ความคิดเห็นที่ 1 “เป็นไง พงศกร ดูท่าทางมั่นใจจริงนะ” โธ่ อาจารย์ มีตารึเปล่าเนี่ย ผมคิดในใจ ไม่กล้าบอกว่าผมปอดจะแย่อยู่แล้ว ยกมือไหว้แล้วถามอาจารย์ว่ามาดูผมหรือ เขาพยักหน้า “แหงสิ มีกับเขาอยู่สองคนก็ต้องมาดูเสียหน่อย นี่เดี๋ยวพวกในชมรมคงทยอยกันมา” เขาตอบด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ตบไหล่ผมเบาๆ “แล้วเป็นไงบ้าง มั่นใจมากน้อยแค่ไหนฮึ” เราพูดกันไม่มากนักด้วยว่าผมกังวลเรื่องการเล่น อยากเข้าไปซ้อมต่ออีกหน่อย อาจารย์สุวิทย์เองก็ไม่ว่าอะไรเพราะกำลังจะลงไปหาข้าวกินพอดี ผมถามถึงโจ้ เขาหัวเราะหึๆ “อีตานี่ปล่อยเขาเหอะ มั่นใจเต็มเหยียดตามเคย ไม่แพ้มั่งคงไม่รู้ตัว..” คำพูดเหมือนชะงักไว้ เขาเปลี่ยนท่าทีด้วยดวงตาเป็นประกาย จับมือผมอีกครั้งแล้วหันเดินออกจากห้องไป หาที่นั่งได้มุมหนึ่ง ถอนหายใจไล่เอาความประหม่าออกมา มันยากลำบากที่จะควบคุมจิตใจในยามนี้ สถานการณ์ต่างกับการเล่นในห้องเรียน ในชมรม หรือแม้กระทั่งบนเวทีของวิทยาลัยครูสวนสุนันทา กวาดตามองรอบห้อง ขนาดของมันไม่ใหญ่เท่าหอประชุมของวิทยาลัย แต่ความโอ่โถงหรูหราของมันมีมากกว่าอย่างเทียบกันไม่ได้ พื้นพรมสีนวลปูยาวตลอด นุ่มนิ่มน่าลงไปนอนเกลือกกลิ้งเล่น ผมถอดรองเท้าคัทชูสีดำออก แนบฝ่าเท้าลงบนพรม กดส้นเท้าเบาๆ ช่างน่าสบายจริงๆ ถ้าได้ไว้ที่ห้องซักผืนก็วิเศษ ไม่ต้องนอนบนเตียงยังได้ ผมเงยหน้ามองส่วนประกอบรอบด้านของห้อง เวทียื่นจากผนังด้านในสุดประมาณสี่ห้าเมตร ยกพื้นสูงเมตรเศษ มีบันไดขึ้นลงสองทางคือด้านข้างซ้ายขวา ฉากหลังใช้ผ้าสีน้ำเงินเข้มเนื้อหนาพับจับจีบทบไปมา เกิดเป็นแสงเงาและพื้นผิวแปลกประหลาด ตัวหนังสือหนานูนทำด้วยโฟมสีแดงขาวประณีตขนาดเขื่องติดอยู่กลางฉากหลัง อ่านว่า “ไทยแลนด์ คลาสสิคอล กีตาร์ คอมเพทิชั่น 1993” บนเวทีโล่งไม่มีวัตถุใดนอกจากเก้าอี้ไม้ที่มีเบาะหนาสีเลือดหมูหนึ่งตัว ข้างหน้าเก้าอี้มีฟุตสตูลวางอยู่กับแท่นสำหรับวางสกอร์สำหรับผู้แข่งขันบางคนที่อาจจะต้องการ มุมเวทีด้านล่างเป็นที่สำหรับให้พิธีกรดำเนินรายการ มีช่อดอกไม้จัดวางไว้อย่างสวยงาม ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู เกือบสิบโมงเช้าแล้ว นั่นหมายถึงพิธีเปิดอันยิ่งใหญ่เคลี่อนใกล้เข้ามาจนเกือบถึงตัว ผมกระวนกระวายอย่างพรั่นใจ ฝ่ามือเปียกชื้นด้วยเหงื่อต้องคอยหมั่นเช็ดมันกับผ้าสีเหลืองที่สำหรับใช้เช็ดคอกีตาร์ ผมติดนิสัยเช็ดคอกีตาร์บ่อยๆด้วยรังเกียจความเหนียวเหนอะของคราบเหงื่อที่โลมไล้ยามบรรเลง ยืดคอมองหาโนริโกะอีกที ไม่เห็นแม้แต่เงา เธอจะมาไหมนะ เธอลืมหรือเปล่า นัดกันเป็นมั่นเหมาะแล้วไม่น่าลืม ผู้ชมเริ่มเข้ามามากมาย ส่วนใหญ่ไม่ใช่ใครอื่น ล้วนพ่อแม่ญาติมิตรสหายของผู้เข้าร่วมแข่งขันที่ส่วนใหญ่อยู่ในวัยไล่เลี่ยกับผม ต่างนั่งล้อมหน้าล้อมหลังลูกหลานของตน ให้กำลังใจด้วยใบหน้าชื่นมื่น ผมมองภาพเหล่านั้นด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองไม่สบอารมณ์ พ่อแม่ของผมไม่รู้เรื่องการแข่งกีตาร์ครั้งนี้ และคงจะไม่มีวันได้รู้หากผมพ่ายแพ้ หรือถ้าผมชนะ ท่านทั้งสองจะทำหน้าตาชื่นชมอย่างพ่อแม่ของพวกคนเหล่านี้บ้างหรือไม่หนอ มองไปอีกทางเห็นมือไหวๆ ปรากฏเป็นกลุ่มคนหน้าคุ้นๆสี่ห้าคน ปรับสายตาให้ชินกับแสงไฟแยงตาแล้วก็ดีใจที่เห็นสมาน สุชัย ประสงค์ นิดาและเจี๊ยบ อยากตะโกนออกไปดังๆว่าขอบคุณมาก แต่แค่เพียงสีหน้าของผม พวกเขาก็คงเข้าใจความรู้สึกครบถ้วนสมบูรณ์ สมานถึงกับเป่าปากดังปี๊ดแล้วชูสองนิ้ว ผมคงออกไปทักทายพวกเขาไม่ทันด้วยได้เวลาสิบโมงแล้ว พิธีกรชายหญิงแต่งกายภูมิฐานเดินเข้ามากำชับกำหนดการสั้นๆ ทุกคนพยักหน้ารับทราบ ผมยังเฝ้ามองหาโนริโกะแม้ใจครึ่งหนึ่งเริ่มมั่นใจว่าเธอไม่มาแน่แล้ว พิธีกรสาวสวยเรียกชื่อผมเบาๆอย่างสุภาพ ผมสะดุ้งตื่นจากอาการเหม่อลอย รีบขอโทษเธอก่อนเดินตามแถวของผู้แข่งขันเข้าไปในห้องด้านข้างซึ่งเป็นห้องโถงกว้างสำหรับให้ผู้แข่งขันเตรียมตัวขึ้นแสดง จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 26 ธ.ค. 46 02:14:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โจ้เดินผ่านประตูขนาดใหญ่ที่บุนวมสีครีมหนานุ่มเข้ามาพร้อมกล่องใส่กีตาร์สีดำ เขาแต่งกายตามสบาย ทำให้ไม่รู้สึกอึดอัดแทนเหมือนส่วนใหญ่ที่ใส่สูทติดกระดุมคับคอ กางเกงผ้าสีน้ำตาลอ่อน เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวพับแขนถึงข้อศอก มีกระเป๋าที่หน้าอกทั้งสองด้าน ผมยาวเลยไหล่เสริมบุคลิกของหนุ่มร่างสูงให้โดดเด่นน่าเกรงขามราวกับนักกีตาร์มืออาชีพ ผมนึกถึงสตีฟ ไว สุดยอดมือกีตาร์ไฟฟ้าที่มีลีลาการเล่นดุจเทพเจ้า และคงนึกกลัวชายคนนี้เหมือนกับคนอื่นๆในห้องไปด้วยถ้าเขาไม่ใช่คนที่ผมรู้จักดี “ไฮ เล็ก” โจ้โบกมือให้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเช่นทุกคราว สีหน้าเขาอิ่มเอมปราศจากความกังวล ผมพยักหน้าให้แต่ไม่พูดอะไร เขาเลือกที่นั่งข้างผม วางกล่องกีตาร์อย่างทะนุถนอม ปลดล็อคของมันทีละอันอย่างช้าๆ ยกฝากล่องขึ้น หยิบกีตาร์พรูเดนซิโอรุ่นท็อปขึ้นมาวางบนตัก เขามีผ้าสำหรับเช็ดกีตาร์เช่นเดียวกันแต่เป็นสีขาว เห็นแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นคนหวงกีตาร์ยิ่ง เนื้อไม้สปรูซสีเหลืองจัดเงาราวกับกระจก รอบโพรงเสียงมีลวดลายเพียงเส้นวงกลมเล็กและใหญ่สลับกัน ช่างเป็นความเรียบง่ายบนอาวุธร้ายที่น่าหวาดหวั่นจริงๆ ผมสังเกตลีลาการขึ้นสายของโจ้ นิ้วเรียวยาวกรีดสายทั้งหกก่อนใช้มือซ้ายปรับลูกบิด ไม่เร็วอย่างโนริโกะ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าแจ๋ว บ่งบอกถึงการฝึกฝนประสาทในการรับฟังที่ละเอียดอ่อน การขึ้นสายของผมยังคงกินเวลายาวนานเหมือนคนอื่นๆ ปรับแล้วปรับอีกอย่างไม่แน่ใจ ไม่เชื่อในประสิทธิภาพหูของตนจนกว่าจะย้ำให้ได้ยินซักสี่ห้าครั้ง กีตาร์คลาสสิกเป็นเครื่องดนตรีที่ละเอียดอ่อน ด้วยอุณหภูมิที่แตกต่างกันเพียงเล็กน้อยหรืออากาศที่ชื้น หนาวหรือร้อน ก็ล้วนมีส่วนที่ทำให้สายกีตาร์ยืดหยุ่นหรือหดตัวได้ตลอดเวลา นักกีตาร์ที่มีประสาทหูไวจะรู้ได้จากเพียงการกรีดนิ้วไล่สายทั้งหกพร้อมกันอย่างที่โจ้ทำเมื่อครู่ ส่วนนักกีตาร์ที่ไม่ประสีประสาอาจไม่รู้สึกถึงความแตกต่างของเสียงที่เพี้ยนนิดๆหน่อยๆ ผมเริ่มได้ยินบางคนลงมือเล่นทั้งที่สายยังไม่เข้าที่เข้าทางสองสามคนแล้ว “โจ้ นายจะเล่นเพลงอะไร” ผมถามขณะมองเขาไล่สเกลเพนทาโทนิคอย่างคล่องแคล่ว กีตาร์ในมือผมเหมือนจะกลายเป็นใบ้เมื่อได้เห็นอะไรที่วิเศษเยี่ยมยอดอย่างนี้ เขาไม่ตอบแต่กลับยักคิ้วน้อยๆก่อนหยุดไล่สเกล เหมือนเรียกสมาธิเล็กน้อยแล้วปล่อยสัตว์ร้ายที่น่ากลัวออกมาขย้ำขวัญของคนในห้องให้มือไม้อ่อนระทวย สายตาทุกคู่หันมองโจ้อย่างประหม่า คนคนนี้ล่ะหรือคือแชมป์ปีที่แล้ว ดูเทคนิคเขาสิ อย่างนี้เราจะเหลืออะไร เสียงกระซิบพึมพำแว่วเข้าหูผมชัดเจนราวกับจะสะท้อนมโนสำนึกของตัวเองที่ถูกเก็บซ่อนไว้ด้วยอัตตาให้ตัวสั่นงันงกออกมายอมรับความจริง สำทับความพ่ายแพ้ของผมต่อ “ลา คาทีดรัล” เพลงชุดสามท่อนที่ประพันธ์โดยออกัสทิน บาริออส มังกอเร คีตกวีชาวปารากวัย จะเรียกว่าผมปลงตกแล้วก็คงได้ การแข่งขันจบสิ้นลงทั้งที่ยังไม่ถึงเวลาเริ่มด้วยซ้ำ ลา คาทีดรัลทำเอามือผมอ่อนปวกเปียก ใช่ว่ามันจะเหนือกว่าชาโคเน่ของผม แต่เสียงที่ออกมาจากนิ้วทรงพลังนั่นต่างหาก ที่ทำให้ความขลาดกลัวผุดออกมาให้เห็นชัดเจน เขาไม่ขอดูเพลงแข่งของผมอย่างที่เคยทำประจำ ไม่แม้แต่ถามชื่อเพลงด้วยซ้ำ เขาเล่นเพียงท่อนสองท่อนก็หยุด หันมาชวนผมคุยเรื่องต่างๆที่ไม่เกี่ยวกับการแข่ง ผมฟังบ้างไม่ฟังบ้าง นึกถึงคำแนะนำของโนริโกะ ที่ว่าถ้าเราเตรียมตัวพร้อมแล้ว ก็อย่าคิดถึงการเล่นต่อไป จะทำอะไรก็ทำ แต่ขอให้ควบคุมตัวเอง อย่าเกินเลย โจ้กำลังทำในสิ่งนั้นอยู่ เขาถามถึงแผนการสำหรับช่วงปิดเทอมอันยาวนานซึ่งผมตอบเขาไม่ได้ เขาจึงกลับเป็นฝ่ายเล่าให้ผมฟังว่าเขามีแผนจะเดินทางไปฝึกฝนช่วงสั้นๆที่อเมริกา เขามีญาติที่ทำงานเป็นศาสตราจารย์ทางด้านเคมีอยู่ที่มหาวิทยาลัยในนิวยอร์ค ซึ่งจะคอยรับรองเรื่องที่พักและสถาบันการเรียนให้เขาอย่างสะดวก ผมพยักหน้าหงึกๆ ไม่อิจฉา เพราะไม่เคยนึกถึงวาสนาอันสูงเกินตัว แต่แล้วก็สะดุดคิดขึ้นมาได้ว่า โนริโกะกำลังจะไปจูลิอาร์ต สถาบันการดนตรีที่ผลิตนักดนตรีคลาสสิกระดับสุดยอดของโลกออกมาคนแล้วคนเล่า เปรียบได้กับเอ็มไอทีหรือพรินซ์ตันของเหล่านักคิดปราดเปรื่อง จูลิอาร์ตอยู่ในนิวยอร์ค โจ้รู้เรื่องนี้หรือเป็นเพียงความบังเอิญกันแน่ สมองผมเริ่มกระบวนการคิดที่ไม่เข้าท่า ทำเอาระบบการเดินของหัวใจเร่งเร็วไม่เป็นระเบียบ  เหงื่อในมือผุดออกมาราวกับตาน้ำจนผมขี้เกียจซับ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง โจ้หัวเราะหึๆ “พักเสียหน่อยสินะ นายคงตื่นเต้นมากกับการแข่งครั้งแรก..” แก้ไขเมื่อ 31 ธ.ค. 46 00:36:45 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 26 ธ.ค. 46 02:15:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จากการจับฉลากเลือกลำดับการเล่นโดยใช้ลูกปิงปองสีส้มเขียนหมายเลขหนี่งถึงสิบห้าเท่าจำนวนผู้เข้าแข่งขัน ใส่ในกล่องสังกะสี เข้าใจว่าเป็นกล่องขนมปังแห้งเพราะคุ้นตาว่าเคยเห็นแบบนี้ที่บ้าน แต่ละคนจะต้องล้วงหยิบลูกปิงปองออกมาคนละหนึ่งลูก ผมแบมือออกเห็นเลขสิบสาม ไม่คิดอะไรมากกับตัวเลขอัปมงคลนี้ ผมคนไทย เลขสิบสามไม่มีผลอะไรกับจิตใต้สำนึก แต่ฝีมือการเล่นของโจ้นี่สิที่เป็นดังเคียวคมกริบ ตวัดตัดความหวังที่จะคว้าชัยอันริบหรี่ของผมหลุดกระเด็นไปเสียแล้ว แถมเขายังจับได้หมายเลขสิบ ซึ่งเล่นก่อนหน้าผมอีกด้วย เรื่องวุ่นๆเกิดขึ้นนิดหน่อยเมื่อคนที่จับได้หมายเลจสิบห้าไม่พอใจเขาโวยกับทางเจ้าหน้าที่ว่าการที่จะต้องนั่งรอท่ามกลางความตึงเครียดก่อนเล่นเป็นเวลาสองสามชั่วโมงแบบนี้ เท่ากับเป็นการแพ้ไปตั้งครึ่งทางแล้ว แม้เจ้าหน้าที่จะให้เหตุผลอย่างไร ชายคนนั้นก็ไม่ฟัง เขาขอสละสิทธิ์ ทำให้เหลือผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดเพียงสิบสี่คน ผมเหลือบมองไปเห็นคนที่จับได้หมายเลขสิบสี่ หน้าตาเขานิ่งเย็นยะเยือกไม่หวั่นไหว แว่นตากรอบหนาสร้างมวลบรรยากาศเสียวสันหลังแผ่ออกมา ผมได้ยินเขาเล่นเมื่อครู่แล้ว และยังคิดในใจว่าหมอนี่ต้องติดหนึ่งในสามแน่นอน เสียงผู้ดำเนินรายการแว่วเข้ามาทุกครั้งที่มีการเปิดประตู ได้ยินเสียงปรบมือเกรียวกราวเมื่อประกาศรายชื่อคณะกรรมการ ไม่กี่อึดใจ พวกเราก็เริ่มได้ยินเสียงแนะนำตัวของผู้เข้าแข่งขันลำดับที่หนึ่ง เด็กหนุ่มผมเกรียน หน้าตาจริงจัง มิสิวประปรายทั้งสองแก้ม อายุคงไม่น่าเกินสิบแปด ตัวเล็กของเขาซ่อนอยู่ในชุดสูทหลวมโคร่ง ดูเหมือนลูกที่กำลังใส่เสื้อพ่อ เขาไม่พูดกับใคร เดินตามเจ้าหน้าที่ออกไปอย่างเงียบเชียบ จูลิอาร์ต นิวยอร์ค ปิดเทอม.. สามคำนี้มันเวียนวนอยู่ในหัวแม้ขณะที่นิ้วร่ายไปมาบนฟิงเกอร์บอร์ด ชาโคเน่ขาดพลังโดยสิ้นเชิงหากใจของผู้เล่นหลุดลอยไปอยู่ในห้วงคำนึงอื่นอันฟุ้งซ่าน โจ้ชายตามองเล็กน้อย ผมไม่แน่ใจว่ายิ้มที่ปรากฏมุมปากนั้นเป็นยิ้มให้กำลังใจหรือเหยียดหยัน มันกำกวมจนยากที่จะโกรธหรือซึ้งใจ ..จูลิอาร์ต..นิวยอร์ค..ปิดเทอม..จำเป็นด้วยหรือที่โนริโกะต้องไปศึกษาเพิ่มเติมที่จูลิอาร์ต ฝีมือเธอเกินกว่าระดับนั้นมาก และแม้ชารอน อิสบินผู้เป็นนักกีตาร์หญิงระดับปรมาจารย์ ผมก็ยังฟังไม่ออกว่าเธอเก่งกว่าโนริโกะของผมที่ตรงไหน มองได้อย่างเดียวคือความที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ทำให้โนริโกะอาจขาดสำนึกในแบบผู้ใหญ่ที่มีความเติบโตทางดนตรีเต็มเปี่ยม ศาสตราจารย์คาวาชิม่า ฮิเดยูกิ พ่อของเธอคงหมายมั่นให้ลูกสาวได้ศึกษาในสิ่งต่างๆให้มากที่สุดเพื่อเติบโตเป็นตำนานของวงการดนตรีญี่ปุ่นต่อไปในอนาคต สองบุคคลสองเหตุการณ์ อาจเชื่อมโยงกันได้ด้วยจุดหมายปลายทาง ผมไม่อยากคิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญ แต่เมื่อนึกทบทวนย้อนไปย้อนมา นิวยอร์คเป็นเมืองใหญ่ สถาบันการดนตรีน้อยใหญ่มีมากมาย ใช่ว่าจะพบเจอะเจอกันได้ง่าย ที่สำคัญ โนริโกะเองก็บอกผมว่ารู้สึกไม่ถูกชะตากับโจ้จากการพบปะกันสองครั้ง ครั้งแรกที่วิทยาลัยวันเวิร์คช็อปเมื่อปีก่อนกับครั้งสุดท้ายเมื่อไม่กี่วันมานี้ ลิ้นอสรพิษทำเอาเกิดเรื่องวุ่นไปพักใหญ่ แต่ก็ทำให้ผมได้เห็นน้ำใจของหญิงสาวที่ผมรัก เห็นความสำคัญของตัวเธอ ว่าหากเธอไปจากผมตลอดกาล ผมจะมีสภาพอย่างไร ช่างเถอะ ในเวลาอย่างนี้ผมไม่ควรว้าวุ่นใจ จริงอยู่ที่อาจแพ้โจ้ แต่ผมต้องไม่แพ้ตัวเอง ถ้าเป็นโนริโกะจะทำอย่างไรหากตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เธอคงนั่งลงกับพื้นแบบที่คนญี่ปุ่นทำกัน หลับตาแล้วปล่อยจิตให้ว่าง ผมเริ่มผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆเป็นจังหวะเนิบนาบต่อเนื่อง ภาพในหัวที่วิ่งวุ่นไปมาเริ่มเคลื่อนไหวช้าลง สีสันในหัวเริ่มอ่อนจางหายไป จนในที่สุดก็ควบคุมมันได้บ้างแม้ไม่หมดจด รู้สึกสบายอย่างน่าแปลก ผมยังทำต่อไปเพราะกว่าจะถึงคิวการเล่นของผมคงอีกนาน เมื่อจิตนิ่งสงบ ผมเริ่มตั้งสายกีตาร์อีกครั้ง ไม่สนว่ามันจะช้าปานใด ผมต้องมั่นใจว่าเสียงไม่เพี้ยนก่อนเล่น สูดลมหายใจลึกๆแล้วผ่อนออกมาพร้อมกับกลุ่มโน้ตในวลีแรกของชาโคเน่ โจ้หันขวับมามองทันที ปฏิกิริยาของเขาผมไม่ต้องเห็นก็รู้สึกได้ อย่างนี้ล่ะถึงจะสมกับเป็นโจ้ รู้สึกถึงดวงตาริษยาที่มีประกายไฟวูบวาบ ได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรง เขาหวั่นเกรงชาโคเน่เช่นเดียวกับผมหวั่นเกรงลา คาทีดรัล แต่ผมไม่สนเรื่องแพ้ชนะอีกต่อไป คิดเสียว่าตัวเองมาเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของการแข่งขัน แพ้ก็ไม่น่าเกลียดหากเล่นได้มาตรฐานของตัวเราเอง จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 26 ธ.ค. 46 02:16:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จบชาโคเน่ที่ดีเกินคาดหมาย ผมยิ้มออกหันไปทางโจ้ เขายิ้มให้เช่นกันทว่ายิ้มนั้นน่ากลัวแฝงสัญชาติญาณของสัตว์ร้าย ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำทั้งที่ไม่ได้ปวดอะไรมากมาย เพียงแต่อยากผ่อนคลายอิริยาบถนิดหน่อย  มองหน้าตัวเองในกระจก เริ่มคิดถึงโนริโกะอีกครั้ง หรือเธอจะกลับไปแล้ว..ใจหายวูบ รีบดึงมันกลับมาด้วยการปลงตก ก็ถ้ามันเป็นเช่นนั้น ผมจะสามารถทำอะไรได้เล่า เธอมีเหตุผลเสมอ แล้วเธอก็บอกไว้แล้วว่าต้องกลับทันทีหลังจากผมแข่งจบ อาจมีปัญหาอะไรบางอย่างทำให้การเดินทางต้องเลื่อนเร็วก่อนกำหนด แล้วจะให้เธอติดต่อผมได้อย่างไรเมื่อผมมานั่งอยู่เสียที่นี่แล้ว สะบัดหัวแรงๆจนคนที่เข้าห้องน้ำหันมามอง เดินออกจากห้องน้ำอย่างช้าๆคล้ายทำใจ ผมทำใจได้ไม่มีปัญหา อย่างน้อยขอให้จบการแข่งครั้งนี้ไปก่อน แล้วจะร้องห่มร้องไห้เศร้าโศกเสียใจอย่างไรก็ทำไปนะพงศกร แต่จงทำวันนี้ให้ดีที่สุด โจ้หายไปไหนแล้ว เหลือเพียงกล่องกีตาร์ของผมวางอยู่เดียวดาย หยิบมาซ้อมเบาๆอีกเที่ยวสองเที่ยวสลับกับเดินไปเดินมาเป็นการผ่อนคลาย ประตูแง้มเปิด ร่างของโจ้เคลื่อนเข้ามาพร้อมรอยยิ้มแห่งชัยชนะ ได้ยินเสียงปรบมือกึกก้องยาวนาน เขาผ่านการเล่นไปอย่างสมบูรณ์ ผมเสียดายที่ไม่มีโอกาสได้เห็นการเล่นเต็มๆเพลงของเขา ตรงเข้าไปขอแสดงความยินดี โจ้ยิ้ม ไม่พูดอะไรมาก ขอตัวออกไปนั่งดูข้างนอก เขาไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องอยู่ในห้องนี้แล้ว “คุณพงศกร เชิญค่ะ” ในที่สุดก็ถึงคราวผม เจ้าหน้าที่หญิงในชุดสูทสีน้ำเงินโผล่หน้าเข้ามาเรียกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ผมมองชายหนุ่มแว่นกรอบหนาที่ต้องเล่นต่อจากผมเป็นคนสุดท้าย เขายังนั่งซ้อมเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรจนผมนึกทึ่ง วางกล่องกีตาร์ทิ้งไว้ หิ้วเฉพาะตัวกีตาร์กับผ้าเช็ดสีเหลืองเดินตามเจ้าหน้าที่หญิงผู้นั้นออกไป น่าแปลกใจที่ผมนิ่งได้ขนาดนี้ ไม่นึกหวาดทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่นานยังปอดกระเส่า คงเพราะทำใจไว้แล้วหลังจากที่ได้ฟังโจ้เล่นโชว์ เสียงปรบมือดังขึ้นไม่มากนอกจากกลุ่มของสมานและสุชัยที่ดูออกจะดังเกินหน้าเกินตา ผมเห็นอาจารย์สุวิทย์และแปลกใจที่เขาไปนั่งอยู่ในแถวของคณะกรรมการ หรืออาจารย์จะเป็นกรรมการกับเขาด้วย.. สิ้นเสียงปรบมือของผู้ชม ความเงียบก็เข้ามาแทนที่อย่างน่าฉงนราวกับโลกทั้งใบจะหยุดนิ่งชะงักงัน สายตาของคนข้างล่าง ตีความหมายได้หลายแบบ มันมีทั้งรีรออยากชม เอาใจช่วย และน่าจะมีบ้างที่แช่งให้ผมเล่นพลาดเพื่อเปิดโอกาสให้บุตรหลานเพื่อนพ้องของตัวได้ชัยชนะ ผมเลิกมองหาโนริโกะ เธอคงไปแล้ว ผมไม่โกรธเธอหรอก โนริโกะทำอะไรมีเหตุผลเสมอ ผมควรจะทำหน้าที่ของผมให้ดีที่สุดในตอนนี้เท่านั้นก็พอ หย่อนตัวลงนั่ง เก้าอี้ชั้นดี ถ้าในยามปกติมันคงสบายพิลึก แต่เมื่ออยู่ในสถานการณ์กดดัน ทำให้ผมรู้สึกกังวลเล็กน้อยถึงความแตกต่างและไม่คุ้นเคย ปรับระดับฟุตสตูลก่อนวางเท้าซ้ายลงไปบนนั้น รวบรวมสมาธิด้วยการหลับตา หายใจเข้าออกยาวๆ จากนั้นจึงเริ่มเล่นโซนาติน่า อิน เอไมเนอร์ ของคาคาสซี ซึ่งเป็นเพลงบังคับที่ต้องเล่นทุกคน แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 46 03:17:10 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 26 ธ.ค. 46 02:17:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ความยาวเพียงสามนาทีเศษกับเทคนิคแสนธรรมดาของเพลงบังคับ ทำให้ผมสบายใจ ผ่อนคลาย แต่แล้วเมื่อถึงช่วงใกล้จบ ผมเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติของสายเส้นที่ห้า มันคลายตัวออกทีละน้อย จนรู้ได้ถึงเสียงโน้ตที่ต่ำผิดปกติ ทันใดนั้นผมก็มองเห็นรอยคล้ายถูกของมีคมประเภทคัตเตอร์เฉือนให้เกิดแผลเล็กๆ แรงดึงมหาศาลของสายกีตาร์บวกกับการเล่นที่เต็มไปด้วยพลัง ทำให้รอยปรินั้นขยายตัวมากขึ้นจนใกล้ขาด ความตึงเครียดก่อตัวมืดครึ้ม ผมเกรงว่าสายอาจขาดผึงมาได้ทุกเสี้ยววินาที แล้วมันก็เกิดขึ้นเช่นนั้นจริงเมื่อโน้ตสามตัวสุดท้ายยังไม่สิ้นเสียงดี!... ผู้ชมส่งเสียงอื้ออึงขึ้นทันที ผมลุกขึ้นอย่างตกใจ สายสีบรอนซ์ที่มีเส้นผ่าศูนย์กลางไม่ถึงหนึ่งมิลลิเมตรขาดห้อยร่องแร่งตรงตำแหน่งบริเวณเฟรตที่สิบสอง เจ้าหน้าที่ผู้ชายกระโดดขึ้นมาขอดู เขาถามผมว่าจะเอาอย่างไร ผมใจเต้นกับเหตุการณ์ไม่คาดคิดแบบนี้จนพูดอะไรไม่ออก พิธีกรสาวรีบเข้ามาดำเนินรายการเพื่อกลบเกลื่อนความขลุกขลักนี้ด้วยเสียงอันหวานฉ่ำ ผมหมดความอดทนที่จะอยู่ในบรรยากาศน่าอึดอัด ไม่อยากเล่นต่อแล้ว แพ้อย่างไม่เป็นท่า แถมยังไม่ได้เล่นชาโคเน่ที่ฝึกมาแทบล้มแทบตายซักตัวโน้ตเดียว ผมควรจะก้าวลงจากเวทีเสียเดี๋ยวนี้เลย แล้วรีบกลับห้องพักอย่างเร็วที่สุด.. “เล็กคะ!” เสียงคุ้นหูดังอยู่ข้างล่างเวทีตรงหน้าผมพอดี หัวใจคับพองด้วยความปีติ โนริโกะนั่นเอง เธอส่งกีตาร์รามิเรซให้ผมอย่างกระตือรือร้น “เอากีตาร์ของโนริโกะไปเร็ว แล้วเล่นให้ชนะนะคะ” จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 26 ธ.ค. 46 02:18:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลำดับต่อไปขอเสนอลิงค์.. 1. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2500759/W2500759.html 2. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2502840/W2502840.html 3. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2504640/W2504640.html 4. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2510718/W2510718.html 5. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2512360/W2512360.html 6. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2513628/W2513628.html 7. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2523115/W2523115.html 8. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2526187/W2526187.html 9. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2529236/W2529236.html 10. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2531830/W2531830.html 11. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2536231/W2536231.html 12. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2549236/W2549236.html 13. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2555958/W2555958.html#3 14. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2555958/W2555958.html 15. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2559275/W2559275.html 16. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2562381/W2562381.html 17. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2565567/W2565567.html 18. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2571047/W2571047.html 19. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2576381/W2576381.html 20. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2583693/W2583693.html 21. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2587889/W2587889.html กับคำทักทายอีกนิดหน่อย.. เจ้าหญิงน้อย  ดีใจที่ทำให้คุณพิมพูดออกครับ เรื่องRosso&Blu ยังไม่เคยอ่านเลยครับ แต่เห็นทีต้องแอบไปซื้อเสียหน่อย ว่าเรื่องมันคล้ายกันอย่างไร.. คุณน้ำลายบูด  ขอบคุณที่มาเกาะขอบนะครับ คราวหน้าขอเรียนเชิญบนเวทีเลยดีกว่าน่า คุณซึรุกิ  กับคนที่เราให้ความสำคัญ คำสัญญาคือพันธะอันศักดิ์สิทธิ์ที่มิอาจผิดไปได้ด้วยใจตัวเองเป็นเครื่องบังคับ แต่กับคนที่เราเมินเฉย คำสัญญากลับกลายเป็นเพียงลมปากที่ผ่านแล้วเลยไป..ไปเจอใครให้คำสัญญามารึเปล่าครับเนี่ย.. คุณตัว(Z)  มีกองเชียร์ดีๆอย่างนี้ นายเล็กต้องพยายามหน่อยแล้ว คุณcanossa  อ้าว วันนี้มาแปลกจริงๆขอรับ.. คุณอาราเร่  โนริโกะจังฝากขอบคุณมาครับ เธอกินคนเดียวหมดเกลี้ยงเลย ผมขอชิ้นนึงก็ไม่แบ่งให้ แย่จัง.. คุณO-HO  ขอบคุณครับที่อุตส่าห์เพ่งอ่านตั้งสองตอนรวด ความรักที่ต้องแอบซ่อนในความเป็นพี่น้อง บางครั้งก็หวานอมขมกลืนอย่างไรพิกลนะครับ คุณ(S)wing  อ้าว เครื่องเสียอยู่เหรอเนี่ย เล่นแซกโซโฟนยากมั๊ยครับ ผมเคยเป่าแต่เสียงไม่ออก เลยยอมแพ้หันไปดีดกีตาร์แทน คุณda  สอบเสร็จแล้วมาอ่านต่อนะครับ แล้วอย่าลืมบอกกันหน่อยว่าสอบได้หรือสอบตก(แต่เดาว่าคงผ่านฉลุย) หายไปจากถนนฯหลายวันครับ เพราะมีภาระหน้าที่อันแสนหนัก(คือการทำมาหากิน)ให้จัดการก่อนสิ้นปี ขออวยพรทุกท่านให้โชคดีในปีใหม่ที่กำลังจะถึงนี้และตลอดไปนะครับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 26 ธ.ค. 46 02:33:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอ.. นางฟ้ามาช่วยตอนคับขัน... เรื่องหน้าเวทีผมขอบายครับฮ่า ๆ.... ผมมันพวกเล่นดีกับตัวครับ...เล่นกะคนอื่นทีไรวงล่มประจำ ... ^___________________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 26 ธ.ค. 46 02:54:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อยากฆ่าคนค่ะ แล้วก็โล่งอก เฮ้อออออออออ ค่อยยังชั่วหน่อย หึหึ นายโจ้ ขอให้................ แล้วก็ขอเฮ้อออออออออ อีกทีนึง ทำไมทำใจไม่ได้ซะทีนะว่านี่น่ะ นิยาย สงสัยต้องโทษคนแต่งค่ะ ปล. ไว้ลอคอินแล้วจะเอาขนมมาฝาก คุณอันโตนิโอ ละกันค่ะ จากคุณ : aRaRe - [ 26 ธ.ค. 46 12:00:16 A:203.113.86.158 X:192.168.177.109, 172.16.1.7 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอ๊ยยยยยยยยยยยย ทำไมเลวได้ถึงแก่นแบบนี้  นายโจ้เอ๊ย -_-" เขียนบทบู๊ให้พระเอกได้ต่อยหน้านายโจ้เจ๋งๆ สักหมัดเถอะค่ะ  อึดอัดขัดใจจริงจริ๊ง งึมๆๆ ปล. สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าค่ะ :D จากคุณ : Draconia - [ 26 ธ.ค. 46 14:59:14 ]

ความคิดเห็นที่ 10 นายโจ้............................ ทำไมถึงได้เป็นคนอย่างงี้หา.................. ถ้าไม่มีโนริโกะโผล่มานะ นายโจ้ต้องโดนคนอ่านแถวๆนี้รุมยำจนเอาชีวิตไม่รอดแน่ๆเลยค่ะ เหอๆๆๆๆๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 26 ธ.ค. 46 16:32:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สงสัยอีกหน่อยต้องมีการตรวจค้นก่อนเข้าประกวดว่าไม่ได้พก อะไรนอกเหนือจากอุปกรณ์ที่ใช้ในการประกวดเท่านั้น ท่านายโจ้อยากจะเป็นแชมป์มาก จะให้มั่นใจ 100% ต้องตาม ไล่กรีดสายกีตาร์ของผู้เข้าแข่งขันทั้งหมด       จากคุณ : canossa (Canossa) - [ 26 ธ.ค. 46 22:10:20 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หวัดดีครับผมเองก็หายหน้าหายตาไปนานเหมือนกัน(ไปทำมาหากิน) วันนี้ได้พักยาวๆ ปลดเปลื้องภาระที่แบกอยู่เต็มบ่า ก็เลยตรงเข้ามาอ่านของคุณเป็นอันดับแรกเลย หลังจากที่อ่านรวดเดียว 3 ตอน ก็ไม่ผิดหวังเลยครับ ยังคงรักษามาตรฐานความงามของการพรรณาได้อย่างดี โดยเฉพาะในตอนที่ 20 “ไอไม่สบายค่ะ..” เสียงเธอราวกับใบไม้ปลิดปลิวคว้างลงมาจากกิ่งในฤดูหนาว เป็นการบรรยายให้ความรู้สึกดุจดังอารมณ์ของตัวละครวิ่งเข้ามากระทบใจคนอ่าน (ว่าเข้าไปนั่น) และทำให้เห็นว่าตัวละครนี้มีอารมณ์ที่บีบคั้นและหดหู่อย่างรุนแรง รอลุ้นต่อไปครับผม (โมโหนายโจ้จริงๆ ดีนะมีนางเอกมาช่วย ไม่งั้นจะพาลโมโหคนแต่งด้วยซะเลย) จากคุณ : ณัฐกร - [ 27 ธ.ค. 46 12:58:29 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เล่นกีต้าร์น่ะดีแล้วครับ  เล่นไปด้วยร้องไปด้วยก็ได้ เล่นแซกฯเล่นไปด้วยร้องไปด้วยไม่ได้  เล่นกีต้าร์เท่ห์กว่าเยอะ ~_~ จากคุณ : (S)wing - [ 29 ธ.ค. 46 07:31:07 A:210.54.246.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขออนุญาตคุณอันโตนิโอขำคุณณัฐ หายหน้าไปทำมาหากิน 55 พิมก็หายหน้าไปทำมาหากินเหมือนกันค่ อาทิตย์ที่ผ่านมาทรมานมากกก แต่ได้กลับมาอ่านเรื่องนี้ แล้วดีใจ โนริโกะยังคงน่ารักเหมือนเคย ฟังคำพูดแล้วมีกำลังใจแทนเล็ก Rosso & Blu นอกจากจะมีตัวละครเป็นคนญี่ปุ่นแล้วก็ไม่มีอะไรเหมือนเรื่องนี้ค่ะ เพียงแต่อ่านถึงเรื่องคำสัญญาทีไรเป็นต้องนึกถึงคำสัญญาที่แสนคลาสสิคของตัวละครในเรื่องแค่นั้นเอง :) จากคุณ : เ จ้ า ห ญิ งน้ อ ย - [ 30 ธ.ค. 46 15:22:17 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตามเก็บๆ จากคุณ : scottie - [ วันสิ้นปี 18:46:16 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คนอย่างนายโจ้นี่ท่าทางจะไปไม่ไกลซะแล้ว.. ฮื่มมม.. จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 21 ส.ค. 47 22:11:45 ]