W1966923 ... รามสูรขว้างขวาน ... [นิทาน]

ความคิดเห็นที่ 1

.. ยังมีเมืองอยู่เมืองหนึ่งซึ่งแตกต่างจากเมืองอื่นๆ ในโลก เมืองเมืองนี้ไม่ได้ตั้งอยู่บนผืนแผ่นดินเหมือนเมืองทั่วไป ไม่ได้ตั้งอยู่กลางผืนน้ำเหมือนเกาะต่างๆ แต่กลับตั้งอยู่บนท้องฟ้า สูงจากพื้นดินเกินกว่าที่นกจะกางปีกบินขึ้นไปถึง ตั้งอยู่กึ่งกลางระหว่างหมู่เมฆและดวงดาว ทำไมถึงไม่มีใครเคยเห็นเมืองเมืองนี้น่ะหรือ นั่นก็เพราะว่าในสมัยที่ตาของคนเรายังสามารถมองเห็นเมืองนี้ได้นั้น ไม่มีคนคนไหนบินขึ้นไปบนฟ้าได้สูงพอ และในปัจจุบันซึ่งคนอาจบินได้สูงจนทะลุท้องฟ้าออกไปนอกโลกได้นั้น ตาของคนเราก็สูญเสียสามารถที่จะมองเห็นเมืองเมืองนี้ได้เสียแล้ว ที่เมืองนี้เอง เป็นที่อยู่ของเด็กชายเล็กๆ คนหนึ่ง ชื่อ พันฝน

พันฝนก็เป็นเช่นเดียวกับเด็กคนอื่นๆ ในเมืองนี้ คือเป็น “ยักษ์” แต่ตอนนี้เขาเป็นแค่ยักษ์เด็ก จึงยังไม่มีเขี้ยวคมกริบเหมือนมีดโกนงอกยาวล้นออกมานอกปาก ยังไม่มีดวงตาสีแดงจัดเหมือนสีเลือดที่แลดูน่ากลัว เหมือนกับพวกยักษ์ผู้ใหญ่ อันที่จริงถ้าเราจะแกล้งทำเป็นไม่เห็นผิวที่เป็นสีเขียวเหมือนปีกแมลงทับแล้ว พันฝนก็ไม่ต่างจากเด็กลูกมนุษย์ทั่วไปเลยสักนิด แต่พันฝนก็มีสิ่งหนึ่งซึ่งต่างจากเพื่อนๆ ยักษ์ตนอื่นๆ ที่เขารู้จักนั่นก็คือ เขาไม่อยากเป็น “รามสูร”

.
.

พันฝนเคยรวบรวมความกล้าเอ่ยถามพ่อขึ้นในวันหนึ่งขณะที่พ่อกำลังเช็คขวานประจำตัวอยู่ หลังจากที่เล็งแล้วเล็งอีกว่าเป็นวันที่พ่ออารมณ์ดีที่สุด

“พ่อครับ ทำไมใครๆ ก็อยากเป็นรามสูรกันล่ะครับ”

พ่อมองพันฝนด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะตอบคำถามว่า

“นั่นก็เพราะ ตำแหน่งรามสูร เป็นตำแหน่งอันทรงเกียรติสูงสุดเท่าที่เผ่าของเราเคยมีมาน่ะสิลูก”

“แต่ผมว่า ควงขวานวิ่งไล่ตามลูกแก้วแบบนั้น มันไม่เห็นจะน่าสนุกตรงไหนเลย”

“นั่นเพราะลูกยังเด็กน่ะสิ” พ่อตอบกลับมาด้วยคำตอบมาตรฐานที่พันฝนเคยได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วน “ไว้โตขึ้น ลูกก็จะเข้าใจเอง”

หลังจากนั้น พ่อก็หันไปก้มหน้าก้มตาเช็ดขวานประจำตัวอย่างทะนุถนอมต่อไป โดยไม่ใส่ใจกับพันฝนอีก ขวานของพ่อยาว 2 ศอก ตัวด้ามประดับด้วยอัญมณีหลากสี ใบขวานมันวับเป็นเงางามจนแทบจะใช้ส่องแทนกระจกได้ พ่อมักจะใช้เวลาว่างขัดถูทำความสะอาดขวานประจำตัวครั้งละนานๆ อยู่เสมอ เพราะขวานประจำตัวเป็นสิ่งที่ผู้ดำรงตำแหน่งรามสูรทุกตนหวงแหน ใช่แล้ว พ่อของพันฝนก็เป็นรามสูรเช่นกัน

พ่อเป็นรามสูรประจำท้องฟ้าเขตที่ 3 อันครอบคลุมพื้นที่ตั้งแต่มหาสมุทรด้านตะวันออกไปจรดเทือกเขาสูงด้านตะวันตก ตั้งแต่ป่าดงดิบด้านเหนือไปจรดหมู่บ้านชาวประมงด้านใต้ ในช่วงฤดูฝนพ่อจะถือขวานออกจากบ้านไปทำหน้าที่รามสูรแทบทุกวัน บางครั้งก็ออกไปตอนกลางคืนแต่บางครั้งก็ออกไปตอนกลางวัน บางครั้งไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงแต่บางครั้งก็หายไปหลายวัน แต่ในฤดูหนาวพ่อจะขลุกอยู่ในบ้านทั้งวัน ไม่ออกไปไหน พ่อเรียกช่วงเวลานั้นว่า วันพักร้อน

เมื่อเห็นว่าพ่อไม่ใส่ใจจะตอบคำถามของตนอีกแล้วพันฝนจึงเดินเลี่ยงออกมา แม้จะยังไม่คลายความสงสัยเกี่ยวกับเรื่องที่ว่า ทำไมใครๆ ถึงอยากเป็นรามสูร แต่พันฝนก็เป็นเช่นเดียวกับเด็กๆ ทั่วไป ซึ่งความสงสัยและทุกข์ใจต่างๆ อาจสลายไปได้อย่างรวดเร็วพอๆ กันตอนที่มันเกิดขึ้น จริงอยู่ที่ว่าความสงสัยของเขาไม่ได้หายไปอย่างสิ้นเชิงเหมือนกับการที่เราเอายางลบมาลบตัวหนังสือที่เขียนผิดออกไปจากหน้ากระดาษ แต่เขาก็มีอื่นเรื่องให้คิดให้ทำอีกตั้งเยอะแยะ ไหนจะต้องไปโรงเรียน ต้องทำการบ้าน ต้องออกไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ และอื่นๆ อีกมากมายจนบรรยายไม่หมด เขาจึงไม่มีเวลามานั่งกลัดกลุ้มกับคำถามคำถามเดียวทั้งวันอย่างที่พวกผู้ใหญ่ชอบทำกัน

แก้ไขเมื่อ 02 ม.ค. 46 22:52:27

จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 29 ธ.ค. 45 01:17:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7

ยังไม่ทันที่พันฝนจะแอบย่องออกไปนอกบ้านเพื่อไปนอนดูดาวบนท้องฟ้า อันเป็นกิจกรรมยามค่ำคืนที่เขาโปรดปราน เสียงของแม่ก็ดังขึ้นเสียก่อน

“พันฝน ไปเข้านอนได้แล้วลูก”

“อีกเดี๋ยวไม่ได้หรือครับแม่” พันฝนพยายามต่อรอง เพราะเขายังไม่รู้สึกง่วงสักนิด แต่แม่ก็ยังยืนยันคำเดิมว่า

“ไม่ได้หรอกลูก นี่มันดึกมากแล้วนะ”

“ครับๆ” พันฝนรับคำก่อนจะเดินเข้าห้องนอนอย่างจำใจ “ราตรีสวัสดิ์ครับแม่”

ถึงตรงนี้อาจมีคนสงสัยว่า ในเมื่อพ่อของพันฝนเป็นรามสูรแล้ว แม่ของเขาล่ะ เป็นใคร .. เมขลาหรือ .. ไม่ใช่หรอก เมขลานั้นเป็นชื่อของเทพธิดาประจำห้วงมหาสมุทรต่างหาก อย่างที่บอกไว้แล้วว่าพันฝนเป็นยักษ์ ดังนั้นพ่อกับแม่ของเขาก็ต้องเป็นยักษ์น่ะสิ จะเป็นอย่างอื่นไปได้อย่างไรแม่ของพันฝนเป็นนางยักษี ตัวอ้วนใหญ่แต่หน้าตาไม่ใจดีหรอกนะ เพราะลองใครมีดวงตาสีแดงก่ำและเขี้ยวยาวโง้งเป็นส่วนประกอบบนใบหน้าแล้ว คงจะสร้างความรู้สึกว่าใจดีให้กับใครก็ตามที่พบเห็นได้ยากเต็มที ถึงแม้ว่าจริงๆ แล้วแม่ของพันฝนจะเป็นยักษีที่ใจดีก็ตาม

.
.

หลายวันต่อมา ขณะที่พันฝนกำลังเล่นไล่จับอยู่กับเพื่อนๆ ยักษ์รุ่นราวคราวเดียวกันอยู่นั้นเอง โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า อยู่ดีๆ ช้างสาร เพื่อนยักษ์ผู้มีร่างกายใหญ่โตสมกับชื่อก็หันมาถามพันฝนว่า

“พันฝน นายเคยลองใช้ขวานของพ่อนายดูหรือเปล่า”

“มันใช้ทำอะไรได้เหรอ” พันฝนถาม

เนื่องจากพันฝนไม่เคยคิดอยากเป็นรามสูร เขาจึงไม่เคยรู้เรื่องของรามสูรมากไปกว่าต้องถือขวานบินตามลูกแก้ววิเศษออกไปนอกเมืองในวันที่หมู่เมฆเบื้องล่างเปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำ และพันฝนก็ไม่เคยถามพ่อด้วยว่า ขวานของพ่อใช้ทำอะไรได้บ้าง

“อะไรกัน” ช้างสารร้อง “นายเป็นลูกรามสูรยังไง ไม่รู้เลยหรือว่าขวานของรามสูรนั้นเอาไว้ใช้ทำอะไร”

“นั่นสิ นายพ่อนายเป็นรามสูรจริงๆ หรือเปล่า” น้ำต้นเพื่อนยักษ์ตัวสีน้ำทะเลอีกตนหนึ่งช่วยผสมโรง พ่อของน้ำต้นเป็นรามสูรประจำท้องฟ้าเขตที่ 1 น้ำต้นจึงมั่นใจว่าตนเองรู้เรื่องรามสูรดีและคิดเอาเองว่า ลูกรามสูรตนอื่นๆ ก็น่าจะรู้เหมือนกัน

“อย่ามาว่าพ่อเรานะ” พันฝนเสียงเขียว คำถามแบบนี้ถือว่าดูถูกกันชัดๆ

“ก็หรือไม่จริงล่ะ” น้ำต้นยังไม่ยอม “พ่อนายไม่ใช่รามสูร ขวานของพ่อนายก็เป็นของปลอม”

“พ่อเราเป็นรามสูรจริงๆ” พันฝนกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

“ไม่จริง”

“จริง”

“ไม่จริง”

“จริง”

“ไม่จริง”

“จริง”

เด็กทั้งสองแผดเสียงใส่กันดังลั่นจนเพื่อนๆ ตนอื่นหันมามองด้วยความสนใจ รวมทั้งช้างสาร ผู้ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ด้วย

“นายพูดลอยๆ ไม่มีหลักฐานแบบนี้เราไม่เชื่อหรอก” น้ำต้นสรุปความหลังจากที่ตะโกนจนเริ่มเจ็บคอแล้ว

“แล้วนายจะเอาหลักฐานอะไรล่ะ”

“เอาขวานของพ่อนายมาให้เราดูสิ ถ้าขวานเป็นของจริงก็แสดงว่าพ่อนายเป็นรามสูร แต่ถ้าไม่ใช่ก็แสดงว่าเป็นตัวปลอม” น้ำต้นเสนอทางแก้ก่อนที่จะทิ้งท้ายด้วยคำท้าทาย “นายกล้าหรือเปล่า”

“ทำไมจะไม่กล้า” พันฝนรับคำท้า “พรุ่งนี้เราจะเอามาให้ดู”

พูดจบพันฝนก็หันหลังเดินกลับบ้านทันทีเพราะหมดอารมณ์จะเล่นกับเพื่อนๆ แล้ว แต่น้ำต้นก็ยังไม่วายตะโกนไล่หลังมาว่า

“ต้องเอามาจริงๆ นะ เราจะรอดู”

แก้ไขเมื่อ 01 ม.ค. 46 22:05:11

จากคุณ : แม่มดพันปี - [ วันสิ้นปี 02:16:44 ]