ความคิดเห็นที่ 1 ดึกแล้ว จันทร์เสี้ยวขึ้นสูงอยู่บนท้องฟ้าที่มืดมิด มีเพียงแสงดาวที่สว่างสุกใสสามารถต้านทานแสงจันทร์ได้ปรากฏอยู่บ้างประปราย ชิซึกะนั่งอ่านหนังสืออยู่เพียงคนเดียวในห้องนั่งเล่นส่วนตัวในเรือนของตน แต่หาได้มีสมาธิในการอ่านแต่อย่างใดไม่ เธอกำลังเฝ้ารอใครบางคนอยู่อย่างใจจดใจจ่อ ทันใดนั้น หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้น สำหรับนักดนตรีฝีมือเยี่ยมย่อมมีโสตประสาทในการรับฟังสูงเป็นพิเศษ เสียงใครคนหนึ่งกำลังเดินผ่านสวนไผ่มุ่งหน้ามายังเรือนนี้ และฝีเท้านั้นก็คุ้นหูของเธอมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ชิซึกะรีบลุกขึ้นไปต้อนรับทันที เธอหันไปยกถาดน้ำชาที่อุ่นร้อนรอไว้ ก่อนจะออกจากห้องนั่งเล่น เดินเร็วๆ ไปยังห้องรับรองด้านหน้า ก็พอดีกับที่เจ้าของเสียงฝีเท้านั้นเดินเข้ามาถึง ชิจิมิเลื่อนประตูหน้าของเรือนออก เมื่อเห็นว่าน้องสาวของตนเดินออกมาแล้ว ชายหนุ่มจึงนั่งลงที่ชานเรือนด้านหน้า ชิซึกะวางถาดน้ำชาลงแล้วนั่งลงข้างๆ  "ข้าพเจ้าเตรียมชาเขียวไผ่สนที่ท่านพี่ชอบไว้ให้"  ว่าพลางรินน้ำชาลงในจอกเล็กๆ  ชิจิมิยกถ้วยชาขึ้นจิบ พึมพำคำขอบคุณเบาๆ แล้วก็นิ่งเงียบไป "พี่ต้องออกเดินทางอีกแล้วใช่ไหมคะ" หญิงสาวเอ่ยปากถามหลังจากที่ชิจิมินิ่งเงียบไปเป็นครู่ใหญ่ ชายหนุ่มหันมามองแล้วพยักหน้าพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย นับตั้งแต่ได้รับแต่งตั้งให้เป็นหนึ่งในสิบนินจา ช่วงหกปีหลังมานี้ ชิจิมิต้องเดินทางบ่อยเหลือเกิน เพราะภารกิจสุดท้ายของเงาจันทรางวดเข้ามาทุกที เป้าหมายใกล้จะบรรลุผลสำเร็จแล้ว ตาข่ายของเงาจันทราแผ่ออกไปปกคลุมแทบทุกพื้นที่บนโลกนี้ คงเหลือเพียงการปฏิบัติการขั้นสุดท้ายเท่านั้น ทุกอย่างก็จะสมบูรณ์ เวลานี้ ปฏิบัติการโนอาห์ได้เริ่มดำเนินการไปแล้ว และการประชุมที่เพิ่งผ่านไปนั้น ก็เป็น kick off meeting ของปฏิบัติการขั้นสุดท้ายนั่นเอง!! ชิจิมิยังคงไม่เอ่ยคำใด เขารินชาให้แก่ตัวเอง จิบชา เขาจ้องมองดวงหน้าของหญิงสาวอยู่ชั่วอึดใจหนึ่ง คล้ายจะกล่าวคำใด แต่แล้วก็กลับมองออกไปในสวนที่จุดตะเกียงไว้ตามจุดต่างๆ ประดับให้สวนไผ่แห่งนั้นดูสงบงดงาม แสงไฟสลัวๆ ส่องกระทบใบหน้าของชายหนุ่ม แม้จะไม่สามารถเห็นได้ชัดนักว่า สีหน้าของชิจิมิเวลานั้นเป็นอย่างไร แต่เพียงอากัปกิริยาของเขาก็เพียงพอที่ชิซึกะซึ่งสนิทสนมกันมาตั้งแต่เล็กๆ จะมองออกว่า ชิจิมิกำลังตกอยู่ในอารมณ์เช่นใด "พี่ชิจิมิ" ชิซึกะเอ่ยขึ้นเบาๆ "พี่กลัวอะไรคะ?" ชิจิมิจ้องมองตะเกียงในสวนนิ่งอยู่ ด้วยไม่กล้าจะหันกลับมาสบตากับน้องสาวของตัวเอง ชิซึกะเห็นดังนั้นจึงขยับไปอยู่ตรงหน้าของพี่ชาย คาดคั้นจะเอาความให้ได้ "พี่ชิจิมิ พี่ออกปฏิบัติการหลายครั้ง ไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใด ทำไมคะ ครั้งนี้ท่านพ่อใช้ให้ท่านไปทำอะไร บอกข้าพเจ้ามาซี" หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ชิจิมิมองไปรอบๆ สวน แล้วจึงลุกขึ้นเดินเข้าไปข้างในห้องรับรอง ชิซึกะจึงรีบเดินตามเข้าไปและปิดประตูเสียทันที เมื่อแน่ใจว่าจะไม่มีผู้ใดได้ยินคำของตนแล้ว ชิจิมิจึงว่า "ชิซึจัง แผนการของท่านพ่อใกล้จะถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว" ชิซึกะอุทานเบาๆ แล้วก็ยิ้มออกมา "ถ้าอย่างนั้น แผนการกู้โลกก็จะบรรลุผลสำเร็จแล้วด้วยใช่ไหมคะ" หญิงสาวตื่นเต้นจนผวาเข้าจับมือชิจิมิเอาไว้ "พี่ทำสำเร็จแล้ว พวกเราทำสำเร็จแล้ว" ชิจิมิยิ้มตอบ แต่เป็นยิ้มแบบเจื่อนๆ "ใช่... แผนการกู้โลกใกล้จะบรรลุผลสำเร็จแล้ว..." เขาตอบ "...แต่เมื่อถึงตอนนั้น ข้าไม่แน่ใจว่าจะได้กลับมาทันพบเจ้าอีกหรือไม่ ชิซึจัง ข้าต้องออกเดินทางพรุ่งนี้ตั้งแต่เช้าตรู่ หลังจากนั้นคงต้องฝากเจ้าให้ท่านอาจารย์เคนอิชิโร่ช่วยดูแลแล้ว รักษาตัวด้วยนะ" ชิซึกะนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง "ท่านพ่อใช้ให้พี่ไปทำอะไรกันแน่เนี่ย" "เจ้าอย่ารู้เลย" "ข้าพเจ้าต้องรู้ให้ได้" หญิงสาวร้องตอบ "ไม่เช่นนั้นข้าพเจ้าจะไม่ให้ท่านพี่ก้าวออกจากห้องนี้ไปได้หรอก" ชิจิมิหัวเราะหึๆ "เอาเถอะ ข้าจะเล่าให้ฟัง เจ้าย่อมรู้ดีอยู่แล้วถึงเรื่องราวที่เมืองนาเคนทรา เจ้าศึกษาเรื่องของท่านเคนอิชิโร่มาเป็นพิเศษมิใช่รึ" ชิซึกะพยักหน้า "สิ่งที่ท่านเคนอิชิโร่นำออกจากเมืองนาเคนทรา เป็นกุญแจสำคัญอย่างยิ่งที่จะทำให้แผนการขั้นสุดท้ายของเงาจันทราสำเร็จผล หลังจากผ่านมา 22 ปี (ทำไมมันนานอย่างนั้นก็ไม่รู้) ตอนนี้ท่านพ่อต้องการให้ข้าใช้กุญแจดอกนี้ ไขเข้าไปสู่ขั้นตอนสุดท้าย นั่นคือ ตามหาลูกแก้วมังกรดวงที่เหลือมาให้ครบ ก่อนจะออกเดินทาง" "ดวงแก้วสุริยะนาคา..." ชิซึกะคิดทบทวนถึงสิ่งที่เคยเรียนรู้จากอาจารย์ถุงมือแดง "...นั่นเป็นหนึ่งในลูกแก้วมังกรหรือคะ?" ชิจิมิพยักหน้านิดหนึ่ง "ใช่แล้ว ข้าจะต้องใช้ลูกแก้วมังกรดวงนั้นค้นหาดวงอื่นๆ มาให้ครบ" สองพี่น้องนั่งคุยกันถึงเรื่องลูกแก้วพิเศษนี้อยู่จนเกือบสว่าง ชิจิมิจึงได้แยกตัวไป เพื่อเตรียมตัวออกเดินทางไปปฏิบัติภารกิจ ฝ่ายชิซึกะนั่งคิดนอนคิดอยู่จนฟ้าสาง ในที่สุดก็ลุกขึ้นและตัดสินใจทำบางอย่าง แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 48 01:12:09 จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 31 ส.ค. 48 01:01:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ง่วงและ พรุ่งนี้ค่อยมาแต่งต่อ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 31 ส.ค. 48 01:06:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาในฐานะตัวแทนของคนแต่ง  เกือบสองปีแล้วหรือไวจัง ดีใจจริงๆ ที่มีภาคสอง  แต่คงไม่มีคนแต่งชื่อนี้อีกแล้ว พอเห็นแบบนี้อยากเอาตอนที่เขาได้แต่งค้างไว้มาลง แต่ไม่สามารถทำได้   เราจำเนื้อหาได้ไม่หมด (แต่จำส่วนสำคัญได้เพราะเขาเล่าให้ฟัง)   ถ้าเอามาเขียนก็คงเป็นสำนวนของเราแต่โครงเรื่องของเขา จะถามเขาก็ไม่ได้เพราะเขากับเราตอนนี้ไกลกันเหลือเกิน หวังว่าเขาคงได้รับรู้  ถึงการเดินทางในชีวิตเขาจะหยุดลง แต่ตัวหนังสือของเขาไม่ได้หยุดตาม ด้วยความคิดถึง... เพื่อนที่เป็นตัวแทนในการเซ็นต์โอนลิขสิทธิ์ จากคุณ : Blood_Devil - [ 31 ส.ค. 48 20:22:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^ ll ll เขาเป็นอะไรคะ ส่งข่าวให้ทราบบ้างสิคะ เคยคุยกัน แล้วอยู่ๆ หายไป จากคุณ : jengly - [ 31 ส.ค. 48 22:51:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 . จากคุณ : Z4t4nGuru bofh - [ 31 ส.ค. 48 23:26:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ค้นหาลูกแก้วดวงอื่นๆ มาให้ครบ แสดงว่ามีหลายลูกกระจายอยู่ที่ต่างๆ อ่ะจิ อย่าบอกนะว่าถ้าสะสมครบแล้วจะมีเทพมังกรปรากฏตัวอ่ะ  -__- โอ...ที่แท้เงาจันทราต้องการขอพรจากเทพมังกรเพื่อให้ได้ครองโลกนั่นเอง  ^-^" แวะเข้ามาทักทายฮับ พอดีกำลังจะต้องเดินทางไปต่างจังหวัด กลับมาจะมาต่ออีกทีละกันนะ ปูเหลียว ลืมบอก ขออภัยที่หายไปนานมาก จริงๆ เราจะรอให้ท่านเคนเรียนจบก่อนต่างหาก จะได้ครบทีมแต่งเรื่องกันได้เต็มที่  ^^ แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 48 13:53:11 จากคุณ : untitled - [ 1 ก.ย. 48 13:51:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หา ?? รอใครเรียนจบนะครับ ??? ถึงกับต้องรอเรียนจบเลยเหรอ ?? โอ....... จากคุณ : Blue_Wind - [ 2 ก.ย. 48 15:49:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เห็นเงียบไปนานเลยเอาที่แต่งค้างไว้มาลงไม่ให้ขาดตอน ((สมมุติว่านี่คือเหตุการณ์หลัง ชิจิมิออกเดินทางแล้ว)) ณ ร้านข้าวหมูแดงหน้าตึกกระทรวงกลาโหม เนื่องจากโรงอาหารในตึกถูกทำลายโดยมูนแรนเจอร์แล้ว ระหว่างซ่อมแซมเชษฐาจูเนีย์จึงต้องออกมากินข้าวที่นี่ เขากำลังปริวิตกถึงความเคลื่อนไหวขององค์กรลึกลับชื่อ ‘เงาจันทรา’ ขณะนั้นเขาได้ยินเสียงแปลกปลอมเสียงหนึ่งดังขึ้น “ป้า ขอข้าวหน้าเป็ดจาน!” ผู้พูดคือบุรุษหน้าตาคมคาย ร่างสันทัดใส่เสื้อรัดรูปสีดำ ใส่ตาข่ายข้างในเสื้อแบบนินจา แถมยังพกดาบคาตาคานะกับดาวกระจายเสียอีก ป้าเจ้าของร้านฟังดังนั้นก็หน้าซีด เพราะนี่มันร้านข้าวหมูแดง จะหาข้าวหน้าเป็ดจากไหนให้มัน ครั้นจะด่าก็กลัวตาย ทางเลือกสุดท้ายคือผงกหัวรับออร์เดอร์ไปซะงั้น พร้อมกับแอบสั่งให้ลูกชายปั่นจักรยานไปซื้อข้าวหน้าเป็ดจากอีกร้านที่อยู่ห่างไปสิบกิโล บุรุษชุดดำเดินมานั่งที่โต๊ะด้วยอาการสงบสุขุมคัมภีรภาพ เชษฐามองแล้วก็ตระหนักทันทีว่าฝ่ายตรงข้ามต้อง ‘มีดี’ อะไรบางอย่าง เพราะนอกจากจะกล้าแต่งนินจาเดินกลางถนนให้คนมอง แล้วยังกล้าสั่งข้าวหน้าเป็ดในร้านข้าวหมูแดง ด้วยความผูกมิตรจึงร้องดังๆว่า “ป้า ค่าอาหารของจอมยุทธท่านนั้นให้มาเก็บกับข้า!” บุรุษชุดดำฟังแล้วหันมาผงกศีรษะขอบคุณ ป้าเจ้าของร้านก็ยิ้มรับเหะหะ แอบหันไปบ่นนินทาอุบ “ฮ่วย ข้าวจานละสิบห้าบาท ยังจะทำหน้าใหญ่เลี้ยงกันอีก” สักครู่มีคนแต่งชุดแบบนินจาอีกคนปรากฏกายขึ้นจากเงามืดมาคารวะต่อหน้าบุรุษชุดดำกล่าวว่า “เรียนท่านชิจิมิ สามในสี่ผู้คุม และแปดนักฆ่าซึ่งถูกส่งไปสังหารเอเจนท์สมิธนั้น กลับโดนศัตรูฆ่าตายสิ้น” “อืม ถึงกับตายเชียวหรือ! ใครมันจะเก่งขนาดฆ่าคนเหล่านั้นได้พร้อมกันหมดนะ?” ชิจิมิเลิกคิ้ว “เข้าใจว่าผู้ลงมือคือเอเจนท์สมิธคนเดียวครับ ขณะนี้ทางเราเก็บอัฐิได้บางส่วนจะเอาไปตั้งบำเพ็ญกุศลที่วัดโชกักโคเน็นชิตะเกะมอนสึคุง” นินจากล่าว เชษฐาฟังเรื่องราวของนินจาผู้นั้นก็คาดเดาออกแปดเก้าส่วนว่าคนเหล่านี้จะต้องเป็นคนขององค์กรเงาจันทราซึ่งน่าจะมีวัฒนธรรมองค์กรแบบญี่ปุ่น ดูอย่างชื่อวัดที่ทำบุญก็ออกญี่ปุ่นมากๆ หากด้วยสัณชาตญานนินจาของชิจิมิทำให้เขาทราบว่าเชษฐาฟังอยู่และคาดเดาออกห้าหกส่วนเช่นกันว่าฝ่ายตรงข้ามจะต้องเป็นคนของรัฐบาล (เพราะร้านนี้ก็อยู่ใกล้ๆตึกกลาโหม) ...จะมาต่อครับ... จากคุณ : เชษฐา - [ 3 ก.ย. 48 01:49:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ^ ^ เข้ามาทวงนิยายค่ะคุณเชษฐา  อิอิ จากคุณ : นางพญายม - [ 3 ก.ย. 48 17:31:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เวลาผ่านไปไม่นานนัก รถมินิสีเขียวเมทาลิกคันหนึ่งก็วิ่งเข้ามาที่ร้านข้าวหมูแดงอย่างช้าๆ และจอดเลยร้านไปเล็กน้อย เชษฐาหันไปมองผู้มาใหม่อย่างสนใจ ส่วนชิจิมิเพียงแต่ชำเลืองมองในขณะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดโค้ทสีแดงเปิดประตูก้าวลงมาจากรถท่ามกลางสายตาของผู้คนรอบข้างที่มองเขาราวกับตัวประหลาด แต่หญิงสาวตัวเล็กอีกคนซึ่งใส่แว่นดำ สวมชุดรัดรูปสีดำสนิท คลุมทับด้วยเสื้อคลุมยาวถึงเข่าซึ่งเปิดประตูด้านคนขับออกมานั้นกลับทำให้เชษฐาสนใจยิ่งกว่า จากสายตาของผู้ที่เคยผ่านภารกิจสายลับมามากมาย เขารู้ดีว่าเธอผู้นี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ ที่สำคัญ เขารู้สึกคุ้นๆ กับลักษณะของเธอเป็นอย่างยิ่ง แต่ยังไม่แน่ใจนักเพราะหญิงสาวสวมแว่นดำทำให้ไม่อาจเห็นใบหน้าได้ชัดเจน ไอรีนลงมาหยุดยืนมองดูสภาพตึกของกระทรวงกลาโหมที่มีร่องรอยถูกทำลาย เธอยืนมองอยู่ครู่หนึ่งก็หันกลับกวาดสายตาเข้ามาภายในร้าน ส่วนเซจนั้นเดินนำตรงเข้ามาที่ร้านอย่างไม่สนใจอะไรนัก เข้ามาได้ก็นั่งที่โต๊ะข้างเชษฐาพอดี ความที่ไม่เคยพบเจอกันทำให้เซจไม่ใส่ใจกับชายหนุ่มโต๊ะข้างๆ ที่กำลังนั่งจ้องเขา นอกจากติดจะรำคาญเล็กน้อยเพราะคิดว่าเจ้าหมอนั่นต้องสนใจไม้ป่าเดียวกันเป็นแน่ เซจทำแต่เพียงยกขาขึ้นมาพาดบนเก้าอี้หันใต้ท้อปบู๊ตขนาดใหญ่ไปทางเชษฐา ไอรีนเดินล้วงกระเป๋าเสื้อคลุมเข้ามาภายในร้าน สายตาภายใต้แว่นดำเหลือบมองทุกคนที่อยู่ภายในร้าน เธอลงมานั่งที่โต๊ะเดียวกับเซจโดยไม่พูดจาใดๆ ชิจิมิก็กำลังเหลือบมองเธออยู่เช่นกัน ด้ามดาบที่โผล่ออกมาเล็กน้อยจากหลังเสื้อคลุมของเธอซึ่งถ้าไม่สังเกตจะไม่เห็นนั้นก็ไม่อาจรอดพ้นจากสายตาของผู้ที่เจนจัดในวิชาดาบอย่างเขาไปได้ "โค้กสองขวดน้อง"   เซจร้องสั่งน้ำก่อนอย่างอื่นเพราะกระหายเต็มที เด็กในร้านเดินเข้ามาอย่างนอบน้อม   "ที่นี่ไม่มีโค้กหรอกครับ มีแต่เป็บซี่"  พูดพลางชี้ให้เซจดูผ้าใบยี่ห้อเป็ปซี่ที่ติดหน้าร้านเด่นหรา ชายหนุ่มโบกมือ "แหม แล้วต้องให้บอกด้วยเหรอว่าเอาเป็บซี่มาก็ได้ มันก็คือๆ กันนั่นแหละ เอามาเร็วๆ เป็บซี่ก็ได้ กำลังกระหายใจจะขาดแล้วเว้ย" "เอ่อ ง่า เป็บซี่หมดครับ" เซจอ้าปากค้าง นึกอยากจะถีบเด็กในร้านให้กระเด็นออกไปนอกร้านซะรู้แล้วรู้รอด ดีที่ยังเกรงใจว่ามีไอรีนนั่งอยู่ข้างๆ "งั้นเอาน้ำลำไยมาแทนก็แล้วกัน ช่วยชาติ...ว่าแต่มีข้าวอะไรกินบ้าง" "ง่า มีแต่ข้าวหมูแดงขอรับ"   พูดพลางชี้ให้ดูหน้าร้านที่ติดป้ายเด่นหราว่าเป็นร้านข้าวหมูแดง "เออ รู้น่าว่าเป็นร้านข้าวหมูแดง...แต่ถ้าตาไม่ฝาดฉันว่าฉันเห็นโต๊ะโน้นเขากินข้าวหน้าเป็ดนี่นะ แล้วแกจะตอบฉันว่าอย่างไร ไหนว่ามีแต่ข้าวหมูแดง" เด็กในร้านอึกอักด้วยไม่สามารถให้คำอธิบายใดๆ ได้ ร้อนถึงป้าเจ้าของร้านต้องรีบเข้ามากระซิบ "เอ่อๆ คุณคะ...ที่ร้านไม่มีข้าวหน้าเป็ดหรอกค่ะ โต๊ะนั้นเขาสั่งพิเศษจริงๆ ทางเราเลยต้องหามาให้...คุณจะกินข้าวหมูแดงใช่ไหมล่ะ" ป้ารีบสรุปให้เพราะไม่อยากให้ลูกชายต้องเมื่อยปั่นจักรยานออกไปหาซื้ออีก "ไม่ละ...ผมอยากกินข้าวหน้าเป็ดนี่ป้า ทำไมล่ะ โต๊ะนั้นมีอะไรพิเศษหรือถึงสามารถสั่งอะไรก็ต้องได้ตามนั้น" เซจจงใจกล่าวดังๆ ให้โต๊ะนั้นได้ยิน ส่วนป้านั้นหน้าซีด "ค่ะๆๆ เดี๋ยวได้ค่ะ...ข้าวหน้าเป็ดใช่มั้ยคะ รอแป๊บนะ" "ข้าวหน้าเป็ดแล้วก็ ก๋วยเตี๋ยวเรือเส้นเล็กแห้งสองชาม สุกี้ทะเลด้วยนะ"   เซจร้องสั่ง ไอรีนหันมากล่าวเบาๆ    "นี่ นายจะทำอะไรของนายน่ะ...เราควรจะรีบๆ กินแล้วก็รีบไปนะ ไหนรับปากกับฉันไว้แล้วไง" เซจส่ายหน้าด้วยมาดกวนๆ "ไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันแค่ไม่อยากให้ใครมาเบ่งคับร้านในขณะที่ฉันกินข้าวเท่านั้นเอง...มองอะไร ไม่เคยเห็นคนหรือยังไง" ประโยคหลังเซจหันไปกล่าวกับเชษฐาที่ยังคงนั่งมองตาปริบๆ ... จากคุณ : untitled - [ 5 ก.ย. 48 19:52:51 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^ ^ ^ เข้ามาทวงนิยายค่ะคุณเชษฐา  อิอิ จากคุณ : นางพญายม  - [ 3 ก.ย. 48 17:31:22 ] ^ ^ ^ อะจึ๋ย จากคุณ : เชษฐา - [ 6 ก.ย. 48 17:03:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 555 ทซ แต่งได้ฮามากๆ ต่างคนต่างมาเบ่งในร้านข้าวหมูแดง ^^> จากคุณ : เชษฐา - [ 6 ก.ย. 48 17:09:34 ]

ความคิดเห็นที่ 13 .... ในขณะที่เซจกำลังตึงๆจะลุกไปหาเรื่องเชษฐาอยู่แล้วเสียงตูมดังสนั่นก็ดึงสายตาของทุกคนไปที่ต้นเสียง แต่ว่าทุกคนก็เห็นเพียงแค่ควันที่ลอยขึ้นท้องฟ้าจากกำแพงอีกด้านหนึ่งซึ่งเป็นที่ตั้งของประตูทางเข้าด้านข้างของตึก แต่ว่าไม่สามารถมองเห็นจากตรงนี้ได้ เชษฐากำลังสงสัยว่าเป็นพวกเงาจันทราย้อนกลับมาอีกหรือเปล่า แต่สีหน้าที่กำลังสงสัยของชิจิมิตัดความคิดนี้ออกไป ... ไม่ใช่เงาจันทรา แล้วใคร ? กำลังจะลุกไปอยู่แล้วเสียงพูดของอิสยะก็ดังขึ้นในหูฟังที่เขาเสียบติดหูเอาไว้ติดต่อสื่อสารสั่งงาน "เอ้อ... คุณเจนมาแล้วครับท่าน พอดีถูกยามที่ป้อมหน้าประตูขวางทางเอาไว้ เธอก็เลยถล่มป้อมยามเละเป็นเศษซากไปแล้วครับ จะให้ทำยังไงต่อไปดีครับ ?" เชษฐานั่งลงสบตากับชิจิมิ "บอกเธอให้มาที่ร้านข้าวหมูแดงหน้าตึกนี่ก็แล้วกัน ผมจะรออยู่ที่นี่" "แต่ท่านครับ เธอยืนกรานที่จะเอารถถังไปด้วยนะครับ เมื่อกี๊ก็ทะเลาะกับยามเพราะว่ายามไม่ยอมให้เธอเอารถถังเข้าไปในฐานน่ะครับ" "บอกให้เธอเอารถถังนั่นมาด้วยนั่นแหละ ... แล้วคุณก็มาด้วยนะอิสยะ" "ครับท่าน" เชษฐาตักข้าวหน้าเป็ดใส่ปากเคี้ยวช้าๆพร้อมกับพิจจารณาชายที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามไปด้วย เสียงระเบิดทำให้เขาลืมเซจไป ชายในชุดนินจาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามยิ้มให้เขาเล็กน้อย เชษฐาก็ยิ้มตอบไปเล็กน้อยเช่นกัน แต่ว่าข้าวหน้าเป็ดที่ตุ้ยอยู่เต็มปากทำให้ยิ้มเขาดูตลกพิกล ไอรีนนั้นได้ยินคำพูดที่เชษฐาสั่งงานกับอิสยะทุกคำ เป็นธรรมดาของคนที่ฝึกฝนประสาทหูมาเป็นอย่างดี และแน่นอนว่าชิจิมิเองก็ด้วยเช่นกัน เชษฐาไม่กลัวว่าจะมีคนใครได้ยินคำพูดของเขาเพราะว่าต่อให้ได้ยินไปก็ทำอะไรเขาไม่ได้ ถึงอย่างไรสิ่งที่เขาจะทำมันก็ไม่ได้เป็นความลับอะไร ไอรีนนั้นขมวดคิ้วเล็กๆโดยไม่รู้ตัวเมื่อได้ยินเชษฐาเอ่ยถึงประโยคที่ว่า "บอกให้เธอเอารถถังนั่นมาด้วย"   "เธอ" ที่มากับรถถังจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจน แล้วไอรีนก็ต้องฉุกใจคิด ทำไมเธอถึงรู้สึกไม่พอใจเมื่อนึกถึงเจน .... จะว่าเพราะท่าทางลักษณะที่ห่ามๆแข็งๆชอบโวยวายก็ไม่น่าใข่  เธอคิดอยู่ไม่นานก็เจอคำตอบอยู่ตรงหน้าเธอนี่เอง เซจที่นั่งจ้องหน้าเธออยู่ตอนนี้นี่และที่เป็นสาเหตุ ส่วนชิจิมินั้นก็ได้ยินทุกถ้อยคำของเชษฐาเช่นกัน เขาวิเคราะห์คำพูดของเชษฐาและสรุปผลภายในไม่กี่วินาที 1 ฟังจากลักษณะการพูดแล้วผู้ชายคนนี้ต้องเป็นคนระดับผู้บังคับบัญชา เพราะว่ามีการสั่งการอย่างเป็นธรรมชาติ แสดงว่าต้องเคยชินกับการใช้คน และลักษณะของการเป็นผู้นำ 2 มีการนัดพบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่อื่นก่อนแล้วจึงย้ายที่นัดพบเป็นที่นี่แทน แต่ชิจิมิไม่แน่ใจเรื่องรถถังนัก ผู้หญิงกับรถถังดูจะเป็นอะไรที่ขัดแย้งกันมากเกินไป แต่ว่ารถถังกับเสียงระเบิดและกลุ่มควันเมื่อสักครู่ก็พอจะโยงเรื่องเข้าหากันได้ 3 ผู้ใต้บังคับบัญชาของคนๆนี้ชื่อว่าอิสยะ และกำลังจะมาในไม่ช้า ... หรือว่านี่เป็นแผนการเรียกคนมาล้อมโจมตีเขา ... ไม่ เป็นไปไม่ได้ ท่าทางตกใจของเชษฐาดูสมจริงมากกว่าจะเป็นการแสดง คนที่มีระดับฝืมือและมันสมองสูงส่งแล้วจะไม่ลงมือโดยประมาทและแบกความเสี่ยงเอาไว้ ชิจิมิคาดการณ์ว่าเชษฐาที่เห็นเขาใส่ชุดนินจาเข้ามาในร้านโดยตรงนี้จะต้องรู้ถึงความมั่นใจและถือดีของเขา และจะไม่ลงมือโดยประมาทโดยที่ยังไม่รู้อะไรแน่ชัด ที่จริงแล้วตัวของชิจิมิเองก็ไม่ได้คาดคิดว่าจะมาเจอคนอย่างเชษฐาอยู่ที่นี่ และอีกอย่างหนึ่งที่สำคัญก็คือหญิงสาวที่พึ่งเข้ามาในร้านเมื่อสักครู่นั้น แม้ว่าจะดูท่าทางเงียบเฉยไม่มีอะไรผิดสังเกต แต่ด้วยสายตาของผู้ที่เจนจัดในวิชาดาบเช่นเขาแล้วเห็นว่าเธอนั้นอยู่ในสภาวะที่สามารถออกกระบวนท่าได้ทุกเมื่อ นอกจากนั้นแล้วดาบที่เธอแนบเอวอยู่นั้นกระตุ้นจิตสังหารของเขาที่อยู่ภายในอย่างแผ่วเบา สิ่งหนึ่งที่เป็นความสามารถของชิจิมิก็คือจิตที่มีปฎิกิริยาต่อจิตสังหารของผู้อื่น เพราะฉนั้นจนถึงตอนนี้ชิจิมิยังไม่เคยถูกลอบโจมตีเลยสักครั้ง และชายที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ไม่ได้ปลดปล่อยไอสังหารออกมาแต่อย่างใด เสียงล้อที่บดถนนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ รถถังขนาดเล็กแบบทำเองคันหนึ่งแล่นมาจอดที่หน้าร้าน และผู้หญิงคนหนึ่งกระโดดลงมาจากรถ --------------------------------------------------- ทซแต่งได้ฮาจริงๆอ่ะ อ่านสนุก จากคุณ : Blue_Wind - [ 6 ก.ย. 48 19:32:08 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เผลอๆ นึกว่าอ่านหลุดบทนะเนี่ย จากคุณ : jengly - [ 6 ก.ย. 48 20:09:57 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ผมแต่งชนกับคุณ Blue นิดหน่อย เอาเป็นว่าตอนนี้เป็นตอนก่อนเจนจะมาถึงแล้วกันครับ ...  ...  ... ข้างฝ่ายชิจิมิ เห็นหนึ่งบุรุษในชุดสูท หนึ่งบุรุษโค๊ทแดงพร้อมสาวโหด มานั่งในร้าน สัมผัสได้ว่าทั้งสามต่างมีพลังปราณลึกล้ำเก็บงำไว้ ก็ตระหนักว่าชะรอยฝ่ายตรงข้ามคงเป็นยอดฝีมือชาวตงง้วน (?) ที่จะมาลองกำลังตน นินจาหนุ่มหัวเราะหึๆ นึกว่าไอ้สามตัวนี้ไม่รู้จักตายเสียแล้ว ตนเองเป็นถึงหนึ่งในสิบนินจาที่ไหนจะปล่อยให้จิ๊กโก๋มาลูบคมเอาง่ายๆ คิดดังนั้นชิจิมิจึงลุกขึ้นประสานมือ กล่าวกับเซจก่อนว่า “พี่ชายโค๊ทแดง มาร้านข้าวหมูแดงแต่สั่งสุกี้ทะเลออกจะข่มเหงเจ้าของร้านเกินไป” วาจาเขาติดสำเนียง นุๆเนะๆ แบบญี่ปุ่น แม้กระนั้นก็แจ่มชัดทรงพลัง สั่นสะเทือนใจผู้ฟังให้หวาดหวั่น “ทำเป็นปากดี เอ็งก็สั่งข้าวหน้าเป็ดเหมือนกันแหละ” เซจแบะปาก ตอนนี้เขากำลังอยู่ในโหมดนักเลงโตเพราะอยากเบ่งอวดสาว (ในขณะที่ไอรีนปรายตามองอย่างสมเพช) “ข้าสั่งข้าวหน้าเป็ด เป็นอาหารมหาชนเหมือนกัน ยังไม่น่าเกลียดดังสุกี้ทะเล” ชิจิมิตอบหน้าด้านๆ เซจตบโต๊ะดังปัง “บังอาจ เอ็งรู้ไหมว่าข้าลูกใคร!!?” “ลูกใคร!!?” “ลูกเหลิม!!!” เซจปิดหูปิดตาตอบไปงั้น ขณะเดียวกันเขาถูกไอรีนยกมือเบิ๊ดกะโหลกทันควัน “พ่อเธอชื่อซาฟิรอสต่างหาก อย่าเนรคุณเสียเฉยๆสิ” เธอตวาด พอชื่อ ‘ซาฟิรอส’ ดังขึ้น ชิจิมิก็ต้องชะงักเหงื่อตก เพราะมันคือชื่อของวีรบุรุษผู้กล้าที่ใช้พลังมังกรไฟสังหารยอดขุนพล ‘ราฆพ’ นั่นเอง ตอนเด็กๆฮันโซเคยเล่าให้เขาฟังว่าขุนพลแห่งนาเคนทราผู้นี้ร้ายกาจพอๆกับสิบนินจาคนหนึ่ง หากสู้ตรงๆชิจิมิยังไม่แน่ใจว่าตนจะเอาชนะได้หรือเปล่าด้วยซ้ำ คิดแล้วนินจาหนุ่มก็แสยะยิ้ม เพราะเมื่อมีทายาทของผู้กล้ามาอยู่ตรงหน้า เท่ากับเป็นโอกาสให้ตนลองฝีมือดูสักทีจึงประกาศว่า “เฮ้ย ไอ้นักเลงสุกี้ทะเล รับกระบวนท่า!” เขาชักดาบคาตานะขึ้นฟาดลงตรงๆด้วยท่า ‘นินุเนะโกะ’ อันมีความหมายว่า ‘พญามัจจุราชฆ่าแมว’ ใช้หนึ่งครั้งฟ้าดินสะท้านสะเทือน หม้อน้ำหมูแดงสั่น กุนเชียงปลิว เซจไม่ทันตั้งตัวก็ถูกแรงกระแทกอัดล้มลง ดีที่ไอรีนซึ่งอยู่ข้างๆชักกระบอกปืนมารับดาบไว้!!! พออาวุธทั้งสองปะทะกันก็เกิดเสียงดังเปรี้ยงๆ แม้ไอรีนจะเก่งเพียงใดแต่ฝ่ายตรงข้ามเป็นถึงสิบนินจา ดังนั้นเพียงต่อครั้งแรกเธอก็ต้องทรุดเข่าลงอย่างยากลำบาก เซจเห็นแล้วก็โกรธจัดรีบสปริงตัวกลับมา ขณะนั้นอะไรบางอย่างทำให้เขาระเบิดพลังแฝงในกายออกมาเฉยๆ “ย๊ากกกกกกกกกก พลังมังกรไฟ!!!” เซจตะโกนก้อง เกิดเปลวไฟสีแดงฉานพุ่งออกมาจากดาบที่เซจถืออยู่อัดกระแทกจะท่า ‘นินุเนะโกะ’ ของชิจิมิต้องสลายลง นินจาหนุ่มรู้สึกเสียหน้ามากจึงฟันซ้ำด้วยท่า ‘ซารุราดะ’ ซึ่งแปลว่า ‘วานรขาวสะบัดหาง’ ใส่เซจอีก ปรากฏว่าก็ถูกพลังมังกรไฟกระแทกกลับมา ทั้งนี้เซจเองคล้ายมีวิญญาณนักรบผู้กล้าเข้าสิง ทำให้เขาไม่รู้ตัวว่าทำอะไรอยู่ “พลังแฝงยามโกรธของมันร้ายกาจมาก เห็นทีเราจะเอาชนะไม่ได้ด้วยวิชาดาบเสียแล้ว” ชิจิมิหัวเราะหึหึในลำคอ แม้เขาจะเสียท่าด้วยวิชาดาบแต่ก็ไม่เสียใจ เพราะเขายังมีท่าไม้ตายเก็บอยู่ คิดดังนั้นชิจิมิก็ชูนิ้วชี้กับนิ้วกลางของมือซ้ายขวาขึ้น เอามันจิ้มไปที่ขมับด้วยท่าดรรชนีอันสูงส่ง “ชิเมโจด๋ายยยยยยยยยยยยยย!!!” ชิจิมิตวาดดังลั่น ปรากฏวงแหวนแห่งการสะกดจิตลอยออกมาจากหน้าผากของเขา พอถูกตัวเซจก็ยังผลให้อีกฝ่ายต้องนิ่งงันไปทันที “แกทำอะไรกับเซจน่ะ!” ไอรีนร้องพลางพุ่งเข้าหาเซจ “ชิเมโจด๋ายยยยยยยยยยยยยย!!!” ชิจิมิร้องอีก คราวนี้เขาสะกดจิตไอรีนจนอีกฝ่ายไม่อาจขยับตัวเช่นกัน พอเอาชนะศัตรูได้แล้วนินจาหนุ่มก็หัวเราะหึหึกล่าวว่า “เป็นอย่างไรล่ะ ท่าไม้ตายอันสุดยอดของข้า สามารถสะกดจิตศัตรูทุกรูปแบบ” ขณะนั้นเขาหันไปเห็นเชษฐากำลังขโมยกินข้าวหน้าเป็ดของเขา (นี่เองเป็นสาเหตุที่ในบทของคุณบลูเชษฐากำลังกินข้าวหน้าเป็ดไม่ใช่ข้าวหมูแดง) ก็โกรธเป็นกำลังจึงร้องขึ้น “แกเองเป็นคนของรัฐบาลที่มาจับข้าสินะ รับนี่เสียเถอะ ชิเมโจ...” หากพอชิจิมิใช้พลังไปได้ครึ่งหนึ่งก็ต้องดึงพลังกลับ เพราะเขาสัมผัสได้ถึงกระแสจิตอันเข้มข้มของเชษฐา มันเป็นกระแสจิตของยอดฝีมือซึ่งชำนาญพลังจิตเป็นอย่างดี เขาทราบว่าตนเองไม่อาจสู้ได้ ถ้าสู้จะต้องถูกอีกฝ่ายสะกดแทนแน่ๆ... คิดดังนั้นชิจิมิจึงสงบจิตลง นึกว่า “พวกนี้ คนหนึ่งมีวิชาดาบเหนือกว่าเรา อีกคนมีพลังจิตเหนือกว่าเรา พวกมันแต่ละคนมีฝีมือไม่ด้อยกว่าสิบนินจาเลย ถ้าหลอกคบหาเป็นพวก เพื่อพาไปตามหาลูกแก้วมังกรก็จะดี” (ทั้งนี้แม้จะแพ้ในเชิงยุทธแต่ชิจิมิไม่ได้เสียความมั่นใจลงไปเลยเพราะเขายังมีท่าไม้ต่ายอื่นที่ยังซ่อนไว้มากมาย) แล้วขณะนั้นก็เกิดเสียงระเบิดดังขึ้น (ไปต่อบทของคุณบลูครับ) จากคุณ : เชษฐา - [ 6 ก.ย. 48 22:56:25 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ต่อจากของ ทบ เสียงล้อที่บดถนนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ รถถังขนาดเล็กแบบทำเองคันหนึ่งแล่นมาจอดที่หน้าร้าน และผู้หญิงคนหนึ่งกระโดดลงมาจากรถ ++++++++++++++++++++++++ หญิงสาวในชุดรัดรูปสีดำ สวมแว่นดำ มือถือปืนด้ามโตซึ่งแน่นอน...สีดำ เดินอาดๆ ตรงเข้ามาที่ร้านข้าวหมูแดง เพราะมองเห็นว่าทั้งเชษฐา เซจ และไอรีนต่างก็อยู่ที่นั่นกันอย่างพร้อมหน้า แต่ยังไม่ทันจะเดินไปถึงร้าน ร่างสูงใหญ่ประหนึ่งยักษ์ปักหลั่นก็ก้าวเข้ามาขวางหน้า ผ้าคลุมสีขาวรับแรงลมจากพัดลมตัวโตหน้าร้าน ปลิวไสวไปเบื้องหลังบดบังฉากภายนอกร้านไปจนหมด สายตาของคนในร้าน ทั้งเชษฐา ชิจิมิ เซจ และไอรีน จึงหันไปจับที่ชายชุดขาวผู้เดินเข้ามาใหม่ คนผู้นั้นประกาศลั่น "เอาข้าวกะเพราไก่ไข่ดาวมาจงไว เรากินแล้วจะรีบไปอาสาแผ่นดิน!" เจ้าของร้านได้ฟังก็กุมขมับ ปากขมุบขมิบ บ่นพึมพำว่าจะปลดป้ายร้านข้าวหมูแดงออกเสียรู้แล้วรู้รอด ก่อนที่เจ้าของร้านจะว่าอย่างไร ชิจิมิก็ลุกขึ้นถือแก้วเป๊บซี่ชูขึ้นแล้วว่า "พี่ชายผู้กล้าขอเชิญที่โต๊ะนี้ ข้าพเจ้าขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงกะเพราท่าน" แล้วหันไปสั่งเจ้าของร้านว่า "กะเพราไก่ไข่ดาวสองจาน" ทั้งนี้เพราะข้าวหน้าเป็ดที่สั่งมาถูกเชษฐาซัดหมดเกลี้ยงไปในพริบตา จอมแส่ชุดขาวเดินอาดๆ เข้ามานั่งร่วมโต๊ะกับชิจิมิและเชษฐาทันที พลางคว้าแก้วเป๊บซี่ของเชษฐาขึ้นดื่ม "ขอบคุณมาก" จอมแส่ว่า "ท่านผู้นี้มีใจกว้างขวางจริงๆ ข้ามีนามว่าไวท์ไนท์ ขอทราบนามผู้เป็นเจ้าภาพด้วย" ชิจิมิหันไปถามเชษฐาจูเนียร์ว่า "ท่านชื่ออะไรนะ?" "ข้า เชษฐา" เชษฐาตอบงงๆ ชิจิมิผายมือไปทางเชษฐาแล้วว่า "เจ้าภาพมีนามว่าเชษฐา ส่วนข้ามีนามว่า ชิจิมิ เป็นเจ้ามือ อิอิ" "เย่ย" เชษฐาสะดุ้งโหยง แต่ไวท์ไนท์รีบหันมาคารวะทันที "โอ้ ท่านเชษฐาเจ้าภาพ บุญคุณครั้งนี้ ข้าจะไม่มีวันลืม เพื่อเป็นการตอบแทน ขอคารวะท่านเป็นพี่ใหญ่ ส่วนข้าผู้น้อยขอเป็นแค่น้องเล็กก็พอ" "เย่ย" เชษฐาร้องอีกที ลืมเรื่องเจ้าภาพไปชั่วขณะ "ไม่รู้จักดูหน้าตัวเองซะมั่ง แก่ขนาดนี้แล้วดันจะมาเป็นน้องเล็ก" จอมแส่ยักไหล่ ชิจิมิถามว่า "ว่าแต่ท่านจะไปอาสาแผ่นดินเรื่องอะไรรึ?" ไวท์ไนท์ถอนหายใจ "ว่าไปแล้วเรื่องมันยาว ข้าเพิ่งคุยกับอาจารย์จบ จึงคิดไปปฏิบัติภารกิจกอบกู้โลก จนใจที่ว่ายังมิรู้หนทาง" "ภารกิจอะไร" เชษฐาถามอย่างสนใจ "ท่านรับเป็นพี่ใหญ่ไหมเล่า ถ้ารับข้าถึงจะบอก" ไวท์ไนท์เกี่ยง เซจกับไอรีนรีบกางหูฟังอย่างตั้งใจ ขณะที่เชษฐากับไวท์ไนท์กำลังต่อรองกันอยู่นั่นเอง ชิจิมิก็ลอบยิ้มอย่างพึงพอใจ  แผนการปรากฏกายอย่างอลังการครั้งนี้ ทำให้พวกที่ซุ่มซ่อนอยู่ตามที่ต่างๆ  ปรากฏกายออกมาได้อย่างพร้อมหน้าพร้อมตาดีจริงๆ เหอๆๆๆๆ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 7 ก.ย. 48 01:17:24 ]

ความคิดเห็นที่ 17 นินจาชั้นผู้น้อยวิ่งเข้ามาคำนับผู้คุ้มกฎแดงที่จวนส่วนตัวในเขตเงาจันทรา "เรียนมารมือแดง ท่านชิจิมิเริ่มปฏิบัติการค้นหาลูกแก้วมังกรลูกสุดท้ายแล้วขอรับ" มารมือแดงถามโดยไม่ละสายตาจากจอทีวี "ตอนนี้อยู่ไหนล่ะ" "เรียนมารมือแดง อยู่ที่ร้านข้าวหมูแดงหน้ากระทรวงกลาโหม กำลังเกลี้ยกล่อมผู้กล้าให้ร่วมเดินทางไปค้นหาด้วยกัน ตามแผนที่ท่านแนะนำท่านทาเคดะไว้ขอรับ" "อือ" ผู้คุ้มกฎแดงตอบอย่างใจลอย ไม่รู้ว่าตั้งใจฟังอยู่หรือเปล่า เพราะตอนนี้น้องกุ๊กไก่ วีเจ็ด กำลังซ้อมร้องเพลงอยู่อย่างขะมักเขม้น "..กินอะไร  กินอะไร  กินอะไรไปกินเอ็มเค.... ฯลฯ" จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 7 ก.ย. 48 01:32:29 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ง่า จะไปทางใหนดีนี่ -_- ??? จากคุณ : Blue_Wind - [ 7 ก.ย. 48 11:42:30 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ในห้องพักส่วนตัว เคนอิชิโร่นึกถึงช่วงเมื่อหัวค่ำหลังจากที่เขาสนทนากับชิซึกะ ชายวัยกลางคนกำลังนั่งใคร่ครวญว่าเขาคิดว่าเด็กสาวเหมือนใครสักคนที่เขารู้จักมาเป็นเวลานานแสนนาน เมื่อยี่สิบปีก่อน ในช่วงที่คณะเดินทางผ่านเข้าถึงไร่แห้วและติดกับดักมรณะกันอยู่นั้น ก็ได้เกิดอุบัติเหตุมังกรชาลีได้สังหารธนากรทั้งที่คนทั้งคู่เป็นสหายกัน ในขณะที่ทุกคนทำอะไรไม่ถูกกันนั้นเอง เคนอิชิโร่ได้เข้ามาแนะนำให้คณะเดินทางฝังร่างธนากรทิ้งไว้ เพราะถึงอย่างไรก็ทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว สิ่งที่เคนอิชิโร่แนะนำจึงเป็นสิ่งที่สมเหตสมผลที่สุด เพียงแต่มันไม่เหมาะกับเวลาแบบนั้นเท่านั้นเอง เพราะดูเหมือนเป็นการกระทำที่ไร้จิตไร้ใจสิ้นดี ******************************** "แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไปกันดี...." เสียงฉินชิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า... ตั้งแต่เดินทางมา เธอรู้จักและใกล้ชิดกับธนากรไม่น้อยเลยทีเดียว เริ่มตั้งแต่บริเวณทะเลสาบสามเดือน เธอยังจำคืนวันที่พูดคุยกับธนากรได้ดี จนรู้สึกเหมือนกับว่ามันเพิ่งผ่านไปไม่นานนี่เอง เสียงฉินชิงได้ปลุกความรู้สึกของทุกคนขึ้น แล้วต่างก็พึมพำปรึกษาหารือกันว่า จะเอายังไงกับศพของธนากรดี "ขุดหลุมฝังศพเขาซะ..." เคนอิชิโร่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เหมือนอย่างที่เคยเป็นมาตลอด เพียงแต่ว่าในค่ำคืนนี้ ในสถานการณ์เยี่ยงนี้ ทุกคนต่างรู้สึกว่า น้ำเสียงของเคนอิชิโร่ แข็งกระด้าง และไร้ความรู้สึกมากเกินไป "วางศพเขาไว้ในหลุมนั้น แล้วพรุ่งนี้เราค่อยกลบทับ" เคนอิชิโร่ยังคงพูดต่อเรื่อยๆ ถึงตอนนี้ฉินชิงถึงหันมามองหน้าเคนอิชิโร่ด้วยความโกรธขึ้ง และปนด้วยความเศร้าเสียใจ "...ท่าน... ท่านมันไร้น้ำใจสิ้นดี..." ฉินชิงพูดขึ้นด้วยน้ำตานองหน้า ทุกคนต่างก็ตกตะลึง เมื่อเห็นฉินชิงกลั้นน้ำตาไม่อยู่เสียแล้ว "...ท่านพูดจาเหมือนกับไม่มีเยื่อใยกับเพื่อนของท่านเลย..." แล้วก็ปิดท้ายด้วยประโยคที่ทำให้หัวใจของเคนอิชิโร่ต้องเจ็บแปลบอย่างถึงที่สุด "...สมแล้วที่ไม่มีคนมาใส่ใจท่าน...ซักวันเมื่อท่านต้องตายขึ้นมาบ้าง อย่าคิดว่าจะมีใครมาเศร้าเสียใจกับท่าน!!" เคนอิชิโร่จ้องดวงตากลมโตของฉินชิงนิ่ง ภายในจิตใจลึกๆของเขานั้นคิดอะไร ไม่มีใครรู้ แต่ภายนอกที่เห็นนั้น ด้วยท่าทางที่เรียบเฉย วาจาไร้น้ำใจ ดุจดังขวานผ่าซาก ทุกคนต่างก็มีความรู้สึกเฉกเช่นเดียวกับฉินชิง ******************************** ซามูไรวัยกลางคนพริ้มตาลง แล้วเอนกายลงไปพิงผนัง เรื่องราวต่างๆพลันหลั่งไหลกันเข้ามาไม่ขาดสาย ******************************** "ถ้าอย่างนั้น... ฉินชิง ซึ่งเป็นลูกสาวของนอสเฟอราตู และหลานสาวของแม่มดพันปี ก็..." เคนอิชิโร่ที่เริ่มตระหนักถึงสถานการณ์อันยุ่งยากที่ฉินชิงและเชนจะเผชิญในอนาคต ถึงกับต้องพึมพำขึ้นมาด้วยความกังวล "ใช่แล้ว...ท่านลองคิดดู ถ้าหากเมื่อสักวันหนึ่งความลับของฉินชิงถูกเปิดเผยออกมา...เมื่อนั้นอะไรจะเกิดขึ้น?" ทาร์พูดออกมาด้วยเสียงที่เต็มไม่ด้วยความวิตกกังวลไปไม่น้อยกว่าเคนอิชิโร่เช่นเดียวกัน "...ใจจริงแล้ว หากฉินชิงหันมาชอบท่านหรือท่านธนากร ข้าคิดว่าฉินชิงอาจมีความสุขสมหวังในท้ายที่สุด มากกว่าที่นางจะชอบพอกับท่านเชนก็ได้..." เคนอิชิโร่ได้รับฟังคำพูดของทาร์ก็ต้องนั่งนิ่งครุ่นคิดขึ้นมา '...อย่างข้าเนี่ยน่ะหรือ ผู้ชายธรรมดาที่แม้แต่พลังเวทย์มนต์ก็ไม่มี ฝีมือก็อ่อนด้อยที่สุดในกลุ่ม ฐานะความเป็นอยู่หรือก็ไม่ได้ร่ำรวย จะเป็นองค์ชายหรือรัชทายาทใดๆก็ไม่ใช่...' เคนอิชิโร่คิดมาถึงตอนนี้เขาก็ต้องรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอย่างไรบอกไม่ถูก '...คิดจะหวังอาจเอื้อมดอกฟ้า อย่างฉินชิง ที่เป็นถึงหลานสาวของแม่มดพันปี ที่มีพร้อมทั้งอำนาจ ยศถาบรรดาศักดิ์ และบริวาร...' '...หมาเห่าเครื่องบินล่ะสิไม่ว่า... ถ้าหากนาเคนทรานคร และอาณาจักรของแม่มดพันปีมิได้เป็นศัตรูต่อกัน จะเป็นยังไงบ้างนะ ... ฉินชิงและเชน...คงจะเป็นองค์หญิงและองค์ชาย ที่เหมาะสมกันที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลยทีเดียว...' เคนอิชิโร่คิดถึงตรงนี้เขาก็ตัดสินใจ "แล้วจะเป็นยังไง... นาเคนทรานคร แล้วยังไง แม่มดพันปีแล้วยังไง ถ้าทั้งสองคนนั้นมีรักแท้เสียอย่าง ต่อให้อุปสรรคลำบากหนักหนาขนาดไหนก็ต้องฟันฝ่าไปด้วยกันให้ได้" เคนอิชิโร่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเชื่อมั่น "ขอให้มีความเชื่อใจซึ่งกันและกันเท่านั้น..." ทาร์ได้ฟังเคนอิชิโร่พูดขึ้น ก็จ้องหน้าเคนอิชิโร่นิ่งอย่างตกตะลึง คำพูดของเคนอิชิโร่ ราวกับจี้แทงถูกใจดำของตัวเธอเองด้วยเช่นกัน ราวกับเขาพูดถึงเรื่องของตัวเธอเอง และตั้มคูล่าก็ไม่ปาน ชายคนนี้... ชายคนที่ชื่อเคนอิชิโร่ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอ ไม่ใช่คนธรรมดาเลย ถึงแม้เธอจะอ่านจิตใจเขาออกอยู่บ้าง ได้มากกว่าคนอื่นก็ตาม แต่ก็หาได้อ่านออกได้ทั้งหมดไม่ หัวจิตหัวใจเขานั้นน่านับถือยิ่งนัก พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเทา "...แล้วถ้าวันหนึ่งท่านเชน เกิดรู้เบื้องหลังที่แท้จริงของฉินชิงขึ้นมา...แล้วเขาจะ...ฉินชิง..." เคนอิชิโร่เห็นท่าทางของทาร์ ก็เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ข้าเชื่อว่าคนอย่างท่านเชนมิใช่คนเช่นนั้น ต่อให้เป็นท่านซาฟิรอส หรือท่านตั้มคูล่า และคนอื่นๆก็เถิด ทุกคนย่อมต้องแยกแยะผิดชอบออก" เคนอิชิโร่ยกน้ำแห้วต้มที่เริ่มเย็นชืดนั้นซดจนหมด แล้วพลางรินน้ำแห้วต้มในกาน้ำ เทใส่แก้วใหม่ "...แต่ต่อให้มีอะไรเกิดขึ้นกับฉินชิง ข้าก็คิดว่าอย่างน้อย เจ้า หรือ ท่านผู้เฒ่าไม่หวนกลับ คงไม่ปล่อยให้แม่นางฉินชิงเป็นอันตราย" พลางเคนอิชิโร่ยื่นแก้วนั้นมาแลกกับแก้วน้ำแห้วต้มที่เย็นชืดแล้วของทาร์มาเปลี่ยน "...ข้าเองก็คงไม่ปล่อยให้เธอเป็นอันตรายด้วยเฉกเช่นเดียวกัน...แต่ข้าก็จะต้องไม่ปล่อยให้จิตใจอ่อนไหวหลงรักเธอมากไปกว่านี้อีกด้วย" ******************************** ครุ่นคิดมาถึงตรงนี้ เคนอิชิโร่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ แล้วก็พึมพำขึ้นเบาๆ "ช่างเลือกทางเดินที่ลำบากยากเข็ญดีแท้..." ******************************** "ท่านเลือกเส้นทางเดินที่ยุ่งยากลำบากดีแท้..." ทาร์รับแก้วน้ำขิงอุ่นๆนั้นมาเปลี่ยนพลางจิบซด "ข้าไม่เคยนึกย้อนเศร้าเสียใจเส้นทางที่ข้าเลือกเดินมาเลย..." เคนอิชิโร่พูดขึ้น "...ถ้ามีเส้นทางสองเส้น เส้นทางหนึ่งเป็นเส้นทางที่ถูกต้อง แต่เต็มไปด้วยขวากหนามยากลำบาก ส่วนอีกเส้นทางหนึ่งเป็นเส้นทางที่ชั่วข้าเลวทราม แต่ปูไว้ด้วยไหมพรม..." "ข้ายินยอมเลือกเส้นทางแรกโดยไม่ลังเลใจเลย...ต่อให้มันจะยากลำบากเลือดตาแทบกระเด็น เหน็ดเหนื่อยยากเข็ญจนแทบขาดใจ จนข้ารู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ก็ตามทีเถิด" เคนอิชิโร่กล่าวเน้นยำคำพูดของเขา "ที่บ้านเกิดข้า เคยมีเรื่องเล่าว่า มีซามูไรคนหนึ่ง กล่าวอธิษฐานต่อดาวตกว่า ขอให้เขาพานพบความยากลำบากเจ็ดครั้ง ขอให้เขาพานพบกับอุปสรรคเจ็ดหน" "นั่นมิได้หมายความว่าซามูไรผู้นั้น ขอให้ได้รับความยากลำบากแค่เพียงเจ็ดครั้งเจ็ดหน แต่มันหมายถึงว่า ...เขาได้ให้ความสำคัญกับการอุทิศตัวต่อการขัดเกลาและฝึกฝนตนเองอย่างถึงที่สุด เขาย่อมตระหนักดีว่า ไม่มีเส้นทางลัด หากต้องการประสบความสำเร็จในชีวิต" "เพราะเขารู้ว่า ชีวิตย่อมต้องมีแต่การก้าวเดินฝ่าฟันอุปสรรคไปเท่านั้น จึงจะบ่มเพาะให้ผู้คนมีความแข็งแกร่งขึ้นมาได้!!" ******************************** แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 48 02:40:17 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 48 02:38:41 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 48 01:20:49 จากคุณ : ฮันโซ - [ 8 ก.ย. 48 01:20:18 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ซามูไรวัยกลางคนลืมตา แล้วจ้องมองลงยังหลังมือของตนเอง ริ้วรอยแห่งความชราปรากฎขึ้นตามผิวหนังหลังมือนั้น "ยี่สิบปีแล้วสินะ..." "ไม่น่าเชื่อว่าข้าจะยังยึดมั่นหลักการแบบนี้ได้อยู่ หึหึหึ" "ข้าไม่เคยนึกย้อนเศร้าเสียใจเส้นทางที่ข้าเลือกเดินมาเลย..." เคนอิชิโร่พูดขึ้น "...ถ้ามีเส้นทางสองเส้น เส้นทางหนึ่งเป็นเส้นทางที่ถูกต้อง แต่เต็มไปด้วยขวากหนามยากลำบาก ส่วนอีกเส้นทางหนึ่งเป็นเส้นทางที่ชั่วข้าเลวทราม แต่ปูไว้ด้วยไหมพรม..." เพลงประกอบฉาก (2 MB): http://media.flamesky.com/ape/yuemi/10_The_Lonely_Shepherd.wma ความยากลำบากที่เขาเคยพบเจอมาเมื่อก่อนวัยสามสิบ มิได้มีความยากลำบากเท่าแม้เพียงครึ่งกับการรักษาหลักการดังกล่าวตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา หากในวันที่เคนอิชิโร่พูดออกไปเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว เมื่อนึกถึงว่าเขาต้องพยายามรักษาหลักการดังกล่าวมาถึงยี่สิบปีด้วยความยากลำบากเพียงใด เขาจะยังกล้ากล่าวคำพูดดังกล่าวออกไปได้ไหมนะ เพราะเหตุนี้เองเคนอิชิโร่จึงได้รักษาสัญญาที่เขาได้ให้ไว้กับสหายของเขาก่อนจากไป เพราะเหตุนี้เองเคนอิชิโร่จึงได้ยังคงดำรงชีวิตอยู่ เพราะเหตุนี้เองเคนอิชิโร่จึงมิได้ต้องการทำสงครามกับผู้ใด และเพราะเหตุนี้เองเคนอิชิโร่จึงมิได้แสวงหาลาภยศสรรเสริญ อำนาจวาสนา หรือตกล่วงอยู่ในอำนาจของกิเลสตัณหาใดๆ ชีวิตเขาพึงพอใจกับการได้เฝ้ามองและเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติเท่านั้น หมาป่าเดียวดาย เจ้าก็ยังคงเป็นหมาป่าเดียวดายตลอดมา และตลอดไป เคนอิชิโร่หลับตาพริ้มลงอีกครา และแย้มยิ้มน้อยๆ และพึมพำ "แม้นว่า...จะยากลำบาก ยากยิ่งกว่านี้เพียงใด ข้าย่อมไม่เสียใจ" แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 48 01:45:33 จากคุณ : ฮันโซ - [ 8 ก.ย. 48 01:40:47 ]

ความคิดเห็นที่ 21 พลันนั้นเองเคนอิชิโร่ก็หวนคิดถึงหญิงสาวที่เขาเคยผูกพันคนหนึ่งขึ้นมา ******************************** สำหรับเคนอิชิโร่แล้ว ชายหนุ่มเก็บงำความรู้สึกที่แท้จริงในจิตใจมาตลอดเวลา ด้วยว่า...กฏเหล็กของซามูไรมิเคยอนุญาตให้ชายชาญชาติทหาร เปิดเผยห้วงความรู้สึกในจิตใจออกมา ในตำราฮางากุเรลำดับที่สามสิบสอง ก็พร่ำบอกว่าความรักที่แท้จริงนั้นต้องซ่อนเร้น พวกซามูไรล้วนประนามคนที่ร่ำร้องพร่ำบอกความรักของตนให้แก่คนอื่นพร่ำเพรื่อ ความรักอันสุดซึ้ง เป็นความเร้นลับของจิตใจ รักซ้อน ทำให้หนทางรักสั้นลง รักใดเมื่อไกลกัน ก่อความเศร้าเป็นแรมปี รักใดที่คนรักตายแทนได้ รักนั้นเป็นรักแท้ เขาเคยเห็นฉินชิงเป็นตัวแทนของยูกิ ทว่าระหว่างการเดินทาง ความเป็น 'ฉินชิง' ก็เด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ซามูไรหนุ่มตระหนักมานานแล้วว่า เขารักฉินชิง เพราะความเป็น 'ฉินชิง' นั้นเอง แต่ความรู้สึกรับผิดชอบต่อคนรอบข้าง ทำให้เขาไม่สามารถยอมรับความรู้สึกนี้ได้ เคนอิชิโร่คล้าย ลืมเลือนข้อห้ามที่บันทึกตราไว้เป็นกฏของเหล่าซามูไร คำพูดพลันเอ่ยขึ้นมา "ฉินชิง ข้าเองก็รักเจ้า" หญิงสาวยิ้มน้อยเมื่อสดับรับฟังคำทั้งน้ำตา พลันเงยหน้าไปประสบพบกับใบหน้าชายหนุ่มที่มีหยาดน้ำรินไหลจากคลองจักษุ เคนอิชิโร่เลื่อนมือไปจับกุมหญิงสาว แต่แล้วเขาก็มีความรู้สึกเหมือนกับจับกุมอากาศธาตุอันว่างเปล่า ทั้งสองต่างรู้สึกใจหาย.... "นี่เป็นยามข้าฝัน หรือลืมตาตื่นขึ้นกัน?"  ชายหนุ่มเอ่ยเสียงสั่นเครือ "หากข้าฝันอยู่ ขอให้ข้านิทราตลอดไป" "ข้าจะตายแทนเจ้าได้ไหมนะฉินชิง?" หญิงสาวสั่นศีรษะ แล้วชูนิ้วขึ้นมาปิดปากห้ามเขาพูดอีก ******************************** ชั่วเวลาเพียงเสี้ยวหนึ่งของความคิด บรรยากาศรอบตัวของซามูไรวัยกลางคนก็พลันมืดมิด เบื้องหน้าเขาพลันปรากฎเงาร่างของคนผู้หนึ่งขึ้น ที่แท้เป็นเงาร่างของฉินชิงเอง เคนอิชิโร่จ้องมองร่างตรงหน้าด้วยความตื่นตะลึง "จะ....เจ้า....." "ใช่ข้าเอง....ฉินชิง...ท่านเคนอิชิโร่" หญิงสาวแย้มยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ซามูไรเอ่ยขึ้นอย่างลืมตัว "ข้า...ข้ารอเจ้ามานานถึงยี่สิบปี...." "ข้าอยู่ที่นี่แล้ว...." ฉินชิงเอ่ยขึ้นเบาๆ "จากนี้ไปท่านจะอยู่กับข้าไปตลอดได้ไหม" "ข้า....ข้า... จะ...เจ้า จะอยู่กับข้าตลอดไป" เคนอิชิโร่เอ่ยตะกุกตะกัก แล้วเวลาที่ผ่านมายี่สิบปีนั้นมันคืออะไรกัน ใช่เจ้าลืมหลักการของเจ้าไปแล้วหรือ เสียงหนึ่งในจิตใจเบื้องลึกของหมาป่าเดียวดายร่ำร้องขึ้น พริบตานั้นเอง เคนอิชิโร่ก็รู้สึกเกิดความรู้สึกบาดลึก ทิ่มแทงเข้าไปยังทรวงอก และทะลุเข้าไปยังจิตใจ ซามูไรเกิดความรู้สึกจุกเสียด และอาเจียนออกมาเป็นโลหิต ".....ตรวนกักวิญญาณ..... จะ...จะ...เจ้า" หญิงสาวปราดเข้ามาจะพยุง พลางถามด้วยความเป็นห่วง "ท่านเคนอิชิโร่ ท่านเป็นอะไรไหม" เคนอิชิโร่ชูแขนข้างหนึ่งเป็นเชิงห้ามขึ้นไปในอากาศ "จะ...เจ้า เจ้าอย่าเข้ามา" พลันเขาก็กระอักโลหิตขึ้นมาอีกคำรบ พิษตรวนกักวิญญาณของจา ไม่เคยจางหายออกไปจากจิตใจของเคนอิชิโร่ มันยังคงฝังแน่นในจิตใจของเขา และพร้อมจะก่อทันฑ์ทรมาณ ทุกยามที่เหยื่อเกิดจิตใจอ่อนไหว ตราบจนหมดสิ้นลมหายใจ ================================= ใบหน้าของฉินชิงพลันเลือนหาย กลายเป็นใบหน้าของหญิงสาวอีกผู้หนึ่ง ร่างของเคนอิชิโร่พลันสัมผัสได้ถึงอ้อมแขนอันอ่อนนุ่ม "ท่านลุง....ท่านลุงเคนคะ เป็นอะไรไหม" เคนอิชิโร่เผยอเปลือกตาขึ้น ก็เห็นเป็นใบหน้าของชิซึกะ "เป็นเจ้าเอง ชิซึกะ...." เคนอิชิโร่เอ่ยปากขึ้นอย่างยากลำบาก พลันนั้นเขาก็กระแอมไอออกมาอย่างน่ากลัว โลหิตกระจายลงพื้นเป็นหย่อม "ข้าบังเอิญเดินผ่านมาห้องท่าน จะถามถึงชิจิมิ แล้วกลับได้ยินเสียงท่านตะโกน ข้าเลยเข้ามาดู...." เด็กสาวพูดพลาง จะนำผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับใบหน้าชายวัยกลางคน เคนอิชิโร่สูดลมหายใจยาวลึก รวบรวมสติ แล้วเอ่ยห้ามเด็กสาว "ชิซึ ปล่อยท่านลุงของเจ้าไว้เพียงคนเดียว" "แต่...แต่ท่านลุง" "ไม่ต้องเป็นห่วงท่านลุงของเจ้า .... ปล่อยข้าไว้เพียงลำพัง" "ตะ...ตะ...แต่" ชิซึ พยายามจะใช้ผ้าเช็ดหน้าซับใบหน้าให้เคนอิชิโร่ "หลานรัก โปรดออกไปข้างนอกสักครู่" เคนอิชิโร่ชันกายขึ้น "ข้าไม่เป็นไร" ชิซึกะจำต้องเดินออกไปนอกห้องพักตามคำสั่งของเคนอิชิโร่ และปล่อยซามูไรวัยกลางคนไว้เพียงลำพัง. จากคุณ : ฮันโซ - [ 8 ก.ย. 48 02:18:30 ]

ความคิดเห็นที่ 22 หลุดบท เทค 5... "ท่านลุง....ท่านลุงเคนคะ เป็นอะไรไหม" เคนอิชิโร่เผยอเปลือกตาขึ้น ก็เห็นเป็นใบหน้าของชิซึกะ "เป็นเจ้าเอง ชิซึกะ...." เคนอิชิโร่เอ่ยปากขึ้นอย่างยากลำบาก พลันนั้นเขาก็กระแอมไอออกมาอย่างน่ากลัว โลหิตกระจายลงพื้นเป็นหย่อม "ข้าบังเอิญเดินผ่านมาห้องท่าน จะถามถึงชิจิมิ แล้วกลับได้ยินเสียงท่านตะโกน ข้าเลยเข้ามาดู...." เด็กสาวพูดพลาง จะนำผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับใบหน้าชายวัยกลางคน เคนอิชิโร่โบกมือ  "ไม่ๆ...ข้าไม่ได้เหน็ดเหนื่อยแต่อย่างใด แต่ข้ากำลัง..."   เคนอิชิโร่กระอักออกมาเป็นโลหิตอีกครา ชิซึกะยังคงยื่นผ้าเช็ดหน้าให้อีก "ท่านลุง เหงื่อท่านออกมากเหลือเกิน" เคนอิชิโร่ยกมือโบก กระอักไปพลางพยายามชี้ให้เห็นโลหิตที่แดงฉานเต็มพื้นห้องและทั่วมือของเขา "จะ เจ้าเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า...ข้ากำลัง..."     เด็กสาวสีหน้าตื่นเต้น ถามด้วยความฉงน  "ท่านลุง ซับเหงื่อก่อน เรื่องอื่นเอาไว้ทีหลัง"  ว่าพลางจะยื่นผ้าเช็ดหน้าให้อีก เคนอิชิโร่สูดลมหายใจยาวลึก รวบรวมสติ(ระงับโทสะ) แล้วเอ่ยห้ามเด็กสาว "ชิซึ ปล่อยท่านลุงของเจ้าไว้เพียงคนเดียว จะไปไหนก็รีบๆ ไป" "แต่...แต่ท่านลุง" "ไม่ต้องเป็นห่วงท่านลุงของเจ้า .... ปล่อยข้าไว้เพียงลำพัง" "ตะ...ตะ...แต่" ชิซึ พยายามจะใช้ผ้าเช็ดหน้าซับใบหน้าให้เคนอิชิโร่อีก "หลานรัก โปรดออกไปไกลๆ ข้างนอกสักครู่" เคนอิชิโร่ชันกายขึ้น "ข้าจะได้ไม่เป็นไร" ชิซึกะจำต้องเดินออกไปนอกห้องพักตามคำสั่งของเคนอิชิโร่ และปล่อยซามูไรวัยดึกไว้เพียงลำพังต่อปายยย... 555555555 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 48 14:31:28 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 48 14:25:12 จากคุณ : untitled - [ 8 ก.ย. 48 14:18:50 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อารายตาซา แค่กระตุกอารมณ์กลับมาเครียดนี่ทำรับไม่ได้เรอะ เหอๆ จากคุณ : ฮันโซ - [ 8 ก.ย. 48 15:32:25 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ก็ลุงเคนกระอักเลือดนองพื้นกันออกขนาดนั้น แต่นู๋ชิซึกะกลับจะซับเหงื่อยันเต อดไม่ได้ต้องเอามาล้อเลียน จากคุณ : untitled - [ 8 ก.ย. 48 17:46:39 ]

ความคิดเห็นที่ 25 /me  เดินมาในในร้านข้าวหมูแดง  พร้อมตะโกนลั่นร้าน "ป้า...เล็กโฟไม่ผักชาม" (มารอบเก็บซาก...ค่ะ) อู้ๆ ... เอ้ย ! สู้ๆ  (^_______^)V จากคุณ : นางพญายม - [ 11 ก.ย. 48 10:30:10 ]

ความคิดเห็นที่ 26 การต่อรองระหว่างเชษฐาจูเนียร์กับไวท์ไนท์ยังคงดำเนินต่อไป เซจเหลือบมองคนที่เข้ามาใหม่อย่างไม่ใส่ใจนัก เขากล่าวกับไอรีนเบาๆ "ทำไมมันวุ่นวายเหลือเกินร้านนี้ กะอีแค่ร้านหมูแดงเล็กๆ ทำไมเกิดฮิตมากินกันนัก...ดูแต่ละคนสิแปลกๆ ทั้งนั้น โดยเฉพาะตาชุดขาวนั่น ฉันจำได้ว่าเห็นหน้ามันทุกงาน...อ้าว นั่นเจนจิราเดินมานี่แล้ว" เซจรีบกุลีกุจอเลื่อนเก้าอี้ด้านข้างให้ ไอรีนซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามนั้นมองค้อนเขาอย่างหมั่นไส้ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น เจนเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะกับเซจและไอรีน รถถังของเธอยังคงจอดอย่างนิ่งสงบอยู่หน้าร้านข้างๆ รถของเซจนั่นเอง "แหม ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะได้เจอพวกคุณที่นี่...นึกยังไงล่ะถึงได้มาที่กระทรวงกลาโหม ทีเมื่อเช้าชวนไม่ยักมา"   เจนพูดขึ้น เซจขยับจะพูดแต่ไอรีนชิงพูดขึ้นเสียก่อน "จริงๆ ก็ไม่ได้อยากมาหรอก มันบังเอิญน่ะ" "บังเอิญเหรอ"   เจนทวนคำแล้วหัวเราะ   "ช่างเป็นการบังเอิญที่พอเหมาะพอเจาะดีทีเดียว...ฉันก็บังเอิญผ่านมาเหมือนกันนะ พอดีประตูมันขวางทางก็เลยถล่มซะเละ" "เฮ้อ...ถึงกับต้องอาศัยรถถังพาหนะสงคราม"   ไอรีนกล่าวขึ้นลอยๆ เจนหันขวับไปจ้องหญิงสาวร่วมโต๊ะที่กำลังดูหมิ่นเธอในทันทีนั้น ซึ่งไอรีนก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจหันไปมองโต๊ะข้างๆ "รถถังเป็นแค่พาหนะเดินทางเท่านั้น แต่ในเมื่อมีรถถังแล้วฉันจะถล่มเองทำไมให้เปลืองกระสุน...จะว่าไปแล้วแค่ปืนนี่กระบอกเดียวก็ถล่มทุกคนในร้านนี้ราบได้ในพริบตาแล้ว หรือเธอสงสัย?" เจนพูดพลางวางปืนขนาดใหญ่นั้นลงบนโต๊ะดังโครม ไอรีนยังคงนิ่งเฉยไม่ได้มองปืนนั้นด้วยซ้ำ ข้างฝ่ายเซจเขารู้สึกว่าจะมีประจุไฟฟ้าแรงกล้าสปาร์คใส่กันอยู่ระหว่างสองสาว เขารีบตัดบท "อ่า...เจนกินอะไรมาหรือยังล่ะ สั่งได้เลย มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง...อ้อ ถ้าให้แนะนำก็สั่งข้าวหมูแดงนะ เพราะถ้าสั่งอย่างอื่นคงอีกนานกว่าจะได้กิน นี่ฉันก็รอจนท้องร้องจะแย่แล้ว" "แล้วนี่ไหนท่านเอเจ้นท์สมิธอยู่ที่ไหน เรียกฉันมาที่ร้านนี่แต่ไม่ยักเจอตัว"    เจนถามพลางมองหา "หา เอเจ้นท์สมิธอยู่ที่นี่ด้วยน่ะเหรอ...ทำไมฉันไม่ยักรู้" เซจว่าพลางมองหาเอเจ้นท์สมิธหรือเชษฐาจูเนียร์ โดยไม่รู้ว่าบุคคลนั้นกำลังนั่งต่อรองเรื่องใครเป็นพี่ใหญ่ใครเป็นน้องเล็กอยู่กับไวท์ไนท์และชิจิมิอย่างจริงจังและเอาเป็นเอาตายที่โต๊ะข้างๆ นั่นเอง - - - - - เอ้า ส่งเรื่องให้อีกที ตาเชษมาต่อซะทีสิ มีแผนการจะไปไหน ทำอะไรก็ว่ามาขอรับ ตอนนี้มุขตันเป็นอย่างยิ่ง รอคนเปิดโครงเรื่องถัดไปอยู่นี่แหละ (หลังจากรอตาเคนมาแถลง แต่ไร้วี่แวว เห็นแต่บทจีบกัน) จากคุณ : untitled - [ 11 ก.ย. 48 18:33:09 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เอ้า เชียร์กันเข้าไปครับคุณนางพญายม (ชื่อน่ากลัวเหลือเกิน) มันต้องได้สักอย่างสิน่า ไม่สู้ก็อู้นั่นแหละ  ^^ จากคุณ : untitled - [ 11 ก.ย. 48 18:38:12 ]

ความคิดเห็นที่ 28 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 48 20:23:54 จากคุณ : เชษฐา - [ 11 ก.ย. 48 20:23:10 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 48 20:23:35 จากคุณ : เชษฐา - [ 11 ก.ย. 48 20:23:11 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขณะที่คนทั้งหลายกำลังถกเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่นั้น ชิจิมิกลับเป็นผู้ยืนกุมคางมองด้วยอาการกระหยิ่ม เขาไล่พิจารณามองเหล่าผู้กล้าที่ละคน ตั้งแต่หัวจรดเท้าก็ดูออกว่าแต่ละคนต่างเป็นยอดฝีมือที่หาตัวจับยาก หากเอาสิบนินจามาสู้ด้วยตรงๆก็ไม่แน่ใจว่าจะชนะด้วยซ้ำ “ยุทธภพกว้างใหญ่ เราควรคบหาคนเหล่านี้เป็นสหาย” ชิจิมิคิดดังนั้นจึงร้องดังๆกลบเสียงทุกคน “เฮ้ย! ทุกท่านโปรดสงบก่อน หากใครหยุดฟัง ข้าพเจ้าจะเลี้ยงข้าว!” ขาดคำพวกผู้กล้าต่างเงียบเป็นเป่าสาก บรรยากาศหยุดชะงักครู่หนึ่ง ชิจิมิจึงกล่าวต่อ “ข้าชื่อชิจิมิ เป็นนักรบพเนจร ข้ามองลักษณะพวกท่าน ทราบว่าต่างเป็นจอมยุทธเก่งกาจ จึงอยากชักชวนไปเอาสมบัติชิ้นหนึ่ง เชื่อว่าทุกท่านต้องพอใจแน่” ตรงนี้เชษฐากับเซจต่างเลิกคิ้วขึ้นหน่อยหนึ่ง เจนซึ่งใจร้อนกว่าคนอื่นร้องว่า “สมบัตินั้นคืออะไรล่ะ!?” “มันคือ ดวงแก้วมังกร ซึ่งว่ากันว่าใครได้จะบรรลุความต้องการทุกอย่างที่ปรารถนา” ชิจิมิพูดเรียบๆ พอคำว่า ‘ลูกแก้วมังกร’ หลุดออกมาจากปากของนินจาหนุ่มเท่านั้น ไอรีนก็ถึงกับสะดุ้งโหยงเป็นที่สังเกตของเซจและเชษฐา เซจสะกิดถามเธอ “เฮ้ย เธอรู้จักไอ้ลูกแก้วนี่หรือ...?” ไอรีนส่ายหน้าปฏิเสธ แต่ในใจเธอนั้นคิดแล้วว่า ‘ลูกแก้วมังกรคือสมบัติในตำนาน ใครรวบรวมลูกแก้วนี้ได้ครบสามดวง จะสามารถบรรลุความปรารถนาใดๆก็ได้ พวกเงาจันทราเองต้องการมัน’ ทั้งนี้เนื่องจากไอรีนพลังจิตไม่สูง เชษฐาจึงสามารถอ่านใจเธอทราบโดยตลอด เขาปะติดปะต่อความได้ว่า ชิจิมิคือพวกเงาจันทรานั่นเอง เอเจนท์สมิธจึงแกล้งร้องว่า “แล้วท่านจะพาเราไปหาลูกแก้วนั่นได้อย่างไรล่ะ?” “ฮาฮา เรื่องนั้นง่ายมาก ดูนี่” ชิจิมิล่วงลูกแก้วขึ้นดวงหนึ่ง ปรากฏว่ามีแสงส่องจากลูกแก้วชี้ไปทางทิศตะวันตก “นี่คือลูกแก้วมังกรเช่นกัน ลูกแก้วแต่ละดวงจะมีพลังส่องเชื่อมถึงกัน ขอให้เราตามแสงนี้ไปก็จะถึง” “อ้อ” เชษฐารับคำด้วยอาการสงบโทรจิตไปหาผู้กล้าทุกคนยกเว้นชิจิมิ (ซึ่งจับกระแสการสื่อสารนี้ไม่ได้ เพราะพลังจิตไม่เท่า) ว่า “ถึงผู้กล้าทุกคน ผมคือเอเจนท์สมิธเอง เจ้านินจานั่นมันเป็นพวกเดียวกับเงาจันทราที่คิดจะทำลายล้างโลก แต่ขณะนี้ผมอยากให้ทุกคนแกล้งเออออตามมันไปก่อนเพื่อจะหลอกให้มันนำทางไปหาลูกแก้วและใช้มันเป็นพลังในการตอบโต้เงาจันทรา สำหรับตอนนี้มันเลี้ยงข้าวเราแล้ว พวกคุณจะข่มเหงมันยังไงก็ตามใจเถิด” ทั้งนี้ผู้กล้าส่วนใหญ่พอได้ยินก็ตอบตกลงในใจ ไวท์ไนท์จึงร้องว่า “ผมอยากกินซูชิถาดยักษ์” “ฉันอยากกินหูฉลาม” เซจว่า “ฉันจะเอาพระกระโดดกำแพง” ไอรีนกล่าว “หนวดเต่า” เจนร้อง “เขากระต่าย” รถถังกล่าว ชิจิมลอบกลืนน้ำลายเอื้อก แต่ด้วยความอยากผูกมิตรจึงแสร้งทำหน้าใหญ่ “ฮาฮาฮา นึกว่าจะขออะไร ของนี้จิ๊บจ้อย เฮ้ยป้า เอามาตามที่สั่งทั้งหมด เร็วๆด้วย!!!” ป้าร้านข้าวหมูแดงฟังดังนั้นก็เหลืออดเต็มทีเงยหน้าตะโกนก้อง “เฮ้ย วันนี้ปั่นจักรยานเป็นร้อยกิโลจนขาแทบหัก อั๊วะไม่ยอมให้รังแกกันอีกแล้วโว้ย!!!” ว่าพลางชักปังตอกระโดดข้ามเข็นขึ้นมาไล่ฟันคนแตกกระเจิง ชิจิมิและพวกผู้กล้ากลัวตายก็วิ่งหนีป่าราบ พากันไปทางตะวันตกตามทิศที่แสงลูกแก้วส่องไปนั้น จากคุณ : เชษฐา - [ 11 ก.ย. 48 20:23:11 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มาชักนำเรื่องต่อให้แล้วครับ จากนี้จะผจญภัยไปไหนก็ตาม สบาย เพียงแต่อย่าพึ่งให้ชิจิมิทราบว่าเอเจนท์สมิธเป็นใคร อยากให้เป็นการหลอกใช้ซึ่งกันและกันระหว่างสองฝ่าย จนกว่าจะไปหาลูกแก้วเจอน่ะครับ จากคุณ : เชษฐา - [ 11 ก.ย. 48 20:27:43 ]

ความคิดเห็นที่ 32 5555555555 สั่งซะ จนป้าแกเม้งแตก กรั่กๆ จากคุณ : jengly - [ 12 ก.ย. 48 17:51:20 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เอาละ ก่อนที่จะกลายเป็นนิยายตลก ขอนำเข้าเรื่องราวจริงจัง ณ บัดนี้... - - - - - ทุกคนมาหยุดอยู่ที่ทางขึ้นตึกขนาดใหญ่สูงเสียดฟ้า แสงจากลูกแก้วในมือชิจิมิเปลี่ยนเป็นชี้ขึ้นด้านบนอันเป็นความหมายว่า ลูกแก้วมังกรอีกลูกนั้นน่าจะอยู่บนตึกนี้นี่เอง "ทำไมตึกมันเงียบเชียบวังเวงอย่างนี้เล่า...ฉันจำได้ว่าตึกนี้เป็นตึกสำนักงานที่มีคนพลุกพล่านมาก และนี่ก็เป็นย่านธุรกิจกลางเมืองด้วย""   เซจกล่าวอย่างแปลกใจ "หรือว่าเรามาผิดวัน...วันนี้วันอาทิตย์หรือเปล่า ท่าจะต้องมาใหม่พรุ่งนี้กระมัง"    เชษฐาพูดพลางหรี่ตาแหงนหน้าดูยอดตึกซึ่งประมาณแล้วความสูงของตึกไม่น่าจะต่ำกว่า 80 ชั้น คนอื่นๆ ต่างมองกวาดสายตาสำรวจทั่วบริเวณ ไม่ใช่เพียงในตึกที่เงียบเชียบ แม้แต่รอบบริเวณรวมทั้งถนนหนทางต่างร้างผู้คน ชิจิมิเหลือบตามองทุกคนอย่างมีเลศนัย เขาเองที่รู้ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้น "ขึ้นไปบนตึกกันเถิด"   นินจาหนุ่มกล่าวชักชวน อันเป็นการตัดบทไม่ให้มีใครสงสัยอะไรไปมากกว่านี้ "ใช่ มัวแต่อารัมภบทเดี๋ยวก็อดกันพอดี"   ไวท์ไนท์กล่าวแล้วเดินส่ายอาดๆ นำหน้าเข้าตึกไปก่อนเพื่อน ทุกคนต่างเดินตามกันเข้าไป ไวท์ไนท์เปิดประตูกระจกบานใหญ่หน้าตึกเข้าไปภายในด้วยท่าทางเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจในตัวเองอย่างสูง เชษฐากับอิสยะแข่งกันวิ่งปราดตามเข้าไปโดยมีเซจซึ่งถือโอกาสจับมือไอรีนดึงวิ่งตามเข้าไปติดๆ ทางด้านเจนเดินเนิบๆ มองซ้ายมองขวาตามหลังไป โดยมีชิจิมิเดินอย่างเงียบเชียบปิดท้าย ทั่วทั้งตึกเงียบเชียบราวกับตึกร้าง เห็นแต่แสงไฟของร้านต่างๆ ที่เปิดอยู่ชั้นล่าง ร้านฟาสฟู้ดยอดฮิตมีแต่โต๊ะเก้าอี้ว่างเปล่า ถาดแฮมเบอร์เก้อร์ เฟรนช์ฟายด์วางอยู่บนโต๊ะแต่ไม่มีเจ้าของ ถัดไปที่เป็นร้านสุกี้ชื่อดังก็ปราศจากผู้คน หม้อสุกี้เดือดปุดๆ ส่งควันขาวฟุ้งกระจาย ในขณะที่กุ้ง ปลาหมึกและผักสดวางอยู่เกลื่อนโต๊ะ รวมทั้งกระจายอยู่ตามพื้น แต่ดูเหมือนหลายคนจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เชษฐาหันมาสบตากับอิสยะเป็นระยะๆ เหมือนจะนัดหมายอะไรกัน ในขณะที่เจนและไอรีนนั้นสีหน้าปกติ ข้างฝ่ายไวท์ไนท์เขายังคงดีดนิ้วเปาะทุกครั้งที่เปิดประตูเข้าไปสำรวจร้านต่างๆ ราวกับทุกอย่างอยู่ในการคาดเดา มีเพียงเซจที่เดินงงและโวยวายเป็นระยะๆ จนไอรีนต้องทุบหลังเขาให้เงียบเสียง ทุกคนสำรวจชั้นล่างกันทั่วแล้วก็ไม่พบใครหรืออะไร ในที่สุดก็เดินกันมาหยุดยืนที่หน้าลิฟต์ เมื่อนั้นไวท์ไนท์ซึ่งมักเดินอยู่หน้า(เสนอหน้า)ตลอดก็หันกลับมา "ทุกคน...อย่าตกใจหากผมจะแจ้งให้ทราบว่า...มันมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นในตึกนี้เสียแล้ว" สายตาของทุกคนที่ไม่ได้แสดงอาการตกใจหรือประหลาดใจใดๆ นอกจากยืนมองเฉย ทำให้ไวท์ไนท์ยิ้มเล็กน้อย "เป็นธรรมดา...เป็นธรรมดาที่ทุกท่านจะต้องอึ้ง ผมเองตอนที่รู้ทีแรกก็อึ้งไปเหมือนกัน มันมีสิ่งไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นในตึกนี้เสียแล้ว...ทุกท่านลองหันไปมองสิว่าไม่มีใครอยู่สักคน มันเป็นไปได้ยังไงกัน" ทุกคนยังคงมองเขานิ่งเฉยไม่กล่าวใดๆ  ไวท์ไนท์ยกมือขึ้นข้างหนึ่งในท่าห้าม "อย่าตกใจ...ผมขอให้อย่าตกใจ โปรดอยู่ในความสงบและรอฟังคำสั่งจากผมซึ่งจะบอกทุกท่านต่อไปว่า เราควรทำอย่างไรในสถานการณ์เยี่ยงนี้" เชษฐาหาวหวอด ในขณะที่อิสยะแบะปาก  ไวท์ไนท์รีบจับไหล่ทั้งสองคนไว้ "อย่า ทั้งสองคนอย่าร้อง...ผมรู้ว่ามันเป็นอะไรที่รวดเร็วจนรับไม่ทัน อยากให้ทุกท่านทำใจให้อยู่ในความสงบก่อน" สายตาของทุกคนยกเว้นไวท์ไนท์เหลือบมองด้านบน เพราะอยู่ดีๆ ตัวเลขที่บอกตำแหน่งชั้นของลิฟต์ตัวที่ไวท์ไนท์ยืนบังอยู่นั้น ก็เริ่มลดจำนวนลง จาก 26 เป็น 25,24,23  และลดลงมาเป็นลำดับอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่มีใครกดเรียก แค่เพียงสองอึดใจ ลิฟต์ก็ลงมาอยู่ที่ชั้น G อันเป็นชั้นที่ทุกคนยืนอยู่นี้ ไวท์ไนท์ยังคงพูดโดยไม่ได้สังเกตว่าไฟลิฟต์ด้านหลังตัวเองกระพริบอันบ่งบอกว่าลิฟต์กำลังจะเปิด และลิฟต์ที่ไม่มีใครเรียกก็เปิดออกช้าๆ "อืม...ผมว่าเราควรทำอะไรสักอย่างแล้ว"    อิสยะกล่าวขึ้นเสียงดัง เห็นอิสยะทำท่าตกใจ ไวท์ไนท์ก็ร้องอ๊ะๆ  พร้อมกับก้าวถอยหลังไปสองก้าวแล้วยกมือห้ามด้วยลีลาสุดเท่ห์ กะว่าพิงประตูลิฟต์พอดี แต่ไม่มีประตูให้พิงเพราะมันเปิดออกจนหมดแล้ว ร่างของไวท์ไนท์ก้าวสวบเข้าไปยืนในลิฟต์ สายตาของทุกคนที่เบิกโพลงมองตามเข้าไปในลิฟต์ ทันเห็นตัวประหลาดขนาดเท่าคนที่เกาะอยู่บนผนังลิฟต์ด้านใน  มันแลบลิ้นยาวเฟื้อยออกมาจากปากที่มีฟันแหลมคมนับไม่ถ้วน และก่อนที่ใครจะทันพูดอะไรออกมาประตูลิฟต์ก็ปิดลง ตัวเลขบอกชั้นของลิฟต์วิ่งจาก G ขึ้นไป 2,3... อาเมน... แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 48 02:19:11 แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 48 02:12:30 จากคุณ : untitled - [ 13 ก.ย. 48 02:10:58 ]

ความคิดเห็นที่ 34 โอ เปิดมา ออกแนวไบโอฮาซาร์ดเชียว ทซ ^^ จากคุณ : เชษฐา - [ 13 ก.ย. 48 08:41:39 ]

ความคิดเห็นที่ 35 การ์ตูนสี่ช่องจาก ทบ ครับ จากคุณ : เชษฐา - [ 13 ก.ย. 48 13:47:44 ]

ความคิดเห็นที่ 36 . จากคุณ : เชษฐา - [ 13 ก.ย. 48 13:48:56 ]

ความคิดเห็นที่ 37 .. จากคุณ : เชษฐา - [ 13 ก.ย. 48 13:53:06 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ... จากคุณ : เชษฐา - [ 13 ก.ย. 48 13:54:19 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เอ้อ ฝังเลยใช่มั้ยคับ ? จากคุณ : Blue_Wind - [ 13 ก.ย. 48 15:29:39 ]

ความคิดเห็นที่ 40 กรี๊ดดดดดดดดดดดด หน้าม้า ดีใจ มีการปั๊ดตะนา มีการ์ตูนเสริมด้วย อิอิ จากคุณ : jengly - [ 13 ก.ย. 48 16:36:58 ]

ความคิดเห็นที่ 41 อ้าว....เลยไม่ได้เก็บซากใครไปเลย  (อีตานั่นก็ไม่รู้ตายจริงหรือเปล่าถ้าตายจริงจะได้เก็บซากทีเดียวไม่เสียเที่ยว) /me  แปลงร่างเป็นตุ๊กแกเกาะฝาผนังห้องรอดูเหตุการณ์ต่อไป แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 48 21:41:37 จากคุณ : นางพญายม - [ 13 ก.ย. 48 21:37:04 ]

ความคิดเห็นที่ 42 จริงๆอยากมาแต่งนะครับ แต่ไม่ว่างเลย จะปล่อยกระทู้ว่างๆก็กระไรอยู่ เลยมาแปะไว้ๆ วันหยุดจะมาต่อเน่อ จากคุณ : เชษฐา - [ 15 ก.ย. 48 22:53:18 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ^ ^ ^ หลอกให้อยากแล้วจากไป จากคุณ : นางพญายม - [ 16 ก.ย. 48 20:02:14 ]

ความคิดเห็นที่ 44 คนอื่นๆ ล้วนตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้จะเตรียมใจไว้แล้วว่าต้องมีเหตุไม่ชอบมาพากลก็ตาม ต่างเริ่มถอยหลังห่างออกจากลิฟต์ แม้ว่าบรรยากาศยามเย็นภายนอกจะยังสว่างอยู่ แต่พื้นที่ภายในตึกกลับมืดสลัวและอับทึบ มีเพียงแสงไฟจากทางเดินที่เปิดสว่างอยู่เป็นบางจุดเท่านั้น เชษฐาพยายามใช้กระแสจิตอันแรงกล้าสำรวจไปทั่วตึก แต่น่าประหลาดที่เขาไม่สามารถจับความเคลื่อนไหวใดๆ ได้เลย อิสยะยังคงอยู่ในอาการระวังตัวเต็มที่ ควักปืนพกออกมาถือไว้พร้อมกับยกขึ้น ส่องกวาดไปยังพื้นที่รอบตัว เจนนั้นยกมือแตะด้ามปืนพกขนาดใหญ่นั้นไว้อย่างเตรียมพร้อม สายตาคมกริบกวาดมองไปตามจุดที่น่าสงสัยภายในอาคาร ส่วนไอรีนยังคงยืนอย่างนิ่งสงบ เพียงแต่ประสาทสัมผัสทุกส่วนของเธอนั้นเตรียมพร้อมเต็มที่ ทางฝ่ายเซจนั้นทำท่าจะควักปืนออกมาถือไว้ให้อุ่นใจ แต่เมื่อเห็นหญิงสาวข้างๆ ยังคงนิ่งเฉยเขาเองก็ต้องซ่อนความหวาดกลัวเอาไว้ไม่ยอมควักปืนออกมา แต่ยังคงหันไปมองรอบตัวอยู่ตลอดเวลาอย่างระแวง ทางฝ่ายชิจิมิเองนั้นแม้จะรู้อยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไร แต่สิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นอันเป็นผลมาจากเชื้อไวรัสนี้ล้วนอยู่นอกเหนือการควบคุมของเงาจันทรา ทำให้เขาเองที่ต้องเสี่ยงลงพื้นที่เพื่อเสาะหาลูกแก้วมังกรนั้นก็ต้องระวังตัวเองอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน นินจาหนุ่มแตะมือเข้ากับด้ามดาบคาตาน่าที่พกไว้ตลอดเวลา เชษฐาชี้ไปทางบันไดตึกซึ่งอยู่ถัดจากลิฟต์ไปเล็กน้อย "เราคงต้องอาศัยบันไดขึ้นไปชั้นบนกันแล้ว ผมคิดว่าขึ้นไปด้วยลิฟต์อาจไม่ปลอดภัย" "แล้ว...แล้วตาจอมแส่นั่นล่ะ เราจะทำยังไงดี ตายซะแล้วก็ไม่รู้"   เจนกล่าวพลางเดินสำรวจไปทางบันไดตึกอย่างระวังตัว ทุกคนเดินตามไป ไม่มีใครให้ความเห็นเกี่ยวกับไวท์ไนท์ เพราะเชื่อมั่นว่าฝีมืออย่างไวท์ไนท์นั้นป่านนี้คงตายไปเรียบร้อยแล้ว ต่างพากันเดินเรียงเดี่ยวตามเจนขึ้นบันไดตึกไป ตลอดแนวบันไดมีแสงไฟส่องสลัวพอให้มองเห็นพื้นที่โดยรอบ ชิจิมิมองดูลูกแก้วในมืออยู่เป็นระยะๆ เพื่อตรวจสอบตำแหน่งที่น่าจะเป็นที่อยู่ของลูกแก้วอีกดวง แสงจากลูกแก้วในมือยังคงชี้ขึ้นด้านบน เดินขึ้นมาจนน่าจะอยู่ในราวๆ ชั้น 14-15 ของอาคารแล้ว ชิจิมิก็กล่าวขึ้นพลางยกลูกแก้วขึ้นชู "ขึ้นไปเรื่อยๆ ก่อน แสงจากลูกแก้วนี่บ่งบอกว่า ลูกแก้วที่เราต้องการน่าจะอยู่ชั้นบนๆ โน่น" "โห ตึกนี้มีแปดสิบกว่าชั้นนะ...แล้วนี่เราจะต้องเดินขึ้นไปอีกกี่ชั้นกัน ถ้าต้องเดินถึงชั้นแปดสิบฉันไม่เอาด้วยนะ"    เจนร้องบอก เซจส่ายหน้า   "นี่เธอ  ไม่ต้องรอถึงชั้นบนสุดหรอก แค่ชั้นสามสิบก็คงเป็นลมตายกันหมดแล้วละ แค่นี้ก็เมื่อยขาจะแย่แล้ว...ทำไมเราไม่ลองขึ้นลิฟต์ดูล่ะ" "เราจะรู้ได้ไงว่าต้องออกที่ชั้นไหน"  เจนแย้งมา "อย่างนี้ไม่ยากครับ...เราลองสุ่มดู เอาชั้นกลางๆ ตึกก่อน ถ้าขึ้นไปแล้วยังไม่ใช่ แสงลูกแก้วยังชี้ขึ้นเราก็ขึ้นต่อไปอีก แต่ถ้ามันบอกว่าอยู่ชั้นล่าง เราก็ค่อยๆ ไล่ลงมา...อย่างนี้จะเจอเร็วกว่าครับ" อิสยะให้ความเห็น แต่เชษฐากลับโบกมือ    "แต่ผมไม่เห็นด้วย เราไม่รู้ว่าในตึกนี้มีใครบ้าง อาจเป็นสัตว์ประหลาดอย่างเมื่อครู่ อาจเป็นมนุษย์ธรรมดา อาจเป็นโจรขโมยหรือคนกลุ่มอื่นๆ ที่มุ่งหมายลูกแก้วเหมือนกับเราอีกก็เป็นไปได้ ถ้าเราใช้ลิฟต์ก็จะทำให้ตำแหน่งของพวกเราถูกเปิดเผย...ผมว่าเราค่อยๆ ย่องขึ้นไปตามบันไดจะเป็นการพรางตัวพวกเราได้แนบเนียนกว่า" เซจสะกิดสีข้างเชษฐา  "นี่ๆๆ เราไม่ได้กำลังจะบุกเข้าฐานข้าศึกนะ คุณสับสนอะไรหรือเปล่า" "แหม คุณเซจนี่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย...เรื่องพวกนี้เป็นยุทธวิธีของพวกขโมยอยู่แล้ว เราจะขึ้นไปขโมยของก็สมควรทำให้แนบเนียนเหมือนกัน"  เชษฐากล่าวอย่างมีเหตุผล "ไม่หย่อนตัวลงมาจากดาดฟ้าซะเลยล่ะ ธ่อ..." เชษฐาจุ๊ปากให้ทุกคนเงียบเสียง เขายกมือเป็นเชิงห้ามไม่ให้ทุกคนเคลื่อนไหวใดๆ ทั้งกลุ่มต่างหยุดเดินแล้วหันมามองอย่างงงๆ เสียงกุกกักเสียงหนึ่งดังแว่วลงมาจากชั้นบน เป็นเสียงเหมือนคนเดิน "เสียงตาไวท์ไนท์หรือเปล่า"     เจนกล่าวเบาๆ ไม่มีใครแน่ใจว่าเสียงนั้นจะเป็นเสียงของใครเดิน ทุกคนยังคงยืนเงี่ยหูฟังและแหงนหน้ามองขึ้นไปด้านบนซึ่งเป็นช่องตรงกลางของแนวบันไดวนที่มองทะลุขึ้นไปได้ถึงชั้นบนสุดที่เห็นแสงไฟลิบๆ แต่นอกนั้นก็มีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีใครหรืออะไรที่จะเป็นสัญลักษณ์ว่าใครเป็นคนเดินลงมา เสียงกุกกักยังคงดังอยู่เป็นจังหวะช้าๆ บางครั้งก็เงียบไปอึดใจหนึ่ง แล้วก็ดังต่ออีก เชษฐาพยายามใช้พลังจิตตรวจสอบว่าใครที่เป็นต้นเสียงประหลาดนั้น แต่เขากลับไม่พบใครเลย จึงเปลี่ยนมาใช้ประสาทหูที่เชี่ยวชาญงานจารกรรมจับความเคลื่อนไหวนั้นแทน เพียงครู่เดียวเชษฐาก็หันมามองทุกคนพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ "ผมมีความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะบอกกับทุกคนว่า...เสียงที่ได้ยินนั้นอาจเป็นเสียงของคุณไวท์ไนท์ เพราะจังหวะจะโคนมันคล้ายกันมาก คุณไวท์ไนท์แกจะเดินส่ายอาดๆ ในมาดจอมแส่อย่างที่พวกเราคุ้นเคยกันดีทางจอโทรทัศน์" ทุกคนเฮกันออกมา ต่างรู้สึกโล่งใจที่เพื่อนที่ทุกคนเป็นห่วงกันหนักหนาสาหัสนั้นยังคงอยู่รอดปลอดภัย "แต่..."   เสียงของเชษฐาแหบพร่า    "แต่ไม่น่าจะอยู่ในอาการครบสามสิบสอง เพราะถ้าผมจับเสียงไม่ผิด เขากำลังคลานลงมา...เพราะว่าเสียงที่ได้ยินนั้นมันมีสี่ขา! " จากคุณ : untitled - [ 17 ก.ย. 48 19:56:06 ]

ความคิดเห็นที่ 45 คราวนี้ทุกคนเงียบกริบเต็มไปด้วยอาการฉงนสนเท่ห์ ไวท์ไนท์มันจะเดินสี่ขาลงบันไดมาทำไม เพราะมันยากลำบากกว่าเดินสองขายิ่งนัก หรือว่าหมอนั่นจะอยู่ในอาการปางตายจนไม่สามารถแม้แต่จะยืนได้ ! หรือว่าหมอนั่นจะถูกพวกซอมบี้กัดจนกลายเป็นซอมบี้ค่อยๆ กระดืบคืบคลานลงมา ! "ลองส่งเสียงเรียกดีไหม จะได้รู้กันไปเลย"     เซจให้ความเห็นแล้วทำท่าจะตะโกนเรียกขึ้นไป เชษฐายกมือห้าม แล้วส่ายหน้า "ไม่ต้องแล้วครับเพราะเขาโผล่มานั่นแล้ว...พวกคุณช่วยผมดูหน่อยว่านั่นใช่คุณไวท์ไนท์หรือเปล่า อยู่ในเงามืดตะคุ่มๆ นั่น" ทุกคนหันขวับมองขึ้นไปยังเชิงบันไดด้านบนทันที เงาตะคุ่มๆ ในแสงมืดสลัวค่อยๆ คืบออกมาหาแสงสว่าง แล้วสิ่งที่ปรากฏสู่สายตาก็ทำให้ทุกคนแทบจะหยุดหายใจไปในบัดนั้น ! สิ่งมีชีวิตประหลาด ใบหน้าเหมือนคนแต่ร่างกายคล้ายสัตว์เลื้อยคลานค่อยๆ ก้าวลงบันไดมา หางขนาดใหญ่คล้ายจิ้งจกที่กวัดแกว่งไปมา นัยน์ตาแดงก่ำไม่มีตาดำจ้องลงมาที่มนุษย์ทั้งหลายเบื้องล่าง เขี้ยวที่เรียงรายเต็มปากที่อ้าจนน้ำลายน่าขยะแขยงไหลยืดพร้อมกับลิ้นยาวที่กวัดแกว่งไปมา มันเป็นอสุรกายจากนรกชัดๆ ! ทุกคนอยู่ในอาการผงะถอยหลังไปในทันทีนั้น เจนที่อยู่บนสุดนั้นรีบก้าวถอยลงมาอย่างรวดเร็ว ไอรีนยังคงยืนนิ่งเฉยแต่เซจรีบดึงแขนเธอกระชากลงมาทำให้หญิงสาวเสียหลักเกือบผงะตกช่องบันไดวนลงไป ดีที่เขาคว้าตัวเธอไว้ได้ทัน ฝ่ายเชษฐาซึ่งรู้ดีพอๆ กับทุกคนว่าการคาดการณ์ของเขาผิดถนัด เขาพยายามใช้พลังจิตหยุดการเคลื่อนไหวของอสุรกายตนนั้น ดูเหมือนจะได้ผลเพราะมันได้หยุดเดิน ยืนนิ่งอยู่ที่เชิงบันไดด้านบน แล้วสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น อสุรกายตนนั้นเปลี่ยนจากการเคลื่อนไหวที่แช่มช้าดุจจิ้งเหลนเป็นรวดเร็วเหมือนกิ้งก่าในบัดดล มันกระโดดผึงเดียวขึ้นไปเกาะอยู่ที่ราวบันได แลบลิ้นยาวตวัดไปมาก่อนที่จะไต่ลงมาตามราวบันไดอย่างรวดเร็ว เชษฐาพยายามใช้พลังจิตหยุดการเคลื่อนไหวของมันอีก แต่ปรากฏว่าไม่เป็นผล "แย่แล้ว..."    เสียงของเชษฐาแหบพร่า   "ผมไม่สามารถใช้พลังจิตควบคุมมันได้ พลังจิตของผมมีผลต่อมนุษย์และสิ่งมีชีวิตเท่านั้น...เจ้านั่นมันไม่มีจิต...มันเป็นอสุรกายจากนรก !" นั่นเท่ากับเป็นสัญญาณให้ทุกคนหนี ทั้งกลุ่มแตกฮือกันไปในทันที ทั้งกลุ่มต่างถอยลงไปตามบันไดวน แต่ดูเหมือนจะช้ากว่าอสุรกายตนนั้นที่วิ่งลงมาตามราวบันไดอย่างรวดเร็ว จนใกล้กลุ่มคนเข้ามาเรื่อยๆ แล้ว เชษฐาตะโกนลั่น "หนีเข้าตึกเร็ว!  อย่าวิ่งลงบันไดไป ไม่ทันแน่! " สิ้นเสียงเตือนนั้นเองเชษฐากับอิสยะก็เปิดไปก่อนเพื่อน วิ่งเข้าไปในตัวอาคารชั้นที่ใกล้ที่สุดซึ่งเป็นชั้นไหนเขาก็จำไม่ได้ ชิจิมิเก็บลูกแก้วลงกระเป๋าวิ่งตามสองคนนั้นไปติดๆ ไอรีนพยายามจะชักดาบออกมาจากฝักกลางหลัง แต่เซจคว้าแขนเธอดึงให้ถอยลงมาเสียก่อน "หนีเร็วไอรีน...เราอย่าเสี่ยงเลยกับไอ้ตัวพรรค์นี้" เซจดึงตัวเธอให้วิ่งลงบันไดไปอีกหลายชั้น แล้ววิ่งเข้าไปในตัวอาคาร จึงเหลือเพียงเจนที่ปักหลักยืนสู้อยู่คนเดียว "พวกขี้ขลาดตาขาวเอ๊ย"   หญิงสาวสบถพลางควักปืนขนาดใหญ่ออกมาจากซอง "แค่สัตว์ประหลาดตัวเดียวกลัวกันไปได้ ลองนี่หน่อยเถอะแก!" สิ้นเสียงของหญิงสาว กัมปนาทของปืนพกขนาดมหึมาก็แผดสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วช่องบันไดตึก กระสุนขนาดที่สามารถทลายกำแพงได้พุ่งเข้าจับที่ลำตัวของอสุรกายอย่างถนัดถนี่ ร่างของมันสั่นสะเทือนและผงะถอยไปเล็กน้อย แต่มันยังคงอยู่! เจนแทบผงะไปกับภาพที่เห็น นอกจากกระสุนปืนขนาดแม็กนั่มจะไม่ส่งผลใดๆ ต่อมันแล้ว อสุรกายตนนั้นยังมีอาการที่เปลี่ยนไป นัยน์ตาสีแดงสดเบิกกว้างขึ้น ลิ้นของมันยืดยาวออกมากว่าเดิมอีก 3-4 เท่าจนแทบจะตวัดมาถึงตัวเจนอยู่แล้ว หญิงสาวกระหน่ำกระสุนแม็กนั่มเข้าใส่มันอีก 3 นัดซ้อน แต่ผลที่ได้เป็นเพียงอสุรกายตนนั้นแค่ชะงักการเคลื่อนไหวไปเท่านั้น มันยังคงแลบลิ้นยาวจ้องมองเธออย่างอาฆาตมาดร้ายและวิ่งมาตามราวบันไดลงมาหาเธออย่างรวดเร็ว เท่านั้นเองเจนก็หมดความอดทน เธอกระโดดพรวดลงบันไดถึงชั้นไหนก็ไม่รู้ เจอทางเข้าอาคารได้ก็รีบวิ่งเข้าไปทันที ทั้งหมดถูกแยกเป็นสามกลุ่ม แยกย้ายกระจัดกระจายไปอยู่ในชั้นต่างๆ ของอาคารมรณะแห่งนั้น ! ... แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 48 20:17:58 จากคุณ : untitled - [ 17 ก.ย. 48 19:56:35 ]

ความคิดเห็นที่ 46 สรุปให้อีกทีเผื่ออ่านแล้วตาลายจำไม่ได้ว่าใครอยู่ที่ไหนบ้างนะขอรับ เหตุการณ์ทางกลุ่มผู้กล้า 1. ตาไวท์ไนท์ขึ้นลิฟต์ไปกับตัวประหลาด คาดว่าตายไปแล้วมั้ง 2. เชษฐา อิสยะ และชิจิมิ เปิดหนีไปในอาคารชั้นไหนก็ไม่รู้ 3. เซจและไอรีน หนีกันไปสองคนที่ชั้นไหนก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน 4. เจน ฉายเดี่ยวหนีไปคนเดียวที่ชั้นใดสักชั้นนี่แหละ ส่วนเหตุการณ์ทางเงาจันทรา 1. เคนอิชิโร่ ยังคงเล่นบทโศกซึ้งไม่ไปไหนอยู่ที่สำนักเงาจันทรา 2. คุณหนูชิซึกะ ยังคงนั่งโศกซึ้งอยู่ไม่ไกลจากเคนอิชิโร่เท่าใดนัก 3. ผู้คุ้มกฏถุงมือแดง คาดว่านั่งจิบกาแฟอยู่ที่ใดที่หนึ่งในเงาจันทรา แค่นี้เองครับ มาต่อเหตุการณ์กันให้ถูกล่ะ จากคุณ : untitled - [ 17 ก.ย. 48 20:35:17 ]

ความคิดเห็นที่ 47 d [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : เชษฐา - [ 18 ก.ย. 48 13:21:19 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ทางด้านเชษฐาซึ่งหนีไปกับชิจิมินั้นได้ตัดสินใจเด็ดเดี่ยว เปิดลิฟท์ออกมาดู พบว่ามีแขนมนุษย์ข้างหนึ่งวางหลุดอยู่ "แขนนี้คุ้นๆนะ" ชิจิมิกล่าว "ผมว่าผมเคยเห็นมันที่ไหนมาก่อน" เชษฐาเสริม "ผมว่าผมเคยเห็นมันติดอยู่กับไหล่ของไวท์ไนท์นะครับ" อิสยะพูดลอยๆ ทำให้ทุกคนต้องร้อง "เย่ยยยยยยยย!!!" พร้อมกัน เชษฐาตบหัวอิสยะ กล่าวว่า "นี่แกเท่ากับแช่งว่าไวท์ไนท์ ตายไปแล้วเชียวนะ" "เอ่อ ผมไม่ได้มีเจตนาอย่างนั้น..." อิสยะกล่าวเสียงหงอย "แต่ก็น่าคิดนะครับ ว่าตึกที่เราเข้ามานี่มันเป็นตึกอะไร ทำไมถึงไม่มีคนอยู่เลยมีแต่สัตว์ประหลาด" ทุกคนเห็นจริงในคำกล่าวนี้ แต่แล้วต่างก็ได้ยินเสียงสัตว์ ประหลาดคืบคลานมาอีก!! ฟังแล้วสัตว์ตัวนี้กำลังวิ่งมาอย่างเร็วและแรง ประดุจมีความ แค้นฝังอกสุดๆ!! "แย่แล้ว มันตามเรามาแล้ว" เชษฐาอุทาน ขณะเดียวกัน ชิจิมิกลับกล่าวว่า "แต่เรายังหนีไม่ได้นะ เพราะจากลูก แก้วของผม เชื่อว่าแก้วมังกรลูกต่อไปต้องอยู่ในชั้นนี้แหละ!!!" "หรือว่ามันอยู่ในตัวสัตว์ร้ายนั่น!" เชษฐาร้อง "...อาจเป็นได้ เพราะก่อนนี้ตอนที่เราเจอมันตรงๆลูกแก้วก็ ส่องแสงเป็นพิเศษเช่นกัน" ชิจิมิสรุป จากคุณ : เชษฐา (เชษฐา) - [ 18 ก.ย. 48 14:02:58 ]

ความคิดเห็นที่ 49 "ไม่ใหวแฮะ" เจนบ่นพึมพำระหว่างที่เดินสำรวจไปตามทางเดินที่ค่อนข้างมืด เจนถอดแม็กกาซีนออกมาเปลี่ยนใหม่ นี่เป็นครั้งแรกที่การสุนของเธอถูกหยุดเอาไว้ได้ ทั้งๆที่มันเป็นกระสุนที่มีพลังทำลายสูงขนาดที่สามารถทำลายกำแพงคอนกรีตหนาสามสิบเซนได้สบายๆ ยังโชคดีที่เจนพกกระสุนแบบทะลุทะลวงแบบที่เน้นการฉีกเฉือนมาด้วย แต่เธอก็ไม่ค่อยมั่นใจนักว่ากระสุนพวกนี้จะได้ผล เจนถึงกับสะดุ้งเมื่อเสียงวิทยุสื่อสารคลื่นสั้นที่เหน็บอยู่ข้างตัวดังขึ้น มันเป็นวิทยุที่เธอเอาไว้ติดต่อกับวิชาญที่รออยู่ข้างล่างเพราะว่ารถถังมีขนาดใหญ่เกินกว่าจะเข้าประตูมาได้ "เกิดอะไรขึ้น เจน? เมื่อกี๊นี้ได้ยินเสียงปืน" เสียงของวิชาญฟังดูร้อนรนอยู่เล็กน้อย "ไม่มีอะไร แค่ยิงตะกวดเล่นนิดหน่อย" "ตะกวดบ้าอะไรไปอยู่บนตึกได้ ?" "ใช่ ตะกวดบ้าอะไรมาอยู่บนตึก แล้วไอ้ตะกวดบ้านี่ก็ถึกชิบหาย ยิงไปสี่นัดซ้อนๆทำได้แค่สะกิดๆ นี่เปลี่ยนกระสุนแล้วไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่า" "ไอ้ที่ยิงไปสี่นัดซ้อนนี่ใช่ที่ใช้ยิงฉันในบ้านร้างหรือเปล่า ?" "ก็ไอ้กระบอกนั้นแหละ รู้แล้วสิว่ามันถึกขนาดใหน" "แล้วเธอเป็นยังไงบ้าง ?" วิชาญถามด้วยความเป็นห่วง "... ไม่เป็นไร พอดีหนีทัน" "ระวังตัวด้วยนะ เพราะว่าข้างล่างนี่ไม่น่าอยู่นักหรอก ข้างบนก็คงไม่ต่างกัน" เจนสะดุดกับคำพูดของวิชาญ "ข้างล่างเกิดอะไรขึ้น" ชาญเงียบไปครู่หนึ่ง "... แถวนั้นมีหน้าต่างมั้ย ?" "มี บานหนึ่งตรงสุดทางเดิน" เจนตอบพร้อมกับวิ่งเหยาะๆไปที่หน้าต่าง ระว่างทางก็ฉวยเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ตรงนั้นขึ้นมาด้วย "ชะโงกลงมาดูได้เลย แล้วจะเห็นเอง" เสียงเรียบๆของวิชาญผ่านทางวิทยุ เจนสงสัยในใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตอนที่เธอขึ้นมานั้นละแวกนี้ไม่มีแม้แต่หมาสักตัว แล้วตอนนี้มีอะไรงั้นรึ ? เสียงกระจกแตกกระจายพร้อมกับเก้าอี้ที่ปลิวทะลุออกไปนอกตึก เจนชะโงกออกไปดูด้วยความสงสัย สิ่งที่เห็นทำให้เจนขนลุกซู่ กองทัพซอมบี้มากมายมาหาศาลกำลังล้อมรอบตึกที่เธออยู่ในขณะนี้อย่างมืดฟ้ามัวดิน ถนนที่เคยโล่งว่างก็เต็มไปด้วยซอมบี้ และทั้งหมดกำลังออกันเข้ามาที่ตึกแห่งนี้ เสียงของวิชาญดังขึ้นมาอีก "ไม่อยากจะพูดอะไรแย่ๆหรอกนะ แต่รู้สึกว่าไอ้ซอมบี้พวกนี้กำลังพยายามปีนขึ้นไปบนตึก เหมือนกับว่ามันถูกควบคุมอยู่อย่างนั้นแหละ" "แล้วนายเป็นไงบ้าง" เจนถามบ้าง "ฉันน่ะเหรอ ? ไม่เป็นไร ซอมบี้พวกนี้เดินผ่านไปเฉยๆ รถถังคงไม่น่ากินล่ะมั้ง ฮ่าๆๆ" "ชาญ" "หือ ?" "นายหาทางขัดขวางซอมบี้พวกนั้นไว้หน่อยได้มั้ย ?" "ได้สิ แต่ไม่รู้ว่าจะยันไว้ได้แค่ใหนนะ จะพยายามก็แล้วกัน แล้วคนอื่นๆล่ะ ?" "คนอื่นๆก็แยกกันไปตอนที่ถูกไอ้ตะกวดนั่นโจมตี ตอนนี้ฉันต้องรีบเอาเรื่องนี้ไปบอกให้ทุกคนรู้ก่อน ว่าแต่นายส่งดาบคู่ที่อยู่ในรถมาให้ฉันหน่อยสิ กระสุนสี่แมคนี่คิดว่าคงเอาไม่อยู่" "ได้ๆ เธออยู่ตรงใหนน่ะให้สัญญาณหน่อย มองไม่เห็น" เจนถอดเสื้อคลุมสีดำออกโบกออกไปนอกหน้าต่างเป็นสัญญาณให้กับวิชาญ "เอ้า เห็นแล้วขอเล็งแป๊บ หลบเข้าไปข้างในก่อน" เจนเดินถอยหลังหลบเข้าไปข้างในเพราะว่าวิธีการที่วิชาญจะส่งของมาให้เธอก็คือผูกมันเข้ากับเครื่องยิงตะขอแล้วยิงส่งมันขึ้นมาให้กับเธอ การอยู่ใกล้ๆคงจะไม่เป็นการดีนัก "เจน" "อะไรอีกล่ะ" "ยิงไม่ได้ มุมไม่ถึง มันชันเกินไป ฉันต้องถอยไปข้างถนน จะได้เอียงรถเงยหน้าได้ แต่มันจะต้องใช้เวลาหน่อยนะ เพราะว่าซอมบี้พวกนี้ขวางทางอยู่ กว่าจะ "บี้" ผ่านไปได้คงสักสองสามนาทีได้ รอหน่อยนะ" เจนไม่ได้ตอบเพราะว่าหูของเธอได้ยินสิ่งที่ผิดปกติที่ด้านหลัง เสียงของของแข็งที่ถูกครูดผ่านกำแพงคอนกรีตดังระคายหู เจนหันกลับไปและควักปืนออกมาเหนี่ยวไกยิงโดยไม่ต้องคิด กระสุนทั้งสามสิบสี่นัดในปืนทั้งสองกระบอกหมดภายในเวลาไม่ถึงสิบวินาที เจ็ดร่างร่วงลงไปนอนกองกับพื้น เหลืออีกสองร่างที่กระโจนเข้ามาหาเจนอย่างประสงค์ร้าย เจนปล่อยปืนออกจากมือและวาดขาตั้งขึ้นใส่หน้าอกของตัวที่กระโจนเข้าหาเธอ จากนั้นเธอก็อาศัยแรงส่งจากการกระโดดของมันตวัดขาลากมันกระเด็นออกนอกหน้าต่างตกลงไปยังเบื้องล่าง แต่อีกตัวนั้นเข้าถึงตัวของเจนแล้ว มันจ้วงเล็บแหลมคมของมันในมือทั้งสองข้างเข้ามาอย่างรวดเร็ว เจนใชัมือทั้งสองข้างคว้าข้อมือของมันเอาไว้ แต่แรงส่งของมันก็ผลักตัวเจนไปจนชิดหน้าต่างที่เจนชะโงกลงไปดูซอมบี้เมื่อสักครู่นี้ แสงแดดยามเย็นที่ยังพอมีเหลืออยู่ส่องให้เห็นใบหน้าที่เป็นเกล็ดเมือกลื่น ดวงตาของมนุษย์ที่กลายเป็นนัยตาของสัตว์เลื่อยคลาน ฟันที่งอกยาวออกมาเป็นซี่แหลมคมน้ำลายใหลออกมาเยิ้มเหนียว มันคือมนุษย์กิ้งก่าดีๆนี่เอง เพียงแต่ว่าพวกนี้ยังคงใส่เสื้อผ้าที่ขาดวิ่นของพนักงานบริษัทอยู่ คาดได้ว่าก่อนหน้านี้พวกมันก็คงเป็นคนธรรมดาอยู่ เพียงแต่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว เจนถูกผลักไปจนเบียดติดกับริมหน้าต่างจนตัวท่อนบนยื่นออกมานอกตึก เศษกระจกที่เหลือเป็นเศษติดอยู่ขอบหน้าต่างทิ่มหลังจนรู้สึกเจ็บ ทั้งๆที่ตัวของเจนนั้นได้ผ่านการอาบยาและฝึกฝนร่างกายจนมีความแข็งแรงเทียบเท่าผู้ชายตัวโตถึงสองคนแล้วก็ตาม แต่ดูเหมือนว่าจะยังสู้แรงของไอ้กิ้งก่าที่กำลังจะเขมือบเธออยู่ตอนนี้ไม่ได้ ดูเหมือนกับว่ามันพึ่งจะนึกได้ มันอ้าปากที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคมนั้นกัดงับลงมา "โพล๊ะ" ฉมวกที่ถูกยิงจากด้านล่างพุ่งเข้าเบ้าตาส่งมันขึ้นไปห้อยติดอยู่กับเพดานตึก ร่างมันชักกระตุกอยู่สองสามทีก่อนที่จะนิ่งไป เจนคว้าดาบไทยสองเล่มที่ผูกติดอยู่กับฉมวกนั้นมาเหน็บไว้กับเอว "เจนเป็นอะไรมั้ย เมื่อกี๊ได้ยินเสียงปืนดังถี่ยิบเลยนะ เกิดอะไรขึ้น ?" เสียงของวิชาญถามผ่านวิทยุที่เหน็บอยู่กับตัว "ไม่เป็นไร แค่กำจัดสัตว์เลื้อยคลานนิดหน่อย... ขอบใจมากนะ" เจนตอบพลางเช็ดคราบน้ำลายที่หยดติดกับเสื้อเธอ "ไม่เป็นไร แค่ส่งของเอง ได้รับแล้วใช่มั้ย ? งั้นแค่นี้นะจะเคลียร์ข้างล่างให้ มีเรื่องอะไรก็วิทยุมาก็แล้วกัน" "โอเค แค่นี้นะ เดี๋ยวฉันจะรีบไปหาทุกคนก่อน แล้วเจอกัน" ------------------------------------------------------------- เจนวิ่งผ่านกองซากของมนุษย์กิ้งก่าไปยังทางที่เธอเข้ามา ไม่นานเธอก็มาถึงที่ที่ทุกคนได้พบกับไอ้กิ้งก่ายักษ์ตัวนั้น เจนพบคนๆหนึ่งที่นี่ "แล้วคนอื่นๆล่ะ ไอรีน... เซจล่ะ" ไอรีนหันมาสบตากับเจน แต่ไม่มีคำพูดไดๆหลุดออกมา เจนไม่ชอบท่าทีแบบนี้ของไอรีนเลยจริงๆ ------------------------------------------ ถ้าไม่มาแต่งต่อล่ะก็ ผมจับ Y จริงๆนะครับ จากคุณ : Blue_Wind - [ 18 ก.ย. 48 19:13:33 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ไอรีนยิ้มเล็กน้อย แต่เจนรู้สึกว่าเป็นรอยยิ้มที่ดูแปลกยิ่งนัก อาจเป็นเพราะความเคยชินกับใบหน้าที่เรียบเฉยเย็นชาอยู่ตลอดเวลาก็เป็นได้ "เซจอยู่ทางด้านโน้น...ตามฉันมาสิ เจน" กล่าวจบไอรีนก็เดินนำไปทางด้านในของตึก เจนเดินตามไปอย่างไม่เรื่องมากนัก แต่แล้วก็สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ "เดี๋ยวก่อน..." ไอรีนหันมา   "ทำไมหรือ" "ปืนของเธอหายไปไหน ปกติเธอต้องพกไว้ในซองที่ขาตลอดเวลานี่นา" ไอรีนก้มลงมองต้นขาตัวเองตำแหน่งที่เคยมีซองปืน "อืม...สงสัยคงหล่นหายตอนวิ่งหนีสัตว์ประหลาดเมื่อครู่...แต่อย่าไปใส่ใจเลย รีบไปหาเซจกันเถอะ" เจนทำตาปริบๆ อย่างประหลาดใจ แต่ก็ไม่กล่าวอะไร ยังคงเดินตามไอรีนมุ่งไปยังใจกลางตึก เดินมาได้จนถึงห้องๆ หนึ่ง ลักษณะน่าจะเป็นห้องประชุมขนาดใหญ่ของบริษัทที่เช่าใช้สำนักงานชั้นนี้ ไอรีนเหลียวกลับมามองนิดหนึ่ง   "เซจอยู่ในนี้แหละ ตามฉันเข้ามาสิ" แถวนั้นมีแต่ความเงียบและมืดสลัวไม่มีวี่แววว่าจะมีใครอยู่เลย แล้วตาเซจซึ่งท่าทางจะขี้ขลาดตาขาวออกขนาดนั้นเหตุใดจึงเข้าไปอยู่ในห้องนั้นคนเดียวได้ อีกอย่างที่สำคัญ...ตาเซจท่าทางห่วงไอรีนมากมาย ทำไมจึงปล่อยไอรีนให้ออกไปในตึกเพียงคนเดียว หรือเซจจะบาดเจ็บ? เจนเดินตามหญิงสาวตรงหน้าเข้าไปในห้อง มันเป็นห้องโถงกว้าง มีโต๊ะประชุมขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลาง แต่ว่าเก้าอี้ล้มระเนนระนาด เจนกวาดสายตามองทั่วทั้งห้อง ไม่มีใครอยู่เลย "ไหนล่ะ...เซจอยู่ไหน" ไม่มีคำตอบจากไอรีน คิ้วข้างหนึ่งของเจนกระตุกวูบ เธอชักปืนทั้งสองกระบอกออกมาอย่างรวดเร็ว พลันเสียงไอรีนตะโกนลั่น "เอ็นโนะอะตาริโตะอิว โคโตะ!...ตวัดฟ้ากวาดพสุธา! " เจนเพียงขยับประกายดาบก็วูบถึงตัว เธอตาเบิกโพลง ประกายดาบคู่ต่อสู้วูบเข้าใส่ศีรษะ แขน และขา มาพร้อมกันทั้งสามทาง หลบยังไงไหวล่ะนี่! เจนเอียงศีรษะหลบคมดาบพร้อมกับก้าวขาหลบไปทางซ้าย แต่สุดวิสัยทำได้แค่นั้น ส่วนแขนไม่สามารถหลบได้ทันแน่ หญิงสาวขยับปืนเข้ารับคมดาบ ส่งผลให้ปืนทั้งสองกระบอกกระเด็นหลุดจากมือไปไกล พร้อมๆ กับร่างของเธอที่เสียหลักล้มกลิ้งลงไปนอน "แก...แกไม่ใช่ไอรีน!...ท่าร่างเมื่อครู่มันเป็นของ..." เสียงของไอรีนหัวเราะลั่น พลันมันก็เปลี่ยนเป็นเสียงห้าวทุ้มของผู้ชาย หน้ากากหนังมนุษย์ถูกดึงออกไปจากใบหน้า กลายเป็นใบหน้าที่มีผ้าปิดโผล่เฉพาะส่วนตา "วิชาแปลงร่างของนินจา!"    เจนอุทาน ร่างนินจานั้นหัวเราะลั่น    "รู้ก็สายเกินไปแล้วน้องสาว ห้องนี้ถูกจัดเป็นพื้นที่สังหารเจ้าอยู่แล้ว! " เจนกัดฟันแน่น ขยับคลานถอยหลังในขณะที่นินจาผู้นั้นเดินย่างสามขุมเข้ามา นี่มันอะไรกัน...ตึกนี้ไม่ได้มีแต่พวกเรา อย่างที่เชษฐาพูดเอาไว้ไม่มีผิดเลย ! ... เอ้า ส่งบทคืนแล้วรับไปเลยท่านบลู  อิอิอิ อยากโยนให้ผมก่อนทำไมล่ะ แต่ว่าไปแล้วผมว่าผมแต่งเยอะแล้วนาบทนี้ ตาไวท์ไนท์ต่างหากที่หายต๋อม เรามาร่วมกันยำไวท์ไนท์แบบไม่ให้เหลือซากกันเลยดีมั้ย อันนี้ยังไม่พูดถึงบทของทางเงาจันทรานะ เพราะผมลืมไปแล้วว่าเขาเล่นถึงไหนกันแล้ว  :( จากคุณ : untitled - [ 18 ก.ย. 48 20:40:45 ]

ความคิดเห็นที่ 51 นั่นดิ ตรูก็ลืมเหมือนกัน :P ที่นี่ที่หนาย ฉานเป็นครายยยย จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 18 ก.ย. 48 22:32:39 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ถ้างั้นเปลี่ยนชื่อเรื่องดีกว่า   : \ แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 48 11:22:47 จากคุณ : untitled - [ 19 ก.ย. 48 11:22:16 ]

ความคิดเห็นที่ 53 "แกเป็นอะไรกับชิจิมิ ?" คำถามนี้ทำให้นินจาผู้นั้นหยุดลง "เจ้ารู้จักชิจิมิได้อย่างไรกัน" เจนยังถอยพลางคุยพลาง "ไม่ต้องมา:-) แกทั้งสองคนมันก็พวกเดียวกันนั่นแหละ ดูแค่ชุดก็รู้แล้ว หึ แผนง่ายๆนี่ใช้ได้ผลดีนัก คนหนึ่งก็หลอกพาคนเข้ามา อีกคนก็รอจัดการอยู่เงียบๆ" "เดี๋ยวก่อน นี่เจ้าพูดเรื่องอะไรกัน" ถึงแม้ว่าจะมีผ้าคลุมใบหน้าบังสีหน้าของนินจาผู้นั้นอยู่ แต่แววตาฉงนสงสัยนั้นฉายออกมาอย่างชัดเจน ตอนนี้เจนลุกขึ้นยืนแล้ว นินจาผู้นั้นก็ปล่อยให้เธอลุกขึ้นยืนแต่โดยดีเพราะมั่นใจว่าด้วยฝีมือของเขาแล้วสามารถที่จะจัดการผู้หญิงคนนี้ได้ไมยากนัก และมีความสงสัยอยากรู้เป็นทุนอยู่แล้วด้วย ชิจิมิมาทำอะไรที่นี่ "หน้าตายมากเลยนะ (ก็แหงล่ะ ใส่ผ้าคลุมหน้าอยู่นี่) ฉันรู้แผนของพวกแกหมดแล้ว ทางหนึ่งก็ใช้ให้ชิจิมิไปหลอกล่อให้มาหาลูกแก้วมังกร แต่ที่แท้ก็หลอกมาฆ่า" "เจ้าว่าไงนะ ?" ประโยคนี้ทำให้นินจาผู้นั้นตกตะลึง ใช่แล้วแผนที่ว่าก็คือใช้ให้ลิ่วล้อแกล้งเข้าไปสืบข้อมูลในกระทรวง แล้วหลอกล่อให้คนระดับหัวหน้าตามเข้ามาในตึกนี้แล้วจัดการซะทีละคนด้วยกำลังที่เตรียมพร้อมอยู่ก่อน แต่ว่าไม่ใช่ชิจิมิ ยิ่งไม่ใช่การใช้การตามหาลูกแก้วมังกรเป็นเครื่องล่อด้วย นินจาผู้นั้นครุ่นคิดอย่างหนักหน่วง ลูกแก้วมังกรถือเป็นสิ่งสำคัญและเป็นเป้าหมายขององค์กรมานานแล้ว ผู้ที่ได้รับมอบหมายให้ทำงานชิ้นนี้แสดงให้เห็นถึงความไว้วางใจในระดับสูง เป็นเกียรติของนินจาเป็นอย่างยิ่ง แล้วทำไมมันจึงไม่ทราบเรื่องของชิจิมิ เรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่ ตอนนี้เจนชักดาบออกจากฝักมาถือแล้ว ดาบไทยตีจากเหล็กน้ำพี้ฝีมืออาจารย์ช่างอรัญญิกทั้งสองเล่มกำมั่นอยู่ในมือ จากด้ามดาบโบราณที่เคยเป็นไม้ก็กลายเป็นเชือกผ้าใบสานทออย่างปราณีตเพื่อการยึดจับที่ดีกว่า นอกจากนั้นยังมีสายเชือกร้อยจากปลายดาบผูกสลักติดกับข้อมือป้องกันดาบหลุดมืออีกด้วย เจนย่อเข่าทั้งสองข้างลงปล่อยให้ขาซ้ายล้ำหน้าขาขวาเป็นแนวตรง ขาขวาเบี่ยงออกไปด้านข้างเท้าทำมุมสี่สิบห้าองศา มือทั้งสองข้างวางดาบโดยชี้ปลายไปที่พื้น เป็นการจัดระเบียบร่างกายในสภาพที่ตั้งมั่นพร้อมรับทุกสถารการณ์ สามารถจู่โจมและตั้งรับได้ในทันที เมื่อนินจาผู้นั้นเห็นท่าตั้งรับของเจนร่างกายก็ตอบรับโดยอัตโนมัติ ขาขวาย่อลงโน้มตัวไปข้างหน้า ขาซ้ายเหยียดไปด้านหลังอยู่ในสภาพที่พร้อมจะพุ่งตัวออกมาได้ทุกเมื่อ มือขวาถือดาขวางอยู่ด้านหน้ากลายเป็นสภาพที่ดาบทอดขนานไปกับลำแขนและมือซ้ายที่ไขว้ไปซ่อนไว้ด้านหลัง "สาวน้อย เจ้าชื่ออะไร" "เสียมารยาท จะถามชื่อผู้หญิงก็บอกชื่อของตัวเองมาก่อนสิ" "ข้าชื่อ คิซารางิ ซาเอมอน" "เจน ... เจนจิรา  ล่องไพรสวรรค์" ----------------------------------------------------------------------------------------------- แค่นี้แล ไปดูไฟนอลก่อนละ คิดนานนะ ชื่ออ่ะ เหอๆๆ จากคุณ : Blue_Wind - [ 19 ก.ย. 48 19:58:05 ]

ความคิดเห็นที่ 54 อืม... จำนวนคนแต่งเรื่อง ขาดๆ หายๆ เหมือนกับทิ้งให้คนที่เล่นกันอยู่รับภาระยังไงไม่รู้แฮะ แนะนำว่ารอให้บรรดาคนแต่งเรื่องทั้งหลายวางธุระส่วนตัวกลับมากันครบก่อน แล้วค่อยเล่นกันต่อจะดีกว่ามั้ยอ่ะ หรือจะเล่นกันแบบเรื่อยๆ นานๆ มาต่อทีก็เอา ทั้งคนอ่านคนเขียนจะได้เตรียมทำใจกันไว้ก่อนเลยว่าเรื่องมันอาจนิ่งเป็นสัปดาห์ๆ หรือเป็นเดือนอย่างที่ผ่านมาก็ถือว่าไม่แปลกนะขอรับ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 48 01:11:09 จากคุณ : untitled - [ 22 ก.ย. 48 01:09:16 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ตามาเก็บซากค่ะ.......ขอเป็น L ได้ป่าวค้า  แบบว่าไม่ชอบ Y ง่ะ /me  แปลงร่างเป็นจิ้งจกต่อ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 48 22:46:00 จากคุณ : นางพญายม - [ 22 ก.ย. 48 22:38:24 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ยังไงก็ได้ครับ ส่วนผมก็คงแต่งเรื่อยๆ เพราะว่าเวลามีค่อนข้างเยอะ จากคุณ : Blue_Wind - [ 23 ก.ย. 48 08:56:09 ]

ความคิดเห็นที่ 57 - - แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 48 18:46:36 จากคุณ : Blue_Wind - [ 26 ก.ย. 48 12:34:20 ]

ความคิดเห็นที่ 58 เข้ามาโพสต์ให้กำลังใจคนแต่ง หนมจีนยังตามอ่านภาคที่แล้วอยู่นะคะ หยุดไปนาน เพราะยุ่งๆ จนไม่มีสมาธิอ่าน เพราะคาดว่า หากอ่านนิยายเรื่องนี้โดยขาดสมาธิ ลมปราณอาจแตกซ่านได้ง่าย ตอนนี้ ป้วนๆเปี้ยนๆอยู่แถวๆไร่แห้วแล้วค่ะ ช่วงนี้เริ่มอ่านง่ายขึ้น เพราะเริ่มจำลายมือแต่ละคนได้ คาดว่าไม่เกินชาตินี้ เอ๊ย... สิ้นเดือนนี้หนมจีนจะจบภาคหนึ่งค่ะ แล้วหนมจีนจะมาเก็บภาคสองต่อนะคะ ^^ จากคุณ : หนมจีน - [ 3 ต.ค. 48 01:56:11 A:80.229.240.76 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 59 เย่ย.... ในความคิดเบื้องแรกที่เห็น คคห.ข้างบน ผมคิดว่านี่มันต้องเป็นแผนการขุดนักเขียนขึ้นจากหลุมของใครสักคนแน่ๆ ไฟลุกท่วมกองฟาง...แฮ่... แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 48 10:39:26 จากคุณ : Blue_Wind - [ 3 ต.ค. 48 10:38:58 ]

ความคิดเห็นที่ 60 อ๊ะ เนื้อเรื่องแน่นิ่งอยู่ที่เดิม เอาจริงเหรอคับที่ว่านานๆ มาต่อกันทีอ่ะ เข้ามาทักทายคนอ่านที่น่ารักที่ยังคงตามติดภาคแรกอย่างไม่ยอมวาง ขอบคุณคร้าบคุณหนมจีน แต่ทว่า คุณหนมจีนอย่าเร่งรีบอ่านภาคแรกให้จบเร็วๆ เลยนะครับ  อ่านนานๆ น่ะดีแล้ว เพราะคาดว่ายังไงๆ ก็คงทันภาค 2 อยู่ดี เพราะเรื่องมันอาจ วนๆ อยู่ในตึกนี่ไปอีกนานเนื่องจากหาคนมาต่อยาก ท่านบลู ไม่ใช่แผนของใครหรอกครับ เพราะสำหรับทีมเราไม่ว่าแผนไหนก็ใช้ไม่ได้ผลหรอกผมลองมาหมดแล้ว เคยแปลงร่างเป็นคนอื่นเข้ามาทักเข้ามากัดก็เคยลองแล้ว ทั้งเรียกทั้งว่ากล่าว(ด่า)ผ่านเมล์ก็เคยลองแล้ว ทั้งปิดกระทู้ดื้อๆ ก็เคยลองแล้ว พรรคพวกก็ปล่อยให้เรื่องปิดไปซะงั้น ไม่มีอะไรที่จะกระตุ้นได้แล้วครับ ที่ทำได้ก็คือ รอ ครับ...  ร  อ  ต่  อ  ไ  ป จากคุณ : untitled - [ 3 ต.ค. 48 18:50:15 ]

ความคิดเห็นที่ 61 - - แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 48 18:32:21 จากคุณ : Blue_Wind - [ 3 ต.ค. 48 18:55:26 ]

ความคิดเห็นที่ 62 โทษที งานยุ่งเลยลืมง่ะ ^^" พรุ่งนี้ก็ไม่ว่างอีก ต้องไปข้างนอก ทำไงดีอ่ะ ร อ ต่ อ ไ ป ก่อนแล้วกันนะ ^^""""" จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 5 ต.ค. 48 00:37:07 ]

ความคิดเห็นที่ 63 นี่มันต้องเป็นแผนการขุดนักเขียนขึ้นจากหลุมของใครสักคนแน่ๆ>>> แล้วขุดไม่ขึ้นเหรอคะ ^^ หนมจีนรออ่านจริงๆน้า จากคุณ : หนมจีน - [ วันเกิด PANTIP.COM 06:14:34 A:80.229.240.76 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 64 jengly ก็รอค่ะ TT จากคุณ : jengly - [ 8 ต.ค. 48 23:46:34 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ----------------------------------------------------------------- "ชื่อที่ดี" จบคำว่า "ดี" คิซารางิก็พุ่งตัวเข้าหาเจนด้วยความเร็วที่ยิ่งกว่าการกระพริบตา ปกติแล้วนินจาจะไม่ทำการต่อสู้ซึ่งๆหน้าแบบนี้บ่อยนักถ้าไปจำเป็นจนถึงที่สุดจริงๆ การลอบสังหารอย่างเงียบเชียบเป็นวิธีที่นินจาใช้ตลอดมาตั้งแต่โบราณ ที่คิซารางิประจันหน้ากับเจนนั้นมีสาเหตุหลักอยู่สองอย่างด้วยกัน อย่างแรกก็คือที่ผ่านมามีคนไม่กี่คนที่สามารถหลบพ้นจากท่า "ตวัดฟ้ากวาดพสุธา" อย่าว่าแต่ในสภาวะที่ไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนเช่นเมื่อครู่ ตวัดฟ้ากวาดพสุธา ท่านี้เป็นท่าไม้ตายท่าหนึ่งของคิซารางิ โดยการพุ่งจิตสังหารลวงศัตรู ทำให้ศัตรูเห็นคมดาบเป็นสามเล่ม ซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นของจริง มีคนส่วนน้อยที่สามารถรอดพ้นจากกระบวนท่านี้ได้ คิซารางิคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงตัวเล็กๆนี้จะสามารถหลบรอดไปได้ การต่อสู้ซึ่งๆหน้าแบบนี้ทำให้คิซารางิสามารถที่จะประเมินความสามารถของคู่ต่อสู้ได้อย่างถูกต้อง หลังจากนั้นจึงจัดการคู่ต่อสู้ด้วยความสามารถที่พอเหมาะ ดั่งคำคมที่ว่า ซอยเนื้อไยต้องใช้มีดปังตอ ด้วยการปฏิบัติเช่นนี้ทำให้ไม่มีใครรับทราบถึงฝีมือที่แท้จริงของคิซารางิ ทุกๆครั้งที่มีการต่อสู้ พยานจะเห็นพ้องต้องกันว่าคิซารางิเอาชนะได้อย่างฉิวเฉียดมาโดยตลอด ทั้งๆที่บางครั้งศัตรูก็เก่งกาจ บางครั้งคู่ต่อสู้ก็อ่อนแอ จนไม่มีใครกล้าสรุปลงไปว่าเขามีฝีมือเพียงใหนกันแน่ ส่วนอีกสาเหตุหนึ่งที่เขาลงมือสู้กับเจนอย่างเปิดเผยก็คือดวงตาของเจน การที่คิซารางิจะสามารถปลอมตัวเป็นคนอื่นได้อย่างแนบเนียนนั้นเขาต้องปลอมไปจนถึงกระทั่งแววตา และแววตาอย่างที่เขาเห็นในตัวเจนนั้นเป็นแววตาแบบที่ซื่อตรง บริสุทธิ์ จริงใจ สบตาอย่างเปิดเผยแน่วแน่ไม่มีเล่ห์กลหรือความลังเล เป็นแววตาของคนที่มีจุดหมายชัดเจนและก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ ด้วยแววตาเปิดเผยที่หาได้ยากในสังคมสัตว์มนุษย์นี้ทำให้คิซารางิตัดสินใจต่อสู้กับเจนอย่างเปิดเผย เป็นเหมือนกับการระบายความรู้สึกของตนเองอย่างหนึ่ง ในสถานะที่ทำให้เขาต้องหลอกลวงและปลอมแปลงตลอดเวลามันทำให้เขาโหยหาความจริงใจอย่างเป็นที่สุด แต่ด้วยประสบการณ์และสภาพของตัวคิซารางิเองทำให้เขาไม่สามารถวางใจใครได้เลย แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็กำลังต่อสู้อย่างเปิดเผยกับคนแบบที่เขาแสวงหาก็นับได้ว่าเป็นการปลดปล่อยตัวเองอย่างหนึ่ง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการโจมตีที่รวดเร็วดุจการกระพริบตา แต่ว่าด้วยการฝึกฝนที่หนักหน่วงทำให้ดาบในมือขวาของเจนดีดขึ้นมาป้องกันตัวได้อย่างทันท่วงที เจนรู้สึกถึงความร้ายกาจของคู่ต่อสู้ในทันที ดาบนี้ที่ตนเองยกขึ้นมาป้องกันตัวนั้นเป็นการตอบสนองโดยอัตโนมัติของร่างกายที่ไปก่อนความคิด แสดงให้เห็นว่าดาบนี้ของคิซารางิรวดเร็วถึงเพียงใด แต่คิซารางิเองก็ตื่นตระหนกไม่แพ้กัน ท่าที่เขาพึ่งใช้ไปนั้นมีชื่อว่า "เสี้ยววิชชุทะลุฟ้า" เป็นท่าที่ใช้ความเร็วอย่างยิ่งยวดฟันดาบผ่านร่างศัตรูอย่างรวดเร็ว แต่มันกลับถูกเจนสกัดเอาไว้ได้อย่างง่ายดายโดยที่ร่างกายส่วนอื่นนอกจากมือไม่ได้ขยับเลยด้วยซ้ำ พริบตาที่คิซารางิชะงักงันเจนก็ฟันดาบในมือซ้ายออกมาอย่างรุนแรง คิซารางิถอนดาบที่ยันกันอยู่ออกมาตั้งรับ และนั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิด แรงปะทะจากดาบของเจนทำให้คิซารางิถึงกับเซถอยหลังไปสองก้าว และต่อด้วยขวา ซ้าย และขวา ทุกกระบวนท่าไม่ได้มีความพลิกแพลงแต่อย่างใด แต่แรงปะทำนั้นทำให้คิซารางินั้นชะงัก และก่อนที่จะตั้งตัวได้ดาบต่อมาก็มาถึงตัวแล้ว ถ้าเพียงแต่เขาไม่รับดาบแรกตรงๆคิซารางิก็คงไม่ถูกรุกไล่แบบนี้ สิ่งหนึ่งที่คิซารางิตระหนักได้ก็คือ ดาบที่ถือด้วยมือข้างเดียวของสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้านี้มีความรุนแรงยิ่งกว่าดาบที่ถูกฟาดฟันจากผู้ชายที่จับดาบด้วยสองมือเสียอีก คิซารางิตัดสินใจใช้ท่าใม้ตายอีกอย่างหนึ่งทันที ดูท่าว่าการตัดสินใจต่อสู้ซึ่งๆหน้าของเขาจะเป็นการฆ่าตัวตายซะแล้ว คิซารางิตั้งรวบรวมสมาธิและรับดาบอีกดาบหนึ่งขณะที่คมดาบปะทะกันเขาก็ผ่อนแรงและใช้มือเป็นแกนหมุนด้ามดาบเข้าหาตัวเจน คมดาบที่ที่แอบซ่อนอยู่ด้ามดาบทอประกายมรณะ ท่านี้ชื่อว่า "กังหันมรณะ" เสียงดัง "ปึ้ก" ดังขึ้น ร่างของเจนลอยขึ้นจากพื้นเล็กน้อบเพราะแรงปะทะจากดาบที่งัดเข้าเหนือสะดือของเธอด้วยแรงของเธอเอง คิซารางิตื่นตระหนกอีกครั้ง ความรู้สึกของคมดาบที่เฉือนผ่านเนื้อที่ควรจะได้รับกลับกลายเป็นความรู้สึกที่เหมือนกับฟันถูกกระสอบข้าวหนักห้าสิบกิโล เมื่อร่างของเจนที่ลอยขึ้นเล็กน้อยนั้นตกถึงพื้นคิซารางิก็ได้ยินเสียงพึมพำเบาๆจากปากของเจน "นะ โม พุท ธา ยะ" ด้วยแรงจากข้อเท้าเพียงอย่างเดียวคิซารางิสปริงตัวทีเดียวดีดตัวขึ้นเพดานและใช้สองขาหนีบคานตึกยึดตัวเอาไว้บนเพดาน รอดพ้นจากเข่าที่กระทุ้งเข้ากลางเป้ากางเกงได้อย่างหวุดหวิด ทั้งสองเข้าสู่สภาวะประจัญหน้ากันอีกครั้ง แต่ต่างไปก็ตรงที่ฝ่ายหนึ่งห้อยตัวอยู่บนเพดานเงยหน้าลงมาประสายตากับอีกฝ่ายที่เงยหน้าขึ้นไปจับจ้อง การต่อสู้เมื่อสักครู่นี้นับว่าผิดไปจากความคาดหมายของคิซารางิอย่างสิ้นเชิง อย่างน้อยที่สุดเขาก็ไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าจะต้องมาต่อสู้กับศัตรูที่ใช้วิชาคงกระพันเช่นนี้ ------------------------------------------------------------------------------ รีบมาต่อกันนะครับ ไม่มาต่อผมจับ Y จริงๆนะครับ แล้วจะมาว่ากันไม่ได้นะ แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 48 19:12:29 จากคุณ : Blue_Wind - [ 10 ต.ค. 48 09:56:14 ]

ความคิดเห็นที่ 66 แจ้งข่าวให้ทีมนักแต่ง... หนมจีนอ่านภาคหนึ่งจบแล้วค่ะ เย้... เย้... \(^^\ ) ( //^ ^)// กำลังมาเก็บภาคสองแล้วน้า เตรียมตัวรับมือได้เลย ปล.1 หนมจีนเรียนภาษาแกะหลักสูตรเร่งรัดจบแล้ว ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าทำไม นป ถึงกลายเป็นคุณเชษฐาไปได้ -*- ปล.2 เหลือบเห็นที่ท่าน Blue_Wind เขียนแล้ว หนมจีนหัวใจจะ Y ตาย เอาเลยค่ะ เอาเลย ^0^ จากคุณ : หนมจีน - [ 19 ต.ค. 48 01:36:06 A:80.229.240.76 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 67 กระทู้นิ่งนานมากแล้ว เอ...เห็นจะไม่มีใครเล่นต่อแล้วมั้งท่านบลู ถ้าเหลือแค่เราสองคนผมว่าหยุดแต่งต่อกันเถอะ เหมือนเรื่องที่ผ่านๆ มานั่นแหละ ทำไงได้ล่ะครับต้องทำใจ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงต้องขออภัยล่วงหน้ากับคุณหนมจีน และผู้อ่านที่ติดตามอยู่ด้วยนะครับ คงถึงเวลาแยกวงกันแล้วมั้ง แยกกันไปทำภารกิจการงานการเรียนของแต่ละคน แล้วอีกสักสิบปีเราค่อยกลับมารวมวงรำลึกอดีตกับแฟนเก่ากันใหม่เหมือนวงดนตรีอมตะทั้งหลายก็แล้วกันนะ หมายเหตุ 1 เรื่องร่วมแต่งจบลงแล้ว ต่อไปจะมีแต่เรื่องเดี่ยวของใครของมัน คุณหนมจีนและท่านผู้อ่านท่านอื่นถ้าอยากลองอ่านเรื่องของผมก็เมล์มาหาผมก็แล้วกันนะ nuzafy@hotmail.com ตอนนี้เปิดรับแฟนคลับครับ อิอิ แล้วจะแจ้งเรื่องและสถานที่ลงต่อไปนะครับ เนื่องจากบอร์ดนิยายบนเว็บเยอะมาก อาจจะไม่ได้ลงที่นี่ที่เดียวครับ หมายเหตุ 2 เผื่อเหนียวเกิดมีคนเขียนเพิ่งกลับมาจากไหนก็ตาม หากไม่มีใครทักท้วงหรือต่อเรื่อง กระทู้นี้จะปิดโดยอัตโนมัติใน 5 วันขอรับ :P <zascript> <my.board="autoshutdown=1 timer=120 recheck=1 autoadmonish=khumsap byemesssage=never return=no"> </zascript> จากคุณ : untitled - [ 28 ต.ค. 48 12:03:15 ]

ความคิดเห็นที่ 68 555 รับทราบครับผม ^____^ จากคุณ : Blue_Wind - [ 29 ต.ค. 48 09:45:38 ]

ความคิดเห็นที่ 69 รับแซ้บ  จะสลายตัวตาม ณ บัดเดี๋ยวนี้ . จากคุณ : Z4t4nGuru bofh - [ 3 พ.ย. 48 01:58:20 ]

ความคิดเห็นที่ 70 เอ้ย....เย่ย...เย่ย  จะทิ้งกานไปง่ายๆ แบบนี้เลยรึท่าน ยังไงก็เอาข่อยลงไปที....มันค้าง ครับท่าน  มันค้าง อารมณ์ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงง  !! จากคุณ : นางพญายม - [ 6 พ.ย. 48 14:42:15 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ย่อง ๆ กลับเข้ามา (6) หลังจากไปพเนจรอยู่ที่ราชดำเนินเสียนาน กรั่ก ๆ ไม่มีใครอยู่ ช่ายมั้ยเนี่ย เหอ ๆ คนคงลืมไปแล้วล่ะ เงาจันทง เงาจันทรา แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 49 13:52:41 จากคุณ : ฮันโซ - [ 13 ก.พ. 49 13:06:16 ]

ความคิดเห็นที่ 72 มาตามขุดกระทู้เก่าๆ ขอรับ หงะ พวกกระทู้ที่แต่งกันไม่จบ ทำไมเราเองเป็นคนลงชื่อปิดกระทู้ทุกกระทู้เลยอ่ะ o__O จากคุณ : untitled - [ 20 เม.ย. 49 15:30:02 ]