 |
ชาวมันหวานทุกคนเป็นยังไงกันบ้างคะ
เบลล์ไม่ไหวเหมือนกันค่ะ ทรานไปร้องไห้ไปค่ะ TT___TT
น้ำตามาจากไหนก็ไม่รู้ หลายตอนทีเดียวที่เบลล์หยุดทรานเพราะทนไม่ไหวแต่เบลล์ก็เลือกที่จะทำต่อไป
ถ้าทรานนี้ผิดเยอะหรือแปลกๆยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ
Cr.DDuk@Soompi
Eng -> Thai by Bellatrix
Y: ภารกิจสุดท้าย
<คู่ยงซอได้รับภารกิจสุดท้าย>
Y: นี่เป็นภารกิจสุดท้ายแล้วสินะ
ภารกิจสุดท้าย
<แม้แต่ซอฮยอน
>
<มอบวันที่มีความสุขที่สุดให้กับสามีของคุณเพื่อเป็นของขวัญ>
Y: มอบวันที่มีความสุขที่สุดให้กับภรรยาของคุณ?
<มอบวันที่มีความสุขที่สุดให้กับสามีของคุณเพื่อเป็นของขวัญ>
<จุดจบ, เรื่องราวแรกเริ่มพาร์ท 1>
<หลังจากได้รับภารกิจ, ไม่กี่วันต่อมา>
<เช้าวันสุดท้ายของคู่รักยงซอ>
Y: แจ๊นน
S: โอ้, ใช่แล้วค่ะ! วันนี้วันไวท์เดย์นี่!
Y: ไวท์เดย์.
S: โอ้, ขอบคุณมากเลยค่ะ!
<เพราะว่าวันนี้เป็นวันไวท์เดย์
>
<ลูกอมของขวัญวันไว์เดย์>
S: น่าอร่อยนะคะ, ขอบคุณค่ะ. ดูนี่สิ!
<ภรรยาฮยอนเจออะไร?>
<ในใจผมคือคุณ>
Y: ในใจผมคือคุณ.
<หายไปในกลุ่มลูกอม>
S: น่าอร่อยนะคะ. ฉันจะเก็บเอาไว้แล้วค่อยกินทีหลังค่ะ.
Y: เฮ้, คุณเห็นการ์ดภารกิจรึยัง?
<การ์ดภารกิจของวันสุดท้าย
>
S: มีช่วงเวลาที่ดี ในวันนี้กันเถอะค่ะ.
Y: ผมจะร้องไห้แล้ว.
S: ฉันจะไม่ร้องไห้ค่ะ.
Y: มันสนุกรึไง? คุณหัวเราะได้กับเรื่องนี้งั้นเหรอ?
<จริงเหรอ,
วันสุดท้ายที่น่าพึงพอใจ>
Y: อา, การคิดว่านี่เป็นครั้งสุดท้าย ผมอยากจะนอนอยู่ตรงนี้แหละ.
S: พี่อยากจะนอนซักหน่อยมั๊ยคะ?
<นอนลง>
Y: ผมต้องทำอย่างงี๊
<เท้าขี้เล่นของยง>
S: ฉันรู้สึกว่าจะต้องหักมันเทศออกซะแล้ว
S: ซักนิดหน่อย
Y: คุณพูดอะไรน่ะ?
Y: โอ ใช่แล้ว, ซอฮยอน.
<ทันใดนั้นสามียงมีความคิดขึ้นมา.>
Y: ถ้าพวกเราจะออกไปและมีความสุข อย่างนั้นเราก็ต้องใช้เงิน.
<เพื่อจะมีวันที่สนุกสนาน, พวกเขาต้องการสิ่งนี้
>
S: ใช่ค่ะ.
Y: จากบัญชีออมทรัพย์ของพวกเรา
S: บัญชีออมทรัพย์? เรามีอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ?
Y: ทำไมคุณเป็นอย่างนี้ล่ะ
.?
S: อะไรคะ?
<เป็นเพราะว่ามันนานมากแล้วรึเปล่า เธอถึงจำไม่ได้ว่ามีบัญชีออมทรัพย์ร่วมกัน?>
Y: ตอนที่เรากลับจาก
MC: โอ้ พระเจ้า, เธอจำไม่ได้เหรอ?
Y: ตอนที่เราไปดูอวตารไง.
S: ตอนที่เราไปดูอวตารเหรอคะ.
MC: โอ้ คุณซอฮยอน!
<1 ปีมาแล้วที่คู่รักยงซอเปิดบัญชีออมทรัพย์ร่วมกัน>
Bank assistant: แล้วกลับมาอีกนะคะ!
Y: ผมจะมาอีกครั้งตอนที่ผมต้องการถอนเงินนะครับ.
<อย่าซีเรียสสิ>
Y: อย่าทำเหมือนคุณไม่รู้หน่อยเลย
ผมรู้ทุกอย่างแหละ.
S: ไม่นะคะ!
Y: คุณทำเหมือนคุณไม่รู้งั้นแหละ!
S: พี่หมายความว่าไงคะ?
Y: อย่ามาแสดงหน่อยเลยซอจูฮยอน. นี่ไง
S: โอ้! จริงๆด้วย!
<เอาสมุดธนาคารออกมา>
<ยงฮวา, ซอฮยอน สมุดเงินฝากร่วม>
S: โอ้ จริงๆด้วยl! โอ้! ตอนนี้ จำได้แล้วค่ะ!
<อะไรเนี่ย
>
Y: อย่ามาโกหกผมเลย. อย่ามาแสดงหน่อยเลยซอจูฮยอน.
<นี่เป็นการแสดงของภรรยาฮยอน?>
S: ฉันไม่ลืมหรอกค่ะ.
S: ใช่ค่ะ ฉันจำได้. ฉันจะจำไม่ได้ได้ยังไง?
<ทำไมถึงพูดว่าคุณไม่ลืมสมุดบัญชีธนาคาร?>
S: ถ้าฉันบอกว่าฉันจำได้ เขาก็จะคิดว่าฉันคงฝากเงินไปมากมาย. มันไม่ใช่กรณีนี้ค่ะ!.
<จะมีเงินฝากในธนาคารเท่าไหร่กันนะ?>
S: มันผ่านมาพักนึงแล้วนะคะ ตั้งแต่อากาศยังดีอยู่>
Y: อา, ใช่แล้วล่ะ. ไปกันเถอะแล้วก็เรียกรถบัส, รถบัส.
S: โอ้~ โอป้า, พี่ยังไม่ได้ใบขับขี่ใช่มั๊ยคะ?
Y: โอ้ คุณนี่, ผมมีเวลาไปทำที่ไหนกันล่ะ?
<สามียังคงไม่ได้ใบขับขี่?>
<ทันใดนั้น!>
<เอากุญแจรถออกมา?>
S: นี่อะไรคะเนี่ย!?
<รถสปอร์ตสีแดง?>
MC: โอ้ เขาได้มันมาแล้ว!?
Y: โอ้ ผมไม่มีเวลาไปทำใบขับขี่เลย.
JS: ใช่ครับ, พี่เขาได้ใบขับขี่แล้ว.
MH: ใช่ครับ, เขาได้มาแล้ว.
<ยินดีด้วยนะ >
MC: ทั้งประเทศมีความสุขเพราะ จองยงฮวาได้ใบขับขี่แล้ว.
MC: นี่จะทำให้มันดียิ่งขึ้น นั่นคือเขาทำมันได้แม้ว่ามันจะยากมากก็ตาม. กี่ครั้งแล้วที่เขาล้มเหลว
S: โอป้า!
Y: ขึ้นรถ!
S: ฉันยังไม่อยากตายนะ!
Y: อะไร!? ตายอะไร
?!
S: พี่ขับรถไม่ได้นะคะถ้าไม่มีใบขับขี่!
Y: หมายความว่าอะไรไม่มีใบขับขี่? ในประเทศนี้ ผมคือคนที่ได้มันมาโดยไม่ต้องสงสัยเลย.
S: พี่ได้มาแล้วเหรอ?!
Y: ใช่, ได้มาแล้ว.
Y: คุณซอฮยอน, เราจะไปไหนกันดี?
<ผูเชี่ยวชาญการทำตาเป็นประกาย>
S: พี่ได้ใบขับขี่มาเมื่อไหร่คะ?
<ได้มาครั้งล่าสุด
!?>
MC: ถ้าอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้บอกเธอเพราะเขาต้องการจะเซอไพรส์เธอ.
S: เข็มขัดนิรภัย! เข็มขัดนิรภัย! คนนี้นี่!...
<โอ ใช่แล้ว
>
S: ตั้งแต่ได้ใบขับขี่มาพี่ลืมได้ยังไงเนี่ย?
<ไปกันเถอะ!>
<การขับรถครั้งแรกของคู่รักยงซอ>
Y: เราจะไปไหนกันดี?
S: ไปกันเลยค่ะ.
Y: ในที่สุด, ผมก็ขับรถได้แล้ว.
S: ว้าว. มันเหมือนความฝันจริงๆค่ะ.
<การขับรถของยงซอที่ได้วาดไว้ในความฝัน>
MC: คู่นี้มักจะเดินไปไหนมาไหนตลอดเลย.
MC: ดังนั้น เห็นได้ชัดเลยว่าผู้หญิงชอบผู้ชายที่มีรถ.
MC: ฉันก็อยากเจอผู้ชายที่มีรถบ้าง.
MC: ผมก็มีรถนะ.
MC: มีรถและต้องดูดีด้วยค่ะ.
MC: โอ้ จริงเหรอ? ผมมีแค่รถอ่ะครับ.
<ดูในกระเป๋าสตางค์ผมสิ>
S: รูปตั้งแต่ตอนนั้นนี่คะ.
<ต้องการโชว์ใบขับขี่>
MC: โอ้ เขาโชว์ใบขับขี่ให้ดู.
MC: โอ้ มันคือรูปนั้น, รูปนั้น
S: ว้าว, น่าทึ่งค่ะ.
Y: ผมขับรถพาคุณไปส่งที่มหา'ลัยได้นะ.
<สามียงอยากขับรถไปส่งเธอที่มหา'ลัย>
<ขณะที่ภรรยาฮยอนกำลังสนุกสนาน
สามียงนั้น
>
<ตั้งใจเต็มที่>
MC: ปากของเขา
มันเปิดออก
.
<คนขับรถที่ยังคงอ้าปากกว้าง.>
MC: ตอนที่เขาขับรถ, เขามักจะอ้าปากเหรอ?
<คนขับรถที่ซีเรียส>
JS: ครับ, เขาทำอย่างนั้น.
<ตอนนี้ที่พวกเขาต้องทำคือจอดรถ>
S: ระวังนะคะ อย่าไปเฉี่ยวคันอื่นนะ.
<ปากอ้ากว้าง>
MC: ปากของเขา
.
MC: แม้แต่จะพูดเขาก็ทำไม่ได้.
<ตอนนี้สิ่งที่ต้องการคือจอดรถ>
<มองไปข้างหลังอย่างเดียว>
MC: เขาไม่มองทางอื่นเลย.
<ลืมไปแล้วว่าภรรยาอยู่ตรงนี้>
MC: ปากของเขายังคงอ้ากว้าง.
MC: เพื่อให้ดูเท่ห์, เขาต้องจอดให้ได้ในครั้งเดียว.
<จอดรถไม่เรียบร้อย>
<ปากก็ยังคงอ้ากว้าง>
MC: โอ้ ล้อยังเกินออกมาอยู่เลย.
<ล้อหน้ายังเกินออกมา>
MC: เขาต้องออกมาและดูล้อ จากนั้นก็เข้าไปข้างในอีกครั้ง.
<เปิดประตูออกมาเพื่อเช็คการจอดรถ>
Y: โอ้! ล้อ! ล้อยังเกินออกมา.
Y: ผมจะเปลี่ยนทิศทางล้อแล้วออกมา.
MC: เห็นมั๊ย, ดูสิ
S: โอ้ อากาศดีนะคะ.
Y: ไปกันเถอะซอฮยอน.
Y: โอ้ ผมมักจะจอดรถได้แย่ตลอดเลย!
Y: มีอะไรเกี่ยวกับสมุดบัญชีเงินฝากนะ
<จนถึงตอนนี้, คู่รักยงซอมีสมุดบัญชี>
S: ฉันไม่ได้ทำจริงๆนะคะ.. ฉันจะเชื่อพี่.
<กังวลนิดหน่อยที่ไม่ได้ทำอะไรมากนัก>
<อย่างแรกไปที่ตู้ ATM>
S: พี่ต้องใส่เข้าไปข้างในแบบนั้นค่ะ?
<ยอดเงินคงเหลือของบัญชีออมทรัพย์มีเท่าไหร่>
MC: ฉันสงสัยว่ามีเงินในนั้นเท่าไหร่กันนะ.
<หลังจากการออมทรัพย์ใน 1 ปี
>
<ซอจูฮยอนฝาก 3 ครั้ง>
<จองยงฮวาฝาก 1 ครั้ง >
S: นี่อะไรคะ?
<เป็นเพราะภรรยาฮยอน
290,000 วอน>
Y: คุณมาฝากเงินเมื่อไหร่?
S: ฉันฝากค่ะ
Y: คุณฝากเงินไปเยอะแยะตอนไหนเนี่ย?
S: ฉันไม่ได้ฝากเยอะนะคะ.
S: ทำไมล่ะคะ?
<วันสุดท้าย, มาเพื่อถอนเงิน 290,000 วอน>
Bank teller: วันนี้ มีอะไรให้ฉันช่วยคุณคะ?
Y: พวกเรามาวันนี้เพื่อถอนเงินออมที่ได้มาอย่างยากลำบากของพวกเรา
เพื่อเอาไปใช้จ่ายครับ.
Bank teller: กับการถอนเงินของคุณ, คุณต้องการปิดบัญชีเลยมั๊ยคะ?
<รอยยิ้มของเขาหายไป>
Y: เราต้องปิดบัญชีเหรอ?
<ปิดบัญชี?>
MC: โอ้ พวกเขาต้องปิดบัญชี.
<ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องพูดว่าปิดปัญชี>
Y: เราต้องปิดบัญชีด้วยเหรอ?
S: เราจะต้องทำนะคะ
Y: ครับ
Y: ผมมาที่นี่แค่ครั้งเดียวแต่ผมพร้อมแล้วที่จะต้องปิดบัญชี.
<เงินออมของคู่รัก 290,000 วอน>
Y: โอ้
เงินออกมาแล้ว.
Y: ตอนไหนที่คนมักจะปิดบัญชีครับ?
Bank teller: พวกเขาปิดบัญชีตอนที่พวกเขาแยกทางกันค่ะ.
<ตอนที่แยกทางกัน?>
Y: โอ้ จริงเหรอครับ?
S & Y: โอ้ เศร้าจังเลย.
<ด้วยเหตุผลบางอย่าง คู่รักที่แสนเศร้า>
<นับอีกครั้งเพื่อความแน่นอน>
<การปิดบัญชีออมทรัพย์ที่มีอายุสั้น>
Y: เรายังคงเก็บสมุดบัญชีไว้ได้นะ
Bankteller: ค่ะ คุณสามารถเก็บสมุดบัญชีไว้ได้.
Y: แบ่งครึ่งมันซิ.
S: ฉันก็จะทำอะไรแบบนั้นแหละค่ะ.
S: ใช่แล้วค่ะ, ตอนนี้เก็บแล้วก็ไปกันเถอะค่ะ.
<วันนั้น, ตอนกลางคืน>
<เพื่อให้แต่ละคน, วันสุดท้ายที่เป็นดั่งของขวัญ>
MC: ฉันสงสัยจังว่าวันสุดท้ายที่มีความสุขจะเป็นยังไง.
<ซออยอนอยู่ในรถ จะไปไหน?>
S: โอป้า, อีกนานมั๊ยคะกว่าจะถึง?
Manager: ประมาณ 15 นาที.
S: โอ้, 15 นาที.
S: คุณจะเห็นได้ว่ามันเป็นวันที่ต้องแยกจากกัน แต่ฉันไม่เคยต้องการที่จะแยกจากกันจริงๆ. ฉันต้องการที่จะใช้เวลาในวันนี้ให้มีความสุข.
<ของขวัญวันสุดท้ายที่มีความสุข
>
S: ความรู้สึกของวันแรกที่พบกัน. ความรู้สึกนั้นค่ะ.
<กลับไปยังความรู้สึกครั้งแรกที่พบกัน>
S: ฉันอยากรู้สึกอย่างนั้นอีกครั้ง
และฉันคิดถึงการแยกจากกันที่สวยงาม.
<เพื่อใช้วันที่มีความสุข, ตัดสินใจว่าจะกลับไปยังความรู้สึกครั้งแรกที่พบกัน>
<ดังนั้น นั่นคือทำไมซอฮยอนถึงอยู่ตรงนี้
>
<มัดผม>
<วิธีที่ซอฮยอนดื่มน้ำของเธอ
>
MC: โอ้ ทรงผม.
MC: โอ้ เหมือนกันเลย.
<คู่รักยงซอ ลุคที่คล้ายกับการพบกันครั้งแรก>
MC: โอ้ ว้าว มันเหมือนเดิมเลยนะ!
MC: มันเหมือนเดจาวู
S: ประหม่าจัง, ประหม่าจังเลย.
Y: ผมคิดว่าความทรงจำที่แข็งแกร่งที่สุดคือครั้งแรกที่พบกันครับ. มันจะประหม่ามั๊ยถ้าเราย้อนกลับไปยังครั้งแรกที่เราพบกัน.
MC: พวกเขาพบกันที่ MBC
<การพบกันครั้งแรกที่ล็อบบี้ของ MBC >
MC: โอ้ ว้าว, พวกเขากลับไปยังที่แรกที่พวกเขาพบกัน.
MC: ตรงนี้, ในฟร้อนท์.
MC: โอ้, CNBLUE อยู่ที่นั้นด้วย
<สามียงกำลังรอคอย>
MH: ในตอนนั้นจองชินสะพายกระเป๋าเป้และแกล้งว่าเป็นสามี.
<การพบกันครั้งแรก, สมาชิกวง CNBLUE อยู่ด้วย.>
MC: เขาสวมชุดคล้ายๆชุดเดิมและสวมผ้าพันคอที่เขาทำเอง.
<ยงก็สวมชุดคล้ายๆชุดในตอนนั้น>
<พี่, เร็วเข้า!>
---------- พาร์ท 2 ----------
<ภรรยาอยอนใกล้จะมาถึงแล้ว!>
S: โอ้ ไม่นะ! ฉันใกล้จะถึงที่นั่นแล้ว!
<รอเธอที่ประตู>
<อย่างว่างเปล่า>
Y: โอ้ เธออยู่ตรงนั้น.
<ซ่อน>
MC: เขาซ่อน.
<ตึงเครียด>
<ในที่สุดภรรยาฮยอนก็มาถึงที่นี่>
MC: เธอมาแล้ว.
<ภรรยาฮยอนลงจากรถ>
<กระเป๋าเป้ใบเดิม>
<แม้แต่ผ้าห่ม?>
MC: เธอสะพายกระเป๋าใบเดิม, และแม้แต่ผ้าห่ม!
<ย้อนกลับไปยังอดีต
>
<ย้อนกลับไปยังภาพลักษณ์ของการพบกันครั้งแรก>
<พี่สาวที่กำลังจะเป็นลม>
MC: ทำไมไหล่คุณผอมจัง!?
<ขอโทษนะสำหรับไหล่เล็กๆของผม>
<เธอมาถึงแล้วเหรอ?>
<ในที่สุดคนที่เข้ามาในล็อบบี้ตอนนี้คือภรรยาฮยอน>
<เธอจะเห็นผมรึเปล่านะ?>
<สามียงซ่อนอยู่ที่ไหน>
<เขาอยู่ไหนนะ?>
MC: พวกเราทุกคนเห็นขาของเขานะ
<พวกเราทุกคนเห็นขาของเขานะ>
<เหมือนกับการพบกันครั้งแรก
แกล้งทำเป็นว่าไม่รู้จักกัน.>
Y: สวัสดีครับ.
S: สวัสดีค่ะ.
<ในที่สุด คู่รักพบกันเป็นครั้งแรก?>
MC: พวกเขาแสดงออกเหมือนการพบกันครั้งแรกเหรอ?
<เดินเข้าไปใกล้ๆภภรยา
>
MC: พวกเขาคงจะประหม่าจริงๆนะ.
Y: สวัสดีครับ.
S: สวัสดีค่ะ.
<ที่อยู่ตรงนี้คือสามีของฮยอน>
<ไร้อารมณ์>
<อืม, ไปกันเถอะ>
S: อืม, ไปกันเถอะ.
<ทันใดนั้นกลายเป็นมองไม่เห็นสามี>
<ภรรยา
>
Y: คุณดูเหมือนเดิมเลย
S: ฉันเหรอคะ?
Y: อืม.
S: โอป้า
ทำไมพี่ดูแปลกไปล่ะคะ?
Y: คุณหมายความว่าอะไรแปลกไป? ผมใส่เสื้อผ้าคล้ายชุดเดิมนะ.
S: มันไม่ใช่ชุดเดียวกันค่ะ.
<ภรรยาเป็นคนตาแหลมขึ้นมาทันที>
Y: ผมแต่งตัวเหมือนเดิม.
<เสื้อผ้านั้น >
Y: สีเหมือนเดิมนะ.
MC: สีเหมือนเดิม.
MC: 1 ปีมาแล้ว.
<ทำการทักทายกันต่อไป.>
Y: สวัสดีครับ.
S: นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบคุณค่ะ.
Y: คุณอายุเท่าไหร่เหรอครับ?
<ถามเกี่ยวกับอายุแล้ว>
S: ฉันอายุ 21 ค่ะ
Y: โอ้ คุณอายุ 21 แล้วตอนนี้.
S: ค่ะ.
Y: ผมอายุ 23.
S: โอ้
ค่ะ
MH: สิ่งที่ต่างออกไปก็แค่อายุของพวกเขา.
S: สามียงมองฉันต่างออกไป. เช่นเดียวกับวันที่ฉันพบเขาครั้งแรก.
Y: ว้าว, มันเหมือนเดิมจริงๆครับ. ความรู้สึกนั้น. มันเหมือนกันมากๆ.
<หลังจากเห็นเธออีกครั้งในภาพลักษณ์นั้นหลังจากผ่านไป 1 ปี
>
Y: หลังจากรวบรวมความทรงจำของผมในปีที่ผ่านมา, ผมคิดว่าผมดีใจมากขึ้นเมื่อได้พบเธอ.
Y: ทำไมคุณมาช้าล่ะ?
S: ฉันไม่ได้มาช้านะคะ.
Y: คุณมาช้าตลอดแหละ!
S: ฉันไม่ได้มาช้านะ!
Y: นี่เป็นการพบกันครั้งแรกของเราและคุณทำแบบนี้?
<เหมือนกับละคร, เขาคว้าเธอไว้>
S: พี่ใส่ความพยายามอย่างมากลงไปในคำทักทาย.
Y: ผมขอโทษจริงๆ.
JS: หลังจากที่พี่ยงเข้ามาใน WGM ความรู้สึกของเขาอ่อนโยนลง
^(โน้ตจากคนเขียน, ฉันไม่รู้จริงๆว่าพวกเขาพูดอะไรตอนนี้! ขอโทษ!)
<รถของ SNSD ที่พวกเขานั่งไปด้วยกัน>
Y: สวัสดีครับ!
Manager: ไฮ
<กับพี่ผู้จัดการที่มีประสบการณ์มาแล้ว>
S: คาดเข็มขัดนิรภัยด้วยค่ะ.
<ฮยอน, คนที่จำได้เสมอว่าต้องคาดเข็มขัดนิรภัย>
<ดูเหมือนการพบกันครั้งแรก
>
<คาดเข็มขัดนิรภัยทันที>
S: เข็มขัดนิรภัยค่ะ!
Y: โอ้ ใช่, ครับ.
S: ฉันเขียนมันไว้ในนี้ค่ะ.
Y: อะไรเหรอ?
S: สิ่งที่ฉันต้องถามน่ะค่ะ.
<สิ่งที่ต้องถามสามีของเธอ>
S: ใครคือบุคคลต้นแบบของคุณคะ?
Y: บอน โจวี่อ่ะ
S: ของฉัน คือ บัน คีมุน เลขาธิการสหประชาชาติค่ะ
S: คุณชอบอ่านหนังสือมั๊ยคะ?
Y: หนังสือเหรอ? ผมก็อยากอ่านนะ
<ยงคิดเกี่ยวกับหนังสือและความคิดของเขาถัดไป>
S: นี่คือการพัฒนาตนเองค่ะ.
<เหมือนกันครั้งนั้น>
S: พี่ชอบอ่านหนังสือมั๊ยคะ?
Y: โอ้ คุณชอบอ่านหนังสือเหรอ?
S: พี่ชอบหนังสือมั๊ยคะ?
Y: ครับ.
S: ใครคือบุคคลที่พี่นับถือคะ?...
Y: ผมนับถือ บัน คีมุน เลขาธิการสหประชาชาติ.
S: โอ้ จริงเหรอคะ?
S: ทำไมล่ะคะ?
Y: ผมอ่านหนังสือเกี่ยวกับเขาและกลายเป็นแฟนของเขา.
Y: แล้วคุณล่ะคุณซอฮยอน?
S: ฉันก็ชื่นชม บัน คีมุน เลขาธิการสหประชาชาติค่ะ
Y: นี่เป็นวิธีที่เราจะเข้าใจกันและกันเหรอ?
S: ฉันชอบบอน โจวี่ด้วยค่ะ.
Y: บอน โจวี่ด้วยเหรอ?
<นี่คือความสง่างามของคู่รักที่คบกันมา 1 ปี
>
<สนุก>
<สนุก>
MC: หลังจากที่พวกเขาพบกันกลายเป็นว่าคล้ายกันเลยนะ.
<สามียงเอาอะไรบางอย่างออกมา>
S: อะไรคะ?
<สามียงเอาออกมา
>
Y: ผมเขียนลงไปในนี้ว่าผมต้องถามอะไรเมื่อผมมีภรรยา.
<ไดอารี่คำถามที่จะต้องถามของสามียง>
MH: โอ้ ตอนนี้พี่ยงฮวาเป็นคนที่ถามคำถามจากไดอารี่.
Y: ข้อหนึ่ง, คุณชอบไอดอลคนไหน?
S: ไอดอลที่ฉันชอบเหรอคะ?
<รู้คำตอบอยู่แล้ว?>
<ฮยอนที่มีไหวพริบจะตอบว่า
?>
Y: ช่วยตอบด้วยครับ
S: FT Island ค่ะ
S: ฉันชอบ CNBlue ด้วยนะคะ.
Y: CNBlue? พวกเขาเยี่ยมมาก.
Y: สมาชิกคนไหนของ CNBlue ที่คุณชอบมากที่สุด?
< เธอจะตอบอะไรในตอนนี้?>
S: คนที่ร้องเพลงได้ดีที่สุด?
Y: โอ้, จริงเหรอ?
<ผม?>
MC: โอ้ งั้นก็จองชินล่ะสิ.
<อา~ ฮยอน!...>
S: คนที่ดูเหมือนปลาหมึกค่ะ.
<มันคือคนนี้>
MC: โอ้ คนที่ดูเหมือนปลาหมึก.
JS: โอ้, มันคือพี่ยงฮวา.
Y: ผมไม่คิดว่าจะมีใครดูเหมือนปลาหมึกนะ.
S: นี่ไงคะ.
<ทำให้สามีตกใจกับคำตอบของเธอ>
Y: คุณนั้นแหละคือคนที่ดูเหมือนปลาหมึก.
S: ไม่นะคะ. พี่หมายความว่าไงคะ ปลาหมึกน่ะ?
Y: คุณชอบละครเรื่องไหน?
<ถ่ายละคร Youre Beautiful>
MC: Youre Beautiful?
S: ฉันชอบละครประวัติศาสตร์ค่ะ.
<ผิดหวัง>
Y: คุณไม่ชอบละครที่มีนักแสดงหล่อๆเหรอ?
S: โอ้, พี่หมายถึง F4 เหรอคะ?
<เวียนหัว>
S: โอ้, Youre Beautiful.
Y: ใช่
S: ค่ะ ฉันชอบค่ะ.
<หลังจากผ่านไป 1 ปี สามียงถูกผูกมัดไว้แน่น.>
Y: ผู้ชายในอุดมคติของคุณ
S: ฉันไม่มีผู้ชายในอุดมคติค่ะ.
Y: โอ้ จริงเหรอ?
Y: สามีคุณชื่ออะไร?
S: สามีของฉันชื่อ
จอง
Y: ยงฮวา?
S: ย~ง
Y: คุณตอบถูกหมดเลย.
S: โอ้ จริงเหรอคะ?
<คำถามที่มีแรงจูงใจซ่อนเร้นอยู่.>
Y: ครับ, กับคำตอบที่คุณตอบทุกอย่าง
S: โอ้ จริงเหรอคะ?
MC: คำถามเหล่านี้มีคำตอบอยู่แล้วเหรอ?
Y: มันดูไม่เหมือนกับว่าผมต้องการที่จะฟังมันจริงๆ
แต่นี้เป็นครั้งสุดท้าย, และผมคือสามีของเธอ
แต่เธอก็ยังไม่ทำมันในตอนนี้
<เธอจะพูดคำนั้นเมื่อไหร่ คำที่เขาต้องการจะฟัง?>
<ภรรยาฮยอนมีเซนส์ที่ว่องไว>
S: โอ้, ฉันรู้ว่าจะเกิดอะไรต่อจากนี้ไป, ฉันรีบคว้าอย่างรวดเร็ว. สำหรับกลุ่มไอดอลที่ดีที่สุดคือ CNBlue, วงที่ฉันชอบมากที่สุดคือ CNBlue และคนที่ฉันชอบจริงๆในวงนั้นคือจอง ยงฮวาค่ะ.
<คำตอบของฮยอนถูกรวมเข้าด้วยกัน>
S: และละครที่ฉันชื่นชอบชื่อว่า Youre Beautiful ฉันชอบคาแรคเตอร์ที่ชื่อชินวูจริงๆค่ะ.
S: พอใจรึยังคะ?
S: ค่ะ, ทุกคนน่าจะรู้กันแล้วนะคะ.
Y: นี่คือคำถามสุดท้าย. อะไรคือความแตกต่างระหว่างความรักกับความชอบ?
<อะไรคือความแตกต่างระหว่างความรักกับความชอบ?>
S: ความแตกต่าง!?
<คำตอบของภรรยาฮยอนที่ทำให้ช็อค>
Y: คุณเคยออกเดทกับใครมาก่อนรึเปล่า?
S: อะไรคือความแตกต่างระหว่างความรักกับความชอบคะ?
Y: คุณพูดว่าอะไรนะ?
Y: คุณ.. คุณนี่สุดยอดจริงๆ.
<หลังจากผ่านไป 1 ปี ภรรยาฮยอนจะมีปฏิกิริยาอย่างไร?>
<คิดเกี่ยวกับมัน?...>
S: ความชอบ
<สำหรับความชอบในตอนนี้
>
S: คือการมีความรู้สึกดีๆให้กับใครซักคน.
Y: อ้อออ.
S: และความรักคือ
?
<ความรักคือ?>
S: คือการมีความรู้สึกดีๆให้กับใครซักคน x100. ฉันหมายความว่ามีความสนใจมากขึ้นในคนๆนั้น.
S: ความรักคือการชอบคนๆนั้นลึกมากขึ้น!
Y: การรักคนๆนั้นให้ลึกไปอีกล่ะ?
<ความคิดของยงคือต้องการตรวจสอบ>
Y: ผมเข้าใจในความรู้สึกที่เธอเข้าใจครับ. ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้จริงๆว่ามันคืออะไร แต่จนถึงตอนนี้แม้ว่าเธอจะยังอธิบายได้ไม่ดีนัก แต่ผมรู้สึกว่าเธอรู้ว่ามันแตกต่างกันยังไงครับ.
<ถึงแม้ว่าจะอธิบายได้อย่างคลุมเคลือ
แต่ความรู้สึกบอกว่าเธอเข้าใจแล้วว่ารักคืออะไร>
Y:ครับ. ผมรู้สึกว่าเธอรู้แล้ว.
<ตอนนี้ฮยอนเข้าใจอะไรบ้างในเวลา 1 ปีที่ผ่านมา?>
S: สำหรับการใช้ภาพแทนคำพูด, ฉันจะพยายามทำให้สวยงาม.
S: ความชอบคือ
เหมือนกันเวลาที่ ดอกแดนดิไลอัน อยู่บนพื้นดินมันนุ่มนวลและรู้สึกดี. ขณะที่ความรักคือเมล็ดเดียวกันกับที่อยู่บนพื้นมีการเจริญเติบโตและแตกหน่อ.
เมล็ดแดนดิไลอัน สามารถถูกทำให้เปรอะเปลื้อนและบินจากไปได้ตลอดเวลา. แต่สำหรับดอกไม้ที่จะเติบโตได้, คุณต้องรดน้ำ, ปกป้องมันจากลมและมันจะหลายเป็นของมีค่า.
นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดค่ะ.
S: โอ้ น่าอายจังค่ะ!
S: ฉันคิดเกี่ยวกับมัน.
<ทฤษฎีแดนดิไลอัน: เธอใส่ใจมันมากแค่ไหน.>
S: ฉันคิดเกี่ยวกับมันอย่างยากลำบาก. มันอาจเป็นคำตอบที่ไม่ถูกต้องนักแต่
ฉันคิดว่าทำไมมันไม่เป็นอย่างนั้นล่ะ?
<นี่คือสิ่งที่ภรรยาฮยอนเรียนรู้เกี่ยวกับความรัก?>
S: โอป้า, พี่คิดว่าความรักคืออะไรคะ?
Y: มันคือความรู้สึกที่ดี.
<การชอบใครซักคนคือคุณมีความรู้สึกที่ดี
>
Y: Love is
S: Love is
Y: การคิดเกี่ยวกับคนๆนั้น
S: การคิดเกี่ยวกับคนๆนั้น.
Y: ทำให้คุณบ้าคลั่ง. *ฮ้าา* อะไรประมาณนั้น.
<มีชีวิตอยู่ไม่ได้โดยปราศจากความรู้สึก?>
Y: โอ้ จริงเหรอคะ? โฮ!
<ความรัก
มันเหมือนกันรึเปล่า?>
Y: ขอบคุณนะซอฮยอน, สำหรับการคิดอะไรแบบนั้น.
S: อะไรคะ?...
<ขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่>
Y: มันคือห้องซ้อมเดียวกับครั้งก่อนหน้านี้.
<ในที่สุด, พวกเขาก็ออกไปพบกันที่ห้องซ้อม>
---------- พาร์ท 3 ----------
<ในขณะที่, คู่ยงซอมาถึงห้องซ้อม>
MC: นั่นไม่ใช่ออฟฟิศของคุณเหรอ?
MH: ครับ นั่นคือออฟฟิศ/ห้องซ้อม ของพวกเราครับ.
<ขณะนี้ดึกมากแล้ว>
MC: โอ้ ที่นั่นไง!
S: ผ่านมาซักพักนึงแล้วจริงๆนะคะ.
<เหมือนกับคืนแรก, มีทักษะ>
<ผ่านมาซักพักแล้ว>
<ตื่นเต้น>
Y: ว้าว, มันเหมือนเดิมจริงๆ.
<น่าทึ่ง>
<น่าทึ่ง>
Y: มันคือห้องที่ผมชอบที่สุด.
<จุดแรกที่คู่ยงซอเดทกัน>
MC: ฉันจำได้ว่าพวกเขาเล่นกีตาร์และฝึกซ้อมที่นี่.
<มันยังเป็นสถานที่ที่สามียงสอนภรรยาฮยอนให้เล่นกีตาร์>
<ผมตกลงมา>
<ปัดผมเธอขึ้นไปโดยไม่ได้สังเกตุตัวเอง>
MC: อา, เขาปัดผมเธอขึ้นไป.
Y: โอ้ ส่งกระเป๋าของคุณมาให้ผม.
Y: คุณซอฮยอน, คุณชอบกีตาร์ไหมครับ?
S: ค่ะ!
Y: โอ้ จริงเหรอ?
S: มันใหญ่ค่ะ.
Y: มันเขินๆนะ.
S: ร้องเพลง Im a Loner ให้ฟังหน่อยค่ะ!
Y: โอ้ Im a loner
<ทำทุกอย่างตามที่บอก>
Y: ขอบคุณครับ.
S: ไม่เป็นไรค่ะ.
Y: การมาที่นี่, มันย้ำเตือนผมถึงการพบกันครั้งแรกของเราจริงๆ.
S: ฉันรู้ค่ะ. ฉันจำได้.
Y: คุณอยากเรียนวิธีเล่นกีตาร์รึเปล่าล่ะ?
S: ค่ะ.
Y: คุณมีความมั่นใจที่จะเรียนมันเหรอ?
S: ค่ะ!
Y: ผมเคยสอนมันครั้งนึงกับคนบางคนแต่ผ่านไป 1 ปีแล้วที่ไม่ยอมฝึกฝน.
<ตั้งแต่ตอนนั้น, ไม่ได้ฝึกซ้อมกีตาร์>
S: โอ้ เขาคงจะมีเหตุผลนะคะ.
Y: อ๋ายยย~ ทำไมมันถึงมีอะไรแบบนั้นล่ะ?
S: มีค่ะ.
Y: เหรอ
S: มันมีเหตุผลนะคะ
<ภรรยาฮยอนที่ไม่ได้ฝึกฝนกีตาร์ของเธอ ซ่อนความหมายบางอย่างเอาไว้?>
Y: ผ่านมาซักพักแล้วนะ ที่คุณได้เห็นมัน.
S: ค่ะ
S: หวัดดี! สบายดีรึเปล่าน๊า?
S: โอ้ ไม่นะ, เธอมีฝุ่นเกาะบนตัวเธอนี่นา.
MC: นั่นคือกีตาร์ที่ยงฮวาซื้อให้เป็นการส่วนตัว.
<แม้ว่าสามียงจะซื้อกีตาร์ให้เป็นการส่วนตัว
>
S: ฉันคืดว่าฉันต้องจูนกีตาร์ของฉันอีกครั้งนึงค่ะ
Y: ส่งมานี่สิ.
<ตรวจสอบสภาพกีตาร์>
MC: ถ้าคุณไม่ได้เล่นเครื่องดนตรี มันก็จะพัง.
<จงใจตรวจสอบ >
<ตรวจสอบดูว่ามีการฝึกซ้อมรึเปล่า>
S: พี่จะรู้ได้ยังไง?
Y: โอ้ มันยังใช้ได้ดีอยู่.
S: โอ้ จริงเหรอคะ?
<การตรวจสอบเพื่อดูว่าสามารถจูนกีต้าร์ได้อย่างถูกต้องแล้ว>
S: มันโอเคมั๊ยคะ?
Y: ฮ้า มันจูนมาแล้วนี่.
S: จริงเหรอคะ!? ไม่ใช่อย่างนั้น
Y: ไม่ใช่อย่างนั้น?
S: ไม่ใช่ค่ะ ฉันหมายความว่า
Y: ผมคิดว่าคุณจะเคยฝึกซ้อมมันนะ
MC: เขาคงเจ็บปวดนะ.
S: ไม่ค่ะ ไม่ใช่นะคะ.
Y: คุณฝึกซ้อมบ้างรึเปล่า?!
S: ฉันทำได้ค่ะ
S: แม้ว่าฉันจะลืมคอร์ดไปหมดแล้ว
Y: ลองคอร์ด C. คอร์ด C.
<อย่างนี้เหรอ?>
Y: ทำอะไรน่าเกลียดอย่างนั้นน่ะ?
S: ฉันทำอย่างนี้
<แค่ทำให้ดูเหมือนกับตำแหน่งของมือ.>
Y: คุณจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆใช่มั๊ย?
S: โอ้ 2 นิ้วค่ะ
2 นิ้ว.
Y: นิ้ว.. อะไร?
Y: ซอฮยอน
กีตาร์
ดูเหมือนว่าเธอละเลยมันไปแล้ว
MC: แม้ว่าเขาจะซื้อมัน.
Y: มันเป็นกีตาร์ที่มีความทรงจำ
MC: มันคือที่สะสมฝุ่น.
Y: ผมหวังว่าเธอจะฝึกมันอย่างน้อยที่สุดแค่ซักนิดนึง.
S: ร้องเพลงให้ฉันฟังอย่างที่พี่ทำครั้งนั้นหน่อยสิคะ!
Y: ผมไม่รู้ว่าเนื้อเพลงมากไปกว่านี้แล้ว.
MC: โอ้ มันคือ Once
ฮา นา (การพูดว่า 1 ในภาษาเกาหลี)
MH: Once หมายความว่า ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ครั้งนึง
MC: มันไม่ใช่ Tonce (Two + Once)
<ย้ายไปที่คีย์บอร์ด>
Y: โอ้ ความรู้สึกนั้นกลับมาอีกครั้ง.
<ความรู้สึกครั้งแรกที่พวกเขาเล่นด้วยกัน>
<อยากจะลองมัน >
<หลังจากที่ผ่านมานานแล้ว พวกเขาเล่นดนตรีและร้องเพลงด้วยกับอีกครั้ง!>
MC: มันจะกลายเป็นครั้งสุดท้ายด้วยที่พวกเขาร้องเพลงด้วยกันแบบนี้.
MC: มันคือครั้งสุดท้ายของพวกเขา.
<หมดความรู้สึก>
<ปราศจากความมั่นใจทำให้หัวใจใกล้ชิดกันมากขึ้น>
<และดูเหมือนวงดนตรีของพวกเขาสิ้นสุดลง>
Y: มันผ่านมาซักพักนึงแล้วนะ.
S: ใช่แล้ว.
Y: หนึ่งปีได้ผ่านไปแล้ว.
S: จริงด้วยค่ะ
<อย่างไรก็ตาม 1 ปีของคู่ยงซอที่ได้อยู่ด้วยกันกำลังจะผ่านไป>
Y: โอ้ คุณซอฮยอน,
S: คะ?!
Y: เราควรจะลดการให้เกียรติกันลงรึเปล่า?
S: ไม่ค่ะ.
<ยังคง?>
S: เราเพิ่งจะอยู่ด้วยกันมาแค่ 1 ปี.
Y: โอ้ งั้นคุณก็เป็นคนประเภทที่ไม่พูดแบบเป็นกันเองง่ายๆล่ะสิ?
S: ค่ะ.
Y: นั่นคือสิ่งที่ผมเกลียดที่สุด.
<ตลกร้ายกาจ>
S: ฉันจะไปแล้วค่ะ
Y: ไม่แม้แต่จะล้อเล่นเลยเหรอ?
S: พี่รู้รึเปล่าคะ ว่าพี่น่ะเล่นไปทั่วเลย.
Y: โอ้ มันเป็นเพราะว่าผมรู้สึกว่าได้เจอกับคุณมากแล้ว.
<ผ่านมาซักพักแล้วตั้งแต่ที่เขาทั้งคู่โดนซึมซับเต็มที่ ในการเล่นกีตาร์.>
<ทันใดนั้น!>
MC: อะไรกัน?
MC: ทำไมไฟดับล่ะ!?
<มินฮยอกมาแบบเงียบๆและปิดไฟ!>
S: อะไรเนี่ย!?
<ทำไมทันใดนั้น ไฟก็ดับ?>
<สถานการณ์นี้
!?>
<สำหรับพี่สะใภ้, ของขวัญจากเหล่าน้องเขย>
<การแสดงที่รวมไปถึงการดีดนิ้ว>
<สำหรับเหตุการณ์ไฟดับในวันนี้>
MC: คุณลืมร้องเขยไม่ได้หรอกนะ.
<แม้แต่เค้กก็เตรียมมา!>
MH: พวกเราเตรียมเค้กมันหวานเหมือนกับครั้งที่แล้ว.
MC: น้องๆ CNBlue ทำอะไรมากมายเลย.
MC: พวกเขาช่วยได้มากเลย.
<ระหว่างคนทั้งคู่, น้องเขยช่วยเอาไว้มาก>
JS: ผมมาพร้อมกับสิ่งนี้.
Y: ฉันรู้ว่าพวกนายต้องทำแบบนี้!
JS: พวกเรารู้ว่าพี่ต้องมาที่นี่.
S: เป่าด้วยกันค่ะ!
S & Y: 1,2,3!
MH: พวกเราแต่ละคนเขียนลงไปในนี้ด้วยนะ.
S: นี่มันดูเหมือนกบจัง.
JH: ผมเขียนอันนั้นล่ะ.
<โชว์ด้วยความมั่นใจในสิ่งที่เขียน>
JH: คุณคิดว่าไง?
S: น่ารักค่ะ!
Y: พวกนายทั้งหมดยืนอยู่ตรงนั้นและไม่พูดอะไรซักอย่างเหรอ!
S: ฉันจำได้ค่ะ.
<ดีดนิ้วอย่างเอาการเอางาน>
JH: โอ้ ไม่ทำหรอก!
Y: พวกนายต้องดีดนิ้วด้วย!
<ขณะนั้น>
JS: มาตั้งวงดนตรีกันเถอะ.
S: อะไรนะ?
Y: เราต้องใช้ไอ้นี่.
<Love Revolution, เพลงที่ทุกคนเคยร้องด้วยกัน>
S: อ้า!
<คุณจำเพลงนี้ได้มั๊ย?>
<ใช่แล้ว>
<เพลงนี้>
JH: ทำไมจู่ๆก็เป็นเพลงนี้ล่ะ?
Y: เราร้องเพลงนี้กัน ในตอนนั้น.
S: ใช่ค่ะ.
MH: ผมตีกลอง
ผมตีกลองจริงๆด้วย.
<มัน>
S: ฉันเคยนั่งอยู่ตรงนี้.
JH: โอ้ จริงเหรอ?!
<เขาเคยร้องเพลงนี้อย่างเอาการเอางาน>
<แต่จำไม่ได้แล้ว
>
Y: และพวกนายแต่ละคนก็สอนเธอเล่นเครื่องดนตรีทีละคน.
<พี่เขยที่ซุ่มซ่าม จงฮยอน>
JH: โอ้ ครั้งนั้นเราทำอย่างนั้นเหรอ?
CNBLUE: ใช่!
S: พวกนายทำอย่างนั้น.
<แม้ว่าเขาจะจำไม่ได้, พี่เล่น>
<เล่นเหมือนเดิม >
<พวกเขาปรบมือ>
<แทนการดีดนิ้ว พวกเขาอัพเกรดเป็นการพูด โฮ่ว!>
<ขณะที่ในสตูดิโอดีดนิ้ว>
<ว้าว>
MH: โอ้ ผมจำตอนนั้นได้แล้ว.
S: ฉันจำได้.
<เฉพาะตอนนี้จำได้>
Y: ฉันจำได้ตอนที่นายสอนเธอเล่นเบส, ฉันบอกอะไรกับนาย?
JS: โอ้ ใช่, ใช่.
S: ใช่.
MH: มินฮยอก อา!
Y: มินฮยอก อา!!!
<มินฮยอกที่สอนฮยอนตีกลอง>
<เขิน>
<ตอนนี้เป็นจองชินที่สอนเบส>
<มือของจองชินใกล้ฮยอน
>
Y: ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้.
JS: มันคงจะบ้ามาก.
Y: ถ้านายยังทำผมทรงนั้น.
S: ซูชิกุ้ง!
Y: ซูชิกุ้ง!?
<มันคือทรงผมสไตล์ซูชิกุ้ง?>
Y: นายควรจะออกมาพร้อมกับผมทรงซูชิกุ้ง!
JS: ผมขอโทษ ผมไม่รู้วิธี.
JH: ไป ไปทำมาแล้วค่อยกลับมา!
JH & S: กินให้อร่อยนะ!
MH: ชน, ชน, ชน, มาชนกันครั้งนึง.
S: ชน?
MH: คู่รักยงซอตลอดกาล.
JH: ตลอดกาล~
Y: ตลอดกาล~
ฟังดูเหมือนละครโบราณนะ.
Y: ตอนนั้นเราไม่สามารถพูดคุยกันได้แบบนี้.
S: ใช่ค่ะ. ตอนนั้นมันประหม่ามาก.
Y: จองชิน, นายรู้รึเปล่าว่ารูปที่นายให้ฉัน, ฉันเอามันไปใส่แล้วนะ.
<ของขวัญที่จองชินให้ไป>
Y: ฉันใส่มันไว้ในรถและขับมันด้วย
JS: ไม่สมควรที่จะได้รับการปรบมือเหรอ?
Y: โอ้ ไม่เอาหรอก
<ใบอนุญาตขับขี่>
JH: มันจะนานแค่ไหนขึ้นอยู่กับว่าพี่ทำได้รึเปล่า?
<อาย>
<อาย>
Y: มันมักจะไม่ได้ใช้เวลาถึง 1 ปีในการได้ใบขับขี่มาใช่มั๊ย?
Y: ครั้งสุดท้ายที่ที่เราไปด้วยกัน?
<ฮ้า?>
Y: เซาน่า.
JH: วันนี้?
Y: ย่าาาห์.
MH: จริงเหรอ!?
Y: อะไร, ตั้งแต่นายไปที่นั่นมันตั้งปีนึงมาแล้วไม่อยากไปอีกเหรอ?
MH: ไม่, ไม่ ไม่! มันไม่ใช่อย่างนั้น
มันคล้ายกับก่อนหน้านี้มากเลย
Y: ย่าาห์, เราจะไปกันจริงๆ. ทำความสะอาดกันเร็วๆเถอะแล้วเราก็ไปกัน.
---------- พาร์ท 4 ----------
JH: อย่าเพิ่งไป, ผมมีของขวัญที่เตรียมมาให้ทั้งคู่.
Y: โอ้ จริงเหรอ?
S: จิงเหรอคะ?
<นอกจากเค้ก, พวกเขาเตรียมอย่างอื่นมาด้วย?>
MC: โอ้ เพลงของขวัญ?
JH: พี่ต้องจ่ายค่าอาหารให้ผม
Y: จ่ายค่าอาหารเหรอ.
<ดีดนิ้วเป็นสัญญาณเริ่มต้นเพลง>
<เพลงของขวัญที่เตรียมมาโดยเหล่าน้องเขย>
<ทันใดนั้นทุกคนดีดนิ้วเป็นจังหวะ>
Song: กับผมคุณอยู่, คุณอยู่กับผม
กับคุณ, ผมก็เหมือนกัน
Y: ฉันรู้ว่าพวกนายจะต้องร้องเพลงนี้.
CNBLUE: พระอาทิตย์ตกดินและความทรงจำของคุณ. ความทรงจำที่มีค่าของเราในวันที่เราเด็กกว่านี้ซึ่งไม่มีคำว่าเสียใจ..
MC: ยงฮวาแอคติ้งอีกแล้ว.
<เล่นตลกอีกครั้ง>
<ภรรยาฮยอนร่วมด้วย>
<แม้ว่ามันจะแปลกๆที่พวกเขาตั้งใจ.>
CNBLUE: และฉันหวังว่ามันจะยังคงอยู่ในหัวใจของคุณดั่งภาพที่งดงามในอดีต.
<การเต้นของ SNSD ออกจะเขินที่ต้องทำตาม>
CNBLUE: สำหรับผม, คุณเปรียบดั่งพระอาทิตย์ขึ้น
JS: ปอกไข่
<กับน้องเขย, ที่ไปเซาน่าด้วยกันทั้งหมด>
JS: คุณไม่รู้เหรอว่าสารปรุงแต่งรสเทียมคืออะไร?
CNBLUE: ส่องสว่างขึ้นภายในหัวใจอันโดดเดี่ยวของผม. ดั่งอัญมณีมีค่าที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
<แม้ว่ามันจะดูเลอะเทอะ, แต่พวกเขาก็ให้การต้องรับอันอบอุ่น>
บนมืออันอ่อนโยนของคุณ, คุณจะอยู่ในใจผมตลอดไป.
Y: คุณจะแปลกใจจริงๆ.
<ทำให้ฮยอนกลัว, พวกเขาให้สิ่งที่น่าขยะแขยงกับเธอ>
<น้องเขยมินฮยอกโชว์มายากล>
<แม้แต่กิมจิรสทะเล>
<สามียงอิจฉาระหว่างการเล่นบิลเลียด>
< ความทรงจำของพวกเขาเหมือนดั่งความฝัน>
MH: ผมจำได้ว่าเธอเรียกเขาว่าเพื่อนแห่งชาติ เพื่อนจองชิน ในตอนนั้น.
S: ขอบคุณค่ะ.
<ภูมิใจ>
JH: ขอบคุณนะที่ทำให้พี่ของพวกเราเป็นคนที่ดีขึ้น. หลังจากที่เขาได้เจอเธอ, เขาหัวเราะบ่อยขึ้นและสดใสขึ้น. เขาเป็นคนที่สดใสอยู่แล้วแต่ก็กลายเป็นคนที่สดใสมากขึ้น.
JS: เขาสดใสมากจริงๆ.
MH: หลังจากที่พี่ยงฮวาเจอเธอ ฉันก็เห็นว่าหัวใจของเขาเปิดออก.
<ว้าว>
MH: ผมที่จริงแล้ว
รู้สึกถึงความเข้มแข็งของคุณ.
JH: มันเป็นผลข้างเคียงจากฮยอน.
JS: พวกเขาพูดทุกอย่างไปแล้ว
ผมดีใจที่พวกเราใกล้ชิดกันมากขึ้น.
S: ใช่แล้วล่ะ.
JS: และเรายังคงจะได้เจอกันอีกมาก
S: ขอบคุณนะ!
<น้องเขยที่รอบคอบ!!>
JH: พูดอะไรบางอย่างทีละคนหน่อยสิ.
S: ตอนนี้เหรอ?
Y: หลังจากนี้, ตอนที่ฉันไปส่งเธอที่บ้าน. ฉันจะพูดตอนนั้น.
JH: โอ้ จริงเหรอ? เอาเถอะ
<เอาเถอะ, ฉันขอโทษ ฉันไม่รีบ >
MC: ดูนั่นสิ, นั่นคือตอนที่คุณมีความรู้สึกบางอย่าง.
MC: ทั้งสองคนต้องการจะบอกกันเพียงลำพังทีหลัง.
S: แม้ว่าพวกเขาจะมาแสดงความยินดีกับเรา, มันมีความรู้สึกมืดมนค่ะ
ฉันคิดว่ามันรู้สึกอย่างนั้นค่ะ.
MC: ตอนที่พวกเราเห็น พวกเราก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน.
S: แม้ว่ามันจะประหม่า
พวกเขาก็ใส่ความพยายามลงไปอย่างมาก. พวกเขาสนิทกับฉันแล้ว. ฉันขอบคุณพวกเขาในฐานะน้องเขยและขอบคุณพวกเขาเพราะพวกเขาเป็นคนดี.
<รูปที่ระลึกรูปสุดท้าย>
Everyone: มันออกมาสวยนะ
MC: นั่นคือตอนที่คุณดูแค่ตัวคุณเอง.
MC: ใช่แล้ว.
MC: มันออกมาสวยนะ.
<วันนี้ 2011, ฤดูใบไม้ผลิ, กับคนที่มีคุณค่า>
Y: แล้วเจอกันที่บ้านนะ.
MH: พี่ทำได้ดีนะ.
<ถึงเวลาที่น้องเขยต้องไปแล้ว
>
S: ขอบคุณมากนะ.
JS: มีเวลาที่ดีนะทั้งคู่.
JH: ไฟต์ติ้ง!
S: ขอบคุณค่ะ.
MC: เขารีบทำให้พวกคุณออกไปเลยนะ.
JS: เขาผลักพวกเราเบาๆครับ.
<ทันใดนั้นรู้สึกว่างเปล่า
>
S: สนุกดีนะคะ.
Y: สนุกเหรอ? ผมยังคิดถึงตอนนั้น.
S: ค่ะ, แต่ตอนนั้นเราประหม่ามากเลยกับคนอื่นๆ.
Y: หลังจากที่ประหม่ามันก็เป็นจุดจบแล้วสินะ.
<ตอนนี้มองย้อนกลับไป ตอนที่พวกเขาเคยหัวเราะกับมัน
>
S: กีตาร์อยู่ไหนคะ?
Y: กีตาร์ของคุณเหรอ?
S: ค่ะ.
S: โอ้ นี่ไงคะ, กีตาร์.
<ภรรยาไม่ได้การเล่นกีตาร์อีกครั้งหรอกนะ?>
<ยงก็จับกีตาร์ของเขาด้วย>
S: ตอนนี้, ฉันจะร้องเพลงค่ะ.
MC: โอ้ กับกีตาร์เหรอ?
MC: แต่เธอบอกว่าเธอจำคอร์ดไม่ได้นี่.
S: ช่วยฟังเนื้อเพลงด้วยนะคะ.
<เนื้อเพลง?>
< เล่นกีตาร์ไม่ได้?>
MC: โอ้ ว้าว, เธอต้องฝึกหนักเลยนะ!
MC: ว้าว เธอเล่นได้ดี!
MC: เขาขยับตัวเพราะสิ่งนั้น.
<ภรรยาฮยอนที่ร้องเพลงพัลมัลซองกับกีตาร์>
MC: ว้าว เธอต้องฝึกฝนมากนะ.
ฉันขอใส่ทรานของคุณ LALACAKES ไว้ตรงนี้. ฉันหวังว่าเขา/เธอจะไม่ว่าอะไรนะ!! ><!
วันแรกที่เราพบกัน, ฉันจำได้ว่ามันเป็นการพบกันที่ประหม่า.
MC: โอ้ เธอใช้คำพูดเป็นกันเองแล้วตอนนี้!
ฉันควรจะพูดออกมายังไงดี, ฉันควรจะตอบออกไปยังไง.. ฉันกังวลมากๆเลย.
แต่วันเวลาผ่านไป, จากเดือน, และเป็นปี
MC: เธอเปลี่ยนเนื้อเพลงใหม่ใช่มั๊ย?
ฉันไม่สามารถลืมความทรงจำอันมีค่าได้ และฉันมีสิ่งที่สุดท้ายอยากจะบอกออกไป.
เราจะสามารถพูดเป็นกันเองต่อกันแม้ว่ามันจะขัดเขินนิดหน่อยและไม่เป็นธรรมชาติ
แทนที่จะพูดว่าขอบคุณค่ะ (เป็นทางการ) ฉันควรจะพูดเป็นกันเองอีกสักหน่อยรึเปล่า?
เราจะสามารถพูดแบบเป็นกันเองต่อกันได้ เพราะฉันจะค่อยๆ เข้าไปใกล้คุณ
MC: ตาเธอแดงแล้ว.
ตอนนี้ ฉันจะมองเข้าไปในตาคุณและบอกว่า...ฉันรักคุณ.
Y: โอ้ อะไรเนี่ย?!
<ทุกคนในสตูดิโอปรบมือ>
MC: คุณรู้เกี่ยวกับสิ่งนี้มาก่อนมั๊ย?
JS: ครับ, เราไม่รู้ทั้งหมดครับ.
MC: มันคือเซอไพร์.
MC: ยงฮวาคงจะมีความสุขมากเลยนะ.
<ปรบมือ>
Y: เธอเล่นมันเหรอ?
<มันเป็นยังไงล่ะ?>
<กำจัดความตึงเครียด>
S: พี่ฟังเนื้อเพลงรึเปล่าคะ?
Y: อืม.
S: (เนื้อเพลง) เข้าใจรึเปล่าคะ?
S: มันไม่มีโย (การจบท้ายประโยคแบบเป็นทางการ)
<เดี๋ยวนะ>
Y: ฮ้า!
MC: เธอเอาโยออกจากเนื้อเพลงทั้งหมด.
<ภรรยาฮยอนร้องไม่ค่อยราบรื่นนักเพราะเธอเอาโยออกทั้งหมด!
S: นี่คงคิดลึกเกินไป.
Y: งั้นคุณก็ตั้งใจทำให้มันออกมาเป็นอย่างนั้น?
S: ค่ะ.
Y: ผมไม่เคยคิดเลย.
S: แต่ว่าคอร์ดถูกรึเปล่าคะ?
Y: ถูกแล้วล่ะ.
S: จริงเหรอคะ?
Y: คุณไปเรียนวิธีการเล่นแบบนั้นมาจากไหน? กับคอร์ดนั่น?
S: สำหรับนี่.. ฉันขอให้จองโมโอป้าช่วยค่ะ.
MC: จองโมโอป้า
<พี่จองโม?!>
MC: งั้นจองโมโอป้าก็ช่วยเธอ!
Y: เอาเถอะ
S: แต่มันแค่ครั้งเดียวเองนะคะ ตอนที่เราอยู่ในคอนเสิร์ตด้วยกันค่ะ.
<ดีดกีตาร์อันมีค่าของเขา>
S: คอนเสิร์ตนั้น, ห้องแต่งตัวของพี่เขาอยู่ถัดจากห้องแต่งตัวของพวกเราค่ะ ฉันก็เลยไปถามพี่เขาน่ะค่ะ.
Y: คุณทำเหรอ?
S: ค่ะ
<คุณจะเข้าใจใช่มั๊ย?>
S: ฉันจำตอนนั้นได้ค่ะ ในคังฮวาโด, ขณะที่ตกปลา, ฉันร้องเพลงให้เขาและเขาก็ชอบมัน. ดังนั้น ฉันรู้สึกอย่างนั้นอีกครั้ง โอ้ สามีขอบฉันชอบอะไรแบบนี้
และ อีกทั้ง,
วันนี้เป็นวันสุดท้ายถ้าฉันไม่พูดเป็นกันเองกับเขา ฉันรู้สึกว่าฉันจะต้องเสียใจกับสามียงและฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจะต้องเสียใจค่ะ.
Y: โอ้.. เธอเตรียมพัลมัลซองมา
ผมขยับตัวในตอนแรกก็ได้เห็นว่าเธอเอากีตาร์มาด้วยแต่สำหรับเธอการทำอะไรแบบนี้
ว้าว
จริงๆครับ. ผมไม่รู้เลย
เนื้อเพลงนั้นเป็นเรื่องระหว่างเราสองคนจริงๆครับ และตั้งแต่เรารู้ว่าที่จริงแล้วมันหมายความว่ายังไง
ดังนั้น เมื่อผมฟังเนื้อเพลง
ผมคิดว่ามันเป็นเราจริงๆเลย
<ไม่สามารถพูดออกมาได้ง่ายๆ>
MC: เขาไม่สามารถบรรยายได้.
MC: เขาคงจะเศร้า.
Y: กับเนื้อเพลงนี้เราสามารถเข้าใจกันและกันได้เป็นอย่างดี.
MC: เขาชอบมัน.
Y: ตอนนี้เราควรไปไหนกันดี?
S: ฉันหิว (ไม่เป็นทางการ)
S: พี่ไม่หิวเหรอ? (ไม่เป็นทางการ)
MC: เธอพูดกันเองแล้วตอนนี้!
Y: ตอนที่เธอพูดกันเองเสียงเธอเปลี่ยนไปรึเปล่า?
S: ป่าวนะ~
Y: ฉันหิวววววว~
<เขาเล่นตลกไปเรื่อยเพราะว่าเขาชอบมัน>
S: ฉันเป็นอย่างนั้นเหรอ?
<น่ารัก>
S: พี่ไม่หิวเหรอ? (ไม่เป็นทางการ)
Y: ผมหิว.
S: งั้น (ไม่เป็นทางการ)
MC: ต๊อกบ๊กกี?
S: งั้นก็ (ไม่เป็นทางการ)
<งั้น?>
S: ชินดัง! พี่คิดยังไงกับการไปที่นั่น?
Y: อะไร?
MC: ดูเขินๆนะ.
Y: ชินดัง
อยากไปเหรอ?
S: พี่อยากไปชินดังดงป่ะ? (ไม่เป็นทางการ)
Y: โอ้ ทำได้ดี.
S: ฉันเหรอ?
MC: มันดูเหมือนเกือบจะขุ่นเคือง.
S: ไปเหอะ.
Y: พี่จองโมสอนนานแค่ไหนล่ะ?
Y: ชั่วโมงนึง?
<ความอิจฉาปะทุขึ้นมาอีก แม้แต่ในตอนนี้>
MC: โอ้ ก่อนที่พวกเขาจะแยกจากกัน, เขาก็ยังบ่นในสิ่งนี้.
<ขณะเดียวกันในซังโดดง, เดทของพวกเขาจะเป็นยังไง?>
แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 54 05:09:29
| จากคุณ |
:
Bellatrix  
|
| เขียนเมื่อ |
:
27 มี.ค. 54 05:08:03
|
|
|
|
|
WGM[CN.Blue&SNSD]TheSweetPotatoCoupleบ้านมันเทศที่293:You are in My Heart, to be continued{แตกประเด็นจาก A10383638}
ยงซอบัง
