พีท.....
พีท.....พีท
พีท...พีท...พีท...
เสียงร่ำร้องภายในหัวของแจนดังขึ้นเรื่อยๆ ภายใต้ความเงียบงันและนิ่งเฉยที่เธอแสดงออก
แต่เสียงนั้นกลับก้องกังวานอย่างน่าประหลาด เธอลืมตาตื่นขึ้นมาพยายามจะสลัดเสียงเรียกร้อง
จากภายในนั้นให้หายไป เธอไม่ควรจะคิดถึงเขาอีกแล้ว เพราะในตอนนี้เธออยู่ภายใต้อกกว้าง
ที่แข็งแกร่งหากแต่อบอุ่นและอ่อนโยนของชายคนหนึ่งที่รักเธออย่างสุดหัวใจ เฝ้ามองและ
รอคอยเธอมานานหลายปี ชายคนที่ให้ไหล่เป็นที่พักพิง ซบหน้าร้องไห้และเช็ดน้ำตาเธอ
โดยที่ไม่เคยคิดแม้แต่จะถามว่าเธอไปเจ็บช้ำที่ไหนมาและด้วยเหตุอันใดเธอถึงต้องซมซาน
กลับมาที่ตรงนี้หลังจากที่เธอเมินเฉยต่อความรักและหวังดีของเขามาตลอด หนำซ้ำยังทำร้าย
จิตใจเขาอย่างที่ไม่น่าให้อภัยครั้งแล้วครั้งเล่า
น้ำตาทุกหยดที่ไหลออกจากดวงตาของเธอไม่เคยแตะลงถึงพื้นเบื้องล่าง มันถูกซับไว้ด้วย
มือใหญ่ที่ถนอมเธอด้วยความรักเสมอมา ณ.ที่ตรงนี้เธอไม่เคยต้องกลัวเจ็บ ไม่ต้องเป็น
ใครซักคนที่เธอ ผู้ชายคนนี้ที่รับความเป็นเธอได้ทุกอย่าง และเหนือสิ่งอื่นใดคือ ให้อภัย
เธออย่างที่ไม่น่าให้อภัย
บอลให้อภัยแจนได้เสมอ
คำพูดนี้ช่างเสียดแทงหัวใจเธอยิ่งนัก เขาให้อภัยเธอได้อย่างไร เธอคนที่ทิ้งเขาไปเมื่อหลายปีก่อน
โดยไม่คิดจะเหลียวหลังกลับมา
แล้ววันนึงชะตาชีวิตก็เล่นตลกกับเรา เมื่อเธอกลับมารักผู้ชายคนหนึ่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
รัก...หลง...อย่างไม่ลืมหูลืมตา ราวกับหญิงชั่ว ชายโฉดก็ไม่ปาน เพราะชายคนที่เธอรักหาใช่
ใครอื่นไม่แต่เป็นเพื่อนสนิท เพื่อนรักแต่วัยเยาว์ของเขานั่นเอง
พีท ชายคนที่เปลี่ยนแปลงชีวิตเธอทุกอย่าง จากสิ่งที่เคยสวยงาม มันกลับมืดมน หมองมัว
เมื่อเธอค้นพบความจริงว่า พีทหาได้รักเธอจริงไม่ การจากไปของเขาที่ไม่เพียงแต่ไม่มีคำลา
แต่ไม่เคยแม้แต่จะหันมองกลับมา ไม่มีเยื่อใยใดๆกับเธอ กับท่าทางรำคาญ หงุดหงิด
ไม่อยากคุยด้วย หลบลี้หนีหน้าเธอราวกับว่าเธอเป็นมารร้ายที่คอยรังควานชีวิตของเขา
ไม่เหลือเค้าความรักและหวังดีที่เคยมีต่อกันเลย มันจบลงได้อย่างไร.. เขาจากไปโดยทิ้งเธอ
ไว้กับคำถามร้อยพันที่ไม่มีคำตอบ ไม่มีใครจะมาตอบ...
ทำไมเล่าใจไม่รักดีของเธอถึงยังร่ำร้องเรียกหาแต่คนๆนั้น คนที่ทำเธอเจ็บช้ำอย่างแสนสาหัส
คนเลวๆคนหนึ่งที่ไม่เพียงทำร้ายเธอ แต่ทำร้ายเพื่อนรักที่เติบโตมาด้วยกันได้ลงคอ
โธ่..แจนเอ๋ย แกจะดีไปกว่าเขาซักเท่าไหร่เชียว ในเมื่อแกเองก็เป็นคนหนึ่ง
ที่ทำให้บอลต้องเจ็บช้ำไม่แพ้กัน
พีทรู้เรื่องราวของเธอและบอลดีทุกอย่าง ตั้งแต่เมื่อแรกที่คบกันจนเลิกร้างกันไป
และรู้ดีว่าบอลรักแจนมากแค่ไหน ไม่ว่าเมื่อไหร่แจนยังเป็นหนึ่งในใจของบอลเสมอ
แต่ทำไมวันนึงพีทกลับกล้าทำแบบนี้ หักหลังเพื่อนรักที่มองเห็นหลังคาบ้านกัน
เพียงแค่เปิดหน้าต่าง เพื่อนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเป็นสิบ ยี่สิบปี
หรือเพราะเธอเอง..แจน..เธอต่างหากที่เลว ที่ยอมให้พีทเข้ามาในหัวใจตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
เธอไม่เคยติดต่อกับพีทมาก่อนหลังจากเลิกกับบอลไป จนสี่ปีให้หลังฟ้าคงอยากจะลงโทษ
คนเลวอย่างเธอด้วยการให้เราต้องโคจรมาพบกันและสุดท้ายก็มาลงเอยแบบนี้
แล้วคนที่เจ็บที่สุดล่ะคือใคร?
ตัวเธอเองหรือ...? บอล? พีท?
ใครคือคนที่ผิด ใครคือคนที่เลว?
แล้วการที่เธอกลับมาซุกอกอุ่นอยู่ตรงนี้ มองดูใบหน้าที่เปื้อนยิ้มอย่างเป็นสุขของคนที่รักเธอ
ทั้งที่ใจเธอตะโกนหาชายอีกคนนั่นมันไม่เลวกว่าหรอกหรือ
บอลคิดว่าบอลมีความสุขมากกว่าพีท มากกว่า ตี๋
ก่อนที่จะเมาหลับไปอย่างมีความสุข เขาเอ่ยถึงชื่อเพื่อนเขาสองคนที่เคยมาติดพันเธอ
จนเขาหัวเสียและเสียใจมากในตอนนั้น
ทำไมล่ะ
เพราะตี๋มีปัญหา แจนก็รู้ เขาอาจจะร่ำรวยแต่เขาก็ไม่สมบูรณ์
ส่วนพีท....พีทก็ไม่เคยพอ หาไปเรื่อยๆ
แล้วบอลล่ะ ทำไมถึงคิดว่าตัวเองมีความสุขมากกว่าสองคนนั่น
เพราะบอลมีแจนอยู่ตรงนี้ไง
.
.
น้ำตาเธอซึมออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอพยายามจะเก็บกลั้นมันเอาไว้ไม่อยากให้เขารู้ว่า
เธอกำลังจะร้องไห้
เธอเจ็บลึกๆในอก สะท้านไปหมดทั้งตัวและหัวใจแต่พูดมันออกมาไม่ได้
บอล..บอลรักแจนมั๊ย
อย่างไม่ลังเลและไม่ต้องการเวลาคิด เขาพยักหน้าเหมือนเด็กเล็กๆ พร้อมคำตอบที่มั่นใจ
รัก..รักที่สุด
หลังความเงียบผ่านไปเนิ่นนาน เธอก็เอ่ยถามคำถามโง่ๆขึ้นมาเหมือนกับจะตอกย้ำตัวเอง
ให้รู้สึกผิดขึ้นมากกว่าเดิม หรือเพราะต้องการกำลังใจให้ตัวเองก็ไม่รู้ได้
บอลคิดอะไรอยู่เหรอ คิดถึงใครอยู่เหรอ
ไม่ได้คิดอะไรเลย
แน่ใจนะว่าไม่ได้คิดถึงใครที่ไหน
ถ้าจะคิดก็คิดถึงแจนสุดที่รักคนเดียวนี่แหละ แล้วแจนล่ะคิดถึงใคร
เธอแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินประโยคสุดท้ายเสียดื้อๆ อาจเพราะน้ำเสียงในการถามแฝงความนัย
บางอย่างเหมือนหยั่งรู้ใจของเธอก็เป็นได้ และในขณะเดียวกันนั้นน้ำเสียงนั้นก็เจือความเศร้า
และความไหวหวั่นไว้อย่างปิดไม่มิด ความรู้สึกผิดแล่นมาจุกที่ลำคอ เธอจะบอกได้อย่างไร
ว่าเวลานี้คนที่เธอคิดถึงคือคนอื่น แต่ความเงียบอาจบอกอะไรหลายอย่างในตัวมันเอง
ใบหน้ายามที่เขาหลับฉาบรอยยิ้มของความสุข สมหวังและไร้เดียงสา ราวกับเด็กน้อย
เธอได้แต่นั่งมองอย่างปวดร้าว เพียงแค่เธอเลือกที่จะรักผู้ชายคนนี้เรื่องทุกอย่างจะจบลงด้วยดี
เธอไม่กล้าพูดคำว่ารัก เมื่อเธอรู้อยู่แก่ใจว่าไม่ใช่ เธอไม่กล้าบอกว่าคิดถึงคนอื่นคนที่ครั้งหนึ่ง
เคยเป็นเพื่อนรักกับเขา ขอร้องล่ะพระเจ้าที่เบื้องบน หากท่าจะกรุณา ความผิด ความเจ็บช้ำทั้งหมด
เธอขอรับมาเพียงผู้เดียว เธอกลัวเหลือเกินที่การกลับมาครั้งนี้ของเธอจะฝากรอยแผลลึกยิ่งกว่าเดิม
ไว้กับชายผู้มีหัวใจราวกับทองคำล้ำค่าเช่นนี้ เธอกลัวจะทำให้มันบอบช้ำมากไปกว่านี้
เธอมันช่างเลวจริงๆที่กล้ามาอยู่ตรงนี้ทั้งที่ตัวเองยังไม่แน่ใจ ยังตัด ยังลืมอีกคนหนึ่งไม่ได้
แต่ตอนนี้ก็สายเกินกว่าจะหันหลังกลับเพราะชายตรงหน้าเธอ เชื่อและหวังในตัวเธออย่าง
สุดหัวใจ อภัยให้ครั้งแล้ว ครั้งเล่าไม่ว่าเธอจะทำกับเขาอย่างไร ขนาดไหน
ใจของเขายิ่งใหญ่เกินไปแล้ว
เขาน่าจะเลิกรักเธอเสียที เลิกดูแล ห่วงใยและให้อภัยคนเลวๆอย่างเธอ เธอไม่มีค่าคู่ควรขนาดนั้น
เช้าวันหนึ่งแจนตื่นขึ้นมา พร้อมกับเลือดมากมายในปากและลำคออย่างหาเหตุผลไม่ได้
เธอหวาดกลัว สับสน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว
ถ้ามีชีวิตเหลืออีกเพียงอาทิตย์เดียว เธออยากจะอยู่กับใคร แล้วเขื่อนน้ำตาเธอก็พังออกมา
อย่างสุดกลั้น เพราะคนแรกในมโนความคิดของเธอคือ พีท..ชายคนเดิม คนนั้น
คนเดียวกับที่เธอเคยคิดว่าเธอรักและเกลียดมาก คนที่เธอคิดว่าเธอไม่แคร์อีกแล้ว
ไม่สนใจเพราะเขาคือคนเลวๆ ไร้ค่าคนหนึ่งแค่นั้นเอง คำตอบในใจเธอคือความจริงที่ว่า
เธอไม่ได้เพียงแค่เคยรัก แต่เธอยังรักและลืมไม่ได้ เธอไม่ได้เคยเกลียดหากแต่ไม่เคยแม้แต่
จะเกลียดและลืมเขาลงได้ซักวัน น้ำตาที่พรั่งพรูออกมาบอกไม่ถูกว่ามาจากความเสียใจ
หรือเพียงแค่สับสน
บอล..ถ้ามีชีวิตเหลือแค่อาทิตย์เดียวบอลจะอยากอยู่กับใครเหรอ
ก็กับแจนน่ะซิ ถามได้ บอลอยากอยู่กับแจนทุกวัน
แล้วบอลไม่อยากอยู่กับพ่อกับแม่เหรอ
ก็อยาก ก็อยู่ด้วยกันหมดเลยไง มีแจนอยู่ด้วย
พีท............
พีท......พีท.....พีท.....พีท...
อีกแล้วที่เธอข่มตาหลับไม่ได้เพราะเสียงเรียกกึกก้องในหัวสมองของเธอเอง เธอคงใกล้บ้า
เต็มทีถึงมีอาการประสาทหลอนแบบนี้ เอ...หรือว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับพีท
ไม่หรอกเธอคงประสาทไปเอง คนอย่างผู้ชายคนนั้นไม่ตายง่ายๆหรอก
คนเลวมักมีชีวิตอยู่นาน ใช่...สังเกตดูซิ ตายยากทุกคน
ถึงอยากโทรแต่เธอคงไม่โทร....สังหรณ์แปลกๆครอบคลุมเธออยู่ตลอดเวลา แต่เธอไม่ต้องการ
จะรับรู้มัน เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน คนเดียวที่เธอควรแคร์คือ บอล เพียงคนเดียว
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา....
โทรศัพท์มือถือเครื่องจ้อยบนเตียงส่งเสียงเรียกเจ้าของอยู่นาน หลายต่อหลายครั้ง
หากเป็นคนมันคงเจ็บระบมลำคอไปหมดแล้ว ไม่มีใครรับสาย มันร้องเรียกหาเจ้าของ
อยู่เรื่อยๆ ทั้งวันแต่แปลกที่ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครซักคนมารับสาย...
หรือจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น...ลางสังหรณ์ว่าสิ่งเลวร้ายต้องเกิดขึ้นเริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้น
เมื่อท้องฟ้าเริ่มทอแสงอ่อนลง แต่ปลายทางยังคงเงียบเฉย ไม่มีการติดต่อกลับมา
ไม่มีคนรับสาย ทุกอย่างมันเงียบสงบจนเกินไป
ใจที่ร้อนรนบอกให้ตัวเองรีบรุดไปหา...
แต่มันสายไปเสียแล้ว
เธอไม่ได้ตื่นขึ้นมาทำร้ายใครอีกแล้ว เธอนอนอย่างสงบนิ่ง ไร้ซึ่งลมหายใจ
ใบหน้าซีดเผือดดูอิดโรย เหน็ดเหนื่อย เธอจากไปโดยไม่รู้สาเหตุ
ไม่มีใครบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่เธอไม่เจ็บปวด ไม่เสียใจอีกต่อไปแล้ว
ที่สำคัญเธอได้ทำสิ่งที่เธอควรจะทำ คือตอบแทนเขา ผู้ชายคนที่แสนดีของเธอ
ให้เขามีความสุข ซื่อสัตย์และดูแลเขาอย่างที่เธอควรจะทำมานาน
เธอรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงกลับมาหาเขา เธอมาเพื่อจะบอกว่า
ขอบคุณ และ ขอโทษ นั่นคือคำที่เธอติดค้างเขามาตลอดทั้งชีวิต
ขอโทษที่ทำให้ต้องเสียใจตลอดมา
ขอโทษที่ไม่อาจรักบอลได้เท่าที่บอลให้มา
ขอโทษที่ทำร้ายจิตใจบอลอย่างที่สุด
ขอโทษที่ไม่เคยเห็นค่าของความรักที่บอลให้
ขอโทษที่วันนั้นเคยทิ้งบอลไปอย่างไม่ไยดี
ขอบคุณที่ให้อภัยคนเลวคนนี้เสมอมา
ขอบคุณที่คอยดูแลและเป็นห่วง
ขอบคุณที่อยู่คอยซับน้ำตาให้เสมอ
ขอบคุณที่รักแจนมากมายขนาดนี้
และขอบคุณที่วันนี้ยังรักแจนและอยู่เคียงข้างแจนจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต........
ขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่แจนได้ทำไว้กับบอล
ขอบคุณกับทุกสิ่งทุกอย่างที่บอลได้ทำเพื่อแจน
ถ้าชาติหน้ามีจริงแจนขอเกิดมารักบอลและพร้อมที่จะพูดอย่างเต็มปากและมั่นใจว่า
แจนรักบอล จริงๆ
จากคุณ :
ฝากให้อ่านค่ะ
- [
9 ก.ย. 46 03:22:45
A:203.144.143.250 X:203.118.113.81
]
ฉันเลว
