ความคิดเห็นที่ 1 ใบหน้าสวยหวานแดงระเรื่อ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ซึมตามไรผม ส่วนชายหนุ่มหายใจหนักๆ เพื่อระบายความเหน็ดเหนื่อยที่ ได้รับ รอยยิ้มพราวระยับ สายลมทะเลพัดเบาๆ เสียงคลื่นซัดซ่า “นั่งพักกันตรงนี้เลยนะ”   ชายหนุ่มชี้ไปที่ร้านอาหารของโรงแรม ซึ่งมีโต๊ะจัดไว้ริมหาดทราย “ก็ดีเหมือนกันค่ะ ทานอะไรกันตรงนี้เลยนะ ลีหิวแล้ว” “ดีเหมือนกัน” “เอ.. เราเดินกันจนวนรอบแล้ว ไม่เห็นใครโทรเข้า เด็กๆ ยังไม่ตื่นอีกหรือคะ” “อืม..”  เขาดูนาฬิกาที่ข้อมือ “แปดโมงครึ่ง อาจจะยังไม่ตื่นกันมั้ง” “โทรไปปลุกดีไหมคะ ลีไปคุยกับหน้าฟร้อนท์ไว้มั่งๆ  ว่าจะพากันออกทะเล เราซื้อตั๋ววันนี้ก่อนไปก็ได้ เรือจะออกตอน เก้าโมงครึ่งค่ะ เป็นทริปดำน้ำดูปะการังแบบสน็อกเกิ้ล เก้าโมงครึ่งถึงหกโมงครึ่ง เรียกว่าไปทั้งวันเต็มวันทีเดียว” “โทรก็ดีเหมือนกันนะ”  เขาล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์มือถือส่งให้ดาราวลี  เธอรับมา เปิดล็อคแล้วกดเบอร์ที่ คุ้นเคย  ยังไม่ทันจะเสร็จ มือเล็กๆ เย็นๆ ก็มาปิดตา กลิ่นสบู่หอมอ่อนๆ เป็นกลิ่นเดียวกับที่เธอใช้นั่นเอง “โทรหาใคร บอกมาซะดีๆ”   เสียงใสๆ ดังข้างหู  ดาราวลียิ้มแกะมือออก ร่างเล็กๆ ของพรศิริเบียดแทรกเก้าอี้มา นั่งข้างๆ ส่วนตวงพรเดินไปถอยเก้าอี้อีกตัวออก ก่อนจะนั่งลง “หนีไปเที่ยวไหนกันมาแต่เช้าคะนี่ พวกเราเดินวนหาที่ห้องอาหารโน้นก็ไม่มี เลยเดินออกมาตรงนี้นี่แหละค่ะ”   ตวงพรตัดพ้อเล็กๆ “ไม่ได้หนีสักหน่อย เห็นนอนอุตุทั้งคู่ก็เลยออกมาเดินเล่น อยากเดินมั่งไหมล่ะ จะพาไป อ้อมจากตรงนี้ไป เดินไปเรื่อย ขึ้นเขา ออกไปทะเลอีกฝั่ง แล้วกลับมานี่ก็ประมาณสองกิโล อยากไปเดี๋ยวพาไป”    สองสาว สั่นหน้าเดี้ยะ พร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย “งั้นไม่ต้องหวังดีหรอกค่ะ หนูยอมอดเที่ยวดีกว่า”  เสียงตอบจากตวงพร “ทานอะไรมาหรือยัง”  พีรวิชญ์ถาม “ยังค่ะ มีคนไปเรียก เอาตั๋วอาหารเช้าไปให้ สำหรับสี่ที่ ใช้ได้ทั้งห้องอาหารข้างใน กับตรงนี้ บอกว่าอภินันทนาการ จากคุณสัญญา เขาว่างั้น” “นะ.. ถ้าไม่มีใครไปเคาะก็คงไม่ตื่นใช่ไหมเนี่ย”   เขาถามเย้าๆ  ดาราวลีพยักเพยิดเห็นด้วยกับเขา “กินอิ่ม นอนหลับสบาย แบบนี้ถือว่าได้พักผ่อนอย่างแท้จริงค่ะ  ช่างเถอะ”   พี่สาวย่นจมูกเข้าใส่ “มาดูกันดีกว่า มื้อนี้มีไรให้กิน ดีหนะ..มื้อนี้อิ่มจัง ตังค์อยู่ครบ กินไรกันดีล่ะ”    พนักงานเดินเอาเมนูมาเพิ่มให้   ตวงพรยื่นคูปองให้ดู “ถ้าใช้คูปอง จะมีอาหารชุดค่ะ”   พนักงานเปิดเมนูในหน้าอาหารเช้าให้ดู   “รับแบบไหนดีคะ”   แต่ละคนเลือกชี้ๆ ตามที่ตัวเองต้องการ พนักงานรับรายการแล้วจากไป “มีอะไรให้ดูหลังจากเดินรอบเกาะ คะพี่วิชญ์”   พรศิริชวนคุย “เยอะแยะ มีนกสวยๆ ต้นใหญ่ใหญ่ ต้องใช้คนสักห้าหกคนโอบถึงจะรอบ ดอกไม้ และหาดทรายสวยๆ ขาวๆ” “แล้วไม่เจอฝรั่งหล่อๆ บ้างเหรอพี่ ไม่เืผื่อน้องเผื่อนุ่งมั่งเลยนะ”  ตวงพรกระเซ้า  พี่่สาว หนุ่ม-สาว สบตากัน หัวเราะ  ดาราวลีหน้าแดงเรื่อเพราะนึกถึงตอนที่เธอรีบเดินลิ่วๆ หนีภาพนักท่องเที่ยวต่างชาติชาย-หญิง แสดง ความรักต่อกันอย่างดูดดื่ม ริมหาดยามเช้า พนักงานนำมาอาหารมาเสิร์ฟในเวลาไม่นาน คุยกันไป กินกันไป ... แล้วอิ่มอาหารกันค่อยข้างเร็ว เพราะจวนได้ เวลาเรือนำเที่ยวออกจากฝั่ง .. ดาราวลีเรียกให้ทุกคนไปเตรียมตัว เพื่อจะได้ออกเที่ยวกลางทะเล เก้าโมงสิบห้าทุกคนมารวมกันที่ล็อบบี้   ดาราวลีสวมชุดว่ายน้ำสีดำ เป็นกางเกงขาสั้นรัดรูปกับเสื้อเข้าชุด โดยสวมเสื้อยืดตัวโคร่งคลุมไว้อีกที เธอ ลงมาก่อนเพื่อจัดการเรื่องตั๋วไปเที่ยว  ก่อนที่ทุกคนจะตามมาสมทบ ชุดว่ายน้ำของตวงพรเป็นสีฟ้า ของพรศิริเป็นสีชมพู  สามสาวแต่สไตล์เดียวกัน เพราะดาราวลีเป็นคนไปเลือกซื้อ ด้วยตัวเองทั้งหมดในตลาดตัวเมืองกระบี่ ก่อนที่จะลงมาเกาะนั่นเอง ส่วนชายหนุ่มคนเดียว สวมกางเกงขาสั้นสีเขียวพอดีตัว กับเสื้อยืดคอกลมสีขาว เพิ่งซื้อมาใหม่จากร้านค้าตอนที่ ไปเดินรอบเกาะกับดาราวลี กับหมวกแก็ปสีขาวเข้าชุด มีแว่นกันแดดเสียบไว้ที่คอเสื้อ  ในมือถือแว่นกันแดด อีกสามอัน แจกให้สาวๆ คนละอัน ทุกคนยกมือไหว้ก่อนรับของจากเขา  ดาราวลีเดินไปสอบถามพนักงานหน้าฟร้อนท์ซึ่งให้คำแนะนำอย่างดี แล้ว กลับมาที่กลุ่ม พยักหน้าให้ทุกคน “พร้อมแล้วไปกันเถอะค่ะ”    ทุกคนพยักหน้ารับแล้วเดินตามไกด์จำเป็นคนสวย “เราต้องเดินไปที่ท่าเรือ เรือทริปสีเขียวๆ ลำใหญ่  ลีซื้อตั๋วจากแผนกทัวร์ของโรงแรมเรียบร้อยแล้ว จริงๆ เขามี พนักงานมารับ แต่ลีว่าเราจะเดินไปเอง แค่ยื่นตั๋วเองค่ะ คนไทย ถามใครไปก็ได้ ปะ..”   ขบวนนักท่องเที่ยวคนไทยสี่คน เดินปะปนมากับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ หลายชาติ หลายภาษา บางกลุ่มก็คุยกัน เป็นภาษาอังกฤษ บางกลุ่มก็คุยกันเป็นภาษาที่ไม่คุ้นหู .... มองเห็นเรือลำใหญ่สีเขียวแต่ไกล มีเรือหลายลำที่จอดเรียงกันอยู่ริมท่า เรือใหญ่สีเขียวจอดอยู่ริมนอกสุด ต้องเดิน ผ่านเรือสองลำกว่าไปไปถึง เรือสีเขียวคาดขาว มีชื่อเป็นตัวหนังสือภาษาไทยและภาษาอังกฤษกำกับไว้ด้วย  เป็นเรือสองชั้น ชั้นล่างด้านท้าย มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งผิวคล้ำ ไม่สวมเสื้อยืนอยู่ คนทยอยเดินขึ้นไป ส่งตั๋วให้เขา เสียงดังได้ยินทั่วบริเวณ “เชิญครับๆ ขึ้นมารอบนเรือก่อน น้ำ ชา กาแฟ ดื่มฟรี ตลอดเส้นทางแต่ต้องบริการตัวเองนะครับ”  บอกคนไทยเสร็จ เขาก็หันไปบอกฝรั่งกลุ่มที่เดินมาพร้อมๆ กัน “Welcome to Nantanach boat trip, show your ticket here and self service tea coffee water all free on the trip”   คนไทยหันไปมองเด็กหนุ่มอย่างทึ่งๆ แม้เขาจะพูดอังกฤษสำเนียงไทย แต่ก็ฟังกันรู้เรื่อง  ฝรั่งทยอยเดินไปส่งตั๋ว ให้กับเขา แล้วเดินขึ้นเรือไปทีละคน สองคน เมื่อคนเริ่มมา คนขับสตาร์ทเรือเพื่ออุ่นเครื่อง แล้วเดินออกมาดู ความคืบหน้าของการจัดการกับผู้โดยสารประจำวันนี้ “O.K. everybody please takes of your shoes put on the basket then go to up stair sit down waiting we’re staff sir”   เขาผายมือไปที่ตะกร้าสี่เหลี่ยมสำหรับใส่รองเท้า  พนักงานอีกคนคอยส่งสัญญาณให้คนที่เดินขึ้นเรือมาแล้ว ขึ้น บันไดไปอยู่ชั้นบน เด็กหนุ่มที่อยู่ท้ายเรือ นับตั๋วที่รับมาเช็คกับจำนวนที่อยู่ในกระดาษที่ทางสำนักงาน เมื่อเห็นว่าตรงกันก็ส่งสัญญาณ พร้อมเดินเรือ คนขับเรือหรือกัปตันเข้าประจำที่ เมื่อเด็กหนุ่มที่อยู่ท้ายเรือปลดเชือกที่พันยึดไว้ที่เรือลำที่จอดริมในสุด พร้อม ส่งสัญญาณว่าเรียบร้อยแล้ว กัปตันเริ่มถอยออกห่างจากท่าเรือ กะด้วยสายตาคร่าวๆ วันนี้มีผู้โดยสารทั้งหมดประมาณเกือบสี่สิบคน พนักงานสี่คน คนขับเรือหนึ่งคน ถือว่าเยอะ ใช้ได้  นอกจากคนเรือ  มีเพียงสี่คนไทยกลุ่มของดาราวลีเท่านั้นที่เป็นผู้โดยสาร นอกนั้นเป็นนักท่องเที่ยวต่าง สัญชาติที่เหมารวมไปได้เลย ว่า “ฝรั่ง”  เสียงฝรั่งคุยกันไม่ต่างอะไรเหมือนนกกระจอกเข้ารัง จ้อกแจ้กจอแจ ฟัง ไม่ได้ศัพท์ ตวงพรกับพรศิริ ไม่กล้ามองสบตากับฝรั่งคนไหนตรงๆ เลยเพราะแต่ละคนมาในชุดเตรียมพร้อมว่ายน้ำทั้งนั้นเลย มีเพียงสองชิ้น ปิดบน ปิดล่าง กับแว่นกันแดดเหมือนคำที่เคยหยอกเล่นกับพวกเพื่อนๆ ในชั้นเรียน  นี่มาเห็นของแท้ กับตาตัวเอง เขินไปไม่เป็นเลยล่ะ บนชั้นสองของเรือนี้ เปิดโล่งทุกด้าน  แบ่งเป็นสองโซน ครึ่งหนึ่งมีหลังคา ส่วนอีกครึ่งเป็นพื้นที่กว้าง มีฝรั่งหลายคน ลงไปนั่ง แดดเจิดจ้า ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสดใส เมฆสีขาวๆ กระจายตัว ไม่เป็นกลุ่มเป็นก้อน เรือโยนตัวไปตามจังหวะ ของคลื่นเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ พนักงาน ยกตะกร้าพลาสติกขึ้นมา ในนั้นมีอุปกรณ์ดำน้ำ คือหน้ากาก ตีนกบ หรือที่เรียกเป็นภาษาอังกฤษว่า สน็อกเกิ้ลกับฟินส์นั่นเอง พนักงานแจกให้กับทุกๆ คน แต่ละคนสามารถเลือกเบอร์ตีนกบได้ตามขนาดเบอร์ของรองเท้า ทางเรือมีจำนวนมาก พอให้ทุกคน ระหว่างรอ สาวๆ จัดการโบ๊ะครีมกันแดดชนิดกันน้ำทั้งหน้าและแขนขา ต่างผลัดกันทาให้กันและกัน หลังจาก เรียบร้อยแล้วก็ส่งให้ชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่ม เขาทำท่าส่ายหน้า ดาราวลีพยักหน้า “เชื่อพี่ลีเถอะค่ะ ถ้ายังอยากหล่อแบบไม่ตกสี ฮ่าๆๆๆ”   ตวงพรบอก เพราะแอบมองหนุ่มๆ หลายคนบนเรือ มี หลายคนที่ผิวลอก บางคนก็ดำเฉพาะใบหน้าเว้นรอยแว่นตากันแดดไว้อย่างน่าตลก “ไม่เชื่อแอบมองไปทางนั้นดิ”   เธอชายตาไปยังหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งไม่ไกลทางด้านซ้ายของพีรวิชญ์  เด็กหนุ่มฝรั่ง แปลกหน้า ตัวแดงเหมือนกุ้งต้ม แถมยังตัวลอก ถลอกปอกเปิกเป็นจุด กระนั้นเขาก็ยังไม่เข็ด มาเที่ยวทริปได้อีก อย่างไรก็ตามนั่นเป็นข้อจำนนที่เขาเลยบีบครีมกันแดดจากหลอดมาโปะๆ ลูบๆ ตามใบหน้า แขนและขาด้วยเช่นกัน เมื่อได้ครบแล้วพนักงานให้ทุกคนดูหมายเลขกำกับของที่ตัวเองได้ แล้วเดินถือกระดาษมาให้ทุกคนลงชื่อเพื่อ รับผิดชอบ หลังจากจบทริปต้องเอามาคืน หากใครที่ปล่อยหาย ทิ้งไว้บนเกาะที่จะจอดเรือเยี่ยมชม ปล่อยให้จมน้ำ ต้องเสียค่าปรับ ตามรายการที่เขาแจ้งไว้ หรือไม่เช่นนั้นนักท่องเที่ยวที่ทำหายจะไปซื้อมาชดใช้ ในยี่ห้อเดียวกันก็ได้ เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ก็ประจวบเหมาะกับเวลาที่จอดจุดแรก มีพนักงานคนไทยอธิบายเป็นภาษาไทยก่อน แล้ว มีไกด์เป็นฝรั่งด้วย “จุดที่จอดนี้เราเรียกว่า จุดดูฉลามนะครับ ชาร์กพ้อยท์ บางครั้งก็มีฉลาม แต่ถ้าอยากเจอจริงๆ ต้องมาช่วงเช้าตรู่ หรือไม่ก็เกือบเย็น ตอนนี้ฉลามน่าจะไปทำงานหนะครับ”   ไกด์ฝรั่งก็พูดเหมือนกับไกด์คนไทย ประมาณว่าตอนนี้ฉลามไม่อยู่บ้าน ไปทำงาน ฝรั่งในเรือหัวเราะเฮกันใหญ่ เพราะขึ้นชื่อว่าฉลาม หลายคนก็กลัว ต่อให้ได้รับการยืนยันว่าไม่อันตรายก็เถอะ แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 54 23:11:37 จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 54 15:33:01

ความคิดเห็นที่ 2 .. พอเรือจอด พนักงานบอกให้เล่นน้ำได้ ประมาณสามสิบนาที ฝรั่งที่สวมเสื้อผ้า หรือพันผ้าโสร่งมา เริ่มปลดออก หนุ่มๆ โดดจากข้างเรือชั้นสองเสียงดังตูมๆ ทางเรือได้จัดพนักงานมาดูแลกลุ่มคนไทยสี่คนเป็นพิเศษ เขาถามว่าว่ายน้ำเป็นไหม เคยดำน้ำแบบสน็อกเกิ้ล มาก่อนหรือเปล่า  พากันเดินลงมาชั้นล่าง ท้ายเรือมีฝรั่งยืนอยู่ก่อนแล้วหลายคน บางคนก็โดดจากท้ายเรือ บางคนก็ลงทางบันไดที่พาดลึกลงไปในน้ำ พีรวิชญ์ยืนอยู่เป็นเพื่อนเด็กๆ  สาวๆ ถอดเสื้อยืดตัวโคร่งเหลือแต่ชุดว่ายน้ำเพื่อให้ลงน้ำได้สะดวก เขายืนเกาะ เรือคานูที่อยู่ท้ายเรือซ้อนกันอยู่ห้าหกลำดูพนักงานสาธิตให้สาวๆ ดู เขาไม่มีปัญหา เพราะว่ายน้ำเป็นอยู่แล้ว แต่สาวๆ  ฟังแล้วก็ยังไม่มีใครกล้า พนักงานเลือกเสื้อชูชีพมาให้ใส่ เอา หน้ากากลงไปล้างในอ่างน้ำจืดผสมสบู่อ่อนๆ  กับอีกอ่างเป็นอ่างน้ำจืดสนิทไว้ล้างคราบสบู่อีกที  เขาอธิบายวิธี การใช้ช้าๆ พร้อมกับสาธิตให้ดูซ้ำอีกรอบ ฝรั่งลงไปว่ายเล่นกันหมดแล้ว ปลาเสือ หรือปลาสลิดทะเล ว่ายวนรอบๆ ฝรั่งสาวๆ เป็นฝูง  หลายฝูง ใครที่หยุด ลอยตัว ปลาก็รุมฮือเข้าใกล้ พอเขาออกแรงว่ายน้ำ เจ้าปลาตัวน้อยก็แตกฮือไปคนละทาง แล้วกลับมารวมเป็นฝูงกันใหม่อีกรอบ ผลัดวนว่ายไล่ จับคนกับปลาอยู่อย่างนั้นไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย พนักงานพยักหน้าเรียก “การว่ายน้ำในทะเลลึกแบบนี้ จะแตกต่างจากการว่ายน้ำในสระ เพราะแรงคลื่นจะพาเราโยกตัวไปมา ถ้าใครที่ ไม่ค่อยชินกับน้ำ ว่ายน้ำไม่แข็ง ต้องค่อยเรียนรู้ครับ ไม่ต้องเขิน พี่สาวพร้อมแล้วนะครับ ถ้ายังไม่ชิน ใส่แต่ ชูชีพก่อน ไม่ต้องใช้ตีนกบ กับหน้ากากไต่ลงทางบันได ค่อยๆ ครับไม่ต้องรีบ”   ดาราวลีเคยมีประสบการณ์บ้างแล้ว เลยอาสาเป็นคนที่ลงไปจุ่มน้ำเค็มคนแรก ลงน้ำแบบโดยไม่สวมหน้ากาก ไม่สวมตีนกบแบบที่พนักงานแนะนำ น้ำทะเลตอนนี้เป็นสีฟ้าเข้ม  กระเพื่อมเป็นลูกคลื่นเบาๆ ตามแรงลม ดาราวลีลงน้ำไปแล้ว อุณหภูิมิในน้ำตอนนี้ เย็นกว่าอุณหภูมิของร่างกาย  แดดจัดจ้าส่องมากระทบ เมื่อร่างกายปรับอุณหภูมิได้ พนักงานหนุ่มที่ยืนอยู่บนเรือเห็นหญิงสาวพอทำได้แล้ว จึงกระโดดตูม หายลงไปในน้ำสีฟ้าเข้ม ก่อนจะโผล่ขึ้นมา ยิ้มเผล่ ฟันสีขาวตัดกับผิวคล้ำๆ ชวนให้คนมองอมยิ้ม ดาราวลีเกาะยึดขอบบันไดไว้ก่อน พอเริ่มชินกับการลอยตัวในน้ำ ด้วยเสื้อชูชีพ จึงโผออกไปแล้วค่อยๆ วกกลับมา เธอกลับขึ้นบนเรือ คราวนี้ถือหน้ากากติดมือไว้ไม่ยอมใส่ก่อนลงน้ำ จากนั้นก็จุ่มๆ ล้างๆ หน้ากากอีกครั้ง จากนั้น จึงสวมหน้ากากเข้ากับหัว เมื่อปรับจนพอดี ก็อมท่อหายใจไว้ในปากเต็มคำ ก้มหน้าลงมองโลกใต้ทะเลผ่านหน้ากาก หายใจโดยทางปากโดยท่อ ได้สักสองสามนาที ก็โผล่หน้าขึ้นมา ทำซ้ำอีกสองสามรอบจนชิน เธอวกกลับขึ้นมาบนเรือ ชวนน้องทั้งสองคนที่ยืนมองไปลองเล่นด้วยตนเอง “ปะ.. ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดหรอก ไปเร็ว ไปดูใต้ทะเลกัน ว่ามีอะไรกันบ้าง เสียดายไม่ได้ซื้อกล้องถ่ายรูปใต้น้ำ มาด้วย”  สองคนสอบตากันพยักหน้า แววตามุ่งมั่น “ตามพี่มานะ ค่อยๆ  ตวงตามพี่ ส่วนศิริตามพี่วิชญ์ก็แล้วกันนะ”   พี่ๆ เริ่มแบ่งกันดูแลน้อง น้องซึ่งกล้าๆ กลัวๆ   เริ่มมั่นใจในตัวพี่เลี้ยง ดาราวลี ปลดหน้ากากของตัวเอง ห้อยคอไว้ ป้องกันหน้ากากหล่นลงทะเล และให้สาวๆทำตาม เอาหน้ากากห้อยคอ ไปด้วย ดาราวลีค่อยๆ หย่อนตัวลงในน้ำ ให้ตวงพรตามลงมา  ส่วนบันไดอีกข้าง พีรวิชญ์ลงน้ำโดยใช้บันได ลอยคอรอ พรศิริอยู่ใกล้ๆ พรศิริค่อยๆ ไต่บันไดจุ่มตัวเองลงในน้ำ “แบบนั้นแหละ ค่อยๆ ช้าๆ ไม่ต้องกลัว”   พีรวิชญ์ลอยตัวห่างออกไป พรศิริ ถีบตัวเองออกจากบันได ค่อยๆ ลอยไป ตามแรงคลื่นกระเพื่อม “นั่นแหละ ชินกับการอยู่ในน้ำหรือยัง ลอยตัวสบายๆ ไม่ต้องกังวลนะ”  พรศิริพยักหน้า   “เล่นน้ำสักสองสามนาทีก่อนก็ได้ ไม่ได้รีบไปไหน ค่อยๆ ช้าๆ ให้ปรับตัวลอยน้ำให้สบายๆ ก่อนค่อยสวมหน้ากาก”   พีรวิชญ์ว่ายน้ำวนๆ รอบๆ ไม่ไกลไปจากเด็กสาวทั้งสามคน ดาราวลีพยักหน้าให้เขาเล่นตามสบาย เธอจะคอยดูน้อง ทั้งสองเอง เด็กๆ เล่นน้ำแบบไม่สวมสน็อกเกิ้ล ถีบตัวออกห่างจากเรือนิดหน่อย มีปลาสลิดทะเลว่ายเข้ามาใกล้ๆ อย่างน่า ตื่นตะลึง พอวาดมือออกไปทำท่าคว้า ปลาเป็นฝูงก็แตกฮือ  แล้วค่อยรวมตัวกันเข้ามาวนๆ เวียนๆใหม่อีกรอบ ดาราวลีคอยสังเกตเมื่อเห็นรอยยิ้มแต้มบนใบหน้าสาวน้อยทั้งสอง จึงเริ่มสอนขั้นต่อไป “ทีนี้ว่ายไปเกาะที่บันไดไว้ เราจะเริ่มการใส่หน้ากาก สำหรับดูปะการังใต้ทะเลนะ”  สาวๆ พยายามลอยตัวกลับเข้ามา บันไดมีสองข้าง ซ้ายขวา ทำจากเหล็กสแตนเลสกลมๆ เหมาะสำหรับการจับยึด  ตวงพรกับพรศิริยึดบันไดไว้ คนละอัน ดาราวลีลอยตัวใกล้ๆ “เอาล่ะล้างหน้ากากก่อน เอาอีกสักรอบ จากนั้นก็สวมลงไป ปรับให้พอดี ไม่ต้องกลัวจม เพราะเราลอยน้ำกับ เสื้อชูชีพ ขนาดนี้รับน้ำหนักได้เป็นร้อยโล ไม่ต้องกลัวหรอก” ตวงพรหัวเราะ เพราะน้ำหนักของเธอเยอะกว่าของเพื่อน เผลอๆ เยอะกว่าของพี่สาวด้วย เนื่องจากเธอค่อนข้าง ตุ้ยนุ้ย “ใส่หน้ากากเสร็จ อมท่อหายในไว้ในปาก ลองทดสอบหายใจทางปากดู ทำได้ไหม”  เธอยกนิ้วโป้ง เป็นสัญลักษณ์ เด็กๆ พยายาม แต่ต้องถอดท่อหายใจ ถอดหน้ากากออกมาใหม่ เพราะไม่ชิน “ไม่เป็นไร เอาใหม่ๆ ลองอีกรอบ”  คราวนี้สองสาวลองพยายามแล้วยกนิ้วโป้งตอบ “ค่อยๆ ก้มหน้าลงไปในน้ำ ตาของเราลืมได้ เพราะมีหน้ากากครอบไว้แล้ว เราหายใจทางปากได้ ลองดู ค่อยๆ ช้าๆ ช้าๆ”    สองสาวทำตาม  มองไม่เห็นอะไร นอกจากบันไดสแตนเลส  จึงหันไปทางข้างๆ ตวงพรหันไปหันปลา จนเริ่มเห็นปลาสลิดทะเล ปลานกแก้วสีน้ำเงิน ที่ว่ายวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เหมือนจะุพุ่งเข้ามาหา จึงรีบเงยหน้าขึ้น อารามตกใจ เผลออ้าปาก กลืนน้ำเค็มเข้าไปอึกใหญ่ ดีว่ามือยังไม่ปล่อยจากบันไดสแตนเลส จึงตั้งหลักได้ไม่ยาก สำลักไอแค่กๆ “ตวง ใจเย็นๆ ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว ถอดหน้ากากห้อยคอไว้ แล้วขึ้นไปนั่งพักบนเรือ”    เสียงดาราวลีแว่วมา ให้ได้ยิน ตวงพรปลดหน้ากากห้อยคอ ลูบหน้าจนลืมตาได้ปกติ น้ำทะเลเค็มจนขมปี๋ ตะเกียกตะกายจากน้ำขึ้นไป นั่งพักที่ท้ายเรือ ดาราวลีว่ายมาเกาะตรงบันไดแทนที่ “เป็นไง โอเคมั้ย”   ตวงพรพยักหน้า “น้ำทะเลอร่อยไหมตวง”   พรศิริที่ยังเกาะอยู่อีกฝั่งของบันได ส่งเสียงมาเยาะเย้ย ตวงพรยกมะเหงกให้เพื่อน “เอ้อ.. ไม่พลาดมั่งก็แล้วไป”   ดาราวลีกับพรศิริหัวเราะ ทำท่าจะเล่นกันต่อ แต่กัปตันบีบแตรดังลั่นเป็นสัญญาณว่า ต้องไปจุดต่อไปแล้ว  ทุกคนจึงขึ้นจากน้ำ พากันไปรับลมบนชั้นสอง น้ำหยดเป็นทางเปียกไปทั้งเรือ ตวงพรไปกดน้ำเย็นดื่ม พอให้หายแสบคอ เสียงคุยกันกระเซ้าเหย้าแหย่   เรือแล่นไปตามร่องน้ำช้าๆ สายลมทะเลพัดกระไอแดดกับไอทะเลพอปะทะใบหน้า สดชื่น และมีความสุขกับ สิ่งแวดล้อมรอบข้าง คราวนี้แยกไกด์กันชัดเจน พนักงานคนเดิมมาดูแลสี่คนไทยต่อ  ไกด์ฝรั่งก็ดูแลกลุ่มนักท่องเที่ยวต่างชาติ “คราวนี้เราจะไปจอดที่หาดรันตีนะครับ เป็นหาดที่มีหาดทรายขาว สวย และปะการังใต้น้ำสวยมาก เรือใหญ่จะ จอดอยู่กลางทะเล ถ้าพี่สาวอยากเข้าหาด ผมจะเอาคานูพายไปส่ง  แต่ถ้าไม่เข้าหาด ก็เล่นน้ำกันอยู่แถวๆ เรือที่ จอดเหมือนจุดเมื่อกี้ก็ได้  เรามีเวลาเล่นน้ำอีกสามสิบนาที ก่อนจะไปจุดต่อไปครับ” ทุกคนพยักหน้ารับ มองตากัน แล้วพยักเพยิดให้ดาราวลีเป็นคนตัดสินใจ “ถ้างั้นเดี๋ยวเราเล่นน้ำกันอยู่แถวๆ ท้ายเรือ หัดให้น้องๆ ใช้สน็อกเกิ้ลให้ชินก่อน แล้วค่อนว่ากันในจุดต่อไปค่ะ ขอบคุณนะคะ” “ครับ ถ้างั้นตามสบายนะ หิวก็ไปหาเครื่องดื่มอุ่นๆ ดื่มก่อน ผมจะไปช่วยพี่ๆ เขาทำข้าวผัดในครัวข้างล่าง เดี๋ยว เที่ยงเราจะเสริ์ฟข้าวให้ที่เกาะไผ่  พี่ๆ จะทานข้าวบนเรือ หรือจะไปทานบนกาะก็ได้ ผมจะเอาไปส่งให้” “ค่อยว่ากันก็แล้วกันค่ะ ตามสบาย ขอบคุณมากนะคะ” .. พีรวิชญ์เดินจากชั้นล่างขึ้นบนทีหลังใครเพื่อน ร่างสูงมีเพียงกางเกงขาสั้นที่ใส่ว่ายน้ำตัวเดียว ปล่อยท่อนบนให้ เปลือยเปล่า ผิวขาวเนียนพราวไปด้วยหยดน้ำ กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ เรียงเป็นลอนสวยงาม ตามลักษณะของคน สุขภาพดี เขาคงออกกำลังกายสม่ำเสมอ เขาถอดเสื้อแล้วดูร่างกายสมบูรณ์ สวยงามไม่แพ้ฝรั่งหนุ่มๆ บนเรือเลย เพราะเิริ่มคุ้นเคยการการเปลือยท่อนบนของหนุ่มๆ บนเรือ สาวๆ ก็เลยไม่เขินเท่าไหร่ ยิ่งยัยตวงพร ทำท่าทะลึ่ง กว่าใครเพื่อน กางมือทำเป็นว่าถ่ายรูป เล็งซ้าย เล็งขวา ส่วนพรศิริค้นกุกกักๆ ในกระเป๋า หยิบกล้องถ่ายรูปจริง มาถ่ายรูปเพื่อนไว้อีกที ก่อนจะเล็งกล้องมาเก็บบรรยากาศทั่วๆ ไป หลังจากขึ้นจากน้ำ เขาเดินเข้ามาในกลุ่ม ส่งยิ้มเผล่มารายงานตัวก่อน “ไง สนุกกันหรือเปล่า” “สนุกซี พี่วิชญ์ น้ำทะเลเค็มจนขมปี๋เลย”  ยัยตัวดีรีบจ้อ “นะ.. คนเรา ไม่เขินสักนิดเลยนะ”  พรศิริกระแทกไหล่เพื่อนเบาๆ แต่ตวงพรแกล้งทำเซ “โอ๊ะๆ ..”  เซไม่เซเปล่า เซไปหาหนุ่มใกล้ๆ ซะด้วย พีรวิชญ์ทำท่าจะพยุง พี่สาวมือไวกว่าฟาดเผียะเบาๆ ที่แขน กับท่าทีทะลึ่งของน้องสาว  คนเป็นพี่เขินจนหน้าแดงซะเอง “ฮ่าๆๆ”   เสียงหัวเราะประสานกันดังๆ ของเด็กสาว ส่วนพีรวิชญอมยิ้มแก้มตุ่ยไปเท่านั้นเอง “โหย..ยังไม่หายมันส์เลยอะ เมื่อกี้”  พรศิริทำท่าทาง   “เดี๋ยวเขาจะให้ลงใหม่อีกนานไหมคะ” “อีกประมาณสามสิบนาที คราวนี้น่าจะคล่องกันกว่าเดิมแล้ว หลังจากนั้นไปลุยกันที่เกาะไผ่  เกาะไม้ไผ่หรือแบมบู ไอส์แลนด์ที่ฝรั่งเรียกทับศัพท์ เป็นเกาะเล็กๆ เล็กกว่าเกาะที่เราพัก แต่มีหาดที่สวยงามกว่า เพราะไม่มีโรงแรม มีเพียงบ้านพักของอุทยานแห่งชาติ กับการกางเต้นท์นอนบนหาด ทำให้การทำลายล้างของมนุษย์ไปไม่ค่อยถึง จึงดูสุข สงบกว่าที่อื่น” “โฮะ .. พี่ลี ใช้คำว่าการทำลายล้างของมนุษย์เลยรึ”  ตวงพรค้อนพี่สาว “อ้าว รึ ไม่จริง อะไรๆ ก็เกิดจากน้ำมือมนุษย์ทั้งนั้นแหละ ภาวะโลกร้อน น้ำท่วม ฝนแล้ง ตัดไม้ทำลายป่า” “อะ พอๆ พอค่ะแม่  พอค่ะ หนูไม่ได้พกแม่ครูมาด้วย งานนี้ขอเที่ยวอย่างเดียว”  ตวงพรเบรกพี่สาวดังเอี้ยด  พี่สาว คนสวยเลยค้อนตากลับ พีรวิชญ์ยิ้มอย่างเดียว ไม่พูดไม่จา “หิวปะล่ะ”  แม่ เอ้ยพี่สาวอีกแหละที่คอยห่วงใยดูแล เธอเปิดกระเป๋าเป้โดเรม่อนที่เธอเป็นคนเก็บๆ รวมๆ ของใช้ ของกินใส่ลงไป ส่งแซนด์วิชที่ไม่รู้ไปซื้อตอนไหนส่งให้ ไม่มีใครปฏิเสธ รับไปแกะห่อเคี้ยวกันตุ้ยๆ พอได้เงียบเสียง ให้ดาราวลีทำท่านางเอกมิวสิค ทำซึ้ง มองฟ้า มองน้ำทะเล ปล่อยอารมณ์สุนทรีย์ในความสงบแต่ไม่เงียบ ดาราวลีนั่งชันเข่า วางมือไว้บนราวสแตนเลสยึดไว้กันหล่น เดี๋ยวจะกลายเป็นนางเอกโก๊ะ หล่นจากที่นั่งตอนเรือ เอียงวูบเพราะแรงคลื่น มันไม่งาม คิดยังไม่ทันไรเรือก็เอียงวูบจริงๆ ดีว่าเกาะไว้ เธอบดริมฝีปากเข้าหากันกลั้นยิ้ม กับลม กับฟ้า กับความคิดของตัวเอง พรศิริเห็นพี่สาวนั่งทำท่านางเอกมิวสิค ยักคิ้วให้เพื่อน รีบจัดการกับแซนด์วิชกันให้หมด ส่งซองพลาสติกให้เพื่อน ซึ่งกุลีกุจอเอาไปทิ้งอย่างรู้ใจกัน   พรศิริเดินไปจูงแขนพีรวิชญ์ที่เดินกลับมาจากการทิ้งขยะ เนื่องจากความสูงต่างกัน เธอจึงให้เขาก้มตัวลง กระซิบกระซาบ  พีรวิชญ์เลิกคิ้วมองน้อง และหันไปมองตวงพรที่กลับมาจากการทิ้งขยะที่ถังท้ายๆ เรือ ตวงพร พยักหน้าหงึกๆ หงักๆ เป็นการยืนยัน  พรศิริ ถือกล้องถ่ายรูปใจสั่น แต่ทำกล้าไปแตะแขนสาวฝรั่งหน้าตาดี ที่ ยืนคุยกับเพื่อนอยู่ใกล้ๆ ตัว เธอหันมายิ้มกับเด็กสาวคนไทย “Excuse me, Please take photo for us”   สาวฝรั่งพยักหน้า ถือกล้องไว้ยิ้มๆ พรศิริจัดให้พี่ชายนั่งข้างๆ ท่าเดียวกับดาราวลีแต่หันหลังชนกัน ดาราวลีเพิ่งรู้ตัวหันมามองชาวคณะ แหงะมองคนที่มานั่งชนหลัง ขมวดคิ้วเมื่อน้องสาวส่ายหน้า ชี้ให้ดูกล้อง ตากล้องจำเป็นกดชัตเตอร์ไปแล้วสองสามรอบ เด็กสาวสองคนไปนั่งคุกเข่าด้านล่างแล้วทำท่าโค้งแขนเข้าหากัน ทำเป็นรูปหัวใจ ตากล้องจำเป็นกดชัตเตอร์รัว เก็บภาพบรรยากาศให้อย่างรู้งาน   ดาราวลีที่ไม่ทันตั้งตัว ขมวดคิ้ว หันไปมองคนข้างๆ  ที่นั่งหันหน้าหากล้องยิ้มแต้ ทำหล่อเพราะกลัวไม่หล่อ แล้วเธอก็ต้องเผลอยิ้มเมื่อเห็นน้องสองคนเอียงโย้ไปมาตามแรงเรือที่กระทบลูกคลื่น พอเรือเข้าสู่สภาวะปกติก็เก๊กกันใหม่ พอได้รูปสวยๆ ฝรั่งสาว ตากล้องจำเป็นก็ส่งกล้องคืนให้ เด็กๆ โค้งและกล่าว ขอบคุณ “Can we take photo with your group ? ”   พูดฝรั่งสำเนียงไทย ตามประสาเด็กหัดใหม่ แต่ฝรั่งก็ให้อภัยและ เข้าใจ “sure”   แหนะ ฝรั่งใจดี ยิ้มสวยรอ คราวนี้ พีรวิชญ์เป็นตากล้อง สาวน้อยลากพี่สาวไปเข้ากล้อง เก็บภาพบรรยากาศ หนุ่มๆ เห็นสาวๆ เฮฮากันก็เฮโลกันเข้ามาถ่ายภาพหมู่ด้วย เสร็จจากการถ่ายรูป ก็สานสัมพันธ์กันต่อ ด้วยการให้อีเมล์ไว้เพื่อติดต่อกันผ่านสังคมออนไลน์ ดาราวลีถอยออกมา นั่งที่เดิมมองน้องๆ สนทนากับเด็กหนุ่ม-สาว ชาวต่างชาติวัยใกล้เคียงกัน โชคดีของเด็กเมืองกรุงอย่างตวงพรและ พรศิริที่ครอบครัว ให้โอกาสไปเรียนพิเศษภาษาอังกฤษกับชาวต่างชาติ ที่มีเปิดสอนกันทั่วไป ทำให้ไม่เกิดปัญหา เหมือนที่เธอเคยเจอ ปัญหาของเด็กบ้านนอกอย่างเธอ ค่อนข้างตื่นฝรั่ง แม้ว่าจะผ่านการเรียนในโรงเรียนมาแล้ว ศัพท์ง่ายๆ อ่านได้ แปลออก ฟังรู้เรื่อง แต่เพื่อนเธอหลายคนไม่กล้าพูดกับฝรั่งจริงๆ และถือเป็นโชคดีของเธอ ที่เรียนมาสาขานี้ หลายครั้งที่ไปรำงานต่างๆ แล้วเจอกับฝรั่งจริงๆ มาถ่ายรูปบ้าง มาคุยด้วยบ้าง เนื่องจากกระบี่บ้านเกิดเมืองนอน เป็นเมืองท่องเที่ยว ฝรั่งมากหน้าหลายตาแวะเวียนมาเที่ยว ทำให้ดาราวลีเองก็คุ้นชินกับฝรั่ง พอจะสนทนาเบื้องต้นกันได้บ้างๆ เรือจอดให้เล่นน้ำอีกครั้ง คราวนี้ไม่ต้องประคับประคอง ประคบประหงม เหมือนครั้งแรก เด็กๆ ลองผิดลองถูกด้วย ตนเอง ไม่กี่นาทีก็ออกไปปร๋อห่างจากเรือ ก้มหน้าดำดูปะการังโดยลอยตัวกับเสื้อชูชีพไปๆ มาๆ ชนิดไม่เรียก -ไม่เลิก เสียงกรี๊ดกร๊าดตื่นเต้นกับการเจอสิ่งแปลกตาใต้ท้องทะเล เีรียกกันไปดูตรงจุดโน้นจุดนี้ ไม่นานก็ครบเวลาที่เรือ ไปต่อ กัปตันส่งเสียงบีบแตรเตือน ผู้โดยสารทยอยกันขึ้นมา สาวๆ คุยโม้กันถึงสีของปลา และหน้าตาปะการังที่ ตนเองได้เห็น พีรวิชญ์ได้แต่ยิ้มแก้มตุ่ยมองอย่างมีความสุข ** ขอบคุณสำหรับการสละเวลามาอ่าน ..พบกันใหม่ตอนหน้า มิกล้านัดเวลาค่ะ ** แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 54 23:28:55 แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 54 23:23:32 จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 54 15:44:59

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะ ไม่ทราบลืมๆ กันไปหรือยัง กับเรื่องราว สาวโนราห์ อ่านตอนเก่าๆ ได้ที่บล็อกแก้งค์นะคะ กระทู้ตกไปอยู่ในคลังแล้ว สีน้ำฟ้าแก้ลิ้งค์บ้างๆ แล้วแต่คง แก้ไขไม่หมด โดยเฉพาะตอน 8-9 ซึ่งพรุ่งนี้สิ้นเดือน คาดว่ากระทู้คงหล่นเข้าคลัง ลิ้งค์ที่วางไว้นี้จะคลิกไม่ได้ ขออภ้ยค่ะ หลากหลายเรื่องราวที่ทำให้การเขียนสะดุด อย่างไรก็ตาม ขอบคุณที่สละเวลามาอ่าน และช่วยๆ กันลุ้น จนจบนะคะ เหลืออีกหลายตอนมากเลย.. จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 54 15:49:15

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 54 15:52:54

ความคิดเห็นที่ 5 มาแล้ว ๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 54 16:34:23

ความคิดเห็นที่ 6 บรรยากาศผ่อนคลายสบายเบาๆจริงๆครับ อ่านแล้วเหมือนตามไปเที่ยวด้วย สบายใจไปด้วย ช่วยตรวจทานนะครับ...บ่อได้จับผิดเด้อ... ------ ดาราวลีอยู่ชั้นสามของโรงแรมทิศตะัวันตก../.ทิศตะัวันตก... ดิฉันยังไม่ชินหรือคะ.. เีรียกตัวเองว่า.../ เีรียก บ้างเหรอพี่ ไม่สแปร์เืผื่อน้องเผื่อนุ่งมั่งเลยนะ”..../สแปร์เืผื่อ มีปลาสลิดทะเลว่ายเข้ามาใกล้ๆ อย่างน่าตื่นตะลึก../ตะลึง เพราะความที่เิริ่มคุ้นเคยการการเปลือยท่อนบนของหนุ่มๆ .....ที่เิริ่ม ------- อืม.... อีกอย่างเห็นคุณ สีน้ำฟ้า ใช้คำว่า "หละ"หรือคำแปลกๆ  อยู่หลายครั้ง เช่น..เด็กๆ หละครับ.เคยชินหนะค่ะ...คุณหละคะ ....อะไรประมาณนี้ ผมไม่แน่ใจว่าจะใช้คำว่า "ล่ะ" ดีกว่าไหม เพราะสงสัยเลยไปค้นมาพบว่า ..ตามพจนานุกรมของราชบัณฑิตยสถาน http://rirs3.royin.go.th/ridictionary/ ล่ะ = เพี้ยนเสียงมาจาก เล่า หละ = ชื่อโรคที่เป็นแก่เด็กอ่อน เกิดจากสายสะดือเป็นพิษมีอาการลิ้นกระด้างคางแข็ง..... ล่ะ.."คำใช้ประกอบข้อความข้างหน้าเพื่อยืนยันให้มีน้ำหนักขึ้น เช่น มิน่าล่ะ จะไปไหนล่ะ", อันที่จริงเป็นคำที่เปลี่ยนเสียงมาจากคำที่เราใช้กันตั้งแต่โบราณในการลงท้ายเพื่อเน้นน้ำหนักคำข้างหน้าของไทย ซึ่งก็คือคำว่า "เล่า" เช่น ไปไหนเล่า? ไปไหนล่ะ..ประมาณนี้ ผิดถูกอย่างไร รอผู้รู้ เผื่อผ่านมาแถวนี้ดีกว่า แง่มๆ และอีกอย่าง (อันนี้สงสัยมากที่สุด) จาก.....เพราะแต่ละคนมาในชุดเตรียมพร้อมว่ายน้ำทั้งนั้นเลย มีเพียงสองชิ้น ปิดบน ปิดล่าง กับแว่นกันแดดเหมือน.... ผมพยายามเป็นอย่างมากเพื่อที่จะเดาว่า สองชิ้น ที่ว่าคืออะไร...แหม...ก็คนไม่เคยลงเรือเล่นน้ำทะเลนี่ครับ เลยนึกไม่ออก..นึกตั้งนานสองนาน...สุดท้ายขอเดาว่า สองชิ้นที่ว่า นั่นคือ หมวก(ปิดบน..บนหัว) กับ รองเท้าแตะ..(ปิดเท้าด้านล่างคือฝ่าเท้า)... ใช่ไหมครับ (เดา) เปรี้ยง!!..... <อ้าว..ใครตบผมกระเด็นออกมาจากกระทู้นี่......> แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 54 20:41:24 แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 54 20:39:45 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 54 20:33:17

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านจบแล้วอยากไปเที่ยวทะเลเลยค่ะ ^____^ คนข้างบนเม้นท์จนโดนตบกระเด็นไปแล้ว เค้าขอสะกิดนิดเดียวค่ะ ตรง "Sorry, Please take photo for us” แก้ Sorry เป็น Excuse me แทนได้ไหมคะ ^^ คำไม่ได้ยากเกินไป และคุณครูสอนไว้ตั้งแต่ประถมเลยค่ะ ว่า Sorry ใช้เมื่อจะ ขอโทษที ที่ฉันทำผิด เช่น Sorry, I'm late แต่ถ้าขอประทานโทษ รบกวนหน่อยนะคะ จะใช้ Excuse me เช่น Excuse me, what time is it? ประมาณนี้ค่ะ :) ประโยคข้างบนเป็นการรบกวนให้ฝรั่งถ่ายรูปให้ เลยน่าจะเป็น Excuse me มากกว่า ^^ ปล. คุณสีน้ำฟ้า คุณน้องหมา และคุณผู้ปกครอง (ครบไหมนี่) สบายดีนะคะ ^__^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 54 22:14:31

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีค่ะ .. จารย์จี.. คุณรุริกะ คุณหนู..NUAOFFYHUB เพิ่งฟื้นจากสลบ เอ้ย ไม่ใช่ เพิ่งตื่นค่ะ หลังจากที่หลับไปแบบ... ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดี เพราะ -- นั่งทำงานอยู่ดีๆ เดินเข้าห้องนอน หัวถึงหมอนแล้วไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย (ที่บ้าน ที่ทำงาน ก็ที่เดียวกันนั่นแหละ) งีบไปราวๆ 1-2 ชั่วโมง ถึงได้ค่อยมีสติขึ้นมาบ้าง คราวนี้แจมปั่นสด เมื่อวานหนึ่งวัน 8 หน้ากับวันนี้อีกวัน ประมาณ 4 หน้า เอสี่ ตัวอักษร tahoma size 12 เสร็จปุ๊ปโพสต์ปั้ป ไม่ทานอักษรมาก เท่าใดนัก.. ขออภัยค่ะ หลุด "หนัก" จริงๆ และ ขอขอบคุณที่อาจารย์จี จัดให้เต็ม จะตามแก้ไขค่ะ .. 1. ดาราวลีอยู่ทิศตะวันตกจริงๆ ค่ะ ประมาณว่าจะสื่อว่า จะทิศไหน ฟ้ายามเช้าก็สีเดียวกัน คือ.. อย่างแจมอยู่เกาะ พอขึ้นสูงหน่อย จุดชมวิว จะเห็นทั้งฟ้าทิศตะวันตกและตะวันออก สีฟ้า ประมาณเดียวกันจริงๆ ค่ะอาจารย์ 2. คุณธนา เขาใช้คำเลียนแบบผู้หญิง ล้อเลียนภรรยาค่ะ ดังนั้นในประโยคจึงประมาณนั้น แต่อย่างไรก็ตาม แจมจะไปแก้ไขให้ความกระจ่างกว่านี้ ให้อ่านได้ความว่า ผู้ชายล้อเลียน ผู้หญิง 3. สแปร์กับเผื่อ.. คำเดียวกัน แก้ไขค่ะ แก้ไข (ด่วน) 4. ตื่นตะลึง ค่ะ แก้ไขๆ 5. คำว่า หละ กับ ล่ะ เป็นคำพูด ไม่ใช่ภาษาเขียน แจมก็ไม่ทราบจริงๆ ว่าควรใช้ยังไง เคยใช้ ล่ะ เหมือนกัน ไม่ได้ตรวจสอบว่าเขียนอย่างไรถูก เอ้อๆ อ้าๆ ... ส่วน สองชิ้น ปิดบน ปิดล่าง ละไว้ในอาจารย์ จินตนาการต่อเอาเองละกัน อิอิ จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 54 22:42:57

ความคิดเห็นที่ 9 อ้าว.. เม้นท์ใหม่ละกัน ทิ้งเม้นท์แล้วไปขายของ กลับมา มีคุณรุริกะ มาเติมอีก จัดให้ค่ะ.. แก้ไขทู้กอย่าง ที่ทุกคนแนะนำ แล้วจะพยายาม เก็บคำแนะนำไปใช้ต่อๆ ไปด้วย จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 54 22:45:34

ความคิดเห็นที่ 10 ขออภัยจริงๆ สำหรับ คห.ที่ 0  หรือ เมนหลักโพสต์ ถ้าแก้ไข จะเละไปทั้งหมดหน้าแน่ๆ จึงขอแก้ไขไว้ ณ ที่นี้ว่า -- บทสนทนาระหว่าง สามี-ภรรยา “คุณรี..”   หนุ่มใหญ่แกล้งเรียกเสียงดัง แล้วมองภรรยายิ้มๆ  “คะ”   เธอทำท่าตกใจ หน้าตาเหรอหรา เขาหัวเราะ “ดิฉันพูดอะไรผิดหรือคะ”     “ดิฉัน ดิฉันยังไม่ชินหรือคะ"   คุณธนาแกล้งดัดเสียงเป็นผู้หญิงล้อเลียน "เีรียกตัวเองว่ารีเหมือนที่คุยกับเพื่อนๆ สิ”    คุณสุรีย์หัวเราะเขิน “โธ่.. คุณนี่ ทำเสียงดังเสียตกอกตกใจหมด”   เขาหัวเราะเสียงดัง แม่บ้านที่เดินเข้ามาเสิร์ฟกาแฟ ยิ้มตาม บ้านนี้เริ่มมีเสียงหัวเราะของความสุขอย่างเต็มเปี่ยม หลังจากที่หายไปนานหลายปี --- จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 54 23:34:34

ความคิดเห็นที่ 11 แถมภาพดีกว่า เดี๋ยวจารย์จี เดาพลาด.. ส่วนภาพสาวผมทอง อยากเห็นต้องมาดูเอง ไม่ต้องลำบากไปถึงกลางทะเลด้วย.. แจมนั่งเฝ้าร้านเน็ต เธอยังกล้ามาสองชิ้นเล้ย อยากรู้รีบตามมานะคะ ชวนปู่ (เจียวต้าย) มาด้วยก็ได้ ที่กิน ที่นอน หาไม่ยากหรอกค่ะ ^^ แบบสองชิ้นค่ะ.. ตามที่เขียนค่ะ (หน้ากาก กับกางเกงว่ายน้ำ) วิ้ว... จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 54 23:47:22

ความคิดเห็นที่ 12 อ่า...ผมหมายถึงพิมพ์ผิดนะครับ บ่อแม่นเรื่องอื่นเลยเด้อ....^^....ตะัวัน....ประมาณนี้ครับ  สงสัยคุณสีน้ำฟ้าเข้าใจผิด แฮ่ะๆ ไม่เป็นไรเนอะๆมีเวลาก็อยากไปเที่ยวแบบนี้เหมือนกันครับ แง่ม.^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 54 00:15:11

ความคิดเห็นที่ 13 ฮ่าๆ  ใช่จริงๆ ด้วย แจมเข้าใจผิด เขินจัง ...  และขอแก้ไขไว้ตรงนี้ค่ะ คห.0 แก้แล้วเละน่ะค่ะ ตัด "ตะวัน" ตก  (ออก)ไปเลยดีกว่า อิอิ ... ท้องฟ้าสีฟ้าสดใส  ที่ปลายฟ้าฝั่งตะวันตกยังคงมีสีเหลืองทองจางๆ ห้องที่พัก ของดาราวลีอยู่ชั้นสามของโรงแรม ออกมาหน้าห้องก็มองเห็นวิวทะเลชัดเจน  .....  ปล. ว่างเชิญมานะคะ  ที่บอกว่าชวนปู่เจียวต้ายมาด้วย จะได้ไม่เหงา  มีคนคุยกันถูกคอ  ร่ำสุรา มีนารี เอ๊ย.. มีอาหารทะเลเป็นกับแกล้ม จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 54 00:45:01

ความคิดเห็นที่ 14 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 54 08:50:40

ความคิดเห็นที่ 15 จ๋าจ้ะ...^____^ สู้ๆ นะคุณแจม คิดถึงอ่าวมาหยา คิดถึงเกาะรายา (ไปยิงปลานกแก้วมาทอดกิน...เย้ยยย โหดเนอะ) คิดถึงสระมรกต คิดถึงหอยชักตรีน แต่กลับไทยคราวหน้าคงลงไปไม่ถึงอันดามัน น่าจะแวะอยู่แถวๆ อ่าวไทย ตรงชะอำ ^____^ เดี๋ยวเขียนข้อความใส่ขวดลอยน้ำไปหาคุณแจม (รอนานหน่อยน้า เพราะต้องอ้อมมาเลย์ขึ้นมาอีกที...อิอิ) คนอื่นๆ ... ม้วบๆ คริคริ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 54 09:43:08

ความคิดเห็นที่ 16 นะโม...อมิตพุทธ ....อันว่าการยิงนกตกปลา.....เพื่อเป็นกีฬา มากกว่าจะนำมาประดังชีวิตจริงๆ นั่นย่อมนำมาซึ่งความบาป....อย่างเช่นกินยิงปลานกแก้ว มาทอดกิน นั่นย่อมเป็นบาป เพราะแถวนั้นอาหารอย่างอื่นก็มี พอปลาถูกยิงคาย ปลาก็จะไม่ได้กลับบ้าน ไม่ได้กลับบเาน ภรรยา หรือสามี ของปลาก็จะตั้งหน้าตั้งตารอคุ่ชีวิต พอไม่กลับมาก็จะคิดมาก ครอบครัวปลาขาดความอบอุ่น นำไปสุ่การแตกแยก และปัญหาอย่างอื่นตามมา เช่น ติดยา ก่อปัญหาให้สังคมทะเล ลูกปลาก็จะเป็นลูกปลามีปัญหา ยิ่งถ้ามีพ่อเลี้ยงปลาใหม่ หรือ แม่เลี้ยงปลาใหม่ ยิ่งจะย่ำแย่ อาจถึงขั้นหนีออกจากบ้าน แล้วไปโดนปลาใหญ่กว่ากิน กลายเป็นวิญญาณผีปลาเร่ร่อนอย่างไร้จุดหมายในท้องทะเล และตามหาต้นเหตุ ในที่สุดวิญญาณปลาก็จะตามจนเจอ คนที่ยิงพ่อปลาและแม่ปลา และจะเริ่มหลอกหลอน ... .. จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 54 10:14:02

ความคิดเห็นที่ 17 ^ ^ ไปซะแล้ว จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 54 14:10:36

ความคิดเห็นที่ 18 เอ่อ...พ่อจีเป็นอะไรมากรึป่าวคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 54 11:51:18

ความคิดเห็นที่ 19 สงสัยเป็นพิษและอาการข้างเคียงที่มากับน้องน้ำครับ....ฮี่ๆ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 54 12:34:14

ความคิดเห็นที่ 20 จ๋าจ้ะ ด้วย.. เอากลอนมาฝากค่ะ เผื่อจะแก้พิษและอาการค้าง ..เอ้ย ข้างเคียงของน้องน้ำได้ ..++ ระนาดร้าง นางยังรอ ++.. เสียงระนาด วะแว่ว แล้วขาดห้วง แสนเป็นห่วง ชะแง้เพ้อ ชะเง้อหา เพลงนกจาก พรากไป ไม่หวนมา ฤาเหนื่อยล้า ช้ำซัด เกินทัดทาน พญาโศก โศกศัลย์ เกินปั้นแต่ง หวาดระแวง ปวดปร่า น่าสงสาร เพลงนางครวญ ทำท้อ ทรมาน ทุกข์ซึมซ่าน คุกรุ่น ขุ่นระคาย ฟังให้ดี อย่างนี้ นะที่รัก อย่าทึกทัก แรมร้าง ห่างจนหาย สัญญาเก่า มั่นอยู่ มิรู้คลาย จวบวันตาย จงตระหนัก ฉันรักเธอ จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 54 20:53:35

ความคิดเห็นที่ 21 เห็นกระทู้กวีคุณสีน้ำฟ้าแล้วล่ะ แต่แวบมาคุยในกระทู้นี้ดีกว่า ไม่ถนัดกวี ^__^.... อ่านแล้วได้บรรยากาศเก่าๆ แบบไทยเดิม แล้วนึกไปถึงบรรยากาศของหนังไทยเก่าๆ สมัยดูตอนเป็นเด็กเข่นเรื่องแก้วกาหลง อะไรประมาณนั้น เป็นหนังผีนะครับ อ้าว นี่มันกลอนแนวซึ้งๆนะ ^_^ คงจะเป็นเพราะว่า เครื่องดนตรี "ระนาด" พอมาบวกกับสรรพนาม "นาง" ที่ "รอ" ผสมผสานอารมณ์ "บทเพลง" มากลายเป็นภาพหม่นเศร้า แล้วมาสว่างตอนท้ายนี่เอง จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 54 06:05:50

ความคิดเห็นที่ 22 อาจารย์พาไปหาตะหนังผี อ้ายสีน้ำฟ้าก็ไม่ค่อยถูกกันซะด้วย อย่ามาหลอนเค้านะ.. เดี๋ยว 10-11 นี้ไปสอบ นอนคนเดียว ปิดร้านไม่ได้ น้าไม่ไปส่ง.. จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 54 13:36:04

ความคิดเห็นที่ 23 ไปเห็นภาพมโนราห์ภาพนี้มาจาก fb เพื่อนค่ะ เก็บมาฝากคุณสีน้ำฟ้าด้วย แบบนี้ก็มี อย่างกับมายากล งือ... จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 12:07:17

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณค่ะ คุณรุริกะ.. โนราห์ตัวอ่อน เห็นว่าหัดกันตั้งแต่เด็กแน่ะค่ะ .. จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 54 11:15:06