ความคิดเห็นที่ 1 เป็นกุสุมาลย์ที่ตำหนินางคนนั่งข้างเคียงขึ้นมา  ทำเอานางศรีดาราต้องหัวเราะกลบเกลื่อนด้วยความเขินอาย   พระพี่เลี้ยงจึงกราบทูลบ้าง "ยินดีด้วยนะเพคะ  ทรงได้พระสวามีที่ปรีชาสามารถยิ่งนัก" พระเทวีทรงแย้มสรวลรับด้วยดวงพักตร์แดงใส   แล้วจึงแสร้งหันไปตรัสกับศรีดาราแทน "เรายืนอยู่หน้าบัญชรได้ยินเสียงโห่ร้องยินดีของชาวประชาดังขึ้นมาถึงบนนี้   เลยพอเดาได้ว่าทัพจุมภะกลับมาแล้ว  แล้วเหตุการณ์ภายนอกเป็นอย่างไรบ้างรึ? พี่ศรีดารารู้เห็นสิ่งใดบอกเล่าให้เราฟังที" "เพคะ  ได้ยินจากพวกทหารว่า ท่านภูวิษะนำทัพล่องไปทางน้ำโดยไม่หยุดพักและซุ่มโจมตียามดึก  ทัพเวสารัชมิทันได้ตั้งตัว  จึงคำนวณจำนวนไพร่พลทัพเราไม่ออก  พากันเสียขวัญกำลังใจเมื่อถูกเผาค่าย  เลยล้อมจับได้โดยง่ายดายเพคะ  ท่านภูวิษะมิได้ประหารนายทัพเวสารัชด้วยเห็นว่าเป็นคนมีศักดิ์มีศรี  จะมาถูกประหารเพราะแพ้ศึกก็หมิ่นอีกฝ่ายเกินไป   จึงแบ่งทหารเป็นสองกองกองใหญ่นำพลทั้งหมดรวมทั้งจับกุมทหารฝ่ายนั้นกลับจุมภะ  ส่วนกองเล็กนั้นมีแต่ทหารกล้าฝีมือดี  ให้คุมตัวนายทัพกลับไปส่งเวสารัชเยี่ยงมิตรสหาย   เพื่อจักได้ขอเชื่อมสัมพันธไมตรีหาไม่แล้วจะนำทัพจุมภะบดขยี้เวสารัช  ซึ่งพี่ชายของหม่อมฉันเป็นผู้คุมกองไปเพคะ" "วิเศษจริง!  เสด็จพี่ภูวิษะช่างคิดการณ์ไกลนัก   งั้นต่อไปจุมภะก็มิต้องกังวลกับศัตรูใกล้ตัวอย่างเวสารัชแล้ว" ดวงเนตรของมหิตาเทวีส่องประกายชื่มชมบุรุษผู้ครองดวงใจ   ด้วยว่าทรงอารักษ์อักษรให้พระบิดาอยู่เป็นนิจ  หลายครั้งก็อยู่ร่วมในวงประชุม  แม้ความเป็นสตรีจะมิเอื้ออำนวยให้แสดงพระดำริใดออกมา   แต่ทรงทราบสถานการณ์บ้านเมืองเป็นอย่างดี   เวสารัชนั้นตั้งนคราอยู่ปลายอีกด้านของแม่น้ำสามคด   มีรั้วรอบขอบชิดติดกับจุมภะปุระแม้จะถูกแยกด้วยโค้งน้ำและทิวเขาก็ตาม   แต่เพราะเป็นเมืองใกล้ดังเรือนเคียงกัน  จึงมีเหตุกระทบกระทั่งกันบ่อยๆ  ทั้งจากการรุกล้ำอาณาเขต  และแย่งทรัพยากรธรรมชาติหลายอย่างในเขตแคว้นที่ก้ำกึ่งกันอยู่ "คนผู้นี้ชาญฉลาดยิ่งนักเพคะ  หมากตัวเดียวกินถึงสองเบี้ย" ศรีดาราสรุปความด้วยท่าทีประหนึ่งทหารกล้าตามแบบบิดาของนาง   "ถ้าเป็นท่านภูวิษะย่อมไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอันใดดอก....จริงไหมเพคะพระเทวี" กุสุมาลย์มิได้เห็นเป็นเรื่องน่าตกตะลึงแต่อย่างใด   ด้วยรู้ว่าภูวิษะผู้นั้นคือพญานาคราชจำแลงมา   จึงได้แต่หันไปยิ้มกับพระธิดาของตน  ด้วยเข้าใจความนัยกันเป็นเพียงสองนาง "ใช่...ต่อไปจะเกิดสิ่งอัศจรรย์พันลึกขึ้นมาด้วยน้ำมือของภูวิษะเจ้าอีกมาก  คอยดูไปเถิดพี่ศรีดาราว่าดวงตะวันที่จะนำทิวาวารมาสู่จุมภะปุระนั้นเป็นเช่นใด  พระสวามีแห่งเราก็เป็นเช่นนั้น" บุตรีของขุนพลมหัทธนะยิ่งฟังพระดำรัสก็ยิ่งสับสนงุนงง  หาได้เข้าใจความนัยเหมือนดังเช่นกุสุมาลย์     "พระเทวีหมายถึง...คำทำนายของมหาปุโรหิตหรือเพคะ ? " นางจึงลองทูลสิ่งที่คาดเดาดู "อืม...จะว่าอย่างนั้นก็ได้" พระเทวีแย้มโอษฐ์รับ "โอ้....ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ  พระพี่นางพระองค์อื่นคงริษยาเป็นแน่แท้   ที่พระเทวีของหม่อมฉันได้มหาบุรุษมาครองคู่ด้วย  ฮะ ฮะ ฮะ" จากนั้นศรีดาราก็หัวเราะด้วยความรื่นเริงใจเสียใหญ่โต   จนหญิงงามที่นั่งเคียงข้างต้องตีเข้าที่ต้นแขนเป็นการเตือน "ศรีดารา...ระวังปากเสียบ้างเดี๋ยวผู้ใดมาได้ยินเข้า  จะกลายเป็นเรื่องใหญ่โตไปนะ" "ข้าไม่ได้เอ่ยชื่อ..เอ้ย พระนามองค์ใดออกมานี่  มีแต่คนที่ร้อนตนเท่านั้นแหละถึงจะรับไป...โอ้ย" แต่ยังพูดไม่ทันจบประโยคดี   ศรีดาราก็ร้องโอดโอยออกมาเพราะถูกบิดเนื้อ "ยังจะปากดีอีกนะ  อย่าได้ลบหลู่เบื้องสูง  หากมีใครได้ยินเข้าเจ้ามิได้เดือดร้อนแต่ผู้เดียว  พระเทวีจะต้องเดือดเนื้อร้อนพระทัยไปด้วยเข้าใจหรือไม่" "โอ้ย..ยยย..ย  เข้าใจแล้วๆๆๆๆ ปล่อยข้าเถิด  หม่อมฉันขออภัยเพคะพระเทวี  อย่าได้ทรงถือสาคนปากพล่อยอย่างหม่อมฉันเลย" "เฮ้อ...พี่ศรีดารา  เราน่ะรู้นิสัยพี่ดีจึงไม่ถือสาอันใด  แต่ถ้าหากพระภคินีของเราทรงสดับเข้า  เราก็ช่วยพี่ไม่ได้ดอกนะ....และยิ่งหากเป็นพระพี่นางพินทุมณีแล้วล่ะก็...พี่คงจะรู้ดีว่าทรงหทัยร้อนปานใด   แค่นางกำนัลพูดจาไม่เข้าหูก็ทรงสั่งโบยเสียแล้ว" "เพคะๆๆ หม่อมฉันไม่กล้าพูดแล้ว" นางจึงเงียบเสียงสงบปากลง  แต่ยังทำหน้าทะเล้นอยู่นั่นเอง  มหิตาเทวีทอดพระเนตรเห็นเข้าก็ต้องทรงสรวลออกมาด้วยอดขันไม่ได้ "ตอนนี้น่ะขำกันได้นะ   แต่พอถึงเวลาไปตำหนักหลวงล่ะก็อย่าลืมตัวอีกล่ะศรีดารา  ถึงแม้บิดาเจ้าจะเป็นที่เกรงขาม  แต่หากเจ้าพูดโพล่งโดยไม่ดูกาลเทศะ  หรือพลั้งเผลอไปล่วงเกินใครเข้าล่ะก็...มีแต่จะทำให้ท่านมหัทธนะลำบากใจ  หากต้องออกหน้าปกป้องเจ้ามากเกินไปก็ดูไม่งาม  เข้าใจหรือไม่?" "ข้าเข้าใจแล้วแม่หญิงกุสุมาลย์...อย่าตำหนิข้านักเลย   ข้ารู้น่าว่าอะไรควรไม่ควร...รับรองจะไม่ทำให้พระเทวีขายพระพักตร์เป็นแน่" "ให้มันแน่เถิด!" คนถามยังคาดคั้น "นั่นสิ...แล้วอย่าหาว่าเราไม่ช่วยนะพี่ศรีดารา" ตรัสจบก็ทรงสรวลออกมา "แหม...รุมติติงแบบนี้หม่อมฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว   ว่าแต่...ลงท่านภูวิษะกลับมาแล้ว   อีกไม่นานคงถึงพิธีสยุมพรแล้วสิเพคะ   ตื่นเต้นไหมเพคะพระเทวี" นางหน้าทะเล้นยังทูลถามต่อจนมหิตาเทวีพระพักตร์แดงแล้วแดงอีก  ในที่สุดก็ตรัสตัดบทด้วยความเอียงอาย "ถามอะไรน่ะพี่ศรีดารานี่...." ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ วันเวลาผ่านไปเร็วดังพญาปักษวาหน กางปีกโผบินออกจากวิมานฉิมพลี  ปีกใหญ่กว้างข้างละ 50 โยชน์นั้นกระพือไปแค่ชั่วลัดนิ้วมือก็ถึงที่หมายโดยพลัน   วันวิวาห์มหาฤกษ์นั้นได้ถูกกำหนดขึ้นในอีก 11 วันข้างหน้า  มหิตาเทวีทรงตื่นเต้นในพระทัยยิ่งนัก    ตั้งแต่ภูวิษะหรือเจ้าราชบุตรเขยกำชัยกลับมานั้น  ทั้งสองเพิ่งได้พบกันเพียงครั้งเดียว ในงานพิธีเลี้ยงต้อนรับและแต่งตั้งบุรุษผู้มากปรีชาขึ้นเป็นขุนพลแห่งจุมภะปุระ   แต่มิได้มีโอกาสสนทนากันตามลำพังเลยแม้แต่น้อย   ยิงอยู่ในกลุ่มคนหมู่มากภูวิษะเจ้านั้นแสดงตนเป็นคนเงียบขรึมไม่ใคร่โอภาปราศรัยกับผู้ใดนัก  ส่วนพระธิดานั้นได้แต่เอียงอายมิกล้าตรัสถ้อยสนทนาต่อหน้าผู้คน  จึงได้แต่ส่งสายพระเนตรบอกกล่าวความนัยกันไปมา  จนศรีดาราเห็นเข้าก็นึกขำจนต้องกลั้นยิ้ม   ในขณะที่กุสุมาลย์ได้แต่แลมองเจ้านายทั้งสองพระองค์ไปมา  และรำพันในใจตนเองอยู่เงียบๆ ใจหนึ่งก็นึกยินดีในความสุขของพระเทวี  ที่ตนเฝ้าถนอมเลี้ยงดูมาดั่งน้องสาวร่วมอุทรมาแต่ประสูติกาล   แต่อีกใจหนึ่งก็นึกสะท้อนใจยิ่งนัก  เมื่อพบว่าในสายพระเนตรของภูวิษะเจ้าราชบุตรเขยนั้น  หาได้มีผู้ใดในแววเนตรอีกเลยนอกจากมหิตาเทวีเท่านั้น! "ตั้งแต่คืนวันนี้เราต้องไปเก็บตน  เข้าพิธีถวายอัคคีชำระกายใจ  ที่เทวสถานมหิทธราบดี 7 วัน   พี่กุสุมาลย์เตรียมข้าวของให้เราเรียบร้อยหรือยัง" เจ้าของชื่อจึงค่อยรู้สึกตัวว่าเหม่อลอยไปนานเท่าใด "เรียบร้อยแล้วเพคะ  เดี๋ยวหม่อมฉันจะตรวจทานข้าวของ  ที่นางกำนัลอื่นจัดเตรียมให้พระองค์อีกครั้งเพคะ" ทูลตอบไปก็ก้มหน้าเลี่ยงไม่กล้าสบพระเนตร   คล้ายเกรงว่าความในใจจะถูกพบเห็น จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 14:48:24

ความคิดเห็นที่ 2          "เฮ้อ...ตั้ง 7 วันที่จะไม่ได้พบหน้าผู้ใดเลย...แม้แต่ภูวิษะเจ้า"              ทรงรำพึงออกมาโดยไม่รู้พระองค์ว่ามิทรงหาญกล้าเรียกขานนามภูวิษะโดยไร้ยศศักดิ์นำ   ศรีดาราเคยตั้งข้อสงสัยประการนี้แล้วนำมาพูดคุยกับกุสุมาลย์              'พี่กุสุมาลย์  สังเกตหรือไม่'              'สังเกตสิ่งใดหรือศรีดารา?' นางย้อนถามหากแต่แน่ใจว่า ศรีดาราคงไม่ล่วงรู้ถึงภพภูมิอันประเสริฐของราชบุตรเขยองค์ใหม่เป็นแน่แท้              'พระเทวีน่ะสิ' กุสุมาลย์โล่งใจบ้างแต่ยังเก็บซ่อนสีหน้าได้ดี  แล้วจึงแกล้งย้อนถาม              'ทำไมรึ?'              'พระเทวีทรงตรัสเรียก ท่านภูวิษะว่า  ภูวิษะเจ้าทุกคำ...ราวกับว่าท่านเป็นเจ้าชายผู้ทรงศักดิ์จากเมืองไกล'              'ดำรงตำแหน่งเจ้าราชบุตรเขย  ก็นับว่าเป็นเจ้าร่วมวงศ์วานแล้วอย่างไรเล่าศรีดารา'              'หาใช่เรื่องนั้น....แต่ข้าว่าท่วงท่าสง่างามผึ่งผายองอาจปานนั้น หากเป็นพระโอรสเมืองใดก็มิใช่เรื่องแปลก  แต่ทำไมไม่แสดงองค์  ปล่อยให้ผู้คนโจษขานไปต่างๆ นานา  แล้วพระเทวีก็เรียกหาเป็น "ภูวิษะเจ้า" มาตลอด ฤาจะทรงรู้ความจริงประการนี้   พี่กุสุมาลย์...หากรู้สิ่งใดจงบอกกล่าวข้าบ้างเถิด' ศรีดาราสรุปแล้วจ้องมองนางพระพี่เลี้ยงด้วยแววตาสงสัย              'บอกอะไร? เราว่าเจ้าคิดมากไปหรือเปล่า? หากเจ้าราชบุตรถึงแม้จะเป็นชนชั้นสามัญธรรมดา  แต่เป็นผู้มีบุญญาธิการก็ย่อมฉายส่งสง่าราศีของตนได้  มิใช่เรื่องแปลกเสียหน่อย'     เมื่อไม่ได้คำตอบนางกำนัลช่างคาดเดาก็หน้ามุ่ย  แต่มิกล้าวิเคราะห์สิ่งใดอีกต่อไป  ปล่อยให้นางโฉมงามนึกชมปฏิภาณอันว่องไวของศรีดาราอยู่ในใจไปเงียบๆ              "หลังพิธีสยุมพรผ่านพ้นไปก็ทรงได้พบภูวิษะเจ้าทุกวันแล้วล่ะเพคะ" กุสุมาลย์ทูลตอบ              "7 วันจะว่ายาวนานก็ยาวนาน  จะว่ามินานก็มินาน   แต่ต้องไปอยู่ที่นั่นผู้เดียวไม่ได้พบเจอผู้ใดเราคงเหงายิ่งนัก"              "ทรงกังวลเรื่องนี้เองหรือเพคะ  ภูวิษะเจ้าเองก็ต้องเก็บตัวถือศีลภาวนาปวารณาตนเป็นชาวจุมภะ 7 วัน ที่ตำหนักเยี่ยมพิรุณปลายอุทยาน  โดยไม่ได้พบผู้ใดเหมือนกันเพคะ   ส่วนหม่อมฉันกับศรีดารานำพระกายาหารไปส่งให้ที่เทวสถานทุกวันเพคะ  มิได้ห่างหายไปไหน  แต่คงไม่ได้อนุญาตให้พบพระเทวี   ทรงอดทนหน่อยนะเพคะไม่กี่วันเอง"              ย่ำค่ำของคืนนั้นเมื่อมณีรัตติกาลขยับขึ้นครองนภา   มหิตาเทวีแต่งองค์ด้วยภูษาสีขาวสะอาดตาเข้าสู่เทวสถานแห่งนาคเจ้า   แสงไฟตะเกียงสาดส่องออกมาทางทวารโคปุระและช่องบัญชรเป็นระยะ  ด้วยว่าตลอดเจ็ดราตรีนี้ห้ามมิให้กองไฟใดในเทวสถานแห่งนาคะเทพนี้ดับได้   ตลอดช่องทางเดินจึงถูกจุดคบเพลิงสว่างไสว  และตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นเครื่องอารตีและไม้หอมนานาชนิดที่เผาลงในกระถาง  เสียงสวดมนตราดังเป็นท่วงทำนองสูงสลับต่ำ  บางครั้งฟังดูคล้ายผู้คนมากมายกำลังโหยไห้  บางคราเสียงประสานนั้นนิ่มเบาแผ่วพลิ้วดังเสียงธาราสวรรค์ไหลเอื่อยเรื่อยริน      หากมีผู้ใดเดินผ่านในบริเวณนี้คงต้องประหวั่นพรั่นพรึงกับเสียงพิธีกรรมอันเคร่งขรึม  เวลาแห่งมนตรานั้นก้องกังวานติดต่อกันไปหลายชั่วยาม   จวบจนกระทั่งดวงดาราฟื้นตื่นจากนิทรา  ปรากฏขึ้นกะพริบวิบไหวอยู่บนผืนกำมะหยี่ดำที่หุ้มห่อท้องฟ้าไปจรดแดนดิน  แลดวงจันทราลอยเด่นขึ้นทอแสงรัศมีอยู่กลางเวหา เสียงสวดคร่ำครวญเพื่อถวายแด่จอมนาคราชจึงค่อยยุติลง                มหิตาเทวีทรงเปลื้องภูษาออกจนหมด   แล้วปล่อยวรกายเปลือยเปล่าให้จมดิ่งลงในสายน้ำ  ที่คณะพราหมณ์ตระเตรียมไว้ให้ทรงสรงหลังเสด็จพิธีกรรม  น้ำในสระนั้นอุ่นจนเป็นไอร้อนขึ้นมา  ด้วยแรงน้ำที่ถูกส่งจากท่อดินเผาใต้ปราสาท  พัดผ่านหินที่เผาจนแดงร้อน  และถูกนำมาโรยไว้ในช่องตะแกรงรอบกำแพงสระรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้านั่น   พร้อมๆ กับน้ำพุตามมุมทั้งสี่ของสระ  ซึ่งปั้นประดับไปด้วยจตุบาทชาติสี่ชนิดอ้าปากพ่นสายนทีออกมา              น้ำอุ่นกำลังดีอีกทั้งยังเจือไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนละมุนของพฤกษาไพรที่ผสมลงไป  และประดับแต่งด้วยกลีบดอกไม้สีขาวและเหลืองที่โรยเอาไว้จนเต็มสระ  ทำให้สบายพระกายายิ่งนัก  พระเทวีทรงทอดองค์ประทับนิ่งไปกับกระแสน้ำ  พลางหรุบเปลือกพระเนตรลงพริ้มด้วยความผ่อนคลาย                เวลาผ่านไปนานเท่าใดนั้นมหิตาเทวีมิได้ทรงใส่พระทัยนัก เพราะมิมีผู้ใดกล้าล่วงก้าวพ้นธรณีประตูเข้ามา  ในขณะที่พระนางทรงพระสำราญกับการสรงอยู่  หากแต่จู่ๆ พระกรรณก็แว่วเสียงคล้ายมีสิ่งหนึ่งกำลังแหวกสายน้ำ   เมื่อแรกมิได้ทรงลืมพระเนตรขึ้นด้วยเข้าใจไปว่าดำริไปเอง   แต่ต่อมาเสียงนั้นดังขึ้นคล้ายขยับเคลื่อนใกล้เข้ามา   จึงไม่แน่พระทัยแล้วว่ากำลังอยู่ตามลำพังเพียงองค์เดียว  จะว่าเป็นจิตตะนั้นก็หาใช่เพราะพญางูเผือกถูกเก็บอยู่ในห้องหับมิดชิด  มิได้ปล่อยให้ออกมาเพ่นพ่านในเวลากลางคืนได้   เมื่อรำลึกได้ดังนี้ทรงเบิกพระเนตรขึ้น  แล้วผินพักตร์ไปยังที่มาของเสียง                ฉับพลันนั้นพระเทวีผู้ทรงสิริโฉมแม้ยามสรง   ก็ต้องตกพระทัยจนตะลึงนิ่งอึ้งชะงักวรกายไป   เรียวโอษฐ์อิ่มสีชาดนั้นเผยอค้าง  แต่หาได้มีสุรเสียงใดเล็ดลอดออกมา   เมื่อทอดพระเนตรเห็นวรองค์สูงสง่า  และดวงพักตร์งามปานสลักเสลาของบุรุษผู้หนึ่งปรากฏขึ้นกลางสายน้ำนั้น              "ภูวิษะเจ้า!!"       ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 14:53:21

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 18 รักในสายน้ำ              ดวงเนตรกลมโตเบิกค้างเมื่อแลเห็นเด่นชัดว่าเป็นผู้ใดปรากฏขึ้นกลางสายน้ำนั้น   ร่างสูงโปร่งของบุรุษเพศยืนสง่าอยู่ ณ ที่นั้น   มหิตาเทวีเมื่อทรงแน่พระทัยแล้วว่ามิได้พระเนตรฝาดไปเอง   จึงค่อยคลายอาการตกตะลึงแต่ยังทรงอ้ำอึ้งมิอาจเอ่ยสิ่งใดออกมาได้       ภูวิษะเจ้ามองกิริยาตะลึงลานจนต้องกะพริบดวงเนตรไปมาของพระเทวีแล้วก็ทรงแย้มสรวลออกมา   รอยยิ้มนั้นดูงดงามทรงอำนาจหากแต่กลับพราวเล่ห์ในสายตาพระนาง  และยิ่งกวาดเนตรไปยังวรกายองอาจผึ่งผายเบื้องหน้า   ก็ทรงพบเห็นว่าบุรุษที่กำลังจะมาเป็นพระสวามีในอีกไม่กี่ราตรีข้างหน้านั้น   เปลือยเปล่าดุจเดียวกับพระองค์                "พญามหิทธราบดี! ท่านเข้ามาได้อย่างไร?"              "ตกใจหรือมหิตา...ที่นี่เป็นนาคาลัย [1] แห่งเรา   จะเข้าออกโดยสะดวกก็หาใช่เรื่องแปลกประหลาดอันใด"              "แต่..." พระนางน้อยขยับถอยหนีโดยอัตโนมัติ  เมื่อวรองค์ทรงสง่าแหวกสายนทีเข้ามาใกล้              "มหิทธราบดี...มะ...หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ   ตะ..แต่  ทรงโปรดรอสักชั่วลัดตา  หม่อมฉันจะรีบขึ้นจากน้ำ  มาถวายความเคารพ"              "จะเป็นไรไปเล่า...หาต้องมากพิธีกับเราหรอก"              ตรัสแล้วก็ทรงเคลื่อนองค์ใกล้เข้ามาอีก  ในขณะที่มหิตาเทวีนั้นถอยพระบาทจนปฤษฎางค์ [2] กระทบเข้ากับกำแพงสระ   จึงค่อยรู้สึกพระองค์ว่าไม่มีที่ให้ถอยหนีได้อีกต่อไปแล้ว               "มหิทธรานาคราช...ทรงโปรดด้วย...มะ..หม่อมฉัน"     เทวีแน่งน้อยยังมิทันตรัสจบประโยคดี  พาหาทั้งสองข้างของพญานาคินทร์ก็ยกขึ้นกั้นขวางกักวรองค์บอบบางไว้กึ่งกลาง              "เรียกเราว่า...ภูวิษะ"              โอษฐ์บางกระซิบแนบพระกรรณเทวีผู้ทรงโฉม  จนมหิตาเทวีพักตร์ระเรื่อแต่มิอาจทูลคัดค้านได้อีก   เพราะทรงตระหนักถึงไออุ่นของบุรุษเพศที่มิเคยได้ใกล้ชิดมาก่อน   แผงพระอุระเปลือยเปล่านั้นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง   ผิดกับเรือนร่างโปร่งแลดูสะโอดสะองยามทรงอาภรณ์ยิ่งนัก              "ภูวิษะ...เรียกนามเราสิ"              "ภู..วิ..ษะ" นางผู้สะคราญโฉมส่งเสียงครางพระนามนั้นออกมาแผ่วเบา              "จำไว้ภูวิษะเป็นนามของเรา  มหิทธราบดีเป็นนามที่พวกเจ้าสักการะบูชาเราและพระบิดาเท่านั้น..."              "เพคะ" ครั้งนี้พระสุรเสียงมั่นคงขึ้น  พระเทวีน้อยทรงช้อนพระเนตรกลมโตนั้นขึ้นมอง   ด้วยท่าทีหวาดหวั่น กึ่งกล้ากึ่งเกรงก่อนจะตรัสออกมา              "หม่อมฉันจะจดจำไว้  ว่าภูวิษะเจ้าไม่โปรดให้เรียกมหิทธราบดี  ถ้าเช่นนั้นก็ทรงปล่อยหม่อมฉันได้แล้วเพคะ"  ทรงอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน  หากแต่บุรุษตรงหน้ายิ่งดูได้พระทัย  รอยสรวลเจ้าเล่ห์นั้นฉายออกมาโดยมิคิดจะปิดบัง              "ทำไมเล่า?"              "เดี๋ยวผู้ใดเห็นเข้าจะไม่ดี   ทรงรออีก 11 ราตรีเถิดเพคะ" [1] นาคาลัย = เทวสถานของพญานาค [2] ปฤษฎางค์ = แผ่นหลัง         จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 15:10:09

ความคิดเห็นที่ 4 "แล้ว 7 ราตรีนี้เจ้ามาที่นี่เพื่อการใดหรือมหิตา" แววเนตรคมกล้ายามนี้ช่างหยอกล้อนัก "มา...เพื่อทำพิธีชำระอัคคีบวงสรวงมหิทธราบดีเพคะ" "แล้วมหิทธราบดีคือผู้ใด?" ตรัสย้อนถาม  พลางยกหัตถ์ขึ้นลูบนวลปรางสตรีในอ้อมอุระ "คือ......เพคะ" มหิตาเทวีนึกขุ่นเคืองพระทัยยิ่งนัก  ถึงกับกลืนคำตอบลงพระศอไปเลย  แล้วตวัดปลายพระเนตรขึ้นค้อนอย่างแง่งอน "มาบวงสรวงเพื่อขออนุญาตสยุมพรตามราชพิธีใช่หรือไม่....ก็ถูกต้องแล้วนี่เราอนุญาต!" พระพักตร์งามเด่นเหนือบุรุษใดในใต้หล้ายามนี้ช่างน่าชังนัก  ด้วยกิริยายั่วยวนกวนโทสะที่จงใจแสดงออกมาอย่างเปิดเผย "ขอบพระทัยเพคะ" พระเทวีแค่นสุรเสียงตอบ "หากเป็นดังนั้นแล้ว...ก็ถือว่าเป็นอันเสร็จพิธีการแล้วใช่ไหม?" วงพาหานั้นละจากกำแพงสระดึงเอาวรกายเล็กมาโอบกอดไว้จนแน่น    พลางยกหัตถ์ข้างหนึ่งแทรกพระเกศานิ่มเบาดังแพรไหมเข้าไปสัมผัสพระศอเล็กบาง  และแนบนาสิกโด่งนั้นเข้าสูดดมเรือนเกศาหอมกรุ่นของเยาวมาลย์   จากนั้นหัตถ์ซนมิได้อยู่นิ่งแต่ไล่ละเรื่อยลงมาถึงแผ่นปฤษฎางค์เนียนเรียบ   หัตถ์ใหญ่ร้อนผะผ่าวสัมผัสผ่านไปที่ใด  มหิตาเทวีก็ทรงร้อนรุ่มดังถูกไฟเสน่หาแผดเผาทรวง "อย่า...เพคะ" สุรเสียงเล็กแผ่วเบาครางออกมา "รังเกียจเรารึ ? " ภูวิษะเจ้าตรัสถามแต่หาได้หยุดหัตถ์  ที่กำลังสาละวนกับการลูบไล้กายานางงามในอ้อมอุระไม่ "มิใช่เพคะ...ตะ...แต่หม่อมฉัน" ด้วยสัญชาติบุรุษมิว่าเป็นนาคาเทพหรือมนุษย์สามัญ  ก็ทรงรับรู้ได้ว่าพระเทวีมิได้รังเกียจเดียดฉันท์  เพียงแต่ทรงเอียงอายตามประสาสตรีมิเคยต้องมือชายเท่านั้น "มหิตารักเราหรือไม่?" ได้ยินพระดำรัสนาคเจ้าแล้ว  ก็ทรงนึกน้อยพระทัย "ยังต้องตรัสถามอีกหรือเพคะ?  มหิตารอคอยท่านมานานเท่าใดแล้ว  จนแทบนึกว่าท่านนี้ลืมสัญญาที่เคยให้ไว้เสียด้วยซ้ำ" "มหิตาอย่าน้อยใจไป  เรานี้มิเคยอสัตย์  เพียงแต่รอเพลา รอกาลอันเหมาะสม...กว่าที่เด็กน้อยจะเติบโตเป็นหญิงงาม   เราหรือเจ้ากันแน่หนอ..ที่เป็นฝ่ายทุกข์ทรมานในการรอคอยมากกว่ากัน" พระดำรัสอันอ่อนหวานดังน้ำมธุรินโปรยปรายมาพรมฤดีดวงน้อยนั้น  มาพร้อมกับสายพระเนตรวาววับจับหทัย "ขอให้เราได้สวมกอดเจ้าให้สมใจหน่อยเถิด  เราคิดถึงเจ้านักหนาหากแม้มิต้องการเราผู้นี้  ขอจงออกปากผลักไส เราจักจรไปไม่ฝืนหทัยนาง" แม้กัลยาณีผู้ทรงโฉมยังอ่อนชันษา  แต่มิได้ไร้เดียงสาจนมิรู้เชิงชาย  มาตรแม้นกระจ่างแจ้งแก่พระทัย แต่มิอาจผลักไสวรองค์ทรงประเสริฐนั้นได้  จึงได้แต่ปิดโอษฐ์นิ่งเงียบไม่กล้าเอ่ยวจีใดอีก  เพราะแน่วแน่แก่ฤทัยว่าถึงจะตรัสสิ่งใดออกไป   ภูวิษะเจ้าก็คงลดเลี้ยวเกี้ยวต่อมิยอมยุติเพียงนี้แน่นอน  จึงปล่อยองค์ให้ทรงกอดรัดไปอีกอึดใจหนึ่งค่อยดันพระอุระกว้างนั้นให้ถอยห่างออกไป "ถ้าหายคิดถึงแล้วก็ปล่อยเถิดเพคะ  หม่อมฉันจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว  ทรงรัดแน่นเหลือเกิน" มหิตาเทวีเข้าพระทัยไปว่าทรงกล่าวได้ถูกต้องเหมาะสมแก่เทศะอันควร   แต่เหตุไฉนพญานาคินทร์นั้นจึงสรวลเสียงดังออกมา "ฮ่า ฮ่า ฮ่า มหิตาเจ้าทำให้เราขำ" "หม่อมฉันกล่าวสิ่งใดให้ทรงขำกันเพคะ?" พระขนงโก่งบางนั้นเลิกขึ้นด้วยความฉงน "และทำให้เรารู้ว่า...เรามีชายาที่น่ารักพักตร์พริ้งเพียงใด" พระธิดาแห่งจุมภะปุระยังคงพิศวงงงงวยไม่หาย  นาคเจ้าก็ตรัสต่อ "เจ้ากลัวเรารึ?" พระเทวีมิอาจโต้แย้งได้ในพระสมองว่างเปล่าไร้คำเจรจา   มีเพียงความเอียงอายครุครุ่นไปทั่วราวหมอกควันปกคลุมดำริในพระทัยเอาไว้   "มานี่สิมหิตา..." ภูวิษะเจ้าทรงขยับถอยออกห่างไปกลางสระ   แล้วค่อยยื่นพระหัตถ์ส่งมา "สายนทีจะคลายความหวาดกลัวแก่เจ้า แล้วเจ้าจะรู้ว่ามิมีสิ่งใดต้องหวาดกลัวเลยในธาราอันอบอุ่นนุ่มนวลนี้"   ดวงเนตรหวานล้ำประดับไปด้วยแพขนตายาวนั้น  จ้องมองตามหัตถ์อันแข็งแกร่งที่ส่งมอบมาพร้อมแววเนตรอ่อนโยน  หาได้มากเล่ห์พราวเหลี่ยมอย่างก่อนหน้านี้   ทรงค่อยแย้มสรวลออกมาได้จึงวางหัตถ์บางให้ทรงเกาะกุม "แน่พระทัยนะเพคะว่าจะไม่รังแกหม่อมฉัน" ตรัสพลางจับจ้องไปที่ดวงเนตรคมกล้าของวรองค์สูงสง่านั้น "หากจุมพิตด้วยดวงใจอันงมงายในรักนั้น   จะเรียกว่ารังแกหรือไม่? " "ฝ่าบาท..." "ภูวิษะ" ทรงแทนคำเรียกหาให้ถูกต้อง   แต่มิทรงรอให้พระนางได้แก้ไขคำ  นาคาจำแลงก็จุมพิตอ่อนหวานประทับเรียวโอษฐ์อิ่มสีชาดนั้นเนิ่นนาน   มหิตาเทวีเมื่อแรกก็ทรงประหวั่นหทัยแต่มิช้านานก็ปิดดวงเนตรพริ้มลง   ปล่อยให้จุมพิตแสนหวานราวล่องลอยอยู่ในความฝันดำเนินต่อไป   จากจูบเป็นโอบกอด  จากโอบกอดเป็นลูบไล้  มิช้านานเยาวมาลย์ก็คล้อยตาม  แล้วแนบร่างหล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียวกับวรกายอันสง่างามนั้น     รัตติกาลนี้เนิ่นยาวออกไปราวไม่สิ้นสุด  ดวงฤทัยสองดวงอิ่มเอมในรัก  ร่างสองร่างกอดก่ายกันอยู่แท่นบรรทม   ภูวิษะเจ้าทรงกระชับอ้อมพระพาหุให้แน่นขึ้น  ด้วยเกรงว่าวรกายเล็กแบบบางนั้นจะหนาว  เมื่อผิวกายาอันเปล่าเปลือยปะทะเข้ากับสายเย็นที่พัดผ่านช่องบัญชรเข้ามาพร้อมไอน้ำค้าง  ตามด้วยกลิ่นใบหญ้าชื้นที่ไปด้วยหยาดน้ำฟ้าทิ้งลงมาค้างไว้ในมายามค่ำคืน  อุณหภูมิลดต่ำลงจนหนาวเหน็บแต่มหิตาเทวีทรงอบอุ่นด้วยรักอันเกษม "ยามนี้หม่อมฉันมีความสุขยิ่งกว่าหญิงใดในจุมภะ" ตรัสไปก็คลี่โอษฐ์แย้มสรวล "เราก็เช่นกัน" "หม่อมฉันคงมิอาจลืมเลือนค่ำคืนนี้ได้" ทรงกระซิบบอก "จากนี้ไปอีกหลายราตรีคงไม่มีค่ำคืนใดที่เจ้าลืมเลือนได้" สิ้นคำตรัสภูวิษะเจ้าก็ถูกหัตถ์เล็กบางนั่นทุบเข้าพระอุระเต็มแรง "จะไม่ให้หม่อมฉันหลับนอนเลยหรืออย่างไรเพคะ   พรุ่งนี้ต้องตื่นมาทำพิธีบูชาผู้ใดก็ไม่รู้แต่รุ่งสางด้วยสิ" "เจ้าก็บอกพราหมณ์พวกนั้นไปว่า...มหิทธราบดีเช้านี้ตื่นไม่ไหว  คงมิอาจมารับการสักการะได้" นาคเจ้าตรัสล้อเล่นด้วยพักตร์เฉยชา   ต่างกับยามอยู่ต่อหน้าผู้คนที่มักจะปั้นปึ่งเรียบเฉยจนแทบไร้คำเจรจา "บ้าสิเพคะ! ผู้ใดจะไปเชื่อว่ามหิทธราบดีเหลวไหลปานนั้น   แถมยังลักลอบหนีจากเรือนพักที่ห่างไกลกันไปคนละทิศมาถึงที่นี่ได้!" นาคาเทพไม่ตอบแต่ทรงสรวลออกมาด้วยความขบขัน "ป่านนี้ยังไม่มีใครรู้หรอก ว่าเรามิได้อยู่ตำหนักปลายอุทยานนั่น  ก็มิมีผู้ใดเห็นเราก้าวผ่านธรณีประตูออกมาเลยนี่" "แต่...นี่ใกล้สางแล้วนะเพคะ   รีบเสด็จกลับดีกว่า  เดี๋ยวมหาดเล็กเข้าไปปลุกแล้วไม่พบพระองค์จะแตกตื่นกันเสียเปล่าๆ" มหิตาเทวีตรัสพลางยันวรกายเปลือยเปล่านั้นขึ้นนั่ง   โดยมิลืมดึงผ้าทรงสะพักขึ้นปิดกายา "ไม่เป็นไรดอกเราร่ายมนต์ทิ้งไว้   เวรยามผ่านเข้าไปก็แลเห็นเรานอนอยู่บนแท่นบรรทม" "จริงหรือเพคะ?" พระเทวีน้อยทรงโล่งพระทัยแทน   แต่บัดเดี๋ยวก็นึกขึ้นได้ว่าบุรุษที่นอนเคียงคู่นั้นช่างวางแผนได้เจนจัดรอบครอบเสียนี่กระไร "นี่ทรงวางแผนไว้ตั้งแต่ต้นแล้วใช่ไหมเพคะ ? " ภูวิษะเจ้าสรวลรับไม่ตอบคำถาม   แต่ดึงเอาวรกายอ้อนแอ้นนั้นลงมานอนแนบอุระ "อย่าได้สนใจเรื่องไร้สาระนั่นเลย   นอนเถิด...พี่อยากส่งเจ้าเข้านิทราแล้วจึงค่อยไป" คำเรียกแทนองค์ว่าพี่นั้น  ทำเอาดวงฤทัยมหิตาเทวีติดปีกโบยบินดุจดั่งวิหคน้อยรื่นเริงเหินชมไปทั่วนภา   พระเทวีมิต้องการเอ่ยความใดอีก  ก็ทรงเปรมปรีดิ์ด้วยถ้อยคำของบุรุษที่บรรทมเคียงข้าง  หากแสงทองแห่งทิวาวารมามิเยือนขอบฟ้าเร็วนักก็คงดีไม่น้อย   และแม้นว่าเป็นไปได้ดั่งคำอธิษฐานในพระทัย  แน่งน้อยโฉมงามปรารถนาให้รัตติกาลนี้ยืดยาวออกไปไม่มีที่สิ้นสุด   "เสด็จพี่ภูวิษะ..." พักตร์จิ้มลิ้มนั้นปิดเปลือกเนตรลงสนิทในขณะที่ตรัส "หม่อมฉันรักพระองค์" "พี่ก็รักเจ้ามหิตาเอ๋ย..." "ขอให้เป็นเช่นนั้นตลอดไป   อย่าได้มีหญิงใดมาเปลี่ยนพระทัยเสด็จพี่ไปจากหม่อมฉันเลย" "จะเช่นนั้นนิจนิรันดร์  มิมีหญิงใดมาสั่นคลอนได้" ตรัสจบก็ทรงประทับจุมพิตลงที่นลาฏ [3] แทนสัตย์สัญญา  นางงามที่เคียงข้างบนแท่นบรรทมก็คลายกังวล   หทัยพระนางเปี่ยมสุขจนล้มปรี่  จึงพากายาเข้าสู่นิทราอย่างง่ายดาย   เคียงฟ้ามองดูคู่รักทั้งสองนอนกอดก่ายกันด้วยความสุขสม   ภาพหวานชื่นตรงหน้าค่อยถอยห่างไกลออกไป   จนบางตาและเลือนหายไปในที่สุด   แว่วเสียงสุดท้ายก่อนที่หล่อนจะหล่อนตื่นจากความฝัน   สุรเสียงของมหิตาเทวีลอยตามลมมาให้ได้ยินคำตรัสซ้ำย้ำเตือนต่อบุรุษอันเป็นที่รัก "อย่าทรงลืมเลือนคำรักที่เคยมีให้มหิตาผู้นี้   แล้วปล่อยให้หม่อมฉันจดจำมิเลือนตราบสิ้นดินฟ้าอยู่ผู้เดียวนะเพคะ  ภูวิษะเจ้า..." ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ [3] นลาฎ = หน้าผาก   แก้ไขเมื่อ 07 ก.ย. 55 15:14:07 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 15:11:49

ความคิดเห็นที่ 5 เช้าวันนั้นเคียงฟ้าตื่นสายกว่าปกติ  แสงแดดส่องสว่างไปทั่วบริเวณแล้ว   หญิงสาวก็ยังไม่ลืมตาตื่นอีกทั้งยังมีรอยยิ้มหวานเชื่อมอยู่บนใบหน้า  จนมิรันตีเห็นว่าใกล้เวลารับประทานอาหารเช้าแล้วจึงปลุกหล่อนขึ้นมา "ยัยฟ้าฝันอะไรน่ะ  นอนยิ้มเชียวตื่นได้แล้ว" เมื่อแรกหล่อนไม่อยากลุกเลย   แต่เมื่อโดนเขย่าตัวโดยแรงจึงจำต้องลืมตาขึ้น "อะไรน่ะ...กำลังฝันดีอยู่เชียวแอน...ฮ้าว" หล่อนงัวเงียขึ้นมาตอบพลางหาวไปด้วย "ฝันอะไรหา? สายแล้ว...เอ๊ะ? หรือว่าฝันถึงเจ้าภูวิษะ" พอได้ยินชื่อนั้นหล่อนก็ลืมตาโพลงแล้วลุกพรวดพราดขึ้นมานั่งตัวแข็งทันที   จนมิรันตีเห็นเข้ายังตกใจกับกิริยานั้น "เป็นอะไร?" หล่อนละล่ำละลักถาม "มะ...ไม่ได้เป็นอะไร....ตายแล้ว!! แดดจ้าแล้วเหรอเนี่ย? ทำไมเพิ่งปลุกล่ะ?" "ฉันปลุกแล้วนะยะ แต่เธอไม่ยอมตื่นเองมัวแต่นอนฝันหวานถึงผู้ชายล่ะสิ" เมื่อโดนพูดแทงใจดำหญิงสาวก็หน้าง้ำ  รีบลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำไป "เร็วๆ ด้วยนะ  เจ้าเขาคงไม่ชอบให้ใครมาสายหรอก" หล่อนเร่งเร้าไม่นานนักเคียงฟ้าก็ล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย   ทั้งสองจึงพากันไปที่เรือนใหญ่ทันที แม้ไม่ตั้งใจแต่สายตาก็สอดส่ายหาคนในความฝัน   เขาอยู่ที่นั่นก่อนหน้าหล่อนจะมาถึง   ชายหนุ่มสูงศักดิ์นั่งอยู่บนยกพื้นสูงเคียงข้างวิมุตติญาติรูปงามของเขา  แค่เห็นหน้าหญิงสาวก็เผลอนึกถึงความฝันเมื่อคืนเข้า  เจ้าหล่อนก็หน้าแดงขึ้นมาทันที  และยิ่งเจ้าภูวิษะหันพักตร์มาทางนี้   จึงสบประสานสายตาเข้ากับหล่อนพอดิบพอดี    เคียงฟ้าเห็นดังนั้นก็รีบหลบสายตาวูบ    แต่ยังทันได้เห็นเขาแอบขำหล่อนอยู่ในที   "เกลียดนักอีตาบ้านั่น!" หล่อนพึมพำออกมาและถามตัวเองไปพลาง 'ทำไมเราต้องฝันถึงตานั่นด้วยนะ...แถมยังเป็นฝัน...แบบนั้นด้วย  บ้าจัง!!' หญิงสาวส่ายศีรษะไปมาเพื่อสลัดความคิด   ที่มักจะจูงกลับยังความฝันเมื่อคืน   จนเพื่อนที่นั่งร่วมวงขันโตกต้องหันมาถามไถ่   "เป็นอะไรน่ะฟ้า? " "ปะ...เปล่าหรอก" "แน่เหรอ? มองหน้าเจ้าภูวิษะแล้วส่ายหัวดุ๊กดิ๊กเนี่ยนะ? แอบคิดอะไรอยู่น่ะ?" เพื่อนชื่อนิ่มถามขึ้นมา "จะเป็นอะไรน่ะเหรอ? ก็เมื่อคืนยัยฟ้าฝันถึงเจ้าภูวิษะน่ะสิ...แถมสงสัยจะฝันหวานด้วยปลุกเท่าไรก็ไม่ยอมตื่น  เช้านี้ถึงมาสายไง" มิรันตีตอบแทนเสร็จสรรพ "ไม่ใช่สักหน่อย!! ฉันจะไปฝันเห็นเขาทำไม  เมื่อกี้แมลงมันเกาะหน้าเลยขยับไล่มันเท่านั้นเอง" หล่อนแก้ตัวเสียงหลง  แต่เพื่อนๆ ไม่คล้อยตามกับเหตุผลตื้นๆ นั่น  จึงพากันกลั้นหัวเราะ "เอาน่าไม่ล้อแล้ว  ไม่ต้องแก้ตัวขนาดนั้นหรอก...ว่าแต่เมื่อไรจะให้กินสักทีน้า  หิวแล้ว" นิ่มบ่นและไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่านั้นอีก  และเมื่อได้เวลาที่นักศึกษาน้องใหม่มาครบหมดทุกคนแล้วจึงเริ่มรับประทานอาหารกัน เคียงฟ้าไม่ได้มองมาทางเจ้าภูวิษะอีก  อย่างน้อยหล่อนก็พยายามบอกตัวเองว่าอย่าได้เผลอหันไปเด็ดขาด   ในขณะที่เจ้าตัวต้นเรื่องนั่งอมยิ้มเหมือนสมใจบางอย่าง  จนวิมุตติที่นั่งข้างๆ ต้องสะกิดถาม "อิ่มอกอิ่มใจขนาดนี้   คงไม่ต้องการอาหารเช้าแล้วสินะภูวิษะ?  ดูซิเราอุตส่าห์ให้แม่ครัวทำอาหารมังสวิรัติให้แท้ๆ" เจ้าของไร่รูปทองเอ่ยลอยๆ ขึ้นมาโดยไม่สนใจสีหน้าคนฟัง   "ถึงไม่กินเราก็ไม่ตายหรอก!" น้ำเสียงตอบกลับนั้นประชดอยู่ในที  ทำให้คนเริ่มเรื่องต้องหัวเราะออกมา  ในขณะที่ตรีภูมิซึ่งไม่รู้เรื่องราวด้วย  มองไปทางคนนั้นคนนี้สลับกันไปมา "เฮ้ย! คุยเรื่องอะไรกันน่ะ  แบ่งๆ ให้เพื่อนได้ฮามั่งสิ" "อ๋อ...ก็เจ้าภูวิษะเขา...." วิมุตติเอ่ยมาได้แค่ครึ่งประโยคก็ต้องรีบเงียบปากลงเมื่อเห็นสายตากร้าวนั้นเตือนมา "ไม่มีอะไรหรอก..หึ หึ  กินข้าวเถอะตรี   หรือไม่ถูกปากที่ขันโตกวงนี้เป็นอาหารมังสวิรัติ   จะย้ายไปกินวงอื่นก็ได้นะเราไม่ว่า" "โอ้ยยยย...ย ไม่เป็นไรหรอก  ฉันมันคนกินง่ายอยู่แล้ว  นานๆ ทีกินมังสวิรัติบ้างก็ดี   ว่าแต่ทำไมกินเอาบุญกันแต่เช้า? " หนุ่มร่างท้วมถามไปก็ตักข้าวเข้าปากไปไม่ได้หยุด "วันนี้เรานิมนต์ตุ๊เจ้า..เอ้อ..หลวงปู่แสนมาเทศนาให้โอวาทกับน้องๆ เพื่อเป็นสิริมงคลในการมารับน้องครั้งนี้น่ะ" "อ้อ! อย่างนี้นี่เอง   แหม...ก็น่าจะให้พวกมันกินมังสวิรัติไปให้หมดทุกคนเลย  ไม่น่าลำบากทำอาหารสองแบบ" "ไม่เป็นไรหรอก  ไม่ได้ลำบากอะไร   ของสดก็ซื้อเตรียมไว้หมดแล้ว" ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ เหมือนเช่นเคย แต่เช้านี้ตรีภูมิคิดว่าเพื่อนรักอารมณ์ดีเป็นพิเศษ   ส่วนญาติของเขานั้นก็เอาแต่มองแม่สาวน้อยน้องใหม่ตาไม่กะพริบ   ชายหนุ่มจากกรุงเทพฯ สังเกตเห็นแต่ไม่อยากแซวเพราะยังไม่คุ้นเคยกันนัก   อีกทั้งเจ้าภูวิษะค่อนข้างถือตัวเดี๋ยวจะกลายเป็นว่าเขาลามปามไปเสียเปล่าๆ "ที่ลำบากน่ะ...คือต้องเตรียมอาหารมังสวิรัติให้เราต่างหากเล่าคุณตรี  ต้องชมแม่ครัวเขาที่นี่ทำอาหารได้หลายอย่าง  โดยไม่เกี่ยงงอนอาหารที่สั่งเพิ่มเติมไปเลย" "ใช่ครับเจ้า! แม่ครัวไร่นี้ฝีมือเด็ดจริงๆ ผมยังติดใจเลย  กลับไปสงสัยอ้วนขึ้นแหงๆ" เขาพูดไปหัวเราะไปแต่ไม่มีวี่แววจะกลัวคำว่าอ้วนดังที่กล่าวมาเลย "จริงสิ! ภูวิษะท่านไม่ได้พบหลวงปู่แสนมานานเท่าไรแล้ว?" วิมุตติหันไปถามนาคจำแลง "สัก 1 ปีเห็นจะได้   ครั้งสุดท้ายเราไปกราบท่านในป่าตอนท่านออกธุดงค์" "ถ้างั้นนี่ถือเป็นนิมิตที่ดีนะ  ได้กราบท่านอีกหนก่อนสะสางเรื่องราว" เจ้าภูวิษะพยักหน้ารับแต่เมื่อเห็นตรีภูมิมองตาแป๋วมายังเขาทั้งสอง   เพราะไม่เข้าใจเรื่องราวที่ทั้งคู่กำลังสนทนากัน   จึงเป็นฝ่ายชวนคุยบ้าง "หลวงปู่แสนท่านเป็นพระอริยะโดยแท้  จำวัดอยู่ที่วัดป่าบนดอย  หรือไม่ก็ออกธุดงค์ในพงไพรบ่อยๆ  เราหาโอกาสเจริญธรรมกับท่านได้ยากนัก  ครั้งถือว่าโชคดีนักคุณตรี" "อ้อ! ครับ  งั้นไอ้ลิงฝูงนั้นก็โชคดีมากเลยนะเนี่ย" คนไม่รู้เรื่องอุตส่าห์จับความแล้วพูดคุยกลมกลืนไปด้วยได้สนิทใจ "ใช่..." หนุ่มยศเจ้ายิ้มรับ  ก่อนจะกล่าวคำพูดเป็นนัยให้ตรีภูมิงงเล่นต่อ "โชคดีทั้งเราทั้งเขา...เหตุนี้คงไม่บังเอิญ!" [จบตอนที่ 18] ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 15:16:43

ความคิดเห็นที่ 6 คุยกับคนอ่าน Tyra : ใช่ค่ะ แม่หญิงกุสุมาลย์นี่คนสำคัญเลยค่ะ ดีแอน : ตอนนี้อาจจะกรี๊ดคุณภูมากขึ้นนะคะ อิ อิ jazzzero : ได้คนอ่านเพิ่มแล้ว ดีใจจัง สายลมที่พริ้วไหว : ชาติก่อนแสนจะหวานค่ะ ชาตินี้ยังคงเปรี๊ยะๆๆ กันต่อไป จนกว่าจะเคลียร์กันได้นั่นแหละค่ะ ว่าวปักเป้า : สวัสดีค่ะ ขาประจำ FlebilE13 : ถ้าไปรับน้องนี่คงเป็นหนึ่งในกลุ่มสาวๆ ที่ยืนชมชายในวรรณคดีอยู่ใช่ไหมคะ? เอิ๊กๆๆ goldensun : คำทำนายจะเป็นจริงได้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับการกระทำของคนค่ะ ส่วนคู่นี้โกรธกันเพราะอะไร ยังบอกไม่ได้ค่ะ ต้องตามอ่านกันต่อไปนะคะ รพิชา : พระเอกคุณภูสิคะ คุณวิมุตติเป็นพระรองค่ะ N_Foxtrot : โห..ช่างเดานัก ทายถูกหรือเปล่าไม่เฉลยนะคะ เล่าแล้วเดี๋ยวไม่อ่านต่อ MOMIJI_99 : ในรูปนี่ขนมอะไรคะ? สวยเชียว ying_ae : มาแล้วค่ะ รอไม่นานนะคะ ^^ เพชรน้ำค้าง : เข้าใจเอาขนมมาล่อเด็ก นะคุณภู<--ล่อสำเร็จด้วยนะคะ ขนมดังโงะ : งั้นตอนนี้คงเป็นขนมหวานล่ะค่ะ สายเดี่ยว โจงกระเบน : จำแลงเป็นคนไปเพื่อทำตามข้อแม้ของบิดามาราฝ่ายหญิง เพื่อให้เกียรติมหิตาเทวีตามธรรมเนียมประเพณีค่ะ ห้าสิบป่าย : ขอบคุณค่ะ เพิ่งรู้ว่ามีที่ร้านนี้ด้วย Love U like a Love song : คู่นี้ได้แต่งงานกันค่ะ ได้เข้าหอด้วย อั๊งงง..ง piccy : อยากกินขนมซื้อสิจ๊ะ ว่าแต่ที่อเมริกามีขนมไทยแบบทำสดขายที่ไหนบ้างเหรอ? Janet Blue : เรตติ้งคุณภูพุ่งกระฉูดมากค่ะ ออกมาไม่กี่ตอนเอง ปลากัดสีทอง : ยังไม่คลายปมตอนนี้ค่ะ เพิ่มปมกันต่อไป อิ อิ jeansbubble : จิ้น Y ระวังฟ้าผ่าเน้อ คนเขียนไม่รับผิดชอบนะคะ แม่ใบเลี้ยงเดี่ยว : ตอบไม่ถูกเลย เรื่องจะเป็นยังไงต้องติดตามค่ะ โกมาซุม : เอาแมวมาโพสให้ดูบ้างสิคะ ชอบแมวมากเหมือนกันค่ะ oss_9 : ขอบคุณค่ะอุตส่าห์ปลีกตัวจากงานมาอ่าน มนต้นไม้ : สะสมปิ่นเยอะเชียวค่ะคุณมน  ปิ่นดอกไม้อันซ้ายลองเสียบดูแล้ว ไม่เข้ากับหน้าเลยไม่ซื้อมาน่ะค่ะ แต่เพื่อนซื้อมาไซค์ใหญ่เบิ้มมาก ปักทีหนึ่งบานเป็นลูลู่ลาล่าเลยค่ะ hellparadise : ตอนที่หนึ่งลงไปในกระทู้สต๊อกแล้วค่ะ งั้นเข้าไปดูในบล็อกก็ได้ค่ะ หวานเย็นผสมโซดา : คุณภูนุ่งผ้าแล้วค่ะ ไม่โป๊แล้ว mimny : พระเทวีแต่ละคนถูกเลี้ยงคนละตำหนัก เลยไม่ค่อยใกล้ชิดกัน ไปๆมาๆ คนใกล้ชิดยุยงให้แข่งกันเสียเองค่ะ ส่วนแม่หญิงกสุมาลย์จะเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์เมืองล่มไหม ต้องติดตามกันต่อไปค่ะ **************************************************************** ตอนที่แล้วคุยกันค้างเรื่องปิ่นอยู่นะคะ  ปิ่นนอกจากแสดงความงดงามทางวัฒนธรรมแล้ว ยังบอกให้รู้ว่าทั้งชายและหญิงของล้านนานิยมไว้ผมยาวกันมาเนิ่นนาน  นอกจากใช้เกล้าผมกันผมเกะกะเวลาทำงาน แล้วยังเป็นเครื่องประดับ ที่บ่งบอกฐานะ และที่มาของชนชาติ อีกด้วยค่ะ ปิ่นจึงเป็นส่วนหนึ่งในประวัติศาสตร์เลยทีเดียว ปิ่นนั้นทำมาจากวัสดุหลากหลาย ตั้งแต่ไม้ ตะกั่ว อลูมิเนียม เหล็ก เงิน ทอง ลวดลายนั้นส่วนมากก็นำมาจากธรรมชาติใกล้ตัว  เช่น ดอกไม้ต่างๆ ลายเถาไม้ สัตว์ หรือแม้แต่ดัดแปลงมาจากข้าวของเครื่องใช้ เช่น ปิ่นจ้อง ไทขึน/ไทลื้อ จ้องแปลว่าร่มค่ะ ก็คือ ปิ่นที่หน้าตาเหมือนร่ม สลักลวดลายดอกไม้ลงไป แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 55 07:45:44 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 15:27:35

ความคิดเห็นที่ 7 ปิ่นบัวระย้าเชียงตุง  มีนกยูงห้อยตุ้งติ้งอยู่สองตัว ช่างเป็นนกยูงที่อ้วนมาก ทำจากทองเหลืองตีเป็นแผ่นบางๆ แล้วตอกลาย ประกอบเข้าด้วยกันค่ะ เป็นปิ่นที่ปักแล้วดูไม่ 'เว่อร์มาก จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 15:29:55

ความคิดเห็นที่ 8 ปิ่นเขี้ยวปลายบัว  อันนี้ดูแมนๆ หน่อย เป็นปิ่นป้อชาย รูปร่างต่างกับปิ่นทั่วไปสวยเก๋แปลกตา  เจ้าแก้วชอบมากเลย แต่ว่าคนที่เสียบปิ่นนี้ต้องผมหนา แล้วยาวสักหน่อยนะคะ ไม่งั้นเสียบไม่อยู่ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 15:31:45

ความคิดเห็นที่ 9 ปิ่นกรวย ไทลื้อ/ลาว อันนี้ต้องยาวมากๆ หน่อยค่ะ เสียบแน่นดีนักแล แถมถอดหัวได้ด้วย เขาว่าแม่หญิงฮิตซ่อนยาพิษไว้ในปิ่นกรวยนี้ อันเล็กๆ ก็ยาว 5 นิ้ว ใหญ่ก็ 11 นิ้วค่ะ มี 2 ขนาด จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 15:33:34

ความคิดเห็นที่ 10 อันนี้น่ารักเป็นพิเศษ ปักแล้วจะดูแบ๊วมากๆ ปิ่นหัวช้าง เป็นปิ่นประยุกต์  คนออกแบบบอกว่า ดัดแปลงมาจากกล้องยาสูบสมัยโบราณค่ะ กลายร่างเป็นปิ่น เรื่องปิ่นนี่เจ้าแก้วยังสนุกที่จะคุยอยู่ งั้นขอต่อคราวหน้าอีกสักตอนนะคะ พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 15:35:45

ความคิดเห็นที่ 11 สนุกมากเลยค่ะ ชอบคุณภูมาก >< ติดตามมาตั้งแต่ตอนที่1แล้ว อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจัง >< จากคุณ : เขียนบน iPhone (makichan1) เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 15:43:57

ความคิดเห็นที่ 12 ฮื้ออออออออออออออออออออออ //จิกหมอนนนนนนนน อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย และแล้วก็...หลั่นลันล้า...กันจนได้ กิ๊วก๊าวๆ //วิ่งไปรอบห้อง ----------- ชอบปิ่นอันที่บอกว่า "ฮิต" ซ่อนยาพิษ ไว้ในนี้ อ่านแล้วขำกิ๊ก ... ปิ่นเขี้ยวสวยดีค่ะ เดี๋ยวไว้ไปเหนือ จะลองไปเดินๆ หาปิ่นบ้าง จากคุณ : jeansbubble เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 15:46:17

ความคิดเห็นที่ 13 วะ..ไวมากค่ะ เพิ่งโพสเสร็จไม่ถึงสิบนาที   จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 15:48:38

ความคิดเห็นที่ 14 แฟนพันธุ์แท้ \m/ จากคุณ : jeansbubble เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 15:49:29

ความคิดเห็นที่ 15 ฮืมมม เรื่องมันเกิดเพราะริษยาของอิสตรีหรือเปล่าคะนี่? (อยากรู้ค่ะ ออกจากเงามาถาม >/////<) จากคุณ : varavari เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 16:06:14

ความคิดเห็นที่ 16 รอลุ้นต่อค่ะ ว่านางเอกเคยทำอะไรในชาติก่อนนู้นนนนน ปิ่นสวยดีค่ะ แต่ปักเองไม่เป็น  ต้องมีคนมาทำให้ ^^" จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 16:14:42

ความคิดเห็นที่ 17 อ๊ายยยยย จิกหมอน+กัดผ้าเช็ดหน้าพร้อมซับน้ำลาย กับฉากเลิฟซีนของภูวิษะเจ้ากับมหิตา หวานกิ๊บกิ๊วมากกกก >//////<    รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ ชอบปิ่นเขี้ยวลายบัวจังดูน่ารักดี ส่วนปิ่นกรวยของไทลื้อ นี่ดูไม่ออกเลยว่าถอดชิ้นส่วนได้ แต่เก็บยาพิษเหรอ..เิอิ่ม จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 16:31:06

ความคิดเห็นที่ 18 ภูวิษะเจ้าช่าง......... เป็นเพลย์บอยแห่งยุคจริงๆ คือ ให้บรรยากาศของผู้ชายเสน่ห์ล้นเหลือ ให้เกียรติสาวๆ แบบเป็นมาตราฐาน เหมือนมีกลไลฝังในสมองเลยแฮะ แบบมีสาวไหนจะไม่หลงล่ะเนี่ย ตอบ >> ขนมนั่นคือ อาลัวแบบสั่งทำพิเศษค่ะ สวยเนอะ จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 16:37:38

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านจบ ต้องล๊อคอินเข้ามา กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตีพิมพ์เมื่อไหร่ต้องซื้อเก็บไว้ 1 เล่ม ไว้อ่าน ซ้ำไปซ้ำมาอีก 1 เล่ม กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จากคุณ : Kally_narak เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 16:44:33

ความคิดเห็นที่ 20 เขินนนนนนน จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 17:33:49

ความคิดเห็นที่ 21 อัยยะ!!! อ่านแล้วยิ้มหวานตามเลยค่ะ จิกหมอน... >///< ฮ่าๆๆ อยากรู้จังเลยน้าา ว่าสองคนนี้จะไปเจออุปสรรคอะไร จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 20:39:25

ความคิดเห็นที่ 22 มาอ่านรวดเดียว 4 ตอนเลย ขอบคุณมากคะ ขอให้สุขภาพแข็งแรง. ( อวยพรหวังผล อยากอ่่าน เยอะๆ) กุสุมาลย์. จะร้ายไหมน๊อ ? ฉากเมื่ออดีตชาติ แทบไม่อยากให้กลับมายุคปัจจุบันเลย พระเอกน่ารักสุดๆ จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 21:01:25

ความคิดเห็นที่ 23 ภูวิษะเจ้านี่ก็เจ้าเล่ห์เจ้ากลเหมือนกันนะคะ Lol คิดว่ามาดนิ่งได้อย่างเดียวเสียอีก ปิ่นปักสวยมากเลยค่ะ แบบนี้เรียกงดงามก็ไม่แปลก ^^ จากคุณ : หวานเย็นผสมโซดา เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 21:40:17

ความคิดเห็นที่ 24 เข้ามาตาม.....อ่าน       ชอบ.....ปิ่นปักผม       ชอบผู้หญิงไว้ผมยาว เกล้ามวย แล้วใช้ปิ่นปักผม       ดูอ่อนหวาน และน่าทนุถนอม....... จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 22:17:57

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านไปก็จิกหมอนเอ้ย คีย์บอร์ดไปด้วยอ่ะ 555  ....มีหลายอรรถรสมากเลยนะคะเรื่องนี้ อืมมม.. คิดไม่ออกว่าถ้าเป็นละครใครจะเป็นเจ้าภูวิษะดีน่ะ.... จากคุณ : แม่ใบเลี้ยงเดี่ยว เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 00:27:59

ความคิดเห็นที่ 26 เข้ามากรี๊ดภูวิษะเจ้า เขินอายประหนึ่งว่าเป็นมหิตาเทวีเสียเองหึๆๆ ลืมตอบเมนต์ตอนที่แล้วเค้าอยู่คนเดียวอ่ะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 02:02:03

ความคิดเห็นที่ 27 ^ ^ ^ ขอโทษน้า เดี๋ยวขึ้นไปตอบข้างบนนะคะ ทำคุณ Mimmy หล่นไปจริงๆ ด้วย จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 07:42:04

ความคิดเห็นที่ 28 หมดกัน..อุตส่านึกว่าเจ้าภูฯจะเป็นสุภาพบุรุษไม่ชิงสุกก่อนห่ามแหมอีกไม่กี่วันเอง...รอมาได้ตั้งหลายปีงุงิงุงิ จากคุณ : สายเดี่ยว โจงกระเบน เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 12:12:12

ความคิดเห็นที่ 29 ตายแล้ววว ...เจ้าแก้วววว   เป็นตอนที่อ่านนานมากกกกก อ่านไปกรี๊ดไป..เขินค่าาาา  >///< ชอบๆ หวานกันจัง อิจฉาาาาตาร้อนผ่าว ถ้าเป็นละคร นึกไม่ออกเลยว่าให้ใครเป็นภูวิษะดี แบบที่ว่าแค่มองตาก็จะละลายแล้ว .... >.<   รับผิดชอบด้วยนะคะ ทำคนอ่านเพ้อมาก ความคิดเห็นส่วนตัว^^ ชอบบทแบบนี้มากค่ะ เฮ้ยย  ไม่ใช่ๆ ชอบบทที่เจ้าแก้วเขียนแบบนี้มากกก  ไม่ต้องบรรยายอะไรมาก แต่จินตนาการเอาเองแล้วเค้าเขินง่ะ   ฮี่ ฮี่ ต่อไปขอวิธีปักปิ่นด้วยได้มั้ยคะ ^^ คือเราปักได้นะคะ แต่มันไม่ค่อยสวยอ่ะ แถมเดินไปๆมาๆ ก็หลุดออกจากผมอีก พอปักแน่นๆหมุนผมหลายๆรอบ ตามที่แม่ค้าสอน เค้าก็เจ็บอ่ะค่ะ่ -.,-   เห็นปิ่นที่เจ้าแก้วเอามาให้ชม เกิดกิเลสซะงั้น เย็นนี้คงต้องไปเดินถนนวัวลายซะหน่อยแล้ว ^^ ถ้าฟ้าฝนเป็นใจ .... จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 13:07:54

ความคิดเห็นที่ 30 น้ำนิ่งไหลลึกนะคะ ทำขรึม พอในที่ส่วนตัว ก็ชัดเลย ก็หวานดีนี่คะ ขัดๆ กับพระพี่เลี้ยงคนงามนี่แหละที่เล็งเจ้าเหมือนกัน รักกันมาก เข้าใจกันดี จนไม่น่าเกิดเรื่อง อาลักษณ์นะคะ พวกทำหนังสือในราชสำนัก ส่วนอารักษ์คือการดูแล อารักขา รอตอนต่อไปค่ะ ปิ่นอันแรกสวยดีค่ะ แต่ปิ่นนกยูงดูท้วมไปหน่อย จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 14:23:26

ความคิดเห็นที่ 31 อยากให้มีแต่ความสุขเหมือนที่อ่านตอนนี้จัง ชักจะกลัวอนต่อๆไปแล้วซิ เดี๋ยวมีดราม่าแน่ๆเลยกลัวพี่เลี้ยงกุสุมาลย์ยับยั้งชั่งใไม่ได้ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 17:12:47

ความคิดเห็นที่ 32 แหมๆ ภูวิษะ เห็นขรึมๆ ออกรบ ชนะศึกแบบนั้น พอบทจะหวาน หล่ะทำเอาสาวห้องนี้สลบคาจอกันเลยนะคร่า แต่อ่านบวกจินตนาการส่วนตัวแล้ว ชอบมากกก เสน่ห์เหลือร้ายจริงๆ แถมยังบอกว่า วางแผนไว้ล่วงหน้าอีก ร้ายนะยะ แต่เค้าชอบบบบบ ขอหวานๆแบบนี้มาเป็นพักๆนะคะ คนอ่านมีความสุขค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 55 19:38:01 จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 18:08:55

ความคิดเห็นที่ 33 ^O^ สนุกมากๆเลยค่ะ ถ้ารวมเล่มเราก็เต็มใจซื้อสุดๆ จะได้เอามาอ่านซ้ำได้เรื่อยๆ จากคุณ : กุเต่ยโหดกระถีบ เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 18:31:58

ความคิดเห็นที่ 34 จะบอกว่า เลื่อนอ่านเฉพาะบทนั้น อยู่นานมากกกกกกกกกก เขินอ่ะ...ผู้ชายอะไร น่ารักได้อีก...เพลย์บอยนิดๆ น่าหยิกหน่อยๆ โอ้ยไม่ไหว เจอแบบนี้เข้าไปต่อให้ใจแข็งแค่ไหนก็ไม่รอดค่ะ...ยอม จากคุณ : เพชรน้ำค้าง เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 19:23:52

ความคิดเห็นที่ 35 กรี๊ดๆ เม้นท์แรกหลังจากซุ่มตามมานานค่ะ ชอบๆภูวิษะเจ้า อยากให้ถึงวันศุกร์หน้าแล้ว ชอบปิ่นช้างค่ะ น่ารักมากๆ ปกติใช้ตะเกียบญี่ปุ่นปักผมค่ะ ปิ่นแบบนี้หาซื้อได้ที่ไหนคะ จากคุณ : princess charity เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 22:14:50

ความคิดเห็นที่ 36 กรี๊ดดดดดด ไม่ไหวแล้วววว ภูวิษะเจ้า >///< จะปรี่เข้าไปทุบอกแน่นๆก็ไม่ได้ เพราะเค้ามีเจ้าของซะแล้ว ว้าาาา แอบอยากรู้อยากเห็นลีลาเกี้ยวสาวของวิมุตติอีกคนด้วยเลย แต่งานนี้พี่เจ้าโสดใช่มั้ยค่ะ คุณแก้ว ฮ่าๆๆ ตอนนี้รออ่านต่อไปว่า คุณพี่กุสุมาลย์ จะมาแนวไหน แล้วมหิตตาจะต้องเจออะไรบ้าง คุณแก้วขา สนุกมากค่ะ รออ่านนะคะ ♥ จากคุณ : FlebilE13 เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 22:34:11

ความคิดเห็นที่ 37 ^^ ถ้าจบเรื่องนี้แล้วจะมีเรื่องต่อไปที่คุณวิมุตติเป็นพระเอกบ้างไหมคะ ชอบๆจริงๆค่ะนิยายแนวนี้ โดยเฉพาะการใช้ภาษา แอบมารอดูบ่อยค่ะว่ามีตอนใหม่มาหรือยัง อิอิ จากคุณ : jazzzero (jazzzero) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 55 17:16:31

ความคิดเห็นที่ 38 แวะมาทักทาย แล้วชมปิ่นตามประสาคนชอบเหมือนกัน คุณแก้วมีปิ่นแปลกๆสวยๆทั้งนั้นเลยค่ะ ส่วนที่มนมีจะพื้นๆ เท่าที่จะพอหาได้ อีกอย่างผมน้อย บางอันเลยปักแล้วไม่สวย เง้อออ อิจฉา... ปล.ปิ่นหัวช้าง น่ารักดีค่ะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 55 20:46:29

ความคิดเห็นที่ 39 แอร๊ยยยยยยยยยยยย >< ป.ล. ขนมไทยที่อเมริกา ทำเองเท่านั้นค่ะคุณพี่ ร้านอาหารไทยยังไม่มีขายเลย ฮือ T____T จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 55 09:08:31

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านจบแล้ว   ปลื้มอกปลื้มใจ   เพิ่งจะมีมิ๊วน้อยออกมา  4 ตัว  เมื่อวันที่ 1 กันยา ไว้จะถ่ายรูปมาลงให้ดูนะคะ จากคุณ : โกมาซุม เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 55 10:22:25

ความคิดเห็นที่ 41 ยังไม่มีโอกาสได้อ่านเลยค่ะเรื่องนี้ ต้องไปเริ่มอ่านตั้งแต่บทแรกก่อน จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 07:38:54

ความคิดเห็นที่ 42 อ๊ายยยยยยยย!!!!! จิ้น ไปถึงไหนต่อไหนแล้วเนี่ย อิจฉาอ่ะ..... ภูวิษะเจ้า พ่อเทพบุตรสุดหล่อ แอบหวานซะ จากคุณ : a_jungs เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 10:11:35

ความคิดเห็นที่ 43 โอยยยยย ใจจะขาดนะคะเนี่ย จากคุณ : เพลิดเพลิน เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 03:44:45

ความคิดเห็นที่ 44 เข้ามารออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^/ จากคุณ : Kazeni เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 12:46:58

ความคิดเห็นที่ 45 วันนี้ไม่ต่อตอนที่19-20 เหรอค่ะ ช่วงบ่ายเข้าพันทิปแทบจะทุก 10 นาที อยากอ่านจะแย่แล้ว T_T จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 17:09:45

ความคิดเห็นที่ 46 รออ่านด้วยใจจดจ่ออยู่ค่ะ ^^ จากคุณ : หวานเย็นผสมโซดา เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 17:43:12

ความคิดเห็นที่ 47 วันนี้วันศุกร์แล้วจ้า! จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 20:44:41

ความคิดเห็นที่ 48 อ่า...วันศุกร์โพสไม่ทันแล้วค่ะ รถม้ากลายเป็นฟักทองไปแล้วค่ะ ช่วงนี้ยุ่งมากๆ เลยค่ะ แถมป่วยเป็นระยะ  แต่ว่าไม่ใช่ข้ออ้างหนีหนี้นะคะ จริงๆ ก็คือ กำลังจะโพส แต่เนื่องจากเป็นนิยายที่เขียนไว้เกือบ 5 ปีที่แล้ว พอจัดหน้าแล้วอ่านไป  เจ้าแก้วพบ...อ่ะจ๊าก...หลุมสิวในเรื่อง ปล่อยทิ้งไว้ก็ระคายตา ไม่ปล่อยก็ต้องบีบสิวก่อน  ก็เลยว่าเดี๋ยวขอไปอีดิธตอนที่ 20 นิดหนึ่งนะคะ ยิ่งทุกคนรออ่านก็เลยต้องยิ่งเกรงใจ อยากทำให้ดีน่ะค่ะ   ต้องขอโทษด้วยที่ไม่สามารถโพสได้ในศุกร์นี้  ยังไงขอไปโพสวันจันทร์แล้วกันนะคะ  ขอบคุณค่ะ /แก้วกังไส     จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 01:51:20

ความคิดเห็นที่ 49 วันจันทร์เลยหรออออ T-T จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 08:32:25

ความคิดเห็นที่ 50 วันจันทร์.....TT ช่วงนี้อากาศไม่ค่อยดี รักษาสุขภาพด้วยค่า จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 10:44:25

ความคิดเห็นที่ 51 วันจันทร์! โอ๊ย.. คิดถึงภูวิษะเจ้าแล้วค่ะ อาการหนักกว่่าคิดถึงแฟนอีกนะคะ 55 ปกติไม่อยากให้ถึงวันจันทร์ แต่เป็นเพราะเจ้าแก้ว สัปดาห์นี้เกิดรักวันจันทร์ขึ้นมาเลย มีกำลังใจทำงานแล้วเราวันจันทร์นี้จะได้ยาขยันจากเจ้าแก้ว อิอิ จากคุณ : princess charity เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 20:36:40

ความคิดเห็นที่ 52 รักษาสุขภาพด้วยนะคะ รอได้คะ แต่ขอรวดเดียว 4 ตอนเลยนะคะ แบบว่าติดหนึบ จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 55 09:39:30

ความคิดเห็นที่ 53 มาตามอ่านรวดเดียวจนถึงตอนนี้เลยค่ะ น่าติดตามมาก จากคุณ : PhArMaRAnGeR เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 55 14:40:08

ความคิดเห็นที่ 54 รักษาสุขภาพนะคะแล้ววันจันทร์ขอของไถ่โทษเป็น 4 ตอนได้หรือเปล่าคะ :) จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 55 18:10:18

ความคิดเห็นที่ 55 รออ่านนะคะ   หายป่วยไวๆ นะ   จากคุณ : โกมาซุม เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 11:33:18

ความคิดเห็นที่ 56 ตอนที่ 19-20 มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12666145/W12666145.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 16:15:28