"บอม"

    "บอม"

    ผมมีเพื่อนคนหนึ่งชื่อ บอม เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างผอมบาง ตัวเล็ก ขี้โรค ท่าทางไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง ผมรู้จักกับเขาตอนเรียนภาษาอังกฤษด้วยกันที่สถาบันแห่งหนึ่ง เขาเป็นคนเงียบๆ และเก็บตัว บอมตั้งใจเรียนมาก เขาเคย

    บอกว่าอยากไปต่างประเทศ "ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็ดีทั้งนั้น ขอให้ไกลจากที่นี่ ไกลจากประเทศนี้เป็นพอ" บอมว่าอย่างนั้น

    พ่อกับแม่ของบอมแยกทางกันตั้งแต่เขายังเด็ก ด้วยความที่เขาไม่มีพ่อ และพี่น้องที่คอยปกป้อง เขาจึงมักจะถูกรังแกจากเพื่อนๆ และคนข้างบ้านที่คอยเอารัดเอาเปรียบแม่ของเขาที่มีอาชีพค้าขาย เขาจบการศึกษาเพียงแค่มัธยม 3

    เนื่องจากแม่ของเขาไม่มีเงินที่จะส่งเขาเรียน บอมจึงไม่มีวุฒิที่จะไปสมัครงานที่ไหน เพราะทุกที่มักจะกีดกันคนที่ไม่มีความรู้ เขาเคยคิดที่จะฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่เมื่อนึกถึงแม่เขาก็จะล้มเลิกความคิด เขารู้สึกสงสารแม่ เขาอยาก

    ให้แม่สุขสบาย เขาโทษตัวเองหลายครั้งที่ไม่สามารถหาเงินมาเลี้ยงดูแม่ที่ทำงานหนักมาตลอดชีวิต

    ความฝันของเขาคือ ทำให้แม่อยู่อย่างสุขสบาย

    บอมนั้นชอบเล่นคอมพิวเตอร์เป็นชีวิต ด้วยความยากจนเขาจึงต้องอาศัยเล่นคอมพิวเตอร์ตามร้านเน็ตทั่วไป เขาเล่นเก่งจนสามารถสืบค้นหาข้อมูลที่เป็นความลับอย่างเช่นการทำระเบิด และการเจาะข้อมูลของทางราชการ เขาเก็บ

    ความลับของข้อมูลเหล่านี้เอาไว้เป็นจำนวนมาก เขาคิดว่าวันหนึ่งเขาคงได้ใช้มัน

    บอมชอบเดินตามห้างสรรพสินค้า "มันเป็นตัวแทนของภาพฝัน" บอมเคยบอกผมอย่างนั้น เขาบอกว่าการเดินห้างสรรพสินค้ามันเหมือนเราเดินอยู่ในความฝัน ทุกสิ่งทุกอย่างดูดี ทุกครั้งที่เขามาเดินห้างฯเขาจะจินตนาการไปต่างๆนานา มีผู้หญิง มีสิ่งของ ทีร้านอาหาร มีโรงหนัง ฯลฯ สิ่งต่างๆที่ทำให้เขา "เก็บ" เอาสิ่งเหล่านั้นไปฝันต่อได้

    เป็นฝันเล็กๆของคนที่ "พ่ายแพ้" อย่างเขา

    แล้ววันหนึ่งก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ชีวิตของบอมเปลี่ยนไป

    วันนั้นเป็นวันที่ 11 กันยายน 2544 มีเหตุการณ์เครื่องบินพุ่งชนตึกเวิร์ลเทรดจนพังพินาศ มีคนเสียชีวิตเป็นพันๆ ทุกคนรู้สึกตกใจและเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในชั้นเรียนภาษาอังกฤษทุกคนต่างแสดงความเห็นอกเห็นใจ โดย

    เฉพาะอาจารย์ผู้สอนซึ่งเป็นชาวอเมริกันถึงกับน้ำตาซึม ในวันนั้นทุกคนจึงได้บทเรียนในการแสดงกล่าวแสดงความเสียใจต่อผู้ที่เสียชีวิตที่จากไป ทุกคนกล่าวแสดงความเสียใจทีละคนจนถึงบอม

    แต่บอมกับกล่าวคำสรรเสริญ และบอกว่าเหตุการณ์นี้มันเหมือนกับสิ่งที่ช่วยปลดทุกข์ต่อคนที่พ่ายแพ้และอ่อนแอ

    ไม่มีใครกล่าวอะไรอีกในวันนั้น และนั่นเป็นวันสุดท้ายที่ผมเห็นบอมในชั้นเรียน

    ระเบิดกลายเป็นแสงสว่างแก่บอม เขาจึงเริ่มศึกษาการทำระเบิดจริงจังจากอินเตอร์เน็ต เขาหวังที่จะแก้แค้นสังคม ต่อความไม่ปกติในชีวิตของเขา โดยเริ่มจาก ห้างฯ ก่อน อาจเพราะมันเหมือนเป็นตัวแทนของ วัตถุ ที่เขาอยากได้

    แต่ไม่ได้ เขาจึงตัดสินใจสมัครเป็นพนักงานในบริษัทรับทำความสะอาดในห้างสรรพสินค้า เพราะเป็นงานที่ไม่ต้องการวุฒิ และทำให้เขาได้อยู่ใกล้ "สิ่ง" ที่เขาต้องการ งานของเขาจะต้องตระเวนไปตามห้างสรรพสินค้าชื่อดัง

    ต่างๆ ไม่ซ้ำกันในแต่ละสัปดาห์

    ระเบิดของเขาเริ่มทำงานครั้งแรกในปลายเดือนตุลาคม ปีนั้น บอมเริ่มต้นทดลองจากระเบิดเล็กๆ อย่าง ระเบิดทำลายชักโครกห้องน้ำ ประตูห้องน้ำ ทางเข้าห้องน้ำ แล้วเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ระเบิดบ้าง ไม่ระเบิดบ้าง มีคนตายและ

    เจ็บจากระเบิดของบอมมากขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่ซ้ำสถานที่กัน ไม่มีใครจับเขาได้ เพราะเขาเป็น "คนใน" และทำงานอย่างละเอียดรอบคอบ โดยอาศัยภาพยนตร์ฮอลลีวูดเป็นแบบอย่างในการวางแผน

    เมื่อชำนาญแล้ว เขาจึงหวังจะขู่เรียกเงินจากห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดย่านจุดศูนย์กลางเมือง โดยคิดแผนการทำระเบิดลูกใหญ่ที่สุด ซึ่งสามารถระเบิดห้างสรรพสินค้าทั้งชั้นได้อย่างสบายๆ

    เขาตระเตรียมระเบิดลูกนั้นอยู่หลายสัปดาห์ มันเป็นระเบิดซีโฟร์ที่ใช้ในทางทหาร เขาวางแผนอย่างดี เขาหวังจะให้มันระเบิดทำลายโรงหนังในห้างสรรพสินค้าในวันขึ้นปีใหม่พอดี เขาคิดว่าวั้นนั้นจะเป็นวันที่ "เหยื่อ" ของเขา

    จะมากันทั้งหมด มากันทั้งครอบครัว เขาอยากจะทำลายคนให้หมดทั้งครอบครัว

    เหมือนครอบครัวของเขา ที่แตกสลายไป

    แต่เขาพลาด ระเบิดส่วนหนึ่งเกิดระเบิดขึ้นมาขณะที่เขากำลังจะติดตั้งมันภายในห้องน้ำของโรงหนัง ก่อนเวลาเปิดทำการแค่นาทีเดียว ความฝันของเขาที่จะทำลายห้างสรรพสินค้านั้นกลับพังทลายลง พร้อมๆกับชีวิตที่น่า

    สังเวทย์ของเขา การตายของเขาทำให้โรงภาพยนตร์ต้องหยุดฉายไปหลายสัปดาห์

    แต่สิ่งที่ตามมากลับกลายเป็นเรื่องเหลือเชื่อ การออกข่าวที่คลาดเคลื่อนของหนังสือพิมพ์ และการชันสูตรที่ผิดพลาดของเจ้าหน้าที่ ทำให้บอมกลายเป็นฮีโร่ พาดหัวข่าว"หนุ่มทำความสะอาด ถูกระเบิดผู้ก่อการร้ายสังหาร" และ "พลเมืองดีถูกระเบิดตายอย่างน่าเวทนา" ทำให้บอมกลับกลายเป็นเทวดาผู้น่าสงสาร ตอนนั้นหลายฝ่ายได้เข้ามาช่วยเหลือแม่ของบอม ทั้งเงิน สิ่งของและการแสดงความเห็นอกเห็นใจประดังเข้ามา เขาได้รับโล่ห์เชิดชูเกียรติจากรัฐบาล และนำความภาคภูมิใจมาสู่แม่ของเขา ซึ่งมีความเป็นอยู่ที่สุขสบายจากระเบิดของบอม

    ตอนนี้สิ่งที่บอมฝันก็สำเร็จเรียบร้อยแล้ว

    ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่า แท้จริงฮีโร่และปีศาจ คือคนคนเดียวกัน

    ความลับเรื่องนี้ถูกเก็บอยู่ในไดอารี่เล่มแรกและเล่มเดียวของบอม ภายในลิ้นชักของห้องพักโกโรโกโสย่านกลางเมืองที่แสนอึกทึก สกปรกโสมม และขุ่นมัว


    (เค้าโครงเรื่องจากข่าว "รวบหนุ่ม 'หัวรุนแรง' วางระเบิดทั่วกรุง" หนังสือพิมพ์มติชน ฉบับวันที่ 13 มิถุนายน 2545)

    จากคุณ : ธานี ณ อินทร (ธานี ณ อินทร) - [14 มิ.ย. 45 10:41:55 ]