มีดคัตเตอร์ที่อยู่ในประเป๋าดินสอถูกหยิบขึ้นมา ฉันมองมันด้วยความชั่งใจก่อนจะดันเลื่อนใบมีดออกมา ใบมีดสีเงินคมกริบกรีดลงที่ข้อมือของฉันทันที ความเจ็บปวดค่อยๆ แผ่ซานไปทั่วตัว เจ็บกว่ามีดบาดเป็นร้อยเท่า เลือดลิ่มๆ พุ่งออกมา แต่ฉันจะไปให้ไกล ในเมื่อฉันไม่มีใครแล้วฉันจะอยู่ต่อไปทำไม
"พี่!!!" เสียงน้องสาวฉันดังขึ้นในห้วงความรู้สึก
"แม่!!! พี่!!! แม่ขึ้นมาข้างบนเร็วๆๆ"
"ลูก!!!!!!" เสียงของแม่กรีดร้องขึ้นมาอีกคน ก่อนจะถลาเข้ามากอดร่างของฉันไว้ ฉันรู้สึกว่ามันอบอุ่นที่สุด "ไปตามรถพยาบาลมา หรือไปเรียกใครมาช่วยก็ได้"
"ถึงแม่จะเกลียดหนู
แต่หนูก็รักแม่ที่สุดนะคะ" เสียงพูดละล่ำละลักของฉันถูกส่งออกไป
"ใครบอกหนู แม่รักหนูมากต่างหาก แม่ไม่เคยเกลียดหนู ทำไมหนูทำแบบนี้..." ภาพของแม่พร่าเลือน แต่ฉันก็ยังรู้ได้ว่าแม่ร้องไห้ปริ่มขาดใจ
"แต่... แม่ด่าหนู... และบอก...ว่า... เกลียด... หนู..." ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว ความเจ็บปวดมันพรุ่งพล่านไปหมดทั่วตัว ฉันอยากจะหลับ... ตามันหนักจนแทบจะลืมไม่ขึ้น...
"ที่แม่พูดเพื่ออยากให้หนูเข้มแข็งนะลูก แม่ไม่ได้เกลียดหนูจริงๆ"
"แม่... พูด... จริง... นะ...."
"แม่พูดจริงลูก แม่รักหนูที่สุดในโลก" ความรู้สึกสุดท้ายคือแม่กอดฉันเอาไว้แน่นมาก วินาทีนั้นฉันกลับรู้สึกได้ว่าแม่รักฉันมาก มากที่สุด... ฉันรู้ได้ด้วยใจเหมือนอย่างทุกๆ ครั้ง
"หนูก็รักแม่เหมือนกัน" แล้วฉันก็ไม่รู้อะไรอีกเลย....
"กลับมาเถอะลูก.... ต่อไปนี้แม่จะไม่ด่าไม่ว่าหนูอีกแล้ว"
"แม่จะไม่ออกไป... ข้างนอกอีก หนูกลับมาเถอะนะลูกนะ"
แม่นั่งอยู่ในอ้อมกอดของพ่อ ไม่ได้เห็นภาพแบบนี้นานแล้ว ฉันไม่อยากจะทำลายบรรยากาศดีๆ จึงได้แต่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ แม่ ฟังแม่พูดกับพ่อไปเรื่อยๆ แม่บอกว่าตลอดเวลาที่พ่อจากไป แม่เสียใจมาก แต่แม่ก็ทน... ทนทุกอย่างเพื่อฉันและน้อง ทนเห็นพ่อเดินจูงมือกับผู้หญิงคนนั้น ทนเห็นเขาสองคนจบมือกับออกงานสังคม ไม่มีใครสักคนเลยที่สนใจแม่ ตอนแรกฉันก็เล็กมาก แม่ก็เลยไม่รู้จะระบายกับใคร ไม่รู้จะพูดคุยกับใคร พอเห็นว่าฉันโตขึ้นดูแลตัวเองได้ แม่ก็เลยตัดสินใจออกไปพบปะเพื่อนบ้าง ไปนั่งพูดคุยระบายความในใจกับเพื่อน แม่บอกว่าแม่มีความสุขขึ้นมาก แม่ไม่ต้องเครียดเรื่องพ่อ ไม่ต้องน้องร้องไห้ทุกคืนอีกแล้ว และแม้ว่าแม่กินเหล้า แม่ก็จะรู้ตัวดีอยู่เสมอ แม่จะไม่ดื่มเยอะเกินไป แต่แม่ก็บอกพ่อว่าฉันไม่เข้าใจแม่ ฉันไม่พอใจทุกครั้งที่แม่ออกไปข้างนอก ฉันพูดกับแม่ด้วยน้ำเสียงไม่ดี แม่เลยโมโหแล้วเผลอพูดไม่ดีกับฉันออกไป... แล้วแม่ก็น้องไห้ออกมาอย่างหนักอีก พ่อจึงกอดแม่เอาไว้แน่นๆ แล้วบอกกับแม่ว่าทุกอย่างเป็นความผิดของพ่อทั้งหมด
ใช่!!! ฉันเคยพูดไม่ดีกับแม่ ตลอดเวลาฉันคิดว่าฉันเข้าใจแม่ แต่ที่จริงแล้วฉันไม่เคยเข้าใจท่านเลยสักนิดเดียว ฉันเอาแต่เล่าเรื่องของฉันให้แม่ฟัง แต่ไม่เคยรับฟังเรื่องของท่าน ฉันเหนี่ยวรั้งไม่ให้ออกไป เพราะความเห็นแก่ตัว กลัวว่าแม่จะไปสนใจคนอื่นมากกว่า ฉันมองแม่ด้วยสายตาไม่ดีเวลาท่านกลับเข้ามาในบ้านตอนดึกๆ โดยที่ไม่สนใจเลยว่าแม่จะเสียใจมากขนาดไหน นี่ฉันทำเรื่องผิดพลาดขนาดนี้ไปได้ยังไง ฉันทำสิ่งเลวๆ แบบนี้ไปได้ยังไงกัน แม่!!! ฉันโผเข้ากอดแม่อย่างรวดเร็ว แต่... ฉันไม่สามารถกอดแม่ได้ และแม่ก็ไม่เห็นฉัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้นกับฉัน!!!
"แม่!!!" ฉันตะโกนสุดเสียงอีกครั้งแต่แม่ก็ไม่ได้ยิน
"พ่อ!!!" พ่อก็เหมือนกัน ไม่ได้ยินและไม่เห็นฉัน
เมื่อมองไปรอบๆ ฉันอยู่ที่ศาลาวัด ญาติพี่น้องของฉันนั่งกันอยู่เต็มไปหมด นั่น! รูปถ่ายของฉัน รูปที่ฉันเคยบอกแม่ว่าฉันสวยที่สุดตั้งอยู่หน้าโลงศพ โอ้! นี่ฉันตายแล้วเหรอ....ใช่...ฉันกรีดข้อมือตัวเอง แต่... ไม่! ฉันยังไม่อยากตาย ฉันเข้าใจทุกอย่างหมดแล้ว ฉันจะอยู่กับแม่....
แม่จ๋า... หนูรักแม่ หนูขอโทษกับสิ่งที่หนูเคยทำไม่ดีกับแม่ พูดไม่ดีกับแม่ และที่หนูไม่เคยเข้าใจแม่ หนูอยากกลับไปอยู่ใกล้ๆ แม่อีก แต่หนูกลับไปหาแม่ไม่ได้แล้ว... หนูกับแม่ไม่ได้แล้ว.... หนูกอดแม่ไม่ได้อีกแล้ว... แม่!!! แม่!!!
แม่จ๋า... หนูรักแม่ที่สุดที่สุดในโลกเลย...
แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 48 20:07:55
แก้ไขเมื่อ 02 พ.ค. 48 19:16:42
แก้ไขเมื่อ 02 พ.ค. 48 19:13:44
แก้ไขเมื่อ 02 พ.ค. 48 19:12:17
แก้ไขเมื่อ 02 พ.ค. 48 19:11:25
แก้ไขเมื่อ 02 พ.ค. 48 19:09:52