ความคิดเห็นที่ 1 ยามาโมโตะ คิโยชิ นักเขียนหนุ่มวัยยี่สิบแปดปีที่มีผลงานมากมายและกำลังได้รับความนิยมอย่างสูงในญี่ปุ่น เรื่องราวที่เขาเขียนล่าสุด ปลุกกระแสสังคมหนุ่มสาวญี่ปุ่นยุคใหม่ให้หันมองผลกระทบที่เกิดจากวัฒนธรรมฟุ้งเฟ้อที่สั่งสมมายาวนานหลังยุคสงครามเย็น คิโยชิเดินทางไปหลายประเทศเพื่อหาข้อมูลให้งานเขียนของเขา ในระยะหลัง เขาสนใจเรื่องราวเกี่ยวกับอาณานิคมตะวันตกในแถบภูมิภาคเอเซียตะวันออกเฉียงใต้ เขาเริ่มจากพม่า เข้ามาไทย จากนั้นมีแผนจะข้ามไปฝั่งลาว เขมรและเวียดนาม ก่อนลงใต้ไปมาเลเซีย สิงคโปร์ อินโดนีเซียและฟิลิปปินส์ กำหนดการครั้งนี้คำนวณไว้ไม่เกินหนึ่งปี โนริโกะไม่ได้พบคิโยชิมานานราวเจ็ดแปดปี ล่าสุดที่เกียวโตในงานเทศกาลปีใหม่ ครอบครัวของศาสตราจารย์คาวาชิม่ากับครอบครัวของคุณยามาโมโตะเดินทางไปท่องเที่ยวด้วยกัน ศาสตราจารย์คาวาชิม่าได้รับเชิญเป็นวาทยากรกิติมศักดิ์ให้ไปอำนวยเพลงซิมโฟนีหมายเลขเก้า ของลุดวิก ฟาน บีโธเฟน กับวงเกียวโตจูเนียร์ซิมโฟนีออเคสตร้า ซึ่งเป็นธรรมเนียมปฏิบัติทุกสิ้นปี โนริโกะตอนนั้นเพิ่งจะอายุสิบสองขวบ ส่วนคิโยชิอายุยี่สิบเอ็ดปี เป็นนักศึกษาปีที่สอง คณะอักษรศาสตร์ ความสัมพันธ์ของเด็กหนุ่มหน้าตามุ่งมั่นเอาจริงเอาจังกับเด็กหญิงตัวน้อยตากลมโตเป็นราวกับพี่น้องแท้ๆ คืนนั้น เทศกาลต้อนรับปีใหม่กำลังครึกครื้น เด็กหนุ่มพาหนูน้อยโนริโกะไปเดินเล่นหลังสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในวัดแล้ว คิโยชิ คอยดูแลน้องสาวไม่ให้ห่างสายตา พาเล่นเครื่องเล่นในงาน ซื้อขนมให้กิน ให้ขี่หลังเวลาเมื่อยขา แต่ด้วยความซุกซนของโนริโกะ ทำให้พลัดหลงกับคิโยชิ เธอถูกผู้ใหญ่คนหนึ่งล่อลวงไปเพื่อจะทำมิดีมิร้าย ชายคนนั้นเมา แต่มีร่างกายใหญ่โตน่ากลัวเหมือนปิศาจ เขาฉุดเด็กหญิงเข้าไปหลังร้านสาเกที่รกไปด้วยเศษฟืน โนริโกะร้องไห้จ้าแต่เสียงของเครื่องขยายเสียงและเสียงโห่ร้องของประชาชนดังกลบจนไม่มีใครได้ยิน เด็กหนุ่มเที่ยวตามหาน้องสาวอย่างเอาเป็นเอาตายจนมีคนบอกว่าเห็นชายขี้เมาจูงเด็กหญิงเข้าไปทางหลังร้านเหล้า เขาไม่รอช้าและนับว่ายังเป็นโชคดีของโนริโกะ คิโยชิใช้ดุ้นฟืนฟาดหัวเจ้าขี้เมาจนแตกเลือดอาบ แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังโถมเข้าใส่เด็กหนุ่มอย่างเลือดขึ้นหน้า ทั้งสองสู้กันไม่คิดชีวิต โนริโกะกลัวจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นั่งซุกตัวกับกองฟืนและร้องไห้สะอึกสะอื้น ชายขี้เมาไม่สามารถสู้แรงของเด็กหนุ่มที่บวกกับโทสะได้ เขาถูกคิโยชิตีด้วยท่อนฟืนซ้ำแล้วซ้ำเล่าแม้จะล้มลงไปแล้ว จนชาวบ้านหลายคนเข้ามาห้ามไว้ก่อนที่จะเกิดการฆาตกรรมซึ่งมีทีท่าว่าจะเป็นเช่นนั้นแน่นอน เหตุการณ์วันนั้นทำให้คิโยชิกลายเป็นวีรบุรุษของโนริโกะ แม้ว่าเขาจะถูกดำเนินคดีข้อหาทำรุนแรงเกินกว่าเหตุแต่ก็ได้รับการยกฟ้องเนื่องจากถือว่าเป็นการปกป้องน้องสาว พ่อของคิโยชิส่งเขาไปเรียนที่ประเทศอเมริกาทันที โนริโกะร้องไห้ทุกวันคิดถึงพี่ชาย ความอาลัยก่อตัวเป็นรักครั้งแรก รักที่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นรักข้างเดียว และเป็นความรักของเด็กอายุสิบสองขวบที่มีภาระอันหนักหน่วงคือการเล่นกีตาร์คลาสสิก ในปีนั้นเองที่เธอเดินทางไปคว้าแชมป์ที่ประเทศสวิสเซอร์แลนด์ หลังจากนั้น ตำนานของ โนริโกะ คาวาชิม่า ก็เริ่มเปิดตัวขึ้นพร้อมกับความรักที่ผู้ใหญ่เห็นว่าเป็นเรื่องไร้สาระของเธอที่มีต่อลูกพี่ลูกน้องก็จืดจางลงไป ทว่ามันยังฝังตัวลึกๆอยู่ในความทรงจำของเด็กหญิงตลอดมา “แล้วเดี๋ยวนี้ล่ะ โนริโกะจังคิดยังไงกับคุณคิโยชิ” ผมถามทันทีที่เธอเล่าจบ สาวน้อยยิ้มสดชื่น “แหงล่ะ โนริโกะรักพี่คิโยชิจะตาย หวงมากด้วย ใครจะมาเป็นเจ้าสาวของพี่คิโยชิต้องมาให้โนริโกะพิจารณาก่อน” ..คำตอบนี้กำกวมแฮะ..ผมคิดในใจ รู้สึกไม่ค่อยสบายใจขึ้นมาอย่างไรพิกล แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 47 18:41:02 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 5 ม.ค. 47 01:57:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ขึ้นไปด้วยกันนะ” โนริโกะจับมือผมเดินไปที่เคาน์เตอร์ฝ่ายต้อนรับของโรงแรมริมแม่น้ำเจ้าพระยา เธอเอ่ยขอกุญแจห้องทั้งของเธอและของพ่อกับพนักงานเป็นภาษาอังกฤษ ผมมองลูกกุญแจที่เธอถือ เหมือนรู้ว่าผมคิดอะไร เธอยิ้มร่าเริง “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณพ่อไม่อยู่หรอก” ผมถอนหายใจโล่งอก เดินตามเธอเข้าไปในลิฟท์ เล่าให้เธอฟังเรื่องที่ผมออกตามหาเธอวันก่อน ผมมาที่นี่เป็นแห่งแรก แต่พนักงานโรงแรมบอกว่าไม่มีชื่อคุณคาวาชิม่าหรือคนญี่ปุ่นคนไหนอยู่ในรายชื่อแขกเลย โนริโกะหัวเราะ “ก็ทำไมไม่ลองถามชื่อของคุณลุงผอ.ดูล่ะคะ” ผมเข้าใจทันที ลืมไปเสียสนิทว่าศาสตราจารย์คาวาชิม่าเป็นเพื่อนรักกับท่าน ผอ. เมื่อมาเมืองไทยครั้งใด ผอ.ก็มักเป็นธุระจัดการให้เสียแทบทุกเรื่อง ลิฟท์เคลื่อนตัวอย่างนุ่มนวล แสงไฟอบอุ่นภายในกระทบผิวกายสาวน้อยให้ดูละมุนละไมน่าลูบไล้สัมผัส เธอเอนศีรษะซบไหล่ผมเหมือนเด็กขี้ประจบ “เล็กหึงโนริโกะใช่มั๊ยคะ..” จู่ๆเธอก็ถามขึ้นมา ผมอึกอักแต่ก็ผงกหัวเป็นเชิงยอมรับ โนริโกะหันหน้าเข้าหาผม ดวงตาหวานฉ่ำจับใจและรอยยิ้มที่สวยสดใสราวผีเสื้อโบยบิน อยากจะบอกเธอเหลือเกินว่าเพราะยิ้มแบบนี้ล่ะ ที่ผมหวงนักหวงหนา ยอมที่จะถูกเรียกว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวหรือขี้หึง ไม่อยากให้ใครได้รับมันไปนอกจากผมคนเดียว แต่จนแล้วจนรอดผมก็ไม่กล้าพูดแบบนั้นอยู่ดี “โนริโกะจัง ผมมันคนไม่เอาไหน ไม่มีคุณค่าอะไร ยิ่งฟังเรื่องของคุณคิโยชิแล้ว ผมยิ่งรู้สึกว่าผมไม่มีคุณสมบัติอะไรเลยที่จะได้รับความรักจากคุณ โนริโกะจัง ทำไมคุณเลือกผมนะ..” คำพูดที่หลุดออกไปช่างเงียบเหงาวังเวงแม้ผมเองยังตัวสั่นด้วยความกลัว หากเธอเห็นจริงกับคำพูดนี้ขึ้นมาจะทำอย่างไร เธออาจจะบอกว่า..นั่นสิ ทำไมโนริโกะถึงมารักคนอย่างเล็กได้นะ เราเลิกกันดีกว่า..โธ่ ไม่น่าพูดเลย โง่แท้ๆ.. แต่กลับผิดคาด เธอสวมกอดผมอีกครั้ง แผ่วเบานุ่มนวลเหมือนตัวเธอเป็นนางฟ้าที่คอยปลอบประโลมในยามเศร้า ไม่มีคำพูดออกมาจากปาก แต่ร่างกายนั้นสื่อได้เป็นอย่างดี ทั้งยังแจ่มชัดยิ่งกว่าคำอธิบายนับพัน ผมยืนส่งเธอหน้าห้อง เราอำลากันด้วยรอยยิ้ม คำสัญญาที่มอบให้กันเป็นเครื่องผูกมัดว่าจะต้องได้พบกันอีก และการพบกันครั้งนั้นจะเป็นการอยู่คู่เคียงตลอดไป ผมไม่เศร้าอย่างครั้งก่อน ไม่ร้องไห้ฟูมฟาย เธอก็เช่นกัน บอกให้ผมรักษาสุขภาพ ระวังเรื่องอาหารการกิน อย่านอนดึก และต้องซ้อมกีตาร์ให้มากๆ ผมโบกมือช้าๆให้กับใบหน้าแสนรักที่ค่อยๆลับหายไปด้วยบานประตูหนาทึบที่ปิดตัวเองลงอย่างไม่เต็มใจนัก “เล็กจ๋า..” ผมหันกลับไปดู โนริโกะเปิดประตูออกมา สีหน้ายังดูสดชื่น “โนริโกะอยากให้อะไรกับเล็กอย่างนึง” ผมถามว่าของสิ่งนั้นคืออะไร เธอไม่พูด แต่เรียกให้ผมเดินตามเข้าไปในห้อง ห้องของเธออยู่ติดกับห้องของศาสตราจารย์คาวาชิม่า ผมไม่เคยเข้าพักในโรงแรมไหนมาก่อน ตื่นตากับความสวยงามของมันแม้ขนาดจะไม่กว้างใหญ่นัก พื้นปูพรมสีครีมนุ่มเท้า ผนังสีอ่อนเมื่อสัมผัสกับแสงจากโคมไฟแลดูอบอุ่นอ่อนโยน เตียงขนาดหกฟุตปูเรียบขึงตึงด้วยผ้าลายดอกสีหวาน พับทบลงให้เห็นด้านในสีขาวเว้นจังหวะให้หมอนสองใบหมอบนิ่งเตรียมพร้อมให้หนุนนอน โซฟาเดี่ยวน่าสบายตั้งอยู่ข้างประตูกระจกบานใหญ่ที่เปิดออกไปรับลมเย็นสดชื่นและทิวทัศน์ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา มองจากระเบียงห้อง เห็นภาพคุ้งน้ำเป็นภาพชวนฝัน กระเป๋าเสื้อผ้าและข้าวของทุกอย่างถูกเก็บเตรียมเรียบร้อยสำหรับการเดินทาง โนริโกะผลักประตูปิด เรายืนหันหน้าเข้าหากันอีกครั้งเหมือนในลิฟท์ ลมหายใจอุ่นและกลิ่นเรือนผมที่หอมจับใจทำเอาผมเกิดความรู้สึกวาบหวิว “หลับตาก่อนซีคะ..” เธอกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะอย่างประหลาด ผมทำตามอย่างว่าง่ายทั้งที่ใจเต้นตึกตักแทบจะได้ยินกึกก้องออกมาข้างนอก เธอจับมือขวาของผมด้วยมือทั้งสองข้าง ยกขึ้นช้าๆ เสียงลมหายใจขาดเป็นช่วงๆ ผมเริ่มสัมผัสความอ่อนนุ่มของเพศหญิง มันกลมกลึงเย้ายวนชวนให้เกิดกำหนัด ร่างกายผมสั่นเร่าร้อนอย่างบอกไม่ถูก เธอเฝ้าย้ำวนเวียนเน้นรสรัญจวนหวานละมุน บังคับมือผมให้เคล้าคลึงเนิบนาบจนมือนั้นเคลื่อนไหวต่อไปได้เองโดยมีมือของเธอคอยประคองไว้แผ่วเบา ช่วงเวลาที่แสนวิเศษ ผมแทบลอยไปในดินแดนแห่งเวทมนต์ อยากหยุดกาลเวลา ลืมได้ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลก หมู่เมฆลอยวนรอบตัวเป็นปุยนุ่มละไม ดอกบัวสีขาวในสระพิสุทธิ์งามล้ำกว่าพันธุ์ไม้ใดในสรวงสวรรค์ มันแย้มยิ้มเชิญชวนจนผมอดไม่ได้ที่จะเข้าไปเชยชม.. ลืมตาขึ้นเมื่อการเคลื่อนไหวอันเปี่ยมเสน่หาหยุดลง โนริโกะหน้าแดงซ่าน ผมไม่เคยได้เห็นใบหน้าเธอในแบบที่เย้ายวนเช่นนี้มาก่อนเลย “พอแล้ว..” น้ำเสียงเธอสั่น แหบพร่า บางเบาราวขนนก ผมเป่าลมออกจากปากดังฟู่ ความตื่นเต้นยังไม่ยอมคลายออกไปง่ายๆ “นี่เหรอ ของที่โนริโกะจังจะให้ผม” “ใครบอก..ไม่ใช่ซักหน่อย” สาวน้อยยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ เธอส่ายศีรษะจนผมปลิว กลิ่นดอกไม้จากแพรไหมสีดำยิ่งหอมฟุ้งกำจาย ผละจากผม เดินไปหยิบซองเอกสารสีเทาที่วางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง “เล็กจ๋า คนที่เรารักน่ะ ไม่จำเป็นต้องเก่งหรือรูปหล่อร่ำรวยเสมอไปหรอกนะคะ โนริโกะรักเล็กอย่างที่เล็กเป็น เล็กเป็นคนธรรมดาที่แสนพิเศษสำหรับโนริโกะ และนี่คือสิ่งที่โนริโกะตั้งใจทำเพื่อเล็กมาตลอดปีที่ผ่านมานี้” ผมรับซองนั้นมาอย่างตื่นเต้น มันเปิดได้ง่ายเพราะไม่ได้ปิดผนึก ดึงกระดาษหนาเป็นปึกในนั้นออกมา ปรากฏว่าเป็นสกอร์เพลงที่เขียนด้วยมือ แต่ละหน้าคือเพลงสั้นๆหนึ่งเพลง แต่ละเพลงถูกตั้งชื่อไว้เรียบร้อย “เป็นเพลงพื้นเมืองของญี่ปุ่นแล้วก็คิวบาค่ะ โนริโกะเรียบเรียงเสียงใหม่หมดและเขียนทางนิ้วคร่าวๆไว้ให้ด้วย นี่คือการบ้านจากคุณครูโนริโกะ ถ้าพบกันครั้งหน้า เล็กยังเล่นไม่ได้แสดงว่าไม่รักโนริโกะ และจะต้องถูกทำโทษด้วย” ผมถามว่าเธอจะทำโทษผมอย่างไร เธอก้มหน้ายิ้มแก้มแดงน่าเอ็นดู พูดเสียงเบาเหมือนกระซิบ “..ก็..จะไม่ให้เล็กทำแบบเมื่อกี้อีกไงคะ..” ใบหน้ายามเขินอายแบบนี้ช่างน่าหลงใหลที่สุด ผมบอกกับเธอว่าเธอไม่มีทางได้ลงโทษผมแน่ โนริโกะพยักหน้าช้าๆแม้ยังหันมองไปทางอื่น แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 47 03:48:55 แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 47 02:46:04 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 5 ม.ค. 47 01:58:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมกล่าวคำขอบคุณจากใจจริง มองตาเธออย่างซาบซึ้ง โนริโกะผู้แสนดี เธอคิดถึงผมเสมอแต่ผมยังกลับมองเธอในแง่ร้ายเรื่องเธอกับคิโยชิ มันจะเป็นอย่างไรก็ช่างเถิด สำคัญที่ปัจจุบัน ปัจจุบันเท่านั้นที่เป็นความจริง เธอรักผมและผมก็รักเธออย่างที่สุด วันนี้ ระยะทางกำลังจะพรากเราจากกัน แต่ผมอุ่นใจ ที่ยังมีวันข้างหน้าให้ได้ฝันถึง มันไม่นานเกินรอหรอก มองสกอร์เพลงในมือ ตัวโน้ตขยุกขยิกไต่ไปตามบรรทัดห้าเส้นราวกับโรยถั่วงอกลงไป ทว่า นี่คือความสามารถอันยิ่งใหญ่ของเด็กสาวชาวญี่ปุ่นที่เรียงร้อยเรื่องราวของเพลงพื้นเมืองที่เป็นทำนองง่ายๆให้เกิดความซับซ้อนมีมิติล้ำลึกและสีสันแห่งชีวิตชีวา ผมจะเล่นมันให้หมดทุกเพลง ทุกตัวโน้ต..โนริโกะครับ คุณไม่ผิดหวังแน่นอน แดดโรยแรงอ่อนล้า เปิดโอกาสให้ลมพายพัด เหงื่อที่ซึมทั่วแผ่นหลัง ใบหน้า ลำคอและแขน กลับสดชื่นฟื้นเรี่ยวแรง ผมหยุดเท้าไว้ที่กลางสะพานกรุงธน วางกล่องกีตาร์ไว้ข้างตัว มือจับราวสะพานแล้วเหนี่ยวลำตัวท่อนบนให้ชะโงกง้ำออกไป ลีลาของสายน้ำสีน้ำตาล เชื่องช้าอ่อนโยนแต่เปี่ยมด้วยพลังชีวิต แรงผลักดันทางเพศ กับความรักอันยิ่งใหญ่ ความรักต่อหญิงสาวที่ผมสามารถมอบชีวิตให้ได้ ..โนริโกะ..คุณเติมเต็มชีวิตผมให้สมบูรณ์ คุณมีกลิ่นแห่งความน่ารักไร้เดียงสา ความเสน่หาเร้ารึงใจ คุณมีพรสวรรค์อันเลอเลิศที่ทำให้ชีวิตของคุณสูงเสียดฟ้า ทว่า คุณยังมีความรักอันแสนวิเศษ มอบไว้กับคนแสนธรรมดา วันที่เราได้พบกันครั้งแรก ผมเจียมตัวเหมือนหมาข้างถนน แต่คุณยังกลับยื่นไมตรี โนริโกะจัง..ผมจะตามหาคุณแม้ไกลสุดขอบฟ้า จงรอผมหน่อยเถิด ไม่นานเกินไปหรอก ลากเท้าพาตัวเองกลับมาถึงอพาร์ทเมนท์ ป่านนี้โนริโกะคงไปถึงสนามบินแล้ว สายการบินเจแปนแอร์ไลน์ ออกจากท่าอากาศยานกรุงเทพฯสี่ทุ่มสี่สิบห้านาที หากผมจะตามไปส่งที่นั่นก็ยังทัน เพราะนี่ก็เพิ่งจะทุ่มเศษ แต่เธอยืนยันที่จะให้การจากกันสิ้นสุดแค่เพียงหน้าห้องพักในโรงแรมริมน้ำ ให้การแสดงความรักต่อกันอย่างดูดดื่มมีเพียงสองเรา ไม่ใช่ท่ามกลางสายตาของพ่อและผู้ใหญ่อย่างท่านผอ. หรือนายยามาโมโตะ คิโยชิ.. ผมตกลงทั้งที่ไม่เห็นด้วยนัก กำชับหนักหนาเรื่องของจดหมาย มันคือเส้นเลือดหล่อเลี้ยงหัวใจผม อย่าลืมเขียนนะครับโนริโกะจัง.. “ค่ะ โนริโกะจะเขียนหาเล็กบ่อยๆ..” เธอพูดเสียงสั่นก่อนจะจับมืออำลาในวินาทีสุดท้าย “เพื่อนมาหาแน่ะ” พี่คนดูแลอพาร์ทเมนท์เอ่ยยิ้มๆ เมื่อสวนกับผมหน้าประตูใหญ่ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร “ฮูเร่ๆ!..พี่เล็กมาแล้ว!” เสียงประสงค์ตะโกนดังลั่นก่อนที่ผมจะเห็นตัวเขาเสียอีก พริบตาเดียว บรรดาคนหน้าคุ้นๆก็โผล่ออกมากันเต็มไปหมด ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใส สุชัย สมาน นิดา เจี๊ยบ ประสงค์  เข้ามารุมล้อมผมราวกับเป็นดารานักแสดงชื่อดัง สุชัยยื่นกล่องกำมะหยี่น้ำตาลแดงขนาดประมาณแปดคูณแปดนิ้วให้ผม “เอ้า รางวัลชนะเลิศ กรรมการฝากมาด่าด้วยว่าเห็นสาวดีกว่าพิธีของเขา แล้วแถมยังประณามอีกว่านายพาโนริโกะหนี เขาเลยอดถ่ายรูปเป็นที่ระลึก” ผมยิ้มแก้มแทบปริ รับกล่องจากสุชัยเปิดดู โล่สีทองวาววับเป็นรูปกีตาร์คลาสสิกประดับบนแผ่นไม้สีโอ๊คหนาหนัก บริเวณที่ควรจะเป็นชื่อผมว่างเปล่า สุชัยรีบบอกว่าทางคณะผู้จัดงานเขาจะต้องเอาชื่อผมสลักลงไปบนแผ่นป้ายทองเหลืองก่อน แล้วจะส่งมาให้อีกสองสามวัน ผมขอบคุณทุกคนด้วยใจจริง นิดาและเจี๊ยบน่ารักมาก ไม่ตาเขียวใส่ผมเหมือนทุกๆครั้ง ประสงค์เต้นรำรอบๆกลุ่มพวกเราอย่างสนุกสนานเหมือนอย่างอินเดียนแดงกำลังบูชาอะไรซักอย่าง “มีคนรอแกอยู่อีกคนว่ะ เล็ก” สมานพูดเบาๆ ทุกคนเงียบเสียงทันที โจ้เดินออกมาจากเงามืดข้างแนวต้นโมกข์หอมเย็นริมรั้วอพาร์ทเมนท์ ใบหน้าเขาดูอ่อนแรง ตัวเหี่ยวไปเล็กน้อย รอยยิ้มหยามเหยียดที่เห็นบ่อยครั้งไม่ปรากฏอีกเลย ผมขนลุกเมื่อเห็นเพื่อนผู้เป็นศัตรูมาอยู่ในสภาพแบบนี้ เขายื่นมือให้ผมจับ มือที่เคยเปรอะเปื้อนด้วยพิษร้าย บัดนี้กลับดูจริงใจปลอดภัยและเป็นมิตร ผมจับมือเขาอย่างไม่ลังเล “เล็ก เราขอแสดงความยินดีด้วย” จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 5 ม.ค. 47 01:59:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมนิ่งสงบส่งแรงใจเมื่อเวลาสี่ทุ่มสี่สิบห้านาที ให้เครื่องบินขึ้นจากท่าอากาศยานโดยปลอดภัยและไปถึงที่หมายอย่างสวัสดิภาพ ก่อนลืมตาแล้วร่วมร้องเพลงเฮฮาไปกับเพื่อนๆและรุ่นน้องที่น่ารัก สมานบอกว่าคืนนี้ถ้าผมไม่กินเหล้า เขาจะแอบเอากีตาร์ผมไปเผาไฟ แทนที่จะกรีดแค่สาย น้ำเสียงเขาเริ่มอ้อแอ้จนสุชัยต้องยกมือห้ามปรามแล้วบอกว่าไม่ควรเผากีตาร์ แต่ควรจะขโมยรูปโนริโกะในชุดบิกินี่มาเสีย ประสงค์บอกว่าจะรูปใครก็เอาไปเถอะ ขอเพียงรูปน้องไอที่เขาแอบจิ๊กมานั้น ใครเอาไปเป็นเกิดเรื่อง นิดาทำตาลุกแล้วว่าจะไปฟ้องน้องไอ ประสงค์สะดุ้งโหยงแล้วว่าไม่น่าพูดออกไปเลย โจ้กินเหล้าเงียบๆ แต่ออกอาการตลกบ้างเป็นบางครั้งและหันไปค้อนสมานที่ชอบล้อว่าเขาตลกฝืด โจ้ไม่ได้พูดโกหก เขาจะเดินทางไปอเมริกาจริงๆในราวอาทิตย์หน้า ผมอวยพรขอให้เขาประสบความสำเร็จ เมื่อกลับมาเราคงได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เขาหัวเราะเบาๆแล้วส่งแก้วให้ผมชน แหงนดูท้องฟ้า ดวงดาวนับอนันต์โปรยแสงน่ารักใคร่ นางฟ้าคงบินผ่านไปแล้ว เธอคงมองหาผมเช่นกัน ในเวลาเช่นนี้ ใจสองดวงสื่อถึงกันอย่างโหยอาลัย จากนี้ต่อไป เธอคงดำเนินวิถีชีวิตอย่างโนริโกะ คาวาชิม่า ผู้เก่งกาจและอ่อนน้อมถ่อมตน สร้างผลงานในโลกแห่งเสียงดนตรีที่จะทำให้คนนับล้านๆจับตามอง โลกของเธอกว้างใหญ่ สดใสสวยงาม ชื่อเสียงของเธอจะโด่งดังกว่านี้อีกกี่เท่ากัน ฝีมือของสาวน้อยจะเก่งฉกาจขึ้นอีกสักเพียงไหน แล้วเวลานั้น ระยะห่างของโนริโกะกับผมจะไกลลับจนเกินเอื้อมหรือไม่ ผมคงได้แต่เพียงทำใจและไว้วางใจในตัวเธอ มือผมยังรับรสสัมผัสนั้นได้ สัมผัสแห่งหญิงสาวแสนรัก เธอให้ผมสัมผัสในส่วนที่ใกล้หัวใจที่สุด ราวกับเพื่อให้รู้ถึงความลึกซึ้งของความมั่นคง รอผมนะครับ..โนริโกะจัง ได้โปรดรอผู้ชายสามัญคนนี้ เขาจะข้ามน้ำข้ามทะเลไปหาอย่างไม่ย่นย่อ ขอเพียงคุณส่งสัญญาณมาว่าจะรอ เท่านั้นก็เพียงพอ สำหรับผมแล้ว จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 5 ม.ค. 47 02:00:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลิงค์ขอรับ.. 1. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2500759/W2500759.html 2. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2502840/W2502840.html 3. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2504640/W2504640.html 4. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2510718/W2510718.html 5. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2512360/W2512360.html 6. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2513628/W2513628.html 7. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2523115/W2523115.html 8. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2526187/W2526187.html 9. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2529236/W2529236.html 10. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2531830/W2531830.html 11. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2536231/W2536231.html 12. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2549236/W2549236.html 13. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2555958/W2555958.html#3 14. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2555958/W2555958.html 15. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2559275/W2559275.html 16. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2562381/W2562381.html 17. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2565567/W2565567.html 18. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2571047/W2571047.html 19. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2576381/W2576381.html 20. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2583693/W2583693.html 21. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2587889/W2587889.html 22. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2597695/W2597695.html 23. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2605347/W2605347.html คุยกันฉันท์มิตร คุณณัฐกร  สวัสดีปีใหม่เช่นกันครับ ขอบคุณมากๆๆที่ชมเสียจนตัวผมลอยพ้นจากเก้าอี้ไปสองสามเซ็นต์ ส่วนชื่อฮานะจังนั้นก็เป็นชื่อที่ผมชอบเช่นกัน เลยเอามาใส่เสียเลย(ได้โอกาส) คุณน้ำลายบูด  สวัสดีปีใหม่อีกครั้งครับ คุณ(S)wing  ส่วนตัวผมก็ไม่ค่อยชอบฟังเคนนี่จีเหมือนกันครับ (เหมือนกินไข่เจียวน้ำมันแฉะๆ) คุณda  ไม่เจอหลายวันเลยนะครับ ขอบคุณสำหรับคำชมครับ คุณscottie  หนีไปเที่ยวมาเสียหลายวันเชียว ดีนะที่เอารูปมาฝาก ขอบคุณมากครับ คุณซึรุกิ  ปีใหม่ไม่เหงาก็ดีแล้ว เป็นไงครับ ที่ญี่ปุ่นช่วงนี้หนาวมากมั๊ย คุณโอเลี้ยงแก่ๆ  ชื่อนี้ทำให้ผมนึกถึงเครื่องดื่มสุดโปรดของผมขึ้นมาตะหงิดๆ..ขอบคุณจริงๆครับที่อุตส่าห์ทนอ่านมาตั้งแต่ต้น คุณcanossa  ดุอีกแล้ว..เดี๋ยวจะไปถามนายแว่นหนาให้นะครับว่าคุ้มกันมั๊ยเนี่ยกับการไปตัดสายกีตาร์เค้าแล้วโดนตัดสิทธิ์..ปีใหม่ไปเที่ยวไหนบ้างล่ะครับ.. เจ้าหญิงน้อย  ไม่เข้าข้างเล็กบ้างเลยนะคุณพิม แต่ก็ถูกอย่างที่ว่า ความรักไม่ได้มีแบบเดียว แต่คนมันหวงนี่ครับ เลยพาลชาวบ้านเขาไปทั่ว..เรื่องนายมั่งมีจะมีอีกเมื่อไหร่ครับ รออยู่ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 5 ม.ค. 47 02:45:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แฮ่ม.. .จองแถวหน้าคับ.. ^_______________________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 5 ม.ค. 47 02:57:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นไหมล่ะ อิอิ โนริโกะน่ารักจะตายไป :) แต่อ่านความรู้สึกของเล็กในบทนี้ แล้วชักเริ่มเข้าใจ คำถามที่ว่าคนดีๆอย่างเขามารักคนอย่างเราได้ไง บางครั้งมันก็ช่างรบกวนจิตใจจริงๆ แต่เคยมีคนบอกพิมเหมือนกันว่า อย่าถามหาเหตุผลในความรักเลย จากคุณ : เ จ้ า ห ญิ งน้ อ ย - [ 5 ม.ค. 47 02:57:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฮิ้วๆ อย่างงี้เล็กไม่คลั่งตายไปเลยเหรอคะเนี่ย เหอๆๆๆๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 5 ม.ค. 47 04:34:40 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โนริโกะน่ารักจริงๆ จากคุณ : scottie - [ 5 ม.ค. 47 11:58:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ง่า.......ยุ่งจนอ่านไม่ทันเลยค่ะ จะจบยังคะเนี่ย วันนี้เอาขนมมาปลอบใจโจ้อะ โจ้ไม่ผิดซะหน่อยเนอะ ใครนะมาใส่ร้ายแย่จริงๆเลย คุณอันโตนิโอ รอไปก่อนนะคะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 5 ม.ค. 47 16:09:10 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาเก็บไปก่อนนะคะ แล้วจะรีบอ่านให้ทันค่ะ <เมื่อไหร่นี่ไม่ทราบค่ะ แหะ ๆ> ^___^ จากคุณ : ต้นหญ้าเอื้อมฟ้า (invisible_TJ) - [ 5 ม.ค. 47 18:23:43 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อู้ว.....โนริโกะน่ารักจังเลยค่ะ นายเล็กนี่ก็ขี้หึงใช่ย่อยนิ^ ^; แต่นายโจ้ก็กลายมาเป็นคนดีจนได้เนาะ ไม่รู้ว่าจะเป็นได้นานเท่าไหร่.....อืมๆๆๆ รออ่านตอนต่อไปอยู่ค่ะ ขอโทษด้วยที่ตอนที่แล้วๆมาไม่ได้โพสไว้ค่ะ จากคุณ : ตัว(Z) - [ 5 ม.ค. 47 21:41:19 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอิ้กก โนริโกะ น่ารักอะ แล้วก้ของที่ได้ก่อนของที่จะให้เนี่ย วิ้วววววว รอตอนต่อไปฮะ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 5 ม.ค. 47 23:48:32 A:202.133.177.116 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ทายผิดคน... แต่ก็ไม่ยอมขอโทษนายโจ้หรอก ทำตัวน่าสงสัยเองทำไมล่ะ -_-+  ( ไปน้ำขุ่นๆ จริงๆ ) ตอนนี้โนริโกะน่ารักมากเลยค่ะ อุฮุฮุ ชักอิจฉาพระเอกแล้วไหมล่ะ   จากคุณ : Draconia - [ 6 ม.ค. 47 00:44:31 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาตามอ่านคะ ไม่ได้โผล่เข้ามาซะนาน ตอนแรกคิดว่าจะไม่รอดจากช่วงหยุดปีใหม่ซะอีก งานเยอะมากจนวันๆ นั่งอยู่กะที่แล้วก็พิมพ์งาน นี่ใกล้สอบอีกแล้ว ต้องไปอ่านหนังสือต่อ ว่าแต่โนริโกะใจกล้าจัง (แอบเขินแทนนะ) ทำยังงี้สงสัยนายเล็กของเราคงมีแรงฮึดขึ้นเยอะเลย นายโจ้นี่ไม่รู้ว่าที่ผูกมิตรจะมีอะไรเคลือบแคลงรึเปล่า? น่ากลัวจัง จากคุณ : da - [ 6 ม.ค. 47 06:29:59 A:203.147.13.123 X:203.147.13.37 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไม่ได้ชมนะ  ขอออกตัวหน่อย แต่พูดไปตามที่อ่านเท่านั้น (ดังนั้น ลอยลงมาก่อน) เข้ามาอ่านตั้งแต่ตี 2 แล้วแหละ แต่พอดีเห็นว่ายังทำ Link ไม่เสร็จ ไม่อยากจะไปแทรก กว่าที่ผมจะเข้ามาได้อีกทีก็ปาไปหลายความเห็นแล้ว ฝากบอกพระเอกด้วยว่าไม่ต้องกังวลใจไปหรอกนะ ยังไงๆ เธอก็รักคุณคนเดียวอยู่แล้ว (แต่ผมก็รักฮานะจังเช่นกัน) จากคุณ : ณัฐกร - [ 6 ม.ค. 47 17:14:05 ]

ความคิดเห็นที่ 17 หวานๆ ขมๆ นะ ตอนนี้ จากคุณ : canossa - [ 7 ม.ค. 47 08:00:17 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 เผลอเข้าใจนายโจ้ผิดไปตอนก่อนค่ะ.. แต่ก็ยังหมั่นไส้อยู่นิด ๆ.. อิอิ :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 21 ส.ค. 47 22:22:45 ]