ช่วงนี้ผมรู้สึกดีและมีกำลังใจจะเขียนต่อ เมื่อเห็นคนอ่าน"อิน"และ อมยิ้มได้กับบทหนัง/ละครของเราครับ สำหรับคนเขียนหนัสือ คงไม่มีอะไรดีไปกว่าความรู้สึกที่ว่า ข้อเขียนของเราทำให้คนอื่นมีความสุขกับมันได้
ถึงตอนนี้ผมตั้งใจจะเขียนไปเรื่อยๆ ไม่ว่าภารกิจเรื่องปตท.ของผมจะดำเนินต่อหรือไม่อย่างไร เพราะแฟนฉันส่วนหนึ่งคือวิถีชีวิตของผมที่สะท้อนออกมาเป็นบทหนังและละคร ก็มีทั้งส่วนที่เคยเกิดกับตนเอง และฝันอยากจะให้เกิด(แต่ยังไม่เกิดก็มี) ผมก็เลยใช้บทละครช่วยเติมเต็มชีวิตส่วนที่มันยังไม่เกิดเสียเลย ส่วนเรื่องปตท.เป็นแค่ภารกิจครับ ไม่ใช่วิถีชีวิต เป็นแค่งาน(อดิเรก) ไม่ใช่ชีวิตของผม
งานอาชีพก็ทำกันไป ทำเพื่อหาเลี้ยงชีพ แต่ยามว่าง คนอื่นเขามีงานอดิเรกไปตีกอล์ฟ ไปเที่ยว ฯลฯ แต่งานอดิเรกของผมคือ วางแผนเปลี่ยนประเทศนี้ครับ ว๊ากกก.... พูดเล่น ฟังแล้วบ้าดีจัง ก็มันแค่งานอดิเรก ผมไม่ซีเรียสอยู่แล้ว (แต่ทำจริง)
งานอดิเรกอีกอย่างของผม ที่ตอนนี้มันเริ่มกลายเป็นเรื่องที่ผมทำแล้วชักติดและสนุก แต่ก็ไม่รู้มุขคิดพล็อตเรื่องของผม มันจะหมดเมื่อไหร่ ก็ทำเท่าที่ยังคิดพล็อตดีๆ ได้ก็แล้วกัน แต่ผมจะไม่ดันทุรังเด็ดขาด ถ้าเมื่อไหร่ที่เริ่มรู้สึกว่าตนเอง เริ่มจะดั้นด้น ดันทุรังเขียน ผมจะหยุดเพราะผมไม่ได้มีอาชีพนักเขียน ไม่ได้หาเลี้ยงปากท้องจากงานเขียน เขียนเพราะอยากจะเขียน หากเขียนแล้วไม่สนุก เริ่มรู้สึกไม่มีความสุขกับมันผมจะหยุด
รู้สึกดีและมีกำลังใจจะเขียนต่อ เมื่อเห็นคนอ่าน"อิน"และ อมยิ้มได้กับบทหนัง/ละครของเรา
แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ ๑ ถึง ๓๐)
ฉากที่ถูกตัด ๑ ~ เพลงแจ๊สกับไวน์กระชายดำ
