ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ให้การติดตามดูนางซินภาคโหด แล้วก็ คุณ GTW คะ คนแคระฯ เค้าอยู่ในสโนว์ไวท์มะใช่เหรอคะ ฮั่นแน่ แอบไปดื่มไวน์กับเหล่าหนูใช่มั้ยล่ะคะ (ขออนุญาตยืมคำพูด)

- ********** -

2 ชั่วโมง 35 นาทีผ่านไป

ณ ห้องใต้หลังคา

“เฮ้อ…” ทั้งกัส และแจ๊ค มือขโมยตัวฉกาจถอนหายใจพร้อมกัน ก่อนที่กัสจะพูดขึ้นก่อน

“ยัยพวกนั้น ใช้เจ้าหญิงซินของพวกเรายังกับใช้แรงงานทาสแหนะ” กัสกล่าวด้วยความเหนื่อยหน่ายเต็มกำลัง

“เธอไม่มีเวลาขึ้นมาแก้ชุดเลยอ่ะ เธอทำนายแม่นโนะ” แจ๊คกล่าวด้วยความเหนื่อยหน่ายไม่แพ้กัน

“แม่นกะผีอ่ะดิ่ คนที่โง่ที่สุดในโลกยังทายได้เลยว่าพวกยัยนั่นน่ะ ไม่มีทางปล่อยหญิงสาวที่เป็นตัวเก็งอันดับ 1 ที่จะงาบเจ้าชายไปได้หรอก” กัสพูดขึ้น “แต่เราก็ได้สัญญากับเจ้าหญิงของพวกเราแล้วใช่มั้ย ที่จะช่วยเธอแก้ ปะ ชุน เสื้อผ้าของเธอ…ใครจะช่วยเราบ้าง” กัสขอความเห็น

ทุกคนเงียบ แต่ก็กลั้นไม่อยู่เมื่อเห็นสีหน้าของกัส กับแจ๊ค ที่เหมือนกับโดนผีหลอก ถ้าพวกเขาไม่ทำคุณไถ่โทษครั้งนี้ เจ้าหญิงซินอาจจะกลายร่างเป็นพญามารซินเลยก็ได้ และจับพวกเขา 2 คนถ่วงน้ำ ทุกคนเฮออกมา พร้อมตะโกน 18 หลอดเสียงพลังหนู ‘พวกเราไงล่ะ พวกเราจะช่วยนาย’ ทำให้กัส กับแจ๊คมีสีหน้าที่ดีขึ้น แต่ก็ยังไม่ดีที่สุด เพราะนี่มันก็เกือบเย็นแล้ว ชุดจะเสร็จทันหรือเปล่าก็ไม่รู้ และที่เป็นปัญหาใหญ่ก็คือ…ไม่มีอุปกรณ์

“เอางี๊ ฉันเพิ่งคิดออกตะกี๊เอง ฉันกะกัส และพวกผู้ชายจะแอบไปที่ห้องของยัย 2 พี่น้องต่างขั้วนั่น แล้วจะไปหา หยิบ ขโมย หรืออะไรก็ตามน่ะนะ มา แล้วจะหอบมาที่นี่ให้พวกผู้หญิงตัดเย็บดีมั้ย”

“ดีๆ ดีเลย” ทุกตัวประสานเสียงพร้อมกัน

“เอาล่ะ กัส และแจ๊ค ปฏิบัติการ!”

“เฮ!”

- ********** -

“ชั้นล่ะเกลี๊ยด เกลียด เจ้าสายสะพายนี่จริงๆ เลย ล้าสมัยมาก…ก เชอะ” เธอเขวี้ยงสายสะพายที่ยังใหม่อยู่ลงพื้น

“ชั้นก็เหมือนกันล่ะพี่ เจ้าลูกปัดพวกนี้มันรัดคอชั้นจนจะหายใจไม่ออกอยู่ละ” เธอหยิบสร้อยไข่มุกออกมาดู ทำท่าขยะแขยงเต็มที่ หลังจากนั้นก็โยนมันไปที่กองเสื้ออย่างไม่ใส่ใจนัก

อีกมุมหนึ่งของห้องแต่งตัว 2 สาว กัส แจ๊ค และกลุ่มหนูตัวผู้อีกหย่อมหนึ่ง ค่อยๆย่องมา กัสเริ่มสั่งการทันที

“เดี๋ยวแลค กับจิมไปเอาด้ายกับเข็มนะ เข็มหลายๆ เล่มหน่อยก็ดี”

“ช่าย…ย แล้วเอริค คิล กะไฟร์ ไปหยิบสายสะพายมานะ ส่วนเราสองคนจะปายหยิบลูกปัดใช่มะ กัส” แจ๊คหันไปถามคู่หู และโดยที่ไม่ฟังคำตอบ เหล่าหนูก็ลงมือ ภายใต้ชื่อ ‘กัส และแจ๊ค ปฎิบัติการ’

ทุกอย่างดำเนินการอย่าเรียบร้อย ไม่มีทิ้งไว้แม้แต่ขนสักเส้น ถึงแม้ว่าอแนสตาเซียจะตะหงิดๆ ใจบ้างที่สร้อยคอไข่มุกที่เธอยังเสียดายอยู่หายไป

- ********** -

ก๊อกๆ ๆ ๆ เสียงเคาะประตูห้องซินเดอเรลล่าดังขึ้น

“เดี๋ยวๆ กำลังจะเปิดเดี๋ยวนี้แหละ” เอลีน หนูสาวผู้ซึ่งเป็นมาดอนน่าในห้องกล่าว พลางเปิดประตูให้แก่หนุ่มๆ

“ขอบใจเอลีนๆ ๆ ๆ ๆ” หนูทั้ง 5 ตัว ซึ่งไม่รวมกัส และแจ๊ค หันไปทักเอลีนด้วยแววตาหวานเยิ้มทุกคน แต่นั่นทำให้เธอไม่พอใจ มันไม่ใช่ทุกคนที่ทักเธอ 2 ตัวนั้นคิดยังไงของมันน่ะ!

เอลีนปิดประตูหนูด้วยเสียงอันดังลั่น แต่ก็ไม่มีใครสนใจ เพราะสิ่งที่ทุกคนต้องสนใจคือ เสื้อผ้าของซินเดอเรลล่า ทุกคนลงมือในแทบทันที เอลีนยังไม่คลายอารมณ์เสีย จึงออกมานั่งข้างนอกวง เกรงว่า อาจไปลงมือกับชุดของเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอได้ แต่ว่า…ทำไม ทำไมกัน ทั้งๆ ที่หนูเกือบทุกตัวในห้องนี้ตกเป็นทาสรักเธอหมอแล้ว เหลือแต่เจ้า 2 ตัวนั่น กัส และแจ๊ค เจ้ากัสน่ะไม่เท่าไหร่ เพราะเธอไม่ได้คิดอะไร แต่แจ๊คนี่สิ ทำไมน๊า ไม่เคยเห็นเธอในสายตาซะที จะว่าไปแล้วแจ๊คก็ไม่เคยชายตาแลหนูผู้หญิงตัวอื่นมาก่อน พอคิดได้เช่นนี้ใจเธอก็เย็นลง เธอก็พร้อมที่จะลุยงานละ

เอลีนถือว่าเป็นซินเดอเรลล่าแห่งหนูก็ได้ เพราะทั้ง สวย มั่นใจในตัวเอง เก่งทุกด้าน แต่ที่ซินเดอเรลล่าดีกล่าเอลีน ก็เพราะเอลีนคุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ ในขณะที่ซินเดอเรลล่าเงียบ

โฮลลี่เห็นเอลีนเป็นเช่นนั้นก็เข้าใจ จึงไปถามแจ๊ค

“แจ๊คๆ”

“หืม”

“แจ๊คทักเอลีนหรือยัง ตอนที่เข้ามาน่ะ”

“เออ…ใช่ มิน่าล่ะ หน้าบูดเชียว โอเค ขอบใจนะโฮลลี่”
แจ๊ครีบกระโดดไปหาเอลีนทันที พอเขาคุยกับเธอก็ยิ่งทำให้เธอยิ้มน่ารักขึ้น ส่วนโฮลลี่ก็หันไปยกนิ้วโป้งกับกัสในทำนองว่า…เยี่ยม!

เหล่าหนูช่วยกันทำงานจนชุดเสร็จซึ่งเป็นเวลาเกือบพลบค่ำพอดี

- ********** -

ณ ห้องโถงกลางคฤหาสน์

“เอาล่ะ” เสียงมฤตยูแปร๋นขึ้น “ถึงเวลาที่จะต้องไปงานแล้วล่ะจ่ะ ลูกๆ สุดสวาท ขาดใจ ของแม่…แล้วแกล่ะ นังซิน เตรียมตัวรึยัง” ท้ายเสียงเข้มขึ้น แต่ในโสตประสาทของซินเดอเรลล่ารู้เลยว่านี่ล่ะ คือเสียงของการเย้ยหยัน

“ไม่ล่ะค่ะ ฉันคงไม่มีเวลาแก้ชุดน่ะค่ะ” ซินเดอเรลล่ากล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย แต่ภายในใจจริงแล้วล่ะก็…กำลังโห่ร้องด้วยความยินดี โฮะๆ ๆ ๆ พวกแกคิดรึไงยะ ว่าชั้นน่ะ จะไม่มีปัญญาทำอะไร เดี๋ยวคอยดูเถอะ แม่จะแปลงโฉมให้สวย เด่น สะดุดตาเลย โฮะๆ ๆ ๆ

ไวเท่าความคิด ซินเดอเรลล่าแกล้งปิดตาร้องไห้ วิ่งขึ้นไปบนห้อง พอถึงหน้าห้อง เธอก็ทำตัวเป็นปกติแล้วเปิดประตูเข้าไป

ในห้อง มีชุดสีชมพูวางเด่นอยู่ สายสะพายสีฟ้าที่นำมาแต่งเติมนั้นขับชุดให้ดูเด่นตามที่เธอคิดจริงๆ ด้วย ข้างๆ มีสายสร้อยไข่มุกพาดอยู่

เธอไม่รอช้า รีบหยิบชุดมาใส่ทันที เวลาไม่คอยท่า ชักช้าไปไย หรืออะไรก็เถอะ พอสวมชุดเสร็จจึงมองเห็นเหล่าหนูนอนหลับเป็นตายอยู่ข้างๆ ชุด เธอจึงยิ้มออกมา ยิ้มที่อบอุ่นราวกับฤดูใบไม้ผลิ

“ขอบใจนะ เพื่อนๆ” เธอกล่าว แต่ก็เป็นเพียงคำกล่าวเบาๆ ที่ลอยเข้าไปในความฝันของพวกเขาเท่านั้นเอง

- ********** -

“เดี๋ยวค่ะ” เสียงนั้นทำให้เหล่าแม่มด เอ๊ย! เหล่าเลี้ยงทั้ง 3 หันกายมา เตรียมจะด่าแหลก ถ้าไม่ตะลึงกับภาพตรงหน้าเสียก่อน

ซินเดอเรลล่าเมื่อใส่ชุดของแม่เธอแล้วทำให้ราวกับว่าหลุดออกมาจากภาพวาดนางฟ้า หรือไม่ก็เจ้าหญิงแสนงาม เธอค่อยๆ เดินลงจากบันไดอย่างมีสง่า และผ่าเผย

ดริสซิลล่าเป็นคนแรกที่รู้สึกตัว เธอถลาร่างที่ผอมโกงโก้นั้นไปจิกผมของซินเดอเรลล่าแล้วลากลงมา เปิดฉากทึ้งสายสะพายออก

“นี่ของชั้น” สาวหน้าอกเสริมฟองน้ำตะโกน

ส่วนอแนสตาเซีย เมื่อเห็นพี่สาวเข้าไปจิก ทึ้ง เช่นนั้นก็มีอารมณ์ร่วมด้วย ถลาร่างอันมหึมา หรือจะเรียกว่ากลิ้งก็ได้ เข้าไปกลางวง แล้วกระชากสร้อยไข่มุกแสนสวยออกจากคอผู้ที่งามดั่งภาพวาดทันที

เมื่อทั้ง 2 ทึ้งจนหนำใจแล้วจึงหลบฉากออกมา แม่เลี้ยงที่ยืนดูอยู่ห่างๆ เพราะกลัวโดนลูกหลงนั้นก็แสยะยิ้มมาทางสาวน้อยที่น่าสงสาร ซินเดอเรลล่าคิดในใจ หมดกัน แผนหนึ่ง ช่างเถอะ มีแผน 2 อีก

“ไปเถอะสาวๆ” แม่เลี้ยงเรียก “เจ้าชายรอพวกลูกอยู่จ่ะ”

ดริสซิลล่า และอแนสตาเซียยิ้มอย่างสะใจปนหอบไปยังหญิงสาวที่กำลังจับชุดซึ่งขาดรุ่งริ่งของตน น้ำตารินไหลลงมาไม่ขาดสาย แล้วจึงเดินตามมารดาเธอออกไป หากแต่ว่า ถ้ามีใครสักคนเอะใจลองหันกลับมามองล่ะก็…จะเห็นหญิงสาวยิ้มนิดๆ ให้กับความฉลาดของตัวเธอเอง

แผน 2 สตาร์ท! นางเอกของเราเริ่มวิ่งก้มหน้าอย่ากระเซอะกระเซิง คล้ายกับเสียใจสุดชีวิต มือหนึ่งเช็ดน้ำตา จนเธอวิ่งไปถึงสวนในบ้าน ล้มลงสะอึกสะอื้นกับม้านั่งตัวหนึ่ง ใต้ม้านั่ง กัส แจ๊ค และอีกหลายตัวกำลังเศร้าใจกับเธอไปด้วย แต่…ไม่อาจมีคำใดๆ ที่อาจปลอบใจได้!

“ชั้นจะทำยังไงดี ฮึก ฮือๆ ๆ” เธอทำเสียงประกอบการร้องไห้ และนับเวลาถอยหลังของการปรากฏตัวของคนๆ หนึ่ง “ชั้นอยากจะไปงานเต้นรำนี่ ฮือๆ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว โฮๆ ๆ ๆ” เธอยิ่งร้องไห้หนัก ตอนนี้ดวงตาของเจ้าหล่อนเริ่มที่จะปวดนิดๆ ละ เนื่องจากว่าใช้น้ำตาเกินลิมิต เอาล่ะ 3..2..1..

“ไม่เลย…ที่รักของฉัน” เสียงลึกลับได้ดังขึ้น เป็นเสียงของผู้หญิงวัยประมาณ 20-25 ซึ่งซินเดอเรลล่าไม่แปลกใจเลย แต่เธอต้องทำตามแผนต่อ

นางเอกของเรามองไปรอบๆ เจ้าของเสียงคนนั้นได้มายืนข้างๆ เธอแล้ว หญิงคนนั้นมีนัยน์ตากลม โต สีฟ้าครามสดใส ปากทาลิปสติกสีแดงแจ๊ด ผมสีดำตรงเป็นเงายาวสลวย สวมชุดสีฟ้าอ่อน รัดรูปแบบที่เขาไม่ฮิตกัน สูงยาว เข่าดี ทรวดทรงก็…ผู้ชายเห็นแล้วน้ำลายสอ ในมือของเธอนั้นก็ถือคทาเล็กๆ ดูไม่มีพิษสงอะไร

“อะแฮ่ม…ฉันคือเทพีอุปถัมภ์ของเธอไงล่ะจ๊ะ อยากไปพระราชวังใช่มั้ยล่า…”

แทนคำตอบ ซินเดอเรลล่าพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“อืม…ถ้างั้น สิ่งที่ต้องใช้ก็คือ…โอ้! ครบพอดี ฟักทอง..ม้า…หมา อุ๊ย! ขอโทษจ่ะ สุนัข และอ๊ะ!” เธอก้มลงมองพื้นที่ใต้ม้านั่ง “ใช่แล้ว ต้องมีหนูด้วย”

เหล่าหนูเมื่อได้ยินนางฟ้าพราวเสน่ห์พูดเช่นนั้นก็ไม่ต้องสงสัยที่จะใส่เกียร์หมา วิ่งแน่บ โดยไม่ต้องรอให้กัส แจ๊ค หรือใครก็ตามเป็นผู้นำ

“โอ๊ะ! โอ๋ ตายละ ที่รัก ถ้าไม่มีหนู ฉันก็ทำให้ซินเดอเรลล่าไปพระราชวัง พบกับเจ้าชาย และทำให้เธอมีความสุขไม่ได้ล่ะสิ” เทพีสาวได้แกล้งพูดดังๆ ให้เหล่าหนูได้ยิน ซึ่งมันก็ได้ผล พวกกัส และแจ๊ค หันหน้ามาทันที

“คุณจะเอาพวกเราไปกี่ตัวล่ะ” กัสถามขึ้น

“แล้วมันเจ็บรึเปล่าอ่ะ” แจ๊คถามต่อ

“โอ…ไม่จ่ะ no..no..no มันไม่เจ็บเลย และฉันต้องการเพียง 8 ตัวเท่านั้นล่ะ” นางฟ้าตอบยิ้มๆ

กัส และแจ๊คหันไปถามเพื่อนๆ ซึ่งก็ยินยอมมาได้ครบ 8 รวมทั้ง เอลีนด้วย ถ้าเธอได้อยู่ข้างๆ แจ๊ค

“เอาล่ะ..มายืนเรียงกันตรงนี้เลยจ้า เด็กๆ” สิ้นคำพูดของเธอ สัตว์ทุกตัวในที่นั้นก็มายืนเรียงตัวกันเป็นแถวอย่างเรียบร้อย “อืม…เอาล่ะ โอม…ข้าแต่เทพีวีนัส เทพีแห่งความงาม และความรัก โปรดประทานอำนาจแก่ข้าด้วยเถิด…บิบบิดิ บอมบิดิ บู…!” เมื่อเธอกล่าวจบ เธอก็แกว่งคทาไปมา ทำให้เกิดละอองเรืองแสงเล็กๆ ค่อยๆ ปลิวไปยังเหล่าสัตว์นานาพันธุ์

จากฟักทองเหลืองๆ …ก็กลายเป็นรถม้าแสนงามสีขาว จากม้า…ก็ค่อยๆ กลายเป็นคน ในตอนแรกอยู่ในสภาพคุกเข่าก่อน จากนั้นจึงยืนขึ้น ทำหน้าที่คุมบังเหียน จากสุนัข ก็กลายเป็นบุรุษร่างเล็ก ทำหน้าที่ปิดเปิดประตู และท้ายสุด แต่ยังไม่สุดท้าย เหล่าหนูทั้ง 8 ตัว ก็กลายเป็นม้าขนสีขาวสะอาด ซึ่งก็สมใจเอลีนเขาล่ะ ที่ได้อยู่คู่กับแจ๊ค

“ตอนนี้ก็ไปได้แล้วนะจ๊ะ” ผู้กล่าวได้ยืนชื่นชมกับผลงานของตนเองจนไม่เห็นสีหน้าที่บูดบึ้งของผู้ที่เธอกล่าวด้วย

‘ขี้ลืมรึไงยะ ยัยแก่ ชั้นนี่ยังไม่ได้ชุดเลยนะยะ นี่ไม่ใช่ปาร์ตี้เด็กพังค์นะ ถึงจะให้แต่งตัวโทรมๆ ไปน่ะ’ เธอคิดอย่างมีอารมณ์ ก่อนที่จะรู้ว่าช้าไปมากแล้ว จึงระงับอารมณ์ก่อนที่จะยืนขึ้นแล้วทำเสียงเครือ

“แต่ว่า…ชุดของฉันล่ะคะ มัน…” เธอก้มหน้าลง น้ำตาหยดลงที่พื้นแหมะ 2 แหมะ

“ว๊าย! ขอโทษทีทูนหัว ชั้นลืมไปน่ะจ่ะ เอาล่ะ หันหน้ามา เชิดหน้า มือเท้าสะเอว…นั่นแหละ ดีมากค่ะ”

นางฟ้าแม่อุปถัมภ์แกว่งไม้คทาอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้ละอองได้ลอยไปรอบๆ ตัวของซินเดอเรลล่า ก่อนที่หญิงสาวจะพูดอะไร ชุดของเธอก็แปรเปลี่ยนเป็นชุดสีขาวสะอาด เหลือบฟ้า ผมที่กระเซอะกระเซิงก็ม้วนเป็นมวย มีสายลูกปัดค้ำอยู่ และที่สำคัญ จากเท้าเปล่าที่เธอสวมอยู่นั้น ได้กลายเป็นรองเท้าแก้วเบาบาง สวยน่ารัก

“โอ้โห! ขอบคุณ ขอบใจ ขอบพระทัย Thank you ค่ะ” เธอกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ

“จ้า…ตอนนี้ก็ไปที่พระราชวังได้แล้วนะ แม่แมวเหมียวน้อยแสนซน” เธอกล่าวขณะยืนส่งหญิงสาวขึ้นรถ “อย่าลืมนะจ๊ะ มนต์จะสลายตอนเที่ยงคืน…มนต์ทั้งหมดนะจ๊ะ!”

“ค่ะ ฉันจะจำไว้ค่ะ”

พอซินเดอเรลล่าขึ้นรถม้า และปิดประตูรถม้าแล้ว ทั้งหมด จึงเริ่มเดินทางสู่ปราสาท เป้าหมาย…จับเจ้าชาย!

- ********** -