ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 148 วางไพ่ใช้กล แม้จะออกจากเกมทันทีที่ทำได้ กว่าอาหมวยจะมาพบลอเรนโซกับมิคาเอล ก็ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงเพราะเสียเวลาไปกับการอาบน้ำแต่งตัว อาหมวยจึงพลาดโทรศัพท์สายด่วนจากตั่วเฮียไปอย่างน่าเสียดาย “เข้ามาสิ” ลอเรนโซบอกอนุญาตเสียงเรียบเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู พอเห็นว่าเป็นลูกชาย เขาก็พยักเพยิดให้มิคาเอลไปเรียกข้อมูลจากเครื่องคอมพิวเตอร์ดูเอาเอง ส่วนตัวเองก็ตรวจสอบแบบแปลนการก่อสร้างที่ดูอยู่ต่อไป ทั้งคู่ทำงานเงียบๆจนกระทั่งมีเสียงเรียกเข้าที่โทรศัพท์ส่วนตัวของมิคาเอล ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาดูเบอร์แล้วก็ยิ้มก่อนจะเอาไปวางบนแท่นเพื่อจะฉายภาพจากโทรศัพท์ขึ้นจอทีวีติดกำแพงในห้องทำงาน “สวัสดีครับ” มิคาเอลแปลกใจนิดๆ เขาไม่คิดว่าพี่ชายของอาหมวยจะโทรมาหา “ไม่ต้องมาสวัสดง สวัสดีเลย แล้วไอ้ที่นัดไว้ตอนสิบโมงก็ไม่ต้องมาด้วย บอกพ่อบอกแม่คุณให้เรียบร้อยเลยนะ” แม้จะบอกเสียงแข็ง แต่ท่าทางลับๆล่อๆของตั่วเฮียที่ดูเหมือนจะแอบดูว่ามีใครจะเดินเข้าในห้องนั่งเล่นที่เขาอยู่หรือเปล่า บอกให้มิคาเอลรู้ว่า โทรศัพท์สายนี้ไม่ได้รับการอนุมัติจากอาซ้อแน่นอน ชายหนุ่มจึงเพียงแต่ยิ้ม “ทำไมหรือครับ” “ทำไม นายยังกล้าถามอีกหรือว่าทำไม” ตั่วเฮียย้อนถามเสียงสูง ก่อนจะลดเสียงลงอย่างรวดเร็ว “นายรู้ไหมว่าช่วงนี้ ทั้งบ้านทั้งบริษัทของผมมันวุ่นวายแค่ไหน คนรู้จักไม่เคยกันสิบกว่าปีติดต่อมาเพียบ ลูกค้ามาติดต่องานเยอะแยะเต็มไปหมด” “ก็ดูเหมือนจะดีนี่ครับ” มิคาเอลยังยิ้ม แม้จะเริ่มเดาเรื่องได้ ลอเรนโซที่อยู่ในมุมที่กล้องจากโทรศัพท์ถ่ายไปไม่ถึงฟังแล้วก็ยิ้มนิดๆ “ดีบ้าอะไร แต่ละคนที่มา ห้านาทีแรกก็ดี แต่หลังจากนั้นมีแต่อยากให้ช่วย ที่ให้ช่วยนี่จะไม่ว่าเลยนะ ถ้าเจ้าพวกนั้นช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แต่นี่แต่ละคน มีมือมีเท้ามีความสามารถ แต่คิดอยู่อย่างเดียว คิดว่าแค่อาหมวยควงกับคุณ ก็จะบรรดาลอะไรๆให้ได้ มีอย่างที่ไหน เดี๋ยวก็อยากได้เงินลงทุน เดี๋ยวก็อยากได้เงินกู้ไม่มีดอก ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว” ดูเหมือนตั่วเฮียจะอัดอั้นจริงๆ ลอเรนโซฟังจนยิ้มกว้าง เรื่องอย่างนี้ตระกูลแมกนัสเผชิญมานักต่อนักแล้ว แต่สำหรับพวกเขา มันค่อยๆเป็นค่อยๆไป และก็มีผู้ใหญ่ในตระกูลคอยกันไม่ให้เสือหิวหลายรูปแบบพรวดพราดเข้ามาในคราวเดียว แต่นี่พี่ชายหนูหมวยคงจะเจอรวดเดียวแบบไม่พักยก ถึงได้มีอาการขนาดนี้ และที่เขาชอบที่สุดก็คือ พี่ชายหนูหมวยคนนี้ไม่มีท่าทีที่อยากจะใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์ระหว่างน้องสาวกับลูกชายเขาเลย และการที่โมโหจนหัวฟัดหัวเหวี่ยงได้ขนาดนี้แทบจะทำให้เขาเลิกกังวลเรื่องญาติของหนูหมวยไปเลยทีเดียว “จะให้ผมส่งคนไปช่วยสกรีนคำร้องพวกนั้นไหมครับ” มิคาเอลเสนอเสียงซื่อ ทั้งๆที่เดาออกว่าคนพวกนั้นคงโดนตั่วเฮียตะเพิดออกนอกบ้านไปหมดแล้ว “ไม่ต้อง” ตั่วเฮียตอบเสียงสะบัด “แค่นาย พ่อแม่นายไม่ต้องมาวันนี้ก็พอแล้ว ยังไงผมก็ไม่ยกน้องสาวให้ แค่ออกข่าวว่าคบกันยังวุ่นวายขนาดนี้ ขืนยอมให้แต่งชีวิตนี้อย่าหวังว่าจะพบความสงบสุข” คราวนี้มิคาเอลฟังจนตาค้าง ไหงตั่วเฮียพาลได้ใจขนาดนี้ ไอ้เรื่องวุ่นวายทั้งหมดมันมาจากเขาเสียที่ไหน ลอเรนโซเห็นหน้าลูกชายก็หลุดหัวเราะออกมา “ใครน่ะ” ตั่วเฮียได้ยินเสียงหึๆลอดเข้ามาเลยมองหาใหญ่ ลอเรนโซเลยต้องก้าวเข้ามาให้เห็น “สวัสดีครับ” เขาทักทายด้วยหน้าตายิ้มแย้ม “อ้อ คุณ”พอเจอผู้อาวุโสกว่า ตั่วเฮียก็ให้ความเกรงใจนิดนึง แต่เจตนารมณ์ยังเหมือนเดิม “ผมโทรมาบอกว่า ที่คุณจะมา ไม่ต้องแล้ว ยังไงผมก็ไม่ตกลง” “ผมว่า เรื่องนี้คนที่จะตัดสินใจได้ควรจะเป็นหนูหมวยกับเจ้ามิคลูกชายผมนะ เราในฐานะผู้ใหญ่มีหน้าที่ยินดีกับเด็กๆเขาแล้วก็ดำเนินการให้ถูกต้องตามประเพณีเท่านั้นเอง” ลอเรนโซพูดอย่างใจเย็น ตั่วเฮียทำท่าเหมือนจะจนคำพูดไปพักหนึ่ง ก่อนจะยิ้มเมื่อนึกขึ้นได้ “คุณพูดเองนะว่า ต้องทำให้ถูกต้องตามประเพณี เอาเป็นว่า ผมทำตามประเพณีของฝ่ายคุณก็แล้วกัน ภรรยาคุณมาจากอินเดียใช่ไหม ที่นั่นผู้หญิงเขาเป็นฝ่ายขอผู้ชายนี่ เอาเป็นว่า ถ้าน้องสาวผมมาบอกว่าจะแต่งกับลูกชายคุณเมื่อไร ผมค่อยไปขอก็แล้วกัน” พูดจบตั่วเฮียก็ตัดสายไปเลย ทิ้งให้อีกด้านมองหน้ากันเหรอหรา มิคาเอลหันไปมองหน้าพ่อก่อนจะส่ายหน้า “เชื่อเขาเลยคิดได้ไงเนี่ย” ลอเรนโซหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง “พี่ชายหนูหมวยนี่น่าสนใจจริงๆ” “พ่อ” มิคาเอลเรียกพ่ออย่างอ่อนอกอ่อนใจ เหมือนจะบอกนอกจากจะไม่ช่วยคิด ยังเอาแต่หัวเราะอีก “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ที่พี่ชายหนูหมวยพูดน่ะ มันคำพูดเดียวกันกับตาแกตอนที่พ่อไปขอแม่แกครั้งแรกเลย ลองพ่อขอแม่แกสำเร็จ มีหรือจะขอหนูหมวยให้แกไม่ได้” ลอเรนโซตบไหล่ปลอบใจลูกชาย และก่อนที่มิคาเอลจะพูดอะไรต่อ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น “ทำงานก่อนดีกว่าน่าไอ้ลูกชาย ว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้ถูกใจพ่อทั้งตระกูลเลย ต่อให้แกเปลี่ยนใจ พ่อก็จะจับแกแต่งแน่ๆ ไม่ต้องเป็นห่วง” ลอเรนโซตบไหล่ลูกชายอีกทีก่อนจะเดินไปเปิดประตูรับอาหมวย เปิดโอกาสให้ลูกชายปรับสีหน้าเสียหน่อยก่อนจะเริ่มงาน “มา เข้ามาเลยหนูหมวย คราวนี้พ่อต้องขอดูทักษะและไอเทมทั้งหมดที่หนูมีเลยนะ ข้อมูลใหม่ที่เพิ่งได้มามันบอกว่า มีคนอยู่เบื้องหลังพยายามชักใยการเล่นของหนูอยู่” ---------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 03:59:58

ความคิดเห็นที่ 2 “หนูหมวยว่าไง” ลอเรนโซถามด้วยน้ำเสียงบอกความเอ็นดูไม่น้อย เขาออกจะชอบใจที่ว่าที่ลูกสะใภ้ดูจะใจเย็น ไม่ตีโพยตีพายที่มีคนคิดจะหลอกใช้เป็นหุ่นเชิด ต้องแบบนี้สิ ถึงจะหาทางโต้กลับเขาไหว “ก็ถ้าเขาจะเปิดนรกให้ได้หลังวันพุธ เราก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมก่อนวันพุธค่ะ” อาหมวยตอบช้าๆ ในใจกำลังคำนวณว่าจะต้องทำอะไรบ้าง “แกว่าไงมิค” ลอเรนโซหันไปถามลูกชาย “ผมอยากได้ประวัติของคนพวกนี้อย่างละเอียด” มิคาเอลตอบเสียงเรียบ ก่อนจะขยายความ “ประวัติส่วนตัว ประวัติการทำงาน ประวัติการเงิน และทุกอย่าง” “ทุกคน?” ลอเรนโซเลิกคิ้ว “ทุกคนครับ” มิคาเอลตอบ ทันใดนั้นสัญญาณโทรศัพท์ของมิคาเอลก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้คือนิกกี้ “สวัสดีครับ เอ่อ อยู่กันครบเลยนะครับ” นิกกี้ทักเมื่อเห็นครบทุกคน “มีอะไรหรือเปล่า” มิคาเอลเข้าเรื่องทันที เขาส่งนิกกี้ไปญี่ปุ่นได้หลายวันแล้ว เขาไม่ติดต่อมาก่อนแปดโมงเช้าแน่ ถ้าไม่มีอะไรสำคัญพอ “ครับ” นิกกี้เปลี่ยนท่าทีไปเป็นจริงจังขึ้นทันที “ศาสตราจารย์แกะโค้ดส่วนหนึ่งจากไดอารี่ของคุณเคนจิได้ บอกว่า วิญญาณหลงทางจะถูกเก็บไว้ในไข่ มังกรนรกานต์จะกกไข่หนึ่งปี หากไม่ฟักมันจะทำลายทิ้งทันที” “หมายความว่า...” มิคาเอลลากเสียง ไม่กล้าเดาต่อ “วิญญาณหลงทาง คือคนที่บุกเข้าไปในนรก หรือคะ” อาหมวยถามหลังจากที่นิ่งคิดไปนิดหนึ่ง “ศาสตราจารย์คิดว่าอย่างนั้นครับ และถ้านับจากวันที่คุณเคนจิกลายเป็นเจ้าชายนิทรา มันจะครบเวลาหนึ่งปีวันเสาร์นี้” นิกกี้ตอบเสียงแห้ง “ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องตอบรับคำเชิญของคุณธงชัยแน่นอนแล้วสินะ” ลอเรนโซสรุป นิกกี้ยืนงง เพราะยังไม่รู้เรื่อง แต่เขาไม่ถามเพราะมีเรื่องสำคัญกว่า เขาชูแผ่นบรรจุข้อมูลขนาดเท่าหัวแม่มือให้ทุกคนดูก่อนจะบอก “ศาสตราจารย์สั่งให้ผมส่งข้อมูลพวกนี้ให้พวกคุณ เห็นว่าเป็นกลไกการแทรกแซงของเครื่องเล่นที่จะเจาะลงไปควบคุมการทำงานของสมอง แต่ผมขอเตือนก่อนนะ ผมทั้งอ่านทั้งฟังศาสตราจารย์อธิบายแล้วพบว่า มันไม่ใช่ภาษาคนสักเท่าไร และตอนนี้ศาสตราจารย์ต้องไปปรับเครื่องมือเพื่อรองรับการตื่นของคนพวกนั้น ท่านจึงไม่มีเวลาอธิบายอีกแล้ว ได้แต่สั่งว่า ไม่ว่าใครที่จะลงไปเอาไข่มังกร ต้องรู้เรื่องพวกนี้ ไม่อย่างนั้น อาจถึงตาย” นิกกี้จบด้วยยิ้มแห้งๆ “ส่งมาให้ฉันเลย” อาหมวยบอก “ผมก็หวังว่าคุณจะเป็นคนอ่านนั่นแหละคุณหมวย เพราะถ้าผมจำไม่ได้ว่าคุณจบประสาทวิทยาศาสตร์ (Neurosciences) ละก็ ผมไม่กล้ารับไอ้นี่มาจากศาสตราจารย์แหง” นิกกี้ยิ้มกว้าง ในขณะที่โทรศัพท์ของมิคาเอลมีไฟกระพริบสีเขียวขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดูก็พบข้อความ มีไฟล์ส่งถึงคุณ ต้องการเปิดหรือไม่ เขาจัดการโหลดข้อมูลใส่เครื่องคอมพิวเตอร์ ตรวจสอบว่าเรียบร้อยแล้วจึงหันไปบอกนิกกี้ “เรียบร้อยแล้ว ขอบใจมาก” ----------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:00:28

ความคิดเห็นที่ 3 “สวัสดีค่ะท่านผู้ชม วิเคราะห์ช็อตเด็ดกับ GWL กลับมาพบกับท่านอีกครั้งนะคะ” ธาริณีเปิดรายการอย่างคล่องแคล่วเหมือนเคย ในขณะที่หลังฉากทีมงานกำลังวุ่นวายกับการแต่งหน้าให้กับผู้ร่วมรายการคนใหม่ “คุณทวีขา ช่วยอยู่เฉยๆได้ไหมคะ ซับเหงื่อตลอดเวลาแบบนี้ รองพื้นที่ดั้นเพิ่งทาให้ก็หลุดหมดสิคะ” ช่างแต่งหน้าต่อว่าต่อขาน พร้อมกับลากทวีมาเติมหน้าในทันใด ทวีในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้ากางเกงแสลคสีดำถูกลากตัวปลิวทั้งๆที่มือยังถือผ้าเช็ดผ้าอยู่ “ก็..ก็ .. ก็มันตื่นเต้นนี่ครับ” ทวีพยายามตอบทั้งๆที่เสียงสั่น ผู้กำกับเวทีที่อยู่ด้านหลังถึงกับส่ายหน้าก่อนจะกระซิบผ่านไมค์ลอยติดตัวไปที่ธาริณี “ผมว่า ทวีคงขึ้นเวทีไม่ไหว เปลี่ยนไปใช้แผนสำรองดีกว่า” ธาริณีที่อยู่หน้าเวทีไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยสักนิด “และก่อนที่ท่านผู้ชมจะได้พบกับแขกรับเชิญพิเศษของเรา เรามาดูช็อตเด็ดจากหุบเขาเทพประนมกันก่อนนะคะ” จากนั้นกล้องก็ตัดภาพไปทันที พิธีกรสาวเดินกลับมาหลังเวทีอย่างสง่างาม และเปลี่ยนเป็นวิ่งทันทีที่ลับสายตาคนดู “แผนสองเลยหรือคะ” เธอถามทันทีที่เห็นหน้าผู้กำกับ “ฮื่อ ผมให้อันวาพาคุณทวีเข้าไปอยู่ในห้องเก็บเสียงแล้ว คุณคุยกับแขกรับเชิญคนอื่นๆแล้วส่งคำถามเข้าไป ถ้าเขาตื่นเต้นมากหรือไม่อยากตอบคำถาม เจ้าอันวาจะช่วยตะล่อมคุณทวีคนนี้ให้พูดเอง” “โอเคค่ะ” ธาริณีส่งสัญญาณมือพร้อมยิ้มหวานก่อนจะกลับไปดำเนินรายการต่อ --------------------------------------------------- ผู้ชมส่วนหนึ่งเห็นอันวาพาผู้ชายร่างสันทัดดูเหมือนเป็นพนักงานบริษัทธรรมดาเดินเข้าไปในห้องเก็บเสียงข้างเวทีแต่ก็ไม่มีใครสนใจอะไรมากนัก ในเมื่อธาริณีได้กลับมาดำเนินรายการต่อแล้ว ส่วนทวี คนที่ถูกพาเข้าไป เหลียวซ้ายแลขวาสำรวจห้องเก็บเสียงที่เดินเข้าไปอย่างไม่หายตื่นเต้น “คุณว่า จะให้ผมนั่งตอบคำถามในห้องนี้ก็ได้หรือครับ” เสียงทวียังสั่น “ครับ ห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียงที่มีอุปกรณ์ครบครัน เพราะฉะนั้นเราสามารถถ่ายทอดการตอบคำถามของคุณออกไปได้โดยที่คุณไม่จำเป็นต้องได้รับกดดันจากคนดู หรือความตื่นเต้นเมื่อต้องขึ้นเวทีไงครับ และที่สำคัญ ผมจะนั่งอยู่กับคุณด้วย ฉะนั้น คุณไม่ต้องกังวลว่า เครื่องมือจะขัดข้องหรือเปล่า หรือว่า ถ้าคุณมีคำถาม คุณจะถามกลับไปที่เวทีได้อย่างอย่างไร สรุปแล้วก็คือ เราแค่นั่งคุยกันเหมือนเพื่อนนั่งคุยกันที่บ้านไงครับ” อันวาทั้งอธิบายและปลอบใจทวีรวดเดียวจบด้วยความชำนาญ ซึ่งสีหน้าของทวีก็ดีขึ้นทันตาเห็น พิธีกรหนุ่มจึงเดินไปสั่งกาแฟและขนมจากเครื่องออโต้เชฟมานั่งกินด้วยเสียเลย ทวีเองก็เริ่มลืมไปแล้วว่า เขากำลังออกรายการถ่ายทอดสดอยู่ ----------------------------------------- ที่ด้านนอก ภาพในจอกำลังฉายซ้ำปรากฏการณ์ถล่มหุบเขาเทพประนมจนเหลือนิ้วกลางโด่เด่อยู่สองนิ้ว คุณหยางนั่งดูด้วยความชื่นชม ตามปกตินักเวทอย่างเขามักจะถูกใช้ให้เป็นตัวสนับสนุนเท่านั้น แต่นักบวชจอมเวทคนนี้กลับอยู่สายโจมตี แถมยังโจมตีได้ระดับนี้ เขาในฐานะคนได้อาชีพเดียวกันจะไม่ปลื้มก็ไม่ได้แล้ว “ดูคุณหยางจะชอบฉากนี้มากเป็นพิเศษนะคะ” ธาริณีแซวยิ้มๆ จากการทำงานด้วยกันมานานพอสมควร เธอไม่เคยเห็นคุณหยางขอดูฉากไหนซ้ำแล้วซ้ำอีกทั้งในรายการและในห้องแต่งตัวแบบนี้เลย คุณหยางทำท่าเขิน “ก็แหม มันเป็นภาพความสำเร็จของเพื่อนร่วมอาชีพเลยเชียวนะครับ ต่อไปนี้ คงไม่มีใครคิดว่า นักเวทจะอยู่สายโจมตีไม่ได้อีกแล้ว” “แล้วคุณหยางทราบไหมคะว่า นักบวชจอมเวทคนนี้ ต้องใช้ทักษะอะไรบ้างและต้องใช้พลังจิตจำนวนเท่าไร จึงจะทำได้ขนาดนี้” ธาริณียิงคำถามที่ทุกคนอยากรู้ในทันที “เอ่อ...” คราวนี้คุณหยางนิ่งไปนานก่อนจะตอบ “ผมคาดว่าคนที่มีพลังจิตสูงสุดในขณะนี้คือนักบวชจอมเวท และถึงแม้ว่า ในวันนั้นเธอจะมีพลังจิตมากกว่าผมเกือบหมื่นหน่วย แต่ผมบอกตามตรง ผมยังนึกไม่ออกว่าผมจะใช้วิธีไหนที่จะโจมตีให้ได้ผลแค่ครึ่งเดียวของที่เธอทำ” คุณหยางจบด้วยเสียงถอดถอนใจ “แต่แขกรับเชิญอีกคนของดิฉันอาจจะทราบนะคะ” แค่ธาริณีเกริ่น ทั้งคุณหยางและคนดูก็เหลียวมองกันคึกคัก ใครหนอที่ตอบคำถามนี้ได้ “ขอเชิญทุกท่านพบกับคุณทวี เจ้าหน้าที่จาก GWL ค่ะ” ทันทีที่ธาริณีพูดจบ จอภาพยักษ์ที่ก็ปรากฏภาพในห้องเก็บเสียงทันที “โบกมือให้กล้องทางโน้นหน่อยครับคุณทวี” เสียงอันวาดังลอดออกมาพร้อมกับภาพมือจ่อเข้ามาบังภาพจนมิด “แหม ไม่ต้องใกล้ขนาดนั้นก็ได้ครับ” เสียงอันวาปรามดังขึ้นก่อนมือนั้นจะถอยออกไป เผยให้เห็นภาพชายสองคนนั่งกินกาแฟกันในห้องนั้น “คุณทวีคะ คุณอันวาคะ พวกคุณเห็นภาพเราทางนี้ใช่ไหมคะ” ธาริณีถามประหนึ่งว่าไม่รู้มาก่อน “เห็นแล้วครับ” อันวาเป็นคนตอบ “แล้วคุณทวีพอจะบอกพวกเราได้ไหมคะว่า นักบวชจอมเวททำได้อย่างไร ต้องเก่งกาจระดับไหนถึงโจมตีได้ขนาดนี้” ธาริณีย้ำคำถามทันที ทวีลอบถอนหายใจ เขาไม่ชอบตัวเองเท่าไรที่ต้องพูดแบบนี้ แต่ก็ต้องทำ “นั่นไม่ใช่ผลงานของนักเวทคนนั้นคนเดียวหรอกครับ” ทวีพูดเรียบๆ แต่สร้างความตกตะลึงให้กับคนทั้งห้องส่ง “หมายความว่าอย่างไรหรือครับ” อันวาที่อยู่ในห้องเดียวกันถาม ทวีเลยบอกให้เรียกภาพช้าขึ้นมาดู เขาชี้ให้เห็นว่า ด้านหนึ่งของหน้าผาความจริงถูกถล่มด้วยระเบิดต่างหาก “นี่หมายความว่า เป็นผลจากเวทแค่ครึ่งเดียว” ธาริณีอุทานด้วยความนึกไม่ถึง “แล้วยังไงละครับ เวทที่ถล่มเขาได้ทั้งลูก ถึงเป็นลูกเดียวก็ร้ายกาจเหมือนกันนั่นแหละครับ” คุณหยางช่วยเถียงแทนนักบวชจอมเวท “สิ่งที่ผู้เล่นคนนี้ใช้ คือการใช้เวทไปบังคับม้วนคาถาจากระยะไกลเท่านั้นแหละครับ” ทวีบอกเสียงเรียบ ก่อนจะเสริมความเห็นที่ลดความเทพของนักบวชจอมเวทลงไปอีก “ซึ่งทักษะนี้ นักเวทฝึกหัดทุกคนสามารถทำได้ไม่ยากนัก” คุณหยางสูดหายใจเข้าลึกๆ เขากำลังพยายามควบคุมอารมณ์ “หมอนี่เป็นใครถึงกล้าพูดว่า ภาพที่เห็นนี่ นักเวทฝึกหัดที่ไหนก็ทำได้”   “ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะดังมาจากหน้าเวที ธาริณีหันขวับไปดูแล้วก็ยิ้มกว้าง “คิดว่าคุณจะมาไม่ได้เสียแล้ว คุณสามารถ เชิญขึ้นมาบนเวทีเลยค่ะ” ธาริณีรีบทักและเชื้อเชิญ ก่อนจะถามทันทีที่สามารถนั่งประจำที่ “เมื่อกี้ คุณขำอะไรหรือคะ” “ก็เรื่องที่ว่า นักเวทฝึกหัดที่ไหนก็ทำได้ไงครับ ผมอยู่ตรงนั้นนะครับ ไม่ใช่แค่ดูจากจอภาพจอเล็กๆแล้วก็ลงความเห็น หากว่านักเวทฝึกหัดทำแบบนี้ได้ทุกคน ผมว่าเกมนี้คงไม่มีใครเล่นอาชีพอื่นแล้วล่ะครับ” ผู้ชมพยักหน้าเห็นด้วยกับสามารถเป็นทิวแถวโดยไม่รู้ตัว ในห้องเก็บเสียง ทวีเห็นและได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นชัดเจน แต่ภาพจากจอทีวีไม่กดดันเขาเหมือนตอนที่อยู่หลังเวที ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนนั่งคุยกับคนพวกนั้นผ่านโทรศัพท์มากกว่า และเมื่อเขาควบคุมความตื่นเต้นได้แล้วทวี ก็กลับมามีภาพพจน์ของมืออาชีพอีกครั้ง เขาเพียงยักไหล่น้อยๆ แล้วก็ชี้แจงเรียบๆ “ความร้ายกาจของนักบวชจอมเวทไม่ใช่ภาพที่เธอสร้างให้พวกคุณเห็น แต่เป็นการเตรียมการที่อยู่เบื้องหลังต่างหาก” “หมายความว่าไงหรือครับ” อันวาถามทันที ผู้ชมที่อยู่ด้านนอกรวมทั้งคุณหยางเริ่มรู้สึกว่า บางอย่างอาจจะไม่รวบรัดอย่างที่เห็น “ข้อแรก” ทวีเริ่ม “คุณลองนับดูว่ามีม้วนคาถากี่ม้วนที่เธอใช้ในการระเบิดเขา” “32” คุณหยางตอบทันที ใช่ว่าเขาจะรู้มาก่อนว่าม้วนคาถาอยู่ที่ไหน แต่เขาดูมาหลายรอบจนแทบจะหลับตาเห็นลำแสงเวทพุ่งเข้าหาหน้าผาฝั่งตรงกันข้าม ลำแสง 32 สาย เขาสงสัยมาโดยตลอดว่า ลำแสงเหล่านั้นส่งไปเพื่ออะไร บรรดาลให้เกิดเวทชนิดไหน เมื่อถูกถามถึงจำนวนเขาจึงตอบได้ทันที ทวีพยักหน้า “ม้วนคาถาแต่ละม้วน ล้วนเป็นเวททำลายระดับสูง ใช้พลังจิตมากกว่าพันแต้มในการใช้จากระยะไกล แต่เธอใช้คทาที่มีผลึกเก็บพลังจิต” ทวีไม่ยอมบอกชื่อคทา “ดังนั้น ผมว่ามีคนเป็นร้อยในเกมนี้ที่ทำได้ ถ้ามีของครบอย่างเธอ” “แต่...” อันวาแทรกขึ้นมา ทวียิ้ม “ผมประเมินว่า นอกจากมิคาเอลหัวหน้ากิลด์อัศวินมังกรไฟแล้ว แทบจะไม่มีใครอีกแล้วที่สามารถรวบรวมม้วนคาถาระดับสูงได้มากขนาดนี้” “แต่มิคาเอลประกาศไม่ยุ่งกับการรบครั้งนี้” สามารถแย้งทันที ทวียิ้ม “ใช่เขาประกาศ และผมรับรองได้เลยว่า ไม่มีฝ่ายตรวจสอบและควบคุมเกมคนไหนเคยเห็นมิคาเอลยุ่งเกี่ยวกับการรบครั้งนี้” ทวีข้ามเรื่องที่เขาเข้าไปดูในบ้านอาหมวยที่เชื่อมกับมิคาเอลไปแล้วไม่ได้เอาดื้อๆ คนฟังหลายคนอ้าปากค้าง ผู้เล่นอิสระที่ฝีมือร้ายกาจจะอย่างไรก็เป็นผู้เล่นเพียงคนเดียว ต่อให้มีพ่อค้าตลาดมืดอยู่ในสังกัด อย่างมากก็เป็นกลุ่มผู้เล่นเล็กๆ ขอเพียงร่วมใจกันบีบ มีหรือจะสู้กิลด์ใหญ่ได้ แต่นี่นักบวชจอมเวทกลับสามารถระดมทรัพยากรได้ขนาดที่กิลด์ใหญ่ทั้งห้า มีเพียงกิลด์เดียวที่ทำได้ ที่แท้ เธอคนนี้มีขุมกำลังอยู่ในมือเท่าไรแน่ “คุณแน่ใจนะว่า นอกจากมิคาเอลแล้ว ไม่มีกิลด์ไหนทำได้อีก” อันวาถามย้ำ “คุณก็ลองเสนอมาสิ ว่ากิลด์ไหนที่ทำได้ แค่ม้วนคาถาเวทสายโจมตีระดับสูง 32 ม้วนนี่ก็พอแล้ว ไม่ต้องพูดถึงม้วนคาถาป้องกันและเสริมการโจมตีระดับกลางและระดับสูงที่คุณเข้าไปเจอในถ้ำด้วยตัวเอง แล้วยังมีอะไรอีกน้า...” ทวีแกล้งลากเสียง เพราะเขาก็เริ่มนึกไม่ออกแล้วเหมือนกัน “อัลติเมทโกเลมที่กินอัลติเมทโกเลมตัวอื่นได้” คุณหยางพูดถึงสิ่งที่ติดอยู่ในใจเขาออกมาทันที “เวทที่สาปสัตว์เวทเป็นหิน” ธาริณีช่วยเสริม “นั่นไม่ใช่เวทหรอกครับ แต่เป็นการใช้วิธีเดียวกับกิลด์พิทักษ์ฟ้านั่นแหละครับ เพียงแต่เสริมเทคนิคอะไรนิดๆหน่อยเท่านั้นเอง” ทวีช่วยแก้ไขความเข้าใจผิด “เทคนิคอะไรหรือครับ” อันวาถามอีกแล้ว ทวียิ้ม “บอกไม่ได้ครับ ถ้าอยากรู้ก็ลองเข้าป่ามนต์ดำ แล้วก็ฆ่าเจ้าฮอปปี้นักกระโดดดูก็แล้วกัน แต่ผมเตือนไว้ก่อนนะ ถ้าใช้วิธีที่นิยมทำกันอยู่ละก็ โอกาสที่จะได้คำตอบมีน้อยกว่าหนึ่งในล้าน” ก็แน่ล่ะ ผู้เล่นส่วนมากกลัวโดนสาปจนหัวหด ส่วนใหญ่มักใช้หลุมพราง หรือไม่ก็วางกับดักแล้วล้อมฆ่า โอกาสที่จะได้ดวงตาของเจ้าฮอปปี้ตอนที่มันยังเป็นๆอยู่จึงน้อยยิ่งกว่าน้อย “อย่างนั้นเชียว” สามารถกลืนน้ำลาย ตอนแรกที่ได้ยิน เขาก็เดาออกว่าต้องเป็นไอเทมจากฮอปปี้นักกระโดดแน่ พวกมันเป็นมังกรพันธุ์เล็กที่ระดับไม่สูงมาก เขาก็คิดอยู่ว่าอาจจะคุ้มที่จะลองดู แต่พอได้ยินอัตราส่วนที่ไอเทมจะตก เขาก็เปลี่ยนใจ “แล้วยังมีเรื่องที่นักบวชโจมเวทปรากฏตัวหลังจากกิลด์พิทักษ์ฟ้ามาถึง พวกเขาไม่ได้ซุ่มอยู่ก่อน แล้วพวกเขารู้ได้อย่างไร” ธาริณีถามออกมาบ้าง “ไส้ศึก” เสียงตะโกนดังมาจากกลุ่มคนดู อันวามองหน้าทวีเหมือนจะถาม แต่ไม่กล้า การถามถึงทักษะที่ผู้เล่นใช้คือเรื่องหนึ่ง แต่การเปิดเผยว่าใครเป็นไส้ศึกมันคนละเรื่อง ทวีเองก็ไม่ตอบ มันไม่ใช่หน้าที่ของเขาอยู่แล้ว “มีอะไรหรือเปล่าคะ” ธาริณีถามเสียงดัง เมื่อเห็นคนดูชายคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาที่เวที “คุณพอจะฉายภาพเจ้าลูกเจี๊ยบน้อยตอนที่มันพบนายหญิงที่เฝ้าร้านให้พ่อค้าตลาดมืดอยู่ออกอากาศได้ไหมครับ ถึงร้านพ่อค้าตลาดมืดจะอยู่ในกิลด์พยัคฆ์ แต่ก็อยู่ในส่วนที่เป็นพื้นที่ที่อนุญาตให้คนทั่วไปเข้าได้” ชายคนนั้นตะโกนถามเสียงดังฟังชัด ทำเอาคนดูหันไปกระซิบซาบกันใหญ่ สัตว์เวทตัวเดียวที่ไม่ตาย สัตว์เวทตัวเดียวที่บินไปอยู่กับนักบวชจอมเวทตั้งแต่ยังรบกันไม่เสร็จ สัตว์เวทที่พบเจ้าของที่กิลด์พยัคฆ์ และพบกันในขณะที่เจ้าของกำลังเฝ้าร้านให้พ่อค้าตลาดมืดอยู่ ไม่ต้องเอาหนึ่งบวกหนึ่งให้เป็นสองได้ หลายคนก็ได้ข้อสรุปในใจไปแล้วในเรื่องนี้ “เอ่อ เรื่องนี้เราต้องขอไปทางบริษัทเกมอีกทีค่ะ ดิฉันสัญญาว่าจะพยายามนำมาให้ชมให้ได้” ธาริณีรับปากไปก่อนทั้งๆที่รู้สึกว่าเรื่องมันยุ่งขึ้นทุกที “ดิฉันคิดว่า ตอนนี้หลายท่านทั้งที่อยู่ที่นี่และทางบ้านอาจจะมีคำถามในใจที่อยากจะถามคุณทวีเองแล้วนะคะ ดิฉันจะขอเบรคครึ่งชั่วโมง เพื่อให้ทุกท่านสามารถส่งคำถามเข้ามาได้ทันนะคะ ท่านสามารถส่งได้สามทาง ทางแรกส่งที่เครื่องคอมพิวเตอร์ที่เรามีไว้บริการที่ด้านหลัง ทางที่สอง ส่งเป็นข้อความมาที่หมายเลขที่แสดงไว้ที่ด้านล่างของจอนะคะ ข้อความละเก้าบาทเท่านั้น หรือท่านอาจจะส่งคำถามผ่านเวบไซด์ของเรามาก็ได้นะคะ เราจะสุ่มคำถามจากทุกช่องทาง ทางละหนึ่งข้อให้คุณทวีตอบก่อนที่จะจากกันไปในวันนี้” ธาริณีรีบตัดเบรคตามคำสั่งของผู้กำกับเวที เสียงเขายังก้องอยู่เต็มหู “ตัดให้ส่งคำถามเลย ไม่ต้องวิเคราะห์ต่อแล้ว รับรองเที่ยวนี้กำไรจากแมสแซสพุ่งพรวด” --------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:01:05

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ 149 กระแสไฟฟ้า สารเคมี และมายา ริมระเบียงชั้นที่ 520 อาหมวยหลบมานั่งอ่านข้อมูลที่ได้มาจากนิกกี้เกือบสามชั่วโมงแล้ว เธอบิดตัวด้วยความเมื่อยขบก่อนจะพับฝาโน้ตบุ้คปิดเครื่องคอมพ์ก่อนจะเอนหลังหลับตาทบทวนสิ่งที่เพิ่งอ่านไป เกมเสมือนจริงเริ่มพัฒนาจากเทคโนโลยีทางการแพทย์ ร้อยกว่าปีก่อนมีความพยายามที่จะสร้างเครื่องมือที่สามารถรับสัญญาณแสงแล้วแปลงเป็นกระแสไฟฟ้าเพื่อส่งเข้าไปสู่สมองส่วนออคซิปิตอลเพื่อช่วยให้คนตาบอดมองเห็น ในขณะเดียวกันเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้องก็ได้รับการพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จากเอ็กซ์เรย์ที่ช่วยให้เห็นกระโหลกและโครงสร้างทางกายภาพคร่าวๆ ไปเป็นซีทีสแกน เอ็มอาร์ไอ ที่มีความละเอียดขึ้น จากการวัดคลื่นไฟฟ้าสมองทั้งศีรษะ ไม่นานก็วัดได้จนถึงระดับเซลล์ จากเซลล์ในห้องทดลองก็เปลี่ยนเป็นเซลล์ในตัวคนที่มีชีวิต จนในที่สุด นักวิทยาศาสตร์เริ่มรู้ว่า ถ้ากระตุ้นสมองส่วนไหนแล้วคนจะเห็น ได้ยิน รับสัมผัสหรือรับรู้อย่างไร แต่การพัฒนาเพื่อการรักษาก็ก้าวไปได้ไม่เร็วเท่าการพัฒนาเพื่อความบันเทิง แบบแผนการกระตุ้นที่ใช้ได้กับคนปกติ ใช้ไม่ได้กับคนไข้ สมองที่เสียหาย น้อยมากที่จะกลับมาทำงานได้เหมือนเดิมร้อยเปอร์เซนต์ ยิ่งกลุ่มที่เป็นมาแต่กำเนิด การรักษาก็ยิ่งยาก ต่อให้ได้รับการกระตุ้น พวกเขาก็ไม่รู้จักสิ่งนั้นๆ เพราะเขาไม่เคยรู้มาก่อน การจะใช้เพื่อการรักษาจึงต้องมีการปรับแต่งให้จำเพาะกับบุคคล กับอาการ และควบคู่ไปกับการสอนให้เรียนรู้ใหม่ มีเรื่องราวอีกมากที่เรายังไม่รู้ และไม่สามารถทำได้ ผิดกับการใช้เพื่อความบันเทิง คนปกติที่ผ่านการเรียนรู้มาคล้ายๆกัน ตอบสนองกับการกระตุ้นในรูปแบบเดียวกัน เหมือนหยิบลูกบอลสีแดงมาวางที่ตรงหน้าคนร้อยคน ทั้งร้อยคนก็เห็นลูกบอลสีแดง เพียงเท่านี้เกมลิงชิงบอล ฟุตบอล หรือแม้แต่วอลเล่ย์บอลชายหาดก็พร้อมที่จะเริ่ม สุดแต่ว่าผู้สร้างสรรค์เกมเสมือนจริงจะมีจินตนาการและหาแบบแผนการกระตุ้นไปได้แค่ไหน งานเพื่อความบันเทิงหยุดการกระตุ้นที่ส่วนของเปลือกสมอง มันอันตรายเกินไปที่จะลงไปลึกกว่านั้น นักพัฒนาแข่งขันกันที่ความละเอียดประณีตที่จะสร้างวัตถุเสมือนให้เหมือนจริงให้มากที่สุดมากกว่า และนี่ก็เป็นปัจจัยแรกๆที่ทำให้คนเลือกเล่นเกมอะไร เมื่อมีคนเล่นก็หมายถึงเงิน เมื่อมีเงินก็มีงานวิจัย ช่วงห้าสิบปีที่ผ่านมาจึงมีแต่งานวิจัยแนวนี้เท่านั้น แต่ก็ใช่ว่า งานด้านนี้จะพัฒนาไปจนถึงจุดสูงสุด จนกระทั่งทุกวันนี้การกระตุ้นสมองก็ยังทำได้แค่คล้าย โลกเสมือนก็ยังคงเป็นโลกเสมือน ต้องอาศัยสมองของมนุษย์ที่มีข้อมูลบางส่วนอยู่แล้วช่วยเติมเต็มความเป็นจริงให้กับโลกเสมือน คนตาบอดมาไม่นาน เล่นเกมได้ไม่ติดขัด เขาสามารถมองเห็นในโลกเสมือน แต่คนที่ตาบอดมาเกินสิบปี รายงานว่าภาพในโลกเสมือนไม่เหมือนภาพจริงที่เขาจำได้ ความเคลื่อนไหว รายละเอียดบางอย่างหายไป สมองของพวกเขาไม่ได้เก็บข้อมูลเหล่านี้ไว้อีกแล้ว คนหูหนวกก็เช่นกัน เขาได้ยินในเกม แต่หากเป็นเพลงที่เขาไม่เคยได้ยินก่อนที่จะหูหนวก เขาจะได้ยินเป็นเสียงดนตรีทีละโน้ต ไม่ได้ต่อเนื่องลื่นไหลไพเราะเหมือนเพลงเก่าๆ สมองของเขาไม่มีความทรงจำในเรื่องนี้ อาหมวยยกมือมานวดที่หัวคิ้ว “โลกเสมือน โลกมายา” เธอพึมพำเบาๆ “มันก็แค่กระแสไฟฟ้ากับสารเคมีในสมอง” “เหนื่อยมากเลยหรือ” อาหมวยสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆก็ได้ยินเสียงมิคาเอล “เข้ามาเงียบๆ ตกใจหมด” เธอต่อว่าเสียงอุบอิบ อีกฝ่ายก็เลยได้ยิ้มขออภัยแล้วชวนไปทานอาหารกลางวันแทน “นี่ก็จะเที่ยงแล้ว ไปทานข้าวกับผมก่อน เดี๋ยวค่อยกลับมาอ่านต่อ” มิคาเอลต้องสั่ง เมื่ออาหมวยทำท่าลังเล “ผมไม่มีเวลามากนัก คุณช่วยสรุปให้ผมฟังตอนที่ทานข้าวนี่แหละ” เขาให้เหตุผลเพิ่ม เมื่อดูท่าทางอาหมวยแล้ว เธออาจจะไม่ยอมพัก อาหมวยก็เลยต้องจำยอมเดินตามไปกินข้าวแต่โดยดี ------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:01:47

ความคิดเห็นที่ 5 “นิกกี้ ยืนทำอะไรอยู่น่ะ” มารตีอดถามเลขาฯส่วนตัวของลูกชายไม่ได้ เมื่อเธอเห็นเขายืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าออฟฟิตของลูกชาย “จะมาตามตามิคไปกินข้าวหรือ” มารตีเดาเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมตอบสักที “คงไม่ต้องแล้วละครับ” นิกกี้หันมายิ้มให้ ก่อนจะเบี่ยงตัวให้มารตีเห็นว่าความจริงเขากำลังมองไปที่ห้องอาหารเล็กๆข้างออฟฟิตของมิคาเอลต่างหาก ภาพที่เห็นทำให้มารตียิ้มได้ ลูกชายของเธอกำลังนั่งทานอาหารแบบครบคอร์สกับมายาวดี แม้ข้างตัวมายาวดีจะมีแฟ้มงานวางอยู่ บอกให้รู้ว่าสิ่งที่ทั้งคู่คุยกันก็คงจะเป็นเรื่องงานนั่นแหละ แต่เมื่อนึกถึงว่า ตามปกติ มิคาเอลมักจะทำงานจนลืมเวลาอาหาร การที่ออกมานั่งกินไปคุยเรื่องงานไป ก็นับว่าเป็นความก้าวหน้าอย่างหนึ่ง “วันนี้ เตรียมอะไรไว้ให้ตามิคหรือ” มารตีถามนิกกี้ยิ้มๆ “ก็แซนวิชเหมือนเคยนั่นแหละครับ เป็นอย่างเดียวที่กินไปทำงานไปได้ แต่วันนี้เป็นหม้ายไปเสียแล้ว” นิกกี้ตอบพร้อมรอยยิ้ม ไม่เสียดายเลยสักนิดที่เตรียมของเก้อ “เผอิญคุณมิคเขากลัวคุณหมวยจะทำงานจนลืมอาหารกลางวัน ก็เลยชิงมาชวนให้ทานข้าวด้วยกันก่อน สงสัยต่อไป งานผมคงลดไปอีกอย่างแล้วล่ะครับ” นิกกี้เสริมแบบไม่กลัวตกงาน ทำเอามารตียิ้มกว้าง “ทีแรก แม่ว่าจะมาบอกตามิคเสียหน่อยว่าแม่มีนัดคงกลับดึก แต่ตอนนี้แม่ว่าอย่าไปกวนเขาเลย” สายตาของเธอที่มองผ่านไปในห้องอาหารเต็มไปด้วยความรักคนที่อยู่ในนั้น “แม่ฝากนิกบอกลูกชายแม่ด้วยก็แล้วกันว่า แม่จะไปทานข้าวกับแม่หนูหมวย” นิกกี้ชะงักกึกด้วยความนึกไม่ถึง “เมื่อเช้า ผมเพิ่งได้ยินว่าเลื่อนนัด” เขาลองหยั่งเชิงเสียงเบา “นั่นมันเรื่องของพวกผู้ชายคุยกัน แม่จะไปคุยกันแบบลูกผู้หญิง งานนี้มีแค่แม่ แม่หนูหมวยกับพี่สะใภ้ พี่ชายหนูหมวยไม่เกี่ยวจ๊ะ” มารตีตอบยิ้มๆ จนนิกกี้ต้องยิ้มตาม ลองคุณท่านทั้งคู่โจมตีทั้งหน้าบ้านหลังบ้านแบบนี้ เขาได้นายหญิงคนใหม่เร็วๆนี้แน่ “ขอให้เจรจาราบรื่นนะครับ” นิกกี้โค้งให้เมื่อเปิดประตูให้มารตีเดินออกไป “ไม่ต้องห่วงหรอก แต่เตรียมตัวจัดงานใหญ่ไว้ด้วยล่ะ งานแต่งลูกชายคนเดียว ฉันไม่ยอมน้อยหน้าใครแน่” มารตีทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไปอย่างมั่นใจ นิกกี้ยักไหล่ก่อนจะปิดประตู “เฮ้อ พอแต่งงานแล้ว คุณมิคคงไม่บ้างานเหมือนเดิม สงสัยต้องเตรียมหาผู้ช่วยเพิ่มเสียแล้ว” ----------------------------------------------- “หมายความว่าอย่างไร ที่ว่าเป็นแค่ภาพมายา” มิคาเอลวางแก้วน้ำก่อนจะถามอาหมวย เขานั่งฟังอาหมวยสรุปสิ่งที่ศาสตราจารย์มาคาเบะส่งมาให้เกือบสิบห้านาทีแล้ว ถ้าตัดชื่อส่วนต่างๆของสมองที่เขาไม่รู้จักออกไป ก็คงพอจะบอกได้ว่าเขาเข้าใจมันได้สักแปดส่วน อาหมวยพยายามอธิบายโดยไม่ใช้ศัพท์เฉพาะเลยสักตัว “ก็หมายความว่า สิ่งที่เราเห็น ได้ยิน หรือสัมผัสในเกม มันเป็นแค่กระแสไฟฟ้าที่กระตุ้นให้เซลล์ประสาทส่งกระแสไฟฟ้าต่อหรือหลั่งสารเคมีออกมาไงคะ” “แล้วมันสำคัญต่องานของเราอย่างไร” มิคคาเอลถามตรงประเด็น “ข้อแรกเรื่องความปลอดภัยของผู้เล่น จากรายงานทั้งหมดของศาสตราจารย์มาคาเบะ การกระตุ้นพวกนี้ แม้จะไม่เกินขอบเขตที่กฎหมายกำหนด แต่ผลลัพธ์ของมันสามารถรวมกันได้ ทั้งในแง่กระแสไฟฟ้าและการกระตุ้นให้ตัวรับ ฉันหมายถึงผู้เล่นน่ะค่ะ ยิ่งผู้เล่นรู้สึกว่าสมจริงเท่าไร จินตนาการของเขาก็จะยิ่งเสริมให้มันเป็นจริงมากขึ้น เมื่อประกอบกันทั้งสองส่วน พวกเขาจึงกระตุ้นสมองส่วนที่อยู่ลึกลงไปได้” อาหมวยพยายามอธิบาย แต่ก็ไม่แน่ใจว่ามิคาเอลจะเข้าใจ “คุณหมายความว่า ในทางหนึ่ง กระแสไฟฟ้าจากการกระตุ้นสามารถรวมกันได้ จึงกระตุ้นสมองส่วนที่อยู่ลึกลงไปได้ และอีกทาง คือ คนเล่นอินกับภาพ เสียงและสัมผัสในโลกเสมือนจนเกิดความรู้สึกเหมือนตอนที่อยู่ในโลกจริง สมองของเขาจึงตอบสนองเหมือนกับเมื่อตอนที่เจอเหตุการณ์นั้นจริงๆอย่างนั้นหรือ” มิคาเอลใช้นิ้วเคาะโต๊ะไปด้วยในขณะที่พยายามเรียบเรียงความคิด “โดยหลักการแล้วก็เป็นอย่างนั้นแหละค่ะ” อาหมวยโล่งอกที่มิคาเอลเข้าใจได้เร็วกว่าที่คิด “แล้วเรื่องความปลอดภัย” มิคาเอลย้อนกลับไปหาเรื่องที่เขาสนใจ “เครื่องต้นแบบที่เราสองคนใช้อยู่ ศาสตราจารย์เพิ่มตัวกรองสัญญาณเข้ามา เมื่อไรก็ตามที่มีการกระตุ้นมากเกินกว่าขีดความปลอดภัย อย่างเช่น ถูกโจมตีพร้อมกันทุกด้านทั้งทางกายภาพ ด้วยเวท ด้วยพิษและอื่นๆพร้อมๆกัน ตัวกรองจะกันสัญญาณบางส่วนออก ทำให้กระแสไฟฟ้าไม่สามารถรวมตัวกันได้” มิคาเอลคิดต่อไม่นานก็ได้คำตอบ “ดังนั้น หากผมหรือคุณเข้าไปในนรก เราจะถูกโจมตีน้อยกว่าคนอื่น” “ใช่ค่ะ” อาหมวยเสริม “น้อยกว่า ช้ากว่า และถ้ามีการโจมตีที่มากเกินไป มันจะถูกทำให้ขาดช่วง เพราะตัวกรองจะเอามันออกไป” “แต่มีข้อแม้ว่าเราต้องไม่กลัว ต้องรู้อยู่ทุกขณะจิตว่ามันเป็นภาพมายา จึงจะสามารถหยุดตัวเองไม่ให้ถูกทำร้ายจากความคิดของตัวเองอย่างนั้นสินะ” มิคาเอลกลั่นกรองข้อมูลทั้งหมดจนได้ข้อสรุป “ใช่ค่ะ” อาหมวยช่วยรับรองความถูกต้อง ก่อนจะสรุป “คนที่จะเข้าไปในนรกชั้นในได้ มีแค่คุณกับฉันเท่านั้น” มิคาเอลพยักหน้า มีแต่เขากับอาหมวยที่มีเครื่องป้องกันที่ภ่ยนอกคือ เครื่องเล่นเกมที่มีตัวกรองสัญญาณ และเครื่องป้องกันภายใน คือ เครื่องรางผู้พิทักษ์ “เราขาดอยู่แค่อย่างเดียวสินะ” มิคาเอลพูดถึงเครื่องป้องกันระดับสูงสุด อาหมวยมองหน้าเขา แล้วก็พยักหน้า “คุณต้องหาคนที่แยกภาพมายาออกจากความรู้สึกได้” ทั้งคู่ช่วยกันคิดอยู่นานว่า ใครกันที่จะทำได้ “รูปไม่เที่ยง สังขารไม่เที่ยง” อาหมวยพึมพำไม่สนใจใคร “คุณพูดอะไร อย่างกับพระธรรมอะไรสักบท” มิคาเอลทักเมื่อได้ยิน “พระธรรมเหรอ” อาหมวยหันมาสบตากับมิคาเอล “พระ” ชายหนุ่มทวนคำ ก่อนทีแววตาของทั้งคู่จะมีความหวัง “หลวงจีนปริศนา” พวกเขาพูดขึ้นพร้อมกัน --------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:02:25

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ 150 กับดัก ประสานงา เมืองฟลอร่าของกิลด์วังบุปผาก็เช่นเดียวกับเมืองอื่นๆที่กิลด์ยื่นขอเปลี่ยนชื่อหลังจากที่ชิงเมืองได้แล้ว แต่เมืองนี้เป็นเมืองเดียวที่คงสภาพสถาปัตยกรรมของเมืองแบบกรีกโบราณไว้เช่นเดิมทุกกระเบียดนิ้ว การตกแต่งเมืองทำโดยการปลูกดอกไม้และจัดสวนไว้ทั่วเมือง ไม่มีการทุบหรือสร้างตึกใหม่ เมืองนี้เป็นแหล่งท่องเที่ยวและการค้าที่สำคัญของทวีปหลัก ด้วยเหตุสองประการ ประการแรก เมืองนี้เป็นศูนย์การค้าอัญมณีและหินรูน จึงเป็นที่ดึงดูดผู้เล่นที่ได้อาชีพช่างหรือมีความสามารถในการอัพเกรดไอเทม และสอง เมืองนี้เป็นศูนย์รวมของสาวงาม ซึ่งไม่แค่สาวงามของวังบุปผา แต่รวมถึงสาวงามที่ถูกอัญมณีดึงดูดมาอีกด้วย สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์ที่เมืองฟลอร่าคึกคักกันเป็นพิเศษ แต่ละวันมีคนเดินทางเข้าเมืองนับพันคน โรงแรมของระบบถูกจองจนเต็มเหยียดไปจนถึงวันที่กิลด์บุปผาจะทำพิธีบวงสรวงต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ประจำกิลด์ที่อยู่ตรงใจกลางของลานกลางเมืองพอดี ว่ากันว่า ต้นไม้นี้ เป็นท่านหญิงมังกรอัญเชิญมาจากลำธารน้ำใสหินสวยที่ตั้งอยู่ใจกลางระหว่างฝูงมังกรสิบสองฝูงเลยทีเดียว เมื่อปีที่แล้ว หลังจากบวงสรวงเสร็จผู้เข้าร่วมพิธีหนึ่งในสามได้ยาฟื้นสภาพ ที่สามารถชุบชีวิตผู้เล่นที่ตายไม่เกินหนึ่งนาทีให้กลับมาอยู่ในสภาพสมบรูณ์ดังเดิมจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ แต่เนื่องจากปีที่แล้วมีเพียงคนของกิลด์บุปผาและแขกคนสำคัญเท่านั้นที่ได้ร่วมพิธี จึงไม่มีใครวิเคราะห์เงื่อนไขการให้ไอเทมออก แต่มีข่าวลือว่า น่าจะขึ้นอยู่กับจำนวนผู้เล่นและอาชีพที่หลากหลาย ดังนั้น เมื่อวังบุปผาประกาศให้คนทั่วไปเข้าร่วมพิธี ผู้คนจึงแห่แหนมากันอย่างไม่ขาดสาย หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าปรากฏตัวขึ้นบนลานหญ้าสีเขียวสดที่ลานกลางเมืองใกล้กับต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์พร้อมๆกับผู้เล่นอีกเกือบสิบคน แต่คนเหล่านี้และผู้คนที่อยู่รอบลานกลางเมืองไม่มีใครสนใจเขาเลย ในวันนี้ หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าได้เปลี่ยนหน้าตาให้กลับมาเหมือนตัวจริงแล้ว และได้เปลี่ยนชื่อผู้เล่นใหม่ด้วย นับแต่นี้ไม่ว่าใครก็ไม่มีโอกาสเห็นหน้าหัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าผู้เหี้ยมโหดคนนั้นอีก เขาต้องหยุดยืนกระทันหันทั้งๆที่อีกก้าวเดียวก็จะปะปนไปกับฝูงชนจนยากที่ใครจะตามตัวได้อีก เมื่อมีมือหนึ่งมาแตะไหล่ เขาหันหน้าไปดูก็ยิ้มกว้าง รองหัวหน้ากิลด์ผู้ใช้คำสาปได้ คนของนาย วันนี้คนของนายมาในรูปลักษณ์ที่เหมือนตัวจริงเช่นกัน ซึ่งตรงกับที่เขาคาด เขาคิดได้ มีหรือนายเขาจะคิดไม่ออก เขาหันไปยิ้ม ในใจเป็นอย่างไร เขาไม่จำเป็นต้องให้ใครรู้ วินาที มีแต่ใส่หน้ากากเข้าหากันจึงจะเอาตัวรอดได้ “นึกแล้วว่าต้องมาที่นี่ ตอนนี้ใช้ชื่อว่าอะไร” ชายผิวดำร่างสูงใหญ่ แก้มตอบตาลึก ยกมือหยาบใหญ่ออกจากบ่าของอดีตหัวหน้ากิลด์แล้วหันไปกดเมนูเกมเพื่อเพิ่มชื่อเพื่อน “ตงหลิน” อดีตหัวหน้ากิลด์ตอบสั้นๆ หลังจากฟื้นคืนชีพในเมืองพยัคฆ์หมอบ เขาไม่ได้หนีออกจากเมืองเหมือนอย่างที่ใครๆคิด เขาลอบเข้าไปในธนาคารแล้วจัดการสลายกิลด์ เปลี่ยนหน้าตาและชื่อล็อคอิน แล้วก็ออกจากเมืองอย่างสง่าผ่าเผยด้วยบริการคุ้มกันและขนส่งของกิลด์พยัคฆ์ต่างหาก เขาก้มหน้าอ่านชื่อล็อคอินของอีกฝ่ายเมื่อคำขอเป็นเพื่อนถูกส่งเข้ามา “บุชพอยซั่น หรือ” เขาถามทั้งๆที่คิดว่ามันก็เหมาะดีที่คนที่ชำนาญเรื่องการใช้พิษจะเลือกใช้ล็อกอินนี้ อีกฝ่ายแค่พยักหน้า ก่อนจะบอก “ไปหาที่นั่งคุยสบายๆกันดีกว่า” ----------------------------------- พวกเขาได้ที่นั่งคุยกันที่ชั้นสองของร้านอาหารของผู้เล่นที่สนิทสนมกับบุชพอยซั่น ตงหลินยกแก้วน้ำขึ้นจิบในขณะที่มองไปนอกหน้าต่าง ร้านนี้เป็นร้านเล็กๆที่ตั้งอยู่ในตลาดขายเสื้อผ้า เมื่อมองจากหน้าต่างเขาจะเห็นร้านขายเสื้อผ้าตุ๊กตาดินปั้นพอดี ร้านที่ว่ากันว่า เจ้าของร้านรับจ้างพ่อค้าตลาดมืดเฝ้าร้านเป็นงานหลัก ร้านเล็กๆของเธอจึงต้องจ้างลูกจ้างมานั่งเฝ้าและขายแทน “มองสาวไม่วางตาเลยนะ” บุชพอยซั่นทักเมื่อเห็นว่าคนที่อีกฝ่ายจ้องคือ เอลล่า นักฝึกสัตว์ “ยังไม่เข็ดหรือไงที่โดนหักหลังขนาดนั้น” “จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูกนักหรอก เธอเป็นคนฟักไข่จนเกรซเกิด ถ้าเกรซเลือกที่จะอยู่กับเธอ มันก็ไม่ผิดอะไร” ตงหลินตอบเรียบๆ “แล้วเรื่องนักบวชจอมเวทนั่นล่ะ นายแน่ใจหรือว่า เอลล่า ไม่ได้เป็นไส้ศึกส่งข่าวให้พวกนั้นมาโดยตลอด” บุชพอยซั่นออกชื่ออย่างไม่เกรงว่าใครจะได้ยิน เพราะเขาเหมาชั้นสองไว้หมดแล้ว ข้างบนนี้มีแต่พวกเขาสองคนเท่านั้น “ผมว่าเรื่องนี้คุณรู้ดีกว่าใครนะ ข้อมูลที่รั่วไหลออกไปมันมากกว่าที่เอลล่ารู้มากมายนัก อย่าหาทางปัดความรับผิดชอบไปให้คนไร้ทางสู้ดีกว่า” เสียงของตงหลินเริ่มกร้าวขึ้น จนอีกฝ่ายหัวเราะ “แหย่นิดเดียวก็รีบปกป้องเชียวนะ ถ้าชอบหล่อนขนาดนั้น น่าจะชอบงานใหม่ที่นายมอบหมายให้นะ” บุชพอบซั่นยิ้มที่มุมปากราวกับไม่เห็นว่าสิ่งที่พูดไปมันสำคัญอะไรมากมาย แต่ตงหลินกลับต้องรีบเก็บความรู้สึก เขาเปิดเผยจุดอ่อนให้อีกฝ่ายรู้ไม่ได้เด็ดขาด “ก็ไม่ถึงขนาดนั้น แต่ผมเกรงว่าถ้าเอาแต่เชื่อข่าวลือจนลืมหาสาเหตุที่แท้จริง งานจะล่มโดยไม่รู้ตัวอีกหนต่างหาก” เขาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะถาม “แล้วงานใหม่คืออะไร” “นาย เข้าไปทำความรู้จักกับเอลล่าใหม่ จะจีบติดหรือเปล่าไม่สำคัญ แต่จงทำตัวให้ติดอยู่ในกลุ่มที่พ่อค้าตลาดมืดจะจ้าง นายได้ข่าวกรองมาว่า พวกนั้นจะบุกนรกหลังจากงานบวงสรวง” บุชพอยซั่นบอกเรียบๆ แต่ตอนท้ายกลับลดเสียงจนแทบจะกลายเป็นเสียงกระซิบ “อะไรนะ” ชายหนุ่มลืมตัวบีบแก้วจนมือเกร็ง เวลาที่เขารอคอย จู่ๆมันก็มาถึงเอาง่ายๆแบบนี้เลยหรือ “นายฟังไม่ผิดหรอก นรกกำลังจะเปิด และเราต้องเอาของออกมาให้ได้” บุชพอยซั่นย้ำก่อนจะสั่งต่อ “นายมีหน้าที่แฝงตัว ไม่ต้องส่งข่าวกลับ นับจากนี้เราจะคุยกันเรื่องนี้เมื่ออยู่นอกเกมเท่านั้น ส่งตัวเองไปร่วมขบวนกับพวกนั้นให้สำเร็จด้วยล่ะ อย่าทำให้นายผิดหวัง” พูดจบเขาก็เดินจากไปทันที ทิ้งให้ตงหลินเหม่อมองออกไปที่นอกหน้าต่างอยู่คนเดียว --------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:03:21

ความคิดเห็นที่ 7 ที่กิลด์วังบุปผา สมาชิกบางส่วนกำลังช่วยกันจัดแต่งซุ้มดอกไม้เพื่อใช้ในพิธีบวงสรวง บางส่วนก็ซ้อมระบำบวงสรวงอยู่ หญิงสาวท่าทางปราดเปรียวในชุดพรานสาวแถมยังมีธนูสีเงินพาดหลังมาด้วยเดินเข้ามากิลด์อย่างรวดเร็ว สมาชิกหลายคนพยักหน้าเป็นเชิงทักทายแล้วก็ไม่ได้ทักท้วงหญิงสาวที่แต่งตัวขัดแย้งกับสถานที่เป็นอย่างยิ่งคนนี้ไม่ให้เดินเข้ากิลด์ไป เธอคนนี้เดินผ่านห้องโถงไปอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางก็เหลียวหาใครสักคนอยู่ตลอดเวลา “อเมทิส” ท่านหญิงฟลอร่าเรียกเสียงหวาน เธอเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของอเมทิสมาตั้งแต่เธอมาถึงแล้ว และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่สนใจเธอเลย หากว่าเธอไม่ทักขึ้นก่อน “ท่านหญิงฟลอร่า” อเมทิสทักตอบเก้อๆ ก่อนจะเดินไปหา “มองหาใครอยู่หรือ” ฟลอร่าเอียงคอน้อยๆก่อนจะถาม “ท่านหญิงมังกรน่ะสิ ไม่รู้หายไปไหน ไม่รู้ว่ารู้หรือยัง” อเมทิสมีท่าทางร้อนใจเป็นอย่างมาก “ท่านหญิงมังกรกำลังประชุมกับกลุ่มของพ่อค้าตลาดมืดอยู่ กำลังเจรจาเรื่องตั้งร้านที่กิลด์เรา มีอะไรหรือถึงได้ทำท่าแบบนี้” ฟลอร่าตอบเสียงหวาน ยิ้มน้อยๆตลอดเวลาเพราะอเมทิสผู้คุมกฏของกิลด์คนนี้สามารถเดือดเนื้อร้อนใจได้ทุกเรื่องถ้ามันเกี่ยวกับท่านหญิงมังกรน้องร่วมสาบานของเธอ “ก็อโฟไดท์นะสิ ดันไปเชิญอีตาอีรอสมาช่วย” อเมทิสกระซิบตอบ ก่อนจะทำหน้าบูดตาม “หือ” ฟลอร่าเริ่มตกใจตาม อีรอสเป็นญาติห่างๆของอโฟไดท์ เมื่อปีก่อนเขาตามจีบท่านหญิงมังกรอย่างจริงจัง ชนิดที่ว่ากีดกันทุกคนที่เข้าใกล้เธอ ถึงขนาดเพื่อนสนิทที่คบกันมานานยังทนไม่ไหวขอแยกตัวไปเล่นเกมคนเดียวก็ยังยอม สุดท้ายไม่รู้ว่าท่านหญิงมังกรเข้าไปพูดอะไรกับเขา หลังจากนั้น เขาก็เลิกเล่นเกม ไม่โผล่มาให้เห็นอีกเลย อโฟรไดท์โกรธท่านหญิงมังกรเพราะเรื่องนี้มาก ถึงขนาดจะตัดท่านหญิงออกจากกลุ่มทั้งๆที่กำลังจะตั้งกิลด์ แต่ท่านหญิงกลับบอกแค่ว่า ถ้าอโฟไดท์จะเลิกคบเธอเพราะเรื่องนี้ ก็ถือว่าเธอดูคนผิด แม้สุดท้ายพวกเขาทั้งหมดจะวางเรื่องนี้ไปแล้วช่วยกันตั้งกิลด์มาจนทุกวันนี้ แต่ทั้งฟลอร่าและอเมทิสรู้ดีว่าเรื่องนี้ยังไม่จบ “อโฟไดท์คิดอะไรเนี่ย” ท่านหญิงฟลอร่าถอนหายใจ “ก็คิดจะเป็นแม่สื่ออีกหนน่ะสิ ไม่รู้ว่าคราวนั้นท่านหญิงมังกรพูดอะไรไป แต่อโฟไดท์บอกว่า อีตาอีรอสเลิกเล่นเกมหันไปตั้งหน้าตั้งตาทำงาน เลิกเที่ยว เลิกป้อเขาไปทั่ว จนพ่อแม่ตานี่บอกว่า จะมาขอบคุณท่านหญิงมังกรด้วยตัวเองสักครั้ง แล้วคราวนี้ เห็นว่าจะกลับมาขอให้ท่านหญิงช่วยรับเขาไว้พิจารณาอีกครั้ง อโฟไดท์เลยกระดี๊กระด๊าใหญ่ ขนาดปฏิเสธความช่วยเหลือจากเฮเดส เพื่อหาข้ออ้างให้อีตาอีรอสมาทำหน้าที่คุ้มครองขบวนบวงสรวงแทนเลยทีเดียว” อเมทิสพูดรวดเดียวจบจนหอบแฮ่ก ท่านหญิงฟลอร่ายิ้มแหย “แล้วอโฟไดท์รู้หรือเปล่าว่า คนที่มากับเอลโลฮิม พ่อค้าตลาดมืดคนนั้นน่ะ คือหมาป่าขนเหล็ก” พอท่านหญิงฟลอร่าพูดจบ อเมทิสก็อ้าปากค้าง แม้หมาป่าขนเหล็กจะเป็นชื่อล็อกอินใหม่ แต่เขาไม่ได้เปลี่ยนโฉมหน้า ทุกคนจึงรู้ดีว่า เขาก็คือเพื่อนสนิทของอีรอส คนที่อีรอสพยายามกีดกันไม่ให้เข้าใกล้ท่านหญิงมังกรจนเกิดเรื่อง “หมอนั่นมา” อเมทิสพูดออกมาจนได้ ฟลอร่าพยักหน้า “คนๆนั้นน่ะ เสียสละยอมจากไปเพื่อเพื่อนได้ แต่ถ้าท่านหญิงมังกรจะลงนรกละก็ เขาไม่มีวันยอมให้ท่านหญิงไปคนเดียวหรอก” คำพูดของท่านหญิงฟลอร่าทำให้อเมทิสถึงกับต้องหาเก้าอี้นั่ง “เรื่องมันยังวุ่นไม่พออีกหรือนี่” ------------------------------------------- ในขณะที่หลายฝ่ายในเกมกำลังดำเนินตามแผนที่ตัวเองวางอยู่ ในโลกจริงคนสองคนก็กำลังเล่นหมากรุกด้วยกันอย่างเคร่งเครียด “เช็ค” มิคาเอลวางหมากก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ “ฮ่าๆๆ ไม่เลวๆ เผลอนิดเดียว เสร็จจนได้” ลอเรนโซจิบกาแฟอย่างพออกพอใจ แม้ว่าคราวนี้จะเสียท่าแพ้ให้ลูกชาย “ตามสัญญาครับพ่อ” มิคาเอลทวงสัญญาทันที “เอาเรื่องไหนก่อนดีล่ะ” ลอเรนโซยิ้มเจ้าเล่ห์ “เรื่องไหนก็ได้ครับ” มิคาเอลทำใจเย็นทั้งๆที่อยากรู้ เขารู้ดีว่า อย่าเผลอให้พ่อจับได้เด็ดขาดว่า เขาอยากรู้ใจแทบขาด ไม่อย่างนั้น เขาต้องเสียเวลาอีกหลายชั่วโมงแน่กว่าจะทำให้พ่อเผลอรับปากได้อีกครั้งว่าจะเล่า ลอเรนโซแค่มองหน้าลูกชายก็รู้ทัน เขาจึงแกล้งพูดเรื่องงานเสียอย่างนั้น “พ่อแอบปล่อยข่าวให้เจ้าประธานบริษัทเกมรู้ว่า นรกอาจเปิดภายในอาทิตย์นี้” “อะไรนะครับ” มิคาเอลถึงกับลุกขึ้นมานั่งตัวตรง “ก็จะเสียเวลาไปหาหลักฐานทำไมเล่า” ลอเรนโซยักไหล่ “ล่อให้เข้ามาติดกับพร้อมๆกันหมดก็หมดเรื่อง” ผู้สูงวัยกว่าเอนหลังจิบกาแฟราวกับว่ากำลังพูดเรื่องไม่สำคัญ “แล้วพ่อ...” มิคาเอลไม่ทันได้จบประโยค อีกฝ่ายก็ตอบเสียก่อน “ประกบไว้หมดแล้ว รับรอง แกจะได้รายชื่อพวกที่จะแฝงตัวมาเข้ากลุ่มทุกคนก่อนออกเดินทางแน่” ลอเรนโซยักคิ้วก่อนจะจิบกาแฟต่อ มิคาเอลถอนหายใจ พ่อเขาก็อย่างนี้ทุกที ไม่เคยคิดจะถามว่าลูกทีมจะตามทันไหม จะแก้ปัญหาได้หรือเปล่า “นี่ถ้าผมไม่มีแผนสำรองไว้ก่อน พ่อจะทำอย่างไรครับนี่” “พ่อไว้ใจแกน่าว่าจัดการได้” ลอเรนโซไม่มีท่าทีจะเดือดร้อน และพอเห็นว่าลูกชายมัวแต่คิดวางแผนเรื่องงาน เขาก็เลยเกิดอยากบอกอีกเรื่องขึ้นมา “มิค แกจะไม่ถามพ่ออีกเรื่องหรือ” มิคาเอลหันมามองเหมือนไม่สนใจ “ผมคงต้องหาทางจัดการกับระเบิดที่พ่อเพิ่งโยนมาให้ก่อนละครับ” “แกไม่สนใจจริงๆหรือ ว่าพ่อส่งแม่แกไปหาแม่หนูหมวยทำไม” ลอเรยโซแหย่ต่อ “พ่อครับ ถึงพ่อไม่เล่า พรุ่งนี้ผมถามคุณนายแมกนัสก็ได้ครับ” มิคาเอลย้อนอย่างเป็นต่อ ถ้าพ่อจะปล่อยให้แม่เป็นคนเล่าก็ตามใจ “ก็ได้ๆ” ลอเรนโซไม่ยอมเสียโอกาสเห็นหน้าเจ้าลูกชายตอนที่รู้ว่าเขาทำอะไรลงไปหรอก พอพ่ออยากเล่า มิคาเอลก็แกล้งยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบ ต้องทำท่าไม่สนใจเข้าไว้ ไม่อย่างนั้น คุณพ่อบังเกิดเกล้าเลิกเล่าเอาดื้อๆแน่ “ที่แม่แกไปในวันนี้น่ะ มีเรื่องหลักสองเรื่องที่ต้องทำ เรื่องแรก ต้องให้แม่หนูหมวยเขารู้ว่า เราอยากได้ลูกสาวเขาแค่ไหน” ลอเรนโซเห็นลูกชายยังทำเฉย เลยตัดสินใจทิ้งระเบิด “และเรื่องที่สอง พ่อกับแม่พร้อมที่จะรักหลานที่จะเกิดมาเสมอ ไม่ว่าแกจะเกิดก่อนหรือหลังการแต่งงาน” พรวด มิคาเอลสำลักน้ำ ไอเป็นการใหญ่ ลอเรนโซโยนกระดาษเช็ดหน้าให้ทั้งกล่อง พร้อมๆกับหัวเราะกับความหมดสภาพของลูกชายไปด้วย “พ่อ” มิคาเอลเรียกพ่อเสียงดัง เมื่อตั้งตัวได้ “ผมกับมายาวดี ยังไม่ได้มีอะไรกัน” ลอเรนโซยิ้มกับท่าทางของลูกชาย “พ่อก็ไม่ได้บอกว่ามี ก็เห็นอยู่ว่าแม่แกเขาดูแลหนูหมวยดีแค่ไหน แล้วที่พูดไปพ่อพูดถึงหลานที่ จะ เกิด นะ แกเข้าใจคำว่าจะใช่ไหม มันแปลว่ายังไม่เกิดไง” มิคาเอลทำหน้าเบื่อหน่ายสุดๆ “นี่พ่อรู้ไหมว่า ถ้ามายาวดีรู้เข้า ผมจะโดนอีกกี่กระทง แค่เท่าที่มีอยู่ ผมก็เอาตัวแทบจะไม่รอดอยู่แล้ว” “เรื่องนี้ พ่อว่า พ่อไว้ใจว่าแกจะจัดการได้” ลอเรนโซหัวเราะหึๆ ก่อนจะบอกต่อ “พ่อว่าป่านนี้แม่แกวางแผนจัดงานแต่งงานสนุกไปแล้ว” เขาหยุดไปนิดนึงก่อนจะพูดต่อ “จำไว้นะไอ้ลูกชาย อย่าทำให้แม่แกหมดสนุกเด็ดขาด พ่อขี้เกียจฟังแม่แกบ่น” ------------------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:04:14

ความคิดเห็นที่ 8 บทที่ 151 เดินแผน ซ้อนกล ตงหลินนั่งคุยกับช่างฝึกหัดหน้าร้านขายอาวุธที่เยื้องกับร้านขายเสื้อผ้าตุ๊กตามากว่าครึ่งวันแล้ว เขาขนเอาอาวุธระดับไม่สูงมากหลายชิ้นมาซ่อม เพียงเพื่อหาข้ออ้างในการนั่งสังเกตการณ์ว่ามีอะไรเกิดขึ้นในร้านขายเสื้อผ้าตุ๊กตาบ้าง “พี่มีอาวุธหลายชิ้นแบบนี้ น่าจะแบ่งขาย มากกว่าจะเอามาซ่อมนะครับ” ช่างฝึกหัดทักหลังจากที่ซ่อมอาวุธให้ตงหลินไปสี่ชิ้น ในความเห็นของเขา อาวุธพวกนี้เป็นอาวุธที่พบได้ดาษดื่น แม้เมื่อซ่อมแล้วจะขายได้ราคาดีขึ้น แต่ราคาที่เพิ่มขึ้นก็พอๆกับค่าซ่อมนั่นแหละ ถ้าลูกค้าคนนี้จะขายอาวุธให้เขาเอาไว้ขายต่อเขาก็ยินดีรับ คิดแล้ว เขาก็เสนอทันที “ผมว่า พี่ขายให้ผมดีไหมครับ จะได้ไม่ต้องนั่งรอให้ผมซ่อมเสร็จ เพราะยังไง...” ช่างฝึกหัดหยุดพูดเมื่อเห็นว่า ลูกค้าไม่ได้สนใจฟังเขาเลย “พี่ครับ พี่ครับ พี่” เขาเรียกตงหลินซ้ำๆ แต่ละครั้งเสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ จนครั้งที่สามนั่นแหละ ตงหลินถึงได้รู้สึกตัว “ว่าไงนะน้องชาย” ตงหลินหันมายิ้มเก้อๆ ช่างฝึกหัดส่ายหัว “พี่ชายจะมานั่งเฝ้าคุณเอลล่าก็ไม่บอก” คำพูดนี้ของช่างฝึกหัดวัยรุ่นทำให้ตงหลินหันมาจ้องหน้าเด็กคนนี้อย่างประเมิน แต่เจ้าตัวไม่สะทกสะท้าน “พี่ไม่ต้องจ้องผมหรอก พี่ไม่ใช่คนแรกที่มาจ้องคุณเอลล่าที่ร้านผม” พอช่างฝึกหัดเห็นตงหลินเลิกคิ้ว เขาก็หัวเราะเบาๆก่อนจะพูดต่อ “พี่เห็นพ่อค้าว่าวคนนั้นไหม หมอนั่นหอบของมาให้ผมซ่อมตั้งแต่วันแรกที่เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยเจอเจ้าของ แต่ตอนนี้ของคงซ่อมหมดแล้ว เลยแปลงร่างเป็นพ่อค้าแทน” จากนั้น ช่างฝึกหัดก็ชี้ให้ตงหลินดูคนโน้นคนนี้ นับได้เกือบครึ่งโหล ก่อนจะสรุป “แต่พวกนี้ก็แปลกนะพี่ ไม่ยักกล้าเข้าไปทักคุณเอลล่าสักคน มีแค่บางคนเท่านั้นแหละที่เข้าไปคุยกับพ่อค้าสายไหม” “พ่อค้าสายไหม?” ตงหลินทวนถาม เพราะคนนี้ไม่อยู่ในกลุ่มคนที่ช่างฝึกหัดชี้ให้ดู “พี่ชาย พี่คิดจะจีบสาวก็หาข่าวหน่อยสิครับ พ่อค้าสายไหมน่ะ คือคนที่ถูกกักตัวไว้พร้อมกับคุณเอลล่าที่เมืองพยัคฆ์หมอบไง เขาคงเป็นเพื่อนกันแหละ ถึงได้ตามมาที่นี่ด้วย แต่น้าบุษ..” ช่างหยุดไปนิดนึง เมื่อเห็นตงหลินเลิกคิ้วอีกแล้ว “ผมหมายถึงเจ้าของร้านขายเสื้อผ้าตุ๊กตาน่ะ เธอจ้างคุณเอลล่าแค่คนเดียว พี่พ่อค้าสายไหมนั่น เลยต้องตระเวนขายสายไหมเหมือนเดิมไง นั่นไง อายุยืนจริง พูดถึงปุ๊บก็มาปั๊บ” ตงหลินกวาดตามองหาไม่นานก็เจอพ่อค้าสายไหม พอเห็นเขาก็ยิ้มที่มุมปาก พ่อค้าสายไหมความจริงแล้วคือหนึ่งในนักฝึกสัตว์ที่เขาจ้าง เขาไม่รู้ว่าหมอนี่มาจากสายไหน แต่ที่แน่ๆ หมอนี่คือคนที่นายเขาส่งมาแฝงตัวในกลุ่มนักฝึกสัตว์ หมอนี่ไม่รู้จักตัวจริงเขา ดังนั้น เขารู้แล้วว่า ถ้าต้องการให้นายได้ข่าวแบบไหน จะต้องป้อนข้อมูลผ่านใคร “ว่าไงพี่ จะขายไอเทมให้ผมไหม จะได้ไปตีซี้กับเพื่อนคุณเอลล่า สร้างสะพานเชื่อมไปหาสาวเหมือนคนพวกนั้น” ช่างฝึกหัดกลับเข้าเรื่อง “ไม่ล่ะ ให้นายซ่อมต่อไปนั่นแหละ” ตงหลินตอบยิ้มๆ “ส่วนเรื่องสาว จะเสียเวลากับเพื่อนเขาทำไม จะจีบใครก็ต้องคุยกับคนนั้น ถูกไหม” ------------------------------------------------ ลุงบรรณารักษ์ หรือคุณธงชัย ตรวจสอบข้อมูลบางอย่างบนคอมพิวเตอร์ของตัวเอง แล้วก็เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ถอนหายใจยาวเหยียด เขาจ้องจอภาพพักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปหาคนๆหนึ่ง คนที่เขาจำเบอร์ได้ขึ้นใจ “ขอสายคุณลอเรนโซ” ลุงบรรณารักษ์บอกเสียงเรียบ เมื่อโปรแกรมตอบรับโทรศัพท์รับสาย เขาไม่คาดหวังว่า ลอเรนโซจะรับโทรศัพท์ด้วยตนเองทันที แต่เขาก็ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะตั้งโปรแกรมรับโทรศัพท์อัตโนมัติให้ตรวจสอบทั้งเสียงและเลขหมายก่อนจะโอนสายถึงเจ้าตัว ลุงบรรณารักษ์วางโทรศัพท์บนแท่นรับสัญญาณข้างคอมพิวเตอร์ เขาอาจจะต้องรอนานกว่าที่คิด “สวัสดีคุณธงชัย” ภาพลอเรนโซปรากฏขึ้นที่จอคอมพิวเตอร์เร็วเกินคาด ลุงบรรณารักษ์ยิ้มเนือยๆให้อีกฝ่ายก่อนจะพูดถึงสิ่งที่อีกฝ่ายทิ้งไว้ให้ “ผมได้รับข้อมูลที่คุณจงใจทิ้งร่องรอยไว้แล้วนะ แต่ผมไม่เข้าใจ คุณปล่อยให้ข่าวรั่วไปถึงเบนนี่ จาง ทำไม” “อ้าว ถ้าไม่ถึงหูหมอนั่น แล้วผมจะกวาดล้างทีเดียวทั้งแก๊งค์ได้อย่างไรล่ะ” ลอเรนโซยิ้มกว้าง ถามอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ ลุงบรรณารักษ์สูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะถาม “คุณไม่โกรธหรือ ที่ผมล่อให้ลูกชายคุณลงไปในนรก” “หึๆ คุณคิดว่าเจ้ามิคจะยอมลงไปหรือ ถ้ามันไม่พร้อม” ลอเรนโซย้อนถาม “ไม่มีใครพร้อมหรอก คุณลอเรนโซ” ลุงบรรณารักษ์แย้งเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจบอก “จากไดอารี่ของลูกสาวผม หากคิดจะรอดต้องมีเครื่องรางผู้พิทักษ์ มีองครักษ์เทพ และโล่อคิลิส ตอนนี้เครื่องรางผู้พิทักษ์กับโล่อคิลิสยังไม่ปรากฏ ส่วนองครักษ์เทพก็ยังไม่ได้รับการประกาศ จึงยังใช้ทักษะประจำอาชีพไม่ได้ เชื่อผม ถอนตัวตอนนี้ยังทัน” “แล้วคุณตัดใจจากสิ่งที่คุณคิดจะล่อให้เจ้ามิคลงไปเอาได้หรือ” ลอเรนโซถามเสียงเยาะ “คุณเข้าใจผิด” ลุงบรรณารักษ์ถอนหายใจ “คุณคงไม่เชื่อว่า ผมไม่ได้ต้องการโปรแกรมกระตุ้นการหลั่งเอนดอร์ฟินนั่น แต่ผมไม่ต้องการมันจริงๆ” “ถ้าอย่างนั้นคุณก็คงไม่ว่าอะไร ถ้าเจ้ามิคจะลงนรกไปเพื่อทำลายสิ่งที่อยู่ในนั้นทั้งหมด” ลอเรนโซจงใจกระตุ้นลุงบรรณารักษ์เพื่อให้ได้ความจริงบางอย่างและมันก็ได้ผล “ไม่ได้นะ คุณทำอย่างนั้นไม่ได้” ลุงบรรณารักษ์ผุดลุกขึ้นยืนเอามือท้าวโต๊ะคอมพ์ยื่นหน้ามาที่หน้าจอด้วยความร้อนใจ “ทำไมจะไม่ได้” ลอเรนโซยิ้ม “นั่นมันชีวิตคนเชียวนะ ชีวิตลูกสาวผม คุณทำลายไม่ได้เด็ดขาด” ลุงบรรณารักษ์บอกระล่ำระลัก “คุณคงต้องพูดให้รู้เรื่องกว่านี้อีกหน่อยละนะ” ลอเรนโซบอกอย่างใจเย็น เพราะรู้ดีว่าอีกไม่นาน เขาก็จะได้ข้อมูลไปประกอบกับข้อมูลของศาสตราจารย์มาคาเบะ และก็เป็นดังคาด ลุงบรรณารักษ์รีบบอกเสียงสั่น “ไข่มังกรนรกานต์ คือตัวเชื่อมที่จะปลุกลูกสาวผมให้ฟื้นขึ้นมา” “หมายความว่าอย่างไร” ลอเรนโซเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ แม้ท่าทีภายนอกของเขาจะผ่อนคลาย แต่ดวงตาของเขาจับจ้องที่อดีตเจ้าของบริษัทเกมอย่างไม่คลาดสายตา และธงชัยเองก็รู้ว่าจะไม่มีอะไรคลาดไปจากสายตาของของเหยี่ยวเฒ่าตัวนี้ไปได้ “โปรแกรมเมอร์และจีเอ็มของบริษัทที่ทำงานเกี่ยวข้องกับนรก จะมีไอเทมช่วยชีวิตติดตัวอยู่ชิ้นหนึ่ง” ธงชัยพูดช้าๆ “ไข่มังกรนรกานต์” ลอเรนโซเดา “ใช่ เพื่อปกป้องโปรแกรมกระตุ้นการหลั่งเอนดอร์ฟิน พวกเขาใส่การโจมตีทุกประเภทที่มีอยู่จนเกินระดับที่สมองมนุษย์ปกติจะรับได้ พวกเขาออกแบบไอเทมป้องกันและอาชีพที่สามารถปกป้องคนที่จะลงไปเอาโปรแกรมในภายหลังไว้ แต่สิ่งเหล่านั้นสร้างได้ยาก เพราะมันต้องตรงกันทุกโค้ด และมีรหัสผ่านที่จีเอ็มแต่ละคนในทีมแยกกันตั้งโดยที่คนอื่นไม่รู้ ดังนั้น พวกเขาจึงสร้างไข่มังกรไว้ให้ทุกคน” ธงชัยเริ่มเล่า “มันทำงานอย่างไร” ลอเรนโซถามเข้าประเด็น “มันแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนแรก เพื่อปกป้องสมองของผู้ที่ลงไปในนรก เมื่อใดที่การกระตุ้นมากเกินกว่าจะรับได้ ไข่มังกรจะปิดกั้นสมองส่วนสำคัญจากการกระตุ้นทั้งหมดทันที” ลอเรนโซพยักหน้า เพราะอย่างนี้นี่เอง คนพวกนั้นถึงได้นอนเป็นผักกันไปหมด ลุงบรรณารักษ์เห็นลอเรนโซพยักหน้าว่าเข้าใจ เขาก็เลยพูดต่อ “ส่วนที่สองคือรหัสที่จะปิดการทำงานของส่วนแรก” ลอเรนโซขมวดคิ้ว “แล้วทำไมเอารหัสไปไว้ในนรก” “ไม่ได้เอาไปไว้ แต่ต้องอยู่ในนั้นต่างหาก รหัสที่จะปิดการทำงานของไข่มังกรส่วนแรกได้ จะต้องสร้างขึ้นในขณะที่มันกำลังเริ่มทำงานเท่านั้น รหัสจึงถูกสร้างในนรก เพื่อปกป้องมันไม่ให้โดยทำลายไปด้วย พวกเขาจึงต้องให้มันอยู่ในรูปที่จะได้รับการปกป้อง ซึ่งนั่นก็คือ ไข่ของสัตว์เวทที่แข็งแกร่งที่สุดในนรก” “มังกรนรกานต์” ลอเรนโซเดาได้ไม่ยาก ลุงบรรณารักษ์พยักหน้า ก่อนจะพูดต่อ “ไข่มังกรหนึ่งใบจึงมีรหัสของคนหนึ่งคน ไข่หนึ่งใบมีอายุหนึ่งปีในโลกจริง มังกรนรกานต์จะทำลายไข่ทันทีที่ครบปี ผมไม่มีทางเลือก เสาร์หน้าจะเป็นวันครบรอบหนึ่งปีที่น้ำหอมลงไปช่วยเพื่อน ผมรอให้ไอเทมป้องกันสร้างเสร็จไม่ได้” ลุงบรรณารักษ์ยกมือปิดหน้า “คุณบอกผมแบบนี้ แล้วคุณคิดจะให้ใครลงไปแทนเจ้ามิครึ” ลอเรนโซถามยิ้มๆ ลุงบรรณารักษ์ส่ายหน้า “ผมขอโทษ ที่ความเห็นแก่ตัวทำให้ผมคิดจะหลอกใช้คนอื่น ผมลงไปเองไม่ได้ เพราะผมเคยมีปัญหาเกี่ยวกับหลอดเลือดสมอง ผมกลัวว่า ต่อให้ได้ไข่มังกรมา ผมก็จะฟื้นในสภาพที่เป็นอัมพาตทั้งตัว บอกใครไม่ได้ว่าต้องทำอย่างไรต่อจึงจะช่วยลูกสาวผมไว้ได้ แต่วันนี้ ผมบอกคุณหมดแล้ว ผมจะลงไปเอง คุณจะช่วยผมสานต่อได้ไหม ถ้าผมกลับมาในสภาพที่ไม่ปกติ” ลอเรนโซเห็นน้ำตาที่คลอหน่วยในดวงตาของอีกฝ่ายเพียงแวบเดียว เขาถอนหายใจ “ผมเป็นพ่อคน ผมรู้ว่าพ่อคนหนึ่งทำอะไรให้ลูกได้บ้าง และเห็นแก่ที่คุณตัดสินใจหยุดในวินาทีสุดท้าย คุณไม่ต้องไปเองหรอก นรกนั่นน่ะ ขอแค่ข้อมูลทั้งหมดที่คุณมี ผมจะส่งคนไปเอาไข่มังกรมาให้คุณ” ลุงบรรณารักษ์มองลอเรนโซอย่างเหลือเชื่อ เขาจะเชื่อคนๆนี้ได้จริงๆหรือ” ------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:05:10

ความคิดเห็นที่ 9 “เชื่อลอเรนโซเนี่ยนะ ขืนเชื่อก็.. ก็ว่าไงนะ อ๋อ สำนวนไทยเขาบอกว่า ขืนเชื่อก็ออกลูกเป็นลิง ใช่ไหม” มารตีเม้าท์สามีอย่างเมามันระหว่างที่ทานอาหารเย็นกับแม่ของอาหมวย จากตอนแรกที่ตั้งใจจะมาทำความรู้จักเฉยๆ แต่คุยไปคุยมาทั้งคู่กลับคุยกันถูกคอราวกับรู้จักกันมานานปี จากนัดกินน้ำชาตอนบ่าย ก็ล่วงเลยมาจนเป็นอาหารเย็น จากคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ ก็กลายเป็นการเม้าท์เรื่องในบ้านของตัวเองให้อีกฝ่ายฟังตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ หญิงไทยเชื้อสายจีนวัยเกือบเจ็ดสิบหัวเราะเบาๆก่อนจะท้วง “แต่คุณก็เชื่อจนยอมแต่งงานกับเขามาหลายสิบปีแล้วไม่ใช่หรือ” “ถึงว่าสิ ลูกฉันแต่ละคน ซนอย่างกะลิง” มารตีพูดต่อทันที แต่ก็รีบแก้ตัวแทนลูกทันทีที่นึกได้ “แต่พอโตมาก็ดีขึ้นแล้วนะ ทำการทำงานดี รับรองว่าดูแลหนูหมวยได้” แม่อาหมวยหัวเราะอารมณ์ดี ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “แล้วลอเรนโซเขาจะไม่โมโหแย่หรือ ที่คุณเอามาเล่าให้ฉันฟังหมดนี่” มารตีทำหน้าย่น ก่อนจะตอบ “ก็ลองโมโหดูสิ คิดอะไรแผลงๆ มีอย่างที่ไหนจะให้ฉันมาอำคุณว่าหนู หมวยท้อง หนูหมวยน่ะ อยู่ในความดูแลของฉันนะ ขืนฉันดูแลไม่ดีก็เสียชื่อฉันหมดสิ ตามิคก็ลูกชายฉัน ขืนตามิคไปทำรุ่มร่ามกับหนูหมวยก็เสียชื่อฉันที่เป็นแม่อีก เด็กเขารักกันชอบกันอยู่แล้ว เดี๋ยวก็ได้แต่งเองแหละ ไม่เห็นต้องใจร้อนเลย คุณว่าไหม” “ฉันยังไม่ได้ยกลูกสาวให้นะ ลูกชายคุณ ฉันก็ไม่เคยเห็น” แม่อาหมวยท้วง “งั้นเดี๋ยวฉันพาตามิคมาให้ดูตัว” มารตีรีบบอก จากนั้นเธอก็ขายลูกชายต่อทันที “รับประกัน คุณต้องชอบตามิค เหมือนที่ฉันชอบหนูหมวย” แม่ของอาหมวยยิ้มอย่างเดียวไม่ยอมตอบ แต่พอเห็นอีกฝ่ายทำท่าเอาจริง เธอก็บอก “ตกลง ฉันจะชวนลูกชายคุณกินข้าวสักมื้อ” เธอยกนิ้วชี้ขึ้นเป็นสัญญาณห้ามขัดจังหวะ “คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ถ้าลูกสาวฉันจะแต่งงาน ลูกสาวฉันก็ต้องเป็นคนพาคนรักมาหาฉันเอง เรื่องนี้ฉันจัดการเอง” “จะจัดการเอง” มารตีทวนท้ายประโยคอย่างไม่ค่อยจะแน่ใจนัก แต่พออีกฝ่ายพยักหน้า เธอก็พยักหน้าด้วย “โอเค เรื่องดูตัวลูกชายฉัน คุณจัดการ ที่นี้ เราก็มาคุยกันเรื่องที่ฉันต้องจัดการบ้าง” “อะไรหรือ” แม่อาหมวยชักงง “ก็เรื่องสินสอดทองหมั้น กับเรื่องเรือนหอ ส่วนเรื่องชุด เรื่องงานเลี้ยง นี่ไม่ต้อง ลูกสาวฉันรับปากแล้วว่าจะจัดการให้ แต่เอ ครอบครัวคุณมีเชื้อสายจีนด้วยนี่ จะเอาพิธีแบบไหนกันดี...” มารตีร่ายยาวไปเรื่อย ปล่อยให้แม่อาหมวยเริ่มสงสัยว่าตัวเองเคยเผลอบอกยกลูกสาวให้ไปแล้วหรือเปล่า   ---------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:05:42

ความคิดเห็นที่ 10 บทที่ 152 เท็จคือจริง จริงคือเท็จ มิคาเอลลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยที่โดนปลุก แต่สายนี้เขาจะไม่รับก็ไม่ได้ เพราะเป็นสายส่วนตัวที่มีแค่ไม่กี่คนที่มีเบอร์ ชายหนุ่มหันไปดูนาฬิกา “ตีห้า” เขาสะบัดหน้าไล่ความมึนงง ก่อนจะกดรับสัญญาณ “ไฮ มิคาเอล” เบญจาหรือพี่หมีปรากฏตัวขึ้นบนจอ มิคาเอลขมวดคิ้ว “ผมแน่ใจว่าไม่เคยให้เบอร์นี้กับคุณ” “พ่อคุณให้ผมมา ผมต้องการจะคุยกับคุณเรื่องไปนรก แต่คุณไม่เข้าเกม ก็เลย...” นายตำรวจหนุ่มยักไหล่ แล้วไม่พูดต่อ เบญจาเดาว่าลอเรนโซน่าจะบอกมิคาเอลแล้วว่าเขาเป็นตำรวจ และเขาก็เดาไม่ผิด “ว่ามา” ชายหนุ่มลุกขึ้น เดินไปหยิบเสื้อคลุมสีเลือดหมูมาสวมทับบอกซ์เซอร์ที่สวมอยู่ตัวเดียว แต่แล้วมิคาเอลก็ต้องหรี่ตาเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าเหมือนจะมองหาอะไรสักอย่าง “หาอะไรหรือคุณตำรวจ” “หมวยน้อยไง” เบญจาตอบด้วยเสียงปกติ แถมพอเห็นตาเขียวๆของมิคาเอลตำรวจหนุ่มก็หัวเราะ “ผมไม่ได้คิดอกุศลหรอกน่า แค่ไม่แน่ใจว่าคุณอยากให้หมวยน้อยรู้เรื่องนรกนี่แค่ไหนเท่านั้นเอง” “คุณไปเอาความคิดว่ามายาวดีนอนห้องเดียวกับผมมาจากไหน” มิคาเอลถามเสียงเคร่ง เบญจาดูจะพอใจเล็กน้อยที่เห็นมิคาเอลแคร์เรื่องชื่อเสียงของอาหมวยอยู่บ้าง เขายิ้มก่อนจะตอบ “ก็เจ้าโกเลมน้อยกับเดรกน้อยไง เจ้าสองตัวนี่มันเล่าไปทั่วเมืองแล้วมั๊งว่าคุณกับหมวยน้อยนอนเตียงเดียวกัน” “อะไรนะ” มิคาเอลอุทานเมื่อรู้ว่าต้นตอข่าวลือมาจากไหน “ผมว่าเราเข้าเรื่องกันดีกว่านะ ไหนๆหมวยน้อยก็ไม่อยู่แถวนี้แล้ว” ตำรวจหนุ่มเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย -------------------------------------- “ต๊ายจริงอะ” เสียงลูกค้าสาวๆกรี๊ดกร๊าดดังลั่น เมื่อโกเลมน้อยพยักหน้ายืนยัน “โธ่ ไม่น่าเลย หนุ่มหล่อสุดฮอตอีกราย กลายเป็นของคนอื่นไปอีกแล้ว” สาวรายที่สองเพ้อได้ขัดตาตงหลินที่วันนี้บังเอิญแวะมาหาเอลล่าเป็นอย่างยิ่ง “ไม่ใช่ของคนอื่นสักหน่อย ของนายหญิงต่างหาก” เจ้าเดรกน้อยช่วยแก้ไขให้สาวเจ้าช้ำหนักยิ่งกว่าเดิม “แต่ฉันไม่เชื่อหรอก” สาวรายที่สามเชิดหน้าขึ้น “ไม่เชื่ออะไรเหรอ” โกเลมน้อยถามตาแป๋ว คนพวกนี้แปลกจังเลย จู่ๆก็เข้าร้านมาถามว่านายท่านกับนายหญิงนอนเตียงเดียวกันจริงหรือเปล่า แถมยังเอาขนมมาให้ด้วย แต่พอมันบอกว่าใช่ กลับบอกว่าไม่เชื่ออีก “ไม่เชื่อว่าพวกเธอรู้ว่ามิคาเอลนอนเตียงเดียวกับยาย ยายอะไรนะ” สาวรายนั้นหันมาตอบโกเลมน้อยด้วยเสียงสะบัด เดรกน้อยฟังแล้วก็ไม่ชอบผู้หญิงคนนี้มากขึ้น แต่พอเธอนึกชื่อนายหญิงไม่ออก มันก็ยังช่วยบอกให้ “นายหญิงมายาวดี” เดรกน้อยต่อให้ จะได้ไม่เสียเวลารอ “นั่นแหละ ใช่แล้ว พวกเธอจะไปรู้ได้อย่างไร ไปอยู่ใต้เตียงเขามาหรือไงฮึ” สาวเจ้าจบประโยคจนได้ “ไม่ได้อยู่ใต้เตียง อยู่บนเตียง นอนตรงกลางด้วย” โกเลมน้อยแก้ไขให้เข้าใจถูกๆ “ใช่แล้ว เดรกน้อยอยู่กลางฉุด พี่โกเลมน้อยกับพี่งูกอดเดรกน้อย แล้วนายหญิงกับนายท่านก็กอดเราสามคนอีกที” เดรกน้อยช่วยเสริมรายละเอียดให้ชัดเจนมากขึ้น น้าบุษที่ยืนใจหายใจคว่ำคอยรั้งวินไว้ไม่ให้ออกไปจัดการบรรดาสาวๆปากมากค่อยหายใจโล่งอกขึ้นมาหน่อย “อ้าว” สาวๆรู้สึกผิดคาดที่เรื่องมันพลิกไปอย่างคาดไม่ถึง ไหนข่าวลือบอกว่า บริษัทเกมสร้างโปรแกรมพิเศษให้มิคาเอลเอามาจู๋จี๋กับแฟนโดยเฉพาะ “เห็นไหมพวกเธอ บอกแล้วไม่เชื่อ ถึงมิคาเอลจะเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทเกม ก็ดัดแปลงเกมเพื่อให้ตัวเองมาทำบัดสีบัดเถลิงในเกมไม่ได้หรอก” สาวรายแรกหันไปต่อว่าเพื่อนทันที “แล้วคุณคิดว่าในเกมนี่ มันทำอะไรได้อย่างนั้นหรือ” ตงหลินถามอย่างข้องใจ สาวๆหันไปมองหน้ากันอึกอัก ก่อนจะพูดเบาๆ “ก็เขาลือกันให้แซ่ด เราก็อยากรู้นะสิ” “โกเลมน้อย” พี่วินก้าวออกมาจากหลังร้าน เขาย่อตัวลงเพื่อจะถามคำถามสำคัญ “โกเลมน้อยเล่าให้ใครฟังเป็นคนแรกว่า นายท่านกับนายหญิงนอนเตียงเดียวกัน” ทั้งโกเลมน้อยและเดรกน้อยหันขวับยกมือชี้หน้าพ่อค้าสายไหมอย่างพร้อมเพรียงกัน วันนี้นับเป็นวันซวยของพ่อค้าสายไหมจริงๆ วันนี้ เดิมเขาตั้งใจจะออกนอกเมือง แต่พอเห็นตงหลิน คนที่หัวหน้าของเขาสั่งให้จับตาดูมาหาเอลล่า เขาก็ย้อนกลับมาเฝ้าทันที ก็เลยมาโดนชี้ตัวโดยเจ้าตุ๊กตาดินปั้นสองตัวนี่ เขาถอยหลังเตรียมหนี แต่ช้าเกินไป พี่เหยี่ยวเอามีดพาดคอเขาไว้ก่อนที่เขาจะมีโอกาสก้าวขา “หลอกเด็กให้ปล่อยข่าวทำลายชื่อเสียงคนอื่นก็เลวอยู่แล้ว การใช้ข่าวลือเพื่อทุบหุ้นนี่ยิ่งเลวเข้าไปใหญ่” “เอ่อ ผม” พ่อค้าสายไหมชูสองมือ เตรียมจะแก้ตัว แต่พี่เหยี่ยวจัดการมัดเขาจนเป็นมัมมี่ เหลือแต่จมูกให้หายใจแล้วถีบส่งให้ลูกน้องลากตัวเอาไปส่งให้จีเอ็ม “คุณเหยี่ยวคะ นี่มันเรื่องอะไรกัน” น้าบุษถามทันที “ไม่มีอะไรหรอก หมอนั่นรับจ้างนักลงทุนเข้ามาปล่อยข่าวลือ เพื่อให้บริษัทเกมถูกสอบสวนและหุ้นตก คาดว่าเจ้านายหมอนั่นคงกะจะช้อนซื้อหุ้นเพื่อทำกำไรน่ะ” พี่เหยี่ยวตอบเรื่อยๆ “ตายจริง” เอลล่าที่เงียบมานานอุทาน “ไม่ตายหรอกครับ อย่างมากก็โดนแบนเท่านั้นเอง ทุบหุ้นนะ ไม่ได้ฆ่าใครสักหน่อย” พี่เหยี่ยวแย้งหน้าตาเฉย “แล้วจะมีใครจับคนที่อยู่ข้างนอกได้หรือเปล่า” ตงหลินถามทันที เขาเชื่อสนิทใจว่าต้องเป็นแผนของเบนนี่ จาง แต่วัตถุประสงค์ของคุณจาง ไม่ใช่การขายหุ้นเพื่อทำกำไรหรอก ถ้าเขาทำ คงเพื่อครอบครองบริษัทมากกว่า การบุกนรกคราวนี้มันกระทันหันเกินไป โอกาสพลาดมีสูง แต่ถ้าเป็นเจ้าของบริษัทเกม เขาจะเปิดนรกอีกเมื่อไรก็ได้ และถ้าเกมมีปัญหาจนคนเลิกเล่นกันหมดก็ยิ่งดี จะได้ระดมจีเอ็มมาหาสิ่งที่ต้องการอย่างเปิดเผยเสียเลย “นายก็รออ่านข่าวเองสิ” พี่เหยี่ยวไม่ยอมบอกว่าที่พูดไปทั้งหมดเมื่อกี้ แค่จะสร้างข่าวลือใหม่มากลบข่าวหมวยน้อยเท่านั้นแหละ แต่ข่าวสร้างใหม่สดๆร้อนๆของพี่เหยี่ยวดันแรงกว่าที่คาด   ----------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:06:17

ความคิดเห็นที่ 11 ที่ห้องประชุมฝ่ายตรวจสอบ หัวหน้าฝ่ายตรวจสอบ ตัดสินใจโทรศัพท์หาคุณหลิงแทนที่จะเป็นประธานบริษัทเกมตามสายการบังคับบัญชา “มีอะไรหรือ” คุณหลิงถามเมื่อเห็นหน้าคนโทรมา อีกฝ่ายไม่ตอบอะไร แต่ส่งภาพของพ่อค้าสายไหมไปให้คุณหลิงดู “ไอ้หน้าจืดนี่ใครหรือ” คุณหลิงถาม “คนปล่อยข่าวว่า เกมของเรามีฟังค์ชั่นพิเศษ ทำให้ผู้เล่นมีความสัมพันธ์ทางเพศกันในเกมได้” หัวหน้าฝ่ายตรวจสอบตอบช้าๆ ความจริงฝ่ายตรวจสอบพิสูจน์ได้แค่ว่า พ่อค้าสายไหมเป็นคนชวนโกเลมน้อยคุยจนมันเล่าออกมาว่ามันได้นอนตรงกลางระหว่างนายหญิงกับนายท่าน จากนั้นหมอนี่ก็ปากบอนปล่อยข่าวไปทั่ว แต่จากการนอนด้วยกัน กลายเป็นเรื่องที่ว่าได้อย่างไร ไม่ว่าใครก็พิสูจน์ไม่ได้ทั้งนั้น คุณหลิงอ้าปากค้างอยู่เกือบสิบวินาทีกว่าจะตั้งสติได้ “แล้วทำได้หรือเปล่า” “จะบ้าหรือ ใครจะส่งคลื่นไฟฟ้าลงไปกระตุ้นสมองลึกถึงกึ๋นขนาดนั้นได้” หัวหน้าฝ่ายฯสวนกลับทันที คุณหลิงทำท่าเสียดาย ก่อนจะหันไปสนใจไอ้หน้าจืดต่อ “แล้วไง” “หมอนี่ใช้ข่าวคุณมิคาเอลกับแฟนมาเสริมให้ข่าวลือดังยิ่งขึ้น มีรายงานว่า เขาได้รับคำสั่งจากภายนอกให้ทำเพื่อทุบหุ้นบริษัทเกมของเรา” หัวหน้าฝ่ายฯบอกเรียบๆ คุณหลิงขมวดคิ้ว “แล้วคุณไม่บอกประธานบริษัทเกม แต่มาบอกฉันเนี่ยนะ” “จากการตรวจสอบ ผู้เล่นคนนี้รับคำสั่งจากผู้เล่นอีกคนที่ใช้ชื่อล็อกอินว่าบุชพอยซั่น” หัวหน้าฝ่ายหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “จากการตรวจสอบ ผู้เล่นบุชพอยซั่นเคยใช้คำสาปต้องห้ามกับผู้เล่นอื่นและต้องโทษแบนไอดีสามเดือนอยู่” “แล้วหมอนี่กลับมาเล่นเกมได้ไง” คุณหลิงถามแล้วก็นึกขึ้นได้ “อย่าบอกนะว่า...” หัวหน้าฝ่ายฯพยักหน้า “ท่านประธานเป็นคนใส่รหัสปลดแบนให้ผู้เล่นคนนี้โดยไม่ผ่านฝ่ายเทคนิค” คุณหลิงหันไปเคาะอะไรก็อกแก๊กเพื่อตรวจสอบข่าวในรอบวัน พริบตาเดียวเธอก็เจอสิ่งที่ต้องการ “คุณหญิงอมรายื่นคำร้องขอให้ตรวจสอบบริษัทเกม สงสัยว่าจะมีการผิดศีลธรรมทางเพศ” คุณหลิงอ่านแล้วก็ยักไหล่ “ยายนี่ยื่นคำร้องเร็วไปหน่อยสินะ สงสัยว่าเรื่องทุบหุ้นจะเรื่องจริงเสียแล้ว” “คุณติดต่อคุณลอเรนโซได้ไหม” หัวหน้าฝ่ายฯถาม “ฉันจะจัดการให้ เรื่องนี้ดันมีมิคาเอลมาเกี่ยวข้อง จะอย่างไรฉันก็ต้องติดต่อเจ้าตัวก่อนอยู่แล้ว แล้วไอ้หน้าจืดกับเจ้าคนติดแบนนั่นล่ะ”  คุณหลิงรับปากก่อนจะถามกลับ “คนแรก เรากักตัวไว้ รอคุณลอเรนโซตัดสิน ส่วนคนหลัง ให้คนจับตาไว้อยู่” หัวหน้าฝ่ายฯดูผ่อนคลายลงมาก คราวนี้เกลือดันเป็นหนอนที่ระดับสูงสุดในบริษัท ปัญหาใหญ่จริงๆ ------------------------------------------------ “คุณพอจะหาเครื่องเล่นเกมที่มีตัวกรองสัญญาณมาให้ผมได้หรือเปล่า” เบญจาถามหลังจากที่ฟังมิคาเอลสรุปข้อมูลที่ได้จากศาสตราจารย์ให้ฟัง มิคาเอลคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ตัวกรองสัญญาณพอจะติดตั้งในวันเดียวได้ แต่ระบบช่วยชีวิตฉุกเฉินทำไม่ได้ ผมจะสั่งให้เขาติดตั้งตัวกรองสัญญาณในเครื่องเล่นเกมอีกสิบเครื่อง แต่คุณและเพื่อนจะต้องไปเล่นเกมที่โรงพยาบาลแทน” “ซีเรียสขนาดนั้นเลยหรือ” เบญจาถาม “คุณเลือกโรงพยาบาลได้ ถ้าไม่พอใจสถานที่ที่ผมเสนอ แต่ต้องอยู่ในโรงพยาบาลเท่านั้น” มิคาเอลสบตาอีกฝ่ายนิ่ง ถ้าไม่ตกลง ก็ไม่มีเครื่อง “โอเค” เบญจาตัดสินใจ “ผมจะไปที่โรงพยาบาลที่คุณเสนอ ตอนนี้พวกเราอยู่กันหลายที่ แต่ผมจะแจ้งให้ทุกคนทราบเอง ทั้งหมดจะเดินทางถึงกรุงเทพวันพรุ่งนี้” พูดจบเขาก็ตัดสัญญาณไป ------------------------------------ อาหมวยตื่นเช้าด้วยความสดชื่น เมื่อคืนเธอเข้าเกมก็จริง แต่แทนที่จะเล่นเกม เธอกลับใช้เวลาทั้งหมดไปกับการอ่านไดอารี่ของเคนจิ เพื่อหาวิธีบุกนรกให้ปลอดภัยที่สุด ดังนั้น เธอจึงไม่รู้เรื่องข่าวลือในเกม หรือเรื่องวุ่นวายนอกเกมเลย อาหมวยเดินเข้ามาในครัวเพื่อจะหากาแฟดื่ม แต่กลับพบมารตีกำลังทำอาหารเช้าอยู่ “สวัสดีค่ะ” “อ้าวหนูหมวย จะทานอาหารเช้าด้วยกันเลยไหมจ๊ะ เดี๋ยวแม่ทำเผื่อ” นอกจากทักแล้ว มารตียังหันไปหยิบขนมปังกับไข่ออกมาจากตู้เพิ่ม เหมือนจะทำเพิ่มเผื่ออาหมวยจริงๆ จนอาหมวยต้องห้าม “ไม่ต้องหรอกค่ะ หมวยยังไม่หิว” แต่ก็เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบนมออกมา “อ้าว หรือจ๊ะ งั้นคุยโทรศัพท์กับแม่เสร็จแล้วค่อยมากินก็ได้” มารตีบอก แล้วก็หันไปทอดไข่ต่อ “คะ” อาหมวยเริ่มงง ทำไมคุณมารตีคิดว่าเธอรอโทรศัพท์แม่อยู่ แต่ที่งงก็งงไป มือก็หยิบถ้วยกาแฟออกจากออโต้เชฟ เตรียมเติมนมกับน้ำตาลตามชอบ “เอ๋ งงแบบนี้ แสดงว่ายังไม่โทรมาจริงๆด้วย” มารตีหันมายิ้มให้ก่อนจะพูดต่อ “เมื่อวานฉันไปกินข้าวกับแม่หนูมา คุยกันสนุกเชียว” เธอเว้นจังหวะ ก่อนจะวางระเบิด “ยกเว้นตอนที่ฉันเอาคำพูดที่ตาลอเรนโซฝากไปบอกแม่ของหนู ไปบอกแม่ของหนูจริงๆ” “คะ” อาหมวยเริ่มสะกิดใจ ต้องมีเรื่องใหญ่อีกแล้วแน่ๆ ส่วนมือก็คนกาแฟไป มารตีตักไข่จากกระทะใส่จานอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะเล่าให้อาหมวยฟังต่อ “ใช่ ก็ตาลอเรนโซนะสิ ไม่รู้คิดอะไรอยู่ ฝากให้ฉันไปบอกแม่หนูว่า ยังไงก็รักหลานที่จะเกิดจากหนูเท่ากัน ไม่ว่าหลานจะเกิดก่อน หรือหลังแต่งงาน” แกร๊ก อาหมวยแทบจะทิ้งช้อนลงจานรองด้วยความลืมตัว “อะไรนะคะ” มารตีหันมาย้ำหน้าซื่อ “ก็บอกว่า ยังไงก็รักหลานที่จะเกิดจากหนูเท่ากัน ไม่ว่าหลานจะเกิดก่อน หรือหลังแต่งงานไงจ๊ะ” “คุณมารตีบอกแม่อย่างนั้นจริงหรือคะ” อาหมวยถามเสียงหลง อีกฝ่ายก็พยักหน้ายิ้มรับหน้าชื่น ก่อนจะท้วงเบาๆ “เรียกคุณมารตีอีกแล้ว จนป่านนี้เรียกแม่ว่าแม่ได้แล้วนะ หนูหมวย” อาหมวยหมดอารมณ์กินกาแฟในทันใด “มิคาเอล” เสียงอาหมวยแทบไม่รอดจากไรฟัน แต่มารตีก็ได้ยินอยู่ดี “หนูขอตัวก่อนนะคะ” อาหมวยเดินลิ่วๆไปเล่นงานคนที่คิดว่าเป็นต้นเหตุทันที เธอไม่แม้แต่จะทักทายลอเรนโซที่เดินสวนเข้าครัวมาด้วยซ้ำ “อ้าว หนูหมวยจะรีบไปไหนหรือนั่น” ลอเรนโซเอี้ยวตัวมองตามหลังที่ลับหายไปไวไว “ไปเล่นงานเจ้าตัวแสบของเรามังคะ” มารตียกอาหารจากเคาท์เตอร์มาวางบนโต๊ะ ก่อนจะถอดผ้ากันเปื้อนไปแขวนที่ข้างกำแพง “ไอ้ตัวแสบ มิคน่ะหรือ มันไปทำอะไรอีกล่ะ” คุณพ่อเดินไปหยิบกาแฟบ้าง “มิคน่ะไม่ได้ทำ แต่ฉันทำ” คุณแม่ทรุดตัวนั่งประจำที่ “คุณทำ ทำอะไรหรือ” ลอเรนโซชักสนใจ เขารินน้ำผลไม้แล้วเลื่อนไปให้ภรรยาอย่างเอาใจ “ก็แค่บอกหนูหมวยว่า คุณฝากอะไรไปบอกแม่ของเธอบ้างก็เท่านั้นเอง” มารตีเอียงคอตอบยิ้มๆ ลอเรนโซชะงักกึก “แล้วคุณบอกไปหรือเปล่า” “บอก” มารตียิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพูดต่อ “แต่บอกด้วยวิธีของฉัน ไม่ทื่อมะลื่อไม่ได้เรื่องเหมือนคุณหรอก” “อ้าว เป็นงั้นไป” ลอเรนโซอุทาน ก่อนจะส่งขนมปังที่ทาแยมจนทั่วไปให้ภรรยา “แล้วคุณบอกด้วยวิธีไหนล่ะ ใช่แบบเดียวกับที่บอกหนูหมวยจนเธอเดินลิ่วๆไปจัดการไอ้ตัวแสบหรือเปล่า” “คนละวิธี และดีกว่ามาก” มารตีเน้นเสียง ก่อนจะเริ่มต้นกินอาหาร “ดีแค่ไหน ผมชักอยากจะรู้แล้วสิ” ลอเรนโซชวนคุยระหว่างที่ทานอาหารด้วยกัน “ก็ดีขนาดได้ลูกลิงมาสองตัวน่ะ” มารตีตอบยิ้มๆ แล้วก็ยิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นสามีทำหน้างง “แม่ของหนูหมวยยอมเจอตามิคแล้ว ขั้นต่อไปน่ะไม่ยากหรอก” “คุณนัดไว้เมื่อไหร่ล่ะ” ลอเรนโซถามเรื่อยๆ “ยังไม่ได้นัด แม่หนูหมวยบอกว่าจะจัดการเอง” แม้มารตีจะตอบเรื่อยๆ และอะไรบางอย่างทำให้ลอเรนโซสะกิดใจ “เพราะอย่างนี้หรือเปล่า คุณถึงต้องเล่าให้หนูหมวยฟังอีกรอบเช้านี้” “แม่หนูหมวยจะโทรมาเช้านี้ ฉันก็ต้องรีบหน่อย หรือคุณคิดว่าจะมีเหตุผลอะไรอีก” มารตีลอยหน้าถาม ลอเรนโซถือช้อนค้าง “คุณรู้อยู่แล้วว่า แม่หนูหมวยจะโทรมาเช้านี้” “ไม่ใช่รู้ ฉันย้ำให้โทรมาก่อนเจ็ดโมง” มารตีปรายตาไปมองนาฬิกา ซึ่งตอนนี้บอกเวลาหกโมงห้าสิบห้า ลอเรนโซส่ายหน้า แล้วตักอาหารเข้าปาก ขืนโทรมาตอนนี้ แม่หนูหมวยก็ได้เห็นฉากลูกสาวตัวเองกำลังเล่นงานลูกชายเขาถึงห้องเท่านั้นเอง พอคิดได้แบบนี้ เขาก็เงยหน้า หรี่ตามองภรรยา “การกระทำสำคัญกว่าคำพูด คุณว่าไหม”  มารตียิ้ม ลอเรนโซยิ้มตอบ “บริบทก็สำคัญนะคุณ” “ก็เพราะอย่างนี้ไง ฉันถึงต้องหาทางส่งหนูหมวยไปถึงห้องตามิค” --------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:07:08

ความคิดเห็นที่ 12 บทที่ 153 การกระทำกับคำพูด อาหมวยเดินหน้ามุ่ยออกจากลิฟต์ไปกดกริ่งที่ประตูหน้าห้องชุดส่วนตัวของมิคาเอลอย่างคนใจร้อน และหน้าของเธอก็มุ่ยยิ่งขึ้นเมื่อหุ่นยนตร์แม่บ้านสั่งให้เธอเอามือทาบเครื่องอ่านที่อยู่ข้างประตูเพื่อตรวจสอบลายนิ้วมือ กริ๊ก เสียงปลดล็อคดังขึ้นเบาๆ อาหมวยผลักประตูให้เปิดออกแล้วเดินเข้าไปทันที แต่เข้าไปได้ไม่เท่าไรก็ไปยืนคว้างอยู่ในห้องรับแขก ห้องชุดของมิคาเอล แม้จะเรียกว่าห้องชุด แต่ความจริงกินพื้นที่ทั้งชั้น แบ่งเป็นห้องต่างๆมากมายพอๆกับบ้านหลังใหญ่ๆหลังหนึ่ง อาหมวยเองแม้จะเคยมาพร้อมกับนิคกี้อยู่บ้าง แต่ก็หยุดที่ห้องรับแขกเท่านั้น ไม่เคยเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวสักที “ตานี่ไม่คิดจะออกมาดูบ้างรึไงนะว่าใครมา” พอขัดใจที่ไม่ได้เล่นงานตัวต้นเหตุทันใจ อาหมวยก็บ่นงึมงำๆอยู่ในลำคอ “อ้าว คุณเองหรอกหรือ ผมนึกว่านิคกี้” มิคาเอลเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เส้นผมยังมีหยดน้ำเกาะพราว เขาเดินเข้ามาพร้อมๆกับพยายามจะติดกระดุมแขนเสื้อไปด้วย อาหมวยทำหน้านิ่วก่อนจะเข้าประเด็นทันที “คุณไปพูดอะไรกับพ่อแม่คุณให้ฉันเสียหายอีกแล้ว และรู้ไหมว่า แม่คุณน่ะ เอาไปคุยกับแม่ฉันด้วย” มิคาเอลชะงักกึก เขาพยายามจะนึกให้ออกว่าเรื่องอะไร แต่ตั้งแต่ตื่นมา พี่หมีก็โยนเรื่องการสอบสวนจนเต็มหัวเขาไปหมดแล้ว ชายหนุ่มจึงลืมไปแล้วว่าเมื่อคืน พ่อเขาเล่าอะไรให้ฟัง “เรื่องอะไรหรือคุณ” “เรื่องอะไร” อาหมวยทวนถามเสียงสูงก่อนจะแว๊ดใส่ไม่ยั้ง “ก็เรื่องที่พ่อคุณฝากแม่คุณไปบอกแม่ฉันไง คุณทำอย่างนี้ได้อย่างไรหือ รู้ไหมว่าฉันเสียหายแค่ไหน แล้วยังแม่ฉันอีก ป่านนี้เข้าใจผิดไปถึงไหนๆแล้ว” พอได้ยินคีย์เวิร์ด มิคาเอลก็เริ่มนึกออก “อ๋อ” เขาลากเสียงยาว อาหมวยเลยยิ่งโมโห “แสดงว่ารู้อยู่แล้วใช่ไหม แผนของคุณอีกหรือเปล่า” อาหมวยเดินเข้าหา ต่อว่าไม่หยุด มิคาเอลก็ถอยกรูดๆไปจนติดกำแพง หน้าอาหมวยบูดสนิทตอนที่ทิ้งคำถามสุดท้าย “คุณทำอะไรลงไป เคยคิดหรือเปล่าว่ารับผิดชอบผลของมันไหวไหม” อาหมวยโมโหมากขึ้นเมื่อเห็นแววตาเต้นระริกราวกับจะหัวเราะอยู่เงียบๆของมิคาเอล ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรเขาได้ แต่เธอก็ปราดเข้าหาด้วยความลืมตัว แต่ชายหนุ่มไวกว่า เขารวบมืออาหมวยทั้งสองข้างไพล่หลัง จับเธอหมุนตัวร้อยแปดสิบองศา อาหมวยจึงกลายเป็นฝ่ายหลังอิงกำแพงไป ยิ่งพอมือทั้งสองถูกจับไพล่หลังอยู่ ก็ยิ่งดูเหมือนอาหมวยอยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่าย “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” อาหมวยสั่งเสียงเกรี้ยว “สัญญามาก่อนว่า นอกจากผมแล้ว จะไม่พุ่งปราดเข้าไปหาผู้ชายคนไหนอีก” มิคาเอลบอกเสียงเรียบ สองตาจ้องไปที่ดวงตาสีดำขลับของอาหมวยนิ่งและนาน แก้มอาหมวยเริ่มมีสีระเรื่อเมื่อนึกออกถึงความนัยที่อีกฝ่ายบอกมา “ปล่อยฉัน” เธอพูดเบาๆ ก้มหน้างุด ไม่ยอมสบตา “สัญญา?” ชายหนุ่มทวงคำตอบ “สัญญา” อาหมวยทำเสียงฮึดฮัด ก่อนจะยอมให้สัญญา มิคาเอลปล่อยแขนอาหมวยทันที แต่ไม่ยอมขยับออกไป อาหมวยทำหน้ามุ่ยก่อนจะสั่ง “ถอยไปด้วย” อาหมวยผลักอกมิคาเอลเบาๆ ซึ่งเขาก็ยอมถอยแต่โดยดี ชายหนุ่มยิ้มนิดๆ ก่อนจะหันหลังไปยืนพิงกำแพงเงียบๆ “ยังจะมายิ้มอีก อธิบายมา” พออีกฝ่ายยอมถอย อาหมวยก็ชักจะได้ใจ “เรื่องไหนล่ะ” มิคาเอลถามยิ้มๆ “ก็เรื่อง.. เรื่อง..” อาหมวยหน้าแดงแปร๊ด จะให้เธอพูดออกมาจากปากได้อย่างไร ไอ้เรื่องรักหลานที่จะเกิดมาน่ะ “เรื่องที่พ่อแม่ผมรักหลานที่จะเกิดจากคุณเสมอ ไม่ว่าจะเกิดก่อนหรือหลังแต่งงาน” มิคาเอลต่อให้ยิ้มๆ อาหมวยหน้าแดงยิ่งไปกว่าเดิม ดูเหมือนว่า การที่อีกฝ่ายเป็นคนพูด ไม่ได้ช่วยอะไร “บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าแผนของคุณอีกหรือเปล่า” พออายมากๆ มันก็กลายเป็นโกรธ มิคาเอลหัวเราะ “ใครจะไปบงการให้ลอเรนโซ แมกนัสจะพูดอะไรได้” “แล้วคุณไปทำอะไรให้พ่อคุณพูดแบบนั้น แล้วยังแม่คุณอีก ตอนนี้แม่ฉันเข้าใจผิดไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้” อาหมวยซักต่อ อย่าหวังว่าคำตอบแค่นั้นจะทำให้เธอเลิกรา “ผมไม่ได้ทำอะไร” ชายหนุ่มปฏิเสธ ก่อนจะพูดต่อ “และแม่คุณก็ไม่ได้เข้าใจอะไรผิดด้วย” “ไม่เข้าใจผิด” อาหมวยทวนคำเสียงสูง “แม่คุณพูดอย่างนั้นนะ แม่ฉันจะไม่เข้าใจผิด” เธอเดินเข้าไปประชิดตัวชายหนุ่มเพื่อคาดคั้งเอาคำตอบอีกครั้ง “มายาวดี” มิคาเอลเรียกเสียงอ่อน “ถ้าแม่คุณคิดว่าคุณกำลังท้องกับผมจริงละก็ คุณโดนตามตัวกลับบ้านไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ไม่มีโอกาสมายืนสอบสวนผมอยู่ตรงนี้หรอก” อาหมวยหรี่ตามองหน้ามิคาเอลอย่างประเมิน เธอทำเสียง “ฮึ” อย่างไม่ค่อยจะเชื่อถือ แต่ก็ไม่รู้จะเถียงอย่างไร เพราะคิดๆดูแล้ว มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน ในขณะที่มิคาเอลกำลังจะพ้นผิด ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มิคาเอลรู้สึกโล่งอกที่มีคนมาขัดจังหวะ เขาเลยเดินไปนั่งที่โซฟา ออกคำสั่งให้รับสายและฉายภาพขึ้นที่จอทีวีติดกำแพงด้านตรงกันข้ามทันที ภาพคุณหลิงปรากฏขึ้นที่หน้าจอ เธอมีท่าทางแปลกใจนิดเดียวเมื่อเห็นว่ามีผู้หญิงอยู่ในห้องชุดของมิคาเอล “สวัสดีค่ะ คุณมิคาเอล และถ้าฉันเดาไม่ผิด คนที่อยู่กับคุณคงเป็นคุณมายาวดี” ชายหนุ่มหัวเราะก่อนจะตอบ “คุณหลิง ใจคอคุณจะวางยาผมแต่เช้าเลยหรือ ดีนะที่ผมไม่มีคนอื่น คุณจึงทักไม่ผิดตัว แต่ถึงจะถูกคน ลองทักแบบนี้ ผมก็โดนสอบสวนอยู่ดี”แล้วมิคาเอลก็โดนอาหมวยแอบหยิก โทษฐานที่พูดจาให้เธอเสียหายอีกแล้ว คุณหลิงมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยิ้มๆ “ฉันว่า ฉันเข้าเรื่องเลยดีกว่า” เธอช่วยเปลี่ยนเรื่องให้ มิคาเอลจะได้ไม่เจ็บตัวมากนัก เธอรอจนได้รับความสนใจเต็มที่จากคนฟังทั้งคู่จึงได้พูดออกมา “เมื่อคืนมีข่าวลือเกิดขึ้นในเกม GWL ว่าคุณ มิคาเอล ได้ทดลองใช้โปรแกรมใหม่เพื่อมีความสัมพันธ์ทางเพศกับคุณมายาวดีระหว่างที่อยู่ในเกม” คุณหลิงหยุดเพราะอดขำกับความเหวอของอาหมวยที่แสดงออกมาจนหมดทางสีหน้าไม่ได้ แต่เธอชิงพูดต่อก่อนที่อาหมวยจะเริ่มจัดการกับมิคาเอลรอบที่สอง “ตอนนี้จีเอ็มจับตัวการปล่อยข่าวได้แล้ว ผลการสอบสวนเบื้องต้นบ่งชี้ว่า น่าจะทำไปเพื่อให้เกมถูกแบน และฉวยโอกาสช้อนหุ้นระหว่างที่หุ้นตก” มิคาเอลแอบโล่งอกที่มีคนผิดชัดเจน เขาคงรอดไปได้อีกคดี แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเพราะอาหมวยแอบบิดเนื้อที่ตำแหน่งเดิม คุณหลิงยิ้มกว้างก่อนจะพูดต่อ “ฉันสั่งให้ทำสกู้ปพิเศษเรื่องนี้แล้ว เราจะออกข่าวสั้นเพื่อกระตุ้นยอดคนดูก่อน ตอนนี้ต้องการความเห็นจากคุณสองคน” มิคาเอลชิงตอบทันที “คุณออกข่าวไปได้เลย เทคโนโลยีในขณะนี้ ยังทำอย่างที่เป็นข่าวไม่ได้ และต่อให้ทำได้ ผมก็ไม่มีความจำเป็นต้องใช้โปรแกรมนั่น” “ขอบคุณค่ะ ฉันจะส่งเนื้อข่าวให้คุณตรวจสอบก่อนเผยแพร่ทางเนตภายในหนึ่งนาที” พูดจนคุณหลิงก็วางสาย เพียงครู่เดียว ข้อความสั้นๆก็ถูกโหลดขึ้นหน้าจอ ผู้สื่อข่าว GWL พบมิคาเอลและมายาวดีที่ห้องชุดส่วนตัวของฝ่ายชายก่อนเจ็ดนาฬิกาวันนี้ ทั้งคู่ยืนยันว่าไม่มีความจำเป็นต้องใช้โปรแกรมเพื่อมีความสัมพันธ์กัน หากต้องการแก้ไขโปรดออกคำสั่งภายใน 00.00.10 อาหมวยอ่านจนคิ้วขมวด ส่วนมิคาเอลก็เห็นแววหายนะของตัวเองรางๆ ในขณะที่ตัวเลขนับถอยหลังที่อยู่ด้านล่างข้อความก็ลดลงไปเรื่อยๆ อาหมวยหันไปคว้าโทรศัพท์เพื่อจะกดแก้ไขข้อความ แต่มันสายเกินไป ข้อความเดิมหายไปจากหน้าจอ มีข้อความใหม่ขึ้นมาแทนที่ ข่าวสั้นได้ถูกเผยแพร่ผ่านเวบไซด์ GWL NEWS แล้ว ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ “มิคาเอล คุณทำฉันเสียหายอีกแล้วนะ” อาหมวยหันมาแหวใส่มิคาเอลด้วยความเหลือทน -------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:07:51

ความคิดเห็นที่ 13 ที่ห้องครัว มารตีได้รับโทรศัพท์ระหว่างที่ลอเรนโซกำลังเรียงจานที่ใช้แล้วลงเครื่องล้างจาน “สวัสดีค่ะ” มารตีส่งสัญญาณให้ลอเรนโซรู้ว่าเป็นแม่อาหมวยโทรมา เธอพูดต่อโดยไม่เรียกให้แสดงภาพ เพราะอีกฝ่ายบอกว่าจะคุยไม่นาน “คะ ติดต่อหนูหมวยไม่ได้” “อ๋อ คงลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องตัวเองมังคะ เดี๋ยวฉันโอนเข้าสายของที่บ้าน แล้วให้หุ่นแม่บ้านตรวจสอบว่าหนูหมวยอยู่ห้องไหนแล้วโอนไปให้เลยดีกว่าค่ะ” “ไม่เป็นไรค่ะ ยินดีค่ะ” มารตีจัดการโอนสายตามที่บอกแล้วหันมายิ้มให้ลอเรนโซ “คุณแน่ใจนะว่าจะไม่เป็นไรจริงๆ” ลอเรนโซชักจะไม่แน่ใจ “ฉันบอกว่าเรียบร้อย ก็ต้องเรียบร้อยสิน่า” มารตียิ้มอย่างมั่นใจ ----------------------------------------------------- “คุณ... คุณมิคาเอล” อาหมวยโมโหจนพูดไม่ออก เธอยืนจังก้าอยู่หน้ามิคาเอล มือที่ถือโทรศัพท์ก็กำจนแน่น ไม่แน่ใจว่าจะขว้างไปที่ไหนดีจึงจะระบายความโกรธออกไปได้ มิคาเอลที่นั่งอยู่ ก็พูดไม่ออกเหมือนกัน ใครจะนึกเล่าว่า คุณหลิงจะใช้คำพูดที่ไม่มีอะไรเลยของเขาประโยคเดียว ทำให้มันเป็นเรื่องขนาดนี้ได้ ชายหนุ่มกุมขมับ เขาลืมไปได้อย่างไรนะว่า คุณหลิงเติบโตมาในสายข่าวซุบซิบดารา “หมวย” อาหมวยสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงแม่ เธอกลับหลังหันไปเห็นภาพแม่ในจอทีวีที่กำแพง สลับกับโทรศัพท์ในมืออย่างงงๆ “หุ่นยนตร์แม่บ้านคงโอนสายเข้ามาให้น่ะ” มิคาเอลหันไปบอกก่อนจะผงกศีรษะทักทายหญิงไทยเชื้อสายจีนวัยใกล้เจ็ดสิบที่ยังคงเค้าความงามไว้ให้เห็น มิคาเอลสำรวจคนในภาพอย่างสนใจ ในยุคนี้ คนที่มั่นใจในตัวเองถึงขนาดไม่ย้อมผม ไม่ทำศัลยกรรมตกแต่งให้ผิดไปจากธรรมชาตินั้น น่าสนใจเสมอ “สวัสดีครับ” “สวัสดี” แม่อาหมวยใช้เสียงที่นุ่มนวลกว่าที่เรียกอาหมวยเมื่อกี้นี้นิดนึง แต่คำถามต่อมาไม่ได้ลดความเข้มงวดลงไปเลยสักนิด “คุณช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมว่า ทำไมหมวยถึงมาอยู่ในห้องชุดส่วนตัวของคุณแต่เช้าได้ คุณมิคาเอล” อาหมวยแอบยืนตัวลีบเมื่อเห็นเครื่องคอมพิวเตอร์ที่อยู่ข้างๆตัวแม่ “แม่ฉันอ่านข่าวคุณหลิงแล้วแน่ๆเลย” อาหมวยกระซิบบอกมิคาเอล “แม่ผมเล่าให้มายาวดีฟังว่าคุยอะไรกับคุณเมื่อวานนี้น่ะครับ เธอก็เลยขึ้นมาถามผมว่ามันเกิดอะไรกันขึ้น” มิคาเอลตอบเรียบๆ แม่ของอาหมวยดูจะพอใจในคำตอบ และเธอก็ดูจะพอใจมากขึ้นเมื่อมิคาเอลชี้แจงอีกเรื่องต่อไปทันที “มายาวดีเพิ่งจะขึ้นมาที่นี่ได้ไม่เกินสิบนาที และถ้าคุณอ่านข่าวใน GWL NEWS แล้ว ผมก็ขอชี้แจงว่า นักข่าวเพิ่งจะคุยกับเราจบไปเมื่อกี้นี้ ผมพูดอย่างที่ลงในข่าวก็จริง และหมายความตามตัวอักษรเท่านั้น ไม่ได้มีความหมายแฝงอื่นๆ” “ฉันโทรมา เพราะรับปากแม่ของคุณไว้ว่า จะเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อ” แม่ของอาหมวยเข้าเรื่อง “แม่ไม่ต้อง..” อาหมวยพยายามจะขัด เพราะรู้ดีว่ามันต้องไม่ใช่กินข้าวธรรมดาแน่ “หมวย” แม่ปรามเสียงเรียบก่อนจะกันให้อาหมวยออกไป “ยังไม่ได้กินข้าวเช้าใช่ไหม ไปทำอาหารเช้าเลย ทำเผื่อคุณมิคาเอลเขาด้วย แม่ขอคุยกับคุณมิคาเอลเขาตามลำพังสักครู่” อาหมวยทำหน้ามุ่ย แต่ก็ยอมออกไปแต่โดยดี พออาหมวยลับสายตา มิคาเอลก็เริ่มพูดก่อนทันที “ไม่ว่าคุณจะเคยได้ยินอะไรมา ผมขอยืนยันว่า มายาวดีไม่เคยทำอะไรที่เสียหาย” แม่ของอาหมวยมองหน้ามิคาเอลนิ่ง “ถ้าอย่างนั้น คนที่ทำให้เสียหายก็คือคุณสินะ” มิคาเอลสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ผมไม่เคยคิดจะทำให้เธอเสื่อมเสียชื่อเสียง และผมพร้อมจะรับผิดชอบในสิ่งที่ผมทำ หรือเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดขึ้นทุกเรื่อง” เขาไม่หลบตา “พ่อหนุ่ม ฉันเลี้ยงลูกสาวให้รับผิดชอบตัวเอง” แม่ของอาหมวยบอกเรียบๆ มีเพียงยิ้มที่มุมปากนิดเดียวเท่านั้นที่ทำให้มิคาเอลใจชื้นขึ้นนิดนึง “ครับ” มิคาเอลรับคำแล้วก็เงียบ เขารอให้อีกฝ่ายพูดต่อ “วันอาทิตย์หน้า มากินข้าวที่บ้านฉัน มาพร้อมกับหมวย หมวยแนะนำว่าคุณเป็นใคร ฉันก็จะยอมรับตามนั้น เข้าใจนะ” มิคาเอลพยักหน้า “ขอบคุณครับ” แต่พอแม่อาหมวยทำท่าว่าจะตัดสาย มิคาเอลก็ลุกขึ้น เดินไปหาที่หน้าจอ ก่อนจะถาม “ผมขอถามสักคำได้ไหมครับว่า ทำไมถึงยังให้โอกาสผม” เมื่อคิดว่า แม่อาหมวยไม่รู้เรื่องการสอบสวนและงานที่เขากับอาหมวยทำร่วมกัน ข่าวแต่ละข่าวที่ออกไปก็ล้วนแต่ทำให้อาหมวยเสื่อมเสียชื่อเสียงทั้งสิ้น ครอบครัวของอาหมวยก็ไม่สนใจความเป็นแมกนัสหรือทรัพย์สินเงินทองที่เขามีเลยสักนิด เขาจึงไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของอาหมวยถึงยังไม่เรียกตัวอาหมวยกลับ และยอมยืดเวลาให้เขาจนถึงวันอาทิตย์ ทำไมจึงยังให้โอกาสเขาพบกับสมาชิกในครอบครัว “การกระทำมันสำคัญกว่าคำพูดไงพ่อหนุ่ม” แม่ของอาหมวยเฉลยยิ้มๆ “ครับ” มิคาเอลรับคำทั้งๆที่คล้ายเข้าใจ แต่ไม่เข้าใจ แม่ของอาหมวยยิ้มกว้างขึ้น ก่อนจะพูดต่อ “ฝากไปบอกมารตีด้วยนะว่าแผนนี้ร้ายกาจมาก แล้วก็ขอชมเชยที่ทุ่มเดิมพันจนสุดตัว” “ครับ” มิคาเอลงงหนักขึ้น “ก็ที่แม่ของคุณลงทุนแหย่ให้หมวยขึ้นมาหาคุณถึงห้องไง” พอเห็นมิคาเอลขมวดคิ้ว เธอก็พูดต่อ “ถ้าโอนสายแล้วมาเจอว่าคุณทำอะไรตุกติกละก็ หมวยได้กลับบ้านวันนี้แน่” “ขอบคุณที่เชื่อในตัวผม” มิคาเอลรู้สึกขอบคุณจริงๆ “ฉันคงรับไว้ไม่ได้หรอกพ่อหนุ่ม เพราะคนที่ฉันเชื่อคือลูกสาวฉันต่างหาก” พอเห็นมิคาเอลงง แม่อาหมวยก็เฉลย “ที่หมวยยอมขึ้นมา แม้ว่าจะมาเพราะความโมโห ต้องการจะเคลียร์ หรืออะไรก็ตาม ก็ต้องนับว่าเขาไว้ใจคุณมาก และการที่คุณเองที่มีทั้งกำลัง มีทั้งอำนาจกลับนั่งเฉยๆให้หมวยต่อว่าต่อขาน มันก็น่าเชื่อถือมากกว่าไอ้คำพูดสวยหรูที่คุณประกาศว่าจะรับผิดชอบมากมายนักพ่อหนุ่ม” แม่ของอาหมวยหัวเราะก่อนจะพูดต่อ “ที่ฉันสงสัยก็มีอยู่เรื่องเดียว มารตีแน่ใจได้อย่างไรว่า ฉันจะเจอสิ่งที่ฉันพอใจ” “แม่ทุกคนต่างก็คิดว่าลูกของตัวดีที่สุดทั้งนั้นแหละครับ” มิคาเอลตอบเสียงอ่อน แม่ของอาหมวยยิ้มกว้าง “ตอบได้ดี แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่า ฉันไม่สนว่าคุณดีแค่ไหน ถ้าทำให้ลูกสาวฉันพูดออกจากปากเองว่าจะแต่งด้วยไม่ได้ละก็ ไม่ต้องมาขอให้เสียเวลา” “ครับ คุณแม่” มิคาเอลรับคำ “พ่อหนุ่ม การกระทำสำคัญกว่าคำพูดเสมอนะ จำไว้” แม่ของอาหมวยหัวเราะหึๆ ก่อนจะตัดสายไปโดยไม่โกรธที่ถูกเรียกว่าแม่ล่วงหน้า ------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:08:30

ความคิดเห็นที่ 14 บทที่ 154 จีเอ็มเงา ห้องครัวกว้างใหญ่ในห้องชุดของมิคาเอล แตกต่างจากครัวในห้องชุดที่มารตีอยู่ลิบลับ ห้องนี้มีเพียงตู้เย็นกับออโต้เชฟ ผิดกับอีกห้องที่มีเครื่องครัวมากมาย ขนาดคนไม่ทำกับข้าวอย่างอาหมวยเห็นของในตู้เย็นยังถอนหายใจ “มีแต่กาแฟ” อาหมวยบ่นเมื่อเห็นกล่องบรรจุแคปซูลกาแฟสำเร็จรูปอยู่เกือบครึ่งตู้เย็น เธอไล่เปิดช่องเล็กช่องน้อยที่เหลืออยู่ทั้งด้านในและด้านข้างไปเรื่อยๆ หวังว่าจะเจออะไรที่พอจะเรียกว่าอาหารได้บ้าง “ผักชีสองต้น ไข่หนึ่งฟองกันปลาแช่แข็ง อีตานี่เคยกินข้าวในบ้านตัวเองไหมนี่” อาหมวยบ่นก่อนที่จะย้ายไปค้นตามลิ้นชัก “มีเกลือหนึ่งกระปุก มีผงปรุงรสที่ยังไม่เปิดใช้ แล้วก็ข้าวสารอีกหนึ่งถุง ยังไม่ได้เปิดถุงอีกเหมือนกัน” อาหมวยทำหน้านิ่ว ก่อนจะคิดออกว่าจะทำอะไร เธอจัดการเรียงวัตถุดิบทั้งหมดที่ค้นเจอลงในออโต้เชฟใหม่เอี่ยม เหมือนไม่เคยถูกใช้งานอย่างคล่องแคล่ว และถึงแม้เครื่องนี้จะไฮเทคกว่าเครื่องที่เธอใช้ที่หอพัก แต่มันยี่ห้อเดียวกัน ดังนั้น อาหมวยจึงป้อนรหัสสั่งให้มันทำอาหารอย่างไม่ลังเล “แค่นี้ก็เรียบร้อย” เธอปัดมืออย่างสบายใจก่อนจะปฏิบัติการตามหาถ้วยชามจานช้อนต่อ ซึ่งก็คงใช้เวลาหน่อย เพราะเท่าที่เธอกวาดตาดู เธอเห็นแต่แก้วน้ำกับถ้วยกาแฟอยู่ในเครื่องล้าง มิคาเอลเดินตามกลิ่นอาหารเข้ามาในห้องครัว ความจริงห้องนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปแม้แต่นิดเดียว นอกจากผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่กำลังจัดโต๊ะอาหาร แต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกถึงความเป็นบ้านขึ้นมาได้ “อ้าว คุณยืนเฉยอยู่ได้ มาช่วยฉันหาเครื่องปรุงหน่อยสิ” อาหมวยหันมาเห็นพอดี “เครื่องปรุง? อะไร?” มิคาเอลไม่เข้าใจว่าอาหมวยต้องการอะไร “ก็พวกน้ำตาล น้ำปลา น้ำส้ม” อาหมวยรีบบอกรายการที่ต้องการต่อทันที เมื่อมิคาเอลเอื้อมมือไปเปิดตู้ที่อยู่เหนือเตาไฟฟ้าแล้วหยิบสิ่งที่ต้องการออกมาในสภาพใหม่แกะกล่อง “แล้วคุณมีกระเทียมหรือเปล่า น้ำมันด้วย” มิคาเอลขมวดคิ้ว “ออโต้เชฟทำอาหารเสร็จแล้วไม่ใช่หรือ” “นี่คุณไม่เคยเติมเครื่องปรุงเลยหรือ” อาหมวยทำหน้าพิลึกยิ่งกว่า “ข้าวต้มปลาน่ะ อย่างน้อยก็ต้องมีกระเทียมเจียว พริกไท” ระหว่างที่พูดอาหมวยก็แกะสารพักกล่องที่มิคาเอลทยอยเอาลงมาวางบนเคาท์เตอร์ให้ “ดีจัง มีพริกป่นด้วย” อาหมวยดูจะถูกอกถูกใจมากที่ในกล่องมีเครื่องปรุงรสและเครื่องเทศเกือบจะทุกประเภท แม้ว่า สิ่งที่มีจะอยู่ในขวดเล็กๆเหมือนจะเป็นตัวอย่างสินค้ามากกว่าจะให้ใช้จริง “พริกป่น? คุณใส่พริกป่นลงในข้าวต้มด้วยหรือ ผมนึกว่ามันต้องกินจืดๆ” มิคาเอลมองเครื่องปรุงที่อาหมวยแยกออกมาเตรียมจะใช้ตาโต สำหรับเขาอย่างมากก็เติมแค่เกลือกับพริกไทเท่านั้น “คุณนี่ ไม่รู้อะไรบ้างเลย” อาหมวยรวบขวดเครื่องปรุงทั้งหมดไว้ด้วยสองมือแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร เธอเงยหน้ามองคนที่เดินตามมา ยิ้มกว้างก่อนจะอวด “งั้นเดี๋ยวจะปรุงให้ แล้วจะรู้ว่ามันอร่อยขึ้นแค่ไหน” มิคาเอลลากเก้าอี้มานั่ง เขามองอาหมวยหยิบโน่นนิดนี่หน่อยโรยใส่ชามข้าวอย่างทึ่งๆ แล้วก็แอบยิ้มเมื่อเห็นอาหมวยชะงักมือไปนิดตอนที่หยิบขวดพริกป่นขึ้นมา เธอเปลี่ยนใจวางลง แล้วเลื่อนชามมาให้ “คุณชิมเอง เติมเองก็แล้วกัน ถ้าอยากได้รสแบบไหน ฉันไม่กล้าเติมมากกว่านี้แล้ว เดี๋ยวรสจัดเกินไป” “ขอบคุณ” สายตาและรอยยิ้มของมิคาเอลทำให้อาหมวยทำอะไรไม่ถูก ยิ่งเมื่อคิดว่าเขาจะคุยอะไรกับแม่ของเธอแล้ว ยิ่งทำให้อาหมวยตัดสินใจหนีดีกว่า เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับคนที่ทำตาพิลึกๆ แล้วทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ไม่เข้าใจตัวเองแบบนี้ “ฉัน.. ฉันขอตัวลงไปข้างล่างก่อนก็แล้วกัน” แต่พอจะไปจริงๆ ก็อดห่วงเรื่องงานไม่ได้ จึงได้หันกลับไปถาม “แล้วคุณจะว่างกี่โมง ฉันจะได้สรุปให้ฟังว่าได้อะไรจากไดอารี่ของเคนจิบ้าง” “ตอนนี้” มิคาเอลตอบทันที เขาไม่ปล่อยให้อาหมวยหนีเขาไปได้หรอก “คุณเองก็ยังไม่ได้ทานอะไรไม่ใช่หรือ อาหารก็ทำไว้สองที่ เรากินไปคุยไปก็แล้วกัน จะได้ไม่เสียเวลา” ด้วยเหตุนี้อาหมวยจึงไปไหนไม่ได้ ต้องนั่งลงทานอาหารเช้าพร้อมๆกับทำงานไปด้วย ---------------------------------------------------- มิคาเอลแม้จะเอาเรื่องงานบังหน้าทำให้อาหมวยต้องอยู่ทานอาหารกับเขา แต่ผลของการบังหน้าก็คือ แทนที่เขาจะได้คุยเรื่องเบาๆกับอาหมวยอย่างที่อยาก ก็ต้องมานั่งฟังอาหมวยสรุปงานให้ฟังแทน “จากไดอารี่ คุณเคนจิอยู่ฝ่ายออกแบบ นอกจากออกแบบสัตว์อสูรแล้ว เขายังมีหน้าที่ออกแบบตัวละครและทดสอบอาชีพของตัวละครด้วย” อาหมวยเริ่มเกริ่น “อาชีพสุดท้ายที่เขาพยายามจะพัฒนาคือ องครักษ์เทพ” มิคาเอลวางช้อนทันที เขาเช็ดปากก่อนจะให้ข้อมูลอาหมวย “อาชีพขั้นที่สามที่ยังไม่มีใครในเกมได้” “หรือคะ แต่ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น จากที่เคนจิเขียนไว้ องครักษ์เทพสามารถสนับสนุนผู้เล่นคนที่เขาทำพันธสัญญาด้วยการใช้ทักษะฟื้นฟู สามารถเพิ่มพลังจิต เพิ่มพลังชีวิต และล้างพิษได้ ใช้ทักษะซ่อมอัตโนมัติซ่อมอาวุธและเครื่องป้องกันให้ได้โดยไม่ต้องเข้ากลุ่ม แต่ถ้าอยู่ในกลุ่มเดียวกัน พลังป้องกันทั้งสองคนเพิ่มขึ้นสิบเท่า และอัตราการสิ้นเปลืองพลังจิตเมื่อใช้ทักษะสายป้องกันลดลงเหลือหนึ่งเปอร์เซ็นต์ แต่ในระหว่างที่คนที่องครักษ์เทพคุ้มกันถูกโจมตี องครักษ์เทพจะไม่สามารถป้องกันตัวเองได้เลย” “ก็เท่ากับต้องยอมตายแทนสินะ” มิคาเอลสรุปแล้วก็นิ่งเพื่อครุ่นคิดเงียบๆ “ค่ะ คุณเคนจิถึงได้ออกแบบให้การสร้างพันธะสัญญาทำได้ยากมาก เขาไม่ได้บอกว่า ต้องทำอย่างไร จากข้อมูลที่มีอยู่เดาได้แค่ว่า ต้องใช้รหัสผ่าน และจนถึงหน้าสุดท้าย คุณเคนจิเองก็ยังสร้างพันธะสัญญากับคู่หมั้นของเขาไม่สำเร็จ” อาหมวยให้ข้อมูลเพิ่ม “ข้อมูลจากคุณธงชัย” มิคาเอลเปลี่ยนไปใช้ชื่อที่อาหมวยคุ้นเคย เมื่อเห็นเธอทำหน้างง “ผมหมายถึงลุงงบรรณารักษ์ การจะรอดจากนรกได้ ต้องมีทั้งเครื่องราง โล่ และองครักษ์ ตอนนี้เราได้เครื่องรางมาแล้ว โล่ก็สร้างได้เกินครึ่ง ขาดแต่องครักษ์ ซึ่งจากที่ฟัง ผมว่าโอกาสที่จะได้มานั้นยากมาก ไปตั้งความหวังที่ตัวกรองสัญญาณน่าจะดีกว่า” อาหมวยพยักหน้า “ฉันก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน” “แล้วมีข้อมูลอื่นที่น่าสนใจอีกไหม” มิคาเอลถามต่อ อาหมวยนิ่งคิดไปครู่ใหญ่ก่อนจะตอบ “จีเอ็มเงา” “จีเอ็มเงาหรือ” มิคาเอลทวนถาม “ใช่ค่ะ ในตอนท้ายๆ คุณเคนจิพูดถึงแผนสำรอง เผื่อว่าตัวเองจะต้องโดนกักในไข่มังกร เขาให้จีเอ็มเงาคนนี้ เอาอะไรบางอย่างไปซ่อนในเกม ของสิ่งนั้นติดเงื่อนไขในการพัฒนาหลายขั้นตอนมาก แต่เป็นสิ่งเดียวที่จะหยุดมังกรนรกานต์ในนรกไม่ให้โจมตีคนที่ลงไป” อาหมวยพูดช้าๆ บางครั้งก็ทิ้งจังหวะค่อนข้างนาน เธอพยายามนึกให้ออกว่ามีอะไรตกหล่นอีกหรือเปล่า “เขาเป็นใคร” มิคาเอลถามอย่างสนใจ ถ้าได้อะไรที่ว่า อาจจะช่วยแก้ปัญหาทั้งหมดทีเดียวก็ได้ “เขาไม่ได้เขียนเอาไว้ บอกแค่ว่าเพิ่งรับเข้ามา คนพวกนั้นตั้งใจสมัครมาอยู่ฝ่ายออกแบบ แต่คุณเคนจิ กลับส่งให้ไปอยู่ฝ่ายเควส ด้วยเหตุผลว่า จีเอ็มเงากลุ่มนี้เป็นพวกต่อต้านสังคม แล้วท้าให้พวกเขาหาทางสร้างผู้เล่นที่จะพัฒนาอะไรที่เขาเอาไปซ่อนให้สำเร็จ หรือไม่ก็สร้างอะไรก็ได้ที่เก่งกว่ามังกรนรกานต์ในนรก” “พวกเขาหรือ” มิคาเอลสังเกตว่าอาหมวยใช้สรรพนามสำหรับคนมากกว่าหนึ่ง “ค่ะ พวกเขา แต่ไม่ได้บอกว่ากี่คน” อาหมวยยืนยัน “เราต้องตามหาจีเอ็มที่ไม่เคารพกฏเกณฑ์ อยู่ในจุดที่ติดต่อกับผู้เล่นหรือไม่ก็สามารถสร้างไอเทมหรือสัตว์อสูร สัตว์เวทได้อย่างนั้นหรือ” มิคาเอลพยายามกำหนดคุณสมบัติของคนที่เขาต้องตามหา “ต้องเข้าทำงานมาไม่นาน ก่อนที่พ่อของคุณจะเทคโอเวอร์บริษัทด้วยค่ะ” อาหมวยช่วยย้ำเงื่อนไขสำคัญ แค่ข้อนี้ข้อเดียว พวกเขาก็ตัดคนออกไปได้กว่าสามในสี่แล้ว “แต่มีมากกว่าหนึ่งคน และตอนนี้เราไม่รู้ว่าเขายังทำงานอยู่หรือเปล่า ถ้าทำ ทำที่แผนกไหน และพวกเขายังทำตามคำสั่งของเคนจิอยู่หรือไม่” มิคาเอลสรุปปัญหาสำคัญ “น่าจะทำอยู่ค่ะ” อาหมวยตอบอย่างมั่นใจ พอเธอเห็นสายตาที่เป็นเครื่องหมายคำถามของอีกฝ่าย เธอก็เล่าต่อ “คุณเคนจิเขียนว่า คนพวกนี้ชอบความท้าทาย และการบุกนรกคือความท้าทายของคนพวกนี้ ต่อให้คุณเคนจิไม่สั่ง พวกเขาก็ต้องแอบทำอยู่ดี ดังนั้น คุณเคนจิก็เลยโยนให้คนหนึ่งเอาของไปซ่อน และให้ที่เหลือช่วยกันสร้างสัตว์เวทที่เก่งกว่ามังกรนรกานต์” มิคาเอลพยักหน้า เคนจินี่ร้ายกาจไม่เลว ถึงขนาดแบ่งฝ่ายให้แข่งขันกันด้วย แต่ “พวกเขาจะได้อะไรเป็นรางวัลหรือ ของที่จะจูงใจให้คนทำงานต่อเนื่องเป็นปีๆโดยไม่มีค่าตอบแทนจะต้องมีค่ามากในสายตาพวกเขา” อาหมวยทำหน้าพิกลก่อนจะยอมเฉลย “ข้อมูลแบบแผนการส่งกระแสประสาทของคนในขณะที่กำลังมีเพศสัมพันธ์สามหมื่นไฟล์ มีทั้งแบบปกติ และไม่ปกติ” “เคนจิมีข้อมูลพวกนี้หรือ” มิคาเอลแทบสำลักน้ำที่กำลังยกขึ้นจิบ การสำรวจแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีใครเสนอ แต่ไม่เคยมีกรรมการจริยธรรมของประเทศไหนให้ผ่าน “เห็นว่า มันเป็นข้อมูลเก่าที่ได้มาตอนที่ลุงบรรณารักษ์เริ่มตั้งบริษัท แล้วพวกเขามีเงินทุนน้อยจนต้องไปซื้อคอมพิวเตอร์พังๆจากประเทศที่โดนสึนามิถล่มมาซ่อมน่ะค่ะ” อาหมวยให้ข้อมูลตามที่เห็นในไดอารี่ มิคาเอลฟังแล้วก็พอจะเข้าใจ ประเทศเล็กๆที่เป็นเกาะกลางมหาสมุทร ไม่มีทรัพยากรมากมาย ส่วนใหญ่อยู่ได้ด้วยการท่องเที่ยวแบบเกาะสวาทหาดสวรรค์ ถ้าจะมีใครแอบทำวิจัยพิลึกๆนี่ ก็ต้องไปหากลุ่มตัวอย่างแถวนั้นนั่นแหละ “แต่..สามหมื่นไฟล์เลยหรือ” มิคาเอลยังอดข้องใจไม่ได้ “เห็นว่า สามหมื่นนี่น่าเป็นแค่ไม่ถึงหนึ่งในสิบที่กู้ข้อมูลได้” อาหมวยพยายามทำหน้าวิชาการเต็มที่ มิคาเอลเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ทันที “ดีนะที่ไม่มีใครรู้ ไม่อย่างนั้น ข่าวลือที่คุณหลิงถามจะกลายเป็นเรื่องมีมูลไปทันทีเชียว” อาหมวยเก็บถ้วยชามทันที “อ้าว จะรีบไปไหนหรือคุณ” มิคาเอลลุกขึ้นมาดักหน้าแล้วถามทันที “ไปตามล่าพวกจีเอ็มเงานั่น ฉันไม่ยอมให้ข่าวลือบ้าๆนั่นมันแพร่ไปมากกว่านี้หรอก” ----------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:09:13

ความคิดเห็นที่ 15 บทที่ 155 ก่อนประชุม 1 “สรุปว่าข้อมูลเรื่ององครักษ์เทพ คุณมีอยู่แค่นี้?” ลอเรนโซกดปุ่มปิดหน้าต่างในจอภาพติดกำแพง เผยให้เห็นใบหน้าของธงชัยคู่สนทนาของเขาขึ้นเต็มจอ อีกฝ่ายพยักหน้า “อาชีพนี้เคนจิรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว เรื่องการทำพันธสัญญาระหว่างผู้เล่นจึงมีเขาคนเดียวที่รู้ และไฟล์ที่ผมส่งให้คุณก็เป็นบันทึกการทำงานวันสุดท้ายของเขา” ลุงบรรณารักษ์ดูแก่ลงไปหลายปีภายในเวลาไม่กี่วัน เขาถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจถาม “คุณจะให้หนูหมวยตายแทนลูกชายคุณหรือ” ลอเรนโซเลิกคิ้ว แต่ไม่ทันได้ตอบลุงบรรณารักษ์ก็พูดต่อ “ผมมีลูกสาว แล้วก็มีคนยอมตายแทนลูกสาวผมมาแล้ว” เขาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “ถือว่าผมพูดผิดก็แล้วกัน เคนจิยังมีไข่มังกรนรกานต์ติดตัว ญาติเขามารับตัวออกจากโรงพยาบาลแล้วก็หายสาปสูญไป อาจจะยังไม่ตายก็ได้ ลูกสาวผมรอด แต่อยู่สภาพเจ้าหญิงนิทรา ผมดีใจที่ลูกผมยังอยู่ แต่ผมคงไม่กล้าสู้หน้าครอบครัวของเคนจิไปตลอดกาล นี่ขนาดผมไม่มีส่วนในการตัดสินใจเสียสละของเคนจินะ ลอเรนโซ คุณจะทนอยู่ได้หรือ ถ้าหนูหมวยเป็นอะไรไปจริงๆ” ลุงบรรณารักษ์หันมาจ้องลอเรนโซนิ่งเพื่อรอคำตอบ ลอเรนโซ ยักไหล่ “คุณนี่เป็นคนดีกว่าที่ผมคิดนะ” เขายิ้มก่อนจะบอก “ผมไม่ได้บอกหนูหมวยหรือเจ้ามิคหรอกนะ ทั้งคู่เห็นแค่ข้อมูลที่ผมต้องการให้รู้ พวกเขายังไม่รู้ว่าใคร กำลังจะได้อาชีพองครักษ์เทพ” เขาเว้นระยะก่อนจะพูดต่อ “ผมไม่ต้องการกดดันให้หนูหมวยเลื่อนระดับไปเป็นองครักษ์เทพเพื่อปกป้องเจ้ามิค และก็ไม่ใช่ว่า ผมกลัวว่าเมื่อเจ้ามิครู้เรื่องแล้วจะขัดขวางการเลื่อนระดับของหนูหมวย จนเธอไม่สามารถเข้าไปช่วยเจ้ามิคได้หรอกนะ แต่เป็นเพราะว่า ผมเคยทำอย่างนั้นมาก่อนกับมารตี” ลุงบรรณารักษ์ทำหน้าฉงน ก่อนจะนึกออก “ยานอวกาศของคุณถูกโจรสลัดโจมตีเมื่อยี่สิบปีก่อน” ลอเรนโซยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงความหลัง เขาพยักหน้า “ทันทีที่รู้ว่าถูกลอบโจมตี ผมหลอกให้มารตีเข้าไปอยู่ในยานฉุกเฉินแล้วจัดการส่งเธอกลับโลกทันที แต่เธอกลับบังคับยานนั่นกลับมาช่วยผมจัดการกับโจรสลัด ทั้งๆที่ปกติ แค่เครื่องบินตกหลุมอากาศเธอก็อาการไม่ดีแล้ว” ลุงบรรณารักษ์มองลอเรนโซอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ตอนนั้น ข่าวทุกสำนักบอกว่า โจรสลัดตายเกือบหมด เหลือหัวหน้าแค่คนเดียว แต่ก็ถูกแทงเข้าที่หัวใจ” เขาไม่คิดว่ามารตีจะลุยได้ขนาดนั้น ลอเรนโซพยักหน้าแล้วยิ้มอย่างภูมิใจ “ไม่ใช่ถูกแทงที่หัวใจ แต่โดนคุณนายแมกนัสเหยียบอกด้วยรองเท้าส้นเข็มสูงสี่นิ้วต่างหาก” เขาหัวเราะก่อนจะเล่าต่อ “แล้วรองเท้าที่เหลืออีกข้างก็เกือบจะได้มาประทับตราอยู่บนหัวผมแล้ว ถ้าผมไม่บังเอิญโดนยิงไปก่อนหน้านั้น” ลุงบรรณารักษ์ทำตาปริบๆ “ผู้หญิงนี่น่ากลัวจริงๆ” “เพราะฉะนั้น ผมจึงไม่แทรกแซงในเรื่องนี้ ไม่ว่าเจ้ามิคหรือหนูหมวย จะไม่รู้เรื่องนี้จากผมเด็ดขาด การเสียสละเพื่อคนที่เรารัก อาจจะเป็นการเสียสละที่ยิ่งใหญ่ แต่การเคารพการตัดสินใจของคนที่เรารักว่า เธอพร้อมที่ยืนอยู่เคียงข้างเราคือความเข้มแข็งและความเชื่อมั่นในตัวอีกฝ่าย ผมเรียนรู้เรื่องนี้ด้วยวิธีที่ยาก” พอเขาเห็นลุงบรรณารักษ์ทำหน้าสงสัย ลอเรนโซก็หัวเราะ “คุณคิดหรือว่าแค่ถูกยิง จะทำให้มารตียกโทษให้ง่ายๆ ผมก็เลยจะช่วยเจ้ามิคเสียหน่อย ด้วยการไม่ให้มันรู้อะไรเลย อีกอย่าง ถึงหนูหมวยจะเลื่อนระดับ เราก็ไม่รู้อยู่ดีนี่ว่าจะต้องทำพันธสัญญาอย่างไร สองคนนั้นรู้ไป แทนที่จะสบายใจ จะกลายเป็นแรงกดดันที่เพิ่มขึ้นโดยเปล่าประโยชน์ ที่ผมต้องการข้อมูล ก็เพื่อว่า เมื่อถึงเวลาฉุกเฉินผมจะได้ช่วยพวกเขาได้ทันกาลเท่านั้นแหละ” ลุงบรรณารักษ์ถอนหายใจ “เรื่องพันธะสัญญา มันคงขึ้นอยู่กับทักษะย่อยที่จะประกาศหลังจากที่ได้เลเวล 90 นั่นแหละ แต่คุณตั้งความหวังไว้สูงมากเลยนะลอเรนโซ ถ้าเมื่อถึงเวลานั้น เด็กสองคนนั้นไม่ได้รักกันขนาดตายแทนกันได้ หรือพร้อมจะยืนหยัดอยู่คู่กัน...” เขาหยุดพูดไปเฉยๆ ลอเรนโซยังยิ้ม “ความจริงรู้เมื่อไร มันก็คือความจริง ผมขึ้นมาถึงจุดที่อยู่ในทุกวันนี้ได้ เพราะการยอมรับความจริง และเคารพตัวเองพอที่จะไม่หลอกตัวเอง เด็กสองคนนั่นก็ต้องเรียนรู้ในเรื่องนี้เหมือนกัน” “ตกลง” ลุงบรรณารักษ์พยักหน้า “ผมจะติดต่อพนักงานที่เคยทำงานกับเคนจิทั้งหมด เผื่อว่าจะมีใครแกะรหัสออกว่า เขาวางเงื่อนไขการทำพันธสัญญาว่าอย่างไร และแผนสำรองของเขาในกรณีที่ทุกอย่างล้มเหลวคืออะไรกันแน่” ------------------------------------------------ ต๊ายแน ต๊ายแน ต๊ายแน เสียงรถฉุกเฉินประจำมูลนิธิเฮียปอดังลั่นถนน ส่งผลให้รถราต่างๆขยับชิดซ้ายเปิดทางให้รถพยาบาลติดตราเฮียปอเลี้ยวเข้าโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังในย่านสีลมอย่างรวดเร็ว ชายสองคนที่นั่งอยู่ในรถที่หยุดจอดหน้าโรงพยาบาลพอดีชะเง้อคอยาวเป็นนกกระจอกเทศ เพื่อจะดูให้ชัดว่า มีผู้บาดเจ็บอยู่กี่คน อาการหนักไหม จะได้กลับไปคุยให้เพื่อนฟังได้ถูก “โห แกดูดิ ไม่เลี้ยวเข้าห้องฉุกเฉิน แต่ตรงไปด้านหลังเลย ตายแล้วแหงๆ” คนนั่งข้ามคนขับปลดเข็มขัดนิรภัยเพื่อจะชะโงกออกไปดูนอกหน้าต่างให้ชัดๆ “คุณยามข้างหลังเป็นแผนกอะไรหรือ” ชายหนุ่มไม่สะดุ้งสะเทือนเลยสักนิด เมื่อยามประจำโรงพยาบาลเดินมาสำรวจเมื่อเห็นเขาทำท่าแปลกๆ ยามแอบส่ายหน้า ปลงๆกับพวกอยากรู้อยากเห็นก่อนจะตอบกลางๆ “ข้างหลังมีหลายแผนกครับ” “รวมห้องดับจิตด้วยป่าว” คนถามตัดสินใจถามตรงประเด็น คราวนี้คุณยามถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้เห็นชัดๆ “มีครับ แต่คุณช่วยขยับรถด้วยครับ ข้างหลังเริ่มติดแล้ว” คุณยามส่งสัญญาณให้คันหลังรู้ว่ากำลังจัดการอยู่ แล้วโบกมือไล่สองคนนั่น คนอยากรู้อยากเห็นเลยหันไปบอกเพื่อน “เฮ้ย เขาไล่แล้ว พวกในรถสงสัยตายหมดจริงๆ เขาขับไปที่ห้องดับจิตเลยว่ะ แต่แหม แววมันมาตั้งแต่เสียงหวอแล้วว่ะ ต๊ายแน ตายแน่” “ไอ้บ้า” คนขับหันมาด่า “เสียงนี่มันเอกลักษณ์ของเขา ร้อยกว่าปีนี้ไม่เคยเปลี่ยน แล้วเขาก็ช่วยคนมาตั้งเยอะ พูดงี้เสียหายนะเฟ้ย”เขาเร่งรถออกไปก่อนที่จะโดนบีบแตรด่า ที่ด้านหลังโรงพยาบาล หน้าตึกห้องดับจิต รถเฮียปอเข้าจอดเทียบกับช่องรับส่งศพ โลกยิ่งก้าวไกล คนก็ยิ่งยอมรับความจริงไม่ได้ ในยุคนี้ การทำศพเหลือแต่ขั้นตอนที่สวยงามให้เห็น ก่อนที่ร่างไร้ชีวิตจะได้รับการเสริมแต่ง แทบจะไม่มีใครได้เห็นสภาพที่แท้จริงของศพเลย โรงพยาบาลเอกชนทั้งหลายจึงต้องมีหน่วยงานตกแต่งศพ และการรับส่งศพก็ต้องทำในสภาพปิดมิดชิด ไม่เหลือช่องทางให้คนภายนอกได้เห็นภาพอุจาดตาเพื่อปลงสังขารแม้แต่น้อย ทันทีที่ประตูโลหะเลื่อนลงมาปิดสนิท ประตูรถพยาบาลก็เปิดออก แต่แทนที่จะมีคนเจ็บหรือคนตาย กลับมีชายฉกรรจ์สิบสองคนเดินลงมา “ไอ้หมีบ้า แกอยู่ไหนฟะ” พี่เหยี่ยวโทรหาเพื่อนทันทีที่ลงจากรถ แล้วก็โวยวายเสียงลั่น เมื่อได้คำตอบจากอีกฝ่าย “กินกาแฟอยู่ที่แผนกต้อนรับ รอตรวจขา ไอ้เวง แล้วทำไมพวกข้าต้องมาในรถส่งศพด้วย...” พี่เหยี่ยวด่าเพื่อนเป็นชุด ทั้งๆที่รู้ว่าการที่ตำรวจเป็นสิบคนจะตบเท้าเรียงแถวมาโรงพยาบาลเอกชนโดยไม่เป็นจุดสนใจมันยาก โดยเฉพาะเมื่อหนึ่งในนั้นดันเป็นหมอประจำโรงพยาบาลตำรวจด้วย “พี่ เอากาแฟไหม” รอจนพาชีสะกิดนั่นแหละ พี่เหยี่ยวถึงได้เห็นว่า พี่อีกา เจ็ดม้าที่เหลือและสมปองสมชายไปนั่งกระดิกเท้ากินของว่างที่แผนกต้อนรับเรียบร้อยแล้ว “หา แผนกนี้ยังมีของกินแจกอีกหรือ” พี่เหยี่ยวแปลกใจมาก ก็ที่ทำงานเขา ไม่มีใครคิดจะเตรียมของกินไว้ให้คนตายหรอก “พี่ก็ คนตายไม่กิน แต่ญาติเขามีนี่” พาชีส่ายหน้า ก่อนจะส่งแยมโรลรสส้มชิ้นพอคำเข้าปาก แล้วเดินหนีไปหยิบขนมจานใหม่ คราวนี้เขาเลือกฟรุตทาร์ตสารพัดสี พี่เหยี่ยวมองตามตาค้าง “ญาติคนตายที่โรงบาลข้า ส่วนใหญ่เขากินอะไรไม่ลงเฟ้ย” พี่เหยี่ยวแก้ตัวแทนที่ทำงานเบาๆ ก่อนจะกระโจนเข้าหาของกินบ้าง “มิคาเอลนัดประชุมตอนกี่โมง” พี่อีกาที่กินอิ่มแล้วหันมาถาม พี่เหยี่ยวเลยเคี้ยวขนมเต็มปากอยู่เลยต้องรีบกลืนแล้วหันมาตอบ “บ่ายสอง” อัสดรที่ยืนขายขนมจีบพนักงานฝ่ายต้อนรับอยู่เลยหันไปถามอย่างมีความหวัง “น้องคนสวยจ๋า คุณมิคเขาได้สั่งให้เลี้ยงข้าวกลางวันพวกพี่ด้วยหรือเปล่า” ------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:09:59

ความคิดเห็นที่ 16 พี่หมีปิดโทรศัพท์ในจังหวะเดียวกับที่บุรุษพยาบาลคนหนึ่งเข็นล้อเข็นมาหา “เชิญครับ คุณเบญจา” พี่หมีมองมือที่ผายไปยังล้อเข็นก่อนจะปฏิเสธ “ผมยังเดินไหวอยู่ครับ” บุรุษพยาบาลยิ้มรับ “ครับ แต่แผนกที่คุณจะไปค่อนข้างไกล” เขาเหลือบมองมายังขาที่ยังใส่เฝือกของพี่หมีและไม้ค้ำยันที่วางข้างๆ ก่อนจะให้เหตุผลต่อ “และมันเป็นกฏของโรงพยาบาลครับ ที่จะต้องดูแลคนไข้ให้ดีที่สุด” พี่หมีแม้จะไม่เต็มใจ แต่ก็ต้องยอม เขามาที่นี่เพื่อพบมิคาเอลและหมอที่จะดูแลระหว่างที่พวกเขาเข้าเล่นเกมในวันสำคัญ อย่าทำตัวให้เป็นจุดเด่นน่าจะดีที่สุด บุรุษพยาบาลช่วยพี่หมีลุกขึ้น เพื่อจะย้ายมานั่งที่ล้อเข็น ติ๊ด เสียงเตือนว่ามีคนส่งข้อความดังขึ้น “เชิญตามสบายครับ” บุรุษพยาบาลเลี่ยงไปหยิบไม้ค้ำของพี่หมีที่พิงไว้อีกทาง แล้วยืนรอให้พี่หมีอ่านข้อความให้เรียบร้อย ช่วยหารายชื่อจีเอ็มที่เข้าทำงานก่อนบริษัทจะถูกเทคโอเวอร์ด้วย ด่วนมาก หมวย พี่หมีเลิกคิ้ว หลังจากเปิดเผยตัวว่าเป็นตำรวจกับมิคาเอล เขาก็ทิ้งข้อความให้หมวยน้อยในเกม และให้เบอร์ติดต่อของโจรสลัดทั้งสามคน แต่เขาไม่คิดว่า หมวยน้อยจะมีเรื่องของความช่วยเหลือเร็วขนาดนี้ พี่หมีหันไปมองบุรุษพยาบาลที่ยืนดูเขาอยู่ เขาตัดสินใจส่งข้อความต่อไปให้สมปองและสมชายสองตำรวจผู้เชี่ยวชาญด้านไอที ถึงสองคนนั่นจะอยู่ในโรงพยาบาลเหมือนเขา แต่เคลื่อนไหวได้สะดวกกว่าเขาแน่ “ว่าแต่ หมวยน้อยจะหาตัวคนพวกนี้ไปทำไม และทำไมต้องหาผ่านช่องทางของตำรวจ ไม่ใช้ช่องทางของลอเรนโซ ซึ่งน่าจะสะดวกกว่า” แม้จะสงสัย แต่พี่หมีก็ตัดสินใจทำตามแผนเดิม เขาเก็บโทรศัพท์ หันไปยิ้มให้บุรุษพยาบาล “ผมพร้อมที่จะไปตรวจร่างกายแล้วครับ” --------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:10:47

ความคิดเห็นที่ 17 บทที่ 156 ก่อนประชุม 2 “ทวี” หัวหน้าของทวีเรียกเขาไว้เมื่อเห็นพนักงานที่ปกติวันๆขลุกตัวอยู่หน้าจอคอยเฝ้าตัวอันตรายจู่ๆก็เก็บข้าวเก็บของเหมือนจะกลับบ้านทั้งๆที่ยังไม่ถึงเวลา “ครับ” ทวีหยุดยืน หันไปมองหัวหน้าเหมือนจะรอรับคำสั่ง “คุณจะไปไหนหรือ” หัวหน้าถาม “อ๋อ ไปตรวจร่างกายตามคำสั่งของบริษัทไงครับ หัวหน้าไม่ได้จดหมายหรือครับ” ทวีถามกลับบ้าง หัวหน้าขมวดคิ้วทันที การตรวจร่างกายตามคำสั่งของบริษัท ตามปกติจะใช้กับพนักงานที่ต้องเข้าไปปฏิบัติงานในเกมเท่านั้น แผนกของเธอแค่เฝ้าดูอยู่ด้านนอก แม้จะงานหนัก แต่ก็ไม่เคยมีใครถูกเรียกไปตรวจร่างกาย หัวหน้าของทวีเดินไปยึดเครื่องคอมพ์ที่อยู่ใกล้ที่สุด เธอกรอกรหัสเปิดกล่องจดหมายของตนเองทันที แล้วเธอก็เห็นจดหมายที่ทวีพูดถึง เธอนั่งอ่านจนจบ จึงได้หันมาบอกทวี “เข้าใจล่ะ คุณเคยเข้าไปในเกมเมื่อตอนทดลองงาน แต่ตอนย้ายมาประจำที่แผนกนี้ คุณไม่ได้ตรวจร่างกายซ้ำ ก็เลยต้องเรียกไปตรวจเสียหน่อย” หัวหน้าพูดเบาก่อนจะทำหน้าไม่ชอบใจเล็กน้อยเมื่อพูดถึงข้อความต่อไป “แต่ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องทดสอบสมรรถภาพหลังการตรวจร่างกายอีก ใช้เวลาตั้งห้าวัน งานเราก็ออกจะเยอะ ยังจะมาดึงคนไปอีก” ทวียืนนิ่งไม่ออกความเห็น หัวหน้ามองทวีแล้วก็ยักไหล่ “แต่ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ คำสั่งมาจากข้างบนนี่นะ ไปได้ แล้วรีบกลับมาเฝ้าตัวป่วนต่อด้วยล่ะ” เธอโบกมือเหมือนจะไล่ แต่ทวีคนซื่อก็คือทวีคนซื่อ เขาขมวดคิ้ว ก่อนจะบอกหัวหน้า “ตามคำสั่ง ผมกลับมาทำงานไม่ได้ทั้งอาทิตย์นะครับ” หัวหน้าถึงกับมองหน้าทวีนิ่งแล้วโบกไล่เขาจริงๆในที่สุด แต่ด้วยความห่วงงาน ทวีก็ยังอุตส่าห์หันกลับมาบอก “ตอนนี้ตัวป่วนของหัวหน้าออกจากเกมอยู่ครับ แต่น่าจะเข้าเกมคืนนี้ หัวหน้าคงหาคนแทนทัน” ------------------------------------- ในขณะที่ข้างนอกเกมกำลังเตรียมการกันหัวหมุน ที่ในเกมก็วุ่ยวายไม่แพ้กัน “ไม่ยุติธรรม อย่างนี้ไม่ยุติธรรม” เจ้าเดรกน้อยกำลังงอแง โวยวายใหญ่ที่ไม่ได้ออกไปเที่ยว ยักษ์แดงเกาหัวยิก พยายามอธิบายให้เดรกน้อยฟังเป็นครั้งที่ร้อย “ก็นายท่านไม่ได้เข้าเกม พวกเราก็ต้องอยู่บ้านไง” “วันก่อนนายท่านก็ไม่อยู่ แต่เราก็ออกไปเที่ยวได้” เดรกน้อยเถียงทันที “ก็ตอนนั้นนายหญิงอยู่ไง เลยออกไปได้” พี่งูพยายามช่วยแม้ว่าอยากจะซัดเจ้าเดรกสักป้าบเต็มทนแล้ว เดรกน้อยทำหน้าราวกับจะร้องไห้ “ไม่ยุติธรรมอะ วันนี้นายท่านนายหญิงไม่อยู่ เดรกน้อยออกไปไม่ได้ ทำไมลูกเจี๊ยบน้อยออกไปล่ะ” “ก็ลูกเจี๊ยบน้อยหดตัวได้แล้วไง ไม่ชนข้าวของเสียหายแล้ว นายหญิงเอลล่าของลูกเจี๊ยบน้อยก็เลยพาลูกเจี๊ยบน้อยออกไปไง” พี่ยักษ์พูดครั้งที่ร้อยแล้วอีกเหมือนกัน “ไม่เอา ไม่ยอม เดรกน้อยไม่อยากอยู่บ้าน” เจ้าเดรกน้อยอาละวาดไปร้องไห้ไปอย่างน่าสงสาร พี่โกเลมน้อยก็เลยวิ่งเข้าไปกอด “โอ๋ๆๆ ไม่ร้องน้า เดรกน้อยน้า เราไปเที่ยวข้างนอกไม่ได้ ก็ไปเที่ยวข้างในละกัน” เท่านั้นแหละ น้ำตาเจ้าเดรกหยุดไหลราวกับปิดก๊อก “ข้างในไหน” มันถาม มองโกเลมน้อยตาแป๋วอย่างมีความหวัง ส่วนพี่งูกับพี่ยักษ์ก็หันไปสบตากัน ก่อนจะจ้องโกเลมน้อยรอคำตอบเหมือนกัน “ไปข้างในอาณาจักรจอมมารไง จอมมารน้อยจะพาไปเอง” โกเลมน้อยยืดอกตอบ “ไปได้แน่นะ” พี่ยักษ์ถามย้ำ เจ้าโกเลมน้อยพยักหน้าหงึกๆอย่างมั่นใจ “ได้จิ จอมมารหนึ่งสอง บอกว่าจอมมารน้อยไปได้ จอมมารน้อยก็ต้องไปได้จิ” “ไชโย งั้นก็ไปกันเลย” เจ้าเดรกน้อยกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ แต่ก็อดหวงที่เที่ยวไม่ได้ เลยหันกลับมาบอกโกเลมน้อย “พี่โกเลมน้อยห้ามบอกลูกเจี๊ยบน้อยนะว่าเราไปเที่ยวไหน อยากทิ้งเราไปเที่ยวในเมืองดีนัก คอยดูนะ กลับมาเดรกน้อยจะเล่าให้อิจฉาเล้ย” พี่งูกับพี่ยักษ์แทบจะส่ายหน้าพร้อมกันเมื่อเจ้าเดรกน้อยพูดจบ ----------------------------------------------- ในเหมืองใต้ดินตำแหน่งที่ลึกที่สุด ลึกจนเกือบจะถึงนรก จอมมารทั้งสองกำลังเรียกข้อมูลจากบรรดาแมลงใต้ดินที่พวกเขาส่งพวกมันเจาะลงไปให้ถึงนรกเพื่อสร้างแผนที่ เนื่องจากแผนที่ที่พวกเขากำลังสร้างมันครอบคลุมพื้นที่กว้างมาก และพวกเขาขี้เกียจเลื่อนเข้าเลื่อนออกเพื่อย่อและขยาย พวกเขาเลยสั่งให้แสดงผลเป็นภาพสามมิติลอยอยู่ในอากาศ แทนที่จะใช้มอนิเตอร์ตามปกติ จากแผนที่ ผืนดินของทวีปใหญ่กับทวีปเริ่มต้นเป็นแผ่นดินที่แยกออกจากกันโดยมีช่องแคบเล็กๆกั้นอยู่ ทั้งสองทวีปมีพื้นที่ที่เป็นสีเทาอยู่เกินครึ่ง ซึ่งจอมมารทั้งสองไม่ได้สนใจ เพราะรู้ว่ามันคือพื้นที่สำรองที่ยังไม่เปิดใช้ มันเป็นที่ที่ทีมงานจะเอาสัตว์เวท พืช และสารพัดไอเทมไปปล่อยเพื่อทดลองในสภาพจริง พื้นที่เหล่านี้มีกำแพงที่มองไม่เห็นกั้นไว้เป็นอย่างดี สิ่งที่พวกเขาสนใจคือ สิ่งที่อยู่ลึกลงมาใต้ดินกว่าหนึ่งร้อยกิโลเมตร มันถูกแสดงด้วยเส้นสีทองเป็นแนวยาว กั้นระหว่างพื้นที่สีน้ำตาลที่แสดงพื้นที่ใต้ดินและพื้นที่สีดำสนิทที่ไม่รู้ว่าคืออะไร จากตำแหน่งของพวกเขาในแผนที่ พวกเขาอยู่เหนือเส้นทองแค่หนึ่งกิโลเมตรเท่านั้น “อะไรฟะ ตายหมดเลย” จอมมารหนึ่งบ่นอุบอิบ เมื่อเห็นจุดสีเขียวแสดงตำแหน่งของแมลงที่เขาส่งไปค่อยๆดับไปทีละดวงเมื่อเข้าใกล้เส้นสีทอง ไม่มีตัวไหนที่เข้าไปได้ใกล้ถึงสิบเมตรเลย “นี่ขนาดให้เพชรนิลกาฬเป็นอาหารตั้งสามวันก่อนจะส่งไปแล้วนะ” จอมมารหนึ่งบ่นต่อ จอมมารสองเลยหันมามองหน้า “แมลงกับหนอนมันกินได้แค่ไหนกันเชียว สามวันเพชรนิลกาฬแทบจะไม่สึกหรอ” ติ๊ดๆๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะหันมาเถียงกัน สัญญาณเตือนว่ามีจดหมายด่วนก็ดังขึ้นจากเครื่องคอมพ์ของทั้งคู่ พวกเขาเปิดอ่านแล้วก็หันมาทำหน้าเซ็ง “ตรวจร่างกายอีกแล้ว” จอมมารหนึ่งทำเสียงเบื่อหน่าย “เฮ้ย แต่อันนี้ต้องรีบไปเฟ้ย” จอมมารสองร้องค้านทันทีที่อ่านจบ “ทำไมฟะ” จอมมารหนึ่งสงสัย การตรวจร่างกายมันน่าดีใจตรงไหน “ก็เที่ยวนี้เขาให้ไปที่โรงพยาบาลเฟ้ย ไม่ใช่คลินิกในบริษัท” จอมมารสองบอก จอมมารหนึ่งหันกลับไปอ่านรายละเอียดอย่างรวดเร็ว “แสงเดือน แสงตะวัน” จอมมารหนึ่งเริ่มเพ้อ เพราะถูกลงโทษเป็นเวลานาน “พยาบาลสาวสวย” จอมมารสองเพ้อมั่ง แต่คนละเรื่อง “อาหารแสนอร่อย ขนมกองโต” คราวนี้ทั้งคู่หันมาเพ้อเรื่องเดียวกัน พวกเขาสบตากัน ก่อนจะพยักหน้า แล้วก็ล็อคออฟไปโดยไม่เก็บอะไรเลย ทันทีที่จอมมารหายตัวไป สัตว์เวทกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏตัว “ที่นี่เหรอ อาณาจักรจอมมาร ไม่เห็นจะจ๋วยเลย” เดรกน้อยเดินอาดๆมาสำรวจเป็นตัวแรก “ไม่ค่อยสวยแต่ของกินเยอะน้า” โกเลมน้อยเดินตรงไปหาเพชรนิลกาฬทันที มันเอียงคอหน่อยๆเมื่อเห็นว่าคราวนี้เพชรถูกเรียงอยู่ในถาดอย่างเป็นระเบียบ ไม่ต้องไปถล่มผนังถ้ำเองเหมือนคราวที่แล้ว มันหยิบเพชรขึ้นมาปัดๆก่อนจะส่งเข้าปากแล้วร้อง “อ้ำ” อย่างสุขใจ เดรกน้อยเอียงคอมองอย่างสนใจ มันไม่สนใจเพชรที่มีสีดำด้านๆนี่เท่าไร แต่พอเห็นโกเลมน้อยกินแล้ว มันดูน่าอร่อยจัง เจ้าเดรกน้อยเลยหยิบมาลองชิมมั่ง “อ้ำ” มันทำตามทุกท่า รวมถึงการหลับตาพริ้มหลังจากส่งเพชรเข้าปาก เดรกน้อยสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่าเพชรนิลกาฬกลายเป็นน้ำไหลลงคอมันไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้น ความหิวราวกับไส้จะขาดก็เข้าครอบงำ มันยกเพชรนิลกาฬทั้งถาดเทเข้าปากทันที โกเลมน้อยเอียงคอมองแล้วก็เข้าใจ ตอนที่นายหญิงให้มันมากินอัญมณีหนแรกมันก็เป็นแบบนี้แหละ โกเลมน้อยก็เลยพาเดรกน้อยไปถล่มผนังถ้ำตามที่ตัวเองเคยทำอย่างชำนาญ “เดรกน้อยเป็นอะไร” พี่ยักษ์ขมวดคิ้วด้วยความเป็นห่วง “พลังธาตุไม่สมดุล ต้องเติมให้ครบ” พี่งูตอบ ทั้งที่แปลกใจว่าทำไมความรู้มันถึงได้ผุดขึ้นในหัวเอง พี่ยักษ์หันมามองหน้า พี่งูเลยอธิบายต่อ “มังกรทองมีธาตุทั้งห้าสมดุลตั้งแต่เกิด เพชรนิลกาฬให้ธาตุความมืด พอเดรกน้อยเริ่มกิน มันก็จะกินจนได้ธาตุความมืดเท่ากับธาตุอื่นที่มันมีอยู่” “แล้วทำไม ตอนที่ข้ากินถึงไม่เป็นอะไร” พี่ยักษ์มีคำถามขึ้นทันที พี่งูหันมาอธิบาย “แกเป็นอัลติเมทโกเลมที่สามารถมีธาตุใดธาตุหนึ่งเด่นได้ ไม่จำเป็นต้องมีทุกอย่างสมดุลเหมือนมังกรทองหรือสัตว์เวทจากนรก” จากนั้นมันก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ “แกกินอัลติเมทโกเลมตัวอื่นจนมีสองธาตุเด่นกว่าธาตุอื่นแล้วนี่ ลองกินอีกสามธาตุแล้วมากินเพชรนิลกาฬอีกทีสิ แกอาจจะได้เลื่อนเป็นโกเลมจากนรก” พี่ยักษ์นิ่งฟังอย่างสนใจทันที “แล้วถ้าข้ากินซ้ำธาตุเดิมที่มีอยู่ล่ะ” พี่งูเลิกคิ้ว “แกก็ต้องกินธาตุที่ยังขาดเพิ่มมากขึ้นไปอีกนะสิถามได้” พี่ยักษ์หรี่ตาครุ่นคิด “ถ้าอย่างนั้น เพื่อไม่ให้เสียเวลา ก็ต้องกินธาตุที่ขาดก่อนสินะ” จอมมารน้อยไม่ได้รู้ตัวเลยว่า การพาเดรกน้อยมาเที่ยวคราวนี้จะทำให้อัลติเมทโกเลมที่แสนจะใจดีของมันกลายเป็นโกเลมมารที่อัลติเมทโกเลมตัวอื่นๆไม่อยากจะพบเจอ พี่งูยักไหล่ มันไม่สนใจอยู่แล้วว่ายักษ์แดงจะกินใคร หรือใครจะโดนกิน มันแค่แนะๆตามประสาคนบ้านเดียวกันที่ยังต้องรวมกลุ่มกันสู้บ่อยๆ มันหันไปสนใจแผนที่ที่ยังลอยอยู่ในอากาศ “เจ้ายักษ์ มาช่วยกันดูหน่อยสิว่านี่อะไร” พี่งูปลุกพี่ยักษ์ให้ตื่นจากการฝันหวานเรื่องอัพเกรดตัวเอง พี่ยักษ์เดินมาดู แล้วก็ลองเอานิ้วจิ้มๆดู ปรากฏว่า แผนที่มันขยายบ้างย่อบ้างตามการลากนิ้ว พี่งูเลยลากเก้าอี้มาต่อขาแล้วช่วยพี่ยักษ์จิ้มบ้าง จนในที่สุดมันก็เจออะไรบางอย่าง “คุ้นๆไหม” พี่งูถามทั้งๆที่ตายังมองเส้นสีน้ำตาลอ่อนแทนอุโมงค์ที่เลี้ยวลดคดเคี้ยวลงใต้ดิน จากนั้นก็แยกเป็นสามทาง ทางหนึ่งโผล่ไปที่พื้นที่สีฟ้าใต้ทะเลสาปใต้ดิน ทางที่สองมุดขึ้นข้างบนไปที่ทะเลสาบกลางหุบเขา ส่วนทางสุดท้ายไปสิ้นสุดที่เส้นสีทอง พี่ยักษ์เอาแผนที่ที่มันวาดเองตอนที่หนีมังกรทองมาเทียบทันที “เข้ากันได้สนิท” มันบอกหลังจากลองย่อขยายแผนที่สามมิติจนได้ขนาดเท่ากับแผนที่ที่มันวาด พี่งูเหลียวไปรอบๆจนไปเจอคอมพิวเตอร์สองเครื่อง ทั้งสองเครื่องแสดงภาพแผนที่ค้างไว้ แต่เป็นคนละส่วน พี่ยักษ์เดินตามมาดู แล้วก็บอก “นี่มันคล้ายๆอุปกรณ์ในห้องทำงานนายท่าน เวลาทำงาน นายท่านชอบพูดว่า เซฟและส่งข้อมูล...” เจ้ายักษ์หยุดพูดเพราะหน้าจอคอมพิวเตอร์กระพริบทันที จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:11:48

ความคิดเห็นที่ 18 “โปรดระบุเป้าหมายของการส่งข้อมูล” เสียงผู้หญิงดังขึ้นจากคอมพิวเตอร์ “เจ้ายักษ์แดง” พี่งูเรียกพี่ยักษ์ด้วยความตกใจ แต่คอมพิวเตอร์แสนฉลาดเข้าใจว่าให้ส่งข้อมูลให้พี่ยักษ์ มันก็เลยจัดการส่งข้อมูลแผนที่ไปให้พี่ยักษ์ทันที พี่ยักษ์ทรุดตัวลงนั่งด้วยความมึน เพราะมีข้อมูลผ่านเข้าหัวมาเยอะมาก พี่งูเห็นท่าไม่ดีก็เลยวิ่งมาประคอง “หน่วยความจำเต็ม ต้องการถ่ายโอนไปที่อื่นก่อนหรือไม่” เสียงคอมพิวเตอร์ถามซ้ำ “ทำยังไงอะ ใครก็ได้ช่วยที” พี่งูหันรีหันขวางตัดสินใจไม่ถูก ส่วนพี่ยักษ์นอนแอ้งแม้งไปเรียบร้อยแล้ว “ท่านสามารถนำไอเทมบันทึกข้อมูลไปต่อกับคอมพิวเตอร์ที่บ้านเพื่อโอนย้ายข้อมูลได้” ฟังก์ชั่น Help ในคอมพิวเตอร์ช่วยให้คำแนะนำทันที พี่งูเลยจัดการจับพี่ยักษ์วาร์ปกลับบ้าน แล้วลากพี่ยักษ์ไปที่ห้องทำงานของมิคาเอล ซึ่งพอถึงตรงนั้นแล้ว แม้พี่งูจะใช้คอมพ์ไม่เป็น แต่มันก็เรียนรู้แล้วว่า พอมีไอ้เครื่องหน้าตาแบบนี้อยู่ใกล้ๆ ขอให้ขอความช่วยเหลือเถอะ ต้องมีผู้หญิงใจดีสักคนมาช่วยบอกทุกหน พี่งูยืนดูพี่ยักษ์ที่มันลากมานอนกองอยู่บนแผ่นอะไรสักอย่างตามคำบอกของคอมพิวเตอร์ในห้องมิคาเอลอย่างภาคภูมิในในผลงานตัวเอง จากนั้นมันก็วาร์ปกลับไปที่อาณาจักรจอมมาร “เสร็จแล้ว” พี่งูบอกผู้หญิงที่มันมองไม่เห็น “ต้องการให้ส่งข้อมูลต่อหรือไม่” คอมพิวเตอร์ถาม “ส่ง” พี่งูตอบอย่างมั่นใจ จากนั้นมันก็ลากเก้าอี้มานั่งดูที่หน้าจอ จิ้มโน่นจิ้มนี่ไปเรื่อย และเนื่องจากสองจอมมารไม่คิดว่าจะมีใครมาใช้เครื่องในนี้ได้ก่อนที่มันจะปิดตัวเองอัตโนมัติเมื่อไม่มีใครใช้งาน จึงไม่ได้ปิดเครื่องหรือล็อคออฟ พี่งูก็เลยสามารถเรียกข้อมูลสารพัดมาดูเล่นได้โดยไม่ต้องใช้รหัสผ่าน พอดูเสร็จ ก็มีผู้หญิงใจดีถามทุกครั้งว่าจะให้เซฟไหม ให้ส่งไปให้เจ้ายักษ์ไหม พี่งูเห็นเขาใจดีแบบนี้ก็เลยไม่ขัดศรัทธาสั่งเซฟมันเสียทุกอย่าง พี่งูกดโน่นกดนี่ไปเรื่อยๆจนกระทั่ง มีกล่องสีเหลืองโผล่ขึ้นมากล่องหนึ่ง พี่งูกดที่กล่องตามที่เล่นมาตลอด แต่คราวนี้กล่องกลับไม่เปิด “โฟลเดอร์ไข่มังกรนรกานต์ ต้องใช้รหัสผ่านในการเปิด โปรดใส่รหัสผ่าน” เสียงคอมพิวเตอร์ประกาศขึ้น “รหัสผ่านอะไร” พี่งูเอียงคอถาม “ผู้ที่สามารถเปิดกล่องนี้ได้ คือผู้เข้าแข่งขันสามคน คุณเคนจิ ผู้สร้างกล่อง และมังกรนรกานต์ ทุกท่านจะมีรหัสผ่านอยู่แล้ว หากไม่มีขอให้ติดต่อคุณเคนจิ” คอมพิวเตอร์ตอบ “ข้าคือมังกรนรกานต์ บอกรหัสมา” พี่งูชักหงุดหงิด ไม่เห็นมันจะจำได้ว่าเคยเจอคนชื่อเคนจิมาก่อน “หากท่านคือมังกรนรกานต์ โปรดยื่นขาหน้ามาแตะที่กล่อง” คอมพิวเตอร์สั่ง พี่งูทำตามอย่างไม่แน่ใจ ทันทีที่ฝ่าเท้าของมันแตะกับหน้าจอ ก็มีแสงสีเขียวฉายออกมา “รหัสถูกต้อง” เมื่อคอมพิวเตอร์พูดจบกล่องก็เปิดออก เผยให้เห็นไข่มังกรสามสี พี่งูจิ้มที่ไข่สีทองก่อนทันที “ไข่สีทอง บรรจุข้อมูลอันตราย ต้องเก็บไว้ในนรกเท่านั้น แม่มังกรจะฆ่าทุกคนที่จะชิงไข่ใบนี้” พี่งูหัวหด เปลี่ยนไปกดไข่สีเงินทันที “ไข่สีเงิน บรรจุของรางวัล เมื่อได้ไข่สีเงินแล้ว ให้ไปขอรหัสสำหรับเปิดที่เคนจิ” พี่งูทำหน้ายู่ “คนนี้อีกแล้ว” มันกดไข่ใบสุดท้าย “ไข่สีขาว ไข่ฝ่อที่ต้องได้รับการช่วยเหลือ ท่านต้องการรับภารกิจชิงไข่ฝ่อจากแม่มังกรก่อนที่มันจะถูกทำลายหรือไม่” พี่งูมองคอมพิวเตอร์งงๆ “มีเควสให้ด้วยเหรอ” “ท่านต้องการรับภารกิจหรือไม่” คอมพิวเตอร์ถามซ้ำ “รับ” สองเสียงประสานลั่นมาจากด้านหลัง โกเลมน้อยกับเดรกน้อยกินอิ่มแล้ว พวกมันเดินจูงมือกันกลับมาได้ทันเวลาพอดี “มังกรนรกานต์ อินดิโก้ ดราก้อน รับภารกิจชิงไข่มังกรนรกานต์จากแม่มังกร ภารกิจนี้เหลือกำหนดเวลาอีก 38 วัน รางวัลที่จะได้รับคือรหัสสำหรับเปิดไข่มังกรสีเงิน ซึ่งบรรจุไฟล์...” โชคดีที่พี่งูมัวแต่หันไปสนใจน้องๆ และตอบคำถามเรื่องยักษ์แดงที่หายตัวกลับบ้านไปก่อน ไม่อย่างนั้นมันต้องสงสัยแน่ๆ ว่ามันจะเอาไฟล์ที่มันไม่รู้อยู่แล้วว่าคืออะไร ไปทำอะไร แล้วไฟล์พวกนี้ยังมีชื่อแปลกๆทั้งนั้น อย่างหฤหรรษ์ รัญจวน ทริปเปิ้ลเอ็กซ์ อะไรเทือกนี้ แต่มีอยู่ตัวหนึ่งที่ได้ยินช่วงท้ายๆอยู่หน่อยหนึ่ง “พี่งูๆ ไอ้ เอ็กซ์ๆๆนี่ มันเหมือนไอ้มดเอ็กซ์ที่พี่วินเล่าให้ฟังป่าว” เนื่องจากขบวนการห้าสีมีความเกี่ยวพันกับมาส์กไรด์เดอร์อยู่บ้าง วินก็เลยเล่าเรื่องซุปเปอร์ฮีโร่ย้อนยุคให้พลพรรคห้าสีฟังบ้างเล็กน้อย โกเลมน้อยในฐานะหัวหน้าชั้น และหัวหน้าขบวนการห้าสีก็เลยต้องสนใจหน่อยนึง “ไม่รู้สิ เหมือนกันมั้ง” พี่งูเริ่มมั่ว “งั้นก็ต้องยิ่งเข้าไปช่วยใหญ่เลยเนอะ” โกเลมน้อยหันมาบอกลูกทีม ซึ่งทั้งสองตัวที่เหลือก็พยักหน้ารับเห็นด้วยทันที ---------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:12:59

ความคิดเห็นที่ 19 บทที่ 157 ก่อนประชุม 3 ทวีเดินมาที่ลานจอดรถ พนักงานจากห้องพยาบาลยืนรอเขาที่ทางออกอยู่ก่อนแล้ว พอมาถึงชายหนุ่มก็ยื่นบัตรพนักงานให้อีกฝ่ายตรวจสอบทันที “วันนี้มีกี่คนหรือครับ” ทวีถามเมื่อเห็นรถตู้ปรับอากาศจอดอยู่คันเดียว ตามปกติการตรวจร่างกายแบบนี้บริษัทจะจัดให้ตรวจเป็นกลุ่มใหญ่ เขาจึงแปลกใจเล็กน้อยที่ไม่เห็นใครเลย “สี่คนครับ” พนักงานจากห้องพยาบาลยิ้มให้ แล้วให้ข้อมูลเพิ่ม “ขึ้นไปรอบนรถคนหนึ่งแล้ว คุณจะรอบนรถก่อนก็ได้นะครับ ผมคิดว่าอีกเดี๋ยวผมก็จะออกแล้วครับ ผมไม่เคยรอใครเกินห้านาที” ยังไม่ทันที่ทวีจะตอบว่าอะไรก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งตึกๆมาพร้อมกับเสียงตะโกน “รอด้วยๆ” สองจอมมารใส่เสื้อเชิ้ตลายดอกคนหนึ่งสีแดง อีกคนสีฟ้า สวมกางเกงขาสั้นแค่เข่า รองเท้าผ้าใบสีแสบตาพอๆกับผมสีส้มแปร๊ด “เห็นไหมครับ รอไม่นานจริงๆด้วย” พนักงานหันมายิ้มให้ทวี ก่อนจะเดินไปตรวจบัตรของสองจอมมารทันที จึงไม่ได้เห็นว่าทวีนิ่งไปเมื่อเห็นสองจอมมาร ทวีกลับหลังหันเดินไปขึ้นรถ แต่เมื่อเปิดประตู เขาก็ชะงักอีกครั้ง เมื่อเห็นคนเอนหลังนอนบนเก้าอี้ที่ปรับเอนจนสุดอยู่ข้างในรถ “คุณกีย์” ทวีหลุดปากเมื่อเห็นชายร่างใหญ่ ผิวคล้ำ หน้าตาดุดันจนไม่น่าเชื่อว่าจะรับบทบาทเป็นพ่อครัวมือหนึ่งในทวีปเริ่มต้นได้เป็นปี ชายคนนั้นลืมตามาดูทวี แล้วก็สั่ง “หุบปากเสีย ผมจะนอน” ทวียืนตัวแข็ง ไม่กล้าก้าวขึ้นไปบนรถ แล้วก็สะดุ้งสุดตัวอีกที เมื่อสองบ่าถูกคว้าให้ถอยหลัง “ยืนขวางทำไมว้า” จอมมารหนึ่งบ่น แล้วก้าวขึ้นรถไปทันที แต่ไม่ว่าเคลื่อนไหวเร็วแค่ไหน ทวีก็เห็นเขาชะงักไปชั่วครู่เมื่อเห็นคนที่อยู่บนรถ แต่จอมมารหนึ่งไม่พูดอะไร เขาตรงไปยึดเก้าอี้ข้างๆ แล้วปรับเอนบ้าง ฝ่ายคนที่อยู่ข้างใน แค่ลืมตาขึ้นมาดู แล้วก็หลับตาต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น จอมมารสองที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดชัดเจน หันไปบอกทวี “นายไปนั่งข้างหน้า แล้วก็อย่าปากมากล่ะ” ว่าแล้วเขาก็ขึ้นรถตู้แล้วปิดประตูทันที ทวีเลยได้แต่ส่ายหน้าแล้วเดินไปนั่งคู่คนขับ ซึ่งก็คือพนักงานจากห้องพยาบาลนั่นเอง “โดนแย่งที่นั่งมาหรือครับ” พนักงานถามด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ “ผมว่าเราคุยกันเรื่องอื่นดีกว่าครับ” ถึงทวีจะเห็นว่าทั้งสามคนข้างหลังเอนหลังหลับตาไปหมดแล้ว แต่การนินทาซึ่งหน้าก็เสี่ยงเกินไป พนักงานยักไหล่ ก่อนจะค่อนแคะ ไม่ใส่ใจกับคำแนะนำ “พวกนี้ตอนทำงานก็นอน ออกมาข้างนอกก็ยังจะนอนอีก” “คุณว่าไง นะครับ” ทวีแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “อ้าว พวกคุณไม่รู้จักกันหรอกหรือ” พนักงานถามอย่างสงสัย “ไหนในเอกสารบอกว่าเที่ยวนี้เป็นพนักงานเก่าที่ทำมาตั้งแต่ก่อนถูกเทคโอเวอร์ทั้งหมด” “สมัยนั้น ถึงบริษัทจะไม่ใหญ่ แต่ก็มีพนักงานเยอะอยู่พอสมควรครับ ผมเป็นพนักงานคนสุดท้ายที่เข้าทำงานก่อนการเทคโอเวอร์น่ะครับ” ทวีเลี่ยงไม่ตอบคำถามไปอย่างเนียนๆ พนักงานพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะชวยคุยเรื่อยเปื่อย “นั่นสิ ผมเองก็เข้าทำงานตั้งแต่วันแรกที่บริษัทโดนเทคโอเวอร์เหมือนกัน ตอนนั้นก็มีแต่พนักงานเก่าๆ ผมยังจำพวกคุณทั้งสี่คนไม่ได้เลย” “คุณเข้ามาทำงานตั้งแต่วันแรกเลยหรือครับ” ทวีถามอย่างแปลกใจ เพราะหลังจากเทคโอเวอร์ บริษัทต้องวุ่นวายกับการรับสมัครพนักงานใหม่เกือบสองเดือนเต็มกว่าจะได้คนมาทำงานครบตามแผนงานของผู้บริหารชุดใหม่ พนักงานหัวเราะ “ผมเป็นคนขับรถของท่านประธานมาก่อนน่ะครับ พอท่านประธานมารับตำแหน่ง ผมก็ขอบรรจุที่นี่เลย เพราะงานมันมั่นคงกว่าตำแหน่งคนขับรถประจำตำแหน่ง สวัสดิการก็ดีกว่าด้วย ผมเป็นคนขับรถประจำบริษัทไม่เท่าไร ท่านประธานก็ให้ผมมาประจำที่ห้องพยาบาลนี่แหละ” ทวีเลิกคิ้ว “ที่ห้องพยาบาลมีงานรับส่งคนมากถึงกับต้องมีคนขับรถประจำเลยหรือครับ” คนขับรถหัวเราะลั่น “ไม่มีหรอกคุณ แต่พองานประจำไม่ค่อยมี ท่านประธานก็เรียกผมไปขับรถให้ได้ไงล่ะคุณ” พอเห็นทวีทำหน้าแปลกๆ คนขับรถก็แก้ตัวแทนเจ้านายทันที “ตำแหน่งของท่านประธานมีคนขับรถประจำตำแหน่งอยู่แล้ว หลังจากที่บรรจุผมก็ไม่ได้จ้างใครเพิ่มอีก จะว่าไป เท่ากับประหยัดให้บริษัทเสียอีกนา” “ครับ” ทวีรับคำสั้นๆ ตอนนี้ข่าวเรื่องประธานบริษัทแอบให้ความช่วยเหลือกิลด์พิทักษ์ฟ้ากำลังกระจายอยู่ในแผนกของเขาอย่างเงียบๆ การที่ส่งคนขับรถประจำตัวมาประจำที่ห้องพยาบาลตอนกลางวัน แต่เช้าเย็นต้องขับรถรับส่งประธานทุกวัน ก็เท่ากับว่าท่านประธานสามารถติดตามความเคลื่อนไหวในแผนกนั้นได้ระดับหนึ่ง ทวียิ้ม ไม่ต้องให้อัจฉริยะคาดการณ์หรอก ข้อมูลที่คนขับรถประจำแผนกพยาบาลรู้แน่ๆก็คือ มีใครถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลบ้าง และเมื่อมีรายที่น่าสนใจแล้ว ท่านประธานก็สามารถหาข้อมูลเพิ่มเองอย่างละเอียดได้โดยไม่มีใครสงสัยอยู่แล้ว “งานหนักไหมครับ” ทวีถามเหมือนจะชวนคุย “ไม่หนักหรอกคุณ จะมีตื่นเต้นหน่อยก็ตอนที่ใครน้า จากฝ่ายเควสน่ะ ที่ต้องเอาตัวไปส่งโรงพยาบาลด่วน ตอนนั้นคุณธงชัยตกใจจนหน้าซีดเลย ผมเองก็ต้องโทรไปแจ้งท่านประธานว่าต้องอยู่รอจนกว่าอาการของคนไข้จะดีพอที่จะไปกับรถพยาบาลได้” คนขับรถเล่าด้วยท่าทางที่ยังตื่นเต้นไม่หาย เขาพูดต่ออย่างเสียดาย “แต่สุดท้าย ผมไม่ได้ส่งเขาไปโรงพยาบาลหรอกนะ หมอเขาสั่งให้รอรถของโรงพยาบาลมารับ เห็นว่าเครื่องไม้เครื่องมือในรถมันดีกว่า แหม เลยอดได้คุยกับพวกคนขับรถที่สาขาอื่นเลย” จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:14:45

ความคิดเห็นที่ 20 พอคนขับรถพูดถึงตรงนี้ ทวีก็ขมวดคิ้ว “มีคุยกับสาขาอื่นด้วยหรือครับ” “แน่นอนสิ จริงๆก็ตั้งแต่มีข่าวลือแปลกๆเรื่องคนเล่นเกมแล้วนอนไม่ฟื้นก่อนจะเทคโอเวอร์แล้ว ท่านประธานบอกให้พวกเรารวมกันไว้ เผื่อมีเหตุการณ์ฉุกเฉิน จะได้ช่วยกันได้” คนขับรถพูดไปเรื่อยๆ เห็นได้ชัดว่าเขาให้ความเคารพและศรัทธาในตัวท่านประธานแค่ไหน “พวกคุณอยู่กันคนละที่ จะช่วยกันได้ยังไงหรือครับ” ทวีอดสงสัยไม่ได้ “ก็ใช้โปรแกรมจำลองการเดินทางไงคุณ เราซ้อมกันบ่อยๆ บางทีก็แข่งกันบ้างว่า ถ้าต้องส่งคนไปโรงพยาบาลใช้เส้นทางไหนจะเร็วที่สุด” ทวีอึ้งไปพักใหญ่ เขาคิดถึงเหตุการณ์ที่เวลส์ จึงได้ลองถามดู “แล้วถ้ามีคนไม่สบาย แต่ไม่ถึงกับต้องส่งโรงพยาบาลละครับ” “แหม ก็ไม่ยาก เราก็ส่งเขาไปที่บ้านสิครับ” คนขับรถหัวเราะเบาๆ ทวีหันมามองคนขับ คราวนี้เขาถามตรงประเด็น “พวกคุณเคยซ้อมการเดินทางไปที่บ้านด้วยโปรแกรมจำลองหรือเปล่าครับ” “แน่นอน เราซ้อมแน่ๆ เราสุ่มที่อยู่พนักงานมาลองซ้อมกันบ่อยๆ” คนขับรถตอบแบบไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ ก่อนจะคุยอวด “เราทำกระทั่งสำรวจเส้นทางจากหน้าตึกหน้าบ้านไปจนถึงห้องนอนของพนักงานและตึกรามร้านค้าในย่านใกล้เคียงด้วยนะครับ” ทวีนั่งตัวแข็ง “ทำไมหรือครับ” “ก็คนไม่สบายนี่คุณ บางทีเราก็ต้องพยุงหรือไปส่งจนถึงที่ ตอนแข่งกัน เราคำนวณทุกอย่างแหละ บางทีจอดรถที่หน้าคอนโด อาจจะต้องเดินไกลกว่าไปจอดที่ลิฟต์ส่งของด้านหลังก็ได้ เรื่องพวกนี้ไม่ใช่จะหาข้อมูลกันได้ง่ายๆนะคุณ ต้องคุ้นกับคนในพื้นที่ แล้วบางทีก็ต้องไปสืบด้วยตัวเอง ดีนะที่ท่านประธานเห็นความสำคัญของงานเรา ก็เลยสนับสนุนการแข่งขันมาโดยตลอด ไฟล์จำลอง ท่านก็ว่า ท่านจะเก็บไว้ในฐานข้อมูลเป็นอย่างดี แล้วก็ต้องขอบคุณฝ่ายออกแบบกับฝ่ายเทคนิคด้วยนะคุณ ที่เขายอมให้ที่อยู่พวกเขามาใช้ในการแข่งขัน” ทวีหนาวเยือกถึงไขสันหลัง มิน่า เขาส่งข่าวให้ท่านประธานเก่าเร็วแค่ไหน ก็สายไปก้าวหนึ่งทุกครั้ง ในขณะที่คุณธงชัยต้องมะงุมมะงาหราหาเส้นทางการเดินทางไปหาคนป่วย แต่คนขับรถพวกนี้หาเส้นทางที่เร็วที่สุดไว้ให้พวกวายร้ายเรียบร้อยแล้ว และไม่ใช่เส้นทางเข้าออกด้านหน้า แต่รวมถึงเส้นทางส่งของ หรือช่องทางที่ใช้เฉพาะพนักงานด้วย พอทวีเงียบไป คนขับรถก็เป็นฝ่ายชวนคุยบ้าง “จะว่าไปตาเศรษฐีลอเรนโซนี่ก็เหมือนถูกหวยนะคุณ ที่มาซื้อบริษัทนี้ในราคาถูกสุดๆ ตอนนี้ก็รวยมหาศาลขนาดนี้ น่าจะแบ่งกำไรให้พนักงานอย่างเรามากกว่านี้อีกหน่อยนะ” ทวียิ้ม “โบนัสสิบเดือนนี่ยังไม่เรียกว่ามากอีกหรือครับ” “แต่แหม กำไรยังเหลืออีกตั้งเยอะ ผมเห็นในรายงานผู้ถือหุ้นน่า พวกนั้นแค่ลงเงิน เราน่ะลงทั้งแรงทั้งสมองเชียวนะ แบ่งให้พวกนั้นน้อยหน่อยก็ได้นี่นา” คนขับรถเถียง “คุณเขาทำงานมาก่อนที่คุณลอเรนโซจะเปิดขายหุ้นให้คนทั่วไป ไม่ใช่หรือครับ” ทวีถาม พอคนขับรถพยักหน้า ทวีก็ถามต่อ “ตอนนั้น คุณลอเรนโซเปิดโอกาสให้พนักงานทุกคนทุกระดับซื้อหุ้นในราคาพาร์ หุ้นละสิบบาท คุณซื้อไว้เท่าไรครับ” “แหมคุณ ผมมันแค่คนขับรถจนๆ แถมบริษัทมันก็กำลังจะเจ๊ง จนถูกเทคโอเวอร์ ใครจะกล้าเอาเงินเก็บไปลงทุนล่ะคุณ” คนขับรถชักเสียงอ่อย “ใครจะไปรู้ว่ามันจะกำไรดีขนาดนี้” ทวีหันไปประชดคนขับรถหน้าตาย “นั่นนะสิ ผมก็ว่าอย่างนั้น พวกนักลงทุนนี่ ถ้าขาดทุนก็ถือว่าโง่เอง แต่ถ้ากำไรก็น่าจะแบ่งกำไรให้พนักงานมากๆหน่อย ส่วนพนักงานอย่างเราก็แค่ทำงานไปวันๆ ใครจะกล้าซื้อหุ้นบริษัทจวนเจ๊งเข็นไม่ขึ้น แถมหุ้นละตั้งสิบบาท จะขาดทุนหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่วันนี้กลายเป็นหุ้นละหมื่นห้า อยากซื้อก็ไม่มีเงินซื้อ ก็เลยต้องร้องขอส่วนแบ่งให้ยุติธรรมหน่อย ใช่ไหมคุณ” คงเป็นเพราะทวีทำหน้าตายได้ดีมาก หรือไม่ก็เพราะว่าคนขับรถเริ่มรู้ตัว หรืออีกที อาจจะเป็นเพราะพวกเขามาถึงจุดหมาย คนขับรถเลยได้แต่จอดรถแล้วเอาเอกสารไปส่งให้พยาบาลเงียบๆ ปล่อยให้ทวีเดินลงจากรถไปเปิดประตูปลุกสามคนข้างหลังคนเดียว คนทั้งสี่เดินตามพยาบาลไปยังห้องรับรอง พวกเขาไม่คุยกัน จนกระทั่งพยาบาลเจาะเลือดพวกเขาเสร็จหมดทุกคนและปล่อยพวกเขาให้รอหมอตามลำพัง จอมมารหนึ่งสองก็ผวาไปหาออโต้เชฟช่วยกันตั้งโปรแกรมอาหารโปรดทันที ส่วนกีย์ พ่อครัวใหญ่ในภัตตาคารเมืองเริ่มต้น นั่งกอดอกมองทุกคนเงียบๆอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเปิดปากถาม “การแข่งขันยังไม่สิ้นสุด คุณธงชัยเรียกตัวพวกเรามาทำไม ทวี” ---------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:15:22

ความคิดเห็นที่ 21 บทที่ 158 ก่อนประชุม 4 “ทวีเขาไม่รู้เรื่องหรอก” ลอเรนโซเดินออกมาจากประตูด้านข้างที่ใช้สำหรับเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลเท่านั้น ทุกคนหันขวับไปมอง โดยเฉพาะสองจอมมารที่ถึงกับอ้าปากค้าง ทั้งๆที่ใช้ส้อมจิ้มส่งขนมถึงปากอยู่แล้ว ทั้งหมดดูผ่อนคลายขึ้นเมื่อเห็นลุงบรรณารักษ์เดินตามหลังลอเรนโซมา “ท..ท่านจะดื่มอะไรไหมครับ” ทวีพูดตะกุกตะกักเมื่อทุกคนนั่งเรียบร้อย ลอเรนโซส่ายหน้ายิ้มๆ บอกขอบคุณไป ก่อนจะเข้าประเด็นทันที “ผมเรียกตัวพวกคุณมา เพราะต้องการความช่วยเหลือในการบุกนรกไปชิงไข่มังกรนรกานต์” สองจอมมารและพ่อครัวกีย์เปลี่ยนท่าทีจากสบายๆมาเป็นนั่งหลังตรงพร้อมรับมือทันควัน พ่อครัวกีย์หรี่ตาก่อนจะถาม “ท่านต้องการไข่ใบไหน” “ไข่สีขาวสิบเอ็ดฟอง” ลอเรนโซเอนหลังพิงพนักโซฟา ตอบอย่างสบายๆ “มีไข่สีขาวที่ได้รับการกระตุ้นแล้วแค่สี่ฟองเท่านั้น” จอมมารหนึ่งบอกเรียบๆ “แต่ผมมีคนนอนไม่ฟื้นอยู่ในความดูแลสิบเอ็ดคน” ลอเรนโซแย้งเรียบๆ สองจอมมารหันไปมองหน้ากีย์ ทั้งหมดสบตากันครู่ใหญ่ ก่อนที่กีย์จะเป็นคนให้ข้อมูล “หัวหน้าฝ่ายออกแบบกับจอมมารเควสกระตุ้นไข่มังกรแค่สี่ฟองจริงๆ ตอนแรกพวกเขากะว่าจะลงไปแค่สองคนเท่านั้น แต่เคนจิกับน้ำหอมไม่ยอม ก็เลยต้องเพิ่มเป็นสี่ ถ้าคุณมีคนที่นอนไม่ฟื้นมากกว่านั้น อาจจะเป็นไปได้ว่า...” กีย์พูดยังไม่ทันจบ ลอเรนโซก็ชิงถามขึ้นก่อน “แล้วไข่มังกรที่ยังไม่ได้รับการกระตุ้นอยู่ที่ไหน” “ห้องทดลองใต้ดิน” กีย์ตอบ “ที่โดนเนสซีถล่มไปแล้ว” จอมมารสองต่อให้เบาๆ “ว่าไงนะ” กีย์หันขวับไปถามจอมมารสอง อีกฝ่ายยักไหล่บุ้ยใบ้ให้จอมมารหนึ่งตอบแทน “เดือนมกราปีก่อน หน้าผาใต้ทะเลโดนเนสซีกับกองทัพแมงกะพรุนยักษ์ถล่มจนตอนนี้กลายเป็นภูเขาหินใต้น้ำทับห้องทดลองไว้ ใครก็เข้าไปไม่ได้ทั้งนั้น” จอมมารหนึ่งตอบสั้นๆ “คุณลอเรนโซ” ลุงบรรณารักษ์เรียกเสียงแห้ง ลอเรนโซนิ่งคิดครู่หนึ่งก็พยักหน้า “คิดไปแล้วก็ต้องนับว่า จังหวะเวลาถูกต้อง” เขาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “คุณธงชัย คุณบอกว่า ก่อนหน้าที่คนของพวกคุณจะเข้าไปในนรก ก็เริ่มมีพนักงานบางคนป่วยหรือไม่ก็เสียชีวิตอย่างลึกลับอยู่จำนวนหนึ่ง แต่เนื่องจากทุกรายตำรวจบอกว่าเป็นอุบัติเหตุ หรือไม่ก็เจ็บป่วยตายธรรมดา พวกคุณจึงไม่สงสัยอะไร จนกระทั่ง หัวหน้าฝ่ายเควสตั้งข้อสังเกตว่า คนที่เสียชีวิตทั้งหมดเป็นพนักงานที่รับใหม่ และเสียชีวิตหลังจากที่ผ่านงานของฝ่ายเควสหรือฝ่ายออกแบบแล้วทั้งสิ้น พวกคุณจึงได้รู้ว่าพวกเขาแอบใช้รหัสพนักงานเข้าไปในส่วนต้องห้ามจากเครื่องส่วนตัว” ทุกคนพยักหน้า เรื่องพวกนี้ พวกเขารู้มาหมดแล้ว ลอเรนโซพูดต่อ “พวกคุณจึงวางแผนล่อพวกนั้น และสี่คนนั่นก็ลงไปดักรอที่นรก โดยมีพวกคุณสามคนคอยสังเกตการณ์และควบคุมเกมอยู่ข้างนอก” กีย์พยักหน้า ก่อนจะพูดต่อ “หัวหน้าฝ่ายเควสเข้าเกมที่บริษัท ผมเป็นคนเฝ้าหน้าจอเอง ผมเห็นแค่แสงสว่างวูบด้วย แล้วหัวหน้าก็อยู่ในสภาพจำศีล ผมพยายามพาเขาส่งโรงพยาบาลแล้ว แต่...” เมื่อกีย์พูดไม่ออก ลอเรนโซก็ช่วยต่อให้ “เกิดอุบัติเหตุ รถพยาบาลเสียหลักวิ่งตกสะพาน คนขับรถรอด แต่หัวหน้าของคุณคอหักตายคาที่จากอุบัติเหตุ” กีย์พยักหน้าโดยไม่พูดอะไรต่อ “ผมอยู่ฝ่ายออกแบบตั้งแต่ตอนนั้น เราสองคนเป็นคนเฝ้าหัวหน้าเอง” จอมมารหนึ่งเริ่ม จอมมารสองช่วยต่อ “แต่เราสองคนทำงานช้ากว่าหมอนี่ ก็เลยมาไม่ทันรถพยาบาล ต้องพาหัวหน้าขึ้นรถส่วนตัวแทน เราส่งเขาจนถึงมือหมอ ไปเยี่ยมทุกวัน แต่หัวหน้าก็หายสาปสูญในวันที่เจ็ด” สองจอมมารมองลอเรนโซเพื่อรอคำตอบ “เรื่องของน้ำหอม พวกคุณคงรู้อยู่แล้ว” ลุงบรรณารักษ์พูดต่อ เมื่อเห็นทุกคนพยักหน้า เขาก็หันไปหาทวี ทวีกระแอม “ตอนนั้น ผมเป็นพนักงานใหม่ ตอนที่จะกลับบ้าน ก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งชวนผมเดินชมแผนก เราไปเจอสัญญาณเตือนจากเครื่องของคุณเคนจิ เราช่วยกันพาคุณเคนจิออกมา รุ่นพี่สั่งให้ผมวิ่งไปตามหมอ พอผมกลับมาอีกที พวกเขาก็หายไปทั้งคู่ สามวันต่อมา มีข่าวว่ารุ่นพี่กับคุณเคนจิไปเที่ยวกลางคืน เมาแล้วขับ รุ่นพี่ตายคาที่ ส่วนคุณเคนจิ มีคุณพ่อมารับตัวกลับญี่ปุ่น” “หลังจากนั้น การตายและการหายตัวไปของพนักงานก็หยุดไป จนกระทั่งผมเข้ามาเทคโอเวอร์ พอผ่านไปครึ่งปี กิจการเริ่มขยายตัวมันก็เริ่มกลับมาใหม่ แต่หลังจากที่ห้องทดลองถูกถม ก็เริ่มมีพนักงานที่อยู่ต่างสาขาต่างทวีปหลับไม่ตื่นบ้าง” ลอเรนโซสรุป “ผมได้ยอดรวมทั้งคนหาย คนตาย และคนหลับไม่ตื่น ทั้งหมด 51 คนพอดี” “ถ้าพวกคนร้ายขโมยไข่ที่ยังไม่ได้รับการกระตุ้นไปได้ พวกเขาก็เหลืออีกฟองเดียวเท่านั้น” จอมมารสองบอก พอลอเรนโซหันไปมอง เขาก็ยักไหล่ “ไข่มังกรมีอยู่ 12 ฟอง คุณมีคนไข้สิบเอ็ดคน ก็แสดงว่า คนร้ายคงขโมยไข่ที่เหลือไปหมดแล้ว กีย์ทำหน้านิ่ว “ถ้าหักหัวหน้าผม ที่เสียชีวิตไปแล้ว ก็ไม่ควรจะเหลือไข่อีกแล้ว ทำไมถึงบอกว่าเหลืออีกหนึ่งฟอง” จอมมารหนึ่งยักไหล่บ้าง “ก็ไข่ต้นแบบ ไข่หมายเลขศูนย์ไงเล่า” “ไข่ต้นแบบ?” ลุงบรรณารักษ์ทวนเสียงสูง “พวกนายเก็บมันไว้ที่ไหน” กีย์ถามทันที สองจอมมารอยู่ในฝ่ายออกแบบ ต้องรู้แน่ๆ จอมมารหนึ่งทำหน้าย่น “ก็..ก็ในห้องทดลองที่โดนถล่มนั่นแหละ” “ถึงได้คิดว่า คงโดนขโมยไปพร้อมกันนั่นแหละ” จอมมารสองต่อให้ “แม้ว่าจะเก็บคนละที่ก็เถอะ” จอมมารหนึ่งพยายามบอกเหมือนกันว่าระวังแล้วนะ “เก็บไว้ที่ไหน ใช้วิธีไหนตรวจสอบได้บ้าง” ลุงบรรณารักษ์ยังมีความหวังว่าอาจหาเจอ สองจอมมารส่ายหน้า “เก็บไว้ในตู้เดียวกับมุกกันน้ำ มันอยู่ลึกมาก นอกจากขุดลงไปดูแล้ว ไม่มีทางอื่นหรอก ไม่อย่างนั้น หาเองไปนานแล้ว” ลุงบรรณารักษ์ถอนหายใจด้วยความเสียดาย แต่ลอเรนโซกลับไม่ใส่ใจเท่าไร “เคนจิมีแผนสองให้พวกคุณทำอยู่แล้วไม่ใช่หรือ นัยว่า ของตอบแทนน่าสนใจพอดู” สองจอมมารกับกีย์เงียบทันที “ผมไม่คิดจะแย่งของรางวัลของพวกคุณหรอกน่า แค่จะเสนอเงินเพิ่ม ถ้าพวกคุณช่วยเร่งให้แผนสองสัมฤทธิ์ผล แม่มังกรจะทำลายไข่วันเสาร์นี้แล้ว ถ้าไม่เปิดนรกลงไปเอาตอนนี้ ก็จะหมดโอกาสไปตลอดกาล” ลอเรนโซกล่อมเต็มที่ “ผมเป็นแค่คนเฝ้าดูและเตือนไม่ให้ทั้งสามคนทำผิดระเบียบบริษัทจนถูกเพ่งเล็งเท่านั้น ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับแผนสอง” ทวีออกตัวทันที ด้วยความที่เขาเป็นคนไปพบเคนจิแล้วรอดมาได้ ธงชัยจึงได้ไว้ใจเขาพอที่จะดึงตัวมาเป็นพวก และทวีก็รู้ดีว่า การตายของรุ่นพี่มันผิดปกติ และเขาอาจโดนไปด้วยง่ายๆ หากว่าคนร้ายรู้ว่าเขาอยู่ในเหตุการณ์ ดังนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาจึงเก็บตัวอยู่ในฝ่ายตรวจสอบ เป็นสายให้กับธงชัยอย่างเงียบๆ   “ผมรู้ว่าเคนจิกับจอมมารเควสแข่งขันกันอยู่ จึงวางแผนสำรองไว้สองทาง ผมคิดว่ามันถึงเวลาแล้วนะที่พวกคุณจะบอกผมเสียทีว่า มันคืออะไร” ลุงบรรณารักษ์สำทับ “ไม่ต้องห่วงเรื่องกฎของบริษัท ตอนนี้การช่วยคนสำคัญที่สุดสำหรับผม” ลอเรนโซช่วยอีกแรง จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:17:00

ความคิดเห็นที่ 22 สองจอมมารหันไปมองหน้ากัน ก่อนจะยักไหล่ทำท่าช่วยไม่ได้ แล้วก็ผลัดกันบอก “เรามีหน้าที่สร้างสัตว์เวทที่แกร่งพอที่จะรับมือกับมังกรนรกานต์ ความจริงเราเตรียมอัลติเมทโกเลมเป็นฐานของการพัฒนา แต่ยังไม่ทันจะสร้างรุ่นต่อไปที่มีธาตุสมดุลทั้งหกธาตุ ก็โดนย้ายไปแกะโค้ดเข้านรกเสียก่อน” “แต่ไม่ต้องเป็นห่วง” จอมมารสองยกมือห้าม ก่อนที่ใครจะอ้าปากถาม “เราใช้โอกาสอันน้อยนิดที่มีอยู่ สร้างจอมมารจนสำเร็จ” จอมมารหนึ่งบอกอย่างภาคภูมิใจ แต่พอสองจอมมารหันไปเห็นกีย์ พวกเขาก็เลิกโม้ “แต่มันมีปัญหานิดหน่อย” จอมมารสองบอกเสียงอ่อยๆ “ปัญหาอะไร” ลอเรนโซถาม “ก็เจ้าจอมมารน้อยติงต๊องนั่น มันตัวกะเปี๊ยกเดียว ไม่เคยสู้กับใครจริงๆจังๆเลยสักหน” จอมมารหนึ่งตอบเสียงเบาหวิว “แถมมันยังมุ่งนั่นว่าจะเป็นเด็กดีอีก” จอมมารสองบอกเสียงอ่อยยิ่งกว่า เรียกเสียงหัวเราะงอหายจากกีย์ได้อย่างเต็มที่เลยทีเดียว “สัตว์เวทที่จอมมารอย่างพวกแกสร้าง อยากจะเป็นเด็กดี” ถ้าไม่เกรงใจลอเรนโซ กีย์คงลงไปทุบเบาะโซฟาด้วยความขำ “ไม่ต้องมาหัวเราะเลย แล้วแกล่ะ เรียกสัตว์เวทที่ซ่อนอยู่ออกมาได้กี่เปอร์เซ็นต์” จอมมารหนึ่งชักโกรธ “ใช่ๆ” จอมมารสองรีบสนับสนุน “อย่านึกว่าไม่รู้นะว่านายอุตส่าห์แฝงตัวไปหลอกล่อผู้คนมาทำเควสปลดปล่อยมันอยู่หลายหน สุดท้ายมีแต่เฮเดสที่เข้าไปถึง แต่หมอนั่นก็ดันสังหารร่างเงาของมันไปเสียก่อนที่จะเรียกมันออกมาได้ หึๆ จนป่านนี้ สัตว์เวทที่ฝ่ายนายเตรียมไว้ออกมาได้สักครึ่งตัวหรือยัง” กีย์ยักไหล่ “ผมอยู่แต่ในภัตตาคารจะรู้ได้อย่างไรเล่า ถามเจ้าทวีเองสิ” พอทุกคนหันไปมอง ทวีก็ยิ้มแหยๆ “ออกมาแล้วครับ แต่พัฒนาต่อไม่ได้เพราะติดเควสกู้โลกของมังกรอีกตัวที่อยู่ในครอบครัวเดียวกัน” “อะไรนะ” สองจอมมารกับพ่อครัวกีย์ร้องพร้อมกัน ทวีพยักหน้า พอจะเล่าต่อ ลอเรนโซก็เบรคเสียก่อน “คุณทวี เล่ามาตั้งแต่ต้น ผมฟังไม่รู้เรื่อง” “ครับ” ทวีรับคำ ก่อนจะเล่าให้ลอเรนโซฟัง “หลังจากที่คุมเควสยากๆอยู่นาน คุณกีย์ก็ไม่สามารถหาคนที่เหมาะสมมาทำภารกิจปลดปล่อยมังกรนรกานต์ได้สักที พอทางบริษัทมีภารกิจคุ้มครองผู้บริโภค คุณกีย์ก็ขอย้ายตัวเองมาในเมืองเริ่มต้นเพื่อสร้างผู้เล่นที่จะสามารถปลดปล่อยมังกรนรกานต์ด้วยตนเองทันที” “เฮ้ย มันผิดกฎนี่หว่า” จอมมารหนึ่งโวย “ไม่ผิดครับ เพราะคุณหมวยได้รับภารกิจคุ้มครองผู้บริโภคอย่างถูกต้อง รางวัลของภารกิจนี้คือเรียนอะไรก็ได้ในระยะเวลาที่กำหนด ดังนั้น การที่คุณกีย์จะยัดเยียดทักษะของนักเวทเบญจธาตุให้เธอเรียนทั้งหมดในวันเดียวก็ถือว่าไม่ผิดกฎ” ทวีชี้แจงเรียบๆ จอมมารหนึ่งสองอ้าปากค้าง พวกเขานึกไม่ถึงว่ายายเด็กนรกนั่นจะมีทักษะของนักเวทเบญจธาตุทั้งหมดตั้งแต่ระดับหนึ่ง “แล้วยายเด็ก..” พอเห็นหน้าผู้บริหารสองคน จอมมารหนึ่งก็เกรงใจนิดหน่อย “ผู้เล่นระดับหนึ่งเข้าไปทำเควสนั่นได้อย่างไร” “ก็ไม่เห็นจะยาก” กีย์ยักไหล่ “ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าคุณธงชัยอยากจะสร้างองครักษ์เทพ และโล่อคิลิส แถมยังมีทวีคอยส่งข่าวอีก ผมก็แค่ทำให้เห็นว่าผมสอนอะไรเด็กนั่นไปก็พอ ที่เหลือคุณธงชัยก็จัดการต่อเอง ไม่ต้องออกแรงส่งข่าวให้ใครไหวตัวด้วยซ้ำ จริงไหมครับ” พ่อครัวกีย์หันไปถามธงชัย ก่อนจะหันกลับไปยักคิ้วให้สองจอมมารอย่างเป็นต่อ ลุงบรรณารักษ์หรือคุณธงชัยถอนหายใจเฮือก งานนี้ต่างหลอกใช้กันไปมาให้วุ่นสิน่า “ผมชักนำผู้เล่นหมวยกับหลานชายบ้างนิดหน่อย แต่มันก็เป็นประโยชน์กับพวกคุณทั้งสองฝ่ายนั่นแหละ เพราะเธอเป็นเจ้าของทั้งโกเลมน้อยและอินดิโก้ ดราก้อน” “อะไรนะ” ลอเรนโซชักจะงงๆ ตอนแรกที่ได้ยินชื่อหมวย ด้วยความที่รู้มาบ้างว่า ชื่อนี้โหล ก็ไม่ค่อยจะสนใจ แต่พอบอกว่ามีทั้งโกเลมน้อยและอินดิโก้ ดราก้อน เห็นทีหมวยคนนี้คงจะเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ของเขาแน่ หลังจากนั้น ลอเรนโซก็นั่งซักเรื่องราวทั้งหมดอย่างละเอียด เมื่อมีทั้งทวี ธงชัย สองจอมมารและกีย์คอยให้ข้อมูลทุกด้าน ลอเรนโซก็ได้ข้อสรุปว่า ว่าที่ลูกสะใภ้ของเขา เธอมากับดวงจริงๆ “ในเมื่อแผนสองของพวกคุณทั้งสองฝ่ายยังไม่สมบรูณ์ทั้งคู่ ผมคงต้องขอให้พวกคุณช่วยสนับสนุนทีมบุกนรกอย่างเต็มตัว พวกคุณจะเอาอะไรก็ว่ามา” ลอเรนโซ “ไข่สีเงิน” ทั้งสามตอบพร้อมกัน “นั่นมันของรางวัลของพวกคุณอยู่แล้ว ใครชนะก็ได้ไป” ลอเรนโซไม่สนใจ ธงชัยไม่รู้ว่าข้างในเป็นอะไร จึงไม่ได้บอกเขา ส่วนมิคาเอลก็ยังไม่มีโอกาสจะบอกพ่อ สายตาสามคู่หันไปประสานกัน “ถ้าจอมมารน้อยได้ไข่มา ถือว่าเราชนะ” จอมมารหนึ่งประกาศ “แต่ถ้าเป็นอินดิโก้ ดราก้อน ผมเป็นฝ่ายชนะ” กีย์กำหนดเงื่อนไขบ้าง “แล้วรางวัลที่จะเอาจากผมล่ะ” ลอเรนโซถาม “เงินลงทุนสำหรับกิจการใหม่” ทั้งสามตอบพร้อมกัน “หือ” ลอเรนโซนึกไม่ถึงว่าพวกนี้ต้องการทำธุรกิจ “เราจะส่งโครงการไปให้พิจารณา คุณปรับงบลงทุนตามสบาย เพราะเราไม่เก่งเรื่องบริหารธุรกิจอยู่แล้ว ขออย่างเดียว คุณรับปากว่าจะสนับสนุนเราก็พอ” จอมมารสองเสนอ ลอเรนโซตอบตกลง ก่อนจะขอตัวไปเตรียมงานขั้นถัดไป “พวกคุณพักผ่อนในห้องนี้ไปก่อนนะ บ่ายสองโมง เราจะมีประชุมใหญ่พร้อมกันทุกฝ่าย ผมจะให้คนมารับ” ทันทีที่ลอเรนโซและธงชัยออกจากห้องไป สองจอมมารก็หันมาข่มกีย์ทันที “รับรองวันนี้ในปีหน้า เพลย์บอย เพลย์เมทต้องชิดซ้ายตกขอบ จะเหลือแต่โปรแกรมเสมือนจริง เพลย์เรียล 18 พลัส เท่านั้น” “ไอ้ลามกเอ๊ย” กีย์ด่าไม่ไว้หน้า “วันนี้ในปีหน้า จะมีศูนย์รักษาผู้ป่วยเสื่อมสมรรถภาพที่ดีที่สุดในโลกตั้งที่กรุงเทพต่างหากเล่า ของๆคนตายนะโว้ย จะทำอะไรให้คิดเรื่องบุญเรื่องกุศลบ้าง”   ทั้งสองฝ่ายตั้งท่าจะสาดคำพูดใส่กันต่อ แต่หันไปเห็นคนกลางนั่งกินของว่างสบายใจ จึงอดลากมาร่วมวงไม่ได้ “นายคิดว่าไงทวี” กีย์ถาม “ผมเหรอ” ทวีชี้ที่หน้าอกตัวเอง “ใช่” สามเสียงตอบพร้อมกัน ทวีถอนหายใจเฮือก “ผมว่ามันก็พอกัน เอ๊ย เรื่องเดียวกันนั่นแหละครับ แต่ว่า..” “แต่ว่าอะไร” จอมมารหนึ่งชักไม่พอใจ “แต่ว่า ผมว่าไม่ว่ากิจการไหน ถ้าคุณลอเรนโซยอมลงทุน ผมขอซื้อหุ้นด้วยก็แล้วกัน” คำตอบของทวีเรียกเสียงเฮฮาสนับสนุนจากทุกฝ่าย จากนั้นทั้งสี่ก็เริ่มคิดรายละเอียดของโครงการในอนาคตราวกับว่าพวกเขาได้ไฟล์มาครอบครองเรียบร้อยแล้ว ------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:17:35

ความคิดเห็นที่ 23 บทที่ 159 ไม่ประชุม บ่ายโมงตรง เหล่าตำรวจทั้งสิบสามนายได้มารวมตัวกันที่ห้องประชุมเล็กในตึกกลางของโรงพยาบาลอย่างพร้อมหน้า นอกจากพี่หมีที่นั่งอยู่กับที่แล้ว คนอื่นๆล้วนแต่เดินไปเดินมาเดี๋ยวตักอาหารเดี๋ยวหยิบเครื่องดื่มกันให้วุ่น “เอ้า” พี่เหยี่ยวยื่นจานใบเล็กที่มีแซนวิชขนาดพอคำกองโตให้พี่หมี “แกกินนี่ไปก่อน เดี๋ยวข้าจะไปหยิบพวกซูชิมาให้” ว่าแล้วพี่เหยี่ยวก็ไปต่อแถวรอทันที พอพี่เหยี่ยวเดินจากไป สมปองก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆพี่หมี “ผมตรวจสอบเรียบร้อยแล้วนะครับ” ตำรวจไอทีรายงานอย่างไม่เป็นทางการ “อืมม” พี่หมีรับคำแค่เสียงในคอ เพราะอาหารยังเต็มปาก “ผมได้ชื่อกับรูปมาแล้ว คงตามตัวไม่ยาก” สมปองยกน้ำอัดลมขึ้นจิบ ก่อนจะพูดต่อ “ที่น่าสนใจก็คือ สองในสี่นั่นถูกดักสัญญาณโทรศัพท์อยู่” “หืมม” พี่หมีทำเสียงในลำคอเหมือนเคย “พอดีผมส่งข้อมูลกลับไปให้ที่ฐานช่วยตรวจสอบด้วย พวกเขาเจอคลื่นแปลกๆตอนที่ลองเช็คโทรศัพท์ของสองคนนั่น พอแยกสัญญาณก็เลยรู้ว่า สองคนนั่นโดนวางยาเสียแล้ว” สมปองรายงานเรียบๆ การตรวจสอบการรับและส่งสัญญาณระหว่างตัวเครื่องกับแม่ข่ายโดยไม่ได้ดักฟังข้อความเป็นการตรวจสอบตามปกติที่ไม่ต้องขออนุญาต เขาจึงตัดสินใจทำเลยโดยไม่รอคำสั่ง “ที่เครื่องหรือที่ไหน” การดักสัญญาณ หากเป็นที่เครื่องก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่นัก เพราะแม้อุปกรณ์พวกนี้จะผิดกฎหมาย แต่ก็หาได้ไม่ยาก แต่ถ้าเป็นการดักสัญญาณที่แม่ข่ายละก็ มันแสดงว่า คนร้ายนั้นไม่ธรรมดาเลย “ที่ตัวเครื่อง อุปกรณ์ระดับกลางๆ ซื้อได้ตามเนต วิเคราะห์จากสัญญาณที่ส่งออกมา มันจะทำงานเมื่อมีการโทรออกหรือใช้ระบบตั้งเวลา” สมปองให้ข้อมูลโดยไม่อธิบายขั้นตอนการวิเคราะห์ให้ยืดเยื้อ พี่หมีควรจะรู้อยู่แล้วว่า แม้จะไม่มีการใช้งาน โทรศัพท์ก็จะติดต่อกับแม่ข่ายเป็นระยะเพื่อตรวจสอบความเข้มของสัญญาณและคลื่นความถี่ ฝ่ายไอทีจึงสามารถตรวจสอบได้ว่าการติดต่อนั้นเป็นไปตามปกติหรือไม่ และหากมีการรบกวน การรบกวนนั้นมาจากทางไหน พี่หมีพยักหน้า ถ้าตัวดักฟังอยู่ที่เครื่อง ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ พวกเขาหาทางซ้อนแผนกลับได้ไม่ยาก “เห็นว่า ที่ให้มาตรวจร่างกายก็เพื่อเลือกคนที่แข็งแรงที่สุดสิบคน เพราะมีเครื่องพิเศษแค่สิบเครื่องใช่ไหมครับ” สมปองเปลี่ยนเรื่อง “ใช่” พี่หมีพยักหน้า “พวกเราฝึกหนักมาอย่างสม่ำเสมอ ผมคิดว่าผลคงไม่ต่างกันเท่าไร” สมปองเกริ่นก่อนจะเข้าเรื่อง “ผมกับสมชายมีเลเวลน้อยที่สุด มีประสบการณ์การต่อสู้ในเกมน้อยที่สุด แถมตอนนี้ยังมีเรื่องทางเทคนิคให้ตามเพิ่มอีก” เขาหยุดไปนิดหนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาตรงๆ “ผมกับสมชายขอแยกออกมาจัดการเรื่องทางเทคนิคอย่างเดียวน่าจะดีกว่า” พี่หมีนิ่งไป ก่อนจะตอบตกลง เมื่อมีคนถอนตัวไปสอง เขาก็คงต้องเลือกตัดเพื่อนคนใด คนหนึ่งออก “เจ้าเหยี่ยว ถึงจะไม่ใช่ตำรวจแท้ แต่ก็ยังเป็นหมอตำรวจ คงต้องเป็นเจ้าอีกาที่จะไม่ได้ร่วมวง” ----------------------------------------------------------------- อาหมวยหอบแฟ้มเอกสารเดินมาตามมิคาเอลให้เดินทางไปประชุม ตอนที่เดินผ่านกระจกหญิงสาวแอบสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอย่างพึงพอใจ ถึงเธอจะสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าสบายตากับกางเกงผ้าเหมือนเดิม แต่เธอก็ไปหาเสื้อสูทสีเดียวกับกางเกงมาสวมแล้ว น่าจะเรียบร้อยพอแล้วสำหรับการประชุม หญิงสาวทำจมูกย่นโดยไม่รู้ตัว เมื่อนึกถึงชุดทำงานดีไซน์หวาน ตัดด้วยผ้าเบาพริ้วที่มาเรียส่งมาให้จนเต็มห้อง “ส่งคืนก็ไม่รับ พวกเศรษฐีนี่แปลกจริงๆ” อาหมวยบ่นงึมงำขณะที่เดินเลี้ยวไปที่ห้องทำงานของมิคาเอล “ไม่มีอะไรจะเล่นแล้วหรือไง ถึงได้คิดจะเล่นข่าวนี้” อาหมวยถึงกับชะงัก เมื่อได้ยินเสียงดุผิดปกติของมิคาเอลดังลอดออกมา “นี่ไม่ต้องมาทำเสียงดุใส่ฉันนะ” เสียงอโฟร์ไดท์ลอดออกมาบ้าง อาหมวยแอบยื่นหน้าไปดู จึงได้เห็นมิคาเอลกำลังยืนคุยกับอโฟร์ไดท์ผ่านจอภาพที่ตั้งอยู่ข้างกำแพง “ไอ้เราอุตส่าห์หวังดี หาทางแก้ข่าวที่มีคนปล่อยว่าพ่อนายป่วยหนักเข้าโรงพยาบาล จนตลาดหุ้นที่ฮ่องกงเริ่มปั่นป่วนให้” อโฟร์ไดท์เริ่มงอน “แก้ข่าวด้วยการส่งนักข่าวไปดักผมที่โรงพยาบาลเนี่ยนะ” เสียงมิคาเอลไม่ได้อ่อนลงเลย “แล้วจะทำไม” อโฟร์ไดท์เชิดหน้าถาม “มันต่างจากที่นายปล่อยข่าวเพื่อแก้ข่าวคราวที่แล้วตรงไหน แทนที่จะมานั่งแก้ตัวหรือปกปิดเรื่องพ่อนายไปโรงพยาบาลหรือเปล่า ก็ออกข่าวไปเลยว่าไป แต่ไปเพื่อให้กำลังใจลูกชายกับว่าที่ลูกสะใภ้ที่ไปตรวจร่างกายก่อนแต่งงาน แค่นี้ก็วินวินกันทุกฝ่าย ทางฉันได้ทำข่าว ทางนายหุ้นไม่ตก ฉันขอถามอีกคำเดียว ตกลงไหม” “บอกให้นักข่าวของเธอกลับไปได้เลย แค่นี้มายาวดีก็เสียหายมากพอแล้ว” มิคาเอลตัดบทแล้วตัดสัญญาณไปเลย ไม่เปิดโอกาสให้อโฟร์ไดท์โวยวายต่อ พอเขากลับหลังหันมาเจออาหมวยยืนอยู่ด้านหลัง เขาก็เงียบไม่พูดอะไร จนอาหมวยต้องเป็นฝ่ายถาม “เรื่องหุ้น เอ่อ มันเรื่องใหญ่แค่ไหนคะ” อาหมวยถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก พอเห็นท่าทีเหมือนจะหงุดหงิดไม่เลิกของมิคาเอล อาหมวยก็อดพูดต่อไม่ได้ “ถ้าการเป็นข่าวมันช่วยได้ อย่างที่อโฟร์ไดท์ว่า...” “ทำไม คุณจะยอมแต่งงานกับผมหรือ” แม้มิคาเอลจะถามด้วยเสียงราบเรียบ แต่แววตาแข็งกร้าวของเขาทำให้อาหมวยเดินถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว “โอ๊ะ” อาหมวยสะดุดเท้าตัวเองจนเสียหลัก เธอปล่อยข้าวของในมือโดยไม่รู้ตัวเพื่อหาหลักเกาะ แต่พอรู้ตัวอีกทีเธอก็มาอยู่ในอ้อมแขนของมิคาเอลเสียแล้ว อาหมวยเอามือยันหน้าอกมิคาเอลให้เขาถอยห่างออกไป แต่ก็เหมือนกับยันกำแพง เพราะร่างสูงใหญ่นั่นไม่ยอมขยับไปไหน แถมท่อนแขนที่แกร่งราวกับปลอกเหล็กยังไม่ยอมปล่อยเธออีก อาหมวยเงยหน้าขึ้นเพื่อบอกให้มิคาเอลปล่อย แต่ก็ต้องนิ่งงันไปเมื่อสบตากับอีกฝ่ายที่จ้องมาไม่กระพริบ “ปล่อยฉันได้แล้ว” อาหมวยแปลกใจตัวเองที่ขอร้องเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนกว่าที่คาด และสิ่งที่สำคัญกว่าก็คือ เธอเพิ่งรู้ตัวว่า อ้อมแขนนี้ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดแต่อย่างใด มิคาเอลมองตาดำขลับที่สบตาเขาอย่างไม่หวั่นไหวแล้วอยากจะถอนหายใจเฮือก เมื่อไรคนที่อยู่ตรงหน้าเขาจะรู้ตัวสักทีนะ ชายหนุ่มกวาดตาสำรวจไปทั่วใบหน้า ตั้งแต่ดวงตากระจ่างใสไร้มารยาราวกับดวงตาเด็ก จมูกที่เชิดรั้นนิดๆพอบอกให้รู้ว่า เจ้าตัวมีฤทธิ์มีเดชพอตัว แล้วก็ลงมาถึงริมฝีปากสีชมพูใสไร้รอยเคลือบของลิปสติก ชายหนุ่มได้แต่คิดในใจว่า ถ้าเขาทำอะไรลงไป อย่างที่อยากทำจริงๆ แม่เจ้าประคุณจะเล่นงานเขากลับหนักหนาสาหัสแค่ไหนหนอ “ฉันบอกว่า ปล่อยฉันได้แล้ว” อาหมวยเตือนเป็นครั้งที่สอง เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยสักที “ยัง” มิคาเอลตอบเสียงเรียบ “จนกว่าคุณจะฟังผมให้จบเสียก่อน” อาหมวยพยายามจะบิดตัวให้หลุดจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย แต่ไม่ใช่แค่ไม่ได้ผล การกระทำของเธอยังไปกระตุ้นให้อีกฝ่ายดึงเธอเข้าไปใกล้มากขึ้น จากที่ตอนแรกเป็นแค่การประคองไม่ให้ล้ม ตอนนี้แทบจะกลายเป็นกอดเธอไว้แนบอกเสียแล้ว อาหมวยเอามือยันไว้แล้วรีบบอกทันที “จะพูดอะไรก็รีบพูด” “ข้อแรก กิจการของบ้านผม ไม่อ่อนแอขนาดล้มได้ด้วยลมปาก” มิคาเอลไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมต้องยกเรื่องนี้มาเป็นเรื่องแรก ทั้งที่ใจจริงอยากจะพูดเรื่องอื่นแท้ๆ อาหมวยยืนฟังนิ่ง มองหน้ามิคาเอลเหมือนจะถามกลับว่า นี่หาว่าฉันแส่ หรือไง ชายหนุ่มอ่านสายตาเธอออก เขาขยับตัวนิดนึง เพื่อจะมองหน้าอาหมวยให้ถนัดๆขึ้น “ข้อสอง” เขาพูดช้าๆ “ผมไม่ชอบให้ใครเอาเรื่องการแต่งงานของเรามาล้อเล่น” ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะท่าทีจริงจังเกินเหตุของมิคาเอลที่ทำให้อาหมวยอยากจะแหย่เขาเล่น หรือความเก้อเขินที่จู่ๆเขาก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมามา ทำให้อาหมวยบอกเขาเสียงซื่อ “ฉันไม่เคยคิดจะแต่งงานกับคุณ” จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:19:17

ความคิดเห็นที่ 24 มิคาเอลชะงักไปทันที แต่เพียงครู่เดียวเขาก็กลับมาเป็นปกติ เมื่อเห็นว่าอาหมวยยืนอยู่ที่เดิม ปล่อยให้เขากอดไว้อย่างนั้น ไม่ได้ดิ้นรนจะหนีไปไหน เขายิ้มที่มุมปาก ก่อนจะถามแกมเย้า “ไม่เคย?” “ไม่เคย” อาหมวยย้ำ “ทำไมล่ะ” มิคาเอลแกล้งดึงตัวอาหมวยเขามาใกล้จนหญิงสาวไม่ใช้แค่มือดันอกไว้อย่างเคย แต่ต้องทำหน้านิ่วบอกให้รู้ว่าไม่ชอบ แถมด้วยการกระทืบใส่เท้าเขาเต็มแรงอีกด้วย แต่มิคาเอล จะอย่างไรก็คือมิคาเอลที่อาหมวยไม่มีทางตามทัน เขาไม่เพียงแค่หลบพ้น แต่ยังอาศัยจังหวะที่อาหมวยเสียหลัก อุ้มเธอพาไปนั่งบนเคาน์เตอร์บาร์เครื่องดื่มที่อยู่ใกล้ อาหมวยหายใจแทบไม่ออกเมื่อพบว่า ใบหน้าของเธอกับเขาตอนนี้อยู่ในระดับเดียวกัน และที่สำคัญตอนนี้มิคาเอลเข้ามาใกล้เธอเสียจนเธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขา “ว่าไง ตอบได้หรือยังว่าทำไม” มิคาเอลถามย้ำ ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปาก เขารู้จักอาหมวยดีพอ ถ้าไม่มีใจให้บ้าง คงเล่นงานเขาหนักๆไปนานแล้ว และไม่มีทางที่จะมาแกล้งแหย่เพื่อต่อปากต่อคำกับเขาแน่ๆ อาหมวยรู้สึกเหมือนจนมุม หมดทางหนี ก็เลยทำหน้ามุ่ยตอบไปส่งๆ “ก็คุณไม่เคยจีบฉันนี่” “ไม่เคย?” มิคาเอลแทบไม่เชื่อหูเมื่อได้ยินคำตอบ “ใช่ ไม่เคย” อาหมวยย้ำ พอโดนจ้องมากๆ อาหมวยก็ขยายความแกมกล่าวหาด้วยเสียงอุบอิบ “ตอนแรกคุณต้องการใช้ฉันกับโกเลมน้อย ต่อมาก็ต้องการกลบข่าวเรื่องโลลิ สุดท้ายก็เพื่อคนที่ยังไม่ฟื้นที่อาจจะกำลังจะตาย ดังนั้นที่ผ่านมา ไม่ว่าทำอะไร คุณมีเหตุผลของคุณเสมอ ฉันไม่รู้ว่าทำไม ครอบครัวคุณถึงดีกับฉันนัก แต่ที่แน่ๆ คุณไม่เคยจีบฉัน” มิคาเอลนิ่งไปนาน สำหรับเขา ผู้หญิงคนนี้ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เขารู้แค่ว่า เขาต้องดูแลเธอให้ดีที่สุด เขาอยากจะบอกว่า ไม่ใช่แค่เหตุผลพวกนั้นที่ทำให้เขาเข้าไปใกล้ชิดเธอ เขาอยากจะถามว่าเธอไม่รู้เลยหรือว่าทำไม เขาถึงดูแลวินเป็นอย่างดี ทำไมเขาต้องปกป้องครอบครัวของเธอถึงขนาดนั้น แต่พอสบตาอาหมวย มิคาเอลก็รู้ว่า อาหมวยรู้ “ผมรู้นะ ว่าคุณรับรู้ถึงสิ่งที่ผมทำเพื่อคุณทุกอย่าง ไม่อย่างนั้น คุณคงหาอะไรฟาดหัวผม แล้วก็ขนของกลับบ้านไปแล้ว” อาหมวยเงียบ พยายามจะนั่งนิ่งๆไม่หลบตา แต่ไอ้สายตาเจ้ากรรมที่อีกฝ่ายส่งมานี่สิ ทำไมมันวาววับ เป็นประกายเสียจนเธออยากจะหลบก็ไม่รู้ “สรุปว่า ผมต้องจีบคุณอย่างเป็นทางการสินะ ถึงจะยอมแต่งด้วย” มิคาเอลหัวเราะหึๆ “งั้นวันอาทิตย์หน้า ผมก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้วล่ะสิ” อาหมวยค้อนทันควัน “ใครบอกคุณฮึว่า จีบแค่อาทิตย์เดียวแล้วฉันจะตกลง อย่างคุณต้องจีบไปทั้งชาตินั่นแหละ...” อาหมวยหยุดพูดด้วยตกใจที่จู่ๆมิคาเอลก็ขยับเข้ามาใกล้ยิ่งไปกว่าเดิม “ไม่มีปัญหาหรอก ผมจีบคุณได้ทั้งชีวิตแหละ แต่คุณช่วยตอบตกลงเร็วๆหน่อยก็ดีนะ ผมจะได้มีกำลังใจจีบคุณไปเรื่อยๆไง” อาหมวยยกมือขึ้นห้ามได้ทัน ก่อนที่ริมฝีปากของชายหนุ่มจะแตะกับริมฝีปากเธออย่างฉิวเฉียด “อย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันนะ” อาหมวยบอกแทบจะเป็นเสียงกระซิบ นิ้วมือยังแตะที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย มิคาเอลหยุดตามเสียงห้าม แต่กลับดึงมือข้างนั้นไปไล่จูบทีละนิ้ว “พอได้แล้ว” อาหมวยดึงมือกลับเมื่อตั้งตัวติด “เราต้องรีบไปประชุม” อาหมวยรีบหาข้ออ้างที่จะหนี มิคาเอลหัวเราะเพราะรู้ทัน แต่เขาก็ตามใจ ปล่อยให้อาหมวยเดินหนีไปเก็บแฟ้ม “ฉันจะลงไปรอข้างล่างนะ” อาหมวยบอก “ไม่ต้องหรอก เราจะประชุมทางโทรศัพท์ในห้องนี้” มิคาเอลบอกด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ พอเห็นอาหมวยขมวดคิ้ว เขาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะถาม “หรือคุณอยากไปที่โรงพยาบาล จะได้ประกาศข่าวการแต่งงานของเราผ่านนักข่าวของอโฟร์ไดท์เสียด้วยเลย” “ไม่มีทาง” อาหมวยค้อนขวับ แล้วก็ยื่นแฟ้มให้ “คุณอยู่ประชุมคนเดียวก็แล้วกัน รู้เรื่องหมดแล้วนี่ ฉันเข้าเกมไปเตรียมการ” พูดจบอาหมวยก็หนีออกนอกห้องไปเลย อาหมวยชะงักกึกเมื่อมือที่จับประตูอุ่นวาบเพราะมีอีกมือทาบทับ “ผมยอมให้หนีแค่วันนี้วันเดียวนะ มายเลิฟ” เสียงกระซิบที่ข้างหูทำให้อาหมวยหน้าแดงก่ำมาถึงคอ เธอดึงมือออกก่อนจะเดินไปกดลิฟต์แบบไม่เหลียวหลัง ----------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:19:50

ความคิดเห็นที่ 25 บทที่ 160 เผ่น 13.50 สามโจรสลัดเดินนำทีมตำรวจเข้าห้องประชุม พวกเขาจับมือทักทายลอเรนโซในขณะที่คุณธงชัยเดินนำสี่พนักงานเก่าแก่เข้ามา “โอ๊ะ ขออภัยครับ ห้องตรวจนี้ห้ามนำเอาอุปกรณ์อิเคโทรนิคเข้ามา” สมปองที่อยู่ใกล้กับประตูปราดเข้าไปยืนขวางจอมมารหนึ่งและสองทันที คนอื่นๆเหลียวมองหน้ากันเลิ่กลั่ก เพราะห้องที่พวกเขาอยู่คือห้องประชุม ไม่มีใครเข้าใจว่าทำไมสมปองถึงพูดอย่างนั้น “ผมขออุปกรณ์อิเลคโทรนิคทั้งหมดด้วยครับ ใช่ครับ รวมทั้งโทรศัพท์มือถือด้วย” สมปองยื่นมือไปรอรับโทรศัพท์จากสองจอมมาร สองจอมมารหันไปมองหน้ากันเตรียมจะโวยวาย แต่ลอเรนโซยกมือขึ้นห้ามโดยไม่ส่งเสียง เขาพยักหน้า ส่งสัญญาณให้สองจอมมารให้ความร่วมมือ ฝ่ายตำรวจทั้งหมดรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อสมชายหยิบกล่องเครื่องมือออกมาจากเป้ พวกเขายกนิ้วขึ้นแตะที่ริมฝีปากเป็นสัญญาณห้ามส่งเสียง คนที่เหลือทั้งหมดจึงยืนอยู่นิ่งๆปล่อยให้สองจอมมารและสมปองคุยกันแค่สามคน “แหม คุณหมอ ถึงกับต้องยึดโทรศัพท์เลยหรือครับ” จอมมารหนึ่งหัวไว เริ่มเล่นละครทันที “อุปกรณ์ในโรงพยาบาลค่อนข้างจะอ่อนไหวน่ะครับ อะไรที่ป้องกันการรบกวนได้ เราก็ต้องป้องกันไว้ก่อน” สมปองพูดไปเรื่อยๆระหว่างที่รับเครื่องมือจากสมชายมาแกะโทรศัพท์ของจอมมารหนึ่ง คนทั้งห้อง โดยเฉพาะเจ้าของโทรศัพท์แทบจะกลั้นหายใจเมื่อ สมปองเปิดให้เห็นตัวดักจับสัญญาณหรือเครื่องดักฟังที่ถูกซ่อนไว้ข้างในตัวเครื่อง “คุณด้วยครับ” สมปองยื่นมือไปหาจอมมารสอง จอมมารสองล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์ส่งให้อย่างเกร็งๆ สมปองรับไปแล้วก็เริ่มกรรมวิธีเดิมอีกครั้ง เขาเปิดให้ทุกคนเห็นเครื่องดักฟังที่ซ่อนอยู่ จากนั้นก็ประกอบโทรศัพท์เข้าไปเหมือนเดิมโดยไม่เอาเครื่องดักฟังออก จอมมารหนึ่งกระแอมเพื่อเรียกร้องความสนใจ พอสมปองหันมามอง เขาก็ยิ้ม แล้วหยิบโทรศัพท์ที่มีเครื่องดักฟังทั้งสองเครื่องใส่กล่องสีดำที่สมชายยื่นมาให้ “เดี๋ยวผมจะให้พยาบาลเอาของของคุณไปเก็บในล็อกเกอร์ข้างนอกนะครับ” พูดจบเขาก็ปิดฝากล่อง เขายิ้ม ในขณะที่สมชายใช้เครื่องมือดักจับสัญญาณรูปร่างคล้ายกับไม้ปิงปองกวาดไปรอบๆตัวตัวทุกๆคนที่อยู่ในห้องจนครบ เมื่อสมชายพยักหน้า สมปองก็เริ่มพูด “พอดีว่าทางเราได้ข่าวมาว่า คนร้ายติดเครื่องดักฟังไว้กับพนักงานบางคนในบริษัทเกม พอเห็นหน้าพวกคุณ” เขาหันไปหาสองจอมมาร “ก็เลยรู้ว่าถูกหวยเข้าแล้ว” จอมมารสองรู้สึกเหมือนโดนสบประมาทที่โดนดักฟังโทรศัพท์ “ไอ้พวกนั้น มันทำได้อย่างไร แล้วทำมาตั้งแต่เมื่อไร” เขาถามอย่างหงุดหงิด “คาดว่าเป็นเพราะคุณสองคนต้องออนไลน์ติดต่อกันเป็นเวลานาน การจะหาโอกาสไปติดเครื่องดักฟังจึงทำได้ง่ายมาก” สมชายช่วยอธิบาย สองจอมมารพยักหน้าเห็นด้วย พวกเขาออนไลน์ติดต่อกันทีละห้าวัน ข้าวของก็โยนเกะกะอยู่ในห้องพักของพนักงาน หากคิดจะทำก็นับว่าไม่ยากจริงๆ “แล้วทำไมไม่เอาออกให้หมด” จอมมารหนึ่งถามอย่างข้องใจ “แล้วคุณไม่อยากแก้มือหรือ” สมปองถามยิ้มๆ เพียงเท่านี้จอมมารทั้งสองก็หันไปมองหน้ากัน ยิ้มกว้างอย่างชั่วร้าย กลุ่มตำรวจไม่ต้องกังวลเรื่องเกลี้ยกล่อมให้สองจอมมารให้ความร่วมมือในการซ้อนแผนอีกต่อไป ลอเรนโซเห็นเป็นจังหวะดีที่จะแยกเอาเฉพาะระดับหัวหน้ามาประชุม ก็เลยเสนอให้กลุ่มตำรวจพาอดีตพนักงานทั้งสี่ไปวางแผนซ้อนกลพวกผู้ร้าย ลุงบรรณารักษ์ที่กลัวว่ามากคนจะมากความอยู่แล้วก็รีบสนับสนุน พี่หมีเลยฉวยโอกาสส่งเพื่อนรักทั้งสองไปช่วยกลุ่มตำรวจวางแผน จะได้ประชุมอย่างเป็นการเป็นงานได้สักที พอถึงบ่ายสองโมงตรง มิคาเอลก็ติดต่อเข้ามา ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนน้อยกว่าที่คาด “พ่อตัดสินใจประชุมเฉพาะคนที่จะเป็นผู้นำในแต่ละฝ่าย พ่อจะเป็นคนประสานงานและสนับสนุนทุกอย่างที่แต่ละฝ่ายต้องการให้ คุณธงชัยจะทำหน้าที่ให้ข้อมูลทางเทคนิคและควบคุมสถานการณ์ในเกมจากภายนอก ส่วนเบญจา จะจัดการเรื่องการจับกุมคนร้ายและการดำเนินการทางกฎหมาย และลูก จะต้องรับผิดชอบการบุกนรกเพื่อไปเอาไข่มังกรนรกานต์ออกมา” ลอเรนโซแจกแจงหน้าที่ของแต่ละคนก่อนจะเริ่มประชุม ---------------------------------------------- เช้าวันนี้ ร้านขายเสื้อผ้าตุ๊กตาของน้าบุษในเมืองฟลอร่าค่อนข้างเงียบเหงา เพราะพรีเซนเตอร์คนดังประจำร้านอย่างลูกเจี๊ยบน้อยหายไป บรรดานักฝึกสัตว์และคนที่ต้องการหาข่าวเรื่องนักบวชจอมเวทจึงได้หายหน้าหายตาไปด้วย “พี่เอลล่า” มาลีเดินร้องเรียกเอลล่า เมื่อมาถึงร้านแล้วพบว่าร้านเงียบผิดกับทุกที “ทางนี้ค่ะ” มาลีมองตามเสียงจึงได้เห็นว่าเอลล่าปีนขึ้นไปจัดของบนชั้นที่อยู่เกือบติดเพดานที่ด้านในของร้าน และเมื่อมองดูดีๆเธอก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังจับบันไดให้เอลล่าอยู่ “นี่ ตงหลินค่ะ น้องมาลี เพื่อนพี่เอง” เอลล่าแนะนำทันทีที่เห็นว่ามาลีจ้องใครอยู่ พอรู้ว่าเป็นเพื่อนเอลล่า มาลีก็เลิกสนใจ เธอเหลียวซ้ายแลขวาเหมือนมองหาอะไรก่อนจะถาม “ลูกเจี๊ยบน้อย เดรกน้อยกับโกเลมน้อยหายไปไหนหมดคะ เมื่อกี้มาลีเจอพี่วิน พี่วินบอกว่าคุณหมวยเข้าเกมมาแล้ว เลยจะมาเล่นด้วยเสียหน่อย” “อยู่นี่..อุ๊บๆๆ” มาลีหันขวับเมื่อได้ยินเสียงลูกเจี๊ยบน้อย เธอขมวดคิ้วก้มมองหาใหญ่เมื่อได้ยินเสียงเหมือนมันโดนใครปิดปาก เธอเดินวนรอบๆร้านโดยมีเอลล่ากับตงหลินแอบอมยิ้มแล้วมองตาม “นั่นแน่ เจอแล้ว” ทันทีที่มาลีเห็นปลายหางของเจ้านกฟีนิกส์โผล่ออกมาจากใต้โต๊ะ เธอก็วิ่งไปที่ด้านในแล้วย่อตัวลงไปหาลูกเจี๊ยบน้อยทันที แต่มาลีก็ต้องตกใจมากกว่าเจ้าลูกเจี๊ยบน้อย เมื่อเธอก้มลงไปแล้วกลับเจอทั้งลูกเจี๊ยบน้อย เดรกน้อยและโกเลมน้อยนั่งหน้าสลอนอยู่ใต้โต๊ะทำบัญชีของแม่ “จุ๊ๆ อย่าเสียงดัง” โกเลมน้อยยกนิ้วห้ามมาลีส่งเสียทันที “ทำไมมาแอบอยู่ตรงนี้ล่ะ เล่นซ่อนหากับใครอยู่เหรอ” มาลีกระซิบกระซาบถามเบาๆ “ไม่ได้เล่นซ่อนหา แอบนายหญิงอยู่” เดรกน้อยกระซิบกระซาบตอบบ้าง “แอบนายหญิง” มาลีทวนคำเสียงหลง แล้วก็ต้องรีบปิดปากเมื่อทั้งสามตัวพากันทำเสียงจุ๊ๆอย่างพร้อมเพรียงกัน “แอบทำไม” มาลีกระซิบถามต่อ ตอนนี้เธอแทบจะมุดไปอยู่ใต้โต๊ะด้วยอีกคนแล้ว ถ้าพื้นที่ใต้โต๊ะมันกว้างพอนะ “ก็พี่โกเลมน้อย พี่เดรกน้อย พี่ยักษ์กะพี่งู เขาไปเล่นซนกันนะสิ ตอนนี้เลยต้องมาหลบนายหญิงกันหมดเลย” ลูกเจี๊ยบน้อยฟ้องเสียงแจ๋ว ก็มันไม่ได้ไปเล่นด้วยสักหน่อย แต่กลับต้องมานั่งหลบอยู่ใต้โต๊ะด้วยกัน “หลบกันหมดเลยเหรอ พี่มาลีไม่เห็นพี่งูกับพี่ยักษ์เลย” มาลีเหลียวหาไปทั่ว พี่งูนี่ไม่เท่าไร แต่ยักษ์แดงนี่สิ จะไปหลบตรงไหนได้ “สองคนนั่นหลบไม่ทัน” โกเลมน้อยบอก “เลยโดนนายหญิงเอาตัวไปฉอบฉวนแล้ว” เดรกน้อยช่วยเสริม อันที่จริง อาหมวยเข้าเกมมาก็ตรวจสอบสัตว์เลี้ยงในความดูแลจากเมนูเกม ก็เลยเจอว่าพี่งูไปวุ่นวายอยู่ในห้องทำงานมิคาเอล เธอตั้งใจจะไปพาตัวออกมาเท่านั้น แต่กลับไปเจอเจ้ายักษ์แดงนอนแอ้งแม้งอยู่ในห้อง ก็เลยต้องมีการสอบถามกันเล็กๆน้อยๆให้รู้เรื่อง แล้วเผอิญโกเลมน้อยกับเดรกน้อยที่โดนพี่งูใช้ให้ไปค้นหาไอเทมช่วยชีวิตกลับมาได้จังหวะสำคัญพอดี พวกมันก็เลยจูงมือกันวิ่งเผ่นแน่บมามุดอยู่ใต้โต๊ะ แล้วก็ลากลูกเจี๊ยบน้อยที่ไม่รู้เรื่องอะไรให้มาหลบอยู่ด้วยกัน “แล้วไปซนอะไรกันมาเหรอ ถึงต้องมาแอบอยู่ใต้โต๊ะเนี่ย” มาลีคิดแล้วว่าน่าจะเรื่องยาว เลยนั่งแปะกับพื้นก่อนจะเริ่มซักถาม “ไม่ได้ซนสักหน่อย” โกเลมน้อยรีบปฏิเสธ “แค่พังผนังไปสองด้านเอง” เดรกน้อยให้รายละเอียดไม่ครบ คนฟังจึงเข้าใจว่ามันพังกำแพงบ้านเล่นแทนที่จะเป็นการพังผนังถ้ำเพื่อกินเพชรนิลกาฬ มาลีถึงกับทำคอย่นเมื่อได้ยิน “แล้วต้องเสียเงินอีกเท่าไรล่ะเนี่ย” “คราวก่อน ตอนที่โกเลมน้อยทำ นายหญิงจ่ายไปหกล้าน” โกเลมน้อยจำไม่ค่อยได้ว่าตอนที่นายหญิงพามันไปกินอัญมณี นายหญิงจ่ายไปเท่าไร แต่ก็น่าจะราวๆนี้แหละ “หกล้าน” มาลีร้องเสียงหลง “หกล้านเหรียญเงินเนี่ยนะ” “ป่าว หกล้านเหรียญทอง” โกเลมน้อยแก้ข่าวเสียงอ่อยๆ จนมาลีตาค้าง ตอนนี้แม้แต่เอลล่ากับตงหลินก็ต้องเดินมาสมทบ การเล่นซนของสัตว์เวทพวกนี้มันเกินไปจริงๆ “แย่จัง เคยทำมาแล้ว ยังทำอีกหรือนี่ ไม่เรียนรู้เลยหรือไง” เอลล่าดุทันทีตามประสานักฝึกสัตว์ เดรกน้อยทำคอย่นก่อนจะเถียง “รู้จิ เดรกน้อยรู้ตั้งหลายอย่าง” “รู้อะไรบ้างล่ะ ถึงได้ไปก่อความเสียหายขนาดนี้” เอลล่าประชดให้ทันที แต่เจ้าเดรกน้อยนึกว่าถามมันจริงๆ มันก็เลยนับนิ้วตอบแจ้วๆ “หนึ่ง ห้ามเล่นคอมพิวเตอร์ของนายท่าน พี่ยักษ์เล่นแล้วเมาหัวทิ่มเลย” คนฟังสามคนอ้าปากค้าง คอมพิวเตอร์นี่ถือเป็นของแพงระยับในเกม มีแต่หัวหน้ากิลด์ที่มีสมาชิกเกินห้าพันคนที่มีสิทธิ์ซื้อ ส่วนใหญ่จะใช้เพื่อการบริหารกิลด์เท่านั้น พวกเขาหันไปมองหน้ากัน ก็ได้ข้อสรุปตรงกันว่า พวกมันนอกจากพังกำแพงแล้วคงทำคอมพ์พังด้วย ค่าเสียหายถึงได้แพงขนาดนั้น “ฉอง กินขนมต้องกินให้พอดีๆ อย่ากินจนถ้ำถล่ม เดี๋ยวนายหญิงต้องจ่ายตังค์เกลี้ยงกระเป๋า” อันนี้คนฟังสามคนปะติดปะต่อเรื่องไม่ถูก แต่โกเลมน้อยพยักหน้าสนับสนุนเต็มที่ “ฉาม” เดรกน้อยหยุดไปเฉยๆ จนคนฟังต้องเร่ง “สามอะไร” มันยิ้มแหยๆ “ไม่บอกไม่ได้เหยอ” “ไม่ได้” สามเสียงตอบพร้อมกัน “ฉาม ห้ามรับเควสแทนนายหญิงกะนายท่าน” เจ้าเดรกน้อยบอกเสียงอ่อยๆ อันที่จริงเรื่องนี้แหละที่ทำให้มันกับพี่โกเลมน้อยจูงมือกันเผ่น ตอนที่พวกมันเดินกลับไปหาพี่งู พี่งูกำลังบอกเรื่องที่พวกมันรับเควสจะไปช่วยไอ้มดเอ็กซ์พอดี พวกมันไม่เคยเห็นนายหญิงโกรธอย่างนี้มาก่อน พวกมันก็เลยต้องจูงมือกันเผ่น อันที่จริง ถ้าเจ้าสองตัวนี้กลั้นใจอยู่ต่ออีกสักหน่อย พวกมันก็จะรู้ว่า ที่นายหญืงโกรธน่ะ ไม่ได้โกรธพวกมัน แต่โกรธตอนที่เปิดเมนูเกมเช็ครายละเอียดของเควสแล้วเห็นรายชื่อไฟล์ที่มีแต่คำว่าเอ๊กซ์ๆๆเป็นของรางวัลต่างหาก “ก็ทำกันประจำอยู่แล้วนี่ มากลัวอะไรตอนนี้” มาลีประชดใส่นิดหน่อย โกเลมน้อยเลยต้องอธิบาย “ทุกที มันแค่เควสหาสมบัติ แต่คราวนี้เป็นเควสไปนรกน่ะ” “ไปนรกเหรอ” ในขณะที่มาลีกำลังงุนงง ไม่เข้าใจว่าโกเลมน้อยพูดถึงอะไร ตงหลินกับเอลล่าก็อุทานออกมา สิ่งที่พวกเขารอคอยกำลังจะมาถึงแล้ว โกเลมน้อยพยักหน้า “ตอนนี้เหลือเวลาแค่ 32 วันเอง” ------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:20:45

ความคิดเห็นที่ 26 ครบแล้วค่ะ ชื่อตอนที่ซ้ำๆและมีตัวเลขต่อหลังนั่น ตั้งใจจะรวมตอนทีหลังแต่มันยาวเลยแยกไว้ก่อนค่ะ อาทิตย์หน้าเจอกันใหม่ค่ะ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 04:22:15

ความคิดเห็นที่ 27 ไม่แนะนำ rewrite ครับ เรื่องมันสนุก ส่วนหนึ่งก็เพราะ improvise นี่แหละครับ เหมือนกับที่อาหมวยเข้าเล่นเกมส์ เล่นก็เพราะแค่ต้องการตามดูแลหลาน ไม่ได้เล่นเพราะต้องการเป็น top player วินก็เข้าเล่น เพราะยามว่าง เพราะอยากเล่นอวดเพื่อนๆ ตีมอนเล่นสนุกๆไปวันๆ ไม่ได้เล่นเพราะต้องการเป็น top player เช่นกัน เกมส์ (และเรื่อง)มันถึงสนุก ถ้าจะทำ ก็แค่แก้คำผิด หรือ เหตุผลมันขัดแย้งกันหนักเท่านั้นเอง หรือ บรรณาธิการ "สั่ง" ให้แก้ ไม่อย่างนั้น ตีพิมพ์ไม่ได้ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 07:11:07

ความคิดเห็นที่ 28 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด อาทิตย์นี้ดีจัง เรื่องที่คิดถึงมาให้อ่าน 2 เรื่องแน่ะ แวะมาทักทายก่อน เดี๋ยวกินข้าว อาบน้ำเสร็จ จะมาละเลียดเรื่องต่อค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 19:19:53

ความคิดเห็นที่ 29 กิ๊ดดดดดดดดดด ไม่นึกว่าจะมาเจออาหมวยที่นี่ ขอบพระคุณครับที่เอามาให้ได้อ่านอีกรอบ ขอละเลียดอีกรอบรอออกมาเป็นเล่มไปพลางๆ จากคุณ : outside islander เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 20:08:42

ความคิดเห็นที่ 30 มารายงานตัวก่อนค่า เดี๋ยวงานเสร็จค่อยตามอ่าน ^^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 20:31:14

ความคิดเห็นที่ 31 มาตามเก็บแล้วค่า ลงก็ยาวแล้วนะ แต่ก็ยังอยากอ่านต่ออีกอะ อาหมวยน้อยมากับดวงจริงๆ แล้วจะมีใครรู้ปล่าวว่ามีมังกรนรกานต์ ได้รหัสผ่านมาแล้ว แต่ต้องไปกู้โลกก่อนปะ คุณกีย์นี่คือพ่อครัวที่สอนอาหมวยตั้งแต่ตอนแรกนี่เอง อะฮ้า .. จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 01:20:16

ความคิดเห็นที่ 32 ไรเตอร์จะลงตอนพิเศษของท่านหญิงมังกรด้วยรึป่าวคะ? จากคุณ : Mingtian เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 53 10:15:53 A:1.46.154.27 X: TicketID:291507

ความคิดเห็นที่ 33 ตามกลับมาอ่านอีกที หลังจากตามไปสิงที่เด็กดี ^ ^ ไม่ทราบว่าคุณนกแก้หรือยัง ตอนที่ 124 แต่เนื้อเรื่องช่วงที่หมวยสู้กับปีศาจทรายมันหายไปน่ะค่ะ ลองจิ้มไปดู มันยังไม่มา หรือว่าคุณนกแปะไว้ตรงไหน แล้วเราตาถั่วขออภัยด้วยค่ะ แนะนำให้แก้ไขบ้างนะคะ เพราะพออ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ มีบางส่วนที่น่าแก้หรือเพิ่มค่ะ เชื่อว่า แก้แค่รายละเอียด คงไม่ทำให้ความสนุกลดถอยลงไป จากคุณ : plaka เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 53 16:44:53