ความคิดเห็นที่ 1 สาวๆ เก็บโต๊ะ วันนี้พรศิริรับหน้าที่ล้างจาน พีรวิชญ์ช่วยเช็ดจานให้แห้ง ตวงพรเป็นคนเก็บเข้าตู้ ส่วนดาราวลีไป ปรึกษางานกับตาในห้องทำงาน  บ้านนี้แม้จะไม่ใหญ่โต แต่ออกแบบเหมาะเจาะลงตัว ในฐานะคนทำงานด้าน ก่อสร้างและออกแบบอาคาร พีรวิชญ์แอบสังเกตวัสดุที่ใช้ กับวิธีการออกแบบในห้องครัวอย่างชื่นชม สักวันคง ได้คุยกันเรื่องนี้ แม่ครูดวงดาวขึ้นเรือนไปก่อน นั่งรออยู่ที่ชานเรือนหน้าบ้านคงจะเพราะฝนตกบ่อย ชานตรงนี้จึงมีหลังคาคลุม กันแดดกันฝน  บ้านนี้เป็นเรือนไทยแฝด ชานเรือนจึงมีสองฝั่ง อีกฝั่งตกแต่งด้วยโต๊ะและเก้าอี้ไม้ ช่องกลางรอย ต่อเรือนแฝด เว้นไว้มีดอกมะลิในกระถางแขวนเรียงรายเต็มราวระเบียงทั้งสองฝั่ง  หัวเสามีกรงนกลวดลาย สวยงามแขวนอยู่ฝั่งละกรง มองผาดๆ นึกว่านกจริง แต่พอพิศใกล้ๆ ถึงจะรู้ว่านั่นเป็นนกประดิษฐ์ น่าสงสัย เหมือนกันว่าทำไมเป็นเช่นนั้น ฝั่งที่แม่ดวงดาวนั่งตกแต่งไทยๆ แต่เป็นไทยประยุกต์ที่ค่อนไปทางทันสมัยไม่น้อย ลมกลางคืนพัดเย็นสบาย ไม่ต้องใช้พัดลม กลิ่นยากันยุงตะไคร้หอมอบอวลตามแรงลมพัด โต๊ะตัวที่ทำจากไม้เคลือบผิวเงางาม ตั้งโดดเด่นอยู่ตรงกลาง โดยรอบมีเบาะหนาซ้อนสองชั้นสีขาวมอง ปราดเดียวก็รู้ว่าทำจากผ้าไหมแท้ วางเบาะเลียนแบบโซฟาหกตัวหลักๆ มีพนักพิงเสียด้วย  ส่วนอีกสองตัวไม่มี พนักพิงวางเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ เบาะสีขาวตัดกันกับสีไม้ดูโปร่ง สว่างตา รู้สึกสบายเมื่อนั่งเล่นอยู่แถวนี้ นานๆ ช่างคิดช่างทำจริงๆ ดอกไม้สีม่วงที่ปักในแจกันทรงเตี้ยกลางโต๊ะ ช่วยให้บรรยากาศสดชื่น แสงไฟจากโคมไฟตามมุมต่างๆ ให้ ความรู้สึกที่อบอุ่น เสียงหรีดหริ่งเรไรระงม พีรวิชญ์เลือกตัวที่อยู่ตรงข้าม ส่วนสองสาวเลือกนั่งตามใจชอบ เขาพิงพนักยืดขาไปซ่อนใต้โต๊ะ แล้วก็ต้องก้มมองความลื่นที่เท้าสัมผัส เขาขึ้นเรือนมานอนกลางวันแล้วรอบหนึ่ง แต่ขึ้นคนละฝั่งจึงไ่ม่ทันสังเกตตอนกลางวัน  พื้นผิวลื่นๆ ที่เท้าสัมผัสที่แท้เป็นกระจกที่ทับอยู่บนพรมนั่นเอง แต่เนื่องด้วยพรมถูกออกแบบให้ฝังลึกลงบนพื้นไม้เมื่อเอากระจกหนามาวางทับไม่มีทางที่จะสะดุดขอบกระจก เพราะวางเสมอกันพอดี  พรมผืนใหญ่กว่าโต๊ะเล็กน้อย เขาตื่นตากับการตกแต่ง ที่ไม่คาดว่าจะได้พบ เขาชินตา กับงานสมัยใหม่ของตัวเองจนลืมคิดถึงความเป็นไทยๆ แบบนี้  พีรวิชญ์ยิ้มจางๆ ใครหนอ ออกแบบ คงจะคุยด้วย สนุกไม่น้อยหากได้พบกัน เมื่อสมาชิกมาครบ ไม่นับดาราวลีกับตาเทพที่แยกกันไปวางแผนงานสำหรับการรำมโนราห์ แม่ดวงดาวก็เริ่ม เปิดวงสนทนา “วิชญ์สงสัยใช่ไหม ใครออกแบบ”   เขาเงยหน้าสบตาแม่ดวงดาว ยิ้มเก้อๆ “หนูลีเป็นคนเปิดค้นหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ต แล้วมาปรึกษากันกับพ่อ กับตา เมื่อก่อนเราก็ปูเสื่อ มีหมอนอิง แต่งกันไปแบบบ้านๆ นี่แหละ หนูลีอ้างว่าตาแก่แล้ว เพื่อนตาก็แก่ จะให้นั่งกับพื้นลุกขึ้น ลุกลง ลำบาก นั่งนานๆ ก็ปวดก็เมื่อย จัดแบบนี้สบายกว่า” “อ๋อ..ครับ” “ใครมาเห็นก็ชม บางคนขอก็อปปี้เอาไปจัดที่บ้านก็ยังมีนะ” “ครับ สวยมากผมอยู่ในธุรกิจตกแต่งและก่อสร้างอาคาร อยู่กับสมัยใหม่ซึ่งนิยมความทันสมัยเสียมาก ชินตา จนลืมคิดถึงการตกแต่งแบบนี้ไปเลย โอ๊ะ ไม่ได้หมายความว่าไม่ชอบนะครับ ผมชอบเพียงแต่ส่วนใหญ่ลูกค้า ไม่ค่อยได้เลือก แต่รับรองว่าถ้าใครได้เห็นก็เหมือนแม่ดาวบอกนั่นแหละครับ จะต้องชอบแน่ๆ”  แม่ดาวยิ้มรับ “ใช่ ยุคสมัยเปลี่ยนไปมาก เหมือนโนราห์ที่แม่จะเล่าให้ฟังกันนี่ไง มโนราห์ที่ได้ชื่อว่าเป็นศิลปะพื้นบ้านของ ภาคใต้นั้น มีมานานมากแล้ว จากหลักฐานที่ปรากฎในสารานุกรมวัฒนธรรมไทยภาคใต้ ว่าทางใต้เรามี เครื่องบรรณาการไปยังเมืองหลวงในสมัยรัชกาลที่หนึ่ง ในนั้นมีรวมพวกเครื่องแต่งกายของโนราห์ด้วย เช่นเทริด” “เทริดคือมงกุฎของหัวหน้าคณะโนราห์ใช่ไหมคะ แม่ดาว”   ตวงพรถาม “จ้ะ เทริดของหัวหน้าคณะจะต่างจากมงกุฎโนราห์ทั่วไป” “ครับ” “งั้นแสดงว่ามีการแสดงโนราห์มานานมากแล้ว อาจจะตั้งแต่ก่อนสมัยรัชกาลที่หนึ่งด้วยซ้ำ”  พรศิริทำท่านับนิ้ว “แหะ แหะ แต่หนูนับไม่ถูกว่ากี่ปี” “จ้ะ เป็นร้อยๆ ปีมาแล้ว นอกจากนี้ยังปรากฎเครื่องแต่งกายอื่นๆ ด้วย ทั้งเครื่องลูกปัด ทับทรวง บ่า” “ค่ะ แล้วโนรา..มโนราห์ มีความเหมือนในความต่างยังไงคะ” “โนราห์เหมือนที่เป็นการรำชนิดหนึ่ง พวกเราคงเคยได้ยิน คำว่า รำ ระบำ ฟ้อน” “ค่ะ”  สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่แม่ครูดวงดาวอย่างตั้งใจ “รำ คือการมุ่งแสดงท่าทางให้เห็นความงดงามของการรำ โดยใช้มือกับแขนเป็นหลัก มีทั้งรำเดี่ยว รำคู่ รำหมู่ ความหมายของนาฎยศัพท์ ไปหาเอาในกูเกิ้ลไป๊” เสียงใสๆ ที่แทรกมาเรียกความสนใจของทุกคนให้หันไปมอง “แม่คะ ตาให้มาเรียก แม่ไปช่วยตาก็แล้วกัน ส่วนแขกไทยเนี่ย เดี๋ยวลีจัดการเองค่ะ” แม่ดาวพยักหน้า “เอ้า งั้นเด็กๆ คุยกันเองนะ แม่จะไปคุยกับตาก่อน หนูลีเขาก็เก่งไม่แพ้แม่หรอก”  แม่ดวงดาวลุกขึ้น จับแขนหนูลี ที่เดินสวนเข้ามานั่งแทนที่ “ได้ยินว่าเหมือนๆ ต่างๆ แม่ดาวกำลังจะเล่าใช่ไหมว่าโนราห์ตรงไหนเหมือน ตรงไหนต่าง” “ถูกต้องแล้วค้าบ”  พรศิริทำท่าเหมือนเล่นยิงปืน ส่องนิ้วมาทางพี่สาว “ก็ไม่มีอะไรมากหรอก คนที่ดูส่วนใหญ่ พอเห็นเครื่องแต่งกาย ได้ยินเสียงปี่ เสียงกลอง ทำนองดนตรี ก็จะรู้หละ ว่านี่โนราห์ ลึกไปกว่านั้นก็คือ มีโนราห์พื้นบ้านกับโนราห์ภาคกลาง โนราห์พื้นบ้านจะเล่นจะรำกันแบบหนึ่ง ส่วนโนราห์ภาคกลางจะรำอีกแบบหนึ่ง เน้นไปที่เล่นเป็นเรื่องแบบละครชาตรี” “รำ ละคร เล่นเป็นเรื่อง ละครชาตรี” “เอ้า งง งง กันเข้าไป เรียนกันเพิ่งสอบเสร็จหรือเปล่า ไม่ซึมซับกันเลยหรือไงจ้ะ หนูๆ น้องๆ ศัพท์เหล่านี้อยู่ ในวิชาดนตรีที่เพิ่งเรียนเทอมนี้ จำได้นะพี่ยังติวให้ตวงอยู่เลยนะก่อนสอบเนี่ย”  ดาราวลีค้อนปะหลับปะเหลือก ตวงพรยิ้มอายๆ “รำ ก็เหมือนที่บอกเมื่อกี้ ส่วนละคร ก็คือการแสดงเป็นเรื่องราวตามลำดับ เมื่อก่อนเขาแสดงกันสองถึงสี่ชั่วโมง เวลาเปลี่ยนไปอะไรๆ ก็เปลี่ยนตาม ทำให้สมัยนี้นิยมทำละครแค่หนึ่งถึงสองชั่วโมง เอาไว้กลับไปพี่จะหาเวลา พาไปดูละครเวทีสักเรื่องสองเรื่อง”  คำตอบที่ได้แทนที่จะได้จากพี่สาว กลับกลายเป็นเสียงทุ้มน่าฟังจากพี่ชาย เสียนี่ สายตาแปลกใจระคนชื่นชมจึงย้ายไปหาคนพูด แทบจะเรียกได้ว่า รวมเป็นตาเดียว “โหย พี่วิชญ์”  ตวงพรประกบมือยกขึ้นมาแนบแก้ม เอียงคอ ทำตาซาบซึ้ง “เก่งจัง”  พรศิริยิ้มแต้ มองมาอย่างชื่นชมมากๆ “อ๊ะ แน่หละซี้ พี่ไม่ใช่พี่แค่สถาปนึก ทำแต่งานนะจะบอกให้”  เขายิ้มอมภูมิ “นะ .. คนเรา”   ดาราวลีหุบยิ้มชื่นชม ทำปากขมุบขมิบเผลอส่งค้อนให้อีกที “มีรำ มีละคร เกี่ยวยังไงกับโนราห์คะพี่ลี”  พรศิริที่ฟังเงียบๆ ถามบ้าง “เกี่ยวกันตรงที่ โนราห์ที่เป็นศิลปะพื้นบ้านจะไม่ได้แสดงเป็นเรื่องเหมือนละคร มโนราห์พื้นบ้าน รำตามท่าต่างๆ และมีบทร้องสดๆ ด้วย บทร้องเป็นกลอน ทั้งกลอนเก่า กลอนใหม่ กลอนแต่งสด  ส่วนที่เรารู้จักรำมโนราห์ยอดฮิต ที่เล่นบนเวทีหลายๆ แห่ง ที่เล่นตามนิทานเรื่องพระสุธนมโนราห์นั้นเป็นมโนราห์ของภาคกลาง” “อ๋อ มีแบ่งกันแบบนี้ด้วย” “แบ่ง ให้พอรู้ประเภท ไม่ใช่แยกให้แตกต่างหรือแบ่งเป็นชนชั้น” “คนไทยเราไม่ว่าภาคไหนๆ ก็มีความเชื่อเรื่องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คุ้มครองคน ไม่ว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์นั้นจะเป็นเทวดา พระ หรือบางคนก็ถือผีสางนางไม้ คนเรามักยึดสิ่งเหล่านี้เป็นที่พึ่งทางใจ หลายคนที่มีความเชื่อนี้อย่างมาก เวลาตกทุกข์ได้ยาก มีเคราะห์ก็มักจะมีการบนบานศาลกล่าว กับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ตนเองเชื่อ แล้วก็มีการแก้บน โนราห์ถือเป็นการแสดงอย่างหนึ่งที่เอาไว้แก้บนด้วย” “ใช่ๆ หนูเคยไปวัดหลวงพ่อโสธร เขามีการรำโนราห์แก้บน นั่นเป็นครั้งแรกในชีวิตหนูที่เห็นเขารำโนราห์จริง มีคนเป่าปี่ ตีกลอง”   ตวงพรเป็นคนเสริมขึ้นมา “ภาคใต้เราก็เหมือนกัน คนสมัยก่อนก็นิยมใช้โนราห์รำแก้บน และเฉกเช่นเดียวกัน คนไทยเราก็มีความนบน้อม ถ่อมตน เรามีการตอบแทน เป็นการขอบพระคุณ โนราห์อีกแบบหนึ่งของทางใต้ก็คือ การไหว้ครู หรือโนราห์ โรงครู ตรงนี้จะจัดหนักหรือไม่แล้วแต่ทุนทรัพย์ของเจ้าภาพ บางทีเขาจะจัดแบบสามวันเต็ม หรือจัดสั้นเพียง หนึ่งวันจบ จัดทุกปี จัดสามปีหน จัดเจ็ดปีหน แล้วแต่ โนราห์โรงครูนี้รวมไปถึงการครอบครูให้กับโนราห์ใหม่” “พี่ลี พี่ลีหัดโนราห์มาตั้งแต่กี่ขวบคะ” “ตั้งแต่อยู่ในท้องเลยมั้ง”  ตวงพรพูดปนหัวเราะ พ่อเล่าให้ฟังตอนก่อนมานี่เองว่า พ่อกับลุงคุยกันทางโทรศัพท์ ลุงหนะเห่อลูกสาว ส่วนพ่อก็หมั่นไส้เลยแขวะเอาหลายหน เรื่องมโนราห์นี่แหละ “เจ็ดขวบย่ะ แหม.. แต่จริงๆ ก็น่าจะเป็นตั้งแต่อยู่ในท้องนะ เพราะกว่าแม่จะรู้ว่าท้อง ปาเข้าไปสามเดือนกว่าแล้ว เพราะไม่มีอาการแพ้เลย อาจจะแปลกใจนิดหน่อยที่..”   หันไปทางผู้ชายคนเดียวในที่นี้ แล้วกลับมาคุยกับ สองสาวต่อ “ที่ไม่แพ้ท้อง” “อะนะ”  สองสาวยิ้มๆ นัยะคำตอบที่หายไป อยู่ในวิชาสุขศึกษาทำให้เด็กๆ รู้ความที่พี่สาวไม่เอ่ยออกมา “การดูโนราห์ให้สนุกต้องรู้จักหลักเบื้องต้นของการชมนาฎศิลป์ ซึ่งตรงนี้ครอบครัวของพี่ใส่ใจคนดูมาก สูหยา บอกว่าจะมีชาวต่างชาติมาดู ตอนแรกก็คิดว่าคน สองคน วัยรุ่น แต่นี่ไม่ใช่ ได้ข่าวว่าเป็นคนของกระทรวง วัฒนธรรมซึ่งเข้ามาท่องเที่ยวในประเทศไทยเป็นการส่วนตัว แต่ก็เถอะ เพราะเจ้าของงานที่จะมีการจัดเลี้ยง เป็นนักการเมือง ก็อยากอวดเมืองไทยของเรา ภาคใต้ของเรา” [ยังมีต่อค่ะ] จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 16:07:50

ความคิดเห็นที่ 2 “ถ้าจำไม่ผิดพี่ลีจะรำเดี่ยว รำมโนราห์บูชายัญใช่ไหมคะ” “ใช่ เพราะถ้าหากรำแบบอื่นก็จะต้องใช้คนเยอะ ทีนี้การลงไปเกาะลำบากอยู่มาก เรื่องการขนเครื่องแต่งกาย การพานักดนตรี ค่าใช้จ่ายสูงมาก สูบอกว่าเจ้าของงานเป็นนักการเมืองที่เป็นคนดีของบ้านเรา ซึ่งก็จริง ท่านมี ชื่อเสียงไม่เคยมีข่าวเสียๆ หายๆ มีแต่การพัฒนาท้องถิ่น คนนับหน้าถือตาเป็นจำนวนมาก ท่านไม่เคยใช้จ่าย ฟุ่มเฟือย จริงๆ งานนี้ท่านแค่ลงไปเที่ยวเกาะเป็นการส่วนตัวกับครอบครัว ส่วนสูหยา คนที่มาติดต่องานเป็น เพื่อนเรียนโรงเรียนเดียวกันมา อยากจัดงานให้ โดยปกติโรงแรมของสูก็มีโชว์ระหว่างมื้อค่ำแก่นักท่องเที่ยว อยู่แล้ว โนราห์นี่อยากจัดเป็นพิเศษจริงๆ ตอนแรกว่าจะเซอร์ไพร้ส์ในงาน แต่บังเอิญอย่างไรไม่ทราบ เกิดการเปลี่ยนแปลงที่เรารู้กันเมื่อเย็นนั่นแหละ  เท่าที่ฟังจากตานะ เห็นว่าท่านไปเจอเพื่อนชาวต่างชาติที่เกาะ โดยบังเอิญ แล้วก็บังเอิญชั้นที่สองคือ ชาวต่างชาติคนนั้นเป็นเจ้าหน้าที่กระทรวงวัฒนธรรม เพื่อหน้าตาของ ประเทศเราเปลี่ยนแผนก็ดูดี ไม่ได้ยุ่งยากอะไรมาก” “หลายบังเอิญจังนะคะพี่ลี”  พรศิริแซว “อือ.. ประมาณนั้น ตากับสูคุยโทรศัพท์กันอีกรอบ ได้ยินว่าไหนๆ ก็ไหนๆ จะทำให้เป็นงานเปิด มีชาวบ้านมาร่วม ชมด้วย แบ่งครึ่งกันโซนที่ขายตั๋วสำหรับการนั่งโต๊ะอาหาร สำหรับคนสมัครใจทั้งนักท่องเที่ยวไทยและต่างชาติ ส่วนอีกครึ่งเป็นชาวบ้านเป็นการเลี้ยงอาหารฟรี เจ้าภาพก็คือเงินในการขายโต๊ะนั่นแหละ หากเงินเหลือทั้งหมด จะนำไปบริจาคให้กลุ่มรักสัตว์ของเกาะ นำเงินไปรักษาสัตว์ที่ป่วย หรือจะเอาไว้เป็นทุนสำหรับการทำหมันพวก น้องหมา หรือน้องแมว จรจัดที่อยู่บนเกาะ” “เอ้อ..เลยกลายเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตเลยนะคะนั่น แล้วการรำหละคะ จะยกไปทั้งคณะเลยหรือเปล่า แล้วต้อง ไปเมื่อไหร่ ตอนนี้แขกอยู่ที่เกาะแ้ล้วหรือคะ”   “ถามมาซะรัวเชียว ไม่ต้องยกเป็นคณะ เป็นการรำเดี่ยวเหมือนเดิม แต่จะเพิ่มสูจิบัตรของงานเข้ามา เดี๋ยวให้ตา กับแม่เขียนแล้วพี่จะพิมพ์ ส่งไฟล์เมล์ไปให้สูหยา เพื่อให้ทางโน้นดำเนินการพิมพ์แจกแ่ก่นักท่องเที่ยวและผู้ที่ สนใจเข้าชมงาน แบบฟรี และไม่ฟรี ใช่แขกพักเจ็ดวัน เราต้องลงเกาะพรุ่งนี้เลย เรือเช้าออกเก้าโมง ง่วงกัน หรือยังพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้านะ “ยังค่ะ หนูตื่นได้”  ประสานเสียงมั่นใจ “ใช่ ตวงยังอยากรู้ต่อ ว่าโนราห์เหมือนหรือต่างยังไง พี่ลีอธิบายพวกเราได้ไหมคะ” “พี่วิชญ์หละ ง่วงหรือยังคะ” พรศิริหันไปถามพี่ชาย “ยังเลย จะทำอะไรกันก็ทำเถอะ พี่ฟังได้ ส่วนมีอะไรให้ช่วยก็บอกนะครับ หนูลี ยินดีรับใช้ครับ” “ขอบคุณค่ะ คุณวิชญ์จะย้ายไปข้างในก็ได้นะคะ ตรงห้องโถงมีโทรทัศน์ รีโมทอยู่ข้างๆ เครื่องนั่นแหละค่ะ ที่นี่มีจานดาวเทียมเลือกดูได้ตามต้องการเลยค่ะ” “ครับ ไม่เป็นไร” “พี่ลี ต่อๆๆ ตวงอยากรู้” “ย้อนกลับไปอีกทีนะ ว่ามโนราห์ภาคใต้กับมโนราห์ภาคกลางต่างกันตรงที่ ภาคกลางเล่นเป็นเรื่องแบบละคร หรือตัดตอนของละครมาเล่น อย่างเช่นเรื่องพระสุธนมโนราห์ ที่ยอดฮิตเลยก็คือ การที่นายพรานไปจับนางกินรี มาถวายพระสุธน นอกจากนางกินนรีแล้วจะมีคนแต่งตัวเป็นนายพราน สวมหน้ากากเข้ามาเล่นด้วย, หรือการรำ มโนราห์บูชายัญห์ หมายถึงตอนที่นางมโนราห์รำโชว์ก่อนจะบินหนีกลับบ้านของตนเองที่เขาไกรลาส” “อืม.. ค่ะ แล้วโนราห์ภาคใต้ที่พี่เล่าเมื่อกี้ใช่ไหมคะ เป็นการแก้บน หรือไม่ก็โรงครู” “ใช่ เหมือนแต่แตกต่างไม่ได้แตกแยก อย่างพี่ เป็นโนราห์รุ่นใหม่ออกมา มีการปรับประยุกต์เยอะแล้ว การรับ งานของตาก็จะเปลี่ยนจากการรับงานของแม่ในสมัยก่อน สามารถนำเอาโนราห์ภาคกลางมารำด้วยได้ รำโนราห์ ภาคใต้ของแท้ดั้งเดิมนอกจากรับงานแก้บน ก็จะมีงานเฉลิมฉลองต่างๆ อย่างงานหกสิบปีวิทยาลัยของพี่ ที่เห็นกันในซีดี, หรือที่เด่นๆ ก็คือโนราห์สงขลา ของมหาวิทยาลัยวชิราวุธ สวยมาก เคยดูกันไหม” “ไม่เคยอะค่ะ”  พรศิริส่ายศรีษะ ตวงพรก็เหมือนกัน ส่วนพีรวิชญ์นั่งฟังเงียบๆ สายตาเขาจับจ้องที่คนเล่า ความรู้สึกเอื้ออาทรแผ่กระจาย ไม่ชวนให้รู้สึกอึดอัดอะไร หากมองไปและสบสายตาของเขา “งานเฉลิมฉลอง งานนักขัตฤกษ์ต่างๆ  เพราะโนราห์เหมาะสำหรับงานรื่นเริง เสียงปี่เสียงกลองค่อนข้างเร้าใจ แม้แต่ตอนเศร้าอย่างโนราห์บูชายัญก็ดูไม่เศร้าเท่าไหร่นัก ถ้าคนแสดงไม่แสดงให้สมบทบาท ตอนร้องสำคัญมาก คนที่รำเก่งๆ เขาสามารถสร้างอารมณ์ร่วมให้คนดูร้องไห้ก็มีนะ แต่พี่ไม่ได้เก่งขนาดนั้นค่ะ” “แต่พี่ลีก็เก่ง” “พี่ไม่ใช่คนเก่ง พี่เป็นคนที่ทำซ้ำบ่อยๆ แล้วเล่าได้ บอกรายละเอียดได้มากกว่า”   พีรวิชญ์พยักหน้าหงึกหงัก ไม่ใช่เห็นด้วย แต่ชอบใจวิธีการพูด เธอไม่ใช่คนอวดดีสักนิด เขายิ้ม “พวกเราคุยกันเยอะมาก และยาวมาก ทั้งที่วันนี้เพิ่งมาถึงเองนะ ถ้ายังไม่ง่วงไปใช้คอมพ์สิ ที่นี่มีสัญญาณ อินเตอร์เน็ตนะ พ่อติดให้พี่ตั้งแต่ตอนเรียน และใช้มาจนถึงทุกวันนี้ คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะอยู่ในห้องสมุดนะ เรือนฝั่งโน้น ห้องติดกับชานเรือนเลย ก็พ่ออีกเหมือนกันที่ทำไว้ให้ หาหนังสือมาใส่ แบ่งกันเล่นละกันถ้ายังไง จะไปยกโน้ตบุ้คในห้องพี่มาก็ได้ ห้องพี่อยู่ฝั่งนี้ห้องในสุดติดหลังบ้าน แต่อย่ามัวแต่แช้ทให้ดึกหละ เสร็จแล้ว เข้านอนได้เลย ไม่ต้องรอพี่ พี่ต้องพิมพ์งานก่อนจะได้รีบส่งให้สูหยา ส่วนคุณ..ส่วนพี่วิชญ์ถ้าไม่ง่วงก็ดูโทรทัศน์ หรือจะเข้าไปหยิบหนังสือมาอ่านก็ได้ตามสะดวกนะคะ ลีคิดว่าแม่กับตาน่าจะร่างคำที่ใช้ทำสูจิบัตรเสร็จแล้วหละ ลีไปทำงานก่อนค่ะ” “เอาสิ ไม่ต้องห่วงพวกเราหรอก จัดงานให้เสร็จละกัน” “ค่ะ..” “อ้อ พรุ่งนี้ต้องตื่นกี่โมง” “ตื่นเช้าหน่อยค่ะ เราต้องลงเรือเก้าโมง ปกติแม่เป็นคนตื่นเช้ามาก เพราะแม่ชอบใส่บาตร ที่นี่จึงจะมีอาหาร ตั้งแต่เช้า มีข้าวหุงในหม้ออุ่นไว้ตลอด ส่วนกับข้าวดูได้ในตู้ ไมโครเวฟมีวิธีใช้เขียนติดไว้ เพราะบ้านเรามีเด็กๆ มาเรียนหลายรุ่น ก็เลยทำไว้อย่างนี้เสมอ ส่วนอาหารเช้าประเภท กาแฟ หรือขนมปัง ในครัวจะจัดโซนแยกไว้ คงพอผ่านๆ ตากันบ้างแล้วมั้ง” “ครับผม ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นค่อยว่ากัน นึกว่าพรุ่งนี้จะมีโปรแกรมไปเที่ยวที่ไหนเป็นพิเศษหนะ” “ไม่แน่ค่ะ ให้ลีทำงานคืนนี้ก่อน งานของลีเป็นขั้นตอนแรก ไม่อยากให้สูเค้ารอนาน ถ้าคืนนี้เสร็จ พรุ่งนี้อาจ ไปเดินเล่นกันหลังอาหารเช้า ตรงสวนของกรมทรัพย์  ไปดูไม้โกงกางกับนกหลายชนิดที่ชอบมาจับปลาแถวๆ นั้นค่ะ เสร็จแล้วก็ไปท่าเรือให้ทันแปดโมงสี่สิบห้าก็ใช้ได้หละ” “โดยประมาณกี่โมงหละคะ พี่ลี ตวงจะได้เตรียมตัวไว้” “ก็ไม่ต้องเช้ามาก สักหก เจ็ดโมงก็ได้ ถ้าอยากไปเดินป่าโกงกาง” “โหย หก เจ็ด โมงเนี่ยนะ ไม่เช้า”   ดาราวลีหัวเราะ แววตาเป็นประกาย คนที่ลอบมองยิ้มตามส่วนคนที่มองคน ที่แอบมองอีกทีอย่างพรศิริก้มมองพื้นด้วยสายตาหม่นเศร้าทุกคนแยกย้ายกันไป ทิ้งให้ชานเรือนว่างเปล่า แมลงกลางคืนร้องระงม [พบกันใหม่ พฤหัสบดี 29 กันยายนค่ะ] จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 16:16:50

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะ.. ไม่โพสต์ซะนาน พลาดไปนิด ใน คคห.แรก เว้นวรรคห่างมากเลย คาดว่าคงพออ่านได้นะคะ ขออภัยที่ร้างจอเสียนานจนเกือบลืม จริงๆ บทที่ 6-7 เขียนไว้ตั้งแต่ เดือนสิงหา วันที่ 12-13 โน่นแหละ แต่ปรับเปลี่ยนและใช้เวลาแก้ไข หาข้อมูล ค้น คุ้ย อยู่เป็นเดือน เพราะอยากให้งานออกมา "พออ่านได้" ยินดีนะคะ สำหรับการ "สับแหลก" อยากให้ช่วยๆ กันค่ะ มือใหม่หัดเขียนนิยาย อย่างสีน้ำฟ้าจะได้มีกำลังใจเขียนกันต่อไป ตอนหน้าเสร็จแล้วเหมือนกัน รอเรียบเรียง เพิ่มเติมข้อมูลให้แจ่มชัด ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านนะคะ คุณ npuiy, คุณรุริกะ, อาจารย์ GTW, ดาเรน, กาแฟเย็นเพิ่มช็อต, คุณนารีจำศีล, พี่ tiki_ทิกิ, ปู่เจียวต้าย และท่านที่ไม่ได้ ลงชื่อ ล็อกอินมาเม้นท์บ้างก็ได้ค่ะ คนเขียนออกจะตื่นเต้นเวลาเห็นชื่อคนเข้ามาอ่าน เยอะๆ .. ขอบคุณจริงๆ ที่สละเวลาให้ แล้วพบกันใหม่ค่ะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 16:22:13

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 16:45:53

ความคิดเห็นที่ 5  สวัสดค่ะ หนูนู มาตะหัววันเลยนะจ้ะ ยังไม่เลิกงานหรือ..  ฝากด้วยนะ พี่ไปทำงานก่อนค่ะ อู้มาทั้งวันแล้ว จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 17:13:46

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 17:25:49

ความคิดเห็นที่ 7 วันนี้วันเสาร์ เค้าไม่ได้ทำงานค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 18:53:04

ความคิดเห็นที่ 8 ขอไปอ่านทบทวนสักรอบ ลืมรายละเอียดบางอย่างไปแล้ว ^^ แต่ยังจำโครงเรื่องและใจความสำคัญได้นะครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 22:48:18

ความคิดเห็นที่ 9 ต๊ะเอ๋ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 08:20:09

ความคิดเห็นที่ 10    ขอบคุณที่แวะมาค่ะ คุณรุกิกะ   อาจารย์จี..สมควรลืมค่ะ นานแรง จริงๆ ที่ร้างจอไป  ตะเอ๋.. หนูนู เชิญเล่นตามสบายนะคะ ไปตลาดหละค่ะ หิวจัง จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 17:56:27

ความคิดเห็นที่ 11 นาน.....เกือบลืมเนื้อเรื่องเดิมไปเลยอ่ะ จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 20:35:33

ความคิดเห็นที่ 12 เค้าโดนเปลี่ยนชื่อเป็นรุกิกะ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 22:48:09

ความคิดเห็นที่ 13 ตามมาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 04:11:20

ความคิดเห็นที่ 14 พี่จ๋าวชื่อเริ่มแปลกนะคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 06:07:19

ความคิดเห็นที่ 15 อุ่ย.. ขอโทษค่ะ คุณรุริกะ.. ในความจำ มักจำเสมอว่า รุกิกะ ไม่รู้จำจากไหนนิ..ปกติจะเช็คชื่อก่อน สงสัยหลุดไปสองสามหนแล้ว เพราะจำฝังใจจริงๆ นะเนี่ย .. ขอบคุณ คุณอุรุสาค่ะ ขอบคุณที่แวะมาค่ะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 09:28:02

ความคิดเห็นที่ 16 แปะโป้งไว้ก่อนนะคะพี่แจม สุดสัปดาห์นี้จะกลับมาอ่านค่ะ คิดถุง...คิดถัง...คิดกะละมัง อิอิ คิดถึงหลายๆเด้อค่ะ จากคุณ : เขียนบน iPad (กาแฟเย็นเพิ่มช็อต) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 11:57:37

ความคิดเห็นที่ 17 555555555555555555555555555555555 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 19:33:20

ความคิดเห็นที่ 18 ^ ไม่เป็นไรค่ะคุณแจม ^____^ หนูกาแฟก็เรียกเค้าว่ารุริโกะมาตั้งหลายทีแล้ว ^^' จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 54 06:47:18

ความคิดเห็นที่ 19 ^ ^ ^ โอ๊ะ! พาดพุง จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 54 06:59:25

ความคิดเห็นที่ 20 ตกลงโนราห์กับมโนราห์เหมือนกันไหม รอเฉลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 54 13:09:27

ความคิดเห็นที่ 21 สาวๆ คะ.. ขออภัย สงสัย สักวัน คุณรุฯ (นี่..ป้องกันไว้ก่อน) อาจถูกแจมเปลี่ยนเป็น รุกิโกะ ไปโน่น ขออภัยล่วงหน้าไว้เลยนะคะ (โค้ง.. หัวแทบจรดพื้นค่ะ) .. พี่สก็อตตี้ โนราห์กับมโนราห์ เรียกได้ทั้งสองอย่าง และการเขียน โนรา กับ โนราห์ ก็เขียนได้ทั้งสองอย่าง ต่างกันที่ วิธีการนำเสนอ แบ่งเป็นโนราห์ภาคกลาง กับ โนราห์ภาคใต้ค่ะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 54 23:30:43

ความคิดเห็นที่ 22 หะ.. หะ หา ก็อบข้อความไว้ไม่ครบ สะอื้นเลย ระบบเออเร่อ พยายามตอบแล้วโพสต์ไม่ติด เลย ชี้ลูกย้อนมาก็อปปี้ข้อความไว้ แต่ก็อบไว้ไม่หมด คำตอบเมื่อกี้ยาวมากเลยหละ งั้นเอาไว้เฉลยใน เรื่องตอนต่อๆ ไปค่ะ ขออนุญาตตอบในเรื่องราว นวนิยายเลยค่ะ พี่สก็อตตี้ ขอบคุณที่แวะมาค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 54 23:35:29 แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 54 23:33:50 จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 54 23:32:55

ความคิดเห็นที่ 23 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 12:51:08