ความคิดเห็นที่ 1 ฉันว่า...ฉันขอถอนคำพูดว่ามันไม่เจ้าคิดเจ้าแค้น! สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าฉันคือร้านอาหารจีนสุดหรูในโรงแรมใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง ฉันปรายตามองมัน ก็เห็นมันหลิ่วตาให้แล้วลากฉันเข้าร้าน ขอบอกว่าลากจริงๆ...รองเท้าแตะฟองน้ำเลื่อนพรืดๆโดยที่ฉันไม่ได้ก้าวแต่อย่างใด ฉันตัวเล็กกว่ามันเยอะ ร่างเปรตบวกกับแรงกระทิงนักกีฬามหาวิทยาลัยเก่าอย่างมัน ฉันหรือจะสู้แรงสะท้านโลกันต์ของมันได้ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบร้านที่มันพามาหรอกนะ เพราะตลอดเวลาที่คบกันมา นอกจากความสามารถเต้นแร้งเต้นกาหน้าจอโทรทัศน์เหมือนเมื่อเช้า มันยังมีความสามารถในการตามหาของอร่อยอีกด้วย ร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำมันรู้หมดเจ้าไหนอร่อยไม่อร่อย ที่ฉันขัดข้องน่ะคือฉันรู้สึกว่าการแต่งตัวของฉันไม่ถูกกาลเทศะเท่าใดนัก แม้ว่าฉันจะไม่ใส่ใจและไม่ได้รู้สึกด้อยกับการแต่งตัวแบบนี้ แต่ฉันก็รู้ว่าสิ่งใดเหมาะสมไม่เหมาะสมเช่นกัน สุดท้ายฉันก็ยอมจำนนเดินเข้าไปแต่โดยดี ด้วยสินบนเลี้ยงอาหารมื้อนี้ของมัน ฉันได้แต่ปลอบใจตัวเอง ไม่เหมาะสมก็ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าได้กินของอร่อยก็แล้วกัน ที่นี่เป็นภัตตาคารอาหารจีนแบบบุฟเฟ่ต์ ภายในร้านจัดตกแต่งดี พนักงานบริการในร้านก็สุภาพ ช่วงเวลาที่ฉันไปฉันกับเพื่อนไปเป็นช่วงเที่ยงๆบ่ายๆพอดี แขกในร้านจึงมีคนค่อนข้างมาก ฉันก็เปรมกับอาหารเท่าๆกับที่เจ้าเพื่อนของฉันกินได้คุ้มแสนคุ้มกับราคา เมื่อมันเห็นฉันอิ่มก็เลยใช้งานเพื่อนมันซะอย่างนั้น “กินอิ่มแล้วอย่านิ่งดูดายย่ะ ไปตักเป็ดเพิ่มให้ฉันหน่อยสิ” เห็นว่าแกเลี้ยงหรอกนะเฟ้ย! ฉันบ่นในใจแต่ก็ลุกขึ้นแต่โดยดีพร้อมกับอวยพรให้มันเจริญอาหารเป็นอย่างดี กินได้มากๆ น้ำหนักเพิ่มขึ้นมาเมื่อไรอย่ากรี๊ดให้ฉันได้ยินก็แล้วกันจะสมน้ำหน้าให้สะใจ ฉันเดินมองวนไปรอบๆหาเป็ดว่าอยู่ที่ไหน ต้องใส่น้ำราดอย่างไหน ที่จริงฉันก็สำรวจไปตั้งแต่ตอนแรกที่มาตักแล้วว่ามีอะไรบ้าง แต่การได้มองอาหาร สูดกลิ่นหอมๆก็เป็นความสุขใจอย่างหนึ่งเหมือนกัน ฉันตักและราดน้ำสำหรับเป็ดเรียบร้อย ตาก็เหลือบไปเห็นน้ำแกงอะไรสักอย่าง ด้วยความเป็นเพื่อนที่ดี ฉันจึงตักไปเผื่อมันกินแล้วจะได้มีอะไรแก้เลี่ยนได้ ในระหว่างจุดที่ตักอาหารกับที่นั่งของฉันต้องฝ่าโต๊ะของแขกคนอื่นหลายโต๊ะเหมือนกัน ฉันเดินผ่านระหว่างเก้าอี้นั่งของโต๊ะอื่น แต่ระหว่างที่นั่งของฉันกับทางที่ฉันประคองจานมามีคนกำลังคุยกันอยู่พอดี คนหนึ่งหันหลังให้ อีกคนหันหน้ามาตรงหน้าฉันซึ่งเห็นฉันพอดี และชี้ให้คู่สนทนาตัวเองหันกลับมามอง เป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันเข้าไปใกล้และกำลังจะขอผ่านทางพวกเขาพอดี แขนของเขาปัดถูกถ้วยน้ำแกงเจ้ากรรมที่ฉันกำลังถืออยู่หกกระฉอกใส่มือ ใส่เสื้อของฉันเต็มๆ... น้ำร้อนๆนะคะคุณ! ทั้งแขน ทั้งเสื้อสีขาวของฉันชุ่มด้วยน้ำแกงกลิ่นหอม ไม่มีใครได้ยินเสียงถ้วยตกกระทบพื้นพรม เพราะฉันร้องด้วยความตกใจดังกลบ ฉันสะบัดมือเร่าๆ ด้วยความเจ็บปวด ยิ่งแย่กว่านั้นที่ฉันทำอะไรไม่ได้กับอาการปวดแสบปวดร้อนตรงอกที่เป็นเป้านิ่งให้น้ำแกงโจมตี เพราะมือข้างหนึ่งเจ็บ อีกข้างก็ถือจานอยู่ แต่ถึงจะตกใจแค่ไหนฉันก็หันไปมองเก้าอี้ในรัศมีว่ามีใครเป็นอะไรหรือไม่และต้องโล่งอกว่าไม่มีใครนั่งอยู่ที่เก้าอี้ใกล้ๆ ทันใดนั้นที่แขนของฉันก็เย็นเฉียบขึ้นมาทันที ฉันหันกลับไปมองแต่ยังไม่ทันเห็นอะไรก็โดนลากหลุนๆออกไปด้านนอก ในระหว่างทางฉันจึงได้เห็นว่าเจ้าของแขนที่ดึงฉันให้วิ่งไปตามจังหวะก้าวเดินของเขากำลังใช้น้ำแข็งไล้ที่รอยแดงที่แขนของฉัน ไม่รู้ไปเอามาจากไหน อาจคว้าเอาแถวๆโต๊ะอาหารใกล้ๆละมั้ง คนๆนี้คงเป็นคนที่หันมาชนฉันเพราะฉันจำเสื้อได้ ฉันมารู้ตัวอีกทีก็อยู่ในห้องน้ำด้านนอก แขนก็โดนน้ำจากอ่างล้างหน้ารดอยู่ “ดีขึ้นไหมครับ?” ฉันละจากแขนตัวเองขึ้นมามองหน้าคนพูด...ไม่พอ ฉันต้องแหงนหน้าขึ้นอีกเพื่อจะมองหน้าเขาให้ชัดๆ ความคิดแรกที่เข้ามาในสมองคือ... เป็นคนมีสติดีแฮะ ใจดีด้วย... จะว่าไปก็สูงจังเลย อ้อ...หน้าตาดีด้วย แต่คุ้นๆนะ เป็นผู้ชายนี่นา... ความคิดสุดท้ายทำให้ฉันหันไปมองรอบๆด้วยความไม่แน่ใจ แล้วก็พึ่งรู้ตัวว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ใด...ในห้องน้ำชายนั่นเอง “เอ่อ...แล้วเสื้อของคุณ” น้ำเสียงทุ้มๆนั่นอึกอัก ฉันก้มไปมอง เสื้อสีขาวแนบลงกับตัว ฉันถึงพึ่งนึกขึ้นได้ว่าน้ำซุปนั่นมันหกรดฉันด้วย อาการเจ็บจี๊ดขึ้นมาในบัดนั้นทีเดียว ฉันละล่ำละลักบอกเขาทันที “โทษนะคะ คุณช่วยหันไปก่อนได้ไหม?” เขารีบถอยห่างและหันหลังให้ทันที ฉันว่าจะใช้น้ำเพื่อบรรเทาความแสบเพราะน้ำแข็งที่เขาคว้ามาละลายไปหมดแล้ว แต่แล้วก็พึ่งนึกขึ้นได้มองซ้ายมองขวา ดูแล้วไม่ค่อยเหมาะเท่าไร จึงบอกคนที่กำลังหันหลังอยู่ “โทษอีกทีนะคะ ฝากถือของหน่อย ฉันกลัววางแถวนี้มันจะเปียก” เขาหันมาในองศาที่ไม่เห็นฉันชัดนักแล้วคว้าของไปถือ ฉันเห็นเขาชะงักอยู่ครู่มองสิ่งที่ฉันฝากเขาเอาไว้ จานใส่เป็ด... อารามตกใจฉันเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันในตอนแรก ไม่รู้ว่าฉันอุตส่าห์หอบหิ้วมันมาอย่างอย่างไรโดยที่มันไม่บอบไม่ช้ำเลยสักนิด พอเขานึกขึ้นได้ ก็หันกลับไปอีกครั้งไม่ได้พูดอะไร ฉันใช้น้ำรดจนเสื้อชุ่ม เนื้อขาวๆเริ่มเป็นรอยแดงปื้นใหญ่ โชคดีที่มันไม่ร้อนมาก เนื้อฉันเลยไม่พองขึ้นมา ฉันสังเกตในกระจกเห็นว่าเขาใส่ชุดสูทพอดี “คือ...ฉันขอยืมเสื้อนอกของคุณก่อนได้ไหมคะ เสื้อของฉันเปียกค่ะ”  ค่อยยังชั่วหน่อยที่เขาไม่เกี่ยงงอน แต่มันทุลักทุเลบ้างเพราะมือข้างหนึ่งถือจานอยู่ สุดท้ายเขาก็ส่งให้ฉันได้โดยทั้งเสื้อทั้งเป็ดอยู่ในสวัสดิภาพ ฉันใช้เสื้อคลุมด้านหน้าแล้วใช้มือกันไว้ พยายามไม่ให้สูทของเขาเปียก “เสร็จแล้วค่ะ ขอบคุณมาก” ฉันยื่นมือออกไปรับของที่ตัวเองฝากไว้แต่เขาก็ไม่ได้ส่งให้ฉันจึงเงยหน้ามองด้วยความสงสัย เห็นประกายตาขบขันและรอยยิ้มกว้าง เขาส่ายหัวปฏิเสธและพูดด้วยน้ำเสียงกลั้นหัวเราะเต็มที่ “ไม่เป็นไรครับ ผมถือให้ จะดูแลเป็นอย่างดีเลย คุณเองก็คงถือไม่สะดวกด้วย ว่าแต่...คุณเป็นยังไงบ้างครับ ผมต้องขอโทษจริงๆที่ไม่ทันมอง” “ดีขึ้นแล้วค่ะ โชคดีที่ไม่ร้อนมากไม่งั้นคงแย่กว่านี้” ฉันยิ้มปลอบใจใบหน้ารู้สึกผิดนั่น เราเดินออกไปนอกห้องน้ำกันเป็นจังหวะเดียวกับที่เพื่อนของฉันเปิดประตูห้องน้ำหญิงออกมา มันรี่มาหาด้วยความเป็นห่วง “แกเป็นไงบ้าง ฉันหาแกแทบพลิกแผ่นดินก็ยังไม่เจอ ตกใจหมดเลย” ฟังมันพูดแล้วฉันก็เห็นภาพเลยว่ากระทั่งฝาโถส้วมมันคงพิจารณาละเอียดถี่ยิบเผื่อว่าฉันอาจไปตกหล่นอยู่ในนั้น แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะมีบุคคลที่สามอยู่ด้วย “โอเคแล้ว พอดีคุณคนนี้เขาช่วยทัน” ฉันบุ้ยใบ้ไปที่คนที่ยืนอยู่เยื้องไปทางด้านหลังฉัน แล้วฉันก็เห็นมันอ้าปากค้างไม่ยอมหุบเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่าย ฉันขี้เกียจเตือนมันจึงได้แต่ตัดบทว่า “แกมีเสื้อนอกอยู่ในรถไม่ใช่หรือ ขอยืมหน่อยสิ เสื้อฉันเปียกน่ะ ฉันเกรงใจที่ต้องขอยืมเสื้อของเขา” มันพยักหน้ารับรู้อยู่หรอก แต่ไม่มีอาการเคลื่อนที่เคลื่อนไหวใดๆจนฉันต้องกระตุ้นมันอีกที มันจึงยอมผละไป ฉันหันไปคุยกับเขาซึ่งตอนนี้รัศมีที่เขายืนห่างจากฉันมันใกล้ขึ้นจนฉันต้องแหงนหน้าคุยด้วย “ขอยืมเสื้อสักครู่นะคะ ฉันจะพยายามไม่ให้มันเปียก” “เปียกก็ไม่เป็นไรครับ ผมเสร็จธุระแล้วด้วย พอดีผมมางานที่ห้องบอลรูมชั้นบน นี่ก็หมดหน้าที่ผมแล้วก็เลยลงมาหาเพื่อนข้างล่าง” “ตายจริง...คุณเข้าไปพบเพื่อนก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวพอเพื่อนฉันมาฉันจะเอาเสื้อไปคืนให้ เอ...หรือว่าฉันซักให้คุณก็ได้นะคะแล้วจะส่งคืนให้ รับรองไม่เบี้ยว” “เรื่อง ‘เพื่อน’ น่ะไม่เป็นไรหรอกครับ ผมว่า...คงไม่จำเป็นแล้ว ส่วนเรื่องเสื้อไม่เป็นไรจริงๆครับ ไม่ได้กลัวคุณเบี้ยวด้วย แล้วนี่...คุณหิวหรือเปล่า? น่าเสียดายผมน่าจะติดตะเกียบออกมาด้วย คุณจะได้ทานเลย” เขาพูดจบก็บุ้ยใบ้ไปที่จานในมือของเขา ฉันหัวเราะส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ “ไม่ใช่ของฉันหรอกค่ะ พอดีเพื่อนฝากตัก นี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขายังจะอยากกินอยู่หรือเปล่า” จนคนที่สามารถตอบคำถามนี้โผล่หน้ามาพร้อมกับเสื้อนอกให้ฉันใส่ ฉันจึงคืนเสื้อสูทให้กับเขา และรับจานมาถือเอาไว้ เขาผงกหัวอีกครั้ง “ต้องขอโทษอีกครั้งนะครับ” “ไม่เป็นไรค่ะ” เราสามคนเดินเข้าไปข้างในอีกครั้ง ไม่น่าแปลกใจที่เป็ดจานนั้นก็กลายเป็นเหยื่อกระเพาะของเพื่อนสุดที่รักของฉันไปเรียบร้อยโรงเรียนมัน เขาอาสาเลี้ยงพวกเราเป็นการไถ่โทษ แน่นอนเมื่อได้ยินแบบนั้นมันรีบเหยียบเท้าฉันไว้เพราะรู้ว่าฉันจะต้องปฏิเสธ และเมื่อฉันทำจริงๆโดยไม่ฟัง ‘คำเตือน’ ของมันมันก็ขยี้เท้าซ้ำจนฉันต้องหุบปากสนิท...เจ็บกว่าโดนน้ำร้อนลวกอีกนะนี่ น้าตาฉันเล็ดเลย หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้พูดอะไรอีกทิ้งให้มันเป็นคนเจรจาเอง เราขอบคุณเขาเรื่องอาหาร เขายิ้มให้พร้อมกับคำพูดทิ้งท้าย “แล้วเจอกันครับ” เมื่อเราออกมาข้างนอกเลยรัศมีภัตตาคารไปที่ที่จอดรถเท่านั้นแหละ เจ้าเพื่อนตัวดีมันทั้งสะกิด ทั้งตะกุยฉันทันทีโดยไม่ดูเลยว่าขนาดตัวมันจะทำให้คนตัวเล็กอย่างฉันบาดเจ็บเอาได้ง่ายๆ “อู้ย...หล่อสุดๆ หล่อไม่บันยะบันยัง หล่อปราบมารสะท้านพิภพเลยแกเอ๋ย หล่อกว่าในภาพเยอะเลยนะนี่ นี่ถ้าเขาไม่ได้มากับสาวงามนางนั้นนะ ฉันจะฟันธงเลยว่าการพบกันของแกสองคนมันสุดแสนจะโรแมนติกเลยเชียว” “แกพูดอย่างกับรู้จักเขาอย่างนั้นแหละ” “ต๊าย...แกมัวไปตกรูอยู่ที่ไหนมา ก็ลูกชายรัฐมนตรีที่มาเป็นนายแบบด้วยไง” ฉันทำตาปริบๆ แล้วฉันจะไปรู้ได้ไงกัน พวกรายการบันเทิงทั้งหลายไม่ใช่รสนิยมฉันเท่าใดนัก แล้วอีกอย่างฉันไม่ค่อยมีเวลาด้วย วันๆแค่ตะกายกลับบ้านได้ก็เหนื่อยจะแย่แล้ว “แล้วไงล่ะ?” “โอ๊ย...ยายลูกกะตาไร้สกุล ทั้งหล่อ ทั้งสูง ทั้งล่ำ พ่อก็รวย ปากหวาน หน้าก็ดูไม่โง่ แต่โตแล้วเชื่องรึเปล่ายังไม่รู้ไง แกไม่เห็นหรือไงว่าสูทเขาที่แกยืมน่ะยี่ห้ออะไร นาฬิกาที่เขาใส่น่ะแพงหูฉีกขาดกระจุยแค่ไหน แกไม่เข้าใจเหรอว่าฉันหมายความว่าไง” “ไม่” ฉันส่ายหัวหวือ มันก็เลยเท้าเอวตบหน้าผากตัวเองด้วยความขัดอกขัดใจ “กรี๊ด...ฉันชักเหนื่อยแล้วนะ นั่นน่ะเจ้าชายในฝันของผู้หญิงชัดๆเลยน่ะสิ! ถึงบอกไงน่าเสียดายที่เขาควงผู้หญิงคนนั้นมาด้วยไม่งั้นชั้นจะใช้ลูกหลอกมุมฉากตีหัวยัดใส่ถุงหอบมาด้วย แต่จะว่าไปเขาเองก็เจ้าชู้ไม่เบาเหมือนกันนะ เพราะผู้หญิงคนไหนที่ตาไม่ถั่วก็เห็นเหมือนกับที่ฉันเห็นคุณสมบัติเขานั่นแหละ นี่ก็อุตส่าห์ทิ้งนามบัตรไว้ให้ ถ้าเกิดเขาหน้ามืด เอ๊ย! อารมณ์เปลี่ยวขึ้นมาเผื่อจะโทรมาหาฉันบ้าง” ฉันฟังหูซ้ายทะลุหูขวา คร้านจะเถียงกับมัน ปล่อยให้มันพล่ามของมันต่อไป เพราะพอขึ้นรถฉันก็ผล็อยหลับไป มารู้เรื่องอีกทีก็ตอนที่มันเลี้ยวรถเข้ามาส่งฉันที่อพารท์เมนท์ “แกจะขึ้นมาด้วยหรือเปล่า” ฉันถามเมื่อมันจอดรถสีชมพูของมันแล้วไล่ฉันลง มันส่ายหัวเมื่อได้ยินคำถามของฉัน “ไม่ล่ะ ขี้เกียจแล้ว เออ..ใช่! อาทิตย์หน้าฉันมารับแกก็แล้วกัน สัก 6 โมงเย็นฉันจะมาหา นึกแล้วก็ตลกดีนะ ในกลุ่มพวกเรา ดูยังไงมันก็ต้องขึ้นคานด้วยกันแน่ๆ กลายเป็นว่าขายออกคนแรกเลย อยากเห็นหน้าเจ้าบ่าวมันจริงๆว่าไปหลงผิดอีท่าไหนเข้า” “แกก็...ไปว่ามัน อ้อ! เสื้อแกฉันซักคืนให้อาทิตย์หน้านะ” “ได้ งั้นไปละนะ” ช่วงนี้เป็นฤดูแห่งการแต่งงานเสียจริง ฉันกลับไปห้องเพื่ออาบน้ำแต่งตัวใหม่ ควานหายามาทาบริเวณที่ถูกน้ำร้อนลวก เมื่ออยู่ในห้องคนเดียว ฉันอดคิดไม่ได้ว่าฉันควรไปแสดงความยินดีกับเพื่อนดีหรือไม่ เพราะฉันไม่ได้รู้สึกว่าทางที่เพื่อนฉันเลือกเป็นทางที่ดีนัก ฉันไม่ค่อยศรัทธากับชีวิตการแต่งงานเท่าใด รู้สึกเหมือนถูกผูกมัดให้กลายเป็นทาสของครอบครัวยังไงยังงั้นเลยทีเดียว นอกจากทำงานนอกบ้านแล้ว ยังต้องทำงานในบ้านอีก ต้องดูแลคนอื่นๆอีก ฉันนับถือแม่ที่ทำอย่างนั้นได้ แต่ไม่ใช่สำหรับคนที่เวลา 24 ชั่วโมงไม่เคยพออย่างฉันแน่ๆ อยู่แบบนี้แหละดีแล้ว ฉันคิดอย่างนั้นจริงๆ... จากคุณ : หนิง - [ 1 ม.ค. 48 01:11:48 A:61.91.109.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 อย่างที่โบราณว่าไว้ ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน... ฉันได้เจอกับคำๆนี้เต็มๆในชีวิตของฉัน ความคิดเมื่อครึ่งปีก่อนของฉันกำลังคลอนแคลนอย่างหนักเพราะปัจจัยบางอย่างที่ทำให้ชีวิตของฉันเปลี่ยนไป... เรื่องของเรื่องเกิดขึ้นหลังจากที่ฉันแยกกับเพื่อนในวันนั้น และอาทิตย์ถัดมาฉันกับมันไปโรงแรมใหญ่ริมแม่น้ำเพื่อร่วมงานแต่งงานของเพื่อนในกลุ่มอีกคน ปกติเราไม่ค่อยสนใจฐานะการเงินกันนัก มาวันนี้ฉันพึ่งตระหนักว่าเจ้าของงานมีเงินจริงๆ และบรรดาแขกที่มางานแต่ละคนล้วนแล้วแต่ไม่ธรรมดา มีทั้งนักธุรกิจ นักการเมืองหรือคนที่มีตำแหน่งในคณะรัฐบาล ฉันไม่ค่อยรู้จักใคร ส่วนใหญ่เพื่อนของฉันจะชี้ให้ดูมากกว่าเพราะงานที่เจ้าตัวทำทำให้รู้จักคนมากหน้าหลายตาพอสมควร วันนี้เพื่อนรักของฉันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนดูผิดปกติ อาจเป็นเพราะงานมงคลเช่นนี้ก็ไม่แปลกที่มันจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ฉันก็เลยไม่ได้ติดใจอะไรมันในเรื่องนี้ ในงานนี้ฉันรู้เพียงอย่างเดียวเท่านั้นคือ นี่ไม่ใช่แค่งานแต่งงานธรรมดาแต่เป็นงานรวมเลี้ยงรุ่นของเพื่อนๆในมหาวิทยาลัยเราอีกด้วย เพื่อนที่อยู่เอกเดียวกับพวกเรามากันเกือบทั้งเอก ทั้งพูดคุยสังสรรค์ พวกเราเป็นกลุ่มที่เสียงดังที่สุดในงานเลยทีเดียว ในช่วงที่ฉันเฮฮากับเพื่อนนั้นเองฉันไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่ฉัน จนกระทั่งเพื่อนรักสะกิดฉันจึงหันไปมอง ผู้ชายคนที่ฉันได้พบเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนั่นเอง เมื่อเขาเห็นฉันหันมามองเขาก็เดินตรงเข้ามาหาราวกับธนูที่เหนี่ยวตึงเต็มที่แล้วยิงออกทีเดียว ทีท่าที่เดินมุ่งมาหามั่นใจในตัวเองเป็นอย่างมากแม้แต่เจ้าเพื่อนรักของฉันยังจับแขนของฉันด้วยอาการลุ้นเต็มที่ ฉันเหลือบไปมองหน้ามัน ด้วยความที่คบกันมานาน มองปราดเดียวฉันก็รู้ว่ามันต้องการจะพูดอะไร “Oh! So romantic!” ทำไมฉันจะไม่รู้ว่ามันคิดอะไร...นี่ถ้ามีที่เต้นรำแบบสมัยก่อนนะ มันคงคิดว่าเราสองคนอยู่ในฉากที่ซินเดอเรลล่าปรากฏตัวขึ้นและเจ้าชายมุ่งมั่นตรงมาหาขอเต้นรำประมาณนั้นเลยทีเดียว เขามาหยุดยืนที่ตรงหน้าฉัน ยิ้มให้แล้วกล่าวพิธีเปิดกลางวงเพื่อนของฉันเลยก็ว่าได้ “ดีใจที่ได้พบคุณอีกครั้ง” และนั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด... จากคุณ : หนิง - [ 1 ม.ค. 48 01:15:25 A:61.91.109.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องสนุกมากค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : รียา - [ 1 ม.ค. 48 01:20:23 A:203.172.104.144 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 หลังจากนั้นเขาก็หาทางติดต่อฉันมาตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา มาพบมาหาบ้าง บางทีก็มัดมือชกให้ออกไปกับเขาบ้าง เจตนาของเขาชัดเสียจนฉันคิดคำปลอบใจตัวเองไม่ออก นั่งในรถเขาฉันก็ไม่ได้หลับแต่นั่งคุยกับเขาไปตลอดทาง เรื่องที่เราคุยก็เป็นเรื่องสัพเพเหระทั่วไป แต่บางครั้งฉันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตะขิดตะขวงในใจเกี่ยวกับเรื่องบางอย่างซึ่งฉันเองยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร ดังนั้นจึงเริ่มหาทางหลีกเลี่ยงสถานการณ์แบบนี้เสีย ที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ของฉันก็ไม่ใช่ใครอื่น...เจ้าเพื่อนตัวดีที่อยู่ร่วมเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้นนั่นเอง “มีหนุ่มโสด หล่อ นิสัยดี มีเงินอีกตะหากมาตกหลุมแกทั้งที เจ้าชายสั่งมาเกิดเลยนะ แกก็ลองให้โอกาสเขาบ้างจะเป็นไรไปล่ะ” “แค่ตัวกับงานฉันยังจะตายเลย ยังต้องมีคนมาเจียดเวลาของฉันไปอีกหรือไง? ไม่เอาล่ะ...ฉันโทรมาเพื่อถามว่าจะเลี่ยงเขายังไง ไม่ได้ให้แกมาร่วมส่งเสริมถีบฉันตกเหวอีกคน” ฉันชักน้อยใจแล้วนะ คนรอบข้างกี่คนๆก็คิดเหมือนกันหมดว่ามีผู้ชายดีๆเข้ามาในชีวิตแล้วทำไมยังจะเล่นตัวอีก ผู้ชายดีๆในความหมายของพวกเขาก็คือ หน้าตาดี ร่ำรวย มีเกียรติ มีสมอง ฉันอยากตะโกนกลับไปเสียจริงว่ามือฉันก็มี ขาฉันก็มี สมองฉันก็มี สิ่งที่พวกเขาพูดเป็นสิ่งไม่จำเป็นในชีวิตฉันของฉันเลยสักนิด “ฉันพูดจริงนะ เขาเองก็ดูโอเคดีอยู่หรอก” น้ำเสียงมันจริงจังขึ้น “ฉันแค่ไม่อยากให้แกปิดโอกาสตัวเอง แกลองไปคิดดูดีๆว่าแกกั้นตัวเองออกจากอะไร? ออกจากใครกันแน่? ฉันหวังดีนะ ที่จริงถ้ามันไปได้สวยฉันก็ดีใจด้วย แกมีโอกาสเข้ามาก็คว้าไว้เถอะ ฉันยังอิจฉาแกเลยเพราะฉันแทบไม่มีโอกาสนั้นแน่ๆ” “ทำไมล่ะ” ตรงแรกๆน่ะพอเข้าใจ แต่พอประโยคหลังฉันไม่เห็นเข้าใจเลยว่าทำไมมันมองตัวเองแบบนั้น “อ้าว ก็แกคิดว่าฉันเพศอะไรล่ะยะ หาคนจริงใจด้วยยากอยู่แล้ว” ฉันอึ้งไป พูดตามตรงเลยว่าฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน เราคบกันมานานจนฉันไม่ได้ตระหนักว่าตัวมันมีสิ่งที่แตกต่างกับคนอื่นอยู่เรื่องหนึ่งซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่เป็นปัญหากับฉันเลยสักนิด ความเป็นเพื่อนไม่เคยแบ่งแยกว่าเป็นเพศใด ฉันเชื่ออยู่เสมอว่าเพศเป็นสิ่งที่สังคมกำหนดให้มีเท่านั้น แต่บางทีอาจมีคนที่คิดคนละอย่างกับฉัน และเพื่อนของฉันก็คงพบกับข้อหาเกี่ยวกับเจ้าสิ่งที่สังคมสมมติขึ้นมากถึงขนาดทำให้มันหลุดคำพูดที่ดูถูกตัวเองเช่นนี้ออกมาได้ ฉันชักรู้สึกผิดที่ตัวเองอาจไปสะกิดอะไรในใจของมันเข้าก็ได้ จึงเปลี่ยนเรื่องคุยไปเสีย ในคืนนั้นไม่ว่าฉันจะพยายามข่มตาหลับเพียงใด เรื่องน่าสับสนก็ยังวนเวียนค้างคาอยู่ในหัวของฉันอยู่ดี พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานแต่เช้า ฉันบอกตัวเอง แต่จนกระทั่งย่ำรุ่งฉันจึงผล็อยหลับลงไปได้ทั้งๆที่ยังทิ้งสิ่งที่ยังคิดไม่ตกคาไว้ในหัวสมองอยู่นั่นเอง จากคุณ : หนิง - [ 1 ม.ค. 48 01:21:44 A:61.91.109.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 “เย็นนี้ผมไปรับตอนเลิกงานนะครับ” เสียงปลายสายที่ฉันชักเริ่มคุ้นเคยแว่วมาตามสาย น้ำเสียงดูสดชื่นอารมณ์ดีเหลือเกิน ขัดกับน้ำเสียงงัวเงียของฉันที่ต้องตะกายจากเตียงมารับโทรศัพท์แต่เช้าตรู่ “นี่คุณ...ยังไม่ทันจะเช้าดีเลยคุณเล่นพูดถึงตอนเย็นแล้วหรือคะ” ยิ่งนอนน้อยๆอยู่ด้วยยังโทรมาเสียเช้าเลย แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่สำนึกผิดยังคงตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง “โทรมาดักไว้ก่อนไงครับ ไม่งั้นคุณชอบอ้างนู่นอ้างนี่ ถือว่าผมโทรมานัดแล้วนะ แล้วเจอกันนะครับ” ว่าจบก็วางสายไปเลย เหมือนเดิม...เขาไม่เปิดโอกาสให้ฉันพูดปฏิเสธได้ต้องมัดมือชกเอาตัวฉันไปนู่นมานี่ทุกทีจนฉันชักชินกับพฤติกรรมแบบนี้แล้ว ยิ่งกว่านั้นวันนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะโทรกลับไปปฏิเสธเขาเหมือนอย่างที่ทำทุกครั้งที่เขาโทรมานัดแล้ววางสายในทันทีแบบนี้ ฉันลุกขึ้นไปจัดการทำธุระส่วนตัวในตอนเช้า จัดการตัวเองเพื่อไปทำงานเหมือนทุกๆวัน ที่ทำงานวันนี้ฉันได้แต่ทำหน้าเหม็นเบื่ออยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ความรู้สึกกระตือรือร้นจะทำงานเหือดแห้งไปอย่างไร้สาเหตุ ฉันไม่อยากจะเอาเรื่องงานมาปะปนกับเรื่องส่วนตัวเลย สุดท้ายและท้ายสุดฉันก็ยังคงเป็นปุถุชนธรรมดาที่ไม่อาจกำจัดเรื่องที่คิดคาไว้ในหัวเมื่อคืนนี้ให้สิ้นซากไปได้ ข้าวกลางวันก็กินอย่างไร้รสชาติ ฉันรู้สึกว่าตัวเองลอยๆ ว่างๆอย่างไรพิกล ว่างพอที่จะเหลือบมองนาฬิการอเวลาเลิกงานซึ่งเป็นกริยาที่ฉันทำน้อยครั้งเต็มที รถยนต์สีดำคันใหญ่เงาวับนั่นก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ฉันเริ่มชินกับมันเท่าๆกับเคยคุ้นกับหน้าของคนที่กำลังขับรถอยู่ข้างๆ บรรยากาศในรถเงียบงัน จะมีก็เพียงแต่เสียงดนตรีขับกล่อมในยามรอให้รถขยับท่ามกลางการจราจรที่ติดขัดอยู่นั่น “วันนี้คุณเป็นอะไรหรือเปล่า เงียบๆแปลกๆ” ว่าแล้วก็ถือวิสาสะยื่นมือมาอังที่หน้าผากของฉัน  และฉันก็คร้านจะหลบเลี่ยงเหมือนอย่างทุกทีที่เคยทำ เขาจึงยิ่งแปลกใจมากขึ้น มือจากที่อังอยู่ที่หน้าผากก็เปลี่ยนเป็นลูบผมเบาๆอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงที่ถามแสดงความเป็นห่วง “เอาไงครับ ผมพาคุณไปส่งที่บ้านก่อนดีไหม หรือว่าจะหาอะไรกินง่ายๆแถวนี้ก่อน” “พาฉันกลับบ้านก็แล้วกันค่ะ เมื่อคืนฉันนอนน้อยไปหน่อยเลยเพลีย” แล้วฉันก็ซุกอยู่ข้างประตูผล็อยหลับไป จนมารู้สึกตัวอีกทีก็เพราะถูกเขย่าเบาๆ เรียกให้ตื่น ฉันได้ยินเสียงรถยนต์ดับเครื่องพร้อมๆกับเสียงของเขา “ตื่นได้แล้วครับ ถึงบ้านแล้ว” ฉันลืมตาขึ้น กระพริบตาถี่ๆ การได้หลับทำให้สมองฉันแจ่มใสขึ้น และตระหนักว่าตรงหน้าของฉันเป็นบ้านหลังใหญ่ที่ฉันไม่เคยพบมาก่อน ฉันหันไปมองหน้าคนขับและเห็นว่าเขามองมาก่อนอยู่แล้ว ฉันเลิกคิ้วเป็นเชิงถามและเขาเองก็พยักหน้ายอมรับ “บ้านผมเอง” ฉันนิ่ง เงียบไปนาน มองเขาอย่างชั่งใจและกังขา เขาเริ่มกระสับกระส่าย รีบอธิบายต่อว่า “คือ...บ้านผมอยู่ใกล้กว่าบ้านคุณ แล้วคุณดูท่าไม่ค่อยดีเลยผมไม่อยากทิ้งคุณไว้คนเดียวที่ห้องของคุณ ไม่ต้องห่วงนะครับ พ่อกับแม่ของผมอยู่ที่บ้าน สาบานเลยว่าผมจะไม่ทำอะไรไม่ดีแน่ๆ ” ฉันยังคงนิ่งไตร่ตรองอยู่ เขาเอื้อมมาจับมือของฉันไว้อย่างอ่อนโยน ฉันไม่ได้ดึงมือออกจากมือของเขาแต่มองหน้าเขาแทน สันชาตญาณบอกให้รู้ว่าเขากำลังจะพูดอะไร เขาหลุบตาลงต่ำก่อนจะสบตาที่มีแววแน่วแน่จริงจัง “ที่ผ่านมาผมอาจชื่อเสียบ้างเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิงในวงสังคม แต่ไม่ว่าใครก็ไม่เหมือนคุณ ที่ผ่านมาคุณพิสูจน์ตัวเองโดยที่คุณไม่รู้ตัวว่าคุณเหนือกว่าใคร ผมไม่เคยพาใครมาบ้านจนกว่าจะแน่ใจแล้ว ผมอยากเดินเคียงไปกับคุณ อยากเป็นกำลังให้คุณเท่าๆกับที่อยากให้คุณเป็นกำลังให้ผม คุณให้โอกาสเราสองคนได้ไหม?” ฉันตัดสินใจถามท่ามกลางความเงียบงันที่ไม่ได้ยินเสียงใดๆหรือแม้แต่เสียงหัวใจของตัวเองว่า “คุณชอบฉันตรงไหน?” “ก็ตรงที่คุณเป็นแบบนี้ไง” เขาเองก็เลิกคิ้วนิดๆตอบโดยไม่ลังเลเลยด้วยซ้ำ และความสงสัยของฉันโจ่งแจ้งพอที่จะทำให้เขายิ้มและเสริมต่อ“ คุณเป็นคนตรงไปตรงมา และซื่อตรงกับความคิดของตัวเอง” “เท่านี้มันมากพอที่จะให้โอกาสฉันหรือคะ?” คำถามนี้ยิ่งทำให้เขายิ้มมากขึ้น “มันก็ขึ้นอยู่กับหลายปัจจัยนะ ที่บอกไปนั่นเป็นสิ่งที่ประทับใจในตอนแรก หลังจากนั้นผมว่าเราน่าจะไปกันได้ เราคุยกันรู้เรื่อง ผมได้เรียนรู้ ประทับใจบางอย่างจากตัวคุณ ทรรศนะของคุณ และเหนือสิ่งอื่นใด...” เขานิ่งไปนิดก่อนเสริมต่อว่า “ผมเป็นมนุษย์คนหนึ่งในสายตาของคุณ” เขายกมือของฉันขึ้นจรดที่ริมฝีปาก ดวงตาของเขาฉายแววชื่นชม “ผมไม่ใช่ลูกชายรัฐมนตรี หรือนายแบบ หรือหนุ่มสังคมที่ไหน คุณเห็นผมที่เป็นผม ...เหตุผลนี้มากพอที่จะทำให้ผมขอโอกาสจากคุณหรือยังครับ” หลังจากนั้นเขาไม่ได้พูดอะไรอีกเลย แต่รอการใคร่ครวญครุ่นคิดของฉันอย่างอดทน ความเงียบครอบคลุมอีกครั้งเพียงแต่ครั้งนี้ต่างไปบ้างตรงที่ฉันได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองอย่างชัดเจน ฉันดึงมือของตัวเองออก หันไปเปิดประตูรถและก้าวออกไป เขาอึ้งและนั่งนิ่งอยู่ในรถมองฉันหันหลังให้กับประตูรถ...หันหลังให้กับเขา จนเมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งฉันจึงหันกลับมาเปิดประตูรถ ชะโงกหน้าเข้าไปคุยกับเขาว่า “ทำอะไรอยู่คะ ฉันรอตั้งนานแล้ว รีบเข้า ‘บ้าน’ เถอะค่ะ” จากใบหน้าที่ใช้ความมืดเป็นเครื่องมือหลบซ่อนอยู่ในรถก็รีบเผ่นโผนจากประตูออกมาทันทีที่ได้ยินคำพูดของฉัน เขาดึงตัวฉันไปกอดเอาไว้แน่นจนแทบจะกลืนไปกับอกของเขา ฉันได้แต่ทำตัวขยุกขยิก เขาจึงคลายแต่ก็ยังกอดฉันไว้หลวมๆ “คุณสูงจัง จะคุยด้วยทีก็เมื่อยคอ” ฉันประท้วงหน้าบูดใส่เขาเมื่อแหงนหน้าพูดกับเขา ซึ่งเรียกเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายได้ ก่อนที่ฉันจะรู้ตัวเขาก็อุ้มฉันขึ้นเหมือนอุ้มเด็กโดยไม่อินังขังขอบกับอาการดิ้นของฉัน “นี่ไง คุณสูงกว่าผมแล้ว ผมจะได้แหงนหน้ามองคุณบ้าง ผลัดกันไง คุณจะได้ไม่เมื่อยคนเดียว” เรายิ้มให้แก่กัน ไม่ใช่เพราะคำพูดอ่อนหวาน ไม่ใช่เพราะการปฏิบัติที่อ่อนโยน และยิ่งไม่ใช่นัยน์ตาพราวเสน่ห์นั่นที่ทำให้ฉันตัดสินใจเช่นนี้ แต่เป็นคำพูดคำสุดท้ายของเขาต่างหาก มันทำให้ฉันนึกถึงคำพูดของเพื่อนรักขึ้นมาได้ ฉันปิดกั้นตัวเองจากสิ่งใดกันแน่และประโยคนั้นคือคำตอบ... เขามองฉันเป็นคนคนหนึ่งเท่าๆกับที่ฉันมองเขาเป็นคนคนหนึ่งเช่นกัน แต่ที่ผ่านมาฉันกลับยึดติดคุณสมบัติ ‘เจ้าชาย’ ของเขาจนรู้สึกตะขิดตะขวงใจ น่าอายที่ฉันกลับดูถูกเขาเพียงเพราะเจ้าสิ่งภายนอกสิ่งนั้น ใช้มันลดคุณค่าในตัวของเขา ทั้งๆที่ฉันไม่เคยคิดจะทำแบบนี้มาก่อน บัดนี้ฉันค้นพบแล้วว่าเขาไม่ใช่ ‘เจ้าชายขี่ม้าขาว’ ฮีโร่ผู้ช่วยเหลือในอุดมคติของผู้หญิง และฉันก็ไม่ใช่ ‘ซินเดอเรลล่า’ผู้อ่อนแอที่รอแต่ความช่วยเหลือของคนอื่น เราสองคนต่างพึ่งพากันได้ต่างหาก... สิ่งนี้คือสิ่งสำคัญที่สุดและมากพอที่เราให้โอกาสกันและกัน ************จบแล้ว************* จากคุณ : หนิง - [ 1 ม.ค. 48 01:31:38 A:61.91.109.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องนี้ถือเป็นของขวัญวันปีใหม่แก่ทุกๆคนค่ะ อะไรที่ไม่ดีก็ของให้ทิ้งไว้กับปีเก่าๆแล้วมาเริ่มต้นใหม่ในปีใหม่กันเถอะค่ะ เรื่องนี้เขียนเพราะเครียดเรื่องสอบอีกแล้ว ตอนสอบทีไรได้เรื่องลักษณะนี้ออกมาทุกทีเลย ตอนที่ตั้งใจเขียนจริงๆจังก็จะอ่านยากเสียอีก เรื่องสั้นนี้ก็เอามาคั่นๆเรื่องยาวไปก่อนก็แล้วกันเพราะดูทีท่าแล้วเรื่องยาวต้องรอยาวจริงๆ เพราะยุ่งมากๆ หวังว่าเรื่องนี้คงชอบกันนะคะ (หนังสือที่อ่านช่วงนี้เกี่ยวกับเรื่องเฟมินิสต์น่ะ แหะ แหะ มันเลยออกมาเป็นแบบนี้) สุดท้ายนี้ ใครก็ตามที่มีสอบหลังปีใหม่แบบหนิงก็ขอให้มาพยายามด้วยกันนะคะ ขอให้พวกเรามีสมองแจ่มใส ไม่เจ็บไข้ในยามสอบ และคนไหนที่ไม่มีก็ขอให้อวยพรให้พวกเราด้วยนะคะ อ้อ...สุดท้ายจริงๆแล้ว หนิงนึกถึงคำพูดของเชคสเปียร์ในโรมิโอและจูเลียตขึ้นมาได้ แต่จำคำแบบแน่นอนไม่ได้นะคะ (ขออภัย) ที่พูดว่า ไม่ว่าดอกกุหลาบจะถูกเรียกว่าอย่างไร มันก็ยังคงเป็นดอกกุหลาบอยู่วันยังค่ำ (คือหมายถึงไม่ว่าดอกไม่ชนิดนี้จะชื่อว่าอะไร มันก็ยังคงเป็นดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมหวานดอกนั้นอยู่ดี) ทำให้หนิงตัดสินใจไม่ให้ตัวละครในเรื่องนี้มีชื่อ อันนี้คือที่มาของ "ฉัน" "เขา" และ "เพื่อน" ค่ะ จากคุณ : หนิง - [ 1 ม.ค. 48 01:43:54 A:61.91.109.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 *รียา* ง่า...มาเร็วจัง ได้กล่าว Happy New Year กับคุณรียาเป็นคนแรกเลย ^o^ ลืมคำชี้แจงเรื่องชื่อ ที่จริงจะตั้งว่า ซินเดอเรลลา เฉยๆ แต่รู้สึกมันไม่ได้ใจ เลยเพิ่มเข้าไป พูดง่ายๆคือเรื่องนี้สนอง need คนเขียนตั้งแต่ชื่อเรื่องมาจนถึงจบนั่นแหละ เหอ เหอ จากคุณ : หนิง - [ 1 ม.ค. 48 01:47:56 A:61.91.109.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 สนุกครับ ตามอ่านตั้งแต่เลยเที่ยงคืนจนตอนนี้ตี 2 แล้ว ไปนอนล่ะ เผื่อจะฝันว่าเป็นเจ้าชายกำลังตามหานางซินฯกับเขาบ้าง ฮี่ๆๆ จากคุณ : GTW - [ 1 ม.ค. 48 02:02:40 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ๊ะ ดีใจจัง ได้อ่านเรื่องของคุณหนิงอีกแล้ว คราวนี้ดูสั้นกว่าเรื่องที่แล้ว ๆ มาหรือเปล่าคะ อืมม ยังสนุก แล้วก็ชวนอ่านเหมือนเดิมเลย ประเด็นเกี่ยวกับความรักในครั้งนี้ คือ ให้โอกาสกับตัวเอง แล้วก็การที่คนสองคนสามารถเติมเต็มให้กันและกัน นะคะ ชอบที่บอกว่า พระเอกชอบนางเอกเพราะปฏิบัติกับเขาเหมือนกับคนธรรมดา และช่วยให้เขาได้เป็นตัวเองอย่างแท้จริง บางทีเปลือกนอกมันก็ฉาบไว้หนาจนเรามองไม่เห็นตัวตนข้างใน ... เนอะ แล้วก็ชอบนางเอกตรงนี้ที่สุด จนเมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งฉันจึงหันกลับมาเปิดประตูรถ ชะโงกหน้าเข้าไปคุยกับเขาว่า “ทำอะไรอยู่คะ ฉันรอตั้งนานแล้ว รีบเข้า ‘บ้าน’ เถอะค่ะ” เป็นตัวของตัวเองดีจริง ๆ :D จากคุณ : หมาเลี้ยงแกะ - [ 1 ม.ค. 48 03:41:49 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คอมเม้นท์มีแน่ คุยกันนอกรอบได้ หุหุหุหุ เจ๊ว่าถ้าจัดหน้าดีกว่านี้หน่อยจะดีมาก (เดี๋ยวจะบอกว่าทำไม) แต่เรื่องน่ารักดี เหมาะสมกะความเครียดที่ผ่านๆมา 555 สุดท้ายก็สวัสดีปีใหม่นะ หนิงตื่นเช้ามาเจ๊คงไปทำงานแล้ว เลยไม่ได้สวัสดีปีใหม่ในตอนเช้า ขอให้หนิงสุขภาพแข็งแรง มีแรงไปตบตีกับหนังสือเรียน อย่าไปโหมเหมือนปีที่แล้ว จะเครียดเปล่าๆ แล้วก็เขียนนิยายที่ค้างให้จบเร็วๆเน้อ ^^ (Love you Mak Mak) จากคุณ : เจ๊รุ้งเอง ^^ - [ 1 ม.ค. 48 07:47:19 A:61.90.77.157 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 อีกอย่าง รู้สึกอ่านแล้วคุ้นๆแฮะ เดี๋ยวคงต้องคุยกันหน่อยซะแล้ว -"- จากคุณ : เจ๊รุ้ง - [ 1 ม.ค. 48 07:55:58 A:61.90.77.157 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่ารักจังค่ะ ^_^ จากคุณ : O-HO - [ 1 ม.ค. 48 16:08:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบค่ะ  อ่านแล้วก็...ฝันหวาน เอิ๊ก... จากคุณ : Anata - [ 1 ม.ค. 48 19:56:13 A:203.118.116.56 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 น่ารักดีค่ะ อ่านแล้วต้องบอกว่า Ho!! so romantic! (เลียนแบบซ้า...) จากคุณ : วาโย - [ 1 ม.ค. 48 20:16:42 A:61.90.97.53 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ^__________^ น่ารักจังเลยค่ะ ชอบตรงที่พระเอกให้เหตุผลว่าเพราะนางเอกมองเขาเป็นมนุษย์คนนึงอ่ะค่ะ :D ขำตรงจานใส่เป็ดมากๆ ฮ่าฮ่า ตอนแรกนึกว่านางเอกส่งเสื้อให้ถือนะคะนั่น ฮ่าฮ่า จากคุณ : blvan - [ 2 ม.ค. 48 13:24:51 ]

ความคิดเห็นที่ 16 หวานอีกแล้ว (ขำตอนไม่วางจานเป็ด อิอิ) จากคุณ : scottie - [ 3 ม.ค. 48 18:08:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ชอบค่ะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 4 ม.ค. 48 14:18:20 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตอบกระทู้ๆ เย้ เย *GTW* ขอโทษค่ะ แปะช้ามากๆ ^^" ขอให้เจอนางซินในฝันนะคะ *หมาเลี้ยงแกะ * เรื่องนี้สั้นค่ะเพราะคิดแค่ 10 นาทีเอง เลยขาดๆเกินๆบ้าง ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นที่มีต่อเรื่องนี้ค่ะ (หนิงว่านางเอกนี่ น่ากลัวเหมือนกันนะ ชวนพระเอกเข้าบ้านที่ไม่ใช่บ้านตัวเองแบบนี้) *เจ๊* นอกรอบไปแล้วนะ *O-HO * ขอบคุณค่ะ ไหนๆไม่ระบุแล้วว่าอะไรน่ารัก เหมาว่าเป็นคนเขียนละกัน หุ หุ หุ (ล้อเล่นนะ) *Anata* ขอให้ฝันดีค่ะ^^ *วาโย* 555 เอางั้นเลยหรือ *blvan* ขอบคุณค่ะ ที่จริงคิดนานนะนี่ว่าจะเอา หมู (ธรรมดาไป) ไก่ (ยังไม่ได้ใจ) หรือว่าปลาดี (อนามัยไป) ดังนั้น...เป็ด! มันต้องเป็ดเท่านั้น! ว่างมากมานั่งคิดเนอะ แหะ แหะ หนิงว่านางเอกเปรี้ยวเกินนะถ้าเจ๊แกส่งเสื้อให้พระเอกถือเนี่ย (เขิน) *scottie* วางไม่ได้หรอกค่ะ คนเขียนประกาศิต ของกินต้องมาก่อนเป็นอันดับหนึ่ง เหอ เหอ (บอกแล้วว่าเรื่องนี้สนอง need คนเขียน) *อาราเร่* ขอบคุณที่มาแปะให้ค่ะ จากคุณ : หนิง - [ 4 ม.ค. 48 21:55:53 A:61.91.82.79 X: TicketID:073019 ]

ความคิดเห็นที่ 19 น่ารักอีกแล้ว อยากอ่านเรื่องของหนิงอีกนะครับ จากคุณ : รพินทร์ - [ 10 ม.ค. 48 05:28:18 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ ให้ความรู้สึกดีจังค่ะ แหม เขานี่ทั้งรูปหล่อ ฐานะดี แถมยังคารมดีอีกด้วย เหมาะจะเป็นเจ้าชายจริงๆ 55 แต่จะว่าไป เจ้าชายต้องคิดหนักเลยนะคะเนี่ยว่าสาวจะชอบที่เป็นเขาจริงๆหรือชอบสิ่งภายนอกมากกว่า แต่เรื่องนี้น่ารักมากๆๆ ขอบคุณมากเลยนะคะที่มาลงให้อ่านกันค่ะ จากคุณ : นวล - [ 1 ก.พ. 48 12:03:08 A:128.103.186.48 X: ]