ความคิดเห็นที่ 1 อัสยุชตวัดดาบไปมาก่อนจะฟาดฟันมันไปยังอีกฝ่ายอย่างว่องไว ฟ้าวว!!!... เฟี้ยวว!!!... ฝ่ายอัสเตยะก็รวดเร็วไม่แพ้กันเขาใช้ดาบอัคคีของตนต้านรับพลังดาบของอัสยุชเอาไว้ได้ทันท่วงที แต่สาย ฟ้าสีน้ำเงินอันเกิดจากดาบอัสนีถูกส่งผ่านมายังดาบอัคคีเข้าสู่ฝ่ามือทั้งสองของอัสเตยะอย่างว่องไวเช่นกันพร้อม ๆ กับเสียงร้องที่เจ็บปวดของเขาก็ดังขึ้นมาติด ๆ “อ๊ากก!!...” อัสเตยะส่งเสียงร้องอย่างทุรนทุรายก่อนจะสะบัดมือออกจากด้ามดาบอัคคีซึ่งบัดนี้ร้อนแรงเป็นสีแดงฉานของเพลิงกาฬจากสายฟ้าอันนั้น ชายหนุ่มดีดตัวหลบคมดาบกล้าของอัสยุชก่อนจะร่ายมนตราแห่งอัคคีแล้วซัดพลังไฟเจ้าใส่อีกฝ่ายลูกแล้วลูกเล่าแต่กลับถูกดาบอัสนีปัดขุมพลังนั้นทิ้งไปสิ้น อัสยุชก้าวเข้าไปใกล้อีกฝ่ายอย่างมาดมั่นที่จะกำจัดให้สิ้นซาก บุตรแห่งราธามองชายตรงหน้าอย่างใช้ความคิดพลางใช้มือซ้ายเช็ดเลือดที่ไหลรินออกจากมุม ปากอย่างไม่หวั่นเกรงต่อการณ์ภายหน้า หลานชายท้าวติสสะตวัดดาบซ้ำอีกครั้งอย่างฉับไว พลังสายฟ้าจึงฟาดเปรี้ยง!... เข้าใส่อัสเตยะอย่างเต็มกำลังด้วยอีกฝ่ายบาดเจ็บภายในจนมิอาจขยับเขยื้อนร่างกายได้จึงได้แต่ยินนิ่งเป็นเป้าชั้นดีให้อัสยุชเท่านั้น ร่างเพรียวของแม่ทัพหนุ่มปลิวละล่องไปปะทะกับหินศิลาก้อนหนึ่งเสียงดังกึกก้อง โครมมม!!!... ฝุ่นตลบไปทั่วทุกสารทิศ อัสเตยะพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นแต่ไม่เป็นผลด้วยกระดูกซี่โครงของเขาหักสองท่อนขาทั้งสองข้างก็หักจนแทบไม่มีชิ้นดี และผิวหนังส่วนใหญ่ก็ต้องสายฟ้าจนไหม้เกรียมอย่างไม่น่าดูส่งให้ปวดแสบปวดร้อนไปหมดแล้วยามนี้ เขารับรู้สภาพของตนดีในเพลานี้จึงได้แต่นั่งนิ่งอยู่ในท่านั้นอย่างรอรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตนโดยดุษณี ขณะที่อัสยุชกำลังจะลงดาบนั้นบัดดลก็ปรากฏร่างของสตรีนางหนึ่งในชุดส่าหรีสีแดงเพลิงก้าวออกมาจากเปลวไฟที่กำลังลุกไหม้ต้นไม้ใกล้ ๆ กันนั้น และถลาเข้ามาพร้อมกับร้องห้ามชายหนุ่มอย่างร้อนรนกังวลใจเป็นที่สุด “อย่า!!...” อัสยุชมองไปยังผู้มาใหม่ด้วยแววตาเฉยเมยนิ่งสนิทจนอ่านไม่ออกในขณะที่ราธารีบก้าวเข้าไปหาผู้เป็นบุตรแห่งตนอย่างลนลาน นางกอดร่างของชายหนุ่มเอาไว้แน่นอย่างหวงแหน และแสนรักก่อนจะหันมากล่าวละล่ำละลักสะอึกสะอื้นกับอัสยุชว่า “ข้าขอร้องเถิดอัสยุช ได้โปรดอย่าได้สังหารเขาเลย!” นางร่ำไห้เป็นวักเป็นเวรอย่างน่าเวทนานักท่ามกลางสายตาของชายทั้งสอง แต่เหนืออื่นใดก็คือความซาบซึ้งใจของอัสเตยะที่มีต่อผู้ให้กำเนิดซึ่งเขาเพิ่งประจักแก่สายตาเมื่อยามที่ชีวิตกำลังจะสิ้นนี้ต่างหากเล่าแล้วความรู้สึกผิดในสิ่งที่ตนเคยปฏิบัติต่อนางเรื่อยมาก็ยิ่งตอกย้ำทับถมให้เขาต้องเจ็บช้ำน้ำใจมากยิ่งขึ้นไปอีกเป็นหลายเท่าทวีส่งให้ขอบตาของแม่ทัพหนุ่มร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีอย่างสุดที่จะกลั้นไว้ได้ “หากจะผิดก็ผิดที่ข้ามิยอมเลี้ยงดูอบรมเขาเฉกเช่นแม่ที่ดีพึงปฏิบัติต่อลูกหากเจ้าคิดจะสังหารเขาก็สังหารข้าแทนเถิด...” “พอทีเถอะ!!...” เสียงตะคอกดังลั่นมาจากผู้เป็นบุตรด้วยความขุ่นเคือง “นี่ท่าน!...” ธิดาท้าวโมฆราชซึ่งเพิ่งมาถึงพร้อมกับรามานน และได้ยินที่ชายหนุ่มกล่าวกับผู้เป็นมารดาเช่นนั้นจึงเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่พอใจแต่อัสเตยะชิงกล่าวออกไปเสียก่อนที่นางจะกล่าวจบว่า “บุญคุณที่ให้ชีวิตข้ายังไม่ทันได้ตอบแทนแล้วยังจะให้ข้าเป็นหนี้ความตายต่อท่านอีกเช่นนั้นรึท่านแม่...” คำพูดที่แม้จะเย็นชาตามแบบฉบับของเขาหากกลับยิ่งทำให้ราธาเต็มตื้นด้วยน้ำตาที่ไหลพรากอย่างยากเกินกว่าที่จะบรรยายได้ในขณะที่นางมัวแต่เศร้าเสียใจต่อเหตุการณ์ตรงหน้าอัสเตยะก็หันไปหาอัสยุชแล้วเอ่ยออกมาอีกว่า “นางไม่เกี่ยวข้องด้วยในการณ์ครั้งนี้ปล่อยนางไปซะ” แม้จะเป็นฝ่ายขอร้องแต่ก็มิยอมแสดงความพินอบพิเทาต่อคนตรงหน้าแม้แต่น้อยซึ่งข้อนี้อัสยุชไม่ได้เก็บมาใส่ใจนัก “ไม่!!...” ราธากอดกระชับร่างของผู้เป็นบุตรแน่นขึ้นอย่างหวาดหวั่นพลางกล่าวเสียงดังอย่างเกรี้ยวกราดราวจงอางหวงไข่ก่อนจะอ่อนลงอย่างอ้อนวอนว่า “ไว้ชีวิตเขาเพื่อเห็นแก่ที่ข้าให้เจ้ายืมแหอัคนีในครานั้น” หลานชายท้าวติสสะมองนิ่งไปที่แม่ลูกทั้งสองด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกใด ๆ แต่ในใจกลับนึกไปถึงผู้เป็นมารดาของตนขึ้นมาเช่นกันด้วยหัวใจหวิวไหวอย่างอดไม่ได้ “อัสยุช!...” อมาวสีร้องเรียกอีกฝ่ายอย่างกังวลแทนสองแม่ลูกหากรามานนกลับส่ายหน้าห้ามเอาไว้พลางเอ่ยว่า “อยู่เฉย ๆ ไว้เถอะ” ในขณะที่อัสยุชหันมากล่าวกับราธาว่า “เรื่องนั้นข้าได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับท่านแล้วราธาท่านคงลืมไปกระมัง” ใบหน้าของนางสลดวูบลงทันทีด้วยความวิตกจริตหากแต่คำพูดต่อมาของชายหนุ่มกลับเป็นยิ่งกว่าน้ำทิพย์สำหรับนางเสียอีก “แต่เอาเถอะข้าเองก็เบื่อเต็มทนแล้วกับการฆ่าใครต่อใคร” เอ่ยพร้อมกับยกดาบขึ้นร่ายมนต์จนดาบเทวาเล่นนั้นหดเล็กลง ๆ แลหายวับไปทันทีก่อนจะหันไปแสยะยิ้มเหี้ยมอย่างน่ากลัวกับราธาแล้วเอ่ยว่า “แต่โทษเป็นข้ายกให้ไม่ได้!” กล่าวจบก็ก้าวฉับ ๆ ไปใกล้อัสเตยะทันทีพร้อมกับจับแขนขวาของอีกฝ่ายเตรียมจะหักมันให้เป็นสองท่อนท่ามกลางเสียงกรีดร้องของราธาเพราะความตกใจแต่การณ์กลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่ออมาวสีร้องห้ามขึ้นมาเสียงหลงอย่างไม่เข้าใจการกระทำของเขานัก “จะทำอะไรอัสยุช?!” นางวิ่งกระหืดกระหอบมาที่ชายเจ้าของชื่ออย่างร้อนใจ “จะหักแขนเขาเพื่อประโยชน์อันใด?” อมาวสีเอยถามใบหน้างามบึ้งตึงนิด ๆ แต่อัสยุชยังมิทันตอบรามานนก็เป็นฝ่ายตอบแทนเสียเองอย่างชอบใจว่า “ก็มันทำให้แขนเจ้าหักอัสยุชจึงจะให้มันชดใช้ให้เจ้าอย่างไรล่ะ” คำพูดของชายอาวุโสทำให้อัสยุชหันขวับไปถลึงตามองอีกฝ่ายอย่างจะกินเลือดกินเนื้อหากรามานนกลับแกล้งทำไขสือมองไม่เห็นเสีย คิ้วเรียวงามของธิดาท้าวโมฆราชขมวดมุ่นอย่างไม่เข้าใจในคราแรก “ชดใช้รึ?... ที่แขนข้าเป็นเช่นนี้ก็ด้วยตัวข้าเองมิใช่ฝีมือของผู้ใดทั้งนั้น” หญิงสาวเอ่ยอย่างโมโหเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายคิดทำอะไรบ้า ๆ เช่นนั้นด้วยเหตุผลโง่ ๆ ก่อนที่นางจะเล่าเรื่องราวที่ตนพยายามหลบหนีโดยการปีนลงมาจากหน้าต่างบ้านของชาวนาจนเป็นเหตุให้แขนซ้ายของนางหักอย่างที่เห็น “เจ้ากล่าวจบรึยัง?” อัสยุชเอ่ยออกมาในที่สุดเมื่ออีกฝ่ายเล่าจบ “แล้วเจ้าล่ะเข้าใจรึยัง?” อีกฝ่ายไม่ตอบกลับส่งยิ้มกลับมาให้แทนจนอมาวสีไม่รู้จะทำเช่นไรจึงเอ่ยขึ้นว่า “ข้าจะไปดูบาดแผลให้อัสเตยะ” ว่าแล้วนางก็เดินจากไปทันทีโดยไม่สนใจว่าอัสยุชจะก้าวตามมาหรือไม่ ธิดาท้าวโมฆราชจัดการรักษาบาดแผลให้แม่ทัพหนุ่มแห่งทวารกะโดยมีอัสยุชยืนดูอยู่ไม่ห่างไม่นานนักทุกอย่างก็เรียบร้อย... จากคุณ : ลิขิตมา (likitma) - [ 1 ก.ย. 48 10:01:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “พระราชธิดาอมาวสี!...” เสียงร้องเรียกที่ดังขึ้นทางเบื้องหลังทำให้ร่างอรชรโสภาในชุดทรงเนื้อดีขลิบทองสกาวสมเกียรติต้องหยุดชะงักลงหน้าทางออกสู่ราชฐานชั้นนอกพร้อมกับมองไปยังเจ้าของคำพูดประโยคนั้นทันที วาสิกาซึ่งยอมกลับคืนปัญจาบ และยอมรับผิดต่อทุกคนได้กลับมาอยู่ในปัญจาบอีกครั้งด้วยการขอร้องของอมาวสีกำลังก้าวเข้ามาหานางอย่างลังเล “ว่าอย่างใดวาสิกา?” อมาวสีเอ่ยถามสตรีตรงหน้าซึ่งกำลังย่อกายถวายความเคารพต่อนางอยู่อย่างอารมณ์ดี “ข้า... เอ่อ... หม่อมฉันอยากทราบว่าอัสเตยะเป็นเช่นไรบ้างเพคะ” ว่าแล้วนางก็ต้องรีบก้มหน้าลงราวกับจะซ่อนเร้นความรู้สึกในดวงตาของตนกระนั้น ธิดาท้าวโมฆราชมองดรุณีตรงหน้าอย่างเห็นใจ และสงสารนางยิ่งนักก่อนจะเล่าถึงความเป็นไปของชายที่ถูกเอ่ยถึงให้นางได้รับฟัง... “จะอย่างไรข้าก็ยังรักเจ้านั่นคือความจริง...” อัสเตยะเอ่ยก่อนจะชะเลืองมองไปยังอัสยุชซึ่งยืนรอท่าอยู่ไม่หางสายตาที่มองมาแข็งกระด้างดุจเดิมซึ่งข้อนี้ไม่ทำให้แม่ทัพหนุ่มประหลาดใจนัก “ขอให้เจ้าโชคดีส่วนตัวข้าจะกลับไปอยู่กับผู้เป็นแม่เราคงจะไม่ได้พบกันอีก” นั่นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่เขาจะจากไปพร้อมกับราธา “เขากลับไปกับมารดาของเขาเช่นนั้นรึ...” ศิษย์แห่งวยาสพึมพำกับตนเองอย่างเลื่อนลอยราวคนละเมอก่อนจะถวายพระพรลาอีกฝ่ายไปท่ามกลางสายตาห่วงใยของอมาวสีซึ่งนางได้แต่ขอให้พระพรหมช่วยดลใจวาสิกาให้หายบอบช้ำจากอัสเตยะในเร็ววันด้วยเถิด อมาวสีก้าวจากมาบ้างเมื่อคล้อยหลังวาสิกาแล้ว นางก้าวไปตามทิศทางเดิมซึ่งตั้งใจไว้แต่แรกไม่นานนักนางก็มาถึงยังเรือนพักรับรอง และพบว่าผู้ที่นางต้องการมาพบนั้นกำลังนั่งบริกรรมคาถาอยู่บนแคร่ใต้ต้นลั่นทมนั่นเอง “เจ้ามีอะไรรึ?” อัสยุชเอ่ยพร้อมกับลืมตาขึ้นเมื่อรับรู้ถึงการมาของอีกฝ่าย ธิดาท้าวโมฆราชทรุดนั่งลงบนแคร่ตัวเดียวกัน และเอ่ยตอบมาว่า “ข้ามาดูว่าเจ้าพร้อมสำหรับพิธีในวันรุ่งหรือไม่” กล่าวจบแล้วก็ให้นึกถึงการฝึกซ้อมท่องจำคาถาแห่งโคตรพราหมณ์ขึ้นมาไม่ได้ บทสวดส่งเสริมมณีมนตราหรือก็คือคาถาแห่งโคตรพราหมณ์ฝ่ายอาถรรพเวทนี้ควรเป็นหน้าที่ของวกาลแต่เมื่อเขาตายไปแล้วจึงต้องหาผู้อื่นมาทดแทน โคตมะจึงเสนอให้อัสยุชช่วยในการครั้งนี้แต่กว่าที่ทุกฝ่ายจะยินยอมตามนี้ก็ต้องวุ่นวายเอาการด้วยพระเวทแห่งโคตรพราหมณ์นี้จะถ่ายทอดให้คนนอกวรรณะไม่ได้ แต่เมื่อโคตมะกล่าวรับอัสยุชเป็นศิษย์ทุกคนจึงยอมตกลงตามนั้นหากเรื่องจะจบลงเพียงเท่านี้นก็คงไม่เรียกว่าวุ่นวายนัก และก็ไม่มีปัญาหาแต่เพราะอัสยุชมิยอมมีอาจารย์อีกคนจึงเกิดการถกเถียงกันอีกครั้งหนึ่งสุดท้ายจึงให้อัสยุชกล่าววาจาสัตย์ว่าจะยอมให้ทำลายพระเวทแห่งโคตรพราหมณ์นั่นเองเรื่องจึงยุติลงด้วยดี... “เจ้าเป็นอะไรจ้องหน้าข้าอยู่ได้?” อัสยุชเอ่ยถามเสียงเรียบจนฟังไม่ออกว่าเขารำคาญหรือไม่พอใจหรือเปล่าหากอมาวสีก็เคยชินเสียแล้วกับคำพูดทื่อ ๆ เช่นนี้ของเขานางจึงยังยิ้มร่าอยู่ดังเดิม “เหตุใดวันนั้นเจ้าจึงไม่ตาย?... ข้าตรวจจับชีพจรของเจ้าแล้วอย่างละเอียดเจ้าตายแล้วในครานั้นแต่เหตุใด...” คำถามของดรุณีตรงหน้าสร้างความอึดอัดใจให้กับอัสยุชยิ่งนัก เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกกลัวที่จะบอกถึงชาติกำเนิดที่แท้จริงของตนต่อผู้อื่น และในความรู้สึกดังกล่าวก็แฝงความว้าวุ่นใจเอาไว้ด้วยซึ่งมันไม่เคยมีมาก่อนเลยในตัวของเขา กลัวว่านางจะไม่ยอมรับในความเป็นเขาเฉกเช่นในวันนี้ยามที่นางได้รู้ถึงพื้นเพความเป็นมาอันแตกต่างระหว่างพวกตน... “ว่าอย่างใด?...” นางเร่งอย่างต้องการคำตอบหากชายหนุ่มกลับยังคงนิ่งมองมาที่หญิงสาวอย่างมีความหมายก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง “เจ้าไม่ต้องการให้ข้ามีชีวิตอยู่รึ?” ใบหน้างามของนางแดงซ่านขึ้นมาพร้อม ๆ กับความร้อนผ่าวที่วิ่งแล่นขึ้นมาสองข้างแก้มพลางส่ายหน้าปฏิเสธคำกล่าวนั้นแทบจะทันทีก่อนจะเอ่ยออกมาตะกุกตะกักว่า “ขะ... ข้าเพียงไม่เข้าใจในตัวเจ้าที่ดูลึกลับชอบกลเท่านั้นเอง” น้ำเสียงติดจะเคืองนิด ๆ โดยที่ผู้เป็นเจ้าของเองก็ไม่รู้สาเหตุของหญิงสาวทำให้อัสยุชหัวเราะในลำคอเมื่อนางเริ่มไม่พอใจเขาที่กำลังเฉไฉไปอีกเรื่อง “อย่ามัวคิดเรื่องไร้สาระอยู่เลยสนใจพิธีในวันพรุ่งนี้เถิดมัวแต่กลัวว่าข้าจะไม่พร้อมแล้วตัวเจ้าเล่าพร้อมแล้วหรือไร” “ข้าท่องจำมันมาแต่เยาว์อย่างเจ้าจะมาเปรียบกับข้าได้อย่างใดกัน” อมาวสีเอ่ยอย่างอวดอ้างน้อย ๆ แล้วทั้งคู่จึงสนทนากันถึงเรื่องสัพเพเหระทั่วไปอย่างมีความสุขตามลำพัง... ...................................................................... อมาวสี...ปฐมภาคมณีมนตรา บทนำ - ตอนที่20 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3549196/W3549196.html 21... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3555300/W3555300.html 22... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3565806/W3565806.html 23... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3572647/W3572647.html 24... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3583850/W3583850.html 25... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3594707/W3594707.html 26... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3600226/W3600226.html 27... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3606803/W3606803.html 28... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3610587/W3610587.html 29... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3614500/W3614500.html 30... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3622602/W3622602.html 31... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3655395/W3655395.html 32... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3662245/W3662245.html 33... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3669715/W3669715.html 34... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3682846/W3682846.html 35... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3692137/W3692137.html 36... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3699061/W3699061.html จากคุณ : ลิขิตมา (likitma) - [ 1 ก.ย. 48 10:02:27 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แนะนำตัวละคร อัสยุช : พระเอก อมาวสี :นางเอก อัสเตยะ : บุตรบุญธรรมเจ้าเมืองจากแคว้นราชสถาน และเป็นแม่ทัพเมืองนั้นด้วย เจ้าหญิงโฆษิตา  และเจ้าชายทุษยันต์ :สองคนนี้เป็นลูกของราชานันทะ และเป็นลูกพี่ลูกน้องกับอมาวสีด้วย เจ้าชายมนิกกะ :โอรสเจ้าเมืองโกสัมพีเพื่อนเจ้าชายทุษยันต์ รัมภตี : เป็นหญิงที่เจ้าชายมนิกกะรัก ราชานันทะ: พ่อของเจ้าหญิงโฆษิตา และเจ้าชายทุษยันต์ เป็นอาของอมาวสี มายิน :คนสนิทของอัสเตยะ และเป็นอาจารย์เขาด้วย อธิกา :บุตรีบุญธรรมของมายินที่เขาเก็บมาเลี้ยงเดี๋ยวจะได้รู้จักในตอนต่อไป โคตมะ  และวยาส :สองคนนี้เป็นปัญจเวทที่ยังมีชีวิตรอดอยู่ในเรื่อง สกยะ วาสิกา วกาล และเงา :ทั้งสี่เป็นศิษย์เอกของวยาส สินธุคาม : คนสนิทของราชานันทะ นาคะ รามานน และมุจริน: ทั้งสามเป็นคนรู้จักของอัสยุชมาจากที่เดี๋ยวกัน ........................................................................ คุณสก็อตตี้ ไม่สลบเหมือดแล้วค่ะ^^ คุณฤษี และคุณฤสอน อธิกานั้นจะพูดในตอนต่อไปนะคะ^^ ตอนหน้าก็จบแล้ว คุณลูนาติก แหะ ๆ มณีมนตราไม่มีบทบาทอะไรหรอกค่ะ แต่เพราะตอนตั้งชื่อเรื่องคนเขียนไม่รู้จะใช้ชื่ออะไร จะใช้ชื่อ "อมาวสี" มันก็ไม่สัมพันธ์กับภาคต่อสักเท่าไหร่ เพราะภาคต่อไปมันเกี่ยวกับ "รสาตล" ซึ่งไม่เกี่ยวกับภาคแรกทำให้คนเขียนตั้งชื่อเรื่องอย่างนี้^^ จากคุณ : ลิขิตมา (likitma) - [ 1 ก.ย. 48 10:07:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อัสยุชใจดีแหะ ว่าแต่ภาคหน้าอัสเตยะจะมีโผล่กลับมาอีกไหมนะ รออ่านตอบจบครับ จากคุณ : ฤสอนและฤษี (Alvo) - [ 1 ก.ย. 48 11:56:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ้าว แล้วแม่อยู่ๆ โผล่มาจากไหน จากคุณ : scottie - [ 1 ก.ย. 48 19:52:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จะจบภาคนี้แล้วเหรอ จากคุณ : ลูนาติก - [ 1 ก.ย. 48 21:41:40 ]