กรุงเทพมหานคร
23.20 น.
ฉันกำลังนั่งปล่อยอารมณ์อยู่ที่ระเบียงห้อง.......สมองของฉันตอนนี้มันช่างว่างเปล่าเสียเหลือเกิน ฉันตัดสินใจเดินไปหยิบสมุดเล่มดำของฉัน กับปากกาหมึกหลากสี มาขีดๆเขียนๆอะไรบางอย่างที่ฉันอยากระบายออกมา แต่ความว่างเปล่ามันกลับทำให้ฉันคิดไม่ออกว่าฉันจะบรรจงเขียนอะไรดี....เรื่องราว..... ถ้อยคำรำพัน......หรือความรู้สึกบางอย่าง แต่สิ่งเหล่านี้มันเหมือนหลุดลอยออกไปยังท้องฟ้าที่มือสนิท ไม่มีแม้แสงสว่างของดวงดาว หรือลอยเปลื้อนของก้อนเมฆ...............นี่แหละมั้ง ที่เขาเรียกว่าการปลดปล่อยอารมณ์
.............เสียงเพลงจากเครื่องเล่น CD เพลงแล้วเพลงเล่า หมุนเวียนไปเรื่อยๆ เหมือนความรู้สึกของฉันในตอนนี้ที่ค่อยๆเปลี่ยนไป........ฉันลุกขึ้นไปเปิดไฟที่ระเบียง ความมือเมื่อครู่มันทำหลายอย่างผุดขึ้นมาในสมองน้อยๆของฉัน สมุดเล่มดำถูกเปิดไปที่หน้าที่ฉันเขียนค้างเอาไว้
............อย่าทำแบบนี้ หยุดเดี๋ยวนี้นี้เลย จะเอ่ยว่ารักกันตอนนี้ทำไม
พอแล้ว....ไม่อยากสับสนในใจ เจ็บตอนเธอไปไม่เท่าตอนเธอกลับมา.......
เมื่อวรรคสุดท้ายของเพลงบรรเลงจบลง ความเงียบสงัดของค่ำคืนก็เข้ามาแทนที่อีกครั้ง แต่ไม่นาน ฉันก็ได้ยินทำนองของเพลงต่อไปดังขึ้น...ทำไมนะ? ....ฉันไม่คุ้นเคยกับเพลงนี้เลย......ฉันตั้งใจฟังเนื้อเพลงไปเรื่อยๆ แล้วก็รู้ว่า เพลงเพลงนี้คือเพลง น้ำตา
แม้ฉันจะไม่มีน้ำตา เพราะไม่มีเรื่องเศร้าใดๆ แต่ความเงีบย ของราตรี....ลมอ่อนๆจากพัดลม....และทำนองเพลงแบบนี้ ก็ทำให้คนขี้เหงาอย่างฉัน เหงาขึ้นไปอีก.....ฉันชอบนะ อารมณ์เหงาๆแบบนี้ แต่ก็ต้องยอมรับว่า หากฉันไม่ต้องอยู่คนเดียว หรือ หากมีใครสักคนที่เข้าใจฉันอยู่เคียงข้าง...ฉันคงรู้สึกอุ่นใจมากขึ้น
..........เจ็บตรงที่เธอแกล้งทำเป็นรัก แกล้งทำเป็นมีเยื่อใย สุดท้าย ก็ทิ้งฉันไปมีคนใหม่
เจ็บตรงที่เธอบอกรัก แกล้งทำให้ไว้ใจ สุดท้าย คือฉันต้องเจ็บฝ่ายเดียว.......
ฉันแอบอมยิ้มกับตัวเอง...ทำไมเพลงแต่ละเพลงมันช่างเป็นการส่งเสริมให้คนที่กำลังเศร้า เศร้าหนักขึ้นไปอีกแบบนี้ ดีนะ ที่ฉันไม่มีอะไรต้องเศร้า ไม่อย่างนั้น ฉันคงต้องร้องไห้เป็นแน่.....และแล้วบรรยากาศรอบข้างฉันก็เหมือนเดิม.....วรรคสุดท้ายของเพลงจบลง.......ความเงียบเข้ามาแทนที่.......แต่เพลงต่อไปนี้สิ!......ฉันชอบเพลงนี้นะ เพราะอะไรหนะเหรอ ก็เพราะฉันคิดว่าไม่มีใครสามารถทำได้แบบเนื้อเพลงนี้หนะสิ อยากรู้แล้วใช่ไหมว่ามันคือเพลงอะไร
..........แม้ว่าลมจะเปลี่ยนทิศไป เมฆที่ลอยจะเปลี่ยนสีไป ฉันก็ยังไม่เปลี่ยนหัวใจ ที่มีให้เธอ
แม้ตะวันละเลือนลับไป ฝนที่ซาจะหยุดหายไป ฉันก็ยังไม่หยุดหัวใจ ที่ยังรอเธอ.......
ฉันไม่คิดว่าจะมีใครที่ทำได้แบบนี้ตลอดลอดฝั่งหรอก แต่หากว่าใครทำได้เช่นนี้ ฉันก็คงต้องแสดงความชื่นชม
ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้าอีกครั้ง เพื่อปลดปล่อยบางสิ่งบางอย่าง ดวงดาวมากมายส่องแสงระยิบระยับ แต่งแต้มท้องฟ้า ให้ดูมีชีวิตชีวา ดึกแล้ว.....ร่างกายของฉันคงต้องพักผ่อนเสียที ฉันปิดประตูเลื่อนที่ระเบียงและกลับเข้าห้อง...ค่ำคืนนี้ของฉันจบลงแล้ว....
แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 47 20:42:49
แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 47 20:41:16
จากคุณ :
รวยระรินกลิ่นชา 
- [
30 พ.ย. 47 20:11:45
]
.......ในค่ำคืนที่เงียบเหงา.......
คิ ด
ถึ ง
จ้ า 
