ความคิดเห็นที่ 1 ๗. สมาธิสูตร  [๒๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงมีปัญญารักษาตน มีสติเจริญ สมาธิหาประมาณมิได้เถิด เมื่อเธอมีปัญญารักษาตน มีสติ เจริญสมาธิหา ประมาณมิได้อยู่ ญาณ ๕ อย่าง ย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตน ญาณ ๕ อย่างเป็นไฉน คือ ญาณย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตนว่า สมาธินี้มีสุขในปัจจุบัน และมีสุขเป็นวิบาก ต่อไป ๑ สมาธินี้เป็น อริยะ ปราศจากอามิส ๑ สมาธินี้อันคนเลวเสพไม่ได้ ๑ สมาธินี้ละเอียด ประณีต ได้ด้วยความสงบระงับ บรรลุได้ด้วยความเป็นธรรม เอกผุดขึ้น และมิใช่บรรลุได้ด้วยการข่มธรรมที่เป็นข้าศึก ห้ามกิเลสด้วยจิตอัน เป็นสสังขาร ๑ ก็เราย่อมมีสติเข้าสมาธินี้ได้ มีสติออกจากสมาธินี้ได้ ๑ ดูกร ภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงมีปัญญารักษาตน มีสติ เจริญสมาธิอันหาประมาณ มิได้เถิด เมื่อเธอทั้งหลายมีปัญญารักษาตน มีสติ เจริญสมาธิอันหาประมาณมิได้ อยู่ ญาณ ๕ อย่างนี้แล ย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตน ฯ จบสูตรที่ ๗ http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/sutta_item.php?item=27&book=22&bookZ=&pagebreak=0&mode=[] จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 13:26:05

ความคิดเห็นที่ 2 ๒. มหาราหุโลวาทสูตร เรื่องพระราหุล             [๑๓๓] ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้:-             สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิก เศรษฐี  เขตพระนครสาวัตถี ครั้งนั้นเวลาเช้า พระผู้มีพระภาคครองอันตราวาสกแล้ว ทรงถือบาตรและจีวรเสด็จเข้าไปบิณฑบาตยังนครสาวัตถีเวลาเช้า. แม้ท่านพระราหุลก็ครอง อันตรวาสก แล้วถือบาตรและจีวรตามพระผู้มีพระภาคไป ณ เบื้องพระปฤษฎางค์. ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคทรงผินพระพักตร์ไปรับสั่งกะท่านพระราหุลว่า ดูกรราหุล รูปอย่างใดอย่างหนึ่ง เป็นอดีต เป็นอนาคต และเป็นปัจจุบัน เป็นภายในก็ดี เป็นภายนอกก็ดี หยาบก็ดี ละเอียด ก็ดี เลวก็ดี ประณีตก็ดี อยู่ในที่ไกลก็ดี อยู่ในที่ใกล้ก็ดี รูปทั้งปวงนี้ เธอพึงเห็นด้วยปัญญา อันชอบตามเป็นจริงอย่างนี้ว่า นั่นไม่ใช่ของเรา เราไม่เป็นนั่น นั่นไม่ใช่ตัวตนของเรา ดังนี้.             พระราหุลทูลถามว่า ข้าแต่พระผู้มีพระภาค รูปเท่านั้นหรือ ข้าแต่พระสุคต รูปเท่านั้น หรือ?             พ. ดูกรราหุล ทั้งรูป ทั้งเวทนา ทั้งสัญญา ทั้งสังขาร ทั้งวิญญาณ.             [๑๓๔] ครั้งนั้น ท่านพระราหุลคิดว่า วันนี้ ใครหนออันพระผู้มีพระภาคทรงโอวาท ด้วยโอวาทในที่เฉพาะพระพักตร์แล้วจักเข้าบ้านเพื่อบิณฑบาตเล่า ดังนี้แล้ว กลับจากที่นั้นแล้ว นั่งคู้บัลลังก์ตั้งกายตรง ดำรงสติไว้เฉพาะหน้า ณ โคนไม้แห่งหนึ่ง. ท่านพระสารีบุตรได้เห็น ท่านพระราหุลผู้นั่งคู้บัลลังก์ ตั้งกายตรง ดำรงสติไว้เฉพาะหน้า ณ โคนต้นไม้แห่งหนึ่ง แล้ว บอกกะท่านพระราหุลว่า ดูกรราหุล ท่านจงเจริญอานาปานสติเถิด ด้วยว่า อานาปานสติภาวนา ที่บุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว ย่อมมีผลมาก มีอานิสงส์มาก. ครั้งนั้น เวลาเย็น ท่านพระราหุลออกจากที่เร้นแล้ว เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวายบังคมพระผู้มีพระภาค แล้วนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง. แล้วได้ทูลพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ อานาปานสติ อันบุคคลเจริญแล้วอย่างไร ทำให้มากแล้วอย่างไร จึงจะมีผล มีอานิสงส์? ธาตุ ๕             [๑๓๕] ดูกรราหุล รูปอย่างใดอย่างหนึ่ง เป็นภายใน อาศัยตนเป็นของหยาบ มีลักษณะแข้นแข็ง อันกรรมและกิเลสเข้าไปยึดมั่น คือ ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เนื้อ เอ็น กระดูก เยื่อในกระดูก ม้าม หัวใจ ตับ พังผืด ไต ปอด ไส้ใหญ่ ไส้น้อย อาหารใหม่ อาหารเก่า หรือสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างอื่นเป็นภายใน อาศัยตน เป็นของหยาบ มีลักษณะแข้นแข็ง อันกรรมและกิเลสเข้าไปยึดมั่น นี้เราเรียกว่าปฐวีธาตุเป็นภายใน. ก็ปฐวีธาตุ เป็นภายในก็ดี เป็นภายนอกก็ดี อันใด ปฐวีธาตุนั้นเป็นปฐวีธาตุเหมือนกัน. ปฐวีธาตุนั้น เธอพึงเห็นด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงอย่างนี้ว่า นั่นไม่ใช่ของเรา เราไม่เป็นนั่น นั่นไม่ใช่ ตนของเรา ดังนี้. เพราะบุคคลเห็นปฐวีธาตุนั้น ด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงอย่างนี้แล้ว ย่อมเบื่อหน่ายในปฐวีธาตุ จิตย่อมคลายกำหนัดในปฐวีธาตุ.             [๑๓๖] ดูกรราหุล ก็อาโปธาตุเป็นไฉน? อาโปธาตุเป็นภายในก็มี เป็นภายนอกก็มี. ก็อาโปธาตุที่เป็นภายในเป็นไฉน สิ่งใดเป็นภายใน อาศัยตน เป็นอาโป มีลักษณะเอิบอาบ อันกรรมและกิเลสเข้าไปยึดมั่น คือ ดี เสลด หนอง เลือด เหงื่อ มันข้น น้ำตา เปลวมัน น้ำลาย น้ำมูก ไขข้อ มูตร หรือสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างอื่น เป็นภายใน อาศัยตน เป็นอาโป มีลักษณะเอิบอาบ อันกรรมและกิเลสเข้าไปยึดมั่น นี้เราเรียกว่าอาโปธาตุเป็นภายใน. ก็อาโปธาตุ เป็นภายในก็ดี เป็นภายนอกก็ดี อันใด อาโปธาตุนั้นเป็นอาโปธาตุเหมือนกัน. อาโปธาตุนั้น เธอพึงเห็นด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงอย่างนี้ว่า นั่นไม่ใช่ของเรา เราไม่เป็นนั่น นั่นไม่ใช่ ตนของเรา ดังนี้ เพราะบุคคลเห็นอาโปธาตุนั้น ด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงอย่างนี้แล้ว ย่อมเบื่อหน่ายในอาโปธาตุ จิตย่อมคลายกำหนัดในอาโปธาตุ.             [๑๓๗] ดูกรราหุล ก็เตโชธาตุเป็นไฉน? เตโชธาตุเป็นภายในก็มี เป็นภายนอกก็มี. ก็เตโชธาตุที่เป็นภายในเป็นไฉน สิ่งใดเป็นภายใน อาศัยตน เป็นเตโช มีลักษณะร้อน อันกรรมและกิเลสเข้าไปยึดมั่น คือ ไฟที่ยังกายให้อบอุ่น ไฟที่ยังกายให้ทรุดโทรม ไฟที่ยังกาย ให้กระวนกระวาย และไฟที่เผาอาหารที่กิน ที่ดื่ม ที่เคี้ยว ที่ลิ้ม ให้ย่อยไปโดยชอบ หรือ สิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างอื่น เป็นภายในอาศัยตน เป็นเตโช มีลักษณะร้อน อันกรรมและกิเลสเข้า ไปยึดมั่น นี้เราเรียกว่าเตโชธาตุ เป็นภายใน. ก็เตโชธาตุเป็นภายในก็ดี เป็นภายนอกก็ดี อันใด เตโชธาตุนั้นเป็นเตโชธาตุเหมือนกัน. เตโชธาตุนั้น เธอพึงเห็นด้วยปัญญาอันชอบตามเป็น จริงอย่างนี้ว่า นั่นไม่ใช่ของเรา เราไม่เป็นนั่น นั่นไม่ใช่ตนของเรา ดังนี้. เพราะบุคคลเห็น เตโชธาตุนั้น ด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงอย่างนี้แล้ว ย่อมเบื่อหน่ายในเตโชธาตุ จิตย่อม คลายกำหนัดในเตโชธาตุ.             [๑๓๘] ดูกรราหุล วาโยธาตุเป็นไฉน? วาโยธาตุเป็นภายในก็มี เป็นภายนอกก็มี. ก็วาโยธาตุเป็นภายในเป็นไฉน สิ่งใดเป็นภายใน อาศัยตน เป็นวาโย มีลักษณะพัดไปมา อันกรรมและกิเลสเข้าไปยึดมั่น คือ ลมพัดขึ้นเบื้องบน ลมพัดลงเบื้องต่ำ ลมในท้อง ลมในไส้ ลมแล่นไปตามอวัยวะน้อยใหญ่ ลมหายใจ หรือสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างอื่น เป็นภายใน อาศัยตน เป็นวาโย พัดไปมา อันกรรมและกิเลสเข้าไปยึดมั่น นี้เราเรียกว่าวาโยธาตุเป็นภายใน. ก็ วาโยธาตุเป็นภายในก็ดี เป็นภายนอกก็ดี อันใด วาโยธาตุนั้นเป็นวาโยธาตุเหมือนกัน. วาโยธาตุ นั้นเธอพึงเห็นด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงอย่างนี้ว่า นั่นไม่ใช่ของเรา เราไม่เป็นนั่น นั่นไม่ ใช่ตนของเรา ดังนี้. เพราะบุคคลเห็นวาโยธาตุนั้น ด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงอย่างนี้แล้ว ย่อมเบื่อหน่ายในวาโยธาตุ จิตย่อมคลายกำหนัดในวาโยธาตุ.             [๑๓๙] ดูกรราหุล ก็อากาสธาตุเป็นไฉน? อากาสธาตุเป็นภายในก็มี เป็นภายนอก ก็มี. อากาสธาตุที่เป็นภายในเป็นไฉน สิ่งใดเป็นภายใน อาศัยตนเป็นอากาศ มีลักษณะว่าง อันกรรมและกิเลสเข้าไปยึดมั่น คือ ช่องหู ช่องจมูก ช่องปาก ช่องคอสำหรับกลืนอาหารที่กิน ที่ดื่ม ที่เคี้ยว ที่ลิ้ม และช่องสำหรับถ่ายอาหารที่กิน ที่ดื่ม ที่เคี้ยว ที่ลิ้ม ออกเบื้องล่าง หรือสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างอื่นเป็นภายใน อาศัยตน เป็นอากาศ มีลักษณะว่าง ไม่ทึบ มีลักษณะ ไม่ทึบเป็นช่อง มีลักษณะเป็นช่อง อันเนื้อและเลือดไม่ถูกต้อง เป็นภายใน อันกรรมและกิเลส เข้าไปยึดมั่น นี้เราเรียกว่าอากาสธาตุ เป็นภายใน. ก็อากาสธาตุเป็นภายในก็ดี เป็นภายนอกก็ดี อันใด อากาสธาตุนั้น เป็นอากาศธาตุเหมือนกัน. อากาสธาตุนั้น เธอพึงเห็นด้วยปัญญาอันชอบ ตามเป็นจริงอย่างนี้ว่า นั่นไม่ใช่ของเรา เราไม่เป็นนั่น นั่นไม่ใช่ตนของเรา ดังนี้. เพราะบุคคล เห็นอากาสธาตุนั้น ด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงอย่างนี้แล้ว ย่อมเบื่อหน่ายในอากาสธาตุ จิต ย่อมคลายกำหนัดในอากาสธาตุ. ภาวนาเสมอด้วยธาตุ ๕             [๑๔๐] ดูกรราหุล เธอจงเจริญภาวนา (อบรมจิต) เสมอด้วยแผ่นดินเถิด เพราะเมื่อ เธอเจริญภาวนาเสมอด้วยแผ่นดินอยู่ ผัสสะอันเป็นที่ชอบใจและไม่ชอบใจ ที่เกิดขึ้นแล้ว จัก ไม่ครอบงำจิตได้. ดูกรราหุล เปรียบเหมือนคนทั้งหลายทิ้งของสะอาดบ้าง ไม่สะอาดบ้าง คูถบ้าง มูตรบ้าง น้ำลายบ้าง น้ำหนองบ้าง เลือดบ้าง ลงที่แผ่นดิน แผ่นดินจะอึดอัดหรือระอา หรือ เกลียดของนั้นก็หาไม่ ฉันใด เธอจงเจริญภาวนาเสมอด้วยแผ่นดินฉันนั้นแล เพราะเมื่อเธอ เจริญภาวนาเสมอด้วยแผ่นดินอยู่ ผัสสะอันเป็นที่ชอบใจและไม่ชอบใจ ที่เกิดขึ้นแล้ว จักไม่ ครอบงำจิตได้.             [๑๔๑] ดูกรราหุล เธอจงเจริญภาวนาเสมอด้วยน้ำเถิด เพราะเมื่อเธอเจริญภาวนาเสมอ ด้วยน้ำอยู่ ผัสสะอันเป็นที่ชอบใจและไม่ชอบใจ ที่เกิดขึ้นแล้ว จักไม่ครอบงำจิตได้. ดูกรราหุล เปรียบเหมือนคนทั้งหลายล้างของสะอาดบ้าง ของไม่สะอาดบ้าง คูถบ้าง มูตรบ้าง น้ำลายบ้าง น้ำหนองบ้าง เลือดบ้าง ลงในน้ำ น้ำจะอึดอัดหรือระอา หรือเกลียดของนั้นก็หาไม่ ฉันใด เธอจงเจริญภาวนาเสมอด้วยน้ำ ฉันนั้นแล เพราะเมื่อเธอเจริญภาวนาเสมอด้วยน้ำอยู่ ผัสสะ อันเป็นที่ชอบใจและไม่ชอบใจ ที่เกิดขึ้นแล้ว จักไม่ครอบงำจิตได้.             [๑๔๒] ดูกรราหุล เธอจงเจริญภาวนาเสมอด้วยไฟเถิด เพราะเมื่อเธอเจริญภาวนา เสมอด้วยไฟอยู่ ผัสสะอันเป็นที่ชอบใจและไม่ชอบใจ ที่เกิดขึ้นแล้ว จักไม่ครอบงำจิตได้. ดูกรราหุล เปรียบเหมือนไฟที่เผาของสะอาดบ้าง ของไม่สะอาดบ้าง คูถบ้าง มูตรบ้าง น้ำลาย บ้าง น้ำหนองบ้าง เลือดบ้าง ไฟจะอึดอัดหรือระอา หรือเกลียดของนั้นก็หาไม่ ฉันใด เธอ จงเจริญภาวนาเสมอด้วยไฟฉันนั้นแล เพราะเมื่อเธอเจริญภาวนาเสมอด้วยไฟอยู่ ผัสสะอันเป็น ที่ชอบใจและไม่ชอบใจ ที่เกิดขึ้นแล้ว จักไม่ครอบงำจิตได้.             [๑๔๓] ดูกรราหุล เธอจงเจริญภาวนาเสมอด้วยลมเถิด เพราะเมื่อเธอเจริญภาวนา เสมอด้วยลมอยู่ ผัสสะอันเป็นที่ชอบใจและไม่ชอบใจ ที่เกิดขึ้นแล้ว จักไม่ครอบงำจิตของเธอ ได้ ดูกรราหุล เปรียบเหมือนลมย่อมพัดต้องของสะอาดบ้าง ของไม่สะอาดบ้าง คูถบ้าง มูตรบ้าง น้ำลายบ้าง น้ำหนองบ้าง เลือดบ้าง ลมจะอึดอัดหรือระอา หรือเกลียดของนั้น ก็หาไม่ ฉันใด เธอจงเจริญภาวนาเสมอด้วยลม ฉันนั้น เพราะเมื่อเธอเจริญภาวนาเสมอด้วย ลมอยู่ ผัสสะอันเป็นที่ชอบใจและไม่ชอบใจ ที่เกิดขึ้นแล้ว จักไม่ครอบงำจิตได้.             [๑๔๔] ดูกรราหุล เธอจงเจริญภาวนาเสมอด้วยอากาศเถิด เพราะเมื่อเธอเจริญภาวนา เสมอด้วยอากาศอยู่ ผัสสะอันเป็นที่ชอบใจและไม่ชอบใจ ที่เกิดขึ้นแล้ว จักไม่ครอบงำจิตได้. ดูกรราหุล เปรียบเหมือนอากาศไม่ตั้งอยู่ในที่ไหนๆ ฉันใด เธอจงเจริญภาวนาเสมอด้วยอากาศ ฉันนั้นแล เพราะเมื่อเธอเจริญภาวนาเสมอด้วยอากาศอยู่ ผัสสะอันเป็นที่ชอบใจและไม่ชอบใจ ที่เกิดขึ้นแล้ว จักไม่ครอบงำจิตได้. การเจริญภาวนาธรรม ๖ อย่าง             [๑๔๕] ดูกรราหุล เธอจงเจริญเมตตาภาวนาเถิด เพราะเมื่อเธอเจริญเมตตาภาวนาอยู่ จักละพยาบาทได้. เธอจงเจริญกรุณาภาวนาเถิด เพราะเมื่อเธอเจริญกรุณาภาวนาอยู่ จักละ วิหิงสาได้. เธอจงเจริญมุทิตาภาวนาเถิด เพราะเมื่อเธอเจริญมุทิตาภาวนาอยู่ จักละอรติได้. เธอจงเจริญอุเบกขาภาวนาเถิด เพราะเมื่อเธอเจริญอุเบกขาภาวนาอยู่ จักละปฏิฆะได้. เธอจง เจริญอสุภภาวนาเถิด เพราะเมื่อเธอเจริญอสุภภาวนาอยู่ จักละราคะได้. เธอจงเจริญอนิจจสัญญา ภาวนาเถิด เพราะเมื่อเธอเจริญอนิจจสัญญาภาวนาอยู่ จักละอัสมิมานะได้. อานาปานสติภาวนา             [๑๔๖] ดูกรราหุล เธอจงเจริญอานาปานสติภาวนาเถิด เพราะอานาปานสติที่บุคคล เจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว ย่อมมีผล มีอานิสงส์ใหญ่. ก็อานาปานสติอันบุคคลเจริญอย่างไร ทำให้มากอย่างไร จึงมีผลใหญ่ มีอานิสงส์ใหญ่? ดูกรราหุล ภิกษุในธรรมวินัยนี้ อยู่ในป่าก็ดี อยู่ที่โคนไม้ก็ดี อยู่ในเรือนว่างก็ดี นั่งคู้บัลลังก์ตั้งกายตรง ดำรงสติไว้เฉพาะหน้า เธอมีสติ หายใจออก มีสติหายใจเข้า. เมื่อหายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่า หายใจออกยาว เมื่อหายใจเข้ายาว ก็รู้ชัดว่า หายใจเข้ายาว.  เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่า หายใจออกสั้น เมื่อหายใจเข้าสั้น ก็รู้ชัดว่า หายใจเข้าสั้น. ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้กองลมทั้งปวงหายใจออก ย่อมสำเหนียก ว่า จักกำหนดรู้กองลมทั้งปวงหายใจเข้า. ย่อมสำเหนียกว่า จักระงับกายสังขารหายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า จักระงับกายสังขารหายใจเข้า. ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้ปีติหายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้ปีติหายใจเข้า. ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้สุขหายใจออก ย่อม สำเหนียกว่า จักกำหนดรู้สุขหายใจเข้า. ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้จิตสังขารหายใจออก ย่อม สำเหนียกว่า จักกำหนดรู้จิตสังขารหายใจเข้า. ย่อมสำเหนียกว่า จักระงับจิตสังขารหายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า จักระงับจิตสังขารหายใจเข้า. ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้จิตหายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้จิตหายใจเข้า. ย่อมสำเหนียกว่า จักทำจิตให้ร่าเริงหายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า จักทำจิตให้ร่าเริงหายใจเข้า. ย่อมสำเหนียกว่า จักดำรงจิตมั่นหายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า จักดำรงจิตมั่นหายใจเข้า. ย่อมสำเหนียกว่า จักเปลื้องจิตหายใจออก ย่อม สำเหนียกว่า จักเปลื้องจิตหายใจเข้า. ย่อมสำเหนียกว่า จักพิจารณาโดยความเป็นของไม่เที่ยง หายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า จักพิจารณาโดยความเป็นของไม่เที่ยงหายใจเข้า. ย่อมสำเหนียก ว่า จักพิจารณาธรรมอันปราศจากราคะหายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า จักพิจารณาธรรมอันปราศจาก ราคะหายใจเข้า. ย่อมสำเหนียกว่า จักพิจารณาธรรมเป็นที่ดับสนิท หายใจออก ย่อมสำเหนียก ว่า จักพิจารณาธรรมเป็นที่ดับสนิท หายใจเข้า. ย่อมสำเหนียกว่า จักพิจารณาธรรมเป็นที่ สละคืน หายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า จักพิจารณาธรรมเป็นที่สละคืน หายใจเข้า. ดูกรราหุล อานาปานสติที่บุคคลเจริญแล้วอย่างนี้ ทำให้มากแล้วอย่างนี้ ย่อมมีผลใหญ่ มีอานิสงส์ใหญ่ ดูกรราหุล เมื่ออานาปานสติอันบุคคลเจริญแล้วอย่างนี้ ทำให้มากแล้วอย่างนี้ ลมอัสสาสะ ปัสสาสะ อันมีในภายหลัง อันบุคคลผู้เจริญอานาปานสติทราบชัดแล้ว ย่อมดับไป หาเป็น อันบุคคลผู้เจริญอานาปานสติไม่ทราบชัดแล้ว ดับไปไม่ได้ดังนี้.             พระผู้มีพระภาคได้ตรัสพระพุทธพจน์นี้แล้ว ท่านพระราหุลมีใจยินดีชื่นชมพระภาษิตของ พระผู้มีพระภาค ดังนี้แล. จบ มหาราหุโลวาทสูตร ที่ ๒. -----------------------------------------------------             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๓ บรรทัดที่ ๒๕๔๑ - ๒๖๘๑. หน้าที่ ๑๑๑ - ๑๑๖. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=13&A=2541&Z=2681&pagebreak=0              ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=13&i=133              สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๓ http://www.84000.org/tipitaka/read/?สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่_๑๓ http://www.84000.org/tipitaka/read/?index_13 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 13:26:45

ความคิดเห็นที่ 3 สังฆสูตร             [๕๔๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เครื่องเศร้าหมองอย่างหยาบของทอง คือ ดินร่วน ทราย ก้อนกรวด และกระเบื้องมีอยู่ คนล้างฝุ่นหรือลูกมือของคนล้างฝุ่น เรี่ยรายทองนั้นเทลงไปในรางน้ำแล้วล้าง ล้างแล้วล้างอีก ล้างจนหมด เมื่อล้าง เครื่องเศร้าหมองอย่างหยาบหมดแล้ว ทำมันให้สุดสิ้นแล้ว ทองยังคงมีเครื่อง เศร้าหมองอย่างกลาง คือ ก้อนกรวดอย่างละเอียด ทรายอย่างหยาบ คนล้างฝุ่น หรือลูกมือคนล้างฝุ่นย่อมล้างทองนั้น ล้างแล้วล้างอีก ล้างจนหมด เมื่อล้าง เครื่องเศร้าหมองอย่างกลางหมดแล้ว ทำมันให้สุดสิ้นแล้ว ทองยังคงมีเครื่อง เศร้าหมองอย่างละเอียด คือ ทรายอย่างละเอียด และสะเก็ดกระลำพัก คน ล้างฝุ่นหรือลูกมือของคนล้างฝุ่น ย่อมล้างทองนั้น ล้างแล้วล้างอีก ล้างจนหมด เมื่อล้างเครื่องเศร้าหมองอย่างละเอียดจนหมดแล้ว ทำมันให้สิ้นสุดแล้ว คราว นี้ยังคงเหลือกองทรายทอง ช่างทองหรือลูกมือของช่างทอง ใส่ทองลงในเบ้าหลอม แล้วเป่าทองนั้น เป่าแล้วเป่าเล่า เป่าจนได้ที่ ยังไม่ติดสนิทแนบเป็นเนื้อ เดียวกัน ยังไม่ถูกนำเอารสฝาดออก มันย่อมไม่อ่อน ไม่ควรแก่การงาน ไม่ผุดผ่อง เป็นของแตกง่าย และเข้าไม่ถึงเพื่อกระทำโดยชอบ ช่างทอง หรือลูกมือของช่างทองย่อมเป่าทองนั้น เป่าแล้วเป่าเล่า เป่าจนได้ที่ ในสมัย ใด สมัยนั้นมีอยู่ ทองนั้นถูกเป่า ถูกเป่าแล้วเป่าเล่า ถูกเป่าจนได้ที่ ติดสนิทแนบเป็นเนื้อเดียวกัน ถูกนำเอารสฝาดออกหมด มันย่อมเป็นของอ่อน ควรแก่การงาน ผุดผ่อง ไม่แตกหัก เข้าถึงเพื่อทำโดยชอบ เขามุ่งหมายสำหรับ เครื่องประดับชนิดใดๆ คือ แผ่นทอง ต่างหู เครื่องประดับคอ หรือดอกไม้ ทองก็ดี เครื่องประดับชนิดนั้นย่อมสมความประสงค์ของเขา ฉันใด ดูกรภิกษุ ทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกันแล อุปกิเลสอย่างหยาบ คือ กายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต ของภิกษุผู้ประกอบอธิจิต ยังมีอยู่ ภิกษุผู้มีสัญชาติเป็นคนฉลาด ย่อมละทิ้ง บรรเทาอุปกิเลสอย่างหยาบของใจตนนั้นเสีย ทำให้สิ้นไป ให้ หมดไป เมื่อละมันได้เด็ดขาด ทำให้มันสิ้นไปแล้ว ภิกษุผู้ประกอบอธิจิตยังคง มีอุปกิเลสอย่างกลาง คือ กามวิตก พยาบาทวิตก วิหิงสาวิตก ภิกษุผู้มีสัญชาติ เป็นคนฉลาด ย่อมละทิ้ง บรรเทาอุปกิเลสอย่างกลางของใจตนนั้นเสีย ทำให้ สิ้นไป ให้หมดไป เมื่อละมันได้เด็ดขาด ทำให้มันสิ้นสุดแล้ว ภิกษุผู้ ประกอบอธิจิตยังคงมีอุปกิเลสอย่างละเอียด คือ ความวิตกถึงชาติ ความวิตก ถึงชนบท และวิตกอันปฏิสังยุตด้วยความไม่ดูหมิ่น ภิกษุผู้มีสัญชาติเป็นคน ฉลาด ย่อมละทิ้ง บรรเทาอุปกิเลสอย่างละเอียดของใจตนนั้นเสียทำให้สิ้นไป ให้หมดไป เมื่อละมันได้เด็ดขาด ทำมันให้สิ้นสุดไปแล้ว ยังคงเหลือแต่ ธรรมวิตก (วิปัสสนูปกิเลส) ต่อไปเท่านั้น สมาธินั้นยังไม่ละเอียด ไม่ประณีต ไม่ได้ความสงบระงับ ยังไม่ถึงความเป็นธรรมเอกผุดขึ้น ยังมีการห้ามการข่ม กิเลสด้วยธรรมเครื่องปรุงแต่ง ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมัยใด จิตดำรงอยู่ในภายใน สงบ เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ตั้งมั่นอยู่ สมัยนั้น สมาธินั้นเป็นธรรมละเอียด ประ- *ณีต ได้ความสงบระงับ ถึงความเป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีการห้ามการข่มกิเลส ด้วยธรรมเครื่องปรุงแต่ง และภิกษุนั้นจะโน้มน้อมจิตไป เพื่อทำให้แจ้งด้วย ปัญญาอันยิ่งเอง ซึ่งธรรมที่ควรทำให้แจ้งด้วยปัญญาอันยิ่งเองใดๆ เธอย่อม สมควรเป็นพยานในธรรมนั้นๆ ในเมื่อเหตุมีอยู่เป็นอยู่ ถ้าภิกษุนั้นหวังว่า เรา พึงแสดงฤทธิ์หลายประการ คือ คนเดียวเป็นหลายคนก็ได้ หลายคนเป็น คนเดียวก็ได้ ทำให้ปรากฏก็ได้ ทำให้หายไปก็ได้ ทะลุกำแพงภูเขาไปได้ไม่ ติดขัดเหมือนไปในที่ว่างก็ได้ ผุดขึ้นดำลงแม้ในแผ่นดินเหมือนในน้ำก็ได้ เดิน บนน้ำไม่แตกเหมือนเดินบนแผ่นดินก็ได้ เหาะไปในอากาศเหมือนนกก็ได้ ลูบ คลำพระจันทร์พระอาทิตย์ซึ่งมีฤทธิ์มีอานุภาพมากอย่างนี้ด้วยฝ่ามือก็ได้ ใช้อำนาจ ทางกายไปตลอดพรหมโลกก็ได้ เธอย่อมสมควรเป็นพยานในธรรมนั้นๆ ในเมื่อ เหตุมีอยู่เป็นอยู่ ถ้าภิกษุนั้นหวังว่า เราพึงฟังเสียง ๒ ชนิด คือ เสียงทิพย์และ เสียงมนุษย์ ทั้งในที่ไกลและใกล้ ด้วยทิพโสตธาตุอันบริสุทธิ์ล่วงโสตของ มนุษย์ เธอย่อมสมควรเป็นพยานในธรรมนั้นๆ ในเมื่อเหตุมีอยู่เป็นอยู่ ถ้า ภิกษุนั้นหวังว่าเราพึงกำหนดรู้ใจของสัตว์อื่น ของบุคคลอื่นด้วยใจของตน คือ จิตมีราคะพึงรู้ว่า จิตมีราคะ หรือจิตปราศจากราคะก็พึงรู้ว่าจิตปราศจากราคะ จิตมีโทสะก็พึงรู้ว่า จิตมีโทสะ หรือจิตปราศจากโทสะก็พึงรู้ว่า จิตปราศจาก โทสะ จิตมีโมหะก็พึงรู้ว่า จิตมีโมหะ หรือจิตปราศจากโมหะก็พึงรู้ว่า จิต ปราศจากโมหะ จิตหดหู่ก็พึงรู้ว่า จิตหดหู่ หรือจิตฟุ้งซ่านก็พึงรู้ว่า จิตฟุ้งซ่าน จิตเป็นมหรคตก็พึงรู้ว่า จิตเป็นมหรคต หรือจิตไม่เป็นมหรคตก็พึงรู้ว่า จิต ไม่เป็นมหรคต จิตมีจิตอื่นยิ่งกว่าก็พึงรู้ว่าจิตมีจิตอื่นยิ่งกว่า หรือจิตไม่มีจิตอื่น ยิ่งกว่าก็พึงรู้ว่าจิตไม่มีจิตอื่นยิ่งกว่า จิตเป็นสมาธิก็พึงรู้ว่า จิตเป็นสมาธิ หรือจิตไม่เป็นสมาธิก็พึงรู้ว่า จิตไม่เป็นสมาธิ จิตหลุดพ้นก็พึงรู้ว่า จิต หลุดพ้น หรือจิตไม่หลุดพ้นก็พึงรู้ว่า จิตไม่หลุดพ้น เธอย่อมสมควร เป็นพยานในธรรมนั้นๆ ในเมื่อเหตุมีอยู่เป็นอยู่ ถ้าภิกษุนั้นหวังว่า เราพึง ระลึกชาติก่อนๆ ได้เป็นอันมาก คือ พึงระลึกได้ชาติหนึ่งบ้าง สองชาติ บ้าง สามชาติบ้าง สี่ชาติบ้าง ห้าชาติบ้าง สิบชาติบ้าง ยี่สิบชาติ บ้าง สามสิบชาติบ้าง สี่สิบชาติบ้าง ห้าสิบชาติบ้าง ร้อยชาติบ้าง พันชาติบ้าง แสนชาติบ้าง ตลอดสังวัฏกัปเป็นอันมาก ตลอดวิวัฏกัปเป็น อันมากบ้าง ตลอดสังวัฏวิวัฏกัปเป็นอันมากบ้างว่า ในภพโน้นเรามีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้น เสวยสุข เสวยทุกข์ อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากภพนั้นแล้วได้ไปเกิดในภพ โน้น แม้ในภพนั้น เราก็ได้มีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณ อย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้น เสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียง เท่านั้น  ครั้นจุติจากภพนั้นแล้วได้มาเกิดในภพนี้ เราพึงระลึกชาติก่อนๆ ได้ เป็นอันมากพร้อมทั้งอาการ พร้อมทั้งอุเทศ ด้วยประการฉะนี้ เธอย่อมสมควร เป็นพยานในธรรมนั้นๆ ในเมื่อเหตุมีอยู่เป็นอยู่ ถ้าภิกษุนั้นหวังว่า เราพึง เห็นหมู่สัตว์กำลังจุติ กำลังอุปบัติ เลว ประณีต มีผิวพรรณดี มีผิวพรรณ ทราม ได้ดี ตกยาก ด้วยทิพจักษุอันบริสุทธิ์ล่วงจักษุของมนุษย์ พึงรู้ชัดซึ่ง หมู่สัตว์ผู้เป็นไปตามกรรมว่า สัตว์เหล่านี้ประกอบด้วยกายทุจริต วจีทุจริต มโน- *ทุจริต ติเตียนพระอริยเจ้า เป็นมิจฉาทิฐิ ยึดถือการทำด้วยอำนาจมิจฉาทิฐิ เมื่อ ตายไป เขาเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ส่วนสัตว์เหล่านี้ประกอบด้วย กายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริต ไม่ติเตียนพระอริยเจ้า เป็นสัมมาทิฐิ ยึดถือการทำด้วยอำนาจสัมมาทิฐิ เมื่อตายไป เขาเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ เรา พึงเห็นหมู่สัตว์กำลังจุติ กำลังอุปบัติ เลว ประณีต มีผิวพรรณดี มีผิวพรรณ ทราม ได้ดี ตกยาก ด้วยทิพจักษุอันบริสุทธิ์ล่วงจักษุของมนุษย์ พึงรู้ชัดซึ่ง หมู่สัตว์ผู้เป็นไปตามกรรม ด้วยประการฉะนี้ เธอย่อมสมควรเป็นพยานในธรรม นั้นๆ ในเมื่อเหตุมีอยู่เป็นอยู่ ถ้าภิกษุนั้นหวังว่า เราพึงทำให้แจ้งซึ่งเจโตวิมุติ ปัญญาวิมุติ อันหาอาสวะมิได้ เพราะอาสวะทั้งหลายสิ้นไป ด้วยปัญญาอัน ยิ่งเอง ในปัจจุบันเข้าถึงอยู่ เธอย่อมสมควรเป็นพยานในธรรมนั้นๆ ในเมื่อ เหตุมีอยู่เป็นอยู่ ฯ             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๐ บรรทัดที่ ๖๖๔๗ - ๖๗๓๒. หน้าที่ ๒๘๓ - ๒๘๗. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=20&A=6647&Z=6732&pagebreak=0 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 13:57:44

ความคิดเห็นที่ 4 ตอบ   สติกับสมาธิ คู่กันไปด้วยกันตลอดไม่บ้าหรือวิปลาสแน่นอน จากคุณ : KOB ON KALA เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 15:42:24

ความคิดเห็นที่ 5 กระทู้มีแต่โวหาร ทุ่มตู้พระไตรปิฎก อ้างพุทธพจน์ๆ  แต่ไม่มีวิธีสอนทำสมาธิตามหัวข้อกระทู้แม้แต่นิดเดียว จากคุณ : มิ้วน้อยน่ารัก เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 15:52:08

ความคิดเห็นที่ 6 ถือหลักแบบนี้นะครับ  นั่งสมาธิแล้วจะรู้สึก  โปร่งโล่ง เบาสบาย  สติตามรู้สภาวะการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา  ถ้านั่งแล้ว มึนหัว  ปวดตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย โปรดจงรู้ว่านั่นคือทำผิดวิธีนะครับ  ให้เลิกนั่ง แล้วไปหาอะไรทำเพลินๆ ก่อนค่อยมานั่งใหม่นะครับ. จากคุณ : สาธุ... (kamnitnoom) เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 17:35:04

ความคิดเห็นที่ 7 สมาธิในความหมายทั่วไปย่อมหมายถึงความแน่วแน่ของใจ การกลั้นใจสักอึดใจก็เป้นการทำสมาธิได้แล้วแต่สัมมาสมาธิ นั้นเกิดจากความสงัดจากกามและสิ่งที่เป็นอกุศลธรรมจึงเข้าปฐมฌาน แล้วอะไรคือการสงัดกามและอกุศลและธรรมก่อนเข้าปฐมฌาน ครั้งแรกเลยที่เคยได้ปฐมฌานนั้นเกิดจากการพิจารณาโลกแปดได้ตกจนเกิด ปัญญาเห็นชีวิตที่พึงพาโลกธรรมแปดเป็นชีวิตของพวกทาส ชีวิตของเสรีชนนั้นเมื่ออยากจะหัวเราะและมีความสุข ก็ไม่ควรต้องอาศัยปัจัยภายนอกพอคิดได้แบบนี้ก็ยิ้มคนเดียวได้ หัวเราะอยู่คนเดียวก็ได้เมื่อถึงเวลาเจริญสมาธิจิตก็เข้าสู่ปฐมฌานได้ ภายในเวลาอันสั้นไม่นานก็เข้าถึงฌาณสี่และเมื่อละรูปฌานได้ก็เข้าสู่ อรูปฌานเริ่มที่อากาสานัญจายตนสัญญาและเมื่อละกาสานัญจายตน จึงเข้าสู่วิญญาณัญจายตนสัญญาและเมื่อละวิญญาณัญจายตนสัญญาได้ ก็เข้าสู่อากิญจัญญายตนสัญญาจำได้แค่นี้ไม่แน่ใจว่าเข้าเนวสัญญายตนสัญญาหรือไม่เพราะเป็นเรื่องที่เกิดมานานยี่สิบกว่าปีแล้วน่าแปลกตรงที่เข้าอรูปฌาน ด้วยการละรูปฌานโดยไม่ต้องพิจารณาอากาศหรือวิญญาณเอาเลย เพียงแค่ได้ปฐมฌานแล้วละได้ก็เข้าสู่อรูปฌานได้แล้ว จากคุณ : คนกรุงธน เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 17:44:19

ความคิดเห็นที่ 8 จำเป็นต้อง มีอาจารย์ที่เป็นเทวดาชั้นสูงคุ้มครอง เชื่อหรือไม่ว่า แม้แต่เกจิอาจารย์ปัจจุบันถูกครอบงำด้วยพวกปีศาจอสูรโดยไม่รู้ตัว จึงมีอะไรแปลกๆ เพี้ยนๆกันเยอะ เพราะมันเห็นเรา แต่เราไม่เห็นมัน เกจิอาจารย์ยังมองไม่เห็นมันเลย พวกนี้พ้นโทษจากนรกโลกแห่มาโลกในยุคนี้ บำเพ็ญอยู่ในนรกเป็นกัปๆกัลล์ๆ มีอำนาจมากกว่าเทวดาธรรมดาอีก เกจิอาจารย์ที่เป็นมนุษย์ไม่รู้เรื่องหรอก เบื้องต้นป้องกันไว้ก่อน โดยการไปไหนมาไหนหรือพบอะไรที่น่ากลัว ภาวนา......           ชินนะปัญจะระ  ๆ   ๆ   ๆ   ๆ   ๆ   ๆ   ไปเรื่อยๆจะปลอดภัย จากคุณ : ไม่คิดมาก เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 18:10:22

ความคิดเห็นที่ 9 มิฉาสมาธิ กับ สัมมาสมาธิ    ความคิดเห็นที่ 13 ท่าน จขกท. สองนิ้วชี้ ขอความเห็นเพิ่ม ในสายสมถ(นั่งสมาธิ ?) เพื่อสัมมาสมาธิ ? ซึ่ง คห.ในส่วนนั้นผมไม่มี เพราะไม่ได้ปฏิบัติอย่างนั้น ในความเข้าใจผม  -     สมถ หมายถึง การกดข่ม กิเลสโลภ,โกรธ,กามราคะฯลฯที่เกิดจาก  รูป,เสียง,กลิ่น,รส,ผัสสะในชีวิตประจำวันขณะนั้นๆ เท่าที่มีสติระลึกได้ -     วิปัสสนา หมายถึง ใช้ปัญญาพิจารณากิเลสเหล่านั้นตามความเป็นจริง ให้เห็นถึงโทษ ความไม่น่ายินดีฯลฯ จนจิตเห็นจริง จางคลาย,ลดละกิเลสนั้นได้ -     นั่งสมาธิ(เจโตสมถ) หมายถึง (นั่ง)สงบรวมจิตให้นิ่ง ใช้เป็นการพัก   ใช้ระลึกทบทวนสิ่งที่ได้ทำไปแล้ว   ใช้ตั้งใจแก้ใขในสิ่งที่ผิดพลาด, ตั้งใจทำดี -     กรรมฐาน ผมเข้าใจว่า เป็นกรรมกิริยาที่เป็นฐานในการปฏิบัตินั้นๆ        ส่วนสัมมาสมาธิ มีการปฏิบัติ(สรุปจากที่ฟังท่านอธิบาย)เพื่อให้ถึง ดังนี้ ก่อนอื่นใด ต้องทำสัมมาทิฐิให้เกิดขึ้นก่อนโดย ปัจจัย ๒ ประการคือ    ๑.   ปรโตโฆสะ (ความได้สดับฟังสัจจะอื่น จากผู้รู้อื่นๆหรือบัณฑิตอื่น)     ๒.   โยนิโสมนสิการ (ปรับใจ ปฏิบัติกระทำไว้ในใจโดยแยบคาย ถ่องแท้            ให้หยั่งลงไปถึงแดนเกิดคือ..ใจ)  (พระไตรปิฎกเล่ม ๑๒   ข้อ ๔๙๗)             สัมมาทิฏฐิ   ความเห็นชอบ  ที่จะเกิดขึ้นมีดังนี้   ๑ อัตถิ ทินนัง   ทานที่ให้แล้ว มีผล ทาน   ให้ มีใจเสียสละ  ๒ อัตถิ ยิฏฐัง   ยัญพิธีที่บูชาแล้ว มีผล ศีล  ๓ อัตถิ หุตัง   สังเวยที่บวงสรวงแล้ว มีผล ภาวนา    ๔ อัตถิ สุกตทุกกฏานัง กัมมานัง ผลัง วิปาโก   ผลวิบาก ของกรรมที่ทำดีทำชั้วแล้ว มีอยู่   ๕ อัตถิ อยัง โลโก   โลกนี้มี         รู้ เห็น เข้าใจ สภาวจิตปัจจุบัน     ๖ อัตถิ ปโร โลโก   โลกหน้ามี      รู้ เห็น สภาวจิตที่เปลี่ยนไป จากการปฏิบัติ  ๗ อัตถิ มาตา   มารดามี       ๘ อัตถิ ปิตา   บิดามี   ๙ อัตถิ สัตตา โอปปาติกา   สัตว์ที่เป็นโอปปาติกะ มี              ๗,๘ หมายถึงคู่ ธรรมที่ทำให้เกิด ๙  เช่น ศีล ลับปํญญาให้เฉียบคม ปัญญา ชำระศีลให้บริสุทธิ์  เมื่อปฏิบัติทั้งคู่ให้เจริญขึ้น  จิตจะสงบลงเป็นสมาธิ เป็นต้น   ๑๐ อัตถิ โลเก สมณพราหมณา สัมมัคตา ส้มมาปฏิปันนา เย อิมัญจ โลกัง สยัง อภิญญา สัจฉิกัตวา ปเวเทนตีติ       สมณพราหมณืทั้งหลาย ผู้ดำเนินชอบปฏิบัติชอบ ซึ่งประกาศโลกนี้โลกหน้าให้แจ่มแจ้ง เพราะรู้ยิ่งด้วยตนเองในโลกมีอยู่      ต่อไปก็เริ่มทำมรรคข้ออื่นๆคือ ...ทุกเรื่องราวที่เราคิด(ให้เป็นสัมมาสังกัปปะ) สัมมาสังกัปปะ ๓ (ที่ยังเป็นสาสวะ  อันเป็นส่วนแห่งบุญ  ให้ผลแก่ขันธ์ )    ๑.    ความดำริออกจากกาม (เนกขัมมสังกัปโป)    ๒.    ดำริในความไม่พยาบาท (อพยาปาทสังกัปโป)    ๓.    ดำริในความไม่เบียดเบียน (อวิหิงสาสังกัปโป)(พระไตรปิฎกเล่ม๑๔  ข้อ๒๖๒) ...ทุกกิจที่เราทำ(ให้เป็นสัมมากัมมันตะ)  สัมมากัมมันตะ ๓ (ที่ยังเป็นสาสวะ  อันเป็นส่วนแห่งบุญ  ให้ผลแก่ขันธ์ )    ๑.   งดเว้นจากปาณาติบาต (ปาณาติปาตา เวรมณี)    ๒.   งดเว้นจากอทินนาทาน (อทินนาทานา เวรมณี)    ๓.   งดเว้นจากกาเมสุมิจฉาจาร (กาเมสุมิจฉาจาราเวรมณี) (พระไตรปิฎกเล่ม ๑๔  ข้อ ๒๗๒) ...ทุกคำที่เรากล่าว(ให้เป็นสัมมาวาจา) สัมมาวาจา๔ (ที่ยังเป็นสาสวะ  อันเป็นส่วนแห่งบุญ  ให้ผลแก่ขันธ์ )     ๑.   งดเว้นจากการ พูดเท็จ (มุสาวาทา เวรมณี)     ๒.   งดเว้นจากการ พูดส่อเสียด (ปิสุณาย วาจาย เวรมณี)     ๓.   งดเว้นจากการ พูดคำหยาบ (ผรุสาย วาจาย เวรมณี)     ๔.   งดเว้นจากการ เจรจาเพ้อเจ้อ (สัมผัปปลาปา เวรมณี) (พระไตรปิฎกเล่ม ๑๔  ข้อ ๒๖๗)  ...ทำงานอาชีพ(ให้เป็นสัมมาอาชีวะ)   สัมมาอาชีวะ ๕   (ที่ยังเป็นสาสวะ  อันเป็นส่วนแห่งบุญ  ให้ผลแก่ขันธ์ )     ๑.   งดเว้นจาก   การโกง (กุหะนา)     ๒.   งดเว้นจาก   การล่อลวง (ลปะนา)     ๓.   งดเว้นจาก   การตลบตะแลง (เนมิตตกะตา)     ๔.   งดเว้นจาก   การยอมมอบตนในทางผิด (นิปเปสิกะตา)     ๕.   งดเว้นจาก   การเอาลาภแลกลาภ (ลาเภนะ ลาภัง นิชิคิงสนะตา)            (พระไตรปิฎก เล่ม ๑๔   ข้อ ๒๗๕)       "ทำ"มรรคทั้ง๔ข้อที่กล่าวมานี้โดย  ... มีจิตรับรู้               (สติสัมโพชฌงค์, สัมมาสติ)  ... ดูว่าควรหรือไม่      (ธรรมวิจยะสัมโพชฌงค์) ... เพียรทำแต่สิ่งที่ดีๆ  (วิริยะสัมโพชฌงค์, สัมมาวายามะ)       แล้วจะเกิด ...ความอิ่มใจ(ปิติ) ... ความสงบ(ปัสสัทธิ) ... ความตั้งมั่น(สมาธิ) ... เห็นตามความเป็นจริง(อุเบกขา)   เห็นได้ว่า มรรค เป็นแบบที่ให้ทำ(ทาง), ส่วนการปฏิบัติ(เดิน)คือโพชฌงค์   จากคุณ : P2wichai   เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 14:05:3 จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 18:58:11

ความคิดเห็นที่ 10 ออกความเห็นตามที่เคยเจอ ครับ ตั้งแต่เรียนปริยัติทำให้ตัวผมเองไม่กล้าจะปฏิบัติทางสมาธิทั้งๆที่สมัยเด็กเคยสัมผัสอยู่บ้างโดยไม่ตั้งใจ เช่นชอบเพ่งดวงดาว เพ่งแสงที่ลอดรู(สว่างคล้ายดาว) เพราะไม่แน่ใจว่าใตรจะเป็นอาจารย์กัลยามิตรที่เหมาะกับตัวได้ ประเด็นของเรื่องวิปลาส จากการปฏิบัติเท่าที่เคยเจอกับคนเคยเจอด้วยตัวเองไม่รู้ว่าตัวเองหลงไปเสียแล้ว ถ้าไม่ถึงกับเสียสติไป(แบบนั้นต้องพึ้งการรักษาจากแพทย์) พวกเขาก็ยังใช้ชีวิตประจำวันได้เป็นปรกติ แต่ปัญหามันอยู่ที่เขาจะมีความเชื่อมั่นในสิ่งที่เขาเห็น(เข้าใจ)ว่าเป็นจริงตามนั้นจริงๆเช่นตัวอย่างที่เจอกับบุคคลที่หลงแล้วด้วยตัวเองครับ รายแรกมาสอนวิธีเหาะให้อ่านดูแล้วถ้าอยู่ตึกสูงมีสิทธิได้ลงหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ รายที่สองมาขอประกาศสอนในที่ประชุมว่าตัวเขามีพระพุทธเจ้ามาเข้าทรงหรือลงองค์ ให้สั่งสอนคนโดยก็ให้กำหนดอะไรสักอย่างที่กลางหน้าผากแล้วจะบรรลุแน่นอน รายที่สามเป็นแรงต้องเลิกทำงานและต้องพบแพทย์เมื่อได้สติก็เลิกเด็ดขาด ทำแต่กุศลด้านอื่นรวมทั้งเรียนปริยัติ ทุกรายเป็นคนมีความรู้การศึกษาดีทั้งนั้นครับ ยังไม่นับรวมที่ลงโพสในเวปต่างๆอีกนับไม่ถ้วน ประเด็นที่น่าสังเกตุคือเมื่อผู้ปฏิบัติไปผิดทางแล้วเขาจะไม่รู้ตัวและยิ่งปรึกษาผู้อื่นหรืออาจารย์จะหาน้อยรายนักที่บอกว่าไม่ถูกทาง ส่วนมากจะบอกว่าถูกแล้วให้ทำต่อไปทั้งนั้น??? ทำให้คเข้าใจว่ากัลยานมิตรปัจจุบันอาจจะไม่มีเจโตปริยญาน ตรวจสอบทางใจได้เหมือนในอดีต หรือถ้ายังมีท่านอาจไม่อยากจะมายุ่งเกี่ยวด้วย เป็นความเห็นส่วนตัวครับ จากคุณ : pepramote เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 20:00:19

ความคิดเห็นที่ 11 ทำตามที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ประกาศศาสนาสังสอนมา   ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  จงเพ่ง  จงกำหนดรู้ ในธรรมที่พระองค์ทรง จำแนก แจกแจง ให้ง่าย ให้ตื้นแล้ว     ถ้าไม่มีความศรัทธาในพระองค์  ก็ไม่มีทางตรัสรู้ ( รู้ตาม ) ได้ จากคุณ : กุ๊กเทวดา เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 20:46:13

ความคิดเห็นที่ 12 ผมใช้อานาปานสติก็ดีครับไม่เคยเห็นอะไร แต่ลองอธิฐานถอดจิตดูไม่แน่ใจว่าฝันหรืออะไรนะครับครั้งเดียวเข็ดไม่ลองอีกเลย จากคุณ : สะพานหัน (สะพานหัน) เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 21:47:55

ความคิดเห็นที่ 13 บางทีวิปลาส ก็เป็นทางผ่านในการไปรู้ของจริง (ไม่ทุกคน) แต่อาจต้องไม่หนักหนามากจนแก้ไม่ได้ ของอย่างนี้อยู่ที่วาสนาบารมีด้วย ทางที่ดีต้องมีครูบาอาจารย์  ไม่ต้องถึงขนาดไปกินอยู่กับท่าน หรือต้องคุยๆๆกันทุกวัน จะคุยกันปีละ1-2ครั้ง ก็ยังได้   แต่ควรจะต้องมี ถ้าเพี้ยนไปบ้างแล้ว สุดท้ายมารู้ว่าที่ผ่านมาเรามันเพี้ยนไปเอง นี่จะช่วยเป็นภูมิคุ้มกันได้ดีขึ้น และจะได้ปัญญามากขึ้นด้วย จากคุณ : subyaey เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 55 00:30:44

ความคิดเห็นที่ 14 หลวงพ่อพุธ เคยกล่าวไว้ว่า ศีลเป็นบาทฐานของการภาวนา เราก็ว่าจริง เพราะสมัยที่เคยนั่งสมาธิเอง ได้ถือศีลก่อน เมื่อนั่งสมาธิแล้ว จะเกิดความรู้สึกว่า ศีลจะคุ้มครองเรา เนื่องจากจิตในช่วงนั้น ไม่มีการคิดเบียดเบียนใคร ทำให้จิตมีความกล้า พระบางองค์ท่านก็จะให้ศึกษาพระไตรปิฎกก่อน ว่าพระพุทธเจ้าท่านแนะนำเอาไว้อย่างไร แล้วดำเนินตาม ท่านว่า ครูบาอาจารย์ท่านก็ไม่ได้รู้หมดทุกอย่าง ตัวท่านเองเกิดสภาวะบางอย่าง ครูบาอาจารย์ก็ว่าดี ถูกแล้ว แต่หลังจากที่ท่านเห็นธรรมแล้ว ท่านจึงรู้ว่าสิ่งที่อาจารย์กล่าวนั้นไม่ถูก ท่านจึงสอนว่าให้เชื่อพระพุทธเจ้าเป็นการดีที่สุด คือ ทาน ศีล ปริยัติ ภาวนา ศีลก็ต้องเป็นศีลที่บริสุทธิ์ บริบูรณ์ (มีศีลจนไม่ต้องกังวลเรื่องศีลอีก) แล้วจึงเรียนรู้พระไตรปิฎกพอเป็นแนวทาง แล้วเริ่มภาวนา ติดขัดอะไร ให้กลับไปเช็คตัวเองว่า ผิดศีลหรือผิดวินัยข้อใดหรือไม่ แล้วค่อยภาวนาต่อ อย่าดันทุรัง เพราะอาจจะวิปลาสได้ง่าย ๆ ส่วนตัวก็ยังคิดว่าครูบาอาจารย์สำคัญต่อการปฏิบัติที่ถูกทาง แต่เราจะโชคดี เจอครูบาอาจารย์ที่สอนถูกทางหรือไม่ อันนี้ก็สำคัญมาก ดังนั้น การศึกษาพระไตรปิฎกร่วมด้วยก็น่าจะอุ่นใจได้ในระดับหนึ่ง จากคุณ : yaiyai เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 55 07:56:49

ความคิดเห็นที่ 15 การศึกษาจากพระไตรปิฏก  เพราะมีความศรัทธาในการตรัสรู้ หลุดพ้น ของพระพุทธเจ้า ได้ความอุ่นใจ ตั้งแต่ระดับ  พระโสดาบันขึ้นไป จากคุณ : กุ๊กเทวดา เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 55 10:13:07

ความคิดเห็นที่ 16 คุณ : มิ้วน้อยน่ารัก การทำสมาธิ  สำหรับผู้เคยผ่านสมาธิมาแล้ว  จะรู้ว่า จริงๆแล้ว การทำสมาธิที่สอนๆกัน ก็คือสอนการทำเหตุของสมาธิ คือ มี สติ มีปัญญา มีสัมปชัญญะ มีศรัทธา   ที่เรียกว่าเหตุปัจจัย คล้ายการผสมสี  เวลาเราอยากได้ สีส้ม เราไม่ได้ทำสีสัมโดยตรงแต่เกิดจากการผสมสี โดยแม่ สี 3 สี และจะผสมสีผิดสุตรก็จะไม่ได้สี นั้น แต่จะได้สีอื่น(วิปราส) คนที่จะได้สมาธิ  จึงต้องรู้จักสูตร ที่ถูกต้อง  จึงไม่วิปราสไป ถ้าไม่รู้จักมารยาท สิ่งที่ควรทำ ไม่รอบรู้ในสิ่งที่ควร ไม่มีสติ สัมปชัญญะ ก็ไม่เกิดศีลได้ เมื่อทำให้เกิดศีลไม่ได้  ก็เป็นอันว่า ไม่ต้องหวังถึงสมาธิ เพราะจะกลายเป็นสมาธิวิปราส จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 55 18:15:21