ยี่สิบหกมิถุนาใกล้มาถึง
เราซาบซึ้งพระคุณครูผู้ยิ่งใหญ่
เป็นกวีผู้เปรื่องปราชญ์ของชาติไทย
ยังจำได้คำที่ท่านพรรณนา
.....บัดเดี๋ยวดังหง่างเหง่งวังเวงแว่ว
สะดุ้งแล้วเหลียวแลชะแง้หา
เห็นโยคีขี่รุ้งพุ่งออกมา
ประคองพาขึ้นไปบนบรรพต
แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
อันเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด
ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน.....
ส่วนที่หวานตรึงในใจหนุ่มสาว
อ่านทุกคราวจับจิตคิดทุกหน
เพิ่มความรักมากเหลือเมื่อยินยล
กลอนท่านด้นคำง่ายไม่ยากนาน
......ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร
ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน
แม้อยู่ในใต้หล้าสุธาธาร
ขอพบพานพิศวาสไม่คลาดคลา
แม้เนื้อเย็นเป็นห้วงมหรรณพ
พี่ขอพบศรีสวัสดิ์เป็นมัจฉา
แม้เป็นบัวตัวพี่เป็นภุมรา
เชยผกาโกสุมประทุมทอง........
แต่ที่เราติดใจเตือนไว้ว่า
อันสุราเมรัยมิใช่ของ
ที่ควรลิ้มชิมรสน่าทดลอง
ท้ายสุดต้องรับทุกข์ไปไม่บรรเทา
...........ถึงโรงเหล้าเตากลั่นควันโขมง
มีคันโพงผูกสายไว้ปลายเสา
โอ้บาปกรรมน้ำนรกเจียวอกเรา
ให้มัวเมาเหมือนหนึ่งบ้าช่างน่าอาย.....
สิบนิ้วพนมก้มกราบสุนทรภู่
ท่านเป็นครูชั้นเลิศประเสริฐหลาย
ของนักกลอนน้อยใหญ่ไม่เสื่อมคลาย
บทสุดท้ายฝากถ้อยคำจงจำไว้
.....ไม่เมาเหล้าแต่เรายังเมารัก
สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน
ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป
แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคืน.......
จากคุณ :
เจียวต้าย
- [
25 มิ.ย. 48 06:29:42
]