ถึงทุกท่านที่เป็นแฟนๆ Iron arm ต้องขอโทษอย่างยิ่งที่หายไปนานมากค่ะ หลังจากพวกเราสอบเสร็จ... ปั้นจี้ก็เริ่มแต่งตอนต่อไปทันที แต่ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น... เขาใช้เวลาแต่งนานมาก... ซึ่งตามแล้ว บอกว่าแต่งไม่ออก

หลังจากนั้น 1 อาทิตย์หลังสอบเสร็จ...ก็ยังแต่งไม่จบอีก (ซึ่งในตอนแรกบอกว่าจะแต่งให้จบ) วันนี้ตามก็ได้คำตอบว่า จะจบแล้ว แต่แต่งตอนจบไม่ได้
เหมียวก็เลยบอกว่า งั้นแกเอาที่ได้มาก่อน..

ด้วยประการละฉะนี้ เกือบจึงได้ต้นฉบับเกือบจบมาลง คาดว่าตอนจบคงจะตามมาเร็วๆนี้ เอาล่ะ  ไปอ่านเลยดีกว่าค่ะ....
ปล.ขอโทษอย่างยิ่งที่หายไปกว่า 2 เดือนค่ะ (เชิญอ่านคำแก้ตัวของปั้นจี้ในตอนท้ายค่ะ)
++++++++
ลิงค์ตอนที่ผ่านมา
ตอนที่ 1-  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2176022/W2176022.html

ตอนที่ 2- http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2176041/W2176041.html  

ตอนที่ 3-http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2176848/W2176848.html

ตอนที่ 4-http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2183367/W2183367.html

ตอนที่ 5-http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2187199/W2187199.html
ตอนที่ 6-http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2191498/W2191498.html

ตอนที่ 7-http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2202822/W2202822.html


ตอนที่ 8-http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2228912/W2228912.html

ตอนที่ 9-http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2235111/W2235111.html
ตอนที่ 10-http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2241778/W2241778.html

ตอนที่ 11-http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2267286/W2267286.html

ตอนที่ 12-http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2282364/W2282364.html

ตอนที่ 13-http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2295792/W2295792.html

ตอนที่ 14-http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2323055/W2323055.html

ตอนที่ 15-http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2391969/W2391969.html

ตอนที่ 16-http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2407330/W2407330.html

+++++++
ตอนที่ 17

ชายโค้ทสีแดงของโคน่าสั่นไหวเป็นจังหวะเท้าแตะพื้น ร่างของหญิงสาววิ่งลัดเลาะไปตามทางซึ่งระเกะระกะด้วยเครื่องกีดขวาง ลัดเลาะไปตามโต๊ะตู้ทั้งหลายอย่างรวดเร็ว!

...ไปให้ถึง... หญิงสาวร้องบอกตัวเอง ปลายเท้ากระโดดข้ามหมวกเหล็กใบหนึ่งซึ่งถูกเมินทิ้งไว้บนพื้น แล้ววิ่งต่ออย่างทุลักทุเล มุ่งไปยังช่องตะแกรงเหล็ก ...ถ้าเป็นในวิชาสถิติ...กราฟความอยู่รอดของชีวิตเธอคงไม่น่าดูเอาเสียเลย!...

เท้าของหญิงสาวยังคงย่ำไปบนพื้นเป็นจังหวะ เสียงดังตุ้บๆทุกครั้งที่ปลายเท้าแตะพื้น เป็นสิ่งเดียวที่ช่วยให้เธอยังคงควบคุมระบบประสาทอันเปราะบางในยามนี้ไว้ได้

....เสียงเท้าของเธอประทบพื้น...

ตุ้บ...ตุ้บ...ตุ้บ...
...เสียงของคนๆเดียววิ่ง...แต่แล้ว...

ตุ้บ...ตุ้บ...ตึก!...ตุ้บ...ตึก!...
...ทำไม...มีเสียงวิ่ง...สอง...เสียง...

โคน่าหยุดวิ่งแทบจะในทันที เท้าเสียดสีกับพื้นดังเอี๊ยด ดวงตาเหลียวมองไปทั่วบริเวณ หูสดับฟัง...ใครกัน?...ที่มาร่วมวิ่งกับเธอ


"ตึก!" เสียงนั้นหยุดตาม โคน่าขนลุกซู่ ใจเต้นแทบจะหลุดออกมานอกอก ...ใจเย็น...โคน่า... เธอบอกตัวเอง ...ใจเย็นๆ... ดวงตาสีดำยังคงกวาดตามองไปทั่วบริเวณ ก่อนขาจะอ่อนแทบทรุดลงกับพื้นเมื่อได้ยินเสียงหนึ่ง

"ไม่มีเทรเวน?" ดวงตาสีดำสนิทตวัดมองตามเสียง บนตู้ไม้มะฮอกกานี...ร่างของเทรันโต้ ยืนนิ่งอยู่ เขากวาดตามองโคน่า และรอบๆตัวเธอ ราวกับจะสอดสายตาหาเทรเวน ก่อนดวงตาสีแดงไร้วิญญาณคู่นั้นจะกลับมาจับจ้องที่เธออีกครั้ง!

“เทรเวน…อยู่ที่ไหน?!”

โคน่ามั่นใจว่าเธอได้ยินเสียงฟันของตัวเองกระทบกัน และมั่นใจว่าถ้าเธอไม่ตอบคำถามของคนตรงหน้าแล้วละก็เธอคงจะตามไปอยู่กับพ่อเร็วกว่าปกติ

“ไม่รู้” โคน่าตอบ หลังจากพยายามบังคับไม่ให้ปากสั่น “ฉันไม่รู้” เธอพยายามทรงตัวอยู่บนขาที่อ่อนยวบ
เทรันโต้มองโคน่าอย่างชั่งใจครู่หนึ่งก่อนจะผินใบหน้าไปทางอื่น แขนข้างที่เป็นปืนของเขาห้อยอยู่ข้างลำตัว… หุ่นยนต์อดีตพ่อบ้านหันหลังให้โคน่า แล้วก้าวออกไป

โคน่าถอนใจเฮือกด้วยความโล่งใจ ที่เธอไม่ถูกเป่าด้วยปืนกลนั่น หญิงสาวถลันวิ่งออกไปทันทีที่เทรันโต้หันหลัง แต่ขาของเธออ่อนแรงเกินไป ทำให้เธอเซพิงกับตู้ข้างๆ ดวงตาของคนในโค้ทแดงตวัดมองหุ่นยนต์พ่อบ้าน เกรงว่าเขาจะหันกลับมา ก่อนจะรวมกำลังบนท่อนขาตะเกียกตะกายวิ่งออกไป แต่แล้ว…เทรันโต้ก็หันกลับมา

“ผมคิดใหม่แล้ว” อดีตพ่อบ้านบอกเนือยๆ ทำเอาโคน่าที่วิ่งออกไป 2-3 ก้าว ต้องหยุด แล้วหันกลับมา

“คุณ…” ปืนกลต่างมือถูกยกขึ้น จ่อปากกระบอกมาทางโคน่า “อันตรายเกินไป ต้ อ ง กำ จั ด คุ ณ ก่ อ น ! ”  ดวงตาของโคน่าเบิกกว้าง เธอวิ่งหนีออกไปทันที เลี้ยวหักเข้าไปในซอกที่เกลื่อนไปด้วยเศษกระจก เสียงปืนดังไล่หลังเธอเข้ามา ทิศทางของกระสุนเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เห็นได้ชัดว่า เทรันโต้ก็ไล่ตามเธอมา หญิงสาวออกแรงวิ่งสุดชีวิต ลัดเลาะเข้าซอกให้ตามยากที่สุดเท่าที่จะยากได้

 ร่างของหญิงผมแดงวิ่งไป ผ่านทางเดิม จนกระทั้งซอกซอนไปตามทางใหม่…กระโดดข้ามสิ่งของที่เกลื่อนกลาด ผ่านโต๊ะ ตู้ และ…ผู้ชายผมสีน้ำมันจักร

…เทรเวน!…

โคน่าไม่ได้สั่งให้เท้าหยุด แต่เข่าของเธอทรุดไปเอง ทำเอาตัวเธอหน้าคะมำลงกับพื้น ฝุ่นตลบเปื้อนใบหน้าและผม โคน่าพยุงตัวเองขึ้นจากพื้น ยกมือขึ้นกุมศีรษะ ความรู้สึกที่เห็นไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเป็นความตกใจหรือดีใจกันแน่ เธอตาฝาดรึเปล่านะ? โคน่าคิด หญิงสาวหันหน้ากลับไป เทรเวนตอกย้ำความตาฝาดของเธอโดยการนั่งมองหน้าเธออย่างงงๆ ราวกับไม่มีอะไรทำให้เขาแปลกใจแบบนี้มานานแล้ว

“โคน่า!”

“เทรเวน!”

“ทำไมยังไม่ไปอีก!”

“ก็….ก็…” หญิงสาวอึกอัก พร้อมกับชี้นิ้วไปทางด้านที่เธอวิ่งมา ปากอยากจะบอกเรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนกัน แต่ปากของเธอก็ไม่ยอมพูดสิ่งที่เธอต้องการออกมา

เทรเวนเลิกคิ้วอย่างฉงน แต่แล้วเขาก็ยืดตัวขึ้นเหมือนกับกวางที่ได้กลิ่นเสือ ก่อนชายหนุ่มพุ่งตัวเข้ามาหาโคน่า เขากระชากตัวเธอโดยไม่สนว่าจะเป็นส่วนไหน ดึงตัวเธอให้ตามตัวเขามา แล้วยัดร่างของหญิงสาวใส่ใต้ตู้ทันที ก่อนที่เขาจะสอดตัวตามมา

“เฮ้ย!”

“เงียบ” เทรเวนยกนิ้วขึ้นจ่อปาก โคน่าต้องปิดปากทันควัน ไม่ใช่เพราะเทรเวนบอกเพียงอย่างเดียว แต่เพราะเธอได้ยินเสียงๆหนึ่งอีกด้วย เสียงเดิน!

เสียงเดินตามหลังตู้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนเดินเป็นใคร เสียงเดินเป็นจังหวะ…

โคน่าสูดหายใจ เหลือบมองเทรเวน เหงื่อไหลบนใบหน้าของเขาเป็นทาง…

เสียงเดินบนหลังตู้เดินผ่านมาเหนือศรีษะของทั้งสอง เสียงเดินหยุดไปสักครู่ ทั้งสองกลั้นใจเต็มที่ จนกระทั้งเสียงเท้านั้นก้าวผ่านไป ทั้งคู่ถอนหายใจอย่างโล่งอก เสียงฝีเท้าผ่านไปเรื่อยๆจนไม่ได้ยิน…

เทรเวนพลิกตัวอย่างรวดเร็ว เขาโผล่ออกไปสังเกตการณ์ เทรันโต้ไปแล้ว…. ชายหนุ่มหันกลับมาหาโคน่า

“ไปแล้ว” เขากระซิบ

“เออ…” โคน่าพยักหน้าพลางชี้นิ้วไปอีกด้านของตู้ “ตะแกรงเหล็กอยู่นั้น ยังไม่ได้ปิดฝา ท่าทางเทรันโต้จะนึกไม่ถึง ฉันจะหนีไปทางนั้นแหละ”

“เฮ้ย” ชายหนุ่มร้อง “งั้นก็ทางเดียวกับฉันนะสิ”

“อ้าว!”

“แหม…กลยุทธ์มาทางไหนไปทางนั้นนี่เป็นที่นิยมจังเลยนะ”

“อย่าเพิ่งพูดมาก” คนโค้ทแดงเอ็ด “ไม่ไกลนัก วิ่งไปอาจจะหลบปืนกลได้ จะไปไหม?”

“ฉันก็อยากไป” เทรเวนพูด “แต่ดูเท้าฉันก่อน” โคน่ามองตามปลายนิ้วของชายหนุ่ม ก็พบข้อเท้ามีเลือดชุ่ม
“ที่ฉันยังไปไม่ถึงไหนก็เพราะอย่างนี้แหละ” เทรเวนเสริม

โคน่านิ่งเงียบไป เธอกำลังคิด ถ้าเธอหนีไปคนเดียวคงไม่ปัญหา เทรันโต้ไม่ยุ่งกับเธออยู่แล้ว เธอจะรอดและมีชีวิตอยู่ต่อไป… แต่เทรเวนล่ะ หญิงสาวเหลือบตามองเขา เธอจะทิ้งเขาไว้ที่นี่ดีไหมนะ? เธออยู่กับเขาก็มีแต่จะทำให้มีแต่ความวุ่นวาย ถ้าเธอหลุดจากเขาได้ก็คงจะดี…

…เธอน่าจะทิ้งเขาไว้ที่นี่…

…แต่… หญิงสาวชั่งใจ

…เขามาช่วยเธอตั้งหลายครั้ง ในเมื่อเขาไม่ทิ้งเธอ เธอจะทิ้งเขาได้อย่างไรกัน หรือถ้าเขาไม่ช่วยเธอ เธอก็ทิ้งไม่ได้ มันเป็นเรื่องของ ศี ล ธ ร ร ม…

…ฉันควรจะช่วยเขา… โคน่าบอกตัวเอง

“ จ ะ ไ ม่ มี ใ ค ร ต า ย   ทั้ ง ฉั น … แ ล้ ว ก็ น า ง เ อ ก ” เธอนึกถึงคำพูดที่เขาเคยพูดเอาไว้

…ใช่แล้วล่ะ…นางเอกจะไม่ตาย ผู้ช่วยนางเอก…ก็จะไม่ตาย เ ธ อ กั บ เ ข า จ ะ มี ชี วิ ต ร อ ด อ อ ก ไ ป

“ถ้าเอานายแบกใส่หลังไปได้ก็คงจะดี” โคน่าพึมพำ “เรามีโอกาสแค่ครั้งเดียวด้วยสิ ไปคนละรอบมันจะรู้ตัว”
“ก็พยุงฉันไปสิ ถ้าเธอไหวนะ… กะเผลกไปคงหลบได้ฉิวเฉียด มุดลงรูได้อย่างหวุดหวิดเหมือนตัวแย้เลยล่ะ” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆให้กับมุขตลกยามสถานการณ์ตึงเครียดของตัวเอง เขาไม่คิดจะเอาจริงหรอก ถึงแม้มันเป็นทางเดียวที่เขานึกออก สงสัยคราวนี้จะถึงฆาตเขาเสียแล้วล่ะ!

“ก็ไม่เลว…” เทรเวนสะดุ้งเฮือก “อะไรนะ?”

“หมายถึงวิธีของนาย” หญิงสาวลูบปลายจมูก “ไม่เลวเหมือนกัน”

“ฮ่าๆ” เทรเวนแกล้งหัวเราะ “ดีเลยๆ ลงมือเลยสิ แต่อย่าพาฉันไปตายล่ะ”

“พูดมากว่ะ รึว่านายไม่อยากรอด” โคน่าเริ่มหงุดหงิด

“ไอ้อยากน่ะอยาก” เทรเวนว่า “แต่เสี่ยงด้วยวิธีตายหมู่ก็ไม่เอาด้วยหรอก”

“ไม่ตายหรอก ก็นายบอกเองว่า ‘รอดฉิวเฉียด’ ไง!”

“ใช่! แต่เงื่อนไขคือ ‘ถ้าพยุงไหว’ ฟังบ้างสิ”

“แล้ว….” โคน่าอ้าปากจะพูด แต่ก็ต้องหยุดทันควัน หูของเธอดีพอที่จะได้ยินเสียงรอบข้างแม้เบามาก อาจดีกว่าหูของคนข้างๆเธอที่ชิงเงียบไปก่อนก็ได้ เธอได้ยินเสียงเดินบนหลังตู้เดินกลับมา ชัดเลยว่าเทรันโต้เดินกลับมาหาอีกครั้ง

เสียงเดินดังขึ้นแล้วก็เบาลงไปเรื่อย เสียงกระโดดตุ้บๆ บอกได้ว่า เขากระโดดไปตามตู้ต่างๆ เมื่อหุ่นยนต์พ่อบ้านไกลออกไป ชายผมสีน้ำมันจักรหันมาหาเธออีกครา

“สุดท้ายมันต้องลงมาหาที่พื้น และจะเจอเรา” เทรเวนกระซิบ “ต้องรีบหนีให้เร็วที่สุด” ทั้งคู่จ้องหน้ากัน และเหมือนจะสนทนากันด้วยกระแสจิต คราวนี้ดูเหมือนเทรเวนจะยอมแพ้แล้วเบือนหน้าออกไป

“ตกลง” เขาล้วงไฟแช็คออกมา “พอฉันให้บอกให้ไปก็ไปนะ” ว่าแล้วชายผมสีน้ำมันจักรก็ผินหน้าไปอีกทาง เขาเม้มริมฝีปาก หลับตาข้างหนึ่งแล้วปาไฟแช็คออกไป เสียงไฟแช็คกระทบกับพื้น ตามด้วยเสียงกระโดดบนหลังตู้ตามไปอย่างรวดเร็ว!

“ไป! ” โคน่ากลิ้งตัวออกจากใต้ตู้ เทรเวนตามมาอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่ไม่รออะไรทั้งสิ้น คนในโค้ทแดงฉวยแขนของชายผมสีน้ำมันจักรมาพาดไหล่ กึ่งพยุงกึ่งลากไปยังตะแกรงเหล็กสีดำซึ่งเปิดอ้ารออยู่ ชายในโค้ทดำเดินกระโผลกกระเผลก และแน่นอนที่ว่าเขาพยายามเต็มที่จะไปให้เร็วที่สุด!

แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 46 18:18:11