ความคิดเห็นที่ 1 อาทิตย์อยู่กลางหัวพอดี ชายหนุ่มยังคงเดินไปตามเส้นทางที่มุ่งไปข้างหน้า ถนนลูกรังอบอวลไปด้วยไอร้อนราวเปลวเพลิง เบื้องหลังของชายหนุ่มปรากฎฝุ่นตลบคละคลุ้งขึ้นมา เสียงของเครื่องยนต์ที่ดังขึ้นส่งผลให้ชายหนุ่มหยุดเดินและกระโดดเข้าไปแอบยังพุ่มไม้ใหญ่หนาทึบข้างทางทันที เขาไม่อยากแสดงตัวให้ใครเห็นในตอนนี้  ไม่ว่าจะรู้จักหรือไม่รู้จักก็ตาม  รถสองแถวใหญ่วิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วข้างหลังรถยังหญิงสาวหลายคนแต่งตัวตามสบายแต่แต่งหน้าเข้มนั่งอยู่บนนั้น ด้านในของรถมีชุดหางเครื่องแพรวพรายใส่ถุงพลาสติกแขวนอยู่กับราวและแกว่งไปมาตามแรงโยกของรถ เขารอจนเสียงเครื่องยนต์ลับหายไป จึงก้าวเท้าลงมาบนทางลูกรังอีกครั้งหนึ่ง ชายหนุ่มเดินต่อไปอีกระยะหนึ่งเบื้องหน้าของเขานั้นมองเห็นบ้านคนโผล่ขึ้นบ้างแล้ว เขาตัดสินใจเลี้ยวซ้ายเดินเข้าดงไม้ไป มองหาทางที่พอจะเดินลัดเลาะไปได้ เขาพบมันในระยะเวลาไม่นานและมั่นใจว่าทางสายนี้จะนำเขาไปถึงป่าหลังโรงเรียนประจำตำบลซึ่งอยู่ติดกับวัดที่จัดงานได้   ********************************** วิเชียรยังนอนสลบไสลไม่ได้สติ เมื่อคืนเขาหลบออกจากวัดมาตั้งวงกินเหล้ากับเพื่อนๆ จนฟ้าสาง หลังจากสะลึมสะลือโกนผมในตอนเช้าก็หลับเป็นตายมาจนถึงบัดนี้ นางพิมผู้เป็นมารดานั่งอยู่ด้านข้างคอยไล่แมลงที่จะมาไต่ตอมตัวนาคผู้บริสุทธิ์ของหล่อน หลังจากหลุดพ้นคดีดังคราวนั้นมาได้หล่อนก็โล่งใจที่ดูเหมือนว่า เจ้าเชียรมันจะสำนึกได้อยู่พักหนึ่ง แต่ไม่นานนักก็เข้าอีรูปแบบเดิมเหล้ายาปลาปิ้งผู้หญิงม้าไม่เว้นวัน  ส่งเข้าไปเรียนในจังหวัดก็เอาแต่เกเรเรียนไม่จบสักทีคนอื่นเขาเรียนกันสองปีมันเข้าไปเกือบจะสี่ปีแล้วก็ยังไม่จบ หล่อนได้แต่โทษตัวเองว่าเลี้ยงลูกไม่ดี นี่กว่าจะยอมกลับมาบวชได้ก็ทั้งอ้อนวอนบังคับขู่เข็ญสารพัดจนต้องรับปากเป็นมั่นเหมาะว่าจะไปขอนังอ้อยบ้านปากคลองให้นั่นหล่ะถึงได้ยอมตกลง แล้วมีอย่างที่ไหนจะมาบวชเอาช่วงเข้าพรรษาอย่างนี้ ถ้าวัดไม่ได้สร้างมากับมือ พระอุปัชฌาย์ ไม่ได้เป็นญาติกันหล่ะก็คงไม่มีทางได้บวชแน่ๆ เฮ้อ... อย่างน้อยมันก็ยอมล่ะน่า พอบวชแล้วหลักธรรมอาจจะกล่อมเกลาจิตใจให้ดีขึ้นก็ได้  ความหวังของหล่อนฝากไว้กับวัดและเวลาอีก 15 วันข้างหน้าเพราะหล่อนไม่สามารถขอลูกบังเกิดเกล้าให้ดำรงเพศบรรพชิตไปนานมากกว่านั้นได้อีกแล้ว    ********************** “แม่อิ่มเอ๊ยเองน่ะมันคนมีกรรม มีลูกชายตั้งสามคน แต่ไม่มีบุญได้เกาะชายผ้าเหลืองสักคน ข้าหล่ะสงสารเองจริงๆ รู้มั้ยตอนที่เองนอนพะงาบๆ บอกข้าว่าอยากให้ลูกบวชให้ก่อนตายนี่ข้าน้ำตาตกเลย ข้าทำอะไรให้ไม่ได้จริงๆ แต่ข้าส่งข่าวไปบอกเจ้าคนโตของเอ็งแล้วนะ แต่ก็ไม่รู้มันทำอะไรอยู่ถึงได้หายเงียบไปเลย” ยายเพิ่มเพื่อนสนิทคนตายที่เดินไปข้างโลงสีขาว เคาะโลงเรียกวิญญาณมากินข้าว อดพูดขึ้นมาเบาๆ ไม่ได้ “ป้าเพิ่ม ที่เขาบอกกันว่า ในหีบเก่าของยายอิ่มน่ะมีชุดนาคโบราณอยู่ชุดน่ะจริงมั้ย” หญิงสาวที่กำลังจัดดอกไม้บนโลงถามขึ้น “โอ้ย... ก็ข้านี่หล่ะคนให้ข่าว เกิดมาข้ายังไม่เคยเจอชุดนาคที่ไหนงามเท่านั้นเลย ทั้งดิ้นทองลายปักนั่นมันงานฝีมือระดับช่างวังหลวงเลยรู้มั้ย” “แหม.. ฉันอยากดูจัง เอาไปเก็บไว้ที่ไหนหล่ะ” “ไม่ได้เก็บดอกอยากดูก็ไปดูที่ตัวนาคเชียรสิ พอดีพ่อกำนันเขามาเห็นเข้าเลยอยากได้ ไอ้ฉันมันก็ไม่มีลูกเต้าไม่รู้จะเอาไว้ทำไม ให้กำนันเอาไปบวชลูกจะมากจะน้อยนางอิ่มคงจะพลอยได้บุญกับเขาบ้าง เลยเสนอให้กำนันเขาจัดงานศพให้นางอิ่มมัน แต่พ่อกำนันเขาบอกให้เป็นสตางค์ดีกว่า เพราะเขาจะจัดงานบวชใหญ่ ให้มาจัดงานศพพร้อมกันมันไม่เหมาะ”   ********************************** จากคุณ : ริสรน (biblio) - [ 13 ก.ย. 45 17:16:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชายหนุ่มเดินลุยพงรกสลับป่าโปร่งไปจนถึงที่หมาย ทางเบื้องหน้าของเขาตอนนี้เป็นกำแพงอิฐบล็อกเก่าครำคร่า อีกฟากหนึ่งของกำแพงนั้นเป็นเรือนไม้สองชั้นทอดยาว มองเห็นประตูหน้าต่างทุกบานปิดสนิทอยู่ เนื่องจากเป็นวันหยุดสำคัญ “วันแม่...” ชายหนุ่มรำพึงผ่านมุมปากออกมาเบาๆ เขาทรุดตัวลงนั่งใต้ต้นชมพูพันทิพย์ที่ไร้ดอกแต่ใบยังดกหนา สายตาเหม่อมองไปยังพุ่มมะลิป่าที่ขึ้นอยู่ติดกับกำแพง ดอกสีขาวนวลของมันชูช่อสลอนราวกับจะท้าทายให้เด็ดดอม ลมเย็นสบายพัดผ่าน กลิ่นมะลิหอมตลบอบอวลขึ้น ชวนให้เขาเข้าสู่ภวังค์ความคิดในอดีต “เอ็งลองคิดดูดีๆ ระหว่างครอบครัวของเอ็ง กับ ตัวของเอ็งคนเดียวเอ็งจะเลือกอะไร อีกอย่างข้าก็ไม่ได้ให้เอ็งสารภาพฟรีๆ  ข้าจะให้เงินก้อนใหญ่ด้วย ใหญ่แบบที่เอ็งทำงานชั่วชีวิตก็หาไม่ได้” เขายังมีทางเลือกอีกหรือ ถ้าเขาไม่ยอม ครอบครัวของเขาก็อยู่ไม่เป็นสุขแน่ๆ กำนันมีอิทธิพลขนาดไหนเขารู้ดี “ก็ได้ แต่กำนันต้องให้เงินผมก่อนนะ...” อย่างน้อยก็ขอให้แม่ได้สบายตอนแก่ เขาคิด เขาเอาเงินไปฝากไว้กับพี่ชายคนรอง เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังกำชับไม่ให้บอกใคร และให้บอกแม่ว่าได้เงินมาเพราะถูกหวย เขารู้ดีว่าถ้าบอกความจริงกับแม่เองจะเป็นเช่นไร มีแม่คนไหนบ้างที่จะยอมให้ลูกเข้าตะรางทั้งที่ไม่ได้ทำผิด “มะอีงไม่ใช่ลูกku... มะอึงไม่ใช่ลูกku...” แม่ตะโกนจนเสียงแหบแห้ง พร้อมน้ำตาที่ไหลรินออกมา นั่นเป็นภาพและเสียงสุดท้ายของแม่ ที่เขาได้สัมผัสก่อนที่จะถูกนำตัวไปสู่ที่คุมขัง เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดพี่ชายคนโตประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตในขณะที่พยายามเดินคดีให้เขาหลังจากที่พี่คนรองบอกความจริงให้ทราบในเดือนถัดมา การสูญเสียลูกไปพร้อมกันทีเดียวสองคนคงหนักหนาเกินไปสำหรับหญิงชราที่เป็นโรคหัวใจ พี่ชายคนรองจึงปิดบังไม่ให้แม่และชาวบ้านทราบข่าว แต่ในที่สุดก็ถึงคราวพี่ชายคนรองจนได้ กำนันไปพบพี่ชายคนรองนั่งคุยอยู่กับนักหนังสือพิมพ์ชื่อดังคนหนึ่งและปฎิบัติการ “ตามรังควาญ” ก็เริ่มขึ้น จนในที่สุดพี่ชายที่เหลือคนเดียวของเขาก็ต้องตัดสินใจหนีไปอยู่กับเพื่อนที่อเมริกา  ก่อนไปเขาก็เลยให้พี่ชายคนรองอ้างว่าพี่ชายคนโตเปลี่ยนที่อยู่กระทันหัน ที่อยู่ของพี่ชายคนโตที่ใหม่ที่ให้แม่ไว้ติดต่อนั้นแท้จริงแล้วเป็นของเพื่อนสนิทของเขาเอง ด้วยเหตุนี้จดหมายที่แม่มีมาถึงพี่ชายคนโตจะถูกส่งมาถึงตัวเขาเสมอ แม่มีจดหมายมาเรื่อยๆ นานๆ ที เขาถึงจะวานให้เพื่อนตอบจดหมายให้สักครั้งด้วยความเกรงใจ เขาเอาจดหมายเก็บไว้ใต้หมอนและเอาออกมาอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้บางครั้งในเนื้อความจะอ้างถึงเขาบ้าง ซึ่งก็มักจะพูดถึงความผิดครั้งใหญ่ครั้งเดียวในชีวิตของเขา แต่เขาไม่รู้สึกเสียใจเลยสักนิดเมื่ออ่านถึงตรงนั้น เขารู้ดีว่าความจริงเป็นเช่นไร แม่ก็เหมือนคนอื่น ที่ถูกจับยัดข้อมูลเสริมแต่งและเขาก็ยินดีให้เป็นเช่นนั้น มันดีกว่าจะให้แม่ถูกรบกวนจากหมู่มาร จนกระทั่งจดหมายฉบับสุดท้ายของยายเพิ่มมาถึงมือเพื่อนของเขาเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา ถ้อยคำของเพื่อนรักที่อ่านจดหมายให้ฟังทางโทรศัพท์ทำให้เขาร้อนรนนอนไม่หลับทั้งคืน แม่ไปแล้ว แม่จากไปแล้ว เขาไม่มีโอกาสทดแทนคุณ ไม่มีโอกาสทำในสิ่งที่แม่หวังเป็นที่สุดให้แล้ว ทั้งที่เขาตั้งใจไว้อย่างแน่วแน่ว่าถ้าออกจากที่นี่ไปได้จะบวชให้ “ขอเพียงรอฉันหน่อย อีกไม่กี่ปีเอง ฉันเป็นนักโทษดีเด่นมาสองปีแล้ว ได้ลดโทษด้วยนะแม่ ทำไมไม่รอฉัน ...แม่” เขานอนคร่ำครวญทั้งน้ำตา แต่โอกาสที่ไม่คาดฝันก็ผ่านมาถึง เนื่องในวันแม่ทางกรมราชทัณฑ์ได้กำหนดให้มีการทำประโยชน์ต่อสังคม โดยมีคำสั่งให้สถานคุมขังทั่วประเทศนำนักโทษที่มีพฤติกรรมดีออกมาทำงานเพื่อสังคม แน่นอนเขาเป็นหนึ่งในนั้น และไม่รู้ว่าโชคดีหรือร้าย สถานที่ที่พวกเขาถูกกำหนดให้รับผิดชอบนั้นอยู่ใกล้บ้านเหลือเกิน เขาตัดสินใจได้ในทันทีว่าจะทำอย่างไร มันก็เหมือนกับย้อนไปเมื่อสี่ปีที่แล้วอีกครั้งหนึ่งนั่นเอง ชายหนุ่มหลุดจากห้วงคำนึง ในแววตาปรากฏประกายแห่งความมุ่งมั่นฉายวาบขึ้น เขาล้วงมีดโกนขึ้นสนิมออกมาจากกระเป๋ากางเกงขาสั้น ไม่นานนักเส้นผมสีดำ สั้นและแห้งกร้านก็ล่องลอยไปตามสายลม   ********************************** จากคุณ : ริสรน (biblio) - [ 13 ก.ย. 45 17:24:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดวงตะวันลาลับขอบฟ้าไปแล้ว เสียงดนตรีดังกระหึ่มออกจากลำโพงที่ตั้งอยู่ข้างสนามทั้งสองฝาก โต๊ะกลมสีแดงถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อยบนโต๊ะ มีขวดเหล้า โซดา น้ำอัดลม จานชามถ้วยแก้ววางอยู่เป็นระเบียบ โต๊ะบางตัวมีคนนั่งประปราย เพราะคนจำนวนมากขึ้นไปอยู่บนศาลาใหญ่ เนื่องด้วยพิธีทำขวัญนาคจะเริ่มขึ้นในไม่ช้า ตรงกลางศาลาหน้าแท่นพระพุทธรูปมีบายศรีขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ตัวบายศรีทำเป็นชั้นๆ มีทั้งหมด 5 ชั้นสูงชั้นละ ประมาณ 20 เซนติเมตรได้ ทั้งหมดทำจากใบตองสดกล้วยตานี ตกแต่งด้วยดอกดาวเรือง ดอกรักและบานไม่รู้โรยแซมสลับสีฝีมือละเอียดประณีตเป็นอย่างยิ่ง    มีหมาก พลู บุหรี่ น้ำร้อน น้ำชา มะพร้าวอ่อน กล้วยน้ำว้า ข้าวสาร ข้าวต้ม ขนม ธูปเทียน ผ้าแพรวา  วางอยู่ในพานทองเหลืองและถาดเงิน ข้างๆ ตัวบายศรีนั้น เสียงดนตรีทางเบื้องนอกเริ่มหรี่ลง จนสงบในที่สุด เสียงหมอทำขวัญเริ่มทำพิธีนำไหว้พระ สวดบทชุมนุมประชุมเทวดา ดังกังวานขึ้นแทน จากนั้นอีกสักพักหนึ่งเสียงทุ้มนุ่มมีจังหวะจะโคน ก็เริ่มเข้าสู่บทแหล่ไหว้ครูบทว่าด้วยคุณบิดามารดา    ********************************* กำนันสินยืนดูพิธีการทำขวัญนาค ด้วยความภูมิใจ หน้าที่ของเขานั้นจะอยู่ช่วงสุดท้ายเมื่อเรียกขวัญนาคจบ แล้วที่จะต้องเวียนเทียนรอบบายศรีและป้อนน้ำมะพร้าวอ่อนให้พ่อนาค ระหว่างนี้จึงได้ออกมาพักอิริยาบถเบื้องนอก เสียงแหล่ด้านในดังกังวาลออกมาก เนื้อหาอยู่ในช่วงว่าด้วยนาคตอนกำลังกำเนิด เสียงร้อง ครวญ คราง เบ่ง แล้วเบ่งอีกนั้นแสดงให้เห็นถึงความลำบากเจ็บปวดของมารดากว่าจะกำเนิดบุตรขึ้นมาสักคนหนึ่ง เป็นการเตือนสตินาคให้สำนึกถึงพระคุณมารดา “สวัสดีครับหมวดเสริม” กำนันสินเห็นตำรวจสองนายเดินขึ้นบันไดมาจึงเดินเข้าไปต้อนรับ และทักทายขึ้นเมื่อจำหน้านายตำรวจผู้หนึ่งได้ “สารวัตรฝากซองมาให้น่ะครับ ท่านมาไม่ได้ พอดีมีนายลงมาตรวจในตัวจังหวัด” ผุ้หมวดหนุ่มตอบพร้อมกับยื่นซองสีเหลืองนวลให้อีกฝ่ายหนึ่ง “ไม่เป็นไรหรอกหมวด ฉันรู้แล้ว ขอบใจ  อย่างไรก็อยู่ร่วมงานกันก่อนนะ” “ครับ กำนัน พอดีมีเรื่องอยากฝากให้ช่วยประกาศด้วยครับ ทางศูนย์แจ้งมาว่าช่วงเช้ามืดมีนักโทษแหกคุกรายหนึ่งหลบหนีมาแถวนี้ กำนันช่วยเตือนชาวบ้านให้ระวังตัวกันหน่อยน่ะครับ” “ไว้พรุ่งนี้เย็นหล่ะกันหมวดฉันจะประกาศให้ วันนี้กับพรุ่งนี้งานบวชลูกชายผม ไม่อยากให้แตกตื่น เดี๋ยวจะหมดอารมณ์สนุกกัน” กำนันตอบกลับมาหลังใช้เวลาคิดแวบหนึ่ง “เอ่อ... อย่างนั้นก็ได้ครับ”หมวดหนุ่มรับคำ อย่างไม่ค่อยเต็มเสียง เพราะสิ่งที่กำนันตอบกลับมามันดูไม่ค่อยตรงกับใจเขาเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่กล้าปฎิเสธความเห็นของบุคคลผู้มีอิทธิพลท่านนี้ “กำนันนี่สมเป็นผู้ริเริ่มเลยนะ จัดงานบวชกลางพรรษาเนี่ย” ชายกลางคนร่างอ้วน เดินเข้ามาทักทาย “ก็ไม่มีอะไรหรอก ฉันเห็นว่าเดี๋ยวนี้มันสมัยใหม่แล้ว ประเพณีมันก็ต้องปรับตามกันบ้าง แต่ถ้าไม่มีคนริเริ่มมันก็ไม่เกิดขึ้นจริงมั้ย เสี่ย” “นี่พอดีลูกฉันมันบ่นอยากบวชมาตั้งนานแล้ว เลยได้โอกาสพอดี ต่อไปคนอื่นจะได้เอาอย่างบ้าง เคยมีหลายคนมาคุยกับฉันอยู่เหมือนกันนะ บอกลูกมักจะว่างช่วงกลางพรรษาทุกที พอว่างก็บวชไม่ได้ไม่รู้จะทำอย่างไร รอจนออกพรรษาก็มีงานใหม่แล้ว” กำนันกล่าวไปอีกอย่างคล่องแคล่ว ราวกับท่องมา   หมวดเสริมยืนร่วมวงสนทนาอีกครู่จึงขอตัว โดยให้เหตุผลว่ายังมีงานค้างอยู่ที่โรงพัก แต่ความจริงเป็นเพราะเขาไม่ชอบสถานที่ๆ มีคนวุ่นวาย โดยเฉพาะสถานที่ที่มีคนวุ่นวายมากมายใส่หน้ากากเข้าหากัน เขาเดินผ่านโต๊ะจีนที่ตอนนี้มีคนนั่งอยู่เต็มไปหมดแล้วอาหารถูกจัดวางจนเต็มโต๊ะผู้คนต่างคุยกันเสียงดังจอแจ บริเวณบนเวทีในสนามนั้นก็ถูกจัดเรียบร้อยแล้วด้านบนของเวทีมีโครงเหล็กติดไฟแสงสีเล็กใหญ่เต็มไปหมด เห็นช่างไฟร่างเล็กกำลังทดสอบการทำงานของมันเป็นรอบสุดท้าย ทางด้านหลังเวทีมีโต๊ะจีนอยู่สองโต๊ะทั้งนักดนตรีและหางเครื่องที่แต่งตัววับๆ แวมๆ นั่งล้อมวงกินโต๊ะกันอย่างสนุกสนานรอเวลาที่จะแสดงซึ่งจะเริ่มหลังพีธีทำขวัญเสร็จสิ้น หมวดหนุ่มละสายตาจากหลังเวทีมองไปทางศาลาที่อยู่ทางท้ายวัด สังเกตเห็นมีผู้คนชุมนุมกันอยู่พอสมควร จึงชักชวนจ่าแก่ๆ ที่มาด้วยเดินเข้าไปหา ********************************** จากคุณ : ริสรน (biblio) - [ 13 ก.ย. 45 17:25:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ณ ศาลาเก่าเล็กๆ หลังนั้นศพถูกยกออกมาจากโลงเพื่อนำมาวางกลางแท่นที่ปูด้วยผ้าสีเหลืองทอง บนร่างมีผ้าห่มสีเดียวกันคลุมไปจนถึงหน้าอก มือที่แข็งทื่อถูกจับแยกออกมาจากร่างพอประมาณ ใต้มือมีพานทองเหลืองก้นลึกรอรับน้ำที่จะถูกรดผ่านลงมา บนแท่นข้างๆ มีน้ำลอยดอกมะลิขันใหญ่วางอยู่ ในขันนั้นนอกจากดอกมะลิแล้วยังมีขันใบเล็กจิ๋วลอยสงบนิ่งอยู่บนผิวน้ำอีกใบหนึ่ง ชาวบ้านหลายคนแวะมารดน้ำศพก่อนไปร่วมงานบวชของลูกชายกำนัน ความดีของยายอิ่มยังคงติดตรึงอยู่ในจิตใจทุกคน ในระยะสี่ปีหลังมานี้ ใครได้ทุกข์ตกยากถ้ามาหายายอิ่มก็จะได้รับการช่วยเหลือเท่าที่ทำได้ ยายอิ่มไม่เคยมีเงินเก็บ ทุกครั้งที่ลูกชายส่งเงินมาให้จากเมืองนอกก็มักจะใช้ช่วยเหลือผู้คนไม่ก็ทำบุญจนหมด เคยได้ยินแกเปรยว่าไม่มีลูกบวชให้ก็ต้องขวนขวายทำเองจะได้ไม่ต้องเกิดมามีกรรมเหมือนชาตินี้ ตอนหลังแกไม่สบายชาวบ้านก็เลยผลัดกันมาดูแลรักษาเพื่อตอบแทนบุญคุณ โดยเฉพาะยายเพิ่มที่ตอนหลังย้ายมาอยู่ด้วยกันจนถึงนาทีสุดท้ายเลยทีเดียว “อ้าว มาอย่างไรคะหมวด” นางสาญาติห่างๆ ของยายเพิ่มรีบออกไปต้อนรับทันทีที่เห็นนายตำรวจเดินเข้ามา หล่อนเพิ่งย้ายมาอยู่ที่ตำบลนี้ได้ไม่กี่ปี สามวันนี้หล่อนถูกยายเพิ่มเกณฑ์มาช่วยงานทั้งวัน โดยมีหน้าที่หลักคือคอยต้อนรับแขกเหรื่อ เพราะพอจะรู้จักดูท่าทาง ยศ หรือตำแหน่งกับเขาอยู่บ้าง “พอดีทางศูนย์ข่าวแจ้งมาว่ามีนักโทษแหกคุกมาเพ่นพล่านอยู่แถวนี้เลยแวะมาเตือนให้ระวังกันหน่อยน่ะครับ” หมวดหนุ่มกล่าวตอบอย่างสุภาพ “ได้ข่าวว่าแถวนี้เป็นบ้านเกิดของมันด้วยนะ” นายจ่าคนที่มาด้วยพูดเสริมขึ้น “ขอบคุณค่ะหมวด แต่ที่นี่ไม่เคยมีคนร้ายนี่เราอยู่กันอย่างสงบสุขตลอดมา” “แล้วข่าวครึกโครมเมื่อสี่ปีที่แล้วหล่ะครับ” “อ๋อ อย่าหาว่าอิฉันอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะคะความจริงก็ไม่อยากพูดต่อหน้าศพเลยสงสารน่ะ แต่อ้ายเลว RAยำ นั่นมันเลว จริงๆ เด็กหญิงตัวเล็กนิดเดียวมันทำได้ นี่ถ้า มันไม่สารภาพเอง พ่อนาคเชียรลูกกำนันคงต้องติดคุกยาว ไม่มีโอกาสบวชในวันนี้แน่  ก็วันนั้นมีแค่มันกับพ่อนาคเท่านั้นที่อยู่ในที่เกิดเหตุ...” หล่อนเงียบเสียงลงทั้งที่ยังร่ายยาวไม่จบเพราะสังเกตเห็นสายตาของผู้หมวดหนุ่มมองเขม็งไปที่กลางศาลา หล่อนจึงหันหลังกลับไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ณ ที่นั่น  “อ้ายเลว RAยำ” ที่หล่อนอ้างถึง  มือหนึ่งกำช่อดอกมะลิป่าสีขาวนวลคลานไปกลางศาลา พร้อมกลับเอ่ย เบาๆ แต่ดังพอได้ยินมาถึงโสตประสาทของหล่อน “แม่จ๊ะ... ฉันเอามะลิมาให้แม่”  ชายหนุ่มก้มลงกราบแทบเท้าของหญิงชราที่นอนขวางร่างอยู่บนแท่นกลางศาลา สักพักหนึ่งเขาจึงเคลื่อนกายไปทางซ้ายวางมะลิลงบนมือเย็นเยียบด้วยใจระอุอุ่น น้ำตาสุกสกาวหยดผ่านมือข้างนั้นลงไปสู่พานทองเหลืองเบื้องล่าง ภาพการกระทำทั้งหมดรวมไปถึงคิ้วและหัวที่โล้นเลี่ยนจากการโกนด้วยตัวของเขาเองนั้น ทำให้ชาวบ้านหลายคนต้องหวนกลับไปนึกถึงความเป็นจริงที่ค้างคาใจมาตั้งแต่สี่ปีที่แล้ว เสียงหมอทำขวัญนาคยังคงดังกังวานอยู่ ตอนนี้บทแหล่กล่าวถึงตอนที่เด็กชายเริ่มเป็นหนุ่มฉกรรจ์แล้ว...    ********************************** จากคุณ : ริสรน (biblio) - [ 13 ก.ย. 45 17:27:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สำหรับเรื่อง มะลิ งานศพ วันแม่  เกิดจากการคิดในแง่กลับ ของกรณีที่มีข่าวนักโทษที่ออกมาทำงานช่วยเหลือสังคมหลบหนีกลับบ้าน ทำให้คิดว่าทำไมเขาหลบหนี แล้วทำไมต้องหลบหนีกลับบ้าน  ทั้งที่รู้ตัวว่าอย่างไรก็ต้องโดนจับ ทำไมไม่หนีไปให้ไกลๆ เลย หรือว่าเขามีเหตุผลอื่นใด? โยงไปถึงความคิดที่ว่า นักโทษจะต้องเป็นคนไม่ดีเสมอไปหรือไม่ เขาอาจจะต้องเดินเข้าตะรางเพราะเหตุผลอื่นก็เป็นได้ แต่เมื่อเขาเป็นนักโทษคนทั่วไปจะสรุปรวมว่าเขาเป็นคนเลวไปแล้ว การตัดสินเช่นนี้ใครเป็นผู้กำหนดขึ้น ยุติธรรมหรือไม่กับเขา เราได้ลืมบางสิ่งบางอย่างไปหรือเปล่า งานชิ้นนี้ชี้ให้เห็นสังคมของเราเพียงแค่เสี้ยวหนึ่งของความเป็นจริงเท่านั้น เพราะสภาพที่แท้จริงนั้นมันซับซ้อนยอกย้อนเกินกว่าจะคาดเดาได้จริง ๆ มาแนวหนักๆ แฮะคราวนี้ หลังจากหลอกล่อด้วยเรื่องฮาๆ มาพอสมควร ก็ได้เวลาน้ำตาตกกันบ้างแล้วนะ  ไม่รู้จะเศร้าเท่ากับ เรื่องที่เห็นบอกว่ามีอยู่เหลือเฟือบนถนนฯ หรือเปล่า ยินดีรับฟังความคิดเห็นของทุกคนครับ การตอบกระทู้ก็ยังเหมือนเดิมครับผมจะอ่านทุกความคิดเห็นและตอบทุกคน หลังจากที่เห็นว่าคนมาโพสต์ถึงจุดอิ่มตัวแล้ว ปกติก็จะประมาณอาทิตย์หนึ่งพอดี ด้วยเหตุนี้ท่านที่จำได้ว่าเคยอ่านเรื่องใดของผมแล้วมีทักทาย วิจารณ์กันมา ก็เรียนเชิญกลับไปอ่านโดยพลันครับ เรื่องที่ผ่านๆ มา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1741355/W1741355.html - รอยนิ้วมือ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1726217/W1726217.html - ผู้แลกเปลี่ยนเวลา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1711721/W1711721.html  - อิ่มไออุ่น http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1696728/W1696728.html  - วันเมา ๆ *ถึงคุณระวี  ตาวัน ผมรอคำวิจารณ์อยู่นะครับ ทวงสักหน่อยเห็นเงียบหายไปนานหลังจากเข้ามาให้ความหวังผมเป็นคนแรกในเรื่องอิ่มไออุ่น ตอนแรกก็คิดว่าอาจจะต้องใช้เวลาเขียนนานเพราะงานวิจารณ์นั้นยากกว่างานเขียนเยอะ สังเกตได้จากบนถนนฯ แห่งนี้มีคนเขียนนับร้อยแต่คนวิจารณ์แค่หยิบมือ แต่นี่เวลาก็ผ่านไปกว่าเดือน ข้าพเจ้ารอจนเหงือกไร้น้ำหล่อลื่นแล้วเด้อ จากคุณ : ริสรน (biblio) - [ 13 ก.ย. 45 17:29:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บางทีการกรองคำหยาบ นี่ก็ทำให้รู้สึกหงุดหงิดเหมือนกัน อย่างเรื่องนี้ ที่คนเขียนหลีกเลี่ยงคำหยาบ (แต่ก็ต้องการรักษาอรรถรสเดิมไว้) เลยทำให้เรื่องหนักๆผ่อนคลายลงอย่างไม่ตั้งใจ ยังยิ้มได้ตั้งหลายครั้งแน่ะ ทั้งที่บรรยากาศเรื่องออกไปในทางหนัก เลยไม่รู้ว่าเป็นข้อดีข้อเสียกันแน่ จากคุณ : GTW - [ 13 ก.ย. 45 20:09:19 A:202.133.172.198 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ถึงจะไม่มีขำ แถมออกหนัก แต่เท่าที่พอจำเรื่องที่ผ่านมาได้ ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลย :) บรรยายภาษาได้สมดี สะท้อนอิทธิพลที่เชื่อว่ามีอยู่จริงด้วย จากคุณ : scottie - [ 13 ก.ย. 45 21:43:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบเรื่องนี้ของท่านริสรนที่สุดนับจากบรรดาเรื่องสั้นทั้งหมดน่ะครับ ที่ชอบไม่ได้ชอบเพราะชอบความเศร้านะครับ แต่ชอบเพราะท่านเขียนได้ดี ทั้งความสมจริงของเนื้อเรื่อง กลิ่นอาย และบรรยากาศที่ล้อมรอบ นึกถึงตอนช่วงที่ผมไปเยี่ยมญาติที่ชุมชนท้องถิ่น นึกถึงช่วงที่เดินขึ้นดอยไปเยี่ยม(หรือไปเที่ยวนะ)กับชาวเขาทางเหนือ นั่นแหละครับบรรยากาศอย่างนั้นแหละครับ ตอนไคลแมกซ์ก็ผูกเรื่องให้มีความเศร้าได้ดี สรุปว่าชอบมากครับ เอ RAยำ นี่เขียนเป็น:-) จะโดนเซนเซอร์เป่าหว่า อ้าวๆๆ โดนแฮะ งั้น ริ ยำ อ่ะ แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 45 22:52:10 จากคุณ : bucky_m - [ 13 ก.ย. 45 22:50:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อยากบอกว่า ชอบเรื่องนี้ที่สุดเหมือนกัน (ไม่ได้ลอกกันนา) การลำดับเนื้อเรื่อง การพรรณนาในแต่ละช่วง ที่ทำให้นึกคล้อยตาม การใช้ภาษา คำพูด บรรยากาศ อะไรต่างๆ รู้สึกว่ามันลงตัวดีน่ะค่ะ แต่ 'จารย์ชอบจบให้ไปคิดต่อทุกทีเลยแฮะ ^_^ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 14 ก.ย. 45 11:17:34 A:203.113.35.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านค่ะ วิจารณ์ไม่เป็น หุหุ บอกได้แค่ว่าชอบเรื่องนี้ที่สุดนะคะ อ่านแล้วบีบคั้นหัวจายยยเหลือเกิน (ใช้คำเว่อร์ไปมั้ยเนี่ย แหะ แหะ) หลายครั้งนะคะที่คนเราตัดสินว่าใครดี-เลว ก็เพียงสิ่งที่เขาทำตบตาคนเท่านั้น นึกแล้วเศร้า จากคุณ : O-HO - [ 14 ก.ย. 45 11:19:35 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วรู้สึกหดหู่นิดๆ เหมือนๆสะท้อนว่าสังคมบ้านเรา ยังไงก็ยังหลุดไม่พ้นเรื่องอิทธิพล.. เรามันก็คนเขียนเรื่องไม่เป็น ได้แต่ตามอ่านเรื่องโน้นเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ...ชอบเรื่องนี้นะคะ บรรยายได้บรรยากาศดี อ่านแล้วก็เศร้าๆปลงๆ จากคุณ : muemie - [ 14 ก.ย. 45 16:36:21 ]

ความคิดเห็นที่ 12 งานศพกับงานบวช คนชั่วกับคนดี บางทีก็อยู่ในที่เดียวกัน คนเดียวกัน ชอบเรื่องนี้เหมือนกันละกันค่ะ ยังไม่ถึงกับร้องไห้ แต่..อึ้งๆ เฮ้อ ชีวิตหนอชีวิต สังคมหนอสังคม เรื่องนี้ไม่ขำนะคะ เครียดค่ะ :) จากคุณ : ผีเสื้อหมอก - [ 15 ก.ย. 45 02:00:28 A:203.148.172.19 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 แม้ว่าจุดเร้าของเรื่องจะมีให้พบ ให้อ่านกันอยู่เนือง ๆ โดยการนำเอาความแตกต่างระหว่างขาวกับดำมาวางไว้เคียงกันแล้วสลับเปิดให้เห็นเพียงทีละครั้ง จังหวะในการเปิดและปิดแต่ละครั้งถือว่าทำได้ดี ไม่เร็วไป ไม่ช้าไป แม้ว่าเป็นความตั้งใจของผู้เขียนที่ประสงค์จะให้ผู้อ่านรู้สึกถึงความมืดแห่งสีดำในอัตราส่วนที่มากกว่า แต่อารมณ์ของเรื่องยังเว้นวรรคเป็นช่วงให้ผู้อ่านได้ใช้จินตนาการของตนสร้างสีเทาขึ้นได้ด้วยตนเองโดยที่ผู้เขียนมิได้ใช้สีนั้นในการวางโครงเรื่องแต่อย่างใด สีเทาที่ว่านี้คือความหวัง คือความเชื่อในเบื้องลึกของคนส่วนใหญ่ที่ยังเชื่อในเรื่องในสิ่งที่ถือกันว่าเป็นความดี ความงาม ในสังคม เชื่อว่านามธรรมทั้งสองรูป มิได้หายไปจากโลกนี้ หากค้นหากันจริง ๆ แล้วไซร้ ก็จะพบได้ จุดเด่นอีกประการหนึ่งของเรื่องคือ มิติอันล้ำลึกของรายละเอียดต่าง ๆ ที่ผู้เขียนให้ความสำคัญไม่น้อยไปกว่าการวางองค์ประกอบของโครงเรื่อง เหล่านี้คือจุดเล็ก ๆ ในภาพใหญ่ที่ทำให้เกิดความสมบูรณ์ เกิดสีสรร เกิดทำนอง เกิดเนื้อร้อง เกิดชีวิต ในตัวหนังสือที่เรียงร้อยเป็นถ้อยความขึ้นมา – word lives ด้วยรัก พี่แมงฯ จากคุณ : แมงฯ - [ 15 ก.ย. 45 13:47:01 A:202.183.228.67 X:203.170.155.7 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตามมาจาก"เดอะคลับ"ค่ะ มาวางดอกไม้ไว้้ให้เป็นกำลังใจ คำวิจารณ์จากคุณแมงฯนั้นสมบูรณ์อยู่ในตัวเอง เขียนอะไรอื่นก็จะ redundant ไปแล้ว -----{---<--@ จากคุณ : ปราณ - [ 15 ก.ย. 45 19:02:02 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณๆ บิ๊บครับที่กรุณาให้เกียรติถามไถ่ความคิดเห็นจากการอ่านเรื่องสั้นเรื่องนี้และต้องขอโทษด้วยครับที่เข้ามาช้าไปหน่อย (จนต้องให้ไปตามมา) จริงๆ แล้วขอบอกว่าได้อ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่สะดุดตากับชื่อผู้แต่ง 'biblio' เพราะความนิยมชมชอบส่วนตัวจากการที่ทราบเป็นอย่างดีว่าผู้แต่งจัดเป็น 'ขุนคลัง' ของความรู้และลิงค์เพลงแทบจะว่าทุกเพลงในโลกประมาณนั้น แต่อ่านแล้วก็อึ้งไปไม่กล้าแสดงความคิดเห็นเพราะเจียมตัวเองว่ายังอ่อนด้อยทั้งความรู้และความสามารถที่จะวิจารณ์งานเขียนระดับนี่ได้ แต่ในเมื่อคุณบิ๊บอุตส่าห์ลดตัวลงมาขอความคิดเห็น (ขอเน้นว่าความคิดเห็น ไม่ใช่วิจารณ์ ถ้างานวิจารณ์ต้องระดับพี่แมงฯ ข้างบนโน่น) ข้าน้อยเองก็เกรงใจเป็นยิ่งนักเพราะได้รบกวนขอลิงค์เพลงโปรดอยู่ทุกอาทิตย์ จึงต้องกลับไปอ่านโดยละเอียดอีกครั้งและขอแสดงความคิดเห็นเท่าที่สติปัญญาอันน้อยนิดของตนพึงมีและด้วยมุมมองของผู้ที่ชอบอ่าน ชอบดูและชอบฟัง (ขอเน้นว่าไม่ใช่นักวิจารณ์) ดังนี้ครับ ขอเริ่มด้วยจุดที่ชอบก่อนเลย ชอบการตัดสลับเหตุการณ์ครับ ถือเป็นจุดเด่นเพราะทำได้เนียนมาก แต่บางครั้งก็สลับจนผู้เขียนคงลืมเรื่องที่ได้เขียนไว้ตอนต้นไป อันนี้พลาดแล้วครับ ขอให้ระวังด้วยสำหรับมือใหม่ทุกท่านที่ชอบใช้ ไดนามิคคัทบ่อยๆ “งานกำนันคืนนี้ท่าทางจะครึกครื้นนะ เอ็งจะมาหรือเปล่า” “มาสิ ยังไงก็ต้องมาช่วนงานยายอิ่มอยู่แล้วนี่ สวดคืนสุดท้ายแล้ว” "ณ ศาลาเก่าเล็กๆ หลังนั้นศพถูกยกออกมาจากโลงเพื่อนำมาวางกลางแท่นที่ปูด้วยผ้าสีเหลืองทอง บนร่างมีผ้าห่มสีเดียวกันคลุมไปจนถึงหน้าอก มือที่แข็งทื่อถูกจับแยกออกมาจากร่างพอประมาณ ใต้มือมีพานทองเหลืองก้นลึกรอรับน้ำที่จะถูกรดผ่านลงมา บนแท่นข้างๆ มีน้ำลอยดอกมะลิขันใหญ่วางอยู่ ในขันนั้นนอกจากดอกมะลิแล้วยังมีขันใบเล็กจิ๋วลอยสงบนิ่งอยู่บนผิวน้ำอีกใบหนึ่ง" ขอโทษด้วยครับ ที่ผมอาจจะไม่ทราบว่างานศพต่างจังหวัดเขามีการรดน้ำศพกันในพิธีสวดคืนสุดท้ายด้วย แต่คิดว่าไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะส่วนใหญ่เท่าที่ทราบขนาดยากันเน่าเขายังไม่ค่อยจะฉีดกัน ดังนั้นถ้าขืนยกออกมาจากโลงหลังจากสวดไป 3-7 วันเพื่อเอามารดน้ำอีกคงน่าดูพิลึกละครับ การพรรณาก็ทำได้ดี แต่ผู้เขียนระวังมากไปจนดูเหมือนเน้นในสิ่งที่ไม่จำเป็นอยู่หลายตอน เช่นรูปร่างหน้าตาของตัวละครบางคนที่ไม่จำเป็น (ไม่มีบทรองรับ) ต้นชมพูพันทิพย์ก็อ่านแล้วขัดตาครับ ควรใช้ชื่อที่ชาวบ้านเค้าเรียกมากกว่า (เรียกว่าอะไรขอโทษที่จำไม่ได้เหมือนกันครับ) การเน้นความดี เลว หรือเน้นการตัดกันให้ผู้อ่านได้เห็นชัดเจนอย่างจงใจเกินไปด้วยการเอางานทำขวัญนาคของวิเชียรกับงานศพยายอิ่มมาไว้ที่วัดเดียวกัน ศาลาใกล้ๆ กันก็ดูไม่ค่อยสมจริงครับ เพราะระดับกำนันสินผู้มีอิทธิพลประจำตำบลแล้ว ควรจัดงานทำขวัญนาคที่บ้านมากกว่า ตอนท้ายที่ตำรวจ 2 คนคุยกับนางสาก็ดูแปลกๆ ที่ตำรวจไม่รู้ชื่อนักโทษแหกคุก รู้แค่ว่าบ้านเกิดอยู่แถบนี้ แต่รู้เรื่องคดีของนักโทษเมื่อ 4 ปีที่แล้ว มันขัดกับความจริงครับ การเน้นอิทธิพลของกำนันโดยการบวชกลางพรรษาก็มากไปครับ เชื่อว่าชาวบ้านต่างจังหวัดที่มีความผูกพัน เข้าใจศาสนา ขนบธรรมเนียมประเพณีเป็นอย่างดีคงไม่กระทำกัน ถึงแม้จะมีอิทธิพลสักปานใดก็ตาม เสียดายเรื่องชุดนาคโบราณของยายอิ่มที่กล่าวถึงครับ ตอนหลังถ้าเอามาผูกเข้ากับการโกนหัวโล้นเลี่ยน (ด้วยมีดโกนขึ้นสนิมและด้วยตัวเอง!) แสดงการบวชตนเองให้แม่แล้วคงจะสนุกขึ้นอีกเยอะเลยครับ แต่ภาพรวมต้องถือว่าเยี่ยมครับ (ถ้าไม่จงใจจับผิดแบบผม ขอโทษที่ล่วงเกินด้วยครับ) ในความพยายาม อีกนิดเดียวก็ขึ้นเทียบชั้นมืออาชีพได้แล้วครับ และที่ผู้เขียนออกตัวแล้วว่าได้ความคิดมาจากข่าวนักโทษแหกคุกกลับบ้าน และคงจะเป็นเหตุการณ์ใกล้ๆ วันแม่ด้วยเลยเอามาโยงผูกเป็นเรื่องขึ้น แม้ว่าจะยังมีอะไรๆ ที่หลวมๆ อยู่บ้างตามข้อสังเกตข้างต้น แต่ก็ถือว่ายังดีในแง่ที่เกิดแรงบันดาลใจได้จากจุดเล็กๆ ที่พบเห็น ซึ่งอันนี้ถือเป็นคุณสมบัติที่จำเป็นยิ่งสำหรับนักเขียนทุกท่านครับ จริงๆ แล้วอยากเขียนยาวกว่านี้แต่ต้องขอโทษที่เวลาตัวเองค่อนข้างจำกัดมากครับ (ภาระกิจเรื่องเล่นซะละมาก) ถ้าไม่รักไม่ชอบกันจริงๆ ละก็คงไม่เขียนละครับเพราะมีแต่เปลืองตัว (โดนด่าฟรี) จะพยายามเขียนถึงเรื่องอื่นๆ ก่อนๆ ของคุณบิ๊บอีกครับ ขอให้โพสเข้ามาเรื่อยๆ แล้วกัน สุดท้ายขออภัยอีกครั้งครับถ้ากล่าวอะไรผิดๆ หรือแสดงความเห็นที่ซื่อบื้อของตัวเองออกไปที่ดูเหมือนจะเป็นการจับผิด (แต่ที่จริงถูก) ก็อย่างที่ออกตัวครับ ความรู้ความสามารถน้อย หวังว่าคงไม่โกรธนะครับ กลัวเดี๋ยวไม่มีคนลิงค์เพลงเพราะๆ ให้ฟังอีก สวัสดีครับ ปล.เพิ่งค้นพบด้วยความบังเอิญจริงๆ ครับ ถึงนามคีย์บอร์ด ริสรน ที่แท้ก็มาจาก biblio ตามแป้นคียบอร์ดแบบเกศมณีนี่เอง ไม่เชื่อลองพิมพ์ดูสิครับ ล้ำลึกจริงๆ จากคุณ : มูโจ้ - [ 16 ก.ย. 45 11:46:17 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อีกนิดครับ วันที่ 12 สค.รู้สึกว่าทุกวัดจะงด ไม่มีการสวดศพนะครับ ตจว.ไม่แน่ใจ ?!? รายละเอียดเล็กๆน้อยๆ อย่างนี้ บางครั้งนักเขียน ถึงแม้มืออาชีพก็เถอะ บางครั้งก็ลืมนึกไปเหมือนกัน เพราะมัวแต่ไปโฟกัสอยู่ที่ธีมหลัก ตั้งใจจะโยงเรื่องเข้าธีมจนพลาดบางจุดไปอย่างน่าเสียดาย เรื่องรดน้ำศพซ้ำก็มาจากจุดนี้แหละครับ คือนึกถึงแต่ว่าจะสร้างไคลแมกซ์หรือจุดเด่นของเรื่องจนลืมนึกถึงรายละเอียดปลีกย่อยอื่นๆ ติเพื่อก่อนะครับคุณบิ๊บ ไม่ใช่ซ้ำเติม กรุณาเข้าใจเจตนาดีของผมด้วยครับ ว่าปรารถนาให้คุณและทุกๆท่านประสบความสำเร็จบนถนนนักเขียนจริงๆ ถึงต้องบอกกันตรงๆ แบบนี้ หวังว่าคงไม่โกรธนะครับ ถ้าโกรธก็ขออภัยและต่อไปจะชื่นชมอย่างเดียวครับ จากคุณ : มูโจ้ - [ 17 ก.ย. 45 12:07:58 A:203.144.144.238 X:203.144.135.39 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ GTW *** โห ขนาดนี้ยังยิ้มได้อีกหรือนี่ สมเป็นอาจารย์มารจริงๆ ครับ คุณ scottie *** เรื่องอิทธิพลนี่ เหมือนอยู่ไกล แต่ความจริงอยู่ใกล้แค่คืบเองนะครับ คุณ bucky_m *** ท่าน เคนเป็นชาวเหนือหรือนี่ แถมมีญาติอยู่บนดอยอีก ถึงว่าเจ้าเคนอิฯ มันถึงมีนิสัยรักธรรมชาติปานนั้น คุณ สาวน้อยร้อยแปด *** เหอ ให้ผู้อ่านได้บริหารสมองไง ไว้คราวหลังจะจบแบบแฮปปี้ฯ บ้าง ถ้าพล็อตให้นะ คุณ O-HO *** เหอๆ ใช่เลยครับ ยิ่งเดี๋ยวนี้วิธีตบตายิ่งแนบเนียน จนสามารถหลอกได้แม้กระทั่งตัวเองเลยนะครับ คุณ muemie *** ชอบบรรยรกาศเหรอครับ ไว้มีโอกาสจะเอาบรรยากาศแบบนี้แต่เรื่องสบายๆ กว่าดีมั้ยครับ คุณ ผีเสื้อหมอก *** ทุกสิ่งมีสองด้านไงครับ ถึงจะเกิดการเปรียบเทียบได้  แต่อ่านแล้วเครียดเลยหรือครับเนี่ย(รู้สึกผิดเล็กๆ)   คุณ แมงฯ *** แขกกิติมศักดิ์ อุตส่าห์ไปบังคับมานะเนี่ย  พี่แมงชมซะผมตัวลอยเลยครับ  ความจริงก็พยายามไปให้ถึงเวิร์ดไลฟ์แหล่ะครับแต่ก็รู้ตัวว่ายังอยู่อีกห่างไกลมากนัก  ต้องฝึกฝนอีกมาก อย่างไรก็ตามขอบคุณมากครับ ที่สละเวลา คุณ ปราณ *** เหยื่อ เอ้ยแขก อีกคนที่หลงมาตามโฆษณา  อย่างไรก็ตามขอบคุณ คุณหมอปราณ มากเลยครับ คุณ มูโจ้ *** ขอบคุณมากครับคุณมูโจ้ อย่างนี้สิถึงจะเรียกว่ารักกันจริง เพราะสิ่งที่เขียนแสดงให้เห็นว่าคุณมูโจ้อ่านทุกตัวอักษรที่ผมเรียงร้อยขึ้นมา และใคร่ครวญพิจารณาถึงความเป็นไปได้หรือเป็นไปไม่ได้ต่างๆ ยิ่งการที่มาโพสต์อีกครั้งเนี่ยแสดงให้เห็นถึงความตั้งใจจริง ของผู้โพสต์ที่จะติเพื่อก่อจริงๆ  ซึ่งผมก็ต้องการตรงนี้แหล่ะครับเพื่อที่จะมาพัฒนางานชิ้นต่อๆ ไป หลายๆ ที่ ที่บอกมาก็ตรงกับที่ผมคิดไว้เลยครับว่าอาจจะมีปัญหาได้ เช่น การรดน้ำศพในวันสุดท้าย หรือการจัดงานบวชกลางพรรษา(การรดน้ำศพในวันสุดท้าย นี่อาจจะแก้ไขเป็นวันแรกในเวอร์ชันใหม่ก็ได้ แต่งานบวชนี่ย้ายไม่ได้เพราะเป็นเรื่องหลัก) ในการรดน้ำศพนั้นผมคิดว่าน่าจะจัดเฉพาะงานของคนที่มีสตางค์หรือมีชื่อเสียงเท่านั้น ในความเป็นจริงแล้วงานยายอิ่มที่ไม่มีญาติเหลืออยู่เลยก็ไม่น่าจะจัดให้มีการรดน้ำศพขึ้นมาได้ แต่ตรงนี้เป้าหมายของผมคือการสร้างฉากสุดท้ายขึ้นเพื่อจะให้เป็นภาพที่ติดตา เพราะตอนเขียนผมมีภาพๆ นี้อยู่ในใจจึงต้องหาหนทางให้เกิดขึ้นให้ได้ อย่างที่คุณมูโจ้ว่าหล่ะครับ มันส่งผลให้เกิดหลายๆ เรื่องที่ขัดตาขัดใจขึ้นจริงๆ ตอนนี้ผมกำลังพยายามติดต่อสอบถามอยู่ครับว่า วันที่ 12 สค. นี่จะงดงานทุกอย่างเลยหรือเปล่าไว้จะมาโพสต์บอกครับ ซึ่งโดยส่วนตัวผมก็คิดเช่นเดียวกับคุณมูโจ้แหล่ะครับว่าน่าจะงดงานพวกนี้ เพราะเหล้าเบียร์ยังต้องงดขายเลย(นี่ก็อีกจุดหนึ่ง) แต่ถ้าผมสมมุติว่าเรื่องเกิดในอดีตก็พอมีทางจะเป็นไปได้เพราะเรื่องงดเหล้าจัดงานนี่เพิ่งมีมาไม่นานนัก โดยรวมแล้วจะเห็นได้ว่างานชิ้นนี้มีจุดอ่อนเยอะมากในเรื่องของความเป็นจริง อันนี้ยอมรับโดยดุษฎีครับ เนื่องด้วยความอ่อนประสบการณ์ของผู้เขียนเอง อย่างไรก็ดีงานชิ้นนี้เป็นงานที่ผมภาคภูมิใจอีกชิ้นหนึ่งเพราะในส่วนของสิ่งที่ผมตั้งใจจะสื่อนั้นผมสามารถบรรจุลงไปในเรื่องได้เกือบสมบูรณ์เลยทีเดียว หวังว่าคงจะได้รับการแนะนำ และสนับสนุนต่อไปนะครับ *ชมพูพันธ์ทิพย์มีชื่ออื่นเยอะมาก ในข้อมูลผมมีอีกสี่ชื่อ คือ  ตาเบบูญ่า ธรรมบูชา ชมพูอินเดีย แตรชมพู แต่ก็ตัดสินใจเลือกชมพูพันธ์ทิพย์ด้วยความเคยชินครับ  ซึ่งในข้อนี้แสดงให้เห็นว่าคุณมูโจ้เป็นคนต่างจังหวัด(บันทึกเป็นข้อมูลไว้แล้ว)เลยสังเกตเห็นในข้อนี้ ซึ่งเป็นเพราะความเห็นข้อนี้แหล่ะครับที่ทำให้ผมรู้สึกซาบซึ้งในความกรุณาจริงๆ เพราะแม้กระทั่งรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ก็ยังไม่ปล่อยให้ผ่านไปง่ายๆ แสดงให้เห็นถึงความตั้งใจของคนเขียนจริงๆ จากคุณ : ริสรน (biblio) - [ 23 ก.ย. 45 19:45:44 ]