ความคิดเห็นที่ 1 ...จากสึนามิ... จากที่ได้เดินทางร่วม Trip ไปกับ "ร่วมด้วยช่วยกัน" ในการเป็นอาสาสมัครช่วยเหลือผู้ประสบภัยจากคลื่นยักษ์สึนามิ ได้เก็บภาพความเสียหายที่เกิดจากภัยครั้งนี้ ซึ่งได้สร้างความ สูญหายทั้งชีวิตและทรัพย์สิน ทั้งคนที่เสียชีวิตและคนที่รอดชีวิต ภาพที่เห็นกับตา จากที่ได้เห็นในจอโทรทัศน์ เมื่อไปยืนที่สถานที่นั้น ได้เห็นสภาพ ความเสียหาย หดหู่ใจมากมาก แต่ต้องทึ่งกับความแรงของคลื่น ที่ได้กวาดทำลายได้ในระยะหลายกิโลเมตร นักท่องเที่ยวบางคน เห็นอาสาสมัครถึงกับถลาเข้าใส่ เพื่อหวังว่า อาสาอาจจะเห็นศพญาติของเขา หรือคุ้นหน้าบ้าง แต่ศพส่วนใหญ่ จำหน้าไม่ได้แล้ว กลิ่น ยิ่งกว่าคำว่ามาก แต่ได้เคล็ดลับจากทีมนิติเวชว่า "ให้สูดหายใจกับกลิ่นที่เหม็นที่สุดให้เต็มปอด แล้วจะบอกว่าไม่เหม็น" ลองทำดูแล้ว....ได้ผล คนที่น่าสงสาร - ญาติผู้เสียชีวิต ทั้งชาวไทย และชาวต่างประเทศ - ชาวบ้านที่บ้าน และเรือประมงพังเสียหาย - ผู้เสียชีวิตที่ติดอยู่ในซากรถ ซึ่งรถที่เห็นพังอยู่ตามจุดต่าง ๆ คือ รถที่เจ้าของตายแล้ว และถูกดึงศพออกไป รถก็จะปล่อยทิ้งไว้ที่เดิม - ทหาร เนื่องจากถูกเกณฑ์มาทั้งกองร้อยในการร่วมปฏิบัติภาระกิจ ทหารบางคน เป็นลมล้มพับไปในหลุมศพ บางคนอวกแล้วอวกอีก ทหารบางคน น้ำเหลืองกระเด็นเข้าตา เข้าปาก วิ่งล้างแทบไม่ทัน ความประทับใจ - ประทับใจในความแกร่ง ของคุณหญิงหมอพรทิพย์ โรจนสุนันท์ - ทีมแพทย์ , ทีมนิติเวช - เจ้าหน้าที่มูลนิธิต่าง ๆ ซึ่งเขาสามารถแบกศพอืดแล้ว ขึ้นบ่าได้ อย่างไม่รังเกียจ - ทีมอาสาด้วยกัน ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย แต่พอได้ร่วมทีมกันแล้ว ลุยไหนลุยนั้น เสียสละ แบ่งปัน สามัคคี ทำงานกันเป็นทีม เป็นเพื่อนร่วมลุย ได้พบกับสังคมใหม่ที่วิเศษที่สุด ที่สัญญากันไว้ว่า มีฟ้าถล่มดินทลายที่ไหน จะรวมตัวกันอีกแน่นอน - น้ำใจชาวบ้าน เอื้อเฟื้อที่อาบน้ำ และความสะดวกหลายอย่างเท่าที่เขา จะจัดหาให้เราได้ เขาออกตัวทันที - นักท่องเที่ยวที่ช่วยออกแรงค้นหา และเก็บกู้ซาก - ความเคารพในศพ ทีมกู้ภัยทุกคน จะให้เกียรติ และแสดงความเคารพ ศพ ทุกศพ ไม่โยน ไม่ข้าม พูดคุยขอร้องศพบ้าง ถ้างัดขึ้นมายาก - ศพ ที่งัดขึ้นมาได้จากซากตึก มีศพที่ญาติสามารถจำได้ เป็นศพของ ต่างชาติ ที่ศพมีแหวนแต่งงานสลักชื่ออยู่ ญาติจึงจำได้จากแหวนที่เราลง บันทึก Detail ศพไว้ เขาติดต่อมาที่ศูนย์ช่วยเหลือนักท่องเที่ยวเพื่อขอบคุณ ที่ช่วยหาศพภรรยาเขาได้ อีกทีมที่เป็นฮีโร่ - ทีมสุนัขตำรวจ จากหน่วยกู้ภัยประเทศฝรั่งเศส และประเทศเยอรมัน เก่ง และเชื่อฟังคำสั่งผู้คุมมาก - สุนัขชาวบ้าน ที่เจ้าของเสียชีวิตแล้ว แต่มันมาช่วยหาศพได้ประมาณ 10 กว่าศพ เมื่อมันคุ้ยที่ซากโคลน และเห่าเรียกให้กู้ภัยมาดู ปรากฎว่า มีศพอยู่ทุกครั้ง (มีโอกาสได้ส่งไปฝึกเป็นสุนัขตำรวจ) - ช้าง ที่ถูกเกณฑ์มาดึงซาก ทรงพลังมาก ๆ ช่วยเคลียร์พื้นที่ได้ เป็นอย่างมาก สิ่งจำเป็นเพิ่มเติม - ซองซิบ ใส่ศพ - เงินบริจาคเพื่อสร้างบ้าน - มุ้ง สิ่งที่เหลือเฟือ ซึ่งในอนาคตอาจใช้ประโยชน์ได้ แต่ในพื้นที่นั้น ได้มามากแล้ว นั่นได้แก่ - โรงศพ เนื่องจากการเก็บศพเพื่อรอญาตินั้น จะฝังศพลงดินโดยไม่ใส่โลง ทำให้ศพที่เคยพยายามดันใส่โลง ต้องยกออก และต้องเผาโลงเปล่า เป็นจำนวนมาก เพราะโลงที่ใส่ศพแล้ว เมื่อไม่ใช้ต้องทำลายให้ปลอดเชื้อ - เสื้อผ้า ตอนนี้กองแบบเลือกเอาไปแล้ว ประมาณ 2 ภูเขาได้ ขอขอบคุณ - เงินบริจาค จากทุกท่านช่วยชีวิตได้เป็นอย่างมาก - สิ่งของบริจาค ทุกชิ้นส่วนใหญ่ใช้ประโยชน์ได้หมด - ล่าม ที่ช่วยแปลภาษาฝรั่งเศส สวีเดน เยอรมัน ฯลฯ - กำลังใจจากทุกท่าน - ขอบคุณนักบิน ที่ช่วยเอื้อเฟื้อเฮลิคอปเตอร์ Black Hawk Lima ในการไปยังสถานที่ไกล ๆ - ขอบคุณการบินไทย ที่ให้บินฟรีในทุกเที่ยวบินกับอาสาสมัครกู้ภัย - ขอบคุณที่ว่าการอำเภอตะกั่วป่า วัดย่านยาว วัดบางม่วง สุสานบางมะรวน ที่เอื้อเฟื้อสถานที่ - ขอบคุณรถ Mobile ที่ไปติดตั้งเสาสัญญาณโทรศัพท์มือถือ ช่วยให้โทรติดต่อได้โดยสะดวก จากคุณ : ป้าเอม - [ 12 ม.ค. 48 15:34:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เพื่อนที่บ้านไปช่วยถ่ายรูปอะ ได้นั่งเครื่องบินไปกลับ ทำหน้าที่ไปถ่ายรูป เขาก็บอกว่า กลิ่นกับสภาพศพอะ สุด ๆ แต่เขาก็เต็มใจไปทำนะ ผมก็ยังบอกเขาเลยว่า เนี่ย ประสบการณ์ในชีวิตนะ ที่ได้มีส่วนร่วมในเหตุการณ์ใหญ่ ๆ เชื่อว่า ซักห้าสิบปีร้อยปีมีซักครั้ง (ขออย่าให้มีบ่อยเลย) เสียดายที่ผมไม่ได้ไปอยู่ที่จุดนั้น หวังเพียงว่า จะได้มีโอกาสไปเที่ยวตอนที่มันกลายเป็นปกติแล้วอะ จากคุณ : Kim (juckrid) - [ 12 ม.ค. 48 15:53:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ยังมีให้อ่านอย่างประทับใจอีกนะ ที่มา http://www.mthai.com/webboard/5/55646.html โดย : คุณ โชค อีเมล์ : shokekaab@hotmail.com วันที่ : 2005-01-11 03:04:41 10 วันของผมที่วัดย่านยาว จ.พังงา ผมมีหลายอย่างที่อยากจะเล่าเรื่องถึงสิ่งๆดีๆที่เกิดขึ้นตลอดเวลาที่นี่ ที่ใครหลายคนยังไม่รู้ ลองอ่านดูนะครับ แล้วจะรู้ว่า ในความเลวร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์ มีสิ่งดีๆที่เราและผมเองก็คาดไม่ถึง จากคุณ : ป้าเอม - [ 12 ม.ค. 48 16:01:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมเป็นอาสาสมัครที่เข้าไปช่วยงานในพื้นที่ ตั้งแต่วันที่ 30 ธันวาคม ของปี 2547 กับเพื่อนนักศึกษาในมหาลัยเดียวกัน วันแรกที่ผมไปถึงสนามบินภูเก็ต และนั่งรถจากภูเก็ตมาที่วัดย่านยาว อ.ตะกั่วป่า จ.พังงา กว่า 100 กิโลเมตร คุณจะเห็นสภาพความเสียหายที่ทำให้ผมรู้สึกว่า มันคือหายนะจริงๆ ยิ่งเมื่อมาถึงที่วัดย่านยาว วันนั้นวุ่นวายมากๆ มีแต่ภาพที่แย่ๆ คนมาตามญาติ คนนั่งร้องไห้เมื่อเห็นรูปศพที่ติดบอร์ดเป็นญาติตัวเอง ทุกอย่างดูแย่ ดูวุ่นวายไปหมด เมื่อไปถึงแล้ว พวกเราก้ไปดูๆว่าจะทำอะไรได้บ้าง มีประกาศว่าต้องการอาสาสมัครที่ทำงานเกี่ยวกับศพ และเจ้าหน้าที่ท่านหนึ่งบอกว่า "ไหวมั้ยน้อง" ด้วยความที่ไม่อยากเสียฟอร์ม ผมก็เลยรับงานนี้(แบบไม่เต็มใจเท่าไหร่) ผมก็ไปเปลี่ยนชุด เป็นชุดหมีอวกาศ ที่คนที่นั่นเค้าเรียกกัน ร้อนสุดๆเลยคับ จากนั้นเราก็จัดทีมกัน แล้วผมก็ได้อยู่แผนกพลิกศพ คือดูรายละเอีดทุกอย่างเกี่ยวกับศพ แล้วจดไว้ ต้องมีการยกศพพลิกเพื่อดูรายละเอียดทุกส่วนเลย แต่ผมว่าน่าจะเรียกแผนกนี้ใหม่ เป็น แก้ผ้าศพ คงง่ายต่อการเข้าใจในหน้าที่ของผมมากกว่า.......เมื่อเข้าไปแล้ว ผมเห็นมีหลายคนวิ่งออกมาอ๊วก หรือไม่ก็มีอาการแปลกๆ เช่น คนถ่ายรูปในทีมผม มือเค้าอ่อนจนกดชัตเตอร์ไม่ลง คุณหมอพรทิพย์ก็เดินสวนไปสวนมา ผมยังแอบภูมิใจเล็กๆว่า อย่างเราก็ได้มีโอกาสทำงานร่วมกับคุณหมอเบอร์ 1 ของประเทศด้วย อิอิ จากคุณ : ป้าเอม - [ 12 ม.ค. 48 16:02:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทุกคนทำงานเหมือนไม่เหน็ดเหนื่อย แต่จริงๆแล้วมันล้าและหดหู่มาก คืนแรก พวกผมถูกจัดหาที่นอนให้อย่างน่าประทับใจเหลือเกิน คือ ตู้คอนเทนเนอร์ แล้วมันก็อยู่หน้าวัด แล้วในวัด มีศพที่อืดๆได้ที่อยู่เป็นพัน อืมม ไม่เป็นไร นอนกันหลายคน พวกเราก็ผูกมิตรกับอาสาสมัครคนอื่นๆ เลยรู้ว่า ทุกคนมาจากหลายที่ หลายสถาบันมาก ทั้งจากธรรมศาสตร์ พระจอมเกล้าทั้ง3 เกษตร ศิลปากร ม.กรุงเทพ และสถาบันอื่นๆเช่นแพทย์พระมงกุฏ รามา ทำให้ผมเห็นถึงน้ำใจดีๆของเด็กรุ่นใหม่ที่กำลังจะก้าวขึ้นมาเป็นคนของชาติ คืนนั้นเราคุยกันเรื่องพระ ว่าพระไปไหน เพราะเราต้องการที่ยึดเหนี่ยว แต่ปรากฏว่า พระวัดย่านยาว ท่านออกธุดงค์ไปหมดแล้ว แต่ยังมีบางรูปที่ทนอยู่ และท่านนี่แหละ เอาพระมาแจกคนละองค์ พร้อมปลุกเสกตั้งชื่อรุ่นว่า พระรอดรุ่นสึนามิ (ฮากันเข้าไป) วันต่อมาพวเราจึงได้ติดเหรียญกล้าหาญนี้เข้าไปทำงานกับศพต่อ ที่นอนของเราก็เจ๋งมาก ทำจากโลงศพที่กองหน้าวัด ปูด้วยผ้าดิบใหม่ๆ ขอเน้นว่า ใหม่ๆ เพราะเราไม่ค่อยชอบน้ำเหลือง เจอมาทั้งวันแล้ว วิธีนี้เป็นไอเดียของพี่คนหนึ่ง ชื่อพี่เล็ก หญิงคนนี้เธอสามารถแบกโลงเปล่าคนเดียวได้ เธอแบกมาแล้วจัดที่นอนให้เรา เรียงกันเป็นระเบียบในตู้คอนเทนเนอร์ ติดแอร์เย็นเฉียบ สุดยอด พี่เล็กบอกว่าได้ไอเดียมาจากเจ้าหน้าที่ที่เอาโลงมาเป็นโต๊ะทำงาน โต๊ะวางคอมอีกที อาหารที่นี่เราก็กินอิ่ม 3 มื้อ บางทีก็ 5 มื้อถ้ากินลง คือมีอาหารตลอด ข้าวกล่องที่ชาวบ้านร่วมกันบริจาค ขนม น้ำ ไอติม ผลไม้พร้อม แต่ติดอยู่อย่างเดียว ใครจะไปกินลงวะ ในเมื่อศพมันเริ่มมีหนอนแล้ว... ยิ่งวันไหนมีข้าวขาหมูหรือข้าวหมูแดงนะ อ่า...เหมือนมาก เหมือนเนื้อที่อยู่ข้างในเลยยยย พวกเราเลยกลายเป็นมังสวิรัติกันซะงั้น จากคุณ : ป้าเอม - [ 12 ม.ค. 48 16:03:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พวกเราแบกศพ ยกศพ หั่นศพ เจี๋ยนศพ กันอยู่อย่างนั้น จนลืมวันลืมคืน นึกได้อีกที อ้าว ปีใหม่แล้วเหรอเนี่ย ก็เคาท์ดาวน์กับสภาพศพอืดๆนับร้อยนับพัน เพราะวันนั้น ศพเข้ามาเยอะมาก หลายวันผ่านไป ดูเหมือนไม่มีอะไรดีขึ้น แต่มันแย่ลงด้วยซ้ำ สภาพศพที่เข้ามา ยิ่งหลายวัน สภาพยิ่งแย่ หนอนมันตัวโตขึ้นทุกวันๆ คนเริ่มเครียด ญาติที่มาตามหาศพก็เครียด หมอก็เครียด อาสาสมัครก็เครียด ไทยเครียด ฝรั่งเครียด ญี่ปุ่นเครียด ช่างไม้เครียด ทหารเครียด มองไปทางไหนก็ไม่มีอะไรจรรโลงใจ แต่เมื่อไหร่ที่เรามองเห็นคนทำงานในนั้น มันรู้สึกประทับใจ ที่ทุกคนทำอย่างเหน็ดเหนื่อยโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำเพื่อใคร รู้แต่ว่า ทำให้ดีที่สุด แม้คนที่ทำอะไรไม่ได้เลยก็มายกน้ำ แบกของ หาข้าวหาปลาให้เรากิน แม้กระทั่งคนที่เอาดอกไม้มาให้พวกเราแล้วบอกว่าไม่รู้จะช่วยอะไร มาให้กำลังใจละกัน แค่นี้ก็ดีใจแล้ว มันเป็นภาพที่หาดูไม่ได้แล้ว การทำงานของที่นี่มีทุกแผนก แม้แต่แผนกซับหน้าด้วยซ้ำ ที่คอยซับหน้าพวกเราเพราะมือเราเปื้อนเลือดน้ำเหลืองต่างๆ เอาเป็นว่า ทุกคนช่วยได้ทุกอย่างเท่าที่ช่วยได้ละกัน สุดยอดจริงๆ ที่ผมประทับใจมากๆอีกอย่างคือ คนในพื้นที่ ที่ดีกับพวกเรามากๆ พวกอาสาสมัครที่ไปส่วนใหญ่เอาเสื้อผ้าไปไม่เกิน 3 ชุด พวกเราซักผ้าที่ไหนก็ไม่ได้ เค้าเลยให้ไปเอาเสื้อผ้าที่เค้าบริจาคมากองในวัดมาใส่ ตลกดีนะ ผมเจอเสื้อผ้าที่บ้านผมบริจาคมาด้วย แต่ในความอนาถาของเหล่าอาสาสมัคร มียายแก่ๆคนนึง บ้านแกอยู่แถวๆนั้น ถือตะกร้าผ้ามาแล้วบอกว่า ยายไม่มีแรงจะช่วยอะไร เดี๋ยวยายซักผ้าให้ทุกคนนะ แกพูดแล้วร้องไห้ แกคงตื้นตันใจที่แกได้เป็นส่วนหนึ่งในการช่วยเหลือน่ะ น่าประทับใจจริงๆ แกก็ซักผ้าเป็นกองทุกวันเลย แกชื่อยายพึง น่ารักมากคับคุณยายคนนี้ แกก็เสียลูกสาวไปกับคลื่นสึนามินี้ด้วย ไม่ใช่แค่นั้น บางคนเค้าก็ให้อาสาสมัครไปนอนบ้านเค้าได้ บางคนก็ทำขนมมาให้ มีเด็กคนหนึ่ง อายุประมาณ 5-6 ขวบอ่ะ เอาเงินมาให้ผม 5 บาท ผมก็งงว่าทำไม แต่เค้าไม่พูด เค้าอายแล้วก็วิ่งหนีไป ผมเลยคิดว่า เค้าคงอยากบริจาคมั้ง น่ารักดี จากคุณ : ป้าเอม - [ 12 ม.ค. 48 16:07:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ท่ามกลางความเหนื่อยล้า ของอาสาสมัคร มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำงานหนักมากแต่ดูเหมือนไม่เหน็ดเหนื่อย คุณหมอพรทิพย์ครับ จะมีใครดีอย่างเค้าอีก ผมรู้ว่าเค้าเหนื่อย แต่เค้ายังยิ้มกับทุกคน และยังดีกับพวกเราทุกคน แถมยังแอบให้เบอร์พวกเราไว้เพื่อนัดทานอาหารกันหลังเสร็จงาน และยังบอกว่า ถ้าพวกเรามีอะไรให้หมอช่วย หมอยินดีช่วย เพราะวันนี้พวกเราช่วยหมอได้มาก สุดยอดครับ ฮีโร่ของผม ผมภูมิใจจริงๆที่ในชีวิตผมได้มาเจอคนที่สุดยอดอย่างคุณหมอ วันนี้ผมกลับมาแล้ว แต่งานที่นั่นยังไม่จบ คุณหมอยังคงเหนื่อยต่อ คุณยายพึงยังคงต้องซักผ้ากองโตไปอีก คนตายก็ตายไป คนอยู่ก็ต้องดำเนินชีวิตต่อ ผมเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ผมดีใจที่ได้เห็นสิ่งดีๆที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน อยากฝากบอกอาสาสมัครทุกคน นี่เป็นประสบการณ์ที่เราต้องไม่ลืมที่จะเล่าให้ลูกให้หลานฟัง เพราะสิ่งนี้ คือสิ่งดีที่สุดแม้มันจะอยู่บนความเลวร้ายที่สุดก็ตาม ผมยังระลึกถึงทุกคนครับ คุณหมอพรทิพย์ สุดยอดฮีโร่คนใหม่ของผม หมอฮิ้ว ที่แม้จะเหนื่อย แต่ยังสร้างสีสันได้ท่ามกลางศพนับร้อย(สาวๆมีกำลังใจเพราะหมอนะ) ยายพึง ถ้าไม่มียาย เราเน่าเหมือนศพแน่ พี่เหมียว ทีมเสื้อเหลือง ที่นวดและผ่อนคลายความเมื่อยล้าให้เรา พี่ๆที่คอยเสริฟน้ำหน้าเต้นท์เหลือง พี่เล็ก แบกโลงแล้วยังล้างห้องน้ำอีก พี่โต เจ้าของบ้านที่ผมไปอาบน้ำ น้องแก้ว สาวแก่นจากธรรมศาสตร์ น้องปิ๊ก น้องเคน น้องเอ็ม น้องเต้ สี่หนุ่มจากม.กรุงเทพ นายแน่มาก ที่จัดการทุกอย่างได้ และนายเอาชนะพวกฝรั่งมันได้ด้วยสมอง (ประเทศชาติต้องการคนอย่างพวกนาย) รุ่นน้องจากเกษตรศาสตร์ทุกคน และอาสาสมัครที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน พวกนายคือสุดยอด *** จบแล้วครับท่าน ปลื้มกันบ้างไหมคะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 12 ม.ค. 48 16:12:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มีแอบน้ำตาซึมฮับ Y_Y รักเธอประเทศไทยค่ะ จากคุณ : สายลมที่หวังดี - [ 12 ม.ค. 48 16:42:50 A:203.156.80.121 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณมากค่ะป้าเอม สงสัยนิดนึงว่าข้อความในความคิดเห็นที่ 1 ป้าเอมเอามาจากไหนคะ รบกวนบอกที่มานิดนึงถ้ามี เป็นการให้เครดิตเจ้าของบทความก็จะดีค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 12 ม.ค. 48 17:41:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ที่มา ไม่แน่ชัด แต่บอกว่า คุณออน ลงพื้นที่ไปตั้งแต่ค่ำของวันที่ 30 ธ.ค. 47 กับเพื่อนใน pantip.com นำทีมโดยคุณพ่อน้องเปียกปูน แล้วคุณออนก็ส่งอีเมล์ บทความนี้ มาให้น้องอีกคนหนึ่งอีกทีค่ะ แล้วป้าจะค้นหาที่มา มาบอกนะคะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 12 ม.ค. 48 18:09:53 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ทุกคนเยี่ยมมากครับ ในความเศร้า ยังมีความสุขเกิดขึ้นได้ จากคุณ : january w-inds (กริชครับผม) - [ 12 ม.ค. 48 19:34:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คนไทยไม่ทิ้งกันนะคะป้าเอม ดีใจจังที่เกิดบนแผ่นดินไทย   จากคุณ : ลูกแม่เอียด - [ 12 ม.ค. 48 19:45:11 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านแล้ว ขอบอกได้คำเดียวว่า สุดยอด แบบว่า...นอนเข้าไปได้ไงนะ ตู้คอนเทนเนอร์ ^^" เขาจัดรีสอร์ทให้ด้วยนะคะ เป็นรีสอร์ทแบบที่โดนแค่ชั้น 1 แต่ชั้นอื่น o.k. ก็น่ากลัวเหมือนกัน แต่ไงก็น่าจะน่ากลัวน้อยกว่านะ แล้วก็อาสาสมัครที่ไปกับห้องสวนลุม ( ถ้าจำไม่ผิดนะ) อันนี้เขาก็มีรีสอร์ทให้เหมือนกัน อันนี้ดีหน่อย เป็นแบบอยู่บนเขา เลยไม่โดนอะไร ก็อย่างที่เขาบอกกันว่า คลื่นน้ำใจคนไทยเนี่ย ใหญ่กว่าซึนามิอีก จากคุณ : chocolate-gateau - [ 12 ม.ค. 48 21:34:57 ]

ความคิดเห็นที่ 14 นานๆครั้งจะได้เห็นการรวมพลังน้ำใจของคนไทยทั้งประเทศนะคะ จะซึ้งน้ำใจกันเมื่อยามยาก จากคุณ : เพอร์ - [ 12 ม.ค. 48 23:20:37 A:203.144.231.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอมอบกำลังใจดอกไม้ให้แก่กลุ่มอาสาสมัครทุก ๆ คนค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 13 ม.ค. 48 03:26:39 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ส่งกำลังใจไปให้ทุกๆคนเลยค่ะ... ^^ จากคุณ : p_jung - [ 13 ม.ค. 48 08:50:26 A:210.246.66.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณป้าเอมที่เอาเรื่องราวดีดีมาให้อ่านนะคะ ^^ จากคุณ : ลุงมะตูม - [ 13 ม.ค. 48 12:20:33 A:10.21.2.126 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบใจมากนะป้าเอมที่ได้อ่านบทความดีๆขอเป็นกำลังช่วยผู้สละเวลาทุกท่านที่ปฏิบัติงานอย่างย้อท้อขอผลบุญกุศลช่วยให้ทุกคนมีแต่ความสุขความเจริญนะคะขอร่วมอนุโมทนา จากคุณ : ป้าต๋าว - [ 13 ม.ค. 48 19:59:44 A:203.172.69.127 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 พิมพ์คำผิดคะ อย่างไม่ย่อท้อ จากคุณ : ป้าต๋าว - [ 13 ม.ค. 48 20:02:01 A:203.172.69.127 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 ลงชื่อปลื้มด้วยคนครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 13 ม.ค. 48 20:34:59 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณสำหรับบทความดีๆ อย่างนี้ค่ะ อ่านแล้วก็ชื่นใจ... ในความหมองเศร้า ก็ยังมีเรื่องดีๆ ช่วยบรรเทาความทุกข์โศก รักคนไทยที่ช่วยกันอย่างนี้จัง จากคุณ : bookmark - [ 13 ม.ค. 48 21:19:56 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านแล้วประทับใจจังเลยค่ะแม่เอม ประทับใจสุดๆเลย จากคุณ : หนูยี - [ 13 ม.ค. 48 22:39:13 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านแล้วต้องบอกว่า  น้องไม่ได้ไปเพราะหน้าที่  แต่เพราะใจ จากคุณ : an_an_ant - [ 14 ม.ค. 48 11:50:45 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เข้ามาร้องไห้  เสียใจกับทุกชีวิตที่สูญเสีย เข้ามาตื้นตัน  น้ำใจของคนไทยที่ยังมีให้แก่กัน ขอกราบลงบนแผ่นดิน   ขอสมาต่อทุกสิ่งที่ผิดพลาดและอย่าซ้ำเติม และขอกราบขอบพระคุณแผ่นดินนี้ ที่ทำให้ได้เห็นหัวใจของคนไทย จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 22 ม.ค. 48 15:14:37 ]