ความคิดเห็นที่ 1 อารัภบทไปแล้ว เข้าเรื่อง 1 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 21:03:29

ความคิดเห็นที่ 2 2 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 21:03:58

ความคิดเห็นที่ 3 3 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 21:04:15

ความคิดเห็นที่ 4 4 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 21:04:35

ความคิดเห็นที่ 5 5 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 21:05:12

ความคิดเห็นที่ 6 6 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 21:05:35

ความคิดเห็นที่ 7 7 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 21:06:08

ความคิดเห็นที่ 8 8 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 21:06:30

ความคิดเห็นที่ 9 9 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 21:07:02

ความคิดเห็นที่ 10 10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 21:07:26

ความคิดเห็นที่ 11 11 จบบทความครับ จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 21:07:53

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องคุณ Ritti กับพวกนี่ ผมขี้เกียจจะพูดแล้วอะ  อธิบายไปก็เท่านั้น อยากเชื่ออยากทำอะไรก็ทำไป จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 21:44:11

ความคิดเห็นที่ 13 ฝากรูปไว้ จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 21:45:33

ความคิดเห็นที่ 14 ให้สงฆ์ทั้งหมดแก้ไขเพื่อให้สนองทิฏฐิของคนกลุ่มเล็ก ๆ นี้หรือ สันติอโศก 2 กำลังเริ่มดำเนินเรื่องหรือ หวังว่าจะไม่เป็นเช่นนี้ คิดถึงหลวงปู่ชาผู้มีปัญญามาก ผู้ไม่มีทิฏฐิ จากคุณ : มดละเอียด เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 22:23:51

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านความคิดเห็นของคนๆพุทธทั้งหลายแล้วทำให้คิดถึงพุทธพจน์พระสูตรนี้ไม่รู้คนๆเขาจะเคยได้เห็นได้ฟังมาบ้าง และเห็นว่าพุทธพจน์ข้างล่างจะเป็นจริงถ้ามีเหล่าพุทธบริษัทแบบนี้ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=16&A=7046&Z=7066๗. อาณิสูตร           [๖๗๒] พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่าน อนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ... พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกรภิกษุ ทั้งหลาย เรื่องเคยมีมาแล้ว ตะโพนชื่ออานกะของพวกกษัตริย์ผู้มีพระนามว่า ทสารหะได้มีแล้ว เมื่อตะโพนแตก พวกทสารหะได้ตอกลิ่มอื่นลงไป สมัยต่อมา โครงเก่าของตะโพนชื่ออานกะก็หายไป ยังเหลือแต่โครงลิ่ม แม้ฉันใด ดูกรภิกษุ ทั้งหลาย พวกภิกษุในอนาคตกาล เมื่อเขากล่าวพระสูตรที่ตถาคตกล่าวแล้ว อันลึก มีอรรถอันลึก เป็นโลกุตตระ ประกอบด้วยสุญญตธรรม อยู่ จักไม่ปรารถนาฟัง จักไม่เข้าไปตั้งจิตเพื่อรู้ และจักไม่สำคัญธรรมเหล่านั้น ว่าควรเล่าเรียน ควรศึกษา แต่ว่าเมื่อเขากล่าวพระสูตรอันนักปราชญ์รจนาไว้ อันนักปราชญ์ร้อยกรองไว้ มี อักษรอันวิจิตร มีพยัญชนะอันวิจิตร เป็นของภายนอก เป็นสาวกภาษิต อยู่ จัก ปรารถนาฟังด้วยดี จักเงี่ยโสตลงสดับ จักเข้าไปตั้งไว้ซึ่งจิตเพื่อรู้ และจักสำคัญ ธรรมเหล่านั้น ว่าควรเรียน ควรศึกษา ฯ           [๖๗๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย พระสูตรเหล่านั้น ที่ตถาคตกล่าวแล้ว อันลึก มีอรรถอันลึก เป็นโลกุตตระ ประกอบด้วยสุญญตธรรม จักอันตรธาน ฉันนั้นเหมือนกัน เพราะเหตุดังนี้นั้น เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้ว่า เมื่อเขา กล่าวพระสูตรที่ตถาคตกล่าวแล้ว อันลึก มีอรรถอันลึก เป็นโลกุตตระ ประกอบ ด้วยสุญญตธรรม อยู่ พวกเราจักฟังด้วยดี จักเงี่ยโสตลงสดับ จักเข้าไปตั้งไว้ซึ่ง จิตเพื่อรู้ และจักสำคัญธรรมเหล่านั้นว่า ควรเรียน ควรศึกษา ดังนี้ ดูกรภิกษุ ทั้งหลาย เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้แหละ ฯ แก้ไขเมื่อ 18 มิ.ย. 54 23:16:42 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 23:16:09

ความคิดเห็นที่ 16 กราบ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์งดงาม ในเบื้องต้น ในท่ามกลาง และในที่สุดจริงๆ กราบ  กราบ กราบ ด้วยศิระแทบพระบาท จากคุณ : STL เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 23:31:26

ความคิดเห็นที่ 17 เรื่องอย่างหนึ่งที่คุณ ฤทธี ไม่เคยอธิบายก็คือ... "รู้ได้อย่างไรว่า สิกขาบท ๑๕๐ข้อ ในวัชชีปุตตสูตร และ เสขสูตร มีอะไรบ้าง?" ความจริงแล้วถ้าหากเราพูดกันตรงๆ โดยความซื่อตรง ก็ต้องบอกว่า "ไม่ใช่ว่า พระไตรปิฎกทุกๆบท ทุกๆตอน เป็นพุทธพจน์ทั้งหมด" ผมไม่คิดว่าคนที่ศึกษาพระพุทธศาสนาอย่างเข้าใจถ่องแท้จะไม่เข้าใจเรื่องเพียงแค่นี้หรอกครับ แต่ควรจะบอกกันให้ชัดว่า บริบทจริงๆของคำที่ชอบอ้างกันนักว่า "ไม่บัญญัติในสิ่งที่พระพุทธองค์ไม่ได้บัญญัติ   ไม่เพิกถอนในสิ่งที่พระองค์บัญญัติไว้แล้ว  สมาทานในสิ่งที่พระองค์บัญญัติไว้"  ความข้อนี้ พระมหากัสสปะเถระเจ้าหมายเอาอะไร ก็ต้องบอกกันตรงๆว่า "หมายเอาเฉพาะกรณีสิกขาบทเล็กน้อย ที่ว่าจะให้เพิกถอน" แล้วถามว่า เสขิยวัตรนั้นอยู่ในเรื่องไหนกันแน่?  ก็บอกกันตรงๆว่า อยู่ในสิกขาบทที่พระองค์ทรงบัญญัติเอาไว้ มีใครไปเพิกถอนหรือเปล่า?  ไม่มี... ทั้งฝ่ายวัดนาป่าพง ผมก็รู้ และใครๆก็รู้ ว่าไม่มีใครไปเพิกถอน เสขิยวัตร แต่เรากำลังพูดกันถึงเรื่องการสวดพระปาติโมกข์ ที่พระท่านสวดกัน เรื่องนี้ทำความเข้าใจกันง่ายๆ ไม่ได้ทำความเข้าใจกันยากเลย แค่เอามาบอกมาพูดกันตรงๆเท่านั้นเอง ว่า ๑. พระปาติโมกข์ คืออะไร? ๒. สิกขาบท ๑๕๐ ข้อ ที่มาสู่อุเทสทุกกึ่งเดือน ในวัชชีปุตตสูตร และเสขสูตรเป็นต้น เอามาแสดงได้ไหม ว่ามีสิกขาบทอะไรบ้าง แล้วรู้ได้อย่างไร ว่ามีสิกขาบทข้อนั้นๆ และ ข้อนี้ๆ เอาหลักฐานะจากไหน ๓. อธิกรณสมถะ ๗  ที่เอามาบวกให้กลายเป็น ๑๕๐ ตามที่ว่านั้น.. ไม่มีระบุไว้เลยว่า ละเมิดอธิกรณสมถะ ๗ จะเป็นอาบัติ  และอธิกรณสมถะ ๗ ก็เป็นระบบการตัดสินอธิกรณ์ ไ่ม่ใช่อาบัติ ถ้าคุณฤทธีจะเอาเรื่องว่า "เพราะปรับอาบัติ จึงเอามาสวดในพระปาติโมกข์ เพราะไม่ปรับอาบัติ จึงไม่เอามาสวดในพระปาติโมกข์"  แล้วอธิกรณสมถะ ๗   มาเกี่ยวอะไรด้วย? ๔.   คุณฤทธีบอกว่า  "เฉพาะที่ตรัสว่า ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า..."  เป็นพุทธพจน์ แต่ตรงที่ปรับอาับัตินั้น อยู่ในสิกขาบทวิภังค์ ไม่ใช่พุทธพจน์  แล้วคุณจะปฏิเสธอย่างไร กับท่อนที่ตรัสว่า "ก็พวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่า..."   หรือคุณจะบอกว่า นี่ก็เป็นท่อนที่เติมเข้าไปอีกเหมือนกัน??? แต่ถ้าคุณจะบอกว่า เติมเข้าไป ก็คงไม่น่าแปลกใจ เพราะเคยบอกไว้ในเนื้อหากระทู้ก่อนหน้านั้นแล้วว่า "มีความพยายามจะให้เป็นพระปาฏิโมกข์" ความจริงเรื่องนี้ได้บอกไปในกระทู้ก่อนหน้านั้นแล้ว (http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10691460/Y10691460.html )  ว่า ความจริงเรื่องพวกนี้ก็คงจะจบลงในเว็บบอร์ดเพียงแค่นั้น ไม่สามารถทำให้พระอาจารย์คึกฤทธิ์ , วัดนาป่าพง เปลี่ยนแนวปฏิบัติที่ตั้งใจจะสวดสิกขาบท เพียง ๑๕๐ ข้อเท่านั้นได้  (ซึ่งก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่ท่านจะทำ เพราะท่านเชื่อของท่านแบบนั้น)  และก็ไม่มีทางไปสู่คณะสงฆ์ส่วนใหญ่ได้ ก็ทำได้เพียงแค่เถียงกันไปกันมา  คุณฤทธีก็ดูเหมือนจะเห็นด้วยอย่างสุดลิ่้มทิ่มประตูไปแล้วกระมังว่า เสขิยวัตรไม่ใช่สิกขาบทที่จะมาในพระปาติโมกข์ ไม่ต้องเอามาสวดในพระปาติโมกข์   ดังนั้นก็คงเปล่า่ประโยชน์จะคุยเรื่องนี้กันต่อไปอีก ผมคงมีข้อสรุปทิ้งท้ายกับเรื่อง "สวดพระปาติโมกข์ ด้วยสิกขาบทเพียง ๑๕๐ข้อ" ไว้เพียงแค่ข้อความข้างท้ายสั้นๆ  (อาจจะมาอ่านในข้อสงสัยอื่นๆ ที่คุณฤทธี อาจจะมาแก้หรือมาตอบ บ้าง แต่คงไม่พูดอะไรเพิ่มเติมกว่านี้แล้ว)   เป็นเพียงข้อคิดเล็กๆน้อยๆ ซึ่งพูดมาหลายรอบ แต่คงพูดเป็นคำทิ้งทวนแล้วว่า ๑. รู้ได้อย่างไรว่า สิกขาบท ๑๕๐ข้อ มีอะไรบ้าง แล้วแน่ใจได้อย่างไรว่า ที่เอามาสวด ๑๕๐ ข้อนั้นน่ะ เป็น ๑๕๐ เดียวกับที่พระพุทธเจ้าตรัส หรือพระวัชชีบุตรทูลกับพระพุทธเจ้า ในวัชชีปุตตสูตร และเสกขะสูตร เป็นต้น ๒. ข้อความข้างท้ายในพระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ เล่ม ๒ ที่ว่า ---------------------          [๘๘๑]   ท่านทั้งหลาย   นิทานข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้ว ธรรมคือปาราชิก ๔ สิกขาบท                       ข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้ว ธรรมคือสังฆาทิเลส  ๑๓  สิกขาบท              ข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้ว ธรรมคืออนิยต  ๒ สิกขาบท                          ข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้ว ธรรมคือนิสสัคคิยปาจิตตีย์  ๓๐  สิกขาบท            ข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้ว ธรรมคือปาจิตตีย์  ๙๒ สิกขาบท                             ข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้ว ธรรมคือปาฎิเทสนียะ ๔ สิกขาบท                          ข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้ว ธรรมคือเสขิยะทั้งหลาย                                            ข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้ว ธรรมคืออธิกรณสมถะ ๗ ประการ                          ข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้วแล.           สิกขาบทของพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น   มีเท่านี้    มาในพระปาติ- โมกข์นับเนื่องในพระปาติโมกข์  มาสู่อุเทศทุกกึ่งเดือน           พวกเราทั้งหมดนี้แล  พึงเป็นผู้พร้อมเพรียงกัน  ร่วมใจกันไม่วิวาทกัน ศึกษาในพระปาติโมกข์นั้น  เทอญ ------------------------- คุณจะเอาลงไปทิ้งน้ำ ไม่เอามาเป็นข้อพิจารณาเลย หรืออย่างไร? ๓.  หลวงพ่อพุทธทาสที่คุณฤทธี หรือท่านพระคึุกฤทธิ์ ยกย่องบูชานักหนา ว่าท่านหัวก้าวหน้า ท่านบอกว่าฉีกพระไตรปิฎกบ้างก็ได้,  ท่านเอาแต่พุทธพจน์ ไม่เอานรกสวรรค์ฯลฯ  แต่ข้อควรทราบอย่างหนึ่งก็คือ ท่านไม่เคยประกาศให้คณะพระภิกษุในสวนโมกข์ สวดปาติโมกข์  ๑๕๐ ข้อ อย่า่งที่พระคึกฤทธิ์ทำ  ท่านและคณะ ก็สวด สาธยาย ฟังพระปาติโมกข์ ๒๒๗ ข้อนั่นแหละ ไม่ลองคิดบ้างหรือว่า หลวงพ่อพุทธทาสท่านมีวิจารณญาณในเรื่องนี้ว่าอย่างไรบ้าง  และไม่คิดหรือว่า ในขณะที่หลวงพ่อพุทธทาส ท่านบอกว่า ฉีกพระไตรปิฎกโน่นนี่นั่นซะหมด แต่ท่านกลับเป็นผู้ซื่อตรงต่อพระไตรปิฎกอย่างยิ่ง ป.ล.   ผมว่าถึงสติปัญญาของผมจะไม่ได้ถึงขั้นดีเลิศประเสริฐศรี  แต่ก็ไม่ได้กระพร่องกระแพร่งถึงระดับที่จะพิจารณาอะไรไม่ได้  แต่ก็ไม่เคยก่นด่าใครเอาด้วยถ้อยคำหยาบๆคายๆ แบบที่คุณฤทธีใช้พูดกับคนอื่นอยู่เสมอมา  ในขณะเดียวกัน บุคคลบางท่านอาจจะเคยใช้คำตำหนิท่านพระคึกฤทธิ์ด้วยถ้อยคำแรงๆบ้าง แต่สำหรับผมนั้นไม่เคยทำ  จะมีที่ใช้คำตำหนิท่านบ้าง ก็พยายามจะให้อยู่ในเหตุในผลที่สุด  ไม่เคยจะไปด่าท่านว่าจะเป็นโน่นเป็นนี่ ผมเห็นด้วยกับหลายๆข้อคิดและความเห็นของคุณฤทธี อย่างกรณีธรรมกาย จิ้งเขียวประจำตัว เป็นต้น แต่หลายๆเรื่อง คุณฤทธีก็เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเชื่อแบบสุดลิ่มทิ่มประตูจนไม่มองไม่รู้อะไรเลย  อย่างกรณีภิกษุณี  (ซึ่งต้องขออภัยที่ยังไม่มีเวลาว่างพอจะเขียนตอบไป เพราะอยากเอาเวลาไปทำงานอย่างอื่นที่มีประโยชน์มากกว่านี้)  และกรณีสิกขาบท ๑๕๐ ข้อนี่ก็เหมือนกัน ---------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 54 01:09:00 แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 54 01:06:48 แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 54 01:05:48 แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 54 00:59:16 แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 54 00:57:24 แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 54 00:52:06 แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 54 00:39:51 แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 54 00:34:50 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 00:24:29

ความคิดเห็นที่ 18 "ความบิดเบือนพระพุทธธรรมคำสอน โดยกล่าวหาว่าพระไตรปิฎกบกพร่อง เป็นการทำให้สงฆ์ที่หลงเชื่อคำบิดเบือน แตกแยกออกไปกลายเป็นสอง มีความเข้าใจความเชื่อถือพระพุทธศาสนาตรงกันข้าม เป็นการทำลายพระพุทธศาสนา ทำสงฆ์ให้แตกแยกเป็นอนันตริยกรรม......" (พระลิขิต สมเด็จพระญาณสังวรสมเด็จพระสังฆราช) จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 01:30:37

ความคิดเห็นที่ 19 ดูแล้วพวกเหล่าพุทธบริษัทคงไม่สนใจพุทธพจน์ทีตรัสไว้จริงๆ จะต้องปล่อยให้มันเลือนหายไป เพราะพอใจในสิ่งที่แต่งใหม่จากอรรถกถา และไม่รู้ว่าอธิบายความหมายอย่างไรเมื่อต้องปฎิบัติจริง  เมื่อรู้ว่ามันไม่ใช่พุทธพจน์ทำไมไม่ทำให้ใช่ทั้งประเทศล่ะ และจะได้ใช้เสขสูตร 2-4 อธิบายความหมายความสำคัญให้พระได้เข้าใจว่า ศีลปาฎิโมกข์นั้นสำคัญอย่างไร เท่ากับว่าทำๆกันไป เสขสูตร2-4 ก็ลืมไปเลยไม่ต้องคิดถึง เคยคิดไหมว่าทำไมพระพุทธองค์ต้องอธิบายขยายความสำคัญของศีลปาฎิโมกข์ และสิ่งที่ทรงบัญญัตินี้ไม่ดีตรงไหนถึงจะไม่อยากทำ  ก็งงนะจะมาบอกให้ไม่ต้องสนใจพุทธพจน์ให้ปฎิบัติตามอรรถกถาที่คำสาวกแต่งใหม่   จริงๆดีออกถ้าจะสวด 150 ข้อกันทั้งประเทศและถือศีลทั้งหมด 2000กว่าข้อทุกวัดปฎิบัติให้เหมือนกัน ชาวพุทธและสงฆ์ก็จะได้มีมาตรฐานเดียวกันเหมือนกันทั้งประเทศและเราน่าจะได้สงฆ์ที่มีคุณภาพมากขึ้นถ้าสงฆ์ปฎิบัติตาม "ธรรมและวินัยที่ทรงแสดงแล้วอย่างเคร่งครัดเหมือนวัดนาป่าพง "  ทุกวันนี้คุณพอใจกับสถานการณ์พุทธศาสนาในประเทศเราหรือ เราถามจากใจจริง ก็สวด 227 ข้อทุกวัดนะ แต่ทำไมถึงมีแต่ข่าวเสียหายต่อพุทธศาสนา  มีไหมที่จะมีใครมาสอนให้สงฆ์ปฎิบัติตาม คำพระพุทุธวจนะ น่ะ   แม้แต่พุทธบริษัทยังท่านๆ ยังบอกให้ไม่ต้องสนใจแม้คำบัญญัติของศาสดาเลย วัดนาป่าพงทำทุกข้อวัตรดังที่พระศาสดาบัญญัติ เผยแผ่แต่คำสอนของพระศาสดา กลับถูกว่าร้ายดังที่เห็น   ก็เพราะพุทธบริษัทแบบนี้แหละคือความเสื่อมของพระศาสนา ไม่ใช่วัดหรือพระสงฆ์วัดนาป่าพงหรอกเพราะนั้นคือ "สมณะศากยบุตรของจริง"   สนใจพระสูตรนี้ด้วยพระองค์ตรัสไว้มากมาย โปรดสนใจพุทธพจน์ข้างล่างนี้ด้วยขอร้อง อย่าให้ทรงเหนื่อยเปล่าเลยhttp://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=16&A=7046&Z=7066๗. อาณิสูตร          [๖๗๒] พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่าน อนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ... พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกรภิกษุ ทั้งหลาย เรื่องเคยมีมาแล้ว ตะโพนชื่ออานกะของพวกกษัตริย์ผู้มีพระนามว่า ทสารหะได้มีแล้ว เมื่อตะโพนแตก พวกทสารหะได้ตอกลิ่มอื่นลงไป สมัยต่อมา โครงเก่าของตะโพนชื่ออานกะก็หายไป ยังเหลือแต่โครงลิ่ม แม้ฉันใด ดูกรภิกษุ ทั้งหลาย พวกภิกษุในอนาคตกาล เมื่อเขากล่าวพระสูตรที่ตถาคตกล่าวแล้ว อันลึก มีอรรถอันลึก เป็นโลกุตตระ ประกอบด้วยสุญญตธรรม อยู่ จักไม่ปรารถนาฟัง จักไม่เข้าไปตั้งจิตเพื่อรู้ และจักไม่สำคัญธรรมเหล่านั้น ว่าควรเล่าเรียน ควรศึกษา แต่ว่าเมื่อเขากล่าวพระสูตรอันนักปราชญ์รจนาไว้ อันนักปราชญ์ร้อยกรองไว้ มี อักษรอันวิจิตร มีพยัญชนะอันวิจิตร เป็นของภายนอก เป็นสาวกภาษิต อยู่ จัก ปรารถนาฟังด้วยดี จักเงี่ยโสตลงสดับ จักเข้าไปตั้งไว้ซึ่งจิตเพื่อรู้ และจักสำคัญ ธรรมเหล่านั้น ว่าควรเรียน ควรศึกษา ฯ          [๖๗๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย พระสูตรเหล่านั้น ที่ตถาคตกล่าวแล้ว อันลึก มีอรรถอันลึก เป็นโลกุตตระ ประกอบด้วยสุญญตธรรม จักอันตรธาน ฉันนั้นเหมือนกัน เพราะเหตุดังนี้นั้น เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้ว่า เมื่อเขา กล่าวพระสูตรที่ตถาคตกล่าวแล้ว อันลึก มีอรรถอันลึก เป็นโลกุตตระ ประกอบ ด้วยสุญญตธรรม อยู่ พวกเราจักฟังด้วยดี จักเงี่ยโสตลงสดับ จักเข้าไปตั้งไว้ซึ่ง จิตเพื่อรู้ และจักสำคัญธรรมเหล่านั้นว่า ควรเรียน ควรศึกษา ดังนี้ ดูกรภิกษุ ทั้งหลาย เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้แหละ ฯ จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 21:59:11

ความคิดเห็นที่ 20 คุณเนตังมม กรุณาอย่าเปริยบวัดนาป่าพงกับวัดทั่วประเทศเลยค่ะ เปรียบเทียบแค่วัดนาป่าพงกับวัดหนองป่าพงแค่นี้คนอื่นท่านคงตัดสินเองค่ะ จากคุณ : คนพุทธ (คนพุทธ) เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 10:26:52

ความคิดเห็นที่ 21 เรียนเชิญเถิดครับ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10691460/Y10691460.html ธรรมชาติคนอ่านกระทู้ มีไม่น้อยที่อ่านแต่หัวกระทู้ ข้อความต้นๆกระทู้... สิ่งที่ออกสู่สาธารณะ ย่อมเผยแพร่ออกไป ตามธรรมดาวิสัย สำหรับบางคน บางข้ออาจติดตาตรึงใจผู้นั้นๆไปจนชั่วชีวิต เมื่อจริต สถานการณ์ฯลฯ ประจวบเหมาะ... และอาจจะเป็นเหตุปัจจัยให้ผู้นั้นๆ ถือในศีล ว่า "150" ต่อๆไปอีกกาลนาน (โดยไม่เกี่ยวกับข้อสรุป ข้อพิจารณา ที่ว่าลงท้ายแล้วความจริงเป็นเช่นไร) ~วิธีการหาคำตอบ วิธีการหาข้อสังเกต ถกไถ่หาข้อพิจารณา ยังมีอีกมากวิธีนะครับท่าน... ป.ล. สำหรับข้อเขียนนี้ ที่จริงก็ประเด็นเดิมๆที่เสนอๆทั้งนั้นน่ะครับ จึงขอความกรุณา.. ไม่งั้นก็จะแตกกระทู้ซ้ำๆเรื่อยไป โดยที่ไม่ได้มีอะไรเลย จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 13:44:03

ความคิดเห็นที่ 23 คุณ คนพุทธ ความคิดเห็นที่ 20 พระพุทธองค์บัญญัติธรรมและวินัยไว้เพื่อวัดนาป่าพงกับวัดหนองป่าพงเท่านั้นหรือ? จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 15:27:42

ความคิดเห็นที่ 26 เตือนสติผู้ที่มุ่งทำลายพระธรรมวินัย. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=14&A=2187&w=ภักดี http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=24&A=3503&w=ภักดี จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 18:49:55

ความคิดเห็นที่ 27 จาก คห 2 มีเจตนาบิดเบือนโดยแท้ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10703653/Y10703653.html#2 เทียบสิกขาบทที่ 1 ของวรรคเดียวกัน ผมจะขอยกมาให้ดูใหม่ ทั้งย่อหน้าเลยนะครับ ว่ามันก็ต่อเนื่องกันมา และเป็นการบัญญัติของพระพุทธองค์หมดทั้งนั้น -------------------------------------------------------------------------- เสขิยข้อที่ ๑ "เอว ญฺจ  ปน  ภิกฺขเว  อิมํ  สิกฺขาปทํ  อุทฺทิเสยฺยาถ  ปริมณฺฑลํ  นิวาเสสฺสามีติ  สิกฺขา  กรณียา  ๑ ฯ  ปริมณฺฑลํ  นิวาเสตพฺพํ  นาภิมณฺฑลํ  ชานุมณฺฑลํ   ปฏิจฺฉาเทนฺเตน ฯ  โย  อนาทริยํ  ปฏิจฺจ  ปุรโต  วา  ปจฺฉโต  วา  โอลมฺเพนฺโต  นิวาเสติ  อาปตฺติ  ทุกฺกฏสฺส ฯ " ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้ (พระบัญญัติ) ๑๔๖. ๑. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักนุ่งเป็นปริมณฑล. (สิกขาบทวิภังค์) อันภิกษุนุ่งปิดมณฑลสะดือ มณฑลเข่า ชื่อว่านุ่งเป็นปริมณฑล. ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ นุ่งผ้าเลื้อยหน้าหรือเลื้อยหลัง ต้องอาบัติทุกกฏ. http://84000.org/tipitaka/read/v.php?B=2&A=15168&Z=15214&pagebreak=1 -------------------------------------------------------------------------- จะเห็นได้ว่าทั้งหมดก็คือบทที่พระพุทธเจ้าแสดงต่อเนื่องกันทั้งบททั้งนั้น อนึ่งแม้ในปาจิตตีย์ ในส่วนของสิกขาบทวิภังค์ ก็มีจำแนกย่อยเช่นกัน ว่าบางกรณีเป็น อาบัติทุกกฏบางกรณีเป็นอาบัติปาจิตตีย์ ซึ่งก็เป็นการจำแนกของพระพุทธองค์ทั้งเลย เช่น "บทว่า สำเร็จการนอน ความว่า ภิกษุปูไว้เองก็ดี ให้คนอื่นปูไว้ก็ดี ซึ่งที่นอน ในสถานที่ใกล้เตียงก็ดี ตั่งก็ดี ทางเข้าออกก็ดี, ต้องอาบัติทุกกฏ นั่งทับก็ดี นอนทับก็ดีต้องอาบัติปาจิตตีย์." สิกขาบทวิภังค์ ส่วนนี้และครับ เป็น "ปริปุจฉา"  ที่พระพุทธองค์ทรงแสดงไว้ ในบรรทัดถัดมา จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 19:09:18

ความคิดเห็นที่ 28 ข้อเขียนของคุณฤทธี มีเจตนาบิดเบือนตั้งแต่เริ่มทีเดียว โปรดสังเกตใน คห 2 และ 3 และพิจารณาตามรูปประกอบในท้าย คห นี้ ---> โดยที่แท้ ทุกข้อ เสขิยะ ใน เสขิยกัณฑ์ นั้น ล้วนเป็นอาบัติในตัวเองอยู่แล้ว นั่นคือ ...ไม่เอื้อเฟื้อ ไปกระทำการใดๆ ต้องอาบัติทุกกฏ. สังเกตง่ายๆเลย ก็แค่เทียบระหว่าง สิกขาบทที่ ๑ และ สิกขาบทที่ ๒ ใน เสขิยกัณฑ์ แต่คุณฤทธีกลับบิดเบือน โดยยกแค่ "สิกขาบทที่ ๒ ปริมัณฑลวรรค" จาก เสขิยกัณฑ์ มาตั้งโดดๆ จากนั้นจึงไปยกสิกขาบทข้อนึง ใน ปาจิตติยกัณฑ์ ซึ่งที่จริงเป็นคนละเรื่องกันเลย มาจับแพะชนแกะเล่นคำ โดยบอกอ้างลอยๆว่า มาจาก "สิกขาบทที่ ๔ สุราปานวรรค" กระทำการเห็นปานนี้ มีพฤติกรรมจำพวกนี้ซ้ำๆ เพียงเพื่อปั้นให้เป็นเรื่องเป็นประเด็น แล้วข้อเขียนจำพวกนี้ จักให้เรียกว่าไม่เป็นโทษอย่างไรได้ ?? กล่าวตาม(เป็นอนุวาทะ), ส่งเสริม ฯลฯ ข้อเขียนลักษณะนี้ จะเป็นผลเช่นไร ??? จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 19:55:37

ความคิดเห็นที่ 29 ยิ่งเมื่อพิจารณาเนื้อความใน ปาจิตตยกัณฑ์ สิกขาบทที่ ๔ นั้นที่คุณฤทธีหยิบจับมาสมอ้างแล้ว ก็จะยิ่งเห็นได้ชัดว่า เป็นคนละเรื่องกันแน่นอน ผิดฝาผิดตัว ดังนั้น ที่คุณฤทธีสมอ้างสรุปใน คห 2 นั้น จึงไม่เป็นความจริงแต่อย่างใดเลย คำว่า ความไม่เอื้อเฟื้อ ใน ปาจิตตยกัณฑ์ นี้นั้น ถ้าอ่านที่มาที่ไป และเนื้อหาดังที่ยกแสดงแล้วในรูปด้านบน ก็จะเห็นได้ว่า ในที่นี้นั้น คือ กระทำการ"ว่ากล่าวอยู่ด้วยพระบัญญัติ" จึงมิได้เกี่ยวหรือเหมือนกับนัยใน เสขิยกัณฑ์ แต่อย่างใด. และยังมีข้อยืนยันว่า คำว่า ไม่เอื้อเฟื้อ ในนัยของ เสขิยกัณฑ์ อันเป็นอาบัติทุกกฏ นั้น เป็นคนละเรื่องกับที่คุณฤทธี ไปยกมาจาก ปาจิตติยกัณฑ์ อันเป็นอาบัติปาจิตตีย์. โดยขอให้พิจารณานัย ของข้อใน ปาราชิก สิกขาบทที่ ๒ ดังรูปต่อไปนี้ ซึ่งก็มีคำว่า ไม่เอื้อเฟื้อ เช่นเดียวกัน แล้วเทียบเคียงดูนัยเอาเถิด http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=1&A=6691&Z=7435 แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 54 20:38:45 แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 54 20:29:57 จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 20:24:19

ความคิดเห็นที่ 30 เคยโพสต์ไปแล้วว่า กรณีนี้ ไม่ค่อยเห็นด้วยกะคุณฤทธี : ) เป็นจขกท เองโพสต์แย้งเองก็แปลกๆ อยู่ แต่ไงก็ช่าง ขออนุญาตแสดงความเห็นประเด็นที่ยังข้องใจอยู่นะครับ : ) ------------------------------------------------ 1.รู้ได้อย่างไรว่า 150 ข้อมีอะไรเท่าไหร่? ขณะที่ตรัสว่า 150ข้อนั้น เราจะหาข้อพิสูจน์ว่า มีปาราชิก 4 สังฆาทิเสส 13 ฯลฯ ครบแล้วได้หรือครับ? 2.อนิตย2 นั้น มีพระสูตรให้สวดปาติโมกข์ด้วยไม่ใช่หรือครับ แสดงว่าเป็น152 อย่างต่ำไม่ใช่150? 3.เรื่องมติขององค์ประชุมสังคีติกาจารย์ ที่จงใจจะสันนิษฐานไปคนละทิศละทาง ว่าสิกขาบทเล็กน้อยคืออะไรนี้ เป็นข้อสันนิษฐานของคุณฤทธีไม่ใช่หรือครับ? ในอรรถกถา อรรถกถาทุติยเสขสูตรที่ ๖  บอกว่า สิกขาบทเล็กน้อยในที่นี้ได้แก่ สิกขาบทเว้นปาราชิก4 http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=20&i=526 แสดงว่า มติของคุณฤทธีกับอรรถกถาจารย์ต่างกันล่ะ และก็อาจจะแสดงว่า มติของอรรถกถาจารย์ต่างกันกับองค์สังคีติกาจารย์ด้วย? 4.อันนี้เป็นคามคิดเห็นส่วนตัวนะครับ ไม่ใช่ข้อแย้ง คือเรื่องสิกขาบทที่เป็นอาทิพรหมจรรย์นี้ ผมไม่มีความรู้ เลยไปค้นในพจนานุกรมดู บางแห่งท่านบอกว่าได้แก่ปาติโมกข์227ข้อ (จากเสขสูตรแสดงว่าไม่ใช่?) บางแห่งว่าได้แก่ ศีลในอริยมรรคมีองค์แปดหรือกุศลกรรมบถสิบ ส่วนตัวผม "ชอบ" มตินี้มากกว่า ว่าได้แก่อันนี้และที่เนื่องด้วยอันนี้ แล้วก็ "คิดเห็น" ว่าอาภิสมาจารน่าจะได้แก่ศีลนอกจากกนี้ ที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อความเลื่อมใสเป็นหลัก ฝึกตนเป็นรอง? ยังคิดเห็นด้วยว่า สิกขาบทเล็กน้อยไม่ใช่อื่นจากปาติโมกข์และอาภิสมาจารครับ แต่เป็นลักษณะสิกขาบทที่ปนอยู่ในทั้งสองมากกว่า 5.เรื่องสิกขาบทวิภังค์ ส่วนตัวผมไม่มีข้อจะแย้ง รออ่านท่านอื่นๆ ครับ : ) จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 21:17:32

ความคิดเห็นที่ 31              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๗  พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๗              จุลวรรค ภาค ๒              เรื่องสิกขาบทเล็กน้อย http://84000.org/tipitaka/read/v.php?B=7&A=7440&Z=7491    แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html                      เรื่อง                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก                           การใช้ทรัพย์ ๕ ประการ                           มหาทาน                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๑                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๒                           กาลทาน ๕ อย่าง                           ให้ทานในที่ใดมีผลมาก                           ทานที่เจาะจงและไม่เจาะจง ๒๑ ประเภท                           สังฆทาน ๗ ประเภท                           ถวายภิกษุรูปเดียว ก็เป็นสังฆทาน                           ทัททัลลวิมาน-แสดงอานิสงส์ของสังฆทาน                                       เรื่องเศรษฐีเท้าแมว                           ความบริสุทธิ์แห่งทักษิณาทาน ๔                           อานิสงส์ของทาน ๕ อย่าง                           ทานที่มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก ๖                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก ๑ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 21:37:11

ความคิดเห็นที่ 32 ข้อหนึ่งข้อสองนั้นคุณปล่อยตั้งความเห็นได้ถูกแล้ว ซึ่งฝ่ายทีต้องนำไปพิจารณาก็ควรเป็นทางวัดนาป่าพงและคุณฤทธิ ข้อ 3 ทรรศนะ คุณฤทธิ ผมเห็นว่าไม่ตรงกับพระไตรปิฎกอรรถกถาอยู่แล้ว ส่วนในความสงสัยของคุณปล่อยว่า อรรถกถาไม่ตรงกับพระสังคีติการจารย์ ผมว่าไม่ควรจะคิดเช่นนั้น เพราะผู้รจนาอรรถกถาก็คือพระสังคีติกาจารย์นั่นเอง แล้วพระอรรถกถาจารย์รุ่นหลังก็ร้อยกรองตามนัยนั้นใหม่ ในที่สังคายนา จนมาถึงรุ่นสุดท้านในช่วงยุคท้ายพันปีแรก คุณปล่อยก็ทราบดีอยู่แล้วเรื่องนี้ และจากอรรถกถาทุติยเสขสูตร เมื่อเข้าไปดูทั้งย่อหน้า  เทียบกับเรื่อง สิกขาบทเล็กน้อย ที่คุณฐานาฐานะยกมา ก็ไม่เห็นว่าจะไม่สอดคล้องกัน ตรงไหน ถึงขนาดจะบอกได้ว่าขัดแย้งกันเลย ----------------------------------------------------------------------- และข้อเพิ่มในส่วนข้อ 5  อีกแห่งให้เห็นว่า สิกขาบทวิภังค์ ในพระวินัย เป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าตรัส ไม่ใช่เรื่องแต่งเติมอย่างที่คุณ ฤทธิ กล่าวตู่แต่อย่างใด [๒๕]  โย  ปนาติ  โย  ยาทิโส  ยถายุตฺโต ยถาชจฺโจ ยถานาโม ยถาโคตฺโต   ยถาสีโล  ยถาวิหารี  ยถาโคจโร  เถโร  วา  นโว  วา มชฺฌิโม วา เอโส วุจฺจติ โย ปนาติ ฯ http://budsir.mahidol.ac.th/cgi-bin/Budsir.cgi/SearchItem?mode=1&valume=1&item=25&Roman=0 สิกขาบทวิภังค์             [๒๕] บทว่า อนึ่ง ... ใด ความว่า ผู้ใด คือ ผู้เช่นใด มีการงานอย่างใด มีชาติ อย่างใด มีชื่ออย่างใด มีโคตรอย่างใด มีปกติอย่างใด มีธรรมเครื่องอยู่อย่างใด มีอารมณ์อย่างใด เป็นเถระก็ตาม เป็นนวกะก็ตาม เป็นมัชฌิมะก็ตาม นี้พระผู้มีพระภาคตรัสว่า อนึ่ง ... ใด. http://84000.org/tipitaka/read/byitem.php?book=1&item=25&items=1&preline=0&pagebreak=0 แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 54 22:14:51 แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 54 22:12:57 จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 22:11:32

ความคิดเห็นที่ 33 และจากอรรถกถาทุติยเสขสูตร เมื่อเข้าไปดูทั้งย่อหน้า  เทียบกับเรื่อง สิกขาบทเล็กน้อย ที่คุณฐานาฐานะยกมา ก็ไม่เห็นว่าจะไม่สอดคล้องกัน ตรงไหน ถึงขนาดจะบอกได้ว่าขัดแย้งกันเลย ^ ^ ขอบคุณครับ ผมอ่านหยาบๆ เองครับ ขออภัยๆ __/\__ จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 23:23:50

ความคิดเห็นที่ 35 สิ่งที่คุณฤทธีหามาตั้งเป็นเรื่องเป็นราว ให้เป็นประเด็นขึ้นมาทั้งหลายทั้งแหล่ ถ้าคนที่ได้ศึกษาพระธรรมมาบ้าง หรือรู้การสอบทานข้อธรรม กาลามสูตรหน่อย อาจไม่ต้องนานมาก มองปราดเดียว หรือศึกษาหาข้อมูลสักนิดหน่อย ก็จะพอรู้ได้ทันทีว่า คุณฤทธีผู้เขียน มั่วอย่างไร เจตนากระทำการบิดเบือนอย่างไรๆ เสียเวลาคนอ่านโดยใช่เหตุ ไม่เป็นสาระ ยอมรับว่า เวลาเห็นข้อเขียนของคุณฤทธีทั้งหลายนั้น แรกๆผมขี้คร้านจะอ่านทุกที แต่ก็ดูให้ครบในแต่ละประเด็นๆ ตามแต่ที่มีคนบอกมา หรือว่ากล่าวเสวนากันอยู่ กระทู้นี้ ที่คุณปล่อยกล่าวถึงเรื่องสิกขาบทวิภังค์ และอะไรต่อๆมานั้น เมื่อมีเวลา เดี๋ยวจะมาเสนอให้ลองพิจารณาครับ พอเห็นแล้ว... นี่ไปเอาเรื่องเก่าๆ ข้อสังเกตเก่าๆ ที่มีคำตอบ น่าจะรู้กันอยู่นานแล้ว ที่เขาเขียนอธิบายไว้เพื่อให้เข้าใจถูกต้อง และเกิดศรัทธาปสาทะ หายสงสัย แต่คุณฤทธีนี่กลับเหมือนอาศัย ไปค้นหาหยิบจับเฉพาะส่วนคำถามมาบ่อนทำลาย (re use ง่ายดีจริง! คงนี่กระมังที่เรียกว่า นักปาดเสิร์ชเอ็นจิน? จะว่าไปก็คิดคำแปลกๆมาได้แหะ ตนเองประพฤติอยู่เองกระมัง เลยคิดขึ้นมาได้) แต่ส่วนอธิบายส่วนคำตอบ เรื่องอะไรจะเอามา ...ใครไม่รู้ก็ซวยไป (แม้แต่อย่างตอนเรื่องอภิธรรมก็ยังมี ใช้นิพนธ์ของพระคันธสาราภิวงศ์มาเป็นตัวตั้ง แล้วก็หยิบจับ ข้อส่วนที่เข้ากับตนมาหาอะไรๆขยายความ ง่ายดี แม้แต่ข้อสังเกตของพระท่านเองแท้ๆ ก็ยังอุตส่าห์ไปยกมาขยายเรื่องเป็นตุเป็นตะ) อีกหลายๆครั้ง ก็สังเกตเห็นมีพฤติกรรมทำนองนี้ ...ทำกันไปได้  ช่าง"แยบคาย"เสียเหลือเกิน ?! จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 10:03:16

ความคิดเห็นที่ 38 อาทิพรหมจรรย์สิกขาบท ขุททกสิกขาบท และเสขิยวัตร (๑) เราได้มีโอกาสทราบว่า สิกขาบท ๑๕๐ ตามที่ปรากฏ อยู่ใน วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร แบ่งออกเป็น ๒ ส่วนคือ ๑. อาทิพรหมจรรย์สิกขาบท(สิกขาบทที่เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์) ๒. ขุททกสิกขาบท(สิกขาบทเล็กน้อย) โดยอ้าง พุทธพจน์ จาก เสขสูตรที่ ๒ ความว่า .... “[๕๒๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขาบท ๑๕๐ ถ้วนนี้ มาสู่อุเทศทุกกึ่งเดือน ซึ่งกุลบุตรทั้งหลายผู้ปรารถนา ประโยชน์ศึกษากันอยู่ ดูกรภิกษุทั้งหลายสิกขา ๓ นี้ ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด สิกขา ๓ นั้นเป็นไฉน คือ อธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขา ๓นี้แล ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล เป็นผู้ทำพอประมาณในสมาธิ เป็นผู้ทำพอประมาณในปัญญา เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เพราะไม่มีใครกล่าว ความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้ แต่ว่า สิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ สมควรแก่พรหมจรรย์เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน และเป็นผู้มีศีลมั่นคงในสิกขาบทเหล่านั้น สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย เธอเป็นพระโสดาบัน เพราะสังโยชน์ ๓ หมดสิ้นไป เป็นผู้มีความไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยงจะตรัสรู้ในเบื้องหน้า ฯลฯ” ซึ่งพุทธพจน์จากเสขสูตรนี่เอง ที่พระพุทธองค์ได้ตรัสถึง ลักษณะของ ขุททกสิกขาบท(สิกขาบทเล็กน้อย) ว่าหมายถึง สิกขาบทที่ต้องมีอาบัติอยู่ในพระบัญญัตินั้น สมดังที่ตรัสว่า .... “เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้างฯ” (๒) ได้มีสมาชิกท่านหนึ่ง เสนอข้อมูลหลักฐานว่า พุทธพจน์จาก อาปัตติภยวรรคที่ ๕ ได้ตรัสถึง สิกขาบท เช่นกัน โดยตรัสไว้เพียง ๒ อย่างคือ . ๑. สิกขา คือ อภิสมาจาร ๒. สิกขาอันเป็นเบื้องต้น แห่งพรหมจรรย์ ทั้งนี้ สมาชิกท่านนั้นได้ตั้งข้อสังเกตว่า เป็นไปได้หรือไม่ว่า . สิกขา คือ อภิสมาจาร จาก อาปัตติภยวรรคที่ ๕ เป็นสิ่งเดียวกันกับ สิกขาบทเล็กน้อย จาก เสขสูตร โดยพิจารณาข้อความจาก อาปัตติภยวรรคที่ ๕ ดังนี้ “[๒๔๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราย่อมอยู่ประพฤติพรหมจรรย์นี้ อันมีสิกขาเป็นอานิสงส์ มีปัญญาเป็นยอด มีวิมุตติเป็นแก่น มีสติเป็นอธิปไตย ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็พรหมจรรย์ มีสิกขาเป็นอานิสงส์อย่างไร สิกขา คือ อภิสมาจาร เราบัญญัติแก่สาวกทั้งหลายในธรรมวินัยนี้ เพื่อความเลื่อมใสของผู้ที่ยังไม่เลื่อมใส เพื่อความเลื่อมใสยิ่งขึ้นของผู้ที่เลื่อมใสแล้ว สิกขา คืออภิสมาจารเราบัญญัติแล้วแก่สาวก เพื่อความเลื่อมใสของผู้ที่ยังไม่เลื่อมใส เพื่อความเลื่อมใสยิ่งขึ้นของผู้ที่เลื่อมใสแล้ว ด้วยประการใดๆ สาวกนั้นเป็นผู้มีปรกติ ไม่ทำสิกขานั้นให้ขาด ไม่ให้ทะลุ ไม่ให้ด่างไม่ให้พร้อย ย่อมสมาทานศึกษาอยู่ใน สิกขาบททั้งหลาย ด้วยประการนั้นๆ อีกประการหนึ่ง สิกขาอันเป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ เราบัญญัติแก่สาวกทั้งหลาย เพื่อความสิ้นทุกข์โดยชอบ โดยประการทั้งปวง สิกขาอันเป็นเบื้องต้น แห่งพรหมจรรย์ เราบัญญัติแก่สาวกทั้งหลาย เพื่อความสิ้นทุกข์โดยชอบ โดยประการทั้งปวง ด้วยประการใดๆ สาวกนั้นเป็นผู้มีปรกติ ไม่ทำสิกขานั้นให้ขาด ไม่ให้ทะลุ ไม่ให้ด่าง ไม่ให้พร้อย สมาทานศึกษาอยู่ใน สิกขาบททั้งหลายด้วย ประการนั้นๆ ดูกรภิกษุทั้งหลาย พรหมจรรย์ มีสิกขาเป็นอานิสงส์อย่างนี้แล ฯ” (๓) ต่อไปนี้คือ คำอธิบายโดยสังเขป นะครับ .... ที่จริงแล้วข้อความจาก อาปัตติภยวรรคที่ ๕ ข้อ ๒๔๔ ก่อนหน้าข้อความที่สมาชิกท่านนั้นยกมาแสดงนั้นเอง พระพุทธองค์ได้ตรัสถึง(ความกลัวต่อ) อาบัติ ๔ ประการ ดังนี้ว่า “[๒๔๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความกลัวต่ออาบัติ ๔ ประการนี้ ๔ ประการเป็นไฉน ฯลฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกัน ภิกษุหรือภิกษุณีบางรูป เข้าไปตั้งสัญญาคือความกลัวอันแรงกล้าอย่างนั้นไว้ในธรรม คือ ปาราชิกทั้งหลาย ข้อนั้นเป็นอันหวังได้ว่า ผู้ที่ยังไม่ต้องธรรม คือ ปาราชิก จักไม่ต้อง หรือผู้ที่ต้องแล้วจักกระทำคืนตามธรรม ฯ ดูกรภิกษุทั้งหลายฉันนั้นเหมือนกัน ภิกษุหรือภิกษุณีบางรูป เข้าไปตั้งสัญญาคือความกลัวอันแรงกล้าอย่างนั้นไว้ในธรรม คือสังฆาทิเสสทั้งหลาย ข้อนั้นเป็นอันหวังได้ว่า ผู้ที่ยังไม่ต้องธรรม คือ สังฆาทิเสสจักไม่ต้อง หรือผู้ที่ต้องแล้วจักกระทำคืนตามธรรม ฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกัน ภิกษุหรือภิกษุณีบางรูป เข้าไปตั้งสัญญาคือความกลัวอันแรงกล้าอย่างนั้นไว้ในธรรม คือ ปาจิตตีย์ทั้งหลาย ข้อนี้เป็นอันหวังได้ว่า ผู้ที่ยังไม่ต้องธรรม คือ ปาจิตตีย์ จักไม่ต้อง หรือผู้ที่ต้องแล้วจักกระทำคืนตามธรรม ฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกัน ภิกษุหรือภิกษุณีบางรูป เข้าไปตั้งสัญญาคือ ความกลัวอันแรงกล้าอย่างนั้นไว้ในธรรม คือ ปาฏิเทสนียะทั้งหลาย ข้อนั้นพึงหวังได้ว่า ผู้ที่ยังไม่ต้องธรรม คือ ปาฏิเทสนียะจักไม่ต้อง ผู้ที่ต้องแล้วจักกระทำคืนตามธรรม ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความกลัวต่ออาบัติ ๔ ประการนี้แล ฯ” สิ่งที่ควรทราบก็คือ อาปัตติภยวรรคที่ ๕ ปรารภเหตุคือ ท่านพระอนุรุทธะไม่เอาธุระต่อกรณีอธิกรณ์ของพระพาหิยะ โดยเหตุเกิดขึ้นที่โฆสิตารามใกล้เมืองโกสัมพี(พรรษาที่ ....?) ในเบื้องต้นพระสูตรได้กล่าวถึง อาบัติ ๔ อย่างคือ .... ปาราชิก สังฆาทิเสส ปาจิตตีย์ และ ปาฏิเทสนียะ จากนั้นจึงได้ตรัสถึง . ๑. สิกขา คือ อภิสมาจาร และ ๒. สิกขาอันเป็นเบื้องต้น แห่งพรหมจรรย์ ตามที่สมาชิกท่านนั้น ยกขึ้นมาแสดงแล้วนั่นเอง ในประเด็นที่สมาชิกท่านนั้น สันนิษฐานว่าอภิสมาจาร จากพระสูตรนี้ อาจหมายถึง สิกขาบทเล็กน้อยนั้น ขอบอกกล่าวเสียในเบื้องต้นนี้เลยว่า “ไม่ใช่” ครับ ทั้งนี้ ขอให้พิจารณาพุทธพจน์จากพระไตรปิฎก เล่มที่ ๔ มหาวรรค ภาค ๑ ข้อ ๙๘ เรื่อง องค์ ๕ แห่งภิกษุผู้ให้อุปสมบท ความว่า .... “ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้ประกอบด้วยองค์ ๕ แม้อื่นอีก ไม่พึงให้อุปสมบท ไม่พึงให้นิสสัย ไม่พึงให้สามเณรอุปัฏฐาก คือ ๑. ไม่อาจจะฝึกปรืออันเตวาสิกหรือสัทธิวิหาริก ในสิกขาอันเป็นอภิสมาจาร ๒. ไม่อาจจะแนะนำในสิกขา อันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ ๓. ไม่อาจจะแนะนำในธรรมอันยิ่งขึ้นไป ๔. ไม่อาจจะแนะนำในวินัยอันยิ่งขึ้นไป และ ๕. ไม่อาจจะเปลื้องความเห็นผิดอันเกิดขึ้นแล้วโดยธรรม ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้ประกอบด้วยองค์ ๕ นี้แล ไม่พึงให้อุปสมบท ไม่พึงให้นิสสัยไม่พึงให้สามเณรอุปัฏฐากฯ” “ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้ประกอบด้วยองค์ ๕ พึงให้อุปสมบท พึงให้นิสสัย พึงให้สามเณรอุปัฏฐาก คือ ๑. อาจจะฝึกปรืออันเตวาสิกหรือสัทธิวิหาริก ในสิกขาอันเป็นอภิสมาจาร ๒. อาจจะแนะนำในสิกขา อันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ ๓. อาจจะแนะนำในธรรมอันยิ่งขึ้นไป ๔. อาจจะแนะนำในวินัยอันยิ่งขึ้นไป และ ๕. อาจจะเปลื้องความเห็นผิดอันเกิดขึ้นแล้วโดยธรรม ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้ประกอบด้วยองค์ ๕ นี้แล พึงให้อุปสมบท พึงให้นิสสัย พึงให้สามเณรอุปัฏฐากฯ” เพราะเหตุในลักษณะที่เกิดในกรณีของท่านพระอนุรุทธะ ซึ่งไม่เอาธุระต่ออันเตวาสิก(ภิกษุผู้ขออยู่ร่วมสำนัก)ของตนนี้เอง พระพุทธองค์จึงได้กำหนดคุณสมบัติของผู้ที่จะเป็น อุปัชฌาย์อาจารย์เอาไว้ ดังที่ปรากฏอยู่นั่นแล ประเด็นที่จะต้องพิจารณาอย่างรอบคอบก็คือ ในข้อที่ ๑ และ ๒ พระพุทธองค์ได้ตรัสถึง ๑. สิกขา คืออภิสมาจาร(อรรถกถาจารย์ ไขความไว้ดังนี้ว่า .... “ข้อว่า อภิสมาจาริกาย สิกฺขาย มีความว่า เป็นผู้ไม่สามารถเพื่อจะแนะนำในขันธกวรรค”) ๒. สิกขาอันเป็นเบื้องต้น แห่งพรหมจรรย์ ดังนั้น พุทธพจน์ในข้อที่ ๔ ที่ตรัสว่า “อาจจะแนะนำในวินัยอันยิ่งขึ้นไป” นั้นหมายถึงสิ่งใดกัน (อรรถกถาจารย์ ไขความไว้ดังนี้ว่า .... “ข้อว่า อภิวินเย มีความว่า เป็นผู้ไม่สามารถจะแนะนำในวินัยปิฎกล้วน”) สิ่งที่ต้องทำความเข้าใจให้ดีก่อนก็คือ คำว่า อภิวินัย(วินัยอันยิ่ง)นี้ ถ้าเป็นอรรถกถาฝ่ายพระวินัย จะให้ความหมายว่า วินัยปิฎกล้วน(สุตตวิภังค์) โดยเรียก ขันธกะ ว่า อภิสมาจาร แต่ถ้าเป็นอรรถกถาฝ่ายพระสูตร อภิวินัย จะหมายถึง ขันธกะและปริวาร โดยเรียก สุตตวิภังค์ ว่า วินัย ดังนั้น เมื่อพิจารณาความหมายตามอรรถกถาฝ่ายพระวินัย สิกขาบทจำพวก อภิสมาจาร ย่อมมีอยู่แต่ในขันธกะเท่านั้น คือ พระไตรปิฎกอเล่มที่ ๔ , ๕ , ๖ และ ๗ ประเด็นที่จะต้องพิจารณาก็คือ การแยกแยะให้ได้ระหว่าง สิกขาอันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ กับ วินัยอันยิ่งขึ้นไป ที่รวมอยู่ด้วยกันใน สุตตวิภังค์ คือ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑ , ๒ และ ๓ นั้นต่างหาก อีกทั้ง การที่อรรถกถาฝ่ายพระวินัยให้ความหมายว่า อภิสมาจาร หมายถึงพระบัญญัติในขันธกะ นั่นก็แปลความว่า สิกขาบทที่มีอยู่ใน สุตตวิภังค์ ไม่มีข้อใดเลยที่เรียกว่า อภิสมาจาร ประเด็นปัญหาที่ต้องพิจารณา ก็คือ .... ๑. เรามิอาจกล่าวว่า สิกขาบทเล็กน้อย เป็นสิ่งเดียวกับ อภิสมาจาร ได้เลย มิเช่นนั้น มันจะกลายเป็นว่า ในพระไตรปิฎก ๓ เล่มแรก ไม่มีสิกขาบทเล็กน้อยเลยแม้สักข้อเดียว โดยจะมีแต่ สิกขาอันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ ไปเสียทั้งหมด เพราะอรรถกถาได้ระบุเอาไว้ชัดเจนแล้วว่า อภิสมาจาร จะมีอยู่ก็แต่ใน พระไตรปิฎก เล่มที่ ๔ , ๕ , ๖ และ ๗ เท่านั้น ๒. ครั้นเราจะยอมรับว่า เสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้อในพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒ เป็น สิกขาอันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ ก็คงจะเป็นไปไม่ได้อีก เพราะในความเป็นจริงก็คือ สิกขาบทเหล่านี้ เป็นเพียงแค่พระบัญญัติ ที่เกี่ยวกับ “มารยาทสังคม” ซึ่งไม่มี “อาบัติ” อยู่ในพระบัญญัติด้วยซ้ำไป !!!! ๓. แต่ถ้ายอมรับตามความจริงว่า สิกขาบทเล็กน้อย กับ อภิสมาจาร เป็นของคนละอย่างกัน โดยสิกขาบทเล็กน้อย มีอยู่ในพระไตรปิฎก ๓ เล่มแรก ส่วน อภิสมาจาร มีอยู่ในพระไตรปิฎก เล่มที่ ๔ , ๕ , ๖ และ ๗ ตามมติอรรถกถา เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้อที่ปรากฏอยู่ใน พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒ สมควรอยู่ในฐานะอะไร มิทราบ (?) เพราะถ้าจะสรุปความว่า เสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้อ มิใช่ อภิสมาจาร แต่เป็นสิกขาบทเล็กน้อย ข้อสรุปดังกล่าวนี้ ก็จะไปขัดกับพุทธพจน์ จาก เสขสูตร อยู่ดี ด้วยเหตุที่พระพุทธองค์ได้ตรัสถึง สิกขาบทเล็กน้อย ว่าจะต้องเป็นสิกขาบทที่มีบทลงโทษ(คืออาบัติ) อยู่ในพระบัญญัติเท่านั้น สมดังที่ตรัสว่า .... “เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้างฯ” ที่ต้องเข้าใจกันให้ดีก็คือ หลังจากทำการอุปสมบทแล้วเสร็จ สิ่งแรกที่ผู้เป็นอุปัชฌาย์จะต้องบอกต่อศิษย์ของตนก็คือ อกรณียะ หมายถึง กิจอันบรรพชิตไม่ควรทำ ๔ อย่าง ทำแล้วขาดจากความเป็นภิกษุ คือ ๑) เสพเมถุน ๒) ลักของเขาตั้งแต่ ๕ มาสกขึ้นไป ๓) ฆ่ามนุษย์ ๔) อวดคุณพิเศษ (อุตริมนุสธรรม) ที่ไม่มีในตน เรื่องนี้สำคัญมากเพราะถ้าไม่บอก อาจทำให้ภิกษุบวชใหม่พลาดพลั้ง ทำความผิดจนต้องอาบัติปาราชิกไปเสียก็ได้ และนี่ก็คือ สิกขาอันเป็นเบื้องต้น แห่งพรหมจรรย์ ในข้อที่ ๒ นั่นเอง เรื่องต่อมาที่ผู้เป็นอุปัชฌาย์จะต้องบอกต่อศิษย์ของตน ก็คือ อภิสมาจาร ทั้งนี้เพื่อเป็นการปรับพื้นนิสัยของคน ที่มาจากร้อยพ่อพันแม่(ต่างชนชั้นวรรณะ) ให้สามารถ อยู่รวมกัน ใช้ชีวิตร่วมกันได้อย่างเป็นปกติสุข โดยละทิ้ง ความเคยชินเดิมๆ แล้วมาใช้ “มารยาททางสังคม” บนมาตรฐานอย่างเดียวกันในหมู่คณะ(สงฆ์) ซึ่งนี่ก็คือข้อที่ ๑ สิกขา คือ อภิสมาจาร นั่นเอง จะเห็นได้ว่า ทั้ง ๒ ข้อที่กล่าวถึงนี้ ล้วนแล้วแต่เป็น เรื่องของการ “จัดการ” กับ ภิกษุบวชใหม่(นวกะ)ทั้งสิ้น ทีนี้ขอให้ลองหวนกลับไปพิจารณา พุทธพจน์จาก วัชชีปุตตสูตร อีกครั้ง ดังนี้คือ .... [๕๒๔] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ กูฏาคารศาลาป่ามหาวัน ใกล้เมืองเวสาลี ครั้งนั้นแล ภิกษุวัชชีบุตรรูปหนึ่งเข้าไปเฝ้า พระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวายบังคม พระผู้มีพระภาคแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้วทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ สิกขาบท ๑๕๐ ถ้วนนี้ ย่อมมาสู่อุเทศทุกกึ่งเดือน ข้าพระองค์ ไม่สามารถที่จะศึกษาในสิกขาบทนี้ พระเจ้าข้า ฯลฯ” จากข้อความในส่วนนี้ทำให้เราทราบว่า ภิกษุวัชชีบุตร ตามที่กล่าวถึงนั้น มิใช่ภิกษุบวชใหม่ อีกทั้งเมื่อพิจารณา พุทธพจน์จาก เสขสูตร(ที่๒) ที่ตรัสถึง สิกขาบท ๑๕๐ ข้อ ว่าประกอบไปด้วย ๑. สิกขาบทที่เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ ๒. ขุททกสิกขาบท(สิกขาบทเล็กน้อย) ย่อมทำให้ทราบว่า เมื่อตรัสถึง สิกขาบทเล็กน้อย โดยเนื่องกับ พระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ข้อนั้น มิได้ตรัสกับภิกษุบวชใหม่ ดังนั้น ความจากอาปัตติภยวรรคที่ ๕ ได้ตรัสถึง อภิสมาจาร จึงย่อมเป็นการตรัสถึงกรณีของภิกษุบวชใหม่อย่างแน่นอน ซึ่งเมื่อพิจารณาพุทธพจน์ เรื่อง องค์ ๕ แห่งภิกษุผู้ให้อุปสมบท ซึ่งตรัสถึง . ๑. สิกขาอันเป็นอภิสมาจาร ๒. สิกขา อันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ ๓. วินัยอันยิ่งขึ้นไป ย่อมทำให้สามารถเข้าใจได้ว่า พุทธพจน์ที่ตรัสว่า วินัยอันยิ่งขึ้นไป นั้นหมายถึงสิกขาบทเล็กน้อยใน พระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ข้อตามความใน วัชชีปุตตสูตร และ เสขสูตร นั่นเอง ดังนั้น สิกขาบท จึงสามารถ แบ่งออกได้เป็น ๓ ประเภทคือ .... ๑. สิกขา อันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ ๒. สิกขาบทเล็กน้อย และ ๓. อภิสมาจาร(หรือก็คือ เสขิยวัตรนั่นเอง) (๔) ในชั้นนี้ ลองพิจารณาความหมายของ ๑. อภิสมาจาร ๒. อภิสมาจาริกวัตร ๓. อภิสมาจาริกาสิกขา ๔. เสขิยวัตร จากพจนานุกรมฉบับประมวลศัพท์ของท่านปยุตโต ดังนี้ ๑. อภิสมาจาร หมายถึง .... ความประพฤติดีงามที่ประณีตยิ่งขึ้นไป, ขนบธรรมเนียมเพื่อความประพฤติดีงามยิ่งขึ้นไปของพระภิกษุ ๒. อภิสมาจาริกวัตร หมายถึง .... วัตรเกี่ยวด้วยความประพฤติอันดี, ธรรมเนียมเกี่ยวกับมรรยาทและความเป็นอยู่ที่ดีงาม ๓. อภิสมาจาริกาสิกขา หมายถึง .... หลักการศึกษาอบรมในฝ่ายขนบธรรมเนียม ที่จะชักนำความประพฤติ ความเป็นอยู่ของ พระสงฆ์ให้ดีงามมีคุณยิ่งขึ้นไป, สิกขาฝ่ายอภิสมาจาร เทียบ อาทิพรหมจริยกาสิกขา ๔. เสขิยวัตร หมายถึง .... วัตรที่ภิกษุจะต้องศึกษา, ธรรมเนียมเกี่ยวกับมารยาท ที่ภิกษุพึงสำเหนียกหรือพึงฝึกฝนปฏิบัติ มี ๗๕ สิกขาบท จำแนกเป็น สารูป ๒๖ โภชนปฏิสังยุต ๓๐ ธัมมเทสนาปฏิสังยุต ๑๖ และปกิรณะคือเบ็ดเตล็ด ๓, เป็นหมวดที่ ๗ แห่งสิกขาบท ในบรรดาสิกขาบท ๒๒๗ ของพระภิกษุ ท่านให้สามเณรถือปฏิบัติด้วย (๕) เหตุผลหลักที่ทำให้ สามารถแยกแยะ เสขิยวัตร ออกจาก สิกขาบทเล็กน้อยได้ก็คือ พุทธพจน์จาก เสขสูตร ซึ่งพระพุทธองค์ได้ตรัสถึง สิกขาบทเล็กน้อย ว่าหมายถึง สิกขาบทที่ต้องประกอบด้วย “อาบัติ” สมดังที่ตรัสว่า .... “เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้างฯ” ก็เหตุที่สิกขาบทจำพวก อภิสมาจาร หรือ เสขิยะ นั้นปรากฏว่า ไม่มีอาบัติอยู่ในพระบัญญัติ จึงไม่อาจกล่าวถึง เสขิยวัตร ได้เลยว่า เป็นสิกขาบทที่มีการล่วงสิกขาบทนั้น และมีการปลงอาบัติ(นั้นๆ) ด้วยเหตุดังนี้ ย่อมเป็นที่แน่ชัดว่า เสขิยะ มิได้มีความหมายเท่ากับ สิกขาบทเล็กน้อย ในพระปาฏิโมกข์ตามที่ตรัสไว้ในพระสูตรนี้ ประเด็นที่ต้องพิจารณาก็คือ อาบัติทุกกฏ ที่ปรากฏอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์ ของเสขิยวัตร ๗๕ ข้อ นั้นมีความหมายว่าอย่างไร ดังที่ได้อธิบายไปมากพอสมควรแล้วว่า พระบัญญัติที่เป็นสิกขาบท โดยทั่วไป(ยกเว้นเสขิยวัตร) จะมีอาบัติกำกับอยู่ในพระบัญญัติเสมอ แต่สิ่งที่แปลกไปเมื่อพิจารณา เสขิยวัตร ๗๕ ข้อในพระปาฏิโมกข์ก็คือ ๑. ไม่ปรากฏอาบัติกำกับอยู่ในพระบัญญัติ(ที่เป็นพุทธพจน์) ๒. แต่อาบัติกลับไปปรากฏอยู่ในส่วนที่เรียกว่า “สิกขาบทวิภังค์” ๓. ที่แปลกยิ่งไปกว่านั้นก็คือ อาบัติทุกกฏในสิกขาบทวิภังค์ มิใช่อาบัติของเสขิยวัตรเหล่านั้น หากแต่เป็นอาบัติที่นำมาจาก บทภาชนีย์ ของ สุราปานวรรค สิกขาบทที่ ๔ ซึ่งเป็นสิกขาบทอื่น ดังนั้น จึงสามารถสรุปสิ่งที่เราพบได้จากเสขิยวัตร ๗๕ ข้อ ก็คือ ๑. ไม่มีอาบัติกำกับอยู่ในพระบัญญัติเหมือนสิกขาบทอื่นๆในพระปาฏิโมกข์ ซึ่งนี่ย่อมเป็นลักษณะเฉพาะของ เสขิยวัตร โดยทั่วไปในพระวินัยปิฎก ๒. อาบัติที่ปรากฏอยู่ในสิกขาบทวิภังค์นั้น ก็มิได้เป็นอาบัติของเสขิยวัตรเอง หากแต่เป็นอาบัติที่นำมาจากสิกขาบทอื่น(ที่ไม่ใข่เสขิยวัตร)จากพระปาฏิโมกข์ ๓. อาบัติที่นำมาจากสิกขาบทอื่นนั้น เป็นการนำมาจาก บทภาชนีย์ ซึ่งไม่อาจกล่าวได้เลยว่า บทภาชนีย์ นี้เป็นพุทธพจน์ หรือของเก่า ที่พระอรหันตเถระ มุขปาฐะ ไว้เมื่อสมัยปฐมสังคายนา ซึ่งก็ได้อธิบาย เหตุผลและหลักฐานในเรื่องนี้มาพอสมควรแล้วเช่นกัน ๔. ที่น่าแปลกก็คือแม้จะปรากฏว่ามี “อาบัติ” อยู่ในสิกขาบทวิภังค์ ของเสขิยวัตร ทั้ง ๗๕ ข้อนั้น แต่เมื่อถึงเวลาสวดพระปาฏิโมกข์จริงๆ ภิกษุทั้งหลาย กลับมิได้สวดอาบัติดังกล่าวนั้นเลย . ทำไม (?) ถ้าคุณอยากรู้ ก็คงต้องไปถามเจ้ากูเหล่านั้นเอาเองนะครับ (๖) จากเหตุผลและหลักฐานดังกล่าวนั้นเอง จึงทำให้สามารถสรุปได้ว่า ๑. พระปาฏิโมกข์จาก วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร มีอยู่ ๑๕๐ ถ้วน ไม่ขาดไม่เกิน อีกทั้ง เสขิยวัตร หรือ อาภิสมาจาร ย่อมมิใช่ สิกขาบทเล็กน้อย เนื่องจาก ไม่มีอาบัติกำกับอยู่ในพระบัญญัติ จนแม้แต่ที่มีการระบุอาบัติเอาไว้ใน สิกขาบทวิภังค์ ของเสขิยวัตร ๗๕ ข้อ นั่นก็มิใช่อาบัติของเสขิยวัตรเอง แต่กลับเป็นการนำอาบัติจากบทภาชนีย์ของสิกขาบทอื่นมาวางเอาไว้ ๒. สิกขาบท มีอยู่ ๓ ประเภท คือ .... ๒.๑ สิกขา อันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ ๒.๒ สิกขาบทเล็กน้อย และ ๒.๓ อภิสมาจาร(หรือก็คือ เสขิยวัตรนั่นเอง) การที่พระสูตรแต่ละที่ แสดงสิกขาบทไว้แตกต่างกัน มิได้หมายความว่า สิกขาบทเล็กน้อย เป็นอย่างเดียวกันกับ อภิสมาจาร(หรือ เสขิยวัตร) หากแต่ความแตกต่างดังกล่าวนั้น มีความหมาย ดังนี้ว่า .... กรณีที่ ๑ การที่บางพระสูตร ตรัสถึงสิกขาบท ๒ อย่างคือ . สิกขาอันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ กับ อภิสมาจาร(เสขิยวัตร) นั่นย่อมหมายความว่า เป็นการตรัสกับ(หรือปรารภถึง)ภิกษุบวชใหม่(นวกะ) เช่นที่ปรากฏใน อาปัตติภยวรรคที่ ๕ กรณีที่ ๒ การที่บางพระสูตร ตรัสถึงสิกขาบท ๒ อย่างคือ . สิกขาอันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ กับ สิกขาบทเล็กน้อย นั่นย่อมหมายความว่า เป็นการตรัสกับภิกษุที่บวชมานานพอสมควรแล้ว เช่นที่ปรากฏใน วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร (ในกรณีปัญหา) (๗) สิ่งที่ต้องพิจารณาต่อไปก็คือ การที่ผมแสดงหลักฐานว่า สามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่าง อภิสมาจาร(หรือ เสขิยวัตร) ออกจาก สิกขาบทเล็กน้อย จะเป็นการกระทบกระเทือนต่อ “มติ” ของพระอรหันต์ ๕๐๐ รูป เมื่อครั้งปฐมสังคายนา หรือไม่ (?) การพิจารณาประเด็นดังกล่าวนี้ ต้องเริ่มต้นด้วย พุทธานุญาต ที่พระพุทธองค์ตรัสไว้กับท่านพระอานนท์ดังนี้ว่า . “ดูกรอานนท์ เมื่อ เราล่วงไป สงฆ์หวังอยู่ จะพึงถอนสิกขาบทเล็กน้อยเสียก็ได้” ปัญหาที่เกิดขึ้นก็คือ ท่านพระอานนท์มิได้ทูลถามพระพุทธองค์ว่า สิกขาบทเหล่าไหน เป็นสิกขาบทเล็กน้อย (?) การที่ปรากฏความว่า พระอรหันตเถระในที่ประชุม ได้เสนอความคิดเห็นที่หลากหลายนั้น ขอให้ทำความเข้าใจให้ดีๆว่า นั้นเป็นเพียงแค่ การนำเสนอความคิดเห็นต่อที่ประชุมสงฆ์(ตามปกติธรรมดา) อย่าเข้าใจผิดไปว่า นั่นเป็นความแตกแยกทางความคิด(เป็นอันขาด) แต่กระนั้น ท่านพระมหากัสสปะกลับมีความเห็นที่แตกต่างออกไป กล่าวคือ ท่านเห็นว่า คณะสงฆ์ ไม่ควรเพิกถอนพระธรรมวินัยเด็ดขาด มิฉะนั้น ชาวบ้านที่เขา(ก็)รู้ดีอยู่ว่าอะไรเป็นอะไร ก็จะตำหนิติเตียนเอาได้ ดังนั้น เมื่อท่านเสนอญัตติว่า จะไม่เพิกถอนหรือเพิ่มเติมพระธรรมวินัย ประเด็นเรื่อง สิกขาบทเล็กน้อย คือ สิกขาบทข้อไหน จึงเป็นอันตกไปโดยปริยาย หมายความว่า มิใช่ว่าพระอรหันตเถระทั้ง ๕๐๐ รูป จะไม่ทราบว่า สิกขาบทเล็กน้อย คือสิกขาบทไหน แต่ท่านมีความมุ่งหมายว่า จะรักษาพระธรรมวินัยเอาไว้ทั้งหมด ดังนั้น ถ้าหากท่านไปวินิจฉัยความหมายของ สิกขาบทเล็กน้อยเอาไว้ ภิกษุสาวกในสมัยหลัง อาจถือเป็นเหตุในการเพิกถอน สิกขาบทเล็กน้อยนั้น ตามพุทธานุญาตที่ตรัสไว้กับท่านพระอานนท์ ซึ่งนี่ย่อมมิใช่ความมุ่งหมายของท่านพระมหากัสสปะ แต่กรณีที่ผมแสดงหลักฐานให้เห็นนี้ แท้ที่จริงแล้ว มิใช่การบอกว่า สิกขาบทเล็กน้อย มีอะไรบ้าง หากแต่เป็นเพียงการบอกว่า อะไรบ้าง ที่ไม่อาจเรียกว่า สิกขาบทเล็กน้อย ซึ่งเรื่องนี้จะต้องทำความเข้าใจให้ดีๆนะครับ จากพุทธานุญาตที่ตรัสกับท่านพระอานนท์นั้น ปัญหาสำคัญที่จะต้องพิจารณาในกรณีการเพิกถอนสิกขาบท ก็คือ การแยกแยะระหว่าง สิกขาบทอันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ กับ สิกขาบทเล็กน้อย ซึ่งขอให้สังเกตให้ดีๆว่า สิกขาบททั้ง ๒ ประเภทนั้น ล้วนแล้วแต่เป็นสิกขาบทที่มี อาบัติ กำกับอยู่ในพระบัญญัติทั้งสิ้น ทั้งนี้ก็เพราะ ย่อมไม่มีเหตุผลใดๆเลย ที่พระพุทธองค์จะตรัสอนุญาต ให้สงฆ์สามารถเพิกถอนสิกขาบทที่ไม่มีอาบัติกำกับอยู่ อย่างพวกสิกขาบทประเภทเสขิยวัตร(หรืออภิสมาจาร) !!!! หมายความว่า แท้ที่จริงแล้ว เสขิยวัตร(หรืออภิสมาจาร) ไม่ได้อยู่ในขอบเขตของสิกขาบท(เล็กน้อย)ที่พระพุทธองค์ ตรัสอนุญาตให้เพิกถอนนี้เลย ก็ในเมื่อเสขิยวัตรหรืออภิสมาจาร ไม่มีบทลงโทษใดๆกำกับอยู่ ดังนั้น การที่จะมี เสขิวัตร หรือไม่มี มันก็ย่อมไม่ได้ส่งผลกระทบอะไร ต่อภิกษุสงฆ์ เลยแม้แต่น้อย หรือมิใช่ (?) ดังนั้น การที่ผมแสดงหลักฐานอันนำมาสู่การแยกแยะ เสขิยวัตร ออกจาก สิกขาบทเล็กน้อย นั้นจึงเป็นสิ่งที่เราสามารถสังเกตเห็น ข้อเท็จจริง เหล่านี้ได้อยู่แล้วทั้ง พุทธพจน์จากเสขิยสูตร และ ในพุทธานุญาตที่ตรัสกับท่านพระอานนท์ ให้สามารถเพิกถอน สิกขาบทเล็กน้อย ได้ . ซึ่งก็ไม่เห็นว่าจะแปลกอะไร !!!! (๘) สรุปในสรุป การที่ชาวพุทธคนใดก็ตาม ใคร่จะเชื่อถือตามธรรมเนียม พระพุทธศาสนานิกายเถรวาทลัทธิลังกาวงศ์ ว่าทุกถ้อยคำ ในพระไตรปิฎกตามที่ปรากฏอยู่ในปัจจุบันนั้น .... ๑. เป็นพุทธพจน์ทั้งหมด หรืออย่างน้อย ก็เป็นภาษิตที่สอดคล้องกับพุทธธรรม ๒. เป็นของดั้งเดิมที่สืบทอดมาแต่เมื่อครั้งปฐมสังคายนา นั่นก็ย่อมเป็นสิทธิอันชอบธรรมของชาวพุทธคนนั้นนะครับ แต่ “ความเชื่อ” เหล่านั้นย่อมมิใช่เหตุผลที่ดีพอในการ กล่าวหาผู้อื่นที่ไม่เชื่อถือตามว่าเป็นผู้มีความเห็นผิด เป็น “อัญญเดียรถีย์” ผู้ทำร้ายทำลายพระธรรมวินัย หรือพระไตรปิฎก ได้เลยแม้แต่น้อย สิ่งหนึ่งที่ควรเข้าใจก็คือ ถ้าหาก พระธรรมวินัย นั้นหมายถึง ตัวหลักการ(ธรรมแท้) ที่พ้นไปจาก “เหตุการณ์” ก็ยังพออนุโลมได้ว่า นั่นเป็นพระธรรมวินัย แต่ถ้าจะเหมารวมไปว่า ทุกๆข้อความและถ้อยคำ ในพระไตรปิฎก เป็นพุทธพจน์ อันนี้คงรับเชื่อในทันทีมิได้ จนกว่าจะผ่านการพิจารณาโดยแยบคายแล้วเท่านั้น หรือแม้แต่การกล่าวว่า พระไตรปิฎกที่ปรากฏอยู่ในปัจจุบันนี้ เป็นของดั้งเดิมนับแต่สมัยปฐมสังคายนา .... ซึ่งความเชื่อเช่นนี้ ก็คงรับฟังไม่ได้เช่นกัน ดังที่เราย่อมมิอาจอธิบายได้เลยว่า พระเถระ ๕๐๐ รูป จะมุขปาฐะ เรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับ การสังคายนาครั้งที่ ๒ และ ๓ ได้ด้วยอาการอย่างไร (?) ดังนั้น หากแม้อยากจะหลับหูหลับตา เชื่อตามธรรมเนียมของลัทธิลังกาวงศ์ ก็เชื่อถือกันไปสิครับ นั่นเป็นสิทธิ์ของคุณ แต่คุณ ไม่มีสิทธิ์ใดๆเลย ที่จะไปก่นด่าจาบจ้วงผู้อื่น ที่มิได้มีความคิดความเชื่ออย่างเดียวกันกับคุณ โดยเฉพาะถ้า “ผู้อื่น” นั้นจะหมายถึง ภิกษุสงฆ์ผู้ทรงศีล คนที่มีอุปนิสัย กะล่อน ปลิ้นปล้อน ตลบแตลง กลับกลอก ดัดแปลงตัดต่อได้แม้กระทั่ง “ข้อความ” ของผู้อื่น(อย่างหน้าด้านๆ) แล้วยังจะมีหน้า มาวิพากษ์วิจารณ์ ภิกษุผู้ทรงศีล ได้อย่างไรกัน หน้าไม่อายแท้ๆ Ritti Janson http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=janson&date=21-06-2011&group=9&gblog=2 แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 54 19:26:23 แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 54 17:56:50 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 17:40:50

ความคิดเห็นที่ 39 เสขิยวัตร กับ เหตุผลของชาวพุทธชายขอบ และในที่สุด ผมก็ยังคงต้องอธิบายขยายความเพิ่มเติม(อีก)อยู่ดีนะครับ ผมจะใช้วิธีอธิบายเป็นข้อๆไปตามลำดับนะครับ เพื่อที่ว่า ใครที่ตามไม่ทัน จะได้ “รู้แจ้งเห็นจริง” เสียที . หึหึหึหึ (๑) การที่ผมสามารถสรุปความได้ว่า เสขิยวัตร ๗๕ ข้อ ที่เป็นปัญหาอยู่ในขณะนี้ มิใช่สิกขาบท ๑๕๐ จาก เสขสูตรแน่ๆ นั่นเป็นเหตุผลที่อ้างจากหลักฐานใน เสขสูตรนั้นเอง ดังนี้ . “ดูกรภิกษุทั้งหลายสิกขา ๓ นี้ ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด สิกขา ๓ นั้นเป็นไฉน คืออธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขา ๓นี้แล ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล เป็นผู้ทำพอประมาณในสมาธิเป็นผู้ทำพอประมาณในปัญญา เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เพราะไม่มีใครกล่าว ความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้ แต่ว่าสิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ สมควรแก่พรหมจรรย์เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน และเป็นผู้มีศีลมั่นคงในสิกขาบทเหล่านั้น สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย เธอเป็นพระโสดาบัน เพราะสังโยชน์ ๓ หมดสิ้นไป เป็นผู้มีความไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยงจะตรัสรู้ในเบื้องหน้า ฯ” จากพุทธพจน์ในส่วนนี้เอง ทำให้เราทราบว่า .... สิกขาบท ๑๕๐ = อธิศีลสิกขา + อธิจิตตสิกขา + อธิปัญญาสิกขา สิกขาบท ๑๕๐ = สิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ + สิกขาบทเล็กน้อย ซึ่งความข้อนี้เป็นพุทธพจน์ กล่าวคือ พระพุทธองค์ตรัสเอง ปรากฏความ อยู่ใน เสขสูตร ใครอยากจะค้าน พุทธพจน์ ก็เชิญตามใจชอบนะครับ (๒) คำว่า สิกขาบทเล็กน้อย พระพุทธองค์ ได้ตรัสอธิบาย(ลักษณะ) ไว้ใน เสขสูตร ด้วยพระองค์เอง ความว่า .... “เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง” อีกทั้งยังตรัสอีกว่า .... “ .... เพราะไม่มีใครกล่าวความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้” ซึ่งจากพุทธพจน์นี้นั่นเอง ที่ทำให้ทราบว่า สิขาบทเล็กน้อย นั้นต้องหมายถึง สิกขาบทที่มีอาบัติประกอบอยู่ กล่าวคือ มีการต้องอาบัติ(ล่วงอาบัติ) และมีการออกจากอาบัติ(คือการปลงอาบัติ) ดังนั้น ผมขอถามว่า มีใครกล้ากล่าวแย้งพระพุทธองค์ไหมครับว่า . แม้สิกขาบทใดก็ตามที่พระพุทธองค์มิได้ทรงปรับอาบัติประกอบไว้ในพระบัญญัติ ก็ยังสมควรเรียก สิกขาบท นั้นว่าเป็นสิกขาบทเล็กน้อย(ตามความในพระสูตรนี้) (๓) เมื่อพิจารณา เสขิยวัตร ๗๕ ข้อในพระไตรปิฎกเล่ม ๒ มหาวิภังค์ ปรากฏว่า . จำเพาะส่วนที่เป็นพุทธพจน์ คือตัวพระบัญญัติเองนั้น ไม่ปรากฏอาบัติอยู่เลย เช่น ปริมัณฑลวรรค สิกขาบทที่ ๑ พระบัญญัติ มีเพียงว่า .... “ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักนุ่งเป็นปริมณฑล” ปริมัณฑลวรรค สิกขาบทที่ ๒ พระบัญญัติ มีเพียงว่า .... “ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักห่มเป็นปริมณฑล” กล่าวคือ ไม่มีอาบัติประกอบอยู่ในพระบัญญัติสิกขาบทนั้นๆ ซึ่งเมื่อเทียบกับสิกขาบททั่วๆที่มิใช่ เสขิวัตร จะปรากฏอาบัติอยู่ในพระบัญญัติซึ่งเป็นพุทธพจน์ เช่น ภูตคามวรรค สิกขาบทที่ ๔ พระบัญญัติมีว่า .... “อนึ่ง ภิกษุใดวางไว้แล้วก็ดี ให้วางไว้แล้วก็ดี ซึ่งเตียงก็ดี ตั่งก็ดี ฟูกก็ดี เก้าอี้ก็ดี อันเป็นของสงฆ์ในที่แจ้ง เมื่อหลีกไปไม่เก็บเองก็ดี ไม่ให้เก็บก็ดี ซึ่งเสนาสนะที่วางไว้นั้น หรือไม่บอกมอบหมาย ไปเสีย เป็นปาจิตตีย์” แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ กลับปรากฏอาบัติอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์ ของเสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้อนั้น ดังนี้ .... ปริมัณฑลวรรค สิกขาบทที่ ๑ สิกขาบทวิภังค์ “อันภิกษุนุ่งปิดมณฑลสะดือ มณฑลเข่า ชื่อว่านุ่งเป็นปริมณฑล. ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ นุ่งผ้าเลื้อยหน้าหรือเลื้อยหลัง ต้องอาบัติทุกกฏ” ปริมัณฑลวรรค สิกขาบทที่ ๒ สิกขาบทวิภังค์ “อันภิกษุห่มทำมุมทั้งสองให้เสมอกัน ชื่อว่าห่มเป็นปริมณฑล. ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ห่มผ้าเลื้อยหน้าหรือเลื้อยหลัง ต้องอาบัติทุกกฏ” (๔) ข้อความที่ปรากฏอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์ ของ เสขิยวัตร นี่เอง ถ้าไม่พิจารณาให้ดี ก็ย่อมไม่อาจเข้าใจได้อย่างถูกต้อง กล่าวคือ .... ในทุกๆ สิกขาบทวิภังค์ ของ เสขิยวัตร จะกล่าวตรงกันดังนี้ว่า “ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ .... ต้องอาบัติทุกกฏ” ซึ่งแท้ที่จริงแล้ว ความข้อนี้ มิใช่ การปรับอาบัติจากความผิดจาก เสขิยวัตร แต่เป็นการปรับอาบัติจาก “สิกขาบทอื่น” ในพระปาฏิโมกข์ต่างหาก กล่าวคือ สุราปานวรรค สิกขาบทที่ ๔(ซึ่งมิใช่เสขิยวัตร) มีพระบัญญัติว่า . “เป็นปาจิตตีย์ ในเพราะความไม่เอื้อเฟื้อ” โดยที่การปรับอาบัติ “ทุกกฏ” เพราะเหตุที่ไม่เอื้อเฟื้อต่อพระธรรมวินัยนั้น ปรากฏอยู่ในส่วนที่เรียกว่า “บทภาชนีย์” ของ สุราปานวรรค สิกขาบทที่ ๔ นี่เอง กล่าวโดยสรุปก็คือ ที่เห็นว่ามี “อาบัติ” ปรากฏอยู่ใน เสขิยวัตร ทุกๆข้อนั้น แท้ที่จริง นั่นมิใช่อาบัติของเสขิยวัตร หรอกนะครับ แต่นั่นเป็นอาบัติจาก สิกขาบทข้ออื่น(สุราปานวรรค สิกขาบทที่ ๔) หนำซ้ำ ยังเป็นการนำความมาจาก “บทภาชนีย์” อีกต่างหาก !!!! ก็ในเมื่อ เสขิยวัตร เหล่านี้ มิได้มีอาบัติประกอบอยู่ แล้วจะสามารถกล่าวว่ามีความหมาย ตรงตามพุทธพจน์จากเสขสูตร ซึ่งตรัสถึงลักษณะของ “สิกขาบทเล็กน้อย” ว่าหมายถึง “(เธอ)ย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง” ได้อย่างไร (?) สรุปแล้ว ยังจะมีใครจะค้านความหมายของ สิกขาบทเล็กน้อย ซึ่งเป็นคำอธิบายในชั้นพุทธพจน์ จากเสขสูตร อยู่อีกหรือไม่ (?) (๕) “บทภาชนีย์” มิใช่ของเก่านับแต่ครั้งปฐมสังคายนา หากแต่เป็นสิ่งที่ถูกเพิ่มเติมเข้ามาในชั้นหลังนี้ต่างหาก แต่จะเป็น ด้วยลักษณะและเหตุผลอย่างไรนั้น ก็เชิญไปอ่านคำอธิบาย ของสมเด็จพระมหาสมณเจ้าฯ กันเอาเองนะครับ อีกเรื่องที่ควรทำความเข้าใจให้ดีก็คือ อนิยต ทั้ง ๒ ข้อนั้นก็มีลักษณะเดียวกันกับเสขิยวัตร ๗๕ ข้อนี้เอง กล่าวคือ มิได้มีการปรับอาบัติโดยตรง หากแต่ อนิยต เป็นเพียงการ แสดงวิธีพิจารณาอธิกรณ์ ในกรณีที่ไม่ทราบแน่ว่าจะปรับอาบัติข้อใด ซึ่งการปรับอาบัตินั้น ก็อาศัยสิกขาบทที่มีอยู่แล้วนั่นเอง แปลความได้ว่า ทั้ง เสขิยวัตร และ อนิยต ไม่มีอาบัติในตัวเอง ดังนั้น จึงไม่อาจกล่าวได้ว่ามีการต้องอาบัติเหล่านั้น แล้วต้องปลงอาบัตินั้นด้วย ตามความหมายใน เสขสูตร ดังนั้น เพียงแค่การพิจารณาพุทธพจน์จากเสขสูตรนั้นเอง ก็ย่อมสามารถเข้าใจได้แล้วว่า สิกขาบททั้ง ๑๕๐ ข้อนั้น จะมีสิกขาบทจำพวก เสขิยวัตร และ อนิยต ไม่ได้เลย ซึ่งหากว่า ยังไม่อาจฟังคำอธิบายนี้ให้เข้าใจได้ ..... ก็ช่างมันเถิด --------------------------------------------- ต่อจาก คหข้างบน ๖) มีอีกประเด็นหนึ่ง ที่คงต้องอธิบายให้เข้าใจตามสมควร คือเรื่องของ “เวลา” เนื่องจาก ได้มีคนโรคประสาทคนหนึ่ง พยายามอ้างกรณี โกกนุทปราสาท เพื่อโต้แย้งเรื่อง วันเวลา กล่าวคือ คนผู้นี้อ้างข้อความจาก โพธิราชกุมารสูตร ดังนี้ว่า .... “ดูกรเพื่อนสัญชิกาบุตร ครั้งหนึ่งพระผู้มีพระภาค ประทับอยู่ในป่าเภสกลามิคทายวัน ใกล้เมืองสุงสุมารคิระ ในภัคคชนบทนี้แล ครั้งนั้น แม่นมอุ้มเราเข้าสะเอวพาเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค ฯ” จากนั้นก็สรุปความเอาตามประสาโง่ว่า .... ********************************************** นั่นก็คือ พระพุทธองค์ทรงเสด็จมา ณ สถานที่แห่งนี้ ในต่างกรรมต่างวาระ ซึ่งครั้งแรกก็ย่อมคือในพรรษาที่ ๘ ย่อมเป็นช่วงราวๆ ที่โพธิราชกุมารยังเป็นทารกหรือเด็กอ่อน แต่ที่แน่ๆก็คือ ยังไม่มีโกกนุทปราสาท! เพราะโพธิราชกุมาร เพิ่งมาสั่งการให้สร้างหลังทรงเติบใหญ่ดีแล้ว!! ฯลฯ สรุปคือ "ตรรกะคุณฤทธี"ที่อาศัยจับความแบบเพียงประโยคๆเดียวนั้น จึงเป็นอันตกไปอย่างไม่ต้องสงสัย. ********************************************** เมื่อ โง่อวดฉลาด “ได้ใจ” ถึงขนาดนี้ ก็ขอให้ ตั้งใจ “ฟัง” เนื้อความ ดังต่อไปนี้ ให้ดีๆนะครับ !!!! การที่อ้างเรื่องของ โพธิราชกุมาร ขึ้นมานั้น อย่างมากก็เพียงแค่ สามารถสรุปได้ว่า พระพุทธองค์เคยเสด็จป่าเภสกาลามิคทายวัน ๒ ครั้ง กล่าวคือ ครั้งแรกเมื่อ โพธิราชกุมาร ยังเด็กอยู่ และครั้งที่ ๒ เมื่อคราวสร้างโกกนุทปราสาทแล้วเสร็จ แล้วอย่างไรเล่าครับ (?) ต่อให้คุณตั้งธงไว้ว่า ครั้งแรก นั้นหมายถึงเมื่อ พรรษาที่ ๘ แต่ผมก็ยังไม่เห็นว่าคุณจะสามารถระบุให้ชัดเจนได้นี่ครับว่า พระพุทธองค์เคยเสด็จป่าเภสกาลามิคทายวันครั้งที่ ๒ เมื่อพรรษาใด ในเมื่อเป็นอย่างนี้ แล้วจะเอาอะไรมาคัดค้าน มติของผมเล่าครับ ก็ในเมื่อการอ้างถึงกรณี โพธิราชกุมาร ก็มิได้ทำให้สามารถสรุปได้ว่า พระพุทธองค์เสด็จป่าเภสกาลามิคทายวัน ครั้งที่ ๒ เมื่อใด หวังว่า คงไม่คิดที่จะใช้เพียงแค่การสันนิษฐานด้นเดาของตนเอง มาเป็นข้อคัดค้าน มติของผมซึ่งมีหลักฐานที่ชัดแจ้งกว่า ใช่ไหมครับ (?) ดังนั้น เมื่อไม่รู้(คือโง่) ก็อย่างอวดฉลาดสิจ๊ะ !!!! ในความเป็นจริงก็คือ ถ้าอยากทราบว่า พระพุทธองค์ เสด็จป่าเภสกาลามิคทายวันครั้งที่ ๒ เมื่อใดแน่ ก็ควรไปพิจารณาข้อความจาก นกุลสูตร มิใช่ โพธิราชกุมารสูตร เพราะจากเรื่องราวของ นกุลบิดาคฤหบดี และ นกุลมารดาคฤหปตานี นี้ต่างหากที่จะทำให้เราสามารถคำนวนช่วงเวลา ที่พระพุทธองค์เสด็จป่าเภสกาลามิคทายวันครั้งที่ ๒ ได้ จาก นกุลสูตร ปรากฏข้อความซึ่ง นกุลมารดาคฤหปตานี กล่าวกับ นกุลบิดาคฤหบดี ผู้เป็นสามี ดังนี้ว่า .... “ดูกรท่านคฤหบดี ก็ท่านจะพึงมีความห่วงใยอย่างนี้ว่า เมื่อเราล่วงไปแล้ว นกุลมารดาคฤหปตานี จักได้คนอื่นเป็นสามี แต่ข้อนั้นท่านไม่พึงเห็นอย่างนี้ ทั้งท่านทั้งดิฉันย่อมรู้ว่า ได้อยู่ร่วมกันมา อย่างเคร่งครัดต่อระเบียบประเพณีตลอด ๑๖ ปี เพราะฉะนั้น ท่านอย่าเป็นผู้มีความห่วงใยกระทำกาละเลย เพราะการกระทำกาละของผู้มีความห่วงใยเป็นทุกข์ และพระผู้มีพระภาคก็ทรงติเตียน ฯ” ความข้อนี้ปรากฏขึ้นเมื่อคราวที่ นกุลบิดาคฤหบดี ผู้เป็นสามีป่วยหนักแล้ว ซึ่งเราก็ได้ข้อมูลว่า ๒ คนนี้แต่งงานกันมานานกว่า ๑๖ ปี อีกทั้งข้อมูลจาก อรรถกถาของเอตทัคคบาลี ก็ได้กล่าวถึงประวัตินกุลบิดาคฤหบดี เอาไว้ว่า . ๑. “แม้พระศาสดา อันภิกษุสงฆ์แวดล้อมแล้วเสด็จจาริกไปถึงนครนั้น ประทับอยู่ที่เภสกลาวัน. ครั้งนั้น นกุลบิดาคฤหบดีนี้ ก็ไปเฝ้าพระศาสดา พร้อมด้วยเหล่าชาวสุงสุมารคิรีนคร โดยการเฝ้าครั้งแรกเท่านั้น ฯลฯ” ๒. “ต่อมา เวลาทรงพระชรา พระศาสดาก็ได้เสด็จไปยังนครแคว้น ภัคคะอีก คนทั้งสองนั้นทราบว่าพระศาสดาเสด็จมา ก็เข้าไปเฝ้าถวาย บังคมด้วยเบญจางคประดิษฐ์ อาราธนาเพื่อเสวยในวันพรุ่งนี้ ฯลฯ” จึงเป็นอันได้ข้อสรุปตรงกันกับข้อมูลจาก โพธิราชกุมารสูตร ว่าพระพุทธองค์เคยเสด็จ ป่าเภสกาลามิคทายวัน ๒ ครั้งจริง แต่ข้อมูลจาก นกุลสูตร ที่ระบุว่า ๒ผัวเมียนั้นแต่งงานอยู่กินกันมากว่า ๑๖ ปี ย่อมทำให้เราทราบว่า ในการที่ ๒ ผัวเมียได้พบกับพระพุทธองค์ทั้ง ๒ ครั้งนั้น มีระยะห่างของช่วงเวลา ไม่มากไปกว่า ๑๖ ปีอย่างแน่นอน ถ้าเราถือเอาว่า การพบกันครั้งแรกเกิดขึ้นในพรรษาที่ ๘ ซึ่งพระพุทธองค์ทรงจำพรรษาที่นั่น(ตามมติอรรถกถา) ก็สามารถแปลความได้ว่า การพบกันในครั้งที่ ๒ จะไม่เกินไปกว่า พรรษาที่ ๘ + ๑๖ = ๒๔ นั่นเอง ก็ในเมื่อเชื่อกันว่า เหตุการณ์ใน วัชชีปุตตสูตร เกิดเมื่อพรรษาที่ ๒๕ ก็ย่อมหมายความว่า ไม่ว่า สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๕ และ ๖ จะเกิดขึ้น ในคราวเสด็จป่าเภสกาลามิคทายวันครั้งที่ ๑ หรือครั้งที่ ๒ ก็ตาม แต่นั่นก็มิได้มีผลทำให้ ความหมายของ สิกขาบท ๑๕๐ จาก วัชชีปุตตสูตร และ เสขสูตร มีความหมายเปลี่ยนไปจากเดิมเลย แม้สักนิด หรือมิใช่ (?) หากถามว่าทำไม ผมจึงเชื่อว่า พระพุทธองค์ทรงบัญญัติ สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๕ และ ๖ เมื่อคราวเสด็จป่าเภสกาลามิคทายวัน ในครั้งแรก ตอบว่า นั่นเป็นการสันนิษฐานด้วยสามัญสำนึกตามธรรมดาที่ว่า เสขิยวัตร มักเกิด ในช่วงเข้าพรรษา ซึ่งเป็นช่วงเวลามีภิกษุสาวกมาอยู่รวมกันมากๆ ก็เท่านั้นเอง !!!! (๗) ขอสรุปให้ชัดๆอีกครั้งว่า เสขิยวัตร ทั้ง ๗๕ ข้อนั้น จะมีอยู่ในพระปาฏิโมกข์ ตามความใน เสขสูตร หรือไม่ นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่า เสขิยวัตร มีคุณสมบัติของสิกขาบท ตรงกับความหมายที่พระพุทธองค์ได้ตรัสเอาไว้ในพระสูตรนั้นหรือไม่เท่านั้นเอง กล่าวคือ พระพุทธองค์ได้ตรัสถึงสิกขาบทเล็กน้อยว่า .... “(เธอ)ย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง” ดังนั้น เราในฐานะที่เป็นสาวกสาวิการุ่นหลัง ก็เพียงแค่พิจารณาดูว่า เสขิยวัตรนั้นมีอาบัติให้(ก้าว)ล่วง และให้ต้องปลงจากอาบัตินั้นหรือไม่ ถ้ามี ก็แปลว่า เสขิยวัตร เป็นสิกขาบทเล็กน้อยตามความในพระสูตรนี้ ถ้าไม่มี ย่อมแปลว่า ไม่ใช่ .... ก็เท่านั้นเอง !!!! ก็ในเมื่อปรากฏหลักฐานชัดเจนอยู่ว่า .... ๑. เมื่อคราวเหตุการณ์ใน วัชชีปุตตสูตร พระพุทธองค์ตรัสถึง พระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ถ้วน โดยในขณะนั้นมีการบัญญัติเสขิยวัตรแล้ว ๒. เสขิยวัตร ไม่มีอาบัติให้(ก้าว)ล่วง และให้ต้องปลง(จากอาบัตินั้น) เสขิยวัตร ย่อมมิใช่สิกขาบทที่พระพุทธองค์ตรัสถึงในเสขสูตร ๓. จึงสรุปได้ว่า พระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ถ้วน ไม่มีเสขิยวัตรแม้แต่ข้อเดียว ไหนๆ ก็แส่ไปข้องเกี่ยวกับ พระปาฏิโมกข์ ทั้งๆที่ ก็เป็นเรื่องของภิกษุ ไม่ใช่เรื่องของชาวบ้านสักหน่อย กระนั้น ในเบื้องต้น คุณๆก็ลองไปถาม เจ้ากู ในวัดข้างบ้านดูสิว่า ท่านสวดพระปาฏิโมกข์ ในส่วนของ เสขิยวัตร ว่าอย่างไร (?) “อิเม โข ปนายสฺมนฺโต เสขิยา ธมฺมา ท่านทั้งหลาย ธรรมชื่อเสขิยะเหล่านี้แล อุทฺเทสํ อาคจฺฉนฺติ. ย่อมมาสู่อุทเทส. ๑. "ปริมณฺฑลํ นิวาเสสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑. พึงทำศึกษาว่า "เราจักนุ่งเป็นปริมณฑล." ๒. "ปริมณฑลํ ปารุปิสฺสามีติ สิกฺขา กรณี ๒ . พึงทำศึกษาว่า "เราจักห่มเป็นปริมณฑล". ๓. " สุปฏิจฺฉนฺโน อนฺตรฆเรมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๓ . พึงทำศึกษาว่า "เราจักปกปิดกายดี ไปในละแวกบ้าน". ๔. " สุปฏิจฺฉนฺโน อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๔ . พึงทำศึกษาว่า "เราจักปกปิดกายดี นั่งในละแวกบ้าน ๕. "สุสํวุโต อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๕ . พึงทำศึกษาว่า "เราจักสำรวมดีไปในละแวกบ้าน". ๖. "สุสํวุโต อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๖. พึงทำศึกษาว่า "เราจักสำรวมดี นั่งในละแวกบ้าน." ๗. "โอกฺขิตฺตจกฺขุ อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๗. พึงทำศึกษาว่า "เราจักมีตาทอดลง ไปในละแวกบ้าน." ๘. "โอกฺขิตฺตจกฺขุ อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๘. พึงทำศึกษาว่า "เราจักมีตาทอดลงนั่งในละแวกบ้าน." ๙. "น อุกฺขิตฺตกาย อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๙. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไปในละแวกบ้าน ด้วยทั้งเวิกผ้า." ๑๐. "น อุกฺขิตฺตกาย อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๐. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่นั่งในละแวกบ้าน ด้วยทั้งเวิกผ้า." ๑๑. "น อุชฺชคฺฆิกาย อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๑. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไปในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความหัวเราะลั่น." ๑๒. "น อุชฺชคฺฆิกาย อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๒. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่นั่งในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความหัวเราะลั่น." ๑๓. "อปฺปสทฺโท อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๓. พึงทำศึกษาว่า "เราจักมีเสียงน้อยไปในละแวกบ้าน." ๑๔. "อปฺปสทฺโท อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๔. พึงทำศึกษาว่า "เราจักมีเสียงน้อยนั่งในละแวกบ้าน." ๑๕. "น กายปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๕. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่โยกกายไปในละแวกบ้าน." ๑๖. "น กายปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๖. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่โยกกายนั่งในละแวกบ้าน." ๑๗. "น พาหุปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๗. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไกวแขนไปในละแวกบ้าน." ๑๘. "น พาหุปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๘. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไกวแขนนั่งในละแวกบ้าน." ๑๙. "น สีสปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๙. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่โคลงศีรษะ ไปในละแวกบ้าน." ๒๐. "น สีสปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๒๐. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่โคลงศีรษะนั่งในละแวกบ้าน." ๒๑. "น ขมฺภกโต อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๒๑. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ทำความค้ำไปในละแวกบ้าน." ๒๒. "น ขมฺภกโต อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๒๒. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ทำความค้ำนั่งในละแวกบ้าน." ๒๓. "น โอคุณฺฐิโต อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๒๓. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่คลุม ( ศีรษะ) ไปในละแวกบ้าน." ๒๔. "น โอคุณฺฐิโต อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๒๔. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่คลุม (ศีรษะ) นั่งในละแวกบ้าน." ๒๕. "น อุกฺกุฏิกาย อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๒๕. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไปใน ในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความกระโหย่ง ." ๒๖. "น ปลฺลตฺถิกาย อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๒๖. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่นั่งในในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความรัดเข่า ." ฉพฺพีสติ สารุปฺปา. สารูป ๒๖ (จบ). ฯลฯ” (นี่เป็นแค่ตัวอย่างบางส่วนนะครับ) มีชาวพุทธท่านใดมองเห็น “อาบัติ” จากบทสวดพระปาฏิโมกข์ ในข้อ เสขิยวัตร นี้บ้างหรือไม่ครับ กรุณาตอบตามความเป็นจริงด้วย ประเด็นปัญหาก็คือ ถ้าพระพุทธองค์ทรงปรับอาบัติไว้ในเสขิยวัตรจริง เหตุใดภิกษุสงฆ์ท่านจึงละเว้น ไม่ยอมสวด “อาบัติ” เหล่านั้นเล่าครับ (?) ก็ไหนบอกว่า อาบัติ ซึ่งปรากฏอยู่ใน “สิกขาบทวิภังค์” ของเสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้อ (ซึ่งที่จริงแล้ว ก็ยกมาจาก “บทภาชนีย์” ของ สุราปานวรรค สิกขาบทข้อที่ ๔ ต่างหาก) นั้นเป็น พุทธพจน์ มิใช่หรือ แล้วเหตุใด บรรดาเจ้ากูเหล่านั้น จึงได้ละเว้น ไม่นำมาสวด เหมือนกับพระปาฏิโมกข์ข้ออื่นๆล่ะ หวังว่า จะเข้าใจ ประเด็นคำถาม นะครับ (?) หรือว่า แท้ที่จริงแล้ว ข้ออาบัติ ที่ปรากฏอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์ ของ เสขิยวัตร ทั้ง ๗๕ ข้อนั้นมิได้เป็น พุทธพจน์ มาแต่เดิม ท่านจึงไม่กล้ายกขึ้นมาสวด เพราะการสวดว่า เสขิยวัตรเป็นพุทธพจน์นั้นย่อมไม่ผิด แต่การสวดว่าอาบัติที่ปรากฏอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์ เป็นพุทธพจน์ นั้นจะกลายเป็นความผิด(กล่าวตู่พุทธพจน์) ขึ้นมาทันที เนื่องจากการปรับอาบัติดังกล่าว เป็นเพียงแค่ . มติของคณะสงฆ์ในสมัยหลัง มิได้เป็นพุทธพจน์มาแต่เดิม ย่อหน้านี้ เป็นเพียงแค่การสันนิษฐาน ไม่จำเป็นต้องเชื่อตามก็ได้นะจ๊ะ !!!! ส่วนประเด็นที่ว่า เสขิยวัตร ๗๕ ข้อ ถูกยกขึ้นสู่พระปาฏิโมกข์ได้อย่างไร อันมีผลทำให้พระปาฏิโมกข์ตามความเชื่อในลัทธิลังกาวงศ์มีมากถึง ๒๒๗ ข้อ อีกทั้งยังขัดแย้งกับพุทธพจน์จาก วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร . ผมคงไม่อธิบาย เนื่องจาก “เกินความจำเป็น” และ “มิใช่หน้าที่” และที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ แท้ที่จริงแล้ว ผมย่อมจะไม่แสดงความคิดเห็น และหลักฐานในเรื่องนี้ ให้เป็นที่กระทบกระเทือนต่อความเชื่อความยึดถือในลัทธิลังกาวงศ์เลย ถ้าหากจะไม่มีใครนำประเด็นเหล่านี้ มาก่นด่าจาบจ้วงพระสงฆ์องค์เจ้า ที่ท่านไม่เชื่อตามธรรมเนียมของลัทธิลังกาวงศ์ ซึ่งย่อมต่างไปจาก ลัทธิพระพุทธศาสนานิกายเถรวาท เมื่อครั้งปฐมสังคายนา อย่างมีนัยสำคัญ !!!! ดังที่มี ชาวพุทธชายขอบบางพวก พยายามจะใส่ร้ายผู้อื่นว่า กำลัง “ล่วงเกิน” พระมหากัสสปะและพระ อรหันตเถระทั้งหลาย เมื่อครั้งปฐมสังคายนา ทั้งๆที่คนเหล่านี้ ยังไม่สามารถอธิบายได้เลยแม้สักครั้งว่า .... พระมหากัสสปะและพระอรหันตเถระทั้งหลายเมื่อครั้งปฐมสังคายนา ๑. ท่านได้ มุขปาฐะ สัตตสติกขันธกะ ตามหลักฐานจาก พระไตรปิฎก เล่มที่ ๗ ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับ การทำสังคายนาครั้งที่ ๒ ได้ด้วยอาการเช่นไร (?) ๒. ท่านได้ มุขปาฐะ กถาวัตถุ ตามหลักฐานจาก พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๗ ซึ่งเป็นคัมภีร์ที่ท่านพระโมคคัลลีบุตรติสสะ รจนาขึ้นเมื่อคราวสังคายนาครั้งที่ ๓ ได้ด้วยอาการเช่นไร (?) ซึ่งถ้า ชาวพุทธชายขอบเหล่านั้น มีความเชื่อมั่นในธรรมเนียม ของลัทธิพระพุทธศาสนานิกายเถรวาทแบบลังกาวงศ์ ว่าทุกๆถ้อยคำข้อความที่ปรากฏอยู่ในพระไตรปิฎก จะต้องเป็นพุทธพจน์เสมอไป และได้รับการสืบทอดมาจาก การสังคายนาครั้งที่ ๑ อย่างบริสุทธิ์บริบูรณ์ ไม่มีการเพิ่มเติม ข้อความใดๆเข้าไปในภายหลังอีกเลย คนเหล่านั้น ก็น่าที่จะ สามารถอธิบายหลักฐานทั้ง ๒ ข้อนี้ได้โดยไม่ยากกระมังว่า มันเป็นของเก่าเมื่อครั้งปฐมสังคายนาได้อย่างไร บนพื้นฐานความเชื่อที่ว่า พระไตรปิฎก ไม่มีสิ่งใดสูญหายตกหล่น หรือถูกเพิ่มเติมเข้ามา ไม่ว่าจะในกรณีใดๆก็ตาม !!!! หวังเป็นอย่างยิ่งว่า จะเข้าใจคำถาม และสามารถตอบคำถาม อย่างตรงไปตรงมา ให้สมกับที่เป็น ลูกผู้ชาย(ชาวพุทธ) นะครับ อย่าเอาแต่ ก่นด่าจาบจ้วง พระสงฆ์องค์เจ้า แต่เพียงฝ่ายเดียว โดยหลีกเลี่ยงการอธิบาย “ข้อเท็จจริง” ที่อาจมีกระทบต่อ “ความเชื่อ” ของตน อย่างคนไร้ยางอาย เสียล่ะ !!!! จึงเป็นอันว่า จบเรื่องเสียที .... หรือว่ายังไม่จบ .... (?) หึหึหึหึ Ritti Janson http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=janson&date=21-06-2011&group=9&gblog=1 แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 54 19:24:42 แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 54 17:57:36 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 17:42:19

ความคิดเห็นที่ 40 แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 54 17:56:03 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 17:43:09

ความคิดเห็นที่ 41 ขออนุญาตคุณเนตังมม ผมขอโพสต์ซ้ำนะครับ : ) มีแบบไฟล์ภาพที่มีลักษณะเน้นข้อความบางตอนที่คุณฤทธีอยากเน้น คิดว่าจะสื่อสารได้ตรงกะที่แกต้องการกว่านิดนึง : ) ----------------------------------------------------- เสขิยวัตร กับ เหตุผลของชาวพุทธชายขอบ 1/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:25:54

ความคิดเห็นที่ 42 เสขิยวัตร กับ เหตุผลของชาวพุทธชายขอบ 2/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:26:32

ความคิดเห็นที่ 43 เสขิยวัตร กับ เหตุผลของชาวพุทธชายขอบ 3/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:27:03

ความคิดเห็นที่ 44 เสขิยวัตร กับ เหตุผลของชาวพุทธชายขอบ 4/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:27:33

ความคิดเห็นที่ 45 เสขิยวัตร กับ เหตุผลของชาวพุทธชายขอบ 5/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:28:07

ความคิดเห็นที่ 46 เสขิยวัตร กับ เหตุผลของชาวพุทธชายขอบ 6/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:28:34

ความคิดเห็นที่ 47 เสขิยวัตร กับ เหตุผลของชาวพุทธชายขอบ 7/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:29:03

ความคิดเห็นที่ 48 เสขิยวัตร กับ เหตุผลของชาวพุทธชายขอบ 8/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:29:38

ความคิดเห็นที่ 49 เสขิยวัตร กับ เหตุผลของชาวพุทธชายขอบ 9/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:30:18

ความคิดเห็นที่ 50 เสขิยวัตร กับ เหตุผลของชาวพุทธชายขอบ 10/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:30:36

ความคิดเห็นที่ 51 อันนี้เป็นอีกบทความ ไม่รู้เหมือนกันว่าสองบทความนี้แกเขียนตอนอ่านกระทู้ถึงไหน ผมก็ยังไม่ได้อ่านบทความละเอียดเลย เพิ่งกวาดตาจาวๆ ว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร อาทิพรหมจรรย์สิกขาบท ขุททกสิกขาบท และเสขิยวัตร 1/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:34:29

ความคิดเห็นที่ 52 อาทิพรหมจรรย์สิกขาบท ขุททกสิกขาบท และเสขิยวัตร 2/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:36:17

ความคิดเห็นที่ 53 อาทิพรหมจรรย์สิกขาบท ขุททกสิกขาบท และเสขิยวัตร 3/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:36:40

ความคิดเห็นที่ 54 อาทิพรหมจรรย์สิกขาบท ขุททกสิกขาบท และเสขิยวัตร 4/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:37:23

ความคิดเห็นที่ 55 อาทิพรหมจรรย์สิกขาบท ขุททกสิกขาบท และเสขิยวัตร 5/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:38:00

ความคิดเห็นที่ 56 อาทิพรหมจรรย์สิกขาบท ขุททกสิกขาบท และเสขิยวัตร 6/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:38:39

ความคิดเห็นที่ 57 อาทิพรหมจรรย์สิกขาบท ขุททกสิกขาบท และเสขิยวัตร 7/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:39:09

ความคิดเห็นที่ 58 ชักรู้สึกกระทู้อืดๆ .. อาทิพรหมจรรย์สิกขาบท ขุททกสิกขาบท และเสขิยวัตร 8/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:40:03

ความคิดเห็นที่ 59 อาทิพรหมจรรย์สิกขาบท ขุททกสิกขาบท และเสขิยวัตร 9/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:41:30

ความคิดเห็นที่ 60 อาทิพรหมจรรย์สิกขาบท ขุททกสิกขาบท และเสขิยวัตร 10/10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:43:00

ความคิดเห็นที่ 61 ขอบคุณค่ะคุณปล่อย ดีแล้วล่ะ ขอให้เจริญในธรรม จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:25:17

ความคิดเห็นที่ 62 อันนี้น่าจะเป็นคำถามที่คุณฤทธีอยากได้คำตอบละกระมัง ปิดท้านอยู่มนบล็อก ขอลงด้วยละกัน แต่ไม่ถกด้วยอ่ะนะ ขออ่านอย่างเดียว -------------------------- อาทิพรหมจรรย์สิกขาบท ขุททกสิกขาบท และเสขิยวัตร (คำถามมั้ง) จากคุณ : ชาล้นถ้วย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:27:27

ความคิดเห็นที่ 63 ส่วนภาพนี้คงเป็นคำถามตบท้ายบทความ "เสขิยวัตร กับ เหตุผลของชาวพุทธชายขอบ" ลงไว้ด้วยเช่นกัน (มาจากบล็อก) จากคุณ : ชาล้นถ้วย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:31:52

ความคิดเห็นที่ 64 มาหมายเหตุว่าเพิ่งอ่านทั้ง 2 บทความจบไป 1 รอบครับ ขอย่อยข้อมูลกะไปอ่านทวนบทต่างๆ ที่คุณฤทธีอ้างอิงมาก่อนนะครับ : ) วันนี้คงออกความเห็นอะไรไม่ได้ รู้แต่ว่าตัวเองรู้น้อยจริงๆ - -a หมายเหตุ ผมไม่มีความรู้ภาษาบาลี อยากให้คุณฤทธีอธิบายคห.32 ของคุณชาวมหาวิหารด้วยนะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:45:12

ความคิดเห็นที่ 65 “ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล เป็นผู้ทำพอประมาณในสมาธิเป็นผู้ทำพอประมาณในปัญญา เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เพราะไม่มีใครกล่าว ความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้ +++++++++++++++++++++  ... เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง...   ผมเห็นว่าน่าจะเป็น  สิกขาบทเล็กน้อย + สิกขาบทที่มีอาบัติ  ไม่ใช่อาบัติแต่อย่างเดียว [๕๒๔] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ กูฏาคารศาลา ป่ามหาวัน ใกล้เมืองเวสาลี ครั้งนั้นแล ภิกษุวัชชีบุตรรูปหนึ่งเข้าไปเฝ้าพระผู้มี- *พระภาคถึงที่ประทับ ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้วทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ สิกขาบท ๑๕๐ ถ้วนนี้ ย่อมมาสู่อุเทศ ทุกกึ่งเดือน ข้าพระองค์ไม่สามารถที่จะศึกษาในสิกขาบทนี้ พระเจ้าข้า พระผู้มี- *พระภาคตรัสถามว่า ดูกรภิกษุ ก็ท่านสามารถจะศึกษาในสิกขา ๓ คือ อธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ หรือ ฯ             ว. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์สามารถจะศึกษาได้ในสิกขา ๓ คือ อธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ พระเจ้าข้า ฯ  ++++++++++++++++++++++ สิกขาทั้ง๓ อธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑     เป็นส่วนที่อยู่ในสิกขา ๑๕๐ ไม่ใช่ทั้งหมด 150   ผมยังเห็นว่า    ยังมีเสขิยบางส่วนเป็นสิกขาบทเล็กน้อย ใน150 ด้วย    ขอคิดเหตุผลก่อน..ลืมม      ความเห็จากคุณ ฤทธี [จากพุทธานุญาตที่ตรัสกับท่านพระอานนท์นั้น ปัญหาสำคัญที่จะต้องพิจารณาในกรณีการเพิกถอนสิกขาบท ก็คือ การแยกแยะระหว่าง สิกขาบทอันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ กับ สิกขาบทเล็กน้อย ซึ่งขอให้สังเกตให้ดีๆว่า สิกขาบททั้ง ๒ ประเภทนั้น ล้วนแล้วแต่เป็นสิกขาบทที่มี อาบัติ กำกับอยู่ในพระบัญญัติทั้งสิ้น ทั้งนี้ก็เพราะ ย่อมไม่มีเหตุผลใดๆเลย ที่พระพุทธองค์จะตรัสอนุญาต ให้สงฆ์สามารถเพิกถอนสิกขาบทที่ไม่มีอาบัติกำกับอยู่ อย่างพวกสิกขาบทประเภทเสขิยวัตร(หรืออภิสมาจาร) !!]   อาจเพราะว่า สิกขาบทเล็กน้อยนั้น อยู่ใน สิกขาบท 150  จึงทรงอนุญาตให้สงฆ์ สามารถเพิกถอนบางข้อได้  ไม่เกี่ยวกับอาบัติหรือไม่   ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++  ถ้าหากเห็นว่าศีลปาฎิโมกข์สำคัญ   ก็ไม่ควรทำอะไรตามใจ สิ่งที่สำคัญก็ควรกระทำให้เห็นว่าสำคัญ  เมื่อเห็นว่าถูกต้องถ้ายากก็ต้องพยายาม  ขนาดคุยกันในนี้ก็ยังไม่ได้ข้อสรุปว่า 150 คือข้อใดบ้าง ผ่านศาสนิกชนยังไม่ได้เลย  อีกอย่าง ปาฎิโมกข์ 227 ก็รวมได้ครบอยู่แล้ว อาจไม่ตรงพุทธพจน์แบบตรงตรงเท่านั้น  ปรับอาบัติทุกกฏแก่พระอานนท์    พระอานนท์  http://www.84000.org/tipitaka/read/?7/620-622        ข้าพเจ้าไม่เห็นเหตุนั้น ว่าเป็นอาบัติทุกกฏ  ... แต่เพราะเชื่อท่านทั้งหลาย ... แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 54 01:08:55 จากคุณ : กัป' เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 00:58:47

ความคิดเห็นที่ 66 "ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรก" พฤติกรรม "เกลียดตัวกินไข่" "ว่าแต่เขา มีแต่อิเหนาเป็นเอง" ที่ก็ยังทำซ้ำซากมิรู้เบื่อ  อ้างพุทธพจน์ๆ แต่เอาเข้าจริงก็กลับยก"อรรถกถา" เฉพาะส่วนที่พ้องกันได้กับตน หลายต่อหลายครั้ง เอามาผสมความกับ"สมมติฐานตั้งต้น"มั่วๆเดิมๆของตน ทำให้ยิ่งเป็นตุเป็นตะ คล้าย"ละครลิง"หลอกตา..แต่ที่แท้ไม่มีสาระตั้งแต่เริ่มสมมติฐานแล้ว (เช่น เสขิยวัตร เป็นแค่มารยาทสังคม ไม่มีอาบัติ ถูกแต่งเติม บลาๆๆ... ซึ่งก็มียก พุทธพจน์ พิสูจน์กันหลายรอบแล้ว ว่าไม่จริง)   "ขีดเขียน"ใหม่ อันที่ 2 นี่ก็ใช่ เอาอรรถกถา มาปนกับข้อมั่วที่ตนตั้งไว้เอง ออกไปนู่นนนเลย ส่วน "ขีดเขียน"ใหม่ อันที่ 1 นี่ก็เจตนาทุจริตบิดเบือนในพระธรรม ตั้งแต่ต้นอีกแล้ว เดี๋ยวค่อยว่ากันต่อ (ผู้ที่มีอุปนิสัยขนาดที่ กล้ายกบิดเบือน"พระธรรม"ได้ไหลลื่นเป็นอาจิน.. ก็ไม่ทราบว่านิยม หรือทนพฤติกรรมเช่นนี้ซ้ำซากกันได้อย่างไร แปลกดี) อ้างภักดีค่อพุทธวัจนะๆ กัน แต่ไม่ยอมดูคำบาลีที่แท้  กลับไปเอาสำนวนฉบับแปลไทย มาคอยจับผิด... นี่มีข้อพิสูจน์ให้ดูทั้งนั้น เช่น คห 32 ของคุณชาวมหาวิหาร เป็นต้น (เดี๋ยวมีอีก) คุณฤทธีไปอ้างว่ามีคำว่า "พระผู้มีพระภาค" เลยแปลว่าถูกแต่งเติม !?  แต่เอาเข้าจริง พิจารณาดีๆก็จะเห็นว่า :- "...วุจฺจติ โย ปนาติ ฯ" "...พระผู้มีพระภาคตรัสว่า อนึ่ง ... ใด." "วุจฺจติ" คำอ่าน :วุด-จะ-ติ คำแปล :พูด, ว่า, กล่าว, เรียก ดูบทบาลีจริงๆสิว่า มีที่ไหน?ที่เป็นคำว่า "พระผู้มีพระภาค" ?? ก็จะเห็นได้ว่าไม่มีเลย...  ภควา ภควโต ภควตา ฯลฯ อะไร ไม่มีทั้งนั้น พวกคำว่า "พระผู้มีพระภาค"  "ตรัส"  "ทรง" และอะไรทำนองนี้ทั้งสิ้น (ที่ไปเอาจากฉบับแปลไทย มาจับผิดนั้น) มาจากการเกลาใช้สำนวนในการแปลเป็นไทยทั้งนั้น  ท่านสามารถพิสูจน์ดูด้วยตนเองได้ เปิดบาลีดูเองก็ได้ การขัดเกลาใช้สำนวน ในการแปลไทย ที่ท่านเลือกใช้คำให้เป็นที่สื่อเข้าใจง่ายต่อกุลบุตรผู้ศึกษาทั่วๆไป ดันกลับกลายเป็นจุดที่ถูกผู้ไม่ประสงค์ดี มาหยิบจับไปโจมตีตั้งแง่เสียนี่ ช่างน่าสลดแทนคณาจารย์ท่านผู้แปลที่หวังดี ท่านพระพรหมคุณาภรณ์เคยนิพนธ์แล้ว ใน "คนไทยใช่กบเฒ่า"(ที่ชอบยกอ้างกัน) มิใช่หรือ (?) ว่าฉบับแปลไทยนั้น พึงตระหนักว่า อาจจะกำลังอ่านคำแปลของอรรถกถา หรืออ่านพระไตรปิฎกผ่านอรรถกถา ไม่ใช่อ่านพระไตรปิฎกโดยตรง "รักษาพระไตรปิฎกบาลีที่เป็นข้อมูลของเดิมไว้ ให้ถูกต้องแม่นยำ และครบถ้วนที่สุด ส่วนพระไตรปิฎกฉบับแปลภาษาไทยนั้น เรา อาศัยเป็นที่ปรึกษา หรือเป็นเครื่องประกอบในการศึกษาพระไตร ปิฎก เรื่องนี้ ผู้ที่ใช้พระไตรปิฎกภาษาไทยควรทราบตระหนักไว้ พึงทราบด้วยว่า ในการแปลพระไตรปิฎกจากภาษาบาลีนั้น มี ถ้อยคำและข้อความมากแห่งที่ผู้แปลไม่รู้ไม่เข้าใจ หรือไม่แน่ใจ หรือ แม้แต่เพียงอยากให้ผู้อ่านเข้าถึงง่ายขึ้น ท่านผู้แปลก็จะดูคำอธิบาย ในอรรถกถา แล้วท่านก็แปลไปตามคำอธิบายของอรรถกถานั้น (คำ แปลศัพท์หรืออธิบายข้อความในพระไตรปิฎกนั่นแหละคืออรรถกถา เป็นทำนองอรรถานุกรม คล้ายกับพจนานุกรม ส่วนเรื่องราวต่างๆ ที่ เล่าไว้ในอรรถกถานั้น เป็นเครื่องประกอบ ไม่ใช่เป็นตัวอรรถกถา เพราะฉะนั้น เมื่อผู้ศึกษาอ่านพระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย พึงตระหนักในใจว่า อาจจะกำลังอ่านคำแปลของอรรถกถา หรือ อ่านพระไตรปิฎกผ่านอรรถกถา ไม่ใช่อ่านพระไตรปิฎกโดยตรง" (ความข้อนี้ คุณปล่อยก็ยังเคยนำมาโพสท์เอง จริงไหม) จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 04:39:32

ความคิดเห็นที่ 67 อนุโมทนาสาธุครับ คุณ EvaAngelion --------------------------------------------------- คุณ ฤทธี นี่ เหมือน เด็กอย่างหนึ่งนะครับ คือ เวลาเขียนข้อความเสร็จ จะต้องจบด้วย คำผรุสวาจา ทุกครั้ง  เท่าที่ผมสังเกตุนะ เหมือนประมาณว่า ฉันเขียนมาแทบตาย แล้วก็ต้องจบด้วย ถ้อยคำ ผรุสวาจา ทุกที เพื่อให้ตนสะใจ แทนที่จะสนทนาเพื่อให้เกิดความรู้ หรือ ดูว่าตนเข้าใจผิดตรงไหน ก็ขอแนะนำมาเพื่อให้ปรับปรุงตัวหน่อยนะครับ จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 05:32:04

ความคิดเห็นที่ 68 ไหนๆก็ไหนๆ ว่ากันถึง "ขีดเขียน"ใหม่ อันที่ 1 "เสขิยวัตร กับ เหตุผลของชาวพุทธชายขอบ" ก่อนก็ได้ เป็นตัวอย่างที่เห็นได้ไม่ยาก ว่า วนเวียนเล่นเรื่องเดิมๆใส่ความพระไตรปิฎก หรือแม้กระทั่งเจตนาบิดเบือนพระธรรมโดยแท้ ประเด็นซ้ำซากๆเหล่านี้ อย่างไร เมื่อใช้ตั้งหลัก ด้วยเรื่องผิดๆบิดเบือน ซ้ำเดิมเหล่านี้อยู่เสมอ "ขีดเขียน"เหล่านี้ ออกมากี่อันๆ ก็จึงเหมือนตัวอักษรที่เรียงๆกันอย่างไม่มีค่า เสียเวลาผู้อ่าน ขอให้ดูตามรูปประกอบข้างล่างนี้ ใจความก็เป็นเพียงเรื่องอ้างเดิมๆว่า เสขิยะ ไม่มีอาบัติๆ ถูกแต่งเติมๆไม่ใช่พุทธพจน์... จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 07:33:35

ความคิดเห็นที่ 69 (ต่อ 2) เหตุมั่ว ผลก็มั่วตาม หาสาระอะไรมิได้ และยิ่งเรื่อง "ลักษณะ" อันคุณฤทธีพยายามจะเอามาเป็นเกณฑ์เปรียบเทียบชี้วัด ซึ่งได้เคยใช้ตรรกะไว้ได้อย่าง "สุดยอดไม่เป็นเหตุเป็นผล" จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 07:39:04

ความคิดเห็นที่ 70 (ต่อ 3) อันนี้ก็เป็นอีกเรื่อง ที่แสดงให้เห็นความประหลาดทางสติปันยาตรรกะของผู้ขีดเขียน อยู่ไม่น้อย (หรือเป็นเพราะไม่รู้จะหาอะไรมาอ้างแล้วดี?) ไปยกเรื่อง นกุลสูตร มาอ้าง ทั้งที่ไม่มีนัยสัมพันธ์ตรงไหนเลย ว่าจะเป็นเรื่องราวคราวเดียวกับตอนที่บัญญัติสิกขาบท ที่ภิกษุอยู่ในโกกนุทปราสาทกันแล้ว (ดูความบิดเบือน และเหตุผลวิบัติได้ ตามรูปประกอบท้าย คห) ทั้งที่บอกแล้วว่า เรื่องพระพุทธเจ้าประทับในสุงสุมารคิระ ภัคคชนบท มี"ต่างกรรมต่างวาระ" เช่นคราวใน โพธิราชกุมารสูตร นั่นก็เพิ่งสร้างเสร็จใหม่ๆ ยังไม่มีใครเข้าอยู่อาศัย ยิ่งที่จริงแล้ว ข้อสิกขาบทที่เป็น อนิยต หรือ เสขิยะ ใดๆก็ตาม ในเมื่อมีบัญญัติไว้อยู่แล้ว(อาจจะมีมาตั้งแต่ต้นๆพุทธกาล) ก็จึงเป็นข้อที่อยู่ในบรรดาอุเทส "สิกขาบท ๑๕๐" ตามนัยพระสูตรนั้นๆ ได้ (พึงทบทวนด้วยว่า มีพุทธวจนรับรอง ในข้อเหล่านี้ ดังกล่าวมามากแล้ว ยิ่ง อนิยต มี นี่แทบไม่ควรต้องอธิบายด้วยซ้ำ) เพราะฉะนั้น การที่คุณฤทธีได้บอกยอมรับมาเองว่า "มีสิกขาบท เสขิยะ ที่บัญญัติไว้ตั้งแต่ช่วงต้นๆพุทธกาล" เมื่อใช้เหตุผลตามธรรมดาอย่างกลางๆแล้ว ก็กลับจะพบว่า เป็นข้อสนับสนุนอย่างดี ว่ามี เสขิยะ อยู่แล้ว ใน"สิกขาบท ๑๕๐"นั้น !! ดังนั้น ที่พยายามๆมานี้ หากสำเร็จ กลับจะขอขอบคุณเสียอีก! แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 54 09:53:50 จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 09:41:35

ความคิดเห็นที่ 71 คุณอีวา เนี่ย  หากอยู่ในสนามแข่งกีฬา  ทุกครั้งที่โพสต์  เราคงจะตะโกนลั่นว่า.... "เพื่อนช้านนน .... เพื่อนช้านนนนน   คนนี้  เพื่อนช้านนนนนน"                         จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 11:22:35

ความคิดเห็นที่ 72 (ต่อ 4) กลับมาพูดถึงเรื่อง "ลักษณะ" อันคุณฤทธีพยายามจะ re use เอามาเป็นเกณฑ์เปรียบเทียบชี้วัด(อีกแล้ว) ทั้งๆที่ได้เคยใช้ตรรกะไว้ ได้อย่าง "สุดยอดจะไม่เป็นเหตุเป็นผล" และก็จะได้เป็นการตอบ คห 62 ไปด้วยในตัวเลย                อันผมเองก็อยากจะถามเหมือนกัน ว่า"ใคร" ต่างหาก ที่ตัดข้อความกันแน่ ที่โพสท์ไว้นั้น มีอ้างอิงไว้เต็มๆชัดๆ ทำไมใน คห 62 ไม่ยักจะยกมาด้วยล่ะครับ(หืมม) ที่สำคัญ ต่อให้ย้อนไปอ่านทั้งบทความก็ได้เหมือนเดิมนั่นและ ไม่มีตัดไม่มีแปลงอะไรทั้งนั้น มั่วไว้"สุดยอด"เอง แต่พอโดนจับได้ ทีนี้จะมาแกล้งตีมึน บอก"คุณกู ไม่รู้เรื่อง แกน่ะแหละแปลงสาร"(ใส่ความเฉย) (คงจะหมดมุก พูดไม่ออกกระมัง สินะครับ ไม่งั้นปกติมีหวังตีฝีหลักฝีปากอะไรมาเป็นกระบุงแล้ว นี่มันไม่ใช่ๆ) แล้วพอทีนี้ ใน คห 62 ก็เลยตัดข้อความเสียเอง แกล้งยกที่โพสท์ไว้มาไม่ครบ ทีข้อความตัวเองไม่ยอมยกมาด้วย นี่บัณฑิตหรือครับ?? อยากหัวเราะเป็นภาษาสันสกฤตครับ   มาดูเองเถิดว่า มันมีอะไรตรงไหนกัน...          จากที่คุณฤทธีพยายามจะสื่อ(ด้วยเกณฑ์คิดเองเออเอง ดังจะกล่าว) ว่า เสขิยวัตร มีสิ่งที่ถูกแต่งเติมเข้ามาในพระไตรปิฎก! หรือถูก"พยายามทำให้เป็นสิกขาบทในพระปาติโมกข์"!! โดยกล่าวไว้ว่า "ที่น่าแปลกก็คือ ในเสขิยวัตร ๗๕ ข้อนี้ มีความพยายามที่จะจัดรูปแบบให้เป็น แบบเดียวกันกับ สิกขาบทในพระปาฏิโมกข์ทุกประการ ทั้งๆตัวพระบัญญัติแท้ๆ ไม่มีการปรับอาบัติ ซึ่งต่างจากสิกขาบทสำคัญๆนอกพระปาฏิโมกข์อย่างชัดเจน !!!!"       (เสขิยวัตร นั้นน่าแปลก เพราะ ...ไม่มี"ลักษณะ" (คือมีปรับอาบัติ ในบลาๆๆ)        ...ไม่เหมือนกับ พวกสิกขาบทสำคัญๆนอกพระปาฏิโมกข์ ที่จะมี"ลักษณะ" นี้ ) "ตรงนี้ ขอให้ลองพิจารณาเปรียบเทียบกับพระปาฏิโมกข์แท้ๆ ดังนี้ว่า ตัวของพระบัญญัติซึ่งเป็นพุทธพจน์แท้ๆ นั้น จะปรากฏ “อาบัติ” อยู่อย่างชัดเจน ซึ่งลักษณะที่ปรากฏอยู่นี้ จะเหมือนกันกับสิกขาบทที่สำคัญๆนอกพระปาฏิโมกข์ และก็แตกต่างอย่างชัดเจนกับ เสขิยวัตร หรือ “มารยาทสังคม” ที่ถูกยกขึ้นสู่พระปาฏิโมกข์ โดยใคร และ ด้วยเหตุผลอย่างไร ก็มิอาจมีใครทราบได้เช่นกัน .... หรือมิใช่ (?) "       (ขอให้พิจารณาเปรียบเทียบ โดย สิกขาบทในพระปาฏิโมกข์ จะมี"ลักษณะ" นี้       โดยจะเหมือนกันกับ สิกขาบทที่สำคัญๆนอกพระปาฏิโมกข์       แต่จะแตกต่างกันกับ สิกขาบทเสขิยวัตร ) ดังนี้ใจความก็คือ ขอให้เอา"ลักษณะ" นี้ มาเป็นเกณฑ์เทียบเคียงชี้วัด ตรงไปตรงมา ไม่มีหมกเม็ด ใช้เกณฑ์"ลักษณะที่ปรากฏอยู่นี้" ตามสั่ง ชัดเจน. ได้กลายเป็นว่า... 1.ปาฏิโมกข์ จะเหมือนกันกับ นอกปาฏิโมกข์  ...นี่คุณฤทธีบอกอะไรมา??????????  2.แต่จะไม่เหมือนกับ เสขิยะ  ...นี่คุณฤทธีจึงกล่าวหาว่า เสขิยะ นั้นเป็น"ที่น่าแปลก" (โดยอะไรใครที่ไหน ก็ไม่รู้) นี่เกณฑ์คิดเองเออเองเห็นๆ  ข้อ 1. ต่างหากสิที่แปลกหลุดโลก  ดันกลับไปกล่าวหา เสขิยะ ในข้อ 2. แทนเสียนี่ ...ทำไปได้ ชัดไหมครับ ?   แล้วก็ขอแนะครับคราวหน้าคราวหลังจะยกอะไรมา ในฐานะลูกผู้ชายธรรมดา ก็ขอให้ยกมาเต็มๆด้วยน่ะครับ ไม่ว่าจะพระธรรม หรือจะ คห, ข้อความ ของคนอื่นๆก็ตาม... นี่เนื้อความเต็มที่โพสท์ไว้ครับ ไม่ใช่แปลงสารมาใช้ผรุสวาทลอยๆ อย่างแบบรูป คห 62 นั่น ========================================================  ที่คุณฤทธีพยายามจะจับมาชนกันให้ได้ว่า มีการ"จับยัดใส่พระโอษฐ์" แต่งเติมพระไตรปิฎก จึงสมควรต้องตัด เสขิยวัตร ออก !?!? ดูดีๆจะเห็นว่า ที่พูดมาเองนั้น สุดยอดจะไม่เป็นเหตุเป็นผล เลยด้วยซ้ำครับ ที่เขากล่าวมายาวๆจนอ่านเพลิน ว่า "ตรงนี้ ขอให้ลองพิจารณาเปรียบเทียบกับพระปาฏิโมกข์แท้ๆ ดังนี้ว่า ตัวของพระบัญญัติซึ่งเป็นพุทธพจน์แท้ๆ นั้น จะปรากฏ “อาบัติ” อยู่อย่างชัดเจน ซึ่งลักษณะที่ปรากฏอยู่นี้ จะเหมือนกันกับสิกขาบทที่สำคัญๆนอกพระปา ฏิโมกข์ และก็แตกต่างอย่างชัดเจนกับ เสขิยวัตร หรือ “มารยาทสังคม” ที่ถูกยกขึ้นสู่พระปาฏิโมกข์ โดยใคร และ ด้วยเหตุผลอย่างไร ก็มิอาจมีใครทราบได้เช่นกัน .... หรือมิใช่ (?) " ดังนี้ขอให้สังเกตที่ผมขีดเน้นนะครับ แล้วอ่านจับใจความดูอีกที ดังนี้ (เลขอ้างอิงด้วยครับ ที่จะใช้ดูต่อไป) "ตรงนี้ ขอให้ลองพิจารณาเปรียบเทียบกับพระปาฏิโมกข์แท้ๆ ดังนี้ว่า ตัวของพระบัญญัติซึ่งเป็นพุทธพจน์แท้ๆนั้น จะปรากฏ “อาบัติ” อยู่อย่างชัดเจน (2)ซึ่งลักษณะที่ปรากฏอยู่นี้ จะเหมือนกันกับสิกขาบทที่สำคัญๆนอกพระปาฏิโมกข์ (1)และก็แตกต่างอย่างชัดเจนกับ เสขิยวัตร หรือ “มารยาทสังคม” ที่ถูกยกขึ้นสู่พระปาฏิโมกข์ โดยใคร และด้วยเหตุผลอย่างไร ก็มิอาจมีใครทราบได้เช่นกัน .... หรือมิใช่ (?)"   โปรดดูใจความนะครับ ว่ามันเป็นเหตุเป็นผลกันตรงไหน ?? "ขอให้ลองพิจารณา...พระปาฏิโมกข์แท้ๆ...จะเหมือนกันกับสิกขาบทที่สำคัญๆนอกพระปาฏิโมกข์" "ปาติโมกข์ จะมีลักษณะเหมือนกันกับ นอกปาติโมกข์" ปาติโมกข์ = นอกปาติโมกข์ ...อะไรของเขาครับเนี่ย ??? มึนงงสงกายิ่งนัก (พวกการเล่นคำ มีใช้คำว่า "สิกขาบทสำคัญๆ" อะไรพวกนี้ ที่จริงไม่เกี่ยวกับประเด็นเลย) แล้วจะเอา เหตุผลวิบัติแบบนี้ เนี่ยน่ะหรือ มาใช้เป็นข้ออ้างตัด เสขิยวัตร ออกได้ !? นี่ตลกแล้วครับ มันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อมั่วขนาดนี้มาแต่แรก มั่วผิดฝาผิดตัวเห็นๆ แถมสองมาตรฐานชัดๆ   ก็ขนาดเจ้าตัวเองก็ยังบอกอยู่ชัดๆว่า "ลักษณะนี้"(คือมีชื่ออาบัติ) นั้น ไปเหมือนกับ "นอกพระปาฏิโมกข์" ดังนั้น ถ้าจะเอา "ลักษณะนี้" มาเป็นเกณฑ์ชี้วัด อย่างที่พยายามจะสื่อมานี้... คุณฤทธีก็มีหวังต้องเพิ่ม "สิกขาบท(ที่สำคัญๆ)นอกพระปาฏิโมกข์" ทั้งหลาย ใส่เพิ่มเข้าไปในพระปาฏิโมกข์ ด้วยสิ ! (1)จะมาบอกว่า เสขิยวัตร ไม่มี"ลักษณะนี้" เลยจะตัดออกจากปาฏิโมกข์ ? (2)แต่บอกเองว่า สิกขาบทอื่นๆนอกปาฏิโมกข์ กลับมี"ลักษณะนี้".. ถ้างั้นก็แปลว่าควรจับใส่เข้าไปในปาฏิโมกข์แทน ?? นี่เกณฑ์คิดเองเออเองขนานแท้เลยครับ  แถมเจ้าตัวพูดเอง งงเองอีกต่างหาก (!) ใช้เหตุผลไม่เป็นเหตุผลได้แบบนี้...เลิศครับ     ก็คงไม่รู้จะพูดอะไรกันต่อไปได้ละครับ ดังนี้ ท่านทั้งหลายโปรดพิจารณากันให้ดีต่อไปเถิดครับ ขอให้เจริญในธรรม สวัสดี. แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 54 11:54:14 แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 54 11:51:06 จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 11:28:41

ความคิดเห็นที่ 73 คห.63 ยังไม่เห็นมีใครตอบเลย รออ่าน จากคุณ : ชาล้นถ้วย เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 12:31:27

ความคิดเห็นที่ 74 อีกข้อที่ข้องใจครับ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10662595/Y10662595.html#231 ความคิดเห็นที่ 231  (ตัดข้าม) 2. ได้ศึกษา เอกสาร ที่คุณซ้มเฟื่องฟ้า ลิงก์ แล้ว(หลายฉบับ) 2.1  เอกสารฉบับนี้ http://dl.dropbox.com/u/7490323/150/only150_5_of_6_A4.png แสดงไว้ว่า  การสวดพระปาฏิโมกข์ 5 แบบ(แบบย่อ 4 แบบ และเต็ม(พิสดาร ) 1 แบบX -----  แบบที่ 4 (แบบย่อเกือบเต็ม) มีให้สวด อนิยต  แต่แบบที่ 5 (แบบเต็ม)ไม่มี อนิยต ------------- การสวด ปาติโมกขบ่อ จะสวดจากบทแรกไป  (กำลังสวดอุเทศใดค้างอยู่ เลิกอุเทศนั้นกลางคันได้ และพึงย่อตั้งแต่อุเทศนั้นไปด้วยสุตบท  การที่บอกว่า สวดย่อมีอนิยต สวดเต็มไม่มี ไม่น่าจะเป็นไปได้ และไม่มีพุทธะวจนะใด มาอ้างอิงคำกล่าว http://www.84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=%BB%D2%AF%D4%E2%C1%A1%A2 แสดงผลการค้น ลำดับที่  2 / 6 ปาฏิโมกข์ย่อ มีพุทธานุญาตให้สวดปาฏิโมกข์ย่อได้ ในเมื่อมีเหตุจำเป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง ในเหตุ ๒ อย่าง คือ       ๑. ไม่มีภิกษุจำปาฏิโมกข์ได้จนจบ (พึงสวดเท่าอุเทศที่จำได้)       ๒. เกิดเหตุฉุกเฉินขัดข้องที่เรียกว่าอันตรายอย่างใดอย่างหนึ่งในอันตรายทั้ง ๑๐           (กำลังสวดอุเทศใดค้างอยู่ เลิกอุเทศนั้นกลางคันได้ และพึงย่อตั้งแต่อุเทศนั้นไปด้วยสุตบท คือ คำว่า สุต ที่ประกอบรูปเป็น สุตา ตามไวยากรณ์ ทั้งนี้ยกเว้นนิทานุทเทสซึ่งต้องสวดให้จบ)       สมมติว่าสวดปาราชิกุทเทสจบแล้ว ถ้าสวดย่อตามแบบที่ท่านวางไว้ จะได้ดังนี้:       สุตา โข อายสฺมนฺเตหิ เตรส สงฺฆาทิเสสา ธมฺมา, สุตา โข อายสฺมนฺเตหิ เทฺว อนิยตา ธมฺมา, ฯเปฯ       ลงท้ายว่า เอตฺตกํ ตสฺส ภควโต ฯเปฯ สิกฺขิตพฺพํ       แบบที่วางไว้เดิมนี้ สมเด็จพระมหาสมณเจ้ากรมพระยาวชิรญาณวโรรส ไม่ทรงเห็นด้วยในบางประการ และทรงมีพระมติว่า ควรสวดย่อดังนี้       (สวดปาราชิกุทเทสจบแล้ว สวดคำท้ายทีเดียว):       “อุทฺทิฏฺฐํ โข อายสฺมนฺโต นิทานํ, อุทฺทิฏฺฐา จตฺตาโร ปาราชิกา ธมฺมา, สุตา เตรส สงฺฆาทิเสสา ธมฺมา, ฯเปฯ สุตา สตฺตาธิกรณสมถา ธมฺมา, เอตฺตกํ ฯเปฯ สิกฺขิตพฺพํ”;       ดู อันตราย ๑๐ สวดบทต้นก่อน แล้วสวดบทหลังตามลำดับ ดังนั้นการที่ เอกสารระบุว่า สวดแบบเต็มไม่มีสวดอนิยต ไม่น่าจะถุกต้อง   http://dl.dropbox.com/u/7490323/150/only150_6_of_6_A4.png 2.2  ทั้งเอกสารที่รวมสิกขาบท ต่างๆ รวมหลายแบบ แต่ไม่มีแบบที่มี ทั้งอนิยต กับ เสขิยวัตร เลย ทำให้รวมยังไงก็ไม่มี  สิกขาบทรวมได้ 227 ข้อเลย  ซึ่งพระวินัยปิฎก แสดงรายละเอียดแต่ละหมวดของสิกขาบทไว้อย่างละเอียด จำนวน 227 ข้อ  แต่เอกสารกลับไม่มีส่วนแถวใหนเลยที่รวมได้ 227 ข้อ   http://dl.dropbox.com/u/7490323/150/only150_5_of_6_A4.png (ตัดข้าม) จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 23:22:41 ถูกใจ : วิเศษน้อย, คอแก้ง จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 19:33:55

ความคิดเห็นที่ 75 จนตอนนี้ ก็ยังไม่ได้อ่านทำความเข้าใจเรื่องนี้เป็นจริงเป็นจังเลย - -" เพียงแต่กวาดตาผ่านๆ จับความคร่าวๆ บางประเด็น.. ส่วนตัวกำหนดหลวมๆ ไว้แค่ว่า ไม่่ว่าข้อเท็จจริงจะเป็นอย่างไร เพื่อสังฆสามัคคี การสวดปาติโมกข์227ข้อ อย่างไรก็มีคุณกว่าโทษ : ) แต่เรื่องรายละเอียดลึกๆ ทำนองพระสูตรใดตรัสเมื่อพรรษาใดนี้ ถ้าไม่มีใครเล่าชี้ข้อสังเกตให้ดู ลำพังความรู้ผมคงสันนิษฐานเองไม่ได้ จึงบอกว่า ตัวเองความรู้น้อยมั่กๆ... เรื่องพระไตรปิฎกแปลไทยยังไม่เป๊ะ ต้องดูบาลีด้วย อันนี้เห็นด้วยกับคุณอีวาอยู่แล้วครับ : ) (แต่ทีแรกสุดนั้นยอมรับว่า ลืมคิดไปว่าควรไปดูต้นฉบับบาลีด้วย ปกติถ้าเจอคำอะไรสะดุดๆ จะไปเทียบกับฉบับบาลีก่อนทุกที ถึงไม่มีความรู้บาลีก็ตาม แหะๆ) แต่จะว่าอีกที ก็ยังไม่ได้ตามไปดูที่อ้างอิงในคห.ต่างๆ ของทุกคนอีกมากเลยในเรื่องนี้ เพราะทีแรกคิดว่าไม่มีประเด็นอะไรมาก ไม่คิดจะมาร่วมถกในเรื่องนี้ แต่ถึงเห็นคห.32 คุณชาวมหาวิหารแล้ว แต่เพื่อความรอบคอบ ก็ควรฟังคุณฤทธีอธิบายก่อน เผื่อมีแง่ไหนที่ผมไม่รู้ แต่ถ้าแกอธิบายแล้วยังไม่ลงใจ ตอนนั้นค่อยว่าอีกทีนึง อันนี้ก็ตามพื้นฐานความคิดที่ว่าคุณฤทธีมีความรู้มากกว่าผม เห็นด้วยกะคุณชาวมหาวิหารอย่างหนึ่งว่า ถ้าเป็นไปได้ ทุกๆ ฝ่ายคุยกันอย่างดีๆ ไม่ได้หรือ T T ความเห็นต่างกัน ก็ต้องมองกันเป็นศัตรูเลยหรือ.. เอาทิฏฐิมานะมาชนกัน ทั้งสองฝ่ายอาจจะไม่คาดหมายว่าีอีกฝ่ายจะคล้อยตามตน แต่ก็น่าจะสนใจคนกลางๆ อื่นๆ ที่อาจจะอ่านกระทู้พิจารณาโดยไม่ได้แสดงตัวอยู่อีกมากก็ได้ ขออนุญาตบังอาจสะกิดนิดนึงนะครับ : ) จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 19:57:42

ความคิดเห็นที่ 76 เพิ่งฟังคลิบท่านเจ้าคุณประยุทธจบไปตะกี้ (จริงๆเคยฟังแล้วเป็นปี แต่ลืมรายละเอียดแล้ว) ขออนุญาตทักท้วงคุณชาวมหาวิหารนิดนึง คือที่ผมฟังจับความได้ ท่านเจ้าคุณประยุทธไม่ได้ฟันธงนะครับว่าพระสูตรดังกล่าวทรงตรัสในพรรษา25 แต่พูดประมาณว่า ใครรู้ได้อย่างไรว่าตรัสเมื่อไหร่ อาจตรัสเมื่อพรรษา20/25ก็ได้ ท่านบอกว่า ในพุทธประวัติ เราไม่ได้ชัดเจนนี่ว่าทรงตรัสเมื่อไหร่... ความคิดเห็นที่ 18 ใครที่มีความเป็นห่วงเป็นใยในพระศาสนา ผมอยากให้ฟัง ที่ท่านเจ้าคุณปยุตโต อธิบายในคลิ๊ปข้างล่าง ที่คุณ axon ได้ยกมา ตรง นาที 27:38  เป็นต้นไปนะครับ ------------------------------------------------------------ คำว่า "สาธิกัง"  หมายถึง พร้อมด้วย มีส่วนที่เกิน หรือแปลว่า เกินกว่า ๑๕๐ สะ (สห) แปลว่า พร้อมด้วย อธิกะ แปลว่า  เกิน  ส่วนเกิน และการที่ทรงตรัสพระสูตรนั้น เกิดขึ้นเมื่อ พรรษา ที่ ๒๕ ดังนั้น ตอนนั้นจึงกล่าว ตัวเลข ๑๕๐ เพราะ ตอนนั้น ณ เวลานั้น ยังมีเพียง ๑๕๐ ข้อ แต่พระพุทธเจ้ายังไม่ได้หยุดบัญญัติ พระวินัย หลังจากเหตุการณ์นั้น -------------------------------------------------------------------- ณ เวลาที่พระพุทธองค์ ตรัสเลข ๑๕๐ นั้น ยังไม่ทรงปรินิพพาน และยังไม่ได้สิ้นสุดพุทธกาลนะครับ  ยังมีการบัญญัติ พระวินัย ต่อไปอีก และคำว่า "สาธิกัง" ก็แสดงชัดไว้แล้วว่า หมายถึง เกินกว่า ๑๕๐ -------------------------------------------------------------------- ใครที่จะ ไปตัด ๒๒๗ ข้อ ออก  กรุณา บอกหน่อยครับ ว่า ๗๗ ข้อนี้ไม่ดีอย่างไร   หรือท่านเห็นว่า พระสงฆ์ควรรัดเข่าในบ้าน พระสงฆ์ควรฉันทำกระพุ้งแก้มให้ตุ่ย พระสงฆ์ควรยืนถ่ายอุจจาระ ปัสสาวะ พระสงฆ์ควรฉันเลียบาตร -------------------------------------------------------------------- จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 18:08:14 ถูกใจ : Smiling-girl, ทุกวินาที, เอิงเอย จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 22:05:08

ความคิดเห็นที่ 77 ไปไล่อ่านย้อนหลัง ตาลายดีเหมือนกัน ยังอ่านไม่ถึงไหนเลย... วันนี้เลิกละ จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 22:25:18

ความคิดเห็นที่ 78 ลักษณะอย่าง ข้อ"ขีดเขียน" นี่แหละ... วิถี ตรรกะ ของพวกที่จะกลับบิดเบือนพระธรรมเสียเอง ตัวอย่างเลย (นี่จงใจอีกด้วย. คุณๆไม่รู้สึกอะไรๆบ้างหรือ?) อย่างการใช้ตรรกะแบบใน คห 72 ได้นั่น  ก็ชัด ...แสดงนอกปาติโมกข์ ให้เหมือนกับปาติโมกข์... ก็ยังได้ เห็นเค้าลางเลย ของคำที่พระพุทธองค์ท่านตรัสถึงไว้ว่า "ย่อมแสดงสิ่งไม่เป็นวินัยว่า เป็นวินัย... ย่อมแสดงวินัยว่า ไม่เป็นวินัย... ย่อมแสดงคำอันตถาคตตรัสภาษิตไว้ว่า เป็นคำอันตถาคตมิได้ตรัส ภาษิตไว้...   ย่อมแสดงสิ่งที่ตถาคตบัญญัติไว้ว่า เป็นสิ่งที่ตถาคตมิได้บัญญัติไว้..." แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 54 23:44:03 จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 23:26:49

ความคิดเห็นที่ 79 #74 นั่นไม่เห็นมีอะไรนี่ครับ คุณวงกลมกล่าวถึงเนื้อความ ในเอกสารของทางวัดนาป่าพง ต่างๆ อย่าง 2.1 นี่  ทางวัดนาฯ ไปอ้างกำปั้นทุบดินว่า สวดปาติโมกข์แบบเต็ม ไม่มีที่ตรัสถึง อนิยต ๒ (ทั้งๆที่รับไว้เองว่า สวดแบบย่อ ก็ยังมี อนิยต ๒) คุณวงกลมก็เลยอธิบาย ยกพระวินัยให้ดูว่า ในเมื่อสวดย่อ(ซึ่งเป็นท่อนช่วงที่ต้องสวดก่อน) ก็ยังมี อนิยต ๒ แล้วสวดเต็ม(สวดต่อจนครบ) จะไม่มี อนิยต ๒ ได้ยังไง   ทางวัดนาฯ น่าจะมั่วเสียแล้ว ฯลฯ 2.2 กล่าวถึงในเอกสารอีกอันของทางวัดนาฯ ที่สาธยายการนับจำนวนปาติโมกข์แบบต่างๆ(เข้าไปดูเองได้ตามลิ้งค์)   ซึ่งก็ไม่แปลก ที่ในนั้นจะไม่มีแบบไหนเลย ที่รวมแล้วได้เหมือนเถรวาทปกติเขา   ก็เพราะวัดนาฯ ไม่ยอมรับอยู่แต่แรกแล้ว จะไปมีได้ยังไง ความคิดเห็นที่ 80 #63 #73 นั่นคุณชาฯสงสัยจริงรึเปล่าครับ หรือสงสัยให้ออกหน้าไมค์ไปยังงั้นๆ? ถามเฉยๆนะครับ เพราะที่จริงเรื่องพวกนี้มันไม่น่าจะเป็นประเด็นได้สักนิดด้วยซ้ำ และเพราะ ตอนในกระทู้ก่อนที่คุณชาฯตั้งเอง ก็มีพูดกันไปแล้ว น่าจะเห็นมิใช่หรือครับ? เรื่องสัตตสติกขันธกะ คัมภีร์กถาวัตถุ หรืออะไรๆทำนองนี้ อย่างนี้เขาไม่เรียกพระไตรปิฎกถูกแต่งเติมเข้ามาใหม่ อย่างที่คุณฤทธีกล่าวหามาเสียยืดยาวหรอกครับ คนละเรื่องกันเลย ในแต่ละคัมภีร์นั้น ท่านก็ระบุบอกไว้เอง ให้เห็นๆ ตรงๆแมนๆ ว่านี่คราวสังคายนาครั้งที่ 2 นะ.. พระพุทธเจ้าปรินิพพานไปแล้วนะ.. นี่พระท่านนี้ๆยุคนี้ๆ เป็นผู้พูดผู้ทำ..  พระโมคคัลลีบุตรติสสเถระรจนา ย่ำยีปรัปวาท.. ฯลฯ     ใครเป็นใคร ทำอะไรที่ไหน มีระบุบอกเปิดเผยไว้หมด ตรงไปตรงมา     สาวกภาษิต ก็บอกว่านี่เป็นสาวกภาษิต/ เรื่องเกิดภายหลัง ก็ระบุไว้ว่าภายหลัง พุทธพจน์ก็บอกพุทธพจน์ มีมาอย่างไรก็อย่างนั้น  ส่วนไหนเป็นอะไร ใช่-ไม่ใช่อะไร ก็ชัดเจนให้ทั้งนั้น ไม่ได้มีใครพยายามเพิ่มเติม ปรับแต่ง บลาๆ.. อย่างที่คุณฤทธีเอามาใช้อ้าง อะไรที่ไหนเลย ถ้าคุณฤทธียังพยายามที่จะโยงมาอีก นี่มันก็เหมือนแค่การเล่นลิ้นแล้วนะครับ ที่สำคัญ ผู้ที่มีพฤติกรรมบิดเบือนพระธรรม แปลงความเป็นอาจิน เสียเองนี่หรือ กลับจะมากล่าวหาคนอื่น?? หรือมาทำตั้งเรื่อง ทะเลาะกับพระไตรปิฎกเสียเอง??? (นี่ท่านอื่นเคยพูดไว้) ที่จริงไม่มีใครเขาจะต้องหลบเลี่ยงหรอกครับ ประเด็นอะไรๆทั้งหลายน่ะ แต่ที่คุณฤทธีปั้นมามันไร้สาระจนไม่น่าจะต้องพูดถึงต่างหาก ปกติจึงไม่มีใครเขาสนใจกัน แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 00:21:41 แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 00:19:56 แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 00:18:24 จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 00:12:40 ความคิดเห็นที่ 81 จะว่าไป คุณปล่อย statement ขอไว้เองตอนตั้งกระทู้ เรื่องผรุสวาทอะไรๆ แต่คุณปล่อยกลับเป็นผู้มานำพา โพสท์ข้อความที่มีคำผรุสวาทมากมาย อะไรเหล่านั้นเสียเองตั้งเยอะ ดูแล้วมันลักลั่น จั๊กกะจี้  พิกลๆครับ สะดวกใจหรือครับ แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 00:42:19 จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 00:41:08 ความคิดเห็นที่ 82 กล่าวต่อจาก คห 35 และ 66  ในข้อ"ขีดเขียน"อันแรก ประเด็นเรื่อง อ้างภักดีค่อพุทธวัจนะๆ กัน แต่ไม่ยอมดูคำบาลีที่แท้  กลับไปเอาสำนวนฉบับแปลไทย มาคอยจับผิด (อย่างเรื่องคำว่า สาธิกํ นี่ก็เหมือนกัน) ที่คุณฤทธีไปอ้างว่ามีคำว่า "พระผู้มีพระภาค" ในสำนวนฉบับแปลไทย แต่ที่จริงในบทบาลี ภควา ภควโต ภควตา ฯลฯ ไม่ว่าจะผันกี่รูป ก็ไม่มีนะครับ ขอยกตัวอย่างในเรื่องนี้ต่อ เช่นที่ยกอ้างมาว่า "บรรดาภิกษุเหล่านั้น ภิกษุที่สงฆ์ พร้อมเพรียงกันอุปสมบทให้ด้วยญัตติจตุตถกรรม อันไม่กำเริบ ควรแก่ฐานะนี้ ชื่อว่า ภิกษุ ที่ทรงประสงค์ในอรรถนี้." ตตฺร  ยฺวายํ  ภิกฺขุ  สมคฺเคน สงฺเฆน   ตฺติจตุตฺเถน   กมฺเมน   อกุปฺเปน   านารเหน  อุปสมฺปนฺโน อยํ อิมสฺมึ อตฺเถ อธิปฺเปโต ภิกฺขูติ ฯ http://budsir.mahidol.ac.th/cgi-bin/Budsir.cgi/SearchItem?mode=1&valume=1&item=26&Roman=0 พอมาดูคำแปลจริงๆ ดังนี้ ...อยํ = ...นี้ (ในท่อนว่า ควรแก่ฐานะ"นี้") อิมสฺมึ = สิ่งนี้ อตฺเถ = ต้องการ, ปรารถนา, ขอ, ขอร้อง อธิปฺเปโต = อัน.....ประสงค์เอาแล้ว, ประสงค์ อธิปฺเปตา ก็มีความหมายเหมือนกัน เป็นแต่การแจกวิภัตติ การแจกรูปทางภาษาบาลี ตามเพศของคำ ๓ เพศ+เอกวจนะ พหุวจนะ อะไรเหล่านี้ เช่น จะเห็นได้ว่าในบริบทความเดียวกัน "ภิกขูติ" ในมหาวิภังค์จะใช้ อธิปฺเปโต ทั้งสิ้น /ส่วน "ภิกฺขุนีติ" ในภิกขุนีวิภังค์  จะใช้ อธิปฺเปตา ทั้งสิ้น จะเห็นได้ว่าที่จริงแล้ว คำบาลีจริงๆ จะไม่มีคำว่า "ทรง" อะไรพวกนี้เลยนะครับ มีแต่คำ แปลว่า ประสงค์เฉยๆ(ถ้าต้องการข้อยืนยันอีก ก็ดูเทียบกับพระสูตร ที่ยกมาข้างล่างนี้ได้)                                 ...          วสวตฺตีว โมทสิ           เภริสงฺขมุทิงฺคาหิ          วีณาหิ ปณเวหิ จ           รมสิ รติสมฺปนฺโน          นจฺจคีเตสุ วาทิเต           ทิพฺพา เต วิวิธา รูปา      ทิพฺพา สทฺทา อโถ รสา           คนฺธา จ เต อธิปฺเปตา     โผฏฺพฺพา จ มโนรมา           ตสฺมึ วิมาเน ปวเร        เทวปุตฺตา มหปฺปภา           อภิโรจสิ วณฺเณน          อุทยนฺโตว ภาณุมา... http://budsir.mahidol.ac.th/cgi-bin/Budsir.cgi/SearchItem?mode=1&valume=26&item=81&Roman=0                         "ดุจท้าววสวดีเทวราช ท่านสมบูรณ์ด้วยความยินดีในการฟ้อนรำ ขับร้อง                          และการประโคม รื่นเริงด้วยกลอง สังข์ ตะโพน พิณ และบัณเฑาะว์                          รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ อันเป็นทิพย์อันท่านประสงค์แล้ว                          น่ารื่นรมย์ใจ มีอยู่พร้อมในวิมานของท่าน ท่านมีรัศมีรุ่งเรืองยิ่งกว่า                          เทพบุตรผู้มีรัศมีรุ่งเรืองในวิมาน อันประเสริฐนั้น ดุจพระอาทิตย์อุทัย" http://84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=26&A=2622&Z=2678&pagebreak=0 ก็จะชัดเจนนะครับ ว่าไม่มีบทที่แปลว่า "ทรง" หรืออะไรทำนองนี้แต่อย่างใด จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 01:19:47 ความคิดเห็นที่ 83 ทีนี้ มาในประเด็นเรื่องคำว่าเจดีย์ ที่คุณฤทธียกอ้างใน คห 8-9 ผมกล้าฟันธงได้เลยว่า นี่มิใช่เรื่องใหม่อะไรเลย และคุณฤทธีก็ใช่ว่าจะคิดขึ้นเองหรือเกิดตั้งข้อสังเกตขึ้นมาเองได้แต่ใด แต่เดาว่าคงจะไปหยิบยกเรื่องนี้มาจากที่ไหนสักแห่งนั่นเองแหละ อาจจะข้อในที่เก่าๆที่เคยอ่าน ฯลฯ พอดีนึกถึงคำทำนองว่า นักปาดเสิร์ชเอ็นจิน ที่คุณฤทธีใช้พูดบ่อยๆช่วงนี้ ก็เลยสงสัยว่าคุณฤทธีเอง คงจะเข้าใจวิถีประพฤตินั้นเองเป็นอย่างดีจึงกล่าวได้   ว่าแล้วก็เลยลองสมมติเหตุการณ์ "ค้นเจดีย์ มาทำประเด็น" ดูเสียหน่อย (สมมตินะครับสมมติ) step by step ดังนี้ 1.เริ่มต้นก็ต้องด้วยการตั้งธง กำหนดเป้าหมาย(อาจจะจากความจำ หรือทั่วๆไป) สมมติเช่น อยากหาเรื่องว่า สิกขาบทวิภังค์ไม่ใช่พุทธพจน์ ก็ตั้งเป็นธงไว้ 2.จากนั้นก็เปิดเว็บเสิร์ชเอ็นจิน ซึ่งก็คงจะเป็นกูเกิ้ล 3.ลองใช้คำค้นง่ายๆ อย่างเช่น จะหาเรื่องว่าสิกขาบทวิภังค์ไม่ใช่พุทธพจน์ ก็ลองใช้คำค้นว่า สิกขาบทวิภังค์+พุทธพจน์ 4.พอแค่ลองเสิร์ช(ตามวิถีแห่งนักปาด)นี้ดู  wow! ปรากฏว่าเพียงในแค่ผลการค้นหาลำดับที่ 3 (โดยตัดพวกกระทู้พันทิป กับบล็อกของตนที่ขึ้นหราอยู่) ก็มีเค้าน่าจะเอามาใช้ได้ตามธง สะแล้ว ("หึหึหึหึ") ดูได้ตามรูปประกอบข้างท้ายนี้ แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 03:42:57 จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 03:15:52 ความคิดเห็นที่ 84 (ต่อ) พอเปิดเข้าไป กลับปรากฏว่าเป็นบทความเรื่อง ...ความสำคัญของพระไตรปิฎก ...การธำรงรักษาพระธรรมวินัยโดยอาศัยพระไตรปิฎก  ของทางเว็บ มจร. ซึ่งเขียนโดย อ.รังษี สุทนต์ ป.ธ.๙, พธ.ม. - อาจารย์ประจำ มจร. ; ผู้หนึ่ง ในโครงการตรวจชำระพระไตรปิฎก มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ดูท่าจะไม่ค่อยเข้ากับธงเอาเสียเลย... จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 03:24:08 ความคิดเห็นที่ 85 (ต่อ) แต่ในเมื่อตอนเสิร์ช เจอคำที่น่าจะใช้ได้นี่ ก็เลยต้องลองดูต่อเสียหน่อย... แล้วก็นั่นไง เจอแล้วเรื่องเจดีย์ ! แต่อนิจจา ท่านแค่ตั้งเป็นตัวอย่าง แล้วอธิบายแก้ไว้เสร็จสรรพในตัวแล้วนี่นา ช่างประไร! ก็เราจะหยิบจับ ใครจะทำอะไรได้("หึหึหึหึ") (*ย้ำ สมมตินะครับสมมติ) 5.ว่าแล้วก็หยิบยกเฉพาะประเด็นที่เป็นตัวอย่างข้อสงสัย(ตามที่เน้นเส้นสีแดง) ส่วนคำอธิบาย(ตามที่เน้นเส้นสีเขียว) ก็ละไว้ ไม่ต้องไปสนใจ... (ดูตามรูปข้างท้าย) มิพักจะต้องพูดไปถึง บทสรุปในข้อเขียนท่าน นี้เอง ที่บอกว่า ~สิกขาบทวิภังค์เป็นพุทธพจน์ มิได้เป็นคำรจนาในภายหลัง~ เรื่องอะไรจะเอามาให้แย้งธงเปล่าๆ ("เฮอะๆๆๆ") เพียงเท่านี้ ก็เกือบจะได้เรื่องคำว่าเจดีย์ มาเขียนทำประเด็นได้แล้ว ขาดก็แต่บริบทแวดล้อมอีกหน่อย จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 03:40:28 ความคิดเห็นที่ 86 (ต่อ) 6.ด้วยวิถีแห่งปาด..เอ้ย ปราชญ์  ก็ต้องเสิร์ชหาข้อมูลเสียอีกหน่อย ให้ดูหนักแน่นน่าเชื่อถือ เบื้องต้น ก็ลองค้นพจนานุกรมพุทธศาสน์ดูก่อนประไร คงได้อะไรๆไม่น้อยล่ะน่า... ค้นคำว่า เจดีย์ เลยนี่แหละ http://84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=เจดีย์ นั่นไง เจดีย์ มีมาเป็นทิวแถว ให้เลือกสรรพ 7.จากนั้นก็ไปทำการพิจารณาคัดเลือก ว่าจะอะไรดีอย่างไรดีกับเจดีย์... (ดูตามรูปประกอบ) จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 03:52:34 ความคิดเห็นที่ 87 (ต่อ) 8.เมื่อเสิร์ชเสร็จแล้ว ก็ทำการลงพื้นที่จริง ด้วยการค้นในพระไตรปิฎก ว่าอยู่ส่วนไหน อย่างไร ตลอดจนดูอรรถกถาที่เกี่ยวข้อง เพื่อที่จะหยิบจับมาใช้เรียบเรียง เพียงเท่านี้ก็ได้คำว่าเจดีย์ มาตั้งเป็นเรื่องเป็นราวได้สมประสงค์ โดยไม่ต้องคิดอะไรมาก แค่ step by step เพียงนี้.. สมเป็นท่านนักปาดเสิร์ชเอ็นจินจริงๆ !   (*หากไม่พึงใจกับการลองสมมติสถานการณ์ ก็ขอเชิญวิเคราะห์ตามหลักฐานข้างท้ายได้เลยครับ) ได้ออกมาเป็น รูปงามๆพร้อมข้อขีดเขียนสวยหรู ดังประมาณนี้(ย้อนกลับไปอ่านก็ได้ครับ) " โดยคำว่า "เจดีย์" นี้เองที่เป็นข้อพิรุธที่ทำให้ทราบว่า ความข้อนี้ถูกเพิ่มเติมเข้ามาในสมัยหลัง เพราะในสมัย ที่พระพุทธองค์ยังทรงพระชนม์ชีพอยู่ ยังไม่มีการน้อมลาภมาเพื่อเจดีย์เป็นแน่      ทั้งนี้เพราะคำว่า "เจดีย์" ในบทภาชนีย์ ย่อมมิได้หมายถึง .... *นี่มั่วขึ้นมาลอยๆ โดยไม่มีเหตุผลอย่างใดเลย ๑.อุทเทสิกเจดีย์(พระพุทธรูป) ๒.ธรรมเจดีย์(พุทธพจน์)...บลา บลา บลา *จู่ๆก็บอกขึ้นมาเฉยๆ ว่าต้องเป็นแต่ ธาตุเจดีย์??      หากแต่หมายถึง "ธาตุเจดีย์" ซึ่งสิ่งนี้ ย่อมจะเกิดมีขึ้นในสมัยพุทธกาล(ก่อนเสด็จดับขันธ์...)มิได้เป็นแน่ และนี่ย่อมเป็นหลักฐาน...บลา บลา บลา...ว่ามีการเพิ่มเติมข้อความเข้าไปในพระไตรปิฎก...บลา บลา บลา ......หรือจะเถียง (?) *กล้ากล่าวนะครับท่าน " "เมื่อได้ปรากฏข้อความในชั้นอรรถกถาว่าเจดีย์ในบทภาชนีย์นั้นหมายถึงธาตุเจดีย์ โดยมิได้หมายถึงเจดีย์อย่างอื่น      ดังนั้นจึงสามารถสรุปความได้โดยไม่ต้องลังเลใจเลยว่า บลา บลา บลา"  *ลองพิจารณาดูดีๆเถิดครับ ว่ามีตรงไหนในอรรถกถาที่ส่อนัยถึง "ธาตุเจดีย์" บ้าง ก็จะพบว่าไม่มีสักนิด  นี่ดำน้ำบิดเบือนพระไตรปิฎก ใส่ความได้โดยไม่ต้องลังเล(ละอาย)ใจเลย นะครับเนี่ย   ดังนี้ เพื่อยืนยันให้เป็นที่ชัดเจน ว่าคุณฤทธีนั้นตั้งเรื่องด้วยบิดเบือนพระธรรมโดยแท้ ก็จะขอยก เจดีย์ ต่างๆทั้งหลายในสมัยพุทธกาล ที่ปรากฏมีอยู่มหาศาล ทั้งในพระสูตร พระวินัย โดยการสอบทาน มาให้ดูพอเป็นตัวอย่างนะครับ แล้วจะทราบได้ว่า "เจดีย์" นั้นมีกันได้ทั่วไปแท้ๆ :- ภิกขุนีวิภังค์ จิตตาคารวรรค สิกขาบทที่ ๔ - อนาปัตติวาร               [๓๐๖] ต้มยาคูถวายสงฆ์ ๑ หุงข้าวถวายสงฆ์ ๑ ในการบูชาเจดีย์ ๑ ต้มยาคูก็ดี หุงข้าว ก็ดี ทำของเคี้ยวก็ดี ซักผ้าสาฎกก็ดี ผ้าโพกก็ดี ให้แก่ไวยาวัจกรของตน ๑ วิกลจริต ๑ อาทิกัมมิกา ๑ ไม่ต้องอาบัติแล. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=3&A=4165&Z=4193&pagebreak=0 มหาวิภังค์ สังฆาทิเสส สิกขาบทที่ ๕ - อนาปัตติวาร              [๔๘๙] ภิกษุผู้ไปด้วยกรณียกิจของสงฆ์ก็ดี ของเจดีย์ก็ดี ของภิกษุผู้มีอาพาธก็ดี ๑ ภิกษุวิกลจริต ๑ ภิกษุอาทิกัมมิกะ ๑ ไม่ต้องอาบัติแล. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=1&A=16157&Z=16206&pagebreak=0 (จะเห็นได้ชัดว่าเหล่า ภิกษุ ภิกษุณี ก็มีเจดีย์ให้บูชากัน ในสมัยพุทธกาลนะครับ!! ดังปรากฏอยู่ชัดเจนแล้ว) พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ โคตมกเจดีย์ เขตพระนครเวสาลีนั้น. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=5&A=3899&Z=3945&pagebreak=0 คำว่า เจดีย์ ปรากฏมากถึง ๓๕ แห่ง... ในทีฆนิกาย - มหาปรินิพพานสูตร             (คงจะไม่มาบอกว่า ไม่เคยอ่านพระสูตรนี้ นะครับ...) "พระผู้มีพระภาคได้รับสั่งกะท่านว่า ดูกรอานนท์ เมืองเวสาลี น่ารื่นรมย์ อุเทนเจดีย์ โคตมเจดีย์ สัตตัมพเจดีย์ พหุปุตตเจดีย์ สารันทเจดีย์ ปาวาลเจดีย์ ต่างน่ารื่นรมย์..." http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=10&A=1888&Z=3915&pagebreak=0   เจดีย์ในสมัย ก่อนพระพุทธองค์จะทรงตรัสรู้ ก็ยังมี ดังความใน ภยเภรวสูตร              [๔๕] ดูกรพราหมณ์ เรานั้นได้มีความดำริว่า ไฉนหนอ เราพึงอยู่ในราตรีที่รู้กัน ที่ กำหนดกันว่า ที่สิบสี่ ที่สิบห้า และที่แปดแห่งปักข์เห็นปานนั้น พึงอยู่ในเสนาสนะ คือ อารามเจดีย์ วนเจดีย์ รุกขเจดีย์ อันน่าสะพึงกลัว น่าขนพองสยองเกล้า เห็นปานนั้น. ถ้ากระไร เราพึงเห็นความกลัวและความขลาดนั้น ดังนี้. ...              ดูกรพราหมณ์ ความกลัวและความขลาดนั้น ย่อมมาถึงเราผู้กำลังเดินจงกรมอยู่. เรานั้น จะไม่ยืน ไม่นั่ง ไม่นอนเลย ตราบที่เรายังเดินจงกรมอยู่ ย่อมกำจัดความกลัวและความขลาด นั้นได้. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=12&A=517&Z=751&pagebreak=0   แม้ ธรรมเจดีย์ เองก็ไม่ได้จะต้องเป็นแต่ พุทธพจน์ ดังที่คุณค้นนิยามมาแบบนักปาดฯ นะครับ แต่ภาษิตของท่านอื่นก็เป็นได้ โดยพระพุทธเจ้าตรัสบอกขึ้นมาเลยในขณะนั้น ว่านี่คือ ธรรมเจดีย์              [๕๗๐] ครั้งนั้นแล เมื่อพระเจ้าปเสนทิโกศลเสด็จไปแล้วไม่นาน พระผู้มีพระภาค ตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายมาตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย พระเจ้าปเสนทิโกศลพระองค์นี้ ตรัส ธรรมเจดีย์ คือพระวาจาเคารพธรรม ทรงลุกจากที่ประทับนั่งแล้วเสด็จหลีกไป(*พระวาจาของกษัตริย์) http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=13&A=8789&Z=8961&pagebreak=0 เจดีย์ มาเป็นชื่อพระสูตรเอง ก็ยังมีเลยนะครับ! - เจติยสูตร             [๑๑๒๔] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเสด็จเข้าไปยังปาวาลเจดีย์ ประทับนั่งบนอาสนะที่ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=19&A=6549&Z=6637&pagebreak=0 มีมาในทีฆนิกาย - ปาฏิกสูตร "ดูกรภัคควะ ต่อมาไม่นาน อเจลกชื่อกฬารมัชฌกะ ก็กลับนุ่งห่มผ้า มีภรรยา กินข้าวและขนม ล่วงเกินเจดีย์ที่มีอยู่ในเมืองเวสาลีทั้งหมดกลายเป็นคนเสื่อมยศ แล้วตายไป..." http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=11&A=196&Z=707&pagebreak=0              ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาครับสั่งให้ประชุมภิกษุสงฆ์ ในเพราะเหตุเป็นเค้ามูลนั้น ใน เพราะเหตุแรกเกิดนั้น แล้วทรงสอบถามท่านพระฉันนะว่า ดูกรฉันนะ ข่าวว่า เธอให้เขาโค่น ต้นไม้อันเป็นเจดีย์ ซึ่งชาวบ้าน ชาวนิคม ชาวนคร ชาวชนบท ชาวรัฏฐะ พากันบูชา จริงหรือ?              ท่านพระฉันนะทูลรับว่า จริง พระพุทธเจ้าข้า http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=1&A=16994&Z=17032&pagebreak=0   แม้แต่เจดีย์ที่เกี่ยวข้องกับพระพุทธเจ้าเอง ในสมัยพุทธกาล ก็ยังมีนะครับ !! ก่อสถูปกันในที่ต่อหน้าพระพักตร์ ทีเดียว :- ในพระนครสาวัตถี มารดาบิดาของเราเป็นคนมีศรัทธานับถือพระพุทธเจ้า ท่านทั้งสองนี้เป็นผู้เห็นธรรมฟังธรรม ประพฤติตามคำสอน ท่านทั้งสองถือเอาผ้าลาดสีขาว มีเนื้ออ่อนมากที่ต้นโพธิ์ มาทำพระสถูปทองนมัสการในที่เฉพาะพระพักตร์แห่งพระศากยบุตรทุกเย็นเช้าในวันอุโบสถ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=33&A=2008&Z=2068&pagebreak=0 เพียงแค่ก่อกองทรายขึ้นเอง ก็เป็นเจดีย์ได้แล้ว แล้วเหตุไฉนในยุคพุทธกาลจะไม่มีเจดีย์เล่า :- เราออกจากอาศรมก่อพระเจดีย์ทราย แล้วรวบรวมเอาดอกไม้นานาชนิดมาบูชาพระเจดีย์นั้น เรายังจิตให้เลื่อมใสในพระเจดีย์นั้นแล้ว เข้าไปสู่อาศรม พวกศิษย์ได้มาประชุมพร้อมกันทุกคนแล้ว ถามถึงความข้อนี้ว่า...สถูปที่ท่านนมัสการก่อด้วยทราย แม้ข้าพเจ้าทั้งหลายก็อยากจะรู้... ...เรานมัสการพระพุทธเจ้าผู้ประเสริฐสุดมียศใหญ่เหล่านั้น. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=33&A=1688&Z=1761&pagebreak=0   พระพุทธเจ้า โปรดให้สร้างพระเจดีย์โดยองค์เองเลย :-                พระอานนท์ทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เมื่อพระองค์เสด็จหลีกไป พระมหาวิหารเชตวันหมด ที่พึ่งอาศัย มนุษย์ทั้งหลายไม่ได้สถานที่เป็นที่บูชา ข้าพระองค์จักนำพืชจาก ต้นมหาโพธิมาปลูกที่ประตู พระเชตวัน พระเจ้าข้า. พระศาสดาตรัสว่า ดีแล้ว อานนท์ เธอจงปลูกเถิด เมื่อเป็นเช่นนั้น ในพระเชตวัน ก็จักเป็นดังตถาคตอยู่เป็นนิตย์. (ข้อนี้มีเรื่องราวที่มาที่ไป ปรารภเป็นถึงเหตุการณ์ในครั้งพุทธกาล) อรรถกถา กาลิงคโพธิชาดก  http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=27&i=1790 พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงถือเอาพระธาตุของพระมหาโมคคัลลานะแม้นั้น โปรดให้สร้างเจดีย์ แล้วออกจากกรุงราชคฤห์ บ่ายพระพักตร์ไปทางแม่น้ำคงคา เสด็จถึงบ้านอุกกเวลคามโดยลำดับ. อรรถกถา มหาปรินิพพานสูตร  http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=10.0&i=67&p=2 พระศาสดาตรัสสั่งให้เก็บธาตุของพระเถระมาทำเจดีย์บรรจุไว้ที่ซุ้มประตู พระเวฬุวันวิหาร. อรรถกถา สรภังคชาดก  http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=27&i=2446 ...และอื่นๆอีกมากมาย จบ. แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 07:00:50 แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 06:33:16 จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 06:23:36 ความคิดเห็นที่ 88              ขออนุโมทนา คุณ EvaAngelion ความคิดเห็นที่ 87 แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 07:00:50 แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 06:33:16 เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 06:23:36                ขยันค้นคว้าได้ดี ตอบได้ตรงประเด็น              เพิ่มเติมเล็กน้อย ดังนี้ว่า              ลิงค์ในความคิดเห็นที่ 87 นี้ เมื่อคลิกไปแล้ว จะเปิดตามลิงค์ก็จริง แต่จะทับหน้าเดิม ลองศึกษาวิธีคลิกแล้ว เปิดหน้าใหม่ด้วย (คือหน้าเก่ายังอยู่).              เพิ่มเติมเนื้อความ ดังนี้ว่า              คำว่า เจดีย์ มีใช้มานานแล้ว ความหมายกว้างๆ ก่อนก็คือ              ที่เคารพนับถือ, บุคคล สถานที่ หรือวัตถุที่ควรเคารพบูชา,              แต่ก่อนนี้ คนทั่วไปเป็นอันมากถูกอันตรายคุกคามแล้วเกิดความกลัว ก็ยึดเอาภูเขา ป่า อารามและรุกขเจดีย์ เป็นที่พึ่ง.              พระพุทธพจน์ :-                     มนุษย์เป็นอันมากแล ถูกภัยคุกคามแล้ว ย่อมถึงภูเขา ป่า                     อารามและรุกขเจดีย์ว่า เป็นที่พึ่ง ที่พึ่งนั้นแลไม่เกษม                     ที่พึ่งนั้นไม่อุดม เพราะบุคคลอาศัยที่พึ่งนั้น ย่อมไม่พ้น                     จากทุกข์ทั้งปวงได้              ส่วนผู้ใดถึงพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์ว่าเป็นที่พึ่ง              ย่อมเห็นอริยสัจ ๔ คือ ทุกข์ เหตุให้เกิดทุกข์ ความก้าวล่วงทุกข์              และอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ อันให้ถึงความสงบระงับทุกข์              ด้วยปัญญาอันชอบ                     ที่พึ่งนั้นแล เป็นที่พึ่งอันเกษม ที่พึ่งนั้นอุดม เพราะบุคคล                     อาศัยที่พึ่งนั้นย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=25&A=778&w=มนุษย์เป็นอันมากแล      http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=25&A=778&Z=798              ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=24 http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=24&p=6#w              คำว่า เจดีย์              เจดีย์ ที่เคารพนับถือ, บุคคล สถานที่ หรือวัตถุที่ควรเคารพบูชา,              เจดีย์เกี่ยวกับพระพุทธเจ้ามี ๔ อย่างคือ                  ๑. ธาตุเจดีย์ บรรจุพระบรมสารีริกธาตุ                  ๒. บริโภคเจดีย์ คือสิ่งหรือสถานที่ที่พระพุทธเจ้าเคยทรงใช้สอย                  ๓. ธรรมเจดีย์ บรรจุพระธรรม คือ พุทธพจน์                  ๔. อุทเทสิกเจดีย์ คือพระพุทธรูป;              ในทางศิลปกรรมไทย หมายถึง สิ่งที่เคารพนับถือ เช่น พระธาตุ และอัฐิบรรพบุรุษ เป็นต้น http://84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=เจดีย์&detail=on http://84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=%E0%A8%B4%D5%C2%EC&detail=on                  ลิงค์ในความคิดเห็นนี้ เมื่อคลิกไปแล้ว จะเปิดตามลิงค์ก็จริง แก้ไขเป็น              ลิงค์ในความคิดเห็นที่ 87 นี้ เมื่อคลิกไปแล้ว จะเปิดตามลิงค์ก็จริง แก้ไขเมื่อ 7:42 23/6/2554 แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html                      เรื่อง                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก                           การใช้ทรัพย์ ๕ ประการ                           มหาทาน                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๑                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๒                           กาลทาน ๕ อย่าง                           ให้ทานในที่ใดมีผลมาก                           ทานที่เจาะจงและไม่เจาะจง ๒๑ ประเภท                           สังฆทาน ๗ ประเภท                           ถวายภิกษุรูปเดียว ก็เป็นสังฆทาน                           ทัททัลลวิมาน-แสดงอานิสงส์ของสังฆทาน                                       เรื่องเศรษฐีเท้าแมว                           ความบริสุทธิ์แห่งทักษิณาทาน ๔                           อานิสงส์ของทาน ๕ อย่าง                           ทานที่มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก ๖                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก ๑ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 07:43:32 จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 07:31:17 ความคิดเห็นที่ 89 เอา อ่านไปอ่านมาทั้งเวียนหัวทั้งเริ่มสนุก คุณฤทธีฝากอันนี้มา (น่าจะตอบคุณปล่อยมั้ง แต่ก็พาดพิงคนอื่นด้วยละ) เรื่องคำแรง ผรุสวาจา สรุปแล้วก็มีกันทั้งสองฝ่ายนั่นแหละ เพราะงั้น อย่ายกมาเลย อยากแรงก็แรงกันไปให้สะใจเลยดีกว่า ส่วนเรื่องอื่นๆ (ก็ไม่รู้เรื่องไหนบ้าง คุณฤทธีบอกว่าจะจัดให้สัปดาห์หน้า) อีกอย่างขอบอกว่า แม้ข้าพเจ้าจะเอาข้อความคุณฤทธีมาโพสต์ แต่ก็อ่านและพิจาณาข้อมูลทั้งสองฝ่ายเพื่อการศึกษา เพราะงั้น ใครๆ (ถ้าจะมี) ก็ไม่ต้องไปยืมพระโอษฐ์พระพุทธเจ้ามาด่าข้าพเจ้าหรอกนะ ใครอยากด่าอะไร ก็ควรกล้าหาญด่ากันมาตรงๆ (ด้วยคำของตัวเอง) อย่าด่าคนแบบเอาหน้า คือได้ด่าด้วย แถมยังได้ภาพว่าเป็นผู้แสดงธรรมด้วย (มันน่าสังเวช) อ้าว พร่ำ (พล่าม)มาเยอะเกินแล้ว โพสต์เลยนะ (1) จากคุณ : ชาล้นถ้วย เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 09:29:27 ความคิดเห็นที่ 90 (2) จากคุณ : ชาล้นถ้วย เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 09:31:03 ความคิดเห็นที่ 91 (3) จากคุณ : ชาล้นถ้วย เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 09:31:33 ความคิดเห็นที่ 93 55555 (ให้ 5 ตัวเลย) คุณฤทธีเอ๋ย ตรรกะของคุณนั้นคงจะเกินเยียวยาแล้วกระมัง อย่างเรื่องใน คห 72 นั้น ก็หลุดโลกพอแล้ว แต่ไม่วายเอาอีกแล้ว ท่าจะหนักกว่าเดิมเรื่อยๆ ( หรือว่าต้องพยายามเขียนโชว์ไปงั้นๆ มั่วเท่าไรแค่ไหนก็เอา   เหมือนหัวหน้าโจรแกล้งตีหน้าแป้นให้คนดู (แต่ที่จริงขาสั่น)เวลาเดินเข้ากรง ) ก็ที่ทำมาสุดแสนบิดเบือน ไปๆมาๆมันก็เลยจนมุม กลายเป็นต้องมานั่งแย้งกับตัวเอง นั่งทะเลาะกับตัวเองก็ทำได้แฮะ 55555  ประดุจแมว(หรือหมานะ ที่คุณชอบน่ะ)ไล่กัดหางตัวเอง แล้วคนอื่นเขาจะไปทำอะไรต่อได้ครับ... เชิญคุณสนุกกับตนเองต่อๆไป คงจะดีกว่า ----------------- คุณชาฯ ครับ ที่ใช้ถ้อยคำหยาบคายผรุสวาทมากที่สุด ก็เห็นจะมีแต่ "ท่านผู้นั้น" ที่นำพาๆกันมานั่นแหละครับ แล้วสงสัยว่าถ้ามีอุปนิสัยชอบจำพวก "อยากแรงก็แรงกันไปให้สะใจเลย" จริงๆ ไม่ทราบว่ากระทู้ก่อน ลบทิ้งทำไมไม่ทราบครับ? เห็นท่านอื่นๆกำลังได้ที่กันเลยนี่ครับ ถ้างั้นสงสัยคงจะเป็นเพราะเหตุผลอื่นล่ะกระมัง (เดา)อาจจะเช่น "เสียท่า" "จนแต้ม" เป็นต้น ไม่ต้องตอบหรอกนะครับแค่เดาเรื่อยเปื่อย. จะกล่าว หรือจะก่น คุณRittiก็แยก คห กันไปเลยก็ได้ครับ (แต่ก็หาสาระไม่เคยเจอทั้งคู่อยู่แล้ว) จะได้ไม่ต้องมาแซมๆ ร้อง"วู้วววว"ๆ เสียงหลงอยู่อย่างนั้น(หรือ"หอน"หว่า ตามสำนวนคุณRittiน่ะ) ------ เดี๋ยวจะอธิบาย (ซึ่งที่จริงไม่ต้องน่าอธิบายด้วยซ้ำ) กับตรรกะหลุดโลก(หัดอายมนุษย์โลกเขาบ้างเสียที) ใน คห ท้ายๆที่ส่งมานี้ให้ (แต่ที่จริงน่าถามว่าได้อ่านก่อนโพสท์กันบ้างหรือเปล่า ถ้าได้อ่านไม่น่าจะกล้าโพสท์เลยจริงๆ หรือว่าพอเป็น"ท่านผู้นั้น" โฟนอิน อะไรมา ก็ต้องรับไปเสียให้หมด ขัดอะไรไม่ได้เลย) กับวิธีการใช้สติปันหยา+บิดเบือนแบบนี้ ใครๆก็เหลือจะกล่าวแล้ว กับ"ท่านผู้นั้น"น่ะ... (ที่จริงควรเห็นได้ตั้งแต่แค่ คห 2 แล้ว)  แล้วเห็นคุณฤทธีก็ไม่รู้อิ่มเสียที ฉะนั้น ต่อไปอยากจะจัดอะไร ก็เชิญจัดโต๊ะจีน(เพื่อการศึกษา)เสพกินกันเองไปเถิดครับ  bye bye ... ความเห็นต่างๆที่เสนอให้ไปสำหรับคุณฤทธี ดูไปดูมา ผมว่าที่น่าจะตรงจุดที่สุด ก็คงจะเป็นความเห็นของท่าน ค.ห.13 นี่แหละ ท่านเค้าตาถึงจริงๆ ผมไม่น่าโง่มาเสียตั้งนานเลย ผมว่า รูป คห 13 นี่แหละ เพ่งพินิจพิจารณาเข้าไปเยอะๆเลยครับ ให้ได้เป็นกสินยิ่งดี ปกติก็มีกสินต่างๆ กสินสีแดง กสินสีขาว กสินสีเหลือง ให้เลือกเพ่งกัน ใช่ไหมครับ... ถ้างั้นนี่ก็คงอาจจะพอใช้ได้เหมือนกัน เป็น กสินสีซอ ไงครับ หวังว่าน่าจะตรงจริตทิฏฐิไม่น้อยนะครับ แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 13:55:15 แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 13:53:41 จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 13:52:26 ความคิดเห็นที่ 94 เอ้อ จะว่าไปก็อาจจะสนุกจริงๆ อย่างว่า.. ก็ไม่ต้องทำอะไรนี่ครับ ก็บอกแต่นี่เพื่อนฝากมา นี่คุณท่านเขาฝากมา(ให้อย่างโน้นอย่างนี้ คนโน้นคนนี้) แล้วก็บอกขอนั่งดู...ห่ะๆ อืมมม.. จริงๆมันเป็นเรื่องที่จะต้องเสียเวลามาตอบด้วยฤา?? อะไรๆทั้งหลายเนี่ย โดยเฉพาะ คห 89-91 นี่ แค่ย้อนไปอ่าน เทียบ คห 5 กับ 90 เองก็น่าจะเห็นแล้วนา (คุณๆจะคิดยังไงไม่ทราบ แต่ผมขอถามในฐานะเพื่อน(อย่างน้อยก็เพื่อนร่วมบอร์ดก็ได้เอ้า)ว่า ไม่แปลกใจกับ"ท่านผู้นั้น"(และอะไรๆ)บ้าง จริงๆน่ะเหรอครับ?) ...ช่างเถอะ อีกนิดหน่อย ---------------------- *อธิบายคร่าวๆก่อน ...ใน คห 5 (90 ก็มีด้วย) คุณฤทธีตั้งธงมาว่า คำว่า "พระผู้มีพระภาค(เจ้า)" เป็นลักษณะของการเรียกโดยสาวก /ในขณะที่พระพุทธองค์เองเวลาตรัสจะเป็นคำว่า "เรา(ตถาคต)" จากนั้นคุณฤทธีก็ไปยกท่อน "เอโส วุจฺจติ โย ปนาติ" เหมือนใน คห 90 เองนี่แหละ(แต่ยกแบบแปลไทยมา) เอามาอ้าง แล้วกล่าวมาใจความว่า เมื่อสิกขาบทวิภังค์ท่อนนี้="พระผู้มีพระภาคตรัสว่า..."(ฉบับแปลไทย) คุณฤทธีจึงสรุป(ผิดๆ) โดยอาศัยอ้างท่อนนี้นั่นเอง ว่า "จึงทราบได้โดยไม่ยากว่า สิกขาบทวิภังค์ มิใช่พุทธพจน์..." !!!! ...แต่ปรากฏว่าใน คห 90 นี้  คุณฤทธีมากลับกลอกเสียเองว่า "กรุณาดูให้ดีๆนะครับ จากพระบาลีที่ว่า เอโส วุจฺจติ โย ปนาติ นี้ เอโส=เรา วุจฺจติ=กล่าว(ว่า) เรา(ตถาคต)กล่าวว่า .... ชัดเจนพอไหมครับ (?) ...(1) (2) บลาๆ...ย่อมเชื่อได้ว่าเป็น พุทธพจน์ " ???? --> ทั้งที่ตอนแรกใช้อ้างอยู่เองว่า เอโส วุจฺจติ (โย ปนาติ)="พระผู้มีพระภาคตรัสว่า" (ไปดูที่ไฮไลท์พูดยืนยันไว้เอง ใน คห 5 ได้เลยครับ) --> กลับมาอีกที! กลายเป็นบอกว่า เอโส วุจฺจติ (โย ปนาติ)="เรา(ตถาคต)กล่าวว่า" ไปเฉยเลย ให้ย้อนไปดูธงที่ตั้งมาตอนแรกใหม่นะครับ แล้วจะเห็นว่า คุณฤทธีค้านไปค้านมา ดิ้นไปดิ้นมา กลายเป็นมาค้านตัวเอง (*เล่นลิ้นทรยศแม้แต่กับตนเองก็ได้ด้วย  ขอคารวะในความสุดขั้วจริงๆ*) แค่นี้ยังไม่พอ เพื่อให้ดูเนียนลื่นไหลสมจริง จึงยังกล่าวต่อไปใน คห 90 แกล้งเขยิบไปเล่นคำว่า "เอโส (วุจฺจติ โย ปนาติ)" แทน โดยตะแบงไปเฉย ว่า "ท่านจึงได้แปลคำว่า เอโส นี้ว่า พระผู้มีพระภาค" พยายามดันธงที่ตั้งไว้ ให้ไปลงที่คำนี้เป็นแพะแทน...เอวัง (ซึ่งเดี๋ยวจะได้มาว่ากล่าวกันให้ชัดเจนทีหลัง ว่ามั่วคำแปลอย่างไร) แล้วก็ทำยกตัวอย่างอะไรมาประกอบเลอะเทอะไปหมด ในประเด็นคำนี้ (เพื่อให้ดูทรงภูมิ และให้คนคล้อยตามกระมัง) --> ทั้งๆที่บรรดาตัวอย่างที่ยกมา(เป็นหน้าๆ)นั้น ไม่มี "เอโส" เลยแม้แต่นิดเดียว ! edit: เพิ่ม อธิบายเบื้องต้น แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 16:00:28 แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 15:51:53 จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 14:23:26 ความคิดเห็นที่ 95 เราไปขอให้ นายจ๊าดดง่าว เขียนอะไรบ้าๆ บอๆ  เอามาโพสต์บ้างดีมั้ย ห้องศาสนาคงกลายเป็นห้องที่พิเศษกว่าห้องอื่นๆ  ในพันทิบ แบบว่าผู้โพสต์ไม่้ต้องเคารพกฎพื้นฐาน ก็สามารถโพสต์อะไรๆ ได้....ด้วยวิธีการแบบนี้ จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 15:21:23 ความคิดเห็นที่ 96 อยากจะเอาอะไรของใครมาโพสต์ก็เชิญสิ แต่ไปให้ไกลๆ มือไกลเท้าหน่อยก็ดีนะ เดี๋ยวจะว่าไม่เตือน ถ้าคิดว่าทำแบบนี้ผิดกฏก็เชิญไปฟ้องเวบมาสเตอร์ได้ ถามเวบมาสเตอร์ให้ชัดๆ ก่อน ว่ามันผิดกฏจริงหรือเปล่า อย่าคิดเองเออเอง จากคุณ : ชาล้นถ้วย เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 15:40:50 ความคิดเห็นที่ 97 ... แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 54 12:12:06 จากคุณ : ชาล้นถ้วย เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 15:43:56 ความคิดเห็นที่ 98 ไกลมือ ไกลเท้า  ???? โอ้โฮฮฮ....สุดยอด !!!! ิำbye bye จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 15:52:22 ความคิดเห็นที่ 99 .... แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 54 09:37:37 จากคุณ : ชาล้นถ้วย เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 15:59:42 ความคิดเห็นที่ 100 (ตอบคุณชาฯ เฉพาะกิจ) "มีคนพยายามกดดันให้คุณปล่อยลบกระทู้อยู่มิใช่หรือ" ผมไม่ทราบครับ. "ก็แน่จริงก็ตอบกันมาสิ" ก็ทำอยู่นี่ล่ะครับๆ ทำมานานจนไม่มีเหตุให้จำเป็นต้องต่อแล้ว อย่างที่ได้อธิบายไป. จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 16:06:18 ความคิดเห็นที่ 101 ประเด็นตาม คห 90 คำว่า "เอโส"... ซึ่งคุณฤทธีมั่วมาว่า "พระผู้มีพระภาค ถูกแปลมาจาก เอโส ซึ่งที่จริงต้องแปลว่า เรา" คำนี้ หลักๆก็ผันอยู่สองรูปนะครับ โดยความหมายจริงๆ คือดังนี้ คำศัพท์ : เอโส คำอ่าน (ภาษาบาลี) : เอ-โส คำแปล : ผู้นั้น, นั่น, เขานั่น คำศัพท์ : เอส คำอ่าน (ภาษาบาลี) : เอ-สะ คำแปล : ผู้นั้น, นั่น, เขานั่น จะขอยกบริบทตัวอย่างในการแปลการใช้ มาให้ดูเพื่อความแน่ชัด ดังนี้ เช่น ที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสกับพระปัญจวัคคีย์ ถ้าเคยสวดมนต์บทนี้ก็อาจจะคุ้นเคย "ยมฺปนานิจฺจํ ทุกฺขํ วิปริณามธฺมมํ กลฺลํ นุ ตํ สมนุปสฺสิตํ เอตํ มม เอโสหมสฺมิ เอโส เม อตฺตาติ" "สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือที่จะตามเห็นสิ่งนั้นว่า นั่นเป็นเรา เราเป็นสิ่งนั้น สิ่งนั้นเป็นตัวตนของเรา" ดูแบบง่ายๆก็ตรง:- "เอตํ มม"=นั้นของเรา "เอโส หมสฺมิ"=นั่นเป็นเรา "เอโส เม อตฺตาติ"=นั่นเป็นตัวตน(ของเรา) หรืออย่าง บทสังฆคุณ สุปฏิปนฺโน ภควโต สาวกสงฺโฆ อุชุปฏิปนฺโน ญายปฏิปนฺโน สามีจิปฏิปนฺโน ยทิทํ จตฺตาริ ปุริสยุคานิ อฏฺฐปุริสปุคฺคลา เอส ภควโต สาวกสงฺโฆ ก็ไปดูคำแปล "เอส ภควโต สาวกสงฺโฆ"=นั่นแหละ สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า หรือ                            =ผู้นั้นแล สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า :- เอส=ผู้นั้นแล, นั่นแหละ ภควโต=พระผู้มีพระภาคเจ้า อธิบายใจความให้เห็นชัดขึ้นอย่างนี้ว่า...    ผู้นั้น (เป็น)สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า    ผู้นั้น ก็หมายเอาถึง "สุปฏิปนฺโน ภควโต สาวกสงฺโฆ อุชุปฏิปนฺโน ญายปฏิปนฺโน สามีจิปฏิปนฺโน ยทิทํ จตฺตาริ ปุริสยุคานิ อฏฺฐปุริสปุคฺคลา"    ในตอนแรก นั่นเอง อุปมาเหมือนเช่นประโยคว่า    เลข 3 ก็ตาม 5 ก็ตาม 7 ก็ตาม 11 ก็ตาม 13 ก็ตาม    ตัวเลขเหล่านั้นแล เป็น จำนวนเฉพาะ ทีนี้ก็มาดูกันชัดๆ ถึงท่อนแรกสุดเลย ที่คุณฤทธียกมามั่ว(และกลับคำไปมา) [๒๕]  โย  ปนาติ  โย  ยาทิโส  ยถายุตฺโต ยถาชจฺโจ ยถานาโม ยถาโคตฺโต   ยถาสีโล  ยถาวิหารี  ยถาโคจโร  เถโร  วา  นโว  วา มชฺฌิโม วา เอโส วุจฺจติ โย ปนาติ ฯ http://budsir.mahidol.ac.th/cgi-bin/Budsir.cgi/SearchItem?mode=1&valume=1&item=25&Roman=0 (สิกขาบทวิภังค์)            [๒๕] บทว่า อนึ่ง ... ใด ความว่า ผู้ใด คือ ผู้เช่นใด มีการงานอย่างใด มีชาติ อย่างใด มีชื่ออย่างใด มีโคตรอย่างใด มีปกติอย่างใด มีธรรมเครื่องอยู่อย่างใด มีอารมณ์อย่างใด เป็นเถระก็ตาม เป็นนวกะก็ตาม เป็นมัชฌิมะก็ตาม นี้พระผู้มีพระภาคตรัสว่า อนึ่ง ... ใด. http://84000.org/tipitaka/read/byitem.php?book=1&item=25&items=1&preline=0 ก็จะเห็นได้ว่า "โย  ปนาติ"=อนึ่ง ... ใด "เอโส วุจฺจติ โย ปนาติ"=นี้พระผู้มีพระภาคตรัสว่า อนึ่ง ... ใด ดูกันตรงๆ:- "เอโส"= นี้ "วุจฺจติ"=พูด, ว่า, กล่าว, เรียก  (ดังเคยอธิบายไปรอบแล้ว ใน คห 66)           =(พระผู้มีพระภาค)ตรัสว่า  (ดังสำนวนแปลไทย จึงเกลาเป็นเช่นนี้) *จะพอเห็นได้แล้วว่า คำว่า พระผู้มีพระภาค ไม่ได้มีนัยสัมพันธ์กับคำว่า เอโส เลยแม้แต่น้อย อธิบายใจความให้เห็นชัดขึ้นดังนี้ว่า... เอโส  ก็หมายเอาถึง  "ยถายุตฺโต ยถาชจฺโจ ยถานาโม ยถาโคตฺโต   ยถาสีโล  ยถาวิหารี  ยถาโคจโร   เถโร  วา  นโว  วา  มชฺฌิโม วา"    ในตอนแรก นั่นเอง นี้  ก็หมายเอาถึง  "ผู้เช่นใด มีการงานอย่างใด มีชาติอย่างใด มีชื่ออย่างใด มีโคตรอย่างใด มีปกติอย่างใด มีธรรมเครื่องอยู่อย่างใด มีอารมณ์อย่างใด เป็นเถระก็ตาม เป็นนวกะก็ตาม เป็นมัชฌิมะก็ตาม"    ในตอนแรก นั่นเอง (ลองกลับไปเปรียบเทียบกับ บทสังฆคุณด้านบนอีกที เพื่อความชัดแจ้ง) *ฉะนั้น ก็จะพบข้อเท็จจริงว่า คำว่า "เอโส" นั้น   มิได้มีนัยเกี่ยวข้องกับ คำว่า "พระผู้มีพระภาค"  หรือแม้แต่คำว่า "เรา" แต่อย่างใดเลย โดยที่แท้หมายความถึง บรรดาบุคคลทั้งหลาย ในท่อนความตอนแรก นั่นเอง สรุป ที่คุณฤทธีกล่าวอ้างมาว่า "พระผู้มีพระภาค ถูกแปลมาจาก เอโส ซึ่งที่จริงต้องแปลว่า เรา" นี้มั่วทั้งสิ้น ไม่ว่าจะครึ่งแรก หรือครึ่งหลัง สรุปในสรุป ที่คุณฤทธีกล่าวอ้างมาใน คห 89-91 นั้น เป็นการจงใจทุจริตบิดเบือน โดยไม่มีสาระความเป็นจริงใดๆ โดยได้กระทำการกลับคำตนเอง แม้กระทั่งใน คห เดียวกันของตนนี้เอง(ซึ่งย่อมเป็นไปได้ยากที่จะไม่รู้ตัว) จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 18:06:17 ความคิดเห็นที่ 102 ปรารภถึงกระทู้นี้ และจุดประสงค์ ... หลายครั้งๆ มีการปฏิบัติเหมือนคนคอยรับ "โฟนอิน" นายจะก่น จะกล่าววาจาอะไรมา จะเพ้อ ก็ต้องเอามา broadcast ให้ หมด มองๆไปก็ประดุจ เห็นมีแต่เหล่าเทวทูต "Angel" (แปลว่า สาวก; ผู้นำสาส์น) ของ "ท่านผู้นั้น" อันช่างสง่างามเสียนี่กระไร แต่หามนุษย์ปุถุชนไม่เจอเลย ดูวังเวงพิกลๆ ไม่เหมือนปกติ --------------------------------------------------------------- ดูจากท่าทางของตัวคุณ Ritti เองแล้ว บิดเบือนพระธรรมโดยจงใจ และไม่หยุดหย่อน เห็นปานนี้ เช่นนั้น ถ้าอย่างไร ก็อาจจะลองตั้งแนว ตั้งนิกายของตนเองเลย น่าจะเป็นผลดีกว่ากระมัง เดี๋ยวจะลองเสนอชื่อเพราะๆให้.... เอาเป็นอย่าง "AnyaDearRitti" ก็ดูน่าเข้าที ความหมายก็ดี Anya แปลว่า นุ่มนวล ในภาษารัสเซีย  ส่วนในภาษา สันสกฤต แปลว่า เท่าไร ก็ไม่ยอมหมด   Dear แปลว่า  ที่รัก, ผู้เป็นที่รัก คำอ่าน : อันยะเดียร์ริทที สุดท้าย ขืนอ่านอะไรๆไปมากกว่านี้ ก็เกรงจะติดสำเนียงเสียงสำนวน ร้อง"วู้วววว"ๆ จากคุณท่าน ถ้าคุณฤทธีจะมีอะไรต่อไป ก็กรุณากลับไปอ่านข้อแนะนำใน คห 93 ปัญหาของท่านก็น่าจะได้รับการแก้ไขอย่างตรงจุดได้เอง โดยเฉพาะหมั่นเอาเวลาไปฝึกตน เพ่งกสิน อะไรๆก็น่าจะเป็นประโยชน์ยิ่งกว่า ขอให้เจริญยิ่งๆขึ้นไปและมีความสุขตามสมควร สวัสดี! แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 18:40:42 จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 18:35:06 ความคิดเห็นที่ 103 อนุโมทนาสาธุนะครับ คุณ EvaAngelion คุณฐานาฐานะ #76 ขอบคุณคุณปล่อยที่ช่วยเสริมในคลิ๊ปของท่านเจ้าคุณปยุตโต ให้ละเอียดครับ ผมได้กลับไปฟังก่อนหน้านี่และก็เข้าใจอย่างที่คุณปล่อยว่าครับ แต่ยังไม่ได้เข้าไปแก้ ในกระทู้เก่า เพราะคิดว่า โดยรวมแล้วก็เหมือนกันคือ ท่านเจ้าคุณ ต้องการสื่อว่า 150 เป็นช่วงกลางพุทธกาล แต่ยังมีการบัญญัติมาเรื่อยๆ ถึงท้ายพุทธกาลจนครบ 227 คุณ ชาล้นถ้วยครับ เรื่อง ไหนๆจะแรงแล้วก็แรงไปเลย ไม่ดีนะครับ การสนทนาธรรม ไม่ว่าจะเป็น การสทนาแบบปกติ   หรือสนทนาแบบ อนุรักขณนัย ที่เห็นไม่ตรงกัน ไม่ควรจะให้ก้าวล่วงเป็นผรุสวาจาครับ  เพราะผรุสวาจา ก็คือ ข้าศึกใกล้ ต่อพระธรรมและวินัยนั่นเอง อันที่จริง คุณปล่อยเองก็ได้ยก พุทธพจน์ไว้บนหัวข้อกระทู้แล้วว่า "ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้ในข้อนั้น พวกเธอพึงศึกษาอย่างนี้ว่า จิตของเราจักไม่แปรปรวน เราจักไม่เปล่งวาจาลามก เราจักอนุเคราะห์ด้วยสิ่งอันเป็นประโยชน์ เราจักมีจิตเมตตา ไม่มีโทสะในภายใน" ดังนั้น ก็ขอเตือน คุณฤทธี เป็นครั้งที่สองนะครับ ด้วยถ้อยคำ ผรุสวาจาต่างๆนี้ ขอให้ปรับปรุงตัว ตามพุทธพจน์ด้วยนะครับ แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 18:48:02 แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 18:47:17 จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 18:46:26 ความคิดเห็นที่ 104 ก็ต้องมาดูกันว่า เอโส แปลว่าอะไรกันแน่ ฝ่ายหนึ่งบอกว่าแปลว่าอย่างนี้ อีกฝ่ายบอกว่าแปลอีกอย่าง ฉะนั้น ก็ยังไม่เชื่อทั้งสองฝ่าย จนกว่าจะมีหลักฐานใหม่ๆ มาเพิ่มเติมกันจนหมดข้อสงสัย คุณชาวมหาวิหารไปดูองค์ของผรุสวาจาให้ดีๆ ก็แล้ว ว่ามีอะไรบ้าง เพราะงั้น คงไม่ใช่แต่คำว่า เห่า หอน หมาขี้เรื้อน อะไรแค่นี้หรอกที่ว่าเป็นผรุสวาจา คำที่เสียดสีผู้อื่นทั้งหลาย ไปไล่ดูกันเองเหอะ มีทั้งสองฝ่ายนั่นแหละ ถ้าจะให้เลิกผรุสวาจา ก็ต้องพร้อมใจกันเลิกทุกคนทุกฝ่าย ไม่ใช่เอาแต่ดีเข้าตัว เอาชั่วให้แต่คนอื่น จากคุณ : ชาล้นถ้วย เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 19:41:13 ความคิดเห็นที่ 105 อนุโมทนา สาธุ กับการกล่าวแก้ด้วยดีด้วยสติที่มั่นคง ของคุณ EvaAngelion ด้วยครับ ทั้งๆที่ฝ่ายตรงข้าม คือ คุณ Ritti ใช้ถ้อยคำความหยาบคายมากๆ เช่นคำว่า "ควาย" "สั่ว" "เห่าหอน" อันไม่น่าเชื่อว่าจะออกจากปากของผู้ที่สนทนาธรรมอยู่ ถ้าเป็นที่บอร์ดอื่นที่มีกฏเข้มๆ คุณ Ritti โดนลบข้อความไปตั้งนานแล้วครับขอบอก ------------------------------------------------------------------- และต้องขออนุโมทนาสาธุ กับข้อความนี้ของ คุณ EvaAngelion ด้วยนะครับ ความคิดเห็นที่ 94 ....... ---------------------- *อธิบายคร่าวๆก่อน ...ใน คห 5 (90 ก็มีด้วย) คุณฤทธีตั้งธงมาว่า คำว่า "พระผู้มีพระภาค(เจ้า)" เป็นลักษณะของการเรียกโดยสาวก /ในขณะที่พระพุทธองค์เองเวลาตรัสจะเป็นคำว่า "เรา(ตถาคต)" จากนั้นคุณฤทธีก็ไปยกท่อน "เอโส วุจฺจติ โย ปนาติ" เหมือนใน คห 90 เองนี่แหละ(แต่ยกแบบแปลไทยมา) เอามาอ้าง แล้วกล่าวมาใจความว่า เมื่อสิกขาบทวิภังค์ท่อนนี้="พระผู้มีพระภาคตรัสว่า..."(ฉบับแปลไทย) คุณฤทธีจึงสรุป(ผิดๆ) โดยอาศัยอ้างท่อนนี้นั่นเอง ว่า "จึงทราบได้โดยไม่ยากว่า สิกขาบทวิภังค์ มิใช่พุทธพจน์..." !!!! ...แต่ปรากฏว่าใน คห 90 นี้  คุณฤทธีมากลับกลอกเสียเองว่า "กรุณาดูให้ดีๆนะครับ จากพระบาลีที่ว่า เอโส วุจฺจติ โย ปนาติ นี้ เอโส=เรา วุจฺจติ=กล่าว(ว่า) เรา(ตถาคต)กล่าวว่า .... ชัดเจนพอไหมครับ (?) ...(1) (2) บลาๆ...ย่อมเชื่อได้ว่าเป็น พุทธพจน์ " ???? --> ทั้งที่ตอนแรกใช้อ้างอยู่เองว่า เอโส วุจฺจติ (โย ปนาติ)="พระผู้มีพระภาคตรัสว่า" (ไปดูที่ไฮไลท์พูดยืนยันไว้เอง ใน คห 5 ได้เลยครับ) --> กลับมาอีกที! กลายเป็นบอกว่า เอโส วุจฺจติ (โย ปนาติ)="เรา(ตถาคต)กล่าวว่า" ไปเฉยเลย ให้ย้อนไปดูธงที่ตั้งมาตอนแรกใหม่นะครับ แล้วจะเห็นว่า คุณฤทธีค้านไปค้านมา ดิ้นไปดิ้นมา กลายเป็นมาค้านตัวเอง ....... จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 14:23:26 ความคิดเห็นที่ 101 ประเด็นตาม คห 90 คำว่า "เอโส"... ซึ่งคุณฤทธีมั่วมาว่า "พระผู้มีพระภาค ถูกแปลมาจาก เอโส ซึ่งที่จริงต้องแปลว่า เรา" คำนี้ หลักๆก็ผันอยู่สองรูปนะครับ โดยความหมายจริงๆ คือดังนี้ คำศัพท์ : เอโส คำอ่าน (ภาษาบาลี) : เอ-โส คำแปล : ผู้นั้น, นั่น, เขานั่น คำศัพท์ : เอส คำอ่าน (ภาษาบาลี) : เอ-สะ คำแปล : ผู้นั้น, นั่น, เขานั่น จะขอยกบริบทตัวอย่างในการแปลการใช้ มาให้ดูเพื่อความแน่ชัด ดังนี้ เช่น ที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสกับพระปัญจวัคคีย์ ถ้าเคยสวดมนต์บทนี้ก็อาจจะคุ้นเคย "ยมฺปนานิจฺจํ ทุกฺขํ วิปริณามธฺมมํ กลฺลํ นุ ตํ สมนุปสฺสิตํ เอตํ มม เอโสหมสฺมิ เอโส เม อตฺตาติ" "สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือที่จะตามเห็นสิ่งนั้นว่า นั่นเป็นเรา เราเป็นสิ่งนั้น สิ่งนั้นเป็นตัวตนของเรา" ดูแบบง่ายๆก็ตรง:- "เอตํ มม"=นั้นของเรา "เอโส หมสฺมิ"=นั่นเป็นเรา "เอโส เม อตฺตาติ"=นั่นเป็นตัวตน(ของเรา) หรืออย่าง บทสังฆคุณ สุปฏิปนฺโน ภควโต สาวกสงฺโฆ อุชุปฏิปนฺโน ญายปฏิปนฺโน สามีจิปฏิปนฺโน ยทิทํ จตฺตาริ ปุริสยุคานิ อฏฺฐปุริสปุคฺคลา เอส ภควโต สาวกสงฺโฆ ก็ไปดูคำแปล "เอส ภควโต สาวกสงฺโฆ"=นั่นแหละ สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า หรือ                            =ผู้นั้นแล สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า :- เอส=ผู้นั้นแล, นั่นแหละ ภควโต=พระผู้มีพระภาคเจ้า อธิบายใจความให้เห็นชัดขึ้นอย่างนี้ว่า...    ผู้นั้น (เป็น)สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า    ผู้นั้น ก็หมายเอาถึง "สุปฏิปนฺโน ภควโต สาวกสงฺโฆ อุชุปฏิปนฺโน ญายปฏิปนฺโน สามีจิปฏิปนฺโน ยทิทํ จตฺตาริ ปุริสยุคานิ อฏฺฐปุริสปุคฺคลา"    ในตอนแรก นั่นเอง อุปมาเหมือนเช่นประโยคว่า    เลข 3 ก็ตาม 5 ก็ตาม 7 ก็ตาม 11 ก็ตาม 13 ก็ตาม    ตัวเลขเหล่านั้นแล เป็น จำนวนเฉพาะ ทีนี้ก็มาดูกันชัดๆ ถึงท่อนแรกสุดเลย ที่คุณฤทธียกมามั่ว(และกลับคำไปมา) [๒๕]  โย  ปนาติ  โย  ยาทิโส  ยถายุตฺโต ยถาชจฺโจ ยถานาโม ยถาโคตฺโต   ยถาสีโล  ยถาวิหารี  ยถาโคจโร  เถโร  วา  นโว  วา มชฺฌิโม วา เอโส วุจฺจติ โย ปนาติ ฯ http://budsir.mahidol.ac.th/cgi-bin/Budsir.cgi/SearchItem?mode=1&valume=1&item=25&Roman=0 (สิกขาบทวิภังค์)            [๒๕] บทว่า อนึ่ง ... ใด ความว่า ผู้ใด คือ ผู้เช่นใด มีการงานอย่างใด มีชาติ อย่างใด มีชื่ออย่างใด มีโคตรอย่างใด มีปกติอย่างใด มีธรรมเครื่องอยู่อย่างใด มีอารมณ์อย่างใด เป็นเถระก็ตาม เป็นนวกะก็ตาม เป็นมัชฌิมะก็ตาม นี้พระผู้มีพระภาคตรัสว่า อนึ่ง ... ใด. http://84000.org/tipitaka/read/byitem.php?book=1&item=25&items=1&preline=0 ก็จะเห็นได้ว่า "โย  ปนาติ"=อนึ่ง ... ใด "เอโส วุจฺจติ โย ปนาติ"=นี้พระผู้มีพระภาคตรัสว่า อนึ่ง ... ใด ดูกันตรงๆ:- "เอโส"= นี้ "วุจฺจติ"=พูด, ว่า, กล่าว, เรียก  (ดังเคยอธิบายไปรอบแล้ว ใน คห 66)           =(พระผู้มีพระภาค)ตรัสว่า  (ดังสำนวนแปลไทย จึงเกลาเป็นเช่นนี้) *จะพอเห็นได้แล้วว่า คำว่า พระผู้มีพระภาค ไม่ได้มีนัยสัมพันธ์กับคำว่า เอโส เลยแม้แต่น้อย อธิบายใจความให้เห็นชัดขึ้นดังนี้ว่า... เอโส  ก็หมายเอาถึง  "ยถายุตฺโต ยถาชจฺโจ ยถานาโม ยถาโคตฺโต   ยถาสีโล  ยถาวิหารี  ยถาโคจโร   เถโร  วา  นโว  วา  มชฺฌิโม วา"    ในตอนแรก นั่นเอง นี้  ก็หมายเอาถึง  "ผู้เช่นใด มีการงานอย่างใด มีชาติอย่างใด มีชื่ออย่างใด มีโคตรอย่างใด มีปกติอย่างใด มีธรรมเครื่องอยู่อย่างใด มีอารมณ์อย่างใด เป็นเถระก็ตาม เป็นนวกะก็ตาม เป็นมัชฌิมะก็ตาม"    ในตอนแรก นั่นเอง (ลองกลับไปเปรียบเทียบกับ บทสังฆคุณด้านบนอีกที เพื่อความชัดแจ้ง) *ฉะนั้น ก็จะพบข้อเท็จจริงว่า คำว่า "เอโส" นั้น   มิได้มีนัยเกี่ยวข้องกับ คำว่า "พระผู้มีพระภาค"  หรือแม้แต่คำว่า "เรา" แต่อย่างใดเลย โดยที่แท้หมายความถึง บรรดาบุคคลทั้งหลาย ในท่อนความตอนแรก นั่นเอง สรุป ที่คุณฤทธีกล่าวอ้างมาว่า "พระผู้มีพระภาค ถูกแปลมาจาก เอโส ซึ่งที่จริงต้องแปลว่า เรา" นี้มั่วทั้งสิ้น ไม่ว่าจะครึ่งแรก หรือครึ่งหลัง สรุปในสรุป ที่คุณฤทธีกล่าวอ้างมาใน คห 89-91 นั้น เป็นการจงใจทุจริตบิดเบือน โดยไม่มีสาระความเป็นจริงใดๆ โดยได้กระทำการกลับคำตนเอง แม้กระทั่งใน คห เดียวกันของตนนี้เอง(ซึ่งย่อมเป็นไปได้ยากที่จะไม่รู้ตัว) จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 18:06:17 ถูกใจ : ฐานาฐานะ แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 20:04:38 แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 19:54:43 แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 19:45:50 จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 19:43:50 ความคิดเห็นที่ 106 จาก #104 คุณชาล้นถ้วย ผมก็ขอเสนอให้ทุกๆ ฝ่ายนะครับ ช่วยกัน ลดละ ถ้อยคำ เสียดสี ถ้อยคำผรุสวาจา ด้วยนะครับ ซึ่งหนักสุดที่เห็นได้ชัด คงจะเป็น คุณ Ritti นี่แหละครับ ส่วนฝั่งตรงข้าม ถ้ามีบ้าง ก็ช่วยกันพยายามลดละ แต่เท่าที่ผมดู ก็ถือว่าทำได้ดีมากแล้ว ไหนจะกล่าวแก้ ตรรกะที่ไม่ค่อยถูกต้องของคุณ Ritti ไหนจะต้องอดกลั้นต่อถ้อยคำหยาบคาย ผมถือว่า คุณ อีวา ทำได้ดีมากแล้วนะครับ ต้องขอบคุณอย่างมากที่ ช่วยปกป้องธรรมวินัย  ถ้าเป็นท่านอื่น น้อยคนที่จะทำได้ขนาดนี้ครับ แค่เห็นคำหยาบก็เบือนหน้านี้ไม่อยากคุยด้วยแล้ว จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 19:50:46 ความคิดเห็นที่ 107 ความคิดเห็นที่ 81 จะว่าไป คุณปล่อย statement ขอไว้เองตอนตั้งกระทู้ เรื่องผรุสวาทอะไรๆ แต่คุณปล่อยกลับเป็นผู้มานำพา โพสท์ข้อความที่มีคำผรุสวาทมากมาย อะไรเหล่านั้นเสียเองตั้งเยอะ ดูแล้วมันลักลั่น จั๊กกะจี้  พิกลๆครับ สะดวกใจหรือครับ แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 00:42:19 จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 00:41:08 ถ้าคุณอีวาแค่สงสัย รูปข้างล่างนี้คงตอบได้ประมาณหนึ่ง : ) แต่ถ้าอยากจับผิดอะไรทำนองนี้ รูปที่โพสต์คงไม่พอ อาจจะมีคำถามหรือวิจารณ์โน่นนี่ตามมาอีก แต่ก็ช่างเหอะ ไม่อธิบายละ : ) ผมก็ไม่ได้เป็นบุคคลบริสุทธิฺเที่ยงธรรมอย่างร้อยเปอร์เซนต์หรอก ข้อนี้ยอมรับ ---------------------------------------------------- กระทู้ชักร้อนแรงเกินอีกล่ะ - -a ตามปกติผมจะเลี่ยงที่จะร่วมถกในกระทู้ที่เดือดมั่กๆ ชอบจะอ่านเงียบๆ มากกว่า แต่เมื่อเป็นจขกท ก็ไม่ควรจะหลบหน้า ใช่มะ.. ทีแรกว่าจะขอเซ็นเซอร์เพื่อลดอุณหภูมิในคราวหน้าๆ  แต่จุดนี้คงไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ - -" จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 20:20:29 ความคิดเห็นที่ 108 Ritti : "ขอให้ลองพิจารณา...พระปาฏิโมกข์แท้ๆ...จะเหมือนกันกับสิกขาบทที่สำคัญๆนอกพระปาฏิโมกข์" EvaAngelion : "ปาติโมกข์ จะมีลักษณะเหมือนกันกับ นอกปาติโมกข์"                      ปาติโมกข์ = นอกปาติโมกข์                      ...อะไรของเขาครับเนี่ย ??? มึนงงสงกายิ่งนัก  ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++   เกรงว่า   คุณ EvaAngelion กับ คุณฤทธี  จะงงงกันเอง   คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ ... นอกจากเรื่องสิขาบท150แล้ว  คุณฤทธีและอีกหลายๆคน  ตั้งขอสงสัยว่าอาจมีการ สลับสิกขาบทที่สำคัญกับไม่สำคัญในปาฏิโมกข์-นอกปาฏิโมกข์   ...ประมาณนี้  ?  ปาดเหงื่อ ซดต้มยำกุงเสร็จ ก็ขอแทรกหน่อย     เรื่องสิกขาบท 150  ผมไม่ได้คิดว่า ต้อง เป็นหมวดๆทั้งหมดแบบทั้งกลุ่ม แต่คิดว่าควร นับเป็นข้อๆไปมากกว่า  รวมแล้วจึงเป็น สิกขาบท 150  คือการจัดเป็นหมวดๆเป็นสิ่งที่ เกิดขึ้นภายหลัง  เราจะใช้การนับเป็นหมวดๆเพื่อให้ได้ตรงถ้วนที่150นั้น ไม่ได้   ขอสรุปตามความคิดว่า    สิกขาบท สำคัญ มาสู่อุเทศทุกกึ่งเดือน  มี150 ถ้วน   ใน 150 นี้ = สิกขาบทเล็กน้อย + สิกขาบทที่มีอาบัติ(อาจเพิกถอนได้) + สิกขา3 เบื้องต้นพรหมจรรย์   *สิกขาบทเล็กน้อย(คิดว่าเป็น เสขิย) ส่วนว่ามีอาบัติโดยตรงหรือไม่ อย่างไร ..กำลังฟังๆอยู่เพลินๆ    เรื่องนี้ผมว่าซ่อนเงื่อนพอสมควร  และสมเหตุสมผลที่เรารับเอาสิกขาบททั้งหมดโดย ไม่ตัดข้อใดเลย  ผมว่าเป็นความตั้งใจ คงไม่ใช่การแต่งเติมให้เกินไปจาก 150 คืออย่าง น้อยส่วนที่เกินทั้งหมด ก็เป็นพระบัญญัติด้วย คุณฤทธีก็ยอมรับ ซึ่งไม่น่าจะมี ปัญหาที่ตรงใหน ???        แล้วนี่ คงไม่ใช่การสอดแนม เพื่อให้ทราบสิกขา150  เพื่อเพิกถอนสิกขาบทเล็กน้อย ใช่รึเปล่า ?     เมื่อไม่เชื่อใจไม่เชื่อถือกัน มันก็น่าสงสัยกันได้ทั้งหมดทุกฝ่าย    ใจเขาใจเรา จากคุณ : กัป' เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 22:29:22 ความคิดเห็นที่ 109 คุณปล่อยไม่ต้องเซนเซอร์ก็ได้มั้ง  จัดมาแบบปราศจากน้ำตาลแต่ได้เนื้อ  แบบนี้เวิร์ค     ถ้าต่างเขียนกันนุ่ม คงไม่ใช่สไตล์    แล้วจะว่าไป ผม+หลายๆคน ชอบอ่านด้วย  สงสัยแอบซาดิสส์กันน่ะ 55+ จากคุณ : กัป' เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 07:26:43 ความคิดเห็นที่ 110 คห.109 คุณกัป' เห็นว่าคุณฤทธีแกอนุญาตให้เซ็นเซอร์บ้างก็ได้ครับ ตอนนั้นเลยนึกว่า อาจจะขออนุญาตเซ็นเซอร์นิดนึง โดยไม่ให้กระทบเนื้อหา : ) แต่ตอนนี้เซ็นเซอร์ไปก็ไม่มีผลอะไรแล้วล่ะครับ คิดว่า.. เพราะงั้นถ้ามีมาอีก ก็ลงตามปกติไม่เซ็นไม่เซินล่ะครับ : ) จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 17:30:30 ความคิดเห็นที่ 111 กลับไปอ่านที่คุณฤทธีเขียนใหม่นะค่ะ ใน คหที่ 38-39 และของคุณปล่อย คหที่ 41-60 ทุกอย่างสมบูรณ์ด้วยความหมายและคำอธิบายรวมทั้ง ตอบคำถามว่าจะดูได้อย่างไรว่า 150ข้อนั้นมาจากไหน คุณฤทธีอธิบายดีมากจนเราไม่อยากมา reuse ใหม่แต่ใครจะมีปัญญาอ่านแล้วเปิดใจได้แค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับท่าน แต่เราอยากบอกว่าทุกข้อมูลของ 150ข้อชัดเจนแล้ว ในคำอธิบายความหมายทุกบทพยัญชนะแล้ว  สำหรับที่ข้อ 881 เกี่ยวกับ 227ข้อ ที่ถูกยกขี้นมานั้นไม่ใช่พุทธพจน์และไม่มีการระบุข้อที่จะสวดในเสขิยวัตรด้วย แต่ท่านๆก็ได้ใส่ไว้ว่า 75ข้อ และไม่ใช่พุทธพจน์อย่างที่เห็นได้ สำหรับที่คุณชาวมหาวิหารยกมาว่า เสขิยวัตร 75 เป็น พุทธบัญญัติ  ดังข้อความว่า "ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดัง ก็เป็นพุทธบัญญัติสิกขาบทเพื่อให้ปฎิบัติแต่ไม่ได้เพื่อสวดทุกกึ่งเดือน เราว่าทุกอย่างก็ชัดเจน แต่ถ้าในพระไตรปิฎกมีคำว่า เสขิยวัตรให้นำมาทุกอุเทศกึ่งเดือนและมีอาบัติทุกกฎพร้อมศัพท์  อันนี้ก็ต้องไปดูนะว่าใครหนอเติมเข้ามาได้ เพราะเวลาพระสวดจริงกลับไม่สวดบทอาบัติในบทสวดเสขิยวัตร ขอให้เปิดใจดู อีกทั้งไม่สามารถหาคำอธิบายความหมายของ 227ข้อได้เลยว่าปาฎิโมกข์นั้นคืออะไรบ้าง  และกลับทำให้ พระสูตรวัชชีปุตตและเสขสูตร ความหมายผิดเพี้ยนไปโดยปริยาย   และอย่าเสียเวลาอีกเลยและเอาเวลาไปศึกษาธรรมะดีกว่าและขอแนะนำศึกษาพุทธวจน เพื่อให้เข้าใจพระพุทธองค์ ทั้งจริยวัตรและพระธรรม จะมีประโยชน์อันใดที่ศรัทธาในพระองค์ แต่ไม่เชื่อว่าคำสอนของพระองค์ว่าจะไม่ขัดแย้งกัน สวดอิติปิโส บทธรรมคุณกลับไม่เชื่อว่า พระธรรมเป็นอกาลิโก ถูกต้องตรงจริงไม่จำกัดกาล    ลองไปพิจารณาดูว่าจะเปิดธรรมพุทธพจน์ที่ถูกปิดหรือบิดเบือนพุทธพจน์ เชิญพิจารณา จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 54 14:31:11 ความคิดเห็นที่ 112 คุณ เนตังมม  กล่าวตู่ พระธรรมวินัยอีกแล้ว เสขิย 75  ในปาฏิโมกข์ 227 เป็นสิกขาบท ที่ต้องสวด และมาสู่อุเทศ ครับ ยกมาให้ดูหลายต่อหลายรอบแล้ว ----------------------------------------------------------------------------------- พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๒ มหาวิภังค์ ภาค ๒ ๔. เสขิยกัณฑ์ "ท่านทั้งหลาย ก็ธรรมคือ เสขิยะเหล่านี้แล มาสู่อุเทส." http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=2&A=15168&Z=15317&pagebreak=0 และ เสขิย 75 ก็เป็นพุทธบัญญัติชัดเจนแล้วว่า ต้องสวดปาฏิโมกข์ ดังที่แสดงว่า "เอว ญฺจ  ปน  ภิกฺขเว  อิมํ  สิกฺขาปทํ  อุทฺทิเสยฺยาถ" "ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้" ส่วนสิกขาอื่นนอก 227 ข้อนี้ จะไม่มีแสดงประโยคนี้เลย -------------------------------------------------------------------------- ส่วน เลข 150 ในวัชชีปุตตสูตร  เป็น เลขที่แสดงไว้ช่วงกลางพุทธกาลครับ  ณ เวลานั้น สิกขาบทยังมีเพิ่มอีกเรื่อยๆ แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 54 17:06:40 จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 54 17:05:40 ความคิดเห็นที่ 113 คุณชาวมหาวิหาร ขำขำ อ่านใหม่นะค่ะคุณนักธรรมคนดีอิอิ และก็เปิดใจยอมรับความจริง นี้เป็นสิ่งที่เราในฐานะชาวพุทธจะเพิงช่วยคุณได้  ตื่นๆๆ   -------------------------------------------- เสขิยวัตร กับ เหตุผลของชาวพุทธชายขอบ และในที่สุด ผมก็ยังคงต้องอธิบายขยายความเพิ่มเติม(อีก)อยู่ดีนะครับ ผมจะใช้วิธีอธิบายเป็นข้อๆไปตามลำดับนะครับ เพื่อที่ว่า ใครที่ตามไม่ทัน จะได้ “รู้แจ้งเห็นจริง” เสียที . หึหึหึหึ (๑) การที่ผมสามารถสรุปความได้ว่า เสขิยวัตร ๗๕ ข้อ ที่เป็นปัญหาอยู่ในขณะนี้ มิใช่สิกขาบท ๑๕๐ จาก เสขสูตรแน่ๆ นั่นเป็นเหตุผลที่อ้างจากหลักฐานใน เสขสูตรนั้นเอง ดังนี้ . “ดูกรภิกษุทั้งหลายสิกขา ๓ นี้ ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด สิกขา ๓ นั้นเป็นไฉน คืออธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขา ๓นี้แล ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล เป็นผู้ทำพอประมาณในสมาธิเป็นผู้ทำพอประมาณในปัญญา เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เพราะไม่มีใครกล่าว ความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้ แต่ว่าสิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ สมควรแก่พรหมจรรย์เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน และเป็นผู้มีศีลมั่นคงในสิกขาบทเหล่านั้น สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย เธอเป็นพระโสดาบัน เพราะสังโยชน์ ๓ หมดสิ้นไป เป็นผู้มีความไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยงจะตรัสรู้ในเบื้องหน้า ฯ” จากพุทธพจน์ในส่วนนี้เอง ทำให้เราทราบว่า .... สิกขาบท ๑๕๐ = อธิศีลสิกขา + อธิจิตตสิกขา + อธิปัญญาสิกขา สิกขาบท ๑๕๐ = สิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ + สิกขาบทเล็กน้อย ซึ่งความข้อนี้เป็นพุทธพจน์ กล่าวคือ พระพุทธองค์ตรัสเอง ปรากฏความ อยู่ใน เสขสูตร ใครอยากจะค้าน พุทธพจน์ ก็เชิญตามใจชอบนะครับ (๒) คำว่า สิกขาบทเล็กน้อย พระพุทธองค์ ได้ตรัสอธิบาย(ลักษณะ) ไว้ใน เสขสูตร ด้วยพระองค์เอง ความว่า .... “เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง” อีกทั้งยังตรัสอีกว่า .... “ .... เพราะไม่มีใครกล่าวความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้” ซึ่งจากพุทธพจน์นี้นั่นเอง ที่ทำให้ทราบว่า สิขาบทเล็กน้อย นั้นต้องหมายถึง สิกขาบทที่มีอาบัติประกอบอยู่ กล่าวคือ มีการต้องอาบัติ(ล่วงอาบัติ) และมีการออกจากอาบัติ(คือการปลงอาบัติ) ดังนั้น ผมขอถามว่า มีใครกล้ากล่าวแย้งพระพุทธองค์ไหมครับว่า . แม้สิกขาบทใดก็ตามที่พระพุทธองค์มิได้ทรงปรับอาบัติประกอบไว้ในพระบัญญัติ ก็ยังสมควรเรียก สิกขาบท นั้นว่าเป็นสิกขาบทเล็กน้อย(ตามความในพระสูตรนี้) (๓) เมื่อพิจารณา เสขิยวัตร ๗๕ ข้อในพระไตรปิฎกเล่ม ๒ มหาวิภังค์ ปรากฏว่า . จำเพาะส่วนที่เป็นพุทธพจน์ คือตัวพระบัญญัติเองนั้น ไม่ปรากฏอาบัติอยู่เลย เช่น ปริมัณฑลวรรค สิกขาบทที่ ๑ พระบัญญัติ มีเพียงว่า .... “ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักนุ่งเป็นปริมณฑล” ปริมัณฑลวรรค สิกขาบทที่ ๒ พระบัญญัติ มีเพียงว่า .... “ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักห่มเป็นปริมณฑล” กล่าวคือ ไม่มีอาบัติประกอบอยู่ในพระบัญญัติสิกขาบทนั้นๆ ซึ่งเมื่อเทียบกับสิกขาบททั่วๆที่มิใช่ เสขิวัตร จะปรากฏอาบัติอยู่ในพระบัญญัติซึ่งเป็นพุทธพจน์ เช่น ภูตคามวรรค สิกขาบทที่ ๔ พระบัญญัติมีว่า .... “อนึ่ง ภิกษุใดวางไว้แล้วก็ดี ให้วางไว้แล้วก็ดี ซึ่งเตียงก็ดี ตั่งก็ดี ฟูกก็ดี เก้าอี้ก็ดี อันเป็นของสงฆ์ในที่แจ้ง เมื่อหลีกไปไม่เก็บเองก็ดี ไม่ให้เก็บก็ดี ซึ่งเสนาสนะที่วางไว้นั้น หรือไม่บอกมอบหมาย ไปเสีย เป็นปาจิตตีย์” แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ กลับปรากฏอาบัติอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์ ของเสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้อนั้น ดังนี้ .... ปริมัณฑลวรรค สิกขาบทที่ ๑ สิกขาบทวิภังค์ “อันภิกษุนุ่งปิดมณฑลสะดือ มณฑลเข่า ชื่อว่านุ่งเป็นปริมณฑล. ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ นุ่งผ้าเลื้อยหน้าหรือเลื้อยหลัง ต้องอาบัติทุกกฏ” ปริมัณฑลวรรค สิกขาบทที่ ๒ สิกขาบทวิภังค์ “อันภิกษุห่มทำมุมทั้งสองให้เสมอกัน ชื่อว่าห่มเป็นปริมณฑล. ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ห่มผ้าเลื้อยหน้าหรือเลื้อยหลัง ต้องอาบัติทุกกฏ” (๔) ข้อความที่ปรากฏอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์ ของ เสขิยวัตร นี่เอง ถ้าไม่พิจารณาให้ดี ก็ย่อมไม่อาจเข้าใจได้อย่างถูกต้อง กล่าวคือ .... ในทุกๆ สิกขาบทวิภังค์ ของ เสขิยวัตร จะกล่าวตรงกันดังนี้ว่า “ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ .... ต้องอาบัติทุกกฏ” ซึ่งแท้ที่จริงแล้ว ความข้อนี้ มิใช่ การปรับอาบัติจากความผิดจาก เสขิยวัตร แต่เป็นการปรับอาบัติจาก “สิกขาบทอื่น” ในพระปาฏิโมกข์ต่างหาก กล่าวคือ สุราปานวรรค สิกขาบทที่ ๔(ซึ่งมิใช่เสขิยวัตร) มีพระบัญญัติว่า . “เป็นปาจิตตีย์ ในเพราะความไม่เอื้อเฟื้อ” โดยที่การปรับอาบัติ “ทุกกฏ” เพราะเหตุที่ไม่เอื้อเฟื้อต่อพระธรรมวินัยนั้น ปรากฏอยู่ในส่วนที่เรียกว่า “บทภาชนีย์” ของ สุราปานวรรค สิกขาบทที่ ๔ นี่เอง กล่าวโดยสรุปก็คือ ที่เห็นว่ามี “อาบัติ” ปรากฏอยู่ใน เสขิยวัตร ทุกๆข้อนั้น แท้ที่จริง นั่นมิใช่อาบัติของเสขิยวัตร หรอกนะครับ แต่นั่นเป็นอาบัติจาก สิกขาบทข้ออื่น(สุราปานวรรค สิกขาบทที่ ๔) หนำซ้ำ ยังเป็นการนำความมาจาก “บทภาชนีย์” อีกต่างหาก !!!! ก็ในเมื่อ เสขิยวัตร เหล่านี้ มิได้มีอาบัติประกอบอยู่ แล้วจะสามารถกล่าวว่ามีความหมาย ตรงตามพุทธพจน์จากเสขสูตร ซึ่งตรัสถึงลักษณะของ “สิกขาบทเล็กน้อย” ว่าหมายถึง “(เธอ)ย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง” ได้อย่างไร (?) สรุปแล้ว ยังจะมีใครจะค้านความหมายของ สิกขาบทเล็กน้อย ซึ่งเป็นคำอธิบายในชั้นพุทธพจน์ จากเสขสูตร อยู่อีกหรือไม่ (?) (๕) “บทภาชนีย์” มิใช่ของเก่านับแต่ครั้งปฐมสังคายนา หากแต่เป็นสิ่งที่ถูกเพิ่มเติมเข้ามาในชั้นหลังนี้ต่างหาก แต่จะเป็น ด้วยลักษณะและเหตุผลอย่างไรนั้น ก็เชิญไปอ่านคำอธิบาย ของสมเด็จพระมหาสมณเจ้าฯ กันเอาเองนะครับ อีกเรื่องที่ควรทำความเข้าใจให้ดีก็คือ อนิยต ทั้ง ๒ ข้อนั้นก็มีลักษณะเดียวกันกับเสขิยวัตร ๗๕ ข้อนี้เอง กล่าวคือ มิได้มีการปรับอาบัติโดยตรง หากแต่ อนิยต เป็นเพียงการ แสดงวิธีพิจารณาอธิกรณ์ ในกรณีที่ไม่ทราบแน่ว่าจะปรับอาบัติข้อใด ซึ่งการปรับอาบัตินั้น ก็อาศัยสิกขาบทที่มีอยู่แล้วนั่นเอง แปลความได้ว่า ทั้ง เสขิยวัตร และ อนิยต ไม่มีอาบัติในตัวเอง ดังนั้น จึงไม่อาจกล่าวได้ว่ามีการต้องอาบัติเหล่านั้น แล้วต้องปลงอาบัตินั้นด้วย ตามความหมายใน เสขสูตร ดังนั้น เพียงแค่การพิจารณาพุทธพจน์จากเสขสูตรนั้นเอง ก็ย่อมสามารถเข้าใจได้แล้วว่า สิกขาบททั้ง ๑๕๐ ข้อนั้น จะมีสิกขาบทจำพวก เสขิยวัตร และ อนิยต ไม่ได้เลย ซึ่งหากว่า ยังไม่อาจฟังคำอธิบายนี้ให้เข้าใจได้ ..... ก็ช่างมันเถิด --------------------------------------------- ต่อจาก คหข้างบน ๖) มีอีกประเด็นหนึ่ง ที่คงต้องอธิบายให้เข้าใจตามสมควร คือเรื่องของ “เวลา” เนื่องจาก ได้มีคนโรคประสาทคนหนึ่ง พยายามอ้างกรณี โกกนุทปราสาท เพื่อโต้แย้งเรื่อง วันเวลา กล่าวคือ คนผู้นี้อ้างข้อความจาก โพธิราชกุมารสูตร ดังนี้ว่า .... “ดูกรเพื่อนสัญชิกาบุตร ครั้งหนึ่งพระผู้มีพระภาค ประทับอยู่ในป่าเภสกลามิคทายวัน ใกล้เมืองสุงสุมารคิระ ในภัคคชนบทนี้แล ครั้งนั้น แม่นมอุ้มเราเข้าสะเอวพาเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค ฯ” จากนั้นก็สรุปความเอาตามประสาโง่ว่า .... ********************************************** นั่นก็คือ พระพุทธองค์ทรงเสด็จมา ณ สถานที่แห่งนี้ ในต่างกรรมต่างวาระ ซึ่งครั้งแรกก็ย่อมคือในพรรษาที่ ๘ ย่อมเป็นช่วงราวๆ ที่โพธิราชกุมารยังเป็นทารกหรือเด็กอ่อน แต่ที่แน่ๆก็คือ ยังไม่มีโกกนุทปราสาท! เพราะโพธิราชกุมาร เพิ่งมาสั่งการให้สร้างหลังทรงเติบใหญ่ดีแล้ว!! ฯลฯ สรุปคือ "ตรรกะคุณฤทธี"ที่อาศัยจับความแบบเพียงประโยคๆเดียวนั้น จึงเป็นอันตกไปอย่างไม่ต้องสงสัย. ********************************************** เมื่อ โง่อวดฉลาด “ได้ใจ” ถึงขนาดนี้ ก็ขอให้ ตั้งใจ “ฟัง” เนื้อความ ดังต่อไปนี้ ให้ดีๆนะครับ !!!! การที่อ้างเรื่องของ โพธิราชกุมาร ขึ้นมานั้น อย่างมากก็เพียงแค่ สามารถสรุปได้ว่า พระพุทธองค์เคยเสด็จป่าเภสกาลามิคทายวัน ๒ ครั้ง กล่าวคือ ครั้งแรกเมื่อ โพธิราชกุมาร ยังเด็กอยู่ และครั้งที่ ๒ เมื่อคราวสร้างโกกนุทปราสาทแล้วเสร็จ แล้วอย่างไรเล่าครับ (?) ต่อให้คุณตั้งธงไว้ว่า ครั้งแรก นั้นหมายถึงเมื่อ พรรษาที่ ๘ แต่ผมก็ยังไม่เห็นว่าคุณจะสามารถระบุให้ชัดเจนได้นี่ครับว่า พระพุทธองค์เคยเสด็จป่าเภสกาลามิคทายวันครั้งที่ ๒ เมื่อพรรษาใด ในเมื่อเป็นอย่างนี้ แล้วจะเอาอะไรมาคัดค้าน มติของผมเล่าครับ ก็ในเมื่อการอ้างถึงกรณี โพธิราชกุมาร ก็มิได้ทำให้สามารถสรุปได้ว่า พระพุทธองค์เสด็จป่าเภสกาลามิคทายวัน ครั้งที่ ๒ เมื่อใด หวังว่า คงไม่คิดที่จะใช้เพียงแค่การสันนิษฐานด้นเดาของตนเอง มาเป็นข้อคัดค้าน มติของผมซึ่งมีหลักฐานที่ชัดแจ้งกว่า ใช่ไหมครับ (?) ดังนั้น เมื่อไม่รู้(คือโง่) ก็อย่างอวดฉลาดสิจ๊ะ !!!! ในความเป็นจริงก็คือ ถ้าอยากทราบว่า พระพุทธองค์ เสด็จป่าเภสกาลามิคทายวันครั้งที่ ๒ เมื่อใดแน่ ก็ควรไปพิจารณาข้อความจาก นกุลสูตร มิใช่ โพธิราชกุมารสูตร เพราะจากเรื่องราวของ นกุลบิดาคฤหบดี และ นกุลมารดาคฤหปตานี นี้ต่างหากที่จะทำให้เราสามารถคำนวนช่วงเวลา ที่พระพุทธองค์เสด็จป่าเภสกาลามิคทายวันครั้งที่ ๒ ได้ จาก นกุลสูตร ปรากฏข้อความซึ่ง นกุลมารดาคฤหปตานี กล่าวกับ นกุลบิดาคฤหบดี ผู้เป็นสามี ดังนี้ว่า .... “ดูกรท่านคฤหบดี ก็ท่านจะพึงมีความห่วงใยอย่างนี้ว่า เมื่อเราล่วงไปแล้ว นกุลมารดาคฤหปตานี จักได้คนอื่นเป็นสามี แต่ข้อนั้นท่านไม่พึงเห็นอย่างนี้ ทั้งท่านทั้งดิฉันย่อมรู้ว่า ได้อยู่ร่วมกันมา อย่างเคร่งครัดต่อระเบียบประเพณีตลอด ๑๖ ปี เพราะฉะนั้น ท่านอย่าเป็นผู้มีความห่วงใยกระทำกาละเลย เพราะการกระทำกาละของผู้มีความห่วงใยเป็นทุกข์ และพระผู้มีพระภาคก็ทรงติเตียน ฯ” ความข้อนี้ปรากฏขึ้นเมื่อคราวที่ นกุลบิดาคฤหบดี ผู้เป็นสามีป่วยหนักแล้ว ซึ่งเราก็ได้ข้อมูลว่า ๒ คนนี้แต่งงานกันมานานกว่า ๑๖ ปี อีกทั้งข้อมูลจาก อรรถกถาของเอตทัคคบาลี ก็ได้กล่าวถึงประวัตินกุลบิดาคฤหบดี เอาไว้ว่า . ๑. “แม้พระศาสดา อันภิกษุสงฆ์แวดล้อมแล้วเสด็จจาริกไปถึงนครนั้น ประทับอยู่ที่เภสกลาวัน. ครั้งนั้น นกุลบิดาคฤหบดีนี้ ก็ไปเฝ้าพระศาสดา พร้อมด้วยเหล่าชาวสุงสุมารคิรีนคร โดยการเฝ้าครั้งแรกเท่านั้น ฯลฯ” ๒. “ต่อมา เวลาทรงพระชรา พระศาสดาก็ได้เสด็จไปยังนครแคว้น ภัคคะอีก คนทั้งสองนั้นทราบว่าพระศาสดาเสด็จมา ก็เข้าไปเฝ้าถวาย บังคมด้วยเบญจางคประดิษฐ์ อาราธนาเพื่อเสวยในวันพรุ่งนี้ ฯลฯ” จึงเป็นอันได้ข้อสรุปตรงกันกับข้อมูลจาก โพธิราชกุมารสูตร ว่าพระพุทธองค์เคยเสด็จ ป่าเภสกาลามิคทายวัน ๒ ครั้งจริง แต่ข้อมูลจาก นกุลสูตร ที่ระบุว่า ๒ผัวเมียนั้นแต่งงานอยู่กินกันมากว่า ๑๖ ปี ย่อมทำให้เราทราบว่า ในการที่ ๒ ผัวเมียได้พบกับพระพุทธองค์ทั้ง ๒ ครั้งนั้น มีระยะห่างของช่วงเวลา ไม่มากไปกว่า ๑๖ ปีอย่างแน่นอน ถ้าเราถือเอาว่า การพบกันครั้งแรกเกิดขึ้นในพรรษาที่ ๘ ซึ่งพระพุทธองค์ทรงจำพรรษาที่นั่น(ตามมติอรรถกถา) ก็สามารถแปลความได้ว่า การพบกันในครั้งที่ ๒ จะไม่เกินไปกว่า พรรษาที่ ๘ + ๑๖ = ๒๔ นั่นเอง ก็ในเมื่อเชื่อกันว่า เหตุการณ์ใน วัชชีปุตตสูตร เกิดเมื่อพรรษาที่ ๒๕ ก็ย่อมหมายความว่า ไม่ว่า สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๕ และ ๖ จะเกิดขึ้น ในคราวเสด็จป่าเภสกาลามิคทายวันครั้งที่ ๑ หรือครั้งที่ ๒ ก็ตาม แต่นั่นก็มิได้มีผลทำให้ ความหมายของ สิกขาบท ๑๕๐ จาก วัชชีปุตตสูตร และ เสขสูตร มีความหมายเปลี่ยนไปจากเดิมเลย แม้สักนิด หรือมิใช่ (?) หากถามว่าทำไม ผมจึงเชื่อว่า พระพุทธองค์ทรงบัญญัติ สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๕ และ ๖ เมื่อคราวเสด็จป่าเภสกาลามิคทายวัน ในครั้งแรก ตอบว่า นั่นเป็นการสันนิษฐานด้วยสามัญสำนึกตามธรรมดาที่ว่า เสขิยวัตร มักเกิด ในช่วงเข้าพรรษา ซึ่งเป็นช่วงเวลามีภิกษุสาวกมาอยู่รวมกันมากๆ ก็เท่านั้นเอง !!!! (๗) ขอสรุปให้ชัดๆอีกครั้งว่า เสขิยวัตร ทั้ง ๗๕ ข้อนั้น จะมีอยู่ในพระปาฏิโมกข์ ตามความใน เสขสูตร หรือไม่ นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่า เสขิยวัตร มีคุณสมบัติของสิกขาบท ตรงกับความหมายที่พระพุทธองค์ได้ตรัสเอาไว้ในพระสูตรนั้นหรือไม่เท่านั้นเอง กล่าวคือ พระพุทธองค์ได้ตรัสถึงสิกขาบทเล็กน้อยว่า .... “(เธอ)ย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง” ดังนั้น เราในฐานะที่เป็นสาวกสาวิการุ่นหลัง ก็เพียงแค่พิจารณาดูว่า เสขิยวัตรนั้นมีอาบัติให้(ก้าว)ล่วง และให้ต้องปลงจากอาบัตินั้นหรือไม่ ถ้ามี ก็แปลว่า เสขิยวัตร เป็นสิกขาบทเล็กน้อยตามความในพระสูตรนี้ ถ้าไม่มี ย่อมแปลว่า ไม่ใช่ .... ก็เท่านั้นเอง !!!! ก็ในเมื่อปรากฏหลักฐานชัดเจนอยู่ว่า .... ๑. เมื่อคราวเหตุการณ์ใน วัชชีปุตตสูตร พระพุทธองค์ตรัสถึง พระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ถ้วน โดยในขณะนั้นมีการบัญญัติเสขิยวัตรแล้ว ๒. เสขิยวัตร ไม่มีอาบัติให้(ก้าว)ล่วง และให้ต้องปลง(จากอาบัตินั้น) เสขิยวัตร ย่อมมิใช่สิกขาบทที่พระพุทธองค์ตรัสถึงในเสขสูตร ๓. จึงสรุปได้ว่า พระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ถ้วน ไม่มีเสขิยวัตรแม้แต่ข้อเดียว ไหนๆ ก็แส่ไปข้องเกี่ยวกับ พระปาฏิโมกข์ ทั้งๆที่ ก็เป็นเรื่องของภิกษุ ไม่ใช่เรื่องของชาวบ้านสักหน่อย กระนั้น ในเบื้องต้น คุณๆก็ลองไปถาม เจ้ากู ในวัดข้างบ้านดูสิว่า ท่านสวดพระปาฏิโมกข์ ในส่วนของ เสขิยวัตร ว่าอย่างไร (?) “อิเม โข ปนายสฺมนฺโต เสขิยา ธมฺมา ท่านทั้งหลาย ธรรมชื่อเสขิยะเหล่านี้แล อุทฺเทสํ อาคจฺฉนฺติ. ย่อมมาสู่อุทเทส. ๑. "ปริมณฺฑลํ นิวาเสสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑. พึงทำศึกษาว่า "เราจักนุ่งเป็นปริมณฑล." ๒. "ปริมณฑลํ ปารุปิสฺสามีติ สิกฺขา กรณี ๒ . พึงทำศึกษาว่า "เราจักห่มเป็นปริมณฑล". ๓. " สุปฏิจฺฉนฺโน อนฺตรฆเรมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๓ . พึงทำศึกษาว่า "เราจักปกปิดกายดี ไปในละแวกบ้าน". ๔. " สุปฏิจฺฉนฺโน อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๔ . พึงทำศึกษาว่า "เราจักปกปิดกายดี นั่งในละแวกบ้าน ๕. "สุสํวุโต อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๕ . พึงทำศึกษาว่า "เราจักสำรวมดีไปในละแวกบ้าน". ๖. "สุสํวุโต อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๖. พึงทำศึกษาว่า "เราจักสำรวมดี นั่งในละแวกบ้าน." ๗. "โอกฺขิตฺตจกฺขุ อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๗. พึงทำศึกษาว่า "เราจักมีตาทอดลง ไปในละแวกบ้าน." ๘. "โอกฺขิตฺตจกฺขุ อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๘. พึงทำศึกษาว่า "เราจักมีตาทอดลงนั่งในละแวกบ้าน." ๙. "น อุกฺขิตฺตกาย อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๙. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไปในละแวกบ้าน ด้วยทั้งเวิกผ้า." ๑๐. "น อุกฺขิตฺตกาย อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๐. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่นั่งในละแวกบ้าน ด้วยทั้งเวิกผ้า." ๑๑. "น อุชฺชคฺฆิกาย อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๑. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไปในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความหัวเราะลั่น." ๑๒. "น อุชฺชคฺฆิกาย อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๒. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่นั่งในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความหัวเราะลั่น." ๑๓. "อปฺปสทฺโท อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๓. พึงทำศึกษาว่า "เราจักมีเสียงน้อยไปในละแวกบ้าน." ๑๔. "อปฺปสทฺโท อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๔. พึงทำศึกษาว่า "เราจักมีเสียงน้อยนั่งในละแวกบ้าน." ๑๕. "น กายปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๕. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่โยกกายไปในละแวกบ้าน." ๑๖. "น กายปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๖. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่โยกกายนั่งในละแวกบ้าน." ๑๗. "น พาหุปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๗. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไกวแขนไปในละแวกบ้าน." ๑๘. "น พาหุปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๘. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไกวแขนนั่งในละแวกบ้าน." ๑๙. "น สีสปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๑๙. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่โคลงศีรษะ ไปในละแวกบ้าน." ๒๐. "น สีสปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๒๐. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่โคลงศีรษะนั่งในละแวกบ้าน." ๒๑. "น ขมฺภกโต อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๒๑. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ทำความค้ำไปในละแวกบ้าน." ๒๒. "น ขมฺภกโต อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๒๒. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ทำความค้ำนั่งในละแวกบ้าน." ๒๓. "น โอคุณฺฐิโต อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๒๓. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่คลุม ( ศีรษะ) ไปในละแวกบ้าน." ๒๔. "น โอคุณฺฐิโต อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๒๔. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่คลุม (ศีรษะ) นั่งในละแวกบ้าน." ๒๕. "น อุกฺกุฏิกาย อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๒๕. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไปใน ในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความกระโหย่ง ." ๒๖. "น ปลฺลตฺถิกาย อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา. ๒๖. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่นั่งในในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความรัดเข่า ." ฉพฺพีสติ สารุปฺปา. สารูป ๒๖ (จบ). ฯลฯ” (นี่เป็นแค่ตัวอย่างบางส่วนนะครับ) มีชาวพุทธท่านใดมองเห็น “อาบัติ” จากบทสวดพระปาฏิโมกข์ ในข้อ เสขิยวัตร นี้บ้างหรือไม่ครับ กรุณาตอบตามความเป็นจริงด้วย ประเด็นปัญหาก็คือ ถ้าพระพุทธองค์ทรงปรับอาบัติไว้ในเสขิยวัตรจริง เหตุใดภิกษุสงฆ์ท่านจึงละเว้น ไม่ยอมสวด “อาบัติ” เหล่านั้นเล่าครับ (?) ก็ไหนบอกว่า อาบัติ ซึ่งปรากฏอยู่ใน “สิกขาบทวิภังค์” ของเสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้อ (ซึ่งที่จริงแล้ว ก็ยกมาจาก “บทภาชนีย์” ของ สุราปานวรรค สิกขาบทข้อที่ ๔ ต่างหาก) นั้นเป็น พุทธพจน์ มิใช่หรือ แล้วเหตุใด บรรดาเจ้ากูเหล่านั้น จึงได้ละเว้น ไม่นำมาสวด เหมือนกับพระปาฏิโมกข์ข้ออื่นๆล่ะ หวังว่า จะเข้าใจ ประเด็นคำถาม นะครับ (?) หรือว่า แท้ที่จริงแล้ว ข้ออาบัติ ที่ปรากฏอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์ ของ เสขิยวัตร ทั้ง ๗๕ ข้อนั้นมิได้เป็น พุทธพจน์ มาแต่เดิม ท่านจึงไม่กล้ายกขึ้นมาสวด เพราะการสวดว่า เสขิยวัตรเป็นพุทธพจน์นั้นย่อมไม่ผิด แต่การสวดว่าอาบัติที่ปรากฏอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์ เป็นพุทธพจน์ นั้นจะกลายเป็นความผิด(กล่าวตู่พุทธพจน์) ขึ้นมาทันที เนื่องจากการปรับอาบัติดังกล่าว เป็นเพียงแค่ . มติของคณะสงฆ์ในสมัยหลัง มิได้เป็นพุทธพจน์มาแต่เดิม ย่อหน้านี้ เป็นเพียงแค่การสันนิษฐาน ไม่จำเป็นต้องเชื่อตามก็ได้นะจ๊ะ !!!! ส่วนประเด็นที่ว่า เสขิยวัตร ๗๕ ข้อ ถูกยกขึ้นสู่พระปาฏิโมกข์ได้อย่างไร อันมีผลทำให้พระปาฏิโมกข์ตามความเชื่อในลัทธิลังกาวงศ์มีมากถึง ๒๒๗ ข้อ อีกทั้งยังขัดแย้งกับพุทธพจน์จาก วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร . ผมคงไม่อธิบาย เนื่องจาก “เกินความจำเป็น” และ “มิใช่หน้าที่” และที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ แท้ที่จริงแล้ว ผมย่อมจะไม่แสดงความคิดเห็น และหลักฐานในเรื่องนี้ ให้เป็นที่กระทบกระเทือนต่อความเชื่อความยึดถือในลัทธิลังกาวงศ์เลย ถ้าหากจะไม่มีใครนำประเด็นเหล่านี้ มาก่นด่าจาบจ้วงพระสงฆ์องค์เจ้า ที่ท่านไม่เชื่อตามธรรมเนียมของลัทธิลังกาวงศ์ ซึ่งย่อมต่างไปจาก ลัทธิพระพุทธศาสนานิกายเถรวาท เมื่อครั้งปฐมสังคายนา อย่างมีนัยสำคัญ !!!! ดังที่มี ชาวพุทธชายขอบบางพวก พยายามจะใส่ร้ายผู้อื่นว่า กำลัง “ล่วงเกิน” พระมหากัสสปะและพระ อรหันตเถระทั้งหลาย เมื่อครั้งปฐมสังคายนา ทั้งๆที่คนเหล่านี้ ยังไม่สามารถอธิบายได้เลยแม้สักครั้งว่า .... พระมหากัสสปะและพระอรหันตเถระทั้งหลายเมื่อครั้งปฐมสังคายนา ๑. ท่านได้ มุขปาฐะ สัตตสติกขันธกะ ตามหลักฐานจาก พระไตรปิฎก เล่มที่ ๗ ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับ การทำสังคายนาครั้งที่ ๒ ได้ด้วยอาการเช่นไร (?) ๒. ท่านได้ มุขปาฐะ กถาวัตถุ ตามหลักฐานจาก พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๗ ซึ่งเป็นคัมภีร์ที่ท่านพระโมคคัลลีบุตรติสสะ รจนาขึ้นเมื่อคราวสังคายนาครั้งที่ ๓ ได้ด้วยอาการเช่นไร (?) ซึ่งถ้า ชาวพุทธชายขอบเหล่านั้น มีความเชื่อมั่นในธรรมเนียม ของลัทธิพระพุทธศาสนานิกายเถรวาทแบบลังกาวงศ์ ว่าทุกๆถ้อยคำข้อความที่ปรากฏอยู่ในพระไตรปิฎก จะต้องเป็นพุทธพจน์เสมอไป และได้รับการสืบทอดมาจาก การสังคายนาครั้งที่ ๑ อย่างบริสุทธิ์บริบูรณ์ ไม่มีการเพิ่มเติม ข้อความใดๆเข้าไปในภายหลังอีกเลย คนเหล่านั้น ก็น่าที่จะ สามารถอธิบายหลักฐานทั้ง ๒ ข้อนี้ได้โดยไม่ยากกระมังว่า มันเป็นของเก่าเมื่อครั้งปฐมสังคายนาได้อย่างไร บนพื้นฐานความเชื่อที่ว่า พระไตรปิฎก ไม่มีสิ่งใดสูญหายตกหล่น หรือถูกเพิ่มเติมเข้ามา ไม่ว่าจะในกรณีใดๆก็ตาม !!!! หวังเป็นอย่างยิ่งว่า จะเข้าใจคำถาม และสามารถตอบคำถาม อย่างตรงไปตรงมา ให้สมกับที่เป็น ลูกผู้ชาย(ชาวพุทธ) นะครับ อย่าเอาแต่ ก่นด่าจาบจ้วง พระสงฆ์องค์เจ้า แต่เพียงฝ่ายเดียว โดยหลีกเลี่ยงการอธิบาย “ข้อเท็จจริง” ที่อาจมีกระทบต่อ “ความเชื่อ” ของตน อย่างคนไร้ยางอาย เสียล่ะ !!!! จึงเป็นอันว่า จบเรื่องเสียที .... จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 54 21:22:51 ความคิดเห็นที่ 114 ^ ^ คุณเนตังมม เอา คห 39 เดิมมาโพสซ้ำทำไมครับ สงสยจะจริงอย่างเขาว่า v จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 12:31:00 ความคิดเห็นที่ 115 คุณ EvaAngelion เราเห็นคุณชาวมหาวิหารทำก็เลยทำบ้าง ไม่เชื่อดูกระทู้นี้ซิ คหที่61 น่ะ  กระทู้นี้ตั้งแต่ เดือน มีค นะ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10321508/Y10321508.html แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 54 14:40:01 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 13:29:15 ความคิดเห็นที่ 116 ถ้าคุณชาหรือใครที่อยากทราบว่า"เอโส"หรือ"เอส"แปลว่าอะไร ก็เชิญค้นได้นะคะ http://www.mahamodo.com/buddict/buddict_pali.asp จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 13:30:12 ความคิดเห็นที่ 117 คุณปล่อย #107 นี่คุณ.... จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 14:48:30 ความคิดเห็นที่ 119 คุณปล่อย เห็นได้ว่านอกจากคุณไม่คิดที่จะมีความรับผิดชอบแล้ว ยังมาใช้ลูกเล่นอะไรพวกนี้อีกหรือครับ (ไม่)(นึก)เลยว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้... ผมสะกิดเตือน  คุณกลับมาตั้งแง่ ผลักไสให้ผมดูเป็นพวกชอบจ้องจับผิด แล้วยังมาบอกทำนองว่า "ไม่อธิบาย ไม่สนละ เดี๋ยวคุณ Eva ก็มาหาเรื่องโน่นนี่อีก" ... ไม่แค่นั้น รีบเขียนป้องกันตนเองขนาดนี้  แต่ น่าจะรู้อยู่แก่ใจนะครับ...ที่พูดมาน่ะ จะให้ลอง"จับ"ก็ได้ ที่"ผิด"  เอาแค่ sample  ไหนๆก็ใส่ข้อหาให้ผมแล้วนี่   ...หลังไมค์ที่คุณเอามาอ้าง คุณเขียนขึ้นในวันที่ 21 สองทุ่ม  ใจความ..   คุณบอกบทความนี้ เรื่องคำแรง เพราะเห็นคุณอีวากะคุณฤทธีพอๆกัน ก็เลยเอาลงได้ (!?) แถมบุ้ยใบ้ๆ "ไม่รู้ว่าใครเป็นฝ่ายเริ่มก่อน" ด้วยนะ คุณเอาอะไรมาพูด! ย้อนไปดูเถิด ตั้งแต่ผมยังไม่ทันเข้ามาโพสท์อะไรด้วยซ้ำ ว่าบทความนี้ ตั้งแต่แรก มันมี "คำแรง" อะไรบ้าง (บริการพิเศษ เชิญดูในรูปข้างท้ายได้) แล้วคุณเอาอะไรมาอ้าง??   อย่ามาอ้างผมเลย ถ้าจะโพสท์น่ะ ดูที่คุณทำไว้เองดีกว่า ใกล้กว่ากันเยอะ ที่คุณทำยกพุทธพจน์มาเตือนแต่แรกเสียเองน่ะ จริงใจหรือไม่ ถึงแม้แต่ พอผมมาโพสท์แล้วก็เถอะ กลับไปดูได้ ว่าตอนวันที่ 21 ผมทำอะไรไปบ้าง...  ผมเพิ่งโพสท์ไป 4 ค.ห. เท่านั้น คห พวกนี้เนี่ยนะ "พอๆกัน"กะคุณฤทธี  !?!?   : ) ยิ่ง คห แรก ผมมาโทนนี้อย่างสุภาพอย่างไร  คุณเองก็น่าจะรู้ (เอาแปะไว้หัวกระทู้ ขอขอบคุณ) แล้วคุณคิดพูดมาได้อย่างไร ว่าผมแรงหยาบผรุสวาทเหมือนคุณฤทธี เนี่ยนะ!? (แถมยังมีการบอกในตอนวันที่21นั้น ว่า แหม่คุณอีวานี่ก็หยาบพอกันเลย(???) เซ็นเซอร์? ไม่ทันแล้วๆ) เป็นความดีเสียอีกนา ที่โผ๊มคิดจะเซ็นเซอร์ให้ด้วย แต่แหมมันไม่ทันจริงๆ (แล้วก็จะโพสท์ต่อไป) กรุณาอย่าอ้างอะไรมาพูดพล่อยๆ ปล่อยๆ ปละๆ ครับ ผมตอบอธิบายไปอย่างไรเท่าไร ก็น่าจะเห็น  คุณจะใส่ใจกันมั้ยผมไม่รู้  : ) แต่ที่มาแอ๊บแบ๊วนู่นนี่ ใช่ว่าคนเขาจะไม่รู้มองไม่ออกนะครับ อย่าง คห 74 นั่นก็อีก ดูใจตนเองด้วยว่าศีล 5 ยังอยู่ครบดีมั้ย หรือว่ามันเกิดบดบังทัศนวิสัยอะไรกันมากจริงๆ คุณพิจารณาเองนะ (รูปพวกนี่ ด่าเต็ม paragraph ทั้งนั้น  ที่ขีดนี่แค่ที่ดูเด่นๆหน่อย) แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 54 17:39:44 แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 54 16:32:59 จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 16:26:59 ความคิดเห็นที่ 120 กระทู้เจ๊งไปซะละ... ตอบคห.119 คุณอีวา ไหมล่ะ... ผมก็กะอยู่ว่าคุณคงไม่พอใจกะภาพที่โพสต์ : ) ขอกลับคำตัวเอง ชี้แจง 1 คห ครับ ถ้ายังไม่เคลียร์อีก (ก็คงไม่..) ตอนนั้น คุณอีวาจะนึกภาพของผมเป็นไงก็แล้วแต่วิจารณญาณครับ 1.ไม่ได้ว่าหยาบพอกัน แต่แรงพอกันครับ 2.ลำดับเริ่มแรก ทำไมคุณอีวานับแค่กระทู้นี้ล่ะ  : ) ตอนพิมพ์ำประโยคดังกล่าว ผมนึกย้อนไปถึงความขัดแย้งที่มีก่อนหน้ากระทู้นี้ แต่จำไม่ได้ว่าใครเิริ่มก่อนว่ายังไง หรือมีกี่กระทู้ก่อนหน้ากัน 3.ที่ว่าเซ็นเซอร์ไม่ทัน คือเพิ่งรู้ว่าเจ้าของบทความอนุญาตให้เซ็นเซอร์ได้ ก็ตอนโพสต์คห.60 จบไปแล้ว หลังจากนั้นผมยังไม่ได้มีโอกาสเซ็นเซอร์ เพราะบทความที่เหลือไม่ได้โพสต์โดยผม 4.หลังไมค์นั้นผมไม่ได้คุยกะคุณอีวา และคุยกันก่อนหน้าคห.81 ของคุณอีวา คงไม่คิดขนาดสร้างภาพล่วงหน้านะครับ - -a 5.คห.74 ที่ยกคห.คุณวงกลมมานี้ มันเป็นการค้านคุณฤทธีอย่างสุภาพไงล่ะครับ เฮ้อ... ทางหนึ่งก็ไม่ต้องค้านโดยทะเลาะกัน ทางหนึ่งก็ถ้าคุณฤทธีมีเหตุผลก็จะได้อธิบายแก้มา พูดอีกทีว่า เพราะผมเห็นด้วยกับคห.คุณวงกลมไงครับ จึงยกมาให้คุณฤทธีแก้.. (ทำนองเดียวกับคห.64 ที่อ้างอิงคห.คุณชาวมหาวิหารเช่นกัน อันนี้อธิบายไปแล้ว) ตอนแรกผมก็แปลกใจคห.79 คุณอีวาจะอธิบายซ้ำที่คุณวงกลมพูดไปแล้วทำไม? จะแย้งคห.74 ก็ไม่ใช่ หรือจะเสริม.. ถ้าเสริมก็พอได้ เพิ่งบางอ้อเนี่ย ... เฮ้อ... เราแอ็บแบ้ว 6.ที่คุณอีวาโพสต์ๆ มานี่  คนอื่นไม่รู้ด้วยว่าอ่านไหม แต่ผมอ่านยู้... - - แต่ต้องประกาศด้วยไหม (อันนี้ประชด) ถ้าถามต่อว่า อ่านแล้วทำไมยังจะโพสต์บทความคุณฤทธีอยู่ ข้อแรก ผมคาใจไม่คาใจกะคห.คุณ ไม่เกี่ยวอะไรกะคุณฤทธีนิ ถ้าคุณฤทธียังคาใจ แกฝากมา ผมก็โพสต์ให้ ข้อสอง ที่โพสต์ให้นี้ บางประเด็นผมไม่เห็นด้วยหรือยังสงสัยอยู่ ผมก็โพสต์ให้ ไม่ได้หมายความว่า จะตัดมาโพสต์เฉพาะที่ตัวเองเห็นด้วย อันไหนไม่เห็นด้วยก็เซ็นเซอร์ 7.รูปที่โพสต์มานั่น... ผมก็อยู่ข่ายด้วยแหละ 555.. (ไม่ได้อ้างเป็นเหตุผ่อนผันอะไรนะครับ) เพราะตั้งแต่แรกเริ่มจนบัดนี้ผมก็ยังเห็นว่าควรสวด227 ที่สงสัยก็เป็นประเด็นอื่นๆ ที่ปนอยู่ในกรณีนี้ แต่ว่าถึงควรสวดเท่าไหร่ ผมก็ว่าควรสวด227 ถ้าอยากจะหาหลักฐานอีก ก็ดูกระทู้ก่อนๆ ในเรื่องนี้ว่าผมโพสต์คห.ทางไหน แล้วก็มีส่วนร่วมในการถกจริงจัง หรือแจมนิดเดียวแค่สองสามคห. กระทู้นี้ เว้นเรื่องโพสต์บทความให้คุณฤทธี ผมก็แจมด้วยนิดเดียวเหมือนเคยนั่นแหละ ----------------------------- ครบทุกประเด็นแล้วนะครับ ถ้าไม่หลงตาไป : ) ขอจบคำอธิบายเรื่องนี้โดยสิ้นเชิงตั้งแต่คห.นี้ เพราะผมคิดว่า ตัวเองคงไม่มีความสามารถมากกว่านี้ที่จะโน้มน้าวความคิดคุณอีวาได้ : ) จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 21:38:37 ความคิดเห็นที่ 121 กลับคำออกมาก็ดีแล้ว(นึกอยู่แล้วล่ะ ว่าทนไม่ได้หรอก) ที่ว่าดี ดีตรงที่ จะได้เห็นกันไปเลย อย่ามาทำถอนหายใจ เฮ้อๆ ไปหน่อยเลยน่า   :) ที่ว่ามาเนี่ย ยังจะแบ๊วไม่เลิกนะครับ... "ลำดับเริ่มแรก ทำไมคุณอีวานับแค่กระทู้นี้ล่ะ  : ) ตอนพิมพ์ำประโยคดังกล่าว ผมนึกย้อนไปถึงความขัดแย้งที่มีก่อนหน้ากระทู้นี้ แต่จำไม่ได้ว่าใครเิริ่มก่อนว่ายังไง หรือมีกี่กระทู้ก่อนหน้ากัน" ถ้าไม่รู้ จำไม่ได้ คุณก็คงหูหนวกตาบอดแล้วล่ะครับ (หรือแบ๊ว?) ผู้กล่าวอ้างน่ะมันก็ควรต้องมีความรับผิดชอบแสดงหลักฐาน ใช่มั้ย ไม่ต้องมาทำเล่นคำ ไม่ได้บอกว่าหยาบ แต่แรง (ทำยังกะจับใจความภาษาไทยไม่เป็น) ผมท้าให้ไปหามาเลย กระทู้พันทิปที่มีเนี่ย คำพูดของผมเองอันไหนที่ว่า "พอๆกัน" กะคุณฤทธี?  ผมรับผิดชอบเองได้   ไปขุดมาเลยชาติปางไหนก็ได้ :)  ผมทำอะไรไว้ผมรู้ตัวอยู่ อย่ามากล่าวหามั่วๆ แล้วทำตาใสมาแกล้งอ้างความชอบธรรม ว่าฉันโพสท์ได้นะๆ ทีอย่างนี้เกิดความจำดี นึกย้อนไปไหน(ก็ไม่รู้) แต่ทีหัวกระทู้ตัวเอง statement อะไรไว้ ดูจะจำไม่ค่อยได้ (นอกจากไม่คิดจะรับผิดชอบแล้ว ยังจะเล่นลูกไม้ผลักไสว่าคนอื่นแรงหยาบซะงั้น) ที่น่าสมเพชที่สุดก็คือ  พูดมาได้ยังไง ว่าจำไม่ได้ว่าใครเิริ่มก่อนว่ายังไง นี่ไม่ให้เรียกแอ๊บแบ๊วจะให้เรียกอะไร...  "มุสา" ดีมั้ย? ผมเคยไปเริ่มอะไรกะใครที่ไหนเค้า ห่ะ? :)  แม้แต่กระทู้ธรรมดา ยังไม่ค่อยจะเคยทัน แล้วจำพวกอะไรที่ขึ้นว่า by Ritti อะไรพวกนี้นะ ถ้าไม่จำเป็นผมสุดจะขี้เกียจอ่านเลยด้วยซ้ำ นับประสาจะไปเริ่มอะไรกะใครเค้า??  นี่แบ๊วแกล้งโง่ หรือตาบอดจริงเนี่ย? ยังจะมาทำพูด "ไหมล่ะ... ผมก็กะอยู่ว่าคุณคงไม่พอใจกะภาพที่โพสต์ : )" อ่อ นี่ผมผิดใช่มั้ยครับ :) กะแล้วไหมล่ะ ผมนี่เลวจริงๆ  ที่ดันเผอิญมองเห็นพฤติกรรมน่าสมเพชๆของคุณ   มันเกี่ยวอะไรกะความพอใจไม่พอใจของใครไม่ทราบ? ก็ในเมื่อมันมีอยู่ จนคุณร้อนตัวเต้นผางๆ ต้องรีบทำเขียนปกป้องตนเอง   แถมทำเป็นเอา"หลังไมค์"มาโชว์  ทั้งๆที่เนื้อหาก็ธรรมดาๆ เขียนเอาก็ได้จริงใจอยู่แล้ว (ฆ่าตัวตายเสียมากกว่าอีก ที่ไปยกมา)   คุณทำลูกไม้ พกลมอะไรมา มันก็เป็นไม้เป็นลมอยู่วันยันค่ำ  ถ้าคนอื่นเห็น เขาก็พูดได้เหมือนๆกัน ไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นคนประเภทนี้จริงๆ พฤติกรรมคุณน่ะ มันหาความแมนไม่เจอแล้ว มาทำตั้งกระทู้อ้างนู่นอ้างนี่ แอ๊บแบ๊ว ตาใส  มาแต่ไหนแต่ไร ใช่ว่าครั้งเดียวเสียเมื่อไหร่ เวลาเล่นกระทู้ตอบกระทู้ พออยากเล่น แต่ไม่อยากลง(ทำไมคนจะดูไม่ออก) ก็ทำเหมือนเป็นพวกแอบ เลียบๆเคียงๆ   มีแอ๊บจนน่าเกลียดเหลือทน เสียจนโดนคนเขาด่าเปิง อย่างในกระทู้คุณชาฯนั่นประไร เป็นตัวแทนตัวการให้คุณฤทธีเสียขนาดนี้ ใครเค้าก็มองออกทั้งบ้านทั้งเมือง ที่ทำๆอยู่เนี่ยล่ะ  ...ขนาดไหน.  ไม่ใช่มีแค่อันนี้ด้วยซ้ำ   ยังจะแบ๊วทำมาอ้างอีก โผ๊มไม่ได้มีส่วนร่วมจริงจังอะไรเล๊ย  มีแค่ 2-3 คห เอ๊ง เฮ้อ :) ที่ตลกดีก็คือ เรื่อง ค.ห. 74   ผมยังไม่ทันพูดอะไรเลย  ปกติก็น่าจะงง แต่นี่ตอบมาเป็นเรื่องเป็นราวตั้ง 6-7 บรรทัด ทั้งๆที่ ทีเรื่องอื่นตาใสซื่อบริสุทธิ์เสียจนแทบบอดอยู่แล้ว   เอ๊ะ ยังไง นี่ มันต้องอย่างนี้! ตะกี้แบ๊วอยู่ ตอนนี้หายแล้ว ในที่สุดก็"ปล่อย"มาสมชื่อหน่อย มันต้องตอบให้ได้แมนๆอย่างนี้ ค่อยดีหน่อย ! (ถ้าไม่จี้ คงพูดตรงไปตรงมาไม่เป็นละกระมัง) "ข้อแรก ผมคาใจไม่คาใจกะคห.คุณ ไม่เกี่ยวอะไรกะคุณฤทธีนิ ถ้าคุณฤทธียังคาใจ แกฝากมา ผมก็โพสต์ให้" "ข้อสอง ที่โพสต์ให้นี้ บางประเด็นผมไม่เห็นด้วยหรือยังสงสัยอยู่ ผมก็โพสต์ให้" ให้รู้กันไปเลย แต่แรกก็สิ้นเรื่อง  เออ นี่พูดทีหลังนี่ค่อยตรงกับการกระทำหน่อย ถ้าฤทธีจะคาใจอะไรฝากมา ก็จะโพสท์ให้! (คามันทุกเรื่องแหละ ขนาดไม่คายังมาตั้งกระทู้ใหม่กัน) เห็นด้วยไม่เห็นด้วย เข้าใจไม่เข้าใจ ก็โพสท์ให้!! (บิดเบือนพระไตรปิฎก โต้งๆขนาดไหน(ไม่เข้าใจจริงเรอะ!?) มีคำพูดคำจาอะไรบ้าง ไม่รู้ไม่ชี้ ทวงความรับผิดชอบไป ดูพฤติกรรมก็คงเปล่าประโยชน์แล้วล่ะต่อไปนี้) จะได้ไม่ต้องมาทำขวยอายบิดไปบิดมา อ้างประโยชน์ทางการศึกษาสังเกต อ้าง "ความรู้เพิ่มขึ้นในการศึกษาพระไตรปิฎก"  เฮอะๆๆ ...หรือแม้แต่จำพวกที่ไม่สวยหรู อย่าง ต้องมาฉุดอ้างให้คนอื่น "แรง"หยาบไปด้วย   (*แล้วนี่บอกผมมาทำไม อ่านแล้วไม่เห็นยักจะเข้าใจ "4.หลังไมค์นั้นผมไม่ได้คุยกะคุณอีวา และคุยกันก่อนหน้าคห.81 ของคุณอีวา คงไม่คิดขนาดสร้างภาพล่วงหน้านะครับ - -a" หลังไมค์คุยกะผมใช่-ไม่ใช่ ทำไมจะไม่รู้  แล้วก็ไม่ได้เคยคุยกันบ่อยอะไรเสียหน่อย ) แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 12:39:50 แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 12:30:28 จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 12:15:21 ความคิดเห็นที่ 122 อ้อ.. อาจจะพอเข้าใจละ ตะกี้ ทีแรกยังงงๆ สงสัยอยู่เลยว่า ทำไมต้องไปทำเป็นยกหลังไมค์มา? มันมีอะไรดีตรงไหน? (ดูตลกเสียมากกว่า) มาคราวนี้ก็งงอีก จะมาบอกเรื่องที่ผมรู้อยู่แล้วทำไม ตะกี้นี้ พอมาดูๆที่ ตอนแรกคุณบอก   "ถ้าคุณอีวาแค่สงสัย รูปข้างล่างนี้คงตอบได้ประมาณหนึ่ง : )   แต่ถ้าอยากจับผิดอะไรทำนองนี้ รูปที่โพสต์คงไม่พอ" ตอนหลังพอมาแก้ตัว บอก   "4.หลังไมค์นั้นผมไม่ได้คุยกะคุณอีวา และคุยกันก่อนหน้าคห.81 ของคุณอีวา   คงไม่คิดขนาดสร้างภาพล่วงหน้านะครับ - -a" ออ ค่อยอาจจะพอ make sense ขึ้นมาหน่อย (เดาๆนะ) อุตส่าห์ช่วยกรุณา บอกใบ้มาให้เองเลยนะครับเนี่ย  ว่าคิดไปถึงไหนต่อไหนได้... แหม่ จริงๆแล้วก็ไม่ได้ แบ๊วตาใส อะไรนี่ครับ  คิดเข้าใจอะไรๆได้ลึกล้ำนี่นา ผมยังไม่ทันนึกเลยจริงๆ (งั้นผมคงไม่ต้องสงสัยละ การที่คุณเห็นเจตนาบิดเบือนพระธรรมแล้ว ยังไม่รู้สึกอะไร) แถมการที่ตอนแรกจู่ๆเอาหลังไมค์มา ไม่พูดไม่จา แล้วตบท้ายเฉยเลยว่า "แต่ถ้าอยากจับผิดอะไรทำนองนี้ รูปที่โพสต์คงไม่พอ" มองอีกแง่นี่เหมือนผมโดนขู่ จะแฉเลยนะเนี่ย!  โอ (ไม่ได้ล้อเล่น คนเขาเห็นแล้วพากันนึกว่าเป็นแบบนั้นจริงๆ ลองคุยๆพอเขาเห็นแล้วบอกมาเองเลย) ที่สำคัญ ไม่ต้องมาบอกหรอกว่า คุยกันก่อนหน้าคห.81 ของคุณอีวา(บอกทำไม? เห็นๆอยู่ งง) แต่การที่ คุยกันก่อนหน้า ตอนวันที่ 21 เนี่ยแหละ ที่แบ๊วเหลือเกิน วันเวลาน่ะ แทนที่จะเป็นการช่วยคุณ มันกลับจะฟ้องอยู่ในตัวของมันเองเสียมากกว่า ...แหม่ บอกมาได้    อ่านบทความนี้ยังอ่านแค่คร่าวๆ อ่านเบื้องต้นว่า พอๆกันกะคุณฤทธี อะไรเนี่ย!  :) อย่ามาใช้นิสัยมักง่าย ปัดๆแล้วคิดว่าลอยตัวครับ มารยาทคุณธรรมพื้นฐานทั้งนั้น อย่างพวกลูกไม้ ผลักไสให้ผมดูเป็นพวกชอบจ้องจับผิดไปเฉย ไม่นำพาแล้วยัง เอาดีเข้าตัว(รอด) เอา(ผลัก)ชั่วให้คนอื่น  แล้วมาทำหลงตาลืมๆ? (อ่อ ลืมไป ขนาดพระธรรมถูกบิดเบือนกันโต้งๆ ตั้งแต่แรกเลย...  เห็นปานนี้ คุณยังอำนวยกันได้หน้าตาเฉยเลยนี่..... อย่าบอกว่าอ่านแล้วไม่รู้นะครับ) แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 15:35:31 แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 15:32:35 แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 15:11:47 จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 15:06:49 ความคิดเห็นที่ 123 1.งงกะวิธีแปลความ คุณอีวาแปลแต่ละอย่าง แม้แต่ข้อความธรรมดาๆ แปลออกมาได้ซับซ้อนมีสีมีสันมั่กๆ O___o" 2.คิดว่าพูดอะไรไป คุณอีวาก็ไม่เปลี่ยนความคิดหรอก ใช่มะ.. : ) ดีไม่ดีโดนแปลออกมาแปลกๆอีก   3.ยืนยันว่าจะไม่ชี้แจงแล้วครับ พอชี้แจงก็ว่า ร้อนตัวจนต้องเต้นผางๆ (สำนวนมีสีสัน 55) เดี๋ยวคห.นี้ไม่ชี้แจง ก็จะเป็นไงอีกหว่า... มักง่ายไม่รับผิดชอบ : ) โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง ค่าเท่ากันอ่ะ สรุปว่า พูดไปก็ไม่เห็นผลดีอะไรจะตามมา เพราะงั้นไม่พูดย่อมสบายกว่าพูด ถ้าบรรยากาศเป็นมิตร หรือหัวข้อเป็นประโยชน์กะผู้คนก็ว่าไปอย่าง ส่วนเรื่องหน้าตาภาพพจน์ผม ในสายตาคุณอีวาหรือคนอื่น (ที่แปลคำว่า ยังไม่พอ ว่าข่มขู่  -  -") นั่นก็ช่างเหอะ : ) หน้าตาภาพพจน์ผมจะดีจะแย่ มันไม่มีสาระอะไรให้ผมต้องเสียเวลาหรอก : ) อันนี้พูดจริง ไม่ได้ประชดนะครับ จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 20:32:49 ความคิดเห็นที่ 124 เอ้าๆ ยังไม่เลิกๆ   :) มีบ่นๆ"โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง ค่าเท่ากันอ่ะ"  ตัดพ้อ ก็พ่อคุณ จะมาบ่นมาโทษอะไร  ก็ทำตัวเอง เหตุมันมาอย่างนี้ ผลมันจะไปไหนได้  ธรรมดา..  ไปเกี่ยวอะไรกับความคิดใคร? ดิ้นขึ้นดิ้นลงก็เท่านั้น เหมือนตรรกะคุณฤทธีนั่นล่ะ หรอบเดียวกัน ลงท้ายก็วกมาขัดแย้งในตัวเอง "บรรยากาศเป็นมิตร หรือหัวข้อเป็นประโยชน์กะผู้คน" ?? เอาอะไรมาพูดครับ ทำเป็นหน้าแบ้วซื่อไม่เลิกไปได้  ไหนบอกไม่ห่วงหน้า :) คุณเองก็รู้อยู่แก่ใจดี ตั้งแต่ ค.ห. ที่ 0 แล้ว ว่ากระทู้เป็นยังไง เอาอะไรมา ที่เอามาโพสท์เองแต่แรกน่ะ "เป็นมิตร"ขนาดไหน(บริการพิเศษ ขึ้นไปดูท้าย คห 127 ได้) ไม่งั้นจะนกรู้ รีบจัดแจงยกพุทธพจน์ มาทำเป็นเกราะคุ้มกันในการโพสท์หรอกรึ และเพิ่งจะตะกี้ใน #120 ยังพยายามมาอ้างรำลึกความดุเดือดอยู่เลยว่า "ผมนึกย้อนไปถึงความขัดแย้งที่มีก่อนหน้ากระทู้นี้ แต่จำไม่ได้ว่าใครเิริ่มก่อนว่ายังไง หรือมีกี่กระทู้ก่อนหน้ากัน" แต่ทีนี้ มาทำรำลึกทวงถึง บรรยากาศเป็นมิตรของกระทู้? เอ้าตกลงจะอ้างอย่างไหนกันแน่ ??  อันไหนกันแน่ที่เป็นมา ??? มาอ้าง"หัวข้อเป็นประโยชน์กะผู้คน" นี่ยิ่งตลกฝืดเลยครับ ... โถ่ บิดเบือนพระไตรปิฎก กันตั้งแต่ไก่โห่ จนคนเขาเบื่อเอือมกันแต่แรกแล้ว ย้อนดูได้ กระทู้นี้ถ้าจะมีดี ก็ท่าจะตรง"สีสัน"ที่แผ่มาให้เห็นกันนี่แหละ ( ป.ล. แถม(รอบ2)ให้ว่าขู่อะไรนั่น มันไม่ใช่สายตาของผมแม้แต่น้อยด้วยซ้ำนะ หลังไมค์ก็ไม่ได้เกี่ยวกะผม ผมก็รู้อยู่แล้ว จะไปมีอะไรให้รู้สึกแปลว่าโดนขู่ตรงไหน? ผมยังนึกไม่ถึง คิดดูเอาละกันนะ ว่าทำไมภาพพจน์มันออกมาเองเช่นนั้นได้ ) "เพราะงั้นไม่พูดย่อมสบายกว่าพูด" อ้าว รีบปฏิบัติจริงจะยิ่งดีเลยครับ   แทนที่จะมาทำตัดพ้อ เลียบๆเคียงๆอยู่นั่น  อุตส่าห์พูดแล้ว.. ไม่เลิกนิสัยนะคุณ ขอให้ความสุขตามสมควร. แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 23:29:40 แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 23:25:11 จากคุณ : EvaAngelion เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 23:15:51 ความคิดเห็นที่ 125 ข้าพเจ้าไปค้น คำว่า "เอโส" และ"เอส"มาฝากค่ะ จากที่นี่ http://www.mahamodo.com/buddict/buddict_pali.asp จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 18:36:06 ความคิดเห็นที่ 126 "เอส" จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 18:36:48 ความคิดเห็นที่ 127 ^ ^ ขอบคุณครับ : ) จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 21:15:32 ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com