ตอน  หมูน้อยแปลงร่าง
“ดีมากๆ”ครูออกปากชมพลางสังเกตผลงานของทุกคน
“เลียงผา ชิมแปนซีนะมันไม่มีหางนะ”ครูร้องทักเมื่อเห็นหางโผล่ออกมาจากร่างของเด็กชาย
“ขอโทษครับ”เด็กชายยิ้มอย่างอายๆ
“หงส์  หูเธอนะไม่ใช่ชิมแปนซีหรอก  นี่มันหูของกอริลลาต่างหาก”
แทบทุกคนโดนครูตำหนิเนื่องจากการแปลงร่างยังไม่สมบูรณ์เท่าที่ควร  จะมีก็แต่ชิมเท่านั้นที่แปลงร่างได้อย่างสมบูรณ์แบบที่สุด
“เก่งมากชิม  เธอคงมีสัตว์ประจำตัวเป็นเจ้าชิมแปนซีแน่ๆ”ครูกล่าวเมื่อตรวจดูผลงานการแปลงร่างอันน่าภาคภูมิใจนั้นแล้ว
“แม่ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละครับ”
“ครูคะ...ทำไมพวกเราจะต้องมีสัตว์ประจำตัวกันด้วยล่ะคะ”เด็กหญิงคนหนึ่งถามอย่างสงสัย
“มันก็เหมือนความสามารถพิเศษของแต่ละบุคคลไงที่จะต้องมีอะไรที่เด่นหรือดีที่สุดสักอย่างนึง  บางคนอาจมีมากกว่าหนึ่งก็เป็นได้ซึ่งนั่นก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเขา  ว่าแต่พวกเธอรู้กันรึเปล่าว่าในการแปลงร่างจะมีอวัยวะอย่างนึงที่ไม่อาจเปลี่ยนสภาพได้”
“มีด้วยเหรอคะ”
“มีสิ  ไม่งั้นเธอก็เหมือนสัตว์จนไม่อาจพิสูจน์ได้นะสิ”
เด็กทั้งหลายจึงพากันสำรวจร่างเจ้าลิงชิมแปนซีตัวน้อยอย่างแข็งขัน
“ไม่เห็นมีอะไรไม่เปลี่ยนเลย”เด็กหลายคนเริ่มยอมแพ้
“เฉลยหน่อยสิคะ”
“กล่องเสียงไงล่ะ  ไม่สังเกตรึว่าพวกเธอยังคงสามารถพูดภาษามนุษย์ได้อย่างดีเหมือนเดิน  นี่แหละเป็นจุดเด่นของสัตว์แปลงที่ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนเสียงได้  แต่ก็มีบางคนเหมือนกันที่สามารถเลียนเสียงสัตว์บางตัวได้”ครูภพอธิบาย
และเมื่อหมดชั่วโมงเด็กๆต่างทยอยกับกลับห้องเรียนด้วยท่าทางตื่นเต้นกับความรู้และคาถาแปลงร่างใหม่ที่ได้เรียนรู้มา  จะมีก็เพียงหมูน้อยคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้ลองแปลงร่างดู
“ไม่เป็นไรหรอก  เดี๋ยวพวกเราจะสอนให้”ฝาแฝดปลอบ

ดังนั้นเมื่อถึงเวลาเลิกเรียนเด็กทั้งสี่จึงนัดหมายกันว่าจะไปสอนหมูน้อยให้แปลงร่างที่ป่าทางด้านหลังของโรงเรียน
“นายแน่ใจเหรอ  ถ้าเกิดผิดพลาดขึ้นมาจะทำยังไง”หมูน้อยถามเลียงผาอย่างขลาดๆ
“อยู่ด้วยกันตั้งสี่คนไม่เห็นมีอะไรน่าเป็นห่วงเลย  ตอนพวกเราแปลงร่างกันก็ไม่เห็นมีอะไรนี่”
“นั่นสิ  หรือนายไม่อยากแปลงร่างเป็น”ห่านถามเสียงเข้ม
“อยากสิ  ฉันอยากลองแปลงร่างไปอวดพ่อดูบ้าง  ท่านคงดีใจมาก”
“งั้นก็มาเริ่มกันเลยดีกว่า”
“แต่เราน่าจะไปหาครูภพให้มาช่วยดูเรานะ”หมูน้อยยังคงต่อรอง
“ไป หงส์กลับบ้าน  ไม่ปลงไม่แปลงมันแล้ว”ห่านลากข้อมือน้องสาวอย่างอารมณ์เสีย
“ถ้านายไม่แปลงตอนนี้ฉันก็จะกลับเหมือนกันนะ”เลียงผาเอ่ยถึงเรียบๆ
“ก็...ก็ได้”
“ห่าน...หงส์  กลับมาก่อน”เด็กชายร้องเรียกเพื่อนทั้งสอง
และนั่นแหละถึงจะได้ฤกษ์แปลงร่าง เด็กทั้งสามสอนหมูน้อยท่องคาถาอยู่หลายครั้ง  เมื่อผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง  เด็กชายร่างตุ้ยนุ้ยก็สามารถท่องจำคาถาได้อย่างแม่นยำ
“ลองดูเลยหมูน้อย”
หมูน้อยสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนท่องคาถาแปลงร่างด้วยท่าทางสั่นๆ
“อารา การา พารา เมราเดีย  อารา การา พารา เมราเดีย  อารา การา พารา เมราเดีย ลิงชิมแปนซี”
“บึม”เสียงระเบิดเล็กๆก่อนร่างตุ้ยนุ้ยจะหดเล็กลงและขนหนาๆสีดำยาวก็ขึ้นมาแทนที่ผิวสีชมพูของเด็กชาย
“สำเร็จแล้ว”เลียงผาตะโกนร้องดังลั่นเมื่อเห็นร่างของลิงชิมแปนซีตัวกลมปรากฏขึ้นแทนที่เพื่อนของเขา
“อืม นายนี่ก็เก่งใช้ได้เหมือนกันนะแต่รู้สึกว่าหูนายจะใหญ่ไปหน่อย”หงส์ติงเล็กน้อย  นั่นล่ะความละเอียดของแฝดหญิงคนนี้
“เรามาแปลงร่างเป็นเพื่อนหมูน้อยกันดีกว่า”แฝดชายเสนอ
แล้วลิงน้อยทั้งสี่ตัวก็ได้ปรากฏขึ้นกลางป่ารกชื้นทางด้านหลังของโรงเรียน  พวกเด็กๆชอบใจกันใหญ่ในร่างใหม่  พวกเขาวิ่งไล่จับกันไปทั่วป่าผลัดกันเป็นคนไล่ผลัดกันเป็นคนล่า  จะมีก็เจ้าลิงร่างกลมตัวนึงเท่านั้นแหละที่ไม่ค่อยสนุกกันเกมนี้เท่าไรนักแต่เมื่อเห็นเพื่อนๆเขาเล่นกัน  ลิงตุ้ยนุ้ยจึงจำใจต้องเล่นตามเนื่องจากไม่อยากถูกปล่อยทิ้งไว้ตามลำพัง
ตะวันเริ่มคล้อยต่ำลงเมื่อลิงน้อยทั้งสี่เดินเล่นกันเข้ามาถึงกลางป่าโดยไม่รู้ตัว  ลิงน้อยเพศเมียตัวเดียวในกลุ่มเป็นผู้สังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลง
“ตายละ  นี่มันค่ำแล้วนะพวกเรามัวแต่เล่นกันจนเพลินจนลืมกลับบ้าน”
“รีบหาทางออกจากป่ากันดีกว่า”เลียงผาในร่างชิมแปนซีน้อยเอ่ยขึ้น
“กลับร่างพวกเรากันดีกว่า”หงส์เสนอ
“บึมๆๆๆ”แล้วร่างทั้งสี่ก็กลับสู่สภาพเดิม
เด็กสี่คนเริ่มออกเดินทางย้อนกลับไปตามเส้นทางเดิมที่วิ่งเล่นกันเข้ามา  ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเข้ามากันไม่ลึกเท่าไหร่  แต่บริเวณป่าแทบนี้เป็นป่าดงดิบที่รกครึ้มไปด้วยพรรณไม้ต่างๆและยิ่งพวกเด็กๆไม่ได้ทำสัญลักษณ์ใดๆไว้  จึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยในการหาทางออกจากป่า  พวกเขายิ่งเดินนานเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกว่าสภาพของป่าดูจะเปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อเย็นมาก
“สงสัยพวกเราจะหลงทางกันแล้วล่ะ”ห่านกล่าวออกมาในที่สุด
“เราหาที่นั่งพักกันก่อนดีกว่า”เลียงผาเสนอ  ดังนั้นเด็กทั้งสี่จึงหยุดพักอยู่ใต้โคนไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง  บริเวณแถบนั้นกลื่นกลาดไปด้วยใบไม้แห้งและลูกไม้ที่ร่วงหล่นลงมาจากต้นเป็นระยะๆ  ไม่ไกลจากที่พวกเด็กๆพักนั้นเป็นที่ตั้งของจอมปลวกขนาดใหญ่ที่สูงเลยหัว
“แถวนี้ไม่เห็นมีอะไรให้กินเลย”หมูน้อยบ่นเสียงดังพลางหยิบลูกไม้ที่เพิ่งหล่นลงมาขว้างเล่นอย่างเบื่อหน่าย
“ฉันว่าพวกเราน่าจะลองแปลงร่างเป็นลิงชิมแปนซีกันดูอีกรอบนึง เพราะยังไงๆนี่ก็เป็นป่า  ลิงน่าจะอาศัยอยู่ในป่าได้ดีกว่าคนนะ”ห่านเสนอ
เมื่อลงความเห็นกันได้  เด็กทั้งสี่จึงกลายร่างเป็นเจ้าลิงตัวน้อยอีกครั้ง  และต่างปีนป่ายกันขึ้นไปนั่งพักบนต้นไม้  มีแต่เจ้าลิงตุ้ยนุ้ยตัวเดียวเท่านั้นที่ยังคงเดินไปรอบๆโคนต้นไม้โดยหวังว่าจะพอหาอะไรลงท้องได้บ้าง  และในที่สุดมันก็มาหยุดลงตรงจอมปลวกขนาดใหญ่  มันยืนเหลียวซ้ายแลขวาอยู่พักนึงก่อนก้มลงไปหยิบกิ่งไม้เล็กๆขึ้นมาแหย่ลงไปในรูจอมปลวก  ไม่ช้าเมื่อดึงเอาปลายไม้อีกด้านนึงออกมาก็ปรากฏว่ามีปลวกหลายสิบตัวติดออกมาด้วย
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสัญชาตญาณของสัตว์หรือว่าอะไรกันแน่ที่ทำให้หมูน้อยในร่างลิงตัดสินใจกินตัวปลวกที่ดึงออกมาได้หลังจากที่ลองดมๆมองๆอยู่นาน
ทางด้านลิงสามตนที่นั่งอยู่บนต้นไม้  เมื่อไม่เห็นเพื่อนของมันอีกตัวปีนตามขึ้นมา  จึงต่างชวนกันลงมาตามหาด้วยความว้าวุ่นใจ
“หมูน้อยทำอะไรนะ!”หงส์ตะโกนถามด้วยความตกใจ
“กินปลวก”ลิงตุ้ยนุ้ยตอบขณะที่เคี้ยวแมลงเหล่านั้นอย่างเมามัน
“นายกินมันเข้าไปได้ยังไง”
“ก็มันกินได้นี่นา”แล้วเขาก็แสดงการกินให้ดูอย่างชำนาญ
“รู้สึกยังไง?”หงส์ถามด้วยท่าทางขยะแขยง
“อร่อยดีออก  ลองกินดูสิ”พลางยื่นกิ่งไม้ที่เต็มไปด้วยเจ้าแมลงตัวเล็กๆให้อย่างใจดี
เลียงผารับกิ่งไม้นั้นมาด้วยความไม่แน่ใจ
“มันคงกินได้แหละก็ตอนนี้พวกเราเป็นลิงกันนี่นาไม่ใช่คน”ห่านว่า
“แล้วลิงมันกินปลวกด้วยเหรอ”เลียงผาถามอย่างไม่แน่ใจ
“ไม่รู้เหมือนกัน  เราไม่เคยรู้เรื่องเจ้าสัตว์ตัวนี้นัก”
“กินได้น่า  ฉันกินเข้าไปตั้งเยอะแล้ว”ลิงตุ้ยนุ้ยบอก
เมื่อเห็นท่าทางมั่นใจของเพื่อนตัวกลมของพวกเขา  ลิงน้อยที่เหลือทั้งสามตัวจึงตัดสินใจลองเสี่ยงภัยนี้ดูเนื่องจากตอนนี้กระเพาะของพวกเขาเริ่มส่งเสียงร้องครวญครางออกมาเสียแล้ว  
และแล้วเจ้าปลวกที่น่าสงสารพวกนี้ก็ถูกลิงน้อยทั้งสี่ลงมือจัดการไปหลายสิบหลายร้อยตัว
“อืม  ค่อยยังชั่วหน่อย  ทีนี้ค่อยนอนได้อย่างสบายสักที”หมูน้อยเอ่ยขึ้นเมื่อเนื้อที่ในกระเพาะถูกอัดแน่ไปด้วยปลวกหลายร้อยตัว

แสงอาทิตย์ส่งผ่านกลีบเมฆข้ามมาจากทิศตะวันออก  ปลุกให้ลิงน้อยสี่ตัวตื่นจากการหลับใหล  เลียงผาก้มลงมองสภาพของป่าโดยรอบที่ดูเปลี่ยนแปลงไป  เมื่อคืนนี้ดูเหมือนว่าป่าแห่งนี้จะเต็มไปด้วยความเงียบสงัดวังเวงจนน่าใจหาย  พวกเขาแทบจะกอดกันนอนหลับไปด้วยความหวาดกลัว  แต่เพียงแค่แสงสีทองสาดลงมาเท่านั้น  พื้นที่ทุกตารางนิ้วของป่าก็กลับขึ้นมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง  เหล่านกน้อยต่างพาบินกันออกจากรังเพื่อเสาะแสวงหาอาหารประทังชีวิตของตัวมันเองและลูกน้อยๆที่ต่างนอนรอการกลับมาของพ่อแม่อย่างใจจดใจจ่อ
เลียงผามองสำรวจไปทั่วป่า  ความสูงของต้นไม้ที่เขาและเพื่อนๆอาศัยอยู่นั้นช่วยทำให้เขาสามารถเห็นสภาพป่าได้อย่างกว้างขึ้นกว่าเมื่อวานมากแต่ไม่ช่วยให้สามารถเห็นทางออกจากป่าได้  เขาจึงลองปีนขึ้นไปยังกิ่งไม้ที่สูงขึ้นไปอีกจนในที่สุดก็มาหยุดที่ยอดกิ่งบนสุด  ซึ่งที่นั่นสามารถทำให้มองเห็นป่าได้ในบริเวณกว้าง
“เจอทางออกแล้ว!!!”ลิงน้อยตะโกนโหวกเหวกอยู่บนยอดไม้
“รีบออกจากป่ากันเถอะ  ป่านนี้ไม่รู้ว่าแม่จะว่ายังไงบ้าง”ฝาแฝดบอกเสียงอ่อนด้วยความกลัวแม่
ลิงทั้งสี่ตัวเริ่มออกเดินทางกันอีกครั้งด้วยความรีบเร่ง  และเมื่อเดินกันมาถูกทางเช่นนี้  ไม่นานก็สามารถหาทางออกจากป่าได้โดยง่าย  
เด็กทั้งสี่ต่างตกอยู่ในสภาพมอมแมมเมื่อเดินเข้ามาถึงภายในโรงเรียนขณะที่กลุ่มครูและพ่อแม่ของพวกเขากำลังปรึกษากันหน้าดำเคร่งเครียดอยู่
“เลียงผา”แม่เด็กชายโผเข้ากอดก่อนร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร
“นี่ลูกไปไหนมา  รู้ไหมว่าพ่อกับแม่เป็นห่วงมาก  วิ่งวุ่นตามหากันตั้งแต่เย็นแล้ว”เลียงผาสังเกตเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาและรอยช้ำรอบดวงตาที่บ่งบอกถึงการอดหลับอดนอนมาตลอดคืน
“พวกผมหลงทางอยู่ในป่าครับ  หาทางออกกันไม่เจอ”เด็กชายตอบเสียงอู้อี้
เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้ว  เด็กทั้งสี่ก็ถูกพวกผู้ใหญ่ซักไซ้กันละเอียดยิบ
“รู้ตัวไหมว่าพวกเธอมีความผิดกันมาก  เข้าไปในป่านั่นได้ยังไงกันค่ำๆมืดๆอย่างนั้น  แถมแปลงร่างกันเองโดยผลการอีก  นี่พวกเธอจงใจแหกกฎโรงเรียนใช่ไหม”ครูใหญ่ตะคอกเสียงเขียวพร้อมดวงตาที่วาวโรจน์  
เด็กชายรู้สึกดีใจมากที่เขายังคงนั่งอยู่ข้างๆพ่อกับแม่ไม่ยังคงได้ถูกครูใหญ่หน้ายักษ์คนนี้ฉีกเนื้อออกมาเป็นชิ้นๆแน่
“ช่างมันเถอะค่ะครูใหญ่  พวกเด็กๆเข้าเพิ่งเข้ามากันเองคงยังไม่รู้กฎระเบียบอะไรมากนัก  ดิฉันว่าเราน่าจะปล่อยให้เขาพักผ่อนกันบ้างเมื่อคืนคงแทบไม่ได้นอนเลยสิ”ครูฝ้ายเป็นคนยื่นมือเข้ามาไกล่เกลี่ย
“ครับ  ป่านั่นน่ากลัวจริงๆ  ผมได้ยินเสียงอะไรก็ไม่รู้ร้องทั้งคืนเลย”หมูน้อยว่า
“เสียงกระเพาะนายด้วยอย่างนึงล่ะ”ห่านค่อนทำให้ทุกคนในห้องต่างหัวเราะกันใหญ่จะมีก็แต่ครูใหญ่คนเดียวเท่านั้นที่ยังคงทำหน้าบึ้งได้คงสภาพเดิมอย่างสมบูรณ์แบบ
“ผมเห็นจะต้องขอลาเอาลูกผมทั้งสองกลับบ้านนะครับวันนี้”พ่อฝาแฝดกล่าวขึ้นก่อนลาพาเด็กทั้งสองไป  ไม่นานนักห้องพักครูนั่นก็เหลือเพียงครูใหญ่และครูฝ้ายสองคน
“เธอน่าจะหาเวลาอบรมพวกเด็กๆห้องเธอให้ดีกว่านี้นะ”ครูใหญ่ตำหนิ
“ดิฉันจะพยายามค่ะ  แต่ก็ไม่เห็นว่าเด็กพวกนี้เขาจะเสียหายตรงไหนนี่คะ  พวกเขาแค่อยากช่วยเพื่อนแล้วก็เล่นสนุกกันเท่านั้น”
“นี่นะเหรอเล่นสนุก  ทำผิดกฎโรงเรียน  ทำให้คนอื่นวุ่นวายกันแทบบ้า”
“เขาไม่ได้ตั้งใจนี่คะ  เป็นใครก็คงไม่อยากหลงป่าจนต้องแปลงร่างเป็นลิงนั่งกินปลวกอย่างนั้น”
“แต่ยังไงก็เป็นความผิดของพวกเด็กๆอยู่ดี”
“เอาเถอะค่ะ  แล้วดิฉันจะคอยดูแลพวกแกเป็นพิเศษ”ครูฝ้ายกล่าวเสียงเรียบก่อนเดินออกจากห้องไปปล่อยให้ครูใหญ่หัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว

“ครูครับ  ลิงชิมแปนซีนี่กินปลวกด้วยเหรอครับ”เลียงผาถามครูภพในชั่วโมงต่อมา
“ใช่ มันกินอาหารหลายอย่างทั้งปลวก มด ลูกไม้ใบไม้ต่างๆ  แล้วพวกเธอรู้ไหมว่ามันยังเป็นสัตว์แสนฉลาดสามารถเลียนแบบท่าทางของมนุษย์ได้หลายท่าแถมยังสามารถคิดค้นเครื่องมือต่างๆใช้ได้เองอีกด้วย”ครูภพแจกแจงรายละเอียดต่างๆ
“แต่ทำไมตอนผมแปลงร่างเป็นลิงแล้วไม่เห็นจะฉลาดขึ้นเลย”หมูน้อยถามครู  ทำให้เพื่อนๆต่างพากันหัวเราะท้องแข็ง
“ยังไงมนุษย์ก็ฉลาดกว่าลิงอยู่วันยังค่ำนะหมูน้อย  แต่อย่างน้อยที่สุดคืนนั้นพวกเธอก็ไม่อดตายไม่ใช่เหรอ”
“ครับ  อันนี้ต้องยกความดีให้หมูน้อยที่ยังอุตส่าห์หาอาหารมากินจนได้”ห่านชมเพื่อนตุ้ยนุ้ยเสียงดังจนทำให้แก้มยุ้ยสีชมพูของเขากลับยิ่งแดงขึ้น
ชั่วโมงครูภพวันนี้พวกเด็กๆได้แต่ฟังครูเล่านู่นเล่านี่รวมถึงวีรกรรมของเพื่อนรวมห้องทั้งสี่คนเท่านั้น
“เอาไว้ชั่วโมงหน้าครูจะสอนแปลงร่างสัตว์อื่นให้  ยังไงก็ขอให้พวกเธอกลับไปทบทวนบทเรียนกันบ้าง  อ้อ  แต่ไม่ต้องไปทบทวนกันไกลถึงในป่านะ”ครูหันมากำชับเด็กทั้งสี่คนก่อนเดินออกจากห้องไป