จดหมายลาตาย ........จากแม่
วันนี้ดีใจมากลูกสาวส่งรูปถ่ายในชุดรับปริญญยามาให้พยายามโทรเพื่อจะบอกว่าขอบคุณ
แต่เขาก็ปิดมือถือตลอด  รอจนหนึ่งทุ่มโทรไปเขารับก้ดีใจมาก
.ค่ะ. คำตอบจากอีกฝ่ายสั้นจนน่าใจหาย   ไม่มีคำว่า  “สวัสดี”  หรือคำว่า” ฮัลโหล”
จากปลายสาย

น้ำเสียงที่ตอบกลับมาแสดงว่าหงุดหงิดรำคาญ ทำเอาเบ้าตาของแม่ร้อนผ่าวแต่ฝืนใจถามไปว่า
“ทำไมทำเสียงงั้นหละ”
หวังจะได้ยินเสียงอีกฝ่ายสำนึกและตอบกลับมาดีๆ  เปล่าเลยเสียงถอนหายใจ และย้อนถามกลับมาว่า
“ทำไมหรือ”  แค่นั้นเองผู้หญิงที่ต่ำต้อยคนนี้ก้หมดสิ้นทั้งคำพูดและกำลังใจ
นอกจากน้ำตาที่ไหลอกมาจากใจลึกๆที่เจ็บปวดเสียยิ่งกว่าความเจ็บครั้งไหนๆในชีวิตที่ได้พบมา
กลั้นใจตอบกลับไปว่า
“ไม่มีอะไรหลอกแค่นี้นะ”
นี่จะเป็นประโยคสุดท้ายจากผู้หญิงที่ต่ำต้อยคนนี้
…………………………………

แม่คิดว่าลูกจะได้เห็นจดหมายนี้  วันนี้แม่รู้แล้วว่าตัวเองสมควรตาย....มันไม่ใช่ความผิดของลูกสักนิดเดียวแต่แม่ต้องการพิสูจน์ ให้ลูกได้เห็นว่าอะไรที่แม่ทำทุกอย่าง  เพื่อลูกไม่ได้หวังผลตอบแทนใดๆ  การตายของแม่ยืนยันว่าแม่ไม่ยอมให้ลูกๆคนใดต้องลำบากหาเลี้ยงแม่   แม่พยายามหางานทำพยายามหาคนที่เขาต้องการแม่ๆแต่แม่มีปมด้อยที่ยากจน  จึงทำให้แม่ไม่กล้าจะมีใครอีกเพราะกลัวการแตกหักที่เจ็บปวด  และเพราะกลัวลูกจะลำบากใจ การที่พ่อทิ้งเราไปสิบกว่าปี
ทำให้แม่ขาดความมั่นใจ
................................................
ลูกจะจบแล้วดีใจด้วย ลูกคิดเสมอว่าแม่วุ่นวายจนลูกเคยเอ่ยปากว่าอยากเป็นเด็กเป็นเด็กที่ขาด..................จะได้ทำอะไรด้วยลำพัง
แม่ขอโทษนะคะที่แม่อาจโง่เขลาเพราะรู้ว่าการไม่มีใครมันปวดร้าวมาก แม่เอาแต่ประสบการณ์ที่พ่อแม่ของแม่ท่านทอดทิ้งไปแต่เด็กๆของแม่  มาตัดสินว่าเด็กๆทุกคนต้องการแม่ตลอดเวลา  แม่เลยคิดว่าควรเติมเต็มให้ลูกๆตลอดเวลา    เหมือนกับตอนที่แม่ยังเด็กแม่ต้องการอะไร  แม่ก้ให้ลูกตอนนี้ อย่างนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง
.................................................

แม่ผิดมากที่เพราะตัวเองขาดจึงเติมเต็มให้ลูก เช่นส่งเสริมลูกทุกวิธีทางให้ลูกสมใจทุกครั้งที่โรงเรียนของลูกมีงานลูกจะชอบการแสดงออกทุกอย่างบางครั้งค่าใช้จ่ายสูงมากแต่แม่ก็ยินดี. แค่ขอได้นั้งดูและชื่นชมเดินตามส่งรอยยิ้มและบันทึกภาพ
..................................................
แม่ไม่รู้เลยว่าลูกไม่ชอบจนวันหนึ่งลูกบอกมาตรงๆว่าไม่อยากให้แม่ไปงานโรงเรียน
..................................................
เหมือนสายฟ้าฝาดลงบนกลางใจที่เศร้าหมองของแม่น้ำตาแม่ไหลเป็นทางอย่างที่กลั้นไม่ได้  แต่ทำไมวันนั้นแม่ยังฝืนไปถ่ายภาพลูกเพราะเป็นครั้งแรกที่ลูกได้เป็นหนึ่งในวงดุริยางค์ของโรงเรียน แม่อยากเห็นลูก ยอมรับนั่นคือการชดเชยสิ่งที่แม่ ยากเป็นในวัยเด็ก และแม่ภูมิใจที่ลูกทำได้สมใจลูก และ      เพราะแม่เป็นเด็กกำพร้าปู่ย่าท่านจน และรังเกียจแม่ เด็ก ผู้หญิงตัวดำๆ ตาเหล่ๆ         เป็นส่วนเกินในครอบครัวของพวกเขาตลอดเวลา            ทางออกของแม่คือขยันหนักเอาเบาสู้     ทำตัวสนุกเฮฮาให้เพื่อนยอมรับ          การเรียนดี ปิดปมด้อยได้ส่วนเดียว...................
.................................................
ไม่เคยคิดจะมีครอบครัวเพราะกลัว  แต่เพราะกรรมเก่าได้เจอพ่อ เราบังเอิญต้องแต่งงานกัน        พ่อเจ้าชู้ดื่มหนักเงินทองขัดสน         การมีหญิงไม่เลือกหน้าของพ่อทำให้แม่ท้อ      และลูกไม่เข้าใจว่าทำไมแม่จะต้องทะเลาะกับพ่อตอนดึกๆที่พากลับมา      สภาพพ่อไม่รูดซิบกางเกง  ติกกระดุมเสื้อผิด มันทำให้แม่ปวดใจเจียนตาย    แม่จึงไม่ยอมพูดกับพ่อเดินหนีแต่พ่อพาลเหนี่ยวรั้งและตอกย้ำด้วยรอยยิ้มเยาะและให้แม่ถามว่าเขาไปทำอะไรมา          แม่ไม่ถามเดินหนีเขาดึงและเราเลยมีปากเสียง ลูกมาเห็นและคิดเสมอว่าแม่ผิด.................
.................................................
แม่ต้องออกจากงานที่มั่นคงเพราะเพียงพ่อไปดูหมอดู ๆทักว่าหากให้เมียทำงาน เขาจะถูกทิ้ง  และทำไมแม่จึงต้องออก เพราะพ่อบกว่าหมอดูบอกอีกว่าแม่จะทิ้งลูกๆไป            ตอนั้นจะอะไรก็ตามแม่ยินดีออกเพื่อให้เขาสบายใจ  และหลักสำคัญเลยแม่รักลูกๆมากทุกลมหายใจเข้าออกเลย       กลางวันทำงานบ้านเลี้ยงลูกแม่ไม่เคยเหนื่อยมีตวามสุขมากๆจนลืมพ่อสนิท       เขาสนุกสนานเหมือนเดิมไม่กลับบ้านแม่ก็ไม่ว่าอะไรขออย่างเดียวอย่ามาข้องแวะชวนทะเลาะกับแม่ก็พอแล้ว
......................................................
แต่พอลูกๆอายุเข้าวัยเรียนแม่เริ่มห่วงอนาคตของลูกๆ แม่เริ่มรู้แล้วว่าอนาคตระหว่างแม่กับพ่อกำลังจะจบ  อาการวิตกและเครียดทำให้แม่เก็บตัว  แต่เราสามแม่ลูกก็เล่นกันสนุกสนาน และทำให้แม่ดีใจที่การประพฤติของพ่อที่เจ้าชู้เมามายไม่กลับบ้านเหมือนพ่อคนอื่นๆ  แต่เราสามคนแม่ลูกก็มีความสุขได้  แม้ลูกจะเตื่อนน้องเสมอๆว่าอย่าหัวเราะดังเดียวจะได้ร้อง   แม่ได้ยินหัวใจแม่ก้สดุดกึกทันที่  พอลูกๆไปโรงเรียนแม่เปิดร้านทำผม แต่ละวันแม่จะรับรู้ว่าครอบครัวอื่นเขากลมเกลียวกันแม่เริ่มหดหู่ และน้อยใจพ่อ  สภาพร่างกายแม่เริ่มทรุดโทรมเพราะตรอมใจ งานทำผมเป็นงานที่หนักมากๆ ทั้งกายทั้งใจ  เพราะทุกๆวันพวกเขาจะเอาทั้งเรื่องดีไม่ดี มาเล่าให้แม่ฟัง เขาทะเลาะกันก็เอาแม่เป็นที่ระบาย  บางรายก็มานั้งนินทาพ่อขงลูก ว่าเห็นไปนั่นไปนี่ควงคนนั้นคนนี้  แม่ได้แต่ถอนหายใจและยิ้มๆ   มันกลายเป็นว่าแม่โง่ๆ หลายเสียงกระทบหูว่าแม่ไม่เชื่อพวกเขาสักวันจะรู้สึก

พวกเขาไม่รู้ว่าแม่อกไหม้ใส้ขมขนาดไหน อดทนเพราะเห็นแก่ลูกๆ หลายครั้งที่แม่เจอจดหมายรำพันรักของพ่อกับหญิงอื่น หลายครั้งที่เจอถุงยาง หลายครั้งที่พ่อกลับมาในสภาพที่ติดกระดุมเสื้อผิดไม่รูดซิบกางเกง แม่ซึ่งรอฟังเสียงรถพ่อเพื่อจะเสียบกาต้มน้ำชงกาแฟให้เขาทุกครั้งที่เขากลับมา ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน แม่ยอมอดหลับอดนอนรอพ่อไม่กล้าเสียบน้ำทิ้งไว้เพราะกลัวไฟฟ้าลัดวงจร

แต่สภาพพ่อที่เมามายกลับมาทำหัวใจแม่แทบแตกสลาย  ยอมรับว่าความอดทนของแม่หมดลง เรามีปากเสียงกันและทุกครั้งกลายเป็นแม่เองที่ผิดลูกๆกับบอกให้แม่เงียบๆอายเขา

มันเป็นอย่างนี้เสมอมาแม่จึงอดทนไม่พูดได้แต่แยกห้องนอนและ ไม่สุงสิงกับใครจน วันต่อมาทุกอย่างจึงเป็นปกติ  พ่อชอบพาลูกเที่ยว เขาไม่เครียดไม่ถามเรื่องการเรียน ทำตามสบายๆ เพราะพ่อเขาเรียนไม่ดีเกเรจบมาแบบเกือบไม่จบ เขาเลยไม่สนใจเรื่องการเรียนของลูกๆ ผิดกับแม่ๆคิดว่าการเรียนสำคัญมาก
แม่เข้มงวดและเสริมสอนสอดแทรกความรู้ให้ลูกๆทุกเวลาและทุกเรื่อง  แม้แต่ลูกไม่ยอมทาข้าว  แม่ก็จะแต่งกลอนหลอกล่อให้ลูกทานอย่างสนุกสนาน
แม่พร่ำสอนให้ลูกประหยัดอดอมและเป็นคนดี รักการเรียน
แม่เข้าใจว่ามันน่าเบื่อ  แต่ถึงวันนี้ลูกคงเข้าใจแล้วนะว่ามันดีกับลูกแค่ไหน
แม่ก็พอใจ  แม้ผลตอบแทนที่แม่ได้คือการที่ลูกๆดูเหินห่างกับแม่ออกไปทุกวันๆ
ชีวิตและโลกส่วนตัวขงแม่ทั้งหมดมอบให้ลูกๆ  แม่เลยกลายเป้นคนไม่มีเพื่อน


แม่ไม่ออกไปสุงสิงกับใคร นอกจากเดินขายเสื้อผ้าเท่านั้น    เพราะอับอายที่เดินไปที่ไหนก็ได้ยินแต่เขานินทาพ่อของลูก  .......... ไอ้เนียะมันคลำๆดูไม่ม่หางมันเอาหมดหละ. เมียมันก็งี่เง่า  ซื่อบื้อไม่พูดไม่อิง..หาแต่เงินขี้เหนียวให้ผัวไปปรนเปรออีตัว..”   อาจจะใช่เพราะการตื่นแต่ตีสอง โม่แป้งทำขนมครก  เก้าโมงเช้าถึงสี่ทุ่ม ทำเสริมสวย    เสาร์อาทิตย์ไปซื้อผ้าที่ กทม. มาขายเดินทางกลางคืน ถึง กรุงเทพก็ สว่างรีบๆซื้อกลับตอนสี่ทุ่ม ถงบ้านสว่างก็อกเดินขายตามบ้านพักพนักงานเพื่อนๆที่ทำงานของพ่อพวกเรารู้จักกันทั้งหมด การค้าขายเงินผ่อนต้องใจเย็นๆ     เราเริ่มมีเงินซื้อรถ พ่อชอบเที่ยวมากเราไปกันตลอดเสาร์อาทิตย์  จนลูกเบื่อมาถึงตอนโตชวนไปไหนก็ไม่อยากไป       แม่ขอโทษนะลูกรักที่แม่อาจเป็นต้นเหตุให้ลูกหมดสนุกเพราะทุกครั้งที่ไปพ่อจะชอบดื่มแม่กลัวเลยท้วงๆพ่อ และพ่อจะแสดงทีท่าเจ้าชู้กับผู้หญิงที่พ่อเจอแม่ไม่ชอบเลย   ลูกยังเล็กไม่เข้าใจพ่อฟุ้งเฟ้อเอาใจลูก แต่แม่กับประหยัดและแม่ก็สอนลูกเสมอว่าเพราะพ่อเราจึงมีวันนี้ลูกได้เรียนโรงเรียนดีๆ เพราะ พ่อ และ นอนห้องแอร์เย็นฉ่ำเพราะพ่อ....................

หลายๆครั้งลูกขอเปิดแอร์แม่ก็จะบอกว่าพ่อเราทำงานก่อสร้างกลางแดดนะลูกร้อนกว่าเราอีก  ลูกจะบอกว่าทีบ้านอื่นยังเปิดเลยค่าไฟก็ไม่เสียสักหน่อย  แม่ก้ไม่รู้จะบอกลูกว่าอย่างไร ว่าอนาคตของพวกเราไม่มั่นคงแม่กลัวว่าหากแม่กับพ่อเลิกกันแม่ไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกอย่างดีๆ  ลูกๆ จะทำอย่างไรปรับตัวอย่างไรกับความลำบาก   แม่เตรียมพร้อมกับเหตุการณ์   ..........แต่แม่พูดไม่ได้กลัวลูกจะเสียขวัญ
.................................................
ชีวิตของแม่มีแต่ความหดหู่เงียบเหงาเวลาที่ลูกๆคิดว่าแม่ผิด      พ่อถูกในสายตาลูกๆเสมอ    

.................................................
จะอธิบายอย่างไรลูกจึงจะเข้าใจการที่ชายของเรามีคนอื่นตลอดเวลา  และคนๆนั้นเขาก็มีเจ้าของแล้ว    แต่เขาเลือกคนๆนั้นไม่ใช่เราสามแม่ลูก

เพราะแม่ผิดเองที่สอนแต่ว่าพ่อดีทำให้เราสบาย  และตลอดเวลาแม่ก็ปกปิดความเจ็บช้ำจนลูกไม่รู้สึก

แต่อยู่ๆมาวันหนี่งแม่ก็เลิกกับพ่อ  แต่ลูกก็เข้าใจไม่ใช่หรือว่าแม่ทนอีกไม่ได้แล้ว วันนั้นลูกก็ยอมรับมิใช่หรือ

แต่เพียงเพราะแม่ไม่มีงานไม่มีเงิน และอ่อนแอมากๆ คอยแต่จะโทรกวนใจลูก
ก็ทั้งชีวิตแม่ไม่มีใครเพื่อนสนิทก็ไม่มี  แม่ตัดทุกอย่างเพราะเวลาทั้งหมดอุทิศให้กับลูก ตั้งแต่ลูกลืมตามาดูโลกแม่ก็ไม่เคยห่างแม้เวลาหลับและเวลาลูกตื่น ลูกสองคนของแม่ไม่เคยได้เสียน้ำตา กับการที่ตื่นมาไม่เห้นแม่สักเพียงครั้งเดียว


มันมากไปใช่ไหม จะทำอย่างไรได้ต้องเลี้ยงลูกเพียงลำพังห่วงและวิตกกังวลและกลัวไปหมดทุกเรื่อง  สองมือของแม่จะซุกอยู่ที่ตัวลูกทั้งสองเพราะกลัวจะพลาดไม่ทันรู้ว่าลูกขงแม่จะตื่น หรือ จะเป็นอะไร  ไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนั้นถึงเข้มแข็งและแกร่งได้ขนาดนั้น
ไม่ได้หลับได้นอนเลย ลูกสองคนดื่มนมแม่สลับกันทั้งคืน  วัยที่ห่างกันแค่ หนึ่งปี ของลูกทั้งสงแม่ไม่มีเวลาไปสนใจอะไรทั้งสิ้น  แม่แต่พ่อซึ่งเขาจะกลับหรือไม่กลับ แม่ก้ได้แต่เปิดประตูให้เขาเท่านั้น

แม่ทุ่มเททุกอย่างให้ลูกอ่านหนังสือมากมายเพื่อจะได้เลี้ยงลูกอย่างถูกต้อง

และลูกของแม่ทั้งสองก็โตขึ้นมาอย่างงดงามและเฉลียวฉลาดเพรียบพร้อมจนไม่มีที่ติ  เสียแต่ว่ามีแม่มี่ยากจน และดูหดหู่เสมอๆ ต้องการความรักจากลูกๆจนน่ารำคาญ

สิ่งที่แม่ต้องการคืออาการแสดงความลิงโลดดีใจเวลาที่แม่โทรหาก็พอ  ถามแม่สักคำเหงาไหม ทานข้าวหรือยัง  ลูกคิดถึงแม่จังเลย...............และลงท้ายด้วยคำว่ารักแม่สักคำก็พอ       เราไม่ใช่คนเหินห่างกันนี่นา  เราพูดเล่นหยอกล้อกันเสมือนเพื่อน จน เพื่อนๆลูกเองยังเคยบอกว่าพวกเราน่ารัก ดูอบอุ่น แต่ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น
...................................................