเป็นผู้แต่งไป ชั่วชีวิตของข้า เมราล เชอยิน จะแต่งงานกับลอร์คาน อัสซาร์ค นิ รูฮาห์ ผิดจากท่านแล้ว ขอให้ข้าจงตาย"
"ข้ารักท่าน" เธอบอกต่อไป ขู่ฟอดฟ่อราวนางสิงห์เถื่อนร้าย สำแดงตัวตนที่มีไว้สำหรับลอร์คานเพียงคนเดียว "ดังนั้นจงกอดข้า อย่าได้ปล่อยไป ข้าไม่ได้พบท่านนานเหลือเกิน"
ลอร์คานมองอีกฝ่าย ครั้นแล้วเขาก็ยกมือใหญ่เชยคางเธอขึ้นจูบ การกระทำเกือบจะกลายเป็นรุนแรง เขาจะห้ามตัวเองไม่ไหวเช่นกัน
"ต่อไปจะเป็นอย่างไร" ชายหนุ่มถาม...นานหลังจากนั้น
"ต่อไปควรทำให้นกอินทรีตายใจ" เมราลกระซิบใกล้ ปลายจมูกเกือบจะชนกัน "ต่อไปควรตั้งรับไว้ ควรดำเนินแผนการ...ดูหมากที่อีกฝ่ายจะวางลง"
บางทีสถานการณ์อาจจะไม่ได้ดีขึ้นหรอก ที่จริงอาจเลวร้ายลงด้วยซ้ำกระมัง แต่เมราลรู้สึกชัดเจนว่าหากเธออยู่กับลอร์คาน จะไม่เป็นไร ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นเธอก็จะรับได้ จะไม่มีทางเป็นอะไร
| จากคุณ |
:
ลวิตร์   
|
| เขียนเมื่อ |
:
13 ธ.ค. 54 21:23:41
|
|
|
|
เซรีญา The Dragon's Gate (11 ครึ่งแรก)
