ความคิดเห็นที่ 1 “หนูซักผ้าเช็ดหน้ามาคืนพี่ค่ะ” เด็กหญิงชั้นประถมขยับเท้าเข้ามาใกล้เขาอีกนิดหนึ่ง ผ้าสีน้ำเงินไร้ลวดลายนั้นถูกพับไว้อย่างดี กลิ่นหอมจางๆของน้ำยาซักผ้าที่เขาไม่เคยสัมผัสลอยเตะจมูก กวินยื่นมือออกไปรับทั้งที่ยังยิ้มกว้าง “ขอบใจนะ ความจริงไม่ต้องเอามาคืนก็ได้” เด็กหญิงรีบสั่นหัวดิก ก่อนบอกด้วยเสียงใสซื่อ “ไม่ได้ค่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวจะผิดศีลข้อสอง คุณแม่สอนไม่ให้เอาของที่ไม่ใช่ของเรามาเป็นของตัวเอง” สาวน้อยยังอธิบายต่อไม่สนใจคนฟังที่ทำท่าเหมือนกำลังกินยาผิดขนาน “ถูกคุณหมอเย็บมาซะน่วม เลยนอนเหนื่อยอยู่กับเตียง พอนึกขึ้นได้ก็รีบคุ้ยหาผ้าผืนนี้ขึ้นมาจากตะกร้าเลยค่ะ เยินมาก เหม็นเลือดเกือบอ้วกไปแล้ว เลยต้องเอาไปซัก..นี่เป็นครั้งแรกที่หนูหัดซักผ้า..ร่วมกันซักกับพี่สาวเพราะมือหนูเจ็บ แหะๆ” “จริงเหรอ..โหย ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้” กวินทำหน้าผวาๆ สายตาไม่อยากเชื่อ ขณะก้มมองผ้าเช็ดหน้าผืนโปรดในมือที่เรียบแปล้ “แต่ตอนเช้าเอาไปให้พี่เขียวช่วยรีดให้ แหะๆ ไม่งั้นยับยู่ยี่ น่าเกลียดแน่เลยค่ะ” เด็กหญิงเฉลยที่มาของความเรียบร้อยในมือรุ่นพี่ด้วยน้ำเสียงอายๆ “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แค่นี้ก็ขอบใจมากแล้ว..ว่าแต่แผลเราเย็บเรียบร้อยแล้วสิ” เด็กหญิงพยักหน้าแทนคำตอบ “เราชื่ออะไรน่ะ เมื่อวานมัวแต่เป็นห่วงไม่ทันแนะนำตัว..พี่ชื่อวินนะ” กวินถือโอกาสรีบแนะนำตัวเอง พร้อมๆกับรอฟังชื่อเสียงเรียงนามของสาวน้อยผู้ทำให้เขาต้องนอนไม่หลับทั้งคืน “หนูชื่อ..” ยังไม่ทันได้ตอบ เสียงเรียกทุ้มนุ่มจากหญิงวัยกลางคนหนึ่งก็ดังแทรกเข้ามา “คุณหนูคะ คุณแม่มารับแล้วค่ะ” เด็กหญิงหันไปก็พบพี่เลี้ยงเดินต้วมเตี้ยมใกล้เข้ามา ทอดสายตามองผ่านไปก็เห็นมารดาเพิ่งก้าวลงจากรถเก๋งสีดำ “หนูต้องกลับบ้านแล้วค่ะ ไว้คุยกันใหม่วันหลังนะคะพี่” “อ่าว..ดะ เดี๋ยวสิ” กวินพยายามรั้งไว้อีกนิด “ไข่มุก..มานี่เร็วลูก” เสียงเรียกสำทับจากมารดาดังมาอีกระลอก เด็กหญิงจึงจำใจต้องผละจากรุ่นพี่ไปอย่างเสียดาย “แล้วคุยกันใหม่นะคะ “ เธอทิ้งความทรงจำทั้งมวลเอาไว้ในรอยหยักของเขาเพียงด้วยประโยคนั้น เด็กหนุ่มอยากจะย้อนเวลาวิ่งตามไปถามรายละเอียดของเธอเพื่อทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว นับจากวันนั้น กวินไม่ได้พบเด็กหญิงหน้าหวานคนนั้นอีกเลย แม้จะสืบเสาะด้วยความพยายามอย่างเต็มที่แล้วก็ตาม ความจำเลือนรางบอกเขาจากคำเล่าขานของเพื่อน..เธอย้ายโรงเรียนไปแล้ว แต่เอาเถิด.. อย่างน้อยข้อมูลสำคัญที่สุดที่เขาไม่มีวันลืมก็อยู่ในใจนี้แล้ว..เธอชื่อไข่มุก! ในภาพฝันอันขมุกขมัวของค่ำคืนวันคล้ายวันเกิดครบขวบปีที่ยี่สิบหก..กวินมองเห็นเรื่องราวบางอย่าง ที่เขาไม่คิดว่าตัวเองจะฟุ้งซ่านเก็บไปฝันได้ถึงขนาดนี้ เด็กหญิงผิวขาวจัดริมฝีปากสีชมพูสดจิ้มลิ้มกำลังมุดหัวผ่านรั้วพู่ระหงนั่นเข้ามาในเขตเพื่อนบ้าน กวินเดินเข้าไปมองหน้าใกล้ๆเพราะรู้สึกคุ้นตาอย่างประหลาด พอเด็กหญิงตัวเล็กกลมเงยหน้าขึ้นมาหลังจากคลานมุดรั้วได้สำเร็จ ชายหนุ่มก็ถึงบางอ้อ..ที่ว่าหน้าคุ้นก็เพราะเหมือนไข่มุกเมื่อตอนอายุสักสี่ห้าขวบนั่นเอง ชายหนุ่มเห็นเด็กน้อยคนนั้นกระโดดเหย็งๆ ตบมือดีใจที่ลักลอบเข้ามาในถิ่นใหม่ได้สำเร็จ ยืนมองอยู่ครู่เดียวเขาก็นึกขึ้นมาได้เองว่าเด็กคนนี้ชื่อ..มะลิ มะลิน้อยใส่เสื้อคอกระเช้าสีขาวขนาดพอดีตัว นุ่งโจงกระเบนสีแสด ความสูงของเธอเทียบได้ประมาณระดับเอวของกวิน เด็กหญิงหันซ้ายหันขวาเหมือนจะหาของเล่นชิ้นใหม่ กวินดูท่าแวบเดียวก็รู้ว่าคุณหนูมะลิต้องหนีพี่เลี้ยงและมารดามาเล่นไกลๆ ชายหนุ่มนึกขันระคนเอ็นดูในความแก่นเซี้ยวของเด็กน้อย เสียงโหวกเหวกจากเบื้องหลัง เหมือนมีคนกำลังทะเลาะกัน ทำให้กวินหยุดกึก ก่อนจะรีบหมุนตัววิ่งตาม “คุณหนูมะลิ” ไปติดๆ ทำเอาหอบจับได้เหมือนกัน เห็นตัวเล็กอย่างนั้น ฝีเท้าเร็วใช่เล่น มะลิน้อยอำพรางตัวด้วยการหลบหลังพุ่มไม้ใหญ่ใกล้ลำธารเบื้องหน้า กวินยอบตัวสูงโหย่งของเขาลงหลังเด็กน้อย เสียงห้าวใหญ่ของเด็กหนุ่มวัยรุ่นร่างท้วมคนหนึ่งตะโกนด่าคู่กรณีรัวเร็ว “ไม่ต้องมาสอนข้า เอ็งมันแค่เด็กตัวกะเปี๊ยก ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม” กวินมองลอดช่องใบไม้ออกไปเห็นหนุ่มอ้วนคนนั้นกอดถุงผ้าใบใหญ่เอาไว้แน่นหนา เห็นผลมะม่วงพูนออกมาเหนือปากถุง เยื้องออกไปไม่ไกลกันนัก..คือคู่กรณีของเขา กวินเผลออุทานออกมาด้วยความตกใจ “หน้าเหมือนเราเปี๊ยบเลย!” พอได้ยินเสียงตัวเองตะโกนออกไปแบบนั้นก็รีบยกมือขึ้นอุดปาก หันซ้ายแลขวา ใจเต้นไม่เป็นส่ำ ทว่าทุกอย่างยังดำเนินต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..ไม่มีใครได้ยินเสียงของเขา ชายหนุ่มยกมือลูบอกด้วยความโล่งใจ ใกล้สระน้ำธรรมชาติแห่งนั้น กวินเพิ่งสังเกตว่ามีต้นมะม่วงปลูกอยู่ริมฝั่งหลายต้น เห็นสีหน้าแววตาโกรธแค้นของ ตัวเอง ตอนเด็ก..เขาเดาว่าคงอายุห่างกับมะลิไม่เกินห้าปี และหนุ่มแรกรุ่นร่างอ้วนหอบถุงมะม่วงคนนั้น ชายหนุ่มก็พอจะเดาได้ ว่าผู้ที่ตะโกนเสียงดังอยู่นี้คงเป็นนักเลงหัวขโมยรุกล้ำเข้ามาปีนเก็บมะม่วงในบ้านของเขา หรือจะเรียกให้ถูกคือฝาแฝดของเขา “พี่นั่นแหละหน้าไม่อาย เข้ามาขโมยของบ้านคนอื่นเขา แล้วยังมาทำนักเลง” เขาได้ยินตัวเองตอบโต้นักเลงหัวไม้อย่างใจเด็ด แววตาเขาจดจ้องอีกฝ่ายเหมือนจะคาดคั้นให้ยอมรับผิด.. “พูดยังงี้อยากเจอดีหรือไอ้น้อง ได้..อยู่ดีๆไม่ว่าดีใช่ไหม” ไม่ทันขาดคำ นักเลงร่างท้วมวางถุงมะม่วงลงกับพื้น ก่อนจะโถมตัวเข้าไปแทบประชิดเด็กชายร่างผอม หมัดลุ่นๆจากกำปั้นกลมโตเสมือนค้อนอันใหญ่ซัดเปรี้ยงเข้าไปที่ใบหน้าโครงเล็กของเขา ไม่ต้องเดาเลยว่าจะเห็นตัวเองในร่างเด็กผงะหงายลงไปลอยคออยู่ในน้ำเรียบร้อย นักเลงวัยรุ่นคนนั้นยืนมองผลงานตัวเองด้วยรอยยิ้มสะใจเพียงครู่เดียว ก่อนจะชี้หน้าเป็นเชิงหมายหัว ว่าหากลองดีเขาอีก คราวหน้าต้องโดนหนักกว่านี้ เมื่อจัดการเจ้าของบ้านเสร็จสรรพ หนุ่มคนนั้นก็หอบถุงมะม่วงขึ้นบ่าก่อนจะวิ่งไปยังกำแพงรั้วด้านตรงข้าม กวินเห็นลิบๆว่าเด็กหนุ่มส่งทอดถุงใบใหญ่ใบนั้นให้กับเพื่อนอีกคนที่นั่งรออยู่แล้วบนสุดกำแพง พอส่งของเรียบร้อยก็พาร่างอ้วนๆของตนไต่เชือกขึ้นไปอย่างคล่องแคล่ว..ดูท่าจะไปขโมยของบ้านใครๆบ่อยจนรู้ช่องทางจัดเจน “คุณหนูมาอยู่นี่เอง รีบกลับบ้านเถิดค่ะ ประเดี๋ยวคุณนายใหญ่ท่านว่าเอา” เสียงใสแจ๋วทว่าร้อนรนของเด็กหญิงคนหนึ่งดังขึ้นข้างหูทำให้กวินหันกลับมามอง เธอเป็นเด็กผู้หญิงผิวคล้ำตัดผมสั้นแค่ใบหู ดูแล้วอายุน่าจะมากกว่ามะลิไม่เกินสองปี คงจะเป็นเด็กรับใช้หน้าห้องของมะลิน้อยนี่เอง.กวินนึกเดาไปตามรูปการณ์ “กลับได้ที่ไหน ไม่เห็นหรือชะเอม คนกำลังจะจมน้ำอยู่แล้ว เราต้องช่วยเขาก่อน เร็วเข้า!” ไม่ทันขาดคำ คุณหนูมะลิ ก็กึ่งลากกึ่งจูง เด็กรับใช้ที่ชื่อชะเอมไปใกล้ริมสระ เวลานั้นกวินถึงได้รู้ว่าตัวเองกำลังจะจมน้ำ เมื่อศีรษะของเขากำลังลดต่ำลงเรื่อยๆจนเกือบจมมิดลงไปในน้ำ มีมือขาวซีดโผล่ขึ้นมาเหมือนเรียกร้องความช่วยเหลือเป็นระยะ... แทนที่มะลิจะยื่นมือลงไปเป็นหลักให้มือซีดเซียวของเด็กหนุ่มยึดเอาไว้แล้วออกแรงดึง คุณหนูตัวน้อยกลับชี้ชวนชะเอมให้ไปหาท่อนไม้มาผูกกับเถาวัลย์ต่อๆกันแล้วโยนลงไปในน้ำ เด็กหนุ่มยังพอมีเรี่ยวแรงและมีสติพอที่จะคว้าเอาไว้ได้ เด็กน้อยทั้งสองคนช่วยกันออกแรงดึงเถาวัลย์อยู่ห่างๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองถูกลากจมลงไป พอท่อนไม้เข้าใกล้ริมสระพอที่เด็กหนุ่มจะตะเกียกตะกายขึ้นมาเองได้ คุณหนูมะลิก็ปล่อยมือจากเถาวัลย์ พากันนั่งลงหอบแฮกกับเด็กรับใช้ใต้ต้นมะม่วงนั้นเอง “ขอบใจที่ช่วยฉัน...เธอชื่ออะไร” เสียงเด็กชายค่อนข้างแห้งแล้ง อ่อนโรยเหมือนคนหมดเรี่ยวแรงจากการเอาชีวิตรอด เขาขึ้นมาพักตัวอยู่บนผืนหญ้าลาดต่ำลงไปจากปลายเท้าของเด็กหญิง ใบหน้าซีดเผือด ทว่ายังฝืนยิ้ม ยันตัวขึ้นนั่ง มะลิลืมความเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง เข้ามาสัมผัสเนื้อตัวและเอามืออังลมหายใจของผู้ที่เธอเพิ่งช่วยเหลือขึ้นมาด้วยน้ำใจและแรงกาย เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มกว้างเมื่อรู้ว่าเขารอด เธอบอกเสียงใส ดวงตากลมโตสุกสกาว “ชื่อ..หนูลิ” ภาพฝันในคืนนั้นค่อยๆเลือนรางจนลับหายไปในความทรงจำส่วนลึก กวินจำได้เพียงเขาหลับสนิทโดยไม่ได้ฝันอะไรต่ออีกเลย บนชั้นสองของบ้านทรงตะวันตก เมืองซานฟรานซิสโก ประเทศสหรัฐอเมริกา.. “ยังไม่ลืมตำนานผ้าเช็ดหน้าอีกหรือคะ” สุ้มเสียงอ่อนหวานของหญิงสาวผู้เคยคุ้นปลุกชายหนุ่มที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างให้ตื่นจากภวังค์ กวินละสายตาจากผ้าเช็ดหน้าผืนเก่าในมือขึ้นมามองสาวสวยตรงหน้าก่อนจะรับถ้วยกาแฟมาถือไว้ “ผมมันโง่งมงายเนอะแพร เรื่องผ่านมาตั้งนานแล้ว ยิ่งกว่าความฝัน” กวินส่ายหน้าให้กับตัวเองด้วยความระอา สาวหน้าไทยในชุดเดรสสีชมพูหวานนั่งลงบนโซฟาตัวที่อยู่ติดกันพลางเอื้อมมือไปแตะหลังมือของคนสนิทเบาๆอย่างให้กำลังใจ “อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ แพรเชื่อค่ะว่าสักวันคุณต้องได้พบเธอ” รอยยิ้มอ่อนๆที่ระบายออกมาในดวงหน้ากับนัยน์ตาจริงใจที่มีให้เขาไม่เคยเปลี่ยน ทำให้ชายหนุ่มปฏิเสธไม่ได้กับความอบอุ่นในสายใยที่หล่อนมอบให้..อย่างคงเส้นคงวาตลอดห้าปีที่รู้จักกัน “ความฝันของคุณไม่เคยเป็นเรื่องเหลวไหลสำหรับแพร ไม่มีอะไรที่คนอย่างวินจะทำไม่สำเร็จ” ดวงตาเฉี่ยวเก๋ตัดกับความอ่อนหวานของเครื่องแต่งกายของดีไซเนอร์สาวมองตอบเขาด้วยความมั่นคงในคำพูด “คุณไม่ได้งมงายค่ะ แพรสัญญาว่าจะช่วยตามหาคุณไข่มุกอีกแรงตอนกลับเมืองไทย” “ขอบคุณนะแพร..คุณเป็นคนเดียวจริงๆที่พิเศษสำหรับผม” คำกล่าวนั้นทำให้คนฟังถึงกับแอบหัวใจพองโต ทว่าก็เก็บซ่อนอารมณ์นั้นได้มิดชิดภายใต้รอยยิ้มบางเบา จากคุณ : ศิลาริน (pericardium) เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 20:14:04

ความคิดเห็นที่ 2 “คุณเป็นเพื่อนที่ดี..เพื่อนที่เข้าใจผมทุกอย่าง” หากแต่คำขยายในตอนสุดท้ายกลับทำให้หญิงสาวคนเดิมแทบจะหุบยิ้มลงได้ในชั่วพริบตา ความรู้สึกรุนแรงบางอย่างฉายวาบผ่านเงาในนิลแก้วดวงนั้น มันเกิดขึ้น และดับไปอย่างรวดเร็วจนชายหนุ่มไม่ทันสังเกตเห็น “เรื่องนี้ผมว่าช่างมันเถอะ ไร้สาระนะ” กวินสะบัดความคิดในวังวนเดิมๆของตนออกไป เมื่อนึกถึงงานใหญ่ที่เขาเคยคุยไว้กับแพรวา “เรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่า บ้านของคุณน่ะ ที่ว่าจะให้ผมดูรูป” ดีไซเนอร์สาวปรับสีหน้าให้เป็นปกติจริงจังมากขึ้นเมื่อวางอัลบั้มรูปเก่าๆที่ตัวเองถือติดมือมาด้วยลงบนโต๊ะกระจกกลม “นี่ค่ะ คุณลองเปิดดูภาพรวมก่อน เป็นภาพสมัยเด็กๆที่มีคนเคยถ่ายไว้ แล้วบังเอิญฉันยังเก็บติดตัวมาถึงที่นี่” กวินพลิกอัลบั้มปกเหลืองนั้นดูเร็วๆ สีสันและทัศนียภาพที่ปะทะสายตาทำให้เขาต้องชะลอมือให้พลิกหน้าถัดไปช้าลงกว่าเดิม ดอกกุหลาบหลากสายพันธุ์ในสวนรอบบ้านสะดุดใจเขาอย่างจัง โดยเฉพาะกุหลาบขาวที่ดูจะปลูกไว้มากเป็นพิเศษกว่าสีอื่น แพรวาทอดมองร่างสูงโปร่งที่ลุกขึ้นเดินไปพิงหลังตรงกระจกด้วยสายตาอ้อยอิ่งระคนชื่นชม รอยยิ้มไม่เคยจางไปจากใบหน้าของชายหนุ่มผู้นี้ แม้เขาจะไม่ได้ตั้งใจยิ้ม แต่ก็เหมือนยิ้มออกมาจากใจอยู่ตลอดเวลา เรื่องเครียดแค่ไหน งานหนักเท่าใด เพื่อนร่วมงานร่วมเรียนทุกคนต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่ามีความสุข..เวลาอยู่ใกล้เขา กวินมีวิธีคลายเครียดให้ทุกคนได้เสมอ และแพรวาก็เป็นหนึ่งในผู้หญิงที่หลงเสน่ห์เขาสุดๆ ขนาดยอมเปลี่ยนแปลงทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวเองไปตั้งหลายอย่าง ชุดเดรสสีหวานนี่ก็ด้วย หล่อนไม่ได้อยากใส่มันเลย แต่รู้ดีว่าเขาเกลียดผู้หญิงแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดเป็นชีวิตจิตใจ จึงยอมฝืนใจแต่ง “เรือนกุลาบ..” กวินเอ่ยเบาๆ พลางเอี้ยวตัวมามองคนบนโซฟา ในอัลบั้มรูปหน้าหนึ่งถ่ายหญิงสาวที่ยืนเด่นอยู่หน้าบ้าน มีป้ายกรอบทองลวดลายไทยๆ บอกชื่อดังกล่าวเอาไว้เหนือประตู “ชื่อบ้านคุณเหรอแพร” เขาเอ่ยถามอย่างที่สงสัย แพรวาพยักหน้าเนิบช้าพร้อมยิ้มเก๋ “ใช่ค่ะ” “ชื่อเพราะจังครับ..” นัยน์ตาของชายหนุ่มบ่งบอกอย่างที่พูด “บ้านคุณสวยมากนะ ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมคุณถึงเสนอขายให้ผม เสียดายแทนนะเนี่ย” “สวยจริงค่ะ แพรชอบ..แต่ว่ามันคงจะเล็กแล้วก็เก่าเกินไปสำหรับสมาชิกในบ้าน” แววตามีความทอดอาลัยเมื่อนึกถึงบ้านที่ตนเคยอาศัยอยู่ตั้งแต่เล็กๆ “บ้านแพร..ไม่ใช่สิ บ้านคุณป้ามีสมาชิกตั้งสี่คน ถ้ารวมแพรด้วยก็เป็นห้า อายุของมันก็เกือบร้อยปี เก่ามากค่ะ แล้วลูกๆคุณป้าก็โตเป็นสาวกันหมดแล้ว แพรอยากให้น้องอยู่สบายกว่านี้” หล่อนอธิบายเสียงเศร้า “อีกอย่าง บ้านที่แพรซื้อใหม่ก็ปล่อยทิ้งไว้ตั้งนาน อยากให้พวกเขาย้ายเข้าไปอยู่เร็วๆนี้แล้ว อาจจะพอดีกับช่วงที่แพรกลับไทย” “ครอบครัวคุณไม่ว่าอะไรแน่นะ บ้านอายุขนาดนี้ ผมว่าเขาคงรักมันน่าดู” แพรวาส่ายหน้าเป็นการยืนยัน “ไม่เลยค่ะ แพรคุยกับคุณป้าไว้หลายปีแล้ว ท่านเห็นดีด้วย และท่านก็ชอบสปา สนับสนุนกิจการที่คุณวางแผนไว้เสียอีกนะคะ” “หรือครับ..แปลกนะ” คำสุดท้ายเขารำพึงเหมือนจะเอ่ยกับตัวเองมากกว่า แต่หล่อนได้ยินชัดเจน “บ้านนี้ชื่อเรือนกุหลาบ..เหมาะมากเลยรู้ไหมคะวิน” หญิงสาวเฉพูดไปอีกเรื่องเพื่อเบนความสนใจของหนุ่มตรงหน้า “บ้านนี้เหลือแต่สมาชิกผู้หญิง..ตั้งสี่คน ลูกพี่ลูกน้องแพรก็เป็นลูกของคุณป้าเจ้าของบ้าน ชื่อเหมือนอัญมณีกันทั้งหมด เพราะแต่ก่อนบรรพบุรุษเคยค้าอัญมณี คุณป้าเองก็ชอบเรื่องพรรค์นี้เป็นชีวิตจิตใจ” แพรวาเล่าถึงความหลังที่ยังตกตะกอนอยู่ในความทรงจำ ดวงตาโฉบเฉี่ยวคู่นั้นเลื่อนลอยเมื่อเอ่ยถึง แฝงเงาความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบาย “คุณเองก็เป็นหนึ่งในกุหลาบสีสวยนั้นด้วยใช่ไหม” กวินเอ่ยถามทีเล่นทีจริง เพื่อให้สอดคล้องกับเรื่องที่ได้ฟัง ทว่าหญิงสาวตวัดสายตากลับมาจ้องเขาอย่างจริงจังก่อนบอกเสียงเรียบ “อย่าไปรวมกับเขาเลยค่ะ..มันดีเกินไปสำหรับแพร” จากคุณ : ศิลาริน (pericardium) เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 20:14:46

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านครับ สะดุดเล็กๆตรงนี้ ....เด็กหนุ่มชะงัก  นัยน์ตาสุกสกาวคู่นั้นจ้องมองเขาอย่างจะขอบคุณ ความไร้เดียงสาที่มาพร้อมกับความใสซื่อของเธอ ทำให้ชายหนุ่มต้องผงะถอยไปเล็กน้อยโดยไม่ทันรู้ตัว กวินรีบปล่อยมือที่สัมผัสผิวนุ่มของเด็กหญิงออก.... มีทั้งสรรพนาม เด็ก หนุ่ม และ ชายหนุ่ม อยู่ในฉากเดียวกันนะครับ ซึ่งเป็นฉากที่ยัง ไม่ โยงไปยังตอนที่ กวิน เป็นผู้ใหญ่แล้ว จึงอนุมานว่า เป็นความพิมพ์ผิดครับ... และบางช่วง)ผมอาจคิดไปเอง ) ว่าตัวละคร พูดจา ดู เกินวัย แต่ไม่เป็นไรครับ ^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 21:44:05

ความคิดเห็นที่ 4 @psycho man ขอบคุณที่ช่วยเช็คคำผิดให้ค่ะ^^ จากคุณ : ศิลาริน (pericardium) เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 21:52:33

ความคิดเห็นที่ 5 เคยลงแล้วใช่ไหมคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 20:28:36

ความคิดเห็นที่ 6 ใช่ค่ะ จากคุณ : ศิลาริน (pericardium) เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 00:04:19