คือผมก็ เข้าห้องนี้มาครั้งแรกนะครับ มีเรื่องแนวไซไฟ+ปรัชญา ครับ มีพล็อตและ ธีมเรื่องเสร็จแล้วนะครับ สำนวนอาจไม่ดีนะครับ ช่วยแนะนำ ติชมด้วยนะครับ
เนื้อเรื่องแบ่งเป็นสามภาคครับ แต่ละภาคจบในตัวครับ

เริ่มเลยนะครับ

นักสู้คู่พิภพ ตอน พิภพมายา
บทนำ
ประเทศอินเดีย ใน แคว้นแห่งหนึ่งแถบหิมาลัย

หนุ่มน้อย อายุราว 16 ใบหน้าคมเข้ม แววตาเป็นประกายดุจพญาเหยี่ยว ผิวสีเหลืองแทน บุคลิกท่วงท่าสง่าผ่าเผยยิ่งนัก
เขาหันหลังมองทางที่ผ่านมาเมื่อครู่อย่างครุ่นคิด หนุ่มน้อยผู้นี้กำลังหลงทาง เขาเพิ่งจะพลัดหลงกับคนคนหนึ่ง

เสียงชายชราไม่ทราบชื่อดังขึ้นทักทายเป็นภาษาถิ่น ดวงตาคู่นั้นมองมาที่เขา
“ขอโทษ..ข้าพูดภาษาท่านไม่ได้” เขาตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษด้วยท่าทีที่เงียบขรึม
“เจ้าหลงทางหรือ หนุ่มน้อย” น้ำเสียงของชายชราผู้นี้ เปี่ยมไปด้วยพลัง ย่อมไม่ใช่คนธรรมดา
“ใช่ ข้าพลัดหลงกับอาจารย์ข้า”
ชายชรานิ่งไปชั่วครู่ เขารู้สึกถึงพลังพิเศษบางอย่างที่แปลกประหลาด ก่อนจะกล่าวว่า
“ข้าเป็นคนเร่ร่อน นามของข้า คือ ฟรานซิส” ชายชราวัยเกือบจะ 80 ยื่นมือเหี่ยวๆ เป็นการทักทาย
อีกฝ่ายยื่นมือมาสัมผัสตามธรรมเนียมตะวันตก แต่ทว่าตอนนี้ มันไม่ใช่สัมผัสธรรมดา พลังแปลกประหลาดผลักมือทั้งสองออกจากกัน ทั้งคู่เริ่มรู้สึกว่า อีกฝ่ายมีพลังน่าค้นหา ชายชราเริ่มสนทนาก่อน
“เจ้าเป็นคนที่ใด”
“บ้านของข้าอยู่โลซาน”
ชายชรามองเด็กหนุ่มผู้นี้อย่างพินิจอีกครั้ง
“เจ้าเป็นคนตะวันตกหรือ”
“ข้าไม่ทราบ ท่านพ่อบอกว่า ข้าเหมือนคนเอเชียมากกว่า”
คำตอบของเด็กหนุ่ม ทำให้ชายชรางุนงง แม้ว่าเขาเองก็คิดเช่นนั้น
“เอาล่ะ ข้าเดาว่า เจ้าก็มาที่นี่ด้วยสาเหตุที่เหมือนกับคนอื่นๆ”
“เอ๋...” หนุ่มน้อยประหลาดใจ แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ย ชายชราก็สวนขึ้นมาทันควัน
“เจ้าเชื่อในความดีหรือไม่หนุ่มน้อย”
“เชื่อซิ อาจารย์ข้าบอกว่า คนเราต้องทำความดี”
ชายชราจ้องมาที่เขา ด้วยสายตา เป็นประกาย
“แล้วเจ้าทราบหรือไม่ ความดี คืออะไร”
เด็กน้อยไม่เคยได้ยินคำถามนี้มาก่อน เขาคิดไม่ออก
“ข้าไม่ทราบ”
“มาทางนี้ซิ เจ้าเดินมากับข้า ข้าจะพาเจ้าไปหาอาจารย์เจ้า”
“ท่านรู้จักอาจารย์ข้า..” เด็กน้อยแสดงอาการดีใจ แววตาเบิกกว้างมีความหวัง ดวงตาคู่นั้นมีพลังยิ่งนัก
ชายชราผมสีเทา ร่างสูงใหญ่แบบชาวอารยัน ผายมือมาที่เด็กน้อย พลางกล่าวขึ้น
“มากับข้าซิ”
“ท่านจะพาข้าไปหาอาจารย์ จริงหรือ” เขาตื่นเต้น
“บ้านเมืองนี้ เป็นเมืองเล็กๆ ถึงแม้ข้าไม่รู้จักอาจารย์เจ้า แต่สามารถ พาเจ้าไปหาเขาได้”
“ขอบคุณมาก ฟรานซิส ข้าขอบคุณท่านมากที่ช่วยข้า” ทั้งสองยิ้มให้กัน อย่างมิตร

“เจ้า มาที่นี่ เจ้าเห็นอะไรหรือไม่หนุ่มน้อย” ทั้งสองกำลังเดินบนถนนในเมืองที่มีผู้คนขวักไขว่ โดยมีชายชราเป็นผู้นำทาง
“เห็นอะไร ท่านพูดจาแปลกๆ” เขาพูดพร้อมเล่นหูเล่นตา เด็กน้อยเมื่อเริ่มคุ้นเคยกับชายชรา ความซุกซนก็เริ่มเผยมาให้เห็น
“หึๆ เด็กน้อย ข้ารู้ ว่าเจ้าไม่ใช่คนธรรมดา”
“ฟรานซิส ท่านพูดเหมือนท่านพ่อและอาจารย์ข้า”
ชายชราตัดบทสนทนา เขาชี้มือไปที่หนุ่มฉกรรจ์พื้นเมืองผู้หนึ่งเมื่อเห็นชายผู้นั้นกำลังควบม้าผ่านด้วยความรวดเร็ว
“ดูชายผู้นั้นซิ เขาควบม้า กำลังเข้าไปช่วยคนจับผู้ร้าย”
“จริงหรือ...ข้าจะไปช่วยเขา”
“ไม่ต้องหรอกเจ้า...ชายผู้นั้นไม่ใช่คนธรรมดา โจรผู้ร้ายยังต้องเกรงกลัว”
“เอ๋..” เด็กหนุ่มสงสัย เมืองนี้มีอะไรแปลกๆเยอะแฮะ
“เจ้าว่า ชายผู้นี้ทำความดีใช่หรือไม่”
“ใช่ ชายผู้นั้นทำความดี”
“แล้วเจ้าเห็นม้าตัวนั้นหรือไม่ เขาโบยแส้แรงๆ เพื่อควบมัน”
“ใช่ ข้าเห็น มันเจ็บ”
“เขาทำชั่วใช่หรือไม่”
“ใช่”
“เด็กน้อย เจ้าทราบหรือไม่ ความดีความชั่วคืออะไร” ชายชราจ้องมองที่นัยต์ตาของหนุ่มน้อยอีกครั้ง
ประกายตาคู่นี้ มีพลังบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้
“ข้าไม่ทราบ แต่ข้าเชื่อในความดี”
“ความดีไม่มีอยู่จริง หนุ่มน้อย”
“….” เด็กน้อยขมวดคิ้ว ภายในสมองเต็มไปด้วยความครุ่นคิด
“ความดีเป็นเพียงความเห็น ไม่ใช่สิ่งแท้แน่นอน.....”
เวลาหยุดไปชั่วขณะ
“คุณหนู!” เสียงตะโกนดังมาจากด้านหลัง ชายหนุ่มวัยต้นสามสิบกวักมือเรียกมาที่ “คุณหนู” ที่ยืนอยู่ตรงหน้าชายชรา
“นั่น...อาจารย์ข้าเอง”
“เด็กน้อย เจ้าพบอาจารย์เจ้าแล้ว ข้าขอลา หวังว่าวันหน้าคงจะได้พบกัน” ชายชราเอ่ยขึ้น พร้อมกับก้าวเท้าจากไป
เด็กหนุ่มงุนงงกับการกระทำของชายผู้อยู่ตรงหน้า ที่เดินไปเสียดื้อๆ
“ฟรานซิส ท่านไม่อยากรู้จักนามของข้าหรือ?” เขาเปล่าเสียงดังตามหลัง
“ไม่” คำสุดท้ายของชายชรา หายไปกับร่างของเขาที่กลืนเข้าไปในฝูงชน


+++++++++++++++
มาโพสต่อพรุ่งนี้นะครับ วันนี้ไม่ไหวแล้วขอนอนก่อนนะครับ