ความคิดเห็นที่ 1 ขออภัยค่ะ พิมพ์คำว่า "โรงพยาบาล" บนหัวกระทู้ผิด จากคุณ : แกะกระโดดข้ามรั้ว เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 54 17:10:23

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่เคยพบจิตแพทย์ครับ... ไม่ทราบเหมือนกันว่า การรักษาเป็นอย่างไร ไม่รู้ด้วยว่า ต้นเหตุของโรคซึกเศร้าที่คุณ แกะกระโดดข้ามรั้ว คืออะไร แต่ครั้งหนึ่งผมก็เคยเป็น..เหตุเพราะสูญเสียคนรัก... คุณ แกะกระโดดข้ามรั้ว อาจจะเคยใช้ธรรมะเข้าช่วย.. ซึ่งผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าโดยวิธีใด ? แต่ผมเชื่ออย่างหนึ่งว่า..ถ้าได้ศึกษาและปฏิบัติอย่างถูกวิธีแล้ว ใช้เวลาไม่นาน ! โรคซึมเศร้า เป็นภาวะทางจิต..นอกจากการหาหมอกินยาและเปลืองตังแล้ว... ผมขออนุญาตแนะนำวิธีศึกษาและปฏิบัติธรรม เผื่อพอช่วยคุณได้บ้างครับ ถ้าสิ่งใดที่รู้อยู่แล้ว ก็โปรดคิดว่าเป็นการทบทวนนะครับ ---------------------------------------------------------------------------- สมัยพุทธกาล... ชายผู้หนึ่งชื่อว่า อุปติสสะ ได้ไปพบพระอัสสชิกำลังเที่ยวบิณฑบาตอยู่ ได้เห็นกิริยาสงบสำรวมจึงเกิดความเลื่อมใส.... หลังจากพระอัสสชิบิณฑบาตเสร็จก็เดินไปหาที่นั่งฉันภัตตาหาร ชายผู้นั้นจึงเดินตามไปห่างๆ และเมื่อพระอัสสชิฉันเสร็จเรียบร้อย อุปติสสะ จึงเข้าไปถามว่าท่านบวชกับใคร ใครเป็นพระศาสดา พระอัสสชิตอบว่า พระศาสดาคือพระสมณโคดม ซึ่งอยู่ในวงศ์ศากยะ ได้เสด็จทรงผนวชจนตรัสรู้โดยพระองค์เอง อุปติสสะ จึงถามต่อไปว่า พระสมณโคดม ศาสดาของท่าน... สอนธรรมอะไรเป็นสำคัญ ขอให้แสดงธรรมะนั้นให้ฟัง พระอัสสชิก็ถ่อมตัวว่าเพิ่งบวชใหม่ ยังแสดงธรรมได้ไม่เก่ง จึงตอบกล่าวอย่างย่อๆ ว่า... ธรรมทั้งหลายเกิดแต่เหตุ พระตถาคตเจ้าตรัสบอกถึงเหตุแห่งธรรมเหล่านั้น พร้อมทั้งความดับแห่งเหตุของธรรมเหล่านั้น พระมหาสมณเจ้ามีปกติตรัสสอนอย่างนี้ อุปติสสมาณพเมื่อได้ฟังดังนั้นแล้ว ด้วยปัญญารู้แจ้งแทงทะลุธรรม.. จึงเกิดดวงตาเห็นธรรม สำเร็จเป็นโสดาบัน ซึ่งภายหลังจากอุปชาแล้วมีชื่อเป็นที่รู้จักกันดีว่า พระสารีบุตร ---------------------------------------------------------------------------- ยกเรื่องนี้มาเล่า ไม่ได้คาดหวังว่าจะบรรลุโสดาบันเช่นพระสารีบุตรนะครับ แต่ธรรมะจากเรื่องนี้คือ ทุกสิ่งล้วนเกิดแต่เหตุ ถ้าจะแก้ปัญหาก็ต้องแก้ที่ต้นเหตุ (ถ้าใครบรรลุธรรมผมก็ขออนุโมทนา สาธุๆๆ ด้วยนะครับ >_<) เหตุที่แท้จริงที่ทำให้คุณซึมเศร้า อันนี้ผมก็ไม่สามารถทราบได้ การภาวะจิตที่กำลังซึมเศร้านั้น ถ้าจะแก้ปัญหา ก็ต้องแก้ที่ต้นเหตุก็คือ "จิต" โรคซึมเศร้า... เป็นภาวะที่เกิดจากความสูญเสีย ทำให้เกิดอาการคิดมาก ฟุ้งซ่าน เหม่อลอย ขาดสติ ไร้สมาธิ และส่งผลมาถึงกายทำให้เบื่ออาหาร และอาการอื่นๆ อีกมาก.. จนสุดท้ายคือ..คิดอยากฆ่าตัวตาย เพราะผมไม่รู้ถึงสาเหตุที่แท้จริง แต่ขอกล่าวรวมๆ นะครับ ถ้าโรคซึมเศร้าที่เกิดนั้น ถ้ามาจากความสูญเสีย... นั่นเป็นเพราะเราไปยึดมั่นมันเป็นเจ้าของ และคิดว่าสิ่งนั้นเป็นของเรา ด้วยความยึดมั่นในตัวตนอย่างเหนี่ยวแน่น..วันหนึ่งเมื่อเสียมันไป จึงยากจะทำใจ ! เช่น... คุณเก็บเงินซื้อรถแพงๆ สักคัน...กว่าจะได้มาเลือดตาแทบกระเด็น จึงทำให้คุณคิดว่าสิ่งนี้เป็นของเรา (ก็แหงล่ะ..เงินตูนีหว่า) วันหนึ่งพอมีโจรมาขโมยรถไป ก็จะสามารถทำให้คุณเศร้าโศกเสียใจได้ หรือ... คุณรักใครสักคน ไม่ว่าจะเป็น พ่อ แม่ พี่ น้อง ญาติทั้งหลาย หรือคนรักที่สุดหวง จึงพยายามทำดีทุกอย่างกับเขา ด้วยความหวังที่ว่าเขาจะอยู่กับเราชั่วนิรันดร์ วันหนึ่งบุคคลที่คุณสุดรักแสนหวงต้องมาจากไป คุณก็จะทุกข์ โศกเศร้า เสียใจ นี่ก็ตัวเรา นั่นก็รถเรา นั่นก็คนรักของเรา แล้วมันไม่ใช่ของเราหรือยังไงล่ะ !? ---------------------------------------------------------------------------- ธรรมเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ลึกซึ้ง แต่ขอให้พยายามพิจารณานะครับ... ถ้าสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นของเราจริงแล้ว... เราย่อมที่จะสามารถ สั่ง บังคับ ควมคุม บัญชา...สิ่งเหล่านั้นได้ ลองตอบคำถามดูนะครับ... เราสามารถสั่งให้รถไม่เสีย ลมยางไม่หมดได้หรือไม่ ? เราสามารถสั่งให้รถมีสภาพใหม่เอี่ยมตลอดเวลา 100 ปีได้หรือไม่ ? เราสามารถสั่งให้คนรัก เอาใจเราตลอดเวลาได้หรือไม่ ? เราสามารถสั่งให้ร่ายกายเรามีผิวเต่งตึงตลอดเวลาได้หรือไม่ ? เราสามารถสั่งให้ตัวเราไม่แก่ ไม่เจ็บป่วยได้หรือไม่ ? แม้แต่ร่างกายที่คิดว่าเป็นของตน... แม้คุณจะบอกว่าบังคับให้ยกแขนยกขาได้... แต่ก็ไม่มีใครสามารถสั่งไม่ให้มันเหี่ยวได้เลยสักคน เหมือนการปลูกต้นไม้ คุณจะปลูกต้นไม้ให้โต... คุณบอกว่าคุณใส่ปุ๋ย ใส่ดิน รดน้ำ ให้แดด...แต่ความจริงแล้วคุณไม่ได้ทำให้ต้นไม้โต ต้นไม้มันโตของมันเอง เพียงแต่คุณให้เหตุและปัจจัยที่สมควรแก่มันต่างหาก เราไม่สามารถสั่งได้ว่า วันนี้สูงห้าเซนนะ พรุ่งนี้ขอสิบเซน...มันทำไม่ได้ ! ที่นี้ลองตั้งคำถามดูนะครับว่า มีสิ่งใดในจักรวาลนี้ที่คุณสามารถบังคับได้บ้าง ? ถ้าหาไม่มีแล้ว ก็จงเข้าใจและยอมรับความจริงว่า ไม่มีอะไรเป็นของเรา ---------------------------------------------------------------------------- พระพุทธเจ้าทรงชี้ทางไว้แล้วว่า... ทุกข์...ให้กำหนดรู้ สมุทัย..ควรละ นิโรธ...ควรทำให้แจ้ง มรรค..ควรทำให้เจริญ คือควรปฏิบัติ ทุกข์... แปลตามบาลีว่า คือสิ่งที่ทนได้ยาก... ซึ่งในโลกนี้ไม่มีอะไรเลย ที่สามารถทนอยู่ในสภาพเดิมได้ แม้กระทั่งร่างกายเรา ที่กำลังแก่ขึ้นทุกขณะ...มันไม่สามารถทนในสภาพหนุ่มสาวได้ เพราะไม่มีสิ่งใดที่จะทนอยู่ในสภาพเดิมได้ตลอด ดังนั้นเราก็ไม่ควรไปยึดมั่นมันไว้ สมุทัย... ก็คือสิ่งทั้งหลายที่ทำให้เกิดทุกข์..แล้วคืออะไรเล่า ? นั่นก็คือกิเลสทั้งปวง..เป็นสิ่งที่ควรละ นิโรธ... คือหนทางแห่งความดับทุกข์.. ซึ่งที่สุดของพุทธศาสนาคือนิพพาน...ควรทำให้แจ้ง มรรค... เป็นข้อควรปฏิบัติมี 8 ประการ..เป็นหนทางเดียวเท่านั้น ที่จะนำสู่ความดับทุกข์ ซึ่งข้อแรกคือ สัมมาทิฐิ...คือมีความเข้าใจที่ถูกต้อง มีความเห็นถูกต้อง แล้วเห็นเรื่องอะไรล่ะ ? ... คือเรื่องอริยสัจสี่ รู้ว่าอะไรคือเหตุและผล และรู้ว่าอะไรคือที่สุดของการแก้ปัญหา และการปฏิบัติเพื่อเป็นการแก้ไขที่ต้นเหตุ ---------------------------------------------------------------------------- ธรรมะ..ต้องศึกษาให้รู้ ให้เข้าใจและปฏิบัติตาม จึงจะสามารถช่วยดับทุกข์ได้ครับ คนเราทุกข์ใจ เพราะใจมันยึดมั่น... ถ้าสามารถคลายความยึดมั่นได้ ความทุกข์ก็จะลดลง การสวดมนต์ก็สามารถช่วยได้ส่วนหนึ่ง.. เพราะเมื่อจิตเป็นสมาธิ ก็จะทำให้ใจสงบ เพราะสมาธิคือการจดจ่อ อยู่กับสิ่งนั้นๆ เมื่อจิตมีสิ่งใดสิ่งหนึ่งให้จดจ่อแล้ว จิตก็จะไม่ไปคิดเรื่องอื่นให้ฟุ้งซ่าน การนั่งสมาธิและบริกรรมคำซ้ำๆ เดิมๆ ก็เช่นเดียวกัน... สิ่งเหล่านี้อาจจะสามารถเรียกได้ว่าการเจริญสติแบบสมถะกรรมฐาน คือให้สมาธิไปเพ่งกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่นการบริกรรม พุทโธๆๆ แต่การทำแบบนี้ก็มีข้อเสียอย่างหนึ่งคือ... ทำให้จิตไปยึดอยู่กับคำบริกรรม ทำให้เกิดความยึดมั่นในรูปนาม สิ่งที่ตามมาคือทำให้เกิดการยึดในตัวตน..เพราะฉะนั้นการปฏิบัติควรรู้หลักและวิธี แต่ไม่ใช่ข้อดีไม่มี ข้อดีก็มีอยู่มาก ที่สำคัญคือ เป็นพื้นฐานของสมาธิ ช่วยให้จิตเข้าสู่สมาธิได้ไว รวมถึงการปฏิบัติให้มากแล้ว จะส่งผลให้เข้าสู่ชั้นพรหมโลก ถ้าคุณปฏิบัติดีแล้ว ก็จะสามารถพัฒนาไปสู่การวิปัสนาได้ง่ายขึ้น ---------------------------------------------------------------------------- วิธีที่จะขอให้คุณลองนำไปปฏิบัติ นอกเหนือจากการสวดมนต์เป็นประจำ.. การหาหมอ การกินยา การสิ้นเปลืองเงินแล้ว... อยากขอให้ลองศึกษาธรรมให้เข้าใจ..แต่ถ้าไม่ไหวหรือไม่เข้าใจจริงๆ แล้ว... สิ่งนี้คือที่อยากให้คุณลองปฏิบัติครับ นั่นคือการกำหนดสติระลึกรู้... แค่เพียงคุณมีสติ... เมื่อไรก็ตามที่กำลังเหม่อ ซึม เหงา เศร้า เสียใจ โกรธ ดีใจ ฟุ้งซ่าน คิดมาก ฯ ให้พยายามเอาสติมาอยู่กับลมหายใจแทน เพราะลมหายใจอยู่กับเราตลอดเวลา จงใช้มันเป็นเครื่องมือในการกำหนดสติ เริ่มจากการสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ค่อยๆคลายออก ซักสามสี่ครั้ง ให้กายเริ่มโล่งเบาสบาย...จากนั้นให้คุณลองเฝ้าดูลมหายใจแล้วตอบตัวเองครับว่า... ตอนนี้คุณกำลังหายใจเข้าหรือออก ถ้าคุณตอบได้... ให้ตอบตัวเองอีกครับว่า...ตอนนี้ลมหายใจที่กำลังเข้านั้น สั้นหรือยาว หรือลมหายใจที่กำลังหายใจออกนั้น สั้นหรือยาว... อาจจะใช้วิธีนับลมหายใจไปเรื่อยๆ ก็ได้ครับ คือ... หายใจเข้าครั้งที่หนึ่งก็นับ 1 และหายใจออกก็นับ 1 หายใจเข้าครั้งที่สองก็นับ 2 และหายใจออกก็นับ 2 หายใจเข้าครั้งที่สองก็นับ 3 และหายใจออกก็นับ 3 นับไปเรื่อยๆ จนถึง 10 แล้วกลับมาเริ่ม 1 ใหม่ครับ ได้ไม่ต้องวุ่นวายกับการนับเลขมากเกินไป ทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าเริ่มรู้ตัวว่ามีสมาธิ หรือจะทำทั้งวันเลยก็ได้ครับ เพราะยังไงชีวิตนี้ก็ยังคงต้องหายใจอยู่ !? ---------------------------------------------------------------------------- ธรรมะพระพุทธเจ้านั้น...มีคำสอนทั้งหมด 84,000 พระธรรมขันธ์ แต่ท้ายที่สุด รวมย่อๆเหลือเพียงข้อเดียวคือ "สติ" ดังที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงปัจฉิมโอวาทว่า... "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บัดนี้ เราขอเตือนท่านทั้งหลายว่า สังขารทั้งหลายมีความเสื่อม ความสิ้นไปเป็นธรรมดา ท่านทั้งหลาย จงยังความไม่ประมาทให้ถึงพร้อมเถิด" ความไม่ประมาท หมายถึง ไม่หลง ไม่เผลอ  การที่จะไม่เผลอได้นั้นต้องมี "สติ" นี่แหละครับ ธรรมที่พระพุทธองค์ทรงแสดงไว้ ลองตั้งใจศึกษาและปฏิบัติอีกครั้งนะครับ ผมรับรองว่าช่วยคุณได้แน่นอน หากจะศึกษาการทำสมาธิเพิ่ม ผมแนะนำหนังสือ วิสสนานุบาล ของคุณดังตฤณครับ หวังว่าจะพอช่วยได้บ้างนะครับ ไม่มากก็น้อย ปล. ต้องขออภัย ที่ตอบไม่ตรงคำถาม ...แต่ผมมีเจตนาหวังที่จะช่วยเหลือคุณจริงๆ ที่ผมรับรองว่าช่วยคุณได้นั้น เพราะผมเคยศึกษาและปฏิบัติมาแล้ว โดยผมใช้เวลาเพียง 2 เดือนก็หายจากอาการซึมเศร้า ขอเพียงอย่างเดียวคือให้ตั้งใจปฏิบัติ... เพราะถึงแม้ไปหาหมอและหมอให้ยามาทาน สุดท้ายก็อยู่ที่ตัวเราว่าจะยอมกินยาหรือไม่ ขอให้ลองพึ่งตัวเองก่อนนะครับ ก่อนที่จะพึ่งคุณหมอ และหากมีอะไรส่วนไหนที่ผมกล่าวผิดพลาดไม่ถูกต้อง ก็ขออภัยล่วงหน้าครับ จากคุณ : ทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 54 22:40:52

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะ คุณ  ทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู  ตอบได้ดีมากเลยนะคะ ดิฉันเข้ามาอ่าน  ขอนำไปใช้บ้างนะคะ จากคุณ : lawandee99 เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 54 00:14:03

ความคิดเห็นที่ 4 แล้วแต่ยา ค่ะและระยะเวลาที่รักษา ซึ่งยาจะมีมิลลิกรัมที่แตกต่างกัน เช่น 0.5 1 2 มิลลิกรัม คุณหมอจะวินิจฉัยเองว่า ควรใช้ยาตัวไหน และ คนไข้ต้องสังเกตอาการตัวเองด้วยกรณีที่กินแล้วเกิดผิดปกติเช่น ง่วงเกิน อยากอาเจียน ต้องรีบมาแจ้งแพทย์ด่วนค่ะ เพื่อปรับยา  ซึ่งการกินในช่วงสองสามอาทิตย์แรกมักไม่เห็นผล ต้องเป็นเดือนขึ้น ถึงจะเห็นข้อแตกต่าง  การรักษาเฉลี่ยที่ 6 เดือนหรือมากกว่าแล้วแต่อาการคนไข้ เพราะต้องให้เวลา เพื่อปรับสารเคมีในสมอง  โดยการกินยานี้ ต้องห้ามหยุดเองฉับพลัน อยู่กับหมอต้องให้หมอสั่ง ทางที่ดี รักษารัฐบาลดีสุด ค่ะ เพราะว่า ถ้าตัดใจว่าจะรักษาแล้ว ต้องใช้เวลานานพอสมควร ย่อมมี คชจ ต่อเนื่อง ก่อนไปรักษาต้องดูตัวเองว่า เป็นจริงๆหรือเปล่า เช่น ไม่สามารถทำเรื่องที่เคยทำได้  ไม่อยากมีชีวิตอยู่ โทษตัวเองโดยไม่มีเหตุผล มีพ่อแม่พี่น้องญาติเคยเป็นโรคนี้หรือไม่  หลีกเลี่ยงสังคมจนผิดจากปกติหรือเปล่า เศร้าโดยไม่มีเหตุผล วางแผนฆ่าตัวตาย หรือ หาข้อมูลเกี่ยวกับการตาย คิดแต่เรื่องที่จะหายไปจากโลกนี้ทั้งตื่นและก่อนนอน  ญาติแนะนำว่าสมควรหา ตาขวางผิดปกติ  อื่นๆ คือไปหาหมอยังไงก็ได้ยากลับมาน่ะค่ะ ถ้าเพียงแค่ เบื่อๆ เซ็งๆ เพราะมีปัจจัยนำทาง เล็กๆน้อยๆ ลองใช้วิธีคุณ ทะเลสีดำ หัวใจสีชมพูดูนะคะ ถ้าสนใจคุยต่อเชิญหลังไมค์ได้นะคะ แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 54 14:43:38 จากคุณ : panaruss เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 54 14:40:44

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณ คุณทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู  มาก ๆ เลยค่ะ อ่านแล้วทำให้เห็น ได้คิดอะไรหลายอย่าง เป็นอย่างที่คุณว่าจริง ๆ .. เป็นการยึดมั่น ถือมั่นไปเอง แล้วก็กลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ทำให้จิตใจฟุ้งซ่าน งานการไม่เป็นอันทำ ก่อนหน้านี้เคยอ่านที่คุณตอบในกระทู้อื่น ๆ มาบ้าง และก็รู้สึกดีกับคำตอบของคุณทุกครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกัน ไม่คิดว่าจะได้พบกัลยาณมิตรในโลกไซเบอร์เช่นนี้ สิ่งที่ดิฉันเคยใช้ธรรมะเข้าช่วย ก็คือการกำหนดลมหายใจ คล้าย ๆ กับที่คุณแนะนำเหมือนกัน  แต่มักจะทำได้ไม่นาน ยังคงฟุ้งซ่านอยู่เยอะ   ดิฉันพึ่งเริ่มมีอาการนี้ และเริ่มทำมาได้ประมาณ 1 สัปดาห์ ถามว่าดีขึ้นมั๊ย ก็ดีขึ้น แต่รู้สึกว่าน้อยมาก และยังทรมานจิตใจอยู่มาก ก็เลยอยากจะหายเร็วด้วยยา  แต่จากที่ได้คำแนะนำจากคุณในครั้งนี้ ดิฉันก็จะลองฮึดสู้ดูอีกสักครั้ง แต่ต้องยอมรับตรง ๆ ว่า ดิฉันเองยังสับสนกับการศึกษาธรรมมะอยู่มาก ยังงง ๆ อยู่ว่าจะเริ่มตรงไหนดี  แล้วจะไปยังไงต่อ ด้วยเพราะก่อนหน้านี้ ไม่ได้มุ่งมาทางนี้อย่างจริงจัง ถ้าคุณทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู ได้เข้ามาอ่าน ดิฉันอยากจะขอคำแนะนำเพิ่มเติม หรือว่าจะหลังไมค์มาก็ได้นะค่ะ อีกท่านที่ต้องขอบคุณมาก ๆ สำหรับคำแนะนำ คือคุณ panaruss ค่ะ และขอบคุณ คุณlawandee99 ที่แวะเข้ามาเยี่ยมชม และก็ดีใจที่กระทู้ของดิฉัน ได้นำทางบางอย่างจากการตอบ ของคุณทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู  ให้มีประโยชน์กับคุณเช่นกัน ขอบคุณทุก ๆ คนมาก ขอบคุณจากใจจริง ๆ จากคุณ : แกะกระโดดข้ามรั้ว เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 11:50:35

ความคิดเห็นที่ 6 คุณแกะกระโดดข้ามรั้วคะ เห็นคุณไปที่กระทู้ อื่นแล้วโพสไว้ เรื่อง หาหมอทุกอาทิตย์ คืออยากมาอธิบายค่ะ  ไปหาหมอเเรกๆอาจจะนัดสัปดาห์ต่อครั้ง หรือ 2 สัปดาห์ ต่อครั้ง  ถ้าอาการดีขึ้นอาจจะ เดือนละครั้ง ดีขึ้นไปอีก อาจ 2 เดือนครั้งค่ะ ไม่ได้ทุกสัปดาห์ตลอดไปนะคะ   อันนี้เล่าจากประสบการณ์ตรงที่รักษาอยู่ ค่ะ จากคุณ : panaruss เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 16:21:21

ความคิดเห็นที่ 7 แม้ตอนนี้ผมก็ยังไม่ทราบว่าอะไรเป็นเหตุที่คุณ แกะกระโดดข้ามรั้ว กำลังเป็นอยู่ ผมจะขอเล่าเกี่ยวกับสิ่งที่ผมเคยเป็นให้ศึกษาแทนก็แล้วกันนะครับ... -------------------------------------------------------------------------------- ครั้งหนึ่งที่ผมมีปัญหาหัวใจ จนทำให้ทุกข์โศกเศร้าเสียใจมากมายนั้น.. ผมก็พยายามหาทุกวิธีทางเพื่อที่จะทำให้ใจกลับมามีสติเหมือนเดิม ตอนนั้นผมรู้ตัวเองดีกว่ากำลังเป็นโรคซึมเศร้า ได้พยายามทำทุกอย่าง เพื่อให้สติกลับมา... ทั้งไปการวิ่งที่สวนสาธารณะ การอยู่กับสังคม อีกทั้งการหาคนช่วยเป็นกำลังใจทั้งในบอร์ดแห่งนี้และที่ทำงาน แต่ก็ไม่ได้ดีขึ้นเท่าที่ควรเลย...ก็ยังคงจมทุกข์อยู่ สุดท้าย..ที่นึกออก ที่ใครๆ ชอบทำกันคือ มีทุกข์แล้วเข้าหาธรรมะ.. นั่นคือจุดเริ่มต้น..แต่คำถามที่เกิดขึ้นกับผมทันทีคือ... แล้วจะเอาธรรมะมาช่วยยังไงล่ะ !? ก็ชีวิตนี้ที่ผ่านมาไม่เคยสนใจธรรมะเลย !? บางคนก็บอกว่าสวดมนต์ บางคนก็ว่าไปวัด บางคนก็ว่าปฏิบัติธรรม ผมเริ่มจากการสวดมนต์ก่อนนอนครับ... ซึ่งก็ทำให้ใจสงบขึ้นเล็กน้อยตอนสวด..แต่พอสวดมนต์เสร็จก็กลับมาเป็นอีก ในเวลางาน บางทีก็ฟุ้งซ่านขึ้นมา..ก็สวดบทพุทธคุณหลายสิบรอบจนเริ่มสงบ แต่สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ ก็เหลือในระยะสั้น ช่วงเวลาที่ผมสวดมนต์เท่านั้น !!! -------------------------------------------------------------------------------- ผมจึงเริ่มศึกษา...ว่าอะไรคือการทำให้พ้นทุกข์ ตามที่พระพุทธองค์ทรงตัรสไว้ อะไรคือทุกข์ที่ผมเป็นอยู่ ? เมื่อพิจารณาแล้ว... ความทุกข์ที่ผมเป็นอยู่นั้น เกิดจากการพลัดพราก การสูญเสีย ก่อให้เกิดความเศร้าโศก ร่ำไรรำพัน แล้วทุกข์ที่ว่าคืออะไร ? หลังจากศึกษาจากหนังสือ รู้ 3 บันดาลสุข ก็ทำให้เข้าใจว่า แท้จริงแล้วคำว่า ทุกข์..มาจากรากศัพท์ภาษาบาลี ทุก ทุกขัง แปลว่าสิ่งที่ทนได้ยาก ... คือสิ่งที่ไม่สามารถทนอยู่ในสภาพเดิมได้ ในหนังสือนี้ยกตัวอย่าง โยนก้อนหินขึ้นท้องฟ้า... ก้อนหินนี้ก็เป็นทุกข์ เพราะมันไม่สามารถทนอยู่ในสภาพเดิมคือลอยอยู่กลางอากาศ มันก็ต้องตกลงมาสู่พื้น...นี่แหละทุกข์ ทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ เมื่อรู้แล้วว่าทุกข์เป็นยังไง ทุกข์คืออะไร... แล้วทุกข์มันเกิดจากอะไร ? จากการศึกษาธรรมะ ผมสรุปได้ว่า เพราะเรายึดมั่นถือมั่น... ยึดมั่นในตัวตน ว่าสิ่งนี้ตัวเรา ของเรา ของเขา... เมื่อมีการยึดมั่น ก็เกิดการปรุงแต่ง เมื่อเกิดการปรุงแต่งกิเลสก็เกิด กิเลสนี่แหละครับทำให้ทุกข์.. พระพุทธองค์ตรัสสอนไปอีกว่าเมื่อกิเลสเกิด ก็เกิดอุปทาน เมื่อเกิดอุปทานก็เกิดภพ เมื่อเกิดภพ ก็เกิดชาติ ทำให้เวียนว่ายอย่างนี้ไม่มีจบ !!! -------------------------------------------------------------------------------- เมื่อผมรู้แล้วว่าเหตุเพราะกิเลส..จะดับทุกข์ก็ต้องดับเหตุ การปฏิบัติโดยการดูลมหายใจ ถ้าเพ่งดูไป อย่างมากก็ช่วยให้ใจสงบ แต่ปัญญาอาจจะไม่เกิด ! ปัญญาในที่นี้คือ ปัญญาทางธรรม ไม่ได้แปลว่าเกิดปัญญาแล้วจะบวกลบคูณหารเก่งขึ้น..ไม่ใช่ เมื่อผมศึกษาดังนี้แล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมอย่างแรกคือ "ศรัทธา" ศรัทธานี้สำคัญมาก เพราะเมื่อไม่มีศรัทธาแล้วก็จะไม่มีวันยอมรับเพราะศรัทธาแปลว่า "ความเชื่อ" แต่ศรัทธานั้นต้องคู่ปัญญา...ไปจับคู่อย่างอื่นก็เดินผิดทางได้ ถ้ามีศรัทธาแต่ไม่มีปัญญา เช่น... เชื่อว่าวัวออกลูก 6 ขาเป็นเพราะสิ่งศักดิ์สิทธ์เลยพาไปกราบไหว้.. แบบนี้ก็ไม่ถูกต้อง เพราะวัวเป็นดิรัจฉาน อยู่ภูมิต่ำกว่ามนุษย์ซึ่งถือว่าเป็นสุขคติภูมิ ถ้ามีศรัทธากับสมาธิ แต่ไม่มีปัญญา ... นั่งสมาธิแล้วเกิดนิมิต ทำให้คิดว่านี่เป็นฤทธิ์จากสมาธิ เลยไปหลงเชื่อภาพหรือเสียงที่เกิดจากนิมิต เลยทำให้หลง ทำให้ยึดติดในรูปนาม ทำให้เดินผิดทาง...แทนที่จะรุดหน้าเข้าสู่ทางแห่งนิพพาน ศาสนาพุทธ เป็นศาสนาแห่งปัญญา..เพราะพุทธนั้นแปลว่าปัญญา แล้วปัญญาเกิดได้อย่างไร...ปัญญานั้นเกิดขึ้นได้จาก "การกำหนดรู้" หลักง่ายๆ ที่ว่า...สิ่งไหนที่เราไม่รู้ เมื่อเรารู้แล้ว ปัญญาก็เกิด แต่ปัญญาทางโลกและปัญญาทางธรรมนั้นต่างกัน พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า..ธรรมะเป็นเรื่องพิศดาร ละเอียดอ่อน ลึกซึ้ง ยากเกินกว่าที่คนทั่วไปจะเข้าใจได้ แต่บัวยังมีสี่เหล่า แม้ต่อให้ผู้ที่อับปัญญาฟังธรรมเท่าไหร่ไม่เข้าใจ... แต่นั่นจะเป็นเหตุปัจจัย..ให้ภพต่อๆ ไปสามารถบรรลุธรรมเข้าสู่นิพพานได้ -------------------------------------------------------------------------------- ดังนั้นแล้ว การศึกษาธรรมะที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสไว้นั้น ต้องศึกษาเพื่อให้เกิดปัญญา สิ่งใดที่ถูก "กำหนดรู้" แล้ว...จิตจะค่อยๆ ละความยึดมั่นสิ่งนั้นออกไป มันจะละของมันเองนะครับ ไม่ใช่เราไปฝืนบังคับมัน สิ่งแรกคุณควรมีศรัทธาก่อน เพราะเมื่อไม่ศรัทธาแล้ว การปฏิบัติก็จะเต็มไปด้วยข้อสงสัย จะหายมั้ย ? จะช่วยได้จริงหรือ ? ต้องนานเท่าไหร่ ? แล้วต้องทำยังไงบ้าง ? ได้บุญจริงหรือ ? จะเกิดกุศลหรือเปล่า ? ทำแบบนี้ถูกต้องจริงหรือ ? เมื่อมีข้อสงสัยเกิดขึ้น..ขณะปฏิบัติ จิตก็จะมัวแต่ตั้งคำถาม จนเกิดอาการที่เรียกว่า "ส่งจิตไปนอก" คือส่งจิตไปข้างนอกตัว ศรัทธาที่ผมมีนั้น เกิดจากการพิจารณาของผมว่า... ความทุกข์ เป็นไปอย่างที่พระพุทธองค์สอน โลกธรรม 8 เป็นไปอย่างที่พระพุทธองค์สอน เมื่อลองนำ อริยสัจสี่มาปรับใช้ก็พบว่า เป็นจริงอย่างที่พระองค์สอน และมีสาวกมากมายที่สำเร็จธรรมตามคำสอน (ศึกษาจากประวัติพระอรหันต์ในพระพุทธกาล) แล้วจะเหลืออะไรอีกที่ผมไม่ควรเชื่อ.. แม้แต่กาลามสูตรที่สอนให้ไม่เชื่อ ก็เป็นสิ่งที่ควรพิจารณาตามนั้น เมื่อศึกษาแล้ว ผมเลยมองไม่เห็นเลยว่าจะมีใครในโลกนี้รู้จริงเท่าพระพุทธองค์ นั่นจึงเป็นที่มาของศรัทธา ถ้าคุณมีศรัทธาแล้ว..การปฏิบัติจะรุดหน้ามาก เพราะคุณมี "ความทุกข์เป็นทุน" ความทุกข์ถ้าใช้มันเป็น มันจะเป็นเครื่องมือในการเจริญสติที่ดีเยี่ยม เราสามารถเปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาสได้..แม้จะคาดไม่ถึงก็ตาม อย่าลืมนะครับว่า พระพุทธเจ้าตรัสรู้จากความทุกข์ -------------------------------------------------------------------------------- การกำหนดลมหายใจนั้น... เป็นการทำให้จิตมีสติ เป็นการเอาจิตมาจดจ่ออยู่กับการรับรู้ลมหายใจ เพื่อให้สติอยู่กับปัจจุบัน..สิ่งนี้เป็นการฝึกจิตให้มีความสงบ..มันก็ช่วยได้ส่วนหนึ่ง การที่จะรู้และเกิดปัญญาได้นั้น "ความจริง" ต้องถูก "กำหนดรู้" เท่านั้น ดังที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนว่า "ทุกข์ให้กำหนดรู้" วันนี้คุณกำลังทุกข์กับสิ่งที่ไม่รู้ นั่นคือความจริง...เมื่อไม่รู้ ความยึดมั่นก็มีอยู่ ลองดูง่ายๆ... คุณรู้ไหมว่าพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออกและตกทางทิศตะวันตก ปัดโถ่ ! ของแบบนี้ใครๆ ก็รู้ ไม่เห็นต้องถาม !!! เพราะนั่นคือ "ความจริง" ...เคยมีใครเมื่อรู้และเข้าใจความจริงแล้ว..เป็นทุกข์กับมันบ้างหรือเปล่า ทำไมพระอาทิตย์ต้องขึ้นทางทิศตะวันออกด้วยนะ เครียดจัง...ไม่มีเลยครับ ยิ่งฝืนไม่ให้คิด ยิ่งคิดไม่ให้ฟุ้ง ยิ่งฝืนไม่ให้เศร้า...มันจะทำให้ยิ่งทุกข์ เพราะว่าเรา "คิด" ที่จะไม่คิด ไม่ฟุ้ง ไม่เศร้า..ตราบใดที่มีความคิดอยู่ทุกข์ก็จะเกิด อาจจะบอกว่าเป็นการสอนให้สิ้นคิดก็ได้..เพราะการคิดนั้น ไม่ใช่ความจริง ความจริงในที่นี้คือให้ยอมรับสภาพเป็นจริง... ทุกข์ก็รู้ว่าทุกข์ แล้วไอทุกข์นี้เป็นอย่างไร ก็รู้มันไป เศร้าก็รู้ว่าเศร้า ฟุ้งก็รู้ว่าฟุ้ง เหม่อก็รู้ว่าเหม่อ คิดมากก็ดูว่ามันคิดมาก ไม่ต้องพยายามบังคับให้มันหายหรอกครับ เพราะความฟุ้ง ความเหม่อ ความทุกข์ ความเศร้า ความเสียใจ ฯ สิ่งทั้งหลายนี้มันก็เป็นทุกขืในตัวมันเองนั่นคือ...มันไม่สามารถทนในสภาพเดิมได้ ถ้าลองสังเกตจิตดูดีๆ แล้ว จะพบว่า มันไม่สามารถฟุ้งได้ตลอด ไม่สามารถเหม่อได้ตลอด ไม่สามารถเศร้าได้ตลอด มันเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป เป็นธรรมดา เมื่อเข้าใจและยอมรับมัน โทมนัสจะค่อยๆหมดลง เพราะจิตมันเห็นถึงความจริง มันเลยเลิกยึดมั่น..อย่าบังคับให้จิตไม่ทุกข์นะครับ เราควบคุมมันไม่ได้ เพราะ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ไม่ใช่ตัวตนของเรา (ถ้าคนปฏิบัติธรรมจะเข้าใจ ว่ามันไม่ใช่ตัวตนของเรายังไง) -------------------------------------------------------------------------------- การศึกษาธรรมะนั้น ควรศึกษาให้เกิดปัญญา เมื่อเกิดปัญญาแล้วก็จะสามารถแก้ปัญหาได้ และการศึกษานั้นต้องไม่ใช่เกิดจากการท่องจำ..แต่เป็นสิ่งที่ควรน้อมเข้ามาใส่ตัว (ดังบทสวดธรรมคุณที่ว่า โอปะนะยิโก แปลว่าเป็นสิ่งที่ควรน้อมเข้าใส่ตัว) สำหรับผู้เริ่มต้นแล้ว ผมอยากแนะนำให้ลองอ่านหนังสือธรรมไปด้วย สวดมนต์ไปด้วย ฝึกลมหายใจไปด้วย เพราะถ้าคุณกำหนดลมหายใจ แน่นอนว่าช่วยให้สงบ แต่เป็นแค่ชั่วคราว นั่นเพราะ ในจิตเรายังเต็มไปด้วยความไม่รู้ ไม่รู้อะไร ? ไม่รู้ว่า สิ่งนี้เป็นธรรมดา ที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ไม่รู้ว่านี่คือโลกธรรม 8 ที่เป็นเรื่องธรรมดา ที่ใครๆ ก็เคยเป็น ไม่รู้ว่า ที่เรากำลังทุกข์อยู่นั้น เพราะหลงยึดมั่นว่ามีตัวตน เป็นเราเป็นเขา ขอแนะนำหนังสือของคุณดังตฤณ สำหรับเริ่มศึกษาและสำหรับระยะยาวนะครับ เขียนอ่านเข้าใจง่ายดี...ง่ายกว่าที่ผมเขียนตอบกระทู้เยอะเลย -*- หรืออาจจะสมัครรับนิตยสารธรรมะได้ที่ http://dungtrin.com/mail/ หากต้องการปฏิบัติธรรมนั้น ลองหาใน google ด้วยคำว่า "ปฏิบัติธรรม" ดูนะครับ ขอแนะนำให้เป็นที่สอนปฏิบัติตามแนววิปัสนากรรมฐาน เพราะนี่เป็นที่สุดแห่งความพ้นทุกข์ ลองดูที่ใกล้บ้าน ที่สะดวกเดินทาง ที่ไม่ต้องมีค่าใช้จ่าย และต้องตั้งใจจริง ไม่รู้จะช่วยได้หรือเปล่านะครับ ผมก็เขียนไปเรื่อย เพราะไม่มีประเด็นอะไรให้ลงชัดๆ >_< ปล. ขออนุญาตตอบในนี้แทนหลังไมค์ก็แล้วกันนะครับ เพราะหลังไมค์จำกัดแค่ 1000 ตัวอักษร และคิดว่าอาจจะมีประโยชน์ต่อผู้อื่น และขอขอบคุณทุกท่านในคำชมและที่สละเวลาอ่านข้อความที่ผมตอบ แต่ก็ต้องขอบอกก่อนว่า ทั้งหมดที่ผมตอบนั้น..อะไรก็ตามที่เป็นธรรมะ ที่เป็นสิ่งดีๆ ...ไม่ได้เกิดจากความคิดผมเลย ผมศึกษาธรรมจากพระพุทธเจ้า จากพระไตรปิฎก จากบทสวดมนต์ จากหนังสือธรรมะ ทั้งของท่าน ว.วชิรเมธี, คุณดังตฤณ และหนังสือธรรมะอีกหลายเล่ม ดังนั้นผมจึงไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นเพราะความรู้ผม ยิ่งธรรมะที่พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้นั้น ไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าเป็นของตนเลย ผมก็ไม่ได้เก่งธรรมะอย่างที่ใครคิด..บางครั้ง ถ้ามีข้อธรรมใดที่ผมกล่าวผิดพลาดก็ต้องขออภัยด้วยครับ ถ้าธรรมะนี้อ่านแล้วรู้สึกไพเราะ ลึกซึ้ง กินใจ..โปรดช่วยกันศึกษาธรรมที่พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้เถอะครับ จากคุณ : ทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 18:54:45

ความคิดเห็นที่ 8 เราก็เคยมีช่วงเวลาแสนทุกข์ และคิดว่ากำลังจะเข้าสู่โรคซึมเศร้า...ก็ได้ธรรมะช่วยไว้ โดยไม่ต้องใช้ยาค่ะ เรามีความรู้ด้านธรรมะไม่ถึงห่างอึ่ง และไม่ทราบว่าปัญหาคุณคืออะไร แต่ก็ขออนุญาตแนะนำและเล่านะคะว่า มีคนแนะนำว่า ช่วงที่ฟุ้งซ่านหนัก ไม่ควรทำสมาธิ (หรือที่คุณทำคือกำหนดลมหายใจ) เพราะมันยิ่งไปกด จะยิ่งอึดอัด...เราก็ว่าจริงนะ เพราะไปแอบทำดู ไม่ดีเลย..เราใช้วิธีอ่านหนังสือ(เพราะชอบ) หนังสือธรรมะอ่านง่ายๆ ทำให้ใจสว่างไสว บางครั้งถ้าเป็นบทความที่ตรงกับสถานการณ์เรา ก็เกิดอาการปล่อยวางปลงตก(เป็นระยะๆ.. ก็ยังดีอ่ะ) และเป็นสมาธิแบบนึง (สำหรับเรา เพราะจิตจดจ่อกับการอ่านและเรื่องอื่นแทน) ให้ลองหัดตามดูว่าจิตคิดอะไร อย่าไปทุกข์ที่มันทุกข์ อย่าไปโกรธที่มันคิด อย่าเซ็งที่มันซึม (จะกลายเป็นทุกข์ซ้อนทุกข์แบบเราเคยเป็น).. จิตเรามีหน้าที่คิดโน่นคิดนี่ ปล่อยมันไปเถอะ แล้วคุณจะสังเกตรู้เองว่า มันทำอัตโนมัติ หยุดอัตโนมัติ.. และมันไม่ใช่เราเลย ลองไปอ่านเวปของคุณดังตฤณตามที่คุณทะเลสีดำ หัวใจสีชมพูแนะนำเลยนะคะ จะได้อะไรเยอะมากๆๆ ^^ ถ้ามีบุญวาสนาต่อกัน คุณอาจได้เจอคุณดังตฤณตัวเป็นๆ สามารถถามพี่เค้าได้คะ..เป๊ะมากๆ ส่วนเรื่องไปโรงพยาบาล กินยา เราไม่มีความเห็น นอกจากจะบอกว่า มีเพื่อนเราไปหาหมอกินยา ..คนนึงเรื่องสามี คนนึงซึมเศร้าโดยหาสาเหตุไม่เจอ..แต่ทั้งคู่ก็ไม่เห็นจะดีขึ้นมากมายเลยอ่ะ .. ไม่รู้เพราะไม่ถูกกับยาหรืออย่างไร ทั้งคู่ก็พยายามทำกิจกรรมมากมาย ศิลปะ โยคะ ออกกำลังกาย..ดูภายนอก สดใสร่าเริงกว่าเราด้วยซ้ำ แต่ข้างในขุ่นมัวเหลือเกิน ขอให้โชคดีจ๊ะ จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 14:36:11

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณ คุณpanaruss คุณซอด้วง โดยเฉพาะคุณทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู มากเลยค่ะ รู้สึกถึงความจริงใจที่ทุกคนพยายามช่วยดิฉันมากเลย ................................................................................................. ** ขออนุญาตลบนะคะ ** แก้ไขเมื่อ 29 ธ.ค. 54 22:38:48 จากคุณ : แกะกระโดดข้ามรั้ว เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 54 08:51:56

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่งงหรอกครับ อ่านแล้วเข้าใจปัญหาครับ... คุณกำลังวิตกกังวลกลัวความสูญเสียที่จะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า เป็นธรรมดาครับ ถ้าคนเราต้องเจอกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด ที่กำลังจะมาถึง และเหตุการณ์นั้นส่งผลกระทบกับเรา..จนต้องทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนแปลง ปัญหานี้..ส่วนตัวผมคิดว่าแก้ไขไม่ยากครับ เริ่มจากการที่คุณต้องยอมรับความจริง ว่าวันหนึ่งคุณก็ต้องสูญเสียบุคคลผู้เป็นที่รัก เมื่อเกิดเป็นมนุษย์แล้ว คุณจำเป็นต้องยอมรับกฎของการเป็นมนุษย์ เหมือนที่คุณทำงาน คุณก็ต้องยอมรับกฎของที่ทำงาน หรือที่คุณเป็นประชาชน คุณก็จำเป้นต้องยอมรับและเคารพกฎหมายของบ้านเมือง กฎที่ว่านี้เรียกว่า ฐานะ ๕ นั่นคือ... 1. เราทุกคนมีความ “แก่” เป็นธรรมดา ไม่มีใครล่วงพ้นความแก่ไปได้ 2. เราทุกคนมีความ “ป่วย” เป็นธรรมดา ไม่มีใครล่วงพ้นความป่วยไปได้ 3. เราทุกคนมีความ “ตาย” เป็นธรรมดา ไม่มีใครล่วงพ้นความตายไปได้ 4. เราทุกคนมีความ “พลัดพราก” เป็นธรรมดา ไม่มีใครล่วงพ้นความพลัดพรากไปได้ 5. เราทุกคนมี “กรรม” เป็นสมบัติของตน ไม่ว่าเราจะทำกรรมดี หรือชั่วเอาไว้ก็ตาม.. เราจะต้องเป็นทายาทรับผลของกรรมนั้นด้วยตนเอง นี้คือสิ่งที่มนุษย์ทุกคนต้องเจอ... พระพุทธองค์ทรงใช้คำว่า ธรรมดา...เพราะสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ต้องพบเจอกันเป็นปกติ เหมือนที่ผมบอกว่า พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออกเป็นธรรมดา ! แล้วทำอย่างไรล่ะ นั่นก็พ่อแม่เรา !? คุณต้องยอมรับและทำใจให้ได้ครับ ว่าคนเราไม่ว่าใครก็ต้องตาย ตั้งแต่ผมเกิดมา ยังไม่เคยเห็นใครไม่ตายเลย ! แม้แดรกคูล่า..โดนแดดเผาก็ตายได้ หมาป่า..โดนกระสุนเงินก็ตายได้ ขนาดพวกที่ว่าอมตะในหนังยังต้องตายเลยครับ ก่อนอื่นมาเข้าใจคำว่า "ตาย" กันก่อนดีกว่าครับ... ตาย..มาจากภาษาบาลีเรียกว่า ติ ซึ่งแปลว่า สาม... สามในที่นี้หมายถึงอะไร ? สามในที่นี้คือสามภพ คือสวรรค์ภูมิ มนุษย์ภูมิ และอบายภูมิ มีความหมายว่า.. เมื่อร่างกายนี้ที่ประกอบไปด้วยขันธ์ทั้งห้าได้แตกดับ... สิ่งมีชีวิตทั้งหลาย จะเวียนว่าย ไปเกิดใหม่ที่ภพใดภพหนึ่ง การเวียนว่าย..วนไปวนมาเกิดในภพทั้งสามนี้ เรียกว่า วัฏสงสาร นั่นหมายความว่า ตราบใดที่ยังเวียนว่ายตายเกิดอยู่นี้... ทั้งคุณและผมหรือไม่ว่าใครก็ตาม ก็ต้องตายทั้งนั้น ! แล้วถ้าไม่อยากตายล่ะ ทำได้ไหม ? ในทางพุทธศาสนานั้น มีหนทางเพื่อให้หลุดพ้นจากวัฏสงสารนี้อยู่ หลุดพ้นที่ว่านี้ หมายถึงการหลุดพ้นเข้าสู่ โลกุตรภูมิ หรือที่เราเรียกกันว่าการบรรลุธรรม.. นั่นหมายถึงได้เป็น พระโสดาบัน พระสกทาคามี พระอนาคามี หรือพระอรหันต์ คนเราเกิดมาไม่ว่าใครก็ต้องพลัดพราก ต่างกันด้วยว่าวิธีใดเท่านั้น ถ้าคุณเป็นห่วงว่า แล้ววันหนึ่งใครจะดูแลพ่อแม่... ถ้าคุณต้องการตอบแทนพระคุณพ่อแม่อย่างแท้จริงนั้น มีอยู่หนทางหนึ่งครับ ต่อให้คุณดูแลพ่อแม่ ด้วยการแบกไว้บนบ่าทั้งสองข้างแล้วดูแลตลอดเป็นระยะเวลาร้อยปี.. นั่นยังไม่สามารถเรียกได้ว่าตอบแทนพระคุณ เพราะอะไร ? เพราะพระคุณพ่อแม่นั้นยิ่งใหญ่มาก พ่อแม่เป็นทั้งพระอรหันต์ในบ้าน เป็นพระพรหมณ์ของลูก เป็นเทวดาผู้ปกป้องคุ้มครองลูก นอกจากการเลี้ยงกายและใจท่านแล้ว.. ยังต้องมอบธรรมะให้ท่านอีกด้วย จึงสามารถได้ขึ้นชื่อว่าตอบแทนพระคุณอย่างแท้จริง ! เพราะเมื่อบุคคลใดเห็นธรรมด้วยปัญญาแล้ว... ผู้นั้นจะมีความละอายต่อบาป เกรงกลัวการทำบาป...นี่คือสวรรค์สมบัติ ถ้าผู้ใดเห็นธรรมและปฏิบัติตนตามมรรค 8 แล้ว..นั่นคือหนทางแห่งความหลุดพ้น ลองคิดง่ายๆ นะครับ ถ้าพ่อแม่คุณสามารถหลุดพ้นได้แล้ว.. เมื่อชาติภพจบสิ้นแล้ว..แล้วจะยังเหลือบุญคุณอะไรให้ตอบแทนอีก !? เมื่อความรักคุณยังไม่เกิด คุณก็กลัวผู้ที่จะเข้ามาในชีวิต.. ถ้าคุณไม่สามารถหาคนที่จะคอยช่วยเหลือเลี้ยงดูพวกท่านได้ คุณก็ดูแลเองเลยครับ ถ้าคุณไม่คิดว่ารู้สึกรักใคร...จงดีใจเถอะครับ อย่าคิดว่าตัวเองถูกสาบเลย วันนี้คุณมีน้อง มีพ่อ มีแม่... คุณมีความรักถึงสามดวงใจ...ยังทำให้ทุกข์ได้ขนาดนี้เลย วันหนึ่งถ้าคุณมีคนรัก มีลูก..ความทุกข์คุณจะมีอีกกี่ดวงใจกัน !? พระพุทธเจ้าทรงตรัสว่า.. "ปิยโต ชายเต โสโก   ที่ใดมีของรัก ที่นั่นมีโศก ปิยโต ชายเต ภยํ       ที่ใดมีของรัก ที่นั่นมีภัย ปิยโต วิปฺปมุตฺตสฺส     เมื่อไม่มีของรักเสียแล้ว นตถิ โสโก กุโต ภยํ    โศก ภัย ก็ไม่มี" อย่าลืมนะครับ คนเราเกิดมาทุกคนต้องพลัดพรากจากบุคคลผู้เป็นที่รัก... เพราะฉะนั้น ถ้าคุณมีรักมากเท่าใด..ความทุกข์ก็จะคอยตามมาเท่านั้น !! ถ้ารู้อย่างนี้แล้ว จะพยายามดิ้นรนหาความรักทำไมกัน ? การเลี้ยงดูพ่อแม่นั้น ถือว่าเป็นบุญอันประเสริฐ ถ้าไม่เคยอ่าน..อยากให้ลองเรื่อง สุวรรณสาม ดูนะครับ (หรือจะหาอ่านที่ละเอียดกว่านี้ก็ได้ครับ) เป็นหนึ่งในทศชาติของพระพุทธเจ้า ก่อนที่จะมาตรัสรู้ เรื่องราวเล่าถึงความเมตตาและความกตัญญู ------------------------------------------------------------------------ แม่ผมอายุ 60 กว่าแล้ว ทั้งที่มีพี่น้องหลายคน... แต่ด้วยความจำเป็น แต่ละคนจึงแยกกันอยู่..แต่ก็ส่งเงินมาให้แม่ใช้ แม่ผมก็เป็นคนชอบธรรมะ หนังสือธรรมะก็มีเต็มบ้าน แต่ก็ไม่ค่อยได้อ่าน บางทีอ่านแล้วก็จำไม่ได้ ผมเลยต้องคอยพูดธรรมะเป็นเพื่อนแม่... สิ่งหนึ่งที่ผมแนะนำกับแม่คือ ความตาย ! ถ้าจำไม่ผิด ผมน่าจะศึกษามาจากหนังสือ วิปัสสนานุบาล ของคุณดังตฤณ แนะนำอย่างไร.. หนังสือเล่มนี้สอนให้มีสติระลึกรู้อยู่กับลมหายใจ แม้ตอนนอน การเจริญสติ แม้จะระลึกถึงความตายก็ไม่ใช่เรื่องอัปมงคล เพราะพุทธศาสนาสอนให้มีสติอยู่เสมอ.. การนำความตายมานึกถึงเป็นอารมณ์ เรียกว่า มรณานุสติ เพราะเมื่อตอนนอน ลมหายใจจะเหมือนค่อยๆ หายไปจนกว่าเราหลับ (ผมแนะนำให้แม่ทำตาม.. จนแม่บอกว่า ไม่กลัวความตายแล้ว -*-) ไม่ได้แนะนำว่า ให้อยู่ดีๆ คุณนำไปบอกพ่อแม่มาเจริญสติด้วยความตายนะครับ.. ถ้าท่านไม่เข้าใจเดี๋ยวจะทะเลาะกันใหญ่โต แต่ทั้งหมดที่เล่าให้ฟัง คืออยากให้ยอมรับความเป็นจริง และเข้าใจสภาพมัน พร้อมทั้งวิธีรับมือกับความตาย.. การกำหนดสติระลึกรู้อยู่เสมอ เปรียบเสมือนการตัดภพตัดชาติไปทีละนิด เพราะจิตจะค่อยๆ เรียนรู้...เมื่อไหร่ก็ตามที่มีสติระลึกรู้อยู่... อกุศลย่อมไม่เกิด..เมื่ออกุศลไม่เกิด ก็จะมีสิ่งที่ตรงกันข้ามแทน นั่นคือกุศล เมื่อคุณยอมรับและเข้าใจความเป็นจริงมากขึ้น ผมเชื่อว่าความทุกข์ที่กำลังเป็นอยู่นี้จะค่อยๆ จางลง ลองศึกษาธรรมะดีๆ นะครับ จะพบสัทธรรม ที่พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้อีกหลายประการ ปล.1 หวังว่าจะช่วยได้บ้างนะครับ ไม่มากก็น้อย ปล.2 น้องสาวของแม่ผมสองคน ไม่มีครอบครัว ทำงานหาเลี้ยงตัวเองมาตลอด วันนี้ทั้งสองโกนผมบวชชี..ก็ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้ ไม่เดือดร้อนอะไร ไม่ได้ยุให้บวช สละโลก หรือปฏิเสธรักนะครับ แต่จะชี้ให้เห็นว่า ทางเดินชีวิตยังมีอีกหลายทาง อย่าเพิ่งฟุ้งซ่านไปกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึงเลยครับ...ชีวิตนี้ยังมีอะไรให้เรียนรู้อีกมากมายครับ ^^ จากคุณ : ทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 54 21:33:19

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีค่ะ  เข้ามาหาอีก แล้วค่ะ เราเป็นเหมือนคุณซอด้วยเลยค่ะ นั่งไม่ได้ นั่งแล้วยิ่งไปกันใหญ่ ขอเล่าประวัติตัวเองหน่อยนะคะ ก่อนเรากินยาหาหมอเราก็ใช้วิธีตามดูจิตเหมือนกัน ดีขึ้นนิดหนึ่ง อ่านหนังสือธรรมะ สารพัด แต่ว่าด้วยความที่ เราเจอปัญหาหนัก จนที่สุดแล้ว ไม่สามารถทำงาน ได้ เบื่อหน่าย ลางานบ่อย สืบหาข้อมูลทุกอย่าง ที่จะ ไม่อยู่ในโลกนี้ ทั้งภาษาไทยและอังกฤษ เรียนรู้วิธีการ จนถึงขั้นวางแผน  ไว้ ทุกอย่าง โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเราคิดอะไรอยู่ แต่ก็มีพ่อเราสังเกตที่เราเปลี่ยนไป แต่เหมือนบุญยังมีมั๊งคะ  วันที่เราชัดเจนว่าไม่อยู่แล้ว จู่ๆเราก็คิดถึงน้องสาว ของเรา สมัยอนุบาล ว่าเราไม่ได้เอาแก้วไปให้น้องเราเพื่อรับน้ำเต้าหู้ที่โรงเรียนแจก น้องเราต้องเอาฝากระติกน้ำเล็กๆไปรับแทน ทั้งๆที่เราจะเอาไปให้น้องก็ได้ เรารู้สึกผิดตลอดมา ว่า เราทิ้งน้อง มาวันนี้ เราจะทิ้งอีกหรือ ทิ้ง หน้าที่ความรับผิดชอบให้น้องๆเราเหรอ ทิ้งภาระทุกอย่างเหรอ เราช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกิน คิดได้แบบนั้น รีบบอกแม่เลย ค่ะ จากนั้น ไปหาหมอในวันถัดไปทันที คิดดู๊ ได้ยามาวันแรก เราหนิไม่กล้ากิน กลัวว่า กินแล้ว จะไม่ได้ตายสมใจ อาการหนัก มั๊ย เเต่ทีสุดเราก็กิน ต่อเนื่อง และ ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ   จนสามารถทำงานได้ปกติ ดีกว่าเดิมด้วยซ้ำ  ทั้งการตัดสินใจ และ การตามงานต่างๆ จากประวัติครอบครัวเรามีคนเป็นอยู่หลายคนทั้งฝั่งทางพ่อ และ แม่ เราเล่าให้หมอฟัง หมอวินิจฉัยว่า เราเป็นโดยกรรมพันธ์ ทุกวันนี้ คุณภาพชีวิตเราดีขึ้นมากๆ  ให้เรากินจนตายเราก็ยอม เราไม่อยากไปเริ่มต้นใหม่ ที่ทุกข์ทรมาร   เขียนมาเล่าให้ฟังค่ะ ตอนนี้ เเฮ๊ปปี้มากมาย และ มีกำลังใจ อยู่ต่อไป จากคุณ : panaruss เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 54 23:09:13

ความคิดเห็นที่ 12 เราว่าที่คุณ จขกท เล่า นอกจากกลัวการพลัดพลากเป็นฐาน แบบที่คุณทะเลฯ วิเคราะห์และให้คำแนะนำอย่างดีเยี่ยม (ขอแนะนำให้ จขกท อ่านความเห็นคุณทะเลฯ แบบช้าๆ และคิดตาม สัก 3 รอบเป็นอย่างน้อย ^^).. เราว่าอีกมุมหนึ่ง คือ การไม่อยากอยู่คนเดียว การกลัวว่าอยู่คนเดียวแล้วทุกข์กว่าอยู่กับคนอื่น เพราะดูเหมือนชีวิตประจำวัน จขกท ทั้งตอนหลับและตอนตื่นจะเคยชินกับการมีคนอื่นอยู่ด้วย พอเริ่มๆ อ่านคำบอกเล่าเพิ่มเติมของ จขกท แล้วคิดถึงคำที่คุณดังตฤณเคยบอก เคยแนะนำ คือ "การมีความสุขได้ด้วยตัวคนเดียว" ... ไม่รู้แนะนำแล้วจะได้ผลหรือเปล่านะคะ (เพราะตอนนั้นคำแนะนำเป็นสำหรับสาวๆ ที่อกหัก เลิกรักไม่ได้).. แต่ก็ลองดูนะคะ.. คือให้ไปทำบุญด้วยตัวคนเดียว กี่ครั้งก็ได้ ให้จับความอิ่มใจตั้งแต่ตอนซื้อของ ตอนทำบุญ และเมื่อทำบุญเสร็จ.. จิตเราจะเบิกบาน ให้อธิษฐานว่า ขอให้ความอิ่มใจนี้ ให้ข้าพเจ้าสามารถมีความสุขได้ด้วยตนเอง เป็นที่พึ่งของตนเอง ไม่ต้องพึ่งใคร ไม่ต้องพึ่งอะไร.. นอกจากต้องพยายามทำความเข้าใจในธรรมชาติเรื่องการพลัดพลากเป็นเรื่องแรกแล้ว อีกทางเราต้องสามารถทำให้เรามีความสุขได้ด้วยตัวเองเพียงลำพังให้ได้... การมีธรรมะเป็นที่พึ่ง การไปทำบุญ จะทำให้เราค่อยๆ แข็งแรงขึ้น อยู่คนเดียวได้มากขึ้น ทำอะไรคนเดียวได้มากขึ้น แล้วที่สุดก็มีความสุขแบบคนเดียวได้แน่นอนค่ะ ^^ เรื่องของพ่อแม่ ก็แอบดีใจที่ทุกข์นี้เพราะมีความกตัญญู แต่ก็อย่าทำให้ท่านทุกข์เพราะเราทุกข์นา บาปกรรม... ทุกอย่างเป็นไปตามกรรม ไม่ต้องกังวลล่วงหน้าไปเยอะหรอกนะ กังวลไปก็ไม่ได้แก้ปัญหาอะไร... เวลาเราทุกข์ ยังไงมันก็มีพลังลบ พลังแห้งๆ กระจายออกไปนะคะ ไม่ดีหรอก.. ส่วนเรื่องความรัก.. เมื่อก่อนเป็นเด็กๆ ก็คิดว่าคนที่ไม่มีรัก ไม่มีคนรัก ไม่ประสบความสำเร็จในรัก คือ โชคร้าย หรือ อย่าง จขกท คือคิดถึงขั้นว่า ถูกสาป ^^" แต่ขอบอกว่า วันนึงคุณอาจคิดว่า คุณมีบุญต่างหากที่ไม่ต้องเจอทุกข์แบบคนที่มีคนรัก.. ขอยกคำคมของคุณดังตฤณ เพราะอ่านเจอแล้วชอบมากค่ะ ว่า "ถ้ายังไม่มีความรัก เรารู้แน่ว่าต้องอยู่อย่างเหงา แต่ถ้าจะฝืนมีความรักให้จงได้ เราไม่รู้เลยว่าจะต้องทุกข์แบบไหนแน่" ..... จงพยายามอยู่กับปัจจุบันให้มากที่สุดนะคะ อย่าย้อนอดีต อย่าห่วงอนาคต.. ส่วนเรื่องจิตที่มันคิดๆๆๆๆ ก็ปล่อยมันไป อย่าไปบังคับไม่ให้มันคิด ทำไม่ได้หรอกค่ะ ทุกข์ทรมานซ้อนขึ้นไปอีกเปล่าๆ.. ทำได้เต็มที่คือ ฝึกให้จิตชินกับอะไรบางอย่าง และสิ่งนั้นควรเป็นกุศล เช่น สติ สู้ๆ (แก้เพิ่มเติมเรื่อง จิต ค่ะ..กลัวงงนะเนี่ย) แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 54 09:10:33 จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 09:06:41

ความคิดเห็นที่ 13 เผื่อว่างๆ ที่บ้านมีเนท ลองเข้าไปอ่านเล่นที่ www.dungtrin.com นะคะ เราชอบตรง หนังสือชื่อ เตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัว.. บางทีได้อ่านคำถามของคนโน้นคนนี้ แล้วรู้สึกดีเป็นวูบๆ เกิดกำลังใจตรงที่ เรื่องของเราเล็กกระจิ๊ดดดด.. แล้วคำตอบของคุณดังตฤณจะตอบครบ 360 องศาแบบหมดคำถามต่อเนื่องค่ะ หรือไม่ก็ลองไปดู www.larndham.net อาจจะลองไปตั้งกระทู้ถามดูก็ได้นะคะ ไม่แน่นะคะ อาจเจอคำตอบที่ click แล้วหลุดเศร้าก็ได้ ^^ จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 14:49:28

ความคิดเห็นที่ 14 แต่แรกที่เรา (อนุญาตใช้แทนตัวเองแบบนี้แล้วกันนะคะ) เริ่มมีอาการแบบนี้ ไม่เคยคิดว่าเค้าจัดอยู่ในโรคซึมเศร้า เข้าใจว่าเพราะอารมณ์ความคิดฟุ้งซ่านส่วนตัว รู้แต่ว่าทรมานกับอาการแบบนี้มาก ก็เลยมีการบ่น ๆ ให้เพื่อนคนหนึ่งฟัง แต่ไม่ได้เล่าสาเหตุให้ฟัง ซึ่งเพื่อนคนนี้ก็พอศึกษาธรรมะมาบ้าง ก็เลยบอกว่าอาการแบบนี้เข้าข่ายโรคซึมเศร้า และก็แนะนำให้ลองตั้งสติ โดยให้รู้ลมหายใจดู ก็เลยได้ลองทำ และระหว่างนั้น ก็ลองหาคำว่า โรคซึมเศร้า ในอินเตอร์เนท (หลังจากลองตามคำแนะนำเพื่อนเพียงวันเดียว) ซึ่งพบว่า มันจัดเป็นโรคชนิดหนึ่ง และมียาแผนปัจจุบันในการรักษา ตอนนั้นจึงคิดแต่อยากจะรักษาให้หาย เพราะรู้สึกทรมานเหลือเกิน แต่ยังติดปัญหาที่ว่า ไม่อยากให้ใครรู้ ทั้งที่ทำงาน และที่บ้าน กลัวว่าพ่อแม่จะเป็นห่วง ก็เลยเกิดการตั้งกระทู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ขึ้นมา และดิฉันเองก็โชคดีมาก ๆ ที่มีผู้ใจบุญ หยิบยื่นสิ่งดี ๆ เรื่องราวของธรรมะให้มากมาย รวมถึงแนะนำเรื่องอื่น ๆ อีก ถามว่าในใจตอนนี้ยังอยากไปพบแพทย์อีกมั๊ย ตอบแบบไม่โกหกว่า ก็ยังรู้สึกว่าอยากพบแพทย์อยู่ แต่ลดน้อยลงไปมาก   ตอนนี้คิดแต่ว่าจะพยายามเข้าหาธรรมะให้ได้มากที่สุดก่อน แต่ก็ติดที่ว่าโดยปกติแล้ว ห่างไกลกับเรื่องทางนี้มาก ก็คงอาจจะต้องพยายาม และใช้เวลามากหน่อย  จากที่คุณทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู แนะไว้ในคห.2 ตอนนี้ก็เลยเริ่มอ่านหนังสือวิสสนานุบาลแล้ว ถึงแม้โดยปกติแล้วจะห่างไกลจากการอ่านหนังสืออีกเช่นกัน ก็คงต้องใช้เวลามากอีกเช่นกัน .......................................................................................... ต้องขอขอบคุณ คุณทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู  และคุณซอด้วง สำหรับคำแนะนำดี ๆ ทางพุทธศาสนา  จากนี้ เราอยากจะขออนุญาต ถ้ามีข้อสงสัยเกี่ยวกับธรรมะ หรือคำแนะนำอื่น ๆ อีก อยากจะรบกวนหลังไมค์ของทั้ง 2 ท่านได้มั๊ยค่ะ และอยากจะรายงานความคืบหน้าของอาการ เมื่อได้ลองใช้ธรรมะเข้ามาบำบัดแล้วด้วยค่ะ ด้วยเพราะไม่รู้จะพูดกับใครได้อีก .......................................................................................... อีกคนที่ต้องขอขอบคุณเช่นกัน คือคุณpanaruss  ขอบคุณมากสำหรับคำแนะนำ สำหรับผู้ที่ประสบปัญหาอาการเดียวกัน เรารู้ได้ถึงความหวังดีที่คุณมีให้จริง ๆ และเราไม่รู้เลยว่า สุดท้ายแล้วเราจะใช้พุทธศาสนาเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวไว้ได้มากน้อยแค่ไหน อย่างที่บอกไว้ข้างต้นว่า ความรู้สึกพบแพทย์ก็ยังมีอยู่  แต่ตอนนี้ขอลองทางธรรมะก่อน วันหนึ่งเราอาจต้องขอความช่วยเหลือ หรือข้อมูลจากคุณpanaruss   ขอบคุณมาก จากใจค่ะ จากคุณ : แกะกระโดดข้ามรั้ว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 18:02:48

ความคิดเห็นที่ 15 พระพุทธเจ้าทรงตรัสว่า... "เราไม่เห็นเลยว่าคนโกหกทั้งรู้แก่ใจ จะทำความชั่วร้ายอันใดไม่ได้" แม้จะใช้ธรรมะเข้ามาช่วยประคองจิตใจ..แต่ใจก็ยังยอมรับว่ายังอยากหาหมออยู่... สิ่งนี้เป็นที่น่าชื่นชม เพราะนั่นคือ..การไม่หลอกตัวเอง แปลว่าคุณไม่ได้ห่างไกลธรรมะอย่างที่คิดหรอกครับ.. อาจมีพื้นฐานมากกว่าตอนที่ผมเพิ่งเริ่มศึกษาก็ได้ครับ ไม่ว่ายังไงก็ตาม ก็ขอเป็นกำลังใจให้ครับ ผมเพิ่งเริ่มหัดสวดมนต์เมื่อต้นปีเอง ตอนนั้นยังตะกุกตะกักอยู่เลย.. มาตอนนี้ก็ไม่ได้คล่อง หรือเก่งธรรมะอะไรมากมาย.. แต่ก็พร้อมที่จะช่วย เท่าที่ความรู้หางอึ่งผมจะสามารถช่วยได้ครับ ผมเองก็เพิ่งฉุดคิดว่า สิ่งที่ผมใช้ในการแก้ปัญหานั้น..ไม่ได้แปลว่าใช้ได้กับทุกคน ก็ต้องขอบคุณ คุณซอด้วงแหละครับ ที่ทำให้ผมคิดขึ้นมาได้.. เพราะจริตคนเราไม่เหมือนกัน..(ทั้งๆ ที่รู้ แต่ก็ไม่เคยยั้งคิด) เช่นการฝึกสมาธิ..บางคนอาจถูกกับการกำหนดลมหายใจ... บางคนอาจจะถนัดการบริกรรมพุทโธ..บางคนอาจจะคุ้นกับการดูท้องพองยุบ ฯ เพราะผมก็ยังไม่ถือว่าผมเก่งธรรมะ... ดังนั้นจึงมีเรื่องหนึ่งที่อยากฝากไว้คือ.. กาลามสูตร ___________________________________________ เรื่องนี้มีที่มาจากสมัยพุทธกาล... มีชาวกาลามะกำลังถกเถียงกัน ว่ามีสมณะพราหมณ์ต่างฝ่ายก็ต่างอวดว่าฝ่ายตนถูก... และกล่าวหาว่าความคิดของฝ่ายอื่นผิด..ชาวกาลามะ จึงทูลถามพระพุทธเจ้า.. พระพุทธเจ้าทรงให้หลักในการวินิจฉัยด้วยตนเอง 10  ประการคือ.. 1.   อย่าเพิ่งเชื่อตามที่ฟังๆ กันมา 2.   อย่าเพิ่งเชื่อตามที่ทำต่อๆ กันมา 3.   อย่าเพิ่งเชื่อตามคำเล่าลือ 4.   อย่าเพิ่งเชื่อโดยอ้างตำรา 5.   อย่าเพิ่งเชื่อโดยนึกเดา 6.   อย่าเพิ่งเชื่อโดยคาดคะเนเอา 7.   อย่าเพิ่งเชื่อโดยนึกคิดตามแนวเหตุผล 8.   อย่าเพิ่งเชื่อเพราะถูกกับทฤษฎีของตน 9.   อย่าเพิ่งเชื่อเพราะมีรูปลักษณ์ที่ควรเชื่อได้ 10. อย่าเพิ่งเชื่อเพราะผู้พูดเป็นครูบาอาจารย์ของตน แต่ให้พิจารณาว่า..หลักธรรมใดที่เป็นอกุศล  มีโทษ ผู้คนติเตียน กระทำอย่างสม่ำเสมอแล้วไม่ก่อให้เกิดประโยชน์หรือ.. สร้างความทุกข์ให้แก่ตนเองหรือผู้อื่น ให้ปล่อยทิ้งไปไม่ควรเก็บมาเป็นอารมณ์ แต่ถ้าหลักธรรมใดเป็นกุศล ไม่มีโทษ ผู้คนสรรเสริญ กระทำอย่างสม่ำเสมอแล้วจะก่อให้เกิดประโยชน์ และนำความสุขมาให้แก่ตน ก็ให้พึงรับมาปฏิบัติได้ ดังนั้น โปรดอย่าเชื่อทุกสิ่งที่ผมกล่าวนะครับ...เพราะบางสิ่งผมอาจจะผิดก็ได้ เวลาศึกษาธรรม ควรใช้สติพิจารณาด้วยนะครับ...เพราะศรัทธาต้องคู่กับปัญญา ขอให้หายเป็นปกติไวๆ นะครับ จะคอยเป็นกำลังใจให้ครับ ปล.1 แม้มนุษย์ทุกคนจะเป็นนักเดินทางในวัฏสงสารโดยลำพัง..แต่คุณไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกหรอก อย่างน้อยมีใครอีกหลายคนในบอร์ดแห่งนี้คอยช่วยเหลืออยู่ ปล.2 ไม่ได้เล่นแลกกิฟท์กับคุณซอด้วงนะครับ..แต่เพราะว่าคุณมีเจตนาดีน่าชื่นชมครับ ปล.3 แนะนำอ่านเรื่องจิตจักรพรรดิ์ของคุณดังตฤณด้วยนะครับ..ถ้ายังไม่เคยอ่าน.. ส่วนตัวผมคิดว่าสนุกมากและน่าจะช่วยคลายความยึดมั่นลงได้ด้วยครับ จากคุณ : ทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 20:51:22

ความคิดเห็นที่ 16 ยินดีค่ะ ปรึกษาได้เลย ถ้าหาหมอ ส่วนเรื่องทางธรรมะ นี่ใช่ว่าจะไม่ศึกษานะคะ เพียงแต่ว่าไม่นั่งสมาธิ  ไม่เดินจงกรม ไม่สวดมนต์ ไม่เข้าวัดฟังธรรม อื่นๆ เราชอบคิดหาเหตุผลถึงต้นเหตุปัญหามากกว่า แล้ว ก็แก้  นั่นคือเราแก้โดยหาหมอกินยาไง คือ ถ้าอ่านด้านบนคงรู้ว่าระดับเราควรหา หมอ5555555  แต่หมอว่าเราเป็น ขนาดกลางนะ เราศรัทธาในท่านอาจารย์พุทธทาศเป็นพิเศษ แนวทางที่ท่านสอน โดยเฉพาะเรื่อง ตัวกูของกู และ หลัก อิทัปปัจจยตา ปูพื้นฐานจิตใจ เราก่อนตัดสินใจเข้าหาหมอ  สำหรับเรา พูดได้เลยว่าศึกษาธรรมะเพื่อเรียนรู้ตัวเองรู้ว่า เราเป็นอะไร อีกเล่มที่ ทำให้เราซึ้งถึง ชีวิตคือ  บันทึกโลกรวมเล่ม1-2 โดย คอสมอส ซึ่งเราอ่านคู่กันกับหนังสือ ธรรมชาติของสรรพสิ่ง :การเข้าถึงความจริงทั้งหมด  โดย   อาจารย์ประเวศ วะสี 1.หนังสือตัวกูของกู ทำให้เราเรียนรู้ว่า เราอย่ายึดติดในตัวเรา กายเรา  ดีเลว เท่ากัน 2.หนังสืออิทัปปัจจยตา ทำให้เราเข้าใจเรื่อง เพราะมีสิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิด ทุกอย่างมีเหตุมีผล แก้ที่เหตุ ผลก็ไม่เกิด 3.หนังสือธรรมชาติของสรรพสิ่ง  :การเข้าถึงความจริงทั้งหมด  ทำให้เราเรียนรู้ว่า ธรรมะ คือ การรู้จักธรรมชาติ โลก สิ่งแวดล้อม คน เข้าใจความจริงที่เป็นอยู่ 4.หนังสือบันทึกโลก ทำให้เรา เข้าใจ ว่าจากอดีตถึงปัจจุบัน โลกได้เปลี่ยนไปทุกขณะ แต่ละยุค แต่ละสมัย  ไม่คงที่ ไม่หยุดนิ่ง  ดั่งคำว่า ใดๆในโลกล้วนอนิจจัง จึงควรอยู่กับ ปัจจุบัน รู้เท่าทันใจเราเอง คุณแกะกระโดดข้ามรั้ว  คะ ภูมิใจเถิดค่ะ สังคมของเรามีคนหลายคน ที่อยากช่วยเหลือ ขนาดไม่รู้จักกัน ก็เวียนเข้ามาตอบ เข้ามาให้กำลังใจ ทั้งคุณ  ทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู   คุณซอด้วง  เราคิดว่ามีคนหลายคนที่เข้ามาอ่าน ที่กระทู้นี่ ซึ่งจะได้ข้อคิดดีๆกลับไป แม้ว่าจะไม่ได้โพสไว้ก็ตามเถอะนะ ขอให้คุณสดใส สบายอกสบายใจ  และ ขอให้คุณ ไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เพี้ยง จากคุณ : panaruss เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 23:03:21

ความคิดเห็นที่ 17 ก่อนอื่นต้องขอบอกว่า..เล่นพันทิปมา +5 ปี เข้ามาตอบกระทู้ในห้องนี้คิดว่าไม่ถึง 5 ครั้ง... (เมื่อก่อนอยู่ห้องไกลบ้าน หลังๆ มาเล่นเยอะที่ชายคาค่ะ).. และเราจะเล่นๆ หยุดๆ...วันที่เข้ามาที่ห้องนี้เพราะไม่รู้จะทำอะไร ไม่นึกว่า กระทู้เงียบๆ กระทู้นี้ที่สุดท้ายมีคนเวียนว่ายเข้ามาตอบมาคุยกันเพียง 4 คนจะมีความอบอุ่นปรารถนาดีชนิดตลบอบอวลทะลุจอเข้ามาในหัวใจทีเดียว..สงสัยต้อง print เก็บไว้ ต้องขอบคุณ จขกท คุณทะเลฯ คุณ panaruss ที่ทำให้เช้านี้เริ่มวันใหม่ด้วยรอยยิ้มและรู้สึกดีในหัวใจ (จากที่เมื่อวานรู้สึกเสียความรู้สึกอย่างรุนแรงกับเพื่อนร่วมงาน กลับบ้านก็ยังคิดจนน้ำตาซึม เหอๆ) **** เราไม่แน่ใจว่าไปสะกิดคุณทะเลฯ (ขออนุญาตเรียกสั้นๆ นะคะ) ให้คิดเรื่องธรรมะของแต่ละคนไม่เหมือนกันเอาตอนไหน (แอบดีใจ) เราเองยังลืมประเด็นนี้เลยค่ะ ^^" คุณ จขกท คะ ที่คุณทะเลฯ ตอบเพิ่มให้อีกนั้น ถูกต้องมากๆ .. ภาษาวัยรุ่นคือ "เป๊ะ".. เราก็ขออนุโมทนาด้วยนะคะที่คุณ จขกท จะเริ่มใช้ธรรมะเป็นที่พึ่งอีกครั้งและขอเป็นกำลังใจให้จริงๆ ขอบอกเพื่อเป็นกำลังใจว่าก่อนหน้า เราก็ไม่ได้ธรรมะจ๋าอะไร เพียงแต่ชอบเข้าวัด ทำบุญ ทำทาน มีศีล 5 ติดตัวโดยอัตโนมัติ (ด้วยนิสัยส่วนตัว สงสัยชาติก่อนคงถือศีล 5 เคร่งครัด ฮ่ะๆ).. ทั้งๆ ที่คุณพ่อคุณแม่ก็เข้าวัดฟังธรรม พี่สาวก็ธรรมะตั้งแต่มัธยม.. เราเริ่มช้าสุด มาเริ่มเอาตอนทำงานแล้ว ^^" ชอบอ่านหนังสือก็จริง แต่เป็นนิยายผู้หญิงๆ ค่ะ.. ธรรมะน่ะไม่เคยอยู่ในสมอง ก็มาเริ่มอ่านหนังสือธรรมะเป็น สวดมนต์ทุกคืน คือ ตอนมีปัญหา(เลิกรักเค้าไม่ได้).. พี่สาวส่งคำถามคำตอบนึงจาก "เตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัว ของ คุณดังตฤณ" มาให้อ่าน.. รู้สึกชอบสไตล์การตอบแบบนี้มาก.. เลยไป search ในเนท อ่านอย่างเมามันเรื่องนั้นเรื่องนี้ ทั้งเรื่องรักๆ และเรื่องโลกๆ กับคำถามที่เคยสงสัยแต่ไม่เคยถามและไม่ได้รับคำตอบ.. ถึงขั้นซื้อหนังสือฯ ทั้งชุด 12 เล่มกันเลย และนิยายเชิงธรรมะ (ที่คุณทะเลฯ แนะนำ) ระหว่างนั้นก็ได้เริ่มฟังซีดีธรรมะที่เพื่อนและพ่อแม่(รีบ)ให้ ของท่านพระอาจารย์หลายท่าน... ที่ผ่านมาลองฟังซีดีเทศน์ของท่านพุทธทาส หรือท่านหลวงพ่อปัญญา ก็จะเฉยๆ ค่ะ ไม่รู้ทำไมไม่เหมือนคนอื่น..แต่ก็มีหนังสือท่านที่หัวนอน เผื่ออ่านหนุกๆ ได้บุญ อิอิ... แต่จะไปตื่นและสนุกกับการอ่านหรือฟังของพระสายวัดป่าหรือปฏิบัติหนักๆ มากกว่า.. ในขณะที่พี่สาวจะเป็นสายท่านพุทธทาสกับท่านหลวงพ่อปัญญา (น่าจะคล้ายๆ คุณ panaruss).. เพื่อนเราหลายคนจะไม่ชอบสไตล์คุณดังตฤณ เค้าบอกว่ากลัวหรือว่าไม่เชื่อ... บางคนชอบสายปาฏิหารณ์แก้กรรม... ก็แล้วแต่จะถูกจริต ส่วนเรื่องนั่งสมาธิ ก็พยายามอยู่จนวันนี้ก็ยังไม่สำเร็จค่ะ...แต่ที่รู้แน่ๆ คือ ถ้ามีคำกำหนด เช่น ยุบหนอ-พองหนอ พุท-โธ จะรู้สึกว่าไม่ใช่ จะรกๆ ไงไม่รู้.. สุดท้ายพบว่าตัวเองเหมาะกับไม่ต้องมีอะไรเลย ตามดูลมหายใจสบายๆ หรือตามดูจิตที่คิดโน่นนี่สบายๆ มากกว่าเยอะ....และจนมาถึงวันนี้ เราจะจำคำยากๆ คำเฉพาะ ไม่ได้เลยค่ะ เช่น ขันธ์ 5, เวทนา จะงงทุกทีว่าแปลว่าอะไร...อ่านพุทธประวัติหรืออะไรเจ๋งๆ ก็ลืมตลอดค่ะ ไม่สามารถมาเล่าต่อเพื่อเผยแพร่อะไรได้เลย เห้ออออ ที่เล่าขยายความยาวเหยียดเรื่องส่วนตัวให้ฟัง เพราะอยากบอกว่า หากคุณ จขกท เริ่มอ่านหนังสือ ปฏิบัติธรรม อีกครั้ง แล้วรู้สึกยังไม่ดีขึ้น หรือรู้สึกไม่เข้าใจ ไม่พัฒนา ไม่โดน โน่นนี่.. ขอจงอย่าท้อนะคะ..ทุกอย่างมีเวลาของมัน และทางของมัน.. เราเชื่อว่าวันนึงคุณต้องเจอทางของคุณเช่นกัน.. เคยได้ยินที่เค้าบอกว่า "ขึ้นภูเขาได้หลายทาง สุดท้ายก็ยอดเดียวกัน" มั๊ยคะ.. นั่นแหละ..ทางที่เราเดินอยู่ อาจจะต้องต่างจากที่คุณกำลังจะเดิน ด้วยบุญกรรมและบารมีที่สะสมกันมานับชาติไม่ถ้วนต่างกัน..เวลาที่จะได้เจอทางขึ้นเขาก็คนละเวลา เส้นทางที่จะเจอก็หลากหลายต่างกัน ระยะเวลาที่ใช้เดินก็ต่างกัน แต่สุดท้ายหากเริ่มเดินด้วยจุดหมายเดียวกันวันนึงก็ถึงยอดเขาเหมือนกันค่ะ... เราก็เหมือนคนอื่นๆ ยินดีที่จะให้คำแนะนำ ช่วยเหลือ และเป็นกำลังใจ.. แต่ก็แอบไม่แน่ใจว่าจะสามารถแค่ไหนอ่ะ แหะๆ.. เพราะไม่คิดว่าตัวเองได้สั่งสมบุญบารมีมามากพอหรือเปล่า.. แต่ก็หลังไมค์มาได้ค่ะ จะพยายามเต็มที่ๆ ^__^ แต่ขออนุญาตแนะนำเหมือนเดิมอีกครั้งนะคะ ให้ลองตามๆ คุณดังตฤณดู พี่เค้าจะมีไปพูดที่โน่นที่นี่และเปิดโอกาสให้คนถาม.. เราเองที่หายทุกข์พบทางออกแบบคลิ๊ก ครั้งที่1 ก็เพราะได้คุยกับพี่เค้า พี่เค้าชี้ประเด็นปัญหาได้เปรี้ยง เราหลุดจากพันธนาการที่พันไว้เองแบบชนิดน้ำตาร่วงเลยค่ะ.. อยากให้คุณเจอทางลัด โชคดีแบบเราบ้าง (แต่ก็ไม่รู้ว่าคุณจะถูกจริตกับคุณดังตฤณหรือเปล่าอ่ะนะ) **** ปล.1 คุณทะเลฯ เราชอบคำตอบของคุณมาก มีให้สีด้วย น่ารักดี.. เราให้กิฟท์คุณก็เพราะอยากแสดงความรู้สึกว่า "ถูกใจ" ค่ะ.. เก๊งเก่ง+ใจดี ปล.2 คุณpanaruss ดีใจแทนคุณจริงๆ ค่ะ ที่ผ่านวันนั้นมาได้ คงมีบุญเหมือนคุณว่าที่นึกถึงน้องกับน้ำเต้าหู้ขึ้นมา ฟังแล้วก็ขำก๊าก... เพี้ยงใส่ จขกท ด้วยอีกคนค่ะ จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 09:15:01

ความคิดเห็นที่ 18 คุณซอด้วงคะ ขอบคุณสำหรับมิตรภาพที่มีให้ ค่ะ ยินดีเหลือเกินที่ได้มาตอบและรับฟังความคิดเห็นต่างในกระทู้นี้ ว่างยังไง ก็แวะไปเล่นที่ บล๊อก panaruss ได้นะคะ จากคุณ : panaruss เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 14:08:37

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณ คุณทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู  คุณซอด้วง  และคุณpanaruss อีกครั้งนะค่ะ สำหรับกำลังใจ รู้สึกดีค่ะ ที่ได้เห็นข้อความ “ขอให้หายเป็นปกติไวๆ นะครับ จะคอยเป็นกำลังใจให้ครับ” ของคุณทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู “ขอให้คุณสดใส สบายอกสบายใจ  และ ขอให้คุณ ไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เพี้ยง”  ของคุณpanaruss “เพี้ยงใส่ จขกท ด้วยอีกคนค่ะ”  ของคุณซอด้วง ไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกดีกับคำพูดเล่านี้มาก่อนเลย แต่ในครั้งนี้รับรู้ และรู้สึกได้ถึงความปรารถนาดีจริง ๆ อย่างที่คุณซอด้วงว่าไว้ ว่าถึงแม้มีคนเข้ามาคุยเพียง 4 คน แต่ทุกข้อความสัมผัสได้ถึงความปรารถนาดีอย่างแท้จริง เราเองก็เล่นพันทิพมานานพอสมควร น่าจะประมาณเดียวกับคุณซอด้วง แวะเวียนเข้าหลายห้องเหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่ จะอยู่เฉลิมไทย เฉลิมกรุง โต๊ะเครื่องแป้งเป็นหลัก เน้นแต่ความบันเทิง  (คงเรียกได้ว่าใช้ชีวิตแบบประมาท) ห้องอื่นก็เข้าบ้าง ทั้งหว้ากอ ชายคา หรือแม้แต่ห้องสวนลุมพินีก็เข้า แต่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า มีห้องย่อยปัญหาสุขภาพจิตด้วย วันนั้นก็ด้วยความบังเอิญที่สายตาเหลือบไปเห็นพอดี ก็เลยได้มีโอกาสเข้ามาในห้องนี้ ซึ่งไม่คิดว่าจะได้ข้อคิดดี ๆ เกี่ยวกับธรรมะในห้องนี้ เนื่องด้วยเห็นว่ามีห้องเกี่ยวกับศาสนาอยู่แล้ว สำหรับคุณซอด้วง ที่ไม่ค่อยได้เข้ามาห้องนี้ แต่ก็มีเหตุให้ได้เข้ามา นั่นคงเป็นเพราะฟ้าคงส่งคุณมามอบคำแนะนำดี ๆ ให้กับเรา ขอบคุณมากมาย หลายวันมานี้พยายามนั่งสมาธิเช้าเย็น รู้สึกว่าจิตใจยังฟุ้งซ่านอยู่เยอะ ยังทรมานกับความคิดวนเวียนอยู่มาก แต่อย่างหนึ่งที่รู้สึกได้ คือ จากที่ไม่เคยนั่งสมาธิได้เลย ครั้งนี้สามารถทำได้ ถึงแม้จะแค่ครั้งละ 10 นาทีก็ตาม  บางช่วงเวลาก็พยายามกำหนดรู้ลมหายใจ ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง  เมื่อคืนก่อนนอนได้สวดมนต์ยาวเกือบชั่วโมง ซึ่งไม่เคยทำมาก่อนเลย .. ก็คงต้องพยายามต่อไป 2 วันมานี้ ช่วงเช้าตั้งแต่ตื่นนอน ถึงช่วงเที่ยง ๆ จะยังคงรู้สึกทรมานกับความฟุ้งซ่านของตัวเองเหมือนเดิม แต่ช่วงบ่ายจะรู้สึกโปร่งขึ้นนิดหน่อย (ถึงแม้จะยังจัดว่าแย่มากก็ตาม) คือ สามารถพูดคุย ยิ้มแย้มกับคนอื่นได้บ้าง แต่เมื่อจิตกลับมาฟุ้งซ่าน ก็ยังคงเศร้าซึมเหมือนเดิม กินได้มากขึ้นในมื้อกลางวัน และมื้อเย็น แต่ก็ยังจัดว่าน้อยกว่าปกติที่เคยทานอยู่มาก ยังอยากจะร้องไห้อยู่ แต่บางวันกลับร้องไม่ออก มันก็อื้อ ๆ ติดอยู่ที่คอ   ..  ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าอาการเหล่านี้จะค่อย ๆ ดีขึ้นเรื่อย ๆ .. เรา รู้สึกดีมากนะค่ะที่ได้เข้ามาเล่า มาระบายความรู้สึกที่แท้จริงให้ใครหลาย ๆ คน ที่ถึงแม้ไม่เคยพบ ไม่เคยรู้จัก แต่สัมผัสได้ถึงความปรารถนาดีฟัง  เพราะไม่เคยคิดเลยว่าจะสามารถเล่าให้ใครฟังได้ สังเกตได้จากช่วงแรก เราจะไม่ได้เล่าเรื่องอะไรให้ฟังเลย แต่เห็นหลายคนก็ยังเวียนเข้ามาให้กำลังใจ เราก็เลยสัมผัสได้ตรงนั้นจริง ๆ จึงเล่าความรู้สึกนึกคิดต่าง ๆ ออกมาได้  ..  รู้ว่าได้กล่าวคำขอบคุณไปหลายครั้งแล้ว แต่มันก็ยังเป็นคำที่ยังอยากกล่าวอยู่ดี  ..  ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ ได้เข้าไปอ่านบล็อกคุณpanaruss ที่เขียนไว้ล่าสุดแล้ว ดีใจค่ะ ที่กระทู้ของเรา ได้มีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นนอกจากตัวเราเองด้วย ขอบคุณทุกคนอีกครั้ง จากใจจริงค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ธ.ค. 54 22:42:02 แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 54 17:47:31 จากคุณ : แกะกระโดดข้ามรั้ว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 17:28:46

ความคิดเห็นที่ 20 ดีใจค่ะ ที่คุณแกะกระโดดข้ามรั้วได้เข้าไปอ่านบล๊อกเรา ก่อนที่มันจะ อันตรธานหายไปจนหมด ปวดตับค่าาาาาาาาา     อนิจจัง เจงๆ จากคุณ : panaruss เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 18:42:36

ความคิดเห็นที่ 21 @คุณแกะกระโดดข้ามรั้ว เราก็ไม่เค๊ยไม่เคยตอบธรรมะให้ใครนะคะ..  งานนี้ต้องยกความดีให้คุณทะเลฯ ที่เริ่มตอบเป็นธรรมะ ^^ แล้วพอคุณแกะฯ มาตอบต่อและบอกว่าเคยใช้ธรรมะเข้าช่วย คือ การกำหนดลมหายใจ เราเลยเกิดอาการคิดถึงตอนตัวเองที่พี่สาวแนะนำว่าอย่าทำ ไม่ได้ช่วยอะไร จะอึดอัด (แต่พี่สาวไม่ได้แนะนำต่อว่าให้ทำอย่างไร ^^").. เราเข้าใจคุณมากๆ ถึงความทุกข์ที่มี เพราะเคยเป็นเหมือนกันค่ะ ชนิดตื่นมาก็ร้องไห้ได้เลย เลยอยากบอกเล่าอะไรบ้างเผื่อจะเอาไปใช้แล้วเกิดผล ยังไงก็ขอให้หายเร็วๆ นะคะ... เพี้ยง เพี้ยง เพี้ยง (เอาไปเลย 3 เพี้ยง เผื่อจะรู้สึกดี 3 เท่า 55) @คุณ panaruss ว่างๆ จะแวะไปเที่ยวเล่นที่ block นะคะ ^___^ จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 18:45:55

ความคิดเห็นที่ 22 คุณซอด้วงเข้าไปแล้วเเต่เจอ บล๊อกเปล่า เศร้าใจค่ะ เผอิญ เป็นคนชอบกลอน และเพื่อนในบล๊อกบอกให้ พรรณาเป็นกลอน ก็เลยยกมาให้ได้ฟังนะคะ เศร้าใจจริง โก ฟาร์ ฟาร์ พนาอยากบอก โอ้เมฆหมอก ใดหนา ช่างทำด้ายยยยย อุตสาห์บอก คุณซอด้วง ให้สนใจ เมฆนั้นไซร้ พัดบล๊อก หนูซะเกลี้ยงเลย ที่อยากบอก คุณซอด้วง มีอยู่ว่า หนูพนา ได้ยินฟัง คำเฉลย ที่คุณซอ และ คุณทะเล สนทนาเอย คุณแกะเอย พนาเอย แสนชื่นชม คำสนทนา ผู้รู้ชี้นำ สว่างจิต ความเป็นมิตร ที่มอบให้ ไร้ขื่นขม ล้วนส่งใจ ให้คุณแกะ ได้รื่นรมณ์ พนายล สดับเสียง เกิดปัญญา แม้มิได้ พบเห็น ก็ปลาบปลื้ม แสนซาบซึ้ง ถึงความ ห่วงใยหนา ธรรมะซึ้ง ทะเลให้ คุณแกะมา ซอด้วงพา คุณแกะ ได้ผ่อนใจ พนาไซร้ ขอขอบคุณ จากใจจิต ขอบคุณมิตร ที่นำพา ความสดใส โลกออนไลน์ ให้พานพบ มิตรจริงใจ คุณพระรัตนไตร คุ้มครอง สมความดี _/\_ แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 54 19:29:52 จากคุณ : panaruss เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 19:27:15

ความคิดเห็นที่ 23 ที่คุณซอด้วงบอกว่า..."ช่วงที่ฟุ้งซ่านหนัก ไม่ควรทำสมาธิหรือที่การกำหนดลมหายใจ" ทำให้ผมคิดได้ครับว่าแต่ละคนไม่เหมือนกันครับ.. แรกๆ ที่ผมกำหนดลมหายใจ ผมก็รู้สึกอึดอัด... แต่นั่นเป็นเพราะการหายใจผมมันผิดจังหวะ...และพยายามไปฝืนกำหนดลมหายใจ พอหายใจไม่ถูกจังหวะของร่างกาย ก็จะทำให้ยิ่งอึดอัด... พออึดอัด..ความทุกข์ใจที่มีอยู่ มาเจอกับความทุกข์กาย เลยไปกันใหญ่เลย -*- การกำหนดลมหายใจ..ไม่จำเป็นต้องเป็นการนั่งสมาธิก็ได้ครับ เพราะสมาธิ เป็นการจดจ่ออยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง..แค่นี้ก็เรียกได้ว่าเป็นสมาธิแล้ว แรกๆ ผมใช้วิธีวิ่งที่สวนสาธารณะแล้วดูจังหวะขาที่กระทบพื้น ซ้าย ขวาๆ ในตอนนั้นใจสงบเป็นสมาธิมาก..แต่วิ่งได้แค่ 30 นาทีก็หมดแรงแล้ว >_< จนได้มาศึกษาจากหนังสือคุณดังตฤณอีกทีว่าถ้าฟุ้งซ่าน ให้หาไรทำให้ใจสงบ แต่ถ้าเหม่อลอย ให้หาอะไรทำเพื่อให้ร่างกายตื่นตัว...ถึงรู้ว่าที่ทำมาถูกทางแล้ว อ่านหนังสือก็ทำให้เกิดสมาธิ และช่วยให้จิตสงบได้ครับ.. แต่ก็ควรเป็นหนังสือเบาๆ ไม่ใช่พวกหนังสือที่มีเนื้อหาทางการเมืองนะครับ อ่านหนังสือของคุณดังตฤณช่วยได้เยอะครับ (แต่บางคนก็อาจไม่ชอบอย่างที่คุณซอด้วงบอก..ก็ลองอ่านของท่าน ว.วชิรเมธีก็ได้ครับ แต่บางคนก็ว่าเนื้อหาหนักไปหน่อย) ถ้าสามารถกำหนดรู้ลมหายใจได้ ก็ถือว่าเป็นกุศลครับ เห็นโฆษณาว่าให้หายใจเข้า หายใจออก..ดูดีจัง ชวนคนทำสมาธิ การดูลมหายใจ..อย่าไปเพ่งมันนะครับ ทำได้เท่าที่ทำ ไม่ไหวก็เลิก เวลาดูก็ลองคิดซะว่าร่างกายนี้เป็นแค่ที่อาศัยของวิญญาณ...แล้วถอยจิตออกมาดูห่างๆ โดยดูตาม "ความเป็นจริง" ...ตามที่วิปัสสนานุบาลเขียนไว้แหละครับ หายใจยังไงก็รู้อย่างนั้น แล้วทำไมต้องมากำหนดลมหายใจด้วย ? เพราะว่าถ้าเราไม่มีอะไรที่ให้คอย "กำหนดรู้" จิตมันจะวอกแวก จะเข้าถึงสมาธิได้ยาก ถ้าคุณกำลังฟุ้งมากอยู่ และกำลังสมาธิยังไม่เข้มแข็ง ผมก็ไม่แนะนำให้นั่งสมาธิครับ เพราะสมาธิอาจจะไม่เกิดแถมยังทำฟุ้งหนักเข้าไปอีก.. คงมีแต่คุณเท่านั้นที่รู้วาระจิตตัวเองครับ..ว่าตอนนี้เหมาะกับการทำแบบไหน ให้ทำได้เท่าที่ตนเองคิดว่าไหวนะครับ... บางท่านนั่งสมาธิสองสามชั่วโมงไม่ขยับ..อันนี้ผมก็ยังไปไม่ถึง ----------------------------------------------------------------------------- ขออนุญาตเล่าถึงการนั่งสมาธิของผมนะครับ.. แรกๆ ผมก็นั่งได้แค่ 5 นาทีเอง ก็เบื่อ ก็เลิกแล้ว -*- จึงใช้วิธีมาดูลมหายใจตามความเป็นจริงแทน ในตอนนั่ง ยืน นอน..ตอนเดินก็นับเท้าซ้ายขวาๆ ตอนหลังเมื่อฟุ้งน้อยลงค่อยมาหัดนั่งสมาธิ 10 นาทีบ้าง 15 นาทีบ้าง 30 นาทีบ้าง ชั่วโมงนึงบ้าง ตอนนั่งสมาธิบางคนก็ชอบการบริกรรม บางคนก็ถนัดดูยุบพอง ส่วนผมแรกๆ นั้นผมเริ่มมาจากดูลมหายใจจากวิปัสสนานุบาล.. จึงดูยุบพองไม่รู้เรื่อง ผมก็ชอบวิธีดูลมหายใจไปเรื่อยๆ ครับ..มันรู้สึกสบายดี ก่อนพระพุทธเจ้าตรัสรู้ก็ทรงใช้วิธีนี้ครับ... เพราะทรงบำเพ็ญทุกขกิริยามาเป็นเวลา 6 ปีแล้วยังไม่สำเร็จ.. ทรงนึกถึงสมัยเด็กๆ เมื่อตอนทำพิธีแรกนา..ได้ทรงหลบไปนั่งเล่นใต้ต้นไม้คนเดียวแล้วนับลมหายใจเล่น.. พระองค์ระลึกได้ว่าตอนนั้นมีความสุขกับการนับลมหายใจ... คิดว่าหนทางนี้น่าจะถูกต้อง เพราะทำแล้วรู้สึกมีความสุข...จึงใช้วิธีนี้เป็นวิธีสุดท้ายในการบำเพ็ญตน และได้ทรงตั้งสัจอธิฐานว่า.. "แม้ว่าเนื้อและเลือด จะเหือดแห้งไปจนเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกก็ตามที เราจะไม่คลายบัลลังก์นี้" หลังจากนั้นได้บำเพ็ญเพียรเป็นเวลา 12 ชั่วโมง ก็ทรงบรรลุธรรมได้โพธิญานตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า การดูลมหายใจผมตอนนี้ เมื่อกระทบจมูกลงมากระบังลมและทำให้ท้องพองก็รู้ชัด แต่พระอาจารย์สอนว่า..ให้กำหนดที่จุดเดียว เพราะมันเกิดสองอารมณ์ คือจิตกำหนดที่จมูกกับที่ท้อง และเมื่อมีความรู้สึกอะไรเกิดขึ้นระหว่างนั่งสมาธิ ก็ให้ย้ายจิตไปกำหนดรู้ที่ส่วนนั้น เช่นโทรศัพท์ดัง ปวดขา เมื่อยหลัง ความคิดที่เกิด ความง่วง ความฟุ้ง... ส่วนมากนิยมกำหนด "หนอ" เช่น ได้ยินหนอ ปวดหนอ เมื่อยหนอ คิดหนอ ง่วงหนอ ฟุ้งหนอ... เพราะถ้าไม่กำหนดรู้แล้ว บางทีความคิดเกิด สติรู้ไม่ทัน ก็จะหลงไปอยู่กับอาการเหล่านั้น... เช่น โทรศัพท์ดัง..ก็เลยลุกไปรับ, ปวดขาก็เลยเปลี่ยนท่านั่ง, เมื่อยหลังก็เลยขยับตัว, และความคิดเกิด ก็หลงไปอยู่กับความคิดเลยทำให้เหมือนรู้สึกง่วงและก็หลับในที่สุด -*- (ซึ่งนั่งสมาธิแล้วง่วง ผมก็ยังเป็นอยู่ แต่มันก็จะเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป... ถ้ามีการกำหนดรู้อย่างต่อเนื่อง คุณก็จะไม่หลับจริงๆ เพราะสมาธิที่มีกำลัง จะคอยรักษาไว้ให้เอง.. ความง่วงนี้คือหนึ่งในนิวรณ์ ๕ ..มีผู้เดียวที่ดับได้คือพระอรหันต์) และถ้าจะนั่งสมาธิ ก็ขอแนะนำว่าให้กำหนดเวลานั่งครับ เช่นถ้าคิดจะนั่งแค่ 3 นาที หรือ 5 นาที..ก็ให้จับเวลาไปเท่านั้น อย่ามากน้อยไปกว่านั้น... เพราะนี่คือสัจจะบารมี ! และเป็นการทำลายกิเลสอย่างหนึ่งด้วยครับ เช่นบางทีคุณนั่งสมาธิแล้วรู้สึกเกิดปีติ มีความสุข..เลยคิดจะนั่งต่อ..กลายเป็นความหลง หรือนั่งไปหน่อยแล้วหนีไปนอน..อันนี้ก็พ่ายแพ้ต่อกิเลส เวลานั่งสมาธิจนชินแล้ว เวลานั่งจะเกิดปีติ บางทีก็ขนลุก บางคนก็น้ำตาไหล..แรกๆ ก็ตื่นเต้น หลังๆ ก็จะชิน เพราะสิ่งเหล่านี้..แม้เป็นความสุขจากสมาธิ มันก็เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ..เป็นไปตามกฎไตรลักษณ์ ! ----------------------------------------------------------------------------- เวลาเรากินข้าว... เคยไหมครับ เวลาหิวๆ ซื้อของกินมามากมาย คิดว่าจะกินหมดนี่...พอกินไปได้หน่อยก็อิ่มซะงั้น เราไม่รู้หรอกครับว่ากินหมดจานนี้มันจะอิ่ม...ไม่รู้ว่าต้องกินกี่คำถึงจะอิ่ม... บางทีคิดว่าหมดจานแล้วจะอิ่ม แต่จริงๆ ยังกินได้ต่อ !? เวลาท้องมันจะอิ่ม มันก็อิ่มของมันเอง..เราไม่สามารถบังคับมันได้เลย เราทำได้แค่เพียงกินข้าวไปทีละคำ ทีละคำ...พออิ่มเมื่อไหร่ เรารู้ได้เอง ! เช่นเดียวกันกับ..ความฟุ้งซ่าน ความทุกข์ ความเศร้า ความเหงา ความเสียใจ เราไม่รู้เลยว่ามันจะเกิดขึ้นมาเมื่อไหร่..ไม่รู้ด้วยว่าเมื่อไหร่มันจะหายไป แต่ที่รู้แน่ๆ คือ มันอยู่ได้ไม่นาน ..เหมือนที่เรากินข้าว เราก็จะหิวได้ไม่นานเพราะเดี๋ยวก็จะอิ่ม ! ความทุกข์ทางใจเหล่านี้ก็ไม่ต่างอะไร กับที่เราหิวข้าวจนเกิดทุกข์ทางกาย ทำได้แค่คอยเฝ้าดูมันไปเรื่อยๆ ว่าเมื่อไหร่มันจะหมดทุกข์ไป เพราะสิ่งเหล่านี้มันไม่ใช่ตัวตนที่เราสามารถบังคับควบคุมได้.. ดังที่พระพุทธองค์ทรงตรัสสอนเป็นอย่างมากว่า.. ไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ตัวเขา ไม่มีเรา ไม่มีเขา ไม่มีใคร... มีแต่ทุกข์เท่านั้นที่เกิดขึ้น มีแต่ทุกข์เท่านั้นที่ตั้งอยู่ และมีแต่ทุกข์เท่านั้นที่ดับไป ความทุกข์ทั้งหลายไม่ใช่ตัวตน ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น ----------------------------------------------------------------------------- มีอีกหนึ่งวิธีที่ความทุกข์ทางใจนั้น สามารถคลี่คลายได้ง่ายๆ ครับ.. คือการระบายให้ผู้อื่นได้รับฟังเข้าใจปัญหาของเรา คุณจะรู้สึกว่ามีคนอยู่เคียงข้าง..ทำให้เกิดกำลังใจ และทุกข์ก็จะเบาบางลงไป วันหนึ่งความทุกข์นั้นก็จะหายไปเอง..มันอยู่ไม่ได้ร้อยปีแน่นอน ขอเป็นกำลังใจให้ ขอให้หายไวๆ นะครับ ปล.1 ผมคิดว่าใส่สีข้อความแล้วรู้สึกว่าทำให้อ่านง่าย และเวลาเลื่อนเพจแล้ว.. ได้ไม่เสียสมาธิไปกับการหาข้อความที่อ่านค้างน่ะครับ ปล.2 เมื่อก่อนก้ไม่เคยคิดจะมาเล่นในห้องนี้เหมือนกัน เพราะคิดว่าตัวเองไม่มีความรู้อะไรที่จะช่วยเหลือผู้อื่นได้ เคยอยู่แต่สวนลุม หว้ากอ และ developer เคยเข้าไปดูห้องศาสนาแล้ว รู้สึกว่าไม่ค่อยเหมาะกับผม.. ครั้งหนึ่งผมก็ได้กำลังใจจากที่แห่งนี้ เลยอยากตอบแทนสังคมบ้าง...เพราะคิดว่ามีแค่ช่วงนี้เท่านั้น.. ที่ผมสามารถช่วยเหลือผู้อื่นแบบนี้ได้ (รู้สึกว่าตัวเองเข้ามาตอบห้องนี้บ่อย..ไปๆ มาๆ สงสัยห้องปัญหาสุขภาพจิตได้กลายเป็น ห้องศาสนา สาขา 2 แน่เลย -*-) จากคุณ : ทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 22:18:51

ความคิดเห็นที่ 24 โอย โดนใจอีกแล้วค่ะ ที่คุณทะเลฯ อธิบาย.. (ต้องให้กิฟท์.. ว่าแต่ แลกกิฟท์แปลว่าอะไรคะ เค้ามีสะสมแต้มกันหรือคะ เห็นเคยมีคนตั้งกระทู้แลกกิฟท์ด้วยล่ะค่ะ) ใช่เลยค่ะ จขกท. ของเรา (ไม่รู้คุณแกะฯ เป็นด้วยมั๊ย) อึดอัดเพราะหายใจไม่ปกติ.. ตอนนั้นคิดว่าที่ตัวเองทุกข์ตัดใจไม่ได้เป็นเพราะกรรมเก่าแน่ๆ เลย..เป็นปีก็ไม่หายคิดถึงเค้า บ้าบอ..เลยไปบวชเนกขัมมะ (ประมาณถือศีล อยู่วัดนะค่ะ) 3 วันที่วัดปัญญานันทาราม อุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรสุดฤทธิ์.. พอถึงช่วงพระอาจารย์นำนั่งสมาธิ.. อึดอัดมากกกกก... เพราะจะมีการพูดให้จังหวะประกอบเป็นช่วงๆ ค่ะ.. หายใจเข้า หายใจออก.. เราเลยต้องหายใจเข้าออกด้วยจังหวะที่ไม่ใช่ธรรมชาติของตัวเอง.. กลับบ้านมาก็ไม่ได้นั่งสมาธิอะไรใดๆ อีก กลัวมาก.. พออาการหายดี (ซึ่งวันนึง คุณ จขกท ก็ต้องหาย ^^.. จริงๆ แล้ว สังเกตดีๆ จะรู้ว่า มันดีๆ หายๆ เป็นช่วงๆ อยู่แล้วนะคะ แล้วต่อไปช่วงที่ดีก็จะมากขึ้นๆๆๆ สู้ๆ)...เราเลยมาหัดนั่งใหม่ ..แล้วก็ลองวิธีการนั่งแบบโน่นนี่ ตั้งแต่ นับเลข ขยับมือ กำหนดคำ ... และที่สุดมาเจอที่ถูกจริตคือ วิธีเดียวกับคุณทะเลฯ ดูเฉยๆ ว่าลมหายใจเข้าหรือออก ดูเฉยๆ ว่าใจคิดอะไร รู้เฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรต่อ.. เอานี้เล่าให้ฟังอีกรอบ เพิ่งย้ำว่า ทางใครทางมันจริงๆ ให้ลองๆ ดูหลายๆ แบบนะคะ แล้วจะพบเองว่าแบบไหนถูกจริตกับเรา.. เราเองก็ไม่ได้กดดันตัวเองอะไรว่าจะต้องนั่งได้นิ่งๆ เป็นชั่วโมงๆ อ่ะ สนุกกับการดูจิต รู้ตัวตลอดเวลาแม้ระหว่างวันก็พยายามทำมากกว่า... พอเรารู้ตัวเร็ว ความทุกข์ความฟุ้งซ่านต่างๆ จะสั้นลงกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย.. เมื่อวานระหว่างกลับบ้านนึกย้อนอดีตว่าตอนเราเป็น (ประมาณปีครึ่ง ก่อนพบคุณดังตฤณตัวเป็นๆ) ทำกิจกรรมอะไรบ้างที่ช่วยให้ดึงไปทางอื่น เลยเอามาบอกเพิ่มเผื่อไปปรับใช้ค่ะ.. หลักๆ คือ -อ่านหนังสือเตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัว ..สนุกมากและได้ทำสมาธิไปในตัวได้ความรู้ด้วย -อ่านนิยายธรรมะ ... แต่ที่บอกว่าเรื่องเดียวกับคุณทะเลฯ จำผิดค่ะ แหะๆ..เมื่อวานไปดูที่ชั้นหนังสือ..เราอ่านเรื่อง กรรมพยากรณ์ ตอนชนะกรรม (เรื่องอื่นก็มี แต่ซื้อทีหลัง)..ชอบเพราะมีหมอดูในเรื่องด้วย (เมื่อก่อนชอบดูหมอมากๆ) ว่างๆ เลยจะนึกถึงว่านางเอกจะเป็นไงต่อนะ คืนนี้ต้องกลับไปอ่าน แทนการฟุ้งซ่านเรื่องที่ทำให้รู้สึกแย่ -ทำห้องนอนใหม่หมด.. ชนิดรื้อพรมในห้องเปลี่ยนเป็นพื้นไม้(ลามิเนต) และปรับผังห้องกันเลยทีเดียว..จากที่เคยฟุ้งซ่านคิดถึงเค้า ก็เปลี่ยนมานึกถึงสุขภัณฑ์ในห้องน้ำแทนว่าจะเอาแบบไหนดี 55 กลับมาเรื่องฟุ้งซ่านของคุณ จขกท ที่เล่าให้ฟังว่าช่วงนี้ฟุ้งซ่านเป็นช่วงๆ วูบๆ... ถ้าตามดูมัน แบบดูเฉยๆ วันนึงจะคลิ๊กจริงๆ ค่ะว่า มันคิดเอง หยุดเองได้ เราจะถอนตัวเองออกมาได้ไม่คิดว่าทุกข์หรือใจที่คิดนั่นคือเรา.. แล้วเมื่อวันนั้นมาถึง.. อาจจะเป็นเหมือนเราคือ พอใจคิดวูบไปถึงเค้า แทนที่เราจะทุกข์ว่าคิดทำไม(ฟระ) กลายเป็นขำ.. นั่น มาแล้วๆ จิตทำงานเองจริงๆ ด้วย..ดูอยู่ห่างๆ  แล้วเดี๋ยวก็เห็นว่ามันก็หยุดคิดเองด้วยอีกต่างหาก.. สนุกดี...แล้วจะเข้าใจลึกซึ้งถึงคำว่า มีทุกข์แต่ไม่มีคนทุกข์ค่ะ.. (แต่เราทำไม่ได้ตลอดหรอกนะคะ บางทีก็ทุกข์ไปกับความคิดด้วย บ่อยๆ.. มีสติไม่ทันความโกรธ หน้าหงิกไปแล้วก็บ่อย บ่อยมาก...ก็ยังไม่บรรลุนี่นา) เรื่องหนังสือ อันนี้ก็แล้วแต่ถูกจริตเช่นกันเหมือนคุณทะเลฯ บอก...แม่เราจะชอบท่านมิตซูโอะค่ะ **** ปล. - อ่านกลอนคุณพนาฯ แล้วซึ้งจังเลยค่ะ (น้ำตาซึมไปเลย ไม่ได้เวอร์นะ สงสัยช่วงนี้จิตอ่อน) แต่งเก่งมากๆ และขอบคุณมากๆๆ นะคะ จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 10:25:21

ความคิดเห็นที่ 25 สวัสดีค่ะ คุณทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู  คุณซอด้วง  คุณpanaruss วันนี้เรารู้สึกแย่จังเลยค่ะ บ่ายแล้วก็ยังไม่รู้สึกดีขึ้นมาเลย อยากจะพยายามหากิจกรรม หรือทำกิจกรรมอะไรที่ทุกคนแนะนำนะค่ะ แต่มันไม่มีแรงเลยคะ อาหารก็ทานไม่ได้ แค่รู้สึกว่านั่งเฉย ๆ ก็จะไม่มีแรงแล้วค่ะ อยากจะล้มตัวลงนอน ทรมานเหลือเกิน อยากจะหายจากอาการแบบนี้แล้ว ทำไมเราหายช้าจัง T T อ่านหนังสือก็อ่านผ่านสายตา ไม่รู้ความหมายอะไรเลยค่ะ ในหัวมีแต่เรื่องฟุ้งซ่านตลอดเวลา เศร้าได้อีก T T แต่มีอย่างหนึ่งที่ทำให้รู้สึกดีขึ้นทุกครั้ง ก็คือการที่ได้เข้ามารับกำลังใจ เข้ามาคุย มาเล่า มาระบายให้ทุกคนในที่นี้ฟัง มันมีความรู้เหมือนที่คุณทะเลฯ บอก คือ รู้สึกว่า ตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว มีคนที่พร้อมจะรับฟัง และเข้าใจ  อย่าพึ่งรำคาญเรานะค่ะ แล้วถ้ากระทู้นี้มันหายไป จะทำยังไงล่ะค่ะ เรายังอยากคุยกับ คุณทะเลฯ คุณซอด้วง  คุณพนาฯ อยู่นี่ค่ะ T T แก้ไขเมื่อ 29 ธ.ค. 54 22:43:29 แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 54 15:36:53 จากคุณ : แกะกระโดดข้ามรั้ว เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 15:03:47

ความคิดเห็นที่ 26 อ้าว วันนี้แย่กว่าวันก่อนอีกเหรอคะ.. ทำไงดี.. ไอ้เราก็กว่าจะเอาตัวรอดก็ตั้งนาน ..ปาเข้าไปปีครึ่ง.. คงไม่หายถ้าไม่ได้เจอคุณดังตฤณ+ฟังเทศน์พระอาจารย์ปราโมทย์+พระครูเกษมธรรมทัต  _/\_..... รู้สึกว่าของคุณทะเลฯ จะใช้เวลาแค่ 2 เดือน คุณพนาฯ นี่ไม่รู้อ่ะ คืออยากบอกว่าอย่าไปเร่งมันเลยนะคะ ยิ่งอยากหายจะยิ่งไปเค้นไปทุกข์ซ้อนทุกข์นะคะเราว่า.. ยังไงมันก็หายอยู่แล้วล่ะค่ะ ยืนยัน ฟันธง.. โอเค๊ :) กำลังคิดๆ ว่า เรื่องการตามดูจิตอาจจะเร็วไปสำหรับคุณแกะฯ ป่าวน้า.. เพราะตอนเราเจอคุณดังตฤณ (ตกลงคุณแกะฯ รู้ป่าวคะเนี่ยว่าคุณดังตฤณคือใคร.. เมื่อก่อนพี่เค้าเล่นพันทิปด้วยนะคะ ก่อนที่จะดังระดับประเทศ).. เราถามว่าจะแก้ความฟุ้งซ่าน(และรวมถึงนิสัยแย่ๆ เช่น ขี้น้อยใจ ขี้หึง) ด้วยการทำสมาธิดีมั๊ยคะ... พี่แกเบรคหัวทิ่มเลยว่า ยังไม่ต้องทำ ให้ไปทำบุญก่อน ให้ครบ 4 ครั้งนะ... -*- ตอนนั้นงงเต๊ก ไรอ่ะ หน้าตาไม่ค่อยเข้าวัดหรือไง แล้วดูดิอุตส่าห์เสนอตัวจะทำสมาธิ แค่อยากขอแรงสนับสนุน ทำไมห้ามอ่ะ.. สงสัยพี่เค้าคงรู้ว่าทำไปยิ่งแป๊ก และอาจรู้ว่าเราเหมาะกับวิปัสสนา(ลักษณะเดินปัญญา) หรือต้องให้วิปัสสนานำสมถะ(การหยุดนิ่งๆ) หรือเรื่องอ่านหนังสือก็ชักเริ่มไม่แน่ใจ อาจจะต้องเป็นคนที่ชอบอยู่บ้านและอ่านหนังสือแบบเราเป็นทุนหรือเปล่า..และที่แน่ๆ ต้องเป็นหนังสือที่ตัวเองถูกใจด้วยค่ะ..ถ้าเราเริ่มอ่านธรรมะเล่มอื่นคงหยุดแล้วเหมือนกัน...ถ้าต้องอ่านอะไรอย่างอื่นที่ไม่ชอบเลย ต่อให้จิตใจเป็นปกติอยู่ ยังไม่รู้เรื่องเลยค่ะ.. ไม่ต้องกังวลหรอกนะ เราเองตอนนั้นก็ระบายโน่นนี่กับญาติผู้น้องกันตลอดค่ะ ได้ระบายด้วย แล้วเค้าเป็นเด็กมีพลัง รู้จักจะพูดโน่นนี่.. ให้คำแนะนำดีๆ ตลอด.. พูดให้เราเกิดกำลังใจ และรับฟังคำพูดซ้ำซาก (ยังซึ้งใจจนทุกวันนี้)...แล้วก็เมาท์เพื่อนๆ ให้ฟัง มันก็ทำให้เรามีเรื่องอื่นจะสนใจ(อยากรู้อยากเห็นเรื่องเพื่อนเค้า) ขึ้นมาบ้าง ... เพราะงั้นคุยกันได้ เราไม่รำคาญหรอกค่ะ แต่ไม่รู้จะช่วยได้แค่ไหนเท่านั้นเอง.. ^^" ลองๆ นึกดูว่าตัวเองชอบทำอะไรดีๆ หนุกๆ บ้างนะคะ แล้วทำโลด จะได้เพลิดเพลิน...ไปเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ได้ ไปให้อาหารปลาก็ได้.. ต้องแข็งใจลุกออกจากเตียงนะคะ..อาจจะไปแบบซึมๆ จ๋อยสนิท แต่ยังไงก็ได้บุญติดมา บุญเป็นของสว่างจะได้เอามาสู้กับของมืดในจิตไง เมื่อคืนลองไปรื้อๆ หนังสือคุณดังตฤณ(อีกแล้ว 55) ถาม-ตอบ หาๆ ดูเผื่อใครถามเกี่ยวกับฟุ้งซ่านแนวๆ เดียวกับคุณแกะฯ หาไม่เจออ่ะค่ะ (ตอนนี้หนังสือมีไม่ครบชุดด้วย).. แต่มาเจอคำตอบนึง เป็นเรื่องเกี่ยวกับการพลิกวิธีคิด.. พอมาอ่านเจอที่คุณแกะฯ บอกว่า น้องได้ฤกษ์แต่งงาน เลยรู้สึกว่า เวลาแห่งความสุขมันกำลังจะหมดแล้ว.. นึกถึงคำตอบของคุณดังตฤณที่ตอบให้สาวอกหักขึ้นมาเลยค่ะ... นอกจากคุณแกะฯ ต้องเข้าใจเรื่องของการพลัดพราก (ที่คุณทะเลฯ เขียน) คุณแกะฯ ลองเปลี่ยน หรือ พยายามเปลี่ยนมุมการคิดดูด้วยก็อาจช่วยได้นะคะ.. คือ ทำไมไม่คิดว่า น้องไม่อยู่เราก็กำลังจะมีความสุขแบบใหม่ที่ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมี อ๊ะ อย่าเพิ่งเถียงในใจนะคะว่า จะสุขได้ไง ต่อไปอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว เหงาจะตาย... โธ่ ใครจะรู้อาจจะ happy ดี้ด้าก็ได้นะคะ.. ที่ผ่านมามันคือความเคยชินด้วย เลยไม่อยากให้มันเปลี่ยนแปลง... เป็นคนไม่ชอบการเปลี่ยนแปลงป่าวเนี่ย.. นอนคนเดียวกางเต็มเตียงดีจะตายค่ะ.... แล้ววันนึงพอคุณแกะฯ มีแฟน มีคนรัก.. คราวนี้ก็ไม่ต้องนอนคนเดียว.. ตอนนี้ได้ทำอะไรเองคนเดียว ทำให้เต็มที่ค่ะ มีความสุขแบบคนโสดเต็มที่ จะได้ไม่ต้องมาเสียดายเวลาไม่โสด... *** ปล. 1 - กระทู้มันไม่น่าจะหายนะคะ.. เรากดเป็น bookmark ไว้ (คุณแกะฯ ทำเป็นใช่มั๊ยคะ).. แล้วเมื่อกี้เลยกดลงคลังกระทู้ไปด้วยล่ะ.. ระบบจะได้ไม่ลบอัตโนมัติ (มั้ง) ปล.2 - เราไม่มีเนทที่บ้านและในมือถือ -*- จะเล่นเฉพาะอยู่ที่ทำงานค่ะ.. เพราะงั้น ส-อา จะไม่ได้มาตอบนะคะ.. ก็คุยกับคุณทะเลฯ คุณพนา ไปน้า.. ส-อา ไปเที่ยวเล่น หรือ อ่านหนังสือ อะไร ก็มาเล่าให้ฟังบ้างนะคะ... โชคดีค่ะทุกคน จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 17:36:50

ความคิดเห็นที่ 27 กลัว แบ่ง ประเภทได้ หลากหลาย ไม่ว่าจะ กลัวการพลัดพราก กลัวป่วย กลัวต้องใช้ชีวิต อยู่คนเดียว กลัวว่าวันหนึ่งจะไม่มีที่พึ่งพา  กลัวโดนเปรียบเทียบ  กลัวโดนดูหมิ่น กลัวไม่มีเงินใช้  กลัวไม่ได้แต่งงาน  กลัวตาย  สารพัดสารพันเรื่องกลัว พนา เชื่อว่า ไม่มีใครที่ไม่เคยกลัว ค่ะ คุณแกะคะ อาการหมดเรี่ยวหมดแรง พนาเคยเป็น มาแล้ว และ พวกน้องๆ ก็เป็นกันให้ เห็นบ่อยๆ  เนื่องจากงานที่บ้านเป็นธุรกิจครอบครัว ต้องผจญกับหลากหลายเหตุการณ์ ไม่ว่ากับคนงาน ราชการ ตำรวจ สรรพกร ธนาคาร อุบัติเหตุ จุ๊กๆจิ๊กๆ  โน่นๆ นี่ๆ นั่นๆ พนาเอง เคยกลัวว่า หาก พ่อแม่ จากไป พี่น้อง จากไป เราจะอยู่ยังไง เราจะรับภาระ อย่างไร แม่บอก กับ พนาว่า คิดเฉพะาเรื่องที่สำคัญตอนนี้ ก็พอ ไปคิดเรื่องที่มันแย่ๆ ในอนา คตที่ยังไม่เกิดขึ้นทำไม   คุณแกะคะ  อย่าให้ความคิดแย่ๆลากเราไปค่ะ ดึงกลับมาหาปัจจุบัน แล้วมองให้เห็น คุณแกะคะ น้องสาวคุณแกะ ใกล้แต่งงานแล้ว มีกิจกรรมเยอะแยะที่ต้อง ช่วยกัน อันนี้เล่า ประสบ การณ์ตรง น้องสาวเพิ่งแต่งงานหมาดๆ    ต้อง เตรียมการ์ด พิมพ์ซอง จัดบ้าน เตรียมชุด เตรียมสวย เตรียมรับแขก (ของเราครอบครัวคนจีน มีเตรียมหลายอย่างมั่กๆ) แค่นั้นไม่พอ ต้องเตรียมเป็น นางเเจ๋วให้น้องด้วย  ไม่รู้ว่า คนอื่นเขาแต่งงานจะ ยกระดับตัวเองเป็น เจ้าหญิงเหมือนน้องพนามั๊ย  ใช้ซะ ถือรองเท้าให้คุณหล่อน ใส่ตุ้มหู ติดกระดุมชุด รูปซิป  เด๋วลืมนั่นนี่โน่น วันแต่งงานน้องสาว เหงื่อแตกจนชุดเปียกอ่ะคิดดู๊ ผมกระเซิงไม่เป็นทรง แถมเรายังได้  หิ้วรองเท้าให้เจ้าบ่าวด้วยคิดดู๊ คืนวันเข้าหอ  น้องสาวยังเรียกพนา  ให้ไปถอดสร้อย ตุ้มหู กำไร ให้เอาไปเก็บเข้าที่ แถมสั่ง  ปลดกระดุม ที่เรียงเป็นตับ ให้มันด้วย  ไอ้หยา เคื่องเฟ้ย ดีที่ น้องเขยมาทัน ครึ่งหลัง เลยฝากฝัง ดูแลกันต่อ 5555555. ลองคิดซิคะ  เมื่อน้องสาวแต่งงานแล้ว ก็มีหลาน ตัวเล็กๆ  พ่อแม่ของเราก็ได้เป็น ตายาย เราก็ได้เป็น   " น้า " T_T เอาเหอะ  น้า ดีกว่า ป้า ละกัน    สมาชิกครอบครัวเพิ่มขึ้นอีกเยอะ  ญาติพี่น้องเพิ่มขี้นเยอะ ขนาดเรายังได้ เพื่อนเป็น น้องสาวเจ้าบ่าวเลย คิดดู๊  คุยกันจนคอแหบ แถมชอบกิน ยาอมโบตั๋นเหมือนกันด้วย   คุณแกะคะ  กำแพงใจ ที่มีอยู่ตอนนี้ มันทำให้เหนื่อยล้า   ทุบมันออกค่ะ  ไปสู่ ท้องฟ้า ทุ่งกว้างที่สดใส  ตะวันดวงใหญ่ แต่อาจร้อนนิดหน่อย รออยู่ข้างหน้า มองทุกอย่างให้สวยงาม จิตใจเราก็จะผ่องใส  ความเหนื่อยก็จะค่อยๆหายไป จิตใจ คุณแกะ  ก็จะมีพลัง   พร้อม ให้  พร้อม สร้าง สิ่งดีๆให้แก่ตัวเองและผู้อื่นค่ะ จะแวะมาบ่อยๆนะคะ  เพิ่ง คห 26 เอง จิีบ ๆค่ะยังไม่ปิดง่ายหรอกกระทู้นี้อ่ะ จากคุณ : panaruss เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 18:17:39

ความคิดเห็นที่ 28 ไอ้หยา คุณซอด้วง แซงคิว เป็นกระทู้ 27 ไปเลย จากคุณ : panaruss เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 18:18:23

ความคิดเห็นที่ 29 อย่างน้อยก็มีตัวหนังสือในบอร์ดนี่ที่คุณมีแรงอ่านอยู่ ? อย่างแรกที่คุณต้องห่วงและคอยดูแลก็คือ..เรื่องสุขภาพ แม้จะไม่รู้สึกหิวข้าว เบื่ออาหาร แต่อย่างน้อยควรทานวันละสองมื้อนะครับ อาจจะเป็นข้าวต้ม โจ๊ก กระเพาะปลา นม หรืออะไรก็ได้ครับ... ที่กลืนง่ายๆ ไม่ต้องออกแรงเคี้ยว..เพราะกายนี้ไม่ใช่ของเรา... แม้เราไม่อยากเป็นแบบนี้ อยากกินอิ่มนอนหลับ แต่เราก็สั่งให้เป็นไปไม่ได้ ช่วงนี้ปากมันจะอู้งาน ขี้เกียจเคี้ยวอาหาร..แถมสมองก็ไม่ตอบสนองเท่าที่ควร ถ้าคุณยังรู้ตัวอยู่ว่าตอนนี้ตัวเองมีอาการอย่างไร ก็แปลว่าแม้กายจะเป็นไปอย่างไร.. แต่คุณก็ยังมี "สติ" ดีอยู่..ถึงกำลังสติจะไม่เข้มแข็งเต็มร้อยก็ตาม ? ยังไงก็ดูแลกายนี้ให้มันอยู่ต่อไปให้ได้นะครับ..อย่าให้มันเป็นโรคกระเพาะได้นะ >_< ----------------------------------------------------------------------------------------------- ลองอยู่กับสังคม อยู่กับเพื่อน หรือจะไปเที่ยวดูธรรมชาติบ้างก็ดีนะครับ..ไม่ต้องไปไกล.. สวนสาธารณะใกล้บ้านก็ได้ครับ..นั่งดูคนเดิน คนวิ่งไปมางั้นแหละ..เบื่อๆ ก็ค่อยกลับ (แนะนำว่า..หาเพื่อนไปนั่งด้วยก็น่าจะปลอดภัยกว่าไปคนเดียวนะครับ..เผื่อเจอมิจฉาชีพ) ธรรมชาติช่วยผ่อนคลายความทุกข์ ความกังวลได้ดีนะครับ... ได้อยู่กับต้นไม้ ท้องฟ้า สายลม แสงแดด ดูนกบินไปมา ดูผู้คนมากมายบนโลกใบนี้.. จะให้ให้คุณรู้สึกได้ว่า..ไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ (ขออนุญาตวาง link เมื่อตอนผมใช้ธรรมชาติช่วยรักษาให้ดูนะครับ เผื่อทำให้อยากไปเที่ยวบ้าง..มันช่วยได้จริงๆ นะครับ) ความทุกข์ไม่ใช่ไม่ดีเสมอไปนะครับ... อย่างน้อยมันทำให้เราได้เปิดมุมมองชีวิต..แม้มันยากที่จะทนก็ตาม แต่ถ้าผู้ใดทนได้และได้เรียนรู้มัน..จะทำให้หนทางข้างหน้าเดินได้อย่างสบายมากขึ้น (ก็รู้วิธีรับมือกับความทุกข์นั้นแล้วหนิ..แล้วมันจะทำให้ทุกข์อีกได้ไง !) ขอให้อดทน ให้ผ่านไปให้ได้นะครับ ไม่รำคาญ ไม่ว่า ไม่หนีไปไไหนหรอกครับ.. ถึงกระทู้จะหายไป..ก็ทำให้รู้ได้อีกว่า..มันเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป... ไม่มีอะไรในโลกที่คงสภาพเดิมได้ตลอด...แม้กระทั่งความทุกข์เอง !? กระทู้หายก็ตั้งกระทู้ใหม่ได้ครับ...แต่ขออย่างเดียวครับ อย่าให้ใจหายไปกับมันด้วยก็แล้วกันครับ ! ----------------------------------------------------------------------------------------------- เมื่อพูดถึงความกลัวแล้ว... ผมนึกถึงตำนานเรื่องหนึ่งคือ ธชัคคสูตร (โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน) ธชัคคะ..แปลว่ายอดธง เช่นพระยอดธงไชยเฉลิมพลของทหารไทยที่ใช้เวลาออกรบ ที่ปลายยอด จะบรรจุพระเกศาของพระเจ้าแผ่นดินอยู่ เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจให้กับทหาร สมัยก่อนกาลนานมาแล้ว... ท้าวสักกะจอมเทพได้ไปอุบัติในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ที่อยู่บนยอดเขาพระสุเมรุซึ่งตั้งอยู่กลางใจโลก และตรงนั้นเป็นที่อยู่ของอสูรทั้งหลาย ! เดิมที..ท้าวสักกะก็อยู่ร่วมกับอสูรทั้งหลาย แต่ภายหลังก็ได้หาวิธีขับอสูรทั้งหลายออกไป อสูรทั้งหลายเสียรู้ท้าวสักกะต้องถอยออกไปอยู่ภายนอก ก็มีความแค้นก็จึงยกทัพมาทำสงคราม ด้วยความที่เหล่าอสูรมีหน้าตาดุร้ายน่ากลัว..พลเทพทั้งหลายเมื่อเห็นแล้วต่างเกิดความกลัว ท้าวสักกเทวราช จึงเรียกประชุมแล้วกล่าวว่า ถ้าท่านเกิดความกลัวให้แลดูที่ยอดธงของเรา แล้วความกลัวนั้นจักหายไป ถ้าไม่ดูธงขอท้าวสักกะ ก็ให้ดูที่ยอกธงของเทวราชอื่น (เจ้าแห่งเทพมี 4 องค์) พระพุทธเจ้าทรงตรัสว่า... การดูยอดธงของมหาเทพนั้น ความกลัวจะหายไปบ้าง ไม่หายไปบ้างเพราะ... ท้าวสักกเทวราชยังเป็นผู้ที่มี ราคะ โทสะ โมหะ...เมื่อมีกิเลสอยู่ ความกลัวจึงยังเกิดอยู่ (เพราะกิเลสคือสิ่งที่ปรุงแต่ง เมื่อสิ่งที่มากระทบถูกปรุงแต่งแล้วก็มากระทบจิตใจ ทำให้เกิดความกลัว) พระพุทธองค์ทรงตรัสต่อไปว่า... เมื่อความกลัวเกิด แล้วต้องการให้หายจากความกลัวนั้น ให้นึกถึงเราตถาคต.. เพราะผู้ที่ไกลจากกิเลสทั้งปวงแล้ว ความกลัวไม่อาจจะเกิดขึ้นได้ ผู้ที่อยู่ในป่าก็ดี โคนไม้ก็ดี เรือนว่างก็ดี..ให้พึงระลึกถึงพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วความกลัวจะไม่มีแก่เธอทั้งหลาย ถ้าไม่ระลึกถึงพระพุทธเจ้า ก็ให้ระลึกถึงพระธรรม ถ้าไม่ระลึกถึงพระธรรม ก็ให้ระลึกถึงพระสงฆ์...แล้วความกลัวจักไม่มีเลย ดังนี้แล้ว..บทสวด พุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ จึงมีพุทธานุภาพที่ยิ่งใหญ่ ที่นอกจากทำให้ใจสงบแล้ว สวดแล้วเกิดกุศล ทั้งยังขจัดภัยทั้งหลายได้อีกด้วย~ ----------------------------------------------------------------------------------------------- ความทุกข์ที่คุณแกะกระโดดข้ามรั้ว มีอยู่นั้นมันยากเกินทำใจก็จริง.. แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องยอมรับมันครับ เพราะมันคือ "ความจริง" ธรรมะเป็นเรื่องยาก ลึงซึ้ง พิศดาร ละเอียดอ่อน.. แม้ว่าวันนี้ คุณยังไม่รู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่ก็ตาม..แต่อย่างน้อยคุณยังมีสติ มีกำลังใจอยู่ และคุณก็ได้มีโอกาสเริ่มศึกษาธรรมะ.. นี่จะเป็นเหตุและปัจจัย ที่ส่งผลให้คุณมีกำลังสติและจิตที่สูงขึ้นเป็นลำดับ ทั้งชาตินี้และชาติหน้า ลองเข้าวัดหยอดตู้ทำบุญ ตู้ละบาทสองบาทให้ครบทุกตู้ก็ได้ครับ อย่างน้อยนี่จะเป็นเหตุให้คุณได้รู้จักการละ การสละ สิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนของเราออกไป เพราะการให้ทาน คือการอบรมจิตให้รู้จักการละ.. ผมเชื่อว่า..การที่คนเราได้ศึกษาธรรมะ จะเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้จิตสามารถพัฒนาได้ ถ้าสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้ รู้สึกว่ายากไป.. ก็ขอให้ลองพักผ่อน ไปอยู่กับธรรมชาติบ้าง... ไปวัดบ้าง ทำบุญบ้าง..หรือจะลองหาเวลาไปทำบุญร่วมกันทั้งบ้านก็เป็นความคิดที่ดีนะครับ ? ถ้าคุณยังมีแรงโพสอยู่ ผมก็จะคอยคอยคอยให้คำปรึกษาและให้กำลังใจครับ จะเสียใจ จะเหงา จะเศร้า จะฟุ้ง จะทุกข์ ก็ปล่อยมันไปนะครับ..แค่ขอให้มีสติก็พอครับ ! (ถึงแม้บางทีจะมีธรรมะเข้าใจยากๆ อยู่บ้างก็ตาม ^^") ปล.1 คุณซอด้วง..จากเคยคิดถึงคนกลายเป็นคิดถึงส้วมได้..แปลว่าคุณเข้าใจลึกซึ้งถึงคำว่า "สุขา" แล้วล่ะครับ ฮ่า ปล.2 แลกกิฟท์ ก็คือผลัดกันกดให้ถูกใจ สะสมแต้มไว้ทำอะไรไม่ทราบเหมือนกันครับ แต่คิดว่าไม่น่าจะมีความหมายอะไร จากคุณ : ทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 22:07:46

ความคิดเห็นที่ 30 คุณซอด้วง เราทราบค่ะว่าคุณดังตฤณเป็นใคร เคยได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว เคยมีคนเสนอหนังสือของคุณดังตฤณให้อ่าน แต่ก็ไม่เคยสนใจที่จะศึกษา คงจะได้เริ่มสนใจก็คราวนี้ ยังงี้เค้าคงเรียกว่าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาหรือเปล่าค่ะ จริงค่ะ เราเป็นคนกลัวการเปลี่ยนแปลง ขนาดจะเปลี่ยนงานยังไม่กล้าเลย เราพยายามที่จะเข้าใจ ที่ทุกคนอธิบาย และคอยช่วยเหลือเป็นกำลังใจ แต่ด้วยความที่ห่างไกลเรื่องพวกนี้เหลือเกิน พอถึงเวลาที่ต้องพึ่งพิง ก็ดูจะเข้าใจ และปฏิบัติได้อยากมาก  แต่ตอนนี้ยังไม่ละความพยายามค่ะ ................................................................................................... คุณพนาฯ เราก็อยากทำยังงั้นเหมือนกันค่ะ อยากทำหน้าที่พี่สาวให้ดีที่สุด ถึงอยากรีบหายจากอาการเหล่านี้ไว ๆ เรากำลังพยายามทลายกำแพงหัวใจอยู่ค่ะ อยากออกมาเจออากาศร้อนในทุ่งกว้างบ้าง ................................................................................................... คุณทะเลฯ ยังคงมีเรื่องเล่า แง่คิดดี ๆ มาให้เสมอ ช่วงนี้บางทีก็รู้สึกแย่มากค่ะ บางทีก็รู้สึกโล่งขึ้นมาซะงั้น เราหวังว่านี่จะเป็นนิมิตหมายที่ดีนะค่ะ ตอนนี้เน้นสวดมนต์ค่ะ มีหนังสือสวดมนต์อยู่ที่หัวเตียง วางไว้เฉย ๆ มาเป็นสิบปีแระ พึ่งได้ปัดฝุ่นก็คราวนี้ มีของดีอยู่ใกล้ตัวแท้ ๆ เลย ตอนนี้ก็เลยพาลไปหาหนังสือสวดมนต์ในบ้าน ก็เลยพบว่า จริง ๆ แล้วในบ้านก็มีหนังสือสวดมนต์อยู่หลายเล่มเหมือนกัน แต่ไม่เคยได้เมียงมองเลย คราวนี้เลยเก็บมาชุดใหญ่ เวลาสวดก็เหมือนเป็นการเพ่งสติ และสมาธิเหมือนกันนะค่ะ เพราะบทสวด บางบทไม่คุ้นเคยซะเลย อ่านยากอยู่เหมือนกัน แต่บางช่วงสติหลุด ฟุ้งซ่านก็มีค่ะ ตอนนี้ที่สวดก็มีบทสวดที่เป็น "ชุมนุมเทวดา"  "สรณคมน์" "พาหุงมหากา"   "พระคาถาชินบัญชร" ถ้าไม่ง่วงซะก่อน ก็จะต่อด้วย "ยอดพระกัณฑ์ไตรปิฏก" แล้วก็สวดบูชา "พระโพธิสัตว์กวนอิม" แล้วก็จะมี "บทแผ่เมตตา"  กับ  "บทแผ่ส่วนกุศล"  ส่งท้าย สวดแบบนี้มาประมาณ 2 - 3 วันแล้วค่ะ ไม่เคยสวดได้แบบนี้มาก่อนเลย เราพึ่งอ่านหนังสือ วิสสนานุบาล ของคุณดังตฤณ ตามคำแนะนำของคุณทะเลฯ จบค่ะ ทั้ง ๆ ที่มีไม่เยอะหน้า แต่ก็ใช้เวลาซะหลายวันเชียว หนังสืออ่านเข้าใจง่ายเหมือนกันค่ะ แต่ยังทำไม่ได้อย่างที่ใจอยากทำ แต่จะพยายามต่อไปค่ะ หลังจากรื้อบ้าน ได้หนังสือสวดมนต์มาหลายเล่มแล้ว ยังพบหนังสือท่าน ว. อยู่ 2 - 3 เล่ม มีเล่มหนึ่งว่าจะลองอ่านดู ชื่อหนังสือ "ธรรมะดับร้อน" ยังไม่ได้เริ่มอ่านเลยค่ะ ยังไม่รู้ว่าเป็นยังไง ความหนาพอประมาณ คงต้องใช้เวลาอ่านนานทีเดียว ........................................................................................................ สุดท้ายความเห็นนี้ อยากบอกว่า กระทู้นี้เป็นกระทู้พักใจของเราทีเดียวเลยค่ะ รู้สึกดี มีกำลังใจทุกครั้งที่เข้ามา ขอบคุณ คุณทะเลฯ คุณซอด้วง  คุณพนาฯ  จากใจจริงค่ะ จากคุณ : แกะกระโดดข้ามรั้ว เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 23:04:33

ความคิดเห็นที่ 31 ขออนุโมทนาด้วยครับ..ที่คุณ แกะกระโดดข้ามรั้ว มีความตั้งใจใฝ่ธรรม ความทุกข์ครั้งนี้ทำให้เราได้รู้จักธรรมะ..ต้องขอบคุณมันนะครับ ท่าน ว.วชิรเมธีกล่าวว่า... เมื่อมีทุกข์น้อยๆ ก็เหมือนมีครูประถมมาสอน เมื่อเจอทุกข์มาก ก็เหมือนครูมัธยมมาสอน ถ้าทุกข์มากไปกว่านั้น ก็เหมือนมีอาจารย์มหาวิทยาลัยมาสอน หรือไม่ก็ระดับศาสตราจารย์เลยทีเดียว เพราะความทุกข์..จะสอนให้เราได้เรียนรู้ชีวิต ได้เผชิญความจริง ได้รู้จักแก้ปัญหา ถ้าคนเราไม่เคยเจอความทุกข์ ไม่เคยแก้ปัญหา ไม่เคยรับมือมันเลย.. วันหนึ่งถ้าเจอปัญหา เจอทุกข์มากกว่านี้ก็จะรับไม่ได้ ส่วนความทุกข์ผมนั้น..ดั่งมีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาเป็นครูผู้สอน ผู้ชี้ทางเลยทีเดียว -------------------------------------------------------------------------------- บางทีก็แย่ บางทีก็โล่ง..ถ้าคุณจำได้ว่าสภาวะทั้งสองต่างกันอย่างไรแล้ว เมื่อรู้บ่อยๆ จิตมันจะเบื่อของมันไปเอง ละจะปล่อยวางไปเอง..สิ่งนี้เรียกว่ากุศลครับ เพราะกุศลแปลอย่างหนึ่งได้ว่า ความฉลาด...นั่นคือจิตคุณเริ่มเรียนรู้และเริ่มฉลาดแล้ว สวดมนต์ ถ้ารู้ความหมายด้วยก็ดีมากเลยครับ ที่ 7-11 เห็นมีหนังสือสวดมนต์โดยหลวงพ่อจรัญขายอยู่ ผมก็หลงว่าตัวเองเข้าใจแล้วเลยไม่สนใจที่จะซื้อ...พอแม่ซื้อมาอ่านผมก็อ่านด้วย เลยรู้สึกว่า เราหลงผิดไป..เพราะที่หลวงพ่อท่านเขียน ก็ช่วยให้เราเข้าใจอะไรอีกเยอะเลย ตอนนี้ก็ทำเท่าที่ทำได้เถอะครับ ไม่ต้องฝืนตัวเอง.. ผมคิดว่าคุณ แกะกระโดดข้ามรั้ว คงเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ที่เหลือก็ต้องให้เวลากับมันแหละครับ..ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ สู้ๆ ^^ ความทุกข์จะอยู่กับเราไม่นานครับ  จากคุณ : ทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 13:44:26

ความคิดเห็นที่ 32 วันนี้ไปทำบุญที่วัดตะเคียนมาค่ะ เอาบุญมาฝากทุกคนนะค่ะ ไปทำบุญกับที่บ้านนี่แหละค่ะ แต่ก็เหมือนยิ่งทำให้ฟุ้งซ่าน เพราะคิดแต่ว่าช่วงเวลาเหล่านี้กำลังจะหายไป กลัวในเรื่องที่ยังมาไม่ถึงตลอดเวลา .. พยายามตั้งสติสุดฤทธิ์ แต่ล้มเหลวมากมายค่ะ เฮ้อ..เบื่อตัวเองอ่ะ  จากคนที่เคยพูดเยอะ ยิ้มง่าย ตอนนี้กลายเป็นเงียบขรึม .. ยิ้มไม่ออกเลยค่ะ เมื่อคืนสวดมนต์ เมื่อเช้าสวดมนต์  พ่อแม่ทักเลยค่ะ ทำไมช่วงนี้ใฝ่ธรรมะจัง แต่อย่างที่บอกอ่ะค่ะ ท่านรู้ว่าเรื่องอะไร  แต่ไม่รู้ว่าเราเป็นหนักมากเท่านั้น เหมือนท่านจะกลัว ๆ เหมือนกัน  เพราะเห็นบอกเราว่าสวดวันละครั้งก่อนนอนก็พอ เราก็เลยบอกว่า ก็สวดวันละครั้งแหละ แต่ว่าเห็นเสาร์อาทิตย์มีเวลา ก็เลยสวดเช้าเย็น อ้อ..ต้องขอบคุณคุณทะเลฯ ที่เขียนห่วงใยสุขภาพใน คห. 29 ด้วยค่ะ เราก็พยายามอยู่เหมือนกัน ถึงแม้จะกินอะไรไม่ลง แต่ก็พยายามกินให้ครบ 3 มื้อ ถึงแม้จะมื้อละนิดละหน่อยก็ตาม ปกติเป็นคนทานเยอะ และทานจุกจิกด้วย แต่ช่วงนี้ทานได้มื้อละ 10 คำ ก็ดีมากแล้วค่ะ  จริง ๆ รู้สึกหิวนะค่ะ ท้องร้องด้วย แต่มันไม่อยากกินเลย เหมือนมีอะไรติดอยู่ที่คอตลอดเวลา กินได้แค่นิดหน่อยเท่านั้น วันนี้คุณแม่ทำบุญสะเดาะเคราห์ค่ะ เค้ามีแบบให้นอนในโลงด้วย เราไม่กล้าดูเลยค่ะ กลัว ร้องไห้เลย T T ช่วงนี้เซนต์ซิทีฟมากมาย  เห็นอะไรน้ำตาก็พาลจะไหลตลอด ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาเป็นอะไรแบบนี้ เคยคิดว่าตัวเองเข้มแข็ง เอาเข้าจริง ๆ อ่อนแอกว่าคนอื่น ๆ มากมาย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาฟังเราระบาย และเป็นกำลังใจให้ค่ะ ถ้าไม่ได้พวกคุณ เราคงแย่ยิ่งไปกว่าวันนี้  ..  ขอบคุณค่ะ ** ขออนุญาตลบรูปนะคะ ** แก้ไขเมื่อ 29 ธ.ค. 54 22:53:37 จากคุณ : แกะกระโดดข้ามรั้ว เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 16:03:43

ความคิดเห็นที่ 33 ต้องขออนุโมทนาด้วยครับ ^^ ไปวัดแต่กลับเป็นมากขึ้น.. คงต้องทำบุญบ่อยๆ หรือต้องหัดไปทำบุญเองคนเดียว ? เพราะจุดมุ่งหมายของการให้ทานคือ การอบรมจิตให้รู้จักการละ.. การสละสิ่งที่ไม่ใช่ของๆ เราออกไปจากตัว ต้องทำหมั่นทำบ่อยๆ ครับ เพราะนี่คือกุศลที่จะค่อยๆ สะสม ถ้าสามารถไปทำบุญเองคนเดียวบ่อยๆ ก็น่าจะดี อาจจะทำให้คุณมีความรู้สึกว่า คุณสามารถทำอะไรได้เองคนเดียว พึ่งตัวเองได้ อยู่ได้ด้วยตัวเอง... ถึงแม้การทำบุญโดยลำพังนั้น จะส่งผลให้มีโภคทรัพย์ในภายหน้า.. ถ้าไม่มีการทำบุญร่วมกับผู้อื่นเลย..ก็จะทำให้ขาดญาติ มิตร บริวาร แต่เราก็ไม่ได้จะทำอย่างนั้นเสมอไปตลอดกาลซะหน่อย ^^ ------------------------------------------------------------------------------- การสูญเสียบุคคลผู้เป็นที่รักนั้น..มันก่อความทุกข์แสนสาหัสมากมาย แม้จะยังมาไม่ถึง..แม้จะยังไม่ได้จากไปจริงๆ แค่คิด ก็สามารถทำให้ทุกข์ได้แล้ว พอนึกถึงเรื่องการสูญเสียผู้เป็นที่รักแล้ว ผมนึกถึงสตรีผู้หนึ่ง เธอมีชื่อว่า พระนางพิมพา สมัยพุทธกาล... หลังจากที่เจ้าชายสิทธะถะ ทรงหนีออกจากวังเพื่อทรงผนวช.. พระนางพิมพาผู้ที่เคยเกิดร่วมชาติภพมาช้านาน (4 อสงไขย 1 แสนกัป) ซึ่งมีจิตผูกพัน ได้คอยติดตามถามข่าวคราวของพระสวามีของพระนางอยู่เสมอ ในยุคนั้น การที่หญิงไม่มีสามีจะถือว่าไม่มีเกียรติ และหญิงนั้นสามารถมีสามีใหม่ได้ แต่พระนางพิมพาก็ไม่สนใจชายใดอีกเลย... พระนางยังคงเฝ้ารอพระสวามีของพระนางเพียงพระองค์เดียว เป็นเวลาถึง 6 ปี ครั้นเมื่อพระพุทธองค์ทรงเสด็จมาแสดงพระธรรมเทศนาโปรดพระพุทธบิดา ฝ่ายพระนางพิมพารู้สึกเศร้าเสียใจมาก ที่พระพุทธองค์ทรงตัดสินใจออกบวชโดยไม่บอกลา แม้ว่าพระพุทธองค์จะเสด็จเข้าไปรับอาหารบิณฑบาต ในพระราชนิเวศถึงสามวันแล้วก็ตาม แต่พระนางพิมพาราชเทวี ก็มิได้เสด็จออกมาเฝ้าพระพุทธองค์เลย พระพุทธองค์ทรงพาอัครสาวก พระสารีบุตรและพระโมคคัลลานะ ไปยังปราสาทของพระนางพิมพา ประทับนั่งบนอาสนะ เมื่อพระนางได้เห็นดังนั้น.. จึงเสด็จลุกขึ้น จูงพระหัตถ์ของพระราหุลกุมาร.. เสด็จตรงเข้ากอดพระบาทของพระบรมศาสดา ซบพระเศียรลงถวายนมัสการแล้ว กลิ้งเกลือกซบพระเศียรที่หลังพระบาท ของพระบรมศาสดาพิไรรำพันตัดพ้อต่อว่า พระนางพิมพา (พูดพลางร้องไห้ไป) เหตุใดพระองค์ถึงไม่มีความเมตตาปราณีพิมพา ผู้เป็นชายาของพระองค์..... แม้แต่ตอนออกบรรพชาก็เสด็จไปโดยไม่บอกกล่าว ...หม่อมฉันมีความผิดอะไร... หากว่าหม่อมฉันมีความผิด...แต่ราหุลลูกของเราเพิ่งประสูติในวันนั้นมีความผิดอะไร พระองค์จึงทอดทิ้งไว้ให้ไร้พระบิดา พระพุทธเจ้าทรงตรัสว่า.. พิมพา เจ้าอย่าได้เศร้าโศกไปเลย เรากระทำไปก็เพื่อช่วยเหลือเจ้าและทุก ๆ คนให้หลุดพ้นจากความทุกข์ พิมพา...เจ้าเกิดมาเป็นคู่บารมีกับเรา เป็นผู้มีคุณในการสั่งสมบารมีของเรา มาหลายภพหลายชาติ บัดนี้เจ้าจงพิจารณาให้เห็นชาติภพทั้งหลายเหล่านั้น ตามความเป็นจริงเถิดว่า... เรามีความแก่เป็นธรรมดา ไม่อาจล่วงพ้นความแก่ไปได้ เรามีความเจ็บเป็นธรรมดา ไม่อาจล่วงพ้นความเจ็บไปได้ เรามีความตายเป็นธรรมดา ไม่อาจล่วงพ้นความตาย ไปได้  เราต้องมีความพลัดพรากจากของรักของชอบใจด้วยกันทั้งสิ้น เรามีกรรม เป็นของของตนมีกรรมเป็นผู้ให้ผล มีกรรมเป็นแดนเกิด เราจักทำกรรมอันใดไว้ ดีหรือชั่ว เป็นบุญหรือเป็นบาป เราต้องได้รับผลกรรมนั้น ------------------------------------------------------------------------------- ไม่เพียงชาตินี้เท่านั้น ที่พระนางพิมพาต้องเผชิญกับการพลัดพรากจากคนรัก จะมีซักกี่คู่ ที่เกิดมาร่วมกันทุกชาติ..แต่พระนางพิมพา ได้เกิดมาเป็นคู่บารมีทุกภพทุกชาติ ไม่เคยที่จะต้องไปคู่กับผู้ใดเลย...ดวงจิตจึงผูกพันมาก...อย่างเราๆ เทียบไม่ได้เลย ! คุณ แกะกระโดดข้ามรั้ว โปรดลองพิจารณาดีๆ นะครับ ... ทุกคนเกิดมา ไม่เพียงแต่มีความเกิดเท่านั้นที่ติดตัวมา.. ความเจ็บ ความแก่ และความตายก็มาด้วยกัน.. ตอนเด็กเกิดมาจะร้องไห้..เพราะอะไร ? เพราะในครรภ์มารดานั้นอบอุ่น... พอผิวมาสัมผัสอากาศภายนอกที่ไม่เหมือนเดิม ก็จึงเป็นทุกข์..จึงร้องไห้ สิ่งนี้คือ "ธรรมดา" ครับ เกิดมาก็ต้องทุกข์ ... ทุกข์เพราะความพลัดพราก ทุกข์เพราะความสูญเสีย ทุกข์เพราะไม่ได้อย่างที่หวัง ทุกข์เพราะได้ในสิ่งที่ไม่ต้องการ ทุกข์เพราะความเจ็บไข้ ...เหล่านี้เป็นเรื่องธรรมดาครับ โปรดอย่าเศร้า อย่าทุกข์ อย่าเสียใจไปกับ "เรื่องธรรมดา" เลยครับ ------------------------------------------------------------------------------- ทุกวันนี้ผมยังคิดอยู่เลยว่า ถ้าวันใดแม่ผมต้องจากโลกนี้ไป... พี่น้องผมจะแปลกใจมั้ย ถ้าผมจะไม่มีน้ำตา..ไม่ใช่ไม่รัก แต่รู้ว่านี่คือธรรมชาติ เพราะเชื่อว่าจุดหมายที่แม่จะไปนั้น ไม่ใช่อบายภูมิ ไม่ใช่มนุษย์ภูมิ ! ถ้าวันนั้นมาถึง ถ้าผมเป็นผู้หญิง ผมคงใส่ชุดขาวแทนชุดดำ แต่แน่นอนว่าผมผู้ชาย..คงต้องเป็นผ้าเหลืองเท่านั้น คนเราจะกลัวในสิ่งที่ไม่รู้ครับ... คุณจะกลัวความมืดไหมครับ ?...ในที่ๆ มืดมากๆ ในที่ที่คุณไม่คุ้นเคย ผมออกจากที่ทำงานเที่ยงคืน ทางเดินปิดไฟมืดมองอะไรแทบไม่เห็น (เป็นอาคารสำนักงาน..อยู่สุดทางเดิน) กลัวครับ ไม่ใช่ไม่กลัว...กลัวเพราะไม่รู้ว่า..จะมีคนที่คุณก็รู้ว่าใคร..แอบอยู่ข้างหลังอยู่หรือเปล่า จนบางทีก็คิดว่า เดี๋ยวจะไปนั่งสมาธิที่สุดทางเดินมืดๆ นั้นให้รู้แล้วรู้รอดไป ถ้าคุณรู้ว่า..แม่คุณจะได้เป็นเทพบนสวรรค์ หรือคุณพ่อได้เป็นพระพรหมณ์ หรือว่าน้องคุณจะได้เป็นนางฟ้า...คุณจะยังกลัวมั้ยครับ ? วันก่อนได้ดูรายการ VIP แขกรับเชิญคือคุณปิยวรรณ วีรวรรณ ซึ่งคุณปิยวรรณนั้นเป็นเศรษฐี แต่ศรัทธาในพุทธศาสนา... การทำบุญ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับจำนวนเงิน...แต่ที่ผมดูรายการ รู้ได้เลยว่ามีศรัทธามาก ! เธอได้ทำบุญ ได้สร้างวัด..เธอกล่าวว่าเมื่อคนเรารู้ที่ไปแล้วก็เป็นสุข.. ผมสรุปได้เลยว่า...เพราะเธอมีบุญมากนั่นเอง บุญ..ถ้าแปลตามพระพุทธศาสนาแล้วคือ.. ๑. โดยสภาพของจิต ได้แก่ ความสะอาดผ่องใสแห่งจิต ๒. โดยเหตุ ได้แก่ การทำคุณงามความดีทุกอย่าง ๓. โดยผล ได้แก่ ความสุข ------------------------------------------------------------------------------- ขอเสริมนิดนึงเรื่องการสะเดาะเคราะห์นะครับ... ศาสนาพุทธนั้น ไม่ได้เป็นศาสนาเดียวที่เข้ามาสู่ประเทศไทย ดังนั้น ความเชื่อหรือประเพณีท้องถิ่น รวมถึงศาสนาอื่นที่เข้ามาผสม... ก็มีส่วนทำให้ความเชื่อเป็นไปอย่างที่มีอยู่ในปัจจุบัน คำว่าเคราะห์นั้นส่วนมากจะใช้คู่กับคำว่ากรรม ในทางพุทธศาสนานั้น..จะเน้นที่กรรม คือการกระทำมากกว่าครับ ทำดีหรือไม่ดี ทำบุญหรือบาป ก็ต้องได้รับผลของกรรมนั้น ไม่สามารถเลี่ยงได้ เช่น วันนี้คุณศึกษาธรรมะ แล้วถ้าคุณจากโลกนี้ไปแล้ว.. บุญที่คุณมีส่งให้เป้นนางฟ้าบนสวรรค์..แม้คุณไม่อยากไปสวรรค์ แต่คุณก็ต้องรับกรรมนั้น จึงอยากชี้แจงให้รับทราบตามที่ผมเข้าใจครับ ^^" แต่ส่วนตัวผม ใครจะเชื่ออะไร ทำอย่างไร ผมก็ไม่ค้านหรอกครับ แค่ผลของมันที่ได้นั้น..เป็นกุศลธรรมเท่านี้ก็อนุโมทนาด้วยแล้ว >_< ------------------------------------------------------------------------------- ที่เป็นอยู่นั้น อย่าไปคิดว่าเราล้มเหลวหรืออะไรเลยครับ แค่ให้รู้ตามสภาพเป็นจริงไป ทุกข์ก็รู้ว่าทุกข์ เศร้าก็รู้ว่าเศร้า เสียใจก็รู้ว่าเสียใจ เหม่อก็รู้ว่าเหม่อ เหงาก็รู้ว่าเหงา...รู้เห็นให้เป็นจริงตามอาการก็พอครับ ถ้าทำได้ นั่นแสดงว่าคุณมีสัมปชัญญะ จากวันที่ตอนตั้งกระทู้นี้...ไม่ทราบว่าตอนนี้ดีขึ้นหรือแย่ลงกว่าแต่ก่อนครับ ถ้าคิดว่าดีขึ้น..ก็ต้องต้องให้เวลามันต่อไปครับ เพราะนี่แค่ผ่านมาไม่กี่วันเองครับ ถ้าคิดว่าแย่ลง..คิดว่าสิ่งที่ทำไม่เหมาะ ไม่เกิดประโยชน์ จะลองหยุดดูก็ได้นะครับ เพราะบางทีถ้ายิ่งเข้าไปรู้มันมากๆ แต่ละไม่ได้ จะทำให้อาการเหล่านั้นชัดเจนขึ้น ! เช่น เวลานั่งดูละคร..บางทีนั่งดูเฉยๆเป็นชั่วโมงไม่เป็นไร ไม่เมื่อยขา เพราะจิตเราสนใจรับรู้อยู่กับ ตาและหู แต่พอมานั่งสมาธิแค่ 5 นาที 10 นาที แล้วเมื่อย ปวดขา... นั่นเพราะจิตเรามารับรู้อยู่กับการปวดขา.. แถมมารับรู้ตอนมีสมาธิดี..เลยยิ่งเห็นความปวดชัดเจน ความทุกข์ต่างๆ ก็คล้ายกันนี้ครับ เฝ้าดูได้ ดูเฉยๆ เมื่อดูแล้ว รู้แล้ว ก็ปล่อยมันไป อย่าไปสนใจมันมาก ดูห่างๆ ก็พอครับ...อย่าไปเพ่งดูมันมากเกินไปนะครับ และที่สำคัญมากจริงๆ... อย่าปล่อยให้ท้องหิว ให้แสบท้อง ให้เป็นโรคกระเพาะนะครับ เป็นห่วงจริงๆ >_< เพราะตอนนี้แม้จะไม่อยากกินอะไร แต่กระเพาะมันยังอยากย่อยอยู่ -*- เอาใจมันหน่อยนะครับ กินนมก็ได้ครับ กลืนๆ ลงไป ดีกว่าปล่อยให้มันย่อยกระเพาะซะเอง ขอให้อดทนต่อไปเถอะครับ...ผมจะขอเป็นกำลังใจให้เสมอ วันหนึ่งถ้าคุณสามารถก้าวข้าม "ที่สุดแห่งทุกข์" ... เมื่อนั้น ความทุกข์แทบจะทำอะไรคุณไม่ได้อีก ไม่ว่าจะยังไง อย่างน้อยตอนนี้คุณก็ไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกนี้ สู้ๆ นะครับ ปล. บางทีผมนึกอะไรออกก็ใส่ เวลาอ่านก็ต้องใช้วิจารณญาณในการวิเคราะห์ดีๆ นะครับ >_< แก้ไข link แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 54 18:10:39 จากคุณ : ทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 18:06:51

ความคิดเห็นที่ 34 อนุโมทนากับคุณแกะฯ จริงๆ ค่ะ... ตอนวันศุกร์ยังกลัวๆ ว่า ส-อา จะหมดแรงนอนอืดร้องไห้ฟุ้งซ่านอยู่แต่บ้านหรือเปล่า ไม่ทำแม้แต่สวดมนต์หรือเปล่า... พอได้อ่านว่าเริ่มสวดมนต์ (สวดเยอะกว่าเราอีก) รื้อหนังสือธรรมะมาอ่าน รู้สึกดีใจมากๆ...ยิ่งได้มารู้ว่าไปวัดมาก็ยิ่งดีใจอนุโมทนาจริงๆ ค่ะ... เพราะเหมือนที่คุณทะเลฯ บอกไว้ตั้งแต่ความเห็นแรกๆ ว่าจะพ้นทุกข์ได้ “ต้องตั้งใจปฏิบัติ” และต้องมี “ศรัทธา” เมื่อก่อนเราเองก็แค่รู้สึกๆ ว่าพระพุทธเจ้าเราเก่งจัง บางเรื่องท่านรู้ก่อนนักวิทยาศาสตร์ได้เป็นพันปี.. เด็ดๆ (ของเรา) คือเรื่อง เซลล์ .. แต่มาเกิดศรัทธาอย่างแรงกล้า ก็เพราะอ่านเตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัวทั้ง 12 เล่ม.. คำถามบางคำถาม ไม่รู้คนคิดคิดได้ไง (กล้าถามไปป่าวเนี่ย) แต่คุณดังตฤณก็สามารถใช้พุทธศาสนามาตอบได้หมดแบบชัดเจน เข้าประเด็น หมดข้อสงสัย... โดยเฉพาะเมื่อมาเข้าใจเรื่องจิตไม่ใช่เรา กายไม่ใช่เรา.. ก็ โห สุดยอด หมดข้อสงสัยในทุกคำสอนของท่าน... ตอนเช้าเดินผ่านห้องพระที่บ้าน เมื่อก่อนก็ไหว้แพร่บ.. แต่เดี๋ยวนี้ทั้งพระที่บ้านหรือที่วัดจะกราบจรดพื้นด้วยทั้งวิญญาณและหัวใจแห่งศรัทธา .. เมื่อคุณแกะฯ ไม่ย่อท้อ ไม่ขี้เกียจ ตั้งใจฮึดแบบนี้.. .. ต่อไปอาจเจอ ธรรมะจัดสรร ก็ได้นะคะ... คือ ประมาณว่าจะมีเหตุการณ์ให้เราก้าวหน้าทางธรรมแบบไม่ต้องเหนื่อยดั้นด้นน่ะค่ะ..... เช่น ของเราคุณดังตฤณมาถึงที่ทำงานเลยทีเดียว  อย่างของคุณแกะฯ เริ่มมาก็ได้เจอหนังสือธรรมะดีๆ ที่บ้านไง ^_^ เมื่อคืนวันเสาร์อ่านเจอว่า หากมองพระพักตร์พระพุทธรูป จะเห็นว่าใจดีหมด.. เราก็มานึกถึงว่า หากคุณแกะฯ สู้กับจิตที่มันอ่อนหล้าหมดพลังในช่วงนี้ไม่ไหว อาจต้องมีอุบายเล็กน้อยให้กายช่วย..  คือ ตา ... ถ้าฟุ้งซ่านป๊าบ ก็ลองมองพระพักตร์พระพุทธรูปท่าน จะเห็นถึงความงาม สว่างไสว สุขสงบ และเมตตา และเราคิดว่าจิตจะเกิดความอิ่มเอมแทนค่ะ... ก็นึกต่อว่าวันอาทิตย์ คุยๆ กับเพื่อนไว้ว่าจะไปวัดบรมราชากาญจนาภิเษกอนุสรณ์ (วัดเล่งเน้ยยี่ 2) เพื่อนเค้าว่าอยากทำบุญถวายที่ดินวัด เราเลยบอกว่าที่นี่มี (เราเคยไป แต่เพื่อนเราไม่เคย)... เราเป็นไทยแท้ (ไม่มีจีนปน) นานทีปีหนถึงจะได้ไปวัดจีนๆ แบบนี้.. เลยตั้งใจว่าจะถ่ายรูปพระพุทธรูปมาฝากคุณแกะฯ...ไม่รู้ว่าคุณแกะฯ คุณทะเลฯ คุณพนาฯ เคยมีโอกาสไปกันหรือยัง.. เห็นเค้าว่า ลอกแบบมาจากเมืองจีน  เพื่อนที่ไปด้วย อาหมวย บอกว่า การวางรูปปั้นเทพต่างๆ เหมือนที่วัด เล่งเน้ยยี่ 1.... เราไม่มีความรู้เรื่องเทพค่ะ.. สงสัยต้องถามคุณพนาฯ ^^ ปล.1 ที่คุณพนาฯ แนะนำนี่ดีมากนะคะ เล่างานแต่งงานน้องซะเห็นภาพเลย โดยเฉพาะคำว่า “คิดดู๊” ได้อารมณ์มว๊ากกกก ปล.2 เข้าไปดูกระทู้คุณทะเลฯ แล้วค่ะ น่าเที่ยวเนอะ เราไม่เคยไปเกาะนี้ แต่เราชอบทะเล ชอบแม่น้ำ คลอง บึง ทุกอย่างที่เป็นผืนน้ำกว้างๆ.. ทั้งๆ ที่ว่ายน้ำไม่เป็น  >*< ปล.3  กำลังอ่านธรรมะของคุณทะเลฯ ด้วยใจสงบนิ่ง มาเจอเรื่องทางเดินมืดๆ แล้วเขียนว่ากลัว “คุณก็รู้ว่าใคร” เล่นเอาขำก๊าก... (ก็ไม่แน่ใจว่าคุณจะหมายถึงผีเฉยๆ ไม่ได้ตั้งใจปล่อยมุข Harry Potter ลอร์ดโวลเดอร์มอร์ หรือเปล่า... แต่ก็ขำไปแล้วอ่ะค่ะ).. ยิ่งต่อด้วยมุกนั่งสมาธิยิ่งไปกันใหญ่ 555++ จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 09:15:19

ความคิดเห็นที่ 35 นี่เป็นด้านหน้าค่ะ... แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 54 10:36:34 จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 09:20:01

ความคิดเห็นที่ 36 วิหารที่ชั้น 2 ค่ะ.. ตอนเดินขึ้นไปมีพระกำลังทำพิธีพอดี แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 54 10:37:35 จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 09:21:49

ความคิดเห็นที่ 37 จริง ๆ เราก็รู้นะค่ะ ว่าคนเราเกิดมาต้องเกิด แก่ เจ็บ ตาย แต่เราอาจจะยังไม่สามารถอยู่ในระดับที่ทำใจได้ นี่แหละที่ทำให้ใจยังเป็นทุกข์อยู่มาก อาจจะเพราะอย่างที่บอกว่า ตลอดมาใช้ชีวิตแบบประมาทมาโดยตลอด ทำบุญ ทำทานบ้าง แต่ไม่เคยเข้าศึกษาธรรมะอย่างจริงจัง แต่พอมีเรื่องทุกข์ร้อนใจ กลับจะขอพึ่งพิงศาสนา พึ่งพิงธรรมะซะงั้น เราจำได้ว่าเราเริ่มมีอาการแบบนี้ตั้งแต่วันที่ 17 กรกฎาคม พอถึงวันที่ 22 ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์ รู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว ทำอะไรไม่ได้เลย คิดอะไรไม่ออกเลย เบลอไปหมด ปวดไปทั้งตัว โดยเฉพาะใจ ไม่รู้เหมือนคนอกหักหรือเปล่า ที่กำลังสูญเสียคนรักที่รักมาตลอดชีวิตไป แถมจิตใจก็ฟุ้งซ่าน คิดในเรื่องไม่ควรคิด หยุดคิดก็ไม่ได้ ในวันที่คิดว่าไม่ไหวแล้ว จึงได้เข้ามาตั้งกระทู้  จำได้ไว่ ตั้งไว้ 2 กระทู้ติด ๆ กันเลย โชคดีจริง ๆ ที่ทำให้ได้พบผู้แนะนำเรื่องดี ๆ หลายคนในนี้ ต้องบอกว่าจากวันนั้น ถึงวันนี้ รู้สึกดีขึ้นค่ะ แต่รับรู้ได้ว่าดีขึ้นน้อยมาก ยังทรมานกับความคิดของตัวเองอยู่มากทีเดียว อย่างตอนนี้เราก็รู้นะค่ะ ว่าเรากำลังหลงอยู่กับความสุขในอดีต และกลัวกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึง  แต่ ความคิดมันเป็นอะไรที่น่ากลัว และถึงแม้จะรู้ว่ามันน่ากลัวแค่ไหน ก็สลัดมันทิ้งไปไม่ได้ซะที จริง ๆ ถือว่ายังเป็นโชคดีของเรามากมาย ที่เจอแต่คนมาแนะนำสิ่งดี ๆ ให้ ขนาดมีเพื่อนคนหนึ่งที่ไม่ได้ติดต่อกันนาน แต่มีเหตุบังเอิญให้ได้คุยกัน เค้าแค่รู้ว่าเรามีเรื่องทุกข์ใจ ก็แนะนำให้เข้าหาธรรมะแล้ว ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินเรื่องแบบนี้จากเพื่อนคนนี้เลย เพราะสมัยที่เรียนด้วยกัน เรียกว่าเพื่อนคนนี้ทำตัวมะเรกเกเรมาก กินเหล้า สูบบุหรี่ (เพื่อนผู้ชายนะค่ะ) ไม่มีแก่นสารอะไรในชีวิตเลย แต่มาถึงวันนี้ เค้ากลับแนะนำเราให้เข้าสู่ศาสนา เห็นบอกว่า ช่วง 3 ปีมานี้ เจอมรสุมในชีวิตเหมือนกัน ก็เลยเข้าพึ่งพิงพุทธศาสนา ขอบคุณคุณทะเลฯ มากมาย  สำหรับกำลังใจดี ๆ อ่านข้อความให้กำลังใจแล้วรู้สึกดีทุกครั้ง แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 54 11:13:57 จากคุณ : แกะกระโดดข้ามรั้ว เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 11:12:33

ความคิดเห็นที่ 38 สวัสดีค่ะคุณซอด้วง เมื่อเช้าเห็นเข้ามาให้แต่กิ๊ฟ คิดว่าจะไม่มาคุยกันซะแล้ว ตอนวันเสาร์เราก็เซืองซึมค่ะ อยู่บ้านพยายามทำกิจกรรมอะไรที่ชอบ แต่ก็ไม่มีความสุขที่จะทำเลย  น้องสาวชวนไปอบไอน้ำ (ผม) ปกติเราไม่ค่อยรักสวยรักงามหรอกค่ะ แต่เห็นน้องชวน ก็เลยคิดว่าเวลาที่จะทำกิจกรรมอะไรด้วยกันมันน้อยลงแล้ว ก็เลยได้ออกมายืดแข้งยืดขานิดหน่อย พอวันอาทิตย์คุณพ่อคุณแม่ชวนไปทำบุญค่ะ ก็เลยได้ขยับร่างกายบ้าง ตอนแรกเกือบไม่ได้ไปแล้ว เพราะฝนตก สวดมนต์วันแรก รู้สึกมีสมาธิดีค่ะ แต่พอสักวันที่ 2 วันที่ 3 เหมือนสมาธิจะหดหายลง หรือเพราะเริ่มสวดคล่องขึ้นก็ไม่รู้ อยากมีสมาธิให้มากกว่านี้ วัดเล่งเนยยี่ 2  เราเคยไปค่ะ นานมาแล้ว ตั้งแต่เค้าเปิดแรก ๆ (เรานี่หมวยเต็มพิกัดเลยค่ะ) แต่เราเองก็ไม่ค่อยมีความรู้เรื่องเกี่ยวกับวัดจีน วัดไทยสักเท่าไหร่ ไปวัด ไหว้พระเสร็จ ก็กลับ กระทู้คุณทะเลฯ ที่ไปเที่ยว เราก็ได้เข้าไปดูมาแล้วค่ะ เป็นผู้ชายนี่ดีอย่างนะค่ะ นึกอยากไปไหน ทำอะไรก็ไม่ต้องกลัวสักเท่าไหร่ เราเองเป็นผู้หญิง ยังมีข้อจำกัดอีกมาก ขอบคุณคุณซอด้วง สำหรับกำลังใจดี ๆ มากมายค่ะ แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 54 11:31:59 จากคุณ : แกะกระโดดข้ามรั้ว เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 11:30:07

ความคิดเห็นที่ 39 คุยซิคะ... ไม่ทิ้งกันหรอกค่ะ..  ^^ ตอนที่มาตอบกระทู้นี้ เพราะเห็นมันเงียบๆ มีคนตอบจริงๆ แค่ 2 คนคือ คุณทะเลฯ กับ คุณพนาฯ.. แต่รู้สึกได้ว่า จขกท ตั้งใจจะปฏิบัติตามคำแนะนำของคุณทะเลฯ (ไม่ใช่เข้ามาตอบ ขอบคุณค่ะ แล้วเงียบ) รู้สึกได้ถึงความทุกข์และการพยายามหาทางออกในทางที่ดี.. ตอนตอบเพิ่มไป ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่า จขกท จะมาอ่านหรือเปล่า เพราะปาเข้าไปวันที่ 3 แล้ว กระทู้เริ่มนิ่งๆ...และไม่นึกว่าจะเป็นกระทู้ที่ทำให้เรากลับมาธรรมะอีกครั้ง หลังจากที่ช่วงหลังๆ เริ่มไปหนุกหนานกับซีรีย์เกาหลี กับ ดูดีวีดีละครที่จบๆ ไปย้อนหลัง หนังสือธรรมะกับฟังเทศน์เลยห่างๆ ไปนิด ^^" เห็นคุณแกะฯ พูดหลายหนว่า ตัวเองห่างไกลธรรมะ.. ขอบอกว่า เราคิดว่าคุณใกล้กว่าตอนเราเริ่มซะด้วยซ้ำค่ะ.. เราไม่เคยได้ยินชื่อคุณดังตฤณมาก่อนเลยด้วยซ้ำ ตอนที่ได้อ่านบทความพี่เค้าครั้งแรก -*- อยากขอเน้นเรื่อง สุขภาพกาย เหมือนกันนะคะ.. เราเข้าใจดีเรื่องไม่อยากกินอะไร ท้องร้องแต่กลืนไม่ลง.. มันทรมานแต่ก็ทำให้คุณแกะฯ เข้าใจคำว่า "ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว" กว่าคนที่ไม่เคยแน่ๆ จริงมั๊ยคะ... ยังไงก็ลองอาหารอ่อนๆ นะคะ ถ้าไม่ไหว พวกน้ำนมถั่วเหลืองก็ได้ค่ะ จะได้หนักท้องหน่อย โอวัลติน หรืออะไรก็ได้ ที่ไม่ใช่น้ำเปล่าน่ะค่ะ... การได้ออกไปสวนสาธารณะ ไปเดินเล่น ดูคน สูดอากาศ ก็ช่วยได้จริงๆ นะคะ.. ให้เนื้อตัวโดนแดด โดนลม มองท้องฟ้าไกลๆ สูดหายใจยาวๆ เอาพลังจักรวาลเข้าไปในตัว... ไปวัดแล้วยิ่งฟุ้งซ่าน.. ของเราก็เป็น แต่เป็นลักษณะเศร้ามากกว่า.. คือตอนที่เราเป็นก็เอาธรรมะเข้าช่วยทันทีแต่จะเป็นแนวสวดมนต์ขอพรทุกคืนๆ ไปทำบุญขอพรวัดโน่นนี่ .. ขอๆๆๆ พูดเหมือนเดิม คือ ขอให้พ้นทุกข์ ขอให้ตัดใจได้... พูดแบบเดิมอยู่อย่างนี้เป็นปี.. หลายๆ ครั้งที่รู้สึกท้อแท้สิ้นหวังกับความทุกข์ระทมในหัวใจว่าทำไมยื้ดเยื้อขนาดนี้ น้ำตาก็จะรื้นขึ้นมาเลยค่ะ ขนาดอยู่ในวัดหรือตอนกรวดน้ำด้วยซ้ำ.. เลยไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่บอกว่าไปแล้วฟุ้งซ่าน.. โดยเฉพาะไปเจอช็อตสะเดาะเคราะห์ในโลงเข้าไป มันน่ากลัวใช่มั๊ยล่ะคะ คุณไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ ไม่ต้องคิดว่าทำไมไม่หาย ทำไมหายช้า..เพิ่งไม่กี่อาทิตย์เองนิ...มันมีเวลาของมันจริงๆ ค่ะ... คุณทะเลฯ พูดถึงเรื่องธงชัย และกิเลศ ทำให้สะกิดใจนึกถึง 2 เรื่องค่ะ จากคำว่า "กิเลศ"...คือเราคิดว่า อุปสรรคที่จะทำให้ธรรมะจะก้าวหน้าไม่ได้ดีคือกิเลศ...และในที่นี้ขออนุญาตบอกว่าที่คุณแกะฯ ต้องระวัง คือ "ความอยาก"... ของเราตามดูความคิดตัวเองก็เท่ากับเป็นปีแบบไม่รู้ตัว .. แต่เราจะไปโกรธความคิดว่าจะคิดทำไม พอคิดปั๊บรู้ตัวปั๊บก็โกรธ คิดปั๊บรู้ตัวปั๊บก็ทุกข์มาตลอด...มันมีกิเลศทั้งความโกรธและความอยากหายอยู่ด้วยตลอดเวลา..พอได้ฟังเทศน์เรื่องจิตแบบปล่อยสบายๆ อยู่ดีๆ ก็ click เรื่องจิตไม่ใช่ของเรา.. แล้วมันก็หลุดค่ะ.. ความคิดถึง(ตอนนั้น)ยังมีอยู่ แต่ไม่ทุกข์เท่านั้นเอง... เกิดอาการ ขำๆ.. ตามสบายเลยจ๊ะจิต คิดถึงเค้าคนนั้นเหรอ ก็ปล่อยจิตเค้าคิดไป.. แล้ววันนึงเมื่อความฟุ้งซ่านน้อยลง ค่อยๆ เริ่มฝึกให้จิตเค้ามาอยู่กับลมหายใจ มาอยู่ในที่ๆ ควรจะอยู่บ้างก่อนนอน ^^ (แต่งานนี้ก็ต้องระวังแบบที่คุณทะเลฯ บอกนะคะ ยิ่งไปมองมัน ยิ่งอาจกลายเป็นเห็นชัด ยิ่งทุกข์ชัด ^^" ถ้าคิดว่ายิ่งหนักกว่าเก่า อาจจะเลิกดูจิต ไปเน้นสวดมนต์ อ่านหนังสือธรรมะแทนค่ะ... บอกแล้วอ่ะ ทางใครทางมันจริงๆ คุณต้องค่อยๆ พิจารณาดูเองว่าเหมาะกับอะไร... ความรู้ไม่ถึงหางอึ่งอย่างเรา ไม่สามารถล่วงรู้สิ่งที่เหมาะกับคุณได้อ่ะค่ะ) เรื่องที่ 2 เกี่ยวกับกิเลศ คือนึกถึงคำแนะนำของคุณดังตฤณ (รอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ 55... ตอนเจอพี่เค้าตัวต่อตัว list คำถามไว้เป็นข้อๆ เลยค่ะ คุยกันแบบไม่มีคนได้ยิน เลยกล้าถามโน่นนี่) คำถามนึงคือเกี่ยวกับการอธิษฐานขอพรเวลาทำบุญเสร็จ ว่าอุทิศให้ยังไงดีอยากให้คนที่เราเคยล่วงเกิน บลาๆๆ.. พี่เค้านิ่งๆ ไป.. แล้วบอกว่า "เอางี้ดีที่สุด...การทำบุญคือการรู้จักสละ เพราะฉะนั้น ให้อธิษฐานว่า ขอให้การทำบุญการสละนี้ต่อยอดให้ข้าพเจ้าสามารถสละกิเลศได้"... ตอนนั้นฟังแล้วก็งง เพราะเป็นคำตอบที่ผิดคาดมาก เกิดมาไม่เคยได้ยินมาก่อน ไรง่ะ สละกิเลศ... เปิดฟังเทปอีกหลายหน..ค่อยถึงอาการบางอ้อ ช่างเป็นคำอธิษฐานขั้นเทพจริงๆ....คนเราถ้าไม่มีกิเลศก็จบ อะไรเข้ามาเราก็ไม่มีทางสะเทือน!.. (ชะรอยพี่แกจะให้เรานิพพานหรือไงนี่) แล้วการปฏิบัติธรรมมานานหรือไม่ ไม่ใช่ตัววัดว่าคุณจะสามารถเผชิญหน้ากับความสูญเสียได้ดีแค่ไหนนะคะ.. ไม่ต้องกดดันตัวเองอะไร... ยกตัวอย่างใกล้ตัวสุด คุณแม่เรา ก็เข้าวัด ฟังธรรม ฟังเทศน์ อ่านหน้งสือธรรมะอะไรของเค้ามาเป็น +10 ปี แต่เมื่อปลายปีก่อน พอรู้ว่าพี่สาวเราเป็นโรคร้าย คุณแม่ร้องให้แบบสติขาดเลยค่ะ เหมือนจะชีอคเลย.. และจนวันนี้ก็ยังทำใจเรื่องพี่สาวเราไม่ได้ เดี๋ยวๆ ก็ร้องไห้กับการพลัดพรากที่ยังมาไม่ถึง..พี่เราด้วยซ้ำที่ต้องเป็นคนปลอบ คอยเตือนสติ ^^" เพราะฉะนั้นอย่างคุณแกะฯ แทบไม่เคยศึกษา พอเจอการพลัดพราก ฟุ้งซ่านแค่นี้เราถือว่าเกิดขึ้นได้ค่ะ ธรรมดา ... อย่าทุกข์ซ้อนเข้าไปเท่านั้นพอ กลับมาเรื่องขอพรอธิษฐาน ไม่แน่ใจว่าเวลาไปทำบุญคุณแกะฯ ขอพรอธิษฐานหรือไม่อย่างไร... หลังจากที่เราขอๆๆๆ แล้วไม่พ้นทุกข์ พอวันนึงมันหลุดเป๊าะ.. เกิดอาการเข้าใจในคำท่านสมเด็จพุทธ "จงจำไว้นะ... เมื่อยังไม่ถึงเวลาเทพเจ้าองค์ใดจะคิดช่วยเจ้าไม่ได้... ครั้นเมื่อถึงเวลา...ทั้วฟ้าจบดินก็ต้านเจ้าไม่อยู่..." และตอนนี้เลยกลายเป็นคนเฉยๆ (มากขึ้น) กับเรื่องใดๆ ที่เจอและกับเรื่องสะเดาะเคราะห์ไปเลยค่ะ... (ช่วงนั้นก็ไม่ถึงไปสะเดาะอะไร แต่น้ำมนต์ศาลหลักเมืองกรุงเทพ ที่เค้าว่าศักดิ์สิทธิ์ที่สุด ก็ไปเอามา ไม่ใช่แค่มาดื่มๆ แต่มาอาบกันเลยทีเดียว 55)...คือ จะบอกว่าวันนึงคุณแกะฯ จะรู้สึกว่าทุกอย่างเป็นไปตามกรรม เราเกิดเป็นมนุษย์ได้ก็เพราะต้องเคยทำกรรมดี กรรมชั่วก็ต้องเคย มาเป็นแสนๆ ชาตินับไม่ถ้วน.. ยังไงเราก็หนีกรรมไม่พ้น เมื่อเราต้องเผชิญกับสุข (จากผลของกรรมดี) เราแค่ต้องไม่หลงเพลิดเพลินกับมันและอยากให้มันอยู่ชั่วนิรันดร.. เมื่อเราต้องเผชิญกับทุกข์ (จากผลของกรรมชั่ว) เราแค่ต้องไม่เกลียดมันอยากให้มันพ้นไปในวินาทีหน้า..เมื่อเราต้องเผชิญกับการพลัดพราก ต้องเข้าใจว่ามันเป็นธรรมดา!.... สำหรับเรา อาวุธที่เจ๋งที่สุด คือ การมีสติและปัญญา ที่ต้องมีต้องหยิบมาใช้เมื่อเผชิญกับสิ่งทั้งหลายทั้งปวงในชีวิต... เดี๋ยวนี้เวลาไหว้พระ ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ขอพรอะไร จะเป็นแนวแผ่เมตตามากกว่า.. ยกเว้นบางอารมณ์ก็จะขอให้มีสติและปัญญา.. ส่วนเรื่องไม่มีกิเลศตามที่คุณดังตฤณแนะนำ เคยขอครั้งสองครั้งค่ะ (พูดถึงก็คิดได้ สงสัยต้องขอบ้างเล็กๆ น้อยๆ พี่เค้าอุตส่าห์แนะนำ ^^) เมื่อวันอาทิตย์ที่ไปวัดเล่งเน้ยยี่มา.. เราก็ได้อธิษฐานขอพรให้คุณแกะฯ คุณทะเลฯ และคุณพนาฯ นะคะ.. แบบระบุชื่อเจาะจงด้วย (กลัวท่านไม่รู้จัก ยังบอกเลยว่าเป็นนามแฝงในพันทิป ท่านคงรู้จักพันทิปแหละ 55)....แล้วก็ได้บริจาคเงินทำบุญภัตตาหารพระ (จะได้มีอาหารเลี้ยงทั้งกายทั้งใจ) + ค่าน้ำค่าไฟ(ใจจะได้ชุ่มชื่นเบิกบานสว่างไสว) แบบเขียนชื่อคุณๆ ลงในใบอนุโมทนาเลยนะคะ เค้าจะเอาไปเผาค่ะ เมื่อสักการะที่วิหารเจ้าแม่กวนอิม.. ท่านเมตตาหาใครเปรียบ.. เรานึกถึงคุณแกะฯ เป็นพิเศษ.. บอกท่านว่า "ขอท่านเมตตาช่วยพลิกใจให้คุณแกะฯ หายฟุ้งซ่าน มีใจกลับมาเป็นปกติ สงบเบิกบาน ในเร็ววัน" เผื่อว่าวันนึงที่หายแล้ว คุณจะได้มาเป็นกำลังใจให้คนที่ตกอยู่ในภาวะฟุ้งซ่าน เขียนตอบดังๆ ให้ก้องกระทู้ว่า แล้วมันจะผ่านไปแบบที่ฉันเคยผ่านมาได้อย่างสวยงาม ขอคุณทะเลฯ คุณพนาฯ และคุณแกะฯ รับพรรับบุญและคำอธิษฐานของเราไปด้วยนะคะ... "ขอให้มีความสุขกายสบายใจ มีความเจริญทั้งสติและปัญญา เติบโตอย่างสวยงามทั้งทางโลกทางธรรมค่ะ" .... จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 19:05:55

ความคิดเห็นที่ 40 อ้อ.. @คุณทะเลฯ .... อาทิตย์ก่อนเจ้านายก็มาเล่าถึงรายการ VIP เทปเดียวกับที่คุณทะเลฯ ดูเลยค่ะ.. ตอนแรกประชุมเรื่องงาน ต่อมาถามไถ่พี่คนนึงเรื่องสุขภาพ แล้วจบด้วยธรรมะ.. น้องอีกคนก็เล่าเสริมเรื่อง หินมรกตของวัดธรรมมงคล ที่หลวงพ่อนิมิตรถึง แล้วไปขุดไปขนกันมาจากแคนาดา... @คุณแกะฯ .... จริงๆ ด้วย อิจฉาผู้ชายเหมือนกันเนอะ ไปเที่ยวคนเดียวได้สบายๆ.. เราเองทำบุญคนเดียวน่ะกล้า สงบดี.. แต่กลายเป็นว่าดูหนังคนเดียวไม่กล้าค่ะ (แต่ไม่ใช่เพราะกลัวอะไร แต่รู้สึกว่าผู้หญิงดูหนังคนเดียวเหมือนไม่มีคนคบยังไงไม่รู้ 55) จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 19:13:59

ความคิดเห็นที่ 41 โอ้ คุณ ซอ กับ คุณ ทะเล เข้ามา ให้กำลังใจ คุณ แกะ ซะ ณ บัดนาว กระทู้ ที่ 40 แล้วค่าพี่น้อง  เด๋ว พนา จะมาเจิม เลข 41 ให้ แม้ว่า หวยงวดนี้ ออก 12 ก็ตามไม่ว่ากัน ตามที่ท่านทั้งสองได้แนะนำไปมีแต่สิ่งดีๆ ทั้งนั้น  เลย คุณ แกะ คะ คุณเป็นคนที่ โชคดีมาก ในโลกออนไลน์แห่งนี้ หลายล้านในไทย หลายๆๆๆล้าน ณ ต่างประเทศ ที่ ต่างพ่อต่างแม่ต่างจิตต่างใจ เข้ามาเจ๊อะกันใน พันทิปเเห่งนี้ สิ่งที่คุณ แกะ ได้รับนั้นคือ มิตรภาพที่สุดแสนจริงใจ เป็นสายใยที่ผูกพัน เอาล่ะค่ะ วันนี้จะมาเสนอ การเพิ่ม สารความสุขให้แก่ ร่างกาย แบบ องค์รวม นั่นคือ  การออกกำลังกายไงคะ จะแนะนำตามความชอบส่วนตัวดังต่อไปนี้ จากสูงลงต่ำ คือ ระดับความสนุก 1.เปิดเพลงโปงลางสะออน  จากนั้น รำใส่เลยค่ะ  มันส์มาก ได้เหงื่อ สุดๆ เเนะนำ  รำคนเดียวก่อน ท่าสวย ค่อยโชว์   2.TAEBO  จิ้มในอากู๋นะคะถ้าไม่รู้จัก ออกแนว แอโรบ๊อก ผสมไทย และ เกาหลี                             สนุกและมันส์มาก เหงื่อท่วม แต่ระวังเคล็ดขัดยอก เพราะ มันส์เกิน 3.แอรอบิก  เราเต้นที่ เทศบาล ค่า มีคนแก่ คนหนุ่ม คุณป้า คุณยาย เด็กเล็กๆ มาเต้น               แจมด้วย สนุกมาก 4.วิ่ง       ยืดเส้น  ยืดสายดีๆ  แล้วจากนั้น วิ่ง เหยาะๆ เพิ่มระดับ แล้วก็ ผ่อน 5.เดิน     เดินเร็วๆค่ะ ตามสวนสาธารณะก็ได้ 6.พิราทิส   เน้นออกกำลังเกี่ยวกับกล้ามเนื้อค่ะ 7.ฮูล่าฮูป    ดังมาก ไม่ต้อง อธิบาย 8.ยกเวท    เบาๆ ก่อนค่ะ ผู้หญิงกล้ามขึ้นมากๆ เขาจะหาว่า ถึก 9.ซิทอัพ   อาหาร ง่ายๆสุดเล้ย นี่เลยค่าาาาา         กล้วย   เสริชหาข้อมูลดูนะคะ โฮะๆๆ    พนา ขอมาแนว ฮานะคะ  หวังว่าคงไม่ว่ากัน บล๊อกพนา อัพเรื่อยๆนะคะ  ว่างๆ เรียนเชิญค่า จากคุณ : panaruss เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 20:00:30

ความคิดเห็นที่ 42 กลายเป็นว่า มีสังคมเล็กๆ เพิ่มขึ้นมาอยู่ภายในห้องเล็กๆ ก็ยังยินดีที่จะติดตามและคอยตอบ คอยสนทนากับคุณแกะกระโดดข้ามรั้วอยู่ครับ ไปๆ มาๆ กระทู้นี้จะกลายเป็นห้องคุยกันซะมากกว่า ^^ สังเกตตัวเองคือ ผมมีอะไรก็เล่าไปเรื่อยเลย >_< เมื่อคนเราอยู่ดีมีสุข ส่วนมากก็ไม่ค่อยจะแสวงหาธรรมะที่ดูแล้วแสนจะน่าเบื่อหรอกครับ อันนี้ก็เป็นธรรมดา..ผมก็เป็นและเชื่อว่าใครอีกหลายคนก็เป็น แล้วทำไมเมื่อมีทุกข์ต้องคอยวิ่งหาธรรมะ ? เพราะเมื่อใดที่ทุกข์เกิดขึ้น แล้วยังมีสติอยู่ ปัญญามันจะค่อยๆ เกิด จึงทำให้ใฝ่หาธรรมะ ผมว่าเราควรขอบคุณความทุกข์ด้วยซ้ำ เพราะทำให้เราเข้าถึงธรรมะ ถ้าผมอกหักอีกซัก 10 ทีคงได้สำเร็จอรหันต์แน่...เช่นพระอรหันต์สมัยพุทธกาลรูปหนึ่ง.. ที่บวชแล้วสึกๆๆ เป็นสิบๆ รอบ..จนเริ่มเห็นความไม่เที่ยง สุดท้ายก็สำเร็จอรหันต์ (แต่ไม่ใช่แบบขุนแผนนะครับ บวชตอนเช้าแล้วสึกตอนกลางคืนกับต้นไม้ทุกวัน..เพื่อไปหาสาว -*-) --------------------------------------------------------------------------------------- ถ้าการสวดมนต์แล้วทำให้จิตสงบ ก็รักษาการปฏิบัตินี้ต่อไปนะครับ บทสวดก็ทั่วไปตั้งแต่บูชาพระ บูชาพระรัตนตรัย ขอขมาพระรัตนตรัย อาราธนาศีล 5 สมาทานศีล ไตรสรณคมณ์ พุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ ชัยมงคลคาถา มหากา พุทธคุณเท่าอายุบวกหนึ่ง ยอดพระกัณฑ์ไตรปิฎก ชินบัญชร แผ่เมตตาให้ตนเอง แผ่เมตตาให้ผู้อื่น แผ่กุศล... ส่วนชุมนุมเทวดานั้นเพื่อให้เทวดามารับบุญจากการฟังสวดมนต์ครับ เพราะเทวดากินบุญเป็นอาหาร..เทวดาก็มีทุกข์อย่างเทวดาแหละครับ แต่เทวดาเมื่อมีบุญกุศลมากก็จะมีฤทธิ์ ..ถ้ามาฟังเราบ่อยๆ ท่านก็จะช่วยคุ้มครองเรา เมื่ออันเชิญท่านๆ เขามาแล้วก็ควรอัญเชิญกลับด้วยนะครับ ถ้าหมดนี่แล้ว และสวดอิติปิโสเท่าอายุโดยนับในใจได้แล้ว ยังคิดว่าน้อยไป.. ผมแนะนี่บทนี้เลยครับ..อุปปาตะสันติ เป็นบทสวดเพื่อสงบเคราะห์กรรม  สวดเพื่อสงบเหตุร้าย .... ซึ่งผมก็สวดไม่คล่องครับ มันเยอะเกิน  ^^" (ผมสวดตอนไปปฏิบัติธรรมที่วัดเท่านั้นครับ เพราะเขามีสวดร่วมกัน..ได้อานิสงส์ร่วมกัน) แต่ถ้าจะสวดมนต์ ก็ทำเท่าที่เรามีเวลานะครับ... ไม่ต้องฝืนบังคับตัวเอง ให้เป็นไปตามธรรมชาตินะครับ --------------------------------------------------------------------------------------- การไปเที่ยวครั้งนั้น พอดีตรงกับปลายปีที่บริษัทพาไปเที่ยวครับ ไม่ได้ฉายเดี่ยวแต่อย่างใด ตอนนั้นมีช่วงเวลาเหมาะเจาะอะไรหลายๆ อย่าง..เหมือนกรรมที่เรามีกำหนดไว้ให้แล้วอย่างลงตัว ตอนนั้นเลยผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง..แม้จะยังเศร้าๆ เหงาๆ เหม่อๆ แต่ก็ไม่ถึงกับทุกข์จนทุรนทุรายแล้วครับ จะมีก็การไปปฏิบัติธรรมที่วัดนี่แหละครับ ที่สามารถออกจากบ้านคนเดียวแต่เช้าโดยไม่ต้องกลัวใคร (หรือเราจะไปทำให้ใครกลัวบ้างหรือเปล่านะ >_<) --------------------------------------------------------------------------------------- ถ้าว่างๆ ถ้ามีอาการทางใจ ก็ลองสังเกตดูหน่อยนะครับว่า..เศร้า เหงา ซึม ฟุ้ง เหม่อ มันเป็นอย่างไร ? ฟุ้งซ่าน..มีความคิดหลายอย่างระดมผุดขึ้นมา จนไม่สามารถลำดับเรื่องราวได้แบบนั้นหรือเปล่า ? มันก่อให้เกิดอาการทางกายอย่างไร ? ใจเต้นเร็วขึ้น ? หายใจถี่ขึ้น ? รู้สึกอยู่ไม่สุข อยู่เฉยไม่ได้ ? คิดมาก..ความคิดมันผุดขึ้นมาทีละเรื่องหรือเปล่า ? จากเรื่องหนึ่งมันต่อไปอีกเรื่องหนึ่ง.. ไปเรื่อยๆ แบบนั้นหรือเปล่า..มีอาการทางกายคือปวดหัวด้วยหรือเปล่า ? ไม่สามารถควบคุมให้คิดในสิ่งที่อยากคิดใช่หรือเปล่า ? มันเกิดขึ้นมาตอนไหน ? มันอยู่นานเท่าไหร่ ? เหม่อ..ทางกายเป็นอย่างไร ? สายตาไม่จับโฟกัส ? ความคิดเชื่องช้า ? มีอาการง่วงปนอยู่มั้ย ? ลมหายใจช้าหรือเร็ว ? ร่างกายไม่อยากขยับอย่างใจคิด เหมือนกายนี้มันขี้เกียจ ? ทุกข์ใจ ทรมานใจ...มันอึดอัดแน่นหน้าอกหรือเปล่า ? หายใจถี่ขึ้นหรือหายใจช้าลง ? เกิดขึ้นมาแล้วมันอยู่นานแค่ไหน ? รู้สึกกระสับกระส่ายมั้ย ? เวลาเหงาก็เหมือนกันครับ...ลมหายใจช้าหรือเร็ว ? สายตาโฟกัสได้ดีอยู่หรือเปล่า ? ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนครับ..ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ของเรา มันเกิดมาเอง มันเป็นเอง ทั้งหมดนี้แหละครับที่เรียกว่า "ทุกข์" .. ทำความรู้จักมันไว้ดีๆ นะครับ.. ไอนี่แหละมาพร้อมกิเลสเมื่อตอนเราเกิด เจ้าตัวนี้แหละ ที่รอทำร้ายเรา...ทำความรู้จักมันดีๆ มันกลัวเราเมื่อไหร่มันจะหนีไปเอง ให้ลองเฝ้าดูนะครับ ดูแบบผ่านๆ อย่าไปตั้งใจดูมันมากนะครับ เดี๋ยวมันรู้ตัว..แล้วมันจะไม่ยอมให้เรารู้จัก ! ลองแอบดูมันนะครับ ดูเล่นๆ ดูขำๆ ดูเท่าที่เรานึกออก ประมาณว่า.. "เดี๋ยวขอแอบดูมันหน่อยซิ..ตอนนี้มันเป็นไงนะ" --------------------------------------------------------------------------------------- ความจริงแล้ววัดจีน วัดไทย วัดพม่า วัดญี่ปุ่น วัดธิเบต วัศรลังกา วัดไหนๆ ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ครับ เพราะยังมีหลักของพระพุทธศาสนาอยู่ คือให้ทำความดี ละเว้นความชั่ว ทำจิตใจให้ผ่องใส สิ่งที่ต่างกันนั้นคือนิกายมหายานและเถรวาทครับ..ซึ่งจะมีคำสอนและแนวการปฏิบัติต่างกันบ้าง มีประวัติพระพุทธศาสนาอยู่ครับ..เมื่อหลังจากพระพุทธเจ้าเสร็จดับขันธปรินิพพานแล้ว... ได้มีการทำสังคายนาพระธรรมคำสอนครั้งแรกโดยพระมหากัสสปะ และหลังจากนั้นเมื่อเวลาผ่านไปได้ทำสังคายนาใหม่ ก็ทำให้เกิดความแตกแยก เพราะสมัยก่อนไม่มีสื่ออิเล็กทรอนิกหรือกระดาษ จึงใช้วิธีท่องบ่นจำกันมา หรือที่เรียกว่าสวดมนต์ นับจากนั้นมา พุทธศาสนาก็เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยตามคำสอนที่สืบต่อมาของแต่ละสาย.. ตามวัฒนธรรมและธรรมเนียมประเพณีของแต่ละพื้นเมือง...จนมาถึงปัจจุบัน รายละเอียดจริงๆ ถ้าสนใจต้องศึกษาเพิ่มเติมเองนะครับ ส่วนตัวผมนั้น สิ่งไหนเป็นคำสอนที่เป็นธรรมะ ที่เป็นกุศลธรรม มีเหตุและผล..ผมก็จะน้อมรับครับ ^^ --------------------------------------------------------------------------------------- เมื่อพูดถึงความเป็นหญิงแล้ว ก็นึกถึงทุกข์ 5 ประการของสตรี... 1.ทุกข์จากการมีระดู 2. ทุกข์จากการบำเรอกามให้ผู้ชาย 3.ทุกข์จากการอุ้มท้อง 4.ทุกข์จากการคลอดบุตร 5.ทุกข์จากการเลี้ยงดูบุตร เหล่านี้พระพุทธเจ้าทรงตรัสไว้..ทั้งๆ ที่พระพุทธองค์ไม่ใช่สตรี แต่ก็ตรัสรู้หมดทุกสิ่ง (ถ้าไม่ศึกษาตรงนี้ ผมก็ไม่รู้เลย ว่าผู้หญิงมีทุกข์จากสิ่งเหล่านี้...คงรู้แค่ทุกข์จาก..ระดูและตั้งท้อง) --------------------------------------------------------------------------------------- สมาธินั้นบางทีก็ตั้งมั่น บางทีก็ไม่มี...สิ่งนี้ก็เป็นธรรมดาครับ เพราะสมาธินั้นเกิดจากการปฏิบัติทางกาย..แต่กายนั้นไม่เที่ยง ยึดมั่นไม่ได้ เพราะฉะนั้นสมาธิที่เกิดจากรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ นั้น.. เมื่อมันเกิดแล้ว เมื่อรู้แล้วก็จงละ อย่ายึดมั่นนะครับ (แม้ธรรมที่พระองค์ตรัสรู้นั้น...พระองค์เองยังไม่ยึดมั่นเลย) คิดว่าสิ่งที่คุณแกะกระโดดข้ามรั้วกำลังทำอยู่นั้นดีแล้วครับ.. หรือจะหาอะไรทำเพื่อไม่ให้สมองมีเวลาคิดอย่างที่คุณ panaruss แนะนำก็ดีนะครับ ได้บริหารร่างกาย สุขภาพดี แข็งแรง หุ่นดีแล้วก็ลืมนึกถึงความทุกข์ได้ชั่วขณะ (ตอนนั้นผมก็วิ่งรอบสวนสาธารณะแล้วก็แอโรบิคต่อ..เหนื่อยจนลืมทุกข์เลย >_<) ต้องให้เวลาเรียนรู้กับมันนะครับ ให้มันค่อยๆ เป็นไป ตอนนี้ก็ยังไม่รู้จะช่วยอะไร นอกจากเป็นกำลังใจให้ ขอเอาใจช่วยนะครับ ปล.1 "คนที่คุณก็รู้ว่าใคร" นั้นอันนี้ตั้งใจจะเรียกเสียงหัวเราะจากคุณแกะกระโดดข้ามรั้วครับ แต่มีคนอื่นมาหัวเราะแทน..แต่ก็ไม่เป็นไรครับ ถือว่าประสบความสำเร็จ.. ฮ่าๆ ส่วนที่บอกจะนั่งสมาธินั่น คิดจริงๆ นะครับ (แต่เขียนเล่นๆ ให้ดูขำๆ).. คือกายมันกลัว มีขนลุก แต่จิตมันยังกล้าอยู่..เลยต้องการทำลายความกลัวครับ (แต่กลางคืนถ้ามัวมานั่งสมาธิเดี๋ยวรถจะหมด ไม่ได้กลับบ้าน เลยไม่ได้ทำจริงๆ) ปล.2 ปู่ย่าตายายผมเป็นจีนหมดครับ..วัดนี้อาจจะเคยไปก็ได้ จำไม่ได้แล้ว แต่ชื่อคุ้นมากครับ แล้วก็มีวัดโพธิ์แมน..นี่ก็วัดจีน อันนี้น่าจะเคยไปสมัยเด็กๆ (จำความไม่ได้) เพราะมีเพื่อนตาเป็นเจ้าอาวาสอยู่..แต่ตอนนี้คงเปลี่ยนเจ้าอาวาสใหม่นานแล้ว เพราะตาแต่งงาน ไม่งั้นตาก็บวชแล้ว ตาสวดมนต์ถาษาจีนทุกวันเช้าเย็น... ก็พอคุ้นกับบทสวดแม่กวนอิมอยู่บ้าง แต่ผมก็ไม่ได้นับถือเท่าไหร่ เนื้ออะไรก็กินหมด..ไม่ได้เป็นคนห่วงกินนะครับ...ห่วงแต่จะไม่ได้กินมากกว่า >_< จากคุณ : ทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 22:38:04

ความคิดเห็นที่ 43 นอกจากธรรมะก็มีวิธีอื่นที่ช่วยได้อีกหลากหลาย อย่างที่ทุกคนแนะนำนะคะ...นอกจากออกกำลังกาย เพื่อนรุ่นน้องใช้วิธีเอาสุนัขมาเลี้ยง จากอกหักทุกข์ระทม แป๊บเดียวหายเลย (อันนั้นกลายเป็นคิดถึงเดรัจฉานแทนคน ^^")... ตอนแรกเราก็ว่าจะแนะนำคุณแกะฯ ให้หาอะไรมาเลี้ยง แต่ไม่เอาดีกว่า กลัวว่าจะกลายเป็นเปลี่ยนจากยึดที่นึงไปอีกที่นึง...แล้ววันนึงก็ต้องมีการพลัดพรากอีกอยู่ดี... ความสุขที่ถูกต้อง คือ ต้องสุขได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องพึ่งอะไรค่ะ ^^ การมาทางธรรม ซึ่งเป็นหนทางประเสริฐสุดและสว่างไสว...แต่คุณก็ต้องระวัง... ยังไงดี คงต้องขออนุญาตบอกๆ กันไว้ตั้งแต่วันนี้ก่อนที่คุณแกะฯ จะถึงวันก้าวผ่านความทุกข์.. เคยอ่านเจอ และเคยเจอ... คือหลายๆ คนเมื่อเข้าหาธรรมะหรือซึ้งในพระธรรม กลายเป็น "หลงบุญ" ....ทำบุญหนักมากถึงขั้นลืมหน้าที่อื่นๆ ทั้งหน้าที่ต่อครอบครัว ต่อสังคม ต่อแผ่นดิน หรือต่อโลกใบนี้...(ศรัทธาแซงปัญญา) "ฟุ้งธรรมะ".... เจอใครก็สอนก็ชวนคุยเรื่องธรรมะ ทั้งเพราะอยากแสดงว่าตนรู้หรือเพราะปรารถนาดีอยากเผยแพร่แบบมากเกินไปไม่สนคนฟัง (กิเลสแซงสติ) "ขี้โกรธและดูถูกคนอื่นมากกว่าเดิม"...เพราะมีตัวกูขึ้นมา กูที่เข้าวัดฟังธรรม กูนี้ดีกว่าใครในหล้า (สำหรับเราคิดว่า พวกนี้ขาดเมตตาและมีมานะอัตตา(อะไรสักอย่าง ลืมคำศัพท์ค่ะ 55) และอีกมากมายหลายอาการ... จำได้ไม่หมดค่ะ...ขออนุญาตบอกไว้ก่อนช่วงที่ยังเริ่มๆ...ไปบอกตอนเป็นแล้ว มันไม่ทัน เราจะโดนถีบกลับมาแทน ^^" ธรรมะเป็นสิ่งประเสริฐสูงสุด แต่ความผิดพลาดเกิดจากพวกเราเอง ^^ คุณแกะฯ ค่อยๆ พิจารณาทำโน่นนี่ดูนะคะ แล้วจะเจอเองว่าถูกกับเส้นทางไหน .... ความทุกข์อยู่กับเราไม่นานจริงๆ ค่ะ... นึกถึงคำของพี่สาวขึ้นมา ตอนเราทุกข์เพราะความคิดถึง... พี่สาวบอกว่า ก็ปล่อยให้คิดถึงไป จะได้สักกี่น้ำ.. วันนึงน้องอยากจะคิดถึงก็คิดถึงไม่ออกเลย.. (ตอนนั้นก็ ไรอ่ะ แต่วันนี้ จริงวุ๊ย).. เพราะงั้น ความฟุ้งซ่าน คิดมาก เครียด อะไรก็ตามที่กำลังประสบอยู่ วันนึงมันจะจากเราไป.. แน่นอนค่ะ ^^ *************** วันนี้ขอเปลี่ยนมุมจากธรรมะเป็นโลกๆ เล็กน้อยค่ะ.. เรื่อง "อาหาร" ละกัน มีเมนูแนะนำคือ "ช๊อคโกแลต" ค่ะ ... ในช๊อคโกแลตจะมีสารที่ชื่อ เซราโทนิน เมื่อรับประทานเข้าไปจะไปกระตุ้นสมองให้หลั่งสารเอ็นโดฟินออกมา จึงทำให้ผู้ที่ทานช๊อคโกแลตรู้สึกผ่อนคลาย....นอกจากนั้นในช๊อคโกแลตยังมีสารเฟลวานอยด์ ที่ไปกระตุ้นการทำงานของหัวใจ ทำให้การไหลเวียนของโลหิตดีขึ้น ปกติคนที่ซึมเศร้าอาจต้องไปพบจิตแพทย์ แต่งานวิจัยชั้นนำหลายชิ้นชี้ว่า อาหาร เช่น ปลาทะเลน้ำลึก กล้วย องุ่น ช่วยแก้ความหม่นหมองได้ อาหาร 7 อันดับ ที่กินแล้วช่วยให้อารมณ์ดี ^^ 1.“ปลาทะเลน้ำลึก” ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ริมทะเลมักจะดูมีความสุขมากกว่าคนที่อาศัยลึกเข้ามาในแผ่นดิน ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะอากาศทะเลที่สดชื่นช่วยให้จิตใจปลอดโปร่ง แต่อีกส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะชาวบ้านกลุ่มนี้ได้บริโภคปลาทะเลน้ำลึกจำนวนมาก งานวิจัยมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด สหรัฐอเมริกา พบว่า กรดโอเมก้า 3 ในปลาทะเลน้ำลึก ทำหน้าที่เสมือนยาแก้อาการซึมเศร้า ช่วยให้ประสาทสงบและเพิ่มการหลั่งของสารเซโรโทนิน (Serotonin) ซึ่งเป็นฮอร์โมนที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย อารมณ์ดีขึ้นและมีความสุขมากขึ้น สำหรับปลาทะเลน้ำลึก ได้แก่ แซลมอน เฮอร์ริ่ง แม็กเคอเรล ทูน่า ฯลฯ 2.“กล้วย” ผู้ที่มีอาการซึมเศร้าหลายคนรู้สึกดีขึ้นเมื่อกินกล้วย เพราะกล้วยมีส่วนประกอบทริปโตฟาน (Tryptophan) โปรตีนชนิดหนึ่งที่ร่างกายจะเปลี่ยนให้เป็น เซโรโทนิน นอกจากนี้ กล้วยยังมีส่วนประกอบของวิตามินบี 6 ช่วยรักษาระดับน้ำตาลในเลือดให้คงที่ ซึ่งมีผลไปถึงอารมณ์ ผู้หญิงที่มีอาการ PMS (Premenstrual Syndrome) หรือช่วงอารมณ์ไม่ดีก่อนมีประจำเดือนควรกินกล้วยจะช่วยให้อารมณ์ดีขึ้น 3.“องุ่น” อุดมด้วยวิตามินซี ช่วยปรับปรุงระบบภูมิต้านทานโรคของร่างกาย ช่วยให้ความหนาแน่นของเซลล์เม็ดเลือดแดงคงที่ กินแล้วช่วยคลายเครียด ยิ่งไปกว่านั้นวิตามินซียังเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในการสร้างโดปามีน (dopamine) และอะดรีนาลิน (adrenalin) ซึ่งสารเคมีทั้งสองตัวช่วยในการกระตุ้นความกระฉับกระเฉงตื่นตัว 4. "ขนมปัง" ขนมปังและข้าวทุกชนิด คือแหล่งคาร์โบไฮเดรต ซึ่งมีส่วนในการกระตุ้นให้สมองหลั่ง สารเซโรโทนิน (Serotonin) ซึ่งช่วยให้เกิดความสงบ งานวิจัยจากสถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตต์ สหรัฐ อเมริกา แนะนำให้กินขนมปังเพื่อต่อต้านอาการซึมเศร้า 5. "ผักโขม" อุดมด้วย กรดโฟลิก (Folic acid) กรดดังกล่าวช่วยสร้างเซลล์ใหม่และช่วยให้เซลล์ใหม่แข็งแรงสมบูรณ์ สำคัญมากต่อหญิงตั้งครรภ์ ที่สำคัญการขาดโฟลิกนำไปสู่การลดการหลั่งของฮอร์โมนเซโรโทนินโดยตรงซึ่งก่อให้เกิดภาวะซึมเศร้า 6. "เชอร์รี่" แพทย์ตะวันตกเรียกเชอร์รี่ว่าเป็น “แอสไพรินธรรมชาติ” เนื่องจากผลไม้ชนิดนี้มีสารที่ชื่อว่า แอนโธไซยานิน (Anthocyanin) ซึ่งเป็นเม็ดสีในเชอร์รี่ ทำให้เชอร์รี่มีสีสันสวยสดใส แต่สรรพคุณสำคัญ คือ ทำให้คนกินมีความสุข งานวิจัยมหาวิทยาลัยมิชิแกน สหรัฐอเมริกา ชี้ว่า การกินเชอร์รี่ 20 ผล ช่วยลดอาการซึมเศร้าได้มากกว่าการกินยาเสียอีก 7. "กระเทียม" อุดมด้วย สารเซเลเนียม (Selenium) เป็นสารต้านอนุมูลอิสระ ช่วยทำให้อารมณ์ดีขึ้น คนเราควรได้รับเซเลเนียม อย่างน้อยวันละ 50 ไมโครกรัม แต่เซเลเนียมในกระเทียมนั้นปริมาณไม่แน่นอน กระเทียมหนัก 1 ขีด อาจมีเซเลเนียมตั้งแต่ 3-25 ไมโครกรัม นักวิจัยเยอรมันแนะว่า การกินกระเทียมวันละ 2 กลีบน่าจะเหมาะสม นอกจากนี้ กระเทียมยังมีสรรพคุณช่วยลดระดับไขมันในเลือดและรักษาโรคความดันโลหิตสูงด้วย ข้อมูลจาก อากู๋ - google ค่ะ ^^ ************ สุดท้ายเพิ่งอ่านเจอบทความนึงค่ะ แต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับการแก้ปัญหายาเสพติด.. เราว่าเค้าวิเคราะห์ดีและมีคำแนะนำที่ดีทีเดียว.. ซึ่งสุดท้ายหลายๆ ข้อก็ไม่พ้นธรรมะอยู่ดี ^^ "การหาความสุข 8 วิธี โดยไม่ต้องใช้ยาเสพติด ขณะนี้เขากำลังวิสามัญฆาตกรรมผู้ค้ายาม้าหรือที่เรียกว่ายาบ้ากันโครมๆ นอกเหนือไปจากยาม้ายังมีสารเสพติดอื่นๆอีกหลายอย่าง ตราบใดที่ยังมีผู้ต้องการเสพก็จะมีการผลิตและการขายยาเสพติดอยู่ร่ำไป การที่คนไปเสพยาเสพติดกันมากก็เพราะขาดแคลนความสุข จึงต้องไปหาสารอะไรที่มันจะให้ความสุข ที่จริงในร่างกายมีสารที่ให้ความสุขอยู่แล้ว คือ สารพวกเอ็นโดฟินส์ (Endophins) ถ้าสารเอ็นโดฟินส์หลั่งออกมามากก็จะทำให้เกิดความสุขซึมซ่านไปทั้งเนื้อทั้งตัว วิธีที่จะทำให้เอ็นโดฟินส์หลั่งออกมามากมีหลายวิธี เช่น 1. การออกกำลัง ถ้าออกกำลังต่อเนื่องนานพอสมควร เช่น ประมาณ 20 นาทีขึ้นไป เอ็นโดฟินส์จะออกมามาก ทำให้มีความสุขสดชื่นสบายเนื้อสบายตัว 2. ทำสมาธิ เมื่อจิตเป็นสมาธิจะมีความสุขยิ่งนักเพราะเอ็นโดฟินส์ออก 3. เมื่อจิตใหญ่ เมื่อจิตได้เชื่อมโยงกับธรรมชาติที่ใหญ่โต เช่น เอกภพ ท้องฟ้า ทะเล ป่าเขาลำเนาไพร พระเจ้า นิพพานแล้วเกิดความสุข 4. เมื่อมีความเมตตาอย่างไพศาล เมื่อจิตใจมีความเมตตาอย่างไพศาลจะหลุดออกจากความคับแคบ เป็นอิสระเต็มไปด้วยความสุขทั้งเนื้อทั้งตัว และกรุณา การได้ช่วยเหลือผู้อื่นก็เช่นเดียวกัน ที่เรียกว่าทำบุญแล้วรู้สึกได้บุญ ตัวเบา มีความสุขก็เพราะเหตุนี้ 5. เมื่อแจ่มแจ้งในความรู้ การเรียนรู้อะไรแล้วแจ่มแจ้งแทงทะลุทำให้เกิดความสุข ความสุขนี้ทุกคนทำให้เกิดได้ การเรียนในโรงเรียนควรเปลี่ยนใหม่ให้เป็นการเรียนที่ก่อให้เกิดความสุข ถ้าการเรียนยังก่อให้เกิดความทุกข์อย่างปัจจุบันนักเรียนจะติดยาเสพติดมาก 6. การประสบความงาม ไม่ว่าจะเป็นความงามตามธรรมชาติหรือศิลปะก่อให้เกิดความสุข 7. ความสุขในงาน ถ้าทำงานที่ชอบ (ฉันทะ) จะมีความสุข ตั้งใจทำให้ประณีตกลายเป็นความงามหรือศิลปะที่มาพัฒนาจิตใจให้สูงขึ้น 8. การเกิดกลุ่มหรือความเป็นชุมชน คือการที่คนหลายคนมาทำอะไรๆ ร่วมกัน โดยมีวัตถุประสงค์เดียวกัน มีความเอื้ออาทรต่อกัน มีการเรียนรู้ร่วมกันในการปฏิบัติ ทำให้มีความสำเร็จสูง และมีความสุขอย่างยิ่งประดุจบรรลุนิพพาน ********************* ปล. นึกว่าคุณพนาฯ จะไม่กลับมาซะแล้ว..คิดถึง...เขียนได้ก๊ากเหมือนเดิม รู้สึกเหมือนหนูเป็นอาหมวยน้อยที่แสนสดชื่นท่ามกลางความเศร้าของคุณแกะฯ และความเย็นเฉียบของคุณทะเลฯ และเราเลยค่ะ...^^ จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 08:46:29

ความคิดเห็นที่ 44 คุณซอด้วง .. อนุโมทนาสาธุ๊ กับคุณซอด้วงที่ไปทำบุญมาด้วยนะค่ะ ขอเข้ามารับพรรับบุญและคำอธิษฐาน และขอบคุณมากที่อธิฐานของพรให้เรา แบบว่าซาบซึ้งมากจริง ๆ ไม่คิดว่าการเข้ามาคุยในนี้ จะได้รับความรู้สึกดี ๆ มากมายอะไรแบบนี้เลย ตอนที่ตั้งกระทู้นี้ ก็ไม่คิดเหมือนกันค่ะ ว่าจะได้มิตรภาพดี ๆ อะไรแบบนี้  เห็นมีคนเข้ามาตอบ แต่ไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาติดตาม และให้ขอเสนอแนะ พร้อมกำลังใจดี ๆ อีกมากมาย  ดีใจมากค่ะ ที่เห็นทุกคนเข้ามาพูดคุยกันอีกครั้ง  ถึงทุกวันนี้ ก็ดีใจทุกครั้งที่เข้ามาในกระทู้แล้วเห็นข้อความของคุณซอด้วง คุณทะเลฯ และคุณพนาฯ เห็นหลาย ๆ คนเคยบอกว่า บางทีทุกข์ร้อนใจ และได้ยินใครพูดอะไร บางทีก็คลิก แล้วก็หลุดจากความทุกข์ตรงนั้น เราอยากเป็นแบบนั้นบ้างจัง แต่ยังไม่เคยได้คลิกอะไรสักที หรือว่าปัญญาเราอาจจะยังมีไม่เพียงพอก็ไม่รู้ ส่วนใหญ่เวลาเราไหว้พระ ทำบุญ มักจะอธิฐานขอให้คุณพ่อคุณแม่มีสุขภาพแข็งแรง แล้วก็ครอบครัวอยู่อย่างมีความสุขค่ะ ไม่ค่อยได้ขออย่างอื่นเท่าไหร่ นอกจากบางช่วงเวลาอาจมีขออะไรพิเศษ และบางทีก็จะอธิฐานแบบที่มีคนเคยแนะนำค่ะ คือ เวลาบริจาค ทรัพย์ของข้าพเจ้าได้มาโดยบริสุทธิ์ ขอบูชาพระพุทธ บูชาพระธรรม บูชาพระสงฆ์ มีจิตจำนง ตรงต่อพระนิพพาน ขอให้ถึงเมืองแก้ว ขอให้แคล้วบ่วงมาร ขอให้พบพระศรีอาริย์ในอนาคตเบื้องหน้านั้นเทอญ สาธุ ตักบาตร ข้าวของข้าพเจ้าขาวดังดอกบัว ยกขึ้นเหนือหัว ถวายแด่พระสงฆ์ มีจิตจำนง ตรงต่อพระนิพพาน ขอให้ถึงเมืองแก้ว ขอให้แคล้วบ่วงมาร ขอให้พบพระศรีอาริย์ในอนาคตเบื้องหน้านั้นเทอญ สาธุ เดี๋ยวคงจะต้องเอาคำอธิฐานแบบที่คุณดังตฤณแนะนำคุณซอด้วง ไปอธิฐานเพิ่มด้วยแล้ว เราเองก็เคยคิดว่าจะเลี้ยงสุนัขเหมือนกัน แต่ก็กลัวอย่างที่คุณซอฯ ว่า ถ้าวันหนึ่งเค้าจากเราไป ก็ต้องมานั่งเสียใจอีก ขอบคุณคุณซอฯ มาก ที่หาข้อมูลทั้งเรื่องอาหาร และการปฏิบัติตัวให้มีความสุข  คือ ไม่รู้จะพูดยังไงดี อาจจะบอกเป็นรอบที่ล้านแปดแล้วมั้ง ว่าขอบคุณจริง ๆ รู้สึกได้ถึงความปรารถนาที่ทั้งคุณซอฯ คุณทะเลฯ แลคุณพนาฯ ทำให้จริง ๆ  สิ่งที่เรารู้สึกได้ในตอนนี้คือ รู้สึกเหมือนข้อ 8. ที่คุณซอฯ เขียนไว้ คือ การเกิดกลุ่มหรือความเป็นชุมชน ที่เรารู้สึกได้ถึงความเอื้ออาทร และปรารถนาดีต่อกันอย่างแท้จริง เราอยากให้ถึงวันที่เราไปตอบกระทู้คนอื่นว่า คุณต้องสามารถผ่านมันมาได้เหมือนเรา เร็ว ๆ จังเลยค่ะ ................................................................................................................ คุณพนาฯ.. เราโชคดีมากจริง ๆ ค่ะ ที่ได้รับมิตรภาพที่สุดแสนจริงใจ จากโลกออนไลน์แห่งนี้  แบบว่า .. เกินความคาดหมายมากมายค่ะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำในการออกกำลังกายค่ะ เมื่อหลายปีก่อนก็ได้ออกกำลังกายบ้างค่ะ  แต่สามปีมานี้ หลังจากเอาเวลาไปตั้งใจเรียนต่อโทสักสองปี เรียนจบมาแล้วอีก 1 ปี ก็ไม่ได้ออกกำลังกายเลยค่ะ  จะพยายามออกกำลังกายให้มากขึ้นตามที่คุณพนาฯ แนะนำนะค่ะ ท่าทางคุณพนาฯ จะแดนซ์เก่งนะค่ะเนี่ย ชักอยากเห็นซะแล้ว ไปอ่านบล็อกของคุณพนาฯ แล้วค่ะ  เขียนน่ารักดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่น่ารัก ดูมีอารมณ์ขันเชียว ................................................................................................................ คุณทะเลฯ ขอบคุณมากค่ะ ที่ยังไม่เบื่อเรา เรากลัวทุกคนจะเบื่อจะรำคาญ เพราะมีเพื่อนเราบางคนเริ่มเบื่อเราแล้วค่ะ T T อย่างที่คุณทะเลฯ ว่าเลยค่ะ คนเราช่วงอยู่ดีมีสุข มักไม่ค่อยแสวงหาธรรมะ เราเองช่วงก่อนหน้า จริง ๆ ก็ได้เข้าวัดทำบุญ ทำทานบ้างเหมือนกัน เพราะคุณแม่ก็ชอบทำบุญเหมือนกัน ส่วนคุณพ่อบอกว่าถ้าแม่ไม่ชวนทำบุญพ่อก็คงไม่ได้ทำ สำหรับเราก็ได้แต่ไหว้พระ อธิฐานของพร ไปตามเรื่องตามราว ไม่ได้เข้าใจลึกซึ้งอะไรในพุทธศาสนา  ตอนมัธยมต้น ที่โรงเรียนเคยพาไปบวชชีพรามณ์ ตอนนั้นก็รู้สึกสงบดี เคยคิดอยากจะไปปฏิบัติธรรมอีก แต่ก็ไม่มีโอกาสสักที ตอนนี้เราก็พยายามสวดมนต์เช้าเย็นค่ะ แต่ความยาวไม่เท่ากัน ขึ้นอยู่กับเวลาค่ะ ส่วนใหญ่ช่วงก่อนนอนจะมีเวลามากกว่า ก็จะสวดได้ยาวกว่าช่วงเช้า ว่าแต่ว่า ที่บอกว่าอัญเชิญเทวดามา แล้วต้องอัญเชิญกลับด้วยอ่ะค่ะ ต้องทำยังไงเหรอค่ะ ไม่เคยอัญเชิญกลับเลย  แล้วแผ่เมตตาให้ตัวเอง กับแผ่ให้คนอื่น ต่างกันยังไงเหรอค่ะ บทสวด อุปปาตะสันติ ที่คุณทะเลฯ แนะนำ ยาวได้ใจทีเดียวค่ะ copy ใส่ word ได้ตั้ง 65 หน้า ถ้าจะสวดนี่ สวดเฉพาะภาษาบาลี หรือว่าต้องสวดคำแปลด้วยค่ะ ช่วงเดือน สองเดือนนี้ บริษัทจะมีพาไปต่างจังหวัดเหมือนกัน ทีแรกว่าจะไม่ไป เพราะรู้สึกไม่อยากไปไหนเลย คงเพราะอาการเหงา เศร้า ซึม ของเรา  แต่จากที่คุณทะเลฯ บอก สงสัยเราต้องไปซะแล้ว เผื่ออะไร ๆ จะได้ดีขึ้นมาบ้าง ช่วงนี้พอตื่นมา สิ่งแรกที่นึกคิด ก็ยังคงเป็นเรื่องฟุ้งซ่านเหมือนเดิม จมอยู่กับความสุขในอดีต กังวลกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง ถ้าตามที่คุณทะเลฯ บอก ส่วนใหญ่เราเน้นหนักไปที่ฟุ้งซ่าน และคิดมาก  คงจะต้องแอบดูมัน ตามที่คุณทะเลฯ แนะนำซะแล้ว ทุกวันนี้ เรายังไม่ทราบเลยค่ะ ว่าเรานับถือนิกายมหายาน หรือเถรวาท น่าอายจริง ๆ   จริง ๆ แล้วการอยู่เป็นโสดมันก็ดีอย่างนะค่ะ เพราะเราจะได้รับทุกข์สำหรับผู้หญิงแค่ข้อแรกข้อเดียวเท่านั้น .. พูดถึง “คนที่คุณก็รู้ว่าใคร” แล้ว  อยากจะบอกว่า เมื่อก่อนเราเคยมีเซนส์อะไรพวกนี้ด้วยค่ะ  อาจจะไม่ใช่ประเภทเห็นชัดเจนแจ่มแจ๋ว  แต่ก็รู้ได้แน่ชัดว่าเป็น “คนที่คุณก็รู้ว่าใคร”  แต่พอเริ่มโตขึ้นเรื่อย ๆ สิ่งเหล่านี้ก็ค่อย ๆ หายไปค่ะ อาจเป็นเพราะตอนเด็ก ๆ จิตใจคนเรามันบริสุทธิ์อยู่มากมั้งค่ะ พอโตขึ้น เริ่มมีความโลภ ความหลง กิเลสต่าง ๆ เข้ามามากมาย ของแบบนี้ก็เลยหายไป  ถึงแม้ปัจจุบันนี้ บางครั้งยังรู้สึกได้ถึงอะไรแปลก ๆ แต่ก็ไม่สามารถฟันธงได้เหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะค่ะ ว่าเป็น “คนที่คุณก็รู้ว่าใคร” จริงหรือเปล่า หรืออาจเพราะจิตคิดไปเองก็เป็นได้ ................................................................................................................ มีเพื่อนเราคนหนึ่งเริ่มเบื่อเราแล้วค่ะ เป็นเพื่อนคนแรกที่แนะนำให้ดูลมหายใจ เค้าแนะนำให้เรากินยาสมุนไพร เราก็กินตามที่เค้าบอก พึ่งกินไป 2 วัน ก็ทำให้หลับง่ายขึ้นค่ะ ไม่ตื่นตอนกลางคืน แต่พอเช้าขึ้นมา ความคิดแรกที่เข้าหัว ก็เป็นเรื่องฟุ้งซ่านเดิมๆ  แล้วตอนนี้เพื่อนเราแนะนำให้เราไปฝังเข็มอ่ะค่ะ มันต้องฝังที่หัวอ่ะ แต่เราไม่กล้า เรากลัว พอเราบอกว่าจะไม่ฝัง เพื่อนเราโกรธเราเลยอ่ะค่ะ บอกว่าแนะนำแล้วไม่ทำตาม จะหายมั๊ย แล้วก็บอกว่าไม่ต้องไปบ่นอะไรให้เค้าฟังแล้ว เค้าจะไม่ฟังอีกแล้ว ... เศร้าเลยค่ะ T T จากคุณ : แกะกระโดดข้ามรั้ว เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 11:19:55

ความคิดเห็นที่ 45 ยังไม่คลิ๊กก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ.. บางคนก็ไม่คลิ๊กนะคะ เป็นลักษณะไปเรื่อยๆ งานยุ่งๆ ทำโน่นทำนี่.. ความคิดไปอยู่กับเรื่องงาน เรื่องกิน เรื่องสวย เรื่องเพื่อน เรื่องอะไรต่างๆ นาๆ แทน..การเพ่งดูทุกข์ก็น้อยลงเพราะมัวไปสนใจเรื่องอื่น..แต่พอว่างนิดก็ค่อยมาฟุ้ง...และกลายเป็นลืมๆ สุดท้ายหยุดคิดหยุดเศร้าไปเมื่อไหร่ ไม่รู้ตัวก็เยอะค่ะ.... เรื่องความคิดน่ะ จิตมันก็คิดวูบวาบไปโน่นนี่ตลอด ยังกับลูกลิงค่ะ.. คือหน้าที่จิตเค้า.. รับสภาพนิสัยเค้าหน้าที่เค้าคุณจะได้ไม่เกลียดมัน ^^ เรามีหนังสือเล่มนึง ชื่อ "สมาธิสำหรับชาวบ้าน" .. เค้าวาดรูปน่ารั๊กน่ารักค่ะ เลยหายเกลียดจิตไปเลย (ก็ตอนนั้นเกลียดเพราะเราควบคุมไม่ได้ง่ะ) คุณก็รู้ว่าใครนี่... เป็นมุกที่ก๊ากจริงๆ.. คุณแกะฯ หัวเราะป่าวคะ.. คุณทะเลฯ เค้าอยากให้คุณหัวเราะนะคะ ^^ แต่พอคุณมาเล่าว่าตอนเด็กๆ มีเซนส์พวกนี้.. ก็แอบบรื๋ออออ.. เราเองไม่มีค่ะ (ขออย่ามีเลย) เรื่องฝังเข็ม... เราก็ไปนะคะ เพื่อนแนะนำเหมือนกันค่ะ ตอนนั้นคิดว่าเป็นเพราะฮอร์โมนในร่างกายผิดปกติ เพราะกรรมพันธ์ด้วยแน่ๆ (เพราะคุณแม่จะเป็นคนอ่อนไหวมากๆ).. ก็มีกินยาจีนปรับฮอร์โมน (แบบทูอินวัน คือ รักษาสิวด้วย รักษาความเครียดความคิดมากด้วย) ก็มีปักๆ ที่หัวที่ขาที่แขนค่ะ.. ลงเงินไปเป็นคอร์สเป็นพันๆ.... ไม่รู้สึกว่าดีขึ้นเลย แต่ไม่ทราบว่าเพราะไปไม่กี่ครั้งก็เลิกหรือเปล่านะคะ..ขี้เกียจค่ะ -- นอกเรื่องค่ะ แล้วเรื่องสิวก็ไม่เห็นหาย.... แต่ขอโทษ พอมุ่งหน้าสู่ธรรมะ สวดมนต์ทุกคืน ฟังเทศน์เป็น อ่านหนังสือธรรมะได้ กลายเป็นว่าคนชมว่าสวยขึ้นเยอะมากกกก + เสียงเพราะ... ก็ไม่รู้เกี่ยวกันหรือเปล่านะคะ แต่คิดว่าอาจจะเกี่ยวกับที่สวดมนต์ เพราะนักวิทยาศาสตร์ญี่ปุ่นเค้าวิเคราะห์โมเลกุลของน้ำมนต์ที่ผ่านการสวดมา พบว่าโมเลกุลเรียงตัวสวยงามกว่าน้ำปกติมาก...เลยคิดเองว่าหรือเพราะร่างกายเรามีน้ำ 70% ได้ฟังเสียงสวดเลยเรียงตัวใหม่ โดยภาพรวมเลยสวยขึ้นมาถึงภายนอก 555.... อันนี้มั่วสุดๆ นะคะ อยากเล่าให้ฟังเฉยๆ...แต่แหม๊ มาสวยขึ้นอะไรกันตอนแก่ ไม่ทันแล้วววว ^^") แก้เพิ่ม เรื่องฝังเข็มค่ะ แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 54 15:36:13 จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 15:19:38

ความคิดเห็นที่ 46 เอาล่ะค่ะ เป็นอันว่า  พวกเราก็คุยกันไปคุยกันมา เหมือน คุณทะเล ว่า   แหม คุณ ซอ คะ  ทั้งคุณ ซอ คุณ ทะเล คุณ แกะ ต่างก็สดชื่นทั้งนั้นแหละค่ะ และมีความฮาในแบบ ฉบับตัวเองที่อ่านแล้ว พนา ฯ ต้อง หัวเราะ ก๊ากๆ  ยกตัวอย่าง คุณทะเล 1.“คนที่คุณก็รู้ว่าใคร” 2.ถ้าผมอกหักอีกซัก 10 ทีคงได้สำเร็จอรหันต์แน่...เช่นพระอรหันต์สมัยพุทธกาลรูปหนึ่ง.. ที่บวชแล้วสึกๆๆ เป็นสิบๆ รอบ..จนเริ่มเห็นความไม่เที่ยง สุดท้ายก็สำเร็จอรหันต์ (แต่ไม่ใช่แบบขุนแผนนะครับ บวชตอนเช้าแล้วสึกตอนกลางคืนกับต้นไม้ทุกวัน..เพื่อไปหาสาว -*-) คุณซอ 1.นอกเรื่องค่ะ แล้วเรื่องสิวก็ไม่เห็นหาย.... แต่ขอโทษ พอมุ่งหน้าสู่ธรรมะ สวดมนต์ทุกคืน ฟังเทศน์เป็น อ่านหนังสือธรรมะได้ กลายเป็นว่าคนชมว่าสวยขึ้นเยอะมากกกก + เสียงเพราะ... ก็ไม่รู้เกี่ยวกันหรือเปล่านะคะ แต่คิดว่าอาจจะเกี่ยวกับที่สวดมนต์ เพราะนักวิทยาศาสตร์ญี่ปุ่นเค้าวิเคราะห์โมเลกุลของน้ำมนต์ที่ผ่านการสวดมา พบว่าโมเลกุลเรียงตัวสวยงามกว่าน้ำปกติมาก...เลยคิดเองว่าหรือเพราะร่างกายเรามีน้ำ 70% ได้ฟังเสียงสวดเลยเรียงตัวใหม่ โดยภาพรวมเลยสวยขึ้นมาถึงภายนอก 555.... อันนี้มั่วสุดๆ นะคะ อยากเล่าให้ฟังเฉยๆ...แต่แหม๊ มาสวยขึ้นอะไรกันตอนแก่ ไม่ทันแล้วววว ^^") 2.จำได้ไม่หมดค่ะ...ขออนุญาตบอกไว้ก่อนช่วงที่ยังเริ่มๆ...ไปบอกตอนเป็นแล้ว มันไม่ทัน เราจะโดนถีบกลับมาแทน ^^" คุณแกะ ท่าทางคุณพนาฯ จะแดนซ์เก่งนะค่ะเนี่ย ชักอยากเห็นซะแล้ว อ่าคุณแกะคะ คุณแกะ ยังอยากเห็น พนา เเดนซ์ นี่ ยังอารมณ์ขันได้อยู่นะคะ 555+ ขอเล่าด้วย เรื่อง คนที่คุณก็รู้ว่าใคร  ด้วย พนา  อาพนา อาเขย  อาม่า    เจอมาหมด โดยเฉพาะ อาม่า เห็นอากง จะๆตอน ระหว่างจัดงาน ศพท่าน ส่วน  อาโกว อาเขย เจอหลายรอบ มาก ล่าสุด เจอ ที่โรงแรมแห่งหนึ่งใน จ สุพรรณ ส่วน พนา เจอ กระชากห้อง สามครั้ง ตึ้งๆ  ซึ่ง อาโกว และ อาเขย ก็เคย เผชิญ สถาน การณ์นี้ ตอนอยู่บ้าน หลังที่อากงสร้าง ก่อนที่พวกเราจะแยกย้าย กันไปอยู่ คนละที่ ธรรมดาแหละเนาะ เค้าคงอยากมา หยอก อ่าวนอกเรื่องมาซะจนจะตกขอบโลกแร้ว คุณแกะคะ  เขียนมาเถอะค่ะ ถ้า ที่นี่จะเป็นที่ที่ ให้คุณแกะได้ระบายได้ ระบายให้หมด ยินดีรับฟัง  คุณแกะดีใจไว้เถอะ ที่ยังร้องไห้ ออกมาได้ พูดออกมาได้   เพราะว่า  พนา ก่อนรักษา นั้น  น้ำตาซักหยดก็ไม่มี  ระบายออกมาไม่ได้ จากที่เขียนไดอะรี่ได้  ก็เขียนไม่ได้  งานที่เคยใช้เท่าเขี่ยๆ  ยังเขี่ยไม่ได้เลย ตัดสินใจอะไรไม่ได้  เลย อ่ะ ว่างั้นเถอะ พนา อยากให้คุณแกะ  ข้ามผ่านจุดนี้ไปให้ได้  นะคะ   ฝึกวันละนิด วันละหน่อย ทำตามที่คุณทะเล คุณซอ แนะนำข้างต้น ทั้งสองคน ลึกซึ้งถึง ธรรมะ ค่ะ หายากที่จะเจอ ผู้รู้ มาให้ความรู้ แบบ ถึงพริก ถึง กระเทียมแบบนี้ สู้ต่อไปค่าาาาาาาา จากคุณ : panaruss เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 20:46:19

ความคิดเห็นที่ 47 เมื่อวานกว่าจะโพสก็รู้สึกว่าจะดึกมากแล้ว..เลยลืมอนุโมทนาเลย >_< ขออนุโมทนากับบุญกุศลที่คุณซอด้วงได้กระทำแล้วในครั้งนี้ด้วยนะครับ สาธุๆๆ ------------------------------------------------------------------------------ อ่านจากคำอธิฐานของคุณแกะกระโดดข้ามรั้วเป็นคนดีน่าชมเชยจริงๆ ครับ ขอเสริมเรื่องการอธิฐานตามที่ผมเข้าใจนะครับ... (เผื่อคุณแกะกระโดดข้ามรั้วยังไม่ทราบ หรือถ้าท่านอื่นทราบแล้วแต่ผมเข้าใจผิดก็รบกวนแก้ไขด้วยนะครับ) การทำทานนั้น ในพุทธศาสนาเน้นถึงการละ การสละ เพื่อความสูญเสีย ความไม่มี เพราะทุกสิ่งล้วนไม่ใช่ตัวตน..จึงเน้นให้ละออกไป ไม่ให้ยึดมั่น กรรมดี เมื่อเหตุดี ผลที่ตามมาก็ย่อมจะดีตามได้ โดยไม่ต้องอธิฐานขออะไร เช่นการกินข้าว เราก็ไม่จำเป็นต้องอธิฐานว่าขอให้อิ่ม.. แต่เมื่อเหตุคือการกินนั้นดีแล้ว...เดี๋ยวมันก็จะอิ่มของมันเอง ครั้งหนึ่งสมัยพุทธกาล... พระอานนท์ได้ไปเห็นพวกสมนะพรามหณ์นักบวชนอกศาสนา.. เมื่อชาวบ้านถวายอาหารกับสมนะพรามหณ์เหล่านั้นเสร็จแล้ว... พรามหณ์เหล่านั้น ก็จึงให้พรชาวบ้านที่จัดอาหารมาถวาย ในสมัยก่อนนั้น เวลานิมนต์พระไปฉัน เมื่อพระฉันเสร็จก็กลับไป..ไม่มีการให้พรอะไร พระอานนท์จึงคิดว่า..นี่เป็นสิ่งดี จึงไปทูลขออนุญาตจากพระพุทธเจ้า และพระพุทธองค์ก็ทรงอนุญาตให้ปฏิบัติเช่นนั้นได้.. จนมาถึงปัจจุบัน..จากที่พระให้พร คนก็จะเริ่มขอ.. กลายเป็นว่าขอตามใจมากขึ้น จนเป็นการทำบุญเพื่อต่อภพต่อชาติ.. ซึ่งจริงๆ แล้วควรทำเพื่อตัดภพตัดชาติ ดังนั้นที่คุณแกะกระโดดข้ามรั้วอธิฐานนั้น ผมก็ว่าไม่ผิดหรอกครับ.. เพราะไม่ได้ขอเพื่อตัวเองเช่นให้ชาติหน้าเกิดมาสวยๆ รวยๆ เพราะสิ่งที่อธิฐานขอ ก็เป็นกุศลธรรม..เหมือนกับการแผ่เมตตาให้ตนเองน่ะครับ ส่วนผมก็.."ขอให้การสละทรัพย์ในครั้งนี้เป็นเหตุเป็นปัจจัย ในการละสิ้นซึ่งกิเลสทั้งปวง เพื่อให้สามารถเกิดปัญญารู้ธรรม เห็นธรรม บรรลุธรรม เพื่อเข้าสู่นิพพานเทอญ" แล้วก็ต่อด้วยการแผ่เมตตาและแผ่กุศลต่อด้วย คือเวลาผมอธิฐานเพื่อให้ เพื่อละ..ทุกครั้งมันจะรู้สึกโล่งกว่าที่เคยอธิฐานแล้วขอเสียอีก ------------------------------------------------------------------------------ ไม่เบื่อคนอื่นหรอกครับ..เริ่มเบื่อตัวเองมากกว่า... รู้ว่าตัวเองมีความหลง..หลงกับการเล่นพันทิป -*- หลายครั้งกิเลสมันเกิดขึ้น ก็ได้แต่พยายามบอกตัวเองว่าอย่าไปตามใจกิเลส บางทีก็ได้บ้างไม่ได้บ้าง..เพราะผมก็ยังเป็นปุถุชนอยู่เหมือนกัน บางทีเห็นผู้หญิงนุ่งสั้น..ด้วยนิสัยในกมลมันก็ชอบมอง ก็รู้ตัวว่านี่คือกิเลสทำให้หลง.. บางทีก็ขอมองนิด บางทีก็ชนะมันด้วยการก้มต่ำหรือไม่ก็หลับตา (ถึงไม่ได้อยากจะมอง แต่ก็นะ...สาวๆ สมัยนี้ใส่มาแบบนั้น เราผู้ชายจะทำไงนอกจากหลับตา) ทั้งๆ ที่หมู่นี้กลับบ้านดึก ไม่ได้สวดมนต์ หรือนั่งสมาธิเลย... บางทีก็ละอายใจ...เพราะเรารู้ เราบอกผู้อื่นได้ แต่ทำไมเรากลับไม่ทำ  -*- ทุกวันนี้มีแต่สติที่พยายามระลึกรู้อยู่เสมอในตอนเดิน ยืน ตอนนอนบ้างบางวัน (บางทีก็ตอนอาบน้ำ ตอนแปรงฟัน ตอนเข้าส้วม) ก็บอกปลอบใจตัวเอง (หรือหลอกตัวเอง ?) แม้เราไม่สวดมนต์ไม่นั่งสมาธิ... แต่เราก็พยายามมีสติระลึกรู้ตลอดเท่าที่ทำได้ในแต่ละอิริยาบท.. คิดว่าสิ่งนี่ที่นักปฏิบัติควรเน้น มากกว่าการนั่งหรือการสวดมนต์เสียอีก ที่บอกคุณแกะกระโดดข้ามรั้ว ก็คือ..การที่ผมคอยช่วยตอบปัญหาผู้อื่นนั้น.. ก็ไม่ได้แปลว่าผมไม่มีปัญหา...อาจเป็นเพราะผลจากที่เคยปฏิบัติมา.. พระอาจารย์บอกว่า..มันจะเห็นกิเลสในตัว ก็นึกว่าจะเห็นเฉพาะตอนนั่งสมาธิ ที่ไหนได้ เห็นในชีวิตประจำวัน.. เดี๋ยวก็อยากกินนู่นกินนี่บ้าง... วันนี้ก็อยากกินลูกชิ้นปลาทอด..สติรู้ทันว่านี่คือกิเลส..ก็เลยไม่ตามใจมัน เพราะรู้ว่าตามใจบ่อยๆ จะเป็นนิสัยติดตัว ------------------------------------------------------------------------------ สวดมนต์ก็ทำเท่าที่ทำได้อย่างนี้ก็ดีแล้วครับ...ต้องขออนุโมทนาด้วยจริงๆ สาธุ เพราะถ้าอยากสวดมากๆ ก็กลายเป็นกิเลสอีก เหมือนผม อยากนั่งสมาธิ อยากสวดมนต์..นี่ก็กิเลส -*- เขาแนะนำให้ทำจนเป็นนิสัย เป็นหน้าที่ เป็นสิ่งที่ทำประจำ.. แล้วจะสามารถปฏิบัติแบบปราศจากกิเลส (ผมก็รู้แต่...เมื่อคืนกลับถึงบ้านก็ตีหนึ่งครึ่งแล้ว แล้วจะไปทำไหวอย่างไร T-T ถ้าวันไหนผมจะเริ่มกลับมาทำ...ช่วงนั้นคงหายไปจากพันทิปครับ..เพราะต้องกลับบ้านเร็วๆ ) เหมือนเราเชิญแขกมาบ้าน... พอเราหมดธุระแล้วเราไม่ไปส่งแขกก็อาจจะดูเสียมารยาทไปหน่อย ถึงไม่ส่งเทวดา แต่เขาก็กลับไปเองอยู่ดีครับ แต่เพื่อมารยาทก็ควรส่งครับ (แม่บอกว่าเขาจะนั่งรอไปเรื่อยๆ ไม่มีอะไรแล้วเขาก็จะกลับไปเอง) ถ้าลองหาใน google ก็ลองหาคำว่า บทส่งเทวดา ครับ (เท่าที่เห็นหนังสือสวดมนต์ส่วนมาก..ที่มีอยู่ในบ้าน จะไม่ค่อยมีบทนี้) ส่วนบทอุปปาตะสันติ แค่บาลีเฉยๆ ก็สวดเป็นชั่วโมงๆ แล้วครับ >_< เท่าที่เห็นบทสวดนี้..คำแปลเขาให้เอาไว้ศึกษาตามน่ะครับ (หรือจะสวดก็ไม่ว่ากันครับ ^^") น่าจะคล้ายกับชินบัญชรน่ะครับ ที่ไม่ค่อยนิยมสวดแปล วันที่ผมไปปฏิบัติธรรมที่วัด ถ้าวันไหนสวดบทอุปปาตะสันติ ก็จะไม่สวดบทอื่นครับ (คงเพราะแค่นี้กว่าจะเสร็จก็สองทุ่มแล้วครับ เห็นแม่ผมสวด.วันละไม่กี่สิบบท..แล้วพรุ่งนี้ก็ค่อยมาสวดต่อ จะแบบนั้นก็ได้ครับ..ถือว่าเป็นการปฏิบัติสมาธิ) การสวดมนต์.. เหมือนเป็นการปฏิบัติเพื่อเจริญสติอย่างหนึ่งครับ คือเกิดสมาธิ มีจิตสงบ และมีศีลคือ ตอนสวดคุณไม่ได้ไปฆ่าใครหรือขโมยของใคร.. ส่วนมากจึงนิยมให้อาราธนาศีลก่อนด้วยครับ..เพราะนอกจากจะรักษาศีลแล้ว บทสวดที่กล่าวออกมาทางวาจานั้น..ก็ทำให้เกิดสัจจะบารมี (เพราะบทสวดส่วนมากคือคำสรรเสริญพระพุทธเจ้า และคำสอน..ซึ่งเป็นความจริงและมีพุทธานุภาพ) อานิสงค์คือทำให้พูดจาน่าเชื่อถือ ใครฟังใครก็ชอบ..และปากไม่มีกลิ่นเหม็น ถ้าได้ศึกษาบทสวดด้วยแล้ว ก็เกิดทานบารมี..คือการให้ธรรมเป็นทาน.. เป็นการให้ทานที่จิตนี่แหละครับ ได้เรียนรู้เพื่อก้าวสู่ความหลุดพ้น นอกจากนั้นเทวดาจะชอบมาฟัง พอเขาฟังเขาอนุโมทนา เขาก็ได้บุญ ถ้าเขาได้บุญจากคนนั้นบ่อยๆ เขาก็คงไม่ยอมให้มีอันตรายแน่ เพราะเป็นบ่อบุญให้กับเขา ที่บอกว่าเทวดาคุ้มครอง..ก็เพราะงานนี้แหละครับ การแผ่เมตตา.. เมตตาจะสามารถช่วยปกป้องคุ้มกันภัย ซึ่งมีอานิสงส์ 11 ประการ ตามที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสไว้ดังนี้ ๑. หลับเป็นสุข ๒. ตื่นเป็นสุข ๓. ไม่ฝันร้าย ๔. เป็นที่รักของมนุษย์ทั้งหลาย ๕. เป็นที่รักของอมนุษย์ทั้งหลาย ๖. เทวดาย่อมรักษา ๗. ไฟ ยาพิษ ศัสตรา ไม่ล่วงเกิน ๘. จิตได้สมาธิเร็ว ๙. สีหน้าผ่องใส ๑๐. ไม่หลงตาย ๑๑. เมื่อยังไม่บรรลุ ธรรม ย่อมเข้าถึงพรหมโลกชั้นสูง ดังนั้นเมื่อสวดมนต์ หรือเจริญสมาธิ หรือทำบุญใส่บาตร ควรแผ่เมตตาเสมอ ทีนี้การแผ่เมตตา ควรจะแผ่ให้ตัวเองก่อน ลองนึกง่ายๆ นะครับ.. ถ้าเงินคุณไม่พอใช้ แต่คุณอยากแบ่งเงินให้คนอื่นใช้... ก็จะทำให้คุณแบ่งด้วยความเขียม แบ่งได้ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย ถ้าพ่อไม่มีความสุข พาลูกไปเที่ยวสวนสนุก แต่พ่อหน้าบึ้งอยู่... ลูกๆ เห็นหน้าตาพ่อเป็นแบบนี้...แล้วเขาจะมีความสุขหรือเปล่า การแผ่เมตตาก็เหมือนกันครับ... ต้องแผ่ให้ตัวเองมีความสุขก่อน ให้ตัวเองไม่มีทุกข์ก่อน แล้วจึงจะแผ่ให้ผู้อื่นได้อย่างเต็มที่ครับ หลังจากแผ่เมตตาให้ตัวเองเสร็จแล้ว ก็แผ่เมตตาให้สรรพสัตว์ แล้วก็แผ่กุศลให้ผู้อื่นต่ออีกที โดยเริ่มจากใกล้ตัวคือ พ่อ แม่ ครูบาอาจารย์ ผู้มีพระคุณ เทวดา เปรต เจ้ากรรมนายเวร สรรพสัตว์ทั้งหลาย..ตามบทสวดแหละครับ เมตตาเป็นการมุ่งปราถนาให้ผู้อื่นมีความสุข ไม่มีทุกข์ แต่กุศลนั้นคือความดีงาม และแปลได้อีกอย่างว่าความฉลาด คำว่าแผ่กุศลนั้นใช้กับผู้ที่มีชีวิตอยู่ ส่วนคำว่าอุทิศกุศลใช้กับผู้ที่ละโลกนี้ไปแล้วครับ แต่ทั้งหมดนี้เป็นแค่คำบัญญัติ ไม่สำคัญเท่ากับจิตตั้งมั่นครับ (เหมือนที่คุณ แกะกระโดดข้ามรั้ว ได้เข้ามาอ่านในการทู้นี้แล้วรู้สึกได้รับความสุข.. นั่นเพราะได้รับความเมตตาจากผู้ที่ต้องการจะช่วยเหลือคุณไงล่ะครับ.. เพราะฉะนั้น เวลาแผ่หรืออุทิศให้ผู้อื่น ก็ลองนึกถึงความสุขที่เราตั้งใจจะมอบให้เขานะครับ) สมัยพุทธกาล.. มีเปรตพระญาติพิมพิสารได้เฝ้ารอให้ญาติมาทำบุญให้ ต้องทนรอหิวโหยมาหลายพุทธกาล เมื่อมาถึงสมัยพระพุทธเจ้าองค์ปัจจุบันนี้... เปรตทั้งหลายก็ดีใจ ที่จะได้รับอาหารเสียที่ ครั้งนั้น พระเจ้าพิมพิสาร ได้ถวายภัตตาหารแด่พระพุทธเจ้าแล้ว..ก็เอาน้ำล้างพระบาทพระพุทธองค์ เมื่อตกดึก พระเจ้าพิมพิสารก็ได้ยินเสียงเปรตโหนหวน..เช้ามาจึงทูลถามพระพุทธเจ้า.. พระพุทธเจ้าตรัสว่านั่นคือญาติตั้งแต่อดีตชาติ... ที่มาร้องเสียงโหยหวนนั้นเพราะเมื่อวาน ท่านมหาบพิตรถวายภัตาหารเสร็จแล้วไม่ได้อุทิศกุศลไปให้ พระเจ้าพิมพิสาร จึงทูลถามว่าแล้วตอนนี้ยังทันไหม... พระพุทธเจ้าทรงตรัสว่าทัน บุญกุศลไม่ได้หายไปไหน จากนั้นพระเจ้าพิมพิสารจึงทำการอุทิศกุศลไปให้ พวกเปรตพระญาติทั้งหลายต่างได้รับอาหารบริบูรณ์ (ถวายอาหารกับพระพุทธเจ้ามีอานิสงส์มาก) แต่คืนต่อมาก็ยังมาร้องโหยหวนอีก...เพราะว่าไม่มีเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม มันหนาวมาก.. วันต่อมาพระเจ้าพิมพิสารจึงได้ถวายผ้าไตรกับพระพุทธเจ้าอีก... เปรตพระญาติทั้งหลายเมื่อได้รับแล้ว ก็ได้ไปอุบัติเป็นเทพบนสวรรค์ (ถวายทานแด่พระพุทธเจ้าสองครั้งเอง จากเปรตกลายเป็นเทพเลย) ดังนั้นการทำบุญ อุทิศกุศล ไม่จำเป็นต้องกรวดน้ำ... แต่ใช้น้ำช่วยเพราะว่ามันทำให้เกิดสมาธิ จิตจดจ่ออยู่กับน้ำ... เมื่อมีสมาธิ จิตก็มั่นคง อุทิศกุศลก็จะถึงกับผู้รับ (ขนาดตอนแรกใช้น้ำล้างพระบาทพระพุทธเจ้าแล้ว บุญยังไปไม่ถึงเลย แต่บางแห่งก็ว่าพระเจ้าพิมพิสารใช้การกรวดน้ำ...ก็ 2600 ปีมาแล้ว มีคลาดเคลื่อนบ้างก็ธรรมดา) ดังนั้น การอุทิศกุศลต้องตั้งจิตให้มั่น ให้มีสมาธิ ตั้งใจอุทิศให้จริงๆ แล้วก็จะถึงผู้รับ (ถ้ายังไม่ทราบว่าทำไมต้องเป็นน้ำ ว่างๆ จะมาเล่าให้อ่านนะครับ..วันนี้ดึกมากแล้ว >_<) จากคุณ : ทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 23:46:00

ความคิดเห็นที่ 48 ไปเที่ยวบริษัทก็ดีครับ ได้อยู่กับธรรมชาติบ้าง... แต่อย่าไปหวังว่าจะไม่เศร้า ไม่เหงาไม่ทุกข์นะครับ..สิ่งนี้มันเป็นของมันเองเราห้ามไม่ได้ มันเป็นที่จิต เราต้องแก้ไขที่จิต... แต่สิ่งที่เราทำอยู่นั้น..เป็นการสร้างเหตุและปัจจัยให้จิตได้หายจากอาการนี้ครับ พระอาจารย์สอนมาว่า... เวลาปวดฟันแล้วไปหาหมอฟัน... ให้หมอฟันถอนฟันออก..ความปวดมันติดออกไปกับฟันมั้ย ? ทำไมถอนฟันออกไปแล้วยังปวดอยู่อีก...ปวดที่ไหน ? ปวดที่เหงือกหรือ ? ...งั้นเอาเหงือกออกไปแล้วจะหายปวดมั้ย ? ต่อให้เอาเหงือออกไปก็จะไม่หายปวด เพราะแท้จริงแล้วความปวดเป็นเวทนาที่มากระทบจิต ไม่ได้เกิดจากสิ่งภายนอก ดังนั้นถ้าไปเที่ยวก็อย่าคาดหวังว่ามันจะหายหรือจะดีขึ้นนะครับ ไม่ได้จะตัดกำลังใจนะครับ...แต่ไม่อยากให้ไปคาดหวังกับมันมาก.. เจ้ากิเลส เจ้าความทุกข์นี่มันฉลาดนะครับ... มันจะเปลี่ยนทุกข์เป็นรูปแบบอื่นมาหลอกเราเสมอ..ถ้าเราเริ่มรู้ไต๋มัน เช่นว่าเราคิดว่าไปแล้วจะดีขึ้น..ก็เลยเริ่มมีกำลังใจ แต่ไอเจ้าตัวทุกข์นี่มันจะมารูปแบบใหม่ คือหลอกให้เราคาดหวังมากๆแล้วผิดหวังนั้น ต้องรู้ให้ทันมันนะครับ... เหมือนจะจับโจร แต่เรายังไม่มีหลักฐาน เราก็ต้องแอบตามสืบ... อย่าให้มันรู้ตัว ค่อยๆ เบาๆ เป็นไปอย่างละม่อม ...ถ้าเราผลีผลาม โจรมันจะหนีนะครับ >_< ------------------------------------------------------------------------------ การไม่รู้ว่ามหายานหรือเถรวาทนั้นก็ไม่น่าอายหรอกครับ.. ผมเองก็เพิ่งรู้จักไม่นานนี้เอง...แต่ที่สังเกตคือฝ่ายมหายานในไทยจะไม่บินฑบาตรนอกวัด เช่นวัดจีนเพราะพระจะฉันเจ...ในวัดจะมีโรงครัว จะมีคนทำถวายใส่บาตรในวัด (บินฑบาตรนอกวัดคงไม่มีอะไรฉันได้แน่ครับ เพราะมีแต่เนื้อสัตว์) และมีพระบางแห่งก็อาจจะไม่โกนคิ้ว... แม่บอกมาว่าสมัยก่อนก็ไม่โกนกันเพราะมันอันตราย มีดโกนอยู่ใกล้ตา.. แต่สมัยนี้เทคโนโลยีใบมีดโกนเปลี่ยนไปแล้ว และมหายานบางนิกายก็สามารถครองเรือนได้ ฝ่ายมหายานในไทยส่วนมากจะเป็นวัดจีน... ถ้าจะดูง่ายๆ ก็บทสวดมนต์ เถรวาทจะมีแต่บาลีกับไทย ถ้าเป็นฝ่ายมหายาน..ก็จะเป็นบทสวดจีน ไทย และบาลี แต่ความต่างนั่นก็ไม่สำคัญ เท่ากับการที่เราได้ศึกษาเรียนรู้คำสอนหรอกครับ ^^ ------------------------------------------------------------------------------ ทุกวันนี้ผมยังมองปัญหาทางจิตว่า..มันเกิดที่จิต เราก็ควรรักษาที่จิต เพราะถ้าเรารักษาที่จิตได้ วันหลังเราก็จะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมง่ายๆ อีก การฝังเข็มนี้ผมก็ไม่เคยทำ ก็ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร... แต่ส่วนตัวผมก็มองว่าเป็นการบำบัดทางกาย ไม่ใช่ทางจิต..แม้อาจจะทำให้จิตผ่อนคลายก็ตาม เกิดมาชีวิตนึง..มาเรียนรู้จิตตัวเราเองกันดีกว่าครับ.. เรียนรู้อะไรมาหลายอย่างแล้ว..ยังไม่ค่อยรู้ภาวะจิตตัวเองเลย -*- ถ้าคุยเรื่องการเห็นอะไรในสิ่งที่คนทั่วไปไม่เห็นแล้ว.. ผมเกิดมาก็ยังไม่เคยเห็นครับ...อยากลองเห็นบ้าง แต่จักษุทิพย์ยังไม่เกิด >_< แต่แม่ผมเคยบอกว่า ผมจะมีวิญญาณผู้หญิงคนหนึ่งมาติดตาม แม่ผมบอกว่าเป็นภรรยาในอดีตชาติ ไว้ผมยาวๆ นั่งก้มหน้า...ทุกครั้งที่อุทิศกุศลไปให้เขาก็ได้รับ แต่ก็เป็นครั้งคราวตามที่ผมปฏิบัติ แม่ผมบอกว่าเขาจะหลุดพ้นต่อเมื่อผมบวชแล้วสำเร็จธรรม การเห็นนั้นพระอาจารย์ก็สอนว่า... ถ้าเห็นครั้งแรก ก็กำหนดรู้ให้ทันก็แล้วกัน >_< (พระอาจารย์บอกตอนแรกก็วิ่งเหมือนกัน..ตอนหลังมีอะไรก็คุยกัน -*-) ------------------------------------------------------------------------------ ส่วนการปฏิบัติธรรมนั้นแล้วบอกว่าหน้าตาดี ผิวสวย... ผมมีความลับมาบอกสาวๆ ครับ... ผู้ชายถ้ามีความเก็บกดทางเพศ ฮอร์โมนจะสูง สิวจะขึ้น สังเกตได้จากผู้ชายวัยรุ่่น ผู้หญิงที่ทานยาคุม..ยาคุมจะช่วยลดระดับฮอร์โมนเพศชาย ทำให้สิวลดลง ด้วยเหตุนี้ สาวๆ จึงนิยมทานยาคุมเพื่อรักษาสิว ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทานเพื่อการอื่นเลย ถ้าฮอร์โมนเป็นตัวแปร...แล้วพระล่ะ ? ลองสังเกตพระที่ปฏิบัติดีแล้วนะครับ..หน้าจะใส ผิวจะไม่เหี่ยวย่นมาก ทั้งๆ ที่เริ่มมีผมขาว นั่นเพราะสมาธิครับ..สมาธิช่วยคุ้มครองรักษาสภาพร่างกาย... การกำหนดลมหายใจ มีส่วนช่วยให้ระบบลมในร่างกายเป็นปกติ เมื่อลมหายใจปกติดีแล้ว..การทำงานต่างๆของเซลล์ในร่างกายจะปกติตาม การสวดมนต์เป็นอุบายอย่างหนึ่งที่พระสงฆ์ในสมัยก่อนต้องทำ..จนมาถึงปัจจุบัน เพื่อเป็นการบริหารปอด..พระไม่วิ่งออกกำลังกายนะครับ มันผิดข้อปฏิบัติ ตั้งแต่พระหนุ่มๆ จนถึงพระอายุมาก ก็ไม่ค่อยเห็นไปหาหมอเลยครับ..นอกจากชราจริงๆ การเจริญวิปัสนา จะช่วยให้ผิวพรรณดีขึ้นได้จริง... ก่อนที่ผมจะปฏิบัติธรรม..หน้าผมมีสิวและรอยแผลเป็น พอปฏิบัติถึงระดับหนึ่งแล้ว..พระอาจารย์ก็บอกว่า บางทีผื่นจะขึ้น ท้องจะเสีย.. พูดเหมือนรู้เลยว่าผมกลับบ้านไปแล้วจะเป็น -*- เพราะนั่นคือสภาวะธรรมอย่างหนึ่งที่ร่างกายปรับตัว...ธาตุในร่างกายสมดุล กรรมทั้งหลายก็หลุดออกจากตัว... กรรม..ก็สรรพสัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนทุกข์นี่แหละครับ.. ทานเขาเข้าไป เขาก็ไม่ได้ไปไหนหรอก มาเป็นเพื่อนทุกข์อยู่กับตัวเรานี่แหละครับ ถ้ามองเชิงวิทยาศาสตร์ โปรตีนที่ทานเข้าไป... ผลจากการย่อยโปรตีนนอกจากก่อให้เกิดสารอาหารต่างๆ ที่จำเป็นต่อร่างกาย.. ยังก่อให้เกิดกรดยูริก ซึ่งทำให้ปวดตามข้อตามๆ ที่เรียกว่าโรคเก๊าท์ พอนั่งสมาธิ ทำวิปัสสนาจะปวดขาปวดเข่า ก็เพราะสิ่งที่เราสะสมไว้นี่แหละครับ.. ถ้าเป็นเหตุเพราะสังขารก็เหมือนเร่งให้เกิดไวขึ้น..คนสูงอายุเลยไม่ให้ฝืนนั่งนาน ๆ ถ้าเป็นเพราะกรรม ก็เหมือนเร่งกรรมให้หลุดไวขึ้น... ถึงบอกว่าวิปัสสนาแก้กรรมได้ แต่ก็เป็นอย่างๆ ไป... อย่าไปเหมาว่าแก้กรรมได้หมดทุกอย่างนะครับ..ต้องใช้ปัญญาพิจารณาดีๆ แต่ถ้าอยากปฏิบัติวิปัสสนาเพื่อผิวสวย...อันนี้ก็อาจไปไม่ถึงระดับวิปัสสนาได้นะครับ เพราะกิเลส (ความอยาก) มันบังอยู่ พอเพื่อนเจอหน้า เพื่อนทักว่าหน้าใสขึ้น..ผมมียาทาสิวอยู่ครับ.. เพื่อนก็คิดว่าผมหมั่นทายา... แต่ก็บอกเพื่อนไม่ได้ครับว่า ทาแค่สาม-สี่ครั้งเอง นอกนั้นเลิกทาแล้ว.. เพราะรู้ว่ากายไม่เที่ยง เลยขี้เกียจบำรุงมัน เดี๋ยวจะกลายเป็นหลงอยู่ในรูปอีก -*- (ส่วนตอนนี้ก็ไม่ได้หน้าใสอะไร นอนดึก หน้าโทรม ทำงานเครียด สิวก็มีบ้าง) ท้ายนี้ก็ต้องขอขอบคุณ คุณ panaruss และคุณซอด้วง.. ที่ยังร่วมเป็นเพื่อนให้กำลังใจกับคุณแกะกระโดดข้ามรั้ว ช่วงนี้เหมือนผมเข้ามาคุยเล่นเป็นเพื่อนซะมากกว่า..เล่าอะไรไปเรื่อยเลย >_< ก็อย่างที่บอกครับ ขอเป็นกำลังใจให้จนกว่าจะหายเป็นปกติครับ สู้ๆ นะครับ    ปล.1 คืนนี้ดึกแล้ว อ่านถึงช็อคโกแลต ปลาทะเลน้ำลึก..ของชอบทั้งนั้น หิวแล้ว อ่ะ >_< ปล.2 เพิ่งรู้ว่าการโพสก็มีข้อจำกัด...เลยต้องแบ่งออกเป็น 2 ความเห็นเลย จากคุณ : ทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 23:52:47

ความคิดเห็นที่ 49 ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาคุย มาอยู่เป็นเพื่อน มาอ่านที่เราระบายนะค่ะ  ช่วงเช้าจากตอนตื่น มักจะเป็นช่วงเวลาที่ทรมานเสมอ  เพราะอย่างที่บอก จิตมันฟุ้งตั้งแต่เริ่มรู้สึกตัวเลยทีเดียว (เริ่มรู้ตัว แต่ตั้งสติไม่ได้ จิตมันก็เลยฟุ้งซ่าน) แต่พอได้มาเปิดกระทู้อ่านที่ทุกคนเข้ามาคุย มาตอบ ก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นทุกครั้ง ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาขอบคุณเลยค่ะ คุณซอด้วงค่ะ มุกคนที่คุณก็ว่าใครเนี่ย .. ยอมรับว่า ตอนที่อ่าน ยังไม่ได้อารมณ์ขำจริง ๆ ค่ะ  แต่เริ่มมารู้สึกขำตอนที่คุณทะเลฯ เล่าเรื่องเห็นสาวนุ่งสั้นนี่หล่ะค่ะ ^ ^ เรื่องฝังเข็มเนี่ย ที่เพื่อนเราแนะนำ คือ เพื่อนเราเค้าจะเป็นคนฝังให้เองอ่ะค่ะ แบบว่าเค้าศึกษามา (ศึกษาเอง) เราก็เลยยิ่งไม่กล้าอ่ะค่ะ เค้าก็เลยโกรธล่ะมั้ง แต่เมื่อวานเพื่อนเราเค้าก็ยังคุยกะเรานะค่ะ ถึงแม้จะน้อยลงก็ตาม (คุยผ่านตัวหนังสือแบบนี้ล่ะค่ะ เพราะเราบอกเองว่า ถ้าคุยกันตรง ๆ เราต้องร้องไห้ฟูมฟายแน่ ๆ โชคดีที่เดี๋ยวมีการสื่อสารมากมายหลายรูปแบบ) เราก็บอกเค้าว่า ขอบใจนะที่ยังคุยด้วย  เดี๋ยวว่าจะบอกเพิ่มด้วยว่า ขอบคุณมากที่ยังไม่ทิ้งกันไปตอนนี้ ส่วนเรื่องความสวยความงาม จริง ๆ ก็อยากสวย ดูดีตามประสาผู้หญิงทั่วไป แต่ก็ไม่ค่อยได้ดูแลตัวเองตรงจุดนี้เท่าไหร่ ยิ่งตอนนี้รู้สึกอยากจะทำใจให้สบายมากกว่า  ตอนนี้รู้สึกได้เลยว่าตัวเองโทรมมากทีเดียว  บางวันก็ไม่แต่งหน้า ออกจากบ้านแบบหน้าเพียว ๆ เลย  จากที่ปกติใส่คอนแทคตลอด ช่วงนี้ไม่ใส่เลย ใส่แว่นทุกวัน ร้องทุกวัน ตาบวม  ..  แว่นสายตา นอกจากจะช่วยให้เราเห็นชัดขึ้นแล้ว ก็ยังช่วยอำพรางไม่ได้คนอื่นเห็นความอ่อนแอในสายตาของเราด้วย   แม่ยังถามเลยว่าทำไมช่วงนี้ใส่แว่นทุกวัน  ไม่รู้จะอธิบายยังไง ก็เลยตอบไปว่าขี้เกียจใส่คอนแทค มันก็ขี้เกียจจริง ๆ อ่ะแหละ อย่างที่บอกว่าไม่อยากทำอะไรเลย คุณพนาฯ  ค่ะ  จริง ๆ แล้ว ก่อนหน้านี้ เราเป็นคนอารมณ์ดีมากค่ะ ยิ้ม หัวเราะได้ตลอดเวลา เจอหน้าใครก็ยิ้ม แบบว่ายิ้มสยามไว้ก่อน (ถึงแม้หน้าจะหมวยก็ตามที)  แต่อยู่ดี ๆ เหมือนมีอะไรมากระแทก ทุกอย่างเปลี่ยนไปเลยค่ะ  เปลี่ยนไปแบบที่เราคิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะเป็นได้ขนาดนี้  เมื่อก่อนเคยคิดว่าตัวเองสุขภาพจิตดีมากค่ะ มีความสุขทุกวัน ทุกข์บ้าง แป๊บเดียวก็ลืม  แต่ครั้งนี้อยู่นานเลยค่ะ เหมือนคนไม่เคยเจอความทุกข์ พอเจอแล้วล้มค่ะ ตั้งรับไม่ทัน คุณทะเลฯ ขอบคุณที่เข้ามาคุย และเล่าเรื่องราวดี ๆ ให้ฟังเสมอค่ะ  (ถึงแม้จะงานหนัก กลับดึกก็ตาม)  ขอบคุณสำหรับบทส่งเทวดาด้วยค่ะ จริง ๆ เราไม่เคยเจอคนที่คุณก็รู้ว่าใครแบบจะ ๆ หรอกนะค่ะ เพียงแต่รู้ได้ด้วยความรู้สึก ที่มั่นใจได้ว่าไม่ใช่คนปกติแบบพวกเราแน่ ๆ แล้วก็บางครั้งเคยรู้สึกที่เหตุการณ์อะไรบางอย่างล่วงหน้า แต่จะรู้จะเฉพาะเรื่องดี ๆ นะค่ะ  เช่น รู้สึกว่างานปีใหม่นี้ เราต้องได้ของรางวัล  หรือส่งสลากชิงโชค แล้วจะได้รางวัล แล้วก็ได้จริง ๆ   แต่เดี๋ยวนี้ไม่รู้สึกแล้วล่ะค่ะ ถ้าจะรู้สึก ก็รู้สึกอย่างไม่แน่ใจล่ะค่ะ  ยังคิดอยู่ว่า ถ้าสวดมนต์ ศึกษาธรรมะมากขึ้น ของพวกนี้จะกลับมาหรือเปล่า จริง ๆ ก็กลัวนะค่ะ  กลัวมากด้วย ปกติไม่เคยแผ่เมตตาให้ตัวเองเลยค่ะ ต่อไปคงต้องให้ตัวเองบ้างแล้ว ขอบคุณคุณทะเลฯ คุณซอด้วง คุณพนาฯ อีกครั้ง  ขอบคุณสำหรับมิตรภาพ ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนกัน ในช่วงเวลาแบบนี้ ขอบคุณมากมายค่ะ จากคุณ : แกะกระโดดข้ามรั้ว เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 11:25:48

ความคิดเห็นที่ 50 ลืมบอกไปค่ะ  เมื่อเช้าเราใส่บาตร  เอาบุญมาฝากทุกคนนะค่ะ   เคยคิดอยากจะใส่บาตรทุกวันพุธ เพราะเป็นวันเกิด  แต่ก็ไม่เคยทำได้เลย คราวนี้ก็ไม่รู้จะได้นานแค่ไหน แต่เราก็คงยังไม่บังคับตัวเองมากอ่ะค่ะ ทำเท่าที่ทำได้ก่อน เราลองสังเกตอาการทางใจตามที่คุณทะเลฯ บอกแล้วค่ะ  ความคิดมักจะมาทีละเรื่อง แต่บางทีก็หลาย ๆ เรื่อง พอเริ่มรู้สึก ใจก็จะเต็นเร็ว เหนื่อย เหมือนมีอะไรมาอุดที่คอ จมูกก็จะบานออก ตาก็จะแดง น้ำตาก็ไหลก็ออกมา  พอเราเริ่มมีอาการ เราก็จะนึกทันทีเลยว่าร่างกายเรากำลังเป็นยังไงบ้าง บางทีก็ช่วยให้หยุดความฟุ้งซ่านได้ แต่บางทีก็ยังไม่ได้ค่ะ  จะพยายามต่อไป จากทีแรกที่ว่าจะอ่านหนังสือ "ธรรมะดับร้อน" ของท่าน ว.  อ่านไปนิดหน่อย รู้สึกหนักค่ะ  พอดีเห็นคุณทะเลฯ ไปแนะนำหนังสือ “7 เดือน บรรลุธรรม” ของคุณดังตฤณ ในกระทู้อื่น ก็เลยลองเอามาอ่านดู  พึ่งอ่านไปได้นิดเดียว รู้สึกว่าการถือศีล 5 ให้บริสุทธิ์นั้นยากเหมือนกัน  โดยเฉพาะเรื่องของการฆ่าสัตว์ และการโกหก  ปกติเราก็ไม่ได้ฆ่าสัตว์เป็นกิจวัตรหรอกนะค่ะ พยายามหลีกเลี่ยงด้วยซ้ำ อย่างเช่น ยุงก็จะไม่ตบ แต่บางทีก็มีบ้างที่อาจฆ่ามด ฆ่าอะไรไปบ้าง  ส่วนเรื่องโกหกเนี่ย บางครั้งมันก็จำเป็นที่จะต้องพูดเหมือนกัน โดยเฉพาะเจ้านายชอบให้รับโทรศัพท์ให้แล้วบอกไม่อยู่  อย่างนี้เราจะมีโอกาสบรรลุธรรมบ้างมั๊ยค่ะ จากคุณ : แกะกระโดดข้ามรั้ว เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 13:22:10

ความคิดเห็นที่ 51 อนุโมทนาบุญด้วยค่ะคุณแกะฯ _/\_ ตื่นเช้าน่ะดีค่ะ จะได้สดชื่น รับอากาศบริสุทธิ์ อยากรู้ อยากฟังต่อเรื่องกรวดน้ำอ่ะค่ะ คุณทะเลฯ..(กิเลสหนอ -*-) ทำไมต้องเป็นน้ำ.. ขอเดานะคะ...เป็นตัวกลางบอกพระแม่ธรณีหรือเปล่าคะ.. คือที่วัดแถวบ้านมีหลวงตา เคยไปถวายภัตราหารท่านค่ะ พอกรวดน้ำเสร็จ ท่านก็ให้เอาน้ำไปรดบนดิน ท่านสั่งว่า รดใส่ดิน อย่าไปใส่ใบไม้นะ .. แล้วให้พูดว่า “พระแม่ธรณีเจ้าขา รู้แล้วยังว่า โลกัง กะ วิฑู” หลวงตาบอกว่า แจ้งให้พระแม่ธรณีผู้ซึ่งเป็นสื่อระหว่างเบื้องบนและเบื้องล่าง ทั้ง 3 โลก ให้ทราบว่าเราทำบุญแล้วบุญเราจะได้ไปถึงทุกที่ที่เราอธิษฐานค่ะ...ถูกมั๊ยคะ (จะว่าไปถ้าคุณทะเลฯ บอกว่าไม่ใช่ ก็คงเฉยๆ เพราะมาตั้ง 2 พันกว่าปี ของแท้ของจริงคงคลาดเคลื่อนไปเยอะแหละค่ะ... -*-) หลวงตารูปนี้ เวลาเราต้องพูดตาม ท่านจะเงี่ยหูฟังเต็มที่ แล้วเราต้องพูดเสียงดัง ชัดเจนด้วยนะคะ ไม่งั้นท่านให้พูดใหม่.. เรากล่าวตามศีล 5 ข้อ สุรา ไม่ค่อยได้ จำไม่ได้แล้วลิ้นจะพันกันทุกที หลวงตาก็ “เอาใหม่ ว่าอะไรนะ” แล้วก็นำเราแบบตัดช่วงสั้นๆ กว่าปกติให้... ^^” เหมือนที่เคยอ่านเจอเลยว่า เวลาสวดมนต์ก็ต้องเสียงดัง ชัดถ้อยชัดคำ.. เราว่าจะยิ่งทำให้เกิดสติและสมาธินั่นเอง ^^ พูดถึงศีล 5 ตั้งใจมาบอกคุณแกะฯ พอดี แล้ว คุณแกะฯ ก็ถามคุณทะเลฯ พอดี.. เราบอกในสิ่งที่ตั้งใจบอกก่อนนะคะว่าช่วงนี้ (และถ้าเป็นไปได้ต่อๆ ไปด้วย) ให้ถือศีล 5 อย่างเคร่งรัดไว้ก่อนค่ะ.. จริงๆ ศีล 5 ก็จะมีรายละเอียดของมันมากมาย.. เราเองที่เคยบอกว่า เป็นนิสัยส่วนตัว คือ เป็นแค่พื้นฐานค่ะ หลักๆ เฉยๆ...ไม่ได้แบบ พันหมื่น % ทุกรายละเอียดขนาดนั้น (ไม่งั้นคงไม่ “ขโมย” กระดาษของบริษัท print เรื่องจากในเนทไปอ่านระหว่างรถติดค่ะ >*<) เคยได้ยินว่า ศีล 5 เป็นสิ่งเริ่มต้นเป็นฐานให้เรามีสติปัญญาและเจริญในธรรมะค่ะ ..หากขาดศีล 5 ความเจริญแจ่มแจ้งในธรรมจะยาก.. ******************** ที่คุณแกะฯ บอกว่าจะเอาคำแนะนำเรื่องคำอธิษฐานของคุณดังตฤณไปใช้นั้น.. เราไม่แน่ใจนะคะว่าควรเป็นเวลานี้หรือเปล่า.. จริงๆ แล้วการอธิษฐานก็คือการกล่าวถึงความตั้งใจ (ไม่ใช่การขอ) การอธิษฐานที่ดีและบริสุทธ์จะต้องไม่เจือด้วยกิเลสใดๆ แม้แต่ความอยากทุกรูปแบบ...นั่นหมายถึงแม้แต่ “ขอให้ถึงซึ่งนิพพาน”.. ความอยากและกิเลสทั้งมวลเป็นตัวฉุดตัวรั้งไม่ให้เราเข้าใจแจ่มแจ้งในธรรมค่ะ.. ต้องระวังให้มากๆ... แม้แต่ตอนนี้ คุณแกะฯ ก็ต้องพยายามที่จะไม่ “อยาก” เข้าใจในธรรม หรือ “อยาก” หายนะคะ.. พยายามวางตัว วางใจเบาๆ เป็นธรรมดา ทำกายทำใจในสิ่งที่เป็นกุศล สังเกตดูกายนี้ใจนี้เป็นระยะถ้าทำได้.. ดีกว่าไปเข้าคอร์สทำแค่ 3 วันใน 365 วันด้วยซ้ำค่ะ.. ทำทุกวันกันไปเลย ^^ คำอธิษฐานที่คุณดังตฤณแนะนำเรา จะเห็นว่ามี 2 แบบเพื่อใช้ต่างวัตถุประสงค์จาก 2 คำถาม (ในหลายๆ คำถามของเรา) 1) เราเล่าเรื่องตัดใจไม่ได้ให้ฟังไปประโยคเดียว พี่ (คุณดังตฤณให้เรียกว่าพี่ตุลย์ค่ะ) ก็พยักหน้า เข้าใจแล้วๆ.. แล้ววิเคราะห์ว่าที่ผ่านมาเรามีความสุขไม่ได้ด้วยตัวคนเดียว เลยให้ไปทำบุญคนเดียว และ “อธิษฐาน” ตอนที่อิ่มใจว่า “ให้สามารถมีความสุขได้ด้วยตัวคนเดียว ไม่ต้องพึ่งใคร” – ประมาณนี้ 2) เราถามคุณดังตฤณว่า ในพระไตรปิฏกมีคำว่า “เจ้ากรรมนายเวร” หรือไม่ เพราะเคยอ่านเจอว่าจริงๆ แล้วไม่มีคำนี้..คุณดังตฤณเงียบไปอึดใจ แล้วบอกว่าไม่ต้องสนใจว่าคำนี้มีหรือไม่ แล้วก็อธิบายเรื่องกรรมเก่ากรรมใหม่.. เราก็ยังไม่เลิก ถามต่อว่า แล้วเวลาทำบุญ จะ “อุทิศส่วนกุศล” ให้ใครยังไงละคะ อยากอุทิศให้คนอื่นน่ะค่ะ ควรจะพรรณนาไปเลยดีมั๊ยว่า ขออุทิศส่วนกุศลให้แก่ผู้ที่ข้าพเจ้าได้ล่วงเกินไม่ว่าภพใดชาติใด บลาๆๆ คือไม่พูดคำว่าเจ้ากรรมนายเวรแต่ใช้คำอธิบายแทน... ยังพูดไม่จบ คุณดังตฤณก็เบรก แล้วถึงบอกว่า เอางี้ ดีที่สุดคือ “การทำบุญนี้เป็นการสละ ขอให้ข้าพเจ้าสามารถต่อยอดสละกิเลสต่อไปได้” – ประมาณนี้ค่ะ เขียนเหมือนเดิมป่าวหว่า ^^” (เราอัดเสียงไว้ในโทรศัพท์ แต่โทรศัพท์หายไปแล้วอ่ะค่ะ เสียดายมากกก เรา copy มาไว้ในคอมแต่เปิดไม่ได้ง่ะ) จะเห็นว่า ข้อแรก ... เป็นลักษณะของการให้จิตตั้งมั่น รับพลังแห่งบุญ เป็นการตั้งจิตตั้งใจ(อธิษฐาน)ให้เข้มแข้ง เผลอๆ ทางจิตวิทยาคือ ปักธงตัวเองปักหมุดความคิดว่าตอนนี้เราก็มีความสุขเองได้นิงั้นต่อไปก็ต้องมีความสุขด้วยตัวเองได้แบบไม่ง้อใครไปตลอดเหมือนกัน ข้อสอง...เราถามเรื่อง การอุทิศส่วนกุศล แต่คุณดังตฤณแนะนำขั้นสูงกลายเป็นสละกิเลส ^^”... อันนี้ก็แอบงงๆ เง็งๆ ทำไมไปแบบนั้น... ช่วงไม่สบายใจ เราก็ไปหาหมอดู (ลุงหมอแกจะแนวธรรมะธัมโมดี เผลอๆ น้องๆ หลานๆ หมออุปการะในนิยาย).. แกไม่เคยแนะนำให้ทำอะไรทางด้านทำบุญ อธิษฐาน สะเดาะห์เคราะห์ส่วนใหญ่จะสอนให้มองโลกยังไงมากกว่า... ครั้งนึง ไปคาดคั้นเรื่องทำบุญ ว่าทำอะไรดีให้พ้นจากทุกข์จากความฟุ้งซ่านนี้.. แกก็บอกว่า “งั้นเอางี้ ไปวัดก็ทำบุญหยอดตู้บริจาค น้ำ-ไฟ ละกัน แล้วบอกว่า ขอให้จิตใจสว่างไสว ขอให้เจอคนที่ทำให้เราสว่างไสวละกัน” ช่วงนี้คุณแกะฯ คงต้องเอาคำอธิษฐานคำแนะนำของทุกคนรวมกันละมั่งคะ จะได้ไม่ขาดตรงไหนไป ^^ ********* เราเองพอพ้นทุกข์แบบคลิ๊กในธรรม ก็แบบว่า ดีใจจนน้ำตาแห่งความปลื้มดีใจไหลพรากทีเดียว ^^” .. ก็กลายเป็นว่าเกิดความสงสารผู้อื่นที่กำลังทุกข์เหลือแสน.. สวดมนต์กลางคืนเสร็จ แทนที่จะอธิษฐานหรืออะไรก็กลายเป็นแผ่เมตตาไปแทน ส่งกุศลและความปรารถนาดีไปทั่วจักรวาล ใครมีทุกข์ขอให้พ้นทุกข์นะ ใครมีสุขขอให้สุขยิ่งๆ ขึ้นไป.. เราเองรู้สึกถึงความคุ้มครองจากเทวดาและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ก็จะตั้งใจอุทิศให้ด้วย ส่วนอีกภพด้านล่าง เคยได้ยินว่า บางทีเค้าจะรับส่วนกุศลไม่ได้ ต้องผู้มีบุญหรืออยู่ในภาวะที่ส่งให้ได้ ถึงจะถึง เหมือนที่คุณทะเลฯ เล่าเรื่องเปรตน่ะค่ะ.... เราเคยสนทนาธรรมกับหลวงพ่อรูปนึงเมื่อต้นปีนี้ ท่านกลายเป็นแนะนำว่า “เวลาทำบุญอุทิศส่วนกุศลไม่ต้องอวดดีอุทิศให้เทวดา เอาตัวให้รอดก่อน เหมือนขอทานเอาเงินบาทนึงไปให้เศรษฐีพันล้านน่ะ ท่านไม่รู้สึกหรอก”... แต่เรายังดื้อไปอธิบายเพิ่มว่าว่า... “ไม่ได้อวดดีนะคะ แต่อยากให้ อยากแสดงความรู้สึกขอบคุณและปรารถนาดีเฉยๆ ค่ะ รู้สึกว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริงแล้วเคยเกิดเหตุการณ์ทำให้เชื่อด้วย อยากขอบคุณอ่ะค่ะ”....แล้วเทวดานางฟ้าอยู่ในภพที่ทำบุญเองไม่ได้นิ ถึงมีบุญเก่าแค่ไหน ยังไงก็ต้องหมดอ่ะ....หลวงพ่อเป็นพระปฏิบัติมองหน้าคงรู้ว่า เจตนาเราไม่ได้อวดดีทั้งกับเทวดาและท่าน เลยยิ้มๆ แล้วก็บอกว่า แต่ก็อย่าลืมแผ่เมตตาให้ตัวเองด้วยละกันล่ะ ยังไงเราก็ต้องสุขก่อนนะถึงแผ่ความสุขของเราออกไป ^^ (เหมือนที่คุณทะเลฯ แนะนำเปี๊ยบ) ขอถามคุณทะเลฯ บ้างค่ะ.. เชิญเทวดากลับนี่ แค่บอกเฉยๆ ได้มั๊ยคะ ว่าเสร็จแล้ว แล้วตอนเริ่มสวดมนต์ถ้าไม่ได้เชิญมา ท่านๆ จะมามั๊ยคะ.. อุตส่าห์นึกถึงทุกคืนอ่ะ T T *********** เราไม่แน่ใจว่าคุณแกะฯ ฟุ้งซ่านเป็นข้อๆ ประเด็นไหนบ้าง เพราะจริงๆ แล้วบางข้ออาจแก้ไขได้ง่ายดายด้วยการกระทำทางโลกนะคะ.... เช่น กลัวว่าจะอยู่ยังไงคนเดียว เจ็บไข้ใครจะดูแล – มี 2 ทางคือ อยู่หมู่บ้านคนชรา (ที่อยุธยาก็มี น่าอยู่มาก) หรือ บ้านตัวเองแต่จ้างเด็กมาดูแล ซึ่ง 2 ทางใช้เงินทั้งคู่.. งั้นก็ต้องเริ่มเก็บตังค์ไว้เผื่อตัวเองยามแก่ ไปเปิดบัญชีออมทรัพย์หักรายเดือนเพิ่มซะ –เราก็จะรู้สึกมั่นคงกับอนาคตโน่นค่ะ ฟุ้งซ่านข้อนี้ก็จบไป ^^ เรื่องการพลัดพรากนั้น มันเป็นธรรมดา ... รู้ว่าคุณรู้ แต่ไม่เข้าใจ ไม่อาจยอมรับได้ ... เราว่าน่าจะเกิดจากการยึดมั่นถือมั่นด้วยนะคะ... มีเรื่องเล่าค่ะ วันนึงเราไปช่วยเค้าห่อของช่วยน้ำท่วมภาคใต้ที่สวนโมกข์กรุงเทพ (ใกล้ที่ทำงานเรา เลยขอนายไปช่วยก่อนเที่ยง) เดินอยู่บนฟุตบาทใกล้ประตูทางเข้าสวนโมกข์กับเพื่อน ก็มีรถแท็กซี่มาจอดอีกฝั่ง เห็นผ้าเหลืองแว่บๆ เราก็หยุดมอง พระรูปนั้นก็ข้ามถนนป๊าบมาฝั่งเรา เดินตรงมาทางเราที่หยุดยืนมองๆ ผู้ติดตาม 1 คนยังงกๆ เงิ่นๆ ออกจากรถแท็กซี่ .....พระรูปนั้น คือ ท่าน ว วชิรเมธี! ...ตกใจที่ท่านไม่ได้มาด้วยรถตู้สีดำ ทะเบียน 111 มีรถนำพร้อมองครักษ์เป็นฝูงเหมือนนักการเมืองบางคน... แม่เจ้า อะไรจะติดดิน ไร้ตัวตนขนาดนี้เนี่ยยยยยย เจ๋ง(คอดๆ) ท่าน ว ระดับไหนแล้ว ส่วนพวกเราก็คนแสนจะธรรมดา เป็นแค่เศษฝุ่นในจักรวาล ขอให้คุณแกะฯ ไม่ยึดติดอะไรแม้แต่ตัวเอง ขอจงเข้าใจความเป็นธรรมดาแห่งธรรมชาติ ความพลัดพรากที่เป็นธรรมดาเป็นที่สุด... กรณีของคุณแกะฯ ยังมาไม่ถึงด้วยซ้ำ.....ชาติหน้าหากเกิดอีก ต่อให้เป็นมนุษย์เหมือนกันแล้วมาเจอกันใหม่ ก็จำกันไม่ได้อยู่ดี (อ่านประโยคนี้ครั้งแรกในหนังสือธรรมะแล้ววูบเลยค่ะ แต่ทำให้รู้สึกว่า จริงแห๊ะ.. จะยึดติดกับสุขทุกข์ตัวคนตอนนี้อะไรกันนักหนา)..วันนี้ วันที่น้องคุณยังอยู่ที่บ้าน วันที่คุณพ่อคุณแม่ยังอยู่ด้วยกันครบ ยังทำอะไรด้วยกันได้อีกเยอะแยะ.. ขอให้ทำดีกันไว้ให้มากๆ เมตตากันไว้ให้เยอะๆ ความสุขความหวังดีก็ต้องปล่อยออกมา.. ยิ้มเยอะๆ นะ...หากวันพรุ่งนี้มีใครต้องจากไป อาจจะเป็นตัวเราเองก็ได้ เราจะได้ไม่เสียใจอะไรเลย เมื่อวานซื้อหนังสือธรรมะของท่านพุทธทาสมาอ่านก่อนนอน... ขอยกคำคมท่านมาละกันค่ะว่า ความฟุ้งซ่านที่มีอยู่นี้ ความทุกข์ที่มีอยู่นี่ การพลัดพรากที่กำลังจะเกิด.... ”มันก็เป็นเช่นนั้นเอง” ******* ปล.1 - คุณทะเลฯ ไม่เห็นต้องมาขอบคุณเราเล๊ย เราสิต้องขอบคุณมากกว่า ดึกดื่นก็ยังอุตส่าห์ไม่ย่อท้อเหนื่อยหน่ายตั้งใจเขียน(เรารู้)เผยแพร่ธรรมะที่คุณรู้ให้คุณแกะฯ เราเลยได้ทบทวนและได้รู้เยอะขึ้นด้วย ขอบคุณค่า ปล.2 - เราเองคาดว่าคงต้องไปเข้าถ้ำกระบอก ไม่ใช่ติดพันทิป แต่ติดกระทู้นี้ -*- เช้ามาก็ต้องเปิดก่อน ... เมื่อเช้าซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้ง และโอวัลตินเย็น กินไป อ่านไป หู๊ย มีความสุข...ก็เริ่มคิดว่าเหมือนมาคุยกัน แบบต่อยอดเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อยเปื่อย (เราก็พยายามให้อยู่ในเรื่องของธรรมะและเรื่องของคุณแกะฯ แต่ก็หลุดไปเป็นระยะๆ ^^").. ยังดีว่าคุณทะเลฯ มีธรรมะมาฝากตลอด เลยเป็นข้ออ้างให้ตัวเองได้ว่า การอ่านธรรมะนั้นก็ได้บุญ เราก็มาดูดบุญจากกระทู้นี้ทุกวันแทนการฟังเทศน์ 555 ปล.3 - จริงๆ มีเรื่องความสวยกับธรรมะ และ คุณก็รู้ว่าใคร มาเล่าเหมือนกัน.. ไว้วันหลังละกันค่ะ วันนี้รู้สึกเขียนยาวมาก ชักจะยาวขึ้นทุกวัน -*- จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 16:25:28

ความคิดเห็นที่ 52 มาแนะนำหนังสือบ้างค่ะ   1วิธีแก้เซ็งสร้างสุข ของ อาจารย์ ประเวศ วะศี  เล่มจิ๋วเดียว แต่เนื้อหาครบครัน อ่านสนุก แนะนำเรื่องธรรมมะด้วย  ค่ะ   ฝากกลอนไว้ค่าาาาาาาาาา  ตั้งใจมากเลยนะ ผิดถูกโปรดอภัยให้กัน ใดๆ ในโลก ล้วน ไม่เที่ยง รัก โลภ หลง นั้นเพียง กิเลศหนา หากมั่นยึด มั่นถือแบก ชอกช้ำนา พุทธเจ้า เข้าใจธรรม จึงสอนธรรม อันสรรพสิ่ง ใดๆ ในวัฎจักร ท่านบอกจัก ไม่มีอยู่ คู่ฟ้าค้ำ เมฆเบื้องบน ต่ำลง สลายพลัน สายฝนหลั่ง ลงพื้น พสุธา แม้นว่ารัก สุดลึก รักแสนรัก แม้นหวงแหน แสนสุดหัก ห้ามใจหนา แม้นวันนี้ มองเธอเห็น เช่นเป็นมา แม้นเหมือนว่า วันนี้ฉัน ยังมีเธอ มามองกัน ให้เห็น กันเถิด พี่แม้นเกิด ร่วมท้อง น้องอยู่กันเสมอ คนรักเก่า ที่เคยเลิก ใจอยากเจอ ยายที่เพ้อ ถึงคุณตา ที่เสียไป ความเป็นจริง คือสิ่ง ที่เป็นอยู่ มิอาจยั้ง มิอาจหยุด วัฎจักรได้ จึงต้องเรียน ต้องรู้ ให้เข้าใจ มิใช่เรียน เพื่อทำใจ ใจจะจน ธรรม-มะ  คือ ธรรมชาติ ชี้ชัดขาด ศาสตร์องค์รวม อย่าสับสน อย่าแยกธรรม-มะ กับ ธรรมชาติให้วกวน จะอลวน หลง ธรรมะ ยึดผิดธรรม เปิดตา กว้าง สว่างใจ แล้ว จะรู้ ธรรมชาติ รอบกายอยู่ ศึกษาย้ำ ดอกไม้ตูม บานแล้วเหี่ยว เฉาเน่านั้น กลายเป็นปุ๋ย ให้พืชพันธ์ ได้ดูดกิน ชีวิตคน เช่นกัน อย่าได้แยก แม้นสมอง เราผิดแปลก กว่าไรริ้น แต่ว่าคน กับ สรรพสิ่ง เท่ากันสิ้น ล้วนเกิดได้ ดับได้สิ้น  ธรรมวงจร ราตรีสวัสดิ์ค่ะ จะไม่ได้เข้ามา 3-4 วันนะคะ ต้องไปทำงานนอกพื้นที่ค่า คุณแกะ คุณทะเล คุณซอ รัตน์ไม่อยู่ ก็คุยกันไปนะคะ กลับมาแล้วจะเข้ามาอ่านค่า ไปล่ะค่าาาาา ชื่อเล่น รัตน์ นะคะ เรียกเลย พิมพ์ พนาๆ  ไป ก็ งง ไป เขียนในบล๊อก ว่ารัตน์ เขียนในกระทู้ว่า พนา  เอาเป็นชื่อเดียว ว่ารัตน์เลยละกัน   ลาอีกรอบ ค่าาาาา แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 54 21:10:54 แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 54 21:06:42 แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 54 21:03:07 จากคุณ : panaruss เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 21:02:20

ความคิดเห็นที่ 53 อื้อหือ... คุณพนาฯ เอ๊ย คุณรัตน์ แต่งเก่งมากๆๆๆๆ เลยค่ะ.. แล้วก็ลึกซึ้งมากด้วย...ไม่ธรรมดานะเนี่ย ทั้งหมดให้ 100 คะแนนเต็ม มีให้พิเศษเพิ่มอีก 100 คะแนนเพราะชอบสุดๆ กินใจสุดๆ คือช่วง "จึงต้องเรียน ต้องรู้ ให้เข้าใจ มิใช่เรียน เพื่อทำใจ ใจจะจน" - - ใช่เลยค่ะ ต้อง "เข้าใจ" ไม่ใช่ "ทำใจ" "อย่าแยกธรรม-มะ กับ ธรรมชาติให้วกวน จะอลวน หลง ธรรมะ ยึดผิดธรรม" - - ถูกต้อง เพราะธรรมะก็คือ ธรรมชาตินั่นเอง "ชีวิตคน เช่นกัน อย่าได้แยก แม้นสมอง เราผิดแปลก กว่าไรริ้น แต่ว่าคน กับ สรรพสิ่ง เท่ากันสิ้น ล้วนเกิดได้ ดับได้สิ้น  ธรรมวงจร" โอย ชอบๆๆ.. เท่ากันทุกสรรพสิ่งจริงๆ อยากให้พวกที่ชอบดูถูกแม้แต่คนด้วยกันมาอ่านจริงจริ๊ง ***** ปล. 1 - เมื่อคืนคุณทะเลฯ ไม่ได้มาตอบ สงสัยจะรีบกลับบ้านไปสวดมนต์ นั่งสมาธิ ^^ ปล. 2 - พูดถึงชื่อ ส่วนใหญ่ (ที่คุ้นเคยที่ห้องไกลบ้าน) เค้าเรียกเราย่อๆ ว่า ด้วง ค่ะ.. ตอนแรกอ่าน คุณซอ ก็งงๆ ใช่ฉันป่าวเนี่ย 555 จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 07:23:43

ความคิดเห็นที่ 55 คุณแกะฯ คะ.. เห็นถามคุณทะเลฯ เรื่องการโกหก.. ระหว่างรอคุณทะเลฯ มาตอบ... นึกได้ว่าคำถามเกี่ยวกับการโกหกมีหลายข้อหลายมุมที่คุณดังตฤณเคยตอบไว้... เลย copy มาให้อ่านเล่นๆ เป็นความรู้ค่ะ (อาจจะยาวเยอะสักหน่อย แต่ค่อยๆ อ่านนะคะ อย่างน้อยเวลาอ่าน จิตก็เป็นสมาธิและไม่ฟุ้งซ่านแน่นอนค่ะ อ่านธรรมะได้บุญด้วยน้า ^^) ********* “ถาม – ได้ยินว่าแค่โกหกก็ต้องตกนรกแล้ว โทษหนักเกินไปหรือเปล่า? ในเมื่อชีวิตประจำวันของคนเรานั้นยากที่จะหลีกเลี่ยงการพูดเท็จอย่างนี้” ที่เคยได้ยินมานั้นพักไว้ก่อน ลองดูว่าคนที่รู้ดีที่สุดท่านพูดไว้อย่างไรดีกว่าครับ การโป้ปดมดเท็จนั้น เมื่อใครเสพแล้ว เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังให้มีกำเนิดในนรก ในดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย วิบากแห่งมุสาวาทอย่างเบาที่สุดย่อมยังการกล่าวตู่ด้วยคำไม่เป็นจริงให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์ พระพุทธเจ้าท่านตรัสไว้อย่างนี้ พอลองดูอย่างละเอียดรอบคอบก็จะพบว่ามีเงื่อนไขของการไปนรกเพราะมุสาวาทอยู่ นั่นคือเสพจนติด เพาะเลี้ยงตัวโกหกจนมันเติบโตขึ้นเป็นนิสัยถาวร ปั้นน้ำเป็นตัวบ่อยเสียจนชินชาหน้าไม่อาย เมื่อเล็งเข้าไปที่จิตใจของผู้สร้างสมนิสัยโป้ปดมดเท็จจนเคยตัว จะเห็นว่ามีความดำมืด มีความบิดเบี้ยวเลอะเลือน และที่ธรรมชาติเขาพิพากษาไว้ก็คือหากจิตชุ่มด้วยบาป สกปรกมะล่อกมะแล่กดูไม่ได้ ก็จะต้องมีที่ไปเหมาะกับความสกปรกโสมมของตนเอง อีกประการหนึ่ง ตัวมุสาตัวเดียวมันเหมือนเชื้อโรคร้าย สามารถแตกกิ่งก้านสาขาออกไปเป็นโรคอื่นได้ไม่รู้จบ จะเปรียบเทียบเหมือนกับเอดส์ที่เข้าไปทำลายภูมิต้านทานโรคต่างๆในร่างกายมนุษย์ก็ได้ เมื่อใดที่ความละอายถูกทำลายลง เมื่อนั้นคนเราย่อมหมดความยับยั้งชั่งใจที่จะกระทำบาป พร้อมจะก่อเวรก่อกรรมได้ทุกชนิด สมดังที่พระพุทธเจ้ามีพระดำรัสคือ เรากล่าวว่าบุคคลผู้ไม่มีความละอายในการกล่าวมุสาทั้งรู้อยู่แก่ใจ ที่จะไม่ทำบาปกรรมแม้น้อยหนึ่งนั้น ย่อมไม่มี โกหกหนึ่งครั้งคือสร้างความบิดเบี้ยวให้กับจิตหนึ่งหน สังเกตดูก็ได้ครับ มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ครั้งต่อไปลองพูดปดแบบรู้ทั้งรู้ว่าเรื่องมันไม่จริง พูดเสร็จให้ดูเข้ามาในใจตัวเอง จะเห็นความฟุ้งซ่านจับไม่ติด หรือแม้หากว่าพื้นฐานเป็นผู้ทรงสติเป็นเยี่ยม อย่างน้อยที่สุดคุณจะเห็นความเย็นชาของจิต มีความรู้สึกอยากเย้ยโลก และเห็นว่าการสร้างข้อมูลเท็จได้แนบเนียนคืออำนาจที่แท้จริง ความจริงยิ่งกว่าสิ่งใดก็คือ สัจจะความจริงนั่นแหละอำนาจสูงสุด เมื่อคุณพูดถึงความจริงบ่อยๆ พูดอย่างมีสติทั้งรู้ว่าบางครั้งอาจก่อผลด้านลบให้กับตนเอง แต่ละครั้งคุณจะรู้สึกถึงพลัง ความมั่นคงทางใจ และความสามารถรู้เห็นอะไรๆได้ตามจริงราวกับคนเคยตาสั้นได้แว่นที่จักษุแพทย์มอบให้ มาพูดถึงความจำเป็นต้องโกหกในชีวิตประจำวันกันบ้าง การโกหกมดเท็จนั้นมีหลายแบบ แบบที่เดือดร้อนคนอื่นมากก็มี ไม่เดือดร้อนใครเลยก็มี โกหกโดยเจตนาให้เกิดประโยชน์กับทุกฝ่ายก็มี โกหกเพราะมาดหมายเอาประโยชน์เข้าตนก็มี โกหกทุกวันจนติดเป็นนิสัยก็มี นานๆโกหกทีก็มี โกหกแบบหยอกล้อเล่นหัวเพื่อได้หัวเราะกันก็มี โกหกแบบตลกเลือดจะให้ตระหนกตกใจปางตายก็มี ตัวแปรต่างๆจะทำให้เกิดน้ำหนักผิดแผกแตกต่างไป ที่เห็นผลใกล้ที่สุดก็คือความบิดเบี้ยวทางความรู้สึกอันเป็นของรู้เฉพาะตน (ผู้มีความสามารถหยั่งรู้วาระจิตก็ทราบได้ แต่คนทั่วไปเขาจะไม่รู้สึกถึงความบิดเบี้ยวอันนี้ในเราเลย) ความบิดเบี้ยวทางจิตเป็นอย่างไร? ขอให้ลองดูตอนคุณโกหกคำโต เมื่อไหร่โกหกเสร็จลองพยายามรู้ตามจริงว่าหายใจเข้าหรือออกให้ได้สักสิบครั้ง นับดูสิครับว่าจิตมีความสามารถตามรู้ไปได้จริงๆกี่ครั้ง เสร็จแล้วเอาใหม่ ถ้ามีโอกาสให้โกหกเพื่อประโยชน์ของเรา แต่เราไม่เอา จะเอาแต่ความจริง พูดแต่คำที่เป็นสัตย์ พูดออกมาจากใจที่ซื่อทางโลกแต่เจ้าปัญญาทางธรรม พอพูดเสร็จสังเกตดูว่ารู้สึกดีอย่างไร เกิดความมั่นคงทางใจแค่ไหน ขอให้ทราบว่านั่นแหละอำนาจแห่งสัจจะที่เราได้รับในทันที ลองพิสูจน์ให้เห็นอำนาจนั้นชัดขึ้นด้วยการตามรู้ลมหายใจเข้าออกสิบครั้ง แล้วจะรู้ว่าเราทำได้ไม่ยากเลย ความสามารถรู้ตามจริงนั้น โดยทั่วไปคนเราถือเป็นเรื่องผิวเผิน แต่ที่แท้มีความสำคัญยิ่งยวดกับชีวิต เพราะเมื่อสามารถรู้ได้ตามจริง ก็ย่อมเห็นว่าอะไรเป็นประโยชน์ อะไรเป็นโทษ คนเราเมื่อรู้จักประโยชน์ย่อมเก็บเกี่ยวแต่ประโยชน์มาสั่งสมไว้ให้พอกพูน แต่เมื่อไม่รู้ว่าอะไรเป็นโทษก็อาจพลาดตักตวงมันเข้ามาด้วยความละโมบโลภมาก เหมือนกองขยะแห่งบาปกรรมส่งกลิ่นเน่าเหม็นเพียงใดก็ไม่รู้สึก เพราะจมูกแห่งมโนธรรมมันตายด้านไปเสียแล้ว นี่แหละ สังเกตจากข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นกับเราเอง เอาเราเองเป็นที่ตั้งของเครื่องวัด ก็จะพบว่าพระพุทธเจ้าท่านไม่ได้ขู่เล่น ท่านตรัสชี้ว่าอะไรเป็นอะไรตามจริงต่างหาก จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 10:11:47

ความคิดเห็นที่ 56 “ถาม – ถ้าจำเป็นต้องโกหกบ้างนิดๆหน่อยๆ กฎแห่งกรรมถือว่าหยวนๆให้บ้างไหม?” ผมไม่ได้มีหน้าที่พิทักษ์กฎแห่งกรรมนะครับ คงไม่อาจเป็นตัวแทนธรรมชาติหยวนหรือไม่หยวนให้คุณๆได้สักแค่ไหน เอาเป็นว่าตัดสินใจอย่างไรก็ขอให้รู้อยู่ว่าตัวเองมีความละอายติดจิตติดวิญญาณแค่ไหนก็แล้วกัน ขอให้พิจารณาตามจริงว่าแม้เราจะไม่โกหกเป็นประจำ แต่ลงถ้าได้เริ่มต้นออกจากจุดสตาร์ทแล้ว ก็มักจะเหมือนเราก้มหัวให้ใครเขาใช้ ถูกใช้ได้ครั้งหนึ่งก็จะอ่อนแอลงนิดหนึ่ง พอเขาใช้อีกเราก็อาจจะยอมก้มหัวอีก ในที่สุดหัวเราก็อ่อนลงเรื่อยๆ จนกลายเป็น( ^o^ )ตัวมุสาไปเต็มยศ นี่แหละ ผมสรุปว่าที่มาของการโกหกใหญ่ก็คือการโกหกเล็กๆนั่นเอง โดยเฉพาะถ้าโกหกเล็กๆโดยปราศจากความละอาย แรงขับดันให้โกหกมักมาจากคำว่า ‘จำเป็น’ หรือ ‘หลีกเลี่ยงไม่ได้’ มันอยู่ที่เราตัดสินใจเลือก ถ้าใช้ความฉลาดกันจริงๆก็อาจไม่จำเป็นต้อง ‘โกหกเต็มๆ’ หรอก หลายๆเรื่องเราเอาความจริงส่วนที่ไม่เสียหายมาพูดได้ เพราะเราไม่จำเป็นต้องพูดทั้งหมดในทุกเรื่องอยู่แล้ว ขอให้สังเกตจากชีวิตประจำวันว่าคำพูดนั้นดิ้นไปได้เรื่อยๆครับ ปากพูดอย่างหนึ่ง แต่ใจเล็งอีกอย่างหนึ่ง จิตคิดพูดของคนในโลกมักเบี่ยงเบน ไม่เป็นไปเพื่อการเห็นตามจริง แต่เป็นไปเพื่อตัวตน เป็นไปเพื่อให้คนอื่นเห็นเราตามที่เราอยากให้เขาเห็น ลองฝึกฝนดู ใจเล็งอย่างไรปากพูดตามนั้น ก่อนพูดก็ทำตัวเป็นนายคำพูด สั่งให้เกิดแต่คำพูดที่เป็นประโยชน์ หรือก่อให้เกิดผลกระทบด้านลบน้อยที่สุด เมื่อคิดก่อนพูดบ่อยเข้า ชีวิตจะลงตัวไปเอง ความจำเป็นต้องโกหกจะค่อยๆหายไปจากชีวิตเราจนกระทั่งไม่เหลือเลยจนได้แหละน่า ธรรมชาติเขาไม่ใจไม้ไส้ระกำกับคนตั้งใจดีมีใจจริงหรอกครับ จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 10:12:47

ความคิดเห็นที่ 57 “ถาม – ผมทำการค้า หลายครั้งบอกความจริงกับลูกค้า แต่บอกไม่หมด เหมือนบิดเบือนข้อมูลไป ถือว่าเป็นการผิดศีลเรื่องการพูดปดหรือไม่ครับ?” ถ้าเจตนาเราต้องการกล่อมคนฟังให้ถึงขั้นเข้าใจผิดจากความจริง ก็เรียกว่าเป็นการมุสาทั้งนั้นครับ จะด้วยวิธีบอกทั้งหมดหรือบางส่วน หรือกระทั่งใช้ภาษากายเป็นอุบายล่อตาก็ตาม เจตนาทำให้คนดูหรือคนฟังสำคัญผิดจากความจริงอย่างสิ้นเชิงนั่นเอง คือมุสาวาทเต็มขั้น กล่าวกว้างๆอย่างนี้ ความจริงในภาคปฏิบัติต้องดูเป็นเรื่องๆด้วยครับ บางทีคุณไม่ได้พูดโกหกแม้แต่คำเดียว ทว่าเจตนานั้นฉ้อฉล ทำให้คนฟังหลงกล กลับความเข้าใจจากดำเป็นขาว จากขาวเป็นดำ อย่างนี้ก็เข้าข่ายมุสาวาท ตรงข้าม แม้คุณไม่พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นจริง เช่นพ่อสอนลูกด้วยการอุปมาอุปไมยหรือยกนิทานมาเล่าเป็นการสาธก แต่ลูกเกิดความเข้าอกเข้าใจสัจจธรรมอย่างถูกต้อง อย่างนี้ก็ไม่ถือว่าเข้าข่ายมุสาวาท ในหลายกรณี ถ้าเราพูดความจริงตามหน้าที่ โดยคิดว่าหน้าที่ของเราให้ข้อมูลเขาได้แค่นี้ ก็ถือว่ารอดตัว ยกตัวอย่างเช่นทีมแพทย์ตกลงกันว่าจะบอกญาติคนไข้ว่าผลการผ่าตัดมีโอกาสสำเร็จต่ำ ทั้งที่นึกๆอยู่ในใจว่าไม่มีทางสำเร็จเลย อย่างนี้ก็ไม่นับเป็นการโกหก เพราะผลยังไม่ปรากฏชัดเจนแน่นอน เป็นเรื่องของอนาคตที่ไม่มีใครรู้จริง สำหรับพวกที่ต้องติดต่อค้าขายอาจเลี่ยงยาก เพราะไม่ใช่แค่ให้ข้อมูลด้านเดียว แต่มักต้องให้ข้อมูลด้านอื่นที่ผู้บริหารสั่งมาด้วย เริ่มต้นอาจเป็นกตัตตากรรม คือคุณจำใจโกหกตามคำสั่งโดยไม่ยินดี แต่พอทำบ่อยๆจนชิน กลายเป็นความเต็มใจ ในที่สุดก็เป็นกรรมของคุณเองได้ พูดง่ายๆคือใจหมดความรู้สึกผิดเมื่อใด ตรงนั้นคือมุสาวาทเต็มขั้นแล้ว บางทีอยู่ในโลกก็หลีกเลี่ยงบาปกรรมยากครับ คุณต้องรักษาศีลให้สะอาดผ่องแผ้วพอจะไปเกิดในสังคมอารยะที่ไม่มีการโกหกเลย เอาเป็นว่าถ้าจำเป็นต้องโกหกก็ขอให้รักษา ‘ความไม่ยินดี’ ไว้ บอกตัวเองว่าเราไม่อยากอยู่ในวงจรแห่งการมุสาเลย วันนี้เราทำเขา วันหน้าก็ต้องโดนเขาทำบ้าง เมื่อใดคุณขาแข็งพอจะปลีกตัวออกมาจากวงจรเดิมๆเสียได้ก็อย่าช้าแล้วกัน จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 10:13:26

ความคิดเห็นที่ 58 “ถาม – หนูทำงานเกี่ยวกับไอเดียสร้างโฆษณาประชาสัมพันธ์ ซึ่งบางครั้งจำเป็นต้องพูดความจริงเพียงบางส่วน แบบที่ใจเรารู้อยู่ว่าส่วนที่เหลือไม่ค่อยดีนัก อยากทราบว่าเป็นบาปแค่ไหน และอยากถามด้วยว่าคุณดังตฤณเขียนนวนิยาย ซึ่งเป็นเรื่องไม่จริง ถือว่าเป็นการมุสาไหมคะ?” การประกอบอาชีพทางโลกนั้น น้อยมากครับที่จะสะอาดสะอ้านผุดผาดปราศจากมลทินได้หมดจด อย่างเช่นหลักวิชาโฆษณา จะเน้นการประชาสัมพันธ์สินค้าให้ดูเด่น ดูดี ดูคุ้ม ดูมีค่า แม้เมื่อคุณศึกษาตัวสินค้าแล้วจะทำหน้าเหย เห็นมันไม่เด่น ไม่ดี ไม่คุ้ม ไม่มีค่าอย่างไร ถ้าตัดสินใจรับงานก็จำเป็นต้องหาจุดแข็งให้จงได้ ส่วนจะจำเป็นต้องพูดให้เกินจุดแข็งที่พบ หรือกระทั่งจำเป็นต้องกลับดำให้เป็นขาวตามใบสั่งเพียงใด ก็เป็นเรื่องที่นักประชาสัมพันธ์แต่ละรายลำบากใจมากน้อยต่างกัน ถ้าไม่เห็นว่ามันผิดก็ไม่รู้สึกผิด แต่หากเห็นว่ามันผิดก็หลีกเลี่ยงความรู้สึกผิด เหมือนเป็นคนโกหก หรือเหมือนร่วมขบวนการเด็กเลี้ยงแกะไปกับเขาด้วย ฉะนั้นตรงจุดเริ่มต้นนั่นแหละครับที่สำคัญ หาก คุณมีอำนาจตัดสินใจเลือกโฆษณาประชาสัมพันธ์ให้สินค้าที่ไม่หลอกลวง ไม่เอาเปรียบผู้บริโภคได้ ก็จะไม่ต้องฝืนใจ ไม่ต้องพยายามเค้นความคิดกลับดำให้เป็นขาวในภายหลัง แต่หากคุณไม่อยู่ในฐานะที่จะตัดสินใจเลือก คือนั่งโต๊ะรับใบสั่งจากเจ้านายที่ท่านรับงานมาแล้ว อันนี้ก็ต้องทำใจไว้ว่า เราทำหน้าที่ของเรานะ เราไม่ได้มีความเต็มใจยินดีที่จะกลับดำเป็นขาว ไม่ได้อยากจะโกหกแทนคนอื่น ใจที่ไม่มีความยินดีย่อมลดทอนความรู้สึกผิดลง และนั่นก็ลด ‘มลทิน’ ลงได้จริงด้วย ตามธรรมชาติของจิตและกรรมที่ว่าถ้าไม่ยินดี ไม่เกิดโสมนัสในการกระทำบาป บาปนั้นๆย่อมไม่ใหญ่โตนัก เวลาให้ผลก็ไม่รุนแรงเต็มเหนี่ยว และกว่าจะให้ผลก็อาจใช้เวลานานพอสมควร กับทั้งเปิดโอกาสให้ทำบุญอันเป็นตรงข้ามกับบาปนั้นๆได้ โดยที่จิตไม่รู้สึกถูกปิดกั้นด้วยเหตุภายนอกและภายในใดๆ อาชีพ ประชาสัมพันธ์สินค้านั้น ต้องมีบ้างที่สินค้าดีจริง ต้องมีบ้างที่สินค้าคุ้มค่าเกินราคา และต้องมีบ้างที่สินค้าโหลยโท่ยไม่เอาอ่าว ดังนั้นอาชีพของคุณจึงไม่ได้จำเพาะเจาะจงว่าต้องปั้นน้ำให้เป็นตัว ปั้นดินให้เป็นดาวอยู่ตลอดเวลา ใจคุณจึงเฉลี่ยๆไปได้อยู่แล้ว เช่นไม่ต้องเห็นตนเองเป็นเด็กเลี้ยงแกะทุกวัน บางวันอาจมีโอกาสส่งเสริมสินค้าดีๆมีคุณภาพให้เป็นที่รู้จักกับคนจำนวนมาก เหมือนนำสิ่งดีๆไปสู่ชีวิตใครต่อใครในวงกว้างด้วยซ้ำ บอก ตัวเองว่าคุณไม่ใช่นักโฆษณาใจบาป ขอให้มีโอกาสเถอะ เห็นสินค้าตัวไหนคุ้มหรือเกินคุ้ม ก็ใส่ใจเชียร์เต็มที่ด้วยความอยากให้เขาประสบความสำเร็จ และเมื่อเห็นสินค้าตัวใดเอารัดเอาเปรียบผู้บริโภค ก็ทำใจกลางๆว่าเราเลือกข้อเด่นข้อดีที่มีอยู่จริงๆมาพูด จะงดเว้นการนำเสนอเรื่องไม่มีมูลมาฝอยเป็นตุเป็นตะ หาก เจ้านายหรือลูกค้าออกใบสั่งพิเศษ มาให้ปั้นน้ำเป็นตัว คุณต้องมีจุดยืนโต้ตอบกับพวกเขาบ้าง คือชี้ให้เห็นว่าตามฐานะผู้มีหน้าที่ออกไอเดีย คุณเห็นว่าการพูดเกินจริงมากไปจะก่อให้เกิดภาพที่เสียหายในภายหลัง คุณไม่สามารถวาดภาพลวงตาที่ไม่ก่อความเสียหายต่อสินค้า ขอพบกันครึ่งทาง คือนำเสนอความจริงที่ดีอยู่แล้ว มีอยู่แล้ว นำมาสร้างเป็นภาพน่าประทับใจที่สมน้ำสมเนื้อ และไม่ทำให้ลูกค้าเกิดความรู้สึกว่าถูกหลอก แต่ละ ครั้งที่คุณสามารถเค้นไอเดีย ได้จากโอกาสอันแคบจำกัด คุณจะฉลาดมากขึ้นเรื่อยๆ และไม่เฉพาะฉลาดในเชิงการตลาด แต่จะฉลาดในเชิงกรรมด้วย ต่อให้คุณต้องเอาโจรมาเป็นนายแบบโฆษณา ความฉลาดของคุณก็จะกลั่นโฆษณาที่เป็นมงคล มีผลเป็นบวก ก่อโลกทัศน์ด้านดีให้คนชมจนได้ ต่อข้อถามที่ว่านิยายเป็นเรื่องไม่จริง ถือว่าโกหกไหม ก่อนอื่นต้องเล็งที่การรับรู้ของคนอ่านเป็นหลัก นวนิยายคือข้อตกลงในตัวเองว่าเป็นเรื่องสมมุติ เพราะฉะนั้นคนอ่านย่อมรับทราบแต่แรกว่าตัวละครและโครงเรื่องไม่มีอยู่จริงในโลกนี้ เมื่อ คนเขียนนิยายตระหนักว่าคนอ่านจะไม่เชื่อว่าเป็นเหตุการณ์จริง โดยทั่วไปก็ย่อมตกแต่งเรื่องราวโดยปราศจากเจตนาลวงให้ใครๆหลงนึกว่ามีตัว ละครนี้อยู่ มีเหตุการณ์นี้อยู่ และเป็นไปได้ที่จะเจตนาใช้เรื่องแต่งเป็นแรงบันดาลใจให้เกิดเรื่องดีขึ้นจริงๆ อีกประการหนึ่ง แม้ตัวละครและเหตุการณ์จะไม่จริง แต่นักประพันธ์สามารถให้ข้อมูลและข้อเท็จจริงเข้าไปได้ทุกหน้า เหตุผล ของนักประพันธ์ส่วนใหญ่ที่จะให้ข้อมูลและข้อเท็จจริงไว้ในนิยายเสมอ ก็คือเพื่อให้นิยายของตนมีน้ำหนักน่าเชื่อถือ อันจะทำให้เรื่องทั้งหมดเร้าใจไม่ต่างจากเหตุการณ์จริง จะเห็นได้ว่าถ้าเรื่องใดขาดเหตุขาดผล ขาดความสมจริง ขาดที่มาที่ไป ทำอย่างไรก็เร้าใจให้คุณรอคอยจุดสรุปอันเป็นยอดสุดของเรื่องไม่ได้ เหตุผลของใครเป็นอย่างไร กรรมของเขาก็เป็นอย่างนั้น สำหรับผม ผมจะใส่ข้อมูลและข้อเท็จจริงเข้าไปมากที่สุด โดยมีเหตุผลคือเพื่อสาธิตกรรมอันเกิดขึ้นได้จริงในโลกปัจจุบัน และวิบากอันเกิดขึ้นได้จากวิธีคิด วิธีพูด วิธีทำแบบหนึ่งๆ เหตุผลอันเป็นไปเพื่อสาธิตกรรมวิบากนี่เอง ที่ทำให้ผมบอกตัวเองได้เต็มปากว่าผมเปล่าโกหก และบางครั้งนิยายที่ออกมาอาจจะแสดง ‘ความจริง’ ได้ชัดเจนกว่าสารคดีเปิดโลกกว้างทางทีวีด้วยซ้ำ เนื่องจากคนเรารับรู้ความจริงได้ง่ายผ่านตัวอย่างที่โยงอยู่กับประสบการณ์ ของตนเอง และกลวิธีทางนิยายก็เปิดโอกาสตรงจุดนี้อย่างเต็มที่ แต่ละ ความคิด แต่ละคำพูด แต่ละการกระทำของตัวละครในนิยาย ไม่ได้ออกมาจากจิตใจของผม แต่ออกมาจากจิตวิญญาณของตัวละครนั้นๆโดยตรงทีเดียว หลักการของผมขณะลงมือเขียนแต่ละบรรทัด คือผมจะกันตัวเองออกมาเป็น ‘ผู้แลเห็นจิต’ ของตัวละครแต่ละตัว ไม่เอาความพอใจส่วนตัวเข้าไปเจือด้วยเลย ผมจึง ‘รู้ตามจริง’ ว่าในสถานการณ์หนึ่งๆ ตัวละครจะโต้ตอบกับโลกท่าไหนเสมอ เพราะ ฉะนั้นแม้ว่าคุณอาจไม่พบชื่อ อย่างนี้นามสกุลอย่างนั้นเหมือนในนิยายของผม แต่ตัวตนแบบนั้นๆก็จะคิด พูด และทำอย่างที่คุณเห็นผมเขียนจริงๆ คำถามที่มีมาถึงเป็นประจำคือตัวละครที่ผมเขียนนั้น ชื่อแซ่ใด บ้านช่องอยู่ที่ไหน ต้องมีตัวตนอยู่แน่ๆเลย ซึ่งคำตอบที่ชัดเจนก็คือมีอยู่จริงในใจคนอ่านนั่นแหละ นอกจาก นั้น ผมต้องบอกตัวเองได้ด้วยว่าจะสร้างความสมจริงขึ้นมาเพื่ออะไร คำตอบก็คือเพื่อให้คนอ่านเชื่อในกรรมขาวว่ามีผลเป็นสุข เชื่อในกรรมดำว่ามีผลเป็นทุกข์ เชื่อว่าพุทธศาสนาสอนเรื่องกรรมวิบากไว้อย่างหมดจด ทุกคนจะได้ประโยชน์สุงสุดจากความเข้าใจอันก่อให้เกิดความเชื่ออย่างหนักแน่นในระดับโสมนัสศรัทธา หากผลตอบรับจากคนอ่านนิยายจำนวนมากเป็นไปในทิศทางที่ตรงกับเป้าของผม ผมก็คงสบายใจหายห่วง และ แม้เจตนาโดยรวมจะดี ผลรวมที่เกิดกับคนอ่านออกมาเป็นบวก แต่ส่วนไหนตอนใดในเรื่องที่ก่อให้เกิดราคะ โทสะ โมหะ อย่างไรก็มีผลลบกับผมเหมือนกัน อันนี้ก็เป็นหน้าที่ที่ต้องระมัดระวัง ตลอดจนพยายามถ่ายถอนผลข้างเคียงด้านลบนั้นเสียด้วยบทสรุปที่คานกัน หรืองัดข้อกันได้อย่างสมน้ำสมเนื้อ เช่นถ้าเขียนนำไปด้วยคำพูดจูงใจให้รู้สึกว่าฟรีเซ็กซ์เป็นของดี ต่อมาผมต้องนำอะไรบางอย่างที่น้ำหนักชนะกันมาทำให้คนอ่านเห็นจริงว่าผลของ ฟรีเซ็กซ์เป็นทุกข์ เป็นโทษ เป็นภัย เป็นทางสู่ความตกต่ำ ผม ทราบว่านักประพันธ์บางท่าน แอบเป็นบ้าอย่างลับๆก็มี เป็นโรคหดหู่ซึมเศร้าก็มี แยกโลกความจริงจากโลกจินตนาการไม่ออกก็มี อันนี้ก็เป็นสิ่งที่ผมอยากยืนยันกับโลกวรรณกรรมครับ ในที่สุดคุณจะเป็นในสิ่งที่คุณให้กับคนอ่านเสมอ ผู้ให้สติย่อมได้สติ ผู้ให้เป้าหมายย่อมมีเป้าหมาย ผู้ให้ความแปรปรวนทางอารมณ์ย่อมเกิดความแปรปรวนทางอารมณ์ อาชีพนักประพันธ์ก่อกรรมได้ไม่จำกัด เพราะเพดานมีอยู่แค่ที่จินตนาการอนันต์ในมนุษย์เท่านั้น จากคุณ : ซอด้วง เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 10:19:48

ความคิดเห็นที่ 59 ขออนุโมทนากับคุณ แกะกระโดดข้ามรั้ว ด้วยครับ เมื่อตอนผมสังเกตตัวเอง..พอความคิดเกิด ผมก็ใจเต้นเร็ว เหนื่อย อึดอัด... แต่จมูกบาน ตาแดง..อันนี้ไม่เคยสังเกตเห็นครับ >_< (แปลว่าคุณแกะกระโดดข้ามรั้ว ก้าวหน้าแซงผมแล้วนะครับเนี่ย ^^") การที่ไปรู้มันนั้น..ก็เป็นการกำหนดรู้แหละครับ.. ขณะที่มีผู้รู้อยู่..สติ (การรู้ตัว) และสัมปชัญญะ (ระลึกรู้ได้) จะเกิดขึ้น จิตที่ฟุ้ง เหม่อ เหงา เศร้า ง่วง..นี่แหละครับ การทำวิปัสสนา รู้ตามความเป็นจริง.. เมื่อรู้แล้ว..จิตมันจะค่อยๆ ละไปเองครับ..ทำบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชินแล้วปัญญาจะเกิด (หมายถึงปัญญาทางธรรมนะครับ..ไม่ได้แปลว่าจะหาค่า PI ในใจได้) ------------------------------------------------------------------------------------ กฎหมายเวลาจะตัดสินว่าใครผิดมากผิดน้อย ก็จะดูที่เจตนา.. ซึ่งข้อกฎหมายส่วนมากก็มาจากศีลธรรมในพุทธศาสนาครับ ศีลแปลว่า ปกติ..และศีล 5 เวลาอาราธณานั้น จะใช้คำว่า วิสุง วิสุง.. คือรักษาเป็นข้อๆ ไป...แต่ศีล 8 จะไม่มีคำนี้... ดังนั้นถ้าผิดศีล 5 ข้อหนึ่ง ข้อที่เหลือก็ยังอยู่ครบ ศีล 8 ถ้าผิดข้อนึงแล้ว ถือว่าศีลขาดหมดทุกข้อ แต่ก็อย่างที่บอกครับ อยู่ที่เจตนา.. เราไม่มีเจตนาจะฆ่าใครหรือเบียดเบียนใคร แต่ถ้ามือเผลอไปทับมดตาย..นี่ก็ไม่ถือว่าผิดครับ เวลาศึกษาธรรม ก็จะศึกษาจะคำสอนและประวัติพระอริยสาวก.. ถ้าสังเกตแล้ว..ส่วนมากผมก็จะยกประวัติมาเล่าครับ ส่วนหนึ่งก็ทำให้เข้าใจ ส่วนหนึ่งก็เพิ่มความศรัทธา (ถ้าเชื่ออยู่แล้วนะ) ในสมัยพุทธกาล... มีพระอรหันต์รูปหนึ่งชื่อพระจักขุบาล ก่อนสำเร็จธรรมนั้นก็เริ่มมีปัญหาเรื่องตา.. เมื่อบรรลุพระอรหันต์ ก็ปรากฎว่าตาบอดสนิททั้งสองข้าง.. วันหนึ่งมีหมู่ภิกษุมาพบว่าทางเดินจงกรมนี้ มีซากมด ปลวก ตายเกลื่อนจำนวนมาก... ต่างก็ตำหนิติเตียนและนำเรื่องไปทูลพระพุทธเจ้า... พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า อย่าไปว่าเขาเลย เขาไม่ได้มีเจตนา.. เพราะทรงทราบดีว่านี่เป็นกรรมในอดีตที่มี ทำความเข้าใจหน่อยนะครับ.. แม้จะสำเร็จพระอรหันต์..แต่กรรมก็ต้องรับ ต้องชดใช้ ไม่ว่าใครทั้งนั้น แม้พระโมคคัลลานะ มีอิทธิฤทธิ์รองจากพระพุทธเจ้า.. ตอนแรกถูกโจรตามฆ่า ก็ใช้อิทธิฤทธิ์หนีโจร... แต่พอพิจารณากรรมในอดีตแล้ว ก็ยังต้องยอมให้โจรฆ่าเพื่อใช้กรรมเลย (กรรมในอดีตคือฆ่ามารดา...เศษกรรมที่เหลือ เลยทำให้ชาตินี้ต้องถูกฆ่า) ถ้าเจตนาทำผิดครั้งสองครั้ง..ก็ไม่เท่าไหร่ครับ (แต่ไม่ใช่ไม่มีกรรมนะครับ...อาจจะมีเศษกรรมอยู่บ้าง เพราะก็กรรมคือการกระทำหนิ) แต่ถ้าทำจนเป็นนิสัยแล้ว จิตเราเองนั่นแหละจะสร้างภพที่เป็นอบายภูมิมารองรับ องคุลิมาลฆ่าคนมาร่วมพัน..สุดท้ายจะฆ่าแม้กระทั่งมารดาตนเอง.. แต่พระพุทธเจ้าทรงมาโปรดก่อน สุดท้ายยังสำเร็จอรหันต์ได้เลย การโกหกนั้นผมแทบไม่ค่อยมี..ถ้ามีก็จะเลี่ยงไม่ตอบมากกว่า (ไม่ค่อยมีเหตุให้โกหกด้วย) แต่ยังมีการพูดเพ้อเจ้อ การพูดเล่นกับคนที่ทำงานอยู่.. เพราะตราบใดที่ยังอยู่ในโลกวัตถุแล้ว มันยากที่จะประพฤติดี เพราะสิ่งยั่วยุมันเยอะ แม้จะบอกว่ากิเลสมันเกิดที่ใจ...จะโทษสิ่งเร้าภายนอกไม่ได้... แต่ขนาดพระภิกษุ ถ้ามีผู้หญิงมายั่วกิเลส... พระพุทธเจ้ายังทรงอนุญาตให้ภิกษุทิ้งการจำพรรษาที่วัด หนีไปที่อื่นยังได้เลยครับ มีผู้ที่จะสามารถปฏิบัติศีล 5 ได้ครบถ้วน... นั่นคือพระโสดาบันขึ้นไปครับ...เพราะพระโสดาบัน มีจิตที่เกรงกลัวต่อบาป.. จะรักษาศีลได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องพยายาม..นี่คือมนุษย์สมบัติที่แท้จริง (คือปิดประตูอบายถาวร..จะไม่มีการเกิดต่ำกว่ามนุษย์ภูมิอีก) และนอกจากเบญจศีลแล้ว ลองปฏิบัติเบญจธรรมควบคู่ด้วยนะครับ คือนอกจากไม่ฆ่าสัตว์แล้ว..แต่เห็นสัตว์อยู่ในอันตรายก็ไปช่วยเหลือเขา แต่ต้องระวังด้วยนะครับ คือไม่ใช่เห็นปลาไปติดเบ็ดแล้วไปจับปล่อยนะครับ.. เพราะปลาติดเบ็ดที่มีเจ้าของ..ดังนั้นปลาก็มีเจ้าของ เราไปจับปล่อย นั่นก็เข้าข่ายลักทรัพย์ หรือเห็นแมลงไปติดใยแมงมุมก็เหมือนกัน..บางอย่างก็ต้องให้เป็นไปตามวัฏจักรของกรรม ส่วนการโกหกที่เราไม่มีเจตนา และเราก็รู้ตัวดีว่านั่นเป็นการโกหกที่ไม่ใช่มาจากเรา.. อันนี้ศีลก็ไม่ถึงกับขาดหรอกครับ เพราะเจตนาเราไม่ได้อยากเป็นอย่างนั้น.. อย่างที่คุณซอด้วงนำมาให้อ่านแหละครับ เวลาอารธนาศีล พระท่านจะกล่าวว่า.. สีเลนะ สุขติงยันติ...แปลว่าศีลทำให้ได้สู่สุขคติ สีเลนะ โภคสัมปะทา..แปลว่าศีลทำให้มีโภคทรัพย์ สีเลนะ นิพพุติงยันติ..แปลว่าศีลเป็นเหตุให้สู่พระนิพพาน ศีลเป็นประธานของกุศลธรรมทั้งปวงครับ ก็ให้พยายามทำเท่าที่เราทำได้ แต่ก็ไม่ต้องถึงขนาดเคร่งมากจนไม่เป็นอันทำอะไรนะครับ.. แบบจะหยิบจับอะไรก็กลัวโดนมดตาย..ถ้าเราไม่เห็นไม่ตั้งใจก็ไม่เป็นไรนะครับ (แต่ก็ควรมีสติอยู่เสมอ) ------------------------------------------------------------------------------------ การบรรลุธรรมนั้น ต้องเกิดจากปัญญา (โลกุตตรปัญญา).. เห็นว่าสิ่งทั้งปวงไม่เที่ยง ไม่เป็นตัวตน และไม่ยึดมั่นถือมั่น ผู้ที่ฟังธรรมแล้วจะเห็นได้อย่างนี้ก็ต้องมีบารมีอย่างมาก เช่นพระสารีบุตร ที่ได้เคยบำเพ็ญบารมีมานับสองอสงไขย์.. แค่ได้ฟังพระอัสสชิกล่าวแสดงธรรมสั้นๆ ก็บรรลุโสดาบัน (พระพุทธเจ้าบำเพ็ญบารมีมา 4 อสงไขยกับอีก 1 แสนกัปป์... แต่การอธิษฐานตั้งจิตเพื่อให้เป็นพระพุทธเจ้าไว้ในใจ 7 อสงไขย และกล่าววาจาเพื่อเป็นพระพุทธเจ้าอีก 9 อสงไขย.. รวมแล้วกว่าจะเป็นพระพุทธเจ้าได้ต้องใช้เวลา 20 อสงไขย 1 แสนกัปป์ 1 อสงไขยก็ประมาณ เลข 1 เติมศูนย์ไป 140 ตัว..หน่วยเป็นปี) แต่อย่างเราที่ไม่ได้มีบุญมากขนาดนั้น..พระพุทธองค์ก็ทรงให้แนวทางไว้เหมือนกันครับ คือสิ่งที่เรียกว่า มรรคมีองค์ 8 ..คือข้อปฏิบัติในการบรรลุธรรม (ศีล 5 ก็อยู่ในมรรค 8) เพราะการปฏิบัตินั้น..เมื่อปฏิบัติไปเรื่อยๆ เกิดปัญญาแล้ว และละได้แล้ว..ก็จะสำเร็จธรรมครับ และการจะบรรลุธรรมได้นั้น นอกจากมรรค 8 แล้วก็ต้องมีสิ่งที่เรียกว่า โพชฌงค์ ๗ ด้วยครับ ศีลมีส่วนให้ปัญญาธรรมเกิดไวจริงๆ ครับ.. ถ้าจะนั่งสมาธิแล้วคิดว่าศีลยังไม่บริสุทธิ์ ก่อนนั่งสมาธิก็อาราธาศีลใหม่ได้ครับ แบบนี้..ตอนนั่งสมาธิศีลก็ครบสะอาดบริบูรณ์ เพราะไม่ได้ฆ่าใครตอนนั่งสมาธิแน่นอน ตอนนี้ที่คุณแกะกระโดดข้ามรั้ว เริ่มเห็นสภาวะจิตตัวเอง เริ่มเห็นอาการของกายตัวเอง เห็นความทุกข์ว่ามันเกิดมาตอนไหน เห็นอารมณ์ต่างๆ.. ซึ่งตอนนี้คุณแกะกระโดดข้ามรั้วหัดกำหนดรู้อยู่นั้น ก็เป็นการดำเนินตามมหาสติปัฏฐานสี่อยู่ครับ เพียรไปเรื่อยๆ ชาติภพมันจะตัดของมันไปเรื่อยๆ เองครับ.. ดังนั้นก็อย่าให้ความทุกข์มันเกิดขึ้นแล้วสูญเปล่านะครับ... เอาความทุกข์ ความเหงา ความเศร้า ความทรมานมาเป็นเครื่องมือปฏิบัติธรรม พยายามแอบดูมันไปเรื่อยๆ อย่างเป็นธรรมชาติแหละครับ.. แบบที่คุณดูมันแล้ว มันก็หยุดความฟุ้งแบบนั้นแหละครับ.. แต่บางทีได้บ้างไม่ได้บ้าง นั่นก็เป็นสภาวะธรรมอย่างหนึ่งครับ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป (ไม่ใช่ดูเพื่อหวังให้มันหายไปนะครับ...แต่ให้ดูมันเล่นๆ ไปงั้น) แล้ววันหนึ่งถ้าคุณดีขึ้น..มีจิตใจกลับมาปกติ...แล้วนั่งวิปัสสนา.. ผมเชื่อว่าปัญญาทางธรรมนั้นจะเกิดได้ไว..เพราะเรารู้จักเจ้าตัวทุกข์มันดีแล้วนั่นเองครับ ------------------------------------------------------------------------------------ เรื่องอัญเชิญเทวดานั้น... จริงๆ แล้วผมก็ตอบไม่ได้หรอกครับ เพราะผมก็ยังไม่เคยเห็นเทวดา เพียงได้อ่าน ได้ฟัง ได้ยินมาเหมือนกันครับ เท่าที่รู้คือ... ถ้าบุญกุศลเราพร้อม เทวดาก็จะมาคุ้มครองเราเองครับ... อย่างพระสงฆ์..ก็ไม่สวดมนต์อันเชิญเทวดา เพราะพระถือศีล 227 แต่เทวดาอย่างมากก็ศีล 8 จะให้พระสงฆ์อันเชิญมา ก็เป็นเรื่องไม่สมควร เทวดาจะมีแต่มากราบไหว้ มาคุ้มครองพระสงฆ์ เทวดาที่มาคุ้มครองเราส่วนมากนั้น ไม่ใช่ใครหรอกครับ ญาติมิตรทั้งหลายของเราเองครับ.. ด้วยจำนวนเทวดาที่มีมากกว่ามนุษย์หลายเท่า..การที่เทวดาองค์ใดองค์หนึ่งจะมาดูแลเรา.. ก็ต้องเคยมีกรรมร่วมกันมาก่อน เช่นพระชนกที่มีนางเมขลามาดูแล... ซึ่งพระชนกนั้นคือพระพุทธเจ้า ส่วนนางฟ้านั้นก็เป็นพระอานนท์ ------------------------------------------------------------------------------------ พูดถึงเรื่องการอุทิศกุศลนั้น...ต้องมีจิตตั้งมั่น ต้องมีจิตที่เป็นกุศลจริงๆ... ระดับกุศลนั้นแบ่งเป็น 3 ระดับคือ ทาน ศีล สมาธิ ทาน..ก็แบ่งย่อยออกไปอีกคือ..ให้ทรัพย์เป็นทาน อภัยทาน ธรรมทาน การถวายทานแม้ต่อให้ถวายแด่พระภิกษุที่มีพระพุทธเจ้าเป็นองค์ประธาน ก็ยังได้กุศลน้อยกว่าให้ธรรมทาน ศีล..ก็มีระดับของศีลคือ ศีล 5, ศีล 8, ศีล 10, ศีล 227 ให้ธรรมทานมาทั้งชีวิต ก็ยังได้กุศลน้อยกว่ารักษาศีล 5 เพียงวันเดียว แต่รักษาศีล 10 ร้อยปีก็ยังได้กุศลน้อยกว่าศีล 227 แค่วันเดียว การเจริญสมาธิ..ก็มีสองอย่างคือสมถะกับวิปัสนา.. รักษาศีล 277 มา 100 ปี ก็ได้กุศลน้อยกว่าการเจริญสมาธิเพียงแค่ลัดนิ้วมือเดียว (ระยะเวลาแค่ดีดนิ้ว) การเจริญสมถะกรรมฐาน ได้กุศลสูงสุดคือส่งให้ไปบังเกิดในพรหมโลก (แล้วแต่ระดับสมาธิด้วย) ส่วนวิปัสสนา ได้กุศลสูงสุดคือได้เข้าสู่พระนิพพาน (ต้องเกิดปัญญาทางธรรมและละมันได้นะครับ) ไม่ใช่ว่าเจริญสมาธิอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ดีนะครับ ส่วนตัวผมคิดว่า การเจริญสมาธิแบบสมถะ..ช่วยให้เข้าถึงสมาธิได้ไวกว่าการเข้าถึงสมาธิแบบวิปัสสนาอีก ดังนั้นเวลาให้ทานแล้วอุทิศกุศล ก็ไม่ต้องแปลกใจ ถ้าบอกว่าเทวดาไม่ค่อยสนใจ -*- การสวดมนต์เป็นการเจริญสมาธิอย่างหนึ่ง รวมถึงการนั่งสมาธิ..ซึ่งอันนี้กุศลมากกว่าการให้ทาน ก็เลยมีบทสวดเชิญเทวดาตอนสวดมนต์ครับ แก้ไขชื่อพระโมคคัลลานะ แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 54 22:24:08 จากคุณ : ทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 20:34:25

ความคิดเห็นที่ 60 โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะครับ เรื่องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เรื่องเทวดา เรื่องเทพทั้งหลาย... เป็นสิ่งที่มนุษย์อย่างเราไม่ค่อยมีโอกาสได้พบได้เจอ...แล้วสิ่งเหล่านี้มาจากไหน ? ส่วนมากก็มาจากพระพุทธเจ้าบ้าง พระอรหันต์ในอดีตกาลบ้าง..ซึ่งส่วนมากมาจากพระไตรปิฎก ที่ได้เคยไปท่องเที่ยวในสวรรค์ชั้นต่างๆ มาบ้าง.. เทวดาบอกให้กลับมาเล่าให้มนุษย์ฟังบ้าง เช่นบทสวดอภิธรรมที่ไว้สวดในงานศพ... แท้จริงแล้วมาจากที่พระพุทธเจ้าแสดงธรรมโปรดพระมารดา บนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์.. ตลอดระยะเวลา 3 เดือนที่พระองค์ทรงจำพรรษา (ตอนนั้นมีเทวดาบรรลุธรรม 1 โกฏิ) สมัยพุทธกาล... สมัยที่เจ้าชายสิทธัตถะยังเป็นมหาบุรุษอยู่... นับตั้งแต่วันที่พระองค์ทรงประสูติ ก็มีเหล่าเทวดามาคอยปกป้องดูแลอยู่ด้วยตลอดเวลา.. จนถึงวันดับขันธปรินิพพาน..แต่มีเพียงวันเดียวเท่านั้น ที่เทวดาไม่มาอยู่ด้วย..!!! คืนวันก่อนที่จะตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า... มีพญามารชื่อพญาวสวัตดีมารได้ขี่ช้างคีรีเมฆได้เนรมิตแขนเป็นพัน ถืออาวุทครบมือ พร้อมด้วยเสนามารโห่ร้องกึกก้อง ได้ยกทัพมาเป็นจำนวนมาก... เพื่อมาขัดขวางการบำเพ็ญเพื่อตรัสรู้ธรรม.. เวลานั้นเหล่าเทวดาต่างหวาดกลัวพญามารมาก จึงได้หนีไปอยู่สุดขอบจักรวาร ! เมื่อพระองค์ถูกเหล่าเทวดาทอดทิ้ง จึงทรงนึกถึงบารมีสิบประการที่เคยบำเพ็ญมา... ได้แก่ทาน ศีล เนกขัมมะ ปัญญา วิริยะ ขันติ สัจจะ อธิษฐาน เมตตา และอุเบกขา (ได้บำเพ็ญมาแล้วหลายชาตินับไม่ถ้วน..แต่ทศชาตินั้น เป็นบารมีสูงที่สุด) แต่ละอย่างก็มีทั้งอย่างต้น อย่างกลาง และอย่างสูงสุด รวมทั้งสิ้นเรียกว่าบารมี 30 ทัศ พญามารจึงสั่งให้บรรดาเสนาเข้าไปทำอันตราย แต่ก็ไม่สามารถเข้าไปใกล้ได้ จึงบันดาลให้เกิดพายุใหญ่พัดใส่ แต่ก็ไม่อาจทำให้แม้ชายจีวรเปียกน้ำได้ และก็แสดงอิทธิฤทธิ์อีกหลายอย่างที่จะทำร้ายเจ้าชายสิทธัตถะ..แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย เมื่อทำอะไรไม่ได้ พญามารก็โมโหจึงขี่ช้างกวัดแกว่งอาวุธเข้าไปหา แล้วก็สั่งให้พระมหาบุรุษลุกขึ้น... และบอกกล่าวว่า..บังลังค์นี้ไม่ควรแก่ท่าน มันควรเป็นของข้า !!! พระมหาบุรุษจึงตรัสตอบกับพญามารว่า บัลลังค์นี้เกิดด้วยบุญของเรา มันไม่ใช่ของท่าน ฝ่ายพญามารจึงถามว่าใครจะเป็นพยานให้กับท่าน ว่าบัลลังค์นี้เป็นของท่าน.. บัลลังค์นี้ของข้า พวกเหล่าทหารเป็นพยานได้ (แล้วเหล่าทหารก็ร่วมกันเป็นพยานเท็จ) ฝ่ายพระมหาบุรุษก็จึงถามว่า บัลลังค์นี้เดิมทีมีอยู่ก่อนหรือ... พญามารก็ตอบว่าแต่ก่อนไม่มี เพิ่งจะมีนี่แหละ พระมหาบุรุษจึงตอบว่า แล้วไยท่านจึงอ้างว่าบัลลังค์นี้เป็นของท่านล่ะ... ท่านสร้างบุญอะไรมา ทำไมบัลลังค์นี้จึงจะเป็นของท่าน พญามารบอกว่า..เราบำเพ็ญทานมามาก บัลลังค์นี้จึงเกิดแก่เรา พระมหาบุรุษก็ตรัสหาพยาน พญามารก็ให้เหล่าเสนาร่วมเป็นพยานเท็จอีกรอบ พระมหาบุรุษจึงบอกกับพามารว่า ข้อนั้นยกไว้ก่อน..ท่านตั้งสัตยาธิฐานให้บัลลังค์นี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่เราตั้งสัตยาธิฐานไว้ บัลลังค์นี้จึงเกิดเพราะบุญของเรา..ดังนั้นเราจึงไม่ลุกขึ้นหรอก พญามาร ได้ยินดังนั้นก็กล่าวอวดอำนาจบารมี กำลังพลที่ตนมี มีอาวุทครบมือ..แต่ตัวท่านไม่มีอะไร ทำไมมากล้าลองดี พระมหาบุรุษจึงบอกว่า ท่านไม่รู้กำลังของเรา เรามีไพร่พลจำนวนมาก เราจึงไม่กลัวท่าน พญามารก็คิด..เคยได้ยินมาว่าเจ้าชายสิทธัตถะนั้นเลิสกว่าเทวดาทั้งปวง ไม่เคยพูดโกหก.. แต่มาตอนนี้พูดโกหก จึงบอกว่าท่านอยู่ผู้เดียว แต่ทำไมบอกว่ามีพล มีอาวุทมากมาย.. ทำไมเราไม่เห็นเหล่าโยธาของท่าน พระมหาบุรุษก็บอกว่า เราไม่ได้มุสา..เรามีโยธาอยู่จริง คือบารมี 30 ทัศ..นั่นคือโยธาของเรา มีปัญญาเป็นอาวุทอันคมกล้าของเรา ที่สั่งสมมาช้านาน การสั่งสมบุญคือการเลี้ยงพลโยธาของเรา สามารถใช้การได้ทันที เพราะสั่งสมบารมีมาช้านาน บัลลังค์นี้จึงเกิดแก่เรา..แต่ท่านมุสาว่าเป็นของท่าน พญามารก็โกรธ เลยขว้างอาวุทออกไป ก็กลายเป็นเพดานกางกั้น กลายเป็นดอกไม้ตกลงพื้นดิน พญามารก็ถามต่อว่า..ท่านว่าบัลลังค์นี้เป็นของท่าน แล้วใครเป็นพยานให้แก่ท่าน.. พระมหาบุรุษอยู่ลำพังผู้เดียวไม่มีใครเป็นพยาน จึงบอกว่าไม่มีใครเป็นพยานให้เรา.. แต่ผืนแผ่นดินเป็นพยานได้..เวลาบริจาคทาน แผ่นดินนี้สะเทือนเพราะการให้ทานของเรามามาก.. ในสมัยที่เป็นพระเวสสันดร ก็ไหวถึงเจ็ดครั้ง..เมื่อกล่าวจบ แผ่นดินก็ไหวเหมือนเป็นการตอบรับรอง แผ่นดินสะเทือนไปทั่วทิศจนทำให้มารและเสนามารหวาดหวั่นเพราะบารมี.. แต่บางแห่งก็กล่าวว่า นางพระธรณีไม่อาจนิ่งอยู่ได้ เมื่อพระมหาบุรุษอ้างเป็นพยาน.. จึงบันดาลเป็นรูปผู้หญิงขึ้นมาสู่พื้นดิน ยืนอยู่หน้าพระพักตร์มหาบุรุษและประกาศว่า... "ข้าแต่พระมหาบุรุษ..ข้าพระองค์ทราบอยู่ซึ่งบุญที่พระองค์สั่งสมมาตั้งแต่ต้น.. ด้วยว่าน้ำทักษิโนทกที่พระองค์หลั่งเหนือพื้นปฐพีนั้น..ได้ชุ่มอยู่ในมวยผมของข้าพระองค์.. มากมายประมาณไม่ได้ ข้าพระองค์จะบิดน้ำในมวยผมออกมาให้ประจักษ์แก่นัยตา ณ บัดนี้ !" ดังนั้นแล้ว..ก็บิดน้ำออกมาจากมวยผม น้ำนั้นมากมายท่วมท้น แผ่นดินก็สั่นสะท้าน.. ฟ้าก็ผ่าสนั่นหวั่นไหว และพัดพาเหล่าพญามารและเสนามารแตกพ่ายไปในที่สุด !! นี้จึงเป็นที่มาของบทสวดชัยมงคลคาถาข้อแรกคือ.. พาหุง สะหัสสะมะภินิมมิตะสาวุธันตัง ครีเมขะลัง อุทิตะโฆระสะเสนะมารัง ทานาทิธัมมะวิธินา ชิตะวา มุนินโท ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคะลานิ แปลเป็นไทยได้ว่า... เมื่อพญามารเนรมิตแขนมากเป็นพัน ถืออาวุธในมือ ขี่ช้างคิริเมขละ สะพรึบพร้อมกองทัพอันน่าสะพรึงกลัว พระจอมมุนีทรงชนะด้วยทานบารมีเป็นต้นอันชอบธรรม ด้วยพระเดชนั้น ขอชัยมงคลจงมีแก่ท่านทั้งหลาย (เนื้อหาผมนำมาจาก mp3 ที่พระอาจารย์แจกเป็นดีวีดีให้ฟังครับ...เลยไม่มี link อ้างอิง) ------------------------------------------------------------------------------------ ด้วยเหตุนี้จึงเป็นที่มาของการทำบุญแล้วกรวดน้ำ ... เพราะสมัยที่เป็นพระเวสสันดรนั้น..ตอนที่ชาวเมืองอื่นมาทูลขอข้างคู่บ้านคู่เมืองนั้น.. ช้างมันตัวใหญ่ ไม่สามารถยกให้กับมือได้..จึงใช้วิธีรดน้ำลงที่มือของผู้รับ.. แล้วกล่าวว่า เมื่อน้ำนี้ถึงมือพรามหณ์..ของสิ่งนี้ก็จักเป็นของพรามหณ์เช่นกัน แล้วน้ำก็ตกลงสู่แผ่นดิน นี่จึงเป็นที่มาของการใช้น้ำเป็นตัวแทนของการมอบสิ่งของ พอเวลาผ่านมาถึงปัจจุบัน ก็เลยเป็นที่เชื่อถือกันว่า ทำบุญแล้วต้องกรวดน้ำ.. เพื่อฝากให้พระแม่ธรณีเป็นพยาน.. แต่บางแห่งก็กล่าวว่าไม่มีพระแม่ธรณีขึ้นมา... พอเมื่อพระองค์กล่าวแผ่นดินเป็นพยานแล้ว..แผ่นดินสั่นไหวจนพญามารกลัวและพ่ายแพ้หนีไป ขอขยายความเรื่องมารนิดนึงนะครับ... มารที่มีตัวตนนั้นมีอยู่จริง มารที่เป็นกิเลสก็มีอยู่จริง... แท้จริงแล้วคำว่ามารในพุทธศาสนาหมายถึง เครื่องขวางกั้นแห่งความดี มารมี 5 ประเภทคือ... 1. กิเลสมาร มารคือ กิเลส 2. ขันธมาร มารคือ ขันธ์ 5 3. อภิสังขารมาร มารคือ อภิสังขาร 4. มัจจุมาร มารคือ ความตาย 5. เทวปุตมาร มารคือ เทวบุตร อย่างในกรณีนี้คือเทวบุตรมาก...คือเทวดาพวกหนึ่งที่หลงผิด มีมิจฉาทิฐิ.. หลงผิด ชอบให้มนุษย์ทำแต่กรรมไม่ดีลุ่มหลงอยู่กับกิเลส ก็ไม่ต้องจริงจังอะไรมากนะครับ แล้วแต่ความเชื่อแต่ละคน... แค่ศึกษาประดับเป็นความรู้ของที่มา บทสวดพาหุงในบทที่หนึ่งก็พอครับ ^^ ------------------------------------------------------------------------------------ ตอนนี้ไม่ทราบว่าคุณแกะกระโดดข้ามรั้ว อาการเป็นอย่างไรบ้างนะครับ ? ไม่ทราบว่าดีขึ้นบ้างหรือเปล่า..ผมก็นึกไม่ออกว่าควรจะช่วยอย่างไร ก็พยายามช่วยเรื่องธรรมะเท่าที่รู้ เพราะผมก็ไม่เคยทุกข์ใจแบบนี้เหมือนกัน..บางอย่างอ่านแล้วก็พิจารณาด้วยนะครับ อย่าเพิ่งเชื่อผมหมดทุกอย่าง... และมีอย่างหนึ่งที่อยากแนะนำคือ... ถ้าช่วงนี้ปฏิบัติธรรมก็ดีแล้วครับ อนุโมทนาด้วยจริงๆ...แต่อย่าหักโหมเกินไปนะครับ อย่าทำในสิ่งที่เกินกำลังตน...ขอให้เดินอยู่ทางสายกลางนะครับ ทำเท่าที่ทำได้ ตอนนี้ส่วนมากมก็เป็นเพื่อนคุยซะมากกว่า ก็ขอเป็นกำลังใจให้ต่อไปครับ สู้ๆ นะครับ ^^ ปล.1 คุณแกะกระโดดข้ามรั้วเคยบริจาคเลือดมั้ยครับ ถ้าไม่เคย ถ้าสุขภาพกายโอเคก็อยากชวนบริจาคเลือดครับ ปล.2 เมื่อคืนมาพิมพ์ตอบแล้วครับ แต่เนตหลุด ก็เลยกลับบ้านซะ >_< จากคุณ : ทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 21:03:43