ความคิดเห็นที่ 1            "ผมไม่ทราบว่า อ.พิจักษณ์ สอนไว้ถึงตรงไหน?  แต่นี่เพิ่งเปิดเทอมมาได้ไม่กี่อาทิตย์เท่านั้น   ผมขอเริ่มใหม่เลยดีกว่า" อาจารย์คนใหม่สรุปความ              "สำหรับทุกคนในที่นี้ซึ่งเป็นนักศึกษาประวัติศาสตร์อยู่แล้ว   คงจะรู้จักคำว่า "รหัสนัย" เป็นอย่างดีใช่ไหมครับ? " คนพูดเว้นช่วงรอฟังเสียงตอบรับครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ              "รหัสนัย คือ รหัส บวกกับคำว่า นัยยะ นั่นหมายถึง ความนัยหรือเครื่องหมายสัญลักษณ์ที่ทิ้งไว้ให้ค้นหา  หรือซ่อนตัวจากสิ่งแวดล้อม   พูดให้ง่ายเข้าก็คล้ายๆ รหัสลับดาวินชี่ ของ Dan Brown นั่นแหละครับ"       เท่านั้นเองเสียงหัวเราะขบขันก็ดังขึ้นจากนักศึกษาทั้งห้อง   แม้แต่เคียงฟ้าเองก็รู้สึกผ่อนคลายอาการจับผิดเมื่อแรกลงไปมาก  และเริ่มคิดว่าบางทีหล่อนอาจจะคิดมากไปเองก็ได้              "รหัสลับทางประวัติศาสตร์หลายครั้งก็แฝงมารูปแบบของ Myths หรือ Regional of literature  นั่นเป็นสิ่งที่เราไม่ควรมองข้าม  เรื่องเล่าและตำนานต่างๆ นั้นล้วนแต่แฝงไปด้วยรหัสนัย  ยิ่งเป็นเมืองโบราณในประวัติศาสตร์ต่างๆ ยิ่งเต็มไปด้วย Myths  เทวตำนานจึงมีผลต่อคติชน  และสะท้อนออกมาในรูปแบบของศิลปะ  ดังที่พบเห็นในโบราณสถานต่างๆ  นักวิชาการทางประวัติศาสตร์ และนักโบราณคดีบางครั้งใช้เวลากับรูปปั้นรูปเดียวเป็นเวลาหลายเดือน  เพื่อศึกษาลวดลายและศิลปะบนรูปปั้นนั้น   ให้บอกเล่าความเป็นมาของตนเอง" อาจารย์คนใหม่นั้นสอนได้ราบรื่นกว่าที่คาด  ไม่มีอาการประหม่ากับท่าทางล้อเลียนของลูกศิษย์แต่อย่างใด              "นอกจากนั้นแล้วตำนานยังเป็นตัวบ่งบอกความเชื่อและวัฒนธรรมว่าเผยแพร่ไปไกลแค่ไหน   สิ่งที่เห็นได้ชัดที่สุดคงเป็นศาสนาซึ่งพื้นที่แถบอุษาคเนย์นั้น รับความเชื่อมาจากพราหมณ์คติก่อนจะปรับประยุกต์ให้เข้ากับพุทธ แล้วกลมกลืนลงตัวในปัจจุบัน   แต่มีสิ่งหนึ่งที่เป็นตัวเชื่อมระหว่างพราหมณ์คติและพุทธคติได้อย่างลงตัว พวกคุณคิดว่านั่นคืออะไร?"              "เทพเจ้ามั้งคะ? อย่างตรีมูรติ"  นักศึกษาบางคนตอบขึ้นมา              "ทางพุทธคติรับพระวิษณุมาครับ  แต่ไม่ใช่ทั้ง 3 องค์ ไม่นับรวมพระศิวะ พระพรหม  แต่เทพฮินดูยังแฝงอยู่ประเพณีไทยเสมอ  ถึงมีประโยคที่ว่า 'ทุกอย่างเป็นไปตามพรหมลิขิต'  เพราะศาสนเทพเดิมไม่ได้ถูกกลืนหาย  แต่เป็นการปรับเข้าด้วยกันกับวัฒนธรรมที่คนต่างถิ่นนำมาเข้ามาในไทย  ไม่ว่าจะเป็นเจ้าพ่อ เจ้าแม่ ต่างๆ ทางฮินดู  หรือเทพทางจีน   แต่ตัวเชื่อมนี้ผมหมายถึงสิ่งที่ทั้งฮินดู พราหมณ์ พุทธ มีร่วมกัน  นั่นคือ...พญานาค!"              "นาค!!" เคียงฟ้าฟังแล้วเผลออุทานเสียงดังออกมาจนเพื่อนร่วมชั้นพากันหันมามอง หล่อนจึงเงียบเสียงแล้วรีบก้มหน้าลง              "ใช่แล้วครับ นาค หรือ พญานาค หรือพญางูใหญ่ พญานาคนั้นแฝงอยู่ในทุกอณูของศาสนาจนเป็นความเคยชินของชาวพุทธทีเดียว  ไม่ว่าจะรูปเขียน หรือบันไดนาค หรือธงนาค การบวชนาค  และตำนานต่างๆ รวมถึงบั้งไฟพญานาคอีกด้วย  ถ้ามองย้อนไปในบรรพกาลก่อนศาสนาพุทธจะเข้ามามีบทบาท  นาคเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรเก่าแก่โบราณในฐานะผู้สร้าง ผู้รักษา และผู้ทำลาย  ไปในตัว  แต่เมื่อพุทธศาสนาแพร่เข้ามาในอุษาคเนย์  นาคเองก็ปรับเปลี่ยนบทบาทไปเป็นผู้รับใช้ศาสนา  หลายตนมีชื่อในตำนานในชาดกต่างๆ"              "อาจารย์ครับถ้านาคเป็น ผู้สร้าง ผู้รักษา และผู้ทำลาย  ก็เหมือนตรีมูรติเลยสิครับ" นักศึกษาชายถามแทรกขึ้นมา  อาจารย์หนุ่มจึงยิ้มรับและค่อยอธิบายต่อ              "ในยุคสมัยหนึ่งที่นาคเป็นเทพสูงสุดของอาณาจักรโบราณเท่านั้นครับ  ชาวอาณาจักรเหล่านั้นแทนตัวว่าเป็นชาวเมืองนาค  ดังตำนานพระเจ้าขี้เรื้อน  พระทอง  ธิดานาค  หรืออื่นๆ ฯลฯ  ตามเทวสถานจึงมีรูปนาคปรากฏอยู่  ไม่ว่าจะเป็นบันไดนาคหรือรูปปั้น   แต่นาคนั้นโด่งดังในฐานะ Myths มากกว่า   Myths ที่ว่ามักจะมาพร้อมตำนานรักแบบโศกนาฏกรรมเสียด้วยสิ" พูดถึงตรงนี้นักศึกษาในวัยหนุ่มสาวพากันส่งเสียงครางกันเป็นแถบ              "แบบเรื่องผาแดงนางไอ่ใช่ไหมคะอาจารย์"              "ใช่ครับ  ท้าวผาแดงกับนางไอ่คำ และพญานาค  เป็นรักสามเส้าจบลงด้วยความพินาศของชาวเมือง  นอกจากคู่นั้นแล้ว  ก็ยังมีตำนานของเมืองโยนกนาคพันธุ์ที่คล้ายคลึงกับเรื่องของผาแดงมากเช่นกัน   มีจุดร่วมอยู่ตรงที่ว่าชาวเมืองจับสัตว์สีขาวได้  และนำมากินกันทั้งเมืองเป็นเหตุให้เมืองถูกน้ำท่วมล่มสลายไป  เรื่องของผาแดงนั้นเป็นกระรอกเผือก แต่เรื่องของเวียงโยนกฯ เป็นปลาไหลเผือก     เหล่านี้เป็นตำนานพื้นบ้านซึ่งถ้ามองให้ลึกลงไปแล้ว  จะพบว่าเหตุเกิดที่ภาคอีสานกับเหนือคนละทิศกันเลย   แต่พวกเขารับความเชื่อเดียวกันคือเป็นเมืองที่บูชานาคมาก่อน   นอกจากสองเมืองนี้แล้ว   ยังมีอาณาจักรอื่นๆ รอบบริเวณกินพื้นที่เข้าไปทั้งทางลาว และเขมร  ต่างก็มีตำนานคล้ายคลึงกัน  คือนาคสร้างเมืองและนาคล่มเมือง   ดังนั้นปราสาทต่างที่มีความเชื่อในเรื่องนาคาเทพ  ก็สร้างรูปเคารพของนาคไว้ตามที่ต่างๆ รวมทั้งบาราย และบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ในเทวสถาน   แสดงถึงวิถีชีวิตที่ต้องพึ่งพาน้ำเป็นใหญ่อีกด้วย                การเรียนประวัติศาสตร์ทำให้เราเป็นคนช่างสังเกตช่างคิด   ไม่ใช่แค่มองผ่านเอาแต่ความสวยงามของสถานที่อย่างฉาบฉวย  บางครั้งคิดแล้วก็ต้องใส่จินตนาการตามไปด้วย   และที่สำคัญ....มอง คิด และเยี่ยมเยือน  ขอให้อยู่ภายใต้คำว่า "ให้เกียรติ" นะครับ  ไม่ใช่ใส่จินตนาการกันเลยเถิดเลอะเทอะ   จินตนาการเป็นสิ่งสำคัญของทุกพื้นฐานวิชาการบนโลกนี้  แต่มีข้อแม้ว่าต้องยืนอยู่บนฐานของความเป็นจริง  ไม่อย่างนั้นก็เป็นได้แค่เรื่องเพ้อเจ้อ   แต่ถ้าไม่มีจินตนาการเลยเราก็ไม่ค้นหา  และว่าด้วยจินตนาการนี้ผมเลยว่าจะให้พวกคุณทำรายงาน"              จบประโยคอันยืดยาวที่นักศึกษาทั้งห้องพากันตั้งใจฟังมาตลอดนั้น   กลับตบท้ายด้วยเสียงอุทาน  เมื่อรู้ว่ามีรายงานต้องทำกันตั้งแต่ชั่วโมงแรกในการสอนของวิมุตติเลย       จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 03:47:27

ความคิดเห็นที่ 2          "โห....'จารย์  มาถึงก็สั่งรายงานเลยเหรอ?" เสียงโอดครวญนั้นดังระงมไปทั่วห้อง   ทำเอาคนสั่งทำนึกขำ              "จะได้รู้ลึกไงครับ"              "แล้วรายงานเรื่องอะไรเหรอคะ?" มิรันตีคงจะเป็นคนเดียวที่ยกมือขึ้นถามด้วยความกระตือรือร้น              "ก็เรื่องนาคนี่แหละครับ...หากนาคสร้างเมือง...แล้วต้องล่มเมืองที่ตัวเองสร้างมากับมือ คุณคิดว่าเขาจะเจ็บปวดขนาดไหน....เคียงฟ้าช่วยตอบหน่อยครับ"     หญิงสาวสะดุ้งเฮือกทำไมวิมุตติต้องเจาะจงถามเรื่องนี้กับหล่อน  ทั้งที่มิรันตีที่นั่งอยู่ข้างเคียงแสดงท่าอยากตอบคำถามถึงขนาดนั้น              "ก็....เพราะเขาเป็นคนสร้างถ้าจะพังทิ้ง   เขาคงคิดว่าเป็นสิทธิ์ของเขามั้งคะ?  ในเมื่อเขาเป็นเทพเหนือเมืองอยู่แล้ว  จะทำยังไงก็ได้!!"              "หือ?....เหตุผลง่ายๆ แค่นั้นเหรอครับ?  ถ้าสมมติว่าเราสร้างประติมากรรม ขึ้นมาสักชิ้น  เราคงต้องรักและภูมิใจกับมันใช่ไหมครับ   แล้วจะทุบทิ้งกันง่ายๆ แบบนั้นเลยหรือ?"              "ได้สิคะ....ถ้าของชิ้นนั้นไม่ถูกใจเทพอย่างเขาแล้ว  ถ้าปั้นมาแล้วไม่สวยก็คงอยากทำใหม่มากกว่า  เพราะมันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาเลย" หล่อนตอบด้วยใบหน้าที่เริ่มบึ้งตึงขึ้นเรื่อยๆ              "ขยายความมากกว่านั้นได้ไหมครับ? "              "ก็แค่...คงจะมีคนในเมืองนั้นทำอะไรไม่ถูกใจพญานาคสักอย่าง   เขาก็แสดงอิทธิฤทธิ์ให้รู้ไปเสียบ้างว่าใครใหญ่"              "ฟังดูเหมือนอันธพาลเลยนะครับนั่น" วิมุตติจ้องหน้าหล่อนด้วยสีหน้าคาดไม่ถึง  ก่อนจะเสไปถามคนอื่นบ้าง              "แล้วคนอื่นๆ ล่ะครับคิดว่ายังไง?"              "น่าจะมีเหตุผลมากกว่านั้นนะฮะอาจารย์   แค่ไม่ถูกใจแล้วพังเมือง...มันดูเห็นแก่ตัวไปหน่อย" นักศึกษาชายคนหนึ่งตอบออกมา   แล้วตามด้วยนักศึกษาหญิงอีกคนหนึ่ง              "ตามคำโบราณสงสัยต้องเกิดอาเพศอะไรสักอย่างมากกว่า"              "ตอบได้ตรงประเด็นดีครับ  อาเพศ คือ รหัสนัย ที่เราต้องค้นหาไงครับ  คนโบราณนั้นแทนสิ่งที่ไม่รู้ว่าเป็นการกระทำของธรรมชาติ  อาเพศนั้นคือการเกิดสิ่งไม่ดีขึ้นมาจากการทำผิดข้อห้ามธรรมเนียมประเพณีอันเป็นวัตรปฏิบัติ  ในปัจจุบันเราก็ยังเชื่อเรื่องพวกนี้กันอยู่   แต่เราแทนคำว่าอาเพศด้วยคำว่าความผิดอื่นๆ ไปแล้ว  ตรงนั้นแหละที่ผมอยากให้วิเคราะห์เจาะลึก   Myths ของพญานาคที่มีผลกับ Culture ของผู้คนในสมัยโบราณอย่างไรบ้าง"              "โห.......'จารย์ ทำไมมันยากอย่างนี้ล่ะ"              "สิ้นเทอมค่อยส่งก็ได้ครับ ยังมีเวลาให้ค้นหาคำตอบอีกนาน  ตำนานมีส่วนสำคัญกับประวัติศาสตร์มันมักจะอิงมาจากเรื่องจริงเสมอ  แต่เมื่อเล่ากันปากผ่านปากแบบ spread widely จึงถูกเพิ่มเติมเข้าไปจนเหนือจริง  ผู้สร้าง ผู้รักษา ผู้ทำลาย จึงเป็นนัยยะของตัวแทนสมมุติแบบรหัสนัย  นาค เป็นผู้ทรงอำนาจ เป็นกษัตริย์ เป็นชายคนรัก  ใน  Myths อาจจะเป็นคนๆ เดียวกัน   เมื่อเป็นบุคคลจึงมีเหตุผลและอารมณ์ความรู้สึก  เรื่องจึงมีเบื้องลึกมากกว่านี้....คงไม่ใช่เหตุผลแค่ว่าเขามีนิสัยอันธพาลหรอกนะครับเคียงฟ้า"              คนถูกเรียกชื่อนิ่วหน้าไม่ยอมสบตา   แต่เพื่อนรอบข้างพากันขบขันหล่อนกันเป็นแถบ   มิรันตีเองก็คิดว่าหล่อนอายที่ถูกตำหนิแบบนิ่มๆ เช่นนี้    มิได้เข้าใจว่าหญิงสาวไม่อยากฟังคำอธิบายเรื่องพวกนี้  จิตสำนึกของหล่อนคัดค้านสิ่งที่วิมุตติกำลังพยายามนำเหตุผลมาอ้าง   หากไม่ติดว่านี่เป็นชั่วโมงเรียนแล้วล่ะก็หล่อนคงลุกหนีไปดื้อเป็นแน่ๆ  เคียงฟ้าเองไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร  ในใจจึงมีปฏิกิริยากับเรื่องเล่าพวกนั้น   ราวกับว่ากำลังถูกใครบางคนขุดคุ้ยเรื่องราวในอดีตมาต่อว่าหล่อน   พอหมดคาบเรียนปุ๊บหญิงสาวก็รีบผุดลุกขึ้น   แล้วเดินออกจากห้องไปก่อนใครเพื่อนโดยไม่สนใจคนรอบข้าง  หรือแม้กระทั่งสายตาของอาจารย์คนใหม่ที่มองมายังหล่อนเลยสักนิด              'ภูวิษะ...เห็นท่าคงอีกนาน...กว่าเทวีของท่านจะยอมรับฟัง'  วิทยาธรเทพในร่างอาจารย์เห็นเข้าก็ทอดถอนหายใจออกมาพร้อมๆ กับถ้อยรำพึงในใจ   +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++   ตอนที่ 22 ความกังวล            หญิงสาวเฝ้าเพียรถามตนเองว่าเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อใด   ที่สายตาตนเองเฝ้าจับจ้องมองกิริยากุสุมาลย์พระพี่เลี้ยงร่วมน้ำนมของตน   นับแต่วันที่เคียงฟ้าฝันถึงคืนวิวาห์ของมหิตาเทวีและเจ้านาคราชจำแลง   เวลาล่วงผ่านเลยไปอีกหลายเดือน  แม้แต่เป็นแค่เพียงความฝัน  แต่ดวงจิตกลับซึมซับเอาความรู้สึกของพระธิดาแห่งจุมภะปุระไว้ในใจตนทั้งหมด   ยามที่อยู่ในความฝันความสงสัยทั้งปวงรวมทั้งตัวตนของหล่อนแทบจะถูกหล่อหลอมไปรวมกับมหิตาเทวี  ความฝันในคืนนี้ก็เช่นเดียวกัน              "ทำอะไรน่ะพี่กุสุมาลย์" หล่อนถามถามออกไป  แม้จะคาดเดาเอาไว้บ้างแล้วก็ตาม              "กำลังคัดดอกไม้สำหรับล้างพระบาทภูวิษะเจ้าเพคะ" หญิงงามแห่งตำหนักในตอบโดยทูลตามตรง  มิได้ล่วงรู้ถึงความรู้สึกเคลือบแคลงในทรวงพระเทวีเลยแม้แต่น้อย       จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 03:53:14

ความคิดเห็นที่ 3 "นั่นเป็นงานเล็กน้อย  ให้นางกำนัลอื่นทำก็ได้นี่" "ไม่ได้หรอกเพคะ  พวกนั้นมิได้ใส่ใจนักจัดของถวายก็เพียงตามหน้าที่  ไม่สมเกียรติภูวิษะเจ้า"   ยิ่งฟังคำตอบที่แสดงความชื่นชมสวามีแห่งตนออกมาเท่าใด   หทัยของมหิตาเทวียิ่งคล้ายมีก้อนหินหนักถ่วงอยู่ภายใน "เสด็จพี่รู้ว่าพี่กุสุมาลย์ใส่ใจในการถวายการรับใช้ถึงเพียงนี้คงดีพระทัย   แต่...เราก็อดน้อยใจมิได้..." "ทำไมเล่าเพคะ ? " กุสุมาลย์หยุดมือจากงานที่ทำ  คลานมาเบื้องหน้าพระพักตร์ "เดี๋ยวนี้พี่กุสุมาลย์ใส่ใจเสด็จพี่ภูวิษะมากกว่าเราเสียอีก" "โถ...พระเทวีอย่าทรงน้อยพระทัยไปเลยเพคะ  อย่างไรพระองค์ก็ทรงเป็นที่รักของพี่เสมอ   ทรงประสงค์ให้พี่รับใช้สิ่งใดเป็นพิเศษบ้างไหมเพคะ?" นางในคนสนิทจับพระหัตถ์มากุมพลางคลี่ยิ้มถามอย่างเอาพระทัย  แต่เมื่อพระนางน้อยมิได้ตรัสตอบจึงเสนอความคิดไป "บ่ายนี้หม่อมฉันว่าง  จะทำขนมให้เสวยดีไหมเพคะ? จะเทียนปั้นอย่างที่ทรงโปรด  หรือจะเสวยอื่นใดดีเพคะ?" "เห็นเราเป็นเด็กอยู่ร่ำไปเชียว   คิดจะเอาขนมมาล่อเราเหมือนเสด็จพี่มิมีผิดเลย"  เมื่อพระเทวีคลี่ยิ้มออกมาได้กุสุมาลย์ก็คลายกังวล "ถึงไม่ใช่เด็กก็เสวยขนมหวานได้นี่เพคะ   รับนะเพคะหม่อมฉันจะได้จัดทำถวาย" "อืม...ขอบคุณนะพี่กุสุมาลย์" "หามิได้เพคะ"  พระพี่เลี้ยงโฉมงามกล่าวจบก็คลานถอยออกไป  มหิตาเทวีทอดพระเนตรตาม  และอดดำริไปมิได้ว่าทรงกังวลพระทัยมากเกินไปหรือเปล่า     แต่ยิ่งนานวันความขุ่นข้องเป็นปมที่ซ่อนลึกเข้าไปในฤทัยกลับขยายใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ ราวไฟร้อนที่เริ่มแรกแค่เปลวเทียนแสงน้อย  แต่กลับถูกคนรอบข้างช่วยโหมกระพือ  ในขณะที่องค์เองก็พร้อมจะลู่เอนไหวไปตามแรงลมด้วย  ก่อนตะวันรอนของวันนั้นพระภคินีพินทุมณีเทวีก็เสด็จมาเยี่ยนเยือน   มหิตาเทวีถวายการต้อนรับอย่างดีเช่นเคย "เสด็จพี่เสด็จมาถึงที่นี่มีเหตุอันใดรึเพคะ?" "แค่คิดถึงน้อง...แล้วจักมาหามิได้รึ?" พระพี่นางทอดพระเนตรมาอย่างมีเลศนัย  ก่อนจะคลี่โอษฐ์แย้มสรวลออกมา "หามิได้เพคะ   น้องยินดีที่เสด็จพี่มาเยี่ยมเยือน"  พินทุมณีเทวีมิได้สดับฟังคำตรัสตอบ  แต่สอดสายพระเนตรไปรอบโถงนั้น   "แล้วสวามีเจ้าล่ะ?" "เสด็จพี่ภูวิษะไปราชกิจกับเสด็จพ่อเพคะ" พระพี่นางมิได้สนพระทัยฟังคำตอบเท่าใดนักคล้ายทรงทราบอยู่ก่อนแล้ว พระองค์แค่ตรัสถามไปตามมารยาทเท่านั้น "แล้วแม่กุสุมาลย์คนโปรดของเจ้าล่ะ" "พี่กุสุมาลย์ไปทำขนมให้หม่อมฉันเพคะ  ส่วนพี่ศรีดาราก็..." "พอที! พี่ไม่ได้ถามถึงนางม้าดีดกะโหลกนั่นเสียหน่อย  เจ้าจะรายงานเรื่องนางกำนัลทั้งตำหนักเลยหรือไรน้องพี่? " พระขนิษฐาฟังแล้วอดมิได้เผลอสรวลออกมาด้วยความขบขัน "น้องก็กล่าวไปอย่างนั้นแหละเพคะ  เชิญเสด็จพี่ประทับดีกว่า" สองศรีพี่น้องจึงนั่งลงประทับเคียงกันบนตั่งทอง   มหิตาเทวีอดประหลาดพระทัยมิได้  ตั้งแต่ทรงสยุมพรมาพระเชษฐคินีดูจะเสด็จมาเยือนบ่อยครั้งกว่า  เมื่อกาลก่อนมิโปรดเสด็จมาที่ตำหนักพระขนิษฐานัก  เว้นแต่มีเรื่องร้อนมาระคายพระกรรณหรือถูกผู้ใดทูลยุยงจนขุ่นพระทัย  มาจึงจะเสด็จมาเกรี้ยวกราดใส่พระขนิษฐาสักที   โดยมากมักจะเป็นเรื่องอันไร้สาระ   เหตุมาจากมหิตาเทวีทรงเป็นธิดาองค์โปรดของพระบาทเจ้าสิทธเสณกับพระแม่เจ้ากมุทรามหาเทวี   ที่สองพระองค์เรียกไว้รับใช้ข้างพระวรกายเสมอ   ยังความไม่พอพระทัยแก่พระพี่นางทั้งหลาย  โดยเฉพาะพินทุมณีเทวีเมื่อขุ่นเคืองหทัยก็จะเสด็จมา   ตรัสดำรับกระทบกระเทียบอยู่เนืองนิตย์  หาไม่ใช่นั้นแล้วก็จะเสด็จมาเมื่อมีเหตุการณ์ให้ทรงต้องการทราบก่อนผู้ใด   บางครั้งมหิตาเทวีก็ประหลาดพระทัยที่พระภคนีมีพระเนตรพระกรรณว่องไวเสมอ  สิ่งต่างๆ เหล่านี้พระเทวีน้อยมิทรงถือสาอันใด  เพราะแน่แก่พระทัยถึงวิสัยอันเป็นธรรมชาติของพระพี่นาง     แต่ระยะหลังที่สยุมพรแล้วพระนางเสด็จมาเยี่ยมเยือนบ่อยขึ้น   และล้วนแต่เป็นครั้งที่พระสวามีมิได้ประทับอยู่ในตำหนัก   เหตุนั้นเกิดจากนิสัยโอษฐ์เบาของพินทุมณีเทวี  ที่ทรงพลั้งเผลอตรัสกระทบกระเทียบภูวิษะเจ้าไป   จึงถูกสวามีของพระน้องยาตอบโต้ด้วยความเย็นชา   มิใช่พินทุมณีเทวีจะทรงรู้สึกองค์ว่าทรงก้าวล่วงมิระวังพระเสาวนีย์   หากแต่ทรงเกรงดวงเนตรดุดันราวจะเปล่งประกายไฟนั่นได้ต่างหากเล่า  จึงทรงหลบเลี่ยงไม่ปะพักตร์กับภูวิษะเจ้า "เมื่อกี้เจ้าว่ากุสุมาลย์ไปทำขนมรึ ? " "เพคะ เสด็จพี่เสวยด้วยกันไหมเพคะ? เดี๋ยวน้องให้ปทุมมาไปบอกให้ทำเพิ่ม" พระพี่นางพยักพักตร์รับ  มหิตาเทวีจึงหันไปสั่งนางกำนัลให้ไปบอกแก่กุสุมาลย์   ทั้งสองพระองค์สนทนากันอยู่ครู่ใหญ่  ปทุมมาก็นำเทียนปั้นดอกสวยที่เรียงรายกันอยู่ในพามาถวาย "รสดีนะ" "เพคะ  หากเสด็จพี่ทรงโปรด  หม่อมฉันจะให้พี่กุสุมาลย์ทำไปถวายที่ตำหนักบ่อยๆ ดีไหมเพคะ?" "น้องพี่นี่น่ารักช่างเอาอกเอาใจเยี่ยงนี้   สวามีของเจ้าช่างมีบุญนัก" ทรงแย้มโอษฐ์สีชาดสวยสดให้พระขนิษฐา ซึ่งกำลังแย้มสรวลด้วยความเอียงอาย "แถมยังมีนางกำนัลที่เชี่ยวชาญงานเรือน  คอยปรนนิบัติเอาใจอีกด้วย" ทรงเน้นสุรเสียงแล้วจ้องมองดวงเนตรคู่งาม  ที่มีแววหวั่นไหวนั่นก่อนจะตรัสต่อ "อันที่จริงๆ กุสุมาลย์นี่จะว่าไปช่างเพียบพร้อม ทั้งรูปโฉมโนมพรรณสมเป็นเบญจกัลยาณี  การบ้านการเรือนรึก็คล่องแคล่ว   หนำซ้ำยังเป็นคนสนิทของเจ้า  หากยกขึ้นมาร่วมหอก็คงมิต้องกังวลใจ   คนกันเองอย่างไรคงไม่เผยอขึ้นมาเทียมเทียบให้น้องพี่ลำบากใจเป็นแน่"  จู่ๆ ก็ทรงตรัสขึ้นอย่างมิมีเค้าโครงใดมาก่อน   สร้างความตกพระทัยแก่มหิตาเทวียิ่งนักถึงกับอุทานสุรเสียงสั่นออกมา "เสด็จพี่!!!?"   เมื่อทรงแลเห็นพระขนิษฐาสีพระพักตร์ซีดเผือด   และอุทานออกมาด้วยความตกพระทัย   พินทุมณีเทวียิ่งแน่พระทัยว่าทรงมาถูกทาง  จึงแสร้งตรัสถามด้วยสีพระพักตร์ฉงน "ทำไมรึ? พี่พูดสิ่งใดผิดไปหรือ?  การจะมีนางห้ามมิใช่เรื่องแปลก  หากไม่มีสิน่าแปลกกว่านัก" "แต่เสด็จพี่ภูวิษะทรงสัญญาว่าจะรักน้องเพียงผู้เดียว" มิเพียงแววเนตรแต่สุรเสียงนั้นก็สั่นไหวอีกด้วย   แม้ยามปกติจะมิค่อยสนพระทัยฟังดำรัสร้อนดังอาบพิษของพระพี่นางก็ตามที  แต่เมื่อทรงตรัสตรงกับเงื่อนปมในใจมหิตาเทวีอดหวาดหวั่นมิได้ "โถ...น้องพี่ เจ้าช่างซื่อเสียนี่กระไร" พินทุมณีเทวีทรงยกหัตถ์ขึ้นลูบนวลปรางขนิษฐา   "ชายใดก็กล่าวเช่นนี้ทุกคนดอกน้องพี่  แล้วยิ่งเขาเป็นเพียงคนไร้รากยิ่งต้องปองรักผูกสมัครกับน้องพี่ให้แน่นหนายิ่งขึ้น  จะกล่าวคำสัตย์สาบานแบบนี้ก็มิใช่เรื่องแปลก....โอว...นี่พี่มิได้กล่าวเกินจริงดอกหนา..." สุรเสียงทรงอ่อนลงบ้าง  เมื่อเห็นขนิษฐาแห่งตนมีสีพระพักตร์ย่ำแย่คล้ายจะกรรแสง   ก็ทราบได้แน่ชัดว่าเพียงเวลาไม่นานนักน้องยาก็มอบฤทัยทั้งดวงถวายแด่พระสวามีไปจนหมดสิ้นแล้ว "มหิตา...พี่มิได้ตั้งใจจะทำให้น้องร้องไห้  เพียงแต่สิ่งที่พูดไปเป็นธรรมชาติบุรุษเพศที่เจ้าควรจะเรียนรู้ไว้   แน่นอนเจ้าเป็นธิดาของพระเสด็จพ่อมีหรือจะกล้าทิ้งขว้าง  ยิ่งเจ้านำมาซึ่งลาภยศยิ่งต้องยกเจ้าไว้สูง  มิให้หญิงใดมาหยามเจ้าได้   แต่...อันสัญชาติบุรุษไม่นานนักดอกคงหาหญิงงามมาประดับเรือน   ถึงเวลานั้นพี่อยากให้เจ้าเตรียมใจ  และจักดียิ่งหากเจ้าป้องกันปัญหานี้แต่เนิ่นๆ  ด้วยการเป็นฝ่ายเลือกนางห้ามเหล่านั้นมาถวายเสียเอง  เราจักได้ควบคุมหญิงพวกนั้นมิให้เผยอขึ้นมาได้" จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 03:54:40

ความคิดเห็นที่ 4 "เสด็จพี่ทรงหมายความว่า?" "ก็กุสุมาลย์นี่อย่างไรเล่า...นางภักดีเจ้านัก  ถึงแม้ยกขึ้นมาก็คงมิบังอาจกล้ากับเจ้าดอก" แม้จะรู้อยู่ว่ามหิตาเทวีทรงรักใคร่โปรดปรานนางพี่เลี้ยงโฉมงามที่ดูแลกันมาตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์  แต่ด้วยความเป็นสตรีมีผู้ใดบ้างเล่าต้องการแบ่งปันชายอันเป็นที่รักกับผู้อื่น  แม้นางกุสุมาลย์ผู้นี้ก็มิมีข้อยกเว้นเช่นกันจึงลองหยั่งเชิงดู  แล้วก็เป็นดังคาดพินทุมณีเทวีลอบสบตากับนางบัวลออนางกำนัลคนสนิทที่ตามเสด็จมา   ก่อนจะแย้มสรวลออกมาด้วยความพอพระทัย "เสด็จพี่...น้องขอบพระทัยที่ทรงห่วงใย  แต่ทรงคิดการณ์ไกลไปไหมเพคะ  ภูวิษะเจ้าและพี่กุสุมาลย์ก็มิได้มีทีท่าจะพึงใจกันเลย" "อย่างนั้นรึ?....งั้นเจ้าก็คอยสังเกตไปก็แล้วกัน   หากเห็นว่าใช่ก็ควรจัดการแต่เร็วไว   มิใช่ให้สวามีเจ้าไปยกนางขึ้นมาเอง  แบบนั้นเป็นการหลู่เกียรติเจ้า" พินทุมณีเทวีทรงตรัสต่ออย่างคล่องแคล่วมิมีติดขัด   ข้างฝ่ายนางบัวลออนางนั้นอดมิได้ที่จะส่งสายตาชื่นชมให้เทวีแห่งตน  ว่าชาญฉลาดในการเลือกเฟ้นหาจุดทิ่มแทงดวงใจผู้อื่น  เมล็ดพันธุ์แห่งความกังวลได้ถูกหว่านไว้ในพระทัยพระขนิษฐาแล้วอย่างแนบเนียนยิ่งนัก "กุสุมาลย์น่ะเป็นหญิงงามเพียบพร้อมยากยิ่งที่ชายใดจะไม่เหลียวแล แต่ถ้าน้องไม่เอ่ยปากมีหรือนางจะหาญกล้า" ทรงตรัสย้ำความลงไป  สองเนตรก็เฝ้าสังเกตสีพระพักตร์ขนิษฐา  ส่วนนางบัวลออกรีบกราบทูลซ้ำย้ำความสำทับลงไปอีกผู้หนึ่งทันที "จริงเพคะ กุสุมาลย์นั้นงามจับตาหากท่านภูวิษะจะต้องใจก็มิใช่เรื่องแปลก  แต่ถ้าเป็นนางศรีดารานี่สิเพคะหางพระเนตรคงไม่เหลือบแล" กล่าวจบบัวลออก็ยกมือขึ้นป้องปากกลบเสียงหัวร่อ  เหล่านางกำนัลที่ติดตามมาก็พลอยขบขันไปด้วย "พวกเจ้านี่...เห็นเป็นเรื่องขบขันไปได้  ถึงแม้จะจริงก็ไม่ควรกล่าว" พินทุมณีเทวีทรงปรามอย่างไม่เป็นจริงเป็นจังนัก   สุดท้ายก็ทรงสรวลร่วมวงไปจนได้   ตรงกันข้ามกับขนิษฐาของพระองค์ซึ่งทรงหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด "หากเป็นความประสงค์ของภูวิษะเจ้า   น้องคงไม่ขัดข้อง..." สุรเสียงแผ่วลงเป็นอันมาก พระพี่นางสดับแล้วก็แย้มสรวลออกมาอย่างพึงใจ "เขาจะกล้าเอ่ยรึ? ในเมื่อให้สัตย์ปฏิญาณกับเจ้าแล้วนี่....แต่สัญชาติบุรุษหาเชื่อได้   อีกประการนี่ก็เป็นราชประเพณีมาแต่โบราณ  จะมีอื่นก็มิใช่เรื่องแปลกน้องพี่อย่าคิดมากไป   ถึงเจ้าไม่ยกกุสุมาลย์ให้มิช้านานก็คงมีนางอื่นอีก  มิสู้เลือกคนของเราไม่ดีกว่ารึ ?"  เมื่อเห็นขนิษฐายังก้มพักตร์นิ่งอยู่มิตอบรับอันใดก็ทรงถอนพระทัย "เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดา  เจ้าโตแล้วควรยอมรับมัน" "จริงเพคะ หญิงเราควรจัดการเลือกเฟ้นหญิงงามถวายพระสวามีเป็นการควบคุมดูแลอยู่เบื้องหลัง  ทำให้ยิ่งทรงเกรงพระทัยนะเพคะ  ทรงดูพระพี่นางเป็นตัวอย่างสิเพคะ" บัวลออสอดคำขึ้นมาหากศรีดาราอยู่คงได้สวนกลับให้เกิดวิวาทะเป็นแน่ "แล้วเสด็จพี่ทำพระทัยได้รึเพคะ?  เมื่อต้องเห็นหญิงอื่นกับสวามีอันเป็นที่รักร่วมเรือนเคียงหมอนกัน" "....ก็เพราะเยี่ยงนั้นน่ะสิ   ในเมื่อเราห้ามสัญชาติบุรุษมิได้   ก็ต้องเตรียมใจและเลือกเฟ้นสิ่งที่อยู่ในความควบคุมได้น่ะสิ    อีกประการการที่เราวางตัวเป็นคนใจกว้างนั้นมีแต่จะทำให้สวามีกริ่งเกรงเราอีกด้วยรู้ไหม?" "หม่อมฉันมิได้เข้มแข็งอย่างเสด็จพี่...อีกอย่างภูวิษะเจ้ามิเคยตรัสเรื่องนี้กับน้องเลย  ยิ่งมิเคยแสดงท่าทีต้องใจพี่กุสุมาลย์อีกด้วย" "ฮึ...แน่ใจรึน้องพี่?...เจ้านี่อ่อนเดียงสาจริงๆ  แต่เอาเถอะถ้าอยากรอให้เขาเอ่ยปากเองก็ตามใจ  ถือเสียว่าพี่ไม่ได้พูดก็แล้วกัน" ตรัสจบพินทุมณีเทวีก็ทรงยืนขึ้นด้วยท่าทีปั้นปึ่ง   และทำท่าจะเสด็จดำเนินกลับ    มหิตาเทวีจึงรีบกุมหัตถ์ภคินีอย่างเอาพระทัย "เสด็จพี่อย่ากริ้วน้องเลยเพคะ....หม่อมฉันเพียงแต่มิเคยคำนึงถึงเรื่องที่เสด็จพี่ตรัสเท่านั้นเอง" พระเชษฐคินีเห็นดังนั้นก็ทรงแย้มสรวลอย่างพอพระทัย   ที่เติมเชื้อไฟลงไปในดวงฤดีพระขนิษฐาให้หวั่นไหวได้    ต่อไปนี้เห็นจักต้องจับตามองมิช้านานคงเกิดเรื่องมาสู่พระเนตรพระกรรณเป็นแน่แท้  ราชบุตรเขยเมื่อขัดพระทัยพระธิดาองค์โปรด   ก็เท่ากับขัดพระทัยพระบาทเจ้าและพระแม่เจ้า  แล้วมีหรือจะยังทำท่ายโสโอหังใส่ผู้ใดได้อีกเล่า   แค่ดำริไปยิ่งสาแก่พระทัยยิ่งนัก   หากวันที่เกิดเรื่องราวขึ้นจริงจะน่าชมดูสักเพียงใด ส่วนที่หญิงงามที่เพิ่งถูกกล่าวถึงนั้น  กำลังก้าวเข้ามาในห้องทรงพระสำราญพร้อมกับศรีดารา  นางคนหลังรีบคลานไปนั่งข้างพระวรกายมหิตาเทวี  และเขม่นมองไปยังกลุ่มของนางบัวลออคู่อริ   ปล่อยให้กุสุมาลย์พร้อมด้วยนางกำนัลอีกผู้หนึ่งซึ่งประคองพานใส่ขนมหวานคลานตามหลังมา "ถวายบังคมเพคะ พระเทวีทั้งสอง หม่อมฉันเพิ่งทำขนมตราทองมาเพิ่มอีกชนิดเพคะ  ให้ลองเสวยกันดูว่าถูกโอษฐ์ไหมเพคะ   รับรองว่าไม่หวานมากดอกเพคะ" นางกำนัลคนงามเลื่อนพานใส่ขนมตราทองสีเหลืองอร่าม  แกะเป็นดอกตราถวายพระเทวีทั้งสองพระองค์ "น่ากินจริง  ไฉนทำเสียเยอะเจียว ?" พินทุมณีเทวีทรงหยิบขนมชิ้นหนึ่งขึ้นมาพิจารณา   "หม่อมฉันทำเยอะหน่อย  จะได้แบ่งไปเสวยที่ตำหนักพระองค์ด้วยเพคะ   และเป็นของหวานไว้ต้อนรับเสด็จ  ตอนภูวิษะเจ้าเสด็จกลับมาน่ะเพคะ" "อ๋อ...ทำเผื่อน้องเขยเรานี่เอง...ช่างดูแลเอาใจใส่กันน่าชื่นใจแทนน้องเรายิ่งนัก" แล้วจึงหันไปตรัสกับขนิษฐาของพระองค์ "หากพี่เป็นเจ้า พี่จะดีใจไม่น้อยที่มีคนคู่ใจอย่างกุสุมาลย์มาร่วมเรียงเคียงหมอนอีกผู้หนึ่ง" กุสุมาลย์ได้ยินเข้าถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ และยิ่งหันไปพบดวงพักตร์มหิตาเทวีซีดเซียวยิ่งนัก   ก็รีบแก้ตัวออกมา "ภูวิษะเจ้าเป็นพระสวามีของพระเทวี  หม่อมฉันมิบังอาจเอื้อมเพคะ  โปรดอย่าทรงตรัสเช่นนั้นเลยเพคะ!!" "เป็นไรไปเล่ากุสุมาลย์  เจ้าเองก็สะสวยงดงามมิใช่น้อย  กิริยามารยาทเรียบร้อย   อีกทั้งยังเก่งการเรือน  ใครได้ครองคู่คงปลาบปลื้มยิ่งนัก....จะปล่อยไปก็น่าเสียดายนะมหิตาเจ้าลองคิดดูหน่อยเป็นไร" "ทรงกล่าวเกินไปแล้วเพคะ หม่อมฉันมิมีสิ่งใดเทียมเทียบพระเทวีน้อยได้เลย" ยิ่งทูลก็ยิ่งมิกล้าสบตามหิตาเทวีนายตน "คนเจียมตัวเช่นนี้สิค่อยน่าส่งเสริม  เจ้าว่าจริงไหมบัวลออ" แต่พระพี่นางมิได้สนใจสีพักตร์ของน้องยาองค์เองเลย   ยังคงตรัสกับนางกำนัลของตนต่อไป "จริงเพคะ....กิริยามารยาทหมดจดงดงาม  ไม่เหมือนบางคนเป็นถึงลูกขุนน้ำขุนนางใหญ่  แต่กิริยานี้เอะอะมะเทิ่งมิผิดอันใดกับชาวบ้านที่ตลาดล่างก็มิปาน" กล่าวไปก็ชม้ายตามองไปที่ศรีดารา   ซึ่งฝ่ายนั้นขุ่นเคืองจนเก็บกลั้นอารมณ์ไม่อยู่ "บัวลออเจ้าว่าผู้ใด!!" "เปล่านี่...ข้าก็พูดทั่วๆ ไป" บัวลออยังแสร้งตีสีหน้ายิ้มเย้ยตอนกล่าว "ศรีดาราแล้วเจ้าเป็นอย่างที่บัวลออว่าหรือเปล่า? หากใช่ก็ควรปรับปรุงมิใช่มาขึ้นเสียงถกเถียงกันต่อหน้าข้าเยี่ยงไพร่เช่นนี้" พินทุมณีเทวีทรงเหลือบมองด้วยปลายเนตร   มิเคยชมชอบบุตรีของขุนพลมหัทธนะมาแต่ไหนแต่ไร   เพราะทั้งกิริยาไม่งามอีกทั้งทรงโดนนางกำนัลคนสนิทยุยงให้ชิงชังตาม จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 03:55:44

ความคิดเห็นที่ 5 "แต่ผู้ดีก็มิควรว่ากระทบกระเทียบผู้อื่นแบบนี้นี่เพคะ" "นี่ข้าพูดแล้วยังเถียงอีกรึ?  มหิตาอบรมคนของเจ้าบ้างหาไม่แล้วสักวันข้าทนไม่ไหว  จะหาว่าข้าไม่ไว้หน้าเจ้าไม่ได้นะ" พระนางชี้หน้านางศรีดาราซึ่งอีกฝ่ายมิได้กริ่งเกรงกลับสบสายพระเนตรนิ่ง   "พี่ศรีดารา!! เงียบซะ!!  น้องขออภัยแทนด้วยเพคะเสด็จพี่   น้องหย่อนการขัดเกลาเองโปรดอย่างทรงกริ้วเลยเพคะ" "เฮอะ!! เพราะเจ้าใจอ่อนเยี่ยงนี้น่ะสิ  นางกำนัลของเจ้าถึงได้กระด้างกระเดื่องถึงเพียงนี้  เอาเถอะเห็นแก่เจ้า....ข้าจะไม่ถือสาแต่อย่าให้มีครั้งที่สอง" ทรงตวาดด้วยสุรเสียงขุ่น "เพคะเสด็จพี่..." มหิตาเทวีพระพักตร์เสีย   ส่วนกุสุมาลย์นั้นส่งสายตาตำหนิไปยังสหายร่วมตำหนักจนอีกฝ่ายก้มหน้าหนี  แต่ยังลอบทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ "พระเทวีเพคะอย่าทรงกริ้วไปเลย   คนป่าเถื่อนขัดเกลาอย่างไรก็หาดีขึ้นได้หรอกเพคะ   โปรดทรงเห็นใจในธรรมชาติของนางด้วย" บัวลออถือโอกาสทูลพร้อมกันนั้นก็กระทบกระเทียบนางศรีดาราไปด้วย  จนคนที่ก้มหน้าอยู่นั่นเงยหน้าขึ้นถลึงตาใส่   แต่ติดที่ครั้งนี้กุสุมาลย์ดึงแขนรั้งไว้โดยแรง  จึงมิกล้าแสดงกิริยามากไปกว่านั้นประเดี๋ยวจะเสียไปถึงพระเทวีแห่งตน "ข้ากลับดีกว่า...หมดอารมณ์จะคุยเสียแล้ว  ครั้งหน้าข้ามาก็อย่าเสนอหน้ามาให้เห็นอีกล่ะ" ตรัสจบก็เสด็จดำเนินด้วยพระพักตร์บึ้งตึงออกมา   ส่วนนางบัวลออนั้นหันมายักคิ้วหลิ่วตาด้วยแววเยาะเย้ยอย่างเปิดเผย  จะมีก็เพียงมหิตาเทวีเท่านั้นที่ถอดหทัยด้วยความกลัดกลุ้ม "น้อมส่งเพคะเสด็จพี่"   เมื่อขบวนเสด็จของพินทุมณีเทวีจากไปไกลแล้ว กุสุมาลย์รีบคลานไปเบื้องหน้าพระพักตร์แล้วทูลถวายความด้วยใจอันร้อนรุ่ม "พระเทวีเพคะ....หม่อมฉันมิเคยคิดบังอาจเอื้อม  อย่าทรงสดับฟังคำพูดของพระภคินีเลยเพคะ  หม่อมฉันหามีความทะเยอทะยานไม่   อีกทั้งภูวิษะเจ้าก็มิเคยคิดกับหม่อมฉันในแง่นั้น  ใจของหม่อมฉันมีเพียงรับใช้ทั้งสองพระองค์ด้วยความภักดีเท่านั้นเพคะ" นางโฉมงามละล่ำละลักกราบทูล  แต่มหิตาเทวียังนิ่งเงียบมิได้ตอบคำคล้ายว่าตกอยู่ในภวังค์ของความโศกตรม "นั่นสิเพคะ  อย่าไปฟังคำเหลวไหลของพระพี่นางเลย  พินทุมณีเทวีก็ทรงเป็นเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไร  นึกจะตรัสสิ่งใดก็ตรัสมิได้คำนึงถึงความรู้สึกผู้อื่น   อย่าได้ทรงใส่พระทัยเลยนะเพคะ" ศรีดารากราบทูลขึ้นมาอีกผู้หนึ่ง  แต่หาได้ทำให้ความหนักหทัยของเทวีผู้เลอลักษณ์ทุเลาเบาบางลงได้เลย   เพราะทรงมีความคิดหม่นหมองในใจมาพักใหญ่แล้ว  และทันทีที่ถูกพระเชษฐคินีตรัสซ้ำย้ำเตือน   ก็เหมือนยิ่งขยายรอยแผลนั้นให้กว้างขึ้น "นึกจะพูดก็พูดนั่นมันพี่ศรีดารามิใช่หรือ?  จะพูดจะจาก็หามีความเกรงใจเราไม่  ทั้งที่เราได้เตือนหลายครั้งแล้ว   เช่นนี้ควรปล่อยให้เสด็จพี่ทรงเฆี่ยนเสียทีกระมัง" นางคนที่ถูกตำหนิถึงกับนิ่งอึ้งไปก่อนจะรีบก้มลงกราบแทบพระบาท "หม่อมฉันขออภัยเพคะ   หม่อมฉันมิได้ตั้งใจจะทำให้เสียพระพักตร์  เพียงแต่...หม่อมฉันทนนางบัวลออกระทบกระเทียบเช่นนั้นมิได้   ก็เลย...." "แล้วอย่างไร? ทนไม่ได้นึกจะวิวาทก็ทำเลยงั้นรึ ? ทั้งที่อยู่ต่อหน้าเราและเสด็จพี่พินทุมณีแท้ๆ หาได้มีความกริ่งเกรงเลยสักนิด" ศรีดาราไม่เคยเห็นมหิตาเทวีกริ้วใส่ตนเช่นนี้มาก่อน   ก็ได้แต่ก้มหน้านั่งตัวลีบหลบสายพระเนตรที่จ้องมองลงมา "อย่าทรงกริ้วเลยเพคะ  หม่อมฉันจะกำราบแม่นี่เอง   แต่จะว่าไป...ก็มิใช่ความผิดของศรีดาราเพียงฝ่ายเดียว   บัวลออเองก็สอดแทรกยั่วยุตลอดเวลา แล้วพินทุมณีเทวีก็ทรงให้ท้ายด้วย" "หมายความว่าเสด็จพี่ของเราผิดงั้นหรือ?  ผิดที่ปกป้องนางกำนัลของตนเองอย่างที่เราเองก็กระทำอยู่เช่นกัน!!" "...หะ...หามิได้เพคะ  หม่อมฉันมิบังอาจ" กุสุมาลย์ต้องก้มหน้านิ่งไปอีกผู้หนึ่งเมื่อลมโทสะของพระเทวีพัดมาทางตน "ทั้งหมดนี่เป็นความผิดของพี่กุสุมาลย์ เราย้ำเตือนหลายหนแล้วใยจึงไม่ตักเตือนอบรมพี่ศรีดาราเสียที   นี่มิใช่เวลามาวิเคราะห์ว่าผู้ใดผิดผู้ใดเป็นฝ่ายเริ่มก่อน  หรือจะปล่อยให้ไปทะเลาะกันหน้าพระพักตร์พระแม่เจ้าเลยดีไหม?  แล้วยามนั้นเสด็จแม่จะตำหนิผู้ใดก็คงไม่พ้นเราสินะ !?" "หามิได้เพคะ!!" นางกำนัลทั้งสองนางหมอบลงกราบเคียงกัน และส่งเสียงขอประทานอภัยดังประสานไปทั้งโถง "มัวแต่ก้มหัวขอโทษแล้วแก้ไขสิ่งใดได้งั้นรึ ?  ดีนะเสด็จพี่ไม่ถือโทษโกรธเอา  หากมีเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาอีกพี่กุสุมาลย์จักต้องรับผิดชอบ" "เพคะ...ทรงอภัยให้หม่อมฉันด้วย" กุสุมาลย์รีบรับคำ  ข้างฝ่ายศรีดารายิ่งสำนึกผิดว่าโทษของตนไปลงที่พระพี่เลี้ยงคนงามเสียได้ “พระเทวีอย่าทรงกริ้วพี่กุสุมาลย์เลยเพคะ  เป็นหม่อมฉันไม่ดีเอง” แต่มิได้ทำให้คลายความพิโรธลงแม้แต่น้อย   "จะไปไหนก็ไปได้แล้วทั้งคู่เลย!! " เทวีผู้เลิศลักษณ์เมินพักตร์ไม่มองนางกำนัลทั้งสองด้วยขุ่นเคืองเป็นทุน   จึงตรัสไล่ไปให้พ้นพระเนตรพระกรรณเสีย "เพคะ!!" ทั้งสองตอบรับพร้อมกันแล้วจึงคลานถอยออกไป  เมื่อถึงบานทวารก็ลุกขึ้นก้าวออกไปนอกโถงไป   ปทุมมานางกำนัลอีกผู้ที่ยังรั้งอยู่ในห้องทรงพระสำราญรีบยกพัดขึ้นโบกเอาพระทัย "อย่าทรงกริ้วเลยนะเพคะ" มหิตาเทวีมิได้ตรัสตอบในพระทัยยังมิได้คลายความร้อนรุ่น   อันสิ่งที่พินทุมณีเทวีตรัสทิ้งไว้เป็นนัยยะนั้น  มิได้ไร้ความหมายโดยสิ้นเชิง  พระนางตรัสถามองค์เองในพระทัย  ว่าผู้มีสายพระเนตรว่องไวอย่างพระพี่นางนั้นคงจะแลเห็นสิ่งใดเข้า   แม้ภูวิษะเจ้าจะมิได้แสดงท่าทีเสน่หากุสุมาลย์ก็ตามที แต่นางโฉมงามนั้นเล่ากลับแสดงความชื่นชมสวามีพระองค์ออกมาอย่างมิมีปิดบังเลยแม้แต่น้อย   อีกทั้งเจ้านาคราชนั้นก็ทรงสิริโฉมยิ่งกว่าบุรุษใดในหล้า  หญิงใดจักชื่นชมท่วงท่าองค์อาจพิลาศล้ำนั้นก็หาใช่เรื่องแปลกประหลาดอันใด  ความกังวลในพระทัยนั้นขยายวงกว้างออกไปลุกลามมาถึงในใจเคียงฟ้า  หญิงสาวนึกภาพใบหน้างดงามหวานล้ำกับกิริยาอันแช่มช้อยของกุสุมาลย์แล้ว  ก็นึกหวั่นใจแทนมหิตาเทวีขึ้นมาทันที [จบตอนที่ 22] ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 55 03:57:24 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 03:56:30

ความคิดเห็นที่ 6 คุยกับคนอ่าน jeansbubble : ผีแม่หญิงออกจะสวย คุณวิมุตติยังชมเลยน้า kiwi@eve : วันนี้มีสอนปักปิ่นตามที่รีเควสเลยค่ะ Love U like a Love song : กุสุมาลย์โกรธแค้นอะไรกับมหิตา เดี๋ยวค่อยๆ อ่านไปจะรู้เองค่า (ปิดปากไม่สปอยล์) ส่วนหมอนเก็บไว้ทุบตอนคนเขียนขัดใจไม่มีน้ำตาลแล้วกันนะคะ goldensun : ขอบคุณค่ะ ตกหล่นอยู่เรื่อย ถ้าเจออีกก็บอกด้วยนะคะ(สบโอกาสไหว้วานซะเลย) varavari : ในนี้ทั้งนักอ่านนักเขียนเยอะน่ะค่ะ พอดีเห็นชื่อเดียวกันเลยถามดู   makichan1 : ตอนของอาทิตย์นี้กับอาทิตย์ที่แล้วจะช้าหน่อยค่ะ มีจุดที่ต้องอัพเดทข้อมูลตามเวลา เขียนตอนนั้นกับตอนนี้ข้อมูลก็วิ่งไปแซงหน้าแล้วค่ะ princess charity : ข้อ 1 เคียงฟ้ากับมหิตาหน้าตาไม่เหมือนกันค่ะ มหิตาสวยกว่า(มาก) ตัวเล็กกว่า ออกแนวหญิงโบราณทั้งรูปร่างหน้าตาค่ะ  ส่วนเคียงฟ้าเป็นสาวแว่นค่ะ ข้อ 2 กุสุมาลย์แก่กว่ามหิตาราวๆ 4-5 ปีค่ะ แม่ของกุสุมาลย์ เป็นแม่นมให้มหิตาค่ะ เลยโตมาด้วยกันเหมือนพี่น้อง ข้อ 3 การ XXX ของคู่นั้น ไม่ได้เป็นสาเหตุที่เมืองล่มค่ะ ไม่เกี่ยวกัน ดีแอน : เคียงฟ้าเขามีจุดฝังใจบางอย่างจากชาติภพก่อน เลยแสดงออกแบบนั้นค่ะ แต่ยังไม่เฉลยตอนนี้นะคะ PhArMaRAnGeR : มาอ่านบ่อยๆ นะคะ เด็กใต้..ตัวดำ : ตอนแรกกะจะลงทีละตอนด้วยซ้ำค่ะ แต่โดนประท้วงว่าแต่ละตอนสั้นเกินไป ถ้าลงทีละ 4 ตอน เดี๋ยวสต๊อกหมดเร็ว คนเขียนปั่นไม่ทันแย่เลย ว่าวปักเป้า : สวัสดีค่ะ ขาประจำ FlebilE13  : ไม่ใช่ชัตเตอร์นะคะ แม่ใบเลี้ยงเดี่ยว : คู่พระนางคงทะเลาะกันเรื่อยๆ ล่ะค่ะ จนกว่านางเอกจะจำได้หมด Tyra : ใจเย็นๆ ค่ะ ค่อยๆ อ่านไปน้า ^^ รพิชา : กุ๊กกู๋ยังอยู่คู่เรื่องต่อไปนะคะ The Sphinx : เพิ่งมีผีโผล่มานิดเดียวเอง ยังไม่ได้น่ากลัวเลย พี่อู๊ดกะน้องเหมียว : ขอโทษที่มาช้านะคะ สองตอนนี้มันมีจุดที่ต้องแก้ไขน่ะค่ะ  ต่อไปคงลงได้สม่ำเสมอขึ้นค่ะ MOMIJI_99 : คุณภูเป็นคนขี้วีนน่ะค่ะ ส่วนนางเอก...กรรมเยอะมั้ง มีความขัดแย้งในใจคงต้องค่อยๆ เรียนรู้กันไป เพชรน้ำค้าง : ประหนึ่งโดนผีหลอกเสียเองเลยนะคะ อีกา : ขอรับกำลังใจไปนะคะ โกมาซุม : จะดูแมววววว เอามาลงหน่อยสิคะ เอริชา : เรื่องให้ใส่ยาสระผมในถังสังฆทานไปอ่านเจอมาน่ะค่ะ เป็นเรื่องที่หลายคนคาดไม่ถึงรวมทั้งเราด้วย เพราะเห็นว่าท่านไม่มีผมแล้ว ลืมนึกเรื่องหนังศีรษะไปเลยนะคะ พออ่านเจอมาก็คิดว่าน่าจะ สอดแทรกในเรื่องให้เป็นความรู้กับทุกๆ คนด้วย หลงรักผู้ชายชุดหมี : เดี๋ยวผมยาวแล้วค่อยเอามาใช้ใหม่สิคะ สายลมที่พริ้วไหว : ต่อไปอาจจะไม่ชอบมหิตา หรือ พินทุมณี มากกว่าก็ได้นะคะ มีเพื่อนคนหนึ่งอ่านไปแล้วบอกอยากดักตบเจ๊พินทุฯ ด้วยล่ะค่ะ jazzzero : สาเหตุเกิดจากความคิด รัก โลภ โกรธ หลง ของมนุษย์นี่แหละค่ะ เต็มล้าน : หันไปชกหมอนแทนจิกแล้วกันค่ะ หมั่นไส้นางเอกตุ๊ยหมอน หมั่นไส้ตัวละครต่อยหมอนเลยค่ะ ตุ้บๆๆ mimny : ภูวิษะเจ้าถึงถูกถอดยศ เพราะเขาเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เมืองล่มสลาย ก่อนถึงกาลดับสูญของอาณาจักรนี้ค่ะ ไปเร็วกว่าเวลาที่ฟ้าดินกำหนด ส่วนเรื่องแม่หญิงกุสุมาลย์เธอสวมรอยเป็นเจ้ากรรมนายเวรไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าเป็นประชาธิปไตย อาจจะต้องตีความทางกฏหมายได้หลายทาง หลายมาตรฐานทำให้ดิ้นบิดพลิ้วกันได้   แต่กฏแห่งกรรมไม่มีใครหลอกได้ ทุกคนได้รับกรรมที่ทำถ้วนหน้าอย่างเหมาะสมแก่เหตุ ไม่มีได้มากหรือได้น้อยกว่าที่ควรจะเป็นยกเว้นคนๆ นั้นทำบุญหนุนให้กรรมทุเลาค่ะ   ถ้ามีคนสวมรอยได้ กฏแห่งกรรมคงหมดสิ้นความศักดิ์สิทธิ์กันล่ะค่ะ sasatorn : มาให้จับแล้วค่ะ พี่หมูน้อย : ผมหนาๆ นี่แหละค่ะ เหมาะกับการปักปิ่นเลย ถ้าปิ่นอันเดียวเอาไม่อยู่เพิ่มเป็นสองอันค่ะ หรือจะใช้ปิ่นสองขาก็ได้ค่ะ ปิ่นสองขานี่แน่กว่าขาเดียวมาก อันเดียวเอาอยู่ หรือจะสามขาก็มีนะคะ สายเดี่ยว โจงกระเบน : เค้าเรียนโรงเรียนเดียวกัน ช่วงที่คุณภูหายไปไปสามปี ไม่ได้ติดต่อมหิตาเทวีนั่นแหละค่ะไปเรียน  ส่วนคุณวิมุตติตอนนั้นยังเป็นมนุษย์อยู่ก็เรียนที่เดียวกัน เลยรู้จักกันแบบแอ๊บมนุษย์กันอยู่ ผ่านมาหลายปีต่างฝ่ายต่างไม่ใช่มนุษย์แล้ว Nurajung : ขอโทษนะคะ เพิ่งเห็นว่ามีคอมเม้นท์เพิ่ม เรื่องการให้อภัยเป็นเรื่องยากค่ะ โดยเฉพาะการให้อภัยคนที่ไม่สำนึกผิด  แต่ถ้าทำได้มันก็จะไม่มีภาระทางใจกันอีกแล้ว ก็โล่ง..ไม่ต้องเครียดน่ะค่ะ แต่พูดง่ายทำยาก ต้องอาศัยกำลังใจมากมายพอสมควรเหมือนกันที่จะต่อสู้กับจิตใจเราเอง กำลังใจนี่ก็ต้องสร้างขึ้น วิธีหนึ่งที่ช่วยได้คือ ฝึกสมาธิค่ะ มันจะเพิ่มภูมิต้านทานทางจิตให้เราแข็งแกร่งขึ้น พอที่จะห้าม หรือหักใจ ดับความฟุ้งซ่านของตัวเอง หรืแม้แต่สลายความโกรธแค้นลงได้ วิธีนี้ทำไม่ยาก แต่จะได้ผลต้องฝึกฝนอาศัยเวลา การจะให้อภัยหรือการจะดับไฟอะไรสักอย่างในใจ อย่างแรกก่อนเลย...เราต้องอยากสลายมันจากใจเราจริงๆ แล้วไปใช้การนั่งสมาธิเป็นกำลังเสริมช่วยให้เรามีแรงใจพอน่ะค่ะ Thanks for gift :  oss_9, Janet Blue, ป้าทุยบ้านทุ่ง, ลูนาติก, Love U like a Love song, goldensun, ผ้าม่านกันแดด, Ms.petal, กุหลาบมอญ, เลิฟ2ซี, ว่าวปักเป้า, สายลมที่พริ้วไหว, FlebilE13, Kazeni, Tyra, แม่ใบเลี้ยงเดี่ยว, The Sphinx, mimny, รพิชา, dokmainana, สามปอยหลวง, อีกา, Mnemosyne, สายเดี่ยว โจงกระเบน, MOMIJI_99, เอริชา, ข้าวผัดปูใส่โกชูจัง,TheMinussa, เต็มล้าน,โซดาน้ำขิง, อุเอบุระ, Piranha_p, จันทร์ไม่ตื่น, t_n, เพลิดเพลิน, LN68plus ปล.ใช้กิฟไปหมด(อีกแล้ว) ไม่มีแจกแล้วค่า ขอโทษด้วยนะคะ ปิ่นแบบขาคู่ค่ะ สองขา, สามขา  ยิ่งจำนวนขาเยอะยิ่งเก็บผมแน่นมาก เหมาะกับคนผมหนาค่ะ   ปิ่นสองขานี่กำลัง OK เลยค่ะ สามขารู้สึกแน่นไปหน่อย แต่ถ้าผมยาวแถมหนาๆ มากน่าจะเหมาะค่ะ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 55 12:48:43 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 55 04:32:07 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 55 04:27:54 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 04:25:16

ความคิดเห็นที่ 7 ขอเม้าท์หน่อย สองตอนนี้(สัปดาห์ที่แล้ว-สัปดาห์นี้) มาช้าหน่อยนะคะ  ขออภัยในความไม่สะดวกค่ะ ข้อมูลบางอย่างเวลาผ่านไป ข้อมูลก็เปลี่ยน ต้องหามาอัพเดทกัน  แต่ช่วงนี้งานยุ่งมาก ว่าจะโพสตอนค่ำๆ แต่ดันเผลอหลับไปยาวเลย... วันนี้มาตามคำขอค่ะ วิธีปักปิ่น ตะละล้า หลายคนบอกว่า ดูแล้วงงปักยังไงหว่า คิดว่าผู้หญิงในยุคเราห่างไกลปิ่นไปมากกว่าค่ะ เลยไม่คุ้น ถ้าชินแล้วก็ไม่ยาก ว่าแล้ว ก็เลยลองทำรูปตามลำดับมา แต่ไม่แน่ใจว่าดูแล้วยังงงอยู่หรือเปล่านะคะ ..=_="กลับบรรยายแล้วชวนงงกว่าเดิม   ถ้างงขั้นไหน เจ้าแก้วอธิบายไม่รู้เรื่องช่วยบอกด้วยนะคะเดี๋ยวจะหาทางอธิบายใหม่ ปิ่นที่เอามาใช้เป็นตัวอย่างคือ ปิ่นอันนี้ค่ะ  ซูมหน้าตาให้ดูใกล้ๆ เป็นปิ่นขาเดียว  วันหลังจะเอาปิ่นสองขา ปิ่นสามขา มาทดลองใช้ให้ดูนะคะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 04:33:08

ความคิดเห็นที่ 8 ถามกันมาเยอะถึงวิธีเกล้ามวย เอามาให้ดู แบบที่ 1 ก่อนจ้ะ ทรงแรกทรงซาลาเปา เกล้ามวยแบบสามัญธรรมดา วิธีทำ 1. ต้องผมยาวพอสมควรที่จะเกล้าได้ค่ะ 2.รวบเป็นหางม้าก่อนค่ะ ถ้าผมใครลื่นจะใช้หนังยางมัดก่อนก็ได้ค่ะ แต่ในรูปไม่ได้ใช้ยางมัดค่ะ 3.บิดเป็นเกลียว 4.เอาหางเกลียวพันขนดเข้ามาพันกับด้านหัวจนเป็นมวยวงกลมแบบในรูปค่ะ 5.ปักปิ่น ขั้นตอนนี้สำคัญมากที่สุดจะปักอยู่ไม่อยู่ก็ตรงนี้ล่ะค่ะ - การปักปิ่นขั้นแรกแทงปิ่นเข้าไปจากด้านบน โดยแทงลงล่างให้ลึกที่สุด จนรู้สึกว่าปิ่นจิ้มหนังศีรษะแล้ว - ก็งัดปิ่นขึ้นมา แทงทะลุไปอีกด้าน นึกภาพเหมือนขัดดานประตู เรือนไทยนะคะ - แทงปิ่นทะลุมวยออกไปอีกด้าน ดังในภาพ 6.เสร็จแล้ว ผมจะแน่นงดงามดังในรูป ถ้ารู้สึกว่าไม่แน่จะปักปิ่นเข้าไปอีกอันก็ได้ค่ะ ปล.ขอบคุณนางแบบ พี่เปี๊ยกค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 04:33:54

ความคิดเห็นที่ 9 แบบที่ 2 จ้ะ ทรงแรกทรงซาลาเปา เกล้ามวยแบบเก็บผม วิธีทำ 1. รวบผมเป็นหางม้านะคะ 2.ถ้าเกิดผมลื่นจะใช้หนังยางมัดก่อนก็ได้ค่ะ จากนั้นให้ม้วนผมปันกับด้ามปิ่นค่ะ 3.พันผมกับด้ามปิ่นให้หมดปอยค่ะ 4.บิดปิ่นเอาด้านปลายด้ามปิ่นเข้าหาศีรษะ ด้ามปิ่นจะร่นออกมาแบบในรูป 5.จากนั้นยกปิ่นขึ้น ทีนี้อยากให้มวยเอนไปทางซ้ายหรือขวาก็หันปิ่นไปทางนั้นค่ะ ถ้าจะเอาตรงกลางก็ตั้งปิ่นให้ตรง จากนั้นแทงลงสุดมวยผม (ในรูปปักเอียงไปทางซ้ายค่ะ) ถ้ายังมวยยังหลวมอาจจะ บิดปิ่น(พร้อมมวย)ไปด้านตรงกันข้าม แล้วแทงลงมวยก็แน่นขึ้นค่ะ 6.ง่ายๆ แค่นี้ก็เสร็จแล้วค่ะ ผมจะถูกเก็บเรียบร้อยกว่าแบบแรกด้วยค่ะ ถ้าไม่อยากให้ผมลุ่นออกมา ก็ชะโลมน้ำมันใส่ผมสักหน่อยก่อนเกล้ามวย แค่นี้ก็เรียบสวยแล้วล่ะค่ะ   นางแบบคนเดิมค่ะ ปล.ลองทำปักปิ่นกันดู แล้วทำได้ไม่ได้ สวยไม่สวย มาบอกกันมั่งนะคะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าลองปักทรงใหม่กันดีกว่า (นี่มันห้องนิยายหรือโต๊ะเครื่องแป้ง?) พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 55 04:37:19 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 04:36:28

ความคิดเห็นที่ 10 ทำมวยแบบที่สองได้ล่ะ แบบแรกผมสั้นไป เกล้าไม่อยู่ ^^ ป.ล. อวดปิ่นบ้าง ปิ่นพระจันทร์เสี้ยว...ซื้อจากลาว ขนเข้าไทย แล้วก็อิมพอร์ตมาอเมริกา จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 04:56:34

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านไปร้องไห้ไปท่าจะบ้าอ่ะเรา อินจัดคิดว่าตัวเองเป็นมหิตาเทวี555 ไม่ชอบให้ใครมาแย่งของรัก จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 05:49:18

ความคิดเห็นที่ 12 นิยายไม่สนใจล่ะ ดูแต่วิธีปักปิ่น โอ๊ะโอ ดูท่าเรื่องราวทั้งหลายที่ผูกพันกันมาต้องเกิดจากพิษรักแรงหวงของมหิตาเทวีแหงๆ แล้วพี่ๆ ที่คอยให้ร้ายนี่ได้รับผลกรรมอะไรมั้ยคะ หรือพวกที่อาฆาตถือว่าไม่ได้เป็นคนลงมือทำ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 07:21:41

ความคิดเห็นที่ 13 สนุกมากเลยค่ะพี่แก้ว ตอนนี้เกลียดพี่สาวของเทวีน้อยมากช่างยุเหลือเกิน มหิตาเทวีก็คิดมากอยากรู้ตอนต่อไปเร็วๆจังค่ะ^^ จากคุณ : เขียนบน (makichan1) เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 08:25:21

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่รู้จะมีใครแต่ง เพรชพระอุมา ต่อจาก พนมเทียนบ้างอาจใช้ชื่อเรื่องอื่นแทน เป็นตำนานรักระหว่าง อัคนีรุทน์-ระพิน กับ นาคเทวี.... ที่พนมเทียน เคยเขียนเกริ่นไว้ ในบทนึง ว่ามีเวณกรรมต่อกัน ในปางบรรณ แต่ชาติภบที่จะต้องมาเจอกันนั้นยังมาไม่ถึง ....... จากคุณ : สายน้ำ...ไม่ไหลกลับ เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 09:44:56 A:101.78.11.203 X: TicketID:365179

ความคิดเห็นที่ 15 ติดตามอ่านทุกอาทิตย์เลย เขียนได้สนุกและน่าติดตามมากค่ะ จากคุณ : TheMinussa เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 09:54:36

ความคิดเห็นที่ 16 ตกลงใครเป็นสาเหตุของเรื่องราวทั้งหมดเอ่ย กุสุมาลย์ หรือคนพี่ที่ชื่อพินทุมณีเทวีช่างยุจริงๆ สงสารมหิตามากที่มีคนใกล้ตัวแบบนี้ ส่วนภูวิษะถ้ามีใจเอนเอียงจริงๆก็คงตัดใจไปชอบวิมุตติต่อดีกว่า ไม่ชีช้ำ เพราะเค้าคงไม่เลือกใครเลย - - แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 55 11:13:36 จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 10:11:51

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านแล้วแบบ.... มีสตรีหลายนางอยู่ร่วมกันนี่ต้องมีชิงดีชิงเด่นสินะ เป็นธรรมชาติของมนุษย์จริงๆ หูเบาเกินปกติไปหน่อยนะเนี่ย กรรมบังตาจริงๆ มหิตาเทวี จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 10:58:50

ความคิดเห็นที่ 18 เกลียดนังพินฯ ยุจังนะหล่อน ต้องเอากะลาตบปากกกกกก เอ่อ ...อยากให้ทำคลิปสาธิตแทนได้มั้ยเนี่ย อ่านละงง 55 จากคุณ : Jeansbubble (jeansbubble) เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 11:05:30

ความคิดเห็นที่ 19 แบบที่ 1 ปักเป็น แต่แป๊บเดียวเด้งหลุด เพราะผมตรง หนัก มันและลื่นมาก ไม่เคยคิดว่าเขาปักสองอันได้ และเมื่อเห็นปิ่นสามขา นึกว่าหวี =_= แบบที่ 2 กำลังพยายามทำความเข้าใจอยู่ค่ะ ถ้าได้ใจจะได้สะสมปิ่นต่อจากที่คนให้มาแล้วทิ้งๆขว้างๆ และไม่ตัดผมประบ่าทุกปีละ (ตัดประมาณปีละหนถ้ามันยาวเกิน) ทุกวันนี้ใช้โดนัทขวดติดหัวเอา ดูยุ่งเหยิงมาก ทุกคนยุให้ตัดสิั้นหมด ไอ้เราก็รู้สึกว่าผมยาวมันสะดวกดี ไม่ต้องมาคอยตัดให้เข้าทรง ใช้โดนัทอย่างเดียวเลย ไม่เปลืองค่าตัดด้วย แต่ว่ากางเกงยีนส์เสื้อยืดนี่มันจะเข้ากับปิ่นอันอื่นยกเว้นปิ่นช้างน้อยหรือเปล่าเนี่ย ตั้งแต่อ่านมาไม่ชอบมหิตามากกว่าเคียงฟ้ามาโดยตลอดนะ รู้สึกว่าเธอไม่ค่อยฉลาดอ่ะ สรุปว่ามีดีแต่สวย และใจกล้า ว่างั้น แต่เราชอบพี่เจ้ามากกว่าพี่ภูนะ เรื่องนี้ก็อ่านไป แต่ใจจรดใจจ่อรอเรื่องพี่เจ้าน่าดูเลยเนี่ย จากคุณ : พี่หมูน้อย เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 12:05:43

ความคิดเห็นที่ 20 สาเหตุจากความระแวงนี่เอง หูเบา ไม่เชื่อใจอีกด้วย ทั้งที่ภูวิษะไม่มีท่าทางอะไรเลย ถ้ามหิตาทำอะไรเนื่องมาจากความระแวงนี้ ก็ไม่แปลกที่ภูวิษะจะโกรธ เพราะเป็นพญานาค มหิตาก็รู้ คำสัตย์ก็ให้ไว้แล้วด้วย ก่อนแต่งก็ดูมั่นคงดีแท้ๆ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 13:51:23

ความคิดเห็นที่ 21 ok คอนเฟิร์มแล้วว่าแบบที่สองก็ปักไม่ได้ หลุดภายใน 3 วินาที ผมเราเยอะกว่านางแบบสองเท่า ยาวกว่านิดหน่อย และมันไม่รักดี ชอบอยู่ตามแรงโน้มถ่วงของโลกมากกว่าทำตามใบสั่งเรา ต้องปัก 2 อันหรือใช้ส้อม 2-3 ขาเท่านั้น ถ้าไม่ได้อีก จะเลิกพยายาม รอวิธีปัก 2 อันอยู่นะคะ จากคุณ : พี่หมูน้อย เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 15:07:42

ความคิดเห็นที่ 22 กว่าจะถึงศุกร์หน้า T_T จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 16:17:45

ความคิดเห็นที่ 23 อยากดักตบพินทุมณีด้วยอีกคน  เรื่องระแวงก็เข้าใจนะแม้ภูวิษะไม่มีท่าทีอะไรให้ชวนระแวงแต่กุสุมาลย์นี่คงจะแสดงท่าทีจนมหิตายังสังเกตได้พอถูกพูดยุแหย่ก็ต้องคิดระแวงเป็นธรรมดา กุสุมาลย์น่าจะระวังกิริยาท่าทีตัวเองให้มาก จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 17:22:42

ความคิดเห็นที่ 24 ขออนุญาตคุยกับคุณแก้วนอกเรื่องนิดนึง พอดีชอบปิ่นเหมือนกัน เคยปักปิ่นใส่ซิ่นไปส่งลูกอยู่สองสามปี จนมีคนมาทักว่าทำงานอยู่กระทรวงวัฒนธรรมหรือเปล่า แป่วๆๆ หลังๆมานี่เลยเปลี่ยนมาเป็นแนวเกาหลีกระชากวัยมั่ง อยากบอกว่าสาวๆปักปิ่นสวยกันทุกคนนะคะ เชียร์ให้ลองปักกันดูค่ะ (ไม่สาวปักก็สวยค่ะ แหะๆ) จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 19:14:07

ความคิดเห็นที่ 25 ปิ่นสองสามขานี่ พอหาซื้อในกรุงเทพที่ไหนได้บ้างไหมคะ ผมเส้นใหญ่ หนักมาก ก่อนนี้ยาวไม่มากก็ใช้ตะเกียบปักอยู่ พอเริ่มยาวมากแล้วปักไม่ค่อยอยู่นานค่ะ ถ้าทำแบบให้แน่นนานทั้งวัน ก็เจ็บไป บทพระเอกไม่เด่นเลยค่ะ เจ้าแก้ว เมื่อไรจะมีให้เห็นอีกว่าคุณภูแกไม่สน แต่กุสุมาลย์มีใจชัดเจน เอาแบบให้คนอ่านช่วยตัดสินอ่ะค่ะ พอรวบรัดเป็นว่าเทวีน้อยแกตัดสินเอง ว่าเป็นอย่างนั้น เราไม่อยู่ในสถานการณ์ก็เลยว่ายากเลย ว่าเธอหูเบาจริงปล่าว แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 55 20:38:01 จากคุณ : princess charity เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 20:34:38

ความคิดเห็นที่ 26 เข้ามาตาม.......อ่าน       กำลังไว้ผมให้ยาว  จะลองใช้ปิ่นดู       คราวหน้า จะเข้ามารายงานผล........... จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 21:53:42

ความคิดเห็นที่ 27 เอาอย่างนี้แล้วกันค่ะ ขี้เกียจถ่ายคลิปเอง ไปคุ้ยคลิปมาให้แล้วกัน เริ่มจากสาวไทยก่อน  อันนี้คลิปคุณปอ  ปกติเป็นนางรำ ฟ้อนได้สวยอ่อนหวานมาก เป็นนางเอกของคลองสระบัวค่ะ เป็นปิ่นขาคู่นะคะ แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 55 01:44:48 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 55 01:29:54

ความคิดเห็นที่ 28 สาวฝรั่งมั่ง  คลิปนี้มีวิธีเกล้าหลายแบบเลย แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 55 01:45:14 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 55 01:31:26

ความคิดเห็นที่ 29 สาวญี่ปุ่นค่ะ  คลิปนี้เก๋ดี ทำผมแบบใส่กับกางเกงยีนส์เสื้อยืดได้เลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 55 01:45:38 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 55 01:32:59

ความคิดเห็นที่ 30 โอ้โห เรื่องราวคงจะต้องมาจากพิษรักแรงหึงแนาๆเลยค่ะ คนเราถ้าไม่เชื่อใจ แถมโดนเป่าหูเข้าหน่อย ก็ไม่น่าจะรอด ระแวงไปแล้ววววว หวังว่าชาตินี้จะเข้าใจกันน้าาา จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 55 16:15:46

ความคิดเห็นที่ 31 นางชังหูเบานัก...มหิตาเทวี เฮ้ออออออออออ อยากมีอาจารย์อย่างวิมุตติ มาสอนบ้างจัง ดุแค่ไหนก็ยอม 555+++ จากคุณ : เพชรน้ำค้าง เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 55 09:34:05

ความคิดเห็นที่ 32 มาเร้ว ๆ นะ กำลังเข้มข้นเลยยยย จากคุณ : ิbb_wonder (bb_wonder) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 55 10:12:11

ความคิดเห็นที่ 33 อยากให้วันศุกร์เร็ว ๆจังค่ะ อยากอ่านตอนใหม่เร็วๆ ....ตอนนี้ มีพิมพ์ตกคำหลายที่นะคะ  เดี๋ยวว่างๆ จะหามาแปะให้ จากคุณ : เพลิดเพลิน เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 55 10:21:22

ความคิดเห็นที่ 34 แหะๆ ตอนนี้ผมสั้นมากกกกกกก...กว่าจะยาวคงอีกนานค่ะ                                             อาศัยดูปิ่นของคนเขียน ประโลมใจไปพลางๆ ก่อน ... อยากรู้จัง ว่า มหิตาทำอะไรกุสุมาลย์น้อ...นางถึงได้ผูกพยาบาทเยี่ยงนั้น จากคุณ : หลงรักผู้ชายชุดหมี เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 55 10:49:16

ความคิดเห็นที่ 35 กำลังตามอ่าน เรื่องสนุกมาก ชอบแนวนี้อยู่แล้ว ...ถ้าถึงตอนปัจจุบันแล้วจะมาเม้าท์นะคะ ^^ จากคุณ : Dream_Soul เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 55 11:11:36

ความคิดเห็นที่ 36 มาแล้วววววววววววว ดีใจมากได้อ่านต่อ น้ำตาไหลซิกๆ อยากอ่านทุกวันเลยค่ะ จากคุณ : tai shi 66 เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 55 22:10:34

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณมากค่ะ สำหรับวิธีปักปิ่น ^^ อาทิตย์นี้เค้าก็มาตามอ่านช้าเช่นกัน ( ช้ากว่าคนเขียนอีกง่ะ) -- ตอนที่ 21 ก็ยังขัดใจกับเคียงฟ้า --" นิสัยไม่น่ารักเลยยยย แต่มันต้องมีที่มาที่ไปใช่มั้ยคะ ??? แต่เรื่องในอดีตนี่สิ กลัวว่าที่ทุกสิ่งทุกอย่างต่อเนื่องผูกพันมาชาตินี้ น่าจะมาจากแรงยุของพี่สาว+เชื่อคำยุยงพี่สาว+เข้าใจผิดและคิดไปเอง --" เกรงว่า หากปมคลี่คลายเมื่อไร เราอาจจะเห็นใจกุสุมาลย์แทน ฮ่าฮ่าฮ่า จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 09:44:19

ความคิดเห็นที่ 38 รอ รอ รอ ตอนต่อไปค่ะ เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้น เสียดายจัง...จบอีกแล้ว~ ปล. ปวดใจแทนมหิตาเทวีเหมือนกันค่ะ T^T เข้าใจอารมณ์ว้าวุ่นของตัวละครเลยค่ะคุณแก้ว จากคุณ : คุณหญิง ร่ำรวยมหาศาล (ying_ae) เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 11:30:02

ความคิดเห็นที่ 39 ชาติก่อนขี้ระแวง  ชาตินี้ขี้โมโห   เชื่อเขาเลย  มหิตา-เคียงฟ้า   **** รอซักแป๊บนะคะ  เรื่องมิ้วน้อยๆ  ช่วงนี้กำลังสิ้นปีงบประมาณ ยุ่งเหยิงนิดหน่อย   จากคุณ : โกมาซุม เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 11:53:21

ความคิดเห็นที่ 40 จากความเห็นท้ายๆ ค่อยสบายใจหน่อยว่าเราไม่ได้คิดไปเองคนเดียว ว่านางเอก เคียงฟ้า นี่ไม่น่ารักเลยออกน่ารำคาญซะด้วยซ้ำ สายลมฯมีปิ่นหลายอันอยู่ ช่วงนี้ผมสั้นแต่เห็นปิ่นเจ้าแก้วแล้ว เผลอไปสั่งปิ่นเพิ่มทั้งที่ผมยังสั้นอยู่เลย ไว้ได้ของแล้วจะโพสมาอวดมั่งค่ะ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 21:53:41

ความคิดเห็นที่ 41 T_T ยิ่งอ่านยิ่งคาดเดา แต่ถ้าเหตุเกิดเพราะโดนวางยาทางอารมณ์แบบนี้ ก็ดูจะไม่สมเหตุสมผล ที่คนเป็นพระเทวีไม่มีความหนักแน่นใจจิตใจ ทั้งที่ก็ยอมรับเองว่าสวามีมิได้มีทีท่าจะนอกใจ หรือ..มหิตาเทวีเธอจะรักสวามีของเธอยังไม่มากพอหนอ.....จึงทำให้หูเบา หมองหม่นไปกับลมปากได้ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 21:57:22

ความคิดเห็นที่ 42 เข้ามาชื่นชมเจ้าของกระทู้นะครับ ว่าแต่ทำไมผมอ่านตอนที่ 6-7 ไม่ได้น้อ จากคุณ : FuLLMooN_CMD9 เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 11:40:20

ความคิดเห็นที่ 43 FuLLMooN_CMD9 : กระทู้หล่นลงไปในคลังกระทู้แล้วค่ะ ย้อนอ่านได้ที่ลิ๊งค์นี้เลยค่ะ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/07/W12431426/W12431426.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 14:34:09

ความคิดเห็นที่ 44 ตอนที่ 22-23  ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12717457/W12717457.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 17:34:51