ความคิดเห็นที่ 1 หลายคนนั่งพับเพียบเรียบร้อยตั้งใจฟังเป็นอย่างดี   แต่ในขณะที่บางคนเริ่มขยับเนื้อตัวด้วยความเมื่อยขบ   เมื่อเวลาล่วงผ่านไปเกิน 30 นาที  แต่เจ้าภูวิษะและวิมุตตินั้นนั่งหลังตรงมีสมาธิเต็มที่  บางครั้งมีการพยักหน้ารับตามคำสอน  ส่วนตรีภูมินั้นสัปหงกไปตั้งแต่ 15 นาทีแรกแล้ว  หลวงปู่หยุดเทศนาไปครู่หนึ่งก่อนจะหันไปบอกเจ้าของสถานที่ "วิมุตติปลุกเพื่อนเอ็งหน่อย ไอ้อ้วนนั่นไปเฝ้าพระอินทร์แล้ว" ชายหนุ่มขมวดคิ้วแล้วหันกลับไปมองเพื่อนรัก  ก็พบว่าตรีภูมิก้มหน้าจะจรดอกอยู่แล้ว "เอ๊า!! ตรี!" "สงสัยอาตมาจะเทศน์น่าเบื่อไป...เฮ้อ...ไอ้เด็กพวกนี้  นั่งเป็นหลับขยับเป็นกิน" เสียงตำหนิของหลวงปู่ทำเอานักศึกษาทั้งกลุ่มหัวเราะกันครืน   ส่วนตรีภูมิที่เพิ่งสะลึมสะลือขึ้นมาก็ยิ้มแห้งๆ แก้เขิน "หลายวันมานี่ผมตื่นแต่เช้ามืดครับหลวงปู่   ก็เลยเผลอไปนี๊ดดดดดด...ด" ภิกษุชราไม่ว่ากระไร  แต่ยิ้มขำจนรอยเหี่ยวย่นนั้นยิ่งปรากฏชัดบนใบหน้า "เอาเถอะฟังบ้างหลับบ้างยังดีกว่าไม่ได้ฟังเลย  อาตมาเทศน์แค่นี้ดีกว่าเดี๋ยวมันจะพากันหลับไปทั้งฝูง" สิ้นคำหลวงปู่ก็ได้ยินเสียงสาธุจากนักศึกษาดังยาวเป็นทิวแถว  ไม่แน่ใจว่าซึ้งในรสพระธรรมหรือดีใจที่พระท่านเทศน์จบเสียที เมื่อเทศนาโวหารเสร็จสิ้นวิมุตติจึงรีบรินน้ำชาใส่ถ้วย  แล้วประเคนถวายให้หลวงปู่ดื่มแก้กระหาย  จากนั้นจึงเป็นการให้ศีลให้พรถวายสังฆทาน  และผูกข้อไม้ข้อมือพรมน้ำมนต์ให้กับน้องใหม่ทุกคน  สำหรับนักศึกษาชายนั้นหลวงปู่ผูกให้โดยตรง  แต่นักศึกษาหญิงท่านส่งสายสิญจน์แจกให้รุ่นพี่เป็นผู้ผูกให้  จนมาถึงเคียงฟ้าภิกษุชราหยุดนิ่งพิจารณาไปครู่หนึ่ง   แล้วจึงยิ้มเอ็นดูออกมา "สีกา...เก็บนี่ไว้  หากมีเคราะห์จะผ่อนหนักเป็นเบาได้บ้าง" หลวงปู่แสนล้วงเอาเหรียญสีทองแดงรูปพระพิมพ์นูนส่งให้พร้อมกับสายสิญจน์คล้องคอ   มิรันตีซึ่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ เห็นเข้าจึงเอ่ยถามขึ้นมา "กันผีได้หรือคะ?  ถ้างั้นหนูขอสักองค์สิคะ" "กันไม่ได้หรอกสีกา   แต่คล้องไว้เพื่อเตือนใจให้มีสติหากคับขันจะได้นึกถึงพระพุทธองค์เป็นที่ตั้ง   ใครเขาขาดสติมาร้ายให้อธิษฐานเผื่อเขาให้เขาได้สติขึ้นมา" สองสาวฟังแล้วต้องมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ "พระกันผีไม่ได้เหรอคะ?" "ไม่ได้หรอกโยม  พระวันหนึ่งก็ต้องเป็นผีอาตมาก็เช่นกัน  เหรียญนี่ก็แค่โลหะชิ้นหนึ่ง  แต่ที่ผีกลัวคือพระธรรมต่างหาก   บางตนแค่ถูกโทสะครอบคลุมจิต  หากเห็นพระก็นึกขึ้นมาได้เขาก็เลิกราไป  วัตถุมงคลไม่ใช่สิ่งวิเศษจะเสกโน่นเสกนี่ให้ผู้บูชาได้  แต่จะคอยเตือนสติให้อยู่ในศีลในธรรมหมั่นทำความดีต่างหาก  นี่คือจุดประสงค์ของการสร้างพระ  ไม่ใช่สร้างมาเพื่ออวดอิทธิปาฏิหาริย์อย่างที่เป็นกันอยู่ทุกวันนี้   ถึงไม่คล้องพระแต่พระอยู่ในใจเสมอท่านก็คอยเตือนให้มีสติ  ความดีเท่านั้นที่จะคุ้มครองตัวได้....ถ้าทำชั่วต่อให้คล้องพระเป็นสิบองค์ก็เห็นไม่ได้ตายดีสักคน   พระท่านไม่คุ้มครองคนเลวที่ห้อยพระหรอก" "อย่างนี้นี่เอง...ขอบคุณมากค่ะ" เคียงฟ้าก้มลงกราบ   ในขณะที่มิรันตีทำหน้าแหยๆ เริ่มไม่อยากได้ขึ้นมา เมื่อได้ยินว่ากันผีไม่ได้  แต่เมื่อออกปากขอไปแล้วและท่านก็ให้จึงจำต้องรับมา  จากนั้นจึงรีบคลานออกไปสมทบกับเพื่อนที่เสร็จพิธีรับศีลรับพรไปก่อนหน้านี้แล้ว  ส่วนเคียงฟ้าเพื่อนร่วมห้องพักของหล่อนยังถูกหลวงปู่ชวนสนทนาต่อ "ระยะนี้เป็นอย่างไรบ้างสีกา? ใช่ฝันร้ายบ่อยๆ หรือไม่ ? " หญิงสาวเบิ่งตาค้างทันที "ใช่ค่ะ  ท่านทราบได้ยังไงคะ?" หลวงปู่แสนไม่ตอบมีเพียงรอยยิ้มปรากฏออกมาเท่านั้น "ก็ขอบตาคล้ำแบบนี้  ใครเห็นเข้าก็รู้ทั้งนั้นแหละ" หากเป็นตรีภูมิพูดขึ้นมาหล่อนคงไม่แปลกใจ  แต่เมื่อพบว่าเป็นเจ้าภูวิษะหญิงสาวจึงถลึงตาใส่แบบไม่ปิดบังอารมณ์ "หรือไม่จริง?"  แต่คู่อรินั้นไม่ได้ลดราวาศอกเลย  ซ้ำยังถามกลับมาอย่างยียวนอีกด้วย   ถ้าไม่ติดว่าอยู่ต่อหน้าพระต่อหน้าเจ้าหล่อนคงแขวะเขากลับไปแล้ว "ภูวิษะเจ้า...นิ่งเสียบ้างสิ" กลับเป็นภิกษุชราที่ตำหนิขึ้นมา  ทำเอาหญิงสาวลอบยิ้มด้วยความสะใจ "มานั่งข้างๆ สีกานี่  สิ่งใดที่เคยขุ่นข้องกันมาก็ให้อภัยกันเสีย  เมื่อตั้งใจจะบวชแต่ทำไม่ได้  ก็ต้องเริ่มแต่ฝึกตนเสียก่อน ก็ละเลิกนิสัยใจร้อนนี่เถอะ  สิ่งใดที่ผ่านมาแล้วก็ให้ผ่านพ้นไป  ไม่พอใจสิ่งใดกันมาก็อย่าได้ถือโทษโกรธเคืองกันอีก  ไม่อย่างนั้นหากจากกันไปโดยที่ยังผิดใจกันอยู่ต่างฝ่ายต่างจะติดค้างต่อกัน   สีกาเองก็เช่นกัน...อโหสิกรรมแก่กันทั้งสองฝ่าย" "หลวงปู่คะ...เราไม่ได้โกรธอะไรกันนะคะ  ก็แค่...." หล่อนปั้นหน้าไม่ถูกเมื่อถูกเทศนาเสียยาวเหยียด "ทำตามที่หลวงปู่บอกเถอะคุณเคียงฟ้า" วิมุตติกล่าวข้ามตัวเจ้าภูวิษะมา ในขณะที่เจ้าตัวยังปั้นปึ่งอยู่แต่ก็ยอมพูดออกมาจนได้ "เราเป็นชาย...ยินดีจะขอโทษก่อน" หญิงสาวเห็นท่าทางยโสนั่นก็รู้สึกหมั่นไส้นั่นเต็มกำลัง  นี่ขนาดจะขอโทษหล่อนแท้ๆ ยังเจ้ายศเจ้าอย่างท่ามากเสียปานนั้น "ขอบคุณค่ะ...ฉันไม่ได้โกรธอะไรคุณนี่" "ถ้าอย่างนั้นก็ขอโทษเราบ้างสิ!" "นี่คุณ!!?" หล่อนหันขวับไปจ้องหน้าอีกฝ่ายทันที  ดวงตาคมกล้าคู่นั้นมีแววตัดพ้ออยู่ภายใน  มันจริงจังจนหล่อนไม่กล้าพูดต่อ "ขอโทษค่ะ...เรื่องที่ผ่านมาทั้ง 2 วันนี้" "แค่ 2 วันเหรอ?" เจ้าภูวิษะเอ่ยเสียงเรียบๆ ทว่าเย็นชานัก  เคียงฟ้าฟังแล้วหน้าแสบร้อนขึ้นมาทันที "ฉันไปทำอะไรคุณนักหนา....เราเพิ่งเจอหน้ากันแค่ 2 วันเองนะ ขอโทษก็ขอโทษไปแล้วคุณจะเอาอะไรอีก?" หล่อนฉุนเฉียวจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่   ลืมตัวไปชั่วขณะว่าอยู่ต่อหน้าผู้ทรงศีล "....ภูวิษะ" เป็นญาติของเขาที่กระตุกมือฝ่ายตรงกันข้ามไม่ให้หาเรื่องหล่อนอีก  และก่อนที่หล่อนจะทันได้ต่อว่าต่อขานอะไรออกมาอีก   หลวงปู่แสนก็ส่ายศีรษะแล้วระบายลมหายใจออกมาโดยแรง "เฮ้อ...ภูวิษะเจ้าถ้าไม่ทิ้งโทสะก็หาความสงบไม่ได้หรอกนะ แล้วอย่างนี้หรือที่อยากบวช?" คนถูกทักค่อยได้สติขึ้นมา "ขอโทษที...เห็นคุณเขาไม่เต็มใจขอโทษก็เลย...." เขาตอบเลี่ยงๆ ไม่ยอมสบตาหล่อน   สีหน้าเคร่งเครียดเหมือนรู้สึกผิดมากมายเมื่อถูกหลวงปู่แสนตำหนิ  ในขณะที่คนรอบข้างลุ้นกันแทบตาย  ตรีภูมิซึ่งนั่งอยู่ห่างก็คลานมานั่งข้างเคียงฟ้า "เจ้าๆๆ ไม่เป็นหรอก  เพื่อนกันก็อย่างนี้แหละ  มีจิกๆ กัดๆ กันบ้าง  น้องฟ้าไม่ถือหรอกใช่ไหม?" "ค่ะ...ฟ้าไม่ถือสาหรอกค่ะ  เรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้น่ะ" หล่อนเชิดหน้าขึ้นอย่างมีชัย "ฉันอโหสิให้คุณทุกเรื่องที่ผ่านมา  ไม่ว่าคุณจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจใส่อารมณ์กับฉันก็ตาม" หล่อนตอบออกมาอย่างเสียมิได้ "ดีแล้วสีกา" สิ้นคำชมของภิกษุชรา  ชายหนุ่มเชื้อเจ้าค่อยๆ หันมามองหล่อนอีกครั้ง  หนนี้ไม่มีประกายความร้อนในดวงตาคู่สวยนั้นอีกแล้ว  คงเหลือแต่ความชืดชาดูก็รู้ว่าเขาไม่พอใจกับกิริยาของหล่อน "....มันควรจะเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วนี่" "คุณพูดอะไรน่ะ!!" เคียงฟ้าฟังแล้วต้องนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่  เมื่อได้สติก็ออกงิ้วทันที หญิงสาวนั้นโกรธจนแทบระงับอารมณ์ไม่อยู่   แต่คู่กรณีไม่ได้สะทกสะท้านดวงตาของเขาจ้องมองมาราวจะแทงทะลุใจหล่อน    ราวกับจะเรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของหล่อนคนเดียว "เอาเถอะแม้คุณจะไม่เต็มใจขอโทษก็ตามที...แต่ก็ยอมเอ่ยออกมา" "นี่คุณจะประชดฉันไปถึงไหน? เจ้าภูวิษะคุณนี่มัน!! ต่อหน้าพระแท้ๆ คุณยัง..." หล่อนเว้นประโยคพูดไว้แค่นั้นด้วยเกรงใจผู้ทรงศีลนัก    เมื่อไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตนได้หล่อนจึงหันไปกราบลาหลวงปู่แสน  แล้วคลานถอยหลังออกไป "....." ความเงียบเข้าครอบคลุมไปชั่วขณะ   จนตรีภูมิเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน  แม้จะเป็นผู้ชายด้วยกันแต่ก็ไม่เห็นด้วย   ที่เจ้าภูวิษะทำให้เรื่องที่ควรจะยุติแล้วจบไม่ลง   เพราะเพียงแค่ไม่พอใจกิริยาที่เคียงฟ้าแสดงต่อเขาเท่านั้น "เจ้า...อย่าไปถือสาอะไรกับผู้หญิงเล้ย..ย  ทะเลาะกับแม่พวกนั้นไปเราก็ไม่ชนะหรอก" "เราตั้งใจจะให้มันจบลงตรงนี้อย่างที่คุณตรีว่านั่นแหละ   แต่...เป็นนางที่ตะบึงตะบอนใส่เราโดยไม่ดูการกระทำของตนเอง"  ใบหน้างามปานรูปสลักนั่นปั้นปึ่งบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด "อาจต้องใช้เวลาบ้าง....เดี๋ยวก็เข้าใจกันเอง" วิมุตติยกมือขึ้นตบไหล่เขาเป็นการปลอบใจ “เข้าใจงั้นรึ? แค่เรื่องเล็กน้อยยังไม่เคยเป็นฝ่ายยอมรับว่าผิด  แล้วเรื่องใหญ่กว่านี้เล่าน่ายกโทษให้นักหรือ?” “โยม...” ผู้ทรงศีลนั่งฟังอยู่นานจึงแทรกขึ้น  เมื่อเห็นอารมณ์ของเจ้าภูวิษะเริ่มร้อนไปด้วยโทสะ “การที่เราจะยกโทษให้ใครสักคนนั้นอยู่ที่ใจเราเอง   มิต้องรอให้คนๆ นั้นสำนึกผิด  เพราะการสำนึกผิดนั้นต้องเกิดจากใจเขาเอง  หาใช่การบังคับให้สำนึกไม่  หากเป็นการบังคับแล้ว...จะไม่เกิดกุศลจิตอันใดเลย   ยิ่งเราคาดหวังให้เขาเข้าใจให้เขาสำนึกแล้วไม่เป็นอย่างนั้น  เราเองนี่แหละจะยิ่งร้อนรนจะยิ่งถูกโทสะกัดกร่อน   เพราะทั้งเราและเขาต่างยึดว่าตนเองเป็นฝ่ายถูก   เมื่อเป็นฝ่ายถูกต่างก็รู้สึกว่าตนเองนั้นเป็นผู้ถูกกระทำ  ก็ยิ่งหาเหตุผลมาเข้าข้างตัวเองมากขึ้น  แต่เมื่อเรื่องราวไม่ได้ถูกตัดสินไปตามที่เราเข้าใจ   หรือไม่ใช่อย่างเหตุผล 108 ที่เราหามาอ้างเพื่อเข้าข้างตนเอง   ก็ยิ่งทำให้เกิดความทุกข์เพิ่มพูนขึ้น  ภูวิษะเจ้าอาตมาคงบอกได้เพียงอย่างเดียวทุกข์นั้นเกิดจากจิต   ท่านต้องดับทุกข์ด้วยตนเอง   ปล่อยวาง...ให้อภัย  มิต้องสนใจว่าผลจะออกมาตามที่เราหวังหรือไม่  เพราะเราบังคับผู้อื่นไม่ได้แต่ทำจิตตนเองให้สงบได้” “ขออภัยขอรับพระคุณเจ้า ภูวิษะผู้นี้โง่เขลานักจึงได้ติดกับดักอยู่ภายในใจตนเอง” ชายหนุ่มฟังคำสอนแล้วความร้อนรุ่มจึงค่อยบรรเทาเบาบางลง  จึงก้มลงกราบขอบพระคุณหลวงปู่แสน “ดีแล้วโยม...เราปรุงแต่งจิตใจผู้อื่นไม่ได้  แต่ปรุงแต่จิตใจตนเองให้ผ่องแผ้วได้  ในเมื่อตั้งใจจะให้อภัยก็อย่าได้คาดหวัง  แม้ผลตอบรับจะไม่ได้อย่างที่ต้องการก็ตาม” "เฮ้อ...ผู้หญิงก็แบบนี้แหละเจ้า  รายไหนรายนั้นผิดแล้วยังงอนงี่เง่าทุกราย  แต่เจ้าน่ะอย่าซีเรียสนักสิ   อย่าไปสนใจคำพูดยัยฟ้านักเลย...ไม่งั้นคุยกันทีไรคงได้ควันออกหูทุกที" "ฮึ...ฮ่า  ฮ่า  ฮ่า...โยมคนนี้เห็นนั่งหลับอยู่เป็นนาน  แต่เข้าใจธรรมะได้ดีนี่...ใช่แล้วหากปล่อยวางได้เหมือนเขา  ท่านเองก็ไม่ถือสาเห็นทุกสิ่งเป็นเพียงความว่างเปล่า  จิตใจจะเกิดความสงบนิ่งไม่ร้อนเท่าตอนนี้” “แหม...หลวงปู่ชมกันซึ่งๆ หน้าแบบนี้ผมก็เขินแย่สิครับ” ตรีภูมิลูบศีรษะแก้เขิน  ไม่อยากบอกความจริงว่าเขาแค่เป็นคนไม่คิดมากอย่างเจ้าภูวิษะเท่านั้นเอง   ไม่ใช่คนลึกซึ้งในธรรมะอย่างที่เพิ่งถูกชมไปหรอก “หนทางยังอีกยาวนะไม่เสร็จสิ้นง่ายๆ ดังที่ท่านปรารถนาหรอกภูวิษะเจ้า  หากมีโอกาสก็ทำความเข้าใจกับสีกาใหม่อีกครั้ง  ค่อยเป็นค่อยไปอย่างไปเร่งรัดให้เขาเข้าใจเรา...และอย่าเพิ่งท้อถอยไปหมดกำลังใจ   คนเคยมีกรรมร่วมกันมายาวนาน  มิใช่แก้ไขง่ายๆ ได้ในวันเดียวหรอกโยม"   หลวงปู่แสนพูดจามีลับลมคมนัยคล้ายมีนัยยะแอบแฝง   แล้วยังแนะนำเจ้าภูวิษะให้ปรับความเข้าใจกับหญิงสาวอีกครั้ง  ทั้งๆ ที่ทั้งสองอาจจะไม่พบเจอกันอีกแล้ว  ต่างฝ่ายต่างนิ่งเฉยไม่ช้าก็คงเข้าสู่ชีวิตปกติของตนเอง   และคงลืมเรื่องโกรธเคืองนี้ไปในที่สุด   แต่ตรีภูมิคิดว่าผู้ทรงศีลคงมิได้แค่ตักเตือนสั่งสอนเท่านั้นจึงกล่าวขึ้นมาแบบนี้    ยิ่งฟังก็ยิ่งทนอดรนสงสัยไม่ได้  หนุ่มร่างท้วมคันปากยิกๆ อยากถามเต็มแก่ตามประสาคนนิ่งไม่เป็น  ว่าแล้วก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไปตรงๆ "หลวงปู่ครับ   หมายความว่าเจ้าภูวิษะกับยัยฟ้าเคยมีกรรมร่วมกันมา?  แต่สองคนนี้เพิ่งรู้จักกันได้ 2 วันเอง   งั้นกรรมที่ว่านี่หมายถึงชาติก่อนเหรอครับ?"   ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาถามไปแบบนั้น   แต่ก็ทำให้หนุ่มรูปงามทั้งสองจึงหันมาจ้องเขาเป็นตาเดียว  แต่ภิกษุชรารู้ทันคนถาม  และคิดว่าเรื่องของผู้ใดก็คงต้องให้ผู้นั้นบอกกล่าวเอง  จึงตอบเป็นกลางๆ ว่า "คนที่มาพบเจอกันนั้น   โดยมากก็เวียนว่ายตายเกิดทำบุญทำกรรมร่วมกันมา จึงได้วนเวียนมาพบกันอีก ไม่ว่าจะเป็นภูวิษะเจ้า  วิมุตติ  หรือแม้แต่โยม  รวมทั้งนักศึกษาคนอื่นๆ หากไม่เคยมีบุญกรรมร่วมกันมาแต่ปางก่อน  ก็คงแค่พบกันชั่วครั้งชั่วคราวแล้วจากกันไปไกล   แต่บางคนผูกพันกันมามากกว่านั้น   ก็ยังคงต้องพบเจอกันต่อไป  ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกโยม" หนุ่มร่างท้วมฟังแล้วไม่ค่อยเข้าใจนักแต่ไม่อยากซักถามต่อ  ประเดี๋ยวหลวงปู่จะใจดีเทศนาแถมให้อีกกัณฑ์หนึ่ง   จึงได้แต่ยิ้มรับก่อนจะกราบลาขอตัวไปดูแลรุ่นน้อง  ปล่อยให้สองหนุ่มรูปทองสนทนาธรรมกับผู้ทรงศีลต่อไป   เมื่อลับร่างตรีภูมิแล้ว  ภิกษุชราจึงหันมากล่าวกับนาคจำแลงที่นั่งนิ่งอยู่เบื้องหน้า "โยมนาค...เรื่องราวอาจไม่ง่ายดายอย่างที่ใจคิด  หากตั้งเจตจำนงจะอโหสิกรรมชี้ทางให้เขาแล้ว  ก็อย่าให้โทสะมาบังตารังแต่จะเพิ่มกรรมต่อกันมากกว่า" "ขอรับพระคุณเจ้า...ขอบพระคุณที่ชี้แนะ" ภูวิษะเจ้ารับคำ แต่วิมุตติที่นั่งข้างเคียงหาได้เบาใจขึ้นเลย +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 16:02:23

ความคิดเห็นที่ 2          หลังอาหารเย็นของวันนั้น  นักศึกษาทั้งหมดพากันทยอยเดินขึ้นรถโค้ชบัสที่โดยสารมาเพื่อกลับกรุงเทพ  ตรีภูมิกล่าวขอบอกขอบใจเจ้าของสถานที่เป็นการใหญ่  โดยมีมิรันตีเป็นตัวแทนมอบของขวัญที่ระลึกแทนน้ำใจในครั้งนี้ด้วย วิมุตติยิ้มรับตามมารยาทไม่ได้สนใจสายตาหวานหยาดเยิ้มที่จ้องมองมาเลย  ส่วนเจ้าภูวิษะนั้นไม่ได้มาร่วมล่ำลาคนอื่นๆ เพียงแต่ใช้สายตาส่งหญิงสาวเงียบๆ บนชานเรือนนั้น              "พี่เจ้าคะ...แอนชอบที่นี่มากเลยทั้งเงียบสงบ ทั้งวิวสวย ติดใจ๊...ติดใจ วันหลังขอมาพักอีกได้ไหมคะ? " เจ้าหล่อนจงใจทิ้งไมตรีอย่างไม่ปิดบัง  ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มไม่ตอบรับไม่ปฏิเสธ              "แม่คุณเขาไม่ได้เปิดเป็นรีสอร์ทให้พักนะเฟ้ย!!" ครั้งนี่ก็เป็นตรีภูมิอีกตามเคยที่ขัดคอหล่อนขึ้นมา              "แอนรู้แล้วล่ะค่ะ...แต่แอนขอพี่เจ้าเป็นกรณีพิเศษต่างหาก...ได้ไหมคะ ? " ท้ายประโยคหล่อนหันไปอ้อนเขา              "ถ้าผมอยู่ที่ไร่นะครับ....ไม่อย่างนั้นคงไม่มีใครอยู่รับรอง"              "ได้เลยค่ะ  แอนจะโทรมาก่อนนะคะ  ว่าแต่...แอนยังไม่รู้เบอร์พี่เจ้าเลย"          มิรันตีควักมือถือขึ้นมาทันที  หญิงสาวคิดว่าหล่อนขอเบอร์โทรของเขาได้อย่างแนบเนียน   และไม่แสดงออกจนเกินงามนัก  แต่อะไรก็ไม่เป็นไปดังคาดเมื่อวิมุตติตอบกลับมา              "ผมไม่มีมือถือ"              "หา? อย่ามาอำกันเลยค่ะ   แอนไม่เชื่อหรอก..." หล่อนยังไม่ยอมแพ้ก็ยุคนี้มือถือแทบจะเป็นปัจจัยที่ห้าไปแล้วด้วยซ้ำ  แล้วผู้ชายรูปหล่อฐานะร่ำรวยอย่างเขาน่ะหรือ  จะไม่มีแค่มือถือเครื่องเชียว              "ก็อยู่บนภูเขา...ไม่รู้จะโทรหาใครนี่ครับ" เขาตอบหน้าตาเฉยในขณะที่หล่อนทำหน้าไม่เชื่อถือ              "จริงๆ ยัยแอนหาตัวมันยากจะตาย  จะโทรหานี่ต้องโทรเข้าบ้าน  แล้วกว่าจะไปแงะตัวมันออกจะท่อมน้อยปลายน้ำของมัน  ให้มารับโทรศัพท์ที่เรือนใหญ่ได้นี่  รอไปอีกชั่วโมงเถอะ" ตรีภูมิการันตีความล้าสมัยของเพื่อน              "เอ่อ...ถ้างั้นขอเบอร์ที่ไร่ได้ไหมคะ?"              "ยัยแอนเอ้ยอย่าเสี่ยงเลยเชื่อพี่เถอะ ถ้าเสด็จพ่อมันรับสายขึ้นมาจะถูกซักฟอกจนตัวพรุนเชียวนะ" หญิงสาวยิ่งฟังก็ยิ่งไม่แน่ใจว่ากำลังถูกรุ่นพี่อำเข้าให้หรือเปล่า จึงหันไปส่งสายตาถามเอากับเจ้าของไร่              "ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย...เพียงแต่พ่อท่านไม่ค่อยชอบคนแปลกหน้า ถ้าโทรมาครั้งแรกก็โดนซักถามมากหน่อย" มิรันตีฟังแล้วชักหวั่นใจจึงลดมือถือลง ไม่กล้ารบเร้าเขามากไปกว่านี้แล้ว              "งั้นถ้าซื้อมือถือแล้วอย่าลืมให้เบอร์กับแอนเป็นคนแรกนะคะพี่เจ้า" หล่อนยังหยอดทิ้งท้ายได้หวานหยดตามเคย              "เอาล่ะลากันพอละ...ไปก่อนนะไอ้เจ้า  แอนขึ้นรถได้แล้วเดี๋ยวก็ปล่อยทิ้งไว้นี่เสียหรอก" มิรันตีทำท่าแง่งอนและบ่นอุบอิบก่อนจะเดินไปขึ้นรถแต่โดยดี               ในขณะที่เคียงฟ้าซึ่งเป็นกรรมการรุ่นและควบตำแหน่งเหรัญญิกไปในตัว   กำลังเช็คข้าวของที่ท้องรถเมื่อครบทุกอย่าง  แล้วจึงค่อยก้าวขึ้นรถไปเป็นคนสุดท้าย   ก่อนจะไปหล่อนหันกลับมายกมือไหว้วิมุตติ  แต่ไม่วายเหลียวขึ้นไปมองคนที่ยืนอยู่บนเรือนชานนั้น   หญิงสาวเห็นใบหน้าเฉยชาไม่ยินดียินร้อนของครู่อริรูปงาม  ก็เชิดหน้าใส่บ้างและเดินขึ้นรถไป                วิมุตติเห็นแล้วต้องส่ายศีรษะให้กับกิริยาของคนทั้งสอง  จนเผลอถอนหายใจออกมาด้วยความอ่อนละอา   ขณะเดียวกันนั่นเองสายตาก็เหลือบแลไป  เห็นเงาร่างสตรีผมยาวสลวยปล่อยยาวลงมาเกือบถึงปั้นเอว  รูปทรงอรชรงามระหงในชุดผ้านุ่งยกดอกทอมือสีหมากสุกอวดเอวเปลือยคอดกิ่ว  ท่อนบนนั้นพันผ้าแถบชิ้นเล็กสีเดียวกันแต่ปราศจากลายมัดตรึงทรวงอกกลมกลึง  สีผ้านุ่งที่หุ้มห่มอยู่นั้นขับผิวที่เคยนวลผ่องแต่บัดนี้ซีดขาวจนน่ากลัวราวไม่มีเลือดหล่อเลี้ยง ให้เรืองรองเด่นชัดขึ้นในแสงสลัวจากดวงอาทิตย์ที่กำลังลับเหลี่ยมเขา      ดวงหน้าสตรีนางนั้นงดงามปานนางอัปสรามาจุติ   ทว่าแววตานั้นกลับเรืองโรจน์ไปด้วยกองเพลิงร้อนทอแสงอยู่ภายใน  วิญญาณหญิงงามหันมาจ้องมองชายหนุ่มแวบหนึ่งก็ก้าวขึ้นรถตามเคียงฟ้าไป   วิทยาธรเทพตระหนักว่าตนเองมิได้ตาฝาดไปจึงนิ่งอึ้งไปด้วยความหวั่นใจ       ‘จะมีสิ่งใดเกิดขึ้นอีกหนอ หรือเวลาแห่งการทวงหนี้กรรมได้เริ่มขึ้นแล้ว...’     +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++     จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 16:05:21

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 20 วงล้อกงเกวียน            ไร่เหมวัตเงียบสงบเหมือนที่เคยเป็นมาหลายปี จนแทบไม่น่าเชื่อว่าเมื่อไม่กี่วันมานี้มีนักศึกษากลุ่มใหญ่อยู่ที่นี่   วิมุตติเหลียวหาเจ้าภูวิษะที่เมื่อสักครู่ยังยืนอยู่ที่ระเบียงบนเรือนก็พบแต่ความว่างเปล่า ชายหนุ่มไม่ได้ใส่ใจจะค้นหานักเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าจะพบตัวได้ที่ใด  จึงกลับไปที่เรือนพักริมน้ำของเอง แม้ไม่พบใครอยู่ภายในเรือน  แต่เมื่อออกมาที่ระเบียงริมน้ำ  ก็แลเห็นคนกำลังหาตัวอยู่นั่งบนโขดหินสูงห่างเรือนไปไม่ไกลดังที่คาดไว้              "ภูวิษะ...ท่านคิดสิ่งใดอยู่?" เจ้าของชื่อไม่ได้ตอบในทันที  เขาจึงถามซ้ำ              "หากเป็นเรื่องของเทวีน้อยอีกไม่นาน..."              "เงียบเถิด!!" เสียงกึ่งตวาดดังมาทั้งที่ริมฝีปากระเรื่อนั่นมิได้ขยับเลยด้วยซ้ำ              "ก็ได้...เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน   แต่เรามีเรื่องอยากถาม  เมื่อสักครู่เราแลเห็นหญิงในชุดผ้าซิ่นสีหมากสุก  ก้าวตามเทวีน้อยของท่านขึ้นรถไป   ดูแล้วมิใช่มาด้วยประสงค์ดีนัก"              "...กุสุมาลย์" คนบนโขดหินตอบลงมา              "นั่นนามของนางรึ ? “ชายหนุ่มนึกถึงดวงหน้าพักตร์พริ้มหวานละมุน ยามมีชีวิตอยู่คงสดสวยกว่านี้เป็นอันมาก              "ดอกไม้งาม...นามนี้คู่ควรกับนางนัก" แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่านางงามไร้เรือนกายสถิตนั่น  มิได้มาด้วยการดีเป็นแน่จึงเอ่ยถามต่อ              "แต่...เห็นจะมิได้มาดีเป็นแน่"              "นางเคยเป็นพี่เลี้ยงร่วมพระนมของมหิตา"              "อ้อ...." คนฟังครางออกมา              "และเป็นหนึ่งในดวงวิญญาณที่ผูกพยาบาทต่อมหิตาด้วย"  สีหน้ายามตรัสของภูวิษะเจ้ามิได้เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย              "แล้วไฉนท่านดูไม่เดือดเนื้อร้อนใจแทนนางเลย...หรือว่ายังขุ่นเคืองเรื่องเมื่อครู่" วิทยาธรเทพนั้นแสร้งถามด้วยสีหน้ายิ้มชวนหัวนัก                "วิมุตติ...อย่าพยายามยั่วยุเราเลย  เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของท่านมิใช่หรือ? วิทยเทพ!!" ตรัสจบก็ลุกขึ้นทรงพระวรกายเหยียดตรง  แล้วทิ้งร่างดิ่งจากโขดหินสูงลงสู่ธารน้ำเบื้องล่างทันที              "อย่าเพิ่งไป!!?"              แต่สายเสียแล้วสายนทีกระฉอกเป็นระลอกใหญ่ขึ้นมาบนฝั่ง  ดังถูกวัตถุที่ใหญ่กว่าร่างมนุษย์ของภูวิษะเจ้าหลายเท่าโผนโจนลงไป  แม้จุดที่วิมุตติยืนอยู่จะห่างไกลออกไปหลายเมตร  แต่แรงน้ำกลับกระเด็นซัดสาดมาจนต้องถอยกรูด   กึ่งเทพรูปงามขมวดคิ้วเข้มด้วยความขุ่นข้อง  ก่อนจะปาดหยาดน้ำที่กระเด็นมาต้องผิวออกจากใบหน้าและเรือนกาย              "เฮ้อ...นึกจะไปก็ไป...แบบนี้ทุกครั้งสิท่า...."              นานครั้งนักที่จะเห็นชายหนุ่มชักสีหน้าแสดงอารมณ์ออกมา  ยิ่งเมื่อมองไปยังพื้นระเบียงเปียกโชกใต้ฝ่าเท้าตน  ก็อดจะบ่นออกมาไม่ได้              "ต้องเช็ดเรือนอีกแล้ว...เฮ้อ"   ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++     จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 16:10:48

ความคิดเห็นที่ 4 พ่อเลี้ยงสรวงเดินเข้ามาในเรือนริมน้ำหลังเล็กของลูกชาย   พบเห็นว่าชายหนุ่มกำลังสาละวนกับการจัดข้าวของคล้ายเตรียมจะเดินทางไกล  เขายืนดูเงียบอยู่ครู่หนึ่งไม่ได้ส่งเสียงทักให้วิมุตติรู้ตัว  แต่กำลังคิดถึงคำบอกเล่าของนายเรืองคนสนิทถึงเหตุการณ์ระหว่างที่เขาไม่อยู่   แล้วก็เพิ่งได้รับรู้ว่าตนมีญาติสนิทเป็นเจ้าผู้สูงศักดิ์  ที่สำคัญไม่มีใครเคยเห็นหน้าเจ้าที่วิมุตติกล่าวอ้างนั่นมาก่อนเลยด้วยซ้ำ "จะไปไหนรึ ?" "พ่อท่าน..." ใบหน้าหล่อเหลาที่เห็นจนเจนตาหันมายิ้มให้  แต่ไม่ได้หยุดมือกับการจัดของลงกระเป๋า "กลับมาเมื่อไรหรือครับ?" เมื่อผู้เป็นพ่อก้าวขึ้นไปนั่งบนเตียง  เจ้าของเรือนจึงหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วพนมมือขึ้นไหว้ "พ่อท่านมีสิ่งใดอยากถามเรา?" "คุณรู้ล่วงหน้าตามเคย" บุตรชายยิ้มน้อยๆ ก่อนจะปฏิเสธ "สีหน้าพ่อท่านต่างหากที่บอกเรา" "งั้นรึ?" สรวงเผลอยกมือขึ้นลูบหน้าตนเองก่อนจะถอนหายใจออกมา "เป็นยังไงบ้างหลายวันมานี่   เพื่อนๆ มาที่ไร่สนุกไหม?" คำว่า 'สนุกไหม' ออกจะถามผิดคนไปสักนิด  เพราะบุตรชายของเขาคงไม่มีเรื่องเล่าถึงความตื่นเต้นสนุกสนานอย่างบุตรของผู้อื่นเป็นแน่   "ก็ดีครับ....มีเรื่องที่คาดไม่ถึงให้แปลกใจอีกด้วย" "อย่างคุณมีเรื่องที่ต้องแปลกใจอีกรึ?" เขาไม่ได้ตอบเพียงแต่ยิ้มน้อยๆ รอฟังคำถามต่อไป "หรือว่าจะเป็นเรื่องที่อยู่ๆ เราสองพ่อลูกเกิดมีญาติเป็นเจ้าขึ้นมาหรือเปล่า?" สิ้นคำถามจู่ๆ วิมุตติก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา  ยังความแปลกใจให้นายสรวงอยู่ไม่น้อย   "นั่นก็เรื่องหนึ่ง....แต่มันจำเป็นต้องผูกญาติกันบัดนั้น  ไม่เช่นนั้นคงได้แตกตื่นกันหมดแน่" "เขาเป็นใครหรือ?" จะว่ายินดีในเสียงหัวเราะขบขันนั้นก็ใช่  หากจะว่าแปลกใจก็ใช่อีกเช่นกัน   สีหน้ารื่นเริงสมเป็นวัยนี่สรวงแทบไม่เคยเห็นจากบุตรชายเลย "เป็นสหาย...เป็นคนที่เรารับปากจะดำเนินการในกิจของเขาด้วย" "เป็นคนจากทางโน้นรึ?" สรวงไม่ได้ระบุเจาะจงแต่ก็รู้กันว่าเขาหมายถึงที่ไหน "ครับ...ไม่ได้อยู่ในแดนเดียวกันเสียทีเดียว  แต่ก็จัดได้ว่ามาจากอีกภพภูมิ" นายสรวงฟังแล้วได้แต่พยักหน้าไม่รู้จะออกความเห็นอย่างไร "ต่อไปเขาคงจะมาที่นี่บ่อยขึ้น  พ่อท่านจะได้พบในไม่ช้า...แต่มิต้องกังวลใจไป  ภูวิษะเจ้าเป็นผู้มีมารยาท  หาใช่พวกชอบอวดอุตริไม่" "ชื่อ...ภูวิษะรึ ? จะได้บอกคนของเราเอาไว้ ให้เขาเข้ามาได้เสมอ" "ภูวิษะเจ้า มาพบปะเราที่นี่เนิ่นนานแล้ว เพียงแต่มิได้แสดงตัวเท่านั้น  พ่อท่านคงสังเกตเห็นบ้าง" ในดวงตาของผู้พูดเจือแววขบขันแต่ซ่อนนัยยะไว้ให้ค้นหา นายสรวงฟังแล้วจึงค่อยคิดทบทวนกลับไป  ในวันเวลาแห่งอดีตมีสิ่งใดบ้างที่ผิดแปลกออกไปจากความปกติ  ไม่นานนักก็อุทานออกมาพลางตบเข่าตนเองดังฉาด "งู!!!" ผู้เป็นบุตรพยักหน้ารับ "งูพวกนั้นน่ะเหรอ? แล้วตัวไหนกันล่ะ? เห็นมาเยอะไปหมด" "มิใช่งูหรอกพ่อท่าน....แต่เป็นเจ้าเหนือหัวของงูพวกนั้นต่างหากเล่า" "เจ้าเหนือหัวของงู...." ผู้สูงวัยทวนคำช้าๆ ก่อนนัยน์ตาจะเบิกโพลง เมื่อรำลึกขึ้นมาได้ว่าเจ้าแห่งงูทั้งปวงเป็นผู้ใด "พญานาค !!?"   บิดาของวิมุตติถึงกับกลั้นใจโดยไม่รู้ตัว  แม้ว่าการใกล้ชิดกับบุตรผู้มาจากทิพยนิภา  จะทำให้พบเรื่องแปลกประหลาดอยู่เสมอก็ตาม    แต่ก็ยังอดตกใจมิได้ "ใช่ครับ...แต่เป็นแค่เพียงนาคเท่านั้นมิใช่พญา"   คำบอกเล่านั้นทำนายสรวงกระพริบตาด้วยความประหลาดใจ เพราะคุ้นเคยคำว่าพญานาคมาแสนนาน  จนเข้าใจไปว่า "พญา" นั้นหมายถึงงูใหญ่ดึกดำบรรพ์  จึงเรียกงูใหญ่เหล่านั้นว่าพญานาคไปทุกตน   ด้วยไม่เคยคิดว่า "พญา" นี้จะเป็นยศของกษัตริย์แห่งอสรพิษ "ถึงจะเป็นเพียงนาคหาใช่พญา  แต่ภูวิษะเป็นนาคเจ้า...อยู่สูงกว่านาคทั้งปวง" "ถ้างั้นอีกหน่อยคงได้เป็นพญาสินะ" วิมุตติพยักหน้ารับไหนเลยจะบอกเล่าว่า ภูวิษะเจ้านั้นเคยดำรงพระยศพญานาคราชมาแล้ว แต่มีเหตุอันให้ถอดถอนยศนั้นเสียเพราะสตรีนางเดียว จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 16:11:55

ความคิดเห็นที่ 5 "ก่อนหน้านี้หากเขาไม่สะดวกมาพบเรา  ก็จะส่งบริวารมาแทนดังที่พ่อท่านเคยพบเห็นบ่อยๆ" "อย่างนี้นี่เอง..คุณถึงสั่งห้ามฆ่างูเด็ดขาด  ก็น่าจะบอกกันเสียแต่แรกว่ามาส่งสาส์น" พอเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดก็คลายใจลง  จนต้องถอนหายใจออกมา "เมื่อคนที่ไร่เราคุ้นหน้าคุ้นตาแล้ว  ต่อไปเห็นมาด้วยตนเองแล้วล่ะพ่อท่าน" สรวงพยักหน้ารับรู้แม้ใจจริงอยากจะถามเชิงลึกกว่านั้น  แต่ยังกริ่งเกรงนิสัยของบุตรชาย  หากจะบอกก็คงจะเล่าด้วยตนเองมิต้องรอให้ถาม  เท่าที่บอกกล่าวมานั้นก็นับว่าเกินความคาดหมายด้วยซ้ำ "งั้นที่เก็บเสื้อผ้านี่....เกี่ยวกับเขาด้วยหรือเปล่า? จะไปไหนกันรึ?" "พ่อท่านกังวลสิ่งใดอยู่?" ทว่าวิมุตติตอบไม่ตรงคำถาม "ก็...." ผู้เป็นบิดาเองก็มิอาจตอบได้ในทันที  แม้จะรู้ว่าวันหนึ่งทิพย์อำนาจในตัวบุตรชายคงนำพาเขากลับไปยังที่ที่จากมา "พ่อท่านวิตกกังวลมากไป   เราแค่จะไปกรุงเทพฯ มหาวิทยาลัยเปิดเทอมแล้วคงต้องไปทำงานเสียที นี่ก็ล่าช้าไปเพราะต้องตามมาดูแลทางนี้" "หา? ไปทำงาน?!! คุณน่ะหรือไปสมัครงาน?  แล้วไปสมัครไว้ตั้งแต่เมื่อไร?" คราวนี้พ่อเลี้ยงสรวงร้องเสียงหลง  เพราะปรับเปลี่ยนเรื่องและอารมณ์ไม่ทัน "มิใช่เรื่องประหลาดนี่...เราเล่าเรียนจนจบขบวนความก็นานแล้ว  ทั้งปริญญาตรี...โท ก็ใช่ ยังมิได้ใช้วิชาความรู้ทำงานใดเลย" คนลูกพูดไปเรื่อยๆ เหมือนเป็นเรื่องสัพเพเหระทั่วไป  มันอาจเป็นเรื่องน่าพิศวงถ้าหากบอกว่าวิมุตติยังไม่ได้เข้าพิธีรับปริญญาบัตรเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะจบการศึกษาก่อนกำหนด ทำให้ชายหนุ่มมีเวลาไปเล่าเรียนในขั้นต่อไปได้ในทันที  แล้วไม่นานนักเพียงแค่ปีเศษก็สำเร็จการศึกษาปริญญาโท  เมื่อแรกบิดาเข้าใจว่าเขาจะเข้าศึกษาต่อให้ถึงขั้นสูงสุดทางการศึกษาเสียก่อน จะเอ่ยออกมาว่าจะไปทำงานอย่างไม่ปี่มีขลุ่ยให้รู้เนื้อรู้ตัวมาก่อนเช่นนี้ "แต่...ธุรกิจของผมก็มีออกมาก  ถ้าคุณอยากจะทำงานแบบมนุษย์ทั่วๆ ไปล่ะก็..." หนุ่มรูปทองไม่ตอบมีเพียงรอยยิ้มบางปรากฏขึ้นมา  ทำให้นายสรวงต้องทอดถอนหายใจเมื่อรู้ว่าเปล่าประโยชน์ที่จะคัดค้าน "เฮ้อ...ถ้าตั้งใจว่าอย่างนั้นก็ตามใจเถอะ  ว่าแต่คุณจะไปทำงานอะไร? อย่าบอกผมนะว่าจะไปสอนหนังสือ" ด้วยนิสัยเงียบขรึมไม่ชอบพบปะผู้คนนักอย่างบุตรชาย ทำให้สรวงไม่คิดว่าวิมุตติจะไปเป็นอาจารย์ แต่ชายหนุ่มอาจจะไปเป็นนักวิจัยเฉพาะด้านหรืออย่างไรเขาก็ยังเดาไม่ถูก "พ่อท่านเข้าใจไม่ผิดนี่"   "ว่าไงนะ!? จะเป็นอาจารย์จริงๆ รึ ?!!! " หลังจากปล่อยให้บิดาพิศวงอยู่เป็นนาน  วิมุตติจึงค่อยเล่าความว่าสถานที่ที่จะไปทำงานนั้น  เป็นมหาวิทยาลัยที่ตนเคยศึกษาเล่าเรียนมาจนจบมานั่นเอง  ข้างฝ่ายพ่อเลี้ยงสรวงแม้จะไม่เข้าใจนัก  แต่ก็คิดว่าบุตรชายพยายามที่จะดำรงชีวิตแบบมนุษย์สามัญธรรมดาทั่วไปจึงมิได้คัดค้าน แม้นความกังวลใจจะคลี่คลายไปเป็นอันมาก แต่ในใจลึกๆ แล้วยังอดคิดไม่ได้  ว่าการไปประกอบสัมมาอาชีพนี้มีนัยยะใดแอบแฝงหรือไม่ "จะไปเมื่อไร?" "พรุ่งนี้" "เร็วปานนั้นเชียวเหรอ?  เพิ่งกลับมาได้เห็นหน้ากันไม่ถึงวันดีด้วยซ้ำ  ทีหลังก็บอกล่วงหน้ากันบ้างสิ" นายสรวงอดที่จะบ่นมิได้ "พ่อท่าน....กรุงเทพฯ อยู่แค่เอื้อมเท่านั้น  ไม่นานดอกเราคงกลับมา..." "ไม่นาน...?  หมายความว่ายังไง?" ยิ่งฟังก็ยิ่งงุนงงแม้ไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายสื่อออกมา แต่ในใจสังหรณ์ไปว่าเวลาแห่งกงกรรมกงเกวียนของบุตรชายเริ่มหมุนไปแล้วเช่นกัน "หมายความว่า...ปิดเทอมก็คงกลับมา มิได้อยู่ทางนั้นตลอด" เขารู้ดีว่าบุตรชายจงใจเลี่ยงคำถามเพื่อไม่ให้เขากังวล  จึงป่วยการที่จะซักไซ้ต่อ "ถ้าอย่างนั้นไปกราบลาหลวงปู่หรือยังลูก?" "เรียบร้อยแล้วครับ  วานนี้เรานิมนต์หลวงปู่มาเทศนาให้น้องๆ ที่นี่" สรวงพยักหน้ารับรู้และเบาใจไปมาก  สิ่งที่ยังติดค้างอยู่ในใจนั้น  ก็ตั้งใจว่าจะไปถามเอากับหลวงปู่แสนแทน "เดี๋ยวผมจะโทรไปบอกบ้านที่กรุงเทพฯ ให้ทำความสะอาดไว้คอยคุณนะ" เมื่อพูดจบก็ยกมือขึ้นตบไหล่วิมุตติสองสามครั้งด้วยความเอ็นดู     "อยากได้อะไรเพิ่มก็บอก....ถ้าจัดของเสร็จก็มากินข้าวนะ  ผมจะไปรอที่เรือนใหญ่" "ขอบคุณครับ" ชายหนุ่มยิ้มรับและมองตามร่างสูงวัยไปจนลับตา   ในใจมิใช่ไม่รู้ถึงความวิตกกังวลของบิดา   แต่มิอาจถ่ายทอดภาระหน้าที่แห่งตนให้นายสรวงฟังได้ "พ่อท่าน...แล้ววันหนึ่งเราจะบอกทุกสิ่งแก่ท่าน" เสียงทุ้มนั้นแผ่วเบาราวรำพันกับตนเองเท่านั้น [จบตอนที่ 20] ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 16:13:52

ความคิดเห็นที่ 6 ....ตอนนี้กลับมาสู่โลกมนุษย์แล้ว ทะเลาะกันเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ติดใจประโยคนี้...ภูวิษะเจ้านั้นเคยดำรงพระยศพญานาคราชมาแล้ว แต่มีเหตุอันให้ถอดถอนยศนั้นเสียเพราะสตรีนางเดียว จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 16:32:42

ความคิดเห็นที่ 7 แวะมาทักทายก่อนกลับบ้านค่ะ จากคุณ : oss_9 เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 16:34:31

ความคิดเห็นที่ 8 คุยกับคนอ่าน makichan1 : ขอบคุณค่ะ ถ้าชอบต้องอ่านจนจบนะคะ jeansbubble : หมอนขาดหรือยังเอ่ย? อย่าจิกแรงนะ varavari : ความริษยาก็เป็นส่วนหนึ่งค่ะ แต่ยังมีองค์ประกอบอื่นๆ ที่ทำให้เกิดความพินาศตามมา คุณวาระวารี ใช่นักเขียนเรื่องวิมานพิศวาสหรือเปล่าคะ? รพิชา : ปิ่นปักไม่ยากค่ะ แรกๆ อาจจะไม่คุ้น ถ้าปักบ่อยๆ จะชินไปเองค่ะ สายลมที่พริ้วไหว: ซับน้ำลายด่วนค่ะ เปียกหมอนหมดแล้ว MOMIJI_99 : คุณภูเขาหวานเฉพาะกับคนที่เขารัก ไม่ได้ทำแบบนั้นกับใครก็ได้นะเออ จะว่าเพลย์บอยคงไม่ใช่ Kally_narak : ซื้อ 2 เล่มจริงนะ สัญญากันแล้วนะคะ เด็กใต้..ตัวดำ : หลายวันแล้วคงหายเขินแล้วเน้อ แต่จะเอา 4 ตอนเลยเหรอคะ...แอร๊ยยย..ย!! N_Foxtrot : อยากรู้ว่าเพราะอะไรคู่นี้ถึงโกรธกันก็ต้องตามอ่านต่อไปเรื่อยๆ นะคะ เต็มล้าน : แม่หญิงกุสุมาลย์ บทที่ 20 มีบทแล้วค่ะ จะร้ายก็ใช่แต่ต่อไปอาจจะต้องสงสารเธอ อุ๊บ เผลอสปอยล์ หวานเย็นผสมโซดา : ขืนนิ่งเวลาเข้าหอก็ไม่ไหวสิคะ เพราะมันเป็นเวลาแห่งความซุกซน ว่าวปักเป้า : ปิ่นปักผมนี่เป็นอาวุธของลูกผู้หญิงเลยล่ะค่ะ แม่ใบเลี้ยงเดี่ยว : ไม่ได้คิดไว้เหมือนกันค่ะ ตอนเขียนไม่ได้นึกภาพดาราคนไหนเลย mimny : รอบนี้ไม่ลืมตอบเม้นท์แล้วค่ะ สายเดี่ยว โจงกระเบน : ยังไงก็ได้แต่งงานค่า Love U like a Love song : ใจเย็นค่ะ อย่าจิกหมอนแรงเดี๋ยวหมอนพัง goldensun : ขอบคุณที่ทักมาค่ะ เดี๋ยวไปแก้คำผิดในต้นฉบับนะคะ Tyra : จะเดาถูกไหม ต้องอ่านต่อค่ะ ดีแอน : จบศึกข้านึกแต่รักๆๆ เจ้าเท่านั้น.. คุณภูเขาอารมณ์นี้ค่ะ กุเต่ยโหดกระถีบ : ซื้อจริงน้า ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ เพชรน้ำค้าง : ตอนเขียนก็กัดผ้าเช็ดหน้าไปเขียนไปเหมือนกันค่ะ princess charity : ปิ่นซื้อมาจากหลายที่ค่ะ ส่วนมากทางเหนือค่ะ ส่วนปิ่นช้างซื้อมาจากเชียงใหม่ค่ะ FlebilE13 : แม่หญิงกุสุมาลย์มาแนวผีค่ะ jazzzero : เรื่องของคุณวิมุตติรอไปก่อนนะคะ Setakan : ปิ่นหัวช้างปักแล้วแบ๊วดีนะคะ piccy  : อยู่อเมริกาหาของกินยากว่าบ้านเราเนอะ บ้านเราเดินไปทางไหนก็เจอของกิน โกมาซุม : รอดูรูปเหมียวน้อยนะคะ กุลธิดา : ว่างๆ ค่อยอ่านก็ได้ค่ะ ยังอีกยาวเลย a_jungs : แล้วจิ้นไปถึงไหนล่ะคะ อิ อิ เพลิดเพลิน : ยาดมค่ะ อย่าเพิ่งขาดใจตายสิคะ Kazeni : ตอนนี้มาช้านิดหนึ่งนะคะ ขอโทษด้วย หวานเย็นผสมโซดา : มีคนช่วยกดดันคนเขียนเยอะนะคะนี่ PhArMaRAnGeR  : ถ้าอ่านแล้วชอบ อยู่เป็นเพื่อนกันจนจบเรื่องเลยนะคะ ======================================== เมาท์กันต่อค่ะ อาทิตย์ที่แล้วคุยเรื่องปิ่นกันค้างอยู่  แต่ก่อนจะไปดูปิ่นกันต่อ ขอคุยเรื่องพญานาคสักนิดหนึ่งนะคะ เนื่องด้วยวันนี้มีคำพูดตอนหนึ่ง ที่หลวงปู่แสนบอกว่าคุณภูบวชไม่ได้ (แต่ก็อยากบวช) เหตุที่พญานาคบวชไม่ได้  คงเคยได้ยินกันมาบ้างแล้วนะคะ  แต่ขอเล่าเผื่อคนที่ยังไม่เคยฟังมาก่อน เขาว่าในสมัยพุทธกาล มีคุณนาคท่านหนึ่งเลื่อมใสในพุทธศาสนาถึงขั้นอยากบวช   ก็เลยจำแลงกายมาเป็นชายหนุ่ม มาขอบวชซึ่งก็ได้บวชสมใจนึก แต่บวชได้ไม่นานความก็แตก   เพราะคุณนาคนั้นยามที่หลับอย่างคลายใจเต็มที่ก็เผลอคืนร่างเป็นนาค พระรูปอื่นมาเห็นเข้าก็วิ่งกันกระเจิงสิคะ  ด้วยเหตุนี้จึงถูกขอให้สึก เพราะสภาพร่างกายไม่เหมาะจะปฏิบัติธรรม คุณนาคเสียใจเป็นอันมาก  จึงขอฝากชื่อเอาไว้ สำหรับผู้ที่เตรียมจะบวชให้เรียกขนเป็น "นาค" ถือเป็นการบวชแทน   ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา คนที่เตรียมบวชนุ่งขาวห่มขาวโกนศรีษะ เข้าพิธีขานนาคแล้ว เราจะเรียกว่า "พ่อนาค" ค่ะ ก็ตามเรื่องที่เล่าต่อๆ กันมานี่แหละค่ะ แต่นอกจากนั้นแล้ว "นาค" ยังแปลว่า ผู้ประเสิร์ฐ อีกด้วย จึงเป็นคำที่เหมาะแก่ผู้เตรียมกายเตรียมใจออกบวชค่ะ   ในภาษาพระเรียกนาคว่า "อุปสัมปทาเปกข์" ก็คือนาค แต่ยาวชาวบ้านจำไม่ได้ก็เลยเรียกันว่านาคเป็นอันเข้าใจกัน คำนี้เหมาะสมแล้วสำหรับการบวช  เพราะคำว่า บวช มาจากศัพท์ว่า ปะวะชะ แปลว่า งดเว้น ได้แก่ งดเว้นในสิ่งที่ควรงดเว้น คือผู้ที่อยู่ในศีลในธรรมนั่นเองค่ะ  ที่มาของเรื่องเป็นอย่างนี้ค่ะ ดังนั้นเวลาที่พ่อนาคจะบวช พระท่านจะถามว่าเป็นบุคคลที่มีข้อห้ามในการบวชหรือไม่ หนึ่งในข้อห้ามนั้นถามว่า "มะนุสโสสิ" เป็นมนุษย์หรือเปล่า? ก็จะตอบว่า "อามะ ภันเต" เป็นมนุษย์ครับ   เพื่อเป็นการยืนยันว่าเป็นมนุษย์จริงๆ จ้ะ ไม่ใช่คุณนาคปลอมตัวมานะจ๊ะ Ps. เมื่อกี้เน็ตล่มไปแป๊บค่ะ ยังโพสไม่เสร็จ  เม้นท์กันแล้วอย่างว่องไวมากแต่ละคน จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 16:56:26

ความคิดเห็นที่ 9 กลับมาคุยเรื่องปิ่นกันต่อนะคะ เริ่มที่ปิ่นอันแรก  ปิ่นบัวระย้า(ห้อยดอกปีบ) อลังการมาก ปกติแล้วมันใหญ่ อย่างที่เห็นน่ะค่ะ คนเลยไม่ค่อยใส่กัน ยกเว้นนักฟ้อนนางละคร แต่...คนแถวนี้หาได้แคร์ไม่ค่ะ   ยังคงซื้อมาหน้าตาเฉย มีนางแบบรับเชิญด้วย แต่งตัวมาเต็มยศเลย แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 55 17:06:48 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 17:01:48

ความคิดเห็นที่ 10 ช่อเอื้อง ไว้พันรอบมวยผม จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 17:03:19

ความคิดเห็นที่ 11 ปิ่นยอดแก้วหัวตัด คราวก่อนแก้วสีแดง คราวนี้สีเขียวมั่ง แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 55 17:04:54 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 17:04:03

ความคิดเห็นที่ 12 ปิ่นจ้อง ทำด้วยกะลา อันนี้ก็ชอบปักแล้วน่ารักดีค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 55 16:17:41 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 17:06:12

ความคิดเห็นที่ 13 ปิ่นตะเกียบห้อยพู่   เหมาะกับสาวผมยาวมากๆ ถ้าผมยาวไม่พอด้ามปิ่นจะเกะกะมากทำให้เกล้าลำบาก ประโยชน์อีกอย่างหนึ่ง คือด้ามเงินเอาไว้ทดสอบยาพิษ จุ่มลงอาหารแบบหนังเกาหลี ถ้าไม่เปลี่ยนเป็นสีดำแสดงว่าปลอดภัยกินได้ อิ อิ ปล.สอนปักปิ่นขอติดไว้ก่อนนะคะ ไว้เจอกันสัปดาห์หน้าค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 17:12:57

ความคิดเห็นที่ 14 บรึ๋ยยยย น่ากลัวนะเนี่ยตอนนี้ เริ่มมีผีสาวออกมาแล้ว แว้กกกกกก ปิ่นอันแรกอลังการเหลือเกินนนน จากคุณ : jeansbubble เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 17:51:02

ความคิดเห็นที่ 15 มาอยากให้สอนด้วยคนคะ ชอบมากเหมือนกันแต่ปักไม่เป็น อิอิ เลยตัดสั้นซะเลย เผื่อปักเป็นจะไว้ยาวบ้าง อ่านแล้วน่าติดตามจังคะ ยังเดาเรื่องไม่ออกเลยอ่าคะ ต้องอ่านต่อๆๆๆ แอบมาผิดเวลาแต่ก็ยังมารอนะคะ ^_^ จากคุณ : kiwi (kiwi@eve) เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 18:02:52

ความคิดเห็นที่ 16 เอาแล้วไง ผีสาวแสนสวยกุสุมาลย์โผล่มาแล้ว  อะไรทำให้พี่เลี้ยงโกรธแค้นมหิตาขนาดนี้คะเนี่ย... นิดนึงนะคะ.....ขัดใจกับเคียงฟ้าภพนี้จังค่ะ... ทำไมดื้อรั้นจังเลย O.o น่าสงสารภูวิษะเจ้าของเราเป็นที่สุดดดดด และ 2 ตอนนี้ไม่มีฉากจิกหมอน  แหมเจ้าแก้วอ่ะ เค้าซื้อหมอนเตรียมไว้หลายใบเลยนะคะ ..อิอิ จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 19:05:57

ความคิดเห็นที่ 17 ร่วมเกิน---ล่วงเกิน จะท่อมน้อย---จากกระท่อมน้อย อ่อนละอา---อ่อนระอา ยิ่งปูเรื่อง ยิ่งอยากรู้ มหิตาทำอะไรกัน ที่ทำให้พี่เลี้ยงคนสนิทผูกพยาบาท แถมมีผลให้ภูวิษะถูกถอดถอนยศด้วย โดนกุสุมาลย์ตามขึ้นรถไป จะตามไปถึงบ้าน หรือจะเกิดเรื่องกลางทางกัน กรรมจะให้ผลแล้วสินะคะ เลยทำให้สงสัย ว่าอะไรเป็นปัจจัยให้ถึงวาระที่กรรมส่งผล หรือแรงบุญที่เคยหนุนส่งหมด รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 19:51:23

ความคิดเห็นที่ 18 ...ไม่เคยเขียนหนังสือเจ้าค่ะ ^^" แต่ชื่อนี้ใช้มาก่อนผู้แต่งหนังสือเล่มนั้นแน่นอนเจ้าค่ะ ^^" ...เริ่มมีผี.. ไม่อ่านดีมั้ยเนี่ย.. >_______< จากคุณ : varavari เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 20:18:33

ความคิดเห็นที่ 19 มาอ่านแล้วค่ะสนุกมากรอมานานแล้วในที่สุดก็มาสักที>< บทพ่อแง่:-)อนน่ารักมากกกก อยากให้เจ้ามีคู่ในเรื่องบ้างจัง ^^จะรอติดตามตอนต่อไปในวันศุกร์น่ะค่ะ ^^ จากคุณ : เขียนบน iPhone (makichan1) เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 21:16:27

ความคิดเห็นที่ 20 มาให้กำลังใจค่ะ อินจนอดไม่ได้ ขอถามสองข้อที่คาใจนะคะ 1. เคียงฟ้ากับมหิตาหน้าเหมือนกันเลยมั้ยคะ อ่านๆแล้วรู้สึกว่ามหิตาจะสวยกว่า อิอิ แถมมหิตาดูใจเย็น มีเหตุผลกว่าฟ้าแล้วก็เกรงใจคุณภูมากๆด้วย เกิดใหม่แล้วดูเป็นคาแคแรคเตอร์ที่ต่างไปมากค่ะ 2. กุสุมาลย์อายุมากกว่ามหิตากี่ปีคะ อ่านตอนแรกๆที่มหิตายังเด็กนึกว่าแก่กว่าหลายปี อ่านตอนหลังๆ รู้สึกว่าวัยไล่เลี่ยกัน รอวันศุกร์ค่ะ ^^ จากคุณ : princess charity เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 21:32:18

ความคิดเห็นที่ 21 สงสัยเหมือนคุณprincess charity เหมือนกันค่ะเรื่องเคียงฟ้าในชาติภพปัจจุบัน ทำไมถึงไม่น่ารัก น่าอยู่ใกล้เหมือนมหิตาเลยค่ะ ... คุณภูก็ดูจะรอคอยคำขอโทษจากเคียงฟ้าตลอด ไม่รู้คนที่ทำให้ถูกถอดยศคือนางเอกของเราหรือพระพี่เลี้ยงกันแน่... จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 22:03:58

ความคิดเห็นที่ 22 ตามอ่านค่ะ ;)) จากคุณ : PhArMaRAnGeR เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 22:50:31

ความคิดเห็นที่ 23 ต้องรออ่านพรุ่งนี้แล้วจ้า วันนี้งานยุ่งจนไม่ได้ทำอะไรเลย :) ปล.ถ้าได้ 4 ตอนก็ดีจ้าเพราะจะลงแดงอยู่แล้ว แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 55 17:32:46 จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 22:51:24

ความคิดเห็นที่ 24 เข้ามาตาม.......อ่าน  ครับ จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 23:18:13

ความคิดเห็นที่ 25 มาแนวผีเลยหรอค่ะ คุณแก้ว ;_; พี่กุสุมาลย์จะมาแนวขี่คอเทวีน้อยมั้ยค่ะ *0* ~ น่ากลัวไปนะ T_T แต่ติดตามอ่านต่อไปแน่นอนค่ะ จากคุณ : FlebilE13 เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 23:57:05

ความคิดเห็นที่ 26 กุสุมาลย์เผยตนออกมาแล้ว แถมตามเคียงฟ้าไปด้วย...บรื้อออออ   แล้วพระนางสองคนนี่เค้าจะลงเอยกันไหมเนี่ยะ ทะเลาะกันตลอด จากคุณ : แม่ใบเลี้ยงเดี่ยว เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 01:25:40

ความคิดเห็นที่ 27 อยากรู้ใจจะขาดแล้วนะว่ามัยเกืดอะไรขึ้นในอดีตทำไมกุสุมาลย์มาตามอาฆาตเคียงฟ้าอย่างนี้ แล้วทำไมภูวิษะเจ้าถึงถูกถอนพระยศ โอ๊ยเจ้าแก้วที่รักมาต่อเร็วๆนะตะ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 01:27:35

ความคิดเห็นที่ 28 เข้ามาอ่านอะไรเวลานี้เนี่ย^^" อยู่ดีๆ มีกุ๊กกู๋โผล่มาซะงั้น แปะไว้ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้กลางวันมาอ่านใหม่นะคะ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 02:34:10

ความคิดเห็นที่ 29 จ๊ากกกกก  ตอนนี้มีผีสาว เก็บไว้ก่อน พรุ่งนี้กลางวันค่อยอ่านต่อค่ะ จากคุณ : The Sphinx เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 03:00:14

ความคิดเห็นที่ 30 อยากรู้ๆๆ กำลังสนุกเชียว มาไวไวนะคะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ จากคุณ : พี่อู๊ดกะน้องเหมียว เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 07:21:55

ความคิดเห็นที่ 31 พูดตามศัพท์สมัยนี้ ภูวิษะเจ้า.......... เกรียนหน่อยๆ นะ รู้ว่าเคียงฟ้าจำไม่ได้ก็คาดคั้นให้ขอโทษ เคียงฟ้า....เป็นผญ.สมัยนี้จริงๆ คือ มั่นใจจนโอเว่อร์แอคติ้งตลอด หรือว่าที่เป็นแบบนี้เพราะกรรมบังตา? อ่านแล้วสงสารวิมุตติทันใด.... คนตั้งท่าจะหาเรื่องกันตลอดเวลา จะเอาอะไรมาสงบจิตใจให้อภัยล่ะเนี่ย จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 08:53:11

ความคิดเห็นที่ 32 เฮ้ย มี ผะ ผะ ผี ด้วยยยยยยยยย ขนาดอ่านกลางวันยังขนลุกเลย เหมือน กุสุมาลย์ มองมาทางเรา แล้วเดินขึ้นรถไป ! ภาพนั้นยังติดตาอยู่เลยยยยยยยย ภูวิษะเจ้า นี้ อารมณ์ร้อนพอๆกับเคียงฟ้าเลย ทำไมตอนยังดำรงยศเป็นพญามหิทธราบดี ดูใจเย็นกว่านี้...เคียงฟ้า ก็นะ เธอจะง้องแง้ง ไปไหนนนนนนน จากคุณ : เพชรน้ำค้าง เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 09:37:43

ความคิดเห็นที่ 33 คอยด้วยใจจดจ่อ....เย้ ๆ ได้อ่านแล้ว เป็นกำลังใจให้นะคะ  สนุกมากก ๆ ค่ะ จากคุณ : อีกา (อีกา) เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 10:46:35

ความคิดเห็นที่ 34 สบายใจและ   จากคุณ : โกมาซุม เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 13:08:06

ความคิดเห็นที่ 35 เข้ามาอ่านค่ะ มองข้ามเรื่องแชมพูสระผม กับใบมีดโกนจริงๆแหละค่ะ เวลาไปทำสังฑทาน จากคุณ : เอริชา เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 14:44:31

ความคิดเห็นที่ 36 ตามมาอ่านค่ะ ปล. ตอนนี้ตัดผมสั้นแล้ว ไม่ได้ปักปิ่นเลย เก็บปิ่นไว้ดูเล่นต่อไป ^^ จากคุณ : หลงรักผู้ชายชุดหมี เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 15:16:53

ความคิดเห็นที่ 37 พ้นฉากหวานๆ เริ่มเข้าสู่ฉากชวนขนหัวลุก กระตุ้นต่อมเผือกของคนอ่านว่าแม่ผีสาวกุสุมาลย์จะมีกรรมใดร่วมกับนางเอกของเรา แต่อย่าว่าโง้นงี้นะสายลมฯไม่ชอบนางเอกภาคเคียงฟ้าเลย ดูเป็นนางเอกที่น่ารำคาญมากตรงที่ฟ่อแ่ฟ่ใส่แทบจะตลอดเวลาที่เจอภูวิษะเจ้า ทำไมเก็บปากเก็บคำไม่เป็นเอาเสียเลย หรือจะเป็นบุคลิกของนางเอกยุคนี้หว่า จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 16:52:54

ความคิดเห็นที่ 38 ถ้าสาเหตุแห่งการล่มสลายของนครมาจากนิสัยของมหิตาเทวีล้วนๆนี่...เฮ้อ...รับไม่ได้เลยอ่า แต่ยังแอบหวังว่าจะเป็นเพราะสาเหตุอื่นมากกว่า ^^ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 18:36:46

ความคิดเห็นที่ 39 โถ่ นึกว่าจะมีย้อนยุคให้ได้จิกหมอน นอนฝันหวาน มายุคปัจจุบัน พ่อแง่:-)อน คู่รักคู่แค้น ให้เดา พระเอกผิดใจกับนางเอก เพราะยัยกุสุมาลย์ แน่ๆเลยเชียว พิมพ์เป็นหนังสือเถอะคะ อดใจไม่ไหว รอตั้งอาทิตย์อ่านแค่ 2 ตอน ดูแลสุขภาพด้วยนะคะช่วงนี้ ฝนตกบ่อย กลัวน้ำท่วมแล้วจะไม่ได้อ่่านเวียงนาคินทร์ จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 19:55:24

ความคิดเห็นที่ 40 คุณเพชรน้ำค้าง ฉันว่าตาคุณภูแกดูเป็นนาคใจร้อนตั้งแต่ชิงสุกก่อนห่ามแล้วล่ะค่ะ กระไร รอมาได้หลายปี รออีกแค่ไม่กี่วันก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่าเหตุชิงสุกก่อนห่ามนี้เป็นชนวนให้เกิดเรื่องใหญ่ต่อไปรึเปล่า อ่า.. เด็ดดอกไม้ สะเทือนถึงดวงดาว จากคุณ : princess charity เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 21:14:28

ความคิดเห็นที่ 41 เพราะอะไรภูวิษะเจ้าถึงกับต้องถูกถอดยศในเมื่อเป็นใหญ่ที่สุดในแผ่นดินแล้วไม่ใช่เหรอ  แล้วมหิตาเทวีทำอะไรร้ายแรงขนาดนั้นถึงกับทำให้กุสุมาลย์แค้นข้ามภพข้ามชาติเลยทีเดียว  แต่ยังแอบคิดว่าที่เมืองล่มนี่อาจจะไม่ใช่มหิตาเทวีเป็นต้นเหตุเผลอๆอาจจะเป็นกุสุมาลย์มากกว่าแต่สวมรอยว่าเป็นหนึ่งในผู้ถูกมหิตาเทวีกระทำด้วย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 03:49:45

ความคิดเห็นที่ 42 ขอโพสหลังเลิกงานนะคะ ตอนนี้ยังไม่สามารถค่ะ กำลังตาเหลืออยู่ อาจจะดึกๆ เลยนะคะ ย่องเข้ามาบอกแล้ว วิ่งออกไปจากกระทู้ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 15:30:24

ความคิดเห็นที่ 43 มาจับคุณแก้วค่ะ :) จากคุณ : sasatorn เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 16:55:48

ความคิดเห็นที่ 44 เอิ๊กกก กะว่ามาหลังเลิกงานต้องเจอแน่ๆๆ จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 18:56:28

ความคิดเห็นที่ 45 มารอวิธีปักปิ่น ผมเรายาวและหนามาก (เริ่มบางตามวัย)มีปิ่นหลายอัน คนให้มา คงเห็นว่าเหมาะกับผม แต่ไม่มีปัญญาปักเอง ให้คนอื่นปักก็เจ็บหัว ไหนผมจะลื่นอีก หลุดก็ปักกลับไปไม่ได้อีก ก็เลยเสียบกับแท่นปากกาบ้าง หายบ้าง ให้คนอื่นบ้าง ถ้ารู้วิธีปักจะได้ปัก จะได้เริ่มสะสมใหม่ อิอิ รอนิยายด้วยนะจ๊ะ เรื่องนี้ชอบ ตามมาจากบล็อกจ้ะ จากคุณ : พี่หมูน้อย (พี่หมูน้อย) เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 01:31:20

ความคิดเห็นที่ 46 สงสัยว่า แล้วคุณนาคกับคุณวิทยาธรเค้ามาเป็นเพื่อนรักเพื่อนเกลอกันตอนไหนละเนี่ย เริ่มเข้มข้นเข้ามาทุกทีทุกที... จากคุณ : สายเดี่ยว โจงกระเบน เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 02:37:41

ความคิดเห็นที่ 47 ตอนที่ 21-22  มาแล้วค่ะ มาช้าดีกว่าไม่มาน้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12687771/W12687771.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 04:01:52

ความคิดเห็นที่ 48 ชอบจังค่ะ ขอคัดลอกประโยคเด็ดๆ ไปปล่อยในเฟสหน่อยนะคะ ประโยคนี้ค่ะ "การที่เราจะยกโทษให้ใครสักคนนั้นอยู่ที่ใจเราเอง มิต้องรอให้คนๆ นั้นสำนึกผิด เพราะการสำนึกผิดนั้นต้องเกิดจากใจเขาเอง หาใช่การบังคับให้สำนึกไม่ หากเป็นการบังคับแล้ว...จะไม่เกิดกุศลจิตอันใดเลย ยิ่งเราคาดหวังให้เขาเข้าใจให้เขาสำนึกแล้วไม่เป็นอย่างนั้น เราเองนี่แหละจะยิ่งร้อนรนจะยิ่งถูกโทสะกัดกร่อน เพราะทั้งเราและเขาต่างยึดว่าตนเองเป็นฝ่ายถูก เมื่อเป็นฝ่ายถูกต่างก็รู้สึกว่าตนเองนั้นเป็นผู้ถูกกระทำ ก็ยิ่งหาเหตุผลมาเข้าข้างตัวเองมากขึ้น แต่เมื่อเรื่องราวไม่ได้ถูกตัดสินไปตามที่เราเข้าใจ หรือไม่ใช่อย่างเหตุผล 108 ที่เราหามาอ้างเพื่อเข้าข้างตนเอง ก็ยิ่งทำให้เกิดความทุกข์เพิ่มพูนขึ้น ภูวิษะเจ้าอาตมาคงบอกได้เพียงอย่างเดียวทุกข์นั้นเกิดจากจิต ท่านต้องดับทุกข์ด้วยตนเอง ปล่อยวาง...ให้อภัย มิต้องสนใจว่าผลจะออกมาตามที่เราหวังหรือไม่ เพราะเราบังคับผู้อื่นไม่ได้แต่ทำจิตตนเองให้สงบได้" จากคุณ : Nurajung (Nurajung) เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 09:19:41

ความคิดเห็นที่ 49 คุณ Nurajung ยินดีค่ะ ในส่วนตอบคอมเม้นท์ขอยกไปตอบในกระทู้ ตอนที่ 21-22 นะคะ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 55 12:49:56 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 12:38:27