สัญญาได้ไหม.. ว่าจะกลับมาอยู่ด้วยกัน


                       วันนี้เป็นวันที่ผมต้องห่างจากเธอ แม้ว่าตั้งแต่ผมเจอเธอผมจะไม่เคยห่างจากเธอเกินวันเลยก็แล้วแต่ ผมอยากที่จะอยู่ใกล้ชิดดูแลเธอ แต่ผมก็ทำไม่ได้ เพราะว่าอารมณ์ของผมเป็นต้นเหตุของเรื่อง ผมเป็นคนอารมณ์ร้าย แต่ก็ไม่เคยที่จะทำร้ายบุคคลที่ผมรัก และนี่เป็นครั้งแรกและจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้ทำความผิด และเป็นความผิดที่จะต้องได้รับผลตอบแทนตามกัน ผมได้ฆ่าคน คนที่ผมเรียกเค้าว่านายจ้าง


                       เวลา 13.00 น.ของวันอังคารกลางเดือนพฤษภาคม


                       “ไอ้ฤทธิ์เอ็งมาดูกระสอบนี่หน่อยสิ”

                       “อะไรเถ้าแก่” ผมตะโกนออกไปเพราะอยู่ห่างมาก

                       “ก็สงสัยหนูมันจะมาแทะกระสอบน่ะ เอ็งช่วยดูๆหนูมันหน่อยนะ จับย่างกินให้หมดล่ะ”

                       “ได้เถ้าแก่ เดี๋ยวผมแบ่งไปให้เถ้าแก่กินนะ” ผมพูดล้อเลียนไปด้วยความคะนองปาก

                       “เอ็งกินไปคนเดียวเถอะ ของพรรณนั้นข้าไม่แด๊กร่วมกับพวกเอ็งหรอก”

                       “อร่อยนะเถ้าแก่”

                       “เชิญเถอะ ไม่ต้องเผื่อ ข้ามีเงินไม่ต้องมากินหนูอย่างพวกกรรมกรอย่างพวกเอ็งหรอก”

                       “อะไรนะ  เอ็งว่าไงนะ ไ อ้ สั ต ว์” ผมตะโกนออกไปอย่างเหลืออดเพราะคำดูถูกของเถ้าแก่

                       “ไอ้ฤทธิ์ เอ็งเรียกข้าว่าไรนะ”


                       หลังจากเหตุการณ์ตรงนั้นผมรู้อีกทีตะขอในมือผมก็เสียบแทงเข้าไปที่ร่างของนายจ้างเสียแล้ว และโชคร้ายของผมอีกนั่นล่ะที่ตะขอนั้นดันไปโดนจุดสำคัญพอดี ทำให้เสียเลือดจนเสียชีวิตอย่างไม่ต้องสงสัย


                       ที่เรือนจำ


                       “พี่ฤทธิ์ เมย์มาแล้วล่ะ เป็นไงบ้างสบายดีไหม มีใครทำร้ายพี่หรือเปล่า” ภรรยาผมเอ่ยถาม

                       “ไม่มีหรอก แล้วเมย์มาอย่างไรมีเงินค่ารถมาหาพี่เหรอ”

                       “มีจ๊ะ แต่นี่สิบบาทสุดท้ายแล้วล่ะ ขอยืมเจ๊นงแกก็ไม่ยอมให้แล้ว แกว่าเมื่อไหร่ลื้อจะมีปัญญามาใช้คืน”

                       “โธ่เมย์เพราะพี่คนเดียว ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเยี่ยมพี่แล้วก็ได้ เก็บเงินไว้กินเถอะ เดี๋ยวจะอดตายเพราะพี่เปล่าๆ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

                       “ก็เมย์คิดถึงพี่นี่นา จะให้เมย์หลับตาไปได้อย่างไรล่ะ เมย์ไม่เหลือใครให้พึ่งพายกเว้นพี่นะ พี่จำได้ไหมตอนที่เมย์หนีตามพี่มา พี่สัญญากับเมย์ว่าพี่จะไม่ยอมให้เมย์ห่างพี่แม้แต่วินาทีเดียว แต่นี่พี่มาผิดสัญญา แล้วจะให้เมย์หลับตาได้อย่างไร”

                       “พี่ก็ไม่อยากผิดสัญญากับเมย์ ถ้าพี่พ้นโทษไปได้ พี่จะกลับไปรายงานตัวให้เมย์ทราบเป็นคนแรกเลย” ผมพูดออกไปแม้จะรู้ตัวว่าความผิดของผมนั้นมันร้ายแรงขนาดจำคุกตลอดชีวิต หรือไม่ก็ประหารชีวิตเลยก็ตาม
    “หมดเวลาเยี่ยมแล้ว” เสียงผู้คุมตะโกนออกมา

                       “พี่ เมย์กลับแล้วนะ แล้วเมย์จะมาเยี่ยมพี่ใหม่นะ เมย์สัญญา ไม่ว่าอย่างไรเมย์จะไม่มีวันอดตาย เมย์จะต้องมีชีวิตอยู่เพื่อรอพี่พ้นโทษ กลับมาเร็วๆนะ” เมย์พูดกับผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เมย์จะหายหน้าไปจากชีวิตผมเกือบปี และแล้ววันหนึ่งเมย์ก็กลับมา


                       “พี่ฤทธิ์ เป็นไงบ้าง” เมื่อผมได้ยินเสียงเธอเหมือนเสียงสวรรค์ที่ผมเฝ้ารอ แม้ว่าผมจะไม่อยากให้เธอต้องเสียเงินทองในการมาหาผม แต่ผมก็แอบดีใจลึกๆที่เธอมาไม่ได้

                       “สบายดี เมย์ล่ะ”

                       “สบายดีเหมือนกัน เมย์เอาข้าวผัดกับพิซซ่ามาให้พี่กินด้วย”

                       “พิซซ่าเหรอ เมย์ไปเอาเงินจากไหนมาซื้อพิซซ่าให้พี่กินล่ะ”

                       “เมย์มีวิธีของเมย์แล้วกันพี่อย่ารู้เลย” เมย์แอบยิ้มนิดๆ

                       “เมย์ ถ้าไม่บอกพี่ พี่ไม่กินหรอกนะ พิซซ่าเนี่ย”

                       “ถ้าพี่รู้พี่จะต้องโกรธเมย์มากแน่ๆเลย พี่สัญญาก่อนนะว่าพี่จะไม่โกรธไม่ว่าเมย์จะทำผิดต่อพี่เพียงใด ขอให้พี่รู้ไว้ว่าเมย์รักพี่เท่าเดิม และจะไม่รักใครมากไปกว่าพี่แน่นอน”

                       “แล้วมันเป็นไง ไปได้เงินจากที่ไหนมา”

                       “ป้าเมี้ยน”

                       “ป้าเมี้ยน ป้าเมี้ยนให้เมย์ทำไร” พอผมได้ยินชื่อเธอผมก็อึ้งและตกใจกับคำตอบที่เธอเอ่ยขึ้น ถึงแม้เธอจะไม่พูดจนจบ ผมก็รู้คำตอบของเธอเป็นอย่างดี ป้าเมี้ยนเป็นแม่เล้าอยู่ในซอยที่ผมกับเมย์อาศัยอยู่ คงไม่ต้องบอกว่าเงินแต่ละเม็ดที่เมย์ได้มาแลกมาจากอะไร

                       “เมย์ทำไมทำกับพี่อย่างงี้ เมย์รู้ไหมว่าพี่รักเมย์แค่ไหน พี่ไม่เคยให้เมย์ต้องทำงานอะไรเลย พี่เฝ้าถนอมเมย์ แล้วเมย์กลับไปให้คนอื่นทำลายเมย์ ทำลายความรู้สึกที่เรามีให้แก่กันล่ะ”

                       “เมย์ก็ไม่อยากทำนะพี่ แต่จะให้เมย์ไปทำอะไรได้ล่ะ ลำพังความรู้ของเมย์แค่ ป.5 จะให้เมย์ไปแบกข้าวสาร ไปทำงานก่อสร้างเหรอ พี่คิดว่าเมย์ทำได้เหรอ พอป้าเมี้ยนเสนอมาเมย์ก็คิดหลายวันนะ แต่ความหิวมันทำให้เมย์ต้องตอบรับเค้าไป พี่เมย์รู้ตัวว่าเมย์ผิด เมย์ถึงไม่กล้ามาหาพี่นี่ไง วันนี้เมย์พร้อมแล้ว พี่จะว่าอะไรเมย์ เมย์รับได้เสมอ ขออย่างเดียวพี่อย่าโกรธอย่าเกลียดเมย์เลยนะ แค่นี้เมย์ก็ช้ำใจเสียใจมากพอแล้ว” เมย์พูดพลางก้มหน้าหลบให้คราบน้ำตาพ้นจากสายตาของผม

                       “พี่ พี่ไม่รู้จะว่าเมย์อย่างไร รู้ว่าพี่เสียใจ เสียใจที่ไม่สามารถที่จะปกป้องเมย์ได้ ไม่สามารถที่จะเลี้ยงดูเมย์ได้อย่างที่พี่เคยสาบานไว้” ผมรู้สึกผิดอย่างมากที่ผมไม่สามารถรับผิดชอบชีวิตคนที่ผมรักไว้ได้ ถ้าวันนั้นเธอไม่หนีตามผมมา เพราะคำพูดที่ว่าผมรักเมย์จะรักเมย์ตลอดไป ไม่มีอะไรจะพรากเราจากกันได้ ป่านนี้เมย์คงจะเรียนจบมหาวิทยาลัย และได้ทำงานดีๆ และมีผู้ชายที่ดีพร้อมไปกว่าผม ที่จะคอยรักเธอไม่ยิ่งกว่าผม ผมเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า ที่ลากชีวิตของเธอให้ต้องมาอัปปางไปพร้อมกับชีวิตของผม คนที่ไม่เคยทำอะไรประสพความสำเร็จเป็นได้แค่ลูกน้อง กรรมกรแบกหาม

                       “หมดเวลาเยี่ยมแล้วคุณ”

                       “พี่เมย์ไปแล้วนะ” เมย์พูดพร้อมทั้งคราบน้ำตาที่เธอปล่อยให้ไหลออกมาโดยไม่คิดที่จะเช็ดมันออกไป

                       “เมย์ พี่ยกโทษให้ แล้วกลับมาหาพี่อีกนะ” ผมตะโกนออกไปพร้อมกับที่เมย์หันกลับมาพร้อมทั้งเผยอยิ้มให้ผมเห็นเล็กน้อยบนคราบน้ำตา


                       หลังจากนั้นเมย์ก็มาหาผมบ่อยขึ้น แม้ว่าผมจะยังทำใจไม่ได้กับอาชีพใหม่ของเธอ แต่ผมก็ต้องทำใจเพื่อความอยู่รอดของเธอ เพื่อความสุขของเธอในด้านการดำรงชีวิตอยู่ ผมเป็นเพียงอย่างเดียวที่จะให้ความสุขทางใจแก่เธอได้ ผมต้องทำเพื่อสิ่งที่เป็นความสุขของผมเช่นกัน


                       และแล้ววันที่ปัญหาครั้งใหม่ที่เกิดขึ้นก็เข้ามา เมย์มาหาผมพร้อมกับน้ำตาที่ยังไม่แห้งขณะมาหาผม

                       “พี่เมย์ท้อง”

                       “อะไรนะท้องกับใคร”

                       “ไม่รู้ เมย์ว่าเมย์ป้องกันดีแล้วนะ เมย์จะเอาเค้าออกนะพี่”

                       “เอาออกเหรอ มันไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้วเหรอ และอีกอย่างการที่จะเอาเด็กออกมันอันตรายมากนะ”

                       “เมย์รู้ แต่ถ้าเมย์ปล่อยให้เด็กออกมา แล้วช่วงนี้ล่ะเมย์จะเอาอะไรเข้าปากท้องของเมย์ล่ะ เมย์ยอมรับเมย์อยู่อย่างอดแบบแต่ก่อนไม่ได้แล้ว”

                       “เมย์ พี่กับเมย์ไม่เคยมีลูกด้วยกัน และพี่ก็คงไม่มีโอกาสที่จะมีลูกกับเมย์แล้วแน่นอน เด็กไม่ได้ทำอะไรผิด จะทำร้ายเค้าตั้งแต่เค้ายังไม่ลืมตาดูลูกเลยมันดีแล้วเหรอ”

                       “แต่พี่เค้าก็เป็นแค่ก้อนเลือดก้อนหนึ่งของเมย์กับใครก็ไม่รู้นะ”

                       “พี่รู้ แต่พี่ขอเมย์เถอะนะ เก็บเค้าไว้”

                       “แล้วเมย์จะกินอะไรล่ะพี่ คงไม่มีใครยอมให้อะไรเมย์กินแน่นอน แล้วถ้าเค้าออกมาเมย์จะเอาอะไรเลี้ยงเค้า คงไม่มีใครอยากนอนกับผู้หญิงที่ผ่านการท้องมานักหรอก “

                       “แล้วเงินเก็บเมย์ไม่มีบ้างเลยเหรอ”

                       “ไม่มีหรอกพี่ เมย์ยอมรับว่าเมย์หาได้แล้วก็ใช้หมด พี่เข้าใจไหมว่ามันเหงา เวลาที่เมย์ไม่มีพี่มันเหงา” เมย์พูดพร้อมกับตาที่เริ่มแดงเหมือนน้ำตาเริ่มที่จะปริ่มออกจากดวงตา

                       “แล้วพี่ล่ะ พี่ไม่เหงาเหรอ พี่ก็อยากให้เมย์มาอยู่ใกล้ๆพี่ พี่เข้าใจความรู้สึกของเมย์ดี แต่เมย์ต้องอดทนสิ เมย์จะมาใช้ชีวิตอย่างนี้ตลอดไปไม่ได้ อายุเมย์ก็มากขึ้นทุกที ที่พี่พูดแบบนี้เพราะพี่เป็นห่วงเมย์นะ”

                       “เมย์เข้าใจ แล้วพี่จะให้เมย์ทำอย่างไรล่ะ ให้เมย์เก็บเด็กไว้แล้วให้เมย์อดตายเหรอ” เมย์พูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นไห้

                       “พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น”

                       “หมดเวลาเยี่ยมแล้วครับ”

                       หลังจากนั้นเมย์ก็เดินออกจากที่เยี่ยมไปพร้อมคำตอบที่ยังไม่ได้รับการสะสาง แล้วตั้งแต่วันนั้นเมย์ก็หายไป และไม่กลับมาหาผมอีกเลย

    จากคุณ : freqly - [ 1 มิ.ย. 46 03:19:42 ]