ความคิดเห็นที่ 1 ดีนะที่เบบี้ไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบวีนหาเรื่องใคร...... พอเราสองคนขึ้นมอปลาย....เบบี้กับผมก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้น.... ทุกวันเสาร์-อาทิตย์....ผมกับเบบี้จะโดดเรียนไปเล่นไอ๊ซ์สเก๊ตกัน.... บางทีเบบี้ก็จะชวนผมและเพื่อนคนอื่นไปแอบสูบบุหรี่และกินเบียร์..... ต้องยอมรับครับว่าเธอคอแข็งใช่เล่น เพื่อนๆคนอื่นเมากันเกือบหมดแล้ว แต่เธอยังหลั่นล้าเดินมาดคุณหนูเข้าบ้านของเธอได้เช่นเคย....ไม่มีล้ม...ไม่มีเซ.... ดึกๆคืนวันเสาร์บางครั้ง....ผมก็จะต้องเอารถไปจอดหน้าซอยบ้านเธอแล้วเดินไปรับเธอที่หน้าบ้าน...ซึ่งเบบี้จะแอบปีนออกมาตอนคนที่บ้านเธอหลับหมดแล้ว เพื่อไปเที่ยวกลางคืนกัน....เบบี้ชอบตื๊อให้ผมพาไปเที่ยวกลางคืน...เธอบอกเธอชอบคนเยอะๆ...ชอบเต้น...ชอบเพลงดังๆ บางครั้งผมไม่ยอมพาเธอไปเพราะบอกว่าเป็นที่ที่ไม่เหมาะกับเด็กผู้หญิง... ได้ยินอย่างนี้ทีไร....เธอก็จะโกรธผม....หาว่าผมไปเที่ยวกับเพื่อนผู้ชายคนอื่น...แล้วทิ้งเธอไว้คนเดียว และทุกครั้งที่ผมพยายามจะอธิบายว่าเพราะเธอเป็นเด็กผู้หญิง....เธอไปเที่ยวแบบพวกผมไม่ได้หรอก เพราะเด็กผู้ชายทั้งกลุ่ม....เด็กผู้ชายไปไหนก็ไม่ค่อยจะอันตรายนัก เธอก็จะงอนผม....แล้วเริ่มโวยวายเรียกองค์เฟมินิสมาทรงร่าง....หาว่าผมกักกันสิทธิสตรี...... เพราะเธอบอกว่าเธอทำทุกอย่างได้เท่าเทียมผู้ชาย.....ดีไม่ดีท้าต่อยกะผมอีกเพื่อพิสูจน์คำพูดของเจ้าหล่อน ผมก็ปวดหัว....ว่าแรงๆเธอก็บอกว่าผมไม่ใช่เพื่อนรักเธอแล้วเพราะผมทิ้งเธอไปสนุกกับเพื่อนคนอื่น..... ถ้าจะพูดถึงเรื่องทะเลาะกัน.....ผมกับเบบี้จะทะเลาะกันประปรายเป็นประจำ..... เพราะเราสองคนก็จะไม่ค่อยมีใครยอมใคร....แล้วหลังๆพอผมคบกับเธอนานๆเข้า เหมือนปากผมจะเริ่มไวและช่างสรรหาคำแปลกๆมาเรียงเข้าเป็นคำด่าได้แบบเธอ........ ทุกครั้งทะเลาะกันเลยด่ากันจนสายโทรศัพท์แทบจะระเบิดกันไปข้างทุกครั้ง..... แต่บางครั้ง....เบบี้เธอรู้ตัวว่าเธอเป็นฝ่ายผิด....เธอก็จะโทรมาหาผม.....แต่ก็ยังไว้ฟอร์มตามสไตล์เธอ....ด้วยประโยคเดิมๆ..... "บัซๆ....ดีกันเหอะ....ชั๊นขอโทษก็ด๊ะ....ชั๊นเองก็ผิดอ่ะ...แต่ก็แกก็ไม่ได้ถูกหรอก....แต่แกเป็นเพื่อนรักชั๊น...ฉะนั้น....เรามาดีกันเหอะเน๊าะ" และไม่เคยซักครั้งเลย......ที่ผมจะไม่ยกโทษให้เธอ... จากคุณ : บัซ - [ 2 พ.ย. 48 08:30:51 A:24.161.89.197 X: TicketID:073036 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เราสองคนเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นช่วงมอปลายนี้... เพราะจากเด็กใสๆห้าวๆที่ผมกระเซอะกระเซิงเป็นนิจ เธอเริ่มรักสวยรักงามขึ้น....ผมสระ-ดรายจนสลวยพลิ้วพร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆทุกครั้งที่อยู่ใกล้ และแน่นอน...เริ่มมีหนุ่มหลายคนเข้ามาจีบเธอ... ผมไม่แปลกใจเพราะเบบี้เป็นคนที่น่ามองและมีแต่รอยยิ้ม...แต่ผมไม่พอใจไอ้หนุ่มพวกนั้นอยู่ดี.... จากที่เคยใส่เสื้อยืดหรือเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่รุ่มร่ามแบบที่เธอเคยชอบบอกว่าเป็น “เครื่องแบบทอม” ของเธอ เสื้อของเบบี้ตอนนี้เริ่มจะตัวเล็กลง....เอวเสื้อก็ลอยสูงขึ้นไปทุกที.....จนบางครั้งผมอดโมโหสายตาเล้าโลมจากพวกไอ้หนุ่มรอบๆข้างเธอไม่ได้ ไม่รู้ว่าเบบี้ไม่รู้ ไม่สนใจ หรือว่าชอบกันแน่ที่ทำให้ผู้ชายรอบข้างเธอหัวใจหวั่นไหวมองเธอตาเยิ้มน้ำลายยืด แต่ที่แน่ๆ ....ผมไม่ชอบ! มีอยู่ครั้งนึงที่ผมเหลืออด เมื่อเจอเธอที่หน้าโรงเรียนพิเศษที่สยามฯ ด้วยชุดขากระดิ่ง-ส้นตึก-เสื้อกล้ามเอวลอย ก็จริงอยู่ ถึงเธอจะดูเด่นสวยจนทุกคนมอง แต่ก็นั่นแหละครับ มันเกินไป ....เพื่อนผม ”แต่งตัวแรด” เกินไปในความคิดผม แทนที่ผมจะหาที่จอดรถแล้วก็เดินเข้าไปเรียนพร้อมเธอแบบทุกครั้ง แต่คราวนี้ ผมบึ่งรถไปจอดข้างหน้าของเธอ เปิดกระจกแล้วตะโกนเสียงเขียว “เบบี้ แกขึ้นรถมาเดี๋ยวนี้เลย” “นิ่ นังบัซ รอตั้งนาน แล้วอะไรเนี่ยแก มาถึงก็ตวาด จะไปไหนวะ ไม่เรียนเร๊อะ” “ไม่!! ขึ้นรถมาเดี๋ยวนี้เลยแก” อย่างน้อยๆคราวนี้เธอก็ว่าง่าย ขึ้นรถมาดีๆ หรืออาจจะเป็นเพราะเธอเห็นว่ารถทั้งสยามเริ่มจะติดแล้วเพราะรถผมขวางทางจราจรและเริ่มมีคนบีบแตรด่า “อะไรของแกวะเนี่ยบัซ ผีเข้าเร๊อะ ไอ้บ้า มาก็สาย แล้วนี่เด๋วพวกไอ้แต๋มมันจะโดดด้วยรึป่าวเนี่ย แล้วนี่แกจะพาไปไหนเนี่ย” เบบี้ถามฉอดๆๆๆๆตั้งแต่วินาทีแรกที่หย่อนตัวลงที่นั่ง “ดูแกแต่งตัวเด่ะ ทุเรศ!!” สิ่งเดียวที่ผมคิดได้ตอนนี้ เพราะยังโกรธสายตาหื่นๆของไอ้พวกผู้ชายที่ยืนรอบๆข้างเธอเมื่อครู่อยู่ “หะ.....” เบบี้ทำหน้าอึ้งและเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ “แก!! ทุเรศ แกแหละทุเรศ! สวยจะตายชุดนี้ ไหนๆๆ ไม่สวยตรงไหนมิทราบ” ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่ขับรถขึ้นทางด่วนไป เราทั้งสองคนนั่งเงียบกันไปทั้งคู่ไม่คุยหัวเราะเล่นหัวเหมือนเคยจนกระทั่งรถเลี้ยวเข้าสู่ทางที่คุ้นเคยของผม “บ้านแกหรอบัซ เออ สวยดี” นี่เป็นครั้งแรกที่เบบี้มาบ้านผม ผมบอกให้เธอนั่งรอในรถแป๊บนึง “ใส่นี่ทับซะ ไม่งั๊นชั๊นไม่พาแกกลับไปสยามจริงๆด้วย” ผมโยนเสื้อยืดของผมให้เธอเมื่อผมกลับมาที่รถ “โหยแก ทุเรศ เสื้อตัวยังกะควาย หมดความเดิ้นกันพอดี” แต่เบบี้ก็ใส่แต่โดยดี ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรู้ว่าผมโกรธมาก หรือว่าเป็นเพราะเธอขี้เกียจนั่งแขม่วพุงในชุดเอวลอยของเธอทั้งวันแล้วเหมือนกัน จากคุณ : บัซ - [ 2 พ.ย. 48 08:33:06 A:24.161.89.197 X: TicketID:073036 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขณะขับรถกลับไปที่สยาม เบบี้ก็คุยจ้อไปเรื่อย ก็เหมือนทุกครั้งหลังทะเลาะกัน ผมกับเธอก็หาเรื่องหัวเราะกันไปได้เรื่อยๆตลอดทาง นินทารถข้างๆบ้าง ไม่ก็อ่านป้ายร้านต่างๆแล้วเอามาเล่นมุข “ของเรา” ที่เรียกยังงี้เพราะรู้สึกจะมีแค่เธอกับผมเท่านั้นที่ขำ...เพื่อนคนอื่นไม่เห็นมันจะเคยขำด้วยกับเราซักที เมื่อรถจอดติดไฟแดง...ผมถึงได้หันหน้าไปมองเธอขณะที่คุยซักที..... ถึงแม้เบบี้จะไม่แต่งหน้า แต่ผิวใสๆขาวๆของเธอที่มีสีแดงระเรื่อที่แก้มเพราะหัวเราะไม่หยุด....ปากสีชมพูได้รูป....ปากเดียวกันกับที่คอยแง๊วๆๆๆๆๆพูดไม่หยุด.... บวกกับดวงตาของเธอ....บางครั้งเมื่อผมมองไปในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกลมโตพร้อมขนตางอนๆคู่นั้น... ผมต้องรีบหลบตาเธอและเบือนหน้าไปทางอื่น....เพราะผมกลัวห้ามใจตัวเองไม่ได้ที่จะคิดอะไรกับเธอมากไปกว่าเพื่อน ทั้งๆที่ผมคิดว่าเธอเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุด....น่ารักที่สุด...แต่ผมรู้ตัวดี....ว่าเธอไว้ใจว่าผมเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเธอ...ผมจึงไม่มีสิทธิ์ที่จะคิดกับเธอมากไปกว่านั้น เพราะครั้งนี้ถ้าผมพยายามจีบเธออีกแต่เธอไม่เล่นด้วย....ผมอาจจะเสียเธอไปเลย.... ผมยอมที่จะเป็นเพื่อนเธอดีกว่าที่จะเสียเธอไปจากชีวิตของผม...... และเหมือนเคย...ที่ผมทำโดยอัตโนมัติทุกครั้งที่รู้สึกอยากจะคว้าเธอมากอดเอาไว้ใกล้ๆ....อยากที่จะคิดกับเธอมากกว่าเพื่อน... สิ่งที่ผมทำได้ก้อเพียงจะเอาแขนท้าวขึ้นที่กรอบหน้าต่างแล้วเบียดตัวเอียงไปพิงประตูรถ... "เป็นอะไรวะบัซ....ทำไมแกต้องนั่งซะห่างชั๊นยังงี้วะ...ชั๊นเหม็นเร๊อะ....ถ้าเหม็นก็เหม็นเสื้อแกน่ะแหละ" เบบี้พูดไปมือก็ตบแปะๆๆอย่างเสียอารมณ์ที่ต้นขาผม "ป่าว....เฮ้ย....อย่าจับเซ่...ห่า...ขับรถอยู่" "ดัดจริตจริงนะคะเมิง ....แตะนิดแตะหน่อยแค่นี้...เนี่ยๆ...แกว่าโก้เค้าเป็นไงมั่ง..น่ารักป่ะ...ชั๊นว่าเค้าจริงใจนะแก" เบบี้นั่งเอนพิงเบาะอย่างสบายอารมณ์พูดถึงผู้ชายของเธอไปเรื่อยๆ (สบายอารมณ์เหลือเกินนะแม่คุณ....ที่ทำเมื่อกี๊น่ะทำผมเกร็งแทบตาย)..... สิ่งที่เธอพูดแจ้วๆให้ผมฟังจะว่าเป็นเรื่องปกติก็ใช่ เพราะเธอถามความเห็นผมเรื่องนี้เสมอเมื่อเธอเริ่มคบกับใคร... แต่ผมก็ไม่เคยเห็น ว่าผู้ชายคนไหน ดีพอสำหรับเธอซักคน ทุกครั้งที่เธอปรึกษาผม....ผมก็พูดไปตามตรง...และเธอก็จะไม่พอใจที่ผมว่าแฟนของเธอหรือคนที่เธอเริ่มคบหาด้วย และไม่เคยมีแฟนคนไหนของเบบี้ที่ชอบผม....แต่ทุกคนก็พยายามสนิทสนมกับผม.... เพราะเบบี้บอกทุกคนให้รู้ว่าผมคือเพื่อนที่เธอรักที่สุด....ถ้าจะชนะใจเธอ....ก็ต้องดีกับผมและเข้ากับผมได้.. ในบางครั้ง.......ผมเสียใจที่ผมเป็นฝ่ายพูดถูก......ผู้ชายบางคนทำเบบี้เสียใจและมานั่งร้องไห้.... บางครั้งผมเห็นเบบี้ร้องไห้.....ผมอยากจะเอาตัวเธอเข้ามากอดและปลอบเธอให้เธอหายร้องไห้หายเศร้า... แต่ผมทำไม่ได้....แม้แต่มือของเธอผมยังไม่กล้าจับเลย สิ่งที่ผมได้แต่ทำคือลูบหัวเธอเบาๆ....และก็ปลอบได้ตามสไตล์ของผมซึ่งเป็นเพื่อน... "อย่าร้องไห้สิวะแก....ไหนว่าเก่งเหมือนผู้ชายไง...ผู้ชายเค้าไม่ร้องไห้นะเว้ย" ทุกครั้งเบบี้จะหันกลับมาทุบผมหนึ่งปั้ก....พร้อมกับยิ้มทั้งคราบน้ำตาของเธอ....และบอก.. "ไอ้บ้า...ตอนนี้ชั๊นเป็นผู้หญิงย่ะ....สวยด้วยหล่ะ" แม้จะเศร้า...แต่แม่สาวน้อยของผมก็ยังไม่เคยทิ้งความอัตตาสูง....... และหลายครั้งที่เบบี้เธอไม่เคยรู้....เมื่อผมส่งเธอแล้ว... ผมนั่งเท้าคางขณะขับรถและคิดถึงเรื่องของเธอ.... กลิ่นดอกไม้อ่อนๆจากผมของเธอยังติดอยู่ที่มือของผมลอยเข้ามา... สาวน้อยของผม.....สาวน้อยที่อ่อนหวาน...สาวน้อยที่ร่าเริงของผม....ต้องมาร้องไห้เพราะไอ้ผู้ชายคนนี้ ทำไม..... แต่ผมจะทำอะไรได้นอกจากปลอบใจเธอ.... ผมมันก็แค่เพื่อนสนิท.... จากคุณ : บัซ - [ 2 พ.ย. 48 08:34:47 A:24.161.89.197 X: TicketID:073036 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “บัซๆ....หิวแล้วววววอ่ะ....กินไรกันดี” เสียงของเธอทำให้ผมกลับมาอยู่ณ.ปัจจุบันอีกครั้ง.....ในวันนี้ที่ผมมีสาวน้อยของผมในอ้อมกอด “กินอะไรก็ได้....เบบี้อยากกินไรครับคนดี” “ไม่รู้....หิวๆๆๆๆๆๆๆ....ไปเร็วๆ....เออๆ....เดี๋ยวแวะซื้อกล้วยปิ้งด้วยนะ...” เบบี้พูดพร้อมลุกขึ้นเดินพล่านอย่างคนไฮเปอร์อย่างเธอทำประจำ.... “อ้อ...แล้วก็นะบัซ.....เดี๋ยวต้องไปรับเสื้อให้คุณแม่ด้วย....เออๆ...เด๋วบัซต้องตัดผมนะ...เอ๊ะ...เบบี้ก็ต้องตัด...เนี่ย...ยาวแล้ว....อืม...ดัดผมดีป่ะ....ตอนนี้กำลังฮิตอ่ะ....วันก่อนนะ....เห็นคนนึงดัดนะ...น่ารักมากเลย....ไปร้านไหนดีล่ะ......รู้ป่ะ....ร้านตรงหน้าซอยนะ....แพงอ่ะ.....ตัดไม่สวยด้วย....คราวก่อนไปตัดมา....อ๊ะ แต่ร้านนั้นเค้ามีทำขนตาถาวรนะ เบบี้ทำดีป่ะ สวยน๊า ตาจะได้ปิ๊งๆๆๆเหมือนทองกวาว.....อืมมมม แต่ต้องมีสองคนไปทำถึงจะได้ลดอ่ะ.เออๆ....รู้แร๊ะๆ....ไปร้านที่แนนบอกวันนั้นดี.........อ๊ายยยย” ในที่สุดผมก็ได้โอกาสคว้าตัวเธอมากอดไว้หลังจากที่ปล่อยเธอเดินพล่านดุ๊กดิ๊กไปมาพร้อมพูดไม่หยุด “ชู่วววววว......เบบี้...หยุดซนแป๊บนึง....แล้วขอบัซกอดเงียบๆแบบนี้แป๊บนึงได้ป่ะ...แล้วค่อยไป...” “อืม....โอเค .” นานเท่าไหร่แล้วนะ....จากครั้งแรกในวันนั้น....ที่ชั๊นอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นแบบนี้.... ใช่สิ่......หลายปีแล้วสินะ....แต่ภาพในวันนั้นยังไม่เคยหายไปเลยจากความทรงจำของชั๊น.... หลังจากที่ชั๊นกลับมาเมืองไทย....คนแรกที่ชั๊นโทรหาก็คือบัซ....เพื่อนรักที่สุดของชั๊น เจ็ดปีแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน....หกปีได้แล้วมั๊ง....ที่บัซขาดการติดต่อกับชั๊นไป.... “โหบัซ....อ้วนว่ะแก....ไปทำไรมาวะเนี่ย” “เสือกเหมือนเดิมนะแก....แกก็อ้วนล่ะวะ” “เออ....กินดีอยู่ดีว้อย.....แฟนเลี้ยงดี.....แกล่ะ....มีแฟนรึยัง” “มี” ชั๊นไม่แปลกใจเลย.....ถึงแม้บัซจะเปลี่ยนไปบ้าง....โทรมไปเห็นได้ชัด....แต่ในสายตาของบัซ ยังคงเป็นผุ้ชายคนเดิมที่ชั๊นรู้จัก.... หลายคนบอกว่าบัซเป็นคนตาเจ้าชู้....และก็ไม่แปลกเลยที่คนจะคิดยังงั้น.... เพราะบัซเป็นผู้ชายที่สาวๆทั้งหลายเล็ง....ไม่ใช่แค่เพียงเพราะฐานะ แต่ทั้งหน้าตาหล่อแบบยิ้มทีสาวทั่วมหาลัยกรี๊ด...จนบางครั้งชั๊นเดินกับมันแล้วรำคาญมาก กับรอยยิ้มที่สาวๆส่งให้นายบัซอย่างเรื่ยราดเหลือเกิน... พร้อมทั้งรังสีอำมหิตที่ชั๊นได้รับเนื่องจากหลายคนคิดว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน อาจจะเป็นเพราะบัซไม่เคยคุยหัวเราะอย่างเปิดเผยกับผู้หญิงคนไหน... และรอยยิ้มของบัซที่มีให้ชั๊น..... ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้รับ..... ใช่สิ่....ก็ชั๊นเป็นเพื่อนสนิทมันนิ๊...... ถึงแม้ว่าชั๊นจะคิดอะไรกับบัซมากกว่านั้นก็ตาม...... จากคุณ : บัซ - [ 2 พ.ย. 48 08:36:28 A:24.161.89.197 X: TicketID:073036 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นกับชั๊นตั้งแต่อยู่มอปลายแล้ว....จากที่เป็นเพื่อนสนิทกัน...บางครั้ง... ชั๊นเห็นสายตาของบัซที่มองชั๊นด้วยความห่วงใย....ดวงตาคู่นั้นที่ทุกครั้งที่มองชั๊น... ทำให้ชั๊นรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย.....แต่ทุกครั้งที่ชั๊นพยายามมองให้ลึกเข้าไปเพื่อค้นความหมายในดวงตาคู่นั้น... บัซต้องหลบสายตาชั๊นทุกครั้ง..... และทุกครั้งชั๊นก็ต้องหาเรื่องด่าบัซแก้เก้อ....เพราะชั๊นก็รู้สึกว่า...ทุกครั้งที่ชั๊นพยายามเข้าใกล้บัซ...บัซจะอึดอัดและพยายามสลัดชั๊นออกไป และชั๊นคงยอมไม่ได้....ถ้าบัซรู้ความจริงว่าชั๊นคิดยังไงกับเค้า....แล้วเลิกคบกับชั๊น.... ขอให้ชั๊นได้เป็นแค่เพื่อน....ยังดีกว่าให้ชั๊นเสียเค้าไปเลย....... “กินดิ่....แกชอบซูชินิ่....สั่งมาให้” “จำได้ด้วย....แต่ชั๊นไม่กินแซลม่อนกะปูอัดนะ....แกกินละกันนะบัซ...อันอื่นชั๊นกินเอง...เนี่ย...ฮิมาจิ...แพง.......ฉะนั้น......ของชั๊น...แล้วก็นี่...ทูน่า......แพงเหมือนกัน......ก็ของชั๊นอีก.....อิๆๆๆๆ...อ่ะ...แต่ชั๊นใจดี..ให้ทูน่าแกชิ้นนึงก็ด้ะ” บัซได้แต่ยิ้มและพยักเพยิดหน้าเหมือนทุกครั้ง .ประมาณว่า “เอาเหอะวะเบบี้ กรูล่ะชินกะนิสัยแกจริงๆ” ถึงแม้จะห่างกันไปถึงเจ็ดปี แต่กับบัซ ก็ยังเป็นคนที่ทำให้ชั๊นเป็นตัวของตัวเองได้มากที่สุดเหมือนเดิม เป็นคนที่ทำให้ชั๊นกลับมาหัวเราะและพูดจ้อได้ทั้งวันอย่างมีชีวิตชีวาได้อีกครั้ง....และรอยยิ้มของเค้า ก็ยังทำให้ชั๊นรู้สึกอบอุ่นได้เหมือนวันเก่าๆ “ว่าแต่ว่า....แฟนแกอ่ะ...คบกันนานยังเบบี้” บัซพูดตัดบทขึ้นมาขณะที่ชั๊นกำลังยิ้มเคลิ้มๆนึกถึงเรื่องเก่าๆ “ก็นานแหละ....แต่ก็คบๆไป...ไม่ได้จริงจังอะไรมากหรอก...” “เหรอ...แล้วแหวนบนนิ้วนั้นล่ะ” ทูน่าซาชิมิในปากชั๊นเหมือนจะหมดรสชาติไปทันที.....ชั๊นกำลังทำอะไรอยู่นะ....ทำไมชั๊นต้องโกหกเพื่อนสนิทชั๊นด้วย “เออๆ....ชั๊นหมั้นแล้วย่ะ....” ในที่สุดชั๊นก้อหาคำที่คิดว่าเหมาะสมและสามารถทำลาย uncomfortable silence บนโต๊ะอาหารนี้ได้ “ยินดีด้วยเว้ยเพื่อน....แหม...แกบอกชั๊นตรงๆก็ได้....ชั๊นเพื่อนแกนะ....ทำมาโกหก...เด๋วเตะป้าบซะเร่ะไอ้นี่นิ่” เหมือนชั๊นจะคิดไปเอง....แต่ในคำพูดยินดีของบัซ.... ชั๊นรู้ได้ถึงความเศร้าในน้ำเสียง....ชั๊นพยายามจะมองหน้าบัซเพื่อจับความรู้สึก....แต่บัซก็ก้มหน้า... เมื่อบัซพูดจบและเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับชั๊น....สิ่งที่ชั๊นทำได้คือยิ้มตอบให้แนบเนียนที่สุดว่า มันไม่ได้มีความรู้สึกเศร้า...ผิดหวัง...หรือเสแสร้งอยู่ในบรรยากาศอันอึดอัดที่สองฝั่งของโต๊ะเล็กๆในร้านซูชิแห่งนั้น.... ในวันนั้น....เราสองคนเดินเล่นคุยกันอย่างเคยที่เคยทำมาเมื่อหลายปีก่อน.... เราสองคนเดินคุยไปเรื่อยๆเหมือนกับว่าไม่อยากให้เวลาตรงนี้หมดลงไปเลย.... นานมากแล้วที่ชั๊นไม่ได้หัวเราะแบบนี้.....ใช่สินะ....ที่จริง.....ยังไม่เคยมีใครทำให้ชั๊นหัวเราะได้แบบนี้นอกจากบัซ ความรู้สึกที่เหมือนว่าโลกนี้มันช่างสดใสและมีความสุขเข้ามาเติมเต็มในหัวใจของชั๊น จนทำให้ชั๊นลืมเรื่องร้ายๆทุกอย่างที่ชั๊นกับบัซเคยทะเลาะกันจนแตกหักก่อนที่ชั๊นจะไปอเมริกา..... จากคุณ : บัซ - [ 2 พ.ย. 48 08:38:17 A:24.161.89.197 X: TicketID:073036 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แม้จะบอกกับทุกๆคนที่เคยถามถึงเรื่องวันนั้น ว่า “เหรอ...โอ๊ย..เรื่องจิ๊บจ๊อย ชั๊นลืมไปแล้วแหละ” แต่ในความเป็นจริง.....ทุกภาพและทุกคำพูดในเหตุการณ์วันนั้น ต่อให้นานแค่ไหน ชั๊นก็ไม่คิดว่าชั๊นจะลืมมันไปได้ “บัซ....แกจะเชื่อคำไอ้เลวที่แกเพิ่งรู้จักมากกว่าชั๊น...คนที่เป็นเพื่อนสนิทแกมาเจ็ดปีใช่มั๊ย!!!!” “ชั๊นจะเชื่อใครมันก็เรื่องของชั๊น....ที่แน่ๆ....แฟนแกน่ะแหละเบบี้...ที่เป็นคนโกหก” “ทำไมแกพูดยังงี้วะ....นี่ชั๊นเพื่อนแกนะ....ชั๊นเคยโกหกแกซักครั้งมั๊ย......ถ้าแกจะทำยังงี้...แกก็เลิกคบกันชั๊นไปเลยดีกว่า” “ตามใจ!.....” สิ่งสุดท้ายที่ชั๊นเห็น....คือภาพบัซเดินไปจากชั๊น....ภาพนั้นเลือนลงไปเรื่อยๆ.... ไม่ใช่เพราะบัซเดินไปไหนไกล... แต่เป็นเพราะน้ำใสๆอุ่นๆที่กลบตาของชั๊น.......และจากวันนั้น....ถึงเราจะดีกัน...แต่ความรู้สึกที่ว่า...บัซเลือกที่จะเชื่อเพื่อนคนอื่นมากกว่าชั๊น และความรู้สึกที่ว่าชั๊นเลือกเข้าข้างแฟนเก่าของชั๊นมากกว่าบัซ.... ก็ทำให้ความเป็นเพื่อนของเราเริ่มห่างเหินกันไป จากนั้นไม่กี่เดือนชั๊นก็ไปอเมริกา....บัซก็มีเพื่อนกลุ่มใหม่ของเค้า.... “แล้วเพื่อนๆที่มหาลัยแกยังติดต่อกันรึป่าวน่ะ....วันหลังนัดไปเที่ยวด้วยกันสิ่บัซ” ชั๊นพูดขึ้นขณะที่เราสองคนนั่งจิบกาแฟกันอยู่ที่ร้านกาแฟที่เราสองคนตกลงใจเลือกให้เป็นที่ “พักแก้เมื่อยติง” หลังจากที่เดินคุยกันรอบห้างประมาณ 3 รอบ... สังขารไม่เที่ยงจริงๆน๊า...เมื่อก่อนชั๊นกะบัซเดินห้างตั้งครึ่งค่อนวันยังไม่เมื่อยซักนิด “ก็ไม่ค่อยได้คบใครแล้วแหละ.....เรื่องมันยาว...” ชั๊นได้ฟังเรื่องราวหลังจากที่เราได้ห่างกันไปในเวลาเจ็ดปี....ชีวิตของบัซดูเหมือนจะเดินไปในทางกลับกันกับบัซที่ชั๊นเคยรู้จัก... บัซที่เคยมีชีวิตชีวา.....ผู้ชายที่มีแต่ความมั่นใจและมีแต่ความสำเร็จและมีคนรุมล้อม..... ตอนนี้....บัซดูเหมือนจะหมดหวังกับอะไรๆหลายๆอย่าง....และไม่สามารถที่จะเชื่อใจใครได้อีก...โดยเฉพาะคนที่เป็นเพื่อน.... “คนอื่นมันจะเลวก็ช่างมัน...ไม่ต้องไปคบมันหรอกแก...มีชั๊นอยุ่ทั้งคน....ชั๊นเป็นยังไงก็เหมือนเดิมน่ะแหละบัซ” บัซไม่ตอบอะไร.....ชั๊นไม่รุ้เป็นเพราะบัซรู้อยู่เต็มอกแล้วว่าที่ชั๊นพูดเป็นความจริง หรือจะเป็นที่ว่าระยะเวลาที่เราสองคนห่างกันไป...ทำให้บัซไม่สามารถจะเชื่อใจชั๊นได้อีกคน... จากวันนั้นที่ได้พบกัน....ไม่รู้ว่าเพราะอะไร....แต่ดูเหมือนหัวใจของชั๊น....มันเต็มอิ่มไปด้วยความสุข คล้ายๆกับว่า....ชั๊นได้กลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง...เป็นคนที่เคยมีแต่ความสุขและหาเรื่องหัวเราะไปได้วันๆ ไม่มีเรื่องให้ต้องเครียด....ต้องกังวล....เมื่อชั๊นได้อยู่ใกล้ๆบัซ...ชั๊นรู้สึกปลอดภัย...เป็นความอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ในความสุขนั้น....ความรู้สึกอีกอย่างที่แทรกเข้ามา.....กลับทำให้ชั๊นต้องว้าวุ่นใจ.... ความรู้สึกที่ว่า.....บัซคือคนที่ชั๊นรัก....รักมากไปกว่าเพื่อน....แต่ทุกครั้งที่คิดอย่างนี้....ชั๊นรู้สึกผิดต่อบัซ... ผิดกับเค้าเพราะเค้าไว้ใจให้ชั๊นเป็นแค่เพื่อน.... และความรู้สึกผิดต่อคนอีกคนของชั๊น..... เค้าเป็นคนดี....และไม่ได้ทำอะไรผิด....แต่ทำไม....ความรู้สึกที่เรียกว่ารักแบบที่ชั๊นมีให้บัซ.....ชั๊นไม่เคยมีให้เค้าเลย...... จากคุณ : บัซ - [ 2 พ.ย. 48 08:39:55 A:24.161.89.197 X: TicketID:073036 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ชั๊นยังจำได้ถึงวันนั้น วันที่ชั๊นต้องโทรกลับไปหากานต์ ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งรอชั๊นอยู่ที่อเมริกา ยังจำน้ำเสียงของเค้าที่ขอร้องอย่าให้ชั๊นไปจากเค้า จำได้ว่าชั๊นก็ร้องไห้ที่ต้องใจร้ายกับเค้าเมื่อเค้าถาม “ผมผิดอะไร” “กานต์ไม่ได้ผิด .แต่เบบี้ไม่ได้รักกานต์” “แล้วที่ผ่านมาล่ะเบบี้ ห้าปีที่เราอยู่ด้วยกันมา นั่นไม่ใช่รักและไม่มีความหมายอะไรกับคุณเลยใช่มั๊ย” น้ำเสียงของเค้าทั้งขมขื่นและเสียดสีด้วยความช้ำใจ “เบบี้ไม่รู้จะพูดยังไง .....เบบี้เจอคนที่เบบี้คิดว่าใช่....คนที่คิดว่ารัก....รักมาตลอด” “คิดว่าเหรอ!!! ....คุณยังไม่แน่ใจตัวเองด้วยซ้ำเลยนะเบบี้ คุณก็เป็นแบบนี้ตลอด....ไม่รู้จักโตซะที....คิดอะไรทำอะไรเอาแต่ใจตัวเองตลอด ผมคิดว่าผมเปลี่ยนคุณได้แล้วนะ เปลี่ยนให้คุณเป็นผู้ใหญ่ที่รู้จักคิด เปลี่ยนให้คุณรู้จักอยู่ในโลกความจริงซะบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ฝันเพ้อบ้าๆแบบเด็กอย่างที่คุณเป็น....” และในตอนนี้เองที่ชั๊นจำได้....ว่าทำไมชั๊นถึงคิดจะเลิกกับเค้า..... ถึงแม้เค้าจะดีต่อชั๊นในหลายๆด้าน....แต่ในด้านของความรู้สึกและจิตใจ.....ชั๊นจำได้....ว่าเค้าเย็นชาและใจแคบกับชั๊นเพียงใด.... “เปลี่ยนชั๊น....ใช่....กานต์....แต่กานต์เคยคิดบ้างมั๊ย ว่าที่กานต์พยายามเปลี่ยนให้เบบี้เป็นแบบนั้น เบบี้ไม่เคยมีความสุข....นั่นไม่ใช่ตัวของชั๊น....ไม่ใช่ชั๊นคนเดิม” “แล้วคนเดิมของคุณมันดีมั๊ยล่ะ เห็นมั๊ย ผมใช้เวลาห้าปีทำให้คุณเป็นคนที่รู้จักใช้เหตุผลซะบ้าง แล้วไงล่ะ คุณกลับเมืองไทยไปแค่ไม่กี่เดือน บ้านคุณก็ตามใจคุณจนกลายเป็นยัยคุณหนูเอาแต่ใจตัวเองอีกเหมือนเดิม เอาอย่างนี้ดีกว่า ไว้คุณกลับมาเราค่อยคุยกัน แล้วหยุดความคิดบ้าๆแบบเด็กๆของคุณซะนะเบบี้” “ไม่!...กานต์...เบบี้ไม่กลับ....แล้วกานต์ไม่ต้องรอเบบี้ด้วยนะ....เบบี้ขอโทษ...ถ้าทำให้กานต์ต้องเสียใจ....แต่เบบี้ไม่อยากกลับไปเป็นใครก็ไม่รู้ที่ไม่มีความสุขอีกแล้ว....เบบี้รู้เบบี้อยู่กับกานต์เหมือนจะมีพร้อม....แต่ในความพร้อม....เบบี้ไม่มีตัวตนของตัวเองอีกแล้ว....เบบี้เป็นเหมือนคนที่มีความสุข...แต่ข้างในกลับว่างเปล่า...กานต์เคยรู้บ้างมั๊ย....เคยสังเกตบ้างมั๊ย...” พูดไปอย่างนี้...ทั้งๆที่ชั๊นก็รู้ว่าเค้าคงไม่เคยสังเกตความรู้สึกชั๊นเลย ใช่...เราอยู่กินด้วยกันอย่างเปิดเผย....ทุกคนรวมทั้งครอบครัวของทั้งสองฝ่ายก็รู้และทุกคนก็ต่างคิดว่าเราสองคนช่างเป็นคู่ที่มีแต่ความสุข แต่ไม่เคยมีใครรู้เลย ว่าทุกวัน ชั๊นก็เป็นเหมือนแค่เฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่งในบ้าน เฟอร์นิเจอร์ที่เค้ารักและหวง แต่ไม่เคยดูแล เฟอร์นิเจอร์ที่เค้าใส่หิ้งไว้เทิดทูนว่าสูงส่ง แต่บางครั้ง เหมือนกลับเค้าลืม...ลืมไปเลยว่ามีเฟอร์นิเจอร์ชิ้นนั้นอยู่ในบ้านด้วยซ้ำไป แต่ถ้าหายไป...เค้าจะโวยวายและทำเป็นเรื่องใหญ่โต หลังจากวันนั้น ชั๊นวานให้เพื่อนคนหนี่งช่วยไปเก็บของที่อเมริกาส่งมาให้ชั๊น ของที่เกือบจะไม่มีอะไรเหลือเพราะกานต์โยนออกมานอกอพาร์ตเม้นท์เกือบหมดตั้งแต่วันที่ชั๊นวางสายไปวันนั้น งานของชั๊น....งานที่ชั๊นรักหนักหนาทางโน้น....ชั๊นตัดใจทิ้งไป....ไม่เป็นไร....ชั๊นจะเริ่มชีวิตใหม่....แม้ว่าทุกเสียงรอบข้างชั๊น....เพื่อน...คนในครอบครัว หาว่าชั๊นบ้าไปแล้ว แต่ทุกคนก็พยายามเข้าใจ.....แม้จะไม่พอใจ.....แต่ก็อย่างน้อย.....ก็พยายามเข้าใจชั๊น..... จากคุณ : บัซ - [ 2 พ.ย. 48 08:42:29 A:24.161.89.197 X: TicketID:073036 ]

ความคิดเห็นที่ 8 “ที่รัก....ดูนี่สิ่” ผมหันไปดูรูปในมือที่เบบี้ชูหรายิ้มร่ายื่นมาให้ผม.... ผมชอบรอยยิ้มของเธอจริงๆ... ตากลมๆโตๆขนาดนั้น...กลายเป็นสองขีดโค้งได้ยังไงก็ไม่รู้....มองกี่ทีก็ไม่เคยเบื่อ “ดูดิ่บัซ....หนุ่มเอ๊าะๆที่ไหนก็ไม่รู้ว่ะ....ไปค้นเจอตอนเบบี้ไปเก็บของที่บ้านมาม๊าน่ะ” ผมรีบคว้ามาดู.....ในใจคิด....ฮึ่ม....เอารูปแฟนเก่ามาให้ดูหรือไง...ชอบแกล้งให้หึงอยู่ได้ยัยตัวแสบ.. แต่พอผมได้เห็น.....กลับถามด้วยความประหลาดใจ.... “เฮ้ย.....เอามาจากไหนเนี่ย....โอ้โห....หล่อจริงๆด้วย...ใครวะเนี่ย” ไหนๆเบบี้ก็จะเล่นมุขแล้ว ผมขอผสมโรงด้วยละกัน ชอบนัก ไอ้มุขอัตตาสูงเนี่ย “แหวะ...หลงตัวเองจี๊งงงงง.....รูปบัซรูปนี้ไปค้นเจอตอนเก็บของน่ะ...เจอพวกรูปงานของอาม่าพอดี...บัซจำไม่ได้ล่ะสิ่...ตั้งแต่เราอยู่ปีหนึ่งด้วยกันนิ่” “ทำไมจะจำไม่ได้....เรื่องของเบบี้...จำได้ทุกเรื่องแหละ” ก็ทำไมผมจะจำไม่ได้ล่ะ....ก็งานนั้นเป็นงานที่เบบี้เปิดตัวแฟนเก่าของเธอ.....คนที่ผมเกลียดขี้หน้าที่สุด... ถึงแม้ว่าทุกคนจะทักว่าเป็นผมหรือที่เป็นแฟนเธอเพราะความที่หน้าผมกับเธอดันละม้ายคล้ายกัน “อุ๊ย...หน้าเหมือนกันเลยนะเบบี้ แหมมมม...เนื้อคู่รึป่าวเนี่ย” แต่เธอก็ต้องหัวเราะเอิ๊กอ๊ากแล้วบอก....โอ๊ยยย...ไอ้นี่แค่เพื่อนค่ะ....แฟนเบบี้คนโน้น....แล้วก็ชี้ไปที่ไอ้หน้าตี๋เจ้าเล่ห์ที่ชอบปั้นหน้าเรียบร้อย..... ”ไอ้นี่แค่เพื่อน”.... ยัยตัวแสบเอ๊ยยยย...รู้มั๊ยว่าตอนนั้นบัซเสียใจแค่ไหนน่ะ.....แต่ทำไงได้....ผมดันรักยัยตัวแสบนี่มานานซะแล้ว....แล้วก็คงจะไม่มีวันหยุดรักซะด้วยสิ่..... “ว่าแต่....ที่รักครับ....ตั้งแต่แต่งงานกันจนย้ายบ้านมาจะปีแล้วเนี่ย.....ยังจัดการสมบัติตัวเองที่บ้านมาม๊าคุณไม่เสร็จอีกเร๊อะ” “ก็สมบัติบ้าของเบบี้เยอะนิ่...ก็เป็นผู้หญิงนิ่....มันก็ต้องมีของกระจุ๊กกระจิ๊กเยอะดิ่....บัซรู้ม๊ะ....ผู้หญิงของจุ๊กๆจิ๊กๆยิ่งเยอะอ่ะนะ...ก็จะยิ่งดูเป็นเลดี๊...เลดี้หล่ะ” เจ้าหล่อนพูดลอยหน้าลอยตาแฝงความเชื่อมั่นในสิ่งที่ตนได้เอ่ยปาก..... ครับ.....มาอีกแล้ว...ทฤษฎีส่วนตัวแบบมั่วนิ่มของคุณเธอพร้อมท่าประกอบยอดนิยม(ในตนเอง)..... ผมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์พลางมองเธอยกข้าวของ”กระจุ๊กกระจิ๊ก” ที่เธอว่าออกมาจากกล่องและถุงต่างๆ....และเริ่มเดินปรู๊ดปร๊าดไปมารอบบ้าน....เอาของจัดวางบนหิ้งบ้าง....จัดๆใส่ตู้บ้าง.... แล้วก็มีบ้าง....ที่เธอทำสายตาหลุกหลิกแบบไม่ชอบมาพากลแล้วแอบยัดๆใส่ไว้ใต้ตู้ตอนที่เธอคิดว่าผมไม่ได้มอง..... ครับ....คนดีของผมเป็นยังงี้แหละ....เธอไม่ค่อยมีระเบียบเรียบร้อยอะไรเท่าไหร่...ไม่เป็นไร....เดี๋ยวไว้รอเธอไม่อยู่ผมค่อยหาที่จัดวางให้เป็นที่เป็นทางเอง....ไปทักเข้าตอนนี้เดี๋ยวจะงอนตุ๊บป่องอีกที่โดนจับได้.... ผมมองไปรอบๆบ้าน.... บ้านของเรา...ถึงแม้มันจะไม่ได้ใหญ่โตอะไรนัก....แต่ผมกับเธอก็มีความสุข เพราะในทุกๆมุมที่ผมมองไป...จะมีแต่ภาพของเธอ....และแค่เพียงเพราะมีภาพของเธอเคยอยู่ที่ตรงนั้น...ผมก็มีความสุขแล้ว....เพราะไม่ว่าเธอจะอยู่ตรงไหนหรือทำอะไร....ผมคิดว่าภาพตรงนั้น...คือภาพที่สวยงามที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุด.... คิดๆไปแล้ว....เวลามันก็ช่างผ่านไปเหมือนฝันจริงๆ.....ตั้งแต่วันนั้น....วันที่เธอกับผมก้าวเข้าไปถึงจุดที่มากกว่าความเป็นเพื่อน.... ในคืนหน้าหนาวที่เรานั่งอยู่ด้วยกันบนชิงช้าตัวหนึ่ง...... ภาพของผู้หญิงตัวขาวๆที่นั่งก้มหน้างุดขณะบ่นงึมงำ.....แม้จะพูดเบาๆด้วยน้ำเสียงสั่นๆกลัวๆ....แต่ผมก็จำได้แม่นยำทุกคำ.... “บัซ....ชั๊นรักแกนะ....เอ่อ.....รักมากกว่าเพื่อนน่ะ...แบ่บ......รักมานานแล้วด้วย....ตั้งแต่มอห้า....นะ....เก้าปีได้แล้วมั๊ง...อืม...” หลังจากได้ยินคำนั้น....ผมแทบจะกระโดดกอดเธอด้วยความดีใจ.....แต่สิ่งที่ผมทำได้....ก็แค่เพียงมองหน้าเธอพร้อมรอยยิ้ม.....และพูดว่า... ”ทำไมแกเพิ่งบอกนะ....รู้มั๊ยว่าคิดเหมือนกันมาตั้งนานแล้ว” จากคุณ : บัซ - [ 2 พ.ย. 48 08:45:17 A:24.161.89.197 X: TicketID:073036 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หลังจากที่ชั๊นกับบัซเริ่มคบกัน โลกทั้งโลกดูเหมือนจะเป็นสีชมพูไปหมด คิดแล้วก็แปลกดีเหมือนกัน ชั๊นคิดว่าเคยมีความรักและมีแฟนมาก็ตั้งหลายคน...แต่ก็เพิ่งจะเช้าใจครั้งนี้เองแหละ....ว่าไอ้มีโลกสีชมพูนี่มันเป็นยังไง.... เพิ่งจะรู้ว่าการที่จะรู้สึกปลอดภัยจริงๆนั้นเป็นยังไง....ขอเพียงแค่ให้มีบัซอยู่ข้างๆชั๊น.... ไม่ใช่เพราะแค่ร่างที่ใหญ่โตละม้ายคล้ายหมีขาวตัวใหญ่ของเค้า....แต่คงเป็นเพราะสิ่งที่เค้าทำ.... การที่ชั๊นไม่เคยที่จะไม่อยู่ในสายตาของเค้า.....จริงๆบัซก็ทำแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเราเป็นเพื่อนกัน....แต่นะ....ตอนนั้นน่ะ....ชั๊นยอมไม่ได้หรอก....เป็นผู้หญิงเก่งอย่างชั๊นไม่จำเป็นจะต้องให้ใครมาปกป้อง.... แต่มาถึงวันนี้.....ก็เพิ่งจะมีความคิดใหม่ผุดเข้ามาในสมองน้อยๆ(ที่มีรอยหยักเยอะ) ของชั๊น... ว่าบางครั้ง.... มันก็ไม่เห็นเสียหายอะไร ที่จะเป็น “สาวน้อย” ของเค้า....ที่จะให้เค้าดูแลและปกป้อง จะแย่หน่อยก็ตรงที่ชั๊นจะเริ่มเคยตัวและงอแงเวลาต้องอยู่คนเดียวนี่สิ่ เวลาที่เราสองคนอยู่ด้วยกันผ่านไปเร็วเหมือนโกหก.....จากวันที่เริ่มคบกัน.....เราแทบจะไม่เคยทะเลาะกันเลย....แต่ก็นะ คนเป็นคู่กัน....มันก็ต้องมีปากเสียงกันบ้าง ยิ่งชั๊นเป็นคนอารมณ์รุนแรงและปากไว ส่วนตาบัซน่ะเหรอ ก็ทั้งขี้หึงขี้น้อยใจ แต่ถ้าคิดจริงๆแล้ว นั่นก็เป็นข้อเสียที่ทุกคนต้องมีแหละ (บัซยังบอกเลยว่าชั๊นก็ขี้หึงขี้น้อยใจเหมือนกัน ถึงจะไม่ได้เถียงออกไปตรงๆ แต่ชั๊นยืนกรานในใจว่าไม่จริ๊งงงงไม่จริง) ถ้าเอามาเทียบกับวันเวลาดีๆที่เราสองคนมี เรื่องกวนใจระหว่างเราสองคนแทบไม่มีเลย อีกอย่างหนึ่งที่น่าแปลกใจ ที่บางครั้งชั๊นกับบัซนึกสงสัย ว่าทำไมเวลาไปไหนมาไหนกับเพื่อนๆ ทุกคนทำหน้ายิ้มกริ่มหลังรู้เรื่องของเราพร้อมอ้างว่า “รู้มาตั้งนานแล้วแหละว่าแกสองคนจะลงเอยแบบนี้ เห็นสายตาแกสองคนแต่ไหนแต่ไรก็รู้แล้วว่าคิดยังไงต่อกันน่ะ” (บางครั้งยังนึกสงสัย แล้วทำไมชั๊นกับบัซถึงได้อ่านสายตากันเองไม่ออก ออกจะสนิทรู้ใจกันขนาดนั้น เพื่อนๆมันขี้โม้แน่ๆ) จะยังไงก็ช่างเถอะ....ไม่ว่าเมื่อก่อนจะเป็นยังไงและชั๊นกับบัซจะไม่รู้อะไรก็ตาม ...แต่สิ่งที่เรามีในตอนนี้....งานแต่งงานที่เราสองคนเคยฝันไว้ที่กลายเป็นจริง......ฮันนีมูนที่ไม่อยากให้จบสิ้นของเราสองคน.....ทุกอย่างในตอนนี้....ทำให้ชั๊นรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก..... สามีที่ดี.....งานที่ชั๊นรัก.... และ.....เสียงเต้นของหัวใจดวงน้อยๆในท้องของชั๊น.... บัซจะดีใจแค่ไหนนะ.....ที่อีกแค่สองอาทิตย์เค้าก็จะเป็นพ่อคนแล้ว..... จริงสินะ.....บัซอยากมีลูกสาว....ชั๊นอยากมีลูกชาย....เราเลยตัดสินใจไม่ตรวจดูว่าเจ้าตัวน้อยๆที่เตะท้องชั๊นโครมๆตอนนี้น่ะจะเป็นหนุ่มน้อยหรือสาวน้อย....ไว้รอลุ้นพร้อมกัน.... จากคุณ : บัซ - [ 2 พ.ย. 48 08:47:27 A:24.161.89.197 X: TicketID:073036 ]

ความคิดเห็นที่ 10 “อุ๊ย....ทิวลิปสีแดง....ดีจัง”...ชั๊นตาโตเมื่อขับรถผ่านหน้าร้านดอกไม้ก่อนเข้าบ้าน.... ชั๊นนี่โชคดีจริงๆ...โดยเฉพาะวันนี้.... ทิวลิปสีแดงที่ชั๊นรักนักรักหนา.... นึกถึงทีไรก็ไม่เคยพ้นที่จะนึกถึงวาเลนไทน์ครั้งแรกของเราที่บัซต้องขับรถหาทิวลิปแดงดอกใหญ่หนึ่งช่อให้ชั๊นทั่วกรุงเทพเพราะเค้ารู้ว่าชั๊นไม่ชอบดอกกุหลาบ ต้องทิวลิปสีแดงเท่านั้น..... ถึงตอนที่ดอกไม้ถึงมือชั๊นแล้ว คนให้ดอกไม้จะสภาพทรุดโทรมผิดคอนเซปหนุ่มหน้าใสในวันวาเลนไทน์ไปหน่อยเพราะใช้เวลาผจญภัยเสาะหาดอกไม้หนึ่งช่ออยู่ครึ่งวัน..... แต่บัซจะรู้มั๊ยนะ..... ว่าดอกไม้หรือสภาพของเค้าตอนในตอนนั้นก็ไม่สำคัญหรอก.... ไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่เค้าทำให้ชั๊นรู้ว่าเค้าแคร์ชั๊นมากแค่ไหน.... ว่าเค้าทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่รู้ว่าชั๊นรักแค่ไหน.... อิๆ เดี๋ยวกลับบ้านสงสัยต้องแซวเรื่องนี้ซะหน่อยแร๊ว โอ๊ย....ที่จอดไม่มีอีก....เดินเอาหน่อยก็ได้....เค้าบอกว่าคนท้องต้องเดินออกกำลังกายเยอะๆจะได้คลอดสะดวก... มาลูก...หยุดเตะก่อน...แม่จะซื้อดอกไม้แป๊บนึง......วันนี้จะได้ไม่ต้องเดือดร้อนแด๊ดดี้ทูบีให้ต้องวิ่งวุ่นทั่วกรุงเทพหาซื้อของมาประเคนเอาใจคนท้องไปวันนึง ฮิๆ..... จากคุณ : บัซ - [ 2 พ.ย. 48 08:49:17 A:24.161.89.197 X: TicketID:073036 ]

ความคิดเห็นที่ 11 “มืดเร็วจังวันนี้....เดี๋ยวเบบี้เห็นของพวกนี้จะต้องดีใจแน่เลย” ผมคิดขณะที่ตาเหลือบไปมองแว๊บนึงที่ของหลังรถ ของแต่งห้องลูกของเรา ทุกอย่างสีขาวล้วน ไม่กล้าเลือกสีฟ้าเพราะเดี๋ยวลูกสาวจะคิดริเป็นทอมเหมือนใครบางคนตอนวัยรุ่น.... ไม่กล้าเลือกสีชมพูเพราะเดี๋ยวถ้าเป็นลูกชายจะดูเฟมินินไปนิด....ต้องแมนๆแบบพ่อ ผมแทบรอดูหน้าเบบี้ตอนเห็นของพวกนี้ไม่ไหว..... เธอคงต้องกรี๊ดกร๊าดวี๊ดว๊ายด้วยจริตอันพองามของเธอพร้อมทำเสียงงุ๊งงิ๊งเอาหน้าถูๆๆออดอ้อนผมเหมือนทุกครั้งเวลาทำอะไรเซอร์ไพร้ซ์ที่เธอถูกใจนักหนาแน่ๆ.... คนดีของผม.....นั่น....คิดถึงก็โทรมาเลย..... “ฮัลโหล...ที่รัก...ถึงบ้านยังคร๊าบบบบ” “บัซ.....เบบี้เจ็บ....ที่รัก.......” เสียงร้องไห้ของเบบี้....คนดีของผม....เสียงที่เจ็บปวดของเธอทำให้หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ..... “ที่รัก.....อย่าวางสายนะ.....ผมไปหาเดี๋ยวนี้แหละ”....... ผมกลับมาถึงบ้าน.... บ้านของเรา......แสงอาทิตย์อ่อนๆยามเช้าเพิ่งจะฉายผ่านเข้ามาในหน้าต่างห้องครัว ที่ตรงนั้นที่ผมเห็นเบบี้ทุกเช้าอยู่หน้าเตากับกระทะใบเล็กๆคู่ชีพที่เธอรักนักรักหนาที่เธอตั้งชื่อให้ว่า “กระทะไข่ดาวสองฟองของบัซ” แต่ในเช้าวันนี้ไม่มีเธออยู่ที่ตรงนั้น.... และเช้าวันต่อๆไป.....ก็คงไม่มีวันจะได้เห็นภาพของเธออีกแล้ว.... ไม่ว่าจะตรงนั้นหรือตรงไหนในบ้าน.... ทุกมุมที่เคยมีเธออยู่.....ตอนนี้คงจะไม่มีอีกแล้วภาพนั้น..... จากคุณ : บัซ - [ 2 พ.ย. 48 08:50:50 A:24.161.89.197 X: TicketID:073036 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เสียงฟ้าผ่าดังโครมใหญ่ทำให้ผมลืมตาขึ้นมา..... สิ่งแรกที่เห็นคือภาพของเบบี้ยิ้มมาให้ผม..... ถึงภาพจะเริ่มเปลี่ยนสี...แต่ในความทรงจำของผม....ยังคงสดใส....ทุกๆภาพของเธอยังคงสดใส.... ก่อนที่จะปล่อยความคิดให้หายไปกับภาพวันเก่าๆ....ผมก็หันไปมองสัมผัสอุ่นๆที่มาแตะที่แขนผม... “คุณพ่อขา.....นู๋กลัว....เสียงฟ้าร้องมันดัง....” ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนปริ่มๆด้วยน้ำตาคู่นั้นช่างคุ้นเคยเหลือเกิน..... ช่างเหมือนกับสาวน้อยอีกคนนึงที่เคยวิ่งมาอ้อนผมทุกครั้งที่ฟ้าร้อง.... “ไม่ต้องกลัวนะครับ....มา...เดี๋ยวคุณพ่อพาเข้านอนนะลูก” “คุณพ่อขา.....เล่าเรื่องมาม๊าเบบี้ให้นู๋ฟังอีกได้มั๊ยคะ...” “ได้ครับ....เอ้าหลับตา.....” ผมขยับผ้าห่มให้สาวน้อยตัวเล็กๆของผมแล้วกอดเธอไว้....เธอซุกหน้าเบียดเข้ามา...ก่อนปิดตาพริ้ม....ยิ้มน้อยๆ...ขณะฟังผมเล่าเรื่องสาวน้อยอีกคนของผม.... “เรื่องของพ่อกับมาม๊าเบบี้เกิดที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง.....ตอนนั้นเราสองคนอยู่ชั้นประถม...........” ผมเล่าเรื่องของเรา...และเหมือนทุกครั้ง....นอกจากสาวน้อยในอ้อมกอดของผมจะอมยิ้มจนหลับไป.... สาวน้อยอีกคนในภาพ...ก็คงยังยิ้มมา..... ดั่งเช่นทุกครั้งที่เธอยิ้มอายๆอย่างมีความสุขเมื่อได้ฟังเรื่องของเรา....... จากคุณ : บัซ - [ 2 พ.ย. 48 08:52:16 A:24.161.89.197 X: TicketID:073036 ]

ความคิดเห็นที่ 13 T_T เศร้าจัง เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : natraps - [ 2 พ.ย. 48 11:42:58 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เรื่องของวรรณยุกต์ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3636772/W3636772.html เผื่อจะมีประโยชน์ จากคุณ : SONG982 - [ 2 พ.ย. 48 23:45:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ้าว ทำไมจบเศร้าๆล่ะ ฮือ ฮือ จากคุณ : ดาวบนพื้นทราย - [ 3 พ.ย. 48 13:12:49 A:203.151.33.220 X: TicketID:074719 ]

ความคิดเห็นที่ 16 โอย  ป้าไม่ยอมนะ    ไม่ยอมๆๆๆ   ทามไมอะ ก็รักกันดีๆ  ทามไมต้องเศร้าด้วยอ่ะ จากคุณ : เจ้าป้ามหาภัย - [ 3 พ.ย. 48 18:02:10 ]