ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่  68  (ต่อ) “เอาล่ะ    ฉันขอตัดสินว่าเรื่องนี้มีคนผิดคนเดียวคือเพชร   โทษฐานที่ทำอะไรขาดความรอบคอบจนเป็นเหตุทำให้พี่น้องเกิดความหมางใจกัน   แม่ขอสั่งเพชรไถ่โทษของตัวเองด้วยการไปตามลิลลี่กลับมา   ถ้าเพชรตามลิลลี่กลับมาไม่ได้ก็อย่ากลับมาให้แม่เห็นหน้าอีก  !” ทุกคนตกใจกับความเด็ดขาดของแพรวรุ่งซึ่งปรกติจะมีแต่ความอ่อนโยนและเมตตาอยู่เป็นนิจ   แต่เพื่อให้ความเป็นธรรมกับหญิงสาวซึ่งเธอรักเหมือนลูกสาวอีกคนหนึ่ง   ก็ถึงกับคาดโทษบุตรในอุทรของตัวเองอย่างไร้ลำเอียง ยกเว้นคุณเพชรซึ่งน้อมรับคำบัญชาด้วยความเต็มใจ “เพชรจะตามลิลลี่กลับมาให้ได้   ขอนายแม่โปรดวางใจ”    คุณเพชรกล่าวยกย่องมารดาดุจท่านเป็นนายเหนือหัว   เธอจับมือมารดามาจุมพิตที่หลังมือแสดงความภักดีและยืนยันในสัจจะวาจาที่ได้กล่าวออกไป   ก่อนจะจับมือชายหนุ่มข้างกายลุกขึ้นยืนแล้วหันไปสั่งผู้ช่วยอีกสองคนว่า  “กุศะ  ดอน   ไปเอารถออกเราจะไปตามลิลลี่ด้วยกัน    อ้อ   อย่าลืมเอายันต์ติดตัวไปด้วย” “ครับ”   กุศะและดอนขานรับพร้อมกันอย่างแข็งขันแล้วก้าวเร็วออกไปจากห้อง   ทั้งสองไม่สงสัยเลยว่า  “ยันต์”  ที่เจ้านายสาวกำชับนั้นคืออะไร   เพราะต่างก็รู้กันดีอยู่แล้ว คุณเพชรเห็นมารดาทำหน้างงแต่ไม่อยู่รอให้ท่านซัก   บอกปรานต์ให้รออยู่ที่นี่สักครู่แล้วเธอก็รีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน ในห้องนอน หญิงสาวเปิดลิ้นชักที่โต๊ะเล็กข้างหัวเตียงหยิบปืนพกคู่ใจออกมาเหน็บไว้ที่เอว  ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อแจ๊กเก็ตเนื้อหนาตัวหนึ่งออกมาสวมทับไว้     ใช่แล้ว   “ยันต์”  ที่คุณเพชรบอกพี่ชายอีกสองคนก็คือ  “ปืน”  นั่นเอง   คนมีศัตรูอย่างเธอจะประมาทไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว   ยิ่งกลับมาอยู่ในถิ่นของศัตรูผู้มีอิทธิพลก็ยิ่งต้องระวังตัว   จะออกจากบ้านเพียงก้าวก็ต้องพกอาวุธติดตัวไปด้วยอย่างน้อยยามฉุกเฉินมันก็ยังช่วยป้องกันตัวเธอได้ พอกลับลงไปข้างล่างคุณเพชรก็เดินเร็วผ่านห้องโถงออกไปโดยไม่หยุดทักใครอีก   แต่ขณะเดินผ่านไปนั้นเธอก็ยื่นมือออกไปรอมือของปรานต์ที่ก้าวตามมาแล้วจับมือกันเดินเร็วลงไปขึ้นรถที่ดอนขับมาจอดเทียบอยู่หน้าบ้าน   ที่คุณเพชรต้องพาปรานต์ไปด้วยเพราะรู้ใจว่าเขาคงทนรอฟังข่าวอยู่ที่บ้านไม่ไหว คุณเพชรขึ้นนั่งที่เบาะหลังคู่กับปรานต์แล้วสั่งให้ดอนขับรถไปที่สถานีขนส่ง  เพราะมั่นใจว่าลลิดาจะต้องกลับไปหาบิดามารดาของเธอ   ที่ย้ายกลับไปทำมาหากินอยู่ในภูมิลำเนาเดิมตั้งแต่คุณเพชรรับลลิดามาอุปการะใหม่ ๆ  เพราะสองสามีภรรยาเห็นว่าลูกสาวได้ผู้ใจบุญมาเมตตาให้ความอุปถัมภ์ก็รู้สึกหมดห่วง   ทั้งสองฝากฝังบุตรสาวไว้กับคุณเพชรแล้วก็จากไปสร้างฐานะในถิ่นเดิมที่จากมา    คุณเพชรมองไม่เห็นว่าลลิดาจะไปพึ่งใครได้ถ้าไม่กลับไปหาบิดามารดาที่ต่างจังหวัด    และมีอยู่สองทางที่ลลิดาจะเลือกไปก็คือรถยนต์โดยสารประจำทางกับรถไฟ    แต่คุณเพชรก็ตัดสินใจที่จะไปดูที่สถานีขนส่งก่อนเป็นอันดับแรกถ้าไม่เจอก็จะไปตามที่สถานีรถไฟ   ถ้าไม่พบจริง   ๆ  ก็คงต้องตามไปถึงบ้านบิดามารดาของลลิดาโน่น ระหว่างทางที่นั่งรถไปสถานีขนส่งคุณเพชรก็พยายามโทร.เข้าโทรศัพท์มือถือของลลิดาแต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ   จนกระทั่งไปถึงสถานีขนส่งในตัวจังหวัดเธอกับกุศะและดอนพยายามสอบถามคนรู้จักว่าเห็นลลิดามาซื้อตั๋วไปต่างจังหวัดหรือไม่    แต่ไม่มีใครเห็นหญิงสาวไปที่นั่นสักคน   คุณเพชรเชื่อว่าพวกเขาไม่ได้โกหกเพราะในสังคมในเมืองเล็ก  ๆ  อย่างนี้ผู้คนรู้จักกันกว้างขวาง   อีกอย่างคนที่  “ไร่หยาดเพชร”  เป็นบุคคลที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงจะไปไหนก็มีคนรู้จัก  คุณเพชรตัดสินใจไปดูที่สถานีรถไฟอีกแห่งหนึ่ง    สอบถามคนรู้จักซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่อยู่ที่ช่องขายตั๋วแต่ก็ไม่มีใครเห็นลลิดาไปที่นั่นสักคน   ผู้นำสาวเริ่มจะถอดใจพลันเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น  เมื่อเธอกดปุ่มรับสายก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจระคนคาดไม่ถึง   หัวใจเหมือนถูกกระตุกอย่างแรง   เพราะเสียงที่ดังก้องอยู่ในหูนั้นข่มขวัญและกำลังใจของผู้นำสาวจนแทบสิ้นเรี่ยวแรง “ถ้าอยากได้น้องสาวคืนให้เอาชีวิตของแกมาแลกที่ผาน้ำตกเด็ดดาว ขอย้ำให้มาคนเดียว  ไม่อย่างนั้นน้องสาวแกตาย  !” “เดี๋ยว  แกเป็นใคร  อย่าเพิ่งวาง ” คุณเพชรยายามคาดคั้นถามคนที่โทร.มาทั้งที่สายตัดไปตั้งแต่ตอนที่มันพูดจบแล้ว   หากเธอยังตกใจไม่คลายรู้สึกเป็นห่วงลลิดาจับจิตจับใจ “มีอะไรเพชร?”   ปรานต์เห็นสีหน้าของคุณเพชรไม่ค่อยดี “มีคนจับตัวลิลลี่ไป  มันบอกให้ฉันเอาชีวิตไปแลกที่ผาน้ำตกเด็ดดาว   มันย้ำให้ฉันไปคนเดียว”   คุณเพชรพูดค่อนข้างเร็วด้วยความตระหนกระคนตื่นเต้น ปรานต์   กุศะและดอนต่างตกตะลึงไปตาม  ๆ  กัน   ไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น “[^_^]  !”    ดอนกัดฟันคำรามพลางชกกำปั้นกับมืออีกข้างอย่างโกรธจัด   ใจโหมแรงเหมือนมีใครเอาน้ำมันมาราดใส่กองไฟ “มันเป็นใครกัน”   กุศะก็นึกอยากจะฆ่ามันนัก “เป็นเสียงผู้ชายแต่ไม่บอกว่าเป็นใคร    เสียงก็ไม่คุ้นหูด้วย”  คุณเพชรเครียดจัด “ผมว่าเราไปแจ้งตำรวจก่อนดีกว่า”   ปรานต์รู้สึกเป็นห่วงลลิดาไม่ต่างอะไรกับเธอเป็นน้องสาวของเขาคนหนึ่ง “ไม่ได้หรอกปรานต์   มันขู่จะฆ่าลิลลี่ฉันไม่อยากเสี่ยง”   คุณเพชรไม่อยากเอาชีวิตของลลิดามาเสี่ยงเพื่อแลกกับความปลอดภัยของเธอ “อย่าบอกนะเพชรว่าคุณจะไปคนเดียวน่ะ”    ปรานต์ยอมให้คนรักไปเสี่ยงไม่ได้เหมือนกัน แต่คุณเพชรอ้ำอึ้ง    มองหน้าปรานต์และพี่ชายร่วมสาบานอีกสองคนอย่างลังเล “ไม่นะเพชร   ผมยอมให้คุณไปเสี่ยงคนเดียวแบบนั้นไม่ได้  ถ้าจะไปเราก็ต้องไปด้วยกัน”  ปรานต์จับมือคุณเพชรไว้แน่น “คุณปรานต์พูดถูก”  กุศะเสริม  “ถึงคุณเพชรจะไปคนเดียวตามที่มันสั่งก็ไม่ได้หมายความว่าลิลลี่จะปลอดภัย   เราไปด้วยกันหมดนี่แหละมีอะไรจะได้ช่วยกัน” “จะช้าอยู่ทำไมเล่า  รีบไปกันเถอะ”    ดอนใจร้อนเป็นไฟเป็นห่วงแม่สาวน้อยของเขาจนแทบจะคลั่งเสียให้ได้ คุณเพชรตรึกตรองอยู่สักครู่ก็พยักหน้า   ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนักแถมยังมีชีวิตของลลิดาเป็นเดิมพัน    ลำพังเธอคงรับประกันความปลอดภัยให้น้องสาวไม่ได้     “ตกลงเราจะไปที่ผาน้ำตกเด็ดดาวด้วยกัน” หลังจากนั้นดอนก็ขับรถเป็นพายุตรงไปที่น้ำตกเด็ดดาวซึ่งอยู่ในเขตป่าสงวน    และที่ตั้งน้ำตกก็อยู่ไม่ไกลจากโรงเลื่อยเถื่อนของกำนันกวนมากนัก    คุณเพชรนึกสังหรณ์ว่ากำนันกวนอาจอยู่เบื้องหลังการลักพาตัวลลิดาครั้งนี้    ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงคราวนี้ระหว่างเธอกับกำนันกวนจะต้องได้รู้ดีรู้ชั่วกันแน่ ย้อนกลับไปที่เหตุการณ์หลังจากลลิดาทะเลาะกับคุณเพชร  เธอโกรธที่คุณเพชรขอถอนคำสาบานและน้อยใจว่าคุณเพชรเห็นปรานต์ดีกว่าเธอ   พอเข้าไปอยู่ในห้องตามลำพังก็ร้องไห้อย่างหนักด้วยความเสียใจ   พอความโศกคลายลงเธอก็ตัดสินใจจะไปจาก  “ไร่หยาดเพชร”   ไปให้พ้นคนใจร้าย   ไปให้ไกลคนไม่รักษาคำพูด   และไปเสียจากคนที่ไม่รักเธอ ใช่   ลลิดาน้อยใจว่าคุณเพชรไม่รักเธอ    ถึงได้ตัดสินใจขอถอนคำสาบานและจะไปแต่งงานกับผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน   สายใยความผูกพันฉันพี่น้องไร้ความหมาย    เพราะมันเป็นเพียงสิ่งสมมุติที่ทั้งเธอและคุณเพชรกับพี่ชายร่วมสาบานอีกสองคน    สร้างขึ้นพันเกี่ยวหัวใจซึ่งกันและกันไว้   แท้จริงแล้วในความรักความผูกพันที่มีต่อกันมาเนิ่นนานเป็นเพียงเส้นใยเปราะบางที่จะขาดเสียเมื่อไรก็ได้    แล้วในที่สุดสายสัมพันธ์ก็มาสิ้นสุดลงเมื่อเธอได้กล่าวตัดเยื่อใยกับคุณเพชรที่เธอทั้งรักและศรัทธาจนหมดหัวใจ แม้ในใจจะรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวแต่เธอก็จำเป็นต้องไป    เพราะไม่อยากอยู่เป็นมารความสุขของใครโดยเฉพาะคนตระบัดสัตย์  ! เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเดินทางแล้วนั่งเขียนจดหมายที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งลานายแม่เพียงคนเดียวเท่านั้น   ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายหลังเป็นรูปกระต่ายสีชมพูที่คุณเพชรซื้อให้ขึ้นคล้องไหล่ทั้งสองข้าง   แม้จะบอกตัวเองว่าเธอตัดใจจากคุณเพชรแล้ว   หากความอาลัยอาวรณ์พี่สาวแสนรักทำให้ต้องหยิบข้าวของที่คุณเพชรซื้อให้ในโอกาสต่าง  ๆ  มาติดกายไปด้วย  รวมทั้งเสื้อมีหมวกคลุมตัวนอกสีม่วงหวานด้วย ข้าวของอย่างอื่นเธอไม่ได้นำติดตัวไปนอกจากของใช้ส่วนตัวที่จำเป็นสองสามอย่างกับกระเป๋าสตางค์ซึ่งมีเงินอยู่พอสมควร   จุดหมายปลายทางที่เธอจะไปคือบ้านของบิดามารดาที่อยู่ต่างจังหวัด   แล้วเธอก็ย่องออกจากบ้านไปเงียบ  ๆ  โชคดีว่าไม่มีใครอยู่ที่ห้องโถง  เดินออกที่ระเบียงหลังลงบันไดเตี้ย  ๆ  เดินลัดเลาะไปตามถนนดินสู่บ้านคนงานที่เรียงรายอยู่สองสามหลัง    ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเพราะออกไปทำงานในไร่กันหมด    ส่วนลูก  ๆ  ของคนงานก็ไปโรงเรียนกันแต่เช้าแล้ว      หญิงสาวไม่ได้เดินมุ่งไปทางบ้านพักคนงานกลับแยกไปอีกทางหนึ่ง  อันเป็นถนนดินค่อนข้างแคบเลียบไปกับชายไร่สู่แนวรั้วอีกด้านหนึ่ง    ที่เชื่อมติดกับถนนดินลูกรังซึ่งใช้เป็นทางสัญจรจากหมู่บ้านข้างในถึงถนนใหญ่ ที่เธอต้องใช้เส้นทางด้านหลังเพราะถ้าออกทางประตูหน้า    ก็อาจจะเป็นที่สังเกตของคนงานได้   ปรกติถ้าเธอจะออกไปข้างนอกก็จะใช้รถเก๋งที่คุณเพชรซื้อให้สำหรับใช้วิ่งติดต่อธุระในตัวเมือง  ซึ่งมันกลายเป็นรถประจำตำแหน่งของเธอไปโดยปริยาย   ถ้าพวกคนงานเห็นเธอเดินดุ่ม  ๆ  ออกไปโดยไม่ใช้รถก็อาจจะมีคนมีน้ำใจรีบเข้ามาอาสาจะหารถอะไรสักอย่างออกไปส่ง    ซึ่งเธอก็ไม่อยากปฏิเสธให้พวกเขาเสียน้ำใจจึงตัดสินใจเดินออกมาทางด้านหลัง   ที่จริงด้านหลังก็มีคนงานอยู่เหมือนกันแต่ไม่มากเหมือนด้านหน้าและทำงานกระจายอยู่ตามจุดต่าง ๆ   พวกคนงานเหล่านี้ปรกติจะทำงานกลางแจ้งอยู่ในไร่   ตั้งแต่เกิดเรื่องคุณเพชรถูกลอบยิงเมื่อหลายเดือนก่อน   คุณเพชรก็กำชับให้กระจอกซึ่งเป็นหัวหน้าคนงาน    จัดเวรยามในคราบของคนงานมาคอยอารักขานายแม่และคนที่บ้านหลังใหญ่ตลอดเวลา  โดยผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไปทั้งกลางวันและกลางคืน   หากวันนี้เธอต้องการจากไปแต่ตัวจึงไม่คิดจะนำรถของคนไม่รักษาสัจจะมาใช้ให้เสียศักดิ์ศรี แดดค่อนข้างแรงเธอจึงยกหมวกจากด้านหลังขึ้นมาคลุมศีรษะ    เดินไปเรื่อย  ๆ  ไม่รู้สึกเหนื่อยไม่รู้สึกหิวเพราะใจมีแต่ทิฐิเป็นที่ตั้ง    แรงผลักดันภายในทำให้เธอด้นไปข้างหน้าเพียงอย่างเดียว   จะนึกถึงคนที่ห่วงใยอยู่ข้างหลังก็หาไม่ เดินมาถึงถนนดินลูกรังนอกเขตไร่เธอก็เลี้ยวขึ้นไปที่ถนนสายหลัก    หวังจะรอรถโดยสารประจำทางซึ่งเป็นรถปิกอัพใส่หลังคามีเบาะนั่งสองแถวชาวบ้านจึงเรียกกันว่ารถสองแถว    เพื่อเข้าตัวเมืองตั้งใจจะไปที่สถานีขนส่งประจำจังหวัด    แต่เหตุการณ์กลับไม่เป็นไปตามนึกเมื่อเธอต้องประสบเคราะห์ร้ายเสียก่อน ขณะที่หญิงสาวยืนรอรถโดยสารประจำทางอยู่ที่ใต้ร่มไม้    มีรถจิ๊ปรุ่นใหม่พลังขับเคลื่อนสี่ล้อแล่นมาคันหนึ่งมุ่งหน้าไปคนละทางกับที่หญิงสาวจะไป  รถคั้นนั้นแล่นผ่านเธอไปแล้วก็ชะลอจอดเข้าข้างทางก่อนจะถอยหลังกลับมาจอดฝั่งตรงข้ามกับที่เธอยืนอยู่ จากคุณ : นวจันทร์ - [ 28 ก.พ. 47 13:44:41 A:203.113.50.141 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่  68  (ต่อ) ลลิดายืนจ้องผู้ชายต่างวัยสองคนที่เปิดประตูลงจากรถอย่างไม่ไว้ใจ    ยกมือทั้งสองข้างกำสายสะพายไหล่ไว้แน่นเมื่อเห็นถนัดว่าผู้ชายสองคนนั้นก็คือกำนันกวนกับตันลูกน้องมือขวาของเขา   ส่วนผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่ในรถไม่ได้ลงมาด้วย     ไม่ว่าพวกเขาจะมาดีหรือมาร้ายหญิงสาวก็ไม่รอให้คนทั้งสองมาถึงตัวเธอ    ออกเดินเร็วมุ่งหน้าไปทางเข้าเมืองแต่ตันวิ่งมาดักหน้าเธอไว้พลางถามยียวน “จะรีบไปไหนล่ะจ๊ะลิลลี่   ไม่เจอกันตั้งนานยังสวยเหมือนเดิมนะ” ลลิดานึกชังนัยน์ตาโลมเลียมของเขาเสียนัก   ตันก็เหมือนผู้ชายทั่วไปที่พึงใจในตัวเธอ   แต่เพราะเจ้านายไม่ถูกกันเขาก็เลยไม่กล้าข้ามเขตมาเกี้ยว   ถ้าเจอกันที่อื่นและเห็นว่าเธอไปตามลำพังเขาก็จะเข้ามาเกี้ยวพาราสี    ทว่าเธอไม่ชอบและไม่เคยหยุดสนทนาด้วยเขาจึงเข้าไม่ถึง   ดูเหมือนวันนี้จะเป็นวันโชคร้ายของเธอจริง ๆ  นอกจากถูกคุณเพชรตัดรอนด้วยการถอนคำสาบานแล้วยังมาเจอคนที่ไม่อยากเจออีก     ลลิดาไม่ตอบกลับจะเดินเลี่ยงไปแต่เขากางแขนออกมากั้นเธอไว้   เป็นจังหวะเดียวกับที่กำนันกวนเดินมาถึงพอดี “หนูลิลลี่จริง  ๆ  ด้วย   ตอนขับรถผ่านนึกว่าไม่ใช่เสียอีก”  กำนันกวนทักพลางยิ้มกริ่มในสีหน้าอย่างคนเจ้าเล่ห์จนคนถูกทักรู้สึกไม่ไว้ใจ   “นี่จะไปไหนล่ะจ๊ะ   แล้วทำไมถึงมายืนอยู่ริมถนนคนเดียว   คุณเพชรไปไหนทำไมไม่มาด้วย”    กำนันกวนก็ถามไม่อย่างนั้นเองจะรอคำตอบก็หาไม่พูดติดต่อกันไปว่า  “ถึงบ้านเราจะไม่มีโจรผู้ร้ายแต่เธอก็เป็นผู้หญิงมายืนอยู่คนเดียวมันอันตราย   ไปกับฉันเถอะฉันจะไปส่ง” “ไม่    อย่ามายุ่งกับฉันนะ   ถอยไป”    ลลิดาสวนทันควันแล้วจะก้าวเดิน กำนันกวนสบตากับลูกน้องมือขวาพยักหน้าเพียงนิดเดียว   ตันก็ปราดเข้าประชิดตัวหญิงสาวแล้วชกเข้าที่ท้องน้อย    ก่อนจะยกร่างที่งองุ้มด้วยความจุกเสียดรุนแรงจนร้องไม่ออกกึ่งไร้สติขึ้นบ่าแล้วแบกเดินไปที่รถ   กำนันกวนเปิดประตูด้านหลังคนขับรอ   หญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถมองตันวางร่างอ่อนเปลี้ยของลลิดาลงที่เบาะข้างเธอด้วยสายตาเหยียดหยัน     จะมีใจเมตตาสงสารผู้เคราะห์ร้ายก็หาไม่     “คุมตัวมันไว้ให้ดีนะเทยา   เราจะใช้มันเป็นเหยื่อล่อไอ้เพชรแทนแม่ของมัน     คราวนี้แหละลูกจะได้แก้แค้นสมใจ”   กำนันกวนบอกลูกสาวหลังจากขึ้นนั่งด้านหน้าคู่กับคนขับเรียบร้อยแล้ว ตันรีบออกรถทันทีขณะที่สองพ่อลูกยังคงสนทนากันต่อ “ใครคะพ่อ?” “เด็กของไอ้เพชร   มันรักเด็กคนนี้มากขนาดยกฐานะให้เป็นน้องสาวร่วมสาบาน   ไม่ได้แม่ของมันมาได้นังหนูนี่ก็ไม่ต่างกัน    รับรองถ้าไอ้เพชรรู้ว่าน้องสาวของมันอยู่กับเรามันจะต้องรีบบึ่งมาให้เราเชือดอย่างแน่นอน” “ดีค่ะ   คราวนี้เป็นทีของหนูบ้างล่ะหนูจะให้บทเรียนกับปรานต์ชนิดที่เขาจะต้องจดจำและเจ็บปวดไปจนวันตายทีเดียว” “ยังไม่ตัดใจจากเขาอีกหรือ   แคร์อะไรกับแค่ผู้ชายตาต่ำเพียงคนเดียว” “เยื่อใยน่ะมันหมดไปตั้งแต่ตอนที่เขาตบหน้าหนูเมื่อเช้าแล้วล่ะค่ะ   ที่เหลืออยู่น่ะมันคือความแค้น    เขาจะต้องได้รับบทเรียนที่แสนทรมานไปตลอดชีวิต   แล้วหนูก็จะกดเขาให้เป็นทาสรับใช้หนูตลอดไปไม่มีวันได้ผุดได้เกิดเลยพ่อคอยดูสิ” “สรุปว่าก็ยังตัดเขาไม่ขาดอยู่ดี” “หนูจะพาเขาไปอยู่ที่อเมริกาด้วย” “นั่นไงว่าแล้วเชียว   ซื้อหวยทำไมไม่ถูกอย่างนี้วะตัน” “เอาไปให้รกทำไมครับ   หมกมันไว้เสียที่นี่ด้วยกันไม่ดีกว่าหรือครับ?”   ตันท้วง “มันไม่สะใจ”   ทวีติยาตอบ   “ฉันอยากจะเห็นเขาเป็นฝ่ายทุรนทุรายบ้าง แล้วพ่อจะจัดการยังไงกับนังเด็กนี่คะ?” “เดี๋ยวเราไปที่โรงเลื่อยของพ่อก่อน    พ่อจะไปบอกไอ้ผากกับไอ้โจ๊กให้พวกมันตามไปที่ผาน้ำตกเด็ดดาวด้วย   แล้วเราก็จะนัดให้ไอ้เพชรไปพบที่นั่นหลังจากนั้นก็กำจัดพวกมันไปพร้อมกันเลย” “พ่อไม่กลัวนังเพชรมันแจ้งตำรวจหรือคะ?” “มันไม่กล้าเสี่ยงหรอก   เพราะมันต้องห่วงสวัสดิภาพน้องสาวของมัน   เราโชคดีจริง  ๆ  ที่มาเจอนังหนูนี่กลางทาง” “หลังจากจัดการนังเพชรกับเด็กนี่แล้วพ่อจะทำลายหลักฐานยังไงคะ    ศพคนน่ะมันพรางยากนะคะพ่อ” “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า   หลังจากฆ่าพวกมันแล้วก็ให้ไอ้ผากกับไอ้โจ๊กมัดศพติดกับก้อนหินแล้วทิ้งลงก้นน้ำตกไปเลย   ข้างล่างน่ะมันเป็นวังน้ำวนแล้วก็ลึกมากต่อให้คนเป็น  ๆ  ตกลงไปยังยากที่จะรอดเลย” “เอ่อ   นายครับ”   ตันทำท่าอึกอัก “อะไรวะตัน?” “ผมขอลิลลี่ไว้ได้ไหมครับ?” กำนันกวนหัวเราะเสียงดังถึงจะรู้ความหมายดีแต่ก็แสร้งย้อนถามว่า “แกจะเอานังเด็กนี่ไปทำไมวะ?” “โธ่  นายก็ทราบว่าผมพอใจเธอ    ยกให้ผมนะครับนาย   ฆ่าไอ้เพชรคนเดียวก็พอแล้ว” “สงสัยแกจะได้เมียก็คราวนี้ล่ะวะ”  กำนันกวนตอบเป็นนัยแล้วหัวเราะลงลูกคออย่างถูกอกถูกใจ ตันยิ้มกริ่มในสีหน้าแล้วตั้งใจขับรถต่อไป ทวีติยาไม่พูดอะไร   ชำเลืองมองร่างที่หมดสติอยู่ข้างเธอด้วยสีหน้าเยาะหยันระคนดูแคลน    เมื่อเช้าหลังออกจากบ้านของคุณเพชร    เธอก็ขับรถกลับบ้านด้วยความอับอายระคนผิดหวังอย่างแรง    เรื่องที่ตั้งใจจะไปหลอกล่อเอาตัวแพรวรุ่งมาเป็นเหยื่อนั้นเป็นอันพับไปโดยปริยาย    เพราะเธอถูกปรานต์จัดการขั้นเด็ดขาดเสียก่อน   พอเหตุการณ์กลับตาลปัตรไปแบบนั้นแผนจึงรวนเรไปหมด   เธอจึงได้แต่พกพาความเจ็บช้ำกลับบ้าน     กำนันกวนเตรียมตัวจะออกไปดูโรงเรื่อยในป่า    พอรู้ว่าลูกสาวถูกตบหน้ากลับมาก็โกรธแค้นปรานต์มากที่บังอาจมาทำร้ายลูกสาวสุดที่รักของเขา     กำนันกวนต้องปลอบใจลูกสาวอยู่นานกว่าเธอจะยอมมากับเขา   เพราะไม่อยากให้เธออยู่บ้านคนเดียวเกรงจะคิดมากเข้าไปอีก   กำนันกวนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมลูกสาวถึงได้ฝังจิตฝังใจกับปรานต์นัก   ครั้งที่เธอถูกเตชิษฐ์ทอดทิ้งยังไม่เห็นคั่งแค้นอะไรขนาดนี้เลย    หรืออาจจะเป็นเพราะปรานต์ไม่สนองตอบเหมือนเตชิษฐ์    ทวีติยาก็เลยยิ่งอยากเอาชนะก็เป็นได้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นสิ่งใดที่เป็นความต้องการของลูกสาว    ผู้เป็นพ่อซึ่งรักลูกอย่างผิดทางก็ไม่เคยขัดศรัทธาแถมยังชักนำลูกเดินทางผิดอย่างยากที่ใครจะเหนี่ยวรั้ง   ในเมื่อตัวเขาเองก็ต้องการสร้างอำนาจและบารมีให้เหนือกว่าคนอื่น   หนทางใดที่จะนำไปสู่ชัยชนะเขาทำได้ทั้งนั้น   แม้แต่จะฆ่าคน  ! ***************************จบตอนที่  68********************* จากคุณ : นวจันทร์ - [ 28 ก.พ. 47 13:45:54 A:203.113.50.141 X: ]