บันทึกของชิออน : เล่มที่ 2
เรื่อง ทาคายะ คางามิ
ภาพ ซาโอริ โทโยตะ
แปล kaya i
เช็คคำญี่ปุ่น + เบต้า sakuranbo
เมื่อสติกลับคืนมา ชิออนพบว่าเขานอนอยู่บนเตียง
"…...."
เขามองไปที่เพดาน
ดูจากสีและพื้นผิวแล้ว เขาอยู่ในห้องพยาบาลสินะ เขามักหมดสติและถูกพาตัวมาที่นี่บ่อย ๆ
เขามองไปข้างตัว
และไลเนอร์อยู่ที่นั่น
กำลังมองมาทางชิออนด้วยสีหน้าง่วงซึม
"ตื่นแล้วเรอะ ?" ไลเนอร์ถาม
ชิออนพยักหน้า "อืม ตื่นแล้ว ต้องกลับไปทำงาน..."
ไลเนอร์ใช้สันมือสับเข้าที่หน้าผากเขา
"ไม่ต้องเลย นี่นายเข้าใจสถานการณ์ของตัวเองบ้างไหมเนี่ย ?"
เขาถาม แน่อยู่แล้วว่าชิออนเข้าใจ
ขณะนี้ ผู้กล้าสีดำที่ร่วงหล่น [อัสลูด โรแลนด์] กำลังอาศัยอยู่ในร่างเขา และเจ้าอสูรนั่นก็พยายามจะต่อสู้แย่งชิงการควบคุมร่างกายนี้ไปจากเขา
หาก ผู้กล้า ชนะ จิตสำนึกของชิออนจะสูญสิ้นไป
และหากชิออนชนะ -- เขาก็จะเลิกเป็น 'มนุษย์' ไปโดยสมบูรณ์
มันคือสถานการณ์ทีมีแต่แพ้กับแพ้ แต่เขาก็ยังคงต่อสู้กับอสูรภายในตัวต่อไป
แล้วเขาก็หมดสติไปอีกแล้ว
เวลาที่ความทรงจำของ ผู้กล้า ท่วมท้นขึ้นมาในหัว และพยายามจะแทรกซึมเข้ามาในจิตสำนึกของชิออน เขาจะหมดสติไป
เหมือนกับในครั้งนี้
แต่มันเกิดขึ้นตอนไหนนะ ?
"นายไม่ยอมตื่น" ไลเนอร์พูดขึ้น
"ฉันไม่ยอมตื่นเหรอ ?"
"นายนอนอยู่บนเตียง หลับอยู่ แล้วก็ไม่ยอมตื่น ถึงฉันพยายามจะปลุกยังไงก็เถอะ"
ดูท่าว่าจะเป็นอย่างนั้น
เขาอยากหลบไปงีบสักพัก แต่ท่าทางว่าจะตื่นกลับขึ้นมาไม่ได้เสียนี่
และเขาก็จำไม่ได้นักว่าระหว่างนั้นเกิดอะไรขึ้น
เขารู้สึกว่า ผู้กล้า ได้แสดงฝันร้ายให้เขาเห็น แต่ก็นึกรายละเอียดอะไรไม่ออก
ชิออนยิ้มและพูดกับไลเนอร์ "...ก็คนมันกำลังฝันดีนี่ เลยไม่อยากตื่น"
ไลเนอร์มองเขาหน้าเฉย
"คงฝันลามกล่ะสิ"
"ถูกเผง อยากฟังไหม ?"
"ไม่ล่ะขอบใจ เรื่องนั้นช่างมันเถอะ..."
ชิออนขัดขึ้น "พูดอย่างกับแอบสนใจกิจกรรมยามดึกของฉันอยู่..."
"หุบปากเหอะ" เขาถูกหวดเข้าที่หัว
ชิออนกุมศีรษะ "เจ็บนะ~"
เขาแกล้งร้อง แต่ไลเนอร์ตอบกลับมาว่า
"ฉันตบนายไปแรงกว่านี้ตั้งห้าเท่า แต่ขนาดนั้น นายก็ไม่ยอมตื่น"
ชิออนผงกหัว หน้านิ่ง
"หืม คงเป็นฝันที่เอ็กซ์น่าดูแฮะ"
"…..."
แต่ไลเนอร์ยังคงจ้องเขาด้วยสีหน้าอึมครึม
และเอ่ยถาม "นายปิดบังอะไรอยู่--ใช่มั้ย กำลังป่วยเป็นโรคร้ายอะไรรึเปล่า ?"
ชิออนสบตาไลเนอร์
ถ้าหลบตา ไลเนอร์คงยิ่งถามหนักขึ้น เขาจึงมองไลเนอร์ตรง ๆ แล้วแสร้งพูดว่า
"นั่นสิ ?"
แล้วมองไปทางหมอที่อยู่ด้านหลังของไลเนอร์
"แล้วพวกหมอว่ายังไงบ้างเหรอ ?"
แต่คำถามนั่นไร้ความหมาย
หมอทุกคนถูกกำชับให้ปิดปากเรื่องอาการของชิออนไว้
และใช่ว่าพวกเขาจะวิเคราะห์อาการของชิออนด้วยตำราเวทมนตร์ในปัจจุบันนี้ออก
เขาขังอสูรกายไว้ในร่าง -- อสูรกายที่อยู่นอกเหนือขอบเขตสามัญของโลกนี้
ไม่ว่าจะตรวจสอบอาการของเขาสักเท่าไหร่ พวกหมอก็ไม่มีทางรู้ได้หรอกว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับเขา
แต่ชิออนก็พูดต่อ "ตอนที่ฉันหลับอยู่คงจะตรวจไปแล้วสินะ พวกหมอว่ายังไงบ้าง ?"
ไลเนอร์ยักไหล่ "แค่บอกว่านายโหมงานหนักเกินไป"
ชิออนรีบทำหน้าตาตื่น "หา ? นี่ฉัน -- ป่วยเป็นโรคร้ายแรงปานนี้เชียวเรอะ-!?"
"…..."
"แย่แน่ ไลเนอร์ ฉันไปต่อไม่ไหวแน่ ฟังคำขอสุดท้ายของฉันหน่อย"
ไลเนอร์มองเขาอย่างละเหี่ยใจ "อะไรอีกล่ะ ?"
"ทำงานแทนที.."
"ไม่"
"ตอบเร็วไปไหม"
ชิออนหัวเราะเสียงขื่น
เขายันตัวขึ้น
และก็เหมือนทุกที เจ็บปวดไปทั่วทั้งร่าง ผิวทุกตารางนิ้วแสบร้อนระบมไปหมด
เขารู้สึกได้ถึงสำนึกที่ผิดแผก ราวกับสมองของเขา ภายในของเขา ทุก ๆ อย่างที่เกี่ยวกับเขาไม่ใช่ของเขาเองอีกต่อไป
แต่เขาก็ยิ้ม
ยิ้มอย่างรื่นเริง "ถ้าแค่เพราะทำงานหนักไป ก็ไม่เห็นจะต้องกังวลอะไรนี่"
เขาลุกจากเตียงแล้วยืนขึ้น
ไลเนอร์มองเขาจากเก้าอี้ "โหมงานหนักเกินไปมันก็ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ รู้ไหม"
"แต่ฉันนอนพอแล้วนะ"
"ไม่พอ"
"จริงเหรอ ?"
ชิออนคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ฉันวูบไปนานแค่ไหนน่ะ ?"
"น่าจะวันนึงเต็ม ๆ เลยแหละ ตั้งแต่ฉันเจอตัวนาย" ไลเนอร์ตอบ
"หืม หนึ่งวันเต็ม ๆ เลยเรอะ ?"
"เออ หนึ่งวันเต็ม ๆ เลย"
"งั้นฉันก็นอนพอแล้วล่ะ เหลือจะพอเลย"
เขาเริ่มออกเดิน
คิดถึงปริมาณงานที่คงจะท่วมสูงขึ้นอีกระหว่างที่หมดสติไป
ไลเนอร์พูดไล่หลัง "ขืนยังฝืนทำงานอยู่แบบนี้ ตายไปไม่รู้ด้วยนะเฟ้ย"
ชิออนหันกลับไปยิ้ม "ห่วงฉันขนาดนั้นเชียว ?"
ไลเนอร์ทำหน้าขยะแขยงทันที
"หา ?"
ชิออนชักสนุก
"งั้นถ้าฉันตาย นายมาเป็นราชาของประเทศนี้แทนหน่อยสิ"
"ไม่มีทาง"
"ปฏิเสธเข้าไป..."
"ไปตายซะ"
"ฮ่าฮ่าฮ่า เอาล่ะ กลับไปทำงานกันเถอะ"
ชิออนกล่าว ไลเนอร์พยักหน้า เขาโดดขึ้นไปบนเตียงที่ชิออนเพิ่งใช้นอนอยู่เมื่อครู่ เลิกผ้าห่มขึ้นแล้วมองชิออน
"สู้เขาล่ะ !"
"เฮ้ย !"
ชิออนเรียก แต่ไลเนอร์ก็ชิงหลับตาและหลับไปแล้วเรียบร้อย