ความคิดเห็นที่ 1 มาอ่านต่อครับ จากคุณ : sasipop - [ 27 ม.ค. 46 22:16:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โดยใจความแล้วก็เป็นศีลเดียวกันเนาะ แต่รายละเอียดเยอะขึ้นอย่างที่รสาว่า จากคุณ : scottie - [ 27 ม.ค. 46 22:51:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านต่อค่ะ แต่คราวนี้อ่านทันทีเลย ไม่รอพิมพ์ออกไปแล้วอ่าน... แต่ไม่ลืมที่จะพิมพ์ไปรวมเล่มจ้ะ จากคุณ : นุภา - [ 27 ม.ค. 46 23:00:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านต่อแล้วค่ะ @^_^@ จากคุณ : ธราธร - [ 28 ม.ค. 46 00:06:18 A:194.80.32.12 X:10.38.47.73 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สาธุๆๆ จากคุณ : กระเฉดน้อย - [ 28 ม.ค. 46 09:25:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาอ่านต่อเช่นกันค่ะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 28 ม.ค. 46 12:48:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วรู้สึกดีมาก และตามมาอ่านต่อ ทันที ขอบคุณครับ จากคุณ : พิราบเงิน - [ 28 ม.ค. 46 17:43:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ต้องเซฟเก็บไว้ด้วย เป็นคำสอนที่ดีค่ะ จากคุณ : เม-ดา - [ 28 ม.ค. 46 18:39:06 A:202.28.38.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 อนุโมทนา สาธุค่ะ อ่านจบแล้วรีบเซฟ เอาไปให้คนอื่นอ่านต่อค่ะ ขอให้มีความสุขมากกกนะคะ จากคุณ : เรเร - [ 28 ม.ค. 46 19:19:24 A:210.203.191.228 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 การเดินอย่างมีสติ หลังจากเสร็จจากการทำงานอย่างมีสติ ประมาณสิบเอ็ดโมงครึ่งเช้า หรือ วันไหนที่ได้ไปฟังเทศน์จากหลวงพ่อ ท่าน ติช นัท ฮันห์ (Thich Nhat Hanh)     (หลวงพี่นิรามิสบอกว่า ถ้าภาษาไทยเราจะเรียกท่านว่าหลวงปู่ เพราะท่านพรรษามาก บวชตั้งแต่อายุ ๑๖ ตอนนี้ท่านอายุ ๗๐ กว่า แต่หน้าตาท่านไม่แก่เลย ฉันเคยสังเกตเหมือนกัน คนที่ปฏิบัติธรรมมามาก หน้าตา ผิวพรรณ มักดูอ่อนวัยกว่าอายุจริง) หลังจากฟังหลวงพ่อแสดงธรรมที่วัดบน (Upper Hamlet) หรือวัดล่าง (Lower Hamlet) เสร็จ ก็จะเป็นรายการเดินอย่างมีสติ หรือที่ทางพุทธเรา   เรียกว่าเดินจงกรม แต่ฉันว่าไม่น่าจะใช่เดินจงกรม เพราะว่าไม่ได้เดิน กลับไปกลับมาในระยะทาง ๓ ถึง ๕ เมตร แต่เดินไปเรื่อย ๆ รอบ ๆ บริเวณวัด ให้ได้สัมผัสกับธรรมชาติ สไตล์ชนบทของประเทศฝรั่งเศส คล้าย ๆ เดินในป่า แต่ล้อมรอบด้วยต้นไม้ใหญ่น้อย และอีกฝั่งหนึ่งเห็นไกล ๆ เป็นทุ่งหรือสวนพลัม หรือไม่ก็สวนองุ่นของชาวบ้านบริเวณแถวนี้ไว้ทำไวน์นั่นเอง แต่ในวัดนี้ไม่อนุญาตให้ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทุกชนิด ดังนั้นถึงแม้ประเทศ ฝรั่งเศสจะขึ้นชื่อเรื่องของไวน์ ก็คงไม่มีโอกาสได้ชิมเป็นแน่ถ้ายังอยู่ในวัดพลัมนี้   นอกจากเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แล้ว หลวงพ่อยังไม่อนุญาตให้สูบบุหรี่ในวัดอีกด้วย ทำให้ฉันนึกถึงการเทศน์ของหลวงแม่ หลวงแม่หรือซือกงเจินคอม ชื่อท่าน แปลว่า Emptiness หรือตรงกับภาษาบาลีว่าสุญญตา หรือความว่างนั่นเอง ท่านเป็นพระภิกษุณีอาวุโสชาวเวียดนาม เป็นที่เคารพรักของพวกเรา เราจึง เรียกนำหน้าท่านว่าซือกง ซึ่งแปลว่าพระภิกษุณีอาวุโสน่าเคารพ ท่านสามารถ พูดได้หลายภาษา ที่ฉันเคยได้ยินจากปากท่านก็มี ภาษาเวียดนาม ภาษาอังกฤษ และภาษาฝรั่งเศส หลวงแม่เป็นที่เคารพรักและมีชื่อเสียงมากในหมู่คนชาว ฝรั่งเศสที่รู้จักท่าน ท่านยังเขียนหนังสือหลายเล่มอีกด้วย หลวงแม่เล่าให้ฟังว่า     เมื่อนานมามากแล้ว ลูกศิษย์คนหนึ่งของหลวงพ่อ สูบบุหรี่จัดมาก หลวงพ่อ ลงทุนถึงกับจ้างให้หยุดสูบเป็นเงินจำนวนมากในสมัยนั้น แต่เขาก็เลิกไม่ได้ ในที่สุดหลวงพ่อก็ต้องขับไล่เขาออกจากวัด ทำให้ลูกศิษย์คนอื่น ๆ กลัว ไม่กล้าสูบบุหรี่อีกเลย ในวัดนี้จึงเต็มไปด้วยอากาศที่บริสุทธิ์ ผิดกับประเทศ เยอรมันที่ฉันอยู่ ซึ่งผู้คนส่วนมากชอบสูบบุหรี่ เดินตามท้องถนนจึงมักเห็นเศษ ก้นบุหรี่เกลื่อนเต็มพื้นถนน การดื่มเครื่องดื่มที่ผสมแอลกอฮอล์ และการสูบบุหรี่ ยังให้โทษมหันต์ต่อร่างกายของผู้สูบเอง และบุคคลใกล้เคียงอีกด้วย คำสอนของหลวงแม่ในค่ำคืนหนึ่งของการเทศน์ของท่านที่ฉันประทัีบใจคือ ท่านเน้นเรื่องของคนเราไม่ควรจะไปมีการคาดหวังหรือเรียกร้องจากผู้อื่น หรือกล่าวได้ว่าไม่ควรที่จะไปยึดมั่นถือมั่นยึดติดกับความเป็นเขา เป็นเรา เพราะล้วนแต่ทำให้เราเป็นทุกข์ ไม่สมหวัง ผิดหวัง เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ ไม่คาดฝันขึ้น ไม่เป็นไปตามที่เราคาดหวัง แต่ถ้าเรามีความเข้าใจใน ธรรมชาติ ในสรรพสิ่งต่าง ๆ ที่อาจเกิดขึ้นได้ โดยเฉพาะธรรมชาติของคน ที่เราจะต้องไปเกี่ยวข้องผูกพันด้วย และเราทำใจยอมรับธรรมชาติหรือ ความเปลี่ยนแปลงตรงนี้ได้ เราก็จะไม่ทุกข์ไปกับการยึดมั่นถือมั่นนี้ แต่ที่สำคัญที่สุดคือคนเราไม่ควรจะไปคาดหวังอะไรทั้งสิ้น แต่ก็ไม่ได้ หมายความว่าจะไม่มีแผนการณ์อะไรเลย ตราบใดที่เรายังอยู่ในโลก อันวุ่นวายแห่งนี้ และเรายังต้องศึกษา ทำงาน หรือที่เรียกว่า สัมมาอาชีวะ คือหาเลี้ยงตนและครอบครัว บุพการีในทางที่ชอบแล้ว ก็ต้องมีการวางแผนชีวิตแน่นอน แต่ไม่ใช่ให้ไปคาดหวัง หรือยึดติด ให้เกิดทุกข์ไว้ ในการติดต่อกับบุคคลต่าง ๆ แน่นอนย่อมมีการกระทบกระทั่งกันบ้าง หลวงแม่จะเน้นในเรื่องของการพูดจาแบบมีความรัก ความจริงใจ ความเมตตา ความกรุณา ต่อเพื่อนมนุษย์ ต่อสรรพสัตว์ทั้งหลาย เมื่อคำพูดของเรากลั่นมาจากความรัก ความเมตตาตรงนี้แล้ว แน่นอนคนฟังย่อมสามารถรับสารที่ประกอบไปด้วยความรัก ความ เมตตาจากเราได้ เขาย่อมเห็นว่าเราจริงใจ ไม่เสแสร้ง ก็พร้อมที่จะเข้าใจเรา และให้ความร่วมมือกับเราด้วยดี แต่ก็มีบางคนที่อาจจะยังไม่เข้าใจเราได้ เราก็คงต้องให้อภัย และค่อย ๆ เตือนเขา การเตือนก็ต้องดูกาละเทศะด้วย บางคนก็ยอมรับได้ แต่บางคนก็ยอมรับไม่ได้ เพราะทิฏฐิ อัตตา หรือตัวตนยังค้ำคออยู่ ก็ต้องค่อย ๆ บอกกล่าวเตือนกันไป สักวันหนึ่งเขาก็คงยอมรับตรงนี้ได้เอง หลวงพ่อเคยสอนว่าความสงบ สันติภาพ การระงับสงคราม ทุกอย่างจะเกิดขึ้นได้ด้วยความเมตตา ความกรุณา ดังนั้นเราก็ควรเริ่มเสียแต่วันนี้ เพิ่มความเมตตา ความกรุณา ทุกครั้งที่ลงมือทำอะไร ค่อย ๆ หล่อหลอมเปลี่ยนนิสัย ที่มีแต่ความโกรธ ความโลภ ความหลง เป็นนิสัยที่มี แต่ความเมตตา ความกรุณา ความจริงใจ จากคุณ : รสา รสา - [ 29 ม.ค. 46 00:22:03 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาแล้วครับ ว้า..มะได้นั่งแถวหน้าเรย วันนี้ผมไม่ได้ทานเหล้าเบียร์มาด้วยนะนี่ ชอบอ่านครับ คุณรสาเขียนเก่งจังเรย แล้วก็นั่งต่อแป๋วรออ่านต่อไป จากคุณ : ปิ๊วครับ - [ 29 ม.ค. 46 00:33:15 A:202.133.139.94 X:202.133.139.94 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องการเดินอย่างมีสติ กลายเป็นคำสอนของหลวงแม่ไปแล้ว อิ..อิ.. ก่อนที่จะเดินกัน พวกเราก็จะมาล้อมเป็นวงกลม ร่วมร้องเพลงกันก่อน เนื้อร้องแปลเป็นภาษาไทย ฉันพอจับใจความได้ง่าย ๆ ว่า ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก ลมหายใจนั้น เปรียบดั่งดอกบัวแห่งพุทธะที่เบิกบาน และยังมั่นคง ดั่งภูผาใหญ่กว้าง และสงบเย็น ดั่งสายน้ำฉ่ำชื่น และยังรู้สึกเหมือนเป็นนภากาศอันบางเบา ฉันเป็นอิสระ ฉันเป็นอิสระ การร้องเพลงที่มีเนื้อเพลงในแนวธรรมะ เป็นการทำให้จิตใจผ่อนคลาย   อ่อนโยน และสงบจากอารมณ์ต่าง ๆ ที่มากระทบ ให้เราพร้อมที่จะ ก้าวเดินอย่างมั่นคงและสงบ เมื่อร้องเพลงได้สักพักหนึ่งแล้ว เราก็ค่อย ๆ เดินตามกันไปเงียบ ๆ โดยมีหลวงพ่อเป็นผู้นำ บางคนก็เดินจับมือกันไป การเดินนั้นฉันก็ เพิ่งมารู้ภายหลังว่า เป็นการเดินให้รู้ตัวอย่างมีสติ นั่นคือ หายใจ เข้า รู้ตัวว่าหายใจเข้า หายใจออก รู้ตัวว่าหายใจออก หายใจเข้า รู้ตัวว่าขาขวาก้าวไปสัมผัสกับพื้นดิน สัมผัสกับธรรมชาติ หายใจออก รู้ตัวว่าขาซ้ายก้าวไปสัมผัสกับพื้นดิน สัมผัสกับธรรมชาติ รับรู้ถึงว่า เราทุกคนล้วนมาจากธรรมชาติทั้งสิ้น เราจึงควรที่จะช่วยเหลือ ซึ่งกันและกัน เปรียบเสมือนเราช่วยเหลือธรรมชาติ ที่สำคัญต้อง ไม่ลืมที่จะช่วยกันอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมด้วย เราจะเดินตามกันไปวนรอบวัดเป็นเวลาประมาณเกือบชั่วโมง มีหยุด พักบ้างเพื่อให้ได้นั่งมองสัมผัสกับธรรมชาติที่อยู่รอบตัวเรา (ไว้จะ สแกนรูปมาให้ดูวันหลังนะคะ) เมื่อเดินเสร็จแล้วก็จะวนกลับมาที่วัด มาเข้าแถวเรียงกัน เตรียมตัวตักอาหาร และนำไปรับประทานพร้อมกัน ในห้องประชุม หรือห้องโถงใหญ่ เป็นการรับประทานอาหารแบบเป็น ทางการ และร่วมรับประทานอาหารกับหลวงพ่อด้วย จากคุณ : รสา รสา - [ 29 ม.ค. 46 00:41:38 ]

ความคิดเห็นที่ 13 พี่นามเพราะ เจ๊ scottie พี่นุภา คุณธราธร น้องมิน ยัยหนู คุณพิราบเงิน คุณเม-ดา น้องเรเร และลุงแทน ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ ยังไงจะพยายามเขียนให้จบให้ได้ค่ะ แต่ไม่ทราบว่าเมื่อไหร่นะคะ ติดตามกันไปเรื่อย ๆ แล้วกันค่ะ scottie ในเรื่องรายละเอียดของศีล ๕ นี้ เราชอบนะ เราว่าเนื้อหาเหมาะกับโลกที่เราต้องพยายามสร้างกรรมดีต่อไปน่ะ และก็สามารถประยุกต์เข้ากับสังคมทุกวันนี้ได้ด้วยล่ะค่ะ พี่นุภา พิมพ์ไปได้กี่หน้าแล้วคะ น้องเรเร Gut gemacht ค่ะ การให้ธรรมเป็นทาน ชนะการให้ทั้งปวง ลุงปิ้ว นั่งแถวหลังก็ได้บุญเหมือนกันค่ะ ที่ว่าเขียนแล้วชอบอ่าน ขอบคุณค่ะ สงสัยเขียนตามความรู้สึกมั้งคะ มันก็เลยไหลไปเรื่อย ๆ ได้น่ะค่ะ     แต่ถ้าให้ไปเขียนอย่างอื่น คงเขียนไม่ได้แน่ ๆ ค่ะ วันนี้คงพิมพ์ได้เท่านี้ก่อนนะคะ แหะแหะ สั้นไปหน่อยค่ะ คือต้องรีบไปจ่ายกับข้าว หาภูตรูป มาใส่ท้อง แก้ทุกข์ความหิวก่อนน่ะค่ะ     จากคุณ : รสา รสา - [ 29 ม.ค. 46 00:57:55 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เมื่อคืนอ่าน "แผ่นดินหอม"  แล้วมาอ่านของพี่รสาต่อ อยากให้กลับเมืองไทยเร็วๆ แล้วมาเล่าให้ฟังจังเลยค่ะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 29 ม.ค. 46 10:20:33 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ได้อ่านคำเทศนาของ"หลวงแม่ นิรามิส"แล้วรู้สึกเย็นใจเหมือนได้ฟัง "แม่ชีศันศนีย์  เสถียรสุต" เลย  ยิ่งได้ฟังเพลง "ลมหายใจเข้า  ลมหายใจออก...."  แล้วยิ่งนึกถึงบรรยากาศ....สงบเย็นจริงๆครับ แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 46 13:19:53 จากคุณ : Augustman (Augustman) - [ 29 ม.ค. 46 13:18:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไม่เคยเข้ามาอ่านข้อความในนี้เลย รู้สึกเสียดายและเสียใจที่ตัวเองมัวไปงมโข่งอยู่ที่ไหนต้องนาน ไม่มาอ่านข้อความดีๆที่มีประโยชน์ต่อชีวิตและจิตใจของตัวเองเสียนี่ ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ถ้ามีโอกาสอย่างร่วมเป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมดีๆแบบนี้บ้างจังค่ะ จากคุณ : การะเกด - [ 29 ม.ค. 46 15:34:24 A:203.107.217.194 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ......................................................................     เราจำเป็นต้องมีหมู่บ้านพลัมของเรา   เพื่อว่าหลังจากพวกเราทำงานกันแล้วหลายๆเดือน จะได้พักเพื่อฟื้นกำลัง  เป็นที่ที่เราจะปลูกผักต่างๆ ปลูกสมุนไพร  เดินเที่ยว  เล่นกับเด็กๆ ที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้าน  และเป็นที่ที่พวกเราจะใช้ฝึกสติ   และบำเพ็ญสมาธิกัน "ไถ่ เจา ต่วน" ได้เขียนจดหมายถึงครูเกี่ยวกับหมู่บ้านที่ว่านี้ และเสนอให้ตั้งชื่อว่า "หมู่บ้านโรงเรียนสำหรับ หนุ่มสาวเพื่อรับใช้สังคม"  ไถ่ เจา ต่วน หวังว่าจะได้สร้างหมู่บ้านนี้บนที่สูงเพื่ออากาศจะได้ เหมาะสำหรับปลูกต้นพลัมได้   ครูเลยเสนอแนะไปว่าน่าจะใช้ชื่อหมู่บ้านพลัมมากกว่า  เพราะ ฟังดูแล้วมันน่ารักและเบาสบายเหมาะจะเป็นที่พักทางจิตวิญญาณของพวกเรา ..............................................ฯลฯ........................................... คัดเพียงส่วนย่อยน้อยนิดคิดมาฝาก จาก "ปาฏิหาริย์แห่งการตื่นอยู่เสมอ"  ยังมีข้อคิดดีๆอีกมาก   ถ้าใครอยากอ่านจะทยอยมาฝากเรื่อยๆนะครับ หยิบหนังสือนี้ขึ้นมาอ่านคราใดใจเป็นสุข  เหมือนได้อ่านเรื่องราวที่น้อง(หลาน)รสา เขียนเล่าฉะนั้นแล ๛ จากคุณ : Augustman (Augustman) - [ 29 ม.ค. 46 15:51:25 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขออนุญาตแนะนำหนังสือนิดนึงนะครับ ผมเพิ่งให้น้องศาลายืมหนังสือของท่านนัท ฮันห์ไปไม่นานนี้ ชื่อภาษาอังกฤษจำไม่ได้ (ทำนอง Fragrant palm leaves) คุ้นๆว่ามีความหมายภาษาไทยว่า ใบตาลหอม โดยที่ใบตาลสื่อถึงวัสดุที่ใช้จารพระไตรปิฎกอ่ะครับ หนังสือนี้เล่าถึงสถานที่ปฏิบัติธรรมที่ท่านร่วมกับสหธรรมิกสร้างไว้ที่เวียดนามสมัยหนุ่มๆ ถ้าจำไม่ผิดสถานที่นี้จะเป็นconceptของการสร้างหมู่บ้านพลัมที่ฝรั่งเศสในเวลาต่อมาอ่ะครับ ขออนุญาตเล่าหนังสือของท่านที่ผมชอบอ่านมากๆ นะครับ เล่มแรกคือ ปาฏิหารย์แห่งการตื่นอยู่เสมอ เล่มนี้ผมเอาไว้ที่ทำงานเลย เวลามึนๆเครียดๆก็หยิบมาอ่าน ผมว่า part ที่แนะวิธีเจริญสติตอนท้ายๆเล่มนี้ practicalดีมากๆเลยครับ เล่มที่สองคือ Cultivating the mind of Love อาจารย์สดใสซึ่งแปลสิทธารถะของเฮสเซอท่านแปลเอาไว้ในชื่อ ปลูกรัก เล่มนี้เพื่อนๆผู้หญิงผมเค้าชอบมาก โดยจะเล่าถึงความรักของท่านนัท ฮันห์ สมัยเป็นพระหนุ่มที่เต็มไปด้วยอุดมคติ ผมว่าเป็นเรื่องดีมากที่พระจะยอมรับความรู้สึกตัวเองว่ารักใครก็คือรักเค้า ไม่ต้องเก็บกดอะไรไว้ แต่ด้วยความมั่นคงต่ออุดมคติที่มี ความรักแบบหนุ่มสาวก็กลับคลี่คลายตัวไปในวิถีที่สวยงามได้ ในเล่มนี้มีกลอนเปล่าที่เพราะ(แบบเศร้าๆ hurt ๆ)แทรกไว้ช่วงแรกๆ อ่านแล้วซึ้งมากเลย ส่วนเล่มที่สาม คือ Teaching on Love แปลเป็นไทยในทำนอง เมตตาภาวนา:คำสอนว่าด้วยรัก เล่มนี้ผมชอบมากๆ จำได้ว่าตอนบวช ผมจะเอาพุทธธรรม (ของพระธรรมปิฎก)และคู่มือพระบวชใหม่(ของท่านพุทธทาส)ไปอ่าน และนอกจากสองเล่มนี้ผมก็พกเอา ปาฏิหารย์แห่งการตื่นอยู่เสมอ กับ Teaching on Love ไปอ่านอีกสองเล่ม เล่มหลังนี้ดีมากๆ ท่านได้นำเอาพรหมวิหารสี่มาอธิบายในรูปแบบร่วมสมัย หลายครั้งท่านยกคัมภีร์วิสุทธิมรรคมาอธิบาย ในความรู้สึกผมรู้สึกว่าความที่ยกมาจากวิสุทธิมรรคอ่านง่ายกว่าฉบับที่แปลจากบาลีในบ้านเรามากเลย ตอนผมไปนั่งเรือเข้าไปในเขื่อนแก่งกระจานเมื่อไม่นานมานี้ จู่ๆก็ได้แรงดลใจจากบรรยากาศและหนังสือเล่มนี้ เลยเผลอแต่งออกมาเป็นกลอนนิดนึงว่า แก่งกระจาน วานนั้น นั่งเรือล่อง ฉ่ำละออง ฟองฟ่อง จากผืนน้ำ ปะทะลม พรมมา แต่ฟ้าคราม และเย็นไอ ละอ่อนงาม จากความรัก ฟ้านั้นคราม หม่นหม่น แต่คนไม่เหงา เพราะสายลม บอกเล่า เข้าใจประจักษ์ เจ้าจะพลิ้ว ล่องเวิ้ง ร่าเริงนัก หากไม่คิด เก็บกัก ข้าจักครอง ปล่อยสายลม พรมเชย รำเพยแล้ว เจ้าจักงาม พิสุทธิ์แพร้ว มิหม่นหมอง หากเจ้าเชย ระเหยไอ น้ำตานอง คนเคยครอง ความขื่น คงคืนพลัง แก่งกระจาน วานนั้น นั่งเรือลิ่ว สะบัดทุกข์ ปลิดปลิว ไว้ข้างหลัง และสูดสาย ลมกอบ เป็นกำลัง เพื่อต่อสู้ อีกครั้ง...วันพรุ่งนี้ ถ้าใครเคยอ่าน Teaching on Love ก็คงเห็นว่า concept ของกลอนมาจากหนังสือเล่มนี้มากๆเลย นอกจากนี้ยังมีอีกหลายเล่ม เล่มที่น่าอ่านก็มีเช่น the Sun my heart (ดวงตะวัน ดวงใจฉัน) เธอคือศานติ   แล้วก็มีอีกสักสองเล่มที่เป็นทำนองบทสวดที่ท่องไปพร้อมกับการหายใจเข้าออก เล่มหนึ่งอ.ส.ศิวรักษ์ท่านแปลไว้กระมัง ส่วนอีกชุดหนึ่งที่ผมประทับใจมากๆก็คือ Old path white Cloud (คือเมฆสีขาว ทางก้าวเก่าแก่) หนังสือชุดนี้เป็นความเรียงพุทธประวัติแนวสามัญมนุษย์ อ่านแล้วเกิดแรงดลใจภายใน ได้ซึมซับหยาดฝนแห่งธรรมให้บังเกิดความสงบ ปิติ และเบิกบาน และถ้ามองอีกมุม ผมคิดว่าท่าน discussประเด็นทางสังคม อาทิ เรื่องของชนชั้นและเพศ ต่อการมีส่วนร่วมและความเท่าเทียมกันในพุทธศาสนา ตอนนี้พิมพ์เป็นภาษาไทยไปแล้วสองเล่ม อ่านแล้วประทับใจมากครับ คิดว่าเรื่องนี้น่าจะเป็นหนังสือของท่าน นัท ฮันห์ เล่มแรกที่ผมได้อ่าน ผมประทับใจงานเขียนท่านมากเพราะผมรู้สึกว่าท่านเป็นพระไม่แพ้กับที่เป็นกับเป็นกวี และเมื่อผนวกกับการเป็นพระเซ็นจึงทำให้งานของท่านแนบชิดกับธรรมชาติ ซึ่งให้ความรู้สึกสงบ บริสุทธิ์และสวยงามในความเรียบง่าย และที่สำคัญท่านสามารถผสาน conceptตะวันออก เช่นคติทางพุทธเข้ากับคติตะวันตกที่เน้นย้ำเรื่องความรักได้อย่างเป็นเนื้อเดียวและเรื่องเดียวกัน ผมคิดว่าคำสอนของท่านสามารถนำมาใช้กับมนุษย์ร่วมสมัยอย่างเราๆที่คละเคล้าอยู่ในกระแสธารแห่งกิเลสได้เป็นอย่างดี ถ้ามีโอกาสอยากให้พี่น้องชาวถนนนักเขียนได้ลองอ่านหนังสือของท่านดู บางทีเราอาจจะได้เห็นว่าความสุขมันอยู่ใกล้แค่ปลายจมูกเราจริงๆ แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 46 16:15:28 แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 46 16:15:24 จากคุณ : เหล็กละมุน (mildsteel) - [ 29 ม.ค. 46 19:31:54 ]

ความคิดเห็นที่ 19 น้องศาลาไทย เรื่องแผ่นดินหอม อ่านจบแล้ว อย่าลืมแวะมาเล่านะคะ ว่าแต่ใครแต่ง ใครเขียนหรือแปลคะ ยังไม่เคยอ่านเล่มนี้น่ะค่ะ พี่(ลุง)ออฯ ่คำสอนที่เล่าให้ฟังเป็นของหลวงแม่เจินคอม หรือพระภิกษุณีสุญญตาค่ะ     ส่วนพระภิกษุณีคนไทยที่รู้จัก ที่ท่านเคยมาสอนให้ที่เยอรมัน และ กำลังจะไปเมืองไทยตอนเดือนพฤษภาคม ท่านชื่อหลวงพี่นิรามิสา หรือซิสเตอร์ลินฮ์เงียมค่ะ ขอบคุณที่นำข้อความในหนังสือมาร่วมแจมค่ะ สงสัยต้องหาซื้อไว้สักเล่มเป็นของตัวเองซะแล้วล่ะค่ะ คุณการะเกด ยังไม่สายค่ะ ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ ขอบคุณคุณ เหล็กละมุน (mildsteel) ที่มาร่วมแนะนำ หนังสือดี ๆ ของหลวงพ่อค่ะ http://www.parallax.org/cgi-bin/index.pl?funct=author&query=Nhat+Hanh%2C+Thich&id=**ID**   ไปเปิด web มาหนังสือที่ว่าเรื่องใบตาลหอม ชื่อภาษาอังกฤษ ตามนี้ค่ะ Fragrant Palm Leaves ยังไม่เคยอ่านเหมือนกันค่ะ ตอนนี้ที่อ่านอยู่ก็มี Peace is every Step และ Being Peace   ส่วนเรื่อง Teaching on Love เสียดายที่ไม่ได้ซื้อติดกลับมาด้วยค่ะ   ขอบคุณอีกครั้งหนึ่งนะคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 29 ม.ค. 46 21:47:40 ]

ความคิดเห็นที่ 20 วันนี้ตอนแรกตั้งใจว่าจะนำเอาคำเทศนาของหลวงพ่อที่วัดบนและวัดล่าง ที่ฉันได้ไปฟังมา มาเล่าให้เพื่อน ๆ ฟัง แต่เผอิญลืมหยิบกระดาษที่จดโน้ต ไว้ติดกระเป๋ามาด้วย เดี๋ยวเล่า ๆ ไปจะได้เนื้อหาไม่ครบ ก็เลยเปลี่ยนใจ มาเล่าเรื่องที่ฉันได้พูดคุยกับเพื่อนคนเวียดนามร่วมห้องแทนไปก่อนนะคะ ที่มาที่ไปของเรื่องก็มีอยู่ว่า เพื่อนร่วมรุ่นฉันหลายต่อหลายคนก็แต่งงานกันไป   เกือบจะหมดรุ่นแล้ว เหลืออยู่แต่พวกที่ขายไม่ออกจริง ๆ ก็ส่วนหนึ่ง เพื่อนฉันหลาย ๆ คนก็บ่น ๆ อยู่ทุกวันว่าเมื่อไหร่จะได้แต่ง ๆ ไปกับเขา เสียที การ์ดเชิญก็มีแล้ว งานแต่งก็เตรียมไว้แล้ว ชุดเจ้าสาวก็ตัดเรียบร้อย ของชำร่วยก็ครบครัน ขาดอย่างเดียวคือชื่อเจ้าบ่าว ดูเหมือนเรื่องของ การได้แต่งงานนี้ ดูเป็นเรื่องใหญ่สำหรับสาว ๆ (เหลือ) น้อยในกลุ่มเพื่อนฉัน     ฉันจึงหยิบยกประเด็นนี้มาพูดคุยแลกเปลี่ยนกับเพื่อนร่วมห้องฉันคนนี้ คุยกับเธอ แล้วก็คิดคล้าย ๆ กันในหลายประเด็น และแถมได้ข้อคิดอะไรใหม่ ๆ ที่นึก ไม่ถึงอีกด้วย เรื่องของคู่ครอง เรื่องของเนื้อคู่ เรื่องของคู่ธรรม เป็นอะไร ที่ไม่มีใครจะไปกำหนดกฎเกณฑ์ได้ ของอย่างนี้จะมาก็มา จะไม่มาก็ไม่มีวัน โผล่มาเลย แต่ที่สำคัญอาจจะลืมไปว่า ตัวเราต่างหากที่เป็นคงกำหนดชะตา   ชีวิตตัวเอง บางครั้งเราคงต้องย้อนกลับมาดูว่า เราแต่งงานเพื่ออะไร เพื่อหน้าตา เพื่อศักดิ์ศรี เพื่อหน้าที่การงาน เพื่อฐานะ เพื่อครอบครัว หรือเพื่อจะได้ มีเพื่อนดูแลยามแก่เฒ่า เพื่อนฉันหลายคนมีความคิดว่า ถ้าคุณภาพชีวิต ไม่ดีขึ้น ก็อยู่เป็นโสดอย่างนี้ไปย่อมจะดีกว่า นี่คือที่มาที่ไปของกลุ่มเพื่อนฉัน   ที่จะมาร่วมกันสร้างก๊วนคานทองในอนาคต ทุกครั้งที่ฉันโทรศัพท์กลับไปถามข่าวคราวญาติพี่น้องที่เมืองไทย ก็มักจะ ได้รับคำถามเป็นทำนองว่ามีแฟนหรือยังอยู่ร่ำไป นี่ย่อมแสดงให้เห็นถึง วัฒนธรรม ค่านิยม ขนมธรรมเนียมประเพณีของสังคมไทย ไม่พ้นเรื่อง คู่ครอง คนเราถ้าจะอยู่ตัวคนเดียวคงเป็นเรื่องแปลกในหมู่ญาติพี่น้อง ของฉัน ลูกพี่ลูกน้องฉันหลายคนที่อายุอ่อนกว่าฉัน เมื่อถึงวัยก็มักจะ ออกเหย้าออกเรือนไปแล้วเกือบหมดทุกคน ฉันในฐานะที่อาวุโสกว่า คงเป็นเรื่องแปลกมาก ที่ไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน แต่เรื่องนี้สำหรับฉัน เฉย ๆ นะ เพราะฉันมีคำตอบไว้ให้ตัวเองอยู่แล้วว่า ก็มันยังไม่เจอ คนที่ถูกใจนั่นเอง หรือว่าเจอแล้ว ก็ให้มีข้อติไปได้ หรือไม่ก็แต่งงาน ไปแล้วบ้าง หรือเป็นเกย์เสียบ้างล่ะ และชีวิตตอนนี้ฉันก็มีความสุขดีอยู่แล้ว   จะหาเรื่องปวดหัวมาให้ตัวเองอีกทำไม ดีเสียอีกไม่ต้องมีคนมาช่วยใช้เงิน เพื่อนชาวเวียดนามแนะนำว่า สำหรับตัวเธอเอง ก็ไม่ได้คิดถึงตรงจุดนี้ มากเท่าไหร่เหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะเธอยังเด็ก เพิ่งเรียนจบ ปริญญาตรี ยังมีโอกาสที่จะได้เจอผู้คนอีกมาก คนที่จะมาแต่งงานด้วย ก็ควรจะเป็นคนที่มีธรรมะในจิตใจเสมอเท่ากันกับเราหรือสูงกว่า มิเช่นนั้น มันคงไปด้วยกันไม่รอด หรือรอดก็คงไม่นาน และการที่คนสองคนตัดสินใจ จะมาใช้ชีวิตร่วมกัน ก็ต้องมีอะไรหลายอย่างที่ต้องปรับตัวเข้าหากัน จะให้ ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งปรับมา ก็คงเป็นไปไม่ได้ หรือเป็นได้ ก็เพียงแค่ช่วงแรก เท่านั้น หลังจากนั้นก็จะเริ่มเผยธาตุแท้ของแต่ละคนออกมา ซึ่งแน่นอน ไม่มีใครจะยอมรับได้ ทนไม่ได้จริง ๆ หรือไม่เห็นแก่ลูก ก็ต้องมีอัน เลิกรากันไปในที่สุด แต่จุดหนึ่งที่หลาย ๆ คนที่ได้แต่งงานแล้ว และมักจะลืมไปก็คือ ทำไมเธอ เปลี่ยนไป ทำไมเธอไม่เหมือนเดิม ตรงจุดนี้สำคัญนัก ถ้าเรามีความเข้าใจ   ในธรรมชาติของคน ว่าคนเราก็เหมือนสิ่งต่าง ๆ ทั่วไป ไม่มีทางที่จะ คงรูปเช่นนี้ถาวรตลอดไป ย่อมมีการเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ เมื่อมีความเข้าใจตรงจุดนี้ เราก็คงยอมรับและทำใจได้ แต่ส่วนมากก็มักจะไป   ยึดติด ยึดมั่นในเขา ในเราเสียแล้ว จึงยากที่จะถอนออกมาได้ ดังนั้น ชีวิตสมรสก็ไม่แน่เสมอไปว่า จะต้องราบรื่น และจบลงที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ตายจากไปเสียก่อนมากกว่ากรณีหย่าร้าง อันเกิดจากความไม่เข้าใจกัน เอาเถอะ พูดเรื่องนี้แล้วยาว พาลจะจบไม่ได้ สรุปว่าคนเราจะมีคู่หรือ อยู่คนเดียวก็ตาม ยังไงเราก็สามารถที่จะช่วยเหลือสังคม ช่วยเหลือซึ่งกัน และกันได้ ไม่ควรที่จะเห็นแก่ประโยชน์ของครอบครัวตัวเองเกินไป จนกระทั่ง   ไม่สนใจว่าการกระทำใด ๆ นั้นจะไปเบียดเบียนชีวิตผู้อื่น หรือสรรพสัตว์อื่น หรือไม่ และก็คงจะไม่ลืมนึกถึงบุพการีเราเป็นสำคัญ เคยได้ยินสุภาษิตที่ว่า พ่อแม่เลี้ยงลูก ๗ คนได้แต่ลูก ๗ คนเลี้ยงพ่อแม่ไม่ได้ ฉันเห็นด้วย มิน่า พ่อแม่ฉันจึงไม่ยอมแบ่งมรดกให้ฉันเสียที จะอย่างไรก็ตาม มันทำให้ฉันได้มองเห็นถึงอาชีพอีกอาชีพหนึ่งที่เหมาะจะไม่มีคู่ นั่นคืออาชีพนักบวช แต่ฉันก็ยังมีห่วงอีกมากมายที่ต้องรับผิดชอบ ยังไม่สามารถ สละ ณ เวลานี้เพื่อไปตรงจุดนั้นได้ สักวันหนึ่งเมื่อฉันหมดภาระ ฉันคงตัดสินใจ   ได้ว่า จะจัดการกับชีวิตตัวเองอย่างไรต่อไป จากคุณ : รสา รสา - [ 30 ม.ค. 46 02:06:59 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอเข้ามาให้เห็นชื่ออย่างเดียวค่ะ เพราะสองสามนี่อาจเข้ามาไม่ได้ คือน้องสาวพี่จะกลับบ้านวันที่ 1 นี้แล้วล่ะ   ปล.เฉพาะกระทู้แรก พี่พิมพ์ไปได้ 9 หน้าแล้วค่ะ กระทู้นี้ยังไม่ได้ พิมพ์เลย เพราะเวลามีไม่มากนัก...ถ้าช่วงนี้หายไปอย่าห่วงนะคะ เสร็จเรื่องเมื่อไรจะตามก๊อบปี้ที่หลังค่ะ จากคุณ : นุภา - [ 30 ม.ค. 46 02:37:32 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เข้ามาอ่านต่อ นี่แหละหนา จะทำอะไรก็ต้องมีสติ ยากแท้ๆ เทียว คอยจะกระเจิงอยู่เรื่อย จากคุณ : scottie - [ 30 ม.ค. 46 10:24:10 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ชอบที่คุณรสา รสาเขียนจังเลยค่ะ @^_^@ จากคุณ : ธราธร - [ 30 ม.ค. 46 11:09:35 A:194.80.32.12 X:10.38.47.73 ]

ความคิดเห็นที่ 24 "แผ่นดินหอม"  มีชื่อภาษาอังกฤษว่า Fragrant Palm Leaves ค่ะ เป็นบันทึกของท่าน ติช นัท ฮันห์  เกี่ยวกับ "เฟืองบอย" ในเวียดนาม คุณเหล็กละมุนเธอใจดีให้ยืมมาอ่านเมื่อตอนปีใหม่ พออ่านจบ ต้องขออ่านเล่มอื่นอีก จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 30 ม.ค. 46 12:47:46 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณพี่รสาสำหรับ web แนะนำนะครับ ผมเข้าไปแวะดู เผอิญเจอกลอนที่เคยกล่าวถึงใน Cultivating the Mind of Love (ปลูกรัก) อ่านแล้วเศร้าๆ ซึ้งๆ ชะมัด ขออนุญาตยกมาฝากนิดนึงนะ Night is here. The wind and the rain announce the news that spring is coming. Still I sleep alone, my dream not yet realized. Flower petals falling seem to understand my dreams and aspirations. They touch the ground of spring in perfect silence. ราตรีอยุ่นี่แล้ว                 ลมฝนแว่วเจื้อยแจ้วสาร ห้วงยามดอกไม้บาน       ค่อยคืบคลานผ่านมาถึง ข้ายังนอนเดียวดาย        กี่ฝันพรายล้อมรัดรึง     มิอาจประลุถึง  ได้แต่ซึ้งรำพึงพัน กลีบดอกไม้เจ้าร่วง  ดุจรู้ท่วงทำนองฝัน แผ่วสัมผัสพื้นพลัน  สุดเงียบงันยามไม้บาน The beauty of spring blocks my way. How could I find another path up the mountain? อันนี้ ไถ่ท่านถามตัวเองเมื่อรู้ตัวว่าพระอย่างท่านหลงรักใครสักคนเข้าเสียแล้ว อ่านแล้วซึ้งดีอ่ะ ท่านเขียนไว้อีกในเล่มเดียวกันนี้ว่า As a monk, you are not supposed to fall in love, but sometimes love is stronger than your determination. Monks do not usually share stories like this, but I think it is important to do so. Otherwise, how will the younger generation know what to do when they are struck? เออ ผมเขียนเป็นแต่พวก topic ประมาณนี้อ่ะ คงไม่ว่ากันน้าครับ  จากคุณ : เหล็ก (mildsteel) - [ 30 ม.ค. 46 17:41:48 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ย้อนกลับไปอ่านที่ save ไว้ตอนต้นอย่างพินิจ นึกเห็นภาพการปฏิบัติสมาธิภาวนาดีจัง  เพราะผมเอง เคยไปเข้าคอร์สสมาธิภาวนาที่"สวนโมกข์นานาชาติ" มาก่อนที่ท่านอาจารย์พุทธทาส ดับสังขารเดือนเศษ ๆ แนวการปฏิบัติคล้ายกันมาก นะครับ ขอชื่นชมว่าเล่าได้ดีมาก ครับผม จากคุณ : Augustman - [ 30 ม.ค. 46 20:17:16 A:203.113.80.136 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 วันนี้ยุ่ง ๆ นิดหน่อยค่ะเกี่ยวกับเรื่องงาน และมีสัมมนาด้วย เลยไว้มาเล่าเรื่องที่วัดต่อวันหลังนะคะ แต่วันนี้ได้รับเมล์จากหลวงพี่นิรามิสา เลยอยากจะขออนุญาตแก้คำผิดและที่เข้าใจผิดด้วยค่ะ ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ และขอขอบคุณ หลวงพี่ที่ท้วงติงมาด้วยค่ะ หลวงพ่อ ติช นัท ฮันห์ ไม่ใช่เจ้าอาวาสของหมู่บ้านพลัมหรอกค่ะ เพราะที่หมู่บ้านพลัมไม่มีเจ้าอาวาส มีแต่เจ้าอาวาสประจำวัดบน วัดล่าง วัดใหม่ วันสวนกวาง และวัดที่รัฐเวอร์มอนต์ คือมีเจ้าอาวาส   ประจำแต่ละวัดน่ะค่ะ แต่หลวงพ่อ ท่านเป็นดั่งอาจารย์ใหญ่แห่ง หมู่บ้านพลัมและเป็นบิดาทางธรรมของพวกเรา เราจึงเรียกท่านว่า หลวงพ่อ นอกจากนี้พวกเราเรียกหลวงแม่ว่า ซือโก ค่ะ เขียนผิดเป็นซือกง ซือแปลว่าอาจารย์ ใช้เรียกแทนคำว่าพระ ส่วนโก ใช้เรียกแทน ผู้หญิงวัยต้น หรือวันกลางคน ซึ่งหมายถึงน้าหญิง หรืออาหญิงนั่นเอง ดังนั้น ซือโก จึงใช้เรียกเฉพาะนักบวชผู้หญิง หรือพระภิกษุณี เท่านั้นค่ะ   น้องสาวพี่นุภาจะกลับแล้วหรือคะ ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพด้วยนะคะ   อย่าเศร้าไปเลยค่ะ ถ้าพี่เขาไปมีความสุข เราน่าจะยินดี และมีความสุขไปกับเขาด้วยนะคะ ใช่แล้ว scottie ยากที่สุดก็ตรงพยายามให้มีสติอยู่ทุกลมหายใจ เข้าออกแหล่ะ ถ้าเมื่อไหร่ระลึกได้ ก็อย่าลืมซะล่ะ พอระลึกได้บ่อย ๆ     อีกหน่อยก็จะชินเองแหล่ะนะ   ขอบคุณค่ะ คุณธราธร แวะมาบ่อย ๆ ดีจังเลยค่ะ ถ้ามีข้อคิดอะไรอยากร่วมแสดงความคิดเห็นด้วย ก็เชิญตามสบายเลยนะคะ   ชักอยากอ่านเรื่อง แผ่นดินหอม ที่น้องหนูอ่านซะแล้ว ถ้าอ่านจบแล้ว ก็มาเล่าให้ฟังกันบ้างนะคะ น้องเหล็ก ตามสบายเลยค่ะ ถ้ามีอะไรก็มาแจมอีกนะคะ เพราะพี่ก็ไม่เคยอ่านเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ   จะสังเกตได้ว่า เวลาอ่านจะไม่มีศัพท์ยากมากนัก อ่านแล้วเข้าใจ ได้ง่าย ดูสบาย ๆ เย็นใจดีค่ะ และที่สำคัญทำให้เราเข้าถึงตัวตน   ความเป็นธรรมชาติด้วยค่ะ พี่ออฯ ยังไม่เคยไปที่สวนโมกข์เลยค่ะ วันหลังขอเชิญเล่าการปฏิบัติที่นี่   ให้ฟังบ้างนะคะ ขอบคุณทุกคนที่แวะมาทักทายกันค่ะ เจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไปค่ะ _/|\_ จากคุณ : รสา รสา - [ 31 ม.ค. 46 00:02:03 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มาอ่านต่อ และมาบอกว่า จากไม่เคยอ่านหนังสือ ของท่าน ติช นัท ฮันห์ ตอนนี้ มีในครอบครอง ๓ เล่มแล้ว ขอบคุณ คุณรสา และทุกท่าน ครับ จากคุณ : พิราบเงิน - [ 31 ม.ค. 46 19:08:40 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขอแนะนำหนังสือ ของ ท่านติช  นัท  ฮันห์ ที่ได้รับการแปลป็นภาษาไทยแล้วนะค่ะ  ที่ http://www.komol.com  นะค่ะ และเล่มล่าสุด ที่กำลังอยู่ในระหว่างการดำเนินจัดพิมพ์ คือ กุหลาบประดับดวงใจคะ จากคุณ : หนูหน่อย - [ 1 ก.พ. 46 00:29:40 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ปาฏิหาริย์แห่งการตื่นอยู่เสมอ The  Miracle  of  Being  Awake ติช  นัท  ฮันห์  เขียน พระประชา  ปสนฺนธมฺโม ขนาด : ๑๖ หน้ายกธรรมดา จำนวนหน้า : ๑๒๖ หน้า พิมพ์ครั้งที่ : ๑๔    เป็นจดหมายที่ท่านติช  นัท  ฮันห์  เขียนถึงกลุ่มหนุ่มสาวที่ทำงานเพื่อรับใช้สังคม  เป็นเรื่องของสติ  และการฝึกสติให้เกิดขึ้นในทุกๆ ขณะ  เพื่อสร้างความสุขให้เพิ่มขึ้นและลดทุกข์ของชีวิตให้น้อยลง  ให้เรารู้เท่าทันภาวะอารมณ์ที่เกิดขึ้น  และดำรงชีวิตอยู่ในปัจจุบันขณะให้ดีที่สุด  เป็นการประยุกต์เอาพุทธศาสนามาใช้กับคนหนุ่มสาวรุ่นใหม่อย่างสมสมัย ราคา : ๘๕  บาท บาท   จากคุณ : หนูหน่อย - [ 1 ก.พ. 46 00:35:11 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เมตตาภาวนา : คำสอนว่าด้วยรัก Teaching  on  Love ติช  นัท  ฮันห์ เขียน ธารา  รินศานต์  แปล ขนาด : ๑๖ หน้ายกพิเศษ จำนวนหน้า : ๒๒๕ หน้า พิมพ์ครั้งที่ : ๒    งานของท่านติช  นัท  ฮันห์  เล่มนี้  เป็นเสมือนสายน้ำที่มารินรดจิตวิญญาณของเรา  ให้ได้เพาะเมล็ดพันธุ์แห่งความรักขึ้นมา  ท่านนำพรหมวิหารสี่มาอธิบายในภาษาที่เข้าใจง่าย  แต่สื่อถึงเนื้อหาทางธรรมได้อย่างกลมกลืน  รวมทั้งคำแนะนำที่เป็นรูปธรรมในการดำรงชีวิตของเรา  ให้เราสามารถมองดูสรรพสิ่งอย่างเชื่อมโยงและเข้าใจ  ยอมรับความไม่สมบูรณ์ของสิ่งนั้น ๆ  ด้วยการบ่มเพาะความรักให้เกิดขึ้นทั้งต่อผู้อื่นและตนเอง จากคุณ : หนูหน่อย - [ 1 ก.พ. 46 00:36:59 ]

ความคิดเห็นที่ 32 แผ่นดินหอม [Fragrant  Palm  Leaves] ติช  นัท  ฮันห์ เขียน นุชจรีย์  ชลคุป  แปล ขนาด : ๑๖ หน้ายกพิเศษ จำนวนหน้า : ๒๐๐ หน้า พิมพ์ครั้งที่ : ๑    เป็นบทบันทึกความทรงจำเมื่อครั้งปี  ๑๙๖๒–๑๙๖๖  ที่มีทั้งสุข  เศร้า  เหงา  โดดเดี่ยวและอ้างว้าง  ขณะที่ท่านพำนักอยู่ในเวียดนามและอเมริกา  ความสนุกสนานเฮฮากับผองเพื่อนที่เฟืองบอย  ความมุ่งมั่นในการก่อตั้งพุทธศาสนาเพื่อสังคม  ความเลวร้ายของสงครามและการเรียกร้องสันติภาพ  การพรัดพรากและจากลาของมวลมิตร  ทั้งที่จากไกลและตลอดกาล  และยังการตระหนักรู้อันแจ่มแจ้งในชีวิต  ซึ่งทำให้ท่านสามารถบ่มเพาะเมล็ดพันธุ์แห่งความรักขึ้นได้ในทุก ๆ ที่ ที่ท่านได้ย่างไป  หนังสือเล่มนี้จึงไม่เป็นแต่เพียงบันทึกเท่านั้น  หากทุกอณูของถ้อยคำยังเปี่ยมด้วยความรักและศรัทธาที่ชโลมรดจิตวิญญาณของมนุษย์อีกด้วย  “เหตุที่ว่าทำไมจึงมีการต่อสู่ดิ้นรนกับความทุกข์อย่างปั่นป่วนวุ่นวายในโลก  ก็เพราะเราไม่ยอมรับความจริงว่า  แท้จริงแล้วความทุกข์ก็คือตัวเราเอง  ถ้าหากเราสามารถเข้าใจได้ถึงความทุกข์ที่มีอยู่ในธรรมชาติดั้งเดิมของเรา  เราก็จะเข้าสัมพันธ์กับสถานการณ์เหล่านั้นอย่างตรงไปตรงมา  เมื่อนั้นเราจะเจ็บปวดน้อยลง”  นี้คือถ้อยคำจากหนังสือ จากคุณ : หนูหน่อย - [ 1 ก.พ. 46 00:41:48 ]

ความคิดเห็นที่ 33 และอีกหลายๆ เล่ม สามารถอ่านรายละเอียดได้ที่ http://www.komol.org/shop/shop.cgi?cid=8  นะค่ะ จากคุณ : หนูหน่อย - [ 1 ก.พ. 46 00:43:01 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านหนังสือของท่านไปหลายเล่มเหมือนกันค่ะ เช่น ปาฏิหาริย์แห่งการตื่นอยู่เสมอ แผ่นดินหอม และศานติในเรื่อนใจ ก็ชอบทุกเล่ม เวลาหมดกำลังใจ อ่านแล้วสบายใจดีค่ะ คุณเหล็กก็มีข้อคิดดีๆมาฝาก..อ่านแล้วได้ประโยชน์ เกดก็มีประสบการณ์ฝึกปฏิบัติจากหลากหลายที่ ที่แตกต่างกันเช่น วัดอัมพวันสิงห์บุรี  ยุวพุทธิกสมาคม   พุทธมณฑล    และเสถียรธรรมสถาน แต่ยังไม่เคยไปวัดสวนโมกข์เลยค่ะ แต่อย่างไรก็ดีทุกทีก้สอนแนวทางให้เราอยู่กับตัวเอง และมีลมหายใจเป็นที่พึ่งมีสติรู้ตัวตลอดเวลา  แม้ชาตินี้จะไม่ถึงพระนิพพานแต่การได้มีดวงตาพอเห็นธรรมบ้างก็ดีใจค่ะ จากคุณ : การะเกด - [ 1 ก.พ. 46 12:37:03 A:203.107.217.194 X: ]

ความคิดเห็นที่ 35 ความเห็นในเรื่องการมีคู่และการแต่งงานเกดก็มีความเห็นคล้ายๆกับพี่รสา ..เกดเรียนจบปริญญาโทแล้วและคิดที่จะเรียนต่อไปทั้งในทางโลกและทางธรรม ทุกคนที่บ้านมีอาการเป็นห่วงเพราะญาติพี่น้องหลายคนก็แต่งงานไปแล้ว..เหลือเกดนี่แหละ..คำตอบคือรอยยิ้มค่ะเพราะไม่รู้จะตอบอย่างไร บางทีก็คิดว่าเราไม่ถึงพร้อมที่จะเป็นคู่ของใครได้ และหลายทีที่คิดว่าอีกฝ่ายก็ไม่ถึงพร้อมที่จะเป็นคู่ของเราได้ หลายครั้งที่คิดว่าสาระของการแต่งงานที่แท้จริงคืออะไร...มันจะเหมือนกับสาระของนาฬิกาไหมที่สาระของมันก็คือการบอกเวลา จะเรือนไหนยี่ห้ออะไร จะราคาแพง หรือราคาถูกก็ใช้บอกเวลาได้เหมือนกัน..แล้วการแต่งงานหละเป็นเช่นนั้นหรือเปล่า...เกดก็เคยถามตัวเองเหมือนกันนะแต่ยังไม่ได้คำตอบเสียที พี่รสาเห็นว่ายังไงดีค่ะ... จากคุณ : การะเกด - [ 1 ก.พ. 46 12:58:21 A:203.107.217.194 X: ]

ความคิดเห็นที่ 36 น่าอิจฉาคุณพิราบเงินจังเลยค่ะ ได้อ่านหนังสือของหลวงพ่อตั้ง ๓ เล่มแล้ว ตัวเองยังไม่มีโอกาสเป็นเจ้าของฉบับภาษาไทยบ้างน่ะค่ะ คิดไปคิดมา ก็น่าจะไปเรียนภาษาเวียดนาม จะได้อ่านหนังสือของท่านจากต้นฉบับเลยน่ะค่ะ ยังไง ขออนุโมทนาคุณพิราบด้วยค่ะ ขอบคุณคุณ หนูหน่อย มากค่ะ ที่นำลิงก์หนังสือที่หลวงพ่อเขียนมาบอกนะคะ ว่าแต่สงสัยนิดหนึ่งน่ะค่ะ ว่าผู้แปลแปลจากต้นฉบับภาษาเวียดนาม หรือแปลจากภาษาอังกฤษที่มีผู้แปลไว้อีกทีคะ พอจะทราบไหมคะ ว่าแต่หนังสือของหลวงพ่อ ทางสำนักพิมพ์โกมลคีมทองไม่ลดราคาบ้างหรือคะ เผื่อคนที่มีงบน้อย แต่อยากอ่านบ้างน่ะค่ะ ฝากถามทางสำนักพิมพ์ด้วยค่ะ ถ้ามีโอกาส อยากให้คุณการะเกดได้ไปฝึกที่หมู่บ้านพลัมบ้างน่ะค่ะ อย่างน้อยสักอาทิตย์หนึ่งก็ยังดีค่ะ คำถามต่าง ๆ ที่คุณการะเกดถามมา จะได้คำตอบหมดค่ะ เรื่องเรียนต่อทางธรรม ว่าง ๆ ลองไปดูที่นี่นะคะ อภิธรรมโชติกะวิทยาลัย วัดมหาธาตุ ท่าพระจันทร์ http://202.28.52.46/~aphidham/ หรือ มูลนิธิศึกษาและเผยแพร่พระพุทธศาสนา ซอยเจริญนคร ๗๘ http://www.thai.net/buddhiststudy/ อันหลัง จะมีรายการทางวิทยุให้ฟังด้วยค่ะ ลองฟังทางวิทยุก่อนว่าชอบแนวนี้หรือเปล่า ถ้าชอบ หรือยังไม่แน่ใจ จะแวะไปที่ มูลนิธิฯ ก็ได้ค่ะ ที่นั่นมีหนังสือแจกฟรีดี ๆ หลายเล่มค่ะ ส่วนเรื่องแต่งงาน อันนี้คงต้องถามตัวเองก่อนแหล่ะค่ะ ว่าเพื่ออะไร เพื่อตัวเอง หรือเพื่อพ่อแม่ หรือเพื่อใคร แต่ที่สำคัญ พี่ว่าก่อนอื่นเราควรจะพยายามมีสติอยู่ตลอดเวลาค่ะ แล้วเราก็จะได้คู่ธรรมที่เหมาะสมกับเราเองค่ะ ถ้าเราอยากมีคู่นะคะ บางครั้งตัวเราเอง เรายังไม่สามารถตามใจตัวเองได้เต็มที่เลยค่ะ เพียงแค่ขันธ์ ๕ ของตัวเราเองนี้ เรายังดูแลเขาไม่เพียงพอเลยค่ะ ยังปวดหัวได้ค่ะ ไม่ต้องไปเผื่อว่าถ้ามีคู่ เราก็ต้องไปตามใจเพิ่มอีก ๕ ขันธ์ นับประสาอะไรถ้ายิ่งมีลูก ก็คูณ ๕ เข้าไปเป็น ๑๕ หรือ ๒๐ อีกค่ะ บางคนอาจจะสนุก แต่บางคนเพียงแค่ ๕ ขันธ์ก็เห็นทุกข์แล้วค่ะ คงต้องเลือกเอานะคะ แต่อย่าเพิ่งรีบร้อนไปค่ะ ค่อย ๆ คิด ตัดสินใจไป ของบางอย่างที่จะต้องอยู่กับเราไปชั่วชีวิต เวลาจะเป็น เครื่องพิสูจน์ค่ะ เห็นเพื่อนพี่บอกนะคะว่า อายุจนป่านนี้แล้ว ผู้ชายดี ๆ ก็คงแต่งงานไปหมดแล้ว ที่เหลืออยู่ก็อย่างว่า หรือไม่ ก็เป็นเกย์น่ะค่ะ อิ..อิ.. จากคุณ : รสา รสา - [ 2 ก.พ. 46 02:09:41 ]

ความคิดเห็นที่ 37 มารู้จักการเจริญสติในชีวิตประจำวันอีกอย่างหนึ่งที่หมู่บ้านพลัมกันค่ะ   นั่นคือ พิธีน้ำชา ในตอนบ่ายของวันหนึ่ง เราจะมีพิธีน้ำชากัน พิธีนี้มีจุดมุ่งหมาย เพื่อให้รู้จักการอยู่ร่วมกันในสังคมหนึ่ง เพื่อทำกิจกรรมอย่างหนึ่ง ร่วมกันอย่างมีสติและสันติสุข และในพิธีนี้ก็จะมีการดื่มน้ำชากับ ทานขนมคุ๊กกี้หรือช็อคโกแลตกัน ในระหว่างพิธีน้ำชา เราจะมีการ แลกเปลี่ยนและถกถามปัญหาคาใจทางธรรม หรือใครมีข้อคิดเห็น ข้อเสนอแนะดี ๆ ก็นำมาเล่าสู่กันฟังได้ โดยที่พวกเราจะนั่งล้อมวง กันเป็นวงกลม มีคนคอยส่งขนม และน้ำชาให้ ๒ คน คือ ส่งให้ครึ่ง วงกลมทางขวาคนหนึ่ง และอีกคนหนึ่งส่งให้ครึ่งวงกลมทางซ้าย โดยที่ข้างหน้า ๒ คนนี้จะมีถาดขนมและกระติกน้ำชาวางอยู่ ตอนแรกจะไม่มีการพูดอะไรกัน ให้มีสติแบบเงียบ รอจนกระทั่ง ทุกคนได้รับขนมและน้ำชาครบ มีเวลารับประทานเงียบ ๆ หรือ จะรับเพิ่มอีกก็ได้ สักครู่หนึ่ง แล้วจึงเริ่มถามคำถาม หรือแสดง ความคิดเห็นร่วมกัน ผู้ที่คอยบริการเติมน้ำชาและขนม จะเริ่มแจกน้ำชาก่อน โดยจะส่ง ถาดที่ใส่น้ำชาเรียงเป็นวงกลมไป พอถึงตาเรา ก็รับหยิบน้ำชา ของเราวางลงก่อนที่จะส่งถาดน้ำชาให้คนถัดไป แต่ก่อนที่เราจะ หยิบถ้วยน้ำชาของเรา ให้เรายกมือขึ้นไหว้คนที่รอส่งถาดน้ำชา ให้เรา เป็นการใช้สติรู้จักขอบคุณที่เขาส่งถาดน้ำชามาให้เรา เสร็จแล้วค่อยหยิบถ้วยน้ำชาวางไว้สำหรับของเรา และรับถาด น้ำชามา เมื่อรับถาดมาแล้ว คนที่ส่งถาดให้เราเขาก็จะไหว้เรา เป็นการรับไหว้การไหว้ของเรา เสร็จแล้วเราจึงส่งถาดน้ำชา ให้กับเพื่อนที่นั่งข้างเราถัดไป โดยเพื่อนจะไหว้เราก่อน แล้ว เขาก็หยิบถ้วยของเขา พอเขารับถาดจากเรามา เราก็ไหว้เขา กลับ เป็นเช่นนี้ไป ทั้งการส่งถาดน้ำชาเมื่อขอเติม หรือส่งถาดกลับ   หรือการส่งถาดขนมก็ทำการไหว้ รับและหยิบเช่นเดียวกัน เวลาจะต้องการน้ำชาหรือขนมเพิ่ม เราจะทำมือเป็นสัญญาณบอกกับ คนบริการ ให้เขาส่งถาดน้ำชาหรือถาดขนมต่อ ๆ กันมา โดยที่ถ้าต้องการน้ำชาเพิ่ม เราจะยกมือพนมไว้ที่หน้าอก แต่ถ้าต้องการขนมเพิ่ม จะยกมือเป็นกำปั้นชนกันไว้ที่หน้าอก ทีนี้ถ้าต้องการทั้งขนมและน้ำชาด้วยทั้งสองอย่าง ก็ให้ทำสัญญาณมือ โดยที่มือข้างหนึ่งพนม ส่วนอีกข้างหนึ่งทำกำปั้นมาชนกันไว้ที่หน้าอก ส่วนมากมักจะให้มือซ้ายพนม และมือขวาทำกำปั้น ในกรณีที่ ต้องการขนมและน้ำชาเพิ่ม ทีนี้เมื่อทุกคนได้รับน้ำชาและขนมครบ เว้นจังหวะนิดหนึ่งให้มีเวลา รับประทาน เราก็จะเริ่มถามคำถามสำหรับคนที่ต้องการคำตอบ โดยเราจะยกมือขึ้นไหว้ เป็นการบอกกล่าวทุกคนว่า ขออนุญาต แสดงความคิดเห็น ทุกคนก็จะไหว้ตอบเพื่อแทนการบอกกล่าวว่า อนุญาต ขอเชิญถามได้ และจะยินดีเปิดใจรับฟังความคิดเห็นด้วย ความเต็มใจ จากนั้นคนถามก็เริ่มถาม หรือเล่าให้ฟัง พอเสร็จแล้ว คนถามก็จะไหว้อีกครั้งหนึ่ง เป็นการบอกว่า พูดเสร็จแล้วและขอบคุณ   ที่รับฟัง ทุกคนก็รับไหว้ ส่วนใครจะตอบหรือแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติม   ก็ว่ากันไป แต่ก็จะไหว้ก่อนและทุกคนรับไหว้ทุกครั้่งไป ถ้าไม่มีใคร ตอบ คนที่เป็นประธานในวงกลม ในที่นี้หมายถึงพระภิกษุณี ผู้ดำเนิน พิธีน้ำชา หรือผู้ที่คอยตีระฆังใบเล็ก ๆ หรือกระดิ่ง ไว้คอยเรียกสติ เรากลับมาบางครั้ง จะเป็นผู้ตอบคำถามของพวกเรา จากคุณ : รสา รสา - [ 2 ก.พ. 46 02:31:09 ]

ความคิดเห็นที่ 38 นอกจากวันนี้จะเป็นวันตรุษจีนหรือวันปีใหม่จีนแล้ว (ของฉันยังเป็นวันที่ ๑ อยู่ค่ะ) วันนี้ยังเป็นวันปีใหม่ของเวียดนามด้วยค่ะ ซึ่งคนเวียดนามจะเรียกว่า Lunar New Year หรือวันปีใหม่วันเพ็ญนั่นเอง ซึ่งทางหมู่บ้านพลัมจะมีงานฉลองปีใหม่ด้วย ได้ยินมาว่าทางหลวงพี่จะมีการจัดการแสดงฟ้อนรำ ถวายหลวงพ่อด้วย อันนี้ก็คงเป็นการรำอย่างมีสติอีกแหล่ะ แต่หลักสูตรนี้ฉันก็ยังไม่ทราบว่าการำแบบสติเป็นอย่างไร สงสัยได้เวลาต้องกลับไปเรียนเพิ่มเติมที่หมู่บ้านพลัมเสียแล้ว มิน่า หลวงพี่ถึงบอกว่าเพียงแค่อาทิตย์เดียวไม่พอหรอก ต้องมาอยู่อย่างน้อยสักเดือน หรือสักสามเดือน (ว่าแต่ที่หมู่บ้านพลัมจะมีงานให้ฉันแลกข้าวกับที่พักไหมนะ) พรุ่งนี้ต้องไปต้อนรับแขก (ที่ไม่ได้โพกหัว) พาเที่ยว เลยขอตัวมาต่ออาทิตย์หน้านะคะ สุขสันต์วันตรุษจีนทุกท่าน ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 2 ก.พ. 46 02:43:32 ]

ความคิดเห็นที่ 39 สาธุ สาธุ จริงๆ  ตามอ่านมาอย่างไม่ปะติดปะต่อ เท่าไหร่  แต่ก็ตามอ่านมาได้จนจบล่ะน่า ชอบจังค่ะ  รู้สึกอิ่มเอมในบุญนั้นเหมือนกัน  ถ้ามีโอกาส สักครั้งคงได้ทำบ้าง  แต่ยังไม่รู้เลยว่าจะเป็นเมื่อไหร่   ชื่นชมพี่รสาจริงๆนะคะ  ที่ทำได้  ^__^ จากคุณ : *แชมพู* - [ 2 ก.พ. 46 12:09:19 ]

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านแล้วสบายใจจังค่ะ ขอบคุณนะค่ะ @^_^@ จากคุณ : ธราธร - [ 2 ก.พ. 46 22:19:25 A:194.80.32.12 X:10.38.47.73 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ส่วนมากในเมืองไทย งานของท่าน ติช นัท ฮํนห์ ที่มีการแปลเป็นฉบับภาคภาษาไทย  จะแปลมาจากภาษาอังกฤษ เป็นหลักค่ะ   ส่วนเรื่องราคาหนังสือ  เท่าที่ทราบก็มีจะมีการลดราคาพิเศษ เป็นช่วงๆ  และปกติทั่วไปก็มีการลดอยู่ระหว่าง 15 - 25 %  ลองติดตามดูจากเวบดังกล่าวดูนะค่ะ จากคุณ : หนูหน่อย - [ 2 ก.พ. 46 22:38:57 A:203.170.138.58 X: ]

ความคิดเห็นที่ 42 เท่าที่ทราบนะค่ะ มีโปรแกรมคร่าวๆ   ว่าทาง ภิกษุ ภิกษุณีจาก หมู่บ้านพลัม  จำนวน ประมาณ 6 รูป  จะเดินทางมาจัดกิจกรรม ปฏิบัติภาวนา ในเมืองไทย  ประมาณช่วงเดือน พฤษภาคม 2546  คิดว่าช่วงนี้ กำหนดการต่างๆ อยู่ระหว่างการเตรียมการอยู่ ถ้ามีอะไรคืบหน้า หรือมีโปรแกรมที่แน่นอน จะแจ้งให้ทราบอีกทีนะค่ะณลัม                                                                                                                                                                                                                                                                                     จากคุณ : หนูหน่อย - [ 2 ก.พ. 46 22:44:37 A:203.170.138.58 X: ]

ความคิดเห็นที่ 43 ขอบคุณพี่รสา มากนะค่ะ ที่ชี้แนะแนวทางรู้สึกว่าอย่างน้อยก็ยังมีคนที่เข้าใจในเรื่องที่เรากำลังพูดหรือกำลังคิด เป็นดังที่มีการเล่าว่า พระอานนท์จะฝึกปฏิบัติโดยได้ขอแยกตัวไปฝึกเพียงลำพังไม่ขอยุ่งเกี่ยวหรืออยู่รวมกับพระรูปอื่นซึ่งพระพุทธเจ้าก็ทรงอณุญาตเช่นนั้นแต่ไม่กี่วันพระอานนท์ก็กลับมาด้วยไม่สามารถอยู่ผู้เดียวได้ การปฏิบัติก็ไม่ก้าวหน้า จึงได้กลับมากราบเรียนพระพุทธเจ้าว่า เพื่อนเป็นส่วนหนึ่งของการปฏิบัติหากไม่มีเพื่อนแล้วการปฏิบัติคงไม่บรรลุผล พระพุทธเจ้าตรัสตอบว่า ดูกร อานนท์เพื่อน(กัลยาณมิตร)มิได้เป็นส่วนหนึ่งของการปฏิบัติแต่เป็นทั้งหมดของการปฏิบัติ ... เกดก็เห็นว่าจริงเพราะการมีกัลยาณมิตรที่ดีนั้นจะทำให้เราดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุข..แล้วที่นี่ก็ทำให้เกดพบว่ากัลยาณมิตรหาไม่ยากอย่างน้อยก็มีพี่รสาและเพื่อนๆอีกหลายท่านที่ได้ให้ความรู้และแนวทางในการคิดให้เกดเกิดปัญญาอีกหลายท่าน ดีใจจังค่ะ จากคุณ : การะเกด - [ 3 ก.พ. 46 17:41:40 A:203.107.217.194 X: ]

ความคิดเห็นที่ 44 หอมตาลจารท่วงถ้อย....พระธรรม คือทิพย์ล้ำลำนำ..........สติแน่ว หายใจเข้าออกดำ........เนินนิ่ม ยิ้มเฮย ตั้งอยู่ปรากฏแล้ว.........ดับล้วนธรรมดา เมตตาคือรักท้น..........ไมตรี สันต์สวัสดิ์นะคนดี........ห่วงเจ้า เมล็ดแห่งรักมี..............ในมนัส มนุษย์เฮย เพียงปลูกเพาะหมั่นเฝ้า...รดน้ำพรวนดิน แล้วเมล็ดแห่งรักแย้ม.....จักบาน ธรรมจักส่องสว่างมาน.....ทุกผู้ เพลงศานติจักขาน.........ขับเสนาะ ไพเราะด้วยตื่นรู้............สดับซึ้งเพลงธรรม จากคุณ : เหล็กละมุน (mildsteel) - [ 3 ก.พ. 46 19:49:25 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ไถ่ท่านเคยกล่าวทำนองว่าการเดินบนพื้นน้ำไม่ใช่สิ่งมหัศจรรย์หรอก การได้เดินบนพื้นโลกนี่แหละคือปาฏิหารย์ที่แท้จริง ขอบคุณพี่รสาที่ให้ผมเขียนตามสบาย และขอบคุณคุณเกดที่กล่าวถึงผมครับ ก็ถือว่าแลกเปลี่ยนและเล่าสู่กันฟังนะครับ ขออนุญาตแนะนำหนังสือต่ออีกนิดนะครับ ไถ่ท่านได้กล่าวถึงวิธีการฝึกสติซึ่งในหลายๆกรณีมีที่มาจากสติปัฏฐานสูตร พระสูตรดังกล่าวสามารถอ่านได้ในพระไตรปิฎกโดยตรง สำหรับหนังสือซึ่งอธิบายพระสูตรดังกล่าวได้อย่างดีมาก และผมเอาไว้หัวเตียงคือ the Heart of Buddhist Meditation (ชื่อทำนองนี้) แปลเป็นไทยในชื่อ หัวใจกรรมฐาน ผู้เขียนเป็นชาวเยอรมันที่ไปบวชกระทั่งมรณภาพที่ลังกา คือ พระญาณโปนิกะเถระ ส่วนที่ว่าด้วยการตั้งสติไว้ที่ลมหายใจ (ในส่วนการมีสติในกาย)เขียนได้ดีมากครับ ผมเคยสรุปความดังกล่าวเป็นโศลกส่วนตัวไว้ว่า จงกลับคืนสู่โลกภายในตัวและตั้งสติไว้ที่ลมหายใจ ที่ปลายจมูก ไม่กลั้น ไม่กัก ไม่กีดขวาง และไม่บีบบังคับลมหายใจ จงปล่อยให้การหายใจเป็นไปตามธรรมชาติ จากนั้นจงเฝ้าดูลมหายใจอย่างเงียบๆ เบาสบาย จงผ่อนคลายร่างกายทั้งหมดให้เบา สบาย และผ่อนคลายเรือนหน้าพร้อมกับรอยยิ้มแย้มน้อยๆ การสงบระงับลงของจังหวะหายใจ จะนำมาซึ่งความสงบลึกซึ้งของจังหวะชีวิตทั้งหมด ผมว่าการได้อ่านพระสูตรเถรวาทควบคู่กันไปกับงานทางมหายานหรือทางเซ็น อาจช่วยถักทอความเข้าใจในพระธรรมได้มากขึ้นก็เป็นได้ จากคุณ : เหล็กละมุน (mildsteel) - [ 3 ก.พ. 46 19:52:32 ]

ความคิดเห็นที่ 46 แวะเข้ามาอ่านแนวการปฏิบัติที่"น้องรสา"เล่าต่อ  และรับทราบข้อคิดของสหายธรรมที่แสดงมาทุกท่าน ว่าจะหาซื้อหนังสือที่กรุณาบอกมา โดยเฉพาะ "แผ่นดินหอม"   มี"ปาฏิหาริย์แห่งการตื่นอยู่เสมอ"อยู่เล่มเดียว  อ่านแล้วอ่านอีก ครับ จากคุณ : Augustman - [ 3 ก.พ. 46 20:17:58 A:203.113.80.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 47 เกดคิดว่าคุณ Augustman คงหาซื้อได้จากสำนักพิมพ์โกมลคีมทองที่คุณหนูหน่อยได้แนะนำไว้ในตอนต้น (ความคิดเห็นที่ 33)พอดีเกดก็มีอยู่เล่มหนึ่ง ถ้าลำบากในการซื้อหาและไม่รังเกียจว่าที่เกดมีมันจะเก่าไปสักหน่อยก็ยินดีให้ยืมอ่านนะคะ ฝากที่อยู่ไว้แล้วเกดจะส่งไปให้ค่ะ จากคุณ : การะเกด - [ 4 ก.พ. 46 15:10:45 A:203.107.217.194 X: ]

ความคิดเห็นที่ 48 ดีใจที่น้องแชมพูได้มีโอกาสแวะมาอ่านค่ะ ถึงไม่ปะติดปะต่อเท่าไหร่ คนเขียนก็เขียนไม่ค่อยต่อติดเหมือนกันค่ะ นึกอะไรได้ ก็เล่า ๆ ไปค่ะ บางครั้งอยากเขียน แต่อารมณ์ไม่ให้ ก็ต้องพับเก็บไว้มาเขียนต่อวันรุ่งขึ้นค่ะ ก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ อย่าผัดวันประกันพรุ่งเลยค่ะ โอกาสคอยเราอยู่ทุกขณะ เริ่มเลยค่ะวันนี้ เริ่มเมื่อระลึกได้ เผลอลืมไปก็ไม่เป็นไร ระลึกได้ ก็เริ่มทำใหม่ อีกหน่อยชิน ก็จะทำได้ตลอดเวลาค่ะ ที่พูดมาพี่ก็ทำไม่ได้หมดเหมือนกันค่ะ เมื่อไหร่ระลึกได้ ก็พยายามใช้สติค่ะ แต่บางครั้งก็เผลอไปบ้าง ส่วนใหญ่ จะเผลอซะมากกว่าค่ะ ขอบคุณคุณธราธรที่แวะมาผ่อนคลายชั่วคราว ระหว่างทัีวร์ยุโรปอยู่ค่ะ อิ..อิ.. ว่าแต่ไม่มีประสบการณ์อะไรมาแชร์กันบ้างหรือคะ ขอบคุณคุณหนูหน่อยมากที่แวะมาอีกครั้งค่ะ ชักสงสัยว่าคุณหนูหน่อยนี่ทำงานให้มูลนิธิฯ ด้วยหรือเปล่าคะ (แอบแซว)   เรื่องที่จัดอบรมปฏิบัติธรรมช่วงเดือนพฤษภาคม ก็ได้ข่าวจากหลวงพี่นิรามิสาว่าท่านจะมาเมืองไทยช่วงนี้เหมือนกันค่ะ ยังไงถ้ามีรายละเอียด ช่วยแวะมาบอกอีกทีนะคะ หรือถ้ามีอะไร จะแนะนำเพิ่มเติม เชิญตามสบายได้เลยค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ เรื่องกัลยาณมิตร ทุกคนก็เป็นกัลยาณมิตรกันหมดแหล่ะค่ะ คุณการะเกด เพียงแต่บางคนเขายังไม่ได้แสดงความเป็นกัลยาณมิตรออกมาเองน่ะค่ะ หรือว่าเขายังไม่รู้ตัวเองก็ได้ค่ะว่าเขาก็มีส่วนดีอยู่เหมือนกันค่ะ แต่ตัวอวิชชามันคอยจะแอบออกมาเสียก่อน ตัวนี้จะปราบได้ต้องใช้สติเท่านั้นค่ะ   ถ้ามีเรื่องอะไรสงสัย ก็มาถามอีกนะ พี่ชอบ (มั่ว) ตอบมาก ๆ ค่ะ อิ..อิ.. แต่อาจเข้าเรื่องบ้างหรือไม่เข้าเรื่องบ้าง ก็อย่าถือสานะคะ พี่ชอบอ่านที่น้องเหล็กเขียนนะ บางครั้งพี่ได้อะไรบางอย่างในส่วนที่เรา อาจมองข้ามไปได้น่ะค่ะ ที่กล่าวว่าการอ่านพระสูตรเถรวาทควบคู่กันไปกับงานทางมหายานหรือทางเซ็น     อันนี้ก็แล้วแต่ความชอบของแต่ละคนค่ะ พระพุทธเจ้าท่านทรงเปรยว่า หนทางวิธีมากมายที่พระองค์ทรงค้นพบและเผยแพร่ แต่หนทางบรรลุ ก็ให้เลือกเราที่เหมาะกับจริตของแต่ละคนค่ะ เคยอ่านงานของท่านพุทธทาส ค่อนข้างไปทางเซ็นนะ ตามความรู้สึกพี่ บอกตรง ๆ ว่า การเล่นคำของภาษา อ่านแล้วไม่ค่อย get เท่าไหร่ แต่อ่านของท่านพระธรรมปิฎก หรืองานแปลของไถ่ หรือท่าน ติช นัท ฮันห์     แล้วชอบมากกว่าค่ะ พี่ออฯ เล่มนี้ก็ดีนะคะ เมตตาภาวนา : คำสอนว่าด้วยรัก (Teaching  on  Love) ยังไงลองดูตามลิงก์ของคุณหนูหน่อยก็ได้ค่ะ ขอบคุณที่แวะมาค่ะ วันนี้หาเรื่องอู้เล่าต่อ โดยการตอบกระทู้แทนค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 4 ก.พ. 46 19:45:55 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ขออนุญาตต่ออีกนิดนะครับ (ไม่ได้โม้นาา .) ตอนอ่านพุทธธรรมผมรู้สึกว่าเป็นอะไรที่โหดร้ายสำหรับจิตใจตัวเองมากเลย ไม่ใช่ว่าท่านเจ้าคุณเขียนไม่ดีนะครับ ในทางตรงข้ามผมรู้สึกว่าท่านกำลังพูดถึงสิ่งที่เป็น “สัจจะ” เป็นธรรม เป็นความจริงที่ไม่มีบวก ไม่มีลบ คือพูดไปอย่างที่มันเป็น เผอิญผมเป็นพวกวิปลาสตามคำที่พระท่านว่า พออ่านแล้วเลยรู้สึก  hurtๆ (แทนที่ตาจะสว่างอ่ะ) เหมือนเราเพียรสร้างบ้านของเรามากับมือ สร้างสมอะไรมาตั้งมาก แล้วจู่ๆก็มีคนบอกว่ารื้อมันออกเถอะ แท้จริงแล้วมันไม่มีอะไรเลย มันก็จริงแหละแต่มันรื้อไม่ลงอ่ะ อืม..พูดยากเหมือนกันว่ามันเป็นความรู้สึกที่น่า hurt จริงๆ คิดๆไปไม่รู้ว่าเหมือนกับที่โอโชท่านกล่าวไว้หรือเปล่า ในทำนองว่า กวีกับผู้บรรลุต่างก็ยืนอยู่หน้าประตูเดียวกัน แต่คนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้นและมองหันหลังกลับมา ในขณะที่อีกคนเดินเข้าไปและบรรลุความตื่นรู้ ฮะ..มันเป็นความเหมือนที่แตกต่างกันสุดขั้วจริงๆ ในทำนองเดียวกัน ผมนึกถึงปณิธานกวีของคุณอังคารที่ว่า (มาจากความจำนะครับ) จะไม่ไปแม้แต่พระนิรพาน จะเวียนว่ายวัฏฏสังสารหลากหลาย แปรค่าแท้ดาราจักรมากมาย ไว้เป็นบทกวีแด่จักรวาล อ่านกลอนนี้ครั้งแรกนี่ผมขนลุกซู่เลยอ่ะ ประทับใจมากๆเลยครับ อย่างไรก็ตาม ก็มีบางช่วงนะ ที่รู้สึกว่าเวียนว่ายไปมากๆมันก็เหนื่อยเหมือนกัน สมัยเรียนป.ตรี ผมโบกรถขึ้นไปเขียนกลอนบนภูชี้ฟ้าว่า คืนนี้ข้า จะก็ไฟ ไล่ความหนาว จะดื่มน้ำอมฤต กลั่นกลาย จากไอฝัน โอม..บังเกิด อิทธิฤทธิ์ นิรมิตดวงพระจันทร์ จงงามเด่น อยู่บนนั้น ชั่วค่ำคืน พอตื่นมาเห็นทะเลหมอกรายรอบและภูเขาสูงๆก็กลายเป็นเกาะไปโดยปริยาย จู่ๆ ก็เลยอยากต่อเรือข้ามทะเลหมอกแห่งวัฏฏสังสารไปสู่เกาะฟากโน้น เลยเขียนโคลงต่ออีกนิดว่า ไอศวรรย์สมุทรฟ้อน ...สิเน่หา จิตประดิพัทธิ์ว่ายวัฏฏา .ห่อนเว้น อิทธิฤทธิ์แห่งปรารถนา .เกินดับ ใจสมัครกระสับเต้น .บ่เจ็บเค้นบ้างหรือ อ้ามหาสมุทรฟ้อน กิเลสผุด ศิขราปูนประดุจ ..เกาะแก้ว ตั้งโพธิจิตอุตตม์ ..มุ่งวิมุตติมรรคเฮย ปราณสติสงบแผ้ว .ประภัสสร์แล้วลุศิขริน อิอิ เล่นสำนวนภาษาไปนิด คงไม่เป็นไรน้าครับ :) แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 46 17:23:39 จากคุณ : เหล็กละมุน (mildsteel) - [ 5 ก.พ. 46 17:13:32 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ขอโทษน้องเหล็กด้วยค่ะที่แวะมาตอบกระทู้ช้า แต่อ่านแล้วตั้งแต่วันที่โพสต์แหล่ะค่ะ เอาเป็นว่า ลางเนื้อชอบลางยา คนเราแต่ละคนก็คงจะมีวิธีการของตนแตกต่างกันไป ขึ้นอยู่กับ จริตของแต่ละคน แต่ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม ทุกคนก็ล้วนมี จุดมุ่งหมายอันเดียวกันหมด เหมือนกันการเดินทางจากกรุงเทพไปเชียงใหม่ ถ้าจะขอแวะ ชิมแหนมเนืองที่ขอนแก่นก่อน ก็คงจะไม่มีใครมาว่าอะไรเราได้หรอก   เพียงแต่เราเองแหล่ะ จะเสียเวลาตัวเองไปเปล่า ๆ บางครั้งการนำคำพูดทางโลกมาอธิบายความหมายในทางธรรม ย่อมยากในการสื่อสารต่อผู้รับเป็นธรรมดา ลองเอาใจอ่านและรู้สึกสัมผัสกับความจริงนั้นสิ น่าจะได้อะไรกลับมาบ้างนะ ขอเพียงเปิดใจ พยายามรับรู้ ทำความเข้าใจ อย่าปิดกั้น อย่าหลงยึดมั่น ถือมั่น มีทิฏฐิในความรู้ของเราที่มีอยู่เลย Alles Gute ค่ะ ตอนต่อไปจะเอารูปที่หมู่บ้านที่ถ่ายไว้มาให้ดูกันค่ะ ค่ายฤดูหนาว ณ หมู่บ้านพลัม (ตอนที่ ๓) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2053584/W2053584.html   จากคุณ : รสา รสา - [ 10 ก.พ. 46 01:10:46 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ดีมาก จากคุณ : chi2506@chaiyo.com - [ 19 มี.ค. 46 23:57:42 A:203.113.70.74 X: ]

ความคิดเห็นที่ 52 ขอบคุณค่ะคุณ chi2506@chaiyo.com จากคุณ : รสา รสา - [ 28 พ.ค. 46 17:20:23 ]

ความคิดเห็นที่ 53 เพิ่งเข้ามาอ่าน ตามลายแทงที่แปะไว้ใน "ตัณหา" ของจังงัง ดีจังที่ได้รับการถ่ายทอดโดยตรงกับท่าน ฮันห์ เล่าได้ดีแบบเห็นภาพเลย ถ้ากลับมาเมืองไทยแล้วมีเวลา ลองไปปฏิบัติที่วัดป่า ปาณฑิตารามา ที่เมืองหงสาวดี คงชอบแน่ (รวมทั้ง อาหารมังสวิรัตแบบพม่า) แต่ถ้าอยากไปเที่ยวภูเก็ต ก็น่าไปที่ สำนัก ปฏินิสสัคโค ก็ดีมาก คงชอบแน่เหมือนกัน (รวมทั้ง อาหารมังวิรัตแบบชาวใต้) จากคุณ : Daosaddha - [ 19 มิ.ย. 46 18:24:53 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ขอบคุณคุณ Daosaddha ที่แวะมาค่ะ แถมยังได้ให้ข้อมูลสถานที่ปฏิบัติธรรมอีกค่ะ ไว้กลับไทยไปแล้ว คงต้องหาเวลาว่างปลีกไปแน่ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 20 มิ.ย. 46 22:52:39 ]