ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่  52  (ต่อ) ระหว่างที่คุณเพชรนั่งคุยอยู่กับมณีมาลา    พนักงานของโรงพยาบาลก็ยกถาดอาหารของคนเจ็บเข้ามาวางไว้แล้วออกไป   พอเห็นปรานต์ขยับตัวคุณเพชรก็รีบลุกเดินไปยืนข้างเตียงทันที   เธอยิ้มปีติระคนโล่งอกเมื่อเห็นชายหนุ่มลืมตาขึ้น    เขายิ้มเล็กน้อยท่าทางยังอ่อนเพลียอยู่มาก   ชายหนุ่มขยับมือข้างที่ไม่มีสายน้ำเกลือโยงไว้    หญิงสาวรีบจับมือเขามากุมไว้มั่น “คุณปลอดภัยดีใช่ไหม?”   เขาถามอย่างอาทร “ค่ะ  ฉันปลอดภัยดี ขอโทษนะปรานต์”   คุณเพชรเสียงเศร้าในตอนท้ายพลางมองชายหนุ่มอย่างรู้สึกผิด “มาขอโทษผมทำไม?”   เขาย้อนถาม “ฉันทำให้คุณต้องเป็นแบบนี้”    คุณเพชรโทษตัวเอง “แต่ผมดีใจนะที่ผมเป็นแบบนี้    เพราะผมไม่อยากเห็นคุณเจ็บแม้เพียงปลายก้อย”    ปรานต์ปลอบใจคนรัก “ปรานต์”   คุณเพชรน้ำตาคลอ ชายหนุ่มยกมือขึ้นแนบที่ข้างแก้มของเธอ   มองหญิงสาวด้วยแววตาอ่อนโยนระคนรักใคร่     คุณเพชรยกมือขึ้นทาบทับมือของชายหนุ่มที่แนบแก้มเธออยู่ มณีมาลาพลอยตื้นตันไปด้วย   เธอเดินออกไปข้างนอกเงียบ  ๆ  ปล่อยให้หนุ่มสาวคุยกับตามลำพัง “คุณเจ็บมากไหม?”   คุณเพชรถาม “ไกลหัวใจเยอะ”   ปรานต์พูดยิ้ม  ๆ   แล้วขยับตัวจะลุกขึ้นนั่ง   คุณเพชรช่วยปรับระดับหัวเตียงให้สูงขึ้น “คุณหิวไหม  ฉันซื้อโจ๊กมาฝาก   หรือจะทานข้าวต้มที่โรงพยาบาลจัดให้?”   คุณเพชรยืนถามอยู่ข้างเตียง “ผมยังไม่หิว    แต่อยากรู้เรื่องของคุณมากกว่า   ครั้งก่อนที่คุณเคยบอกว่าถูกปืนลั่นใส่น่ะไม่จริงใช่ไหม   คุณต้องเล่าให้ผมฟังตั้งแต่ต้นเลยนะเพชร”   ชายหนุ่มคาดคั้นอยู่ในที “ฉันตั้งใจจะเล่าให้คุณฟังอยู่แล้ว”    คุณเพชรพูดพลางขยับเข้าไปใกล้คนเจ็บอีกเพราะเขารั้งแขนเธอให้เข้าไปหา   “เรื่องมันเป็นยังไง?”   ปรานต์ซักแล้วก็ตั้งใจฟังเมื่อหญิงสาวเริ่มเล่า “ฉันมีเรื่องขัดแย้งกับกำนันกวนพ่อของยา   เขาเป็นคนมีอิทธิพลในท้องถิ่น   แต่ฉันไปขวางผลประโยชน์ของเขาเข้า   เขาก็เลยไม่พอใจสั่งคนมาเก็บฉัน   ตอนที่คุณเห็นที่ไร่หยาดเพชรน่ะ  ฉันถูกลอบยิงเป็นครั้งที่สองแล้ว   แต่บุญยังมีก็เลยไม่ถึงตาย    ฉันรู้ว่าเขาคงไม่หยุดแค่นั้น   จึงวางแผนจะตอบโต้เงียบ  ๆ   แต่บังเอิญฉันต้องเข้ากรุงเทพฯมาจัดการเรื่องบริษัทของคุณเสียก่อน   ก็เลยมอบหมายให้ดอนรวบรวมหลักฐานตามลำพัง   ไม่นึกว่ามันจะส่งคนมาเก็บฉันถึงกรุงเทพฯ   โชคดีที่คุณช่วยไว้ทันไม่งั้นฉันคงไม่รอด   เพราะคะเนจากระดับกระสุนมันกะจะเล่นหัวฉัน” ปรานต์ไม่ได้แย้งว่าบริษัท  “ปุลวัชร  กรุ๊ป”  ไม่ใช่ของเขา   แต่เป็นของเธอต่างหาก   เพราะกำลังติดใจประเด็นลอบสังหารคนรักมากกว่า    เขาขมวดคิ้วหน้าเครียดขึ้น   ถามเสียงจริงจังว่า “ทำไมคุณไม่แจ้งตำรวจ?” “แจ้งเมื่อคืนนี้แล้ว”   คุณเพชรตอบไม่ตรงคำถามนัก “แล้วก่อนหน้านี้ทำไมไม่แจ้ง”   ปรานต์คาดคั้น คุณเพชรยื่นหน้าไปพูดใกล้ใบหน้าของชายหนุ่มว่า “เพราะเมื่อก่อนฉันไม่รู้จักคุณน่ะสิ” “เกี่ยวอะไรกัน?”   ปรานต์ย้อนถามอย่างฉงน “ไม่รู้จักก็เลยไม่เจ็บ   แต่พอรู้จักและรู้ว่าคุณเจ็บ   หัวใจของฉันมันเจ็บกว่าหลายเท่านัก   จนอยากจะจับคนชั่วมาลงทัณฑ์   ให้สาสมกับที่มันบังอาจมาแตะต้องหัวใจของฉัน เข้าใจหรือยัง?”   ประโยคท้ายคุณเพชรย้อนถามกึ่งเย้านัยน์ตาพราวระยิบ คนเจ็บยิ้มชื่น   ยกมือลูบศีรษะทุยของคนรักเบา  ๆ  เลื่อนมือไปที่คอระหงเหนี่ยวให้หน้าสวยละไมเข้ามาใกล้อีกแต่เธอขืนตัวไว้พลางปรามว่า “อ๊ะ  ๆ   ไม่ได้   เดี๋ยวแผลกระเทือน” “แค่หอมก็ยังดี”   ปรานต์อยากสัมผัสคนรัก คุณเพชรเอียงแก้มให้อย่างระวัง   เกรงจะไปถูกแผลผ่าตัดของเขาเข้า   ชายหนุ่มหอมแก้มเธอจริง  ๆ  ไม่ใช่แค่สัมผัสผ่าน  ๆ  เพียงเท่านั้นเขาก็ชื่นใจและรู้สึกรักเธอมากขึ้นจับจิตจับใจ   ไม่เสียดายชีวิตเลยที่ต้องอุทิศร่างเป็นโล่กันกระสุนให้เธอ   ขอเพียงให้เธอมีลมหายใจอยู่และมีชีวิตยืนยาวต่อไปแม้จะเหลือแต่วิญญาณเขาก็รู้สึกเป็นสุขยิ่งนัก “แล้วคุณจะทำยังไงต่อไป?”   ปรานต์ถาม “ก็ปล่อยให้ตำรวจจัดการกับพวกคนชั่วน่ะสิ   แต่ฉันต้องติดต่อกับดอนดูก่อนว่าเขารวบรวมหลักฐานไปถึงไหนแล้ว    อย่างน้อยถ้าได้หลักฐานมามัดตัวไว้มันจะได้ดิ้นไม่หลุด”  คุณเพชรตอบ “ผมช่วยอะไรคุณได้บ้าง    บอกมาเลยไม่ต้องเกรงใจ”   ชายหนุ่มพูดจริงจังลืมนึกไปว่าตัวเองกำลังเจ็บอยู่ คุณเพชรใช้นิ้วชี้แตะที่ปลายจมูกโด่งของเขาพลางพูดยิ้ม  ๆ  ว่า “ช่วยหายไว  ๆ  จะได้พาไปขี่ม้าที่ไร่หยาดเพชรเร็ว  ๆ” ปรานต์หัวเราะในลำคออย่างถูกใจนัก   คุณเพชรพลอยหัวเราะไปด้วย ระหว่างที่ชายหนุ่มนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลห้าวัน    คุณเพชรเก็บเสื้อผ้ามานอนเฝ้าเขาเป็นเพื่อนมณีมาลาด้วย    มีเพื่อน  ๆ  อาจารย์ที่รู้ข่าวมานำกระเช้าดอกไม้และของฝากมาเยี่ยมมากมาย   รวมทั้งทวีติยากับเตชิษฐ์ด้วย    แต่ทั้งสองไม่ได้มาด้วยกัน    บังเอิญมาเจอกันที่ห้องของคนเจ็บ   ไม่มีใครตะขิดตะขวงใจอะไร   คล้ายกับว่าเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองเป็นเรื่องธรรมดาที่จะเกิดขึ้นเมื่อไรก็ได้   หากเมื่อผ่านไปแล้วก็ไร้ความหมาย   ปรานต์รู้สึกมองหน้าทวีติยาไม่สนิทเมื่อรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวศัตรูของคุณเพชร    หากยังคงรักษามรรยาทพูดคุยกับเธอดีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น   ทวีติยาแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าลูกน้องของบิดาทำงานพลาด   แต่เธอก็ยังทำเป็นพูดดีกับคุณเพชรเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย   คุณเพชรก็ไม่ได้ว่าอะไรพูดคุยไปตามปรกติ     ทว่ากับเตชิษฐ์นั้นคนเจ็บแทบจะไม่มองหน้าเลย   พอคนมาเยี่ยมถามคำเขาก็ตอบคำอย่างเสียไม่ได้    เพราะยังทำใจยอมรับเรื่องที่เขาปัดสวะไม่รับผิดชอบลูกของตัวเองที่อยู่ในท้องของมุกตาภาไม่ได้     ถ้าปรานต์ไม่ใช่คนพิเศษของคุณเพชรจ้างเตชิษฐ์ก็ไม่มาเหมือนกัน     นึกถึงวันที่ถูกปรานต์คาดคั้นให้รับผิดชอบลูกในท้องของมุกตาภาและไปต่อยหน้าเขาถึงในบ้านแล้วยังเจ็บใจไม่หาย   ถึงจะไม่เป็นมิตรกับปรานต์    แต่เตชิษฐ์ก็ตัดเพื่อนอย่างคุณเพชรไม่ได้   เพราะเหตุนี้เมื่อคนรักของเพื่อนต้องเข้าโรงพยาบาลเขาจึงต้องมาแสดงน้ำใจกับเพื่อนตามมรรยาท เตชิษฐ์ลากแขนคุณเพชรไปซักถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นตามลำพังข้างนอก   หญิงสาวจึงเล่าให้เพื่อนชายฟังโดยไม่ปิดบัง   ชายหนุ่มรู้สึกทึ่งและแทบไม่อยากเชื่อว่าคุณเพชรกับปรานต์จะกล้ากระโดดตึกห้าชั้นหนีคนร้าย    เขาถึงกับออกปากว่าหัวใจของเธอทำด้วยอะไรทำไมถึงบ้าบิ่นนัก    คุณเพชรหัวเราะและยอมรับว่ายังเสียวไส้ไม่หาย ส่วนทวีติยาอยู่กับคนเจ็บและมารดาของเขาในห้อง เห็นเป็นโอกาสดีหญิงสาวจึงเข้าหาผู้ใหญ่ประจบมณีมาลาไว้ก่อน   เธอชวนมณีมาลาพูดคุยเรื่องเครื่องเพชร   เครื่องสำอาง    น้ำหอม    เสื้อผ้าและอื่น  ๆ      เพราะคะเนดูจากสายตาแล้วทวีติยาพอจะรู้ว่ามณีมาลามีรสนิยมสูงอยู่เหมือนกัน   แถมยังออกปากว่าเธอจะเอาน้ำหอมที่ซื้อมาจากฝรั่งเศสไปฝากมณีมาลาที่บ้าน   มณีมาลาก็ทำเป็นเออออไปอย่างนั้นเอง    ทั้งที่ดูเผิน   ๆ   ก็รู้ว่าหญิงสาวมาประจบเพื่ออะไร   คนผ่านโลกมามากว่าครึ่งศตวรรษอย่างเธอทำไมจะดูไม่ออกว่าผู้หญิงคนนี้สนใจลูกชายของเธออย่างเปิดเผย    โดยไม่สนใจเลยว่าปรานต์จะมีคุณเพชรอยู่แล้วทั้งคน   นับว่าเป็นผู้หญิงกล้าได้กล้าเสียและน่ากลัวไม่ใช่น้อย คุณเพชรเดินออกไปส่งเตชิษฐ์และทวีติยาที่หน้าห้อง    ทว่าไม่ได้กลับเข้าไปในห้องทันที    เพราะบังเอิญเจอแขกที่เธอปลื้มอีกคนหนึ่งที่เพิ่งมาถึง     จึงหยุดคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ข้างนอก   ขณะที่มณีมาลาอยู่กับลูกชายตามลำพังในห้อง    เธอติดใจเรื่องทวีติยาจึงถามเขาเกี่ยวกับหญิงสาวท่าทางเปิดเผยคนนั้น “ปรานต์กับคุณเทยามีอะไรกันหรือเปล่า?” “มีอะไรยังไงครับ?” “ก็เมื่อกี้เธอมาประจบแม่อยู่ตั้งนาน   แถมยังบอกว่าจะเอาน้ำหอมที่ซื้อมาจากฝรั่งเศสไปฝากแม่ที่บ้านด้วย    ปรานต์บอกแม่มาตามตรงนะว่าคิดอะไรกับคุณเทยาหรือเปล่า?” “ผมไม่เคยคิดอะไรกับคุณเทยาเลยครับ แม่ถามทำไมครับ?” “อ้าว   แม่ก็อยากให้แน่ใจน่ะสิว่าปรานต์ยังมั่นคงอยู่กับเพชรหรือเปล่า” “โธ่   แม่ครับ   เห็นผมเป็นคนหลายใจไปได้   ผมน่ะรักเดียวใจเดียวนะครับ” “เฮ้อ   โล่งอก   แต่แม่ว่าดูผู้หญิงเขาไม่แคร์เลยนะว่าปรานต์มีแฟนอยู่แล้วทั้งคน” “อย่าไปสนใจเธอเลยครับ   ใจผมมั่นคงเสียอย่าง   ใครก็ไม่สามารถมาแทนที่เพชรได้หรอกครับ” จากคุณ : นวจันทร์ - [ 11 ม.ค. 47 23:27:07 A:203.113.50.141 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่  52  (ต่อ) “ได้ยินอย่างนี้แม่ก็สบายใจ   ลูกได้เพชรน้ำหนึ่งมาไว้ในมือแล้วต้องรักษาไว้ให้ดี  ๆ    อย่าทำเหมือนแม่ที่แม้จะแย่งชิงคนรักของเขามาได้     แต่กลับไม่รู้คุณค่าและไม่เคยถนอมน้ำใจของเขาเลย    จนตายจากกันแม่ก็ไม่เคยได้หัวใจของเขาสักครั้งเดียว” “แม่อย่าคิดมากเลยครับ   ผมคิดว่าพ่อคงเข้าใจและดีใจที่แม่คิดได้อย่างนี้ ผมรักแม่ครับ” “แม่ก็รักลูกจ้ะปรานต์” มณีมาลากอดลูกชายเบา  ๆ   ใบหน้าที่กำลังปลาบปลื้มของคนเจ็บเปลี่ยนเป็นขรึมจัด    เมื่อเห็นว่าคุณเพชรเดินเข้ามาพร้อมกับใคร “สวัสดีครับคุณปรานต์    ผมนำของฝากมาเยี่ยมครับ   ขอให้หายเร็ว  ๆ  นะครับ”   มณีมาลามองผู้ชายผิวขาววัยสี่สิบเศษ    ท่าทางภูมิฐานและหน้าตาหล่อเหลาคมคายด้วยความรู้สึกทึ่งกึ่งฉงน     เพราะเห็นเขาสนิทสนมกับคุณเพชรจนเธอสัมผัสได้ถึงมิตรไมตรีที่ทั้งสองมีให้กัน    ครั้นเหลือบไปมองหน้าลูกชายก็เห็นเขาทำตาขวางอย่างไรชอบกล “ขอบคุณครับพ่อเลี้ยง”  ปรานต์ตอบตามมรรยาทมากกว่าจะซาบซึ้งในน้ำใจ “คุณมาลาคะนี่พ่อเลี้ยงศิวัช พ่อเลี้ยงคะนี่คุณมณีมาลาคุณแม่ของปรานต์ค่ะ”   คุณเพชรแนะนำอย่างเป็นทางการ พ่อเลี้ยงศิวัชก้มศีรษะให้มณีมาลาเล็กน้อยพลางยิ้มในสีหน้าอย่างสุภาพ   มณีมาลายิ้มตอบเขาเช่นกัน   และอดชื่นชมความสง่าภูมิฐานของหนุ่มใหญ่ไม่ได้ นึกในใจว่านี่น่ะหรือพ่อเลี้ยงศิวัช    ที่ทำให้ลูกชายของเธอเดือดร้อนนักหนา    ด้วยเกรงว่าหนุ่มใหญ่จะมาเป็นคู่แข่งตำแหน่งชายในดวงใจของเขา    ก็น่าอยู่หรอกเพราะพ่อเลี้ยงศิวัชดูเป็นผู้ใหญ่ที่อบอุ่นและรู้สึกว่าจะใจกว้างอยู่มาก    แถมมาดสุภาพบุรุษก็มีเสน่ห์ดึงดูดใจอยู่ไม่น้อย   ถ้าปรานต์จะระแวงก็ไม่น่าแปลกใจเลย     ที่ร้ายไปกว่านั้นรู้สึกว่าคุณเพชรจะปลื้มเขาอยู่เหมือนกัน “เพชรเล่าให้ผมฟังหมดแล้ว   ผมยกย่องความกล้าหาญของคุณจริง  ๆ  ถ้าไม่ได้คุณ    เพชรคงแย่”   พ่อเลี้ยงศิวัชพูดชื่นชมชายหนุ่มแต่กลับส่งสายตาห่วงใยไปที่หญิงสาวซึ่งยืนอยู่อีกด้านหนึ่งของเตียงคนเจ็บ    และสรรพนามที่เขาใช้เรียกหญิงสาวก็ฟังเป็นกันเองจนคนฟังอีกสองคนสะดุดหู “เป็นหน้าที่ที่ผมจะต้องปกป้องแฟนของผมอยู่แล้วครับ   ขอบคุณพ่อเลี้ยงที่เป็นห่วง”   ปรานต์ตอบเสียงเรียบ     คุณเพชรหันไปมองหน้าชายหนุ่ม   แม้น้ำเสียงของเขาจะราบเรียบหากเธอก็จับได้ถึงกระแสประชดประชันที่แฝงอยู่ในประโยคอย่างชัดเจน พ่อเลี้ยงศิวัชไม่ใช่คนโง่ถึงจะดูไม่ออกว่าคนเจ็บกำลังหวงคนรัก   หากเขาก็ไม่ถือสา    กลับพูดสัพยอกชายหนุ่มว่า “แต่มีแฟนบ้าบิ่นแบบนี้คุณคงต้องทำใจหน่อยนะครับ   ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ใจกล้าชะมัด   ชวนผู้ชายกระโดดตึกห้าชั้นอย่างไม่กลัวตาย    ถ้าเป็นผมคงต้องคิดหนักว่ามีแฟนแบบนี้จะอายุสั้นหรือเปล่า” “แต่ผมไม่เห็นต้องคิดหนักอะไรนี่ครับ    กลับรู้สึกภูมิใจในตัวเพชรมากกว่า   แล้วผมก็ไม่เห็นว่าเธอจะบ้าบิ่นอย่างไร   ถ้าไม่จวนตัวแบบนั้นเพชรก็คงไม่ยอมเอาชีวิตไปเสี่ยงเหมือนกัน ใช่ไหมเพชร?”  ประโยคหลังชายหนุ่มหันไปถามหญิงสาวอย่างรู้ใจ คุณเพชรยิ้มพอใจในคำตอบของชายในดวงใจ   แม้ปรานต์จะไม่ใช่คนชอบอะไรโลดโผน   แต่เขาก็ไม่เคยห้ามเธอถ้าเธอคิดจะทำอะไรแผลง  ๆ  บ้าง   เพราะใจที่ถึงไหนถึงกันทำให้คุณเพชรชอบใจเขานัก “ใช่     ชีวิตคุณมีค่าสำหรับฉันยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด    ฉันจะไม่ขอเสี่ยงทำร้ายคุณอีกแล้วปรานต์”   คุณเพชรยืนยันพลางมองชายหนุ่มด้วยแววตารักใคร่หวงแหน เพราะคุณเพชรกับปรานต์กำลังสบตากัน    จึงไม่มีใครเห็นว่าแววตาของพ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่หม่นลงอย่างเห็นได้ชัด    แต่เพียงแวบเดียวเท่านั้นเขาก็ปรับความรู้สึกให้เป็นปรกติ ก่อนที่ภาพบาดตาบาดใจจะทำให้หัวใจหนุ่มใหญ่สั่นคลอนไปมากกว่านี้เขาจึงตัดบทขึ้นว่า “เออ   เพชร   เรื่องไม้น่ะคงจะส่งได้อาทิตย์หน้านะ   แล้วยังไงจะติดต่อมาอีกที” “ยังไงก็ได้ค่ะ   แล้วแต่พ่อเลี้ยงจะสะดวก”   คุณเพชรหันไปตอบพ่อเลี้ยงศิวัช “แล้วคุณปรานต์จะออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่  ถ้าผมอยู่ถึงวันนั้นก็จะมารับด้วย”   พ่อเลี้ยงศิวัชมีน้ำใจ   แต่คนเจ็บกลับขัดอกขัดใจนักหนาครั้นได้ยินว่าเขาจะมารับด้วย “พรุ่งนี้ค่ะ   แต่พ่อเลี้ยงไม่ต้องลำบากมาก็ได้ค่ะ   เพชรจัดการได้”  คุณเพชรเกรงใจ   ทว่าคนเจ็บกลับรู้สึกพอใจที่เธอตอบไปอย่างนั้น “ไม่เป็นไร   ผมกลับวันมะรืน   พรุ่งนี้ผมจะมา”   พ่อเลี้ยงศิวัชยืนยัน   เห็นว่าได้เวลาอันสมควรจึงกล่าวลา    “ผมมารบกวนเวลาพักผ่อนของคนเจ็บนานแล้ว   เห็นจะต้องขอตัวกลับก่อน แล้วผมจะโทร.มาหานะเพชร”   ประโยคหลังเขาพูดกับคุณเพชร   แต่คนเจ็บนั่งหน้ามุ่ย   “ค่ะ   เพชรจะออกไปส่ง”   คุณเพชรพูด พ่อเลี้ยงศิวัชหันไปอวยพรให้ชายหนุ่มหายเร็ว  ๆ     แล้วค้อมศีรษะให้มณีมาลาก่อนจะเดินผึ่งผายออกไป   โดยมีคุณเพชรเดินตามออกไปส่ง พอคุณเพชรกลับเข้ามาในห้องก็เห็นปรานต์ไปยืนหน้าขรึมอยู่ข้างหน้าต่าง    มณีมาลาเห็นท่าทางการมองของหญิงสาวก็เข้าใจว่าเธอคงอยากจะพูดอะไรกับเขาตามลำพัง    จึงเลี่ยงออกไปโทรศัพท์หาลูกสาวข้างนอกบอกว่าพี่ชายจะกลับบ้านพรุ่งนี้    ให้คนใช้จัดการทำความสะอาดห้องไว้รอด้วย   เพราะเธอจะพาปรานต์ไปพักฟื้นที่บ้าน  “ปุลวัชร”   ชั่วคราวจนกว่าเขาจะหายดีหรือช่วยเหลือตัวเองได้มากกว่านี้ ในห้องพักฟื้น คุณเพชรยังคงยืนมองปรานต์อยู่ที่เดิม    พอเขาหันมาสบตาเธอก็ยิ้มให้    แต่เขากลับหันหลังให้ดื้อ  ๆ    หญิงสาวก้าวไปยืนข้างชายหนุ่ม   ยกมือจับต้นแขนของเขารั้งให้หันหน้ามา    เขาหันมาก็จริงแต่หน้ากลับเมินไปทางอื่น “ปรานต์    ฉันรู้นะว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่    ฉันจะไม่แก้ตัวอะไรทั้งนั้น     แต่อยากบอกว่าสิ่งที่คุณระแวงไม่เป็นความจริงสักนิดเดียว” คนใจระแวงยังคงเงียบขรึม คุณเพชรเห็นเขาไม่ตอบก็พูดต่อว่า “ที่ฉันบอกคุณว่าฉันปลื้มพ่อเลี้ยงศิวัชน่ะ   ฉันก็แค่ปลื้มเขาเหมือนปลื้มดาราหรือนักร้องคนโปรดก็เท่านั้นเอง   แต่ความรู้สึกที่แท้จริง ในหัวใจของฉันมีคุณคนเดียวนะปรานต์” คราวนี้เขาหันหน้ามามองเธอเต็มตา   แววตาเฉยเมยเย็นชาแต่แรกนั้นเปลี่ยนเป็นอ่อนลงคล้ายกับจะยอมอยู่ในที   “เชื่อฉันหรือเปล่า?”   คุณเพชรถามเสียงอ่อนเอื้อ “แต่ผมเห็นคุณชอบทำตาระยิบระยับเวลาที่มองเขา”   แม้จะเชื่อแล้วแต่ชายหนุ่มก็ยังไม่วายจับผิด   คุณเพชรหัวเราะคิก    ออกตัวเก้อ  ๆ  ว่า “แหม   ปรานต์    ฉันก็ทำหวือหวาไปอย่างนั้นเองไม่มีอะไรหรอก” “เลิกทำได้ไหม ผมหวง”   เขาวิงวอนในที่สุด “ได้    สิ่งใดที่คุณประสงค์ฉันให้คุณได้เสมอ เพราะคุณคือคนสำคัญสำหรับฉัน” คุณเพชรกล่าวพลางมองลึกเข้าไปในดวงตาเป็นประกายของเขา     คำพูดยืนยันเช่นนี้หญิงสาวจะไม่เอ่ยกับใครพร่ำเพรื่อ  ถ้าคน  ๆ  นั้นไม่ใช่คนสำคัญสำหรับเธอจริง  ๆ    และปรานต์เป็นคนที่สองที่เธอกล้าพูดอย่างนั้น   ส่วนคนแรกคือมารดาผู้ประเสริฐ รอยยิ้มผุดขึ้นที่ริมฝีปากได้รูปงามของชายหนุ่ม    เขาโอบเธอเข้ามากอดแนบอกด้วยความรักและความหวงแหนทั้งหมดที่มีให้ วันรุ่งขึ้นพ่อเลี้ยงศิวัชมารับปรานต์ออกจากโรงพยาบาลด้วยตามที่เขาพูดไว้   เขาขับรถตามไปส่งคนเจ็บถึงบ้าน    ส่วนคุณเพชรขับรถของปรานต์โดยมีเจ้าของรถกับมารดาของเขานั่งไปด้วย  ส่วนกุศะขับรถพาลลิดากับร้อยแก้วตามไปอีกคัน     ที่บ้าน  “ปุลวัชร”    คุณเพชรกับมณีมาลาพาปรานต์ขึ้นไปพักผ่อนบนห้องที่จัดไว้    แต่คุณเพชรก็มอบหมายให้กุศะต้อนรับพ่อเลี้ยงศิวัชแทน   แล้วมณีมาลาก็ลงไปทำหน้าที่เจ้าของบ้านปล่อยให้คุณเพชรดูแลปรานต์ตามลำพัง วันนั้นสหเทพต้องไปสอบที่มหาวิทยาลัยจึงไม่ได้อยู่ต้อนรับพี่ชาย    แต่เขาก็โทร.มาถามเป็นระยะ   พอรู้ว่าพี่ชายกลับถึงบ้านแล้วก็สบายใจ นั่งคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่นสักครู่พ่อเลี้ยงศิวัชก็ขอตัวเข้าห้องน้ำ   หลังจากพ่อเลี้ยงศิวัชออกไปสักพักมุกตาภารู้สึกเวียนศีรษะจึงขอตัวขึ้นไปพักผ่อนข้างบน    แต่พอเดินมาถึงเชิงบันไดก็เกิดหน้ามืด    พ่อเลี้ยงศิวัชเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นเข้าพอดีก็รีบเข้าไปประครองร่างของเธอไว้ก่อนที่จะล้มลงกับพื้น   แล้วอุ้มหญิงสาวเดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น มณีมาลาตกใจเมื่อเห็นพ่อเลี้ยงศิวัชอุ้มร่างอ่อนระทวยของมุกตาภาไว้ในอ้อมแขน   ถามเร็วว่าลูกสาวของเธอเป็นอะไร    เขาก็บอกว่าเห็นมุกตาภาเป็นลมอยู่ที่เชิงบันได   จึงเข้าไปช่วยประครองไว้แล้วอุ้มมาที่นี่    มณีมาลาเรียกหายาหอมยาลมให้วุ่น   พ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่วางร่างของหญิงสาวไว้บนเก้าอี้ยาว   แล้วถอยออกไปยืนดูอยู่ข้างกุศะ    ปล่อยให้ผู้หญิงช่วยกันปฐมพยาบาล    เขาหันไปถามกุศะว่าหญิงสาวเป็นอะไร   หากคำตอบที่ได้รับกลับมาทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่อึ้งไปเล็กน้อย   ตอนแรกที่ได้รับการแนะนำจากคุณเพชรว่ามุกตาภาเป็นน้องสาวของปรานต์   พ่อเลี้ยงศิวัชก็ลอบพิศเธออยู่เงียบ   ๆ    ด้วยเธอนั้นสวยผุดผาดบาดตาและท่าทางจะเปรี้ยวอยู่ไม่น้อย   ดูเหมือนจะได้เค้าความสวยมาจากมารดา    และรูปร่างที่ดูอิ่มเอิบผิดวิสัยสตรีรักสวยรักงามทำให้เขารู้สึกคลางแคลงอยู่ในใจ    ทว่าคำตอบของกุศะทำให้เขากระจ่างขึ้นในเวลาต่อมา    แต่กุศะก็ไม่ได้พูดอะไรมาก   พ่อเลี้ยงศิวัชไม่ได้ซักถามอะไรอีก   เพียงแต่อดคิดไม่ได้ว่ามุกตาภายังดูเด็กนักทำไมถึงรีบแต่งงาน    วัยของเธอควรจะอยู่ในมหาวิทยาลัยหรือเริ่มต้นทำงานมากกว่าจะรีบร้อนมีครอบครัว เหตุการณ์ในวันนั้นไม่ได้สร้างความกังวลอันใดให้กับมหาเศรษฐีชาวเหนือ    ครั้นกลับไปถึงเรือนพักในภูมิลำเนาแล้ว    เขาก็มีโอกาสโทร.หาคุณเพชรนัดหมายเรื่องส่งมอบไม้ที่หญิงสาวสั่งซื้อจากบริษัทของเขาให้ชัดเจนอีกครั้ง    แล้วอยู่   ๆ  ใจก็ประหวัดไปถึงหญิงสาวที่เขาโอบอุ้มเธออยู่ในบ้าน  “ปุลวัชร”   วันก่อน    จึงอดที่จะถามถึงไม่ได้ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้างหายป่วยหรือยัง คุณเพชรนึกว่าเขาถามไปตามมรรยาทก็ตอบไปตามตรงว่ามุกตาภาสบายดีแล้ว   เธอเป็นอย่างนี้บ่อย  ๆ  นับตั้งแต่ตั้งครรภ์ พ่อเลี้ยงศิวัชบอกว่าตอนที่มารดาของเขาตั้งครรภ์เขานั้น    ก็เป็นแบบนี้เหมือนกันแต่ได้ยาสมุนไพรกลางบ้านมาต้มกินไม่กี่ครั้งก็หาย    เขาบอกว่าจะส่งยาไปให้คุณเพชรฝากไปให้คนท้องด้วย    คุณเพชรก็รับปากว่าจะจัดการให้และยังขอบคุณเขาที่อุตส่าห์มีน้ำใจเป็นห่วงเป็นใยมุกตาภาด้วยความหวังดี    พ่อเลี้ยงศิวัชทำท่าลังเลเหมือนอยากจะถามอะไรต่อ    แต่ก็ตัดบทไปเฉย  ๆ  ทำให้คุณเพชรรู้สึกฉงนอยู่ไม่น้อย คุณเพชรนำยาสมุนไพรกลางบ้านที่พ่อเลี้ยงศิวัชส่งมาให้ทางไปรษณีย์      ไปให้มณีมาลาเพื่อต้มให้คนท้องกิน    แต่มุกตาภาเห็นแล้วก็จะไม่ยอมกินท่าเดียวเพราะกลัวขม    ลลิดาต้องปลอบและขู่อยู่สักพักคนแพ้ท้องจึงยอมฝืนใจกินอย่างพะอืดพะอม     และนึกชังพ่อเลี้ยงจอมยุ่งที่ส่งยาอะไรมาให้เธอกินก็ไม่รู้ขมจนแทบกลืนไม่ลงเลย ************************จบตอนที่  52********************* จากคุณ : นวจันทร์ - [ 11 ม.ค. 47 23:28:29 A:203.113.50.141 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ^________________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 12 ม.ค. 47 00:20:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาเร็วจังค่ะ คราวนี้ สนุกจัง สงสัยพ่อเลี้ยงจะคู่กะมุก ใช่มั๊ยคะพี่ จากคุณ : c --- c__cute@hotmail.com - [ 12 ม.ค. 47 00:28:32 A:203.209.90.166 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอิ้ก เอิ้ก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 12 ม.ค. 47 00:52:29 A:202.133.170.84 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6                                                       เรื่องยาว...เพชรน้ำหนึ่ง ตอนที่ 1 - 40 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2569395/W2569395.html เรื่องยาว...เพชรน้ำหนึ่ง ตอนที่ 41 สัญญา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2594509/W2594509.html เรื่องยาว...เพชรน้ำหนึ่ง ตอนที่ 42 พิสูจน์ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2594538/W2594538.html เรื่องยาว...เพชรน้ำหนึ่ง ตอนที่ 43 ทำลายกำแพง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2596016/W2596016.html เรื่องยาว...เพชรน้ำหนึ่ง ตอนที่ 44 ห้ามสี่...ต้องสี่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2597212/W2597212.html เรื่องยาว...เพชรน้ำหนึ่ง ตอนที่ 45 อยากมีน้องสาวสักคน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2600008/W2600008.html เรื่องยาว...เพชรน้ำหนึ่ง ตอนที่ 46 ยอมรับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2601266/W2601266.html เรื่องยาว...เพชรน้ำหนึ่ง ตอนที่ 47 ผู้คุมจำเป็น http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2602729/W2602729.html เรื่องยาว...เพชรน้ำหนึ่ง ตอนที่ 48 ลุงผู้ประเสริฐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2604263/W2604263.html เรื่องยาว...เพชรน้ำหนึ่ง ตอนที่ 49 วีรบุรุษ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2605514/W2605514.html เรื่องยาว...เพชรน้ำหนึ่ง ตอนที่ 50 สัมภาษณ์เป็นเหตุ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2607367/W2607367.html เรื่องยาว...เพชรน้ำหนึ่ง ตอนที่ 51 ฉากสำคัญ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2618938/W2618938.html                                                                       จากคุณ : Canossa - [ 12 ม.ค. 47 03:16:19 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหม... ผู้ใหญ่เขาเอ็นดูเด็กๆ น่ะ คุณ c เอิ๊ก เอิ๊ก อ๊าก อ๊าก   ;-) จากคุณ : canossa (Canossa) - [ 12 ม.ค. 47 03:45:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 นั่นแน่.... พ่อเลี้ยงท่าทางบทจะเริ่มเยอะ ฮิๆๆๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 12 ม.ค. 47 03:47:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หวัดดีฮะคุณนวจันทร์ มาโม้ในนี้สะดวกกว่าฮะ เวปเด็กดีโพสยากมากเลย กว่าจาโหลดเส็ด เหนื่อย - -' โครงการหน้า มีเรื่องลึกลับด้วย ดีจัง ขอซับซ้อนยุ่งๆเรยนะฮะ เหอๆ ขอมากไปรึป่าวเนี่ย จาลึกลับแบบไหนน้า ส่วนจักรๆวงศ์ๆเนี่ย คือผมเป็นภูมิแพ้คำราชาศัพท์น่ะฮะ T-T ไอ้เรื่องที่เคยๆไปแอบอ่านมา ก้ออาศัยภูมิปัญญาชาวบ้านเดาเอาตัวรอดมาได้ เฮ้ออออ ถ้าคุณนวจันทร์แต่งเสร็จแล้ว มีบริการส่งอีเมล์แจ้งตามตัวนักอ่านรึป่าวฮะ อิอิ ขออีกแล้ว ขอยันเรยเรา ฮะๆ คุณนวจันทร์ เอาเรื่องจริงมาพูดเล่นซะแล้ว เกิดเจ้านายเค้ามีลูกชอบอ่านนิยายในเนทด้วยจาทำงัยเนี่ย !!! จากคุณ : งอแง - [ 12 ม.ค. 47 04:14:32 A:213.23.38.202 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 อิอิ มาแรงอีกคู่แฮะ เด็กกับผู้ใหญ่(หรือจะเรียกว่าแกเลยก็น่าจะได้) อิอิ ปรานต์จะได้เลิกหึงซะที เย้ๆๆๆๆ จากคุณ : Heaven_usb - [ 12 ม.ค. 47 19:48:49 A:202.5.88.147 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 น้องมุก คงมีทางออกที่สดใสแล้ว จากคุณ : ป้าเอม - [ 12 ม.ค. 47 20:55:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณน้ำลายบูด  :  เอ้า   ไปอ่านตอนต่อไปได้เลยฮับ คุณcute  :  อยากรู้ต้องไปอ่านตอนที่  53  ค่ะ   คิก  ๆ  ๆ คุณโอเลี้ยงแก่  ๆ  :   หัวเราะน่าอร่อยนิ คุณcanossa  :  ขอบคุณสำหรับลิ้งค่ะ   ตัวที่อยู่บนหัวลิ้งค์น่ะดูทีแรกนึกว่าลิง   เพ่งดี  ๆ   ไหงกลายเป็นนกไปได้    ก้าก  ๆๆๆๆๆ    อ้อ  ที่หัวเราะเอิ้ก  ๆๆๆๆๆ   กันนี่น่ะขันที่ผู้ใหญ่เอ็นดูเด็กหรอกหรือคะ   ก็เด็กมันน่าเอ็นดูนี่นา   เอิ้กๆๆๆๆๆๆๆๆ คุณTSURUGI  :  บทของพ่อเลี้ยงศิวัช  มีพอหอมปากหอมคอค่ะ  ไม่เยอะเท่าไหร่   คุณงอแง  :  ถ้าสะดวกมาอ่านที่พันทิพก็เชิญค่ะ   ยินดีต้อนรับอีกครั้ง   เรื่องลึกลับของโครงการหน้าน่ะจะโกหกไม่ให้จับได้เชียว   แต่ยังนึกไม่ออกเลยว่าจะวางพล็อตเรื่องยังไง   เป็นแค่โครงการเลื่อนลอยอยู่เลย  ส่วนเรื่องจักร  ๆ  วงศ์  ๆ  นะเหรอ   เอาน่า  ถ้านวจันทร์แต่งจะพยายามเขียนให้อ่านง่าย  ๆ  เพราะคนเขียนก็ไม่สันทัดคำราชาศัพท์เหมือนกัน   อืม  บริการส่งอีเมล์แจ้งตามตัวนักอ่านเหรอ    อืม   ขอคิดดูก่อนนะ   มันต้องเพิ่มความขยันขึ้นอีกเท่าไรเนี่ย   คิดหนัก...อิ  ๆ   ๆ   เรื่องเล่นแต่จริงน่ะเหรอ   ไม่ต้องห่วง   เพราะไม่ได้กินเงินเดือนบริษัทค่ะ    ถึงไล่ก็ไม่ออกซะอย่าง   ดื้อด้านที่สุดในโลก คุณHeaven  :    พ่อเลี้ยงศิวัชเขาโชคดีมีของแถมด้วยล่ะ คุณป้าเอม  :   สดใสที่สุดเล้ย   จากคุณ : นวจันทร์ - [ 12 ม.ค. 47 22:16:34 A:203.113.50.139 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตามอ่านค่ะ จากคุณ : scottie - [ 18 ม.ค. 47 09:26:57 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ฮ่า ๆ งานนี้มีภาค 2 แน่ครับ เกิดพ่อเลี้ยงลงเอยกับมุกได้ แล้วเจ้าเต๋เกิดคิดได้ขึ้นมา งานนี้แย่งเด็กกันล่ะครับ เฮ้อ  อะไรจะขยายปมไได้ถึงเพียงนี้เนี่ย จากคุณ : Saint Gabriel Logan - [ 21 ม.ค. 47 23:42:03 A:202.12.74.6 X:unknown ]