อโดรัส เลิฟวิคัส
เธออยู่นั่นเอง เขาจะถามเธอตอนไหนดี เขาเห็นผมสีน้ำตาลคาราเมลของเธอเปล่งประกายเนื่องด้วยแสงไฟจากเตาผิงในห้องนั่งเล่นรวมของบ้านกริฟฟินดอร์ ห้องนั่งเล่นรวมนี่ก็ไม่เคยเลยที่จะไม่วุ่นวายด้วยเสียงเอะอะอึกทึกของเหล่าสิงห์กริฟฟินดอร์ทั้งหลาย โดยเฉพาะเฟร็ดกับจอร์จ
โรนัลด์ วีสลีย์ นายจำเป็นต้องคุยกับเธอคืนนี้! เขาเตือนตัวเองเป็นครั้งที่ 18 แต่เท่าที่ทำได้ก็คือแกล้งทำเป็นนั่งอ่านหนังสือ ทว่าอันที่จริงแล้วเขานั่งรอเวลาให้คนอื่นๆเข้านอนกันให้หมดก่อน หรืออย่างน้อยก็ให้ถึงเวลาที่ห้องนั่งเล่นรวมดูวุ่นวายน้อยลงกว่าที่เป็นอยู่นี้อีกสักนิดก็ยังดี แล้วเมื่อสองสามคนสุดท้ายเริ่มลุกจากโซฟาของพวกเขาตรงไปยังหอพักของตัวเองแล้ว ดูเหมือนว่าแฮร์รี่เพื่อนรักของเขาเริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน เพราะรอนเห็นเขาลุกขึ้นบิดขี้เกียจพร้อมกับยกมือปิดปากหาว
"ฉันจะเข้านอนล่ะ นายจะไปนอนพร้อมกับฉันไหม" แฮร์รี่ถามรอน
"ไม่ล่ะ ยังก่อน ฉันคิดว่าจะอยู่ต่ออีกสักสองสามนาทีน่ะ" รอนตอบพร้อมกับมองไปทางหอนอนหญิง
"อ้อ..งั้นก็ราตรีสวัสดิ์รอน" แฮร์รี่กล่าวลาเพื่อนแล้วหันหลังเดินตรงไปยังหอนอนชายอย่างเงียบๆ
ตอนนี้ก็เป็นโอกาสของเขาแล้ว ทั้งห้องเหลือเพียงแค่เขากับเฮอร์ไมโอนี่เท่านั้น ฉันจะต้องทำให้ได้ก่อนที่วันวาเลนไทน์จะมาถึง อีกเพียงสองวันข้างหน้านี้แล้ว เขายังคงนั่งเฉยอยู่และจ้องมองเธอ สำหรับเขาแล้ว เธอช่างดูสวยน่ารักเหลือเกิน ถึงเขาจะรู้ว่าเธอไม่ได้สังเกตเห็นเขาเลยแม้แต่น้อยตั้งแต่เมื่อเธอเริ่มลงมือทำการบ้านวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ เขารู้ด้วยว่านั่นเป็นวิชาโปรดของเธอ ให้ตายสิ! เธอไม่เคยหยุดพักหรือทำอะไรอย่างอื่นนอกจากเรียนเลยหรือไงนะ เขาคิดกับตัวเองพลางหลับตาลง โอ..นายกำลังจะหลับเสียให้ได้แล้วน่ะสิ ใช่ไหม
คิดได้ดังนั้นเขาก็เลยลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง มองไปยังตำแหน่งที่เฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่เมื่อครู่ แต่ที่มุมนั้นมันว่างเปล่า โธ่..เธอไปแล้ว ไม่มีวี่แววของเฮอร์ไมโอนี่อยู่ในห้องนั่งเล่นรวมอีกต่อไปแล้ว เขาเดินไปก้มมองดูหลังโซฟาที่เฮอร์ไมโอนี่นั่ง เผื่อว่าเธอกำลังก้มหยิบหนังสือหรืออะไรอย่างอื่นที่อาจจะหล่นลงไปที่พื้น เธอคงเข้านอนแล้วล่ะ ช่างเป็นความคิดที่น่าตลกสิ้นดีที่คิดว่าเธอจะอยู่หลังโซฟานั่น
แล้วนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เขาพลาดโอกาสที่จะได้พูดกับเธอ พวกเขาเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอกหรือ แล้วทำไมเขาถึงพูดกับเธอไม่ได้นะ แน่นอนว่าเขาพูดกับเธอได้เมื่ออยู่ต่อหน้าแฮร์รี่หรือแม้แต่ต่อหน้าคนอื่นๆ แต่กลับทำไม่ได้เมื่ออยู่กันตามลำพัง ทำไมนะ
เขาลุกขึ้นยืนหยิบหนังสือของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินตรงไปหอนอนชายกับความรู้สึกผิดหวังมาก
มายในคืนนี้ ครั้งหน้าแล้วกัน เขาบอกตัวเอง
วันรุ่งขึ้นในวิชาปรุงยาที่คุกไต้ดินของศาสตราจารย์สเนป แฮร์รี่กับรอนบอกเฮอร์ไมโอนี่ว่าพวกเขาตั้งใจจะทำอะไรกันในวันวาเลนไทน์ ซึ่งดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกเบื่อระอากับพวกเขาเต็มที ในความคิดของเธอแล้ว นั่นเป็นเรื่องเหลวไหลจริงๆ และเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังจะหันไปสนใจกกับหม้อใหญ่ที่มีของเหลวเป็นเมือกลื่นๆสีเทาปนแดงและเริ่มเดือดแล้วของเธอแทน
"น้ำยารักษาหูดแต่จะกลายเป็นน้ำยาปลูกหูดแทนถ้าเธอคนไม่ถูกวิธี ของฉันกำลังจะเสร็จแล้วล่ะ เธอสองคนก็ต้องรีบๆทำด้วยเหมือนกันนะ คุกไต้ดินนี่มันน่าสยดสยองออก..ว่าไหม ฉันไม่อยากจะอยู่ที่นี่นานกว่าที่จำเป็นเลยจริงๆ" เฮอร์ไมโอนี่บอกแฮร์รี่กับรอน "อีกอย่างนะรอน เธอควรจะคนน้ำยานั่นทุกๆ 1 นาทีกับอีก 23 วินาที อย่าลืมเสียล่ะ" เธอเตือน
รอนที่ทำท่าทางแปลกๆมาตั่งแต่เมื่อวานแล้ว กำลังบ่นอะไรงึมๆงำๆฟังไม่ถนัดแต่คล้ายๆกับว่า "ฉันอยากเอาน้ำยาของฉันสาดใส่หน้ามัลฟอยจะแย่อยู่แล้ว แล้วฉันเลยไม่คิดว่าฉันจะต้องคนให้ถูกวิธีไปทำไมกัน" แต่ก็ดังพอที่เฮอร์ไมโอนี่และแฮร์รี่จะได้ยิน
"เธอจะไม่ทำอย่างนั้นหรอกใช่ไหมรอน" สเนปจะหักคะแนนบ้านกริฟฟินดอร์สักเท่าไหร่ข้อนั้นฉันไม่อยากจะคิด แล้วเธออาจจะโดนไล่ออกก็ได้ นั่นล่ะที่แย่ที่สุด" เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่เลิกเตือนเขา
ตอนแรกแฮร์รี่ก็เห็นด้วยกับความคิดของรอน เขาเกลียดขี้หน้ามัลฟอย และเชื่อว่าเพื่อนทั้งสองก็เกลียดมัลฟอยเหมือนกันกับเขา แต่ก็ต้องยอมรับฟังเหตุผลของเฮอร์ไมโอนี่ว่ามีน้ำหนักเพียงพอที่เขาไม่ควรจะทำอย่างนั้น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะวาดภาพหน้ามัลฟอยที่เต็มไปด้วยหูดปุปะเต็มใบหน้าอันเย่อ หยิ่งนั่น และมัลฟอยอาจจะไม่กล้ามาตอแยกับพวกเขาอีกเลยก็ได้ ช่างเป็นเรื่องที่วิเศษจริงๆ..แฮร์รี่คิดพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ
"นายขำอะไร" รอนถาม
แฮร์รี่บอกเพื่อนทั้งสองว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่ก็ไม่ลืมที่จะสัญญากับเฮอร์ไมโอนี่ว่าเขาเพียงแค่คิดเท่านั้น ไม่มีทางที่เขากับรอนจะทำอย่างนั้นได้หรอก จากนั้นทั้งสามจึงหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน แต่แล้วก็ต้องหยุดเสียงหัวเราะลงกลางคัน
"พอตเตอร์ วีสลีย์ และเกรนเจอร์ เธอทำให้คนอื่นๆไม่มีสมาธิในการปรุงยา ฉะนั้นหุบปากซะ
และหักสิบคะแนนจากบ้านกริฟฟินดอร์"
สเนปนั่นเอง เสียงเย็นๆของเขากับหน้าตาบูดบึ้ง บวกกับจมูกที่งองุ้มผิดปกติของเขากับผมเป็นมันเยิ้มนั่นอีก เขามายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่นั้นทั้งสามไม่ทันได้สังเกตเลย ยังกับเขาหายตัวมาหรืออะไรทำนองนั้น แต่ก็เพิ่งจะนึกออกว่าไม่มีใครหายตัวได้ที่ฮอกวอตส์ แต่ก็ช่างเถอะ..สเนปจะเดินหรือวิ่งมาหรืออะไรก็แล้วแต่ อย่าไปคิดถึงมันเลย ตอนนี้พวกเขาเสียคะแนนไปแล้วและไม่อยากเสี่ยงที่จะโดนทำโทษเพิ่ม เช่นกักบริเวณหรืออะไรอย่างอื่น พวกเขาจึงทำเป็นสนใจกับหม้อยาของตัวเอง แม้ว่ารอนจะกัดฟันดังกรอดๆด้วยความอยากเตะอะไรสักอย่าง หรือที่อยากทำยิ่งไปกว่านั้นคือกระโดดกัดคอสเนป หรือไม่ก็เอาน้ำยาที่กำลังเดือดของเฮอร์ไมโอนี่ราดหัวสเนปให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ความคิดของรอนก็ต้องเก็บไว้เท่านั้นเมื่อแฮร์รี่สะกิดเตือนให้เขาเลิกกัดฟันเสียที ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ก็จ้องเขาเขม็ง ซึ่งรอนพอจะอ่านสายตาเธอออกว่ามันน่าจะแปลได้ว่า "เธอจะทำให้ทุกอย่างมันแย่ลงนะ!"
เมื่อสเนปเดินจากไป ทั้งสามสหายก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย แฮร์รี่และรอนหันกลับไปสนใจกับหม้อยาของตัวเอง ส่วนเฮอร์ไมโอนี่หันไปช่วยเนวิลล์ ลองบัตท่อมเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนร่วมบ้านของพวกเขาเกี่ยวกับการปรุง "น้ำยารักษาหูดแต่จะกลายเป็นน้ำยาปลูกหูดแทนถ้าคุณคนไม่ถูกวิธี" ของเขาที่สีออกทะแม่งๆไปหน่อยเพราะมันเป็นสีเหลืองจัดแล้วตอนนี้ ไม่ใช่สีเทาปนแดงเหมือนของคนอื่นๆอย่างที่มันควรจะเป็น
"เฮอร์ไมโอนี่..ช่วยบอกฉันหน่อยเถอะว่าต้องทำยังไง ฉันไม่อยากให้สเนปเห็นน้ำยาของฉันเลยตอนนี้" เด็กชายหน้ากลมร้องขอความช่วยเหลือ
"เธอใส่ขนยูนิคอร์นลงไปเท่าไหร่แล้วน่ะ..เนวิลล์ฉันคิดว่าเธอใส่ลงไปมากกว่าห้าเส้นใช่ไหม" เฮอร์ไมโอนี่ถาม
"เออ! ฉันก็คาดว่าอย่างนั้นนะ ฉันว่าฉันใส่ไปประมาณเก้าเส้นล่ะ" เนวิลล์ตอบ
"ไม่เป็นไร ยังมีทางแก้อยู่นะเนวิลล์ เพียงแค่เธอเติม
" เฮอร์ไมโอนี่พูดได้แค่นั้น เพราะเธอ
เหลือบเห็นใครบางคนที่ไม่ต้องการจะเห็นเลยเดินเหยียดยิ้ม ยิ้มที่เธอคิดว่าเป็นยิ้มที่ปัญญาอ่อนที่สุดและน่าหมั่นไส้ที่สุดด้วยในเวลาเดียวกัน มัลฟอยนั่นเอง เขามองไปทางเนวิลล์ด้วยสายตาของปีศาจร้าย
"ไงล่ะ..เนวิลล์ ฉันเห็นนายกับยายเลือดสีโคลนนี่ออกจะรักกันดีเหลือเกินนะ แล้วตอนนี้กำลัง
ทำอะไรกันอยู่ล่ะ อ้อ! เข้าใจล่ะ แฟนมักเกิ้ลของนายกำลังช่วยให้ยาสีเหมือนอึของนายไม่โดนตัดคะแนนใช่ไหม นายนี่โชคดีชะมัดที่มีแฟนอย่างยายนี่ แต่ก็..ดูเหมาะสมกันดีนี่นะ" มัลฟอยพูดยานคางอย่างเคยพร้อมกับส่งสายตาดูถูกมาที่เฮอร์ไมโอนี่กับเนวิลล์
"ไปให้พ้น!" เนวิลล์ไล่ และนั่นถือเป็นความกล้าหาญอย่างมากของเขาเลยก็ว่าได้ ปกติเขาไม่
ค่อยจะกล้าหือกับใครเท่าไหร่นักหรอก
"อย่าไปสนใจเขาเลยเนวิลล์ เรามาดูหม้อยาของเธอดีกว่า มาเถอะ" เฮอร์ไมโอนี่บอกเนวิลล์
"ช่างน่าสงสารเหลือเกิน..เนวิลล์ของเรา ฉันคิดว่าเกรนเจอร์อาจจะชอบนายจริงๆก็ได้นะ ดูสิเธอสนใจหม้อยาของนายมากกว่าตัวนายเองซะอีก มัลฟอยพูดไปขำไป
"หุบปากซะ! มัลฟอย" คราวนี้เป็นแฮร์รี่ที่พูดขึ้น เขาเดินรี่เข้ามาสมทบกับเนวิลล์และเฮอร์ไมโอนี่ ก็อย่างที่บอกเขาเกลียดเจ้าเด็กผมบลอนด์ที่หวีซะเรียบแปล้กับผิวสีซีดคนนี้ซะจริงๆ
"ใช่..มัลฟอย นายช่วยไปที่ไหนก็ได้ แต่ให้มันไกลจากรัศมีของพวกเราหน่อยเท่านั้น" รอนเสริมขึ้นเมื่อเดินมาร่วมด้วยอีกคน
"โอ..ฉันก็กำลังจะไปอยู่แล้วล่ะ..วีสเซล! เอ้ย! ขอโทษที..วีสลีย์ มันติดปากน่ะ ฉันหวังว่าพรุ่งนี้พวกนายคงจะไม่ทำอะไรโง่ๆจนถูกจับได้และโดนหักคะแนนอีกหรอกนะ ขอให้โชคดีกับแฟนเลือดสีโคลนของนายนะ เนวิลล์" มัลฟอยหันหลังจากไปพร้อมกับหัวเราะอย่างน่าเกลียดที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเห็นมา
"เงียบซะเหอะ นายแค่อิจฉาที่ไม่มีสาวๆคนไหนในโลกนี้อยากเดทกับนาย เพราะนายมันดีแต่ปากเก่ง ช่วยตัวเองไม่ได้ถ้าขาดเพื่อนสนิทอย่างแครบและกอยล์ อ้อ! ลืมไป อาจจะมีแพนซี่ตัวเหม็นเหมือนโทรลนั่นอยู่คนล่ะที่พร้อมจะจงรักภักดีและมอบใจให้กับนายน่ะ..ใช่ไหม" รอนพูดตามหลังเขาไปอย่างโกรธจัด อาจจะมากกว่าเฮอร์ไมโอนี่กับเนวิลล์ซะอีก
มัลฟอยหันมามองรอนด้วยสายตาเยียบเย็นแต่ไม่ได้พูดว่าอะไร เพียงแต่ว่ามันเป็นสายตาดูถูกอย่างที่เคยใช้มองรอนเสมอเท่านั้นเอง แต่แล้วก็เดินจากไปเงียบๆ
"นั่นพอจะช่วยปิดปากเขาลงได้เลยล่ะ" แฮร์รี่พูดขึ้นพร้อมกับหันมายิ้มกับรอนที่ยังดูขรึมผิดปกติ
"ขอบใจนะรอน" เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมๆกันกับเนวิลล์ แล้วหลังจากนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็ช่วยเนวิลล์แก้ไขน้ำยารักษาหูดของเขาให้กลับมาเป็นสีเทาปนแดงได้สำเร็จด้วยการเติมน้ำกระสายลงไปอีก 2-3 ออนซ์เท่านั้นเอง ซึ่งเนวิลล์ก็ขอบอกขอบใจเธออยู่หลายรอบที่เดียว
พอหมดชั่วโมงวิชาปรุงยาแล้วก็เหมือนทุกๆครั้ง เมื่อแฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่เก็บสำภาระเสร็จก็เดินออกจากคุกไต้ดินขึ้นบันไดตรงไปยังโถงทางเข้าหอหอยของบ้านกริฟฟินดอร์ แต่เมื่อพวกเขาเลี้ยวที่หัวมุมหนึ่งของหอคอยตรงที่มี่รูปปั้นแม่มดสยายผมยิ้มเห็นฟันที่หักเกือบหมดปากแล้วนั่น เฮอร์ไมโอนี่ก็รั้งแขนรอนให้หยุดเดิน แล้วเธอก็ยัดกระดาษโน้ตใส่มือเขา จากนั้นก็เดินจากไปโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำเดียว เธอมุ่งหน้าตรงไปยังห้องสมุดแทนที่จะไปที่ห้องนั่งเล่นรวมของบ้านกริฟฟินดอร์
รอนคลี่กระดาษออกอ่าน นึกไม่ออกจริงๆว่านี่มันเรื่องอะไรกัน
รอน
ฉันสังเกตเห็นนะว่าเธอจ้องมองมาที่ฉันในห้องนั่งเล่นรวมเมื่อคืนวานนี้ ขอโทษที่ไม่ได้ปลุกเธอ เธอดูน่ารักดีตอนที่เธอกำลังหลับ ฉันไม่อยากกวนเธอน่ะ แล้วเจอกันที่ห้องนั่งเล่นรวมค่ำนี้ ฉันจะไปห้องสมุดหาหนังสือสักสองสามเล่มมาอ่านเล่นก่อนนอน
ป.ล. ถ้าเธอมีอะไรจะบอกฉัน เธอก็แค่มาพูดกับฉัน
เฮอร์ไมโอนี
หือ..นี่มันหมายความว่ายังไงกันล่ะนี่ รอนคิด และรู้สึกงงเป็นทีสุด
+++ มีต่อ +++
จากคุณ :
จินดา
- [
28 ต.ค. 46 00:15:44
A:66.119.33.170 X:10.100.4.115
]
[[[แฮร์รี่ พอตเตอร์ภาคพิเศษ / ตอน : อโดรัส เลิฟวิคัส..คุณรักใครจงบอกมา]]]
