บอยในรถทัวร์นั่งหลับตาอมยิ้ม เสียงเพลง "ทรายกับทะล" ของนันทิดา จากเครื่องเล่นเอ็มพีสาม ยังดังแว่วกังวานในหูของชายหนุ่ม
"♫ จะเหนื่อยเพียงไหน จะทุกข์เพียงใดโปรดรู้
ตรงนี้ยังมีฉันอยู่ พร้อมจะดูแลหัวใจ
หากมรสุม จะทำเธอเหน็บหนาวใจ
พายุจะแรงแค่ไหน จะคอยอยู่ข้างเคียงเธอ...♫"
ภาพหวานในความทรงจำของบอย ลอยละลิ่วออกมาดั่งลมทะเลที่บัดโบยยอดมะพร้าว ปรากฏในห้วงความทรงจำของชายหนุ่ม
บอยเอยขึ้นว่า "เงาะ หลังจากนี้เราคงไม่ได้เห็นเธอทุกๆ วันอีกแล้วเนอะ เพราะอีกไม่นานเธอก็ต้องไปเป็นนิสิตจุฬาฯและ ส่วนเราคงต้องนั่งง่าวเรียนมหาลัยทางไปรษณีย์ เฮ้อ..."
เงาะพูดปลอบเพื่อน "แต่อย่างที่เธอบอกเราวันที่ไปดูผลสอบเอนฯคราวก่อน เธอก็ขึ้นไปเยี่ยมเรากะเพื่อนๆ ที่กรุงเทพฯได้นี่บอย ใช่แมะ"
บอยถอนหายใจอีกเฮือก "เฮ้อ...มันก็จริงอ่ะนะ แต่เราเคยอยู่กับเพื่อนๆ ในวงดนตรี กับเห็นพวกเธอทุกๆ วันนี่ นึกแล้วก็ใจหาย มีเราแหง่วอยู่คนเดียวที่เพชรฯ ขนาดไอ้แจ๊คมันยังเลือกไปเรียนวิชาทำภัตตาคารของมันที่เยาวราชเลย เหลือเราอยู่ที่เพชรฯคนเดียวและ"
เงาะพูด "คนเราทุกคนมีหนทางของตนเองกันทั้งนั้นนะ เธอเองก็ต้องเรียนรู้วิชาเจ้าของตลาดจากแม่กับพ่อเธอไม่ใช่เหรอ?" เงาะยังยิ้ม แอบจิกบอยเล็กน้อย
บอย "ก็จริง เอาเป็นว่า เราจะขึ้นไปเยี่ยมเธอบ่อยๆ นะเงาะ"
เงาะที่ก้มลงไปเอามือลูบน้ำทะเลที่ถูกคลื่นซัดขึ้นมาจนท่วมเท้าของเธอ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพูดกับบอย "ได้สิ เรากะเพื่อนๆ จะรอเธอไปเยี่ยมและพาเราทัวร์สยามกันอีกนะ"
เสียงยัยบีที่วิ่งตามหลังมาไกลๆ ตะโกนบอก "เฮีย พี่เงาะ ขนมกับน้ำปั่นเสร็จแล้วค่ะ"
บอยยิ้ม "งั้นเรากลับไปกินขนมกันเถอะ"
"♫ ..หากมีวันไหน ที่เธอไปไกลจากฉัน
ในหัวใจไม่เคยหวั่น และจะคอยเธอย้อนมา
ก็ใจมันรู้ คลื่นลมจะคอยพัดพา
คอยซัดทะเลเข้าหา หาดทรายแห่งนี้ดังเดิม..♫ "
แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 55 15:23:23